Κίμων Ρηγόπουλος
Υπάρχει μία μεγάλη και κατά τα άλλα συμπαθής κατηγορία ανθρώπων, που κατοικοεδρεύουν στα σύννεφα. Εκεί λιάζονται, ξεχειμωνιάζουν και προσμετρούν τον μετρήσιμο βίο τους «εν ειρήνη» Πάντοτε εύπιστοι στις πατροπαράδοτες βεβαιότητες και ευπειθείς στα φιρμάνια των υπέργειων αρχόντων τους, χτίζουν το σπιτικό και τη ζωή τους με τόσο συμπαγή υλικά ώστε τα επί της γης να μην τους απασχολούν ιδιαίτερα. Το «μικρό» ή «μεσαίο» όνειρό τους είναι στέρεα δομημένο και στοιχημένο αυστηρά με την αφασία των μικρών και μεσαίων επιδιώξεών τους: να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να βάλουν στην άκρη κάποιες οικονομίες για τις σπουδές της μεγάλης κόρης που παίρνει τα γράμματα, να ψηφίσουν το μικρότερο κακό για το καλό της οικογένειας, που είναι γι’ αυτούς όλη η επικράτεια και ο ορίζοντάς τους. Πάνω από τα σύννεφα η περιοχή είναι προστατευμένη με ένα αδιαφανές πλέγμα κι έτσι οι φιλήσυχοι πολίτες της δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν πώς τα βολεύουν στην κάτω γειτονιά. Θα βρεθούν βέβαια μαζί τους σε τίποτα βαφτίσια, σε καμιά κηδεία που θα συγχωρήσουν και θα συγχωρηθούν, σε κανένα «μικτό» πανηγύρι που θα ξεσαλώσουν βρε αδελφέ και ύστερα θα πάνε να κοιμηθούν τον ύπνο του δικαίου. Γιατί δίκαιο σ’ αυτή την κοινωνία είναι εκείνο που δεν διαταράσσει την μακάρια αταραξία της. Και υπέρτατος νόμος της, ο νόμος της αντισεισμικής αδράνειας.
Και ξαφνικά το «δίκαιο» καταρρέει! Το αυτονόητο ξεθεμελιώνεται! Το θηρίο βρυχάται! Το σαλονάκι και η κρεβατοκάμαρα τρίζουν! Η ταυτότητα με την υπέροχη σφραγίδα της αστυνομίας γίνεται ληγμένο διαβατήριο! Κινδυνεύουν οι άνθρωποι να θυμηθούν ότι είναι άνθρωποι! Κινδυνεύουν να γίνουν ένα με τους παρείσακτους στο ημιυπόγειο της γης! Κάτι πρέπει να γίνει! «Το σύννεφο έφερε βροχή κι έχουμε μείνει μοναχοί»
Ακούγονται μέσα στον κατακλυσμό και κάποιες απωθημένες λέξεις, σχεδόν κιτρινισμένες από την αχρησία τους στο μπαουλοντίβανο της γιαγιάς: καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός και δεν συμμαζεύεται. Κάποιοι ανεπρόκοποι μάλιστα, χωρίς καθόλου να ντρέπονται, διαδίδουν στην αγορά ότι μια συμμαχία με τους κολασμένους ενοίκους της γης είναι αυτό που θα μας σώσει!
Κι εμείς τι να κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουμε; Οι σεβάσμιοι γέροντες έχουν βγει ήδη στους δρόμους και καταστρώνουν λιτανεία για να εξευμενίσουν τον θεό που μας τιμωρεί. Μοιάζει με λιμό και σεισμό μαζί. Φταίξαμε; Και αν φταίξαμε, σε τι φταίξαμε; Ας μας πει επιτέλους κάποιος πριν μας καταπιεί η καταστροφή! Τι είναι αυτό που βλέπουν τα μάτια μας; Και πόσο να αντέξει η αδούλευτη στις έκτακτες ανάγκες ψυχή μας; Το εξοχικό μας στην στρατόσφαιρα τουλάχιστον σώθηκε;
Εδώ είμαστε. «Κυρίες και κύριοι, τώρα τα πάνω ήρθαν κάτω», ψιθυρίζει ο μνησίκακος και αόρατος υποβολέας. Τα μερεμέτια στα λίγα τετραγωνικά του περίκλειστου βίου μας περισσότερο τον ξεχαρβαλώνουν παρά τον επισκευάζουν. Και κανένα plan a ή plan b δεν τον σώζουν . Το πολύ κοσκίνισμα τρυπάει το κοσκινάκι πριν δούμε το ζυμάρι. Δεν προετοιμάζεται με πικάντικες συνταγές Μαμαλάκη η λύτρωση.
Αν δεν θέλουμε να μυξοκλαίμε πάνω στα κουφάρια και «στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη» άδοξα, αφού η δόξα δεν είναι αυτοκίνητη για να περπατάει μονάχη… Αν δεν θέλουμε να μας ρουφήξει η τουρμπίνα του μικρότερου κακού, που είναι ο ευφημισμός της δειλίας… Αν αποφασίσουμε ότι δεν χρεώνουμε στο κάθε ανερυθρίαστο τσογλάνι τη ζωή μας… Αν απεξαρτηθούμε χωρίς υποκατάστατα από τα βαριά ναρκωτικά της ανάθεσης σε κάποιον, κάπου, κάποτε… Τότε, ναι. Τότε θα είναι η ψυχή βαθιά που θα ορίσει τα πράγματα. Γιατί την ταμπέλα ‘στο βάθος κήπος’ ή θα την γράψουμε καλλιγραφικά και ευανάγνωστα εμείς οι ίδιοι ή δεν θα την συναντήσουμε ποτέ στο δρόμο μας.
Παρέλειψες να πεις, ότι αυτοί οι κάτοικοι των συννέφων, οι “συννεφείς”, όταν τους εύρη το κακό, μαζεύονται στις πλατείες νομίζοντας ότι αγωνίζονται, ενώ στην πραγματικότητα κάνουν ψυχοθεραπεία και εκτόνωση. Οι νεώτερης ηλικίας εξ αυτών, σπάνε και τζάμια μικρών αυτοκινήτων και καταστημάτων της μπουρζουαζίας, γιατί διαφορετικά, τι σόι επανάσταση κάνουμε χωρίς να πασουν τζάμια!?
Κι αφού εκτονωθούν, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αυτοί, ενώ αγωνίστηκαν σε μεγαλειώδεις(!) αγώνες, κατα πως επιβεβαιώνουν και διάφορα επαναστατικά κόμματα και συλλογικότητες, δεν γίνεται τίποτα, “ολοι φταίνε” και τελικά πηγαίνουν στο σπίτι τους και στο καναπέ τους.
Α, ξέχασα να πω ότι κατηγορούν τους…..Λακεδαιμόνιους, που “δεν θέλουν να κυβερνήσουν”, ότι τους εμπόδισαν, όταν ήταν πάνω στην επαναστατική τους “γκάβλα”, να καταλάβουν τη Βουλή και να το κάψουνε το μπουρδέλο!
Κατά τα άλλα, είναι πολύ θετικό ότι πλέον και άλλοι, πλην των λοιδορούμενων Λακεδαιμονίων, αρχίζουν και αναγνωρίζουν τη περίφημη “νοοτροπία της ανάθεσης” που διακατέχει το πολιτικό αντικείμενο.