Η Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης για ένα Σύγχρονο Κομμουνιστικό Πρόγραμμα και Κόμμα πραγματοποίησε το Σάββατο 29.1.2022 διαδικτυακή εκδήλωση με θέμα:
«30 χρόνια από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ: Να οραματιστούμε τον κόσμο αλλιώς για να τον χτίσουμε διαφορετικά».
Οι ομιλητές ήταν:
· Περικλής Παυλίδης, πανεπιστημιακός
· Παναγιώτης Μαυροειδής, περιοδικό Τετράδια Μαρξισμού
· Γιάννης Λαθήρας, μέλος της Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης για ένα σύγχρονο Κομμουνιστικό Πρόγραμμα και Κόμμα.
Τη συζήτηση συντόνισε η Άννα Μαμάτσιου.
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί ολόκληρη την εκδήλωση.
Ουσιαστική σε πολλές πλευρές της, διαπνέεται όμως από μια τεχνοκρατική αντίληψη η τοποθέτηση του Περικλή Παυλίδη. Είναι σα να βλέπει ο Περικλής Παυλίδης την μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό σαν ένα πάτερν, μια αντικειμενική διαδικασία έξω από την ανθρώπινη δράση και σκέψη. Οπου κάπως, θα γίνουν ικανοί όλοι οι εργαζόμενοι να διαχειρίζονται κρατικές υποθέσεις, όπου έτσι από μόνη της η μείωση του χρόνου εργασίας θα συμβάλλει πχ στην αμβλυνση της αντίθεσης πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας. Το βασικό ερώτημα στον Περικλή Παυλίδη είναι το εξής: ΗΘΕΛΕ Περικλή η κρατική/κομματική γραφειοκρατία, τα κομμουνιστικά κόμματα δηλαδή και τα λεγόμενα σοσιαλιστικά κράτη, να πάει προς τα εκεί η εξέλιξη; Διότι από την πραγματικότητα, μάλλον συνάγεται η απάντηση, πως ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ! Αρα Περικλή; Πως θα εκπαιδευτούν οι εργαζόμενοι για να έχουν την ικανότητα λλήψης αποφάσεων κρατικού επιπέδου, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΑΥΤΟ αυτοί που διοικούν;
Το ακριβώς αντίθετο, η τοποθέτηση του Παναγιώτη Μαυροειδή: Ουσιαστική επίσης σε πολλές πλευρές της, όμως δυστυχώς διακηρυκτική σε σημεία όπου θα έπρεπε να είναι πιο σαφής και συγκεκριμένη.
Α. Για την ΕΣΣΔ: Ο Περικλής Παυλίδης έχει λάθος όταν θεωρεί ως την πιο σημαντική στιγμή της εσσδ την δεκαετία του ’30 και μάλιστα την φέρνει και σε αντίθεση, με την δεκαετία του “20. Εντελως λάθος η προσσέγγιση του Περικλή. Διότι: α. Χωρίς τους πλούσιους πειραματισμούς, χωρίς τον σκληρό αγώνα κατά της λευκής αντεπανάστασης και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης 19 κρατών που όλα αυτά πραγματοποιθηκαν στα τέλη της πρώτης δεκαετίας και εντός της δεκαετίας του ’20, δεν υπάρχει ούτε δεκαετία του ’30, έστω αυτή η εντελώς αντφατική δεκαετία του ’30, ούτε τίποτα άλλο.
Είναι όμως Περικλή, η διαπάλη στην δεκαετία του ’30 που λήγει με την ανάδυση της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας ως η νέα άρχουσα τάξη της ΕΣΣΔ. Τραγικό σημείο επιβεβαίωσης οι μαζικές εκκαθαρίσεις ’36-’38 που σόρρυ Περικλή, αλλά δεν μπορείς να το ξεπετάς έτσι με αφορισμούς, επειδή μάλλον σου είναι αδιάφορη κοινωνιολογικά και ιστορικά αυτή η περίοδος εκκαθαρίσεων.Πόσο μάλλον που προσπαθείς να το ξεπετάξεις με δυο-τρεις φράσεις του στυλ “ναι υπήρξε υπερμετρη βία”. Γιατί υπήρξε υπερμετρη βία; Γιατί είναι ανάγκη το πολιτικό σύστημα της ΕΣΣΔ να εγκαινιάσει αυτόν τον μαζικό κύκλο εκκαθαρίσεων και μάλιστα όλης σχεδόν της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων; Γιατί δεν αισθάνονταν ή γιατί δεν είχε κάποια εσωτερική σταθερότητα το πολιτικό σύστημα “των εργατών και των αγροτών” και έτσι αναγκάζεται να προσφύγει στην κρατική βία;; Για όλα αυτά δεν λές τίποτα Περικλή….
Β. Για τις εμπορευματικές σχέσεις: Σωστό ότι αυτές δεν καταργούνται με διατάγματα, και όσο οι άνθρωποι ΔΕΝ ΞΕ-ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ να λειτουργούν βάσει των εμπορευματικών σχέσεων, δεν πρόκειται να γίνει ούτε βήμα ουσιαστικής χειραφέτησης. Εχουν μάθει όμως να λειτουργούν χιλιάδες χρόνια έτσι, όπως έχουν μάθει να διαμεσολαβούν τις υποθέσεις τους με τον κρατικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας. Για αυτό και είναι τρομαχτικά δύσκολη η απαλλαγή από αυτά τα δύο δεινά του ανθρώπου. Ομως, Περικλή εσύ το θές κατι τέτιο;
Διότι καλή η τοποθέτησή σου όσον αφορά την ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΕΙΩΜΕΝΗΣ επαναστατικής αντίληψης στην πραγματικότητα (σε αντιδιαστολή με ουτοπικές επικλήσεις και γενικότητες), αλλά γειωμένος πραγματιστικός επαναστατικός λόγος χωρίς την ταυτόχρονη συνειδητη προσπάθεια απαλλαγής από κράτος και εμπορευματικές σχέσεις, καταντάει τεχνοκρατία. Δηλαδή καπιταλισμός με κινέζικα κόκκινα χρωματα, σημαίες και σφυροδρέπανα.
Γ. Για το κράτος: Ναι, το κράτος ως τρόπος και μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, είναι ανάμεσά μας διαρκώς! Αποτελεί τον πλέον διαδεδομένο και παγιωμένο τρόπο που οι άνθρωποι διαμεσολαβούν το σύνολο σχεδόν των υποθέσεών τους. Και αυτό είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ για το μέλλον! Ναι, να παίρνουμε υπόψη μας ως μεθοδολογία αυτό το συμπέρασμα για να μην πετάμε στα σύννεφα ότι και καλά θα καταργηθεί το κράτος την επομένη της επανάστασης. Κράτος θα έχουμε όσο δεν νικάνε οι επαναστάσεις στις βασικές χώρες της υδρογείου. Ομως η κατεύθυνση πρέπει να είναι η διαρκής διάχυση των αποφασιστικών διαδικασιών μέσα στην κοινωνία. Διότι από την άλλη, όσο παραμένει σε ισχύ ο κρατικός τρόπος οργάνωσης μιας επαναστατημένης κοινωνίας/χώρας, τόσο θα υπονομευεται η πορεία προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό.
Η τοποθέτηση του Παναγιώτη Μαυροειδή ενώ δομικά είναι πολύ πιο στέρεη όσον αφορά τον απολογισμό των χωρών του υπαρκτού και πολύ πιο ορθή όσον αφορά τον εντοπισμό των αιτίων που πήγε κατά διαόλου ο υπαρκτός, αδυνατεί να συνδέσει με μια ουσιαστική πρακτικότητα το επαναστατικό όραμα.
Η άρχουσα τάξη στην ΕΣΣΔ κ τις υπόλοιπες λαϊκές δημοκρατίες, δεν ήταν η εργατική τάξη. Ήταν η κρατική-κομματικη γραφειοκρατία, το σύνολο δηλαδή των μηχανισμών του κράτους κ του κομμουνιστικού κόμματος που διοικούσαν κοινωνία, οικονομία (και παραγωγή), στο όνομα της εργατικής τάξης και του υπόλοιπου λαού.
Αυτή η άρχουσα τάξη, δεν ήθελε να συμβάλλει έτσι ώστε η εργατική τάξη και ο υπόλοιπος λαός να εκπαιδευτούν στο να αναλαμβάνουν σταδιακά μέσα στα χρόνια όλο και πιο αποφασιστικές αρμοδιότητες. Αυτό, θα μπορούσε να γίνει με μια επίσης σταδιακή διάχυση αποφασιστικών αρμοδιοτήτων προς την βάση της κοινωνίας με ταυτόχρονη εκπαίδευση του λαού για κάτι τέτοιο. Ταυτόχρονα, μια τέτοια διαδικασία θα αποτελούσε και το πιο φανερό και το πιο βασικό κριτήριο ότι αυτές οι κοινωνίες βάδιζαν προς τον κομμουνισμό.
Όπως γνωρίζουμε από την ιστορική εμπειρία, κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη. Αντιθέτως, συνέβη το ακριβώς αντίθετο.
Συνεπώς, αυτές οι χώρες δεν βάδιζαν προς τον κομμουνισμό. Ναι, οι εκεί λαοί είχαν κατακτήσεις σπουδαίες σε εργασία, εκπαίδευση, περίθαλψη, κατοικία κλπ. Το πιο βασικό κριτήριο για το αν βαδίζει μια χώρα προς τον κομμουνισμό, είναι το ποιος έχει την εξουσία, πως ασκείται αυτή, αν διαχέονται διαρκώς αποφασιστικές αρμοδιότητες στην βάση της κοινωνίας, αν εκπαιδεύεται ο λαός για κάτι τέτοιο.
Νομίζω ότι αυτό είναι το πλέον βασικό κριτήριο και με αυτό πρέπει να δεθουν τόσο ο έλεγχος των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, όσο και ο τρόπος βάσει του οποίου θα ορίζονται οι ανάγκες και θα ικανοποιούνται.
“Η χειραφέτηση της εργατικής τάξης θα είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης”.Μην περιμένη λοιπόν από πουθενά αλλού.Αυτό που 3χω να παρατηρήσω εγώ -κ δεν είναι η πρώτη φορά,που λέγεται,απλά το υπενθυμίζω- είναι,ότι η ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος ξ των επαναστάσεων δεν εξελίχτηκε με ΤΟ ΚΟΜΜΑ στην πρωτοπορία,όπως το είχε οραματιστεί ο Μαρξ,αλλά κάπως ανορθόδοξα,καθώς η ζωή δεν προγραμματίζεται,αλλά ακολουθεί το δικό της ρυθμό.Έτσι στη Ρωσία οι μπολσεβίκοι ήταν μια μόνο,μέσα σε διάφορες οργανώσεις κ μπορούμε,νομίζω,να πούμε,ότι καταξιώθηκε μετά την επανάσταση,μέσω της αποφασιστικής συμβολής της κ όχι από πριν.Και στην Κίνα ο Μάο διαχωρίστηκε από το ΚΚ,για να ξεκινήση τον αγώνα του.Στην Κούβα πάλι το ΚΚ συγκροτήθηκε μετά τη νίκη της επανάστασης.Η αναγνώριση λοιπόν είναι αποτέλεσμα της επιτυχίας κ όχι αντίστροφα,πεδίο δόξης λαμπρό για όλους τους μαρξιστές.Όσο για την εκτροπή από τους στόχους της επανάστασης κ την ιδιοποίηση της εξουσίας από μια κάστα γραφειοκρατών,για μένα είναι καθαρά πολιτικό πρόβλημα κ οφείλεται σε έλειμμα δημοκρατίας.Οι μαρξιστές να μελετήσουν όλα τα αμεσοδημοκρατικά δλδ τα γνήσια κ όχι ψευδεπίγραφα δημοκρατικά πολιτεύματα κ να διδαχτούν απ’ αυτά.Ο Λένιν είπε,όλη η εξουσία στα Σοβιέτ.Να συμπληρώσωμε,όλη η διακυβέρνηση στους πολίτες,ισονομία,ισηγορία,ισοπολιτεία.
Προφανώς και υπήρξε ένα ιστορικό όριο βάσει του οποίου δεν κατέστη δυνατή η υπερβαση της κρατικής μορφής, του κρατικού τρόπου οργάνωσης των κοινωνιών του λεγόμενου υπαρκτού: Η αντοχή και σταδιακή αντεπίθεση των καπιταλιστικών χωρών , η ύπαρξη ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών όπως ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία κλπ, κατέστησαν ουτοπία την απονέκρωση του κράτους στις λαϊκές δημοκρατίες.
Από την άλλη όμως, ούτε η κρατική-κομματική γραφειοκρατία, η άρχουσα τάξη αυτών των χωρών ήθελε να εκπαιδευτούν οι εκεί λαοί για να μπορούν μέσω των θεσμών τους να ασκούν οδό γίνεται μεγαλύτερη εξουσία από την βάση της κοινωνίας.
Το αποτέλεσμα γνωστό, το ζήσαμε το ’89-’91..
Από την θριαμβική και την ταυτόχρονα τραγική εμπειρία νίκης, παγιωσης, εκφυλισμού και τελικής κατάρρευσης των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού, έπρεπε ήδη να είχαν αντληθεί σπουδαία διδάγματα για το παρόν και το μέλλον, για τις νέες επαναστατικές απόπειρες. Έχουν περάσει πια 30 χρόνια από την καταρρευσή τους.
Απο το βιντεο μενει ακατανοητο ειναι πως η νεαρη σοβιετική επανάσταση επιβιωσε του εμφυλιου. Πως επικρατησε και εφτιαξε χωρα με συνορα, με οικονομια, με λαικο στρατο, Οταν ολοι οι επαναστάτες μεσα στο μπολσεβικισμο αποδειχθηκαν εκ των υστερων προδοτες απο τον μεγαλο ιεροεξεταστή. Τελικα ποιος ήταν ο ηρωας και ποιοι οι προδοτες; Γιατι και τα δυο δεν γινεται. Και πως γιενται μια κοινωνια που καθοδηγειται απο προδοτες να μεγαλουργει;
Ενά αλλο ερωτημα εξεταζει τον κομμουνισμό οχι ως πεδιο ικανοποιησης καθε αναγκης αλλα και καθε επιθυμιας (που ειναι απειρη) αλλα απλα ως τον τροπο παραγωγης που απο την φυση του αφαιρει ολα τα εμποδια που το παλιο συστημα εβαζε στην αξιοποιηση των δημιουργικων δυνατοτητων της κοινωνιας οι οποιες ειναι απειρες….
Ενα τετοιο κοινωνικο συστημα/κινημα θα εβαζε στην προμετωπίδα του οχι το “στον καθένα αναλογα με τις αναγκες του”, δηλαδη αναφερομενο στην διανομη του προιοντος της εργασιας (ποιος οριζει αραγε τις αναγκες;) αλλα κατι πιο απτό, στηριζομενο στην διαδικασια της παραγωγης, οπως “βαζουμε τελος στην ανεργια, και αναπτυσουμε την παραγωγη συνεταιριστικα σε αρμονια με τις ανθρωπινες και φυσικες ιδιοτητες και δυνατότητες, ξεπερνωντας τους ταξικους ανταγωνισμους που οδηγουν τις παραγωγικές δυναμεις σε καταστροφή και τον πολιτισμό στην βεβαιη εξαφανιση.
Τελος δεν μπορω να μην επισημανω την αποψη οτι ο Μαρξ εχει λαθος ρητα και κατηγορηματικα, σχεδον μαθηματικα θα λεγαμε, οτι το κρατος απονεκρωνεται οπως εκφράστηκε απο τον Παυλιδη.
Ειναι προφανες οτι εδω εχει γινει μια βασικη παρανοηση. Η απονεκρωση του κρατους, η αταξικη κοινωνια, ειναι η ουσια του κομμουνισμου και κυριως του Μαρξισμου. Αν ειναι κατι που πραγματικά χωριζει με συνορα αξεπεραστα τον μαρξισμο απο την αλλη αριστερά ειναι οτι δεν περιορίζεται στον προοδευτικο μεταρρυθμιστικο κοινοβουλευτισμο και τον διεκδικιτικο
συνδικαλισμο που δεν βλεπει μακρυα. Ο μαρξισμός προτασσει τον απωτερο σκοπο.
Δεν νομιζω ο μαρξισμός να εχει τιποτε κοινο με μια αποψη που ονειρευεται κοινωνια στρατόπεδο οπως αυτη της δεκαετιας του 1930 και του Στάλιν οπως δεν νομιζω και οτι κανενας εκτος απο ενα περιθωριακο ακροατήριο φανατικων ειναι διατιθεμενος να αγωνιστει για μια τέτοια προοπτική.
Σωστός σ.τ. άλλο πράγμα να λες ότι η απονέκρωση του κράτους είναι μια μακρά ιστορική διαδικασία και εκεί πρέπει να στοχεύουν οι επαναστάτες κ ολόκληρη η κοινωνία αν θέλουμε να μιλάμε για πορεία προς τον κομμουνισμό, άλλο πράγμα και λάθος είναι να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί άμεσα ή βραχυπρόθεσμα να καταργηθεί το κράτος και άλλο επίσης τραγικό λάθος, είναι η θέση του Περικλή Παυλίδη.
Ονειρα γλυκά! Τράβα να ρωτήσεις τους λαούς των πρώην σοβιετικών χωρών, Ρωσία, Καζακστάν, κλπ., να σε προσγειώσουν.
Αφαιρώντας ο Παυλιδης την προοπτική μιας γρηγορης απονεκρωσης του κρατικου κατασταλτικου μηχανισμου και αποθεωνοντας την δεκαετία του 30 οπου οπως λεει η εσσδ εγινε παγκόσμια δύναμη, ρηχαινει και στεγνωνει την μαρξικη κοσμοθεωρια.
Ο οριζοντας του Παυλίδη ειναι τα γκουλαγκ, οι δικες της μοσχας ως ανωτερο σημειο της ταξικης παλης κατα των κουλακων και των καπιταλιστών. Πολυ γνωστη και διαδεδομενη στην ελλαδα θεωρια….
Θα ηθελα να μπορω να απαντησω συγκροτημενα μια που κανεις αλλος δεν το κανει.
Ο οριζοντας του Μαρξ ειναι η κομμουνα, με την ανακλητοτητα, την ισοτητα μισθων για ολους, ακομα και του Λενιν αυτος ειναι ο ορίζοντας.
Ο Παυλιδης πριονιζει το κλαδι της μαρξικης θεωρίας. Αφαιρει τον τελικο σκοπο χωρις τον οποιο μενει με ενα ταξικο πολεμο χωρις προοπτική νικης μια που οι ταξεις ειναι καταδικασμενες να ανταγωνιζονται επαπειρον για ενα μεριδιο εξουσιας. Ο υπαρκτος σοσιαλισμος ετσι εξομοιωνεται με τον καπιταλισμο, ο συνδικαλισμος γινεται η παλη για εξουσια και το κομμουνιστικό κομμα ενα πυραμιδικο γραφειοκρατικο λομπυ που παρομοιο με τα υπολοιπα κομματα.
Χωρις τον τελικο στοχο, τον οποιο ο Παυλιδης αποκλειει, κλονιζεται ολη η μαρξικη σκεψη περι ταξικης σύγκροτησης. Η εργατικη ταξη δεν υψωνεται πλεον πανω απο την κοινωνια, δεν καταργει δια μιας ΟΛΟΥΣ τους ταξικους ανταγωνισμους, οι στοχοι της δεν ειναι πανανθρωπινοι οπως γλαφυρα περιγραφει το κομμουνιστικό μανιφεστο….ειναι ενα ακομα ετεροκλητο αμαλγαμα με κοινο του οτι ανταγωνίζεται για την εξουσια απο μειονεκτικη θεση και περιορισμενο σε ενα πολεμο χαρακωματων. Η αστικη ταξη κυριαρχει αιωνια…
Τι μενει απο το κομμουνιστικό κινημα; Ο συδικαλισμος και ο κοινοβουλευτικός παραγοντισμος.
Σύμφωνα με μια άποψη,η μισθωτή εργασία είναι ούτως η άλλως ασύμβατη με το σοσιαλισμό κ τα οικονομικά συστήματα στις χώρες των νικηφόρων επαναστάσεων ήταν μια μορφή κρατικού καπιταλισμού.Αυτο,νομίζω,το είχε παραδεχτεί κ ο Λένιν -αν η συγκεκριμένη πληροφορία είναι σωστη- έλπιζε όμως,ότι το επόμενο βήμα θα ήταν ενός είδους οικονομικός μετασχηματισμός,με κατάργηση του κρατικού καπιταλισμού,πράγμα που δεν έγινε.Όδι για την “ανακλητοτητα”,δε λειτουργεί στην πράξη,γιατί στο μεταξύ οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι σταδιακά ισχυροποιούνται πολιτικά,όπως ξέρομε από την εμπειρία της Κούβας.Γι’ αυτό εγώ πιστεύω,ότι η διακυβέρνηση πρέπει με την επικράτηση της επανάστασης να περνά άμεσα στο λαό,αλλιώς το παιγνίδι έχει χαθεί.
Προφανώς τόσο ο Μαρξ, οδό και ο Ένγκελς και ο Λένιν, έγραψαν και πράγματα που αποδείχθηκαν λάθος, ή/και διαψεύστηκαν. Άνθρωπο ήταν και όχι θεοί όπως δυστυχώς έφτασε να τους αντιλαμβάνεται εδώ και πολλεεεεεεες δεκαετίες το ντόπιο και διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Όμως ο Περικλής Παυλίδης ονοματίζει λάθος, ορισμένα απο τα δυνατά σημεία της μαρξικης θεωρίας. Η προσέγγιση της έννοιας του κράτους, του ρόλου του κράτους και του πόσο τπινο ευρι την κομμουνιστική πορεία της κοινωνίας, είναι ένα από τα δυνατά σημεία του μαρξισμού.
Άλλο τώρα που απεδείχθη στην πράξη πόσο δύσκολη υπόθεση είναι η υπέρβαση/απονέκρωση του κράτους. Μιας και το κράτος δεν ειναι μόνο εργαλείο στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης, αλλα είναι και το σύνολο ολιγαρχικών μηχανισμών διοίκησης, εποπτείας, ελέγχου της κοινωνίας. Είναι και ο βασικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας, που έχουν μάθει οι άνθρωποι προκειμένου να διαμεσολαβούν τις υποθέσεις τους, με τρόπο που να τον αποδέχονται είτε ήρεμα είτε με την βία, οι περισσότεροι.
Ε λοιπόν, άλλο πράγμα ειν
Συνέχεια: …..Ε λοιπόν, άλλο πράγμα το να αναγνωρίζεις θεωρητικά και πολιτικά την πολύ μεγάλη δυσκολία υπέρβασης του κρατικού τρόπου οργάνωσης των χωρών/κοινωνιών και ΕΝΤΕΛΩΣ άλλο, το να εξαφανίζεις την προοπτική απονέκρωσης του κράτους, επειδή είναι πολύ δύσκολη η διαδικασία αυτή.
Ναι, προϋπόθεση για την απονέκρωση του κράτους είναι η νίκη των επαναστάσεων στις βασικές καπιταλιστικές χώρες ανατολής και δύσης. Ετσι συνεπώς ο κρατικός τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών/χωρών θα μας κάνει κακή παρέα για πιολύ καιρό. Ομως, πρέπει να είναι ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ, ρητά διατυπωμένος ο στόχος ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ και ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ του εμπορευματικού χαρακτήρα των παραγωγικών σχέσεων.
Με ευθυνη του Λενιν, η σοβιετική ενωση ξεκίνησε στραβα. Ενταξει το αφομοιωσαμε. Ο λογος ηταν οτι ο κοσμος πειναγε και πεθαινε απο το κρυο. Μιλαμε για το 1921′ μετα απο ΠΕΝΤΕ χρονια πολεμο με εκατομμύρια νεκρους και αλλα τοσα στον “εμφυλιο”-ιμπεριαλιστικη επεμβαση. Η παραγωγική βαση ειχε ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ και η παραγωγη ειχε πεσει στο 20% της προπολεμικης.!!!
Πεσανε λοιπόν τα ιδιοτικα κεφαλαια, αγοραστηκε εξοπλισμος παρήχθησαν προϊόντα και ετσι ξεπεραστικε ο κινδυνος.Και οχι μονο αυτο, γρηγορα η παραγωγή εφτασε και ξεπερασε τα προπολεμικά επιπεδα.
Για αυτο το πραγμα ο Λένιν αποκτησε τον χαρακτηρα του κρατικοκαπιταλιστη και εγινε τρεντυ να αποριπτεται μετα βδελυγμιας.
Ο Λένιν πεθανε το 1923 λιγο μετα το τελος του εμφυλιου και ενω ειχε προγραμματιστει το συνεδριο των σοβιέτ της επικρατείας. Ολη η ομιλια του στο τελευταίο του συνεδριο, (11ο) ενω ηταν αρρωστος αφιερωθηκε στον κινδυνο της γραφειοκρατιας που ειναι συμφυτος με το κρατος. Ο λενιν ποτε δεν ειδε το κρατος ως αναγκαιο κακο, το αντιθετο, το εβλεπε ως αμεσο αντιπαλο της επανάστασης και εβλεπε στρατηγικες αμεσης εξολοθρευσης του.
https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1922/mar/27.htm
Ο Λένιν σκευτηκε τον κρατικό καπιταλισμο σαν μια λυση για την. αυξηση της παραγωγης.Η ρωσια εβγαινε κατεστραμενη απο τον πολεμο. Δεν υπηρχε πολυτέλεια τοτε για θεωριες. Ουτε ψωμι δεν υπηρχε και αυτο δεν ειναι σχημα λογου. Χιλιαδες πεθαιναν απο πεινα και κρυο. Ηταν ο κρατικός καπιταλισμος κατι που επιβλήθηκε απο τα πραγματα. Η παραγωγή τελικα εφτασε στα επιπεδα πριν τον πολεμο πολυ συντομα και αυτη ηταν μια τεραστια επιτυχια την οποια ο Παυλίδης αγνοει.
Την δεκαετία 1930, ενω υπηρχε η δυνατότητα να βελτιωθει το μιγμα δημοκρατιας και κεντρικου σχεδιασμου προς οφελος της πρωτης, ο Σταλιν και το κομμα επελεξε το ακριβώς αντιθετο. Μπορει κανεις να πει οτι χρησιμοποιησε την μαρξιστικη θεωρια (εξαλλου η επανάσταση ειναι οτι πιο βιαιο) για να αποκτησει απολυτη εξουσια εξολοθρευοντας τον ανταγωνισμό…
ανοιγοντας ετσι το δρομο για καθε μελλοντικο δικτατορα (Ασαντ, Κανταφι, κτλ) να το παιζουν σοσιαλιστες….
ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ηδη απο τοτε. (1932) Εν πασει περιπτωσει η σοβ.ενωση κερδισε ακομα ενα πολεμο, οποτε για τους σταλινικους ειναι ολα καλως καμωμενα….
Την δεκαετία του 1980 υπηρχαν απειρες επιλογες. Αλλα οι διευθυνοντες του κομματος ειχαν ένα πολυ στενο οριζοντα στο τι ειναι σοσιαλισμος και πως απελευθερωνεις τις παραγωγικές δυναμεις. Οπως δηλαδη και ο Παυλίδης.
Ναι, ο Λένιν ανησυχουσε για το μελλον, ναι ολες οι ενδείξεις λενε οτι αν επιζουσε θα εβρισκε μια καλύτερη λυση απο τον κρατικο καπιταλισμο. Ηδη με το δευτερο πενταετες πλανο υπηρχαν οι προϋποθέσεις. Μια οικονομία που δεν μπορει να απελευθερώσει τις παραγωγικές δυναμεις δεν μπορει να ονομαζεται σοσιαλισμος. Το προβλημα των χωρων του υπαρκτου (και για αυτο ανατραπηκε) ηταν ακριβως αυτο. οποτε δεν ηταν σοσιαλισμος. Αυτο λεμε εμεις αλλα μπορει να κανουμε λαθος. Μπορει να μην υπαρχει αλλος σοσιαλισμος απο τον υπαρκτο. Μπορει πραγματι να ειδαμε το τελος της ιστορίας..
Δεν αμφιβάλλω,ότι η κατάσταση στη Ρωσία μετά τον πόλεμο ήταν τραγική.Ωστόσο είμαι της γνώμης,ότι ο κρατικός καπιταλισμός ήταν θέμα πολιτικής κατεύθυνσης κ όχι ανάγκης,εξ άλλου η θεωρία δεν είναι πολυτέλεια,αλλά θεμέλιο του πολιτικού οικοδομήματος κ η συλλογική προσπάθεια κάνει κυριολεχτικά θαύματα,στην αντιμετώπιση των αναγκών.Ο Λένιν χάθηκε πολύ νωρίς,χωρίς να προλάβη να αξιολογήση τα νέα στοιχεία που προέκυψαν κ να οδηγήση τα πράμματα στη σωστή κατεύθυνση.Και από τη στιγμή που η εξέληξη πήρε αυτή την τροπή κ η κάστα των γραφειοκρατών άρχισε να εδραιώνεται,δεν υπήρχε επιστροφή ούτε μπορούσαν να είναι αυτοί,που θα αποποιούνταν την εξουσία που συγκέντρωναν,για να τη χαρίσουν στο λαό.Δε γίνονται τέτοιου είδους… δωρεές.Μόνο ο ίδιος ο λαός θα μπορούσε να είχε αντιδράσει,κατά τρόπο ανάλογο μ’ αυτόν του Κινέζικου λαού,μέσω της Πολιτιστικής Επανάστασης,που κι αυτή απέτυχε,γιατί έλειπε το σωστό θεωρητικό υπόβαθρο.Πάντως τα λάθη κ οι αποτυχίες είναι για να μαθαίνωμε κ να προχωρούμε μπροστά.
Η έννοια του κράτους συναρτάται με το κοινωνικοπολιτικό σύστημα κ γι’ αυτό διαφέρει ανάλογα με χώρες κ εποχές.Έτσι η μετάφραση από τη μια γλώσσα στην άλλη ανταποκρίνεται στο περίπου.Για μένα διαφωτίσει κ προσανατολίζει σωστά η αρχαία ελληνική λέξη,με με πρώτη σημασία, δύναμη.Στη συνέχεια ο χαρακτήρας της δύναμης διαφοροποιείται (σωματική,ψυχική,οικονομική,κοινωνική κλπ.).Κάθε οργανωμένη κοινωνία συνιστά μια δύναμη,ένα “κράτος”.Επομένως μπορούμε για “απονέκρωση του κράτους” μπορούμε να μιλούμε μόνο αναφορικά με απονεκρωμένες κοινωνίες.Το ζήτημα είναι,σε τίνος χέρια βρίσκεται η κοινωνική δύναμη; Στην καλύτερη περίπτωση,που μπορούμε να σκεφτούμε,η δύναμη (κράτος) κατανέμεται ισότιμα σε όλους,ο καθένας έχει τη δυνατότητα να υποστηρίζη το ατομικό του συμφέρον μέσα στο σύνολο κ αυτό συνιστά συμβολή στο συνολικό συμφέρον,όπως λέει η ίδια η λέξη συν-φέρω = συν-βάλλω.Αυτή η κοινωνικοπολιτική συγκρότηση είναι η δημοκρατία,το κράτος του Δήμου δλδ των πολλών δλδ του λαού.Η δημοκρατία προϋποθέτει ισότιμη συμμετοχή όλων στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων κ γενικά τη διακυβέρνηση.Δεν υπάρχει καλύτερο σύστημα απ’ αυτό.
Συμπλήρωση: Το οικονομικό σύστημα πρέπει βέβαια να διαμορφωθή ανάλογα.Αλλά αυτό είναι προτιμότερο να γίνη,όχι κεντρικά,από λίγους τεχνοκράτες,αλλά μέσα από τις κοινωνικές διεργασίες,με τη συμμετοχή όλων,με στόχο καλύτερη ανταπόκριση στις ανάγκες κ μεγαλύτερη σταθερότητα,έστω κ αν θα υπάρξη μεγαλύτερη καθυστέρηση.
Όχι Μαρκέλλα, το κράτος δεν ισούται με την κοινωνία! Το κράτος είναι τρόπος οργάνωσης των ανθρωπίνων κοινωνιών, δηλαδή τρόπος κοινά αποδεκτής είτε ειρηνικά είτε βίαια, διαμεσολάβησης των υποθέσεων των ανθρώπων μεταξύ τους. Το κράτος είναι ταυτόχρονα και το σύνολο των μηχανισμών διοίκησης, ελέγχου, εποπτείας μιας κοινωνίας. Είναι τέλος και όργανο επιβολής της εξουσίας της εκάστοτε άρχουσας τάξης πάνω στους υπηκόους της σε μια ορισμένη γεωγραφική επικράτεια.
Τα τρία παραπάνω χαρακτηριστικά στην αλληλοδιαπλοκη τους, συγκροτούν τον πλήρη ορισμό του κράτους σε κάθε εποχή. Και στην καπιταλιστική εποχή, και στην εποχή της μετάβασης στον σοσιαλισμό-κομμουνισμο, όπου πρέπει να απονεκρωνετσι προς όφελος ενός τρόπου οργάνωσης των επαναστατημένων χωρών-κοινωνιων, μη κρατικού.
Δεν ταύτισα κράτος κ κοινωνϊα.Εϊπα ότι η πρώτη σημασία της λέξης είναι δύναμη κ αυτό βοηθά να κατανοήσωμε το χαραχτήρα κ τν ουσία του.Εϊναι η δϋναμη που προκύπτει με τη συγκρότηση μιας κοινωνίας.Και ασκείται τόσο στο εσωτερικό της,όσο κ στο περιβάλλον της (άλλες κοινωνίες).Και εσύ παραδέχεσαι,ότι είναι ο αποδεχτός τρόπος διευθέτησης των σχέσεων οσων τη συναποτελούν.Οι μηχανισμοί διοίκησης,ελέγχου κ εποπτείας δε νομϊζω,ότι μπορούν να λείψουν ποτέ από μια κοινωνία.Αυτό που ενδιαφέρει,είναι η αποτροπή της επιβολής μιας αρχουσας τάξης πάνω στο σύνολο.Και αυτό το συγκεκριμένο φαινόμενο εννοεί,πιστεύω,ο μαρξισμός,όταν αναφέρεται στην “απονέκρωση του κράτους”.Οπόταν ο τρόπος είναι η ισότιμη κατανομή της ισχύος (κράτους) σε όλους,που προκύπτει με ισότιμη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων,που αφορούν στη διακυβέρνηση,που είναι το ίδιο το περιεχόμενο της λέξης δημο-κρατία.Χωρϊς αμφιβολία χρειάζεται,να υποστηρίζεται αυτή η κατανομή ισχύος από το αντίστοιχο οικονομικό σύστημα κ τα δυό τους είναι συμπληρωματικά.Το ένα χωρίς τι άλλο δεν μπορεί να σταθή ούτε μπορούμε να περιμένωμε,να προκύψη αυτόματα το ένα από το άλλο.
We are developing our economy together with the peasantry. We shall have to alter it many times and organise it in such a way that it will provide a link between our socialist work on large-scale industry and agriculture and the work every peasant is doing as best he can, struggling out of poverty, without philosophising (for how can philosophising help him to extricate himself from his position and save him from the very real danger of a painful death from starvation?).
(…)
when the small peasant is in a state of appalling ruin, impoverishment and starvation, the Communists are really helping him. Either we prove that, or he will send us to the devil. That is absolutely inevitable.
(…)
“But the capitalists were, after all, able to supply things—are you? You are not able to do it.” That is what we heard last spring; though not always clearly audible, it was the undertone of the whole of last spring’s crisis. “As people you are splendid, but you cannot cope with the economic task you have undertaken.” This is the simple and withering criticism which the peasantry—and through the peasantry, some sections of workers—levelled at the Communist Party last year. That is why in the NEP question, this old point acquires such significance.
(…)
During the past year we showed quite clearly that we cannot run the economy. That is the fun damental lesson. Either we prove the opposite in the coming year, or Soviet power will not be able to exist.
(…)
The state in this society is not ruled by the bourgeoisie, but by the proletariat. We refuse to understand that when we say “state” we mean ourselves, the proletariat, the vanguard of the working class. State capitalism is capitalism which we shall be able to restrain, and the limits of which we shall be able to fix. This state capitalism is connected with the state, and the state is the workers, the advanced section of the workers, the vanguard. We are the state.
(….)
what is the Bolsheviks’ New Economic Policy—evolution or tactics? This question has been raised by the Smena Vekh people, who, as you know, are a trend which has arisen among Russian émigrés; it is a socio-political trend led by some of the most prominent Constitutional-Democrats, several Ministers of the former Kolchak government, people who have come to the conclusion that the Soviet government is building up the Russian state and therefore should be supported. They argue as follows: “What sort of state is the Soviet government building? The Communists say they are building a communist state and assure us that the new policy is a matter of tactics: the Bolsheviks are making use of the private capitalists in a difficult situation, but later they will get the upper hand. The Bolsheviks can say what they like; as a matter of fact it is not tactics but evolution, internal regeneration; they will arrive at the ordinary bourgeois state, and we must support them. History proceeds in devious ways.”
Some of them pretend to be Communists; but there are others who are more straightforward, one of these is Ustryalov. I think he was a Minister in Kolchak’s government. He does not agree with his colleagues and says: “You can think what you like about communism, but I maintain that it is not a matter of tactics, but of evolution.” I think that by being straightforward like this, Ustryalov is rendering us a great service. We, and I particularly, because of my position, hear a lot of sentimental communist lies; “communist fibbing”, every day, and sometimes we get sick to death of them. But now instead of these “communist fibs” I get a copy of Smena Vekh, which says quite plainly: “Things are by no means what you imagine them to be. As a matter of fact, you are slipping into the ordinary bourgeois morass with communist flags inscribed with catchwords stuck all over the place.”
(…)
“I am in favour of supporting the Soviet government,” says Ustryalov, although he was a Constitutional-Democrat, a bourgeois, and supported intervention. “I am in favour of supporting Soviet power because it has taken the road that will lead it to the ordinary bourgeois state.”
(…)
We must say frankly that the things Ustryalov speaks about are possible. History knows all sorts of metamorphoses. Relying on firmness of convictions, loyalty, and other splendid moral qualities is anything but a serious attitude in politics. A few people may be endowed with splendid moral qualities, but historical issues are decided by vast masses, which, if the few do not suit them, may at times treat them none too politely.
αυτά παθαίνεις όταν ερμηνεύεις τα πράγματα μεταφυσικά και βάσει των ιδεοληψιών σου
μας λένε: “έπρεπε να βάλουνε την ιδέα να πάψουνε οι εμπορευματικές σχέσεις”
Είναι ζήτημα ιδέας αυτό και θέλησης; Οι εμπορευματικές σχέσεις θα υπάρχουν όσο ο κεντρικός σχεδιασμός δεν μπορεί να ελέγχει πλήρως το σύνολο της διανομής και της παραγωγής. Και ο κεντρικός σχεδιασμός απαιτεί κεντρικά θεσμικά όργανα που να ελέγχουν πλήρως εργατοώρες, εμπορεύματα, διαθεσιμότητες από την μικρότερη στη μεγαλύτερη βαθμίδα της κοινωνίας.
τα άλλα όλα ειναι αστειότητες για μετεφηβικές ονειροφαντασιώσεις σε αμφιθέατρα.
Η ΕΣΣΔ είναι ένα από τα μεγαλύτερα επαναστατικά πειράματα που πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Οποιος νομίζει οτι η επανάσταση τέλειωσε το 18..εχει γινει αναρχικος και δεν το ξέρει.
υγ: κάθε φορά να εξετάζουμε τι έλεγε ο καθένας σε κάθε κρίσιμο σημείο της επανάστασης και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αν δεν είχε συγκρουστεί η ηγεσία γύρω από τον Στάλιν με τους οπορτουνιστές (τροτσκιστές, ζηνοβιεφικούς, μπουχαρινικούς, κι αργότερα με την κομπανία των στελεχών του Ριούτιν και τους πραξικοπηματίες στρατηγούς του κόκκινου στρατού), δεν θα υπήρχε ούτε κοκκινος στρατός, ούτε σοσιαλισμός, ούτε λαϊκές δημοκρατίες, ούτε καν Ισπανική Δημοκρατία για 3 χρόνια.
Αν δεν είχε τσακίσει τους υπονομευτές με την ρομφαία της κάθαρσης τη στιγμή που ετοιμάζονταν για πραξικόπημα, ο φασισμός θα είχε επικρατήσει σε όλο τον πλανήτη.
Κομμουνιστή γνήσιε, η πολιτική σου σκέψη έχει ένα σωστό και δύο συν ένα τραγικά μεταφυσικά σφάλματα. Το σωστό είναι ότι οι εμπορευματικές σχέσεις και το κράτος δεν καταργούνται με διατάγματα, ούτε ο σοσιαλισμός κατοχυρώνεται με κρατικό διάταγμα όπως πχ έκανε η ηγεσία του ΚΚΣΕ επί Στάλιν το 1936.
Δυστυχώς, οι εμπορευματικές σχέσεις και το κράτος, δύο βάρβαρα κακά της ανθρώπινης πραγματικότητας, θα μας κάνουν παρέα για καιρό μετά τη νίκη των επαναστάσεων.
Ποια είναι τώρα, τα δύο συν ένα μεταφυσικά τραγικά σφάλματα που κανείς κομμουνιστή γνήσιε:
Α. Το συν ένα τραγικό μεταφυσικό σφάλμα που κανείς, είναι να αυτοαναγορεύεσαι ως…γνήσιος. Η φέτα ναι μπορεί άμεσα να τσεκαριστει αν είναι γνήσια η απλά, λευκό τυρί. Ο κομμουνιστής όχι. Άσε δε, που συνιστά κ ναρκισσισμό ε;
Β. Πρώτο μεταφυσικό σφάλμα σου: θεωρείς ότι το ξεπέρασμα των εμπορευματικών σχέσεων και του κράτους, θα γίνει μόνο αντικειμενικά , όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες ανάπτυξης της κοινωνίας και της οικονομίας, αφού έχει διεθνοποιηθεί η επανάσταση. Και ενώ σωστά απορρίπτεις την πρωτοκαθεδρία της βούλησης και των ιδεών έναντι της αντικειμενικής πραγματικότητας, εσύ προχωράς ακόμα παραπέρα:
Απορρίπτεις γενικά την βούληση και τις ιδέες όσον αφορά την απονέκρωση του κράτους και των εμπορευματικών σχέσεων! Μέγα σφάλμα που δεν το κάνεις μονο εσύ, το κάνουν όλοι οι κομμουνιστές που εντασσεστε στο σταλινικό μουλού ρεύμα του εναπομείναντος κομμουνιστικού κινήματος!
Διότι κομμουνιστή σκέτο και όχι γνήσιε και άλλα τέτοια μεταφυσικά, για να έρθει ένα αποτέλεσμα μέσω ανθρώπινης πράξης οποιοδήποτε και να είναι αυτό, πόσο μάλλον ένα ταξικά και κοινωνικά χειραφετητικο αποτέλεσμα, πρέπει εκτός των αντικειμενικών συνθηκών, να ΤΟ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ! Να το θέλεις, να έχεις αυτόν τον στόχο!
Εσύ κομμουνιστή σκέτο, ο Περικλής Παυλίδης και το μουλού ρεύμα (ΚΚΕ κλπ) του κομμουνιστικού κινήματος θέλατε και θέλετε μαζί με το εργατικό κράτος και την επίσης αναπόφευκτη ύπαρξη εμπορευματικών σχέσεων, να διαμορφώνονται οι όροι τόσο αντικειμενικά οσό και όσον αφορά την βούληση και τις ιδέες, για την υπέρβαση κράτους και εμπορευματικών σχέσεων; Το θέλετε η όχι; Η πραγματικότητα μέχρι σήμερα έδειξε ότι δεν το θέλετε κάτι τέτοιο.
Όταν λέμε υπέρβαση αυτών των δύο κακών, κράτους κ εμπορευματικων σχέσεων, εννοούμε ότι μαζί με την αναπόφευκτη ισχύ τους, προωθούμε την διάχυση εξουσιών στην βάση της κοινωνίας, την εκπαίδευση του κόσμου στην ολοένα κ διευρυνομενη ανάληψη ευθυνών, στην προώθηση όπου είναι δυνατόν μη εμπορευματικών σχέσεων κλπ. Τίποτα από αυτά δεν έγινε στον λεγόμενο υπαρκτό, τίποτα από όλα αυτά δεν δέχεστε θεωρητικά, τίποτα από όλα αυτά δεν προωθείτε σήμερα μουλού σταλινικό κομμουνιστή μου σκέτο!
Εσείς θέλετε και γουστάρετε κράτος πανίσχυρο, κόμμα που να ελέγχει τα πάντα, και μετά κλαίτε που πάντα παίρνει κεφάλι τελικά ο καπιταλισμός, αυτά που θέτε, αυτά τελικά τον φέρνουν τον καπιταλισμό από το παράθυρο! Αφού έχετε κάνει γλάστρα την εργατική τάξη κ τον λαό έχοντας δώσει όλες τις εξουσίες στο κράτος και στην ηγεσία του Χ κόμματος, στο τέλος γκρινιάζετε που ξανάρχεται ο καπιταλισμός….
Τι εννοείς,λέγοντας “εμπορευματικές σχέσεις”; Με τι νομίζεις,ότι θα μπορούσαν να αντικατασταθούν οι “εμπορευματικές σχέσεις”;
Μαρκέλλα, οι εμπορευματικές σχέσεις είναι σχέσης ανταλλαγής των ανθρώπων μεταξύ τους, που ισχύουν χιλιάδες χρόνια. Ειδικά όμως στον καπιταλισμό, οι εμπορευματικές σχέσεις εξαπλώνονται και εμποτίζουν πια, ΟΛΕΣ τις δραστηριότητες των ανθρώπων.
Οι εμπρευματικές σχέσεις, ΔΕΝ θα μπορούσαν να αντικατασταθούν στην ΕΣΣΔ και τις λοιπές χώρες του λεγόμενου υπαρκτού από ΜΗ εμπορευματικές σχέσεις. Ο λόγος είναι τόσο οι αντικειμενικοί παράγοντες όπως το ότι για να γίνει κάτι τέτιο χρειάζεται η διεθνής και παγκόσμια επικράτηση της κομμουνιστικής επανάστασης σε όλες τις βασικές καπιταλιστικές χώρες ανατολής και δύσης, όσο και οι ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΙ παράγοντες: Οι άνθρωποι έχουν μάθει χιλιάδες χρόνια να συμπεριφέρονται ΕΤΣΙ, και τα κομμουνιστικά κόμματα ούτε που σκέφτονταν κάτι τέτοιο!
Ανωνυμε το ζητημα ειναι οτι η εργατική δυναμη παυει να ειναι εμπόρευμα. Μεγαλο επιτευγμα, και η βασικη αιτια που ο σοσιαλισμός αντεξε 7 δεκαετιες παρα τη σταλινικη λαιλαπα.
Ο κεντρικός σχεδιασμος επισης φιλοδοξησε να αντικαταστήσει τις εμπορευματικες ανταλλαγες μεταξυ επιχειρησεων. Αυτο το ζητημα ομως ειναι ιδιατερα περιπλοκο και η συνολικη αποτυχια αυτου αποτελεσε την κυρια αιτια της κατάρρευσης της σοσιαλιστικής οικονομιας η οποια προηγηθηκε των ανατροπων. Δεν μιλαμε απλα για ενα τεχνικο ζητημα. Ειναι το συνολο απο τετοια ζητηματα που αποτελουν το περιεχόμενο της μεταβασης στον κομμουνισμό, παραλληλα με τις μεταρρυθμίσεις στις σχεσεις παραγωγης. Οι κομμουνιστικες σχεσεις παραγωγης εδραιωνονται στο εδαφος της απρόσκοπτης αναπτυξης των παραγωγικών δυναμεων και οχι βολονταριστικα.
Ο Λένιν στο 11ο συνεδριο του κομματος, εβαλε σαν κεντρικο ζητημα της συγκυριας. την εκμαθηση των διοικητικων ζητηματων στην διεύθυνση του κρατους και των κρατικών και μικτων οικονομικων οργανισμων απο τους κομμουνιστές, οχι στην κατεύθυνση της κομμουνιστικοποιησης των σχεσεων παραγωγης αλλα στην παραγωγική αποτελεσματικοτητα και οικονομια πορων.. Ο Τρότσκι ελεγε οτι οταν οι μελλοντικές σοσιαλιστικές χωρες ξεπερασουν την παραγωγικότητα του καπιταλιστικού συστηματος, ο δρομος προς τον κομμουνισμό θα γινει μονοδρομος και η νικη θα εξασφαλιστει.
Φίλε κομμουνιστή γνήσιε, άσε τα φίδια: όλοι ξέρουμε ότι κράτος και εμπορευματικές σχέσεις θα εξακολουθήσουν να υφίσταται για καιρό μετά τις επαναστάσεις!!
Το ερώτημα είναι εσύ και οι σταλινες που ανήκεις θέτε να μαραζώσουν κράτος και εμπορευματικες σχέσεις; Θέλετε να εκπαιδεύεται ο κόσμος στο να τα έχει όλο και λιγότερο ανάγκη; Αν κρίνουμε από τα πεπραγμένα σαςως λεγόμενος υπαρκτός, δεν το θέλατε με τίποτα!!! Ίσα ίσα γουστάρετε ισχυρό κράτος, καταστολή και του λαού, και τελικά επιστροφή στον καπιταλισμό. Λοιπόν;
Τι μιλάτε για υπαρκτό σοσιαλισμό αφού δεν έχετε ιδέα, τι γινόταν εκεί!
Χωρίς αποφασιστική καταστολή της σάπιας κοινωνίας δε χτίζεται καινούργια.
Μωρε, και κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, και Κροστάνδες, και εξόντωση κουλάκων (μικροαστών) και γκουλάγκ, και της Παναγιάς τα μάτια!
Η Επανάσταση δεν είναι εκπομπή της “Θείας Λένας”.
Ασφαλώς θα σπάσουν κ τζάμια,πρέπει όμως να επικεντρώσης κυρίως στις αιτίες,που δημιουργούν τη σαπίλα,αντί να εξοντώνης ανθρώπους,κατά τη λογική,σε πονεί το μάτι σου,βγάλ’ το.Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι αντιμετώπισης.Οι Κινέζοι,μετά την επικράτηση της επανάστασης ήρθαν σε συμφωνία με κεφαλαιοκράτες παραγωγούς,να συνεχίσουν την εποπτεία της λειτουργίας των εργοστασίων τους,με κεντρικό συντονισμό,ενώ η ιδιοκτησία τους να περάση στο δημόσιο.Έτσι αξιοποιήθηκε η πείρα κ οι γνώσεις αυτών των ανθρώπων.Ο Μαρξ είπε κάποια πράμματα,είδαμε όμως,ότι οι αστικές τάξεις αναδημιουργήθηκαν,μέσω της γραφειοκρατίας.Πρέπει πάντα να αξιολογούμε τα νέα δεδομένα που προκύπτουν,γιατί έτσι γίνεται με όλες τις θεωρίες.
Μπα, κανείς “διαφωνούντας” στην ΕΣΣΔ δε σκοτίστηκε για …σπασμένα τζάμια! Τα γκουλάγκ ήταν, που τους καίγανε….
Κομμουνιστή γνήσιε, η πολιτική σου σκέψη έχει ένα σωστό και δύο συν ένα τραγικά μεταφυσικά σφάλματα. Το σωστό είναι ότι οι εμπορευματικές σχέσεις και το κράτος δεν καταργούνται με διατάγματα, ούτε ο σοσιαλισμός κατοχυρώνεται με κρατικό διάταγμα όπως πχ έκανε η ηγεσία του ΚΚΣΕ επί Στάλιν το 1936.
Δυστυχώς, οι εμπορευματικές σχέσεις και το κράτος, δύο βάρβαρα κακά της ανθρώπινης πραγματικότητας, θα μας κάνουν παρέα για καιρό μετά τη νίκη των επαναστάσεων.
Ποια είναι τώρα, τα δύο συν ένα μεταφυσικά τραγικά σφάλματα που κανείς κομμουνιστή γνήσιε:
Α. Το συν ένα τραγικό μεταφυσικό σφάλμα που κανείς, είναι να αυτοαναγορεύεσαι ως…γνήσιος. Η φέτα ναι μπορεί άμεσα να τσεκαριστει αν είναι γνήσια η απλά, λευκό τυρί. Ο κομμουνιστής όχι. Άσε δε, που συνιστά κ ναρκισσισμό ε;
Β. Πρώτο μεταφυσικό σφάλμα σου: θεωρείς ότι το ξεπέρασμα των εμπορευματικών σχέσεων και του κράτους, θα γίνει μόνο αντικειμενικά , όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες ανάπτυξης της κοινωνίας και της οικονομίας, αφού έχει διεθνοποιηθεί η επανάσταση. Και ενώ σωστά απορρίπτεις την πρωτοκαθεδρία της βούλησης και των ιδεών έναντι της αντικειμενικής πραγματικότητας, εσύ προχωράς ακόμα παραπέρα:
Απορρίπτεις γενικά την βούληση και τις ιδέες όσον αφορά την απονέκρωση του κράτους και των εμπορευματικών σχέσεων! Μέγα σφάλμα που δεν το κάνεις μονο εσύ, το κάνουν όλοι οι κομμουνιστές που εντασσεστε στο σταλινικό μουλού ρεύμα του εναπομείναντος κομμουνιστικού κινήματος!
Διότι κομμουνιστή σκέτο και όχι γνήσιε και άλλα τέτοια μεταφυσικά, για να έρθει ένα αποτέλεσμα μέσω ανθρώπινης πράξης οποιοδήποτε και να είναι αυτό, πόσο μάλλον ένα ταξικά και κοινωνικά χειραφετητικο αποτέλεσμα, πρέπει εκτός των αντικειμενικών συνθηκών, να ΤΟ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ! Να το θέλεις, να έχεις αυτόν τον στόχο!
Εσύ κομμουνιστή σκέτο, ο Περικλής Παυλίδης και το μουλού ρεύμα (ΚΚΕ κλπ) του κομμουνιστικού κινήματος θέλατε και θέλετε μαζί με το εργατικό κράτος και την επίσης αναπόφευκτη ύπαρξη εμπορευματικών σχέσεων, να διαμορφώνονται οι όροι τόσο αντικειμενικά οσό και όσον αφορά την βούληση και τις ιδέες, για την υπέρβαση κράτους και εμπορευματικών σχέσεων; Το θέλετε η όχι; Η πραγματικότητα μέχρι σήμερα έδειξε ότι δεν το θέλετε κάτι τέτοιο.
Όταν λέμε υπέρβαση αυτών των δύο κακών, κράτους κ εμπορευματικων σχέσεων, εννοούμε ότι μαζί με την αναπόφευκτη ισχύ τους, προωθούμε την διάχυση εξουσιών στην βάση της κοινωνίας, την εκπαίδευση του κόσμου στην ολοένα κ διευρυνομενη ανάληψη ευθυνών, στην προώθηση όπου είναι δυνατόν μη εμπορευματικών σχέσεων κλπ. Τίποτα από αυτά δεν έγινε στον λεγόμενο υπαρκτό, τίποτα από όλα αυτά δεν δέχεστε θεωρητικά, τίποτα από όλα αυτά δεν προωθείτε σήμερα μουλού σταλινικό κομμουνιστή μου σκέτο!
Εσείς θέλετε και γουστάρετε κράτος πανίσχυρο, κόμμα που να ελέγχει τα πάντα, και μετά κλαίτε που πάντα παίρνει κεφάλι τελικά ο καπιταλισμός, αυτά που θέτε, αυτά τελικά τον φέρνουν τον καπιταλισμό από το παράθυρο! Αφού έχετε κάνει γλάστρα την εργατική τάξη κ τον λαό έχοντας δώσει όλες τις εξουσίες στο κράτος και στην ηγεσία του Χ κόμματος, στο τέλος γκρινιάζετε που ξανάρχεται ο καπιταλισμός….
“I am in favour of supporting the Soviet government,” says Ustryalov, although he was a Constitutional-Democrat, a bourgeois, and supported intervention. “I am in favour of supporting Soviet power because it has taken the road that will lead it to the ordinary bourgeois state.”
(…)
We must say frankly that the things Ustryalov speaks about are possible. History knows all sorts of metamorphoses. Relying on firmness of convictions, loyalty, and other splendid moral qualities is anything but a serious attitude in politics. A few people may be endowed with splendid moral qualities, but historical issues are decided by vast masses, which, if the few do not suit them, may at times treat them none too politely.
Εδω ο Λενιν επισημαινει τον κινδυνο η νεπ να φερει τον “κανονικο” καπιταλισμο. Ειναι σημαντικο οτι το ζητημα μπαινει ορθα κοφτα και στα φανερα και οχι υπογεια. Ναι, λεει ο Λενιν, ο δρομος για τον κομμουνισμό περναει απο την Νεπ, αλλα η νεπ μπορει να οδηγησει παλι πισω στον καπιταλισμο, παρομοιες μεταμορφωσεις δεν ειναι αγνωστες στην ιστορια.
Απάντηση σε Ανώνυμο,10.02.22,17:07
Ρώτησα,για να προσδιοριστή ακριβώς η έννοια, “εμπορευματικές σχέσεις”,επειδή όλες οι σχέσεις μεταξύ ατόμων είναι στο βάθος σχέσεις ανταλλαγής,κι ας μην το συνειδητοποιούμε,όχι μόνο αναφορικά με υλικές ανάγκες,αλλά κ ψυχολογικές,συναισθηματικές κ γενικά πραχτικές ανάγκες κάθε είδους,απολύτως απαραίτητες για την επιβίωση.Οι αρμονικές σχέσεις απαιτούν ισοδυναμία ανάμεσα στα δυό μέρη,ως προς την κάλυψη των αναγκών.Ο μαρξισμός βάνει το αίτημα “στον καθένα,σύμφωνα με τις ανάγκες του”.Αλλά οι ανάγκες καθενός είναι διαφορετικές.Π.χ.άλλος προτιμά να δουλεύη λίγο κ να έχη λίγα κι άλλος να δουλεύη πολύ κ να έχη πολλά.Η ισοπέδωση είναι αδιέξοδη,όπως κ το αίτημα μιας μόνιμης,αδιατάραχτης κοινωνικής αρμονίας.Το να επιζητούμε ουτοπίες,κρύβει παγίδες,μέχρι κ υστεροβουλία.Π.χ.”τα ιδανικά μας θα υλοποιηθούν μόνο,όταν επικρατήσωμε σ’ όλο τον πλανήτη” κ αυτό χρησιμοποιείται σαν άλλωθι,για να δικαιολογούνται τα αδικαιολόγητα.Φυσικά όλα κρίνονται στο πεδίο της πραγματικότητας κ το σωστό ειναι,να πηγαίνη κανείς βήμα – βήμα,κατά το βλέποντας κ κάνοντας.Αλλα είναι καλό,να κάνωμε σκέψεις,για ν,αποφεύγωμε τις αυταπάτες.
Ήδη έχουν υλοποιηθεί αρκετές απόπειρες αυτοοργάνωσης κ αυτοδιαχείρισης της παραγωγής,ενώ άλλες απ’ αυτές ανήκουν στην ιστορία κ άλλες λειτουργούν κ σήμερα,επιτυχημένα,καθώς λέγεται.Πρόκειται για συνεταιρισμένους παραγωγούς,κολεκτίβες,αυτοδιαχείριση εργοστασίων κ.α.Ωστόσο καμιά δεν έχει,τουλάχιστον ακόμα,οδηγηθεί σε ανεξάρτητο κράτος – πρότυπο.Ίσως αυτό έχει να κάνη με το ότι όλες αυτες οι απόπειρες επικεντρώθηκαν κ περιορίστηκαν στο πεδίο της οικονομίας,ενώ η διαχείριση των κοινών κ γενικά το πεδίο της πολιτικής δεν αυτονομήθηκε στο βαθμό που θα έπρεπε.Π.χ. σ’ αυτά τα εγχειρήματα μπαίνει συχνά το αίτημα κ ακολουθείται η πραχτική,να περνούν όλοι κυκλικά απ’ όλες τις θέσεις αρμοδιότητας στον εργασιακό χώρο,για να μη δημιουργούνται εστίες συγκέντρωσης ισχύος.Έτσι όμως ζημιώνεται η απόδοση στην παραγωγή κ τελικά αυτά τα μοντέλα δεν είναι λειτουργικά σε ευρεία κλίμακα κ βάθος χρόνου.Μετά,μπαίνει κ η ανάγκη του συντονισμού όλων αυτών των επιμέρους δραστηριοτήτων σε μια εννιαία οικονομία.Εδώ γίνεται σημαντικός ο ρόλος της πολιτικής.Η αμεσοδημοκρατική διακυβέρνηση μπορεί να αποκαθιστά τις στρεβλώσεις κ ελλείψεις,που δημιουργούνται στο πεδίο της οικονομίας.Ίσως μάλιστα θα μπορούσε να ξεκινήση ένα εγχείρημα ανάποδα,από την αμεσοδημοκρατική πολιτική συγκρότηση στο σταδιακό συντονισμό κ τελικά τη συνεργατική οργάνωση της οικονομίας.
μια ερώτηση: αφού λέτε ότι στην εσσδ υπήρχε άρχουσα τάξη που περνούσε φίνα και εκμεταλλευόταν την εργατική τάξη, τότε γιατί αυτή η άρχουσα τάξη δεν διαιώνισε αυτήν την κυριαρχία της αλλά μπήκε επικεφαλής για την ανατροπή του σοσιαλισμού (και όχι “κατάρρευση” όπως το λέτε, υιοθετώντας την αστική θέση) και όλα τα υπόλοιπα (απαγόρευση του κκσε, κατάργηση των σοβιέτ κτλ);
Καλά ρε Φάνη, αυτό βρήκες να αρωτήξεις; Να σου πούμε γιατί: Διότι Φάνη η κρατική/κομματική γραφειοκρατία η άρχουσα τάξη δλδ της ΕΣΣΔ και των υπόλοιπων Λ.Δ. ΔΙΑΙΩΝΙΣΕ την εξουσία της, δια μέσω της ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ του αν-ύπαρκτου σοσιαλισμού.
Και γιατί επέλεξε την διάλυση αυτού του συστήματος του υπαρκτού; Διότι πολύ απλά, ΜΠΟΡΟΥΣΕ να το κάνει και διότι ΕΤΣΙ απέκτησε ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΟΜΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ σε ατομική βάση, των μέσων παραγωγής και του υπόλοιπου πλούτου αυτών των χωρών! Για αυτό! Κανείς δεν θα της έμπαινε εμπόδιο, διότι η εργατική τάξη και ο υπόλοιπος λαός είχαν ήδη από την δεκαετία του ’30 , ΑΠΩΛΕΣΕΙ την αποφασιστική λειτουργία των σοβιέτ, αφού αυτά υπήχθησαν οργανωτικά και πολιτικά στον έλεγχο κόμματος και κράτους. Και κανείς δεν της μπήκε εμπόδιο.
Μόλις το ΚΚΣΕ περαίωσε την βρώμικη δουλειά της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, πετάχτηκε στα σκουπίδια ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ. Από εκατοντάδες στελέχη μεγάλα και ιμεσαία δηλαδή ε; Το αυτό συνέβη και στις υπόλοιπες χώρες του ανύπαρκτου.
Λοιπόν Φανη και λοιπά μέλη και φίλοι του ΚΚΕ και γενικά του αλλοπροσαλλου και μεταφυσικού μ-λ κομμουνιστικού ρεύματος; ΠΩΣ θα μπορούσε η εργατική τάξη και ο υπόλοιπος λαός να μπουν φραγμός στην διάλυση – κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού που προώθησε η κρατική-κομματικη άρχουσα τάξη των χωρών αυτών, από την στιγμή που οι εργατικοί και λαϊκοί θεσμοί βρίσκονταν δεκαετίες πριν υπό οργανωτικό και πολιτικό έλεγχο του κομμουνιστικού κόμματος και του κράτους, οι μηχανισμοί των οποίων διέλυσαν τον υπαρκτό για να ιδιοποιηθουν σε ατομική βάση πια, τα μέσα παραγωγής και τον υπόλοιπο πλούτο αυγών των χωρών;
Για πες Φάνη και λοιποί κκεδες και γενικά μουλουδες;
Αφήστε δε, που οι εκεί εργατικές τάξεις και λαοί, στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έκαναν τίποτα για να υπερασπίσουν έμπρακτα τα… δικά τους ( sic!!!!) κράτη και συστήματα όχι μόνο γιατί είχαν δεθεί χειροπόδαρα δεκαετίες πριν από τα ίδια τα κομμουνιστικά τους κόμματα και κράτη, αλλά και γιατί δεν γουσταραν να υπερασπίσουν τον υπαρκτό. Για πες λοιπόν Φάνη;
Εγώ δεν έχω γνώσεις επιστημονικής οικονομίας ούτε απ’ ευθείας πληροφόρηση,χρήσιμα κ τα δυό,για μια βαθύτερη κατανόηση.Η εξήγηση που δίνεται,είναι,ότι η κάστα των προνομιούχων,που αναδύθηκε μέσω της γραφειοκρατίας,αποτελούνταν από δυό ειδών συμφέροντα.Έτσι από τη μια μεριά ήταν αυτοί,που είχαν συμφέρον στην ολική ανατροπή,για να επεκταθούν ανεξέλεγκτα ακόμη παραπέρα κι απ’ την άλλη εκείνοι που ήταν ικανοποιημένοι με την ισχύουσα κατάσταση κ είχαν να χάσουν με την ανατροπή.Αυτοί ήταν,που προσπάθησαν κ να εμποδίσουν το άνοιγμα της οικονομίας με το τότε πραξικόπημα κ απέτυχαν,όχι πάντως οι λαϊκές μάζες.Κατά την προσωπική μου γνώμη τώρα,ήταν διαφορετικές περιπτώσεις η Τιέν Αν Μεν της Κίνας,η Πολωνία της Αλληλεγγύης,η Τσεχοσλοβακία,ακόμα κ η Ουγκαρία παλιότερα,όπου υπήρξε δυσαρέσκεια λαϊκών μαζών,έστω κ αν υπήρχε μαζί κ διείσδυση αντιδραστικών στοιχείων,προβοκάτσιες κ ξένοι παράγοντες,αυτοί πάντα υπάρχουν σε λαίκές εξεγέρσεις.Τώρα γεννάται το ερώτημα,γιατί κ στην Κίνα δε γίνεται κάτι ανάλογο,με ό,τι έγινε στη ΣΕ.Υποθέτω,επειδή στη φάση αυτη τουλάχιστον,το εκεί σύστημα ούτε το χρειάζεται ούτε το μπορεί.Όπως είπα,άλλοι ασφαλώς μπορούν να αναλύσουν το ζήτημα περισσότερο.
απαντήσεις οτι να ναι από τη σχολή του μεταφυσικού κατηχητικού των τροτσκιζόντων
το πρόβλημα δεν ειναι να μάθεις να μαραζώνει το εργατικό κράτος, αλλά να σταθεροποιείται, να βελτιώνεται και να ενισχύεται. Αυτό είναι το δυσκολότερο καθήκον. Το μαράζωμα ξεκίνησε από τον Χρουτσόφ και ξέρουμε που κατέληξε.
τα έχετε κάνει αχταρμά στο μυαλό σας. Η ΕΣΣΔ δεν κατέρρευσε γιατί είχε “μπόλικο” κράτος, αλλά γιατί το κράτος κάποια στιγμή έπαψε να ναι εργατικό, να εξυπηρετεί τα συμφέροντα δηλαδή και τις ανάγκες των εργαζομένων.
Εσείς -οι πιο σοβαροί- μας λέτε αυτό έγινε από το…18. Ε τώρα κοτζάμ συντριβή της ιμπεριαλιστικής εισβολής, λευκών, πολωνών, ανορθωση της οικονομίας (πρώτο στάδιο της ΝΕΠ), εκβιομηχάνιση, κολεκτιβοποίηση, αντιφασιστική νίκη, επέκταση των λαϊκών δημοκρατιών στο 1/3 του πλανήτη χωρίς εργατικό κράτος που σταθεροποιείται και βελτιώνεται δεν μπορει να έχεις.
και βέβαια δεν θα τα ξεγράψουμε αυτή την εποποιία οσοι ειμαστε γνήσιοι κομμουνιστές. Στην τελική είναι το μόνο πράγμα που έδωσε καρπούς στην ανθρώπινη ιστορία. Το ότι δεν κατάφερε να επικρατήσει, αλλα ηττήθηκε, δεν σημαίνει ότι δεν έχει αξία ανεκτίμητη για όσους είναι πραγματικά κομμουνιστές και θέλουν να το επαναλάβουν. Από κει θα αντλήσουν πείρα, διδάγματα κτλ…
Οι ιδέες σας έχουν αποτύχει. Από το 1968 μέχρι το 2022 έχουν περάσει περίπου 54 χρονάκια. Τα ίδια και τα ίδια λέτε με όσα έλεγαν κάτι τρότσκίζοντες στο Μάη του 68.
Εμείς μαθαίνουμε από το εργατικό κίνημα, όχι από τους μικροαστούς φιλισταίους του Τρότσκι. Καποια στιγμή θα αρχίσει να ανεβαίνει κι αυτο, και οπως γίνεται συνήθως οι μικροαστοί απλώς θα τρέχουν πίσω από κανα Σύριζα, πίσω από το Βενιζέλο κτλ…. κτλ…
Αχ κομμουνιστή γνήσιε πόσο νάρκισσος και κούφιος είσαι…
Α. Το μουλού ρεύμα του κομμουνισμού στο όπιο εντασεσσαι δεν απέτυχε και μάλιστα διαλύοντας το ίδιο μέσω των μηχανισμών κράτους και κόμματος το σύστημα του υπαρκτού; Μα, θα πεις “δεν ήταν μλ το σύστημα αυτό, είχε γίνει ρεβιζιονιστικό μετά το ’53 κ τον θάνατο του Στάλιν. Αμ δε λέω εγώ! Παπατζιδικη η ανάλυση αυτή ιμιτασιον φίλε μου! Γιατί;
Α. Διότι ο περαιτέρω γραφειοκρατικός εκφυλισμός του υπαρκτού μετά το ’53 οφείλεται και πάτησε γερά σε όλο το σύστημα που είχε παγιωθεί ήδη σε αυτές τις χώρες, δεν προέκυψε εν κενώ: η υπαγωγή των λαϊκών και εργατικών θεσμών σε κόμμα και κράτος σε συνδυασμό με τον μονοκομματισμό και την ανυπαρξία δημόσιας ελευθερίας λόγου και έκφρασης έστειλε την εργατική τάξη κ τον λαό στον ρόλο της γλαστρας, επιτρέποντας τις αλλαγές στην πολιτική κράτους και κόμματος να γίνουν ανενόχλητες. Είδες πουθενά στο….”κράτος των εργατών και των αγροτών” να γίνει κάποια δημόσια κριτική στις αποφάσεις κράτους και κόμματος, από εργατικούς και λαϊκούς φορείς; Είδες κάποια δημόσια εκδήλωση δυσαρέσκειας; Όχι. Γιατί; Γιατί απαγορεύονταν . Και αυτη η απαγόρευση ήταν καρπός της δεκαετίας του ’30 και της ηγεσίας κόμματος κ κράτους επί Στάλιν.
Άρα τι; Η απάντηση που δίνετε εσύ ιμιτασιον φίλε μου το ΚΚΕ και οι λοιποί μουλουδες, είναι ότι “δεν είχαμε περισσότερο εργατικό κράτος” ε; Και πως να έχεις περισσότερο εργατικό κράτος που σημαίνει λιγότερο κράτος γενικά, αν αρνείσαι ιμιτασιον φίλε .ου να διαχέεις την εξουσία προς την βάση της κοινωνίας, δλδ προς τους εργατικους και λαϊκούς θεσμούς; Ε;
Μια χαρά ντούρο κράτος είχε ο υπαρκτός φίλε μου, ίσαμε το τέλος του. Μόνο που για να ήταν αυτό εργατικό θα έπρεπε να διαχέεις την εξουσία προς την βαφή της κοινωνίας, να καταργήσεις τον οργανωτικό έλεγχο κράτους και κόμματος πάνω στους εργατικούς και λαϊκούς θεσμούς, να υπερασπίζεσαι την δημόσια ελεύθερη κριτική και έκφραση λόγου.
Δεν κάνατε τίποτα από όλα αυτά, εσείς οι ίδιοι οι μουλού μεταλλαχθηκατε και από λιβανιστήρια του Στάλιν γίνατε λιβανιστήρια του χρουτσωφ και μετά του Μπρέζνιεφ και του Γκορμπατσόφ και τώρα ζητάς και τα ρέστα!?
Και μην μου πεις ότι φτιάχτηκε μουλού ρεύμα μετά το θάνατο του Στάλιν ακριβώς διότι ήρθε η ρεβιζιόνα πολιτική του χρουτσωφ!! Η νοοτροπία, η πολιτική διαχείριση, ο ρόλος κράτος κ κρατικής -κομματικής άρχουσας τάξης, η εργατική τάξη γλάστρα, όλα αυτά τα κομβικά επί Στάλιν έγιναν. Και έμειναν μετά ίδια κ απαράλλαχτα. Μέχρι το τέλος.
Κομμουνιστή ερζάτς, μπαλιτσα στην εξέδρα ε; Καμία απάντηση, μόνο κάτι βαρυγδουπες, κούφιες και συγκηνισιακες μπαρουφες του στυλ “εμείς μαθαίνουμε από το εργατικό κίνημα”. Σοβαρά ε; Γιατί αυτό δεν φαίνεται πουθενά. Εκτός και αν μαθαίνετε κάπου κρυφά, σε καμία κατακόμβη.
Όσο για μένα,δε διαφωνώ ακριβώς μαζί σου εδώ,μόνο που παραβλέπεις κάποιες λεπτομέρειες.Ασφαλώς κ να προοδεύη το εργατικό κράτος,ασφαλώς να υπηρετή τα λαϊκά συμφέροντα.Εγώ δεν τοποθετώ τη διαδικασία αποδόμησης σε ένα ορισμένο χρονικό σημείο (’18 ή Χρουτσώφ ή άλλο).Λέω,ότι η θεωρία είχε από την αρχή ορισμένες αδυναμίες,που οδήγησαν σταδιακά από την πρόοδο στην κατάρευση.Το φαινόμενο δεν μπορεί να αποδοθή στο ότι κάποιος Χρουτσώφ,Στάλιν ή άλλος βγήκε κατά τύχη κακός.Με άλλα λόγια,η αποτυχία δεν εντοπίζεται στα πρόσωπα,αλλά στο σύστημα.Εξ άλλου η μετάπτωση από την ανάπτυξη στον εκφυλισμό κι απ’ την ακμή στην παρακμή δεν είναι αντίφαση,αλλά ο γενικός κανόνας για όλα τα φαινόμενα κ οντότητες στον κόσμο.Με μόνη διαφορά,ότι όσο καλύτερη η κατασκευή,τόσο μεγαλύτερη η διάρκεια.
Ναι αλλα ο εκφυλισμος δεν μπορει ουτε αυτος να διαρκεσει για παντα,θα ακολουθει καθε φορα μια αναγεννηση. Τα προσωπα θα ειναι αλλα, ισως πιο αγνα, και ανιδιοτελη,και ισως τα εργα τους αντεξουν στη φθορα περισσοτερο. Ισως αυτα τα νεα προσωπα θα είναι αντιμετωπα με αλλα προβληματα και οι λυσεις τους θα ειναι διαφορετικες πιο ουσιαστικες.
Συμφωνώ! Και ένα παραπάνω,που ο κομμουνισμός δεν προέκυψε απλά κ μόνο μέσω της ιστορικής εξέλιξης,όπως π.χ. η Αθηναϊκή Δημοκρατία,αλλά υπήρξε η εφαρμοσμένη θεωρία του μαρξισμού,που είναι διανοητικό – θεωρητικό οικοδόμημα με επιστημονικές προδιαγραφές κ μέθοδο.Συνεπώς τα λάθη πρέπει να επισημαίνωνται κ να αξιολογούνται,ώστε η θεωρία να εξελίσσεται.
Σχόλιο στο Σ.Τ.11/02/22/00:15
Ο Μαρξ τόνισε την αποξένωση του εργάτη από το έργο του στον καπιταλισμό,μέσω της ανταλλαγής της εργασίας του,για ένα χρηματικό τίμημα κ από ‘ κει κ πέρα παραίτηση από κάθε δικαίωμα στο προϊόν.Η εργασία λοιπόν παύει να είναι εμπόρευμα,όταν σταμάτηση αυτή η αγοραπωλησία κ ο εργάτης αποχτήση συμμετοχή στη διαχείριση της παραγωγής του συγκεκριμένου έργου,που παράγει.Ο Μπρεχτ είπε “το κουμπί ανήκει στον εργάτη,που το παράγει”.Έγινε αυτό στη ΣΕ,για να πούμε,ότι η εργασία έπαψε να είναι εμπόρευμα; Και επειδή μπορεί κανείς να αντιτείνη,ότι οι όροι παραγωγής άλλαξαν,χάρις στον κεντρικό σχεδιασμό,να όμως που η διατήρηση της αποξένωσης εργάτη-έργου οδήγησε στη γέννηση της γραφειοκρατικής ελίτ,που ιδιοποιήθηκε την εξουσία.Μάλλον ο Μαρξ ήξερε λοιπόν,τι έλεγε.
Συνέχεια: Εφ’ όσον η ανταλλαγή αποτελεί θεμελιακή εκδήλωση της κοινωνικής ζωής,μπορούμε να ορίσωμε την εμπορευματική σχέση ειδικά,σαν μια ανταλλαγή,όπου κ τα δυο μέρη επιδιώκουν αποκλειστικά το ατομικό συμφέρον,ενώ υπάρχει Παντελής έλλειψη κοινού συμφέροντος κ στόχων,όπως ήταν ο.χ. η ανταλλαγή αγαθών ανάμεσα σε λαούς,στην αρχαιότητα.Αυτή η σχέση είναι μάλιστα ανταγωνιστική,γιατί κερδισμένος είναι όποιος τη φέρη στον άλλο.Σε μια συγκροτημένη κοινωνία όμως,αυτού του είδους η σχέση δεν υπάρχει ή για την ακρίβεια δεν πρέπει να υπάρχη,διαφορετικά η κοινωνία θα αποσυντεθή.Το ατομικό συμφέρον πρέπει να συνδυάζεται με το συλλογικό συμφέρον,προς το στόχο της επιβίωσης όλων.Επομένως οι σχέσεις ανταλλαγής πρέπει να ακολουθούν κ ακολουθούν όντως αυτό τον κανόνα,όσο διατηρείται η κοινωνική συνοχή κ υπάρχουν αντικειμενικά επαρκείς προϋποθέσεις για την επιβίωση του όλου σχηματισμού.Σημασία έχει κ ο εντοπισμός της σημασίας,μαζί με τη συνειδητή εφαρμογή αυτού του κανόνα.Είναι αυτό που είπε ο Μάο,το ζητούμενο της ισορροπίας των αντιθέσεων.
Συνέχεια: Καθώς η παραγωγική δραστηριότητα,κατά το Μαρξ συνιστά τον εξανθρωπισμό του είδους μας,οι παραγωγικές σχέσεις συνιστούν την ίδια την ουσία του κοινωνικού ανθρώπου.Η κοινή προσπάθεια Κ συντονισμένη δραστηριότητα για την ικανοποίηση των αναγκών συνιστά την κοινωνία.Επομένως οι παραγωγικές σχέσεις έχουν θεμελιακή σημασία.Από πού κ ως πού λοιπόν η επικέντρωση αποκλειστικά στη χωρίς όρια κ όρους ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων κ στο κυνήγι επιδόσεων σε παραγωγή,με αδιαφορία για το χαραχτήρα των παραγωγικών σχέσεων,θα οδηγήση αυτόματα στη βελτίωση της ποιότητας τους; Το εντελώς αντίθετο θα συμβή.Με το να γίνεται η παραγωγή αγαθών αποκλειστικός σκοπός,υποφέρουν οι ανθρώπινες σχέσεις κ αυτό είναι αυτονόητο κ πασίγνωστο.Και νομίζω,πώς ήδη γίνεται ξεκάθαρο στους μαρξιστές,ότι ο χαρακτήρας των παραγωγικών σχέσεων είχε αποφασιστική σημασία στην εξέλιξη που πήραν τα πράμματα στις σοσιαλιστικές χώρες.