Γιώργος Ρούσης
Τελευταία μπροστά στην άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αναπτύσσεται μια επιχειρηματολογία υπέρ ενός πανδημοκρατικού μετώπου κατά της φασιστικής απειλής.
Αναφέρω ενδεικτικά ότι μόλις την περασμένη Κυριακή, ο νέος γ.γ του Γαλλικού ΚΚ Φαμπιέν Ρουσέλ, κατά την ομιλία του αμέσως μετά την εκλογή του, εκθείασε την συμμετοχή του κόμματός του στη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου κατά της Λεπέν, ενώ παράλληλα στην ίδια λογική δήλωσε ότι θα εργαστεί για την συνεργασία όλων των αριστερών δυνάμεων, σοσιαλιστικού κόμματος συμπεριλαμβανομένου, για την αντιμετώπιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Η παραπάνω τοποθέτηση για την αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής παραβλέπει ένα θεμελιακό δεδομένο.
Πρόκειται για το γεγονός ότι ο φασισμός είναι μια μορφή έκφρασης του καπιταλισμού, διαφορετική μεν από την αστική δημοκρατία, αλλά όπως κι εκείνη εκφραστής του ίδιου περιεχομένου που δεν είναι άλλο από την δικτατορία της αστικής τάξης.
Μάλιστα από μια άποψη η δικτατορία της αστικής τάξης εξυπηρετείται καλύτερα από την αστική δημοκρατία, διότι αυτή την βοηθάει πέρα από την βία να έχει και μια ευρεία συναίνεση.
Το γεγονός ότι οι φασιστικές ιδέες και αξίες μπορεί να γίνουν πιο εύκολα αποδεκτές απ’ εκείνες του κομμουνισμού, καταδεικνύει ότι οι πρώτες είναι εκείνες με τις οποίες έχουν γαλουχηθεί οι άνθρωποι στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Και αυτές οι αξίες δεν είναι άλλες από τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό, την λογική “ο άνθρωπος είναι λύκος για τον συνάνθρωπό του” (homo homini lupus), τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, την τάξη… κλπ τραβηγμένες στα άκρα τους.
Οι ίδιες αξίες ως συστατικά της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, σε συνδυασμό με την αποξένωση, που γεννά ο καπιταλισμός, γίνονται αποδεκτές πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι οι αξίες μιας διαφορετικής ανθρωποκεντρικής, κομμουνιστικής κοινωνίας.
Αυτό ερμηνεύει και το ότι ο φασισμός, πόσω μάλλον όταν είναι απούσα η επαναστατική αριστερά, κατορθώνει να αποκτήσει την ιδεολογική ηγεμόνευση σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, όπως συνέβη κατά τον Γκράμσι, με τον ιταλικό φασισμό του Μουσολίνι.
Από μια άλλη οπτική γωνία, το ότι η φασιστική ιδεολογία συνάδει πλήρως με την κυριαρχία του κεφαλαίου αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι σε καμία χώρα οι φασίστες δεν στράφηκαν στην πράξη κατά του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, αλλά αντιθέτως όπως συνέβη στην ναζιστική Γερμανία, υποσκέλισαν τον αντιεβραϊσμό τους για να συμπλεύσουν αρμονικά με τους γερμανοεβραίους μεγαλοτραπεζίτες Ρότσιλντ.
Αυτό σημαίνει, όπως πολύ ορθά επεσήμανε ο Χορκχάιμερ, ότι εκείνος ο οποίος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό, θα πρέπει το βουλώνει σχετικά με τον φασισμό.
Με αυτά τα δεδομένα πλανάται πλάνη οικτρά οποίος πιστεύει ότι μπορεί να καταπολεμήσει τον φασισμό δίχως να καταπολεμήσει τον γεννήτορά του καπιταλισμό.
Το να σπας το αυγό του φιδιού αλλά να στηρίζεις το φίδι που το γεννά και το εκτρέφει, ιδιαίτερα στις περιόδους της κρίσης, είναι βέβαιο ότι οδηγεί στην αναπαραγωγή του, παρά στην εξαφάνισή του.
Έτσι λοιπόν, μόνον ένα αντικαπιταλιστικό, και όχι γενικά και αόριστα ένα δημοκρατικό, μέτωπο μπορεί να είναι πραγματικά αντιφασιστικό, και να οδηγήσει στην οριστική συνθλιβή του φασισμού, και στο «Ποτέ πια φασισμός».
από που προκύπτει ότι ο φασισμός της Λεπέν για παράδειγμα είναι μια μορφή έκφρασης του καπιταλισμού, διαφορετική από την αστική δημοκρατία του Μακρόν; Οι “ακροδεξιοί” (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πιστεύω ότι ακροδεξιοί φασίστες είναι όλοι τους) δε νομίζω ότι καταργούν την αστική δημοκρατία, απλά διεκδικούν την εξουσία προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Προτάσσουν βέβαια τη δική τους ατζέντα που εστιάζει κυρίως στο μεταναστευτικό, όμως παρατηρούμε ότι προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται και οι νεοφιλελεύθεροι -στον περιορισμό δηλαδή της μετανάστευσης.
Επομένως δεν είναι το μεταναστευτικό που κατευθύνει τις ψήφους αλλά το οικονομικό. Στο οικονομικό, εντός ΕΖ, δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Αυτό βλέπουμε τώρα και με την ιταλική μάχη. Άρα το μόνο κίνητρο για να ψηφίσει κάποιος Λεπέν είναι για να εκδικηθεί τον Μακρόν. Ενώ στις μεθεπόμενες εκλογές μπορεί να συμβεί το αντίστροφο. Είναι μια κατάσταση αδιεξόδου για τους ευρωπαϊκούς λαούς γιατί έχει καταργηθεί η πολιτική. Και για να ακριβολογούμε, έχει καταργηθεί η αριστερά και κάθε σοσιαλιστική προοπτική. Είναι κάτι που ο Λένιν το είχε περιγράψει στη «Σοτσιάλ – Ντεμοκράτ», αρ. φύλ. 40 περί «Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης».
Συνεπώς ΝΑΙ σε πανδημοκρατικό (=νίκη) μέτωπο κατά της ΕΕ, που εκ των πραγμάτων είναι μια αντικαπιταλιστική δηλαδή αντιφασιστική μάχη, ΝΑΙ στην αυτοδιάθεση των λαών. Και αφού κερδηθεί αυτή η μάχη, ο κάθε λαός θα είναι υπεύθυνος για την πορεία που θέλει να ακολουθήσει, με βάση τις δικές του ιδιαίτερες ανάγκες.
Επιτέλους αβιρ, έγραψες ενα γαματο σχολιο που μπορώ να πω, ΝΑΙ συμφωνώ μαζι σου!!
Η σκύλα του κοσμοπολίτικου καπιταλισμού και η χαρυβδη του εθνικού καπιταλισμού. Και όλοι μας, λαοί και κομμουνιστές πρέπει να τις υπερβουμε, προς την υοερβαση του καπιταλισμού σε εθνικό κ διεθνές επίπεδο. Πως θα γίνουν αυτά τα ωραία λογια πράξη; ΕΔΩ βρίσκεται το αδιεξοδο
είναι γιατί δεν κατάλαβες ή δεν το διατύπωσα σωστά. Με άλλα λόγια αυτό που είπα σημαίνει μέτωπο δημοκρατικών δυνάμεων, όχι για την αλλαγή της ΕΕ αλλά για την έξοδο από την ΕΕ -ιδανικά, την κατάργηση της. Αν θέλουμε αυτό το μέτωπο να κυριαρχήσει θα πρέπει να είναι ευρύ. Τέτοιο πλειοψηφικό ρεύμα (υπερεθνικό) δεν υπάρχει εντός ΕΕ (λόγω ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης). Συνεπώς το μέτωπο θα πρέπει να αναζητηθεί καταρχάς σε εθνικό επίπεδο. (Ένα πεδίο ευνοϊκό για τη χώρα μας αφού ως αδύναμος κρίκος της ΕΕ βρίσκεται ήδη σε μια προεπαναστατική κατάσταση την οποία κάποτε θα πρέπει να εκμεταλλευτεί η αριστερά).
Κι εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με το γνωστό πρόβλημα της αριστεράς. “Όποιος δημοκράτης δεν συμφωνεί μαζί μας είναι φασίστας”. Κι όποιος αριστερός βάλει λάθος κάποιο σημείο στίξης να κάνει άλλο γκρουπούσκουλο.
Αν δεν καταλάβουμε ότι πρέπει να παραμερίσουμε τις ιδεολογικές διαφορές -με εντιμότητα και ωριμότητα- για τη δημιουργία ενός μετώπου δημοκρατικών δυνάμεων με πρόταγμα την απελευθέρωση της χώρας από την ΕΕ, θα είμαστε για πάντα κάτω από την μπότα κάποιου φασισμού. Και είναι σαφές από όσα είπα ότι η μάχη εναντίον του φασισμού θα δοθεί πιο εύκολα σε εθνικό επίπεδο διότι ο υπερεθνικός φασισμός απλά δεν ελέγχεται.
Αβίρ, για αντικαπιταλιστική/αντιιμπεριαλιστική έξοδο απο την ΕΕ παλεύει το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Συνεπώς, συμφωνούμε σε αυτό, αρα, καλά κατάλαβα. Τώρα στο “αντικαπιταλιστική” που μάλλον θα κολλήσεις, ε, ναι, αντικαπιταλιστική έξοδος. Διότι, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ Ελλάδα έξω απο την ΕΕ, σημαίνει ΜΝΗΜΟΝΙΑ και εξαθλίωση ΠΑΛΙ.
Διότι, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ Ελλάδα έξω απο την ΕΕ, σημαίνει ΜΝΗΜΟΝΙΑ και εξαθλίωση ΠΑΛΙ.
___________________________________________________________
Ρε συ, San Rocco! Ρε μπας και είσαι ο Κουτσούμπας τελικά;;;
αυτό εξηγώ. Δεν υπάρχει αντικαπιταλιστική έξοδος. Αυτά δικαιολογείται να τα λέει ο Μήτσος που τρώει καλά εντός αστισμού. Εσείς γιατί; Κολλημένοι είστε;
Η μόνη ρεαλιστική λύση είναι έξοδος και βλέπουμε.
Αλλιώς θα κλαίμε τη μοίρα μας που ορίζουν άλλοι.
Και βέβαια έξοδος από τηνΕΕ. Ομως, από σημερα πρέπει να τεκμηριώνουμε την αντικαπιταλιστική προοπτική της χώρας ΜΕΤΑ την ΕΕ, διότι, η παροιμία “ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα” διατηρεί την πλήρη ισχύ της στηνπερίπτωση αυτή. Ενας λαός που δεν έχει ακούσει, δεν έχει ενημερωθεί, δεν έχει ψυλλιαστεί, δεν έχει προβληματιστεί ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΙΝ για το ΠΟΙΟ ΜΕΤΑ θέλουμε, φυσιολογικά θα πελαγώσει, και μεις παρέα. Ασε δε, που υπάρχουν ήδη πολιτικές φωνές που ζητούν και θα ζητούν την πρόσδεση στο άλλο ιμπεριαλιστικό μπλοκ το Ρωσοκινέζικο (ή ανατολικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ).
Και αυτό το μπλοκ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ φροντίζει ναμας λέει ότι το εργασιακό και οικονομικό στατους κβο που ΤΟ ΙΔΙΟ επιδιώκει, είναι τύπου Κόσκο (μισθοί Κίνας, συνδικαλισμός απαγορεύεται, εργασιακά δικαιώματα ελάχιστα κλπ).
Για αυτό ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΟ ΝΟΗΜΑ να συνδέεται ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ η έξοδος απο τηνΕΕ, με τηναντιιμπεριαλιστική/αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της χώρας.
αυτή την αντικαπιταλιστική κατεύθυνση που μηρυκάζετε όλοι, πουθενά δεν την εξηγείτε. Και αν κάτσουμε να το αναλύσουμε λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα της συγκυρίας θα δεις ότι πρόκειται για μεγάλη μπούρδα. Άλλο είναι οι επιθυμίες μας και άλλο η πραγματικότητα. Άλλο είναι ο στόχος και άλλο ο δρόμος που πρέπει να διανύσουμε για να φτάσουμε στον στόχο. Τέλος πάντων δεν βγάζουμε άκρη, αν υπήρχε ένα στοιχειώδες επίπεδο σοβαρότητας από την σημερινή αριστερά, δεν θα είχε απαξιωθεί στη συνείδηση των λαών.
*όπου κοσμοπολιτικος καπιταλισμος=μακρον, τσιπρας, μερκελ κλπ κ όπου εθνικό καπιταλισμος=σαλβινι, λεπεν, φαρατζ, ορμπαν, μπολσοναρου κλπ.
Οι λαοί εχουν πιαστεί σε αυτή την θανάσιμη μέγγενη και κομμουνιστες/αναρχικοι δεν μπορούμε ακομα με την καμια να βρούμε εμπρακτους δρόμους υπέρβασης αυτής της μεγγενης