.
.

Παντιέρα, ιστότοπος αντικαπιταλιστικής ενημέρωσης

.


Το “σχολείο της”


Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Μια αληθινή ιστορία

Η μικρή θα πήγαινε επιτέλους σχολείο. Τα εμπόδια, επιτέλους, ξεπεράστηκαν χάρη στην επιμονή κάποιων ανθρώπων και στη θέληση κάποιων δασκάλων.

Εκείνο το πρωινό δεν ήταν σαν τα προηγούμενα. Δεν χωρούσαν δεύτερες σκέψεις. Ούτε στενοχώριες, ούτε μνήμες. Τίποτα δεν έπρεπε να σκιάσει τη σημερινή μέρα. Κανένα ίχνος λύπης δεν έπρεπε να φαίνεται στο μικρό της προσωπάκι.

Έβαλε τα καλά της και μέσα της και έξω της. Το ίδιο και οι δικοί της. Ήταν μέρα γιορτής και για κείνη και για τους δικούς της.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο αυτή είναι η αλήθεια. Πάει καιρός από τότε που πήγε για τελευταία φορά στο σχολείο. Πάνω από χρόνο. Στο σχολείο της. Τώρα το “σχολείο της” δεν υπάρχει. Μία μάζα από κομμάτια τσιμέντο και σίδερα να εξέχουν μαζί με ότι είχε απομείνει από τα θρανία.

Κάπου εκεί μέσα ήταν θαμμένο και ένα κομμάτι από την ψυχούλα της.
Ας μην το έλεγε. Ας μην το έδειχνε.

Όταν έπαιρνε βιβλίο στα χέρια της και το άνοιγε, ο πόνος δεν την άφηνε να συνεχίσει. Το ξαναέκλεινε. Δεν άντεχε το βιβλίο χωρίς το σχολείο της.

Μετά την εγγραφή της πήγαν στο διπλανό βιβλιοπωλείο για σχολική τσάντα.
Την είχε λατρέψει εκείνη την τσάντα. Κάθε που πέρναγε με τους δικούς της έξω από το μαγαζί, κολλούσε το μουτράκι της στο τζάμι της βιτρίνας και τα μαύρα ματάκια της γίνονταν ροζ από το χρώμα της τσάντας.

Μπαίνοντας στο βιβλιοπωλείο, τα μάτια της μικρής καρφώθηκαν στην ροζ σχολική τσάντα.
Έτρεξε, την πήρε στα χέρια της, την έκρυψε στην αγκαλιά της και περίμενε με τα μάτια τα δικά της, καρφωμένα σε εκείνα της μητέρας της, να της γνέψει αυτό που περίμενε.

Όταν η μητέρα της, έκλεισε τα μάτια συγκαταβατικά, η μικρή την αγκάλιασε, μαζί με την τσάντα, και βούρκωσε.

Η βιβλιοπώλης κοιτούσε με περιέργεια.
Όταν έμαθε για την περίπτωσή της και τι δεν της χάρισε.
Μολύβια, τετράδια, γομολάστιχες, ξύστρες και ότι άλλο θα μπορούσε να κάνει ένα παιδικό προσωπάκι να φωτίσει από χαρά.

“Πάρτα κούκλα μου. Πάρτα. Δικά σου για να πιάσουν τόπο”, της είπε με λόγια που τα βάθη της καρδιάς της δεν είχαν άλλα να φανερώσουν

Δεν έχει σημασία αν η μικρή είναι από τον Περισσό, την Αλσούπολη, το Ιράν, τη Συρία ή από οπουδήποτε άλλου.

Σημασία έχει ότι είναι ένα παιδί, ένα ολόκληρο σύμπαν δηλαδή, και ότι όσο και να θέλουν κάποιοι μαυρόψυχοι, η ανθρωπιά πάντα θα υπερισχύει γιατί άνθρωπος σημαίνει δυο σκαλιά πάνω από το “ζώο”.

Άνθρωπος σημαίνει να αγαπάς όλα τα παιδιά του κόσμου και χίλιες φορές πιο πολύ αυτά που έχουν ανάγκη.

image_pdfΛήψη - Εκτύπωση δημοσίευσης


Κριτικές - Συζήτηση

Βαθμολογία Αναγνωστών: 98.75% ( 8
Συμμετοχές )



26 σχόλια στο “Το “σχολείο της”

  1. Left G700

    Ναι, «δεν έχει σημασία αν η μικρή είναι από τον Περισσό, την Αλσούπολη, το Ιράν, τη Συρία ή από οπουδήποτε αλλού».

    Έχει, όμως, πολύ μεγάλη σημασία να ξεκινάει κανείς κατ’ αρχήν από τον τομέα άμεσης ευθύνης του. Μιλώντας για Ελλάδα, ο τομέας ευθύνης είναι ακριβώς ο Περισσός, η Αλσούπολη και τα λοιπά….

    Reply
    1. Χρήστος Κυργιάκης

      Εγώ αγαπητέ Left G700 λέω όπου και όποτε κάποιο παιδί έχει ανάγκη.
      Την καλημέρα μου

      Reply
      1. Left G700

        Κι εγώ, αγαπητέ κ. Κυργιάκη, λέω ότι τη μεγαλύτερη ανάγκη (μιλάμε για ζωή και θάνατο, όχι απλώς σχολείο…) την έχουν τα παιδιά της Αφρικής.

        Πόσα χρόναι έκανες στην Αφρική, κ. Κυργιάκη;

        Reply
        1. Χρήστος Κυργιάκης

          Αγαπητέ Left, δεν έτυχε να κάνω στην Αφρική αν και θα μπορούσε να είχε συμβεί χωρίς να το ξέρετε. Μία κουβέντα και δεν θα επανέλθω σεβόμενος την άποψή σας.
          Η μικρή βρέθηκε στο δρόμο κάποιων ανθρώπων που ενδιαφέρθηκαν και έτυχε να το ζήσω ως ένα βαθμό. Δεν αναφέρω από που ήρθε γιατί για μένα δεν έχει σημασία.
          Να έχετε ένα καλό βράδυ.

        2. Left G700

          Αγαπητέ κ. Κυργιάκη,

          Ναι, το ξέρω ότι θα μπορούσατε να έχετε κάνει στην Αφρική. Όπως θα μπορούσαν να έχουν κάνει στην Αφρική και όλοι όσοι συμμερίζονται την προσέγγισή σας στο ζήτημα της μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα. Όμως, κατά «σύμπτωση» κανείς σας δεν έχει κάνει! Κι αυτό κάτι σημαίνει. Κι αυτό που σημαίνει είναι ότι δεν κάνατε στην Αφρική, γιατί, απλούστατα, η Ελλάδα (που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε χώρα) είναι ο τόπος σας.

          Ένα δεύτερο που θέλω να σας πω: γιατί επαναφέρετε την περίπτωση της μικρής που είναι η ηρωίδα του αναγνώσματός σας; Δεν το καταλαβαίνω. Διακρίνατε στο σχόλιό μου κάποια δυσανασχέτηση, δυσφορία, δυσαρέσκεια για την περίπτωσή της; Εγώ δεν είμαι που προσυπογράφω αυτό που γράφετε κι εσείς («δεν έχει σημασία αν η μικρή είναι από τον Περισσό, την Αλσούπολη, το Ιράν, τη Συρία ή από οπουδήποτε αλλού»); Επομένως, τι νόημα έχει να επανέρχεστε;

          Τρίτο και τελευταίο: γράφετε δεν θα επανέλθω σεβόμενος την άποψή σας.

          Αγαπητέ κ. Κυργιάκη, να επανέλθετε όσες φορές θέλετε, δεν υπάρχει το παραμικρό θέμα από μένα. Για ένα μόνο θα σας παρακαλούσα:

          Να επανέλθετε αφού πρώτα την κατανοήσετε, κάτι που, φοβάμαι, δεν έχετε καταφέρει μέχρι στιγμής.

        3. Χρήστος Κυργιάκης

          Αγαπητέ Left. Πιστέψτε προσπάθησα να καταλάβω που διαφωνούμε όμως, χωρίς να λέω ότι ευθύνεστε εσείς, δεν τα κατάφερα. Εξακολουθώ και σέβομαι την άποψή σας ακόμη κι έτσι.
          Να είστε καλά και καλό βράδυ.

        4. ΑΩ

          Άλλος που δεν καταλαβαίνει το βάθος της σκέψης του Λεφτ;
          Γράψε μια λίστα αρθρογράφων, απόψεων και θεμάτων που επιτρέπεις να ανεβαίνουν στην Παντιέρα. Για να μην κουράζεσαι δηλαδή με αμέτρητα ανούσια σχόλια.

        5. Left G700

          Αγαπητέ κ. Κυργιάκη,

          Θα σας βοηθήσω εγώ, όσο μπορώ, να καταλάβετε πού διαφωνούμε. Και μάλιστα θα σας διευκολύνω κιόλας. Γιατί, σε τέτοιες περιπτώσεις δυσκολίας κατανόησης, είναι μάλλον δεδομένο ότι όσες ευθύνες κι αν έχει ο δέκτης ενός μηνύματος, ε, δεν μπορεί να μην έχει βάλει κάπου το χεράκι του και ο πομπός. Οπότε, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που μου αναλογούν, θα προσπαθήσω να γίνω όσο πιο σαφής γίνεται.

          Γράφετε: «προσπάθησα να καταλάβω που διαφωνούμε όμως, χωρίς να λέω ότι ευθύνεστε εσείς, δεν τα κατάφερα». Αυτό, σε συνδυασμό με το πρώτο σας απαντητικό σχόλιο (05/02/2020 at 15:13), δείχνει καθαρά πως αισθάνεστε ότι κάπου διαφωνούμε (στην πραγματικότητα ότι εγώ διαφωνώ μ’ εσάς, αφού εσείς ήσασταν ο «εισηγητής», δικό σας είναι το κείμενο της ανάρτησης).

          Θα σας πω πού διαφωνούμε –ή μάλλον, ακριβέστερα, πού διαφωνείτε τώρα πια εσείς με μένα. Διαφωνείτε γιατί υποπτευθήκατε (και κάθε βεβαιότητα αρχίζει με μια υποψία, όπως ξέρετε) ότι πάνω-κάτω το σχόλιό μου υποδήλωνε αυτό που ο κουφιοκεφαλάκης Τάκης έγραψε (05/02/2020 at 12:54) λίγο πιο κάτω από εσάς, ότι δηλαδή επιφυλάσσω τον πρώτο ρόλο στους Έλληνες σε τέτοιες περιστάσεις σαν αυτήν που περιγράφετε στο κείμενό σας. Ή ότι σήμαινε αυτό που γράφει ο Γιάννης Σ. (05/02/2020 at 14:37) πως «εθνικοποιώ τη βοήθεια».

          Αδίκως το υποπτευθήκατε. Εγώ δεν κάνω τίποτε από όλα αυτά. Ό,τι κάνει, το κάνει η πραγματικότητα. Εξηγούμαι (ο παθός μαθός):

          Έγραψα στο προηγούμενο σχόλιό μου (07/02/2020 at 19:05) πως ο προφανής λόγος που δεν κάνατε στην Αφρική ούτε εσείς ούτε και η συντριπτική έως κατάθλιψης πλειοψηφία τών αριστερών που προσεγγίζουν το μεταναστευτικό και προσφυγικιό ζήτημα όπως εσείς είναι το πασιφανές γεγονός πως έτυχε ο τόπος σας να είναι η Ελλάδα (επαναλαμβάνω ότι αυτό έτυχε· θα μπορούσε να τύχει ο τόπος σας να είναι το Βέλγιο, η Τουρκία, η Φινλανδία κ.ο.κ.). Άρα, ως αριστεροί άνθρωποι που φιλοδοξείτε να αλλάξετε τον κόσμο, είστε «καταδικασμένοι» να ξεκινήσετε από τον τόπο σας αυτή την αλλαγή. Τώρα, πάλι, αυτό κάτι συνεπάγεται. Τι; Αυτό που συνεπάγεται είναι ότι πρέπει να αρχίσετε να κηρύττετε το ευαγγέλιο της Αριστεράς στους συν-τοπίτες σας (διότι, ακόμα κι αν η πατρίδα μας «είναι οι κάμποι και τα ψηλά βουνά» δυστυχώς αυτά είναι ακατάλληλα εργαλεία για να αλλάζει κανείς τον κόσμο –χρειάζονται χέρια, δηλαδή άνθρωποι). Κι έτσι, θέλετε δεν θέλετε, αφού η πολύ μεγάλη πλειοψηφία τών συν-τοπιτών σας είναι Έλληνες και Ελληνίδες, πρέπει να ξεκινήσετε από αυτούς. Και να ξεκινήσετε όχι μόνο το κήρυγμα του αριστερού ευαγγελίου, αλλά τα πάντα όλα. Κι όταν λέω «όλα», προφανώς, εννοώ και την αλληλεγγύη.

          Τώρα, ελπίζω, να έχετε κατανοήσει πλήρως τι ακριβώς εννοούσε «ο ποιητής», η αφεντιά μου δηλαδή, με το πρώτο-πρώτο του σχόλιο κάτω από το κείμενό σας. Και θα χαρώ ιδιαίτερα να μου πείτε πού συμφωνείτε και πού διαφωνείτε με αυτά που εννοούσα. Γιατί αυτά εννοούσα εγώ και είχα στο μυαλό μου, άσχετα με το τι υποστηρίζουν οι (άσχετοι) φίλοι μας Τάκης και Γιάννης Σ.

          Ίσως (λέω ίσως) να έχετε μια απορία, εσείς ή και οποιοσδήποτε άλλος αναγνώστης. Για ποιο λόγο έστειλα το πρώτο-πρώτο σχόλιο, τι με έκανε να θελήσω να υπενθυμίσω ότι πρέπει «να ξεκινάει κανείς κατ’ αρχήν από τον τομέα άμεσης ευθύνης του», δηλαδή, όπως εξήγησα ήδη τον τόπο του και τους συν-τοπίτες του;

          Ακόμα κι αν δεν την έχετε αυτή την απορία, θα σας πω. Ο λόγος ήταν γιατί το κείμενό σας, με το γνήσιο συναίσθημα που εκπέμπει και τη συγκινητική περίπτωση που αφορά θα μπορούσε ακριβώς να ενισχύσει μια τάση που εγώ θεωρώ ολέθρια για την Αριστερά και, παρά την αντίθετη θέλησή της, αέρα στα πανιά τού αντιδραστικού κομματιού τής Δεξιάς και, ακόμα χειρότερα, της ακροδεξιάς ή και της νεοναζιστικής παραφυάδας της. Την τάση, αντίστροφα και απολύτως κόντρα στην πραγματικότητα, να δίνεται προτεραιότητα στον τομέα τής αλληλεγγύης σε αλλοδαπούς δυστυχούντες. Ένα παράδειγμα υπό μορφή ερωτήματος επ’ αυτού που θα είναι και το «κλείσιμο» του σχολίου μου:

          Πόσες καταλήψεις ακατοίκητων σπιτιών για τη στέγαση των προσφύγων και μεταναστών έγιναν τα τελευταία χρόνια, κ. Κυργιάκη; Ακόμα κι αν δεν ξέρετε να μου πείτε νούμερο (ούτε εγώ ξέρω), σίγουρα θα μου απαντήσετε: αρκετές. Λαμπρά. Έτσι είναι.

          Για πείτε μου, τώρα: το χειμώνα τού 2011 – 2012, που ήταν ιδιαίτερα βαρύς, πέθαναν άστεγοι από το κρύο (θυμάμαι πολύ καλά μια περίπτωση κάποιου δύστυχου που τον βρήκαν κοκαλωμένο σε παγκάκι). Έλληνες άστεγοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους. Αφού σάς θυμίσω ότι στα ρεπορτάζ εκείνης τής περιόδου είχε γραφτεί κατ’ επανάληψη τόσο σε έντυπα όσο και σε ηλεκτρονικά ΜΜΕ ότι ο αριθμός τών άστεγων της Αθήνας υπολογιζόταν τότε σε 20.000 ανθρώπους (ο αριθμός αυτός εμφανιζόταν σταθερά) σάς ρωτώ:

          Πόσες καταλήψεις στέγης για τους Έλληνες άστεγους, έγιναν εκείνο τον πρώτο μαύρο χειμώνα των μνημονίων (αλλά και τις επόμενες χρονιές), κ. Κυργιάκη;

          Καλό σας βράδι, κ. Κυργιάκη.

        6. Left G700

          ΔΙΟΡΘΩΣΗ

          Για πείτε μου, τώρα: το χειμώνα τού 2011 – 2012 = Για πείτε μου, τώρα: το χειμώνα τού 2010 – 2011

  2. Τάκης

    Πρώτα οι Έλληνες; η μόνο οι Έλληνες;μικρόψυχο ανθρωπάκι

    Reply
    1. Left G700

      Να διαβάσεις τη μπροσούρα “Για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών” τού Λένιν (όχι, δεν είναι το τελευταίο μεταγραφικό απόκτημα του Ολυμπιακου), άμυαλο ανθρωπάκι.

      Reply
        1. Left G700

          Φίλε kokkiniotis,

          Μπορείς να μου πεις ποιος είναι ο λόγος που επιδεικνύεις μια τοσο φανερή άρα και προκλητική μοονομέρεια; Να μιλάω καλύτερα μου λες για το “άμυαλο ανθρωπάκι”. ΟΚ. Ο τύπος που με αποκαλεί “μικρόψυχο ανθρωπάκι” προς τον οποίο και απάντησα κρίνοντας ότι πρέπει να του μιλήσει αναλόγως με το δικό του “στυλ” να μιλάει έτσι και χειρότερα;

          Φίλε kokkiniotis, όπως έχω ξαναγράψει, αν θέλεις να τα μαζεύω από εδώ και να πηγαίνω σιγά-σιγά, πες το στα ίσια κι εγώ, εννοείται, θα το σεβαστώ. Μην προσπαθείς, όμως (αν το προσπαθείς), να με “ωθήσεις” με τρόπο στην έξοδο. Χάνεις τον καιρό σου.

        2. kokkiniotis Post author

          Απαντώ με καθυστέρηση: Αναγνωρίζω ότι η έκφραση “άμυαλο” είναι πιο …λάιτ από τη λέξη “μικρόψυχο”. Δεν είχα προσέξει ότι είχε προηγηθεί αυτός ο χαρακτηρισμός, θεώρησα ότι είναι “πρωτογενής” επίθεση.

        3. Left G700

          Φίλε kokkiniotis,

          Κανένα πρόβλημα από μένα επειδή δεν το είχες προσέξει (“ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω”, κι εγώ δεν είμαι αναμάρτητος –όλοι κάνουμε λάθη εκ παραδρομής). Να μου επιτρέψεις όμως μία ένσταση:

          Η κουβέντα που πέταξα εγώ όχι μόνο δεν είναι “πρωτογενής” επίθεση, αλλά ούτε καν επίθεση. Άμυνα ήταν απένατι σε μια αβάσιμη κατηγορία τού Τάκη. Θέλεις να την πεις επιθετική άμυνα; Πες την, δεν θα διαφωνήσω. Αλλά, πάντως, άμυνα.

        4. Σ.Τ.

          Ο λεφτ προκαλεί συνεχώς, αρπάζεται για να αρπάζεται, και όταν του τη λένε, κάνει το θιγμένο. Αφού το προκαλεί, αφου γουσταρει την προσοχή. Λεφτ για το μάστερ σεφ.

        5. Left G700

          Ναι, Σ.Τ, ναι. Αμ το άλλο, που η γη είναι επίπεδη, πού το βάζεις;

        6. Left G700

          Ρε άνθρωπε, πας καλά; Τι σχέση έχει αυτό που μου λες τώρα, το άρθρο που ποστάρεις, το τι γίνεται στη Σουηδία κ.λπ. με τη συζήτηση (μαύρη συζήτηση….) που άνοιξες όπου το θέμα ήταν ο “προκλήσεις” μου για να “τραβάω την προσοχή”;;;

          Κατά δεύτερον, γιατί προτείνεις σ’ εμένα να διαβάσω αυτό το άρθρο, προτρέπεοντάς με κιόλας να σοβαρευτώ; Δηλαδή εσύ έχεις βγάλει το συμπέρασμα ότι υποφέρω κι εγώ από τη γνωστή ασθένεια του μεταναστευτισμού;;;

          Μέγας είσαι, Κύριε!

  3. Γιάννης Σ.

    Λέφτη, σε άλλο μας διάλογο, εθνικοποιείς το έγκλημα, κιόλας στο παρατήρησα, ενοχλήθηκες. Τώρα εθνικοποιείς τη βοήθεια… Μήπως χρειάζεσαι πειστήρια και γι’ αυτό;

    Reply
    1. Left G700

      Ρε Γιάννη Σ., δεν πας μέχρι τη γωνία να δεις αν έρχεται η γάτα μου; Εθνικοποιώ τη βοήθεια, όσο και οι κλασικοί του κομμουνιστικού κινήματος εθνικοποιούσαν την επανάσταση όταν έλεγαν (αλλά εσύ φαίνεται ότι είχες κάνει κοπάνα εκείνη την ημέρα ή ότι έγραφες ραβασάκια για την ωραία τής τάξης) πως το πρώτο διεθνιστικό καθηκον κάθε επαναστάτη είναι να οργανώσει την επανάσταση στη χώρα του!

      Reply
      1. Ανώνυμος

        Αγαπητέ Left.
        Καταρχάς ειλικρινά ευχαριστώ για το χρόνο σας.Καταλαβαινετε ότι μπορώ να μιλήσω για τον εαυτό μου και τον μικρόκοσμό μου αν θέλω να έχω προσωπική άποψη για το θέμα.
        Σας λέω λοιπόν ότι αντίστοιχες ενέργειες έγιναν, γίνονται και θα γίνονται προς οποιονδήποτε το έχει ανάγκη στα πλαίσια της αλληλεγγύης χωρίς κανένα ίχνος φιλανθρωπίας και μάλιστα οι περισσότεροι αποδέκτες ήταν συντοπίτες. Σε αρκετά από τα ασήμαντα κείνενά μου στο παρελθόν έχω περιγράψει αντίστοιχες καταστάσεις. Επιτρέψτε μου να είμαι διακριτικός και να μην αναφέρω ονόματα, περιοχή κλπ γιατί ενδέχεται κάποιες περιπτώσεις να αφορούσαν μαθητές μου.
        Νομίζω ότι δεν ισχύει πως υπάρχει μονομερές ενδιαφέρον μόνο για τους πρόσφυγες. Η δίκη μου εμπειρία, σας ξαναλέω, δεν με οδηγεί σε τέτοιο συμπέρασμα. Εκδηλώνουμε την αλληλεγγύη μας σε όποιον το έχει ανάγκη.
        Εγώ έτσι το βλέπω.
        Την καλημέρα μου και χάρηκα που τα “είπαμε” έστω και μέσω σχολίων.

        Reply
        1. Left G700

          Αγαπητέ κ. Κυργιάκη (υποθέτω ότι είστε εσείς και εκ παραδρομής δεν συμπληρώσατε το κουτάκι “όνομα”),

          Κι εγώ χάρηκα που τα είπαμε. Κυρίως γιατί δώσαμε ένα καλό παράδειγμα τι θα πει πολιτισμένος διάλογος μεταξύ αριστερών (άρα, με την ευρεία έννοια συντρόφων) παρά τις όποιες διαφωνίες ή, έστω, και διαφορές στις αποχρώσεις. Δεν σας κρύβω πως δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος ότι αυτό το παράδειγμα θα είναι αρκετό. Ίσως, αν γινόμασταν λίγο κάπως πολύ περισσότεροι, κάτι να μπορούσε να γίνει….

          Τα λέμε

    1. Χρήστος Κυργιάκης

      Αγαπητέ Left όντως λόγω παράλειψης δεν γράφτηκε το όνομά μου

      Reply

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *