Γράφει ο Νίκος Ξηρουδάκης
Πέθανε σήμερα, 22 Ιουλίου 2018, ένας μεγάλος δημιουργός, ποιητής, στιχουργός και συγγραφέας. Ο Μάνος Ελευθερίου, στίχους του οποίου έχουν μελοποιήσει οι περισσότεροι Έλληνες συνθέτες.
Αναφέρουμε ενδεικτικά: Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Χατζιδάκι ς, Χρήστος Λεοντής, Γιάννης Μαρκόπουλος, Δήμος Μούτσης, Σταύρος Κουγιουμτζής, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Γιάννης Σπανός, Γιώργος Χατζηνάσιος, Γιώργος Ζαμπέτας, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Σταμάτης Κραουνάκης, Αντώνης Βαρδής και πολλοί ακόμα.
Ο Μάνος Ελευθερίου εργάστηκε ως αρθρογράφος, επιμελητής εκδόσεων και ραδιοφωνικός παραγωγός. Συγγραφέας αρκετών βιβλίων, έγραψε τους στίχους εκατοντάδων πολύ γνωστών τραγουδιών -πάνω από 400.
Η πολιτική κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 24/7/18 στο Α’ Νεκροταφείο.
Τον Μάρτιο του 1967, λίγες μέρες πριν εκδηλωθεί το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, ο νεαρός Μάνος Ελευθερίου επισκέπτεται τον ήδη διάσημο Μίκη Θεοδωράκη και του εγχειρίζει 12 ποιήματά του:
Το παλληκάρι έχει καημό, Νυχτερίδα, Σ’ αυτή τη γειτονιά, Η πόρτα μου είναι ανοιχτή, Κάθε πρωί, Το σπίτι μου είναι μικρό, Ο Δικαστής, Το ψωμί μου είναι γλυκό, Σ’ αυτό το δύσκολο καιρό, Το τραίνο (φεύγει στις 8), Έχει ο Θεός, Τα Βάσανα.
Ο Θεοδωράκης αρχικά προόριζε το Γρηγόρη Μπιθικώτση να τραγουδήσει τα τραγούδια αυτά. Όμως… Ας είναι.
Τα τραγούδια που συνέθεσε φρουρούμενος στην Αθήνα και το Βραχάτι ο Μίκης Θεοδωράκης από τον Μάρτιο ως τον Αύγουστο του 1968, πρωτοπαρουσιάστηκαν δημόσια δυο χρόνια αργότερα, το 1970 σε συναυλίες στην Ιταλία με τις φωνές του Αντώνη Καλογιάννη και της Μαρίας Δημητριάδη.
Ο κύκλος αυτός τραγουδιών ηχογραφήθηκε στη συνέχεια το 1971 στο Παρίσι («Theodorakis Dirige Theodorakis Vol 1»). Μπουζούκι παίζουν οι δεξιοτέχνες Χρήστος Κωνσταντίνου και Ανδρέας Μιχαλάκης.
Κυκλοφόρησε, παράνομα φυσικά, και στην Ελλάδα και έτσι φυλάσσεται ως κειμήλιο σε πολλά σπίτια. Μετά την πτώση της δικτατορίας, ο ίδιος δίσκος κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα με τον τίτλο «Ο Θεοδωράκης διευθύνει Θεοδωράκη νο1 –ΤΑ ΛΑΪΚΑ».
Ακούστε στα τρία βίντεο που ετοίμασε η Παντιέρα στη μνήμη του Μάνου Ελευθερίου, τρία από τα τραγούδια του δίσκου αυτού (που είχαμε την τύχη να τον ακούσουμε με μεγάλη συγκίνηση το 1972): «Ο Δικαστής», «Το παλληκάρι έχει καημό» και «Έχει ο Θεός»:
Ακούστε επίσης σε άλλα βίντεο τα εμβληματικά «Μαλαματένια λόγια» από τη ΘΗΤΕΙΑ του Γιάννη Μαρκόπουλου το “Μη χτυπάς”, του Λουκιανού Κηλαηδόνη αλλά και τα μεταγενέστερα «Γράμματα στο πέλαγος» σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου:
Για πολλούς, ο κύκλος τών στίχων που μελοποίησε ο Μούτσης στο έργο Άγιος Φεβρουάριος αποτελούν το magnum opus τού Ελευθερίου. Ακόμα κι αν δεν είναι έτσι, ένα τραγούδι από το συγκεκριμένο δίσκο θα άξιζε να συμπεριληφθεί σε αυτό το mini αφιέρωμα. Παίρνω την πρωτοβουλία και βάζω στο τζουκμποξ το ομώνυμο τραγούδι, ερμηνευμένο από την Πετρή Σαλπέα, κόρη κομμουνιστή καταδικασμένου σε θάνατο που δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει…
https://www.youtube.com/watch?v=2iv-Ti6saeE
«Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά» https://www.youtube.com/watch?v=VPnZ5xudMls
“Δίκοπη ζωή”: https://www.youtube.com/watch?v=jXIeOoaDMpc
“Έχω πρόβλημα υγείας” https://www.youtube.com/watch?v=IsgqjlqWo5o
Κώστας
Τον Μανο Ελευθεριου λογοκρινετε συντροφια της διαχειρισης, οχι εμενα, τραγουδι του εβαλα.
Κωστας
Πότε τον λογοκριναμε; Περιμένω συγγνώμη…
Ελεγα οτι δεν θα το βαλετε γιατι θεωρησατε το post μου troll και ασεβη, ζηταω συγνωμη.
Κωστας
Ακόμα κι οι μεγαλύτεροι δημιουργοί τής τέχνης έχουν τις «ατυχείς στιγμές» τους –όλοι το ξέρουμε αυτό. Αναρωτιέμαι, συνεπώς, τι νόημα έχει σε ένα αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου (αφιέρωμα «δικό μας», των αριστερών ανθρώπων δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε) η υπενθύμιση μιας τέτοιας «άτυχης στιγμής»* πριν καλά-καλά συμπληρωθούν 24 ώρες από το θάνατό του…
* Η οποία, μεταξύ μας, δεν ξέρουμε και πώς προέκυψε. Ας πούμε: ο Ελευθερίου προόριζε όντως τούς στίχους αυτούς (πολύ πιθανόν γραμμένους ύστερα από κάποια περιπέτεια υγείας με την καρδιά του από την οποία υπέφερε) για μελοποίηση και κυκλοφορία; κι ύστερα, πώς κατέληξαν στα χέρια τού συνθέτη Δ’ κατηγορίας Κοντόπουλου που τους μελοποίησε με ερμηνευτή τον απερίγραπτο Ηλία Ψινάκη; –είναι γνωστό πώς οι στίχοι συχνά «παραπέφτουν» για διάφορους λόγους…
Σε κάθε περίπτωση, για να σβήσω το ατόπημα του Κώστα (που, εκτός άλλων, στερείται και οποιουδήποτε νοήματος: δεν κάνουμε εδώ μια ενδελεχή και συνολική αναλυτική αποτίμηση του συνόλου τού στιχουργικοποιητικού του έργου, ένα μνημόσυνο κάνουμε, γαμώτο! ένα μνημόσυνο!), αλλά και για να μη χρεωθούμε όλοι οι αριστεροί που συχνάζουμε εδώ με μικροψυχία, παραθέτω κάποιους άλλους πολύ μεγάλους στίχους τού Μάνου Ελευθερίου, όπου, ακόμα κι από την τελευταία λέξη τους, ξεπηδάει ορμητική μια γνήσια ρωμαλέα συγκίνηση και ταυτόχρονα αναβλύζει η απίστευτα τρυφερή ευαισθησία που μπορεί να διαθέτει ο άνθρωπος «ὅταν ἄνθρωπος ᾖ»:
Χρόνια σαν τριαντάφυλλα
Χρόνια σαν τριαντάφυλλα ξερά μες στα βιβλία.
Τα δένδρα που ήταν άνθρωποι έχουν μαρμαρωθεί.
Χιόνι παλιό και μάλαμα, σαν ακριβή φιλία,
κορίτσια που γεννήθηκαν κρατώντας το σπαθί.
Άρχισες πάλι ανέκδοτα, τα επαρχιακά σου.
Φόρεσες όλα τα βουνά και τα μεταξωτά.
Τη νύχτα που ’χεις μέσα σου τη λες με τ’ όνομά σου.
Πίνεις το τσάι σου καυτό με δυο ζαχαρωτά.
Χρόνια πολλά, απ’ το ’20 είν’ η λιθογραφία
σερβίρονται τα παγωτά, καφέδες αχνιστοί.
Παραθαλάσσιος καφενές σε κάποια επαρχία,
εκεί που ζουν οι άνθρωποι μόνο γονατιστοί.
Άρχισες πάλι ανέκδοτα, τα επαρχιακά σου.
Φόρεσες όλα τα βουνά και τα μεταξωτά.
Τη νύχτα που ’χεις μέσα σου, τη λες με τ’ όνομά σου.
Πίνεις το τσάι σου καυτό με δυο ζαχαρωτά.
~~~~~~~~~~
Οι στίχοι αυτοί μελοποιήθηκαν αντάξιά τους από τον Σταμάτη Κραουνάκη και κυκλοφόρησαν σε δύο εκτελέσεις.
Η πρώτη, με τη Δάφνη Λέμπερου και τον ίδιο τον Κραουνάκη (είναι αυτή που εμένα προσωπικά με συγκινεί περισσότερο):
https://www.youtube.com/watch?v=HYFNym5MNsE
Η δεύτερη, με τον «δικό μας» Μητσάρα, τον μοναδικό Μητροπάνο:
https://www.youtube.com/watch?v=oK3DLqmwwBs
http://www.e-orfeas.gr/discsection/discography/327-article327.html
Συνειδητό ήταν και συνειδητά το έβαλα, πιστεύω το χιούμορ του και το ακομπλεξάριστο του χαρακτήρα του προσθέτει στο ποιος ήταν
Κώστας
Ωραία, όπως αποδεικνύεται ήταν συνειδητό. Αυτό δεν κάνει το ατόπημά σου μικρότερο. Διότι οι συγκεκριμένοι στίχοι καθώς και η αντιμετώπισή τους από συνθέτη και ερμηνευτή δεν αντιπροσωπεύουν το έργο τού Μάνου Ελευθερίου. Είναι κι αυτοί Ελευθερίου, αναμφίβολα, αλλά δεν είναι αυτοί ο Ελευθερίου! (Όπως Σεφέρης είναι και τα πορνογραφικά ποιήματά του –«Τα Εντεψίδικα»–, άθλια ακόμα και από πορνογραφική άποψη, αλλά δεν είναι αυτά ο Σεφέρης!)
Όταν, λοιπόν, έρχεσαι εσύ και χωρίς καν δυο επεξηγηματικά λόγια ποστάρεις το συγκεκριμένο τραγούδι, κάπου μεταφέρεις μια ψευδή εικόνα γι’ αυτόν. Δεν είναι ότι ήθελες να αναδείξεις την πλευρά τού χιουμορίστα και ακομπλεξάριστου Ελευθερίου. Είναι ότι, για να το πετύχεις αυτό, επέλεξες να χρησιμοποιήσεις εργαλείο που κάπου «καίει» τον όλον Ελευθερίου!
Κάνε μου μήνυση για προσβολή στιχουργού.
(κρίμα που δεν μπορεί να δει τι βλακείες λες στο όνομα του, βασικά καλύτερα, θα τρόμαζε για το τι αλαζονικά ψωνισμένα ημιμαθή άτομα είναι φαν του).
https://www.youtube.com/watch?v=eTFU7e8-FU4
Κώστας
Μη δίνεις σημασία, ο τύπος ψάχνεται να πιαστεί από τους πάντες και τα πάντα συνεχώς.
Τι λες, ρε φιλάρα! Με τις μηνύσεις τη βρίσκουν οι κυνηγοί «πρακτόρων τού ταξικού εχθρού», οι αμείλικτοι διώκτες τών διαφόρων «Ράιτ Τζι 700» που «μεταμφιέζονται» σε «Λεφτ» για να «υπονομεύσουν» εκ των έσω την Επανάσταση, όχι εγώ! Σε αντίθεση με σένα, εγώ δεν έχω κάνει ποτέ wannabe Νικαβεντές!
ΥΓ Τελικά, το απέδειξες για άλλη μια φορά: εσύ είσαι εκείνος που «έχεις πρόβλημα υγείας»! Συγκεκριμένα, ανεξέλεγκτα υψηλές τιμές χολής!
ΥΓ2 Πολύ με διασκεδάζει το γεγονός ότι ο Γ.Κ. τακίμιασε μαζί σου. Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι!
Αγαπημένε λεφτ σου ζητάω συγνώμη και δηλώνω ανοιχτά πως
“Αναθεώρησα” https://www.youtube.com/watch?v=5sieKcr9MA8
Κώστας
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκοπό σε μια νεκρολογία να αρχίσω να απαριθμώ τα σωστά και λάθη του μακαρίτη, η αναφορά του λέφτη στην ανάρτηση του Κώστα όμως με έβαλε σε πειρασμό, τον οποίο, δεν απέφυγα… Για να είμαι ειλικρινής τον Ελευθερίου δεν τον ήξερα, ούτε από δηλώσεις του, ούτε από εκπομπές, ούτε σα δημόσια παρουσία γενικά. Μόνο ως στιχουργό και εμφανισιακά τον ήξερα. Είναι γεγονός ότι τα τραγούδια του, σε κάθε πεερίπτωση, είναι ιστορικά και σημάδεψαν την εποχή τους. Κρίνοντας από τα τραγούδια του και τις συνεργασίες που έκανε όμως, καθώς και από το ακροατήριό του γενικά, άνηκε στη γενιά αυτή που τα έκανε όλα αχταρμά: και αντιδικτατορικός αγώνας, και Πολυτεχνείο ’73, και (“πατριωτικοί” φυσικά) αγώνες για την Κύπρο, και νεοκαπιταλισμός στη Μεταπολίτευση, και “η Μακεδονία είναι ελληνική”, και αντιμνημονιακοί έγιναν κάποιοι… Όλα στο μίξερ… Άρα δεν ήταν (μόνο) ο Ελευθερίου που έκανε το “λάθος” να δώσει ένα του τραγούδι στον Ψινάκη. Πόσοι και πόσοι, ζώντες και νεκροί, επώνυμοι κι ανώνυμοι, από όλη αυτή τη γενιά, έκαναν ακόμα κι χειρότερα… Αυτό φυσικά έχει και το στοιχείο του υποκειμενισμού, καθώς, πράγματα που κάποιοι θεωρούν αντιφάσεις, άλλοι τα θεωρούν ταιριαστά και αντίστροφα. Ο ίδιος ο Ελευθερίου (πιθανότατα) θεωρούσε ότι και στο “Έχω πρόβλημα υγείας” ήταν ο εαυτός του, όπως και ο Μίκης θεωρεί, ότι στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, στο “Καραμανλής ή τανκς”, στο πολιτικό γύρω-γύρω του κλπ, είναι ο ίδιος με τα επίσης μεγάλα και σημαδιακά του τραγούδια, κάποια από τα οποία ανέβηκαν και εδώ. Τα ίδια ισχύουν και για το Διονύση “να βάλουμε τους μετανάστες στα ξερονήσια” Σαββόπουλο που κάποτε έκανε “Το Φορτηγό”, το ότι όλοι λίγο-πολύ διαπλέκονται με τις δισκογραφικές εταιρίες, πάνε στα talk shows και στα γλέντια του Παπαδόπουλου κλπ. Άρα καλό είναι να ακούμε τη μουσική μας, να περνάμε καλά, χωρίς να ψάχνουμε να “βρούμε την άκρη”, που άλλωστε δεν υπάρχει στο κάτω κάτω… Το ίδιο θα (πρέπει να) κάνουμε και με το Μάνο Ελευθερίου.
Αιωνία του η μνήμη!
ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΣΧΟΛΙΟΥ
Φίλε Γιάννη Σ.,
Δεν είναι μόνο ότι προσπαθείς να συνδυάσεις τους επαναστατικούς προσανατολισμούς και διαθέσεις με τον μικροαστικό πασιφισμό, όπως σου υπέδειξε και απέδειξε ο Λένιν στην ανάρτηση Προδιαγεγραμμένο «έγκλημα» η αυτοκτονία του νεαρού φαντάρου*. Τα πράγματα είναι χειρότερα. Διότι με αυτό σου το σχόλιο αποδεικνύεις ότι αδυνατείς να καταλάβεις τις πέντε αράδες απλών ελληνικών που έγραψα εγώ (23/07/2018 at 14:02), όπου γίνεται κάτι περισσότερο από σαφές ποιο ήταν το σκεπτικό τής ένστασής μου, και τις δύο αράδες (23/07/2018 at 18:25) στις οποίες φροντίζω να κάνω το ζήτημα εντελώς τελείως νιανιά, έτσι ώστε να μπορούν να το μασήσουν ακόμα και άνθρωποι των οποίων το μυαλό είναι ολοκληρωτικά «φαφούτικο». Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, προσπαθείς σε μια υποδειγματική πράξη προβολής, να «φορτώσεις» σε κάποιους άγνωστους «άλλους», στους οποίους μάλλον κατατάσσεις κι εμένα, τη γωνία, τη νοοτροπία και τις προθέσεις με τις οποίες προσεγγίζεις εσύ την περίπτωση του Μάνου Ελευθερίου.
Δεν είναι οι άγνωστοι «άλλοι» αυτοί που ψάχνουν να «βρουν την άκρη» τού Ελευθερίου. Εσύ είσαι αυτός! Δεν είναι εκείνοι οι άγνωστοι «άλλοι» αυτοί που προσπαθούν να τον ζυγίσουν με τα μέτρα ενός «Ποιητή τής Επανάστασης» και, βρίσκοντάς τον ελλιποβαρή, βιάζονται να τον ενταφιάσουν με ένα «αιωνία του η μνήμη». Και πάλι: εσύ είσαι αυτός! Δεν είναι εκείνοι οι άγνωστοι «άλλοι» αυτοί που, επειδή «είναι ρεαλιστές και ζητάνε το αδύνατο», δηλαδή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έναν άνθρωπο πλάσμα τής φαντασίας τους, χωρίς αντιφάσεις, αδυναμίες ή «ατυχείς στιγμές», ψάχνουν «να βρουν» αν ο Ελευθερίου ταιριάζει σε αυτό το φανταστικό προφίλ και τον απορρίπτουν καθώς βλέπουν ότι αλλού δεν χωράει κι αλλού περισσεύει. Και τώρα: εσύ είσαι αυτός!
Όπως εσύ είσαι αυτός που, ίσως επειδή «πρόδωσε» την υποσυνείδητη επιθυμία σου να βρεις, επί τέλους, τον «Ποιητή [σου] τής Επανάστασης», τον αδικείς και πραγματολογικά:
Οι στίχοι του έτσι όπως μελοποιήθηκαν δεν σημάδεψαν μόνο την εποχή που γράφτηκαν, «την εποχή του», όπως λες. Ούτε μιλάνε μόνο στους εξηνταφεύγα τής γενιάς τού Πολυτεχνείου. Μιλάνε και στα παιδιά τους (και σε λίγα χρόνια θα μιλάνε και στα εγγόνια τους). Έχεις πάει τελευταία σε καμιά συναυλία τού Χαρούλη να δεις τι γίνεται όταν ξεκινάει να πει τα «Μαλαματένια λόγια» που οι 20άρηδες και 25άρηδες τα ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά; Να πας! Κι ούτε ο Ελευθερίου έγραψε μόνο «στην εποχή του». Στα 64, ας πούμε (παππούς δηλαδή, αν είχε κάνει οικογένεια θα είχε κι εγγόνια), γράφει τον «Άμλετ τής Σελήνης». Στα 69 του γράφει το «Χρόνια σαν τριαντάφυλλα» που πόσταρα παραπάνω. Και στα 79 του (παρά ένα ογδοήκοντα!), πέρυσι, έδωσε στίχους στον Ξαρχάκο –άλλο αν ατύχησαν στη μελοποίησή τους.
* http://pandiera.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B7-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%84/
Τα λέμε
ΥΓ Φυσικά ήταν ο εαυτός του και στο «Έχω πρόβλημα υγείας»! Άκου κουβέντα! Ένας εαυτός αγχωμένος από το πρόβλημα με την καρδιά του (άρα από το φάσμα τού θανάτου), που προσπαθεί να διασκεδάσει το άγχος του ή ανακουφισμένος επειδή το ξεπέρασε, που εκφράζει την ανακούφισή του όπως τού ’ρχεται. «Ψιλά γράμματα» για έναν επαναστάτη, ε;
ΥΓ2 Το κόβω ότι στα μάτια σου ένας συνδικαλισμένος εργάτης που δουλεύει μαύρα μεροκάματα εξακολουθεί και είναι ένας αψεγάδιαστος «Working Class Hero». Για έναν γραφιά, όμως, για έναν «χαρτογιακά κουλτουριάρη», άσχετα αν, παρ’ όλη την αξία του και την αναγνώριση που απολαμβάνει, δεν έχει ούτε ένα δυάρι δικό του και πληρώνει τσίμα-τσίμα το ενοίκιό του, «ούτε ψωμί ούτε νερό»! Καμία ενσυναίσθηση και κανένα έλεος δεν είσαι διατεθειμένος να δείξεις! Ο εργάτης αναγκάζεται να δουλέψει μαύρα. Ο «διανοούμενος» Ελευθερίου θέλει να «διαπλέκεται», γουστάρει να πηγαίνει στα talk shows, τη βρίσκει να δίνει στίχους στην Πέγκυ Ζήνα ή στον Βασίλη Τερλέγκα!
ΥΓ3 Μια (1) όλη κι όλη αρετή επέδειξες με το σχόλιό σου και δεν έχω την παραμικρή δυσκολία να σου την αναγνωρίσω: σε αντίθεση με τον Κώστα, εσύ τουλάχιστον έβγαλες τη δυσφορία σου για τον Ελευθερίου στα ίσα και δεν την έκρυψες όπως εκείνος πίσω από δήθεν προσπάθειες να αναδείξεις «το χιούμορ του και το ακομπλεξάριστο του χαρακτήρα του». Κάτι είναι κι αυτό…
Συγγνώμη, αλλά την απάντησή σου στο σχόλιό μου εκείνο, την είδα μόλις τώρα, μέσω του link που έβαλες. Για να μην απαντήσω εκεί μια και εκείνο το άρθρο είναι πολύ ¨μπαγιάτικο”, θα σου απαντήσω εδώ: Δεν αμφισβητώ τις απόψεις του Λένιν, αντίθετα, τις δέχομαι αρκετά. Καλή η γνώση του μαγειρέματος, των καθαριοτήτων, και του στρωσίματος των κρεβατιών (αυτά μου έμειναν από τη θητεία, μαζί με μια ψευτοεκπαίδευση στη σχετική με τις σπουδές μου ειδικότητα), αλλά και η πειθαρχία, η γνώση των όπλων, η ανάπτυξη σωματικής δύναμης κλπ, το θέμα όμως είναι ότι οι (τωρινές) ΕΔ, τα μεταδίδουν με σκοπό να επιβληθούμε στους “εξ Ανατολών και από Βορρά” εχθρούς, καλλιεργούν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους φαντάρους κλπ… Ίσως και να φταίει το σύστημα στο οποίο γίνονται. Στο σύστημα που οραματιζόταν (και ίσως να έφτιαξε, έστω και για λίγο) ο Λένιν, (ίσως) τα πράγματα θα ήσαν διαφορετικά…
Μα εγώ διευκρίνισα ότι δεν ψάχνω να βρω την άκρη…Εσύ έγραψες ότι (και) του Ψινάκη το τραγούδι ήταν του Ελευθερίου,αλλά δεν ήταν ο Ελευθερίου, όπως και τα περί Σεφέρη που έγραψες κλπ. Κάποτε και μένα θα με χάλαγε/ξένιζε το να βλέπω τραγούδι του Ελευθερίου, να το τραγουδάει ο Ψινάκης, αλλά τώρα πλέον, δεν (πολυ)δίνω βάση. Πριν λίγο καιρό όμως, η Φαραντούρη βρέθηκε να κάνει φοροδιαφυγή, αν θυμάμαι καλά, και κάποιος μου συνέδεε αυτό με τα “επαναστατικά” της τραγούδια, όπως επίσης κι ο Μίκης, είναι το “αριστερό άλλοθι” των φασιστών/μακεδονομάχων κλπ. Για τα τραγούδια του Ελευθερίου, φυσικά και τραγουδιούνται ως σήμερα. Δε χρειάζεται να πάω σε καμία συναυλία για να το διαπιστώσω. Κι εγώ τα ακούω(αν και λογικό ως λίγο παλιός…) και συγκινούμαι. Το ότι οι τωρινές καταστάσεις όμως χαρακτηρίζονται (και) από πολιτιστική ένδεια, είναι αλήθεια. Υπάρχει αυτός ο οργασμός του αντιδικτατορικού αγώνα; Δε νομίζω… Πολιτοικά και συνδιμκαλιστικά, είμαι ανένταχτος. Τέλος, όσο για τα εργασιακά μου άνεργος είμαι και σήμερα Τετάρτη, πρέπει να πάρω “Χρυσή Ευκαιρία” να δω καμιά αγγελία για δουλειά… Καλημέρα!
Φίλε Γιάννη Σ., κλείνοντας από τη μεριά μου, έχω να σου πω τα εξής:
Τα πράγματα είναι απλά: Η Παντιέρα έκανε μια θετική αποτίμηση της παρουσίας τού Μάνου Ελευθερίου στον ελληνικό πολιτισμό και της συνάφειάς του με τον κόσμο τής Αριστεράς, που αντικατοπτρίζει απολύτως, αλλά και με μέτρο και χωρίς μεγαλόστομες υπερβολές, την πραγματικότητα. Για να εμφανιστεί κάποιος σχολιαστής (Κώστας), ο οποίος έβγαλε ύπουλα όλη τη μιζέρια και μικροψυχία, που, δυστυχώς, χαρακτηρίζει και πολλούς αριστερούς ανθρώπους –και η οποία, συχνά, υποκρύπτει ούτε αριστερό ούτε δεξιό αλλά καθαρό ανθρώπινο φθόνο–, υπενθυμίζοντας τις «ατυχείς στιγμές» τού Ελευθερίου. Από κοντά έσκασες μύτη κι εσύ για να εκφράσεις πιο ανοιχτά και ειλικρινώς την απογοήτευσή σου από τους εξέχοντες σαν τον περί ου ο λόγος, επειδή δεν ενσάρκωσαν τη δική σου παράλογη και μεταφυσική ανάγκη οι άνθρωποι που συνδέονται με οποιοδήποτε τρόπο με την Αριστερά να είναι άνθρωποι-Θεοί, Άμωμοι και Άγιοι. Κατά την αντίληψή σου, που διακρίνεται φαντασμαγορικά από όσα έγραψες (και από όσα δεν έγραψες αλλά φαίνονται καθαρά στο κενό μεταξύ τών αράδων), μόνο τότε πρέπει να τους αγκαλιάζουμε ως «δικούς μας». Διαφορετικά, πρέπει να τους κατατάσσουμε όχι στην κατηγορία τών ψυχαγωγών μιας κάποιας αριστερής αγωγής, αλλά στην παρακατιανή τών απλών διασκεδαστών («[…] καλό είναι να ακούμε τη μουσική μας, να περνάμε καλά, […]»).
Από μια άποψη έχεις δίκιο όταν γράφεις πως δεν ψάχνεις να βρεις την άκρη τού Ελευθερίου (και του κάθε Ελευθερίου). Δεν την ψάχνεις γιατί πιστεύεις ότι την έχεις βρει ήδη –όπως πιστεύει και ο Κώστας: η άκρη είναι ένα τίποτα («όλα είναι ένα ψέμα»)· οι Ελευθερίου αυτού τού κόσμου πρέπει να αποκοπούν και να αποσυνδεθούν από το σύμπαν τής Αριστεράς. Από τη στιγμή που «τα χαρτιά τους» δεν είναι «σε όλα» εντάξει, δεν πρέπει να θεωρούνται «δικοί μας», ακόμα κι αν εξέφρασαν συναισθήματα «δικά μας». Απλώς «διασκεδαστές» που συμβάλουν στο να «περνάμε καλά».
Από την ίδια άποψη, όμως, κι εγώ έχω δίκιο: ούτε εγώ ψάχνω να βρω την άκρη. Κι εγώ πιστεύω ότι την έχω βρει ήδη: θεωρώ «δικό μου» όποιον δημιουργό συντόνισε την ψυχή μου με σκέψεις και αισθήματα που συνδέονται με οποιονδήποτε τρόπο με την κοσμοεικόνα τής Αριστεράς και, επιπλέον, αυτό το πέτυχε όχι μόνο με μένα και τους σύγχρονούς μου αλλά και με τους παλιότερους και θα συνεχίσει κατά τα φαινόμενα να το πετυχαίνει και με τους επόμενους.
Τα λέμε
ΥΓ Κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσεις πώς αποτιμάς τους παλιούς. Γιατί στο ένα σχόλιό σου (23/07/2018 at 23:21) γράφεις ότι είναι «η γενιά αυτή που τα έκανε όλα αχταρμά» και τα έβαλε «όλα στο μίξερ» και στο επόμενο (25/07/2018 at 11:49) αποφαίνεσαι: «Υπάρχει αυτός ο οργασμός του αντιδικτατορικού αγώνα; Δε νομίζω…»
ΥΓ2 Τα όσα γράφεις ως απάντηση του σχολίου μου στην ανάρτηση Προδιαγεγραμμένο «έγκλημα» η αυτοκτονία του νεαρού φαντάρου δεν αντέχουν στην παραμικρή κριτική. Για παράδειγμα: Ισχυρίζεσαι ότι στο σύγχρονο ελληνικό στρατό εκπαιδεύουν τους φαντάρους με σκοπό να επιβληθούμε στους «εξ Ανατολών και από Βορρά» εχθρούς. Δηλαδή, ο τσαρικός στρατός, που ο Λένιν τον έβλεπε ως απαραίτητο στρατιωτικό σχολείο για τους μελλοντικούς επαναστάτες, και γενικά οι διάφοροι στρατοί τών καπιταλιστικών κρατών τής εποχής, με ποιους σκοπούς εκπαίδευαν τους φαντάρους; Τη διανομή ψωμιού στους άπορους;
ΥΓ3 (Φιλική συμβουλή) Δεν ξέρω αν η γενιά τού Πολυτεχνείου τα έβαλε «όλα στο μίξερ» και «τα έκανε όλα αχταρμά», πάντως, για μερικά από αυτά τα «όλα», θα συμφωνήσω. Νομίζω όμως ότι το ίδιο έχεις πάθει κι εσύ. Κι αυτό δεν το λέω κρίνοντας από τη συγκεκριμένη συνομιλία μας. Το ίδιο συμπέρασμα έχω βγάλει και από κάποια άλλα σχόλιά σου. Κάτι πρέπει να κάνεις για να βάλεις σε κάποια τάξη τη σκέψη σου…
Έχω συμβουλέψει να μην ασχολείται κανείς με το άτομο Ράιτ Τζι 700.
Επειδή όμως αναζητά τόσο απελπισμένα την προσοχή βρίσκει αφορμές για να σε αναγκάζει. Τώρα σκαρφίστηκε να γράψει πως εγώ έγραψα πως “όλα είναι ένα ψέμα” επειδή ο Ελευθερίου έγραψε για τον Ψινάκη και την Πέγκυ.
Στην πραγματικότητα εγώ έβαλα τα 2 τραγούδια και είπα πως το χιούμορ του είναι στα +. Το τραγούδι της Πέγκυς προφανώς δεν είναι χιούμορ αλλά βιοπορισμός, όπως και του Ψινάκη μπορεί να είναι βιοπορισμός πέρα από πλακίτσα.
Στην πραγματικότητα αυτό που βλέπω να χρεώνει ο Ράιτ Τζι 700 σε συνομιλητή, ότι είναι στα – του ΜΕ πως δεν ήταν ποιητής της Επανάστασης, ή τέλος πάντων δεν είναι στα +., το πιστεύει ο ίδιος ο Ράιτ Τζι 700. Γι αυτό λέει πως προς θεού να μην πούμε για τον Ψινάκη και την Ζήνα μάλλον για να μπορούμε να ράψουμε και να κόψουμε έναν ΜΕ ως ποιητή της Επανάστασης, χωρίς αντιφάσεις κλπ.
Τέλος να πω πως η πλακίτσα και ο βιοπορισμός του ΜΕ δεν μπορεί να θεωρείται κάτι αντίστοιχο με την συστηματική αντιδραστικοποίηση του Σαββόπουλου ή όσα έχουμε δει από τον Θεοδωράκη κατά καιρούς.
Κώστας
Αν είχες τη δυνατότητα να ελέγξεις κάπως τη χολή που σε πνίγει, δεν θα αυτοδιαψευδόσουνα τόσο πανηγυρικά, γελοιοποιούμενος ακόμα και στα μάτια ενός παρδαλού κατσικιού:
Πώς είναι δυνατόν, βρε κατακαημένε, από τη μια να είμαι «Ράιτ Τζι 700» και την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς σου («Στην πραγματικότητα αυτό που βλέπω να χρεώνει ο Ράιτ Τζι 700 σε συνομιλητή, ότι είναι στα – του ΜΕ πως δεν ήταν ποιητής της Επανάστασης, ή τέλος πάντων δεν είναι στα +., το πιστεύει ο ίδιος ο Ράιτ Τζι 700.») να έχω τέτοια σφοδρή επιθυμία ο Μάνος Ελευθερίου να είναι ο ποιητής τής Επανάστασης;;;
Κάνα καλό ψυχολόγο έχετε στα μέρη σου; Να πας επειγόντως να σε δει, μπας και καταφέρει να μειώσει λίγο το μισανθρωπισμό και το φθόνο που σου σιγοτρώνε την ψυχή!
Λέφτη, ο Κώστας, απλά ανέβασε το link για το συγκεκριμένο τραγούδι. Εσύ χαρακτήρισες τη συγκεκριμένη στιγμή του στιχουργού, ως ατυχή του, ότι ήταν του Ελευθερίου, αλλά όχι Ο Ελευθερίου κλπ, κι εγώ απάντησα ότι μην ψάχνουμε να βρούμε την άκρη, απλά να ακούμε τη μουσική μας και να περνάμε καλά. Γιατί αν σκεφτούμε σε πόσα “Στην υγειά μας”, talk shows, ακόμα και talent shows έχουν πάει όλοι αυτοί, ή τις περιουσιακές τους καταστάσεις κλπ, τότε δε θα ακούγαμε τίποτα,,, Άρα τους δεχόμαστε (δε διαφωνώ ότι αυτό είναι “α λα καρτ”) και προχωράμε μπροστά… Για την αντίφαση που νομίζεις στο ΥΓ, τί δεν καταλαβαίνεις; Μήπως δεν τα έκανε -βοηθούντος και του χρόνου- όλα αχταρμά αυτή η γενιά; Όσο για τον -πολτιστικό- οργασμό του αντιδικτατορικού αγώνα τί δεν καταλαβαίνεις πάλι; Σκέψου πόσα τραγούδια, έργα (κινηματογραφικά και θεατρικά), ντοκιμαντέρ, βιβλία κλπ βγήκαν για το Πολυτεχνείο ’73 (ο περί ου ο λόγος Ελευθερίου ήταν και με το έργο του παραμένει συνδεδεμένος με αυτή την εποχή) και πόσα αντίστοιχα βγήκαν για τους Αγανακτισμένους και τον αντιμνημονιακό αγώνα… Αν εξαιρέσεις τα σχετικά ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου και τα τραγούδια “Τα παιδιά μες στην πλατεία” και φυσικά τον Ύμνο του Κινήματος, τον “Καραϊσκάκη” (των Σ. Μάλαμα και Β. Παπακωνσταντίνου αντίστοιχα) δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο αξιόλογο… Για το ΥΓ2 πάλι τί να απαντήσω; Ότι άλλο πράγμα οι κατασκευασμένοι παντοτινοί εθνικοί εχθροί της Ελλάδας κι άλλο οι ταξικοί της Ρωσίας-ΕΣΣΔ του ’17; Τέλος για το ΥΓ3, συγγνώμη αλλά, αν απαντήσω, θα ανοίξω άλλη κουβέντα που θα ξεφύγει πολύ από το συγκεκριμένο άρθρο που είμαστε τώρα…
Τι του απαντάτε βρε παιδιά άκρη δε θα βγάλετε, βγαίνει στολίζει τον καθένα με ότι κοσμητικό επίθετο φανταστείς κι έπειτα λέει ότι δέχεται και..επίθεση. Απορώ πως του δημοσιεύονται ακόμη τα σχόλια, αλλά και πως σχολιάζει ακόμη κι ο ίδιος. Δεν είδε την σημείωση που του είχαν οι διαχειριστές στην προηγούμενη του αντιπαράθεση;
Τι του απαντάτε βρε παιδιά άκρη δε θα βγάλετε, […]
Όποιος θέλει να συζητήσει, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί, και κατέχει την αριστερή αλφαβήτα μια χαρά άκρη βγάζει. (Εσύ, και να ήθελες να συζητήσεις, δεν μπορείς, γιατί είσαι πολιτικά αναλφάβητος.)
[…] βγαίνει στολίζει τον καθένα με ότι κοσμητικό επίθετο φανταστείς […]
Πες μας μερικά από τα «κοσμητικά επίθετα» με τα οποία «στολίζω τον καθένα». Αν δεν βρεις, μη στενοχωρηθείς, βρε κουτό. Φαντάσου τα!
[…] κι έπειτα λέει ότι δέχεται και..επίθεση.
Ενώ στην πραγματικότητα δέχομαι επιθέσεις …φιλίας όπως αυτή που μου κάνεις εσύ με αυτό σου το σχόλιο, ας πούμε! Σαν δεν ντρέπομαι να λέω τέτοια ψέματα!
Απορώ πως του δημοσιεύονται ακόμη τα σχόλια, […]
Μην απορείς: συνήθως είναι τα πιο ενδιαφέροντα. (Μη σε παίρνει από κάτω! Ξεκίνα να μαζεύεις υπογραφές! Πού ξέρεις; Αν καταφέρεις να μαζέψεις αρκετές, κάτι μπορεί να γίνει και να μου κόβονται…)
[…] αλλά και πως σχολιάζει ακόμη κι ο ίδιος.
Και πάλι μην απορείς: αισθάνομαι χρέος μου να καταπολεμήσω τον πολιτικό αναλφαβητισμό!
Δεν είδε την σημείωση που του είχαν οι διαχειριστές στην προηγούμενη του αντιπαράθεση;
Κι εσύ την είδες κι εγώ την είδα. Μόνο όμως ο ένας από τους δυο μας την κατάλαβε! (Μην κάνεις τον κόπο να κοιταχτείς στον καθρέφτη σου. Δεν είσαι εσύ αυτός που την κατάλαβε!)
ΥΓ Με την ευκαιρία: θα μου εξηγήσεις για ποιο λόγο μού ζήτησες συγγνώμη την προηγούμενη φορά που με ταλαιπώρησες;
Κάπου καταντάει αστείο αυτό το “θες να μου πεις που χρησιμοποιώ ‘κοσμητικά’;” που λες σε όλους, απ’τη μία προσπαθείς ψευδώς να πείσεις πως ο λόγος σου είναι πεντακάθαρος κι ευγενής κι απ’την άλλη υποτιμάς και τη νοημοσύνη των άλλων.
Μόνο σε αυτό το άρθρο χρησιμοποίησες φράσεις όπως γελοιοποιημένος,μικρόψυχος,μισάνθρωπος, θες ψυχολόγο κλπ Αδυνατώ να σου παραθέσω όσα έχεις σούρει και σε εμένα σε άλλο παλαιότερο άρθρο γιατί είναι τόσα πολλά που δεν τα συγκράτησα όλα, ωστόσο θυμάμαι σίγουρα τη λέξη “χιμπαντζής”. Όμως μπορώ να πω ότι τα αντιπαρέρχομαι.
Επίσης αστείο είναι να προσπαθείς να θυματοποιηθείς. Εγώ συζητάω, συμφωνώντας και διαφωνώντας καιρό τώρα εδώ κι αλλού χωρίς ποτέ να προσβάλλω (εκτός αν νιώσω ότι προσβάλλομαι) στο έχω ξαναγράψει αυτό. Ποτέ δεν ξεκινάω άσκοπη αντιπαράθεση γιατί όπως επίσης σου έχω ξαναγράψει υπάρχουν σημαντικότερα θέματα από τα ανώνυμα πολιτικά διαδικτυακά αμφιθέατρα. Μην υποτιμάς την αντιληπτικότητα σου, είμαι σίγουρος ότι μπορείς να καταλάβεις εκείνο το συγγνώμη μου, αν δε μπορείς, ανέτρεξε ξανά σε εκείνο το άρθρο, είμαι σίγουρος ότι θα έχεις κρατημένο το λινκ όπως έχεις αποδείξει η καυγαδίστικη φαρέτρα σου είναι γεμάτη άλλωστε.
Να σου πω όμως κάτι, προσωπικά έχω βαρεθεί να μαλώνω μαζί σου, γιατί αν μη τι άλλο κάπου κάπου διακρίνω μια σχετικά ορθή (σε κάποιες περιπτώσεις) αριστερή αντίληψη που κατ’εμέ έχει μία βάση αλλά εκφράζεται με λάθος τρόπο όμως τις περισσότερες φορές. Ξέρουμε ότι στην αριστερά δύσκολα θα συναντήσεις εύφορο κλίμα για έναν καλό διάλογο, αλλά δεν είναι και τελείως ακατόρθωτο, αρκεί να το θέλουν οι συνομιλητές.
Άκου να δεις, φίλε μου Νίκο, που πολύ χρόνο μού έχεις φάει από τη ζωή μου:
Στο δικό μου το χωριό, όταν κάποιος, εσύ καλή ώρα, αναφερόμενος σε κάποιον άλλον, χρησιμοποιεί την έκφραση «στολίζει τον καθένα με ό,τι επίθετο φανταστείς» (ιδίως αν σε προηγούμενη κουβέντα του, αναφερόμενος πάλι στον ίδιον κάποιον άλλο, έχει ισχυριστεί ότι «καθυβρίζει» τους άλλους κι ότι διαφωνεί με «υβρεολόγιο») οι υπόλοιποι καταλαβαίνουμε πως εννοεί βρισιές. Τώρα έρχεσαι και μου αποκαλύπτεις ότι εννοείς αρνητικές αξιολογήσεις και χαρακτηρισμούς, φαινόμενο που στις πολιτικές αντιπαραθέσεις και διαφωνίες είναι πιο συνηθισμένο κι από το χιόνι στην κορυφή τών Ιμαλαΐων! Είσαι χαμένος στη μετάφραση! Να ξανατσεκάρεις τις βασικές έννοιες!
Με σένα δεν νομίζω να έχω συνομιλήσει άλλη φορά, εκτός από την κουβέντα (οΘντκ!) στην ανάρτηση «3 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015». Εκεί διαφωνήσαμε χοντρά –για να ακριβολογήσω με εξαγρίωσες σε αφάνταστο βαθμό. Παρ’ όλα αυτά, όπως μπορεί να δει ο καθένας, δεν σε αποκάλεσα «χιμπαντζή» (αν είναι δυνατόν!). Δεν το έκανα εκεί και το έκανα αλλού, στην περίπτωση που δεν θυμάμαι καλά και όντως έχουμε συνομιλήσει και παλιότερα; Φαντάζει εντελώς τελείως απίθανο. Άσε που δεν θα πέρναγε από τη διαχείριση τέτοιο σχόλιο. Επιπλέον: η χρήση τέτοιου τύπου «κοσμητικών» είναι εντελώς τελείως έξω από την εκφραστική αισθητική μου. Και να σου πω και το άλλο; Δεν έχω καμία ανάγκη να καταφύγω σε τέτοιους χαρακτηρισμούς. Από τη στιγμή που είμαι βέβαιος πως έχω δίκιο σε μια διαφωνία, μπορώ να ισοπεδώσω τον οποιονδήποτε αποκλειστικά και μόνο με ανεπίληπτες λέξεις. Όποιος κατέχει την τέχνη τής «χειρουργικά» λεπτής ειρωνείας και του αποστομωτικά δηκτικού σαρκασμού (κι εγώ την κατέχω πλήρως) δεν χρειάζεται να «λερώνει» το πληκτρολόγιό του με τέτοιες λέξεις.
Φυσικά και θα ήταν αστείο αν προσπαθούσα να θυματοποιηθώ! Εγώ …θύμα σας;;; Χριστός και Βλαδίμηρος!!! Όλους μαζί εσάς τους «αντικαπιταλιστές επαναστάτες» (αριστεριστές τής συμφοράς, στην πραγματικότητα) που συχνάζετε εδώ, πολιτικά, «σας έχω» με το ένα χέρι δεμένο και με το ένα μάτι μπανταρισμένο! Για πλάκα! Άλλο συμβαίνει: έχω αναφερθεί μια-δυο φορές στο πέσιμο που μου κάνετε, πέσιμο άθλιο και ταυτόχρονα φτηνό και αστείο, σαν αυτό που συνηθίζουν να κάνουν οι εσωτερικά αδύναμοι (και το οποίο με διασκεδάζει όσο δεν μπορείς να φανταστείς, έτσι καθώς σας βλέπω να αντιδράτε σπασμωδικά, χειρότερα κι από μαριονέτες) γιατί, αφ’ ενός, έτσι όπως μού έχετε πρήξει το συκώτι ότι σας «βρίζω», θέλω να σας δώσω να καταλάβετε ότι με αυτά τα κλαψιάρικα παράπονά σας κάνετε την πιο χοντροκομμένη προβολή, και, αφ’ ετέρου, γιατί προσπαθώ και με αυτόν τον τρόπο μπας και σας κάνω να φιλοτιμηθείτε, να παρατήσετε τις κλάψες σαν να είσαστε παιδάκια τής Πρώτης Δημοτικού («κυρία, κυρία, ο Γιωργάκης με είπε χοντρό») και να βγείτε να αντιπαρατεθείτε πολιτικά. Με όση σφοδρότητα γουστάρετε, αλλά στα ίσα, χωρίς «ντριμπλίτσες» τής κακιάς ώρας και υπεκφυγές, χωρίς αλλαγή τής κουβέντας για να αποφύγετε αυτό που είναι η ταμπακιέρα κάθε φορά, χωρίς στρεψοδικίες και διαστρεβλώσεις, χωρίς ατεκμηρίωτες και συκοφαντικές κατηγορίες και γενικά χωρίς όλα αυτά τα θλιβερά τερτίπια που τόσο συνηθίζουν (και) οι αριστεροί στις διαφωνίες τους. Αλλά πού! Κι αφού δεν σας παίρνει πολιτικά, το ρίχνετε – όπως έχεις κάνει κι εσύ και κάνεις και τώρα– στις κακομοίρικες κλάψες: «μας βρίζεις», «μας κάνεις», «μας ράνεις»…
Μ’ αρέσει πολύ η μαγική εικόνα που φιλοτεχνείς για τον εαυτό σου:
Εγώ συζητάω, συμφωνώντας και διαφωνώντας καιρό τώρα εδώ κι αλλού χωρίς ποτέ να προσβάλλω (εκτός αν νιώσω ότι προσβάλλομαι) στο έχω ξαναγράψει αυτό. Ποτέ δεν ξεκινάω άσκοπη αντιπαράθεση γιατί όπως επίσης σου έχω ξαναγράψει υπάρχουν σημαντικότερα θέματα από τα ανώνυμα πολιτικά διαδικτυακά αμφιθέατρα.
Κολοκύθια μετά ριγάνεως και φέτας Παρνασσού! Πώς τα εφάρμοσες όλα αυτά στην ανάρτηση που προανέφερα; (Την ξαναβάζω, αυτή τη φορά με λινκ: «3 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015»).
Εμφανίστηκες όχι για να συζητήσεις αλλού συμφωνώντας κι αλλού διαφωνώντας, αλλά για να αφήσεις ένα υπαινικτικό και ύπουλο σχόλιο το οποίο, όπως αποδείχτηκε, με φωτογράφιζε χωρίς να με κατονομάζει (να τσεκάρεις στο λεξικό σου τι σημαίνει η λέξη «πλάγιος» σε σύγκριση με τη λέξη «ευθύς») και το οποίο, φυσικά, ήταν εντελώς τελείως ανυπόστατο, όπως επίσης αποδείχτηκε. Και ήταν εντελώς τελείως ανυπόστατο διότι ουδέποτε, εδώ ή αλλού, την έχω πέσει στο ΝΑΡ «για το δημοψήφισμα», όπως ισχυρίστηκες είτε από απροσμέτρητη επιπολαιότητα είτε από ασυγχώρητη κακοήθεια και συκοφαντική πρόθεση. Το αντίθετο έχει συμβεί από την πρώτη στιγμή τής προκήρυξης του δημοψηφίσματος: έχω επαινέσω κάθε αριστερή οργανωμένη πολιτική συλλογικότητα που συμμετείχε στην εκστρατεία τού «Όχι» (άρα και το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και, αντίστροφα, έχω ρίξει στον Καιάδα όποιους τράβηξαν την ουρά τους απ’ έξω. Και παραπέρα:
Τι έκανες όταν αποδείχτηκε ότι ο ισχυρισμός σου πως την πέφτω στο ΝΑΡ «για το δημοψήφισμα» ήταν εντελώς τελείως ανυπόστατος; Είχες μήπως την παλικαριά να παραδεχθείς ευθέως το «βιασμό» και την πλήρη αντιστροφή τών απόψεών μου και να ζητήσεις συγγνώμη, δίνοντας και τις απαραίτητες εξηγήσεις σχετικά με το πώς και το γιατί συνέβη; Ναι, πώς! Κάτι μασημένα λόγια ψέλλισες, κάτι σου ’πα μου ’πες, κάτι ήξεις αφήξεις, για να θολώσεις τα νερά σαν τις σουπιές. Όπως κάνουν δηλαδή όλοι οι δειλοί απέναντι στα λάθη τους, προσπαθώντας να τα σκεπάσουν! Και σαν να μην έφτανε αυτό, άφησες και την άλλη την κουτσουλιά σου, ότι τάχα μάλλον στη φαντασία μου υπάρχει σχολιαστής που υπογράφει με διαφορετικά ονόματα. Και σαν να μην έφτανε ούτε αυτό, άφησες καπάκι και ακόμα μία κουτσουλιά ότι, ίσως (πάλι το δηλητήριο της αμφιβολίας, πάλι η υπουλία!), εγώ μπορεί να έχω κάνει αυτό για το οποίο κατηγορώ άλλους, υπογράφοντας στο παρελθόν με διαφορετικό όνομα (σου ζήτησα να μου προσκομίσεις αποδεικτικά στοιχεία· ακόμα τα περιμένω…).
Όπως και για την αρχική σου κουτσουλιά, πως την πέφτω στο ΝΑΡ, τάχα, «για το δημοψήφισμα», έτσι και για τις επόμενες, που αποδείχτηκαν καθαρές συκοφαντίες, δεν βρήκες το θάρρος να δεχτείς τα λάθη σου και να ζητήσεις συγγνώμη με γενναιότητα, όπως κάνουν τα παλικάρια κι οι παλικαρούδες! Κι αντί να κρυφτείς σε κανένα λαγούμι να μη φαίνονται τα χάλια σου, έχεις το θράσος να μου λες κι από πάνω πως «υποτιμώ την αντιληπτικότητά μου» και να μου προτείνεις να ξαναπάω στην ανάρτηση στην οποία έλαμψαν οι ‘‘ομορφιές’’ σου για να δω τη ‘‘συγγνώμη’’ σου! Την αντιληπτική μου ικανότητα την έχω σε τόσο μεγάλη υπόληψη που δεν μπορείς να φανταστείς, αλλά, παρ’ όλα αυτά, συγγνώμη όπως την εννοούν στο χωριό μου (καθαρή, σαφή και με τις απαραίτητες εξηγήσεις) δεν είδα στην επίμαχη ανάρτηση, όσες φορές κι αν διάβασα τα σχόλιά σου!
Τα λέμε (υπό την εξής προϋπόθεση: με σχόλιό σου στην ανάρτηση που αποπειράθηκες να με λερώσεις, και το οποίο θα πρέπει να έχει τίτλο «Έκφραση συγγνώμης», θα καθαρίσεις όλες τις κουτσουλιές σου για τις οποίες έχω κάνει λόγο σε αυτό το σχόλιο και δεν χρειάζεται να τις επαναλάβω, με πρώτη και καλύτερη ότι την πέφτω στο ΝΑΡ «για το δημοψήφισμα», εξηγώντας ταυτόχρονα πώς προέκυψαν και γιατί καθυστέρησες τόσο πολύ να επανορθώσεις. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, ακόμα κι αν έχεις το φυσικό ύψος τού Μπουρούση (2.15 μ.), σε θεωρώ πολύ μικρό άνθρωπο, με ηθικό και πολιτικό ανάστημα μικρότερο κι από το πάχος τής σόλας τού παπουτσιού μου και δεν θέλω να μου απευθύνεις ποτέ ξανά το λόγο εδώ ή οπουδήποτε αλλού. Μπορείς να αναφέρεσαι όσο και όπως θέλεις σε σχόλιά μου, αλλά δεν θέλω να ξαναδώ σε δικό σου σχόλιο απεύθυνση σε β’ πρόσωπο και αυτό το πρόσωπο να είμαι εγώ! Γκέγκε;)
ΥΓ Ένα από τα επιβαρυντικά στοιχεία που έχεις βάλει στο φάκελό μου ήταν και το γεγονός ότι προέτρεψα ένα σχολιαστή (Κώστας) να επισκεφθεί ψυχολόγο. Τι να πω για σένα που στις 27/07/2018 at 15:41 προτρέπεις εμμέσως και πλαγίως (παλιά σου τέχνη κόσκινο!) πλην σαφώς τους διαχειριστές τής Παντιέρας να με μπανάρουν και στις 28/07/2018 at 15:02 κάνεις για μένα την παραδοχή ότι «αν μη τι άλλο κάπου κάπου διακρίνω μια σχετικά ορθή (σε κάποιες περιπτώσεις) αριστερή αντίληψη που κατ’εμέ έχει μία βάση». Να πω ότι, αν ο Κώστας χρειάζεται κάποιον καλό ψυχολόγο, εσύ χρειάζεσαι τον ίδιο τον Φρόιντ αυτοπροσώπως, ή θα το θεωρήσεις πολύ βαριά βρισιά;
ΥΓ2 Δες τα χάλια σου (αν δεν είναι χάλια, πες μας εσύ τι είναι): Ακόμα και το γεγονός ότι φροντίζω να τεκμηριώνω τους ισχυρισμούς μου παραθέτοντας παλιά σχόλια, κείμενα κ.λπ. προσπαθείς (και πάλι: την προηγούμενη φορά έκανες λόγο για «σκονάκια»…) να το γυρίσεις εις βάρος μου («είμαι σίγουρος ότι θα έχεις κρατημένο το λινκ όπως έχεις αποδείξει η καυγαδίστικη φαρέτρα σου είναι γεμάτη άλλωστε»). Την ξέρεις την παροιμία που λέει «εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι»; Για σένα γράφτηκε!
Δε νομίζω να τρώω εγώ χρόνο απ’τη ζωή σου , το κόμπλεξ, η μιζέρια και η υπεροψία είναι που σου τρώνε χρόνο. Πάντως επειδή θέτεις θέμα χρόνου απάντησης, εγώ δε θυμάμαι να έκανα τρία 24ωρα για να σου απαντήσω όπως εσύ.
Σου έχω τεκμηριώσει με αποσπάσματα που κατά τη γνώμη μου τα έχωνες στο ΝΑΡ σε εκείνη την ανάρτηση αλλά μάλλον έχεις θέμα με την όραση σου γιατί ακόμη περιμένω απάντηση…
Σχολιάζω σε άλλα αριστερά blogs περίπου 4 χρόνια και στην Παντιέρα κοντά 2 χρόνια, δε συνηθίζω στις συζητήσεις μου να χρησιμοποιώ εκφράσεις όπως γελοίος, μισάνθρωπος, ψυχασθενής, αναλφάβητος , δειλός κλπ και όχι δεν τα θεωρώ συνηθισμένα στην πολιτική αντιπαράθεση. Αλλά μάλλον για εσένα αυτές οι λέξεις δεν είναι προσβλητικές, ωστόσο προσβλήθηκες σφοδρά όταν μία δυό φορές κάποιοι σχολιαστές σε αποκάλεσαν “λέφτη” και “ΛΑΕτζη”.
Δεν προέτρεψα κανέναν δαχειριστή να σε μπανάρει. Απλά εξέφρασα την άποψη ότι εγώ προσωπικά σχολιαστή που μιλάει τόσο απαξιωτικά για τους αρθρογράφους (των οποίων όμως τα άρθρα σχολιάζει με τρομερή ζέση) δεν θα τον δημοσίευα. Ομοίως και για το ότι αφήνει (αστήρικτα) υπαινικτικά σχόλια περί διπλών σχολιαστών και περί (ψευδούς) λογοκρισίας. Επίσης αν είχες λίγη αξιοπρέπεια, δεν θα συνέχιζες να γράφεις σε σάιτ όπου οι διαχειριστές είχαν βάλει τέτοια υποσημείωση σε σχόλιο σου.
Αν θεωρείς ότι δέχεσαι επίθεση εδώ, μάλλον είσαι χθεσινός στα διαδικτυακά δεδομένα. Πέρνα μια βόλτα από blogs του ΚΚΕ ή του Μ-Λ χώρου ή τροτσκιστικού περιεχομένου να δεις τι πάει να πεί ‘επίθεση’, ‘λογοκρισία’ και ‘μπανάρισμα’.
Δεν δέχομαι υποδείξεις για το που και τι θα σχολιάσω, ιδίως από άτομα που σχολιάζουν με αυτό τον τρόπο και με πολύ λιγότερο χρόνο από εμένα. Εγώ προσπάθησα να το ελαφρύνω παραδεχόμενος και κάποιες ορθές πολιτικές σου θέσεις αλλά εσύ συνεχίζεις στο ίδιο και χειρότερο τροπάριο.
Μαρέσει που λες να μην σου απευθυνόμαστε την στιγμή που το κάνεις εσύ. Συνεχίζεις άσκοπη αντιπαράθεση με τους πάντες. Με εμένα, με τον Γ.Κ., με τον Κώστα, με τον Γιάννη Σ.,με τον Κ.Σ. ακόμη και με τον Λαθραναγνώστη… Πραγματικά λυπάμαι που υπάρχουν τέτοιος άτομα στον χώρο μας, ελπίζω να μην έχω βρεθεί ποτέ δίπλα σου σε καμιά πορεία ή συνέλευση (αν και δεν σε κόβω για τέτοιον, μόνο για το πληκτρολόγιο είσαι).
Ρε συ!!! Δεν έχεις καθόλου τσίπα;;; Πότε προσβλήθηκ[α] σφοδρά όταν μία δυό φορές κάποιοι σχολιαστές [μ]ε αποκάλεσαν «λέφτη» και «ΛΑΕτζη»;;; Τόσο ανέντιμος;;;
Για λύπηση είσαι.
Φίλε Γιάννη Σ.,
Είπα στο προηγούμενο σχόλιο ότι ολοκληρώνω τη συζήτηση από τη μεριά μου, αλλά, αδερφάκι μου, ξύνεις τα νύχια σου για να τ’ ακούσεις. Ε, άκου τα, λοιπόν:
1) Τι είναι όλα αυτά που μου γράφεις για τον Ελευθερίου; Για να διαφωνήσεις μαζί μου; Αφού με επιβεβαιώνεις! Για δες τι έγραψες:
[…] κι εγώ απάντησα ότι μην ψάχνουμε να βρούμε την άκρη, απλά να ακούμε τη μουσική μας και να περνάμε καλά. Γιατί αν σκεφτούμε σε πόσα «Στην υγειά μας», talk shows, ακόμα και talent shows έχουν πάει όλοι αυτοί [σ.σ.: δηλαδή οι καλλιτέχνες όπως ο Ελευθερίου που πολλοί αριστεροί τούς νιώθουν «δικούς τους», κοντά τους κ.λπ.], ή τις περιουσιακές τους καταστάσεις κλπ, τότε δε θα ακούγαμε τίποτα,,,
Καταλαβαίνεις τι παραδέχεσαι με αυτά σου τα λόγια ή δεν καταλαβαίνεις; Μάλλον το δεύτερο. Ας σου το κάνω, λοιπόν, τελείως νιανιά:
Παραδέχεσαι ότι αντέχεις να τους ακούς και να περνάς καλά μόνο στο βαθμό που καταφέρνεις να απωθείς τις «ατυχείς στιγμές» τους ή τα «σκοτεινά σημεία» τής ζωής τους. Γιατί; Γιατί, προφανώς, δεν έχεις συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι οι άνθρωποι που συνδέονται με οποιονδήποτε τρόπο με την Αριστερά δεν είναι αψεγάδιαστοι και δεν έχεις, συνεπώς, υπερνικήσει και την άλλη ιδέα, που κάπου προκαλεί ανατριχίλα, ότι μόνο αυτοί που έχουν «πεντακάθαρα χαρτιά» δικαιούνται να είναι μέλη τής εκκλησίας τής Αριστεράς –ιδίως αν πρόκειται για εξέχοντες που κάθονται στις πρώτες θέσεις. Εγώ, όμως, και όλοι όσοι προσεγγίζουν τους διαφόρους Ελευθερίου με τον ίδιο τρόπο, (όπως, π.χ.: όλα τα αριστερά κόμματα και συλλογικότητες που μίλησαν για τον μακαρίτη με θερμά λόγια και φαινόταν από τα λόγια τους ότι μιλούσαν για «δικό μας» άνθρωπο) σε καμία τέτοια απώθηση δεν χρειάζεται να καταφύγουμε προκειμένου να τους ακούσουμε και όχι απλώς να περάσουμε καλά (και σ’ ένα σκυλάδικο της κακιάς συμφοράς μπορείς, υπό προϋποθέσεις, να περάσεις καλά!), αλλά να αισθανθούμε «πράγματα» –«δικά μας», αριστερά «πράγματα». Εμείς, αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει στην περίπτωσή σου και στην περίπτωση του καημένου τού Κώστα, μια χαρά έχουμε συμφιλιωθεί με τις ιδέες που στοιχειώνουν εσάς.
2) Δεν υπάρχει τίποτε που δεν καταλαβαίνω από το διχασμό σου ως προς το πώς αντιμετωπίζεις τους δημιουργούς που άκμασαν στα χρόνια τής δικτατορίας και της Μεταπολίτευσης και που κι αυτοί τα «έκαναν όλα αχταρμά» και τα έβαλαν «όλα στο μίξερ» όπως και η γενιά τού Πολυτεχνείου. Αναδύεται τρισδιάστατος από όσα έχεις γράψει: από τη μια τούς αντέχεις μόνο όταν ξεχνάς τα «καμώματά» τους κι από την άλλη παραπονιέσαι που στη σημερινή εποχή δεν υπάρχουν τέτοιοι δημιουργοί. Μόνο ένας χαζός δεν θα αντιλαμβανόταν έναν τέτοιο παλινδρομικό διχασμό μεταξύ απόρριψης και έλξης. Εσύ είσαι που δεν καταλαβαίνεις το μπέρδεμά σου!
3) Ώστε δεν έχει σχέση η μικροαστική, ελευθεριάζουσα/φιλελεύθερη (δυσδιάκριτα τα όρια), πασιφιστική επιθυμία που εξέφρασες στην ανάρτηση (βάζω λινκ) Προδιαγεγραμμένο «έγκλημα» η αυτοκτονία του νεαρού φαντάρου με τα όσα σού έσουρε ο Λένιν με τη δική μου μικρή πρακτική βοήθεια, επειδή είναι «άλλο πράγμα οι κατασκευασμένοι παντοτινοί εθνικοί εχθροί της Ελλάδας κι άλλο οι ταξικοί της Ρωσίας-ΕΣΣΔ του ’17»; Άδικα δηλαδή σε «στόλισε» ο Λένιν; Για να το (ξανα)δούμε:
Τι είπες εσύ; Είπες: «Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τον αδικοχαμένο φαντάρο, είναι να αγωνιστούμε για τη διάλυση του στρατού!» Ναι; Ναι.
Τι σου έγραψε ο Λένιν (με το δικό μου χέρι); Σου έγραψε πολλά και διάφορα κι όποιος θέλει μπορεί να πάει να τα δει. Αρκεί, όμως, να μεταγράψω εδώ την πρώτη-πρώτη φράση του:
«Μια καταπιεζόμενη τάξη που δεν επιδιώκει να μάθει να χειρίζεται τα όπλα, να έχει όπλα, μια τέτοια καταπιεζόμενη τάξη δεν θα άξιζε παρά να τη μεταχειρίζονται όπως μεταχειρίζονται τους δούλους.»
Για να περισώσεις το μικροαστικό πασιφιστικό αντιμιλιταρισμό σου, που στο μυαλό σου θα τον έχεις και για «επαναστατικότητα», όπως το έχουν και οι τύποι από το «δίκτυο Σπάρτακος» –έρημε Σπάρτακε που πέθανες στο σταυρό με το σπαθί στο χέρι…–, από το κράξιμο που του ρίχνει ο Λένιν (τις θέσεις τού οποίου στο συγκεκριμένο ζήτημα μας λες ότι τις «δέχεσαι αρκετά» –γιατί αρκετά κι όχι πλήρως; ποια είναι τα σημεία που σε βρίσκουν αντίθετο; τα κρατάς μυστικό;), ισχυρίστηκες στο σχόλιό σου παραπάνω (25/07/2018 at 23:41) ότι ο σημερινός ελληνικός στρατός εκπαιδεύει τους φαντάρους «με σκοπό να επιβληθούμε στους «εξ Ανατολών και από Βορρά» εχθρούς, [και] καλλιεργεί τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους φαντάρους κλπ…» γι’ αυτό και ζητάς τη διάλυσή του. Κι όταν σού αντέτεινα ότι και ο τσαρικός στρατός, που ο Λένιν όχι μόνο δεν ζητούσε τη διάλυσή του, αλλά τον έβλεπε ως απαραίτητο στρατιωτικό σχολείο για τις καταπιεζόμενες τάξεις, με όμοιους σκοπούς και τρόπους εκπαίδευε τους φαντάρους, επανήλθες για να μου πεις το άκυρο των ακύρων: «άλλο πράγμα οι κατασκευασμένοι παντοτινοί εθνικοί εχθροί της Ελλάδας κι άλλο οι ταξικοί της Ρωσίας-ΕΣΣΔ του ’17»!!! Μια ολοστρόγγυλη ανοησία δηλαδή που δεν αξίζει να απασχολήσω το ποντίκι μου ούτε καν δυο λεπτά τής ώρας για να την εξηγήσω!
Τα λέμε (να τα λέμε, ουδεμία αντίρρηση, αλλά, διάολε, κάνε κι έναν έλεγχο σ’ αυτά που θέλεις να πεις, πριν τα πεις!)
ΥΓ Να μου επιτρέψεις να ξέρω πολύ καλύτερα από εσένα τι εστί Κώστας και ποιος ήταν ο πραγματικός σκοπός του όταν ποστάριζε και το πρώτο και το δεύτερο τραγούδι με στίχους Ελευθερίου. Έχω την ατυχία να τον γνωρίζω διαδικτυακά πάνω από τέσσερα χρόνια τώρα και ξέρω πολύ καλά πόσο λατρεύει να εκφράζει τις απόψεις του με πλάγιους, ύπουλους τρόπους και, αντίστροφα, πόσο πολύ απεχθάνεται να μιλάει στα ίσα.
Λέφτη, είσαι απά(λεφτ)ος! Το ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε αδυναμίες και κάνουμε λάθη, το δέχομαι! Αλίμονο, τί άνθρωποι θα ήμασταν άλλωστε; Τον υποκειμενισμό, επίσης τον δέχομαι! Δεν είναι υποχρεωτικό, ούτε να συμφωνούμε, ούτε να διαφωνούμε με όλους. Εσύ χαλάστηκες που ο Ελευθερίου, έκανε το συγκεκριμένο τραγούδι! Ίσως βέβαια να ήταν και προφητικό, γιατί τώρα, ο Ηλίας, ως δήμαρχος του καμμένου Μαραθώνα, έχει όντως πρόβλημα υγείας… Δεν πρόλαβε να πεθάνει ο Μάνος και δικαιώθηκε… Όσο για το “διχασμό” μου, όντως εδώ (ίσως) συμφωνούμε. Ακούω (όλα σχεδόν τα) τραγούδια του Μίκη, του Νταλάρα, του Μπιλάρα, της μακαρίτισσας Δημητριάδη, του επίσης μακαρίτη Λοΐζου κλπ και πραγματικά “πωρώνομαι” σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον. Από την άλλη όμως σκέφτομαι το ότι οι ίδιοι (όσο έζησε/ζει ο/η καθένας/μιά τους) απαξίωσαν και ακύρωσαν σε μεγάλο βαθμό την ιστορία τους… Εγώ φταίω γι’ αυτό, ή μήπως δεν τους κατάλαβα καλά; Όσο για τα περί στρατού κλπ, απάντησα και πιο πάνω ότι άλλη η μια εποχή/περίπτωση (και οι συνθήκες τους) κι άλλο η άλλη. Στην παρούσα φάση τουλάχιστον, ο συγκεκριμένος στρατός ΠΡΕΠΕΙ να διαλυθεί! Το εάν ξαναφτιαχτεί, κατά τα πρότυπα που έθεσε ο Λένιν κλπ, (σε ανάλογη κοινωνία προφανώς) είναι άλλο θέμα… Ας φτιαχτεί αυτή η κοινωνία, και το ξαναβλέπουμε τότε… Υπάρχουν οι απόψεις ενάντια σε όλους τους στρατούς, υπάρχουν και οι απόψεις του στιλ “εξαρτάται από το ποια τάξη είναι πάνω”. Για την ώρα όμως είτε οι μεν απόψεις ισχύουν, είτε οι δε, τουλάχιστον εγώ θεωρώ ότι έχασα 14 μήνες από τη ζωή μου εκεί μέσα… Τα λέμε…
Εντάξει, φίλε μου Γιάννη Σ. Κέρδισες. Παραιτούμαι. Ένας Λένιν ξέρει μόνο πόσο προσπάθησα…
Να ήταν εδώ, “παίζει” να σε αντάμειβε κιόλας…