του Γιάννη Ελαφρού
Άγγ. Χάγιος στην ΕΡΤ: Μαζί στους δρόμους η μαχόμενη Αριστερά
∆ύο κόσµοι χωριστά και αντιµέτωποι. Οι δύο Ελλάδες σε ασυµφιλίωτη ταξική πάλη. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Λίγες φορές η αντιπαράθεση έχει πάρει τόσο ξεκάθαρο χαρακτήρα.
Από τη µια οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών, µια χούφτα γυναίκες που µε τον περήφανο αγώνα τους έχουν ξεφτιλίσει υπουργούς σφουγκοκωλάριους του κεφαλαίου και της τρόικας κι από την άλλη ο Γκίκας Χαρδούβελης, που σφράγισε τον ερχοµό του στο υπουργείο Οικονοµικών µε ακόµα ένα ξυλοδαρµό των καθαριστριών από τα ΜΑΤ. Στο πλευρό του οι ένστολες συµµορίες καταστολής (µπλε ή πράσινες, σαν τα χρώµατα των κοµµάτων της συγκυβέρνησης), το βασικό µέσο επιβολής µιας πολιτικής που δεν τρώγεται µε τίποτα.
Από τη µια η αγωνία και ο αγώνας της καθαρίστριας για τη δουλειά της και το ψωµί των παιδιών της και από την άλλη ο δικαστικός αυτοµατισµός, που σπεύδει ξανά στο πλευρό της κυβέρνησης και του συστήµατος.
Από τη µια οι εργαζόµενοι στη Χαλυβουργία της ηρωικής εξάµηνης απεργίας κι από την άλλη το Ανώτατο Συµβούλιο… Ανεργίας (Εργασίας το επίσηµο ψευδώνυµό του), που αφού στήθηκε µε τη συναίνεση της ΓΣΕΕ άναψε το πράσινο φως για τις πρώτες µαζικές απολύσεις µετά από 30 χρόνια.
Από τη µια οι απολυµένοι της ΕΡΤ, και ειδικά όσοι αγωνίζονται και κρατούν ανοιχτή την άλλη ενηµέρωση, την προοπτική ενός πραγµατικά δηµόσιου φορέα ενηµέρωσης µε την ertopen και την ΕΡΤ3 κι από την άλλη η πολιτική του «µαύρου», του «αποφασίζοµεν και διατάσσοµεν», µε τους σεκιουριτάδες-κουτσαβάκια ενάντια σε όσους αντιστέκονται.
Από τη µια οι διοικητικοί των ΑΕΙ που παλεύουν για το δικαίωµα στη δουλειά κι από την άλλη τα τσαλιµάκια του Ανδρ. Λοβέρδου και το τσεκούρι του Κ. Μητσοτάκη. Από τη µια ο καθηµερινός εφιάλτης εκατοµµυρίων ανέργων, απλήρωτων και πάµφτωχων εργαζοµένων, που κοιµούνται και ξυπνούν χωρίς ευρώ στην τσέπη, κι από την άλλη ο φύλακας του ευρώ Γ. Προβόπουλος που αγωνιούσε µε ποιο νόµισµα θα ξυπνούσε.
Από τη µια «η αγωνία αυτού του τόπου για ζωή» και δικαιοσύνη κι από την άλλη ο πρώτος υπουργός Οικονοµικών των µνηµονίων και εκλεκτός των ΜΜΕ Γ. Παπακωνσταντίνου και οι συγγενείς του, που όχι µόνο βγήκαν από τη λίστα Λαγκάρντ, αλλά πάνε να «βγουν» και από τις κατηγορίες.
Όσοι νόµιζαν πως στις «25 ψηφίζουµε, στις 26 φεύγουνε» βλέπουν τώρα πως τα πράγµατα είναι πολύ πιο σύνθετα, βρίσκονται αντιµέτωποι µε το σύνολο του σιδερόφρακτου αστικού συστήµατος και µε τα νέα άγρια κύµατα της αντιλαϊκής επιδροµής. Όσοι νόµιζαν πως η συγκυβέρνηση της καταστροφής έλαβε το µήνυµα και η κατάσταση θα αρχίσει να βελτιώνεται διαψεύδονται. Κι όσοι απελπίζονται και λένε δεν γίνεται τίποτα, βλέπουν τις ηρωικές καθαρίστριες να ορίζουν ξανά τι σηµαίνει ανυποχώρητος αγώνας, τι σηµαίνει να κερδίζεις συλλογικά µέσα στον αγώνα την αξιοπρέπειά σου κι έτσι να διεκδικείς το δίκιο σου και το δίκιο της τάξης σου. Κι όλοι µαζί νιώθουµε πως πάµε για µεγάλες συγκρούσεις, πως τίποτα δεν τελείωσε, όλα είναι εδώ. Μόνο που χρειαζόµαστε ένα κίνηµα που δεν θα κάνει αγγαρεία καµιά πορεία και µια Αριστερά που δεν θα βρίσκεται σε «εκλογική ετοιµότητα» και σε κινηµατική στασιµότητα.
«∆εν περιµένουµε εκλογές για να λύσουµε τα προβλήµατά µας. Τα προβλήµατα θα τα λύσουµε µε οργανωµένο, λαϊκό, ανυποχώρητο αγώνα, στον οποίο αγώνα θα καταλάβουµε, θα κατακτήσουµε όλα όσα µας αφαιρούν» τόνισε ο Άγγελος Χάγιος χαιρετίζοντας την Τετάρτη στη συγκέντρωση έξω από το Ραδιοµέγαρο, στον ένα χρόνο από τον ηρωικό αγώνα της ΕΡΤ.
«Το δρόµο του αγώνα µάς τον δίδαξαν πριν από ένα χρόνο οι εργαζόµενοι της ΕΡΤ. Ποιος φανταζόταν ότι µπορούσε να γίνει πράξη το σύνθηµα: «Εργάτη, µπορείς χωρίς αφεντικά». Ότι µπορούν να παράγουν ενηµέρωση ανεξάρτητη από διευθυντές, από υπουργούς και από τα µεγάλα συµφέροντα. Αυτός ο ηρωικός αγώνας των εργαζοµένων της ΕΡΤ σήµερα βρίσκεται σε κρίσιµη καµπή. Μαζί µε τις καθαρίστριες, µαζί µε τους διαθέσιµους, αυτούς που πάνε για απόλυση, είναι το µεγάλο ποτάµι που µπορεί, αν ενωθεί, και µπορεί να ενωθεί, να ανατρέψει αυτή τη µαύρη λαίλαπα στη ζωή µας, το µαύρο στην ΕΡΤ, το µαύρο στις δουλειές µας, την ανεργία, τη φτώχεια. Αυτός είναι ο δρόµος που εµείς ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύουµε και προτείνουµε, µέσα σ’ αυτόν το δρόµο του αγώνα, να υπάρξει η πιο πλατιά ενότητα όλων των µαχόµενων δυνάµεων του κινήµατος και της αριστεράς», συµπλήρωσε, θέτοντας το ζήτηµα «αυτή η ιστορική ηµέρα ενός χρόνου ανυποχώρητου αγώνα, συµβολικού αγώνα, να γίνει ηµέρα καµπής, ανασυγκρότησης του κινήµατος, ενιαίου µετώπου αγώνα εναντίον της κυβέρνησης. Με τον αγώνα να τους ανατρέψουµε και να ανοίξουµε µια προοπτική: Η Ελλάδα, ο τόπος µας, οι εργαζόµενοι µπορούν να ζήσουν έξω από τη φυλακή αυτής της άθλιας κυβέρνησης, του ολοκληρωτισµού, του µαύρου, έξω από τη φυλακή του χρέους, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έξω από τη φυλακή της µαύρης συµµαχίας και των επεµβάσεων σε βάρος της ζωής µας. Η λύση θα δοθεί στους δρόµους. Οι χούντες ανατρέπονται µε ηρωικό µαζικό λαϊκό αγώνα».
Να ποιο είναι το αµεσότερο καθήκον, καθώς ανοίγουν κι άλλα µέτωπα: της αξιολόγησης στο ∆ηµόσιο, της απλήρωτης εργασίας, των µισθών πείνας και των απολύσεων στον ιδιωτικό τοµέα (µε πρώτο σηµαντικό βήµα την απεργία βιβλιοϋπαλλήλων και µισθωτών τεχνικών την Τετάρτη), των διαθέσιµων που αντιστέκονται στις απολύσεις, της υγείας που απεργεί την Τετάρτη κ.λπ. Να συσπειρωθούν όλες αυτές οι δυνάµεις, από τις καθαρίστριες και τους διαθέσιµους µέχρι τους δηµόσιους και τους εργαζόµενους που αντιστέκονται, σε ένα κέντρο αγώνα στηριγµένο στα πρωτοβάθµια σωµατεία και στις συνελεύσεις βάσης, που µπορεί και συµβολικά να συγκροτηθεί δίπλα στις καθαρίστριες, έξω από το υπουργείο Οικονοµικών, στο κέντρο της Αθήνας. Για να τεθεί αποφασιστικά κι ενιαία, µε αγώνα και κλιµάκωση, το δίκιο των εργαζοµένων και το αίτηµα να φύγουν τώρα οι νόµοι τους, η κυβέρνηση, το µαύρο µέτωπο κεφαλαίου, πολιτικού συστήµατος, τρόικας και ΕΕ.
Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 15.6.2014
