του Παναγιώτη Σωτήρη
Στις 11 Φλεβάρη συνεδριάζει το Eurogroup. Όλα δείχνουν ότι από τη μεριά των ηγεμονικών ευρωπαϊκών δυνάμεων και ειδικά της Γερμανίας, θα συνεχιστούν οι ωμοί εκβιασμοί.
Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει αρνηθεί να αξιοποιήσει το βασικό όπλο απέναντι στον εκβιασμό, δηλ. τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ, θα δοκιμάσουν να στείλουν το μήνυμα ότι καμιά χαλάρωση δεν μπορεί να υπάρξει από την ασφυκτική λιτότητα.
Η μάχη αυτή δεν είναι ανάμεσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ και την ΕΕ. Ούτε αφορά το εάν και κατά πόσο θα συναινέσουν οι Ευρωπαίοι σε μια μερική χαλάρωση της λιτότητας με παράλληλη διατήρηση μεγάλου μέρους του μνημονιακού κεκτημένου, όπως λίγο πολύ έχει δηλώσει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Αφορά το εάν και κατά πόσο ένας αυταρχικός και αντιδημοκρατικός υπερεθνικός μηχανισμός, που εκπροσωπεί με τον πιο κυνικό τρόπο τα συμφέροντα των τραπεζών και των πολυεθνικών, θα συνεχίσει να αμφισβητεί ταπεινωτικά την κυρίαρχη βούληση της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτή η μάχη μας αφορά όλους. Αφορά τη δυνατότητα του λαού να διεκδικήσει, με όλα τα μέσα που διαθέτει, ένα καλύτερο αύριο, σε ρήξη με το τοπίο της καταστροφής που ντόπια και ξένα κέντρα εξουσίας διαμόρφωσαν μεθοδικά τα τελευταία χρόνια. Είναι μια μάχη για τη δημοκρατία και για το δικαίωμα του αγωνιζόμενου λαού να οικοδομεί το δικό του μέλλον.
Από αυτή τη μεγάλη μάχη, αλλά και από όλες όσες θα ακολουθήσουν, δεν πρέπει να λείψει η ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά. Όχι προφανώς για να στηρίξει την κυβέρνηση σε μια αδιέξοδη διαπραγματευτική πρακτική που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα οδηγήσει σε ένα «μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο». Αλλά για να πιάσει ξανά το νήμα των Πλατειών. Για να γίνει σαφές ότι απέναντι στο διευθυντήριο της ευρωλιτότητας δεν υπάρχει μόνο η κυβέρνηση. Υπάρχει και ένα λαός που βροντοφωνάζει «Ούτε βήμα πίσω». Για να γυρίσει ξανά η αυτοπεποίθηση των τριών ΔΕΝ: Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε. Για να απαιτηθούν «μονομερείς ενέργειες» και διαγραφή του χρέους. Για να γίνει θέση του αγωνιζόμενου λαού η απαίτηση «όχι άλλες ανθρωποθυσίες στο βωμό του ευρώ».
Σίγουρα πολλοί θα θελήσουν να παρουσιάσουν τις συγκεντρώσεις ως «στήριξη της εθνικής προσπάθειας». Μπορεί και πάλι κομματικές ντουντούκες να ρίξουν συνθήματα αφελούς – και εκνευριστικής – βαρουφολατρείας. Όμως δεν θα είναι εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι να ξαναγίνει, με όλο το δυναμισμό αλλά και την αντιφατικότητα που αυτό συνεπάγεται, ο λαός αυτόνομος πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Για να πιέσει το ίδιο το κίνημα και για πιο αποφασιστική στάση και για κατεύθυνση σύγκρουσης. Για να ωριμάσει ξανά ο δρόμος της ρήξης που σε πείσμα της γραμμής «ούτε ρήξη – ούτε υποταγή» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μόνος δρόμος για να αποφύγουμε την καταστροφή.
Και δεν υπάρχει καλύτερη συνθήκη για να ζυμωθεί και να αποκτήσει απήχηση ένα πρόγραμμα ρήξεων από τη μαζική κινητοποίηση. Εάν θέλουμε ο λαός να μη δεχτεί απλώς ένα «μνημόνιο με λιγότερη λιτότητα» αλλά να πάρει το δρόμο της ανατροπής, πρέπει από τώρα να είμαστε μαζί του στο δρόμο.
Για την Αριστερά που και πριν και μετά τις εκλογές επιμένει ότι χρειάζεται ρήξη με χρέος, ευρώ και ΕΕ, οι κινητοποιήσεις αυτές δεν είναι απλώς μια ευκαιρία να βρεθεί ξανά στο πλευρό αγωνιζόμενων κομματιών. Πάνω από όλα είναι ο τρόπος για να ανταποκριθεί σε μια ιστορική ευθύνη, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει, όποιοι εάν και είναι οι εκλογικοί συσχετισμοί: να οργανώνει το λαό στον αγώνα και τη διεκδίκησή του και να διαμορφώνει τη συλλογικότητα της αντίστασης και της δημιουργίας, αναγκαία συνθήκη για γίνει κτήμα και απαίτηση ο άλλος δρόμος της ανατροπής.
Παιδιά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μήπως έχετε προσχωρήσει (και τυπικά πλέον) στο ΣΥΡΙΖΑ και μας το φέρνετε σιγά-σιγά?
Άκου εδώ “αντικαπιταλιστική” επιχειρηματολογία (ή πώς το έλεγε ο άλλος… “εργατικής-λαϊκής αντιπολίτευσης”): (η “μάχη”) “αφορά το εάν και κατά πόσο ένας αυταρχικός και αντιδημοκρατικός υπερεθνικός μηχανισμός, που εκπροσωπεί με τον πιο κυνικό τρόπο τα συμφέροντα των τραπεζών και των πολυεθνικών, θα συνεχίσει να αμφισβητεί ταπεινωτικά την κυρίαρχη βούληση της ελληνικής κοινωνίας.”, “η μάχη αυτή μας αφορά όλους”, “Είναι μια μάχη για τη δημοκρατία και για το δικαίωμα του αγωνιζόμενου λαού να οικοδομεί το δικό του μέλλον”. Σαν να ακούς τον Τσίπρα. Κι όλα αυτά για να προπαγανδίσει τα φιλοκυβερνητικά συλλαλητήρια που θέλουν το λαό κάτω απ’ την ξένη σημαία της διαπραγμάτευσης για χάρη του κεφαλαίου. Σ’ όλο το κείμενο για την κυβέρνηση τουμπεκί ψιλοκομμένο οι άλλοτε λαλίστατοι αντικυβερνητικοί της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τι κι αν τα βρήκε ο ΣΥΡΙΖΑ με το ακροδεξιό εθνικιστικό μόρφωμα των ΑΝΕΛ, τι κι αν τάζει γη και ύδωρ στους μονοπωλιακούς ομίλους και μόνο ψίχουλα με το σταγονόμετρο και… σταδιακά στην ακραία φτώχεια, εσείς τουμπεκί. Έτσι σας είπαν ότι είναι η “εργατική-λαϊκή” αντιπολίτευση ή έτσι λέτε μπας και τσιμπήσει κανας ανίδεος;
Τραβάτε τώρα και στα φιλοκυβερνητικά συλλαλητήρια να ενισχύσετε λίγο τις αυταπάτες για ένα “καλύτερο μέλλον του λαού” αν κρατήσει “πιο σθεναρή” στάση η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γιατί μπορεί σε λίγο οι ψεύτικες ελπίδες και η ανερυθρίαστη κοροϊδία να αρχίσουν να υποχωρούν και τότε τι θα κάνετε χωρίς ρόλο “αριστερής πίεσης”…
ΥΓ. Πάντως κι αυτοί οι ΣΥΡΙΖΑίοι είναι αχάριστοι ρε παιδί μου: Τέτοιο άλλοθι “αντικαπιταλιστικής” συμπολιτευόμενης “αντιπολίτευσης” να τους δίνετε κι αυτοί ούτε μια θεσούλα εξωκοινοβουλευτικού στην κυβέρνηση “κοινωνικής σωτηρίας”;
Πάντα, μια από τα ίδια, για να δικαιολογηθεί ο αναχωρητισμός, που παίρνει πλέον χαρακτηριστικά “θρησκευτικού δόγματος”. Δεν έχει νόημα να αναφερθεί κάποιος στη γνωστή μέθοδο της “τρυπητής κουτάλας” που κρατάει από ολοκληρωμένα κείμενα ότι βολεύει τον “μαγαζάτορα”. Για το αμετροεπές ΥΓ (για να χρησιμοποιήσω και μια λέξη από την ομιλία του Γραμματέα στη Βουλή) μια κουβέντα: οι θεσούλες δεν έχουν αποδέκτες (αλλά που να το καταλάβεις εσύ αυτό, που το κόμμα σου πρόσφερε θεσούλα στο Ζουράρι;)
ακόμα και τα επιχειρήματά σας ίδια είναι με του ΣΥΡΙΖΑ…
-“απομονωτισμός” το ΠΑΜΕ (ολομόναχο… με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες στη 1/11/2014 αλλά και σε κάθε πανεργατική απεργία, τη στιγμή που οι περισσότεροι από σας κάνετε το κοινό στις νεκρές συγκεντρώσεις της κυβερνητικής-εργοδοτικής ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ)
-“σεχταρισμός” το ΚΚΕ επειδή δε βάζει πλάτες στην “αριστερή” κυβέρνηση και στους συμμάχους της της ΕΕ και της “υγιούς επιχειρηματικότητας” ή επειδή κρατάει ανοιχτό και προς τιμήν του το μέτωπο με τον οπορτουνισμό παντός είδους…
-“αναχωρητισμός” η καθημερινή οργανωμένη πάλη σε κάθε χώρο δουλειάς για να πάρει τα πάνω της η εργατική τάξη, να μη συμβιβαστεί με ψίχουλα, να διεκδικήσει μέτρα ανακούφισης στο σήμερα με προοπτική τη συνολική αλλαγή τάξης στην εξουσία (με περί τους 2000 καταδικασμένους εργαζόμενους-αγωνιστές του ΠΑΜΕ από τα αστικά δικαστήρια για κινητοποιήσεις-απεργίες κλπ. τα τελευταία χρόνια)
Αλλά τι σας νοιάζουν εσάς όλα αυτά; Πάλι την ίδια καραμέλα θα αναμασάτε. Πάτε λοιπόν να πλαισιώσετε τα κυβερνητικά συλλαλητήρια για να “πιέσετε απ’ τα αριστερά” τη συγκυβέρνηση κι αφήστε μας εμάς στην “απομόνωσή” μας!
Ούτε βήμα πίσω. Καμία υπογραφή στους εκβιασμούς της ιεράς συμμαχίας
Ρε ανώνυμε είσαι πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου. Κάνεις πως δεν βλέπεις ούτε το πολιτικό πλαίσιο που βάζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις κινητοποιήσεις ούτε και τον κάθετο διαχωρισμό σε σχέση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΝΕΛ όπως αποτυπώνεται από την προεκλογική περίοδο ήδη. Ευτυχώς στο ΚΚΕ υπάρχουν και οι τίμιοι αγωνιστές που μπορούν να αναγνωρίσουν την ειλικρινή ταξική προσέγγιση και άλλων (εκτός ΚΚΕ) και φαίνεται σε διάφορους χώρους που συνεργάζονται.
…που συνεργάζονται ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΣΥΡΙΖΑ θέλεις να πεις, φαντάζομαι…
Μες στο μυαλό μου είσαι!
Σε 4 ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης, η πρόταση για αυθόρμητη, ακομμάτιστη και από τα κάτω συγκέντρωση στις πλατείες ήρθε από ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και φυσικά ψηφίστηκε και από ΣΥΡΙΖΑ). (Φαίνεται είναι τόσο “κάθετος” ο διαχωρισμός που ούτε οι συριζαίοι δεν τον βλέπουν, φτου ρε γμτ!)