Έφη Καραχάλιου
Εν μέσω πανδημίας η κυβέρνηση δρομολογεί μια σαρωτική «μεταρρυθμιστική» αλλαγή στο Οικογενειακό Δίκαιο και συγκεκριμένα όσον αφορά το ζήτημα της συνεπιμέλειας στην περίπτωση διαζευγμένων γονιών.
Η παρούσα διάταξη, η οποία μετά από αντιδράσεις φεμινιστικών οργανώσεων πηγαίνει προς ψήφιση το καλοκαίρι, επιβάλλει την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, όταν υπάρχει αντιδικία στα δικαστήρια μεταξύ των συζύγων, ακόμα και σε παιδιά εκτός γάμου.
Επιβάλλεται επίσης διανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ των γονιών για τη «διοίκηση» του παιδιού, αυξάνοντας έτσι τις προστριβές στα δικαστήρια με το όποιο ψυχολογικό αντίκτυπο για το παιδί. Άλλο ζήτημα είναι η εναλλασσόμενη κατοικία για το παιδί, όπου προβλέπεται η ελάχιστη παραμονή 3050% του χρόνου, που γίνεται πολλές φορές για να μην καταβληθεί η διατροφή ενώ στην πλειοψηφία, οι μητέρες καλύπτουν αποκλειστικά εξ ιδίων τα έξοδα.
Η κυβέρνηση προάγει τη ρύθμιση με τον μανδύα του «εκσυγχρονισμού», ενώ καμία διεθνής σύμβαση δεν απαιτεί την υποχρεωτική συνεπιμέλεια και σε όσες χώρες έχει εφαρμοστεί τα αποτελέσματα ήταν αποκαρδιωτικά. Στατιστική έρευνα από τον δείκτη ισότητας στην Ελλάδα αποδεικνύει ότι από το 2005 μέχρι τώρα η οικογενειακή φροντίδα από την πλευρά του πατέρα έχει μειωθεί. Επίσης την ίδια στιγμή που παρατηρείται αύξηση των περιστατικών έμφυλης βίας εν μέσω καραντίνας, οι γυναίκες που υφίστανται βία δεν θα τολμούν να χωρίσουν, ειδικά εάν είναι οικονομικά ευάλωτες.
Προς το παρόν, τον δημόσιο λόγο μονοπωλούν άνδρες με ομάδες όπως «Ενεργοί Μπαμπάδες» που διοργανώνουν καμπάνια στα ΜΜΕ και τα επιχειρήματά τους εξαντλούνται σε συναισθηματικούς εκβιασμούς και ψευδοψυχολογικά τεκμήρια αναφορικά με την ψυχοσύνθεση του παιδιού. Κομβικό ζήτημα είναι η καθιέρωση της συναινετικής επιμέλειας, που δεν θα αντιμετωπίζει το παιδί ως «εταιρεία» με «συνδικαιούχους» ούτε θα ανάγει κάθε διαφωνία σε γολγοθά δικαστηρίων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ισχύων νόμος του 1983 είναι προϊόν αγώνων του γυναικείου κινήματος την περίοδο της μεταπολίτευσης.
Δημοσιεύτηκε το Σάββατο 5/12/2020 στην εφημερίδα ΠΡΙΝ
Πω πω γιατί τόση κακιά, όταν ζητείτε απλά να βλέπει ένα παιδί εξίσου τον πατέρα του.
Παρεπιπτοντως θα ψηφιστεί μέσα στον Ιανουάριο
Σωστά!
Γιατί να μην υπάρχει υποχρεωτική συνεπιμέλεια;;;
Σωστός κι εσύ
Διαβάστε τι λενε 57 γυναικες πανεπιστημιακοί που είναι πραγματικές φεμινίστριες
https://www.google.gr/amp/s/www.tovima.gr/2020/11/30/society/synepimeleia-paidion-paremvasi-57-gynaikon-panepistimiakon-kai-ereyniton/amp/
Σωστές κι οι 57!
Στο συγκεκριμένο άρθρο και στο συγκεκριμένο μέσο, παραθέτετε κείμενο γυναικών που αντιμετωπίζουν το ζήτημα εκ θέσης ισχύος και εξηγείτε πως θα έπρεπε οι γυναίκες που ανήκουν σε άλλα κοινωνικοοικονομικά στρώματα να ασκούν φεμινισμό;
Νομίζω ότι η υποχρεωτική συνεπιμέλεια δεν είναι λάθος. Θα ήθελα να τεκμηριωθεί καλύτερα από τους συντρόφους/συναγωνιστές που την απορρίπτουν.
Απο κει και πέρα, ναι ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, ΠΈΡΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΈΜΦΥΛΗ ΒΊΑ ΣΕ ΒΆΡΟΣ ΠΟΛΛΏΝ ΓΥΝΑΙΚΏΝ, ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ και ΑΝΤΡΕΣ για τα παιδιά που γεννάνε/τίκτουν.
Έτσι μπράβο!
Από μιας αρχής να ξεκαθαρίσω ότι είμαι ΚΑΘΕΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ στην ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια.
Το αστικό κράτος δείχνει όλην αυτή την πρεμούρα, όχι βέβαια γιατί νοιάζεται για την ψυχική ισορροπία των παιδιών ή για τη διατήρηση της σχέσης πατέρα-παιδιού,
αλλά για να βάλει ακόμα ένα εμπόδιο στο διαζύγιο και, ακόμα χειρότερα,
να δημιουργήσει αόρατα νήματα που θα συνδένουν τους δύο πρώην συζύγους.
Όταν το αστικό κράτος κάνει υποχρεωτικό κάτι που, εξ ορισμού,
μόνο ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟ μπορεί να είναι, πρέπει να είμαστε πολύ, μα πολύ ψυλλιασμένοι.
Μ’ αυτό δοσμένο, θά’θελα να σχολιάσω το ύφος, όχι προσωπικά της κας Καραχάλιου, αλλά γενικά πολλών ανακοινώσεων του χώρου της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που αναφέρονται στο έμφυλο ζήτημα.
Λέει, για παράδειγμα, η κα Καραχάλιου:
“τον δημόσιο λόγο μονοπωλούν άνδρες με ομάδες όπως «Ενεργοί Μπαμπάδες» που διοργανώνουν καμπάνια στα ΜΜΕ και τα επιχειρήματά τους εξαντλούνται σε συναισθηματικούς εκβιασμούς και ψευδοψυχολογικά τεκμήρια…”.
Με πικρία εντοπίζω πολύ συχνά μια διάθεση εχθρική απέναντι στους άντρες γενικά, λες κι η αριστερά αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους άντρες και τις εργαζόμενες γυναίκες ως αντίπαλους ή ανταγωνιστές, κι όχι σα θύματα της ίδιας σάπιας κοινωνίας.
Επιπλέον, είναι τουλάχιστον άδικο και παραπλανητικό ν’ αναφέρεται το ζήτημα της βίας ως προιόν της αντρικής συμπεριφοράς και μόνο.
Λες και δεν είναι σε όλους γνωστό ότι το μεγαλύτερο ποσοστό βίας στα παιδιά ασκείται απ’ τις μητέρες τους ή ότι μέσα σε λεσβιακά ζευγάρια το ξύλο πάει σύννεφο.
Ενα ερώτημα Ηλία: Γιατί η συνεπιμέλεια μπορεί να είναι μόνο συναινετική; Αλλωστε, πρακτικά δύο παράγοντες στην συνεπιμέλεια είναι προβληματικοί ούτως ή άλλως:
Α. Η ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν για τα παιδιά πάρα πολλοί γονείς ΚΑΙ μητέρες ΚΑΙ πατέρες.
Β. Οι άθλιες σχέσεις που έχουν μεταξύ τους οι γονείς που οδηγούνται στο διαζύγιο και άρα στα της συνεπιμέλειας ή όχι. Εδω έχουμε δύο επίσης πραγματα: 1. Το να ασκείται βία σε βάρος της γυναίκας/μητέρας από τον άντρα/πατέρα και 2. Το να είναι απλά, σκατά μεταξύ τους είτε με υπαιτιότητα της γυναίκας, είτε του άντρα.
Σε αυτά λοιπόν που προανέφερα, ΣΕ ΤΙ ΒΟΗΘΑ η προαιρετικότητα της συνεπιμέλειας, δηλαδή η επιλογή του να βλέπει το παιδί μόνο τον έναν γονέα (συνήθως την μαμά του); Ακόμα και στην περίπτωση την πολύ συχνή, της έμφυλης βίας σε βάρος της μητέρας από τον πατέρα, είναι σωστό το παιδί να μην βλέπει τον πατέρα;
Σύμφωνα με τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης που αποτελεί νόμο στην Ελλάδα από το 2018, το παιδί θεωρείται θύμα ενδοοικογενειακής βίας, ακόμη κι αν είναι ο θεατής αυτής και όχι ο άμεσος αποδέκτης. Και τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας πρέπει να προστατεύονται και όχι να εκτίθενται στη βία. Οπότε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο που ορίζει την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, είναι αντισυνταγματικό και καταπατά διεθνείς συμβάσεις για τα δικαιώματα των παιδιών και των γυναικών.
Εφοσον ΕΧΟΥΝ ΧΩΡΙΣΕΙ πια οι γονείς αγαπητέ Κρις, και δεν ζουν μαζί, δεν παράγεται πια ενδοοικογενειακή βία. Εφόσον εξακολουθούν να έχουν χάλια σχέσεις, το παιδί το μαθαίνει αυτό, είτε υπάρχει είτε όχι υποχρεωτική συνεπιμέλεια! Επομένως, ΓΙΑΤΙ να μην μπορούν να βλέπουν και οι δυο γονείς το/τα παιδιά;
Δυο λόγια, Κρις, με όλο το σεβασμό.
Μοιάζει να υπανίσεσαι ότι πηγή της ενδο-οικογενειακής βίας είναι αποκλειστικά οι άντρες. Αν κάνω λάθος, παρακαλώ αγνόησε το σχόλιό μου.
Αν ήταν έτσι, τότε στα ομόφυλα ζευγάρια δεν έπρεπε να παρατηρείται βία.
Τα νούμερα που δίνουνε οι διεθνικοί οργανισμοί λένε μια αρκετά διαφορετική ιστορία.
“Το 40% των λεσβιών γυναικών που ρωτήθηκαν απάντησαν ότι έχουνε δεχτεί βία απ’ τη συντρόφισσά τους”.
The National Intimate Partner and Sexual Violence Survey (NISVS): 2010 “Findings on Victimization by Sexual Orientation”. Atlanta, GA: National Center for Injury Prevention and Control,CDC/ https://www.cdc.gov/violenceprevention/pdf/nisvs_sofindings.pdf
Ως προς τη βία σε παιδιά, τα νούμερα που είχε παρουσιάσει πριν λίγα χρόνια το British Medical Journal λένε ότι, σε παγκόσμιο επίπεδο, οι παιδοχτονίες είναι, πλειοψηφικά, “έργο” των μητέρων και όχι των πατεράδων.
https://bmjpaedsopen.bmj.com/content/bmjpo/1/1/e000112.full.pdf
Ως προς τη βία στα παιδιά η ευρωπαϊκή έρευνα δίνει άλλα νούμερα απ’ αυτά που μας λέει ο αστικός φεμινισμός.
Αν πάς στη σελίδα 8 της παρακάτω μελέτης, θα δεις ποιος είναι υπεύθυνος για την παιδική κακοποίηση σε διάφορες χώρες της ΕΕ.
Ενδειχτικά,
Γαλλία: μητέρες 53%, πατέρες 36%
Γερμανία: μητέρες 39%, πατέρες 50%
Ιρλανδία: μητέρες 48%, πατερές 36%
https://www.researchgate.net/publication/248945977_Child_Maltreatment_in_the_Family_A_European_Perspective
Ο αστικός φεμινισμός δεν έχει σα σκοπό του την απελευθέρωση της εργαζόμενης γυναίκας αλλά το καλύτερο “πλασάρισμα” της αστής γυναίκας στον ανταγωνισμό μεταξύ αστών, αντρών και γυναικών.
Παρουσιάζει σαν αιτία της βίας μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία τους άντρες, για να κρύψει κάτω απ’ το χαλάκι μια φριχτή πραγματικότητα:
η βία είναι “σφηνωμένη” βαθιά στο μεδούλι αυτής της κοινωνίας,
είναι συστατικό στοιχείο του σκληρού πυρήνα της.
Για αυτά που με ρωτάς, Ράγκναροκ, δύο πολύ σύντομες απαντήσεις:
α. Όπως κι εσύ, θεωρώ ότι πρώτα και κύρια το κράτος νοιάζεται να “πετάξει” από πάνω του το κόστος ανατροφής παιδιών και να το “φορτώσει” στους γονείς.
Με την υποχρεωτική συνεπιμέλεια θα προσπαθήσουν να κόψουν κι άλλο τα όποια επιδόματα τέκνων είχαν απομείνει.
Επιπλέον θα πετσοκόψουν και μέρες γονεϊκής άδειας (με τη λογική “αφού υπάρχουν δύο συν-επιμελητές, ας το παίρνει ο δεύτερος όταν δεν μπορεί ο πρώτος”).
β. Το κείμενο των 57 φεμινιστριών είναι σωστό, εχτός απόνα αδύναμο σημείο.
Λέει “η συνεπιμέλεια υποχρεωτική εχτός κι αν ΑΠΟΔΕΙΓΜΕΝΑ ο ένας απ’ τους δυό είναι βίαιος”. Το ΑΠΟΔΕΙΓΜΕΝΑ σημαίνει δικαστήριο και τα δικαστήρια, όπως ξέρεις, θέλουν πολύ χρόνο. Όλο αυτό το διάστημα τι θα γίνεται με τον γονιό που απειλείται;
Προφανώς δε θεωρώ ότι η παρούσα κατάσταση είναι καλύτερη, απλά φοβάμαι ότι τα πράματα θα χειροτερέψουν.
γ. Προφανώς και το παιδί έχει δικαίωμα να βλέπει και τους δύο γονιούς του ακόμα κι αν ο ένας απ’ τους δυό είναι βίαιος απέναντι στον δεύτερο.
Φαντάζομαι, συμφωνάμε ότι το κράτος διόλου σε νοιάζεται για την ενδο-οικογενειακή βία.
Η τελευταία φράση στο κείμενο της κας Καραχάλιου την προδίδει: “Δεν είναι τυχαίο ότι ο ισχύων νόμος του 1983 είναι προϊόν αγώνων του γυναικείου κινήματος την περίοδο της μεταπολίτευσης”. Σαφής η θέση της: για ζητήματα ανατροφής των παιδιών λόγο έχουν μόνο οι γυναίκες. Σαφής και η θέση της πλειοψηφίας του φεμινιστικού κινήματος: οι γυναίκες για τα παιδιά, οι άνδρες για τον στρατό και για τον πόλεμο (από τα οποία οι γυναίκες έχουν απαλλαχθεί). Κατά τα άλλα ισότητα!
Πολύ σωστά έχουν απαλλαχθεί οι γυναίκες από τον στρατό, και επίσης πολύ σωστά η υποχρεωτική θητεία για τους άντρες ΔΕΝ πρέπει να αυξηθεί. Ενας βάρβαρος κοινωνικός θεσμός όπως είναι ο στρατός καλό είναι να μην επεκτείνει την κυριαρχία του, αντίθετα, καλό είναι να μειώνεται η κυριαρχία του.
Μα, θα πείτε: Βάρβαρος θεσμός ο στρατός, αλλά ΠΟΙΟΣ θα υπερασπιστεί την χώρα εάν δεχθεί επίθεση; Απαντώ: Ναι, θα την υπερασπιστεί αυτός ο βάρβαρος θεσμός που λέγεται στρατός. Και φυσικά και ο κόσμος. Αλλά πρώτον: Καλό είναι να δημιουργήσουμε μαζικό αντιπολεμικό κίνημα λαϊκής κυριαρχίας ένθεν κακείθεν του Αιγαίου μπας και γλιτώσουμε την φρίκη του πολέμου και δευτερον και πολύ βασικό, ένας δυστυχώς αναγκαίος θεσμός, μπορεί να είναι και βάρβαρος ταυτόχρονα. Οπότε καλό είναι να μην θέλουμε την ενσωμάτωση και άλλων ανθρώπων σε αυτόν τον βάρβαρο θεσμό έτσι κ Χαιρέτη; Κατάλαβα καλά ότι ως ένα στοιχείο της ισότητας είναι να υπηρετούν οι γυναίκες στο στρατό ή κατάλαβα λάθος;
Ετσι λοιπόν πράγματι τέτια ισότητα αντρών γυναικών βάσει υποχρεωτικής θητείας και των γυναικών να μας λείπει. ΔΕΝ την θέλουμε. Ισότητα αντρών και γυναικών στην εργασία ΝΑΙ. Στο έμφυλο ΝΑΙ. Στην ανατροφή των παιδιών ΝΑΙ (για αυτό και μάλλον τάσομαι υπερ μιας ΜΗ υποχρεωτικής συνεπιμέλειας).
Κ. Γιάγκο, συμφωνώ απολύτως μαζί σας, ότι ο θεσμός του στρατού είναι βάρβαρος. Ωστόσο στο βαθμό που δεν έχει καταργηθεί, είναι άδικο να υποχρεούται στη στράτευση μόνο το ένα φύλο και όχι και το άλλο. Ασφαλώς και είμαι σύμφωνη με την ανάπτυξη ενός ισχυρού αντιπολεμικού κινήματος, το οποίο θα μπορούσε να συνυπάρχει με αγώνα για αλλαγές στη δομή του στρατού, δηλαδή, με αγώνα για διαδικασίες δημιουργίας παλλαϊκής άμυνας.
Κ. Γιάγκο, και ο Καπιταλισμός είναι βάρβαρος, αλλά αυτό δεν θεωρήθηκε (και σωστά) λόγος να μην εντάσσονται οι γυναίκες στην αγορά εργασίας.
Ο λόγος που οι γυναίκες απαλλάσσονται από τον στρατό είναι το ότι γεννούν και όχι γιατί είναι βάρβαρος θεσμός ο στρατός. Πόσες κυρίες από εκείνες που βλέπουν παντού και πάντα άνδρες κακοποιητές και γυναίκες αγγέλους εκφράζουν την ανάγκη για την ανάπτυξη ενός αντιπολεμικού κινήματος; Ελάχιστες. Άλλο να ζητάμε μια άλλη κοινωνία και άλλο να ζητάμε ισότητα μόνο όπου μας συμφέρει.
Άλλο η εθελοντική στράτευση και άλλο η υποχρεωτική. Και τελείως άλλο η μισθοφορικό.Βαρυεμαι τώρα να το αναλύσω αλλά η αριστερά δεν γίνεται να προπαγανδίζει τη στράτευση.
Κύριε ή κυρία Σ.Τ., όταν η Έλλη Παππά, συγκατηγορούμενη των Μπελογιάννη, Αργυριάδη, Καλούμενου και Μπάτση, στην απολογία της,στην πολύκροτη δίκη, είπε: “Δεν δέχομαι να μην εκτελεστώ,επειδή είμαι έγκυος” (ως απάντηση στο “δεν θα επιτρέψουμε να εκτελεστούν μητέρες” του στρατοδικείου) προπαγάνδιζε τις εκτελέσεις;
Είναι το ίδιο η στράτευση στο ΕΑΜ, στο δημοκρατικό στρατό; Δεν καταλαβαίνω; Στράτος ο ένας στρατός και ο άλλος;
Το ΕΑΜ είχε κυρίως εθελοντικό χαρακτήρα. Ούτε μισθοφορικό ούτε νατοϊκό ήταν!!
Θα θυμάστε πιστεύω το http://pandiera.gr/το-κίνημα-για-το-στρατό-τη-δεκαετία-το-1980/.
Και αυτό
http://www.topontiki.gr/article/297787/naytis-arnithike-na-ypiretisei-se-natoiki-apostoli-tis-fregatas-navarino
https://flashnews.gr/post/374997/poinh-fylakishs-ston-krhtiko-poy-arnhthhke-na-yphrethsei-se-nato-kh-askhsh
Δεν καταλαβαίνω κύριε ή κυρία Σ.Τ. Σε μένα απαντάτε; Εγώ δεν εξομοίωσα τον τακτικό στρατό με το ΕΑΜ και τον ΔΣΕ. Κάθε άλλο. Αυτό που επεσήμανα στο σχόλιό μου της 12.3.21 είναι, ότι η πλειοψηφία του φεμινιστικού κινήματος αποδέχονται το να στρατεύονται οι άνδρες και μόνον αυτοί στον τακτικό στρατό, ενώ παράλληλα εναντιώνονται στην επί ίσοις όροις ανατροφή των παιδιών, γιατί, παρά τις περί ισότητας διακηρύξεις, αποδέχονται τα στερεότυπα “Γυναίκα-ευαίσθητη-κατάλληλη για την ανατροφή των παιδιών”, “Άνδρας-σκληρός-κατάλληλος για πόλεμο”. Θεωρώ το στρατό βάρβαρο θεσμό και το δήλωσα. Όμως, ούτε και την εθελοντική στράτευση-στον τακτικό στρατό-την θεωρώ λύση. Πιστεύω, ότι ο τακτικός στρατός πρέπει να καταργηθεί και να υποκατασταθεί από διαδικασίες παλλαϊκής άμυνας στις οποίες θα συμμετέχουν, εθελοντικά, άνδρες και γυναίκες δυνάμενοι/ες να φέρουν όπλα. Είναι φρικτό να σκοτώνεις ακόμη και ευρισκόμενος/η σε άμυνα και γι’ αυτό δεν μπορώ να μην σεβαστώ το δικαίωμα κάποιου/ας να μην θέλει να σκοτώσει ούτε καν για να αμυνθεί.
Τότε εγώ δεν κατάλαβα και ζητώ συγγνώμη. Δεν αμφισβητώ την στράτευση όλου του λαού γιατί ο στρατός είναι βάρβαρο πραγμα. Πολλά πράγματα είναι βάρβαρα αλλά έχουν αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα. Πχ η αγορά εργασίας. Βάζουμε αιτήματα βελτίωσης αλλα δεν τα ενισχύουμε. Βάζουμε ένα πλαίσιο για να βελτιωθούν σε προοπτική.
Ξέρουμε ότι το ταξικό περνάει και στο στρατό. Οι εξαρτήσεις εμφανίζονται και εκεί σε ένα κουβάρι αντιθέσεων όπως λέμε στην παλαιοκομμουνστικη γλώσσα.
Θεμιτό οι γυναικείες οργανώσεις να θεωρούν ως προτεραιότητα την στράτευση των γυναικών, αλλά για μένα είναι λάθος.