Παναγιώτης Ξοπλίδης
Το Ευρύ Μέτωπο μοιάζει να είναι κατώτερο των περιστάσεων και των προσδοκιών του λαού. Όμως, ακόμα και αν η ταξική πάλη απουσιάζει από την ρητορική της νέας Αριστεράς, στην πραγματικότητα επανέρχεται στο προσκήνιο και στο πεδίο της θα κριθεί εάν οι εξελίξεις οδηγηθούν προς την «ομαλότητα» ή προς την ανατροπή – στη Χιλή και σε όλη τη Λατινική Αμερική.
Ο 35χρονος Γκαμπριέλ Μπόριτς είναι ο νέος πρόεδρος της Χιλής, πετυχαίνοντας μια ιστορική νίκη απέναντι στον ακροδεξιό Χοσέ Αντόνιο Καστ. Ως ένας από τους ηγέτες του φοιτητικού κινήματος έγινε συμμέτοχος των μεγάλων αγώνων του χιλιανού λαού για «να ανατραπεί ο νεοφιλελευθερισμός στη χώρα που γεννήθηκε». Η ευρεία τελικά επικράτηση του με ένα ποσοστό που άγγιξε το 55% οφείλεται ακριβώς στη λαϊκή κινητοποίηση στον δεύτερο γύρο των εκλογών. Στον πρώτο γύρο ο Καστ είχε επικρατήσει με 29% και είχε την δημόσια στήριξη για τον δεύτερο γύρο από τον τρίτο και τον τέταρτο υποψήφιο, εκπροσώπων δεξιών κομμάτων με 12% ο καθένας. Την κατάσταση ανέτρεψε η τεράστια άνοδος της συμμετοχής στον δεύτερο γύρο, που αυξήθηκε κατά 8% και 1,2 εκ. επιπλέον ψηφοφόρους, παραμένοντας όμως μόλις στο 55%.
Η σύντομη προεκλογική περίοδος του β’ γύρου ήταν μάλλον ανιαρή και στηρίχθηκε στο φόβο. Η δεξιά έκανε μια εκστρατεία δυσφήμησης περί χρήσης ναρκωτικών ουσιών από τον Μπόριτς και στο τελικό ντιμπέιτ η μόνη ενδιαφέρουσα στιγμή έγινε όταν ο νεαρός υποψήφιος έδειξε το τεστ που αποδείκνυε ότι είναι «καθαρός». Τρεις μέρες πριν τις εκλογές πέθανε η χήρα του Πινοσέτ προκαλώντας κύμα πανηγυρισμών στους δρόμους της Χιλής και ανασύροντας τις μνήμες της χούντας που ο Καστ εκπροσωπούσε ανοιχτά. Όμως αυτή η πόλωση και ο αμοιβαίος φόβος έδωσε τη θέση του ξαφνικά στην πολιτική αβρότητα και την προσπάθεια να στηθεί σκηνικό ομαλής μετάβασης. Πριν ακόμα ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των ψήφων ο λαομίσητος απερχόμενος πρόεδρος Πινέρα πήρε τηλέφωνο τον Μπόριτς για να τον συγχαρεί. Το τυπικό τηλέφωνο έγινε όμως σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση σε μια κακοστημένη τελετή με χαμόγελα διαφήμισης οδοντόπαστας και φιλοφρονήσεις που θύμιζαν συνομιλία πατέρα στον μετανοημένο γιο του, στέλνοντας μήνυμα σταθερότητας.
Η νίκη του Μπόριτς στηρίχθηκε στο κύμα των ανατρεπτικών πολιτικών διεργασιών που ανέδειξε η εξέγερση του Οκτώβρη του 2019. Οι ριζοσπαστικές κοινωνικές διαδικασίες προκάλεσαν την κατάρρευση των κατεστημένων πολιτικών κομμάτων. Έφεραν στην επιφάνεια ένα νέο προοδευτικό μπλοκ με βασικό στοιχείο την εξωκοινοβουλευτική δράση και την απόρριψη της παλιάς κεντροαριστεράς, που τμήμα της ήταν ακόμα και το ΚΚ Χιλής με στήριξη των κυβερνήσεων της.
Η επικράτηση του Γκαμπριέλ Μπόριτς αποτελεί «συνέχεια» της εξέγερσης του 2019
O πολιτικός και εκλογικός συνασπισμός που οδήγησε στην προεδρική νίκη, αποτελεί έκφραση των ανοιχτών λογαριασμών της κινηματικής και εξεγερτικής δράσης της προηγούμενης περιόδου που διευκολύνθηκε από μια εύθραυστη συνάντηση. Από τη μια το ΚΚ Χιλής έκανε μια αναπροσαρμογή από την χρόνια προσκόλλησή του σε κεντροαριστερές κυβερνητικές λύσεις και ανέπτυξε τους δεσμούς του με μαχόμενα τμήματα της λαϊκής δράσης. Με ιδιαίτερο στοιχείο τη σημαντική επιρροή του στα συνδικάτα, η στροφή αυτή ανέβασε το κύρος του, χωρίς ωστόσο παράλληλα να κάνει ουσιώδεις προγραμματικές μετατοπίσεις καθώς το άμεσο πολιτικό του πρόγραμμα, ξεκινάει από την «προστασία του παραγωγικού ιστού της χώρας» και καταλήγει στην «μερική και αν χρειαστεί εθνικοποίηση» επιχειρήσεων κοινωνικής ωφέλειας. Από την άλλη, ο χώρος της ευρύτερης κινηματικής αριστεράς, μέσα από πλήθος αντιφατικών πολιτικών πρακτικών και θέσεων που οδήγησαν και σε αλλεπάλληλες διασπάσεις, προσανατολίστηκε προς μια συμμαχία με την αριστερά και τη διεκδίκηση πρωταγωνιστικού ρόλου σε αυτήν. Ας σημειωθεί ότι και στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές o ίδιος χώρος είχε σημαντική θέση στο εκλογικό στερέωμα (τρίτη θέση).
Το Ευρύ Μέτωπο του Μπόριτς θέλει να εκπροσωπήσει συνολικά αυτές τις δυνάμεις και διεργασίες αλλά φαίνεται κατώτερο των περιστάσεων. Λίγους μόνο μήνες μετά την εξέγερση ο Μπόριτς με την ψήφο του στη Συμφωνία για την Ειρήνη και την Ασφάλεια επέτρεψε την παραμονή του Πινέρα στην εξουσία. Αυτός ο πρώτος συμβιβασμός προκάλεσε διάσπαση στο κόμμα του Μπόριτς, την Κοινωνική Σύγκλιση. Ο δήμαρχος του Βαλπαραΐσο, Χόρχε Σαρπ, που αποχώρησε τότε, έδωσε κριτική στήριξη στον Μπόριτς στο δεύτερο γύρο δηλώνοντας ότι «τίποτα δεν θα αλλάξει».
Πως θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες που έχει δημιουργήσει;
«Θα υπάρξουν περισσότερα κοινωνικά δικαιώματα, όμως θα το κάνουμε παραμένοντας δημοσιονομικά υπεύθυνοι», είπε ο νέος πρόεδρος της χώρας σε πλήθος δεκάδων χιλιάδων που πανηγύριζε για τη νίκη του. Οι υποσχέσεις του περιορίζονται σε μια φορολογική μεταρρύθμιση ώστε να συνεισφέρουν περισσότερα οι πλουσιότεροι, στη δημιουργία δημόσιου συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων δίπλα στο ισχύον ιδιωτικό και στην ακύρωση του ανοίγματος ενός μεγάλου ορυχείου. Στις πρώτες δηλώσεις της εκπρόσωπος του Μπόριτς χαρακτήρισε δικτατορίες την Κούβα και τη Βενεζουέλα και υποστήριξε την συνεργασία με την ΕΕ για τις κυρώσεις σε βάρος της κυβέρνησης Μαδούρο.
Κι όμως αυτό το πρόγραμμα θεωρήθηκε ως «εξτρεμισμός» από διεθνείς νεοφιλελεύθερους αναλυτές και τη χιλιανή μεγαλοαστική τάξη, που δεν δίστασε ούτε στιγμή να χρησιμοποιήσει τον φασισμό απέναντι στην απειλή της λαϊκής εξέγερσης. Την ίδια στιγμή η διεθνής σοσιαλδημοκρατία διαφόρων αποχρώσεων έσπευσε να «αγκαλιάσει» τη νέα προεδρική πλειοψηφία με ειδική δήλωση Στίγκλιτς, Ματσουκάτο, Πικετί και άλλων.
Ο ακροδεξιός Καστ από την άλλη, κέρδισε το 70% των ψήφων στο δήμο Las Condes, την «Εκάλη» του Σαντιάγκο, συνώνυμης της οικονομικής ελίτ για τον λαό. Το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό του Καστ όμως ήταν στην επαρχία Αραουκανία, την φτωχότερη της χώρας και γη των Μαπούτσε που βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση εξέγερσης. Οι λευκοί αυτής της επαρχίας είναι απόγονοι ευρωπαίων μεταναστών με ναζιστικές καταβολές συχνά, ενώ οι Μαπούτσε ζουν πλήρως περιθωριοποιημένοι και σε μεγάλο βαθμό δεν βλέπουν προοπτική ούτε από τον Μπόριτς, που αντίθετα είχε μεγάλη διείσδυση σε μεσαία και ανώτερα στρώματα της χιλιανής κοινωνίας.
Η Δεξιά δεν πρόκειται να καταθέσει τα όπλα, έστω και αν φαινομενικά υποστηρίζει την «εθνική συμφιλίωση»
Η μεγάλη λαϊκή νίκη και η αναχαίτιση της ακροδεξιάς επιβλήθηκε από τον δρόμο, με αγώνες και αίμα. Το ίδιο έγινε και στη Βολιβία και ο λαός δύσκολα θα επιστρέψει στην «ομαλότητα». Σε εξέλιξη είναι και οι διεργασίες της Συντακτικής Συνέλευσης για την αλλαγή του πινοτσετικού Συντάγματος. Όμως η δεξιά όπως δήλωσε και με την επιλογή του Καστ δεν θα παραδώσει τα όπλα της. Ήδη στη Συντακτική έχει αναδειχθεί ως ηγέτιδα της δεξιάς η Τερέζα Μαρίνοβιτς, από το κόμμα του Καστ αλλά και με τη στήριξη του παλιού δεξιού κόμματος. Η Μαρίνοβιτς προβάλλεται ήδη ως η «επόμενη μέρα» για το δεξιό μπλοκ. Είναι και αυτή κροατικής καταγωγής, αλλά πιστή καθολική, μητέρα εννιά παιδιών. Εκπροσωπεί τον ακραίο φιλελευθερισμό και τις «οικογενειακές αξίες» χρησιμοποιώντας τακτικές του Τραμπ και της Λεπέν, με δηλώσεις που προβοκάρουν τους διαδηλωτές και με στημένα επεισόδια μέσα στο κτίριο της Συνέλευσης σε βάρος αριστερών και ιθαγενών βουλευτών.
Οι διεργασίες στο πολιτικό σκηνικό λοιπόν δεν τελειώνουν με τη μεγάλη νίκη του Μπόριτς. Σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική η κορύφωση της κοινωνικής σύγκρουσης βρίσκεται μπροστά όπως π.χ. στην Αργεντινή όπου η προοδευτική κυβέρνηση θα πρέπει να διαχειριστεί μια νέα συμφωνία με το ΔΝΤ για το χρέος. Ακόμα και αν η ταξική πάλη απουσιάζει από την ρητορική της νέας αριστεράς επανέρχεται στο προσκήνιο και στο πεδίο της θα κριθεί η «ομαλότητα» ή η ανατροπή.
Παρά την πλημμυρίδα αυταπατών που συνοδεύουν τη νέα «ροζ παλίρροια» της Λατινικής Αμερικής, οι σημερινές πολιτικές διεργασίες, δεν μπορούν να διαβαστούν ως απλή επανάληψη των χθεσινών. Αντικειμενικά εμπεριέχουν ωριμάνσεις και στα δύο «στρατόπεδα». Με μία έννοια, η αστική τάξη, απείλησε ανοιχτά να τα πάρει όλα βγάζοντας το όπλο του φασισμού από τη φαρέτρα της σε Βραζιλία, Χιλή κλπ, σκορπώντας φόβο και εξασφαλίζοντας μετατόπιση του πολιτικού άξονα, χωρίς όμως να είναι ρεαλιστική αυτή η προοπτική συνολικά για τον αστικό κόσμο και την ανάγκη κοινωνικής και πολιτικής ηγεμονίας του.
Οι δυνάμεις της αριστεράς και του μαζικού κινήματος, διαρκώς «ωθούνται» κυριολεκτικά σε ένα πρωταγωνιστικό ρόλο ανάληψης ευθυνών. Την ίδια στιγμή που χάνουν την αξιοπιστία τους στηρίζοντας διαχειριστικές πολιτικές και αναζητούν ακόμη πιο «πειστικές» προσαρμογές, στο βαθμό που εμπλέκονται στην αμείλικτη μάχη των δρόμων που είναι όλο και πιο πυρακτωμένοι από την όξυνση του κοινωνικού ζητήματος, επανατροφοδοτούνται από ριζοσπαστικές τάσεις για ρήξη με το συνολικό πλαίσιο. Το στοίχημα είναι ανοιχτό και θα κριθεί όχι στους εύκολους πανηγυρισμούς ή την αιώνια απαισιοδοξία, αλλά στην ενίσχυση μιας επαναστατικής οπτικής συνολικής αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής κατεύθυνσης.
Πηγή: prin.gr
Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν….
Πάλι “μεγαλειώδεις νίκες” βλέπουν οι αδιόρθωτοι ρεφορμιστές μας!
Σε έναν ακόμη πετυχημένο τακτικό ελιγμό του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού!
Η Χιλή, πενήντα σχεδόν χρόνια μετά το αιματηρό πάθημα του Αλλιέντε ζει το δικό της “1981”! H χιλιανή “αριστερά”, μαζί και το ΚΚΧ, δεν θέλει να καταλάβει!
Εχει μακρύ δρόμο ο χιλιανός Λαός.
Μην αφήνεις τον χιλιανό λαό σε αγωνία. Δώσε γραμμή τι πρέπει να κάνει
Δεν μας λέτε εσείς που δεν είχατε αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ;
Θέλει ο ρεφορμισμός να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει…
Διάβασε πρώτα το άρθρο και μετά μίλα.
Άλλο ιδεολογική οκνηρία και κουτσομπολιό, άλλο ιδεολογική αντιπαράθεση.
Εγώ να ρωτήσω τους μηδενιστικούς φίλους του ΚΚΕ.
Να ανατρέψει ο λαός το, μισού αιώνα, πινοτσετικό καθεστώς (από το 90 με κοινοβουλευτικό μανδύα) σε μια καπιταλιστική Χιλή ?
Κώστας
Αυτά είναι δικά σας διλήμματα, Κωστή, όχι δικά μας και όχι, βέβαια, του Λαού, σαν προοδευτικής δύναμης της κοινωνίας, που είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το υποταγμένο κοπάδι η τον ψεκασμένο όχλο. Ο Λαός προσδοκά όλα εκείνα, που δεν μπορούν να του δώσουν οι ανά τον κόσμο παπατζήδες, που λιβανίζετε, δήθεν σαν “αναγκαίο κακό” η “χωρίς αυταπάτες”. Και το επόμενο καθεστώς, για να σου λύσω και την απορία, επίσης “πινοτσετικό” στην ουσία του θα είναι. γιατί στους τύπους και η απελθούσα κυβέρνηση Πινέϊρο επίσης “δημοκρατικά” ήταν, όσο νόημα μπορούν πια να έχουν οι λέξεις στον Καπιταλισμό-που-σαπίζει.
Ανώνυμε να απαντάς με ΝΑΙ/ΟΧΙ στις ερωτήσεις που τέτοια απάντηση ζητάνε.
Να μην ανατρέψει ο λαός λες το Πινοτσετικό καθεστώς εκτός και αν με κάποιον τρόπο, ανατρέψει ταυτόχρονα τον καπιταλισμό. Επίσης μας λες πως ο χιλιανικός λαός που μάτωσε 2 χρόνια τώρα είναι αντιδραστικός. Πως όταν τον σκότωνε ο Πινοτσέτ την ανοιχτά δικτατορική φάση του πινοτσετικού καθεστώτος (1973-1990) ήταν αντιδραστικός.
Εγώ λέω να αγωνίζεται πάντα με όσα όπλα έχει για την κάθε μικρή νίκη και την κάθε μεγάλη νίκη, όπως θα είναι η ανατροπή του πινοτσετικού καθεστώτος. Να μην περιμένει, αυτή είναι η γραμμή και η ηθική των κυρ-Παντελήδων
Κώστας
Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Ο λαός στη Xιλή δεν ανέτρεψε τίποτε! Μια μαϊμού διαδέχτηκε μιαν άλλη μαϊμού!
Ασπρος σκύλος, μαύρος σκύλος, σκύλου γέννα και οι δυό!
Eισπράχτε εσείς τις κούφιες ζητωκραυγές, μαζί με την μπουμπουνιστή διάψευση των φρούδων προσδοκιών, που θα την ακολουθήσει. Κι ανοίχτε το δρόμο για πιο άγριους “Πινοτσέτες”.
Δεν είμαστε πια ούτε στο 1920, ούτε και στο 1950. Τα μεταβατικά τελειώσαν.
Εσύ κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις.
Δεν είπα ότι ανετρεψε.
Ρώτησα αν συμφωνείς με το ΚΚΕ που λέει να μην ανατρέψει το Συνταγμα του Πινοτσετ και όλο το πλέγμα θεσμών στην οικονομια
Είπες σαν καλός κυρ Παντελής πως συμφωνείς με το ΚΚΕ.
Με κάλυψες και μάλιστα ήσουν και πολύ εύκολος αντίπαλος
Κωστας
“Να μην ανατρέψει ο λαός λες το Πινοτσετικό καθεστώς…”
Πάμε λοιπόν, σύμφωνα με την τελευταία ερμηνεία σου των δικών σου(!) γεγραμμένων: Ο λαός δεν ανέτρεψε το πινοτσετικό καθεστώς, άρα ο Μπόριτς-τέτοιος είναι πινοτσετικός;! (Συ είπας…) Πρέπει όμως ο λαός να ανατρέψει το πινοτσετικό καθεστώς, αλλά ..χωρίς να περιμένει να ανατραπεί ο Καπιταλισμός (…μακρυά από μας τα ζόρικα…).
Μπροστά σε τέτοιον οδοστρωτήρα σκέψης τι να σου κάμω κι εγώ, ένας ταπεινός κυρ-Παντελής, που συμφωνεί με το ΚΚΕ. Προφανώς και είμαι εύκολος αντίπαλος, και με τα χέρια ψηλά!
Δεν είναι τελευταία ερμηνεία, είναι αυτό που λέω από την αρχή. Αν ψάχνεις εύκολους δρόμους δια της ψήφου λυπάμαι, δεν υπάρχουν.
Η εξέγερση, η Συντακτική και η προεδρική εκλογή είναι στιγμές της ανολοκληρωτης ανατροπής του καθεστώτος.
Χρειάζεται όμως συνέχεια, λαϊκή οργάνωση και πίεση.
Κωστας
Προσωπικά δεν θα ψήφιζα.
Τι το ψάχνετε. Ο ανώνυμος από πάνω , όπως άλλωστε και στο δημοψήφισμα το ΚΚΕ, θα καλούσε τον χιλιανούς να ψηφίσουν σοσιαλισμό και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους .Καρφάκι δες τους καίγεται για το από ποια θέση θα διεξήγαγε το στρατόπεδο της εργατικής τάξης τον αγώνα για τον σοσιαλισμό σε μια ενδεχόμενη επικράτηση του πολιτικού και ιδεολογικού απογόνου του Πινοτσέτ. Αυτοί θα παρέμειναν στην γωνία , να κουνήσουν το δάκτυλο στις παραστρατημένες μάζες σαν άλλοι ιεροκύρηκες του κομμουνισμού. Ευτυχώς το ΚΚ Χιλής δεν κουβαλά τα δικά τους μυαλά. Ευτυχώς στις πιο λαμπρές στιγμές του κομμουνιστικού κινήματος δεν κυριάρχησαν οι λογικές “τι φασισμός, τι αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία όλα το ίδιο είναι” , ή αντίστοιχα “τι σοσιαλδημοκρατία, τί φασισμός” ΄΄όλοι το κεφάλαιο υπηρετούν.
Και που ψηφίσαμε στο δημοψήφισμα, τσάμπα τα δεντράκια τελικά.
Το ο.τι δεν υπήρξε πολιτικός φορέας να παλέψει με συνέπεια για την επικράτηση του ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ με μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα είναι το ζήτημα που πρέπει να μας απασχολεί. Ο πολιτικός αναχωρητισμός από τις κρίσιμες καμπές της ταξικής πάλης (στάση του ΚΚΕ :Δεκέμβρης του 08, κίνημα αγανακτισμένων , δημοψήφισμα ), τα δήθεν υπερεπαναστικα φλας αριστερά για να στρίψουν εν τέλει δεξιά (δηλώσεις Κουτσουμπα το 2015 πως μια έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι καταστροφή) αυτά είναι που πρέπει να αφήσουμε αποφασιστικά πίσω. Αλλιώς ας βολευτουμε ο καθένας στην μικροαληθεια του, ας εξετάζουμε τα κινήματα με το μεγενθυτικο φακό για να δούμε αν είναι επαρκώς μαρξιστικά και αν ευθυγραμμίζονται με το πρόγραμμα μας,ας απέχουμε από τις πολιτικές μάχες για να αποφύγουμε τάχα τον κίνδυνο της ενσωμάτωσης. Και εκ των υστέρων ας κουναμε το δάκτυλο στο κόσμο καλώντας τον να βγάλει τα συμπεράσματά μιας μάχης (που ποτέ δεν δώσαμε, στο όνομα μιας κάποιας μεγαλύτερης που πρέπει να δωθεί,λες και το 2015 το διλλημα ήταν σοσιαλιστική επανάσταση η καπιταλισμός ).
Κάθε μέρα το δίλημμα (δύο -μι- και όχι δύο -λαμδα-) είναι “Επανάσταση η Καπιταλισμός”, “Σοσιαλισμός η Βαρβαρότητα”!
Οι “Τρίτοι Δρόμοι” και τα “μεταβατικά” …σκαλοπάτια έχουν ψοφήσει εδώ και πολλά χρόνια!
Τώρα αυτό το λες σε κάποιον που ήταν στη συνέλευση για το ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΈΛΟΥΣ στη Νομική, όπως και σε πολλά άλλα ιβέντς έκτοτε… Το ΚΚΕ στα λόγια έχει δίκιο, στη στάση δεν είναι επαρκώς πούρο…
Βέβαια, για να μην αδικώ τους ΚΚΕδες φίλους, κανείς δεν είναι επαρκώς πούρος σε αυτή τη χώρα, μεταβατικά προγράμματα με αλλαγή νομίσματος θα ήταν καταστροφή, αλλά οι επαναστατικές διαδικασίες πάντα καταστροφή του υπάρχοντος φέρνουν, αυτό είναι το νόημα τους, αλλά ποιος να τρέχει τώρα…
Μάλιστα. Η γραμμή του “όλα η τίποτα” που καταλήγει στο τίποτα…Με άλλα λόγια η ακύρωση της τακτικής ως προϋπόθεση για την επίτευξη της επαναστατικής στρατηγικής. Αυτό που ψοφισε είναι οι δήθεν επαναστατικές φανφάρες που περιμένουν να δουν μια καθαρή “κοινωνική επανάσταση” που από την μια θα είναι ο στρατός για τον σοσιαλισμό και από την άλλη ο ιμπεριαλισμός. Δεν τα λέμε εμείς οι “ρεφορμιστές” αυτά .Ο Λένιν τα έλεγε. Αλλά με την φορά που έχετε πάρει μερικοί εκεί στο ΚΚΕ θα μας τον βγάλετε και αυτόν οπορτουνιστή, και ότι τάχα ήταν και εκείνος με τα ενδιάμεσα σκαλοπάτια Το δίλημμα με την γενική έννοια όντως για εμάς τους κομμουνιστές είναι στον σύγχρονο καπιταλισμό το “Σοσιαλισμός η βαρβαρότητα”. Αυτό όμως δεν μπαίνει αυτούσια, με μηχανιστικό-δογματικο τρόπο στην ημερήσια διάταξη σήμερα. Για αυτό οι κομμουνιστές πρέπει να έχουν επαναστατική τακτική άρα πλαίσιο μεταβατικών πολιτικών στόχων. Μεταβατικών με την έννοια της “μετάβασης από τους σημερινούς κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς, στους συσχετισμούς εκείνους που μπορούν να ανατρέψουν την βασική γραμμή πλεύσης του κεφαλαίου”. Τέτοιοι στόχοι είναι σίγουρα σήμερα η πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους κ.α.
Ηταν άλλη η εποχή του Λένιν και άλλη η σημερινή. Αν ζούσε σήμερα ο Λένιν δε θα μας ξεφούρνιζε ρετσέτες, και μάλιστα εκατό χρονώ μπαγιάτικες! Πάντα πρότεινε κάτι συγκεκριμένο για την συγκεκριμένη κατάσταση. Ανάθεμα αν έχετε κάτι καταλάβει από τη λενινιστική σκέψη!
Ακου …”αποδέσμευση από την ΕΕ” ….με τους κεφαλαιοκράτες …λυτούς!
Ακου ..”μονομερής διαγραφή του χρέους” χωρίς τρόπο να ταϊσεις τους πεινασμένους, που θα γυρνάνε στο δρόμο με επικεφαλής τους Τζήμερους(!) χτυπώντας κατσαρόλες…
Λες και δεν τάχουμε ξαναδεί!
Η ταχτική σήμερα αφορά αποκλειστικά την προετοιμασία της Προλεταριακής Επανάστασης και τίποτε περισσότερο.
Τα σημερινά προβλήματα δεν επιδέχονται “ενδιάμεσες” λύσεις – 0 Κευνσιανισμός χρεωκόπησε κι αυτό το ξέρουν οι κεφαλαιοκράτες καλύτερα από ..σας!
Οι “συμμαχίες” με φθίνοντα κοινωνικά στρώματα χωρίς καμιά πλέον, έστω και προσωρινή, οικονομική προοπτική μπορούν να είναι μόνο παπατζήδικες απάτες, που ανοίγουν το δρόμο στον κανονικό Φασισμό. Οι αστοί-μικροαστοί, που προλεταριοποιούνται δεν πρόκειται με καμιά εξουσία και καμιά “αλλαγή” πραγματική η παπατζήδικη να ξαναγυρίσουν σε αυτά, που μάθανε.
Καταλάβετέ το….πέρασε η εποχή σας!
Η “προετοιμασία της προλεταριακής επανάστασης” δεν γίνεται με ευχολόγια αυτό λέμε. Γίνεται στο βαθμό που ωριμάζει η συνείδηση της εργατικής τάξης,μέσα από την πάλη για συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους . Όποιος αρνείται αυτήν την αλήθεια ακυρώνει την ουσία του λενινισμού όσον και αν στα λόγια τον εκθειάζει. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης είναι για να ξεχωρίζουμε ποιοι θα είναι αυτοί οι πολιτικοι στόχοι πάλης, ποιοι θα είναι οι πιθανοί “αδύναμοι κρίκοι” με άλλα λόγια που μπορούν σήμερα να γίνουν το εφαλτήριο για την πάνεθνικη πάλη της εργατικής τάξης ενάντια συνολικά στην αστική τάξη. Αν αυτό εσυ το καταλαβαίνεις σαν “κευνσιανισμο” είσαι για κλάματα.
Καλά τα λές …αν βγάλεις έξω τη λαθροχειρία περί “πολιτικών στόχων”! Θέτεις σαν προϋπόθεση αυτό, που υποτίθεται ψάχνουμε: Αν μπορούν σήμερα να υπάρχουν “πολιτικοί στόχοι” άλλοι πέραν του (κατά την άποψή μου) μοναδικού: Της Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Το πρόβλημα της εποχής μας είναι η διάσταση (αναντιστοιχία) ανάμεσα, από την μια, στην υλική πραγματικότητα του αδιεξόδου των σχέσεων παραγωγής, της ολόπλευρης κρίσης του Καπιταλισμού, και από την άλλη, στην καθυστέρηση του υποκειμενικού παράγοντα της εργατικής τάξης, που σαν τέτοια κυριαρχεί πλέον στα λεγόμενα “λαϊκά στρώματα”.
Για το πρώτο, νομίζω δε χρειάζεται εδώ στην “Παντιέρα” να επιχειρηματολογούμε. Κάθε μέρα ο Καπιταλισμός γίνεται χειρότερος για πλατειές/πλειοψηφικές κοινωνικές μάζες, μέσα και οι καλομαθημένοι μικροαστοί στην μεγάλη πλειοψηφία τους. Ο,τι ζούμε εδώ στην
Ελλάδα, ειδικά αυτά τα τελευταία χρόνια από το “Καστελόριζο” και δώθε, είναι έκφραση αυτής της Κρίσης. Αρχίζοντας από τα “Μνημόνια” και φτάνοντας στην Πανδημία.
Από την άλλη, η συνείδηση της εργατικής τάξης βρίσκεται στο ναδίρ, καθώς:
1. Δεν θεωρεί καν πως είναι εργατική τάξη. “Αυτά είναι ξεπερασμένα-είμαστε μεσαία στρώματα”.
2. Μαστίζεται από ανορθολογισμό/μεταφυσική, είναι έρμαιο είτε των παπάδων και της θρησκοληπτικής δεισιδαιμονίας, είτε του “μεταμοντέρνου” συντηρητισμού, που κατσικώνεται και για “προχώ”.
Οχι μόνο δηλαδή, δεν είναι “τάξη-για-τον-εαυτό-της” αλλά δεν θεωρεί καν πως είναι “τάξη-καθ’εαυτήν”.
Αυτό, που προέχει σήμερα είναι να μην αφήνεται η α/τ να αξιοποιεί την Κρίση για να αποβλακώνει ακόμη περισσότερο τον Λαό, όπως δυστυχώς σε κάποιο σημαντικό βαθμό το πετυχαίνει με τα οπισθοδρομικά “κινήματα” εθνικιστών, αντιεμβολιαστών και άλλα πολλά, συνήθως εισαγόμενα εξ Εσπερίας.
Αντίθετα το πραγματικά αριστερό, εκτός εισαγωγικών, κίνημα πρέπει να αξιοποιεί την όξυνση των αντικειμενικών αντιφάσεων, την σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του Λαού, για να ξανανεβάσει την συνείδηση, πρώτα από όλα των εργαζομένων. και επικουρικά, και όσο γίνεται, και των άλλων υποβαθμιζομένων ενδιαμέσων ταξικών στρωμάτων, που, βέβαια, το ειδικό τους βάρος στην ταξική πάλη έχει μειωθεί δραστικά και δεν παίζουν πλέον αποφασιστικό ρόλο. (Αυτή είναι και μια ακόμη διαφορά από την εποχή του Λένιν). Να κατανοήσουν όλοι το σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι, και την δική τους θέση και τις δυσοίωνες προοπτικές τους μέσα σε αυτό.
Αυτό θα γίνει με την καθημερινή πάλη για τα άμεσα προβλήματά τους, αλλά χωρίς να καλλιεργούνται αυταπάτες για ριζικές λύσεις, ούτε καν μεσοπρόθεσμες, στα πλαίσια του Καπιταλισμού. Γιατί απλά αυτό δεν υπάρχει πλέον, ούτε καν σαν δυνατότητα τακτικού ελιγμού από πλευράς α/τ.
Δεν είναι πως δεν θέλει πια. Αλλωστε, ποτέ δεν ήθελε.
Είναι πως σήμερα δεν μπορεί καν!
Σήμερα, κάθε κίνηση, που κάνουν οι αστοί για να αμβλύνουν τις συνέπειες της Κρίσης, βυθίζει το σύστημα πιο βαθειά σαυτήν και φέρνει στην επιφάνεια νέες αντιθέσεις και προβλήματα στους Λαούς.
Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, στριμωγμένη από την αντικειμενική υλική πραγματικότητα, που η ίδια δημιούργησε, επιστρατεύει τις πολιτικές της εφεδρείες, τους λαοπλάνους “αριστερούς” οπορτουνιστές, τους παπάδες, τα ΜΜΕ, για να “παίξει” στο προνομιακό γι αυτή πεδίο της αλλοτρίωσης των συνειδήσεων.
Θα τους βοηθήσετε καλλιεργώντας κι εσείς αυταπάτες για “ενδιάμεσες πολιτικές λύσεις η στόχους” και …”μεταβατικά προγράμματα”;
Δείτε και τις τρανταχτές σχετικές αντιφάσεις σας σε αυτό το πεδίο: Εδώ και πολλά χρόνια πανηγυρίζετε τακτικά, κάθε τρείς και λίγο, για “ιστορικές ανατροπές”, “μεγάλες”, και μάλιστα “μεγαλειώδεις”(!) “νίκες”, “εξεγέρσεις”, κλπ.! Και ταυτόχρονα, εσείς οι ίδιοι μιλάτε σήμερα για ανάγκες “ανασυγκροτήσεων” σε κάθε επίπεδο! Πως συμβαδίζουν αυτές οι εκτιμήσεις για …νικηφόρες πορείες, με τα αδιέξοδα, που υποχρεώνουν σε ανασυγκροτήσεις.
Δεν καταλαβαίνετε πια γιατί υποχωρείτε πολιτικά και χάνετε την όποια αξιοπιστία και εκτίμηση είχατε; Γιατί συρρικνώνεστε σαν κίνημα;
“Δεν είναι πως δεν θέλει πια. Αλλωστε, ποτέ δεν ήθελε.
Είναι πως σήμερα δεν μπορεί καν!”
Θέλεις να πεις πως ο Μπιλ Γκέιτς και ο Έλον Μασκ έχουν πρόβλημα… ρευστότητας;;;
Από ο,τι καταλαβαίνω οι παροχές στον Λαό δεν είναι πια ζήτημα του “λεφτά υπάρχουν”, όπως μας έλεγε ο Παπατζής Γ’. “Λεφτά υπάρχουν” αλλά όχι για τον Λαό. Φαίνεται πως τα QE κλπ. πρέπει απαραίτητα να συνοδεύονται και με “προαπαιτούμενα”, δηλαδή δημοσιονομικό σφίξιμο και λιτότητα. Εχουν, φαίνεται, καταλάβει, πως το σύστημά τους δε σηκώνει πολύ χρήμα στο Λαό.
Κάποτε ο Στασινόπουλος (Βιοχάλκο κλπ.) είχε πει σε κάποιο δικό μου “τον εργάτη πρέπει να τον πατάς στο λαιμό, ίσα-ίσα μόνο για να αναπνέει”! Αλλιώς απορρυθμίζεται το σύστημα της εκμετάλλευσης και αρχίζει να ρετάρει. Τέρμα ο “λαϊκός Καπιταλισμός” λοιπόν.
Το κακό είναι, πως φαίνεται, ότι πια αρχίζει να ρετάρει και παρά το πάτημα στον λαιμό. Είναι και το Παγκόσμιο Χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, που δε μαζεύεται με τίποτε και πολλοί φοβούνται τον Αρμαγεδδόνα της κατάρρευσης της πίστης….
Δυστυχώς η μαρξιστική ανάλυση της σύγχρονης καπιτ. οικονομίας έχει μείνει στο “Εγχειρίδιο Πολ. Οικονομίας” της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, δηλαδή 70 χρόνια πίσω. Μας λείπει θεωρία…
Γράφτο και το τελευταίο στην καθυστέρηση του υποκειμενικού παράγοντα της ε/τ.
Για να το πω και αλλιώς, φαίνεται πως το σύγχρονο «χρήμα», αυτό, που έφτιαξε ο Νίξον το 1971, δεν είναι κατάλληλο, όχι απλά για πλατειά κυκλοφορία, αυτό είχε ήδη φανεί από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, αλλά, μετά το 2007, φαίνεται πως δεν είναι κατάλληλο ούτε και για την στενή κυκλοφορία, στις λίγες και ευρύχωρες τσέπες. Διαβλέπω μιαν αμηχανία στους διεθνείς πάτρωνες της οικονομίας. Ο μακαρίτης ο Τζων Κέννεθ Γκάλμπραίηθ κάτι είχε μυριστεί, όταν έγραφε μάλλον προφητικά ότι το δολλάριο θα είναι το τελευταίο χρήμα της Ιστορίας, η κάπως έτσι, δε θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του. Ηταν κοφτερό μυαλό και αρκετά ηθικό στοιχείο, αλλά του έλειπε γενναιότητα, ίσως να έβλεπε και το μάταιο του πράγματος τότε και να θεωρούσε, πως παραμένοντας στο καπιταλιστικό στρατόπεδο θα μπορούσε να επηρεάσει καλύτερα τα πράγματα…
Εσύ είσαι προλετάριος;
Και ποια ακριβώς είναι η εργατική τάξη έξω από τους μεγάλους χώρους δουλειάς; Οι πιτσιρικάδες που δέχονται 1 και 2 ευρώ ωρομίσθιο, ίσα ίσα να βάλουν βενζίνα στο παπί, άντε να κεράσουν και κανά σουβλάκι τη γκόμενα, και λένε κι ευχαριστώ;;;
Ούτε και αυτοί είναι προλετάριοι όμως. Κι αυτοί (οι περισσότεροι) έχουν να φάνε σπίτι τους, το 1 και 2 ευρώ που δέχονται ωρομίσθιο αποδεικνύει ότι το κάνουν για χόμπι, αν η επιβίωση τους κρεμόταν από τη δουλειά θα διεκδικούσαν ή θα έψαχναν αλλού…
Οι θεσεις του απριλη λενε ακριβως αυτο.
Τα πραξικοπηματα κατα Τσαβες Μοραλες ομως δεν οργανωθηκαν απο τους παπαδες.
Δεν υπάρχει γραμμή “όλα η τίποτα”. Τουλάχιστον στις τωρινές συνθήκες. Το δίλημμα ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι: ρήξη ή ενσωμάτωση; Η γραμμή των “μεταβατικών” του 2016 του ΝΑΡ, δηλαδή της προσδοκώμενης ρήξης μέσω της ενσωμάτωσης των μεταβατικών, έχει ξοφλήσει. Στην πραγματικότητα ήταν ξοφλημένη πριν καν να ξεκινήσει. Σας το λέγανε πολλοί από παλιά, αλλά απαντούσατε με το σχήμα που απαντάς εσύ σήμερα: λίγο Λένιν, λίγο “όλα ή τίποτα”, τα πάντα πάνε για τη “δευτέρα παρουσία” κτλ. Λίγη αυτοκριτική δε βλάπτει. Βοηθάει. Κι ας πρέπει να κάνεις δύο βήματα πίσω…
Σε μεγάλο αδιέξοδο…
https://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/281656/se-megalo-adiexodo
Σε μεγάλο αδιέξοδο είναι όποιος καταγγέλλει (με ψέματα) στήριξη στον Μπόριτς στην Ελλάδα, αλλά στη Χιλή το δέχεται σαν πολιτική του αδελφού ΚΚ Χιλής
για την στάση “κριτικής” υποστήριξης στον Μπόριτς εκ μέρους των οπορτουνιστών όλων των χρωμάτων στην Ελλάδα δεν είναι να απορεί κανείς ούτε να ανησυχεί. Ο οπορτουνισμός αργά ή γρήγορα σε στέλνει στην αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά στη χώρα μας έχουμε μαζικό ΚΚ με συνεπή γραμμή και επεξεργασίες απόρριψης του κυβερνητισμού.
Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά είναι η γραμμή όλων των ΚΚ της Λατινικής Αμερικής, με εξαίρεση του Μεξικού και εν μέρει της Βενεζουέλας. Δεν είναι μόνο το ΚΚ Χιλής, ουσιαστικά είναι μια ολόκληρη τάση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (ΔΚΚ) που έχει ουσιαστικά εγκαταλείψει το επαναστατικό πρόγραμμα, έχει υιοθετήσει πλήρως κυβερνητικές θέσεις και πολιτική συμμαχιών/ουράς στην σοσιαλδημοκρατία. Σε διεθνές επίπεδο η τάση αυτή κάνει τα γλυκά μάτια σε Ρώσους και Κινέζους ιμπεριαλιστές. Δυστυχώς, ρόλο σε αυτό έχει και το σημερινό ΚΚ Κούβας.