Ένα σχόλιο για το «αριστερό success story» Τσίπρα – Τσακαλώτου…
Γράφει ο Γιώργος Μουργής
O Παναγιώτης Μαυροειδής σε άρθρο, εδώ, στην Παντιέρα με τον εύστοχο τίτλο: «Η απόφαση eurogroup για λιτότητα έως το 2060 και οι γελοίοι γελωτοποιοί του ΣΥΡΙΖΑ», περιγράφει με ακρίβεια τι σηματοδοτεί η τελευταία απόφαση στο Eurogroup του Λουξεμβούργου.
Εμείς ας επανέλθουμε σε εκείνη τη συζήτηση περί προώρων εκλογών που ακούγαμε λίγο καιρό πριν και τους λόγους που αποτελούν μέρος ενός καθαρά επικοινωνιακού κατασκευάσματος, όπως όλη η πολιτική διαχείριση της μνημονιακής κρίσης από την παρούσα κυβέρνηση.
Όχι από έγνοια για το πότε θα γίνουν, αλλά γιατί δεν πρόκειται να γίνουν μέχρι το 2019, μάλιστα, δε, «Τσίπρα θέλοντος» και θεού επιτρέποντος, η χώρα παραμένει δεμένη στο άρμα των αντιλαϊκών μνημονιακών επιλογών στο διηνεκές.
Η περίπτωση της «στραβής» σε αυτή την εκτίμηση ή του αστάθμητου παράγοντα μόνο με ζήτημα το οποίο σχετίζεται με λόγους «εθνικής κυριαρχίας» θα μπορούσε να ισχύει.
«Μεγάλη μπουκιά φάε, μικρή κουβέντα πες», λέει ο θυμόσοφος λαός, αλλά ας τολμήσουμε το ανάποδο.
Αναρωτιούνται πολλοί για το πώς είναι δυνατόν ο Τσίπρας και οι γύρω του να κερδίζουν μονίμως στο πεδίο της επικοινωνιακής αντιπαράθεσης.
Είτε εντός της Βουλής είτε εκτός αυτής, στην κοινωνία δηλαδή, καθώς εξακολουθεί η ίδια ανεξήγητα να βυθίζεται στον ύπνο του δικαίου.
Η απάντηση είναι εύκολη: Με το παραμύθι ή, καλύτερα, με το «παραμύθιασμα» των ψηφοφόρων ή των κομματοφρουρών που απέμειναν, αλλά και με το αντίστοιχο προς τους πολιτικούς αντιπάλους του, οι οποίοι στη κυριολεξία «τα έχουν παίξει» με την επικοινωνιακή προπαγάνδα και τον τρόπο που τη δουλεύουν τα επιτελεία Μαξίμου και Κουμουνδούρου.
Έτσι στους μεν πρώτους πουλάνε, και από όσο φαίνεται πιάνει, ταξική μεροληψία, ηθικό πλεονέκτημα και αυταπάτες, με τελευταία πάλι την εμφάνιση της έντιμης και υπερήφανης διαπραγμάτευσης.
Στους δε πολιτικούς αντιπάλους του μέσω της εφαρμοσμένης επικοινωνιακής προπαγάνδας, παίζοντας το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, εναλλάσσει ρόλους όποτε και όπως εκείνος θέλει επιβάλλοντας πάντα τους δικούς του όρους.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι αντιδράσεις των στελεχών της ΝΔ σε κάθε εμφάνισή τους στα κανάλια, όπου πεπεισμένοι δήλωναν πως οδεύουμε προς εκλογές στην αρχή της περασμένης άνοιξης, ή πως ο Τσίπρας προετοιμαζόταν για σύγκρουση-ρήξη με ταυτόχρονη ηρωική έξοδο ή, τέλος, άκουσον-άκουσον, ότι το επιτελείο Μαξίμου σχεδίαζε νέο δημοψήφισμα επιστροφής στη δραχμή.
Κλαυσίγελο, ακατάπαυστη θυμηδία και νευρικό γέλιο προκαλούσαν στο κυβερνητικό επιτελείο την ώρα του πρωινού καφέ αυτές οι αντιδράσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο τρόπος που «τσίμπαγαν» σε κάθε κατασκευασμένο παραμύθι ή έντεχνα διαδεδομένη φημολογία.
Κι αν απορεί κάνεις με αυτό το φαντασιακό κρεσέντο, εύλογα ερωτήματα γεννιούνται για το πώς το κατά τ’ άλλα πολιτικά ορθό μέτωπο της λογικής δεν έβλεπε όχι μόνο το επικοινωνιακό παιχνίδι καταπίνοντας αμάσητο το παραμύθι, αλλά και το πώς τα παραπάνω σενάρια δεν ερμηνεύονταν ως η πολιτική αυτοκτονία Τσίπρα και του κόμματός του (συμπαρασύροντας ψεκασμένους και «καμένους» μαζί).
Μπορεί ο Τσίπρας να αποδείχθηκε ο πολιτικά νεότερος ψεύτης πρωθυπουργός, εξαπατώντας όσους τον εμπιστεύτηκαν, αλλά δεν είναι ούτε πολιτικός βλαξ ή πολιτικά ανόητος, ώστε να παραδώσει στον Κυριάκο Μητσοτάκη το κλειδί του Μαξίμου.
Γνωρίζει καλά ότι μετά τις υπογραφές τρίτου και τέταρτου μνημονίου «άνετα κι αβάδιστα», μπορεί να παραμείνει ο ίδιος στο πρωθυπουργικό μέγαρο τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 2019.
Το ίδιο πλέον γνώριζαν και οι 153 βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, όταν «μπετοναρισμένα» ψήφιζαν τα πάντα κατά τις επιταγές των δανειστών, με αντάλλαγμα αέρα (ελάφρυνση χρέους) κοπανιστό για το φιλοθεάμον κοινό των ψηφοφόρων των εκλογικών περιφερειών τους.
Την ίδια ώρα για τους ίδιους προσφέρονται ξεκούραστα δύο χρονάκια ακόμα αναπαυτικό στογγυλοκάθισμα στα έδρανα της βουλής.
Αλήθεια, πόσοι ή πόσες θα το ξαναζήσουν αυτό στο μέλλον;
Αυτό που μένει τώρα είναι η εφαρμοσμένη προπαγανδιστική πρακτική του σχεδίου «αδέλφια, νικήσαμε», ώστε να λάβει σάρκα και οστά η θεωρία ότι η νέα συμφωνία-μνημόνιο, μετά την υπερήφανη διαπραγμάτευση Τσίπρα-Τσακαλώτου, αποτελεί το «αριστερό success story».
Δεν μένει παρά ο πρώτος να φορέσει γραβάτα, ο δεύτερος να γνωρίσει τη Σκάρλετ Γιόχανσον και εμείς αγκαλιασμένοι να πέφτουμε από τον Ζάλογγο.
Μην ξεχάσουμε εδώ την ιστορία των πλεονασμάτων, αφού ο Τσίπρας θεωρεί τα δικά του ως καλά, κάτι σαν θείο «αριστερό» δώρο «ελπίδας, οικονομικής ανάπτυξης και προοπτικής», ενώ των προηγούμενων κακά δεξιά και νεοφιλελεύθερα, «ματωμένα», βαμμένα από το «αίμα του ελληνικού λαού».
Ό,τι αποφασίστηκε στην τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup αποτελεί προαποφασισμένη επιλογή του ίδιου του Τσίπρα, ένα χρόνο πριν, ίσως και παραπάνω, εξοβελίζοντας κάθε αντίδραση από το εσωτερικό μέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ, αν και ούτε για αυτό μπορεί να είναι κάνεις σίγουρος, κάτω από το δόγμα «πάση θυσία παραμονή στην εξουσία».
Πρόκειται για την πλέον κυνική αντιμετώπιση, την πιο αδίστακτη πολιτική επιλογή παράδοσης της χώρας, ολόκληρου του λαού από τη σημερινή κυβέρνηση με μοναδικό σχέδιο τη παραμονή στην εξουσία, με την ελπίδα της προσωπικής και μόνο διάσωσής τους.
Κι αν κάποιος αναρωτιέται ποια θα είναι η επόμενη μέρα μετά το εμφανιζόμενο ως υπέρτατη νίκη «σύμφωνο συμβίωσης ΣΥΡΙΖΑ με τα μνημόνια και την καρέκλα της εξουσίας», ας περιμένει μέχρι τα τέλη 2018 ή τα μέσα 2019, όταν τη σκυτάλη πάρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Μέχρι τότε, αδέλφια, καλή αντάμωση, καλό αγώνα – α, ναι, και στα δικά μας οι ελεύθεροι, έστω και με σύμφωνο συμβίωσης!..
ΥΓ.: Ο καθένας για δικούς του λόγους πανηγυρίζει όπως θέλει, το ποιος θα διαχειρίζεται από τις καρέκλες εξουσίας την αποικία.
Το θέμα είναι ότι «….σηκώστε σκόνη τώρα……Απ’ την κατρακύλα που θα πάθετε τα επόμενα δυο χρόνια….», γατάκια, θα πρόσθετα ως συμβολή στον δημόσιο διάλογο.
Δείτε παρακάτω και θα καταλάβετε…
