του Αλέξανδρου Καπακτσή
«Καμία αυταπάτη. Η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχιστεί. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ προσπαθούν να κρύψουν τη στρατηγική τους σύμπλευση μέσα από κάλπικες αντιπαραθέσεις, μέσα από ψεύτικες υποσχέσεις» δήλωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας κατά τη χθεσινή απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια και υπογράμμισε:
«Το εργατικό – λαϊκό κίνημα πρέπει αμέσως τώρα να ανασυνταχθεί έτσι ώστε αυτό να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, με ισχυρό το ΚΚΕ».
Φανταζόμαστε ότι εννοεί όλες τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις και όχι ένα μέρος τους. Ακόμη και αυτές που είναι “ασυνεπείς” ως προς την επιμονή και “μετριοπαθείς” ως προς την έκταση και το βάθος των διεκδικήσεων τους.
Υποθέτουμε ότι θα συζητήσουν ένα πλαίσιο στόχων που η ίδια η αντεργατική επίθεση επιβάλλει να προβληθούν, να παλευτούν και κυρίως να υπάρξουν έστω και επιμέρους νίκες που θα δώσουν έναν άλλο αέρα αυτοπεποίθησης στους εργαζόμενους, μετά τα στραπάτσα που έχουν πάθει.
Είναι υπερβολή να εκτιμήσουμε ότι ένα κοινό αγωνιστικό σχέδιο θα δώσει φτερά στις δυνάμεις του ε-λ κινήματος αλλά θα αποτελέσει και βάση συμπόρευσης και αγωνιστικού συναγωνισμού για πιο καίρια, πιο δυνατά χτυπήματα εναντίον της αντεργατικής πολιτικής;
Είναι ουτοπικό να εικάζουμε ότι ένας νέος, ενωτικός, εργατικός, λαϊκός πολιτισμός μπορεί με αυτό τον τρόπο να αναπτυχθεί και να βοηθήσει σημαντικά στη συγκέντρωση ακόμη περισσότερων εργατικών λαϊκών δυνάμεων;
Μια τέτοια πορεία ανασύνταξης του εργατικού και λαϊκού κινήματος δεν θα πρέπει να έχει τον δικό του αγωνιστικό οδικό χάρτη που θα γοητεύει, θα συγκινεί και θα συμπαρασύρει εκτός από τους εργαζόμενους και τις μαζικές τους οργανώσεις που τώρα ελέγχονται από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, εντός των μαζικών οργανώσεων, εκτός των σχεδιασμών του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και εναντίον της αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης;
Για όλους μας, μετά τη χτεσινή γελοιογραφία “πανεργατικής απεργίας”, που οι περισσότερες αριστερές δυνάμεις καλούσαν τους εργαζόμενους να συμμετέχουν και να “αλλάξουν το χαρακτήρα της”(!), μπαίνουν με περισσή επιτακτικότατα τα παραπάνω ερωτήματα.
Πέρασε ο καιρός των ευχών, των λόγων και των προτροπών.
Ήρθε ο καιρός των έργων!
Ελπίζουμε η συμμετοχή του κ. Καραθανασόπουλου εκ μέρους του ΚΚΕ στο διεθνές συνέδριο του οικονομικού επιμελητηρίου στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, για την ελληνική οικονομία μετά την αξιολόγηση του 3ου προγράμματος οικονομικής προσαρμογής, όπου θα συμμετέχει ο πρωθυπουργός και οι εκπρόσωποι τραπεζών, της αστικής τάξης και αστικής σκέψης είναι μια ατυχής στιγμή και δεν σηματοδοτεί κάτι το γενικότερο.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι μια τέτοια πορεία ανασύνταξης του εργατικού και λαϊκού κινήματος δεν θα είναι καθόλου εύκολη. Έχουν συσσωρευτεί ένθεν και ένθεν τόνοι καχυποψίας, σύνδρομα ιδιοκτησίας της απόλυτης αλήθειας και επιθυμίες-επιδιώξεις ανώτερες από το μπόι μας ή από αυτές που επιτρέπει η εργατική σεμνότητα και πολιτισμός.
Δεν πάει όμως άλλο.
Πρέπει όλοι από κάπου να αρχίσουμε για την ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Μερικές σκέψεις πάνω στο κείμενο του αλ. Καπακτση:
Α. Η φραση του γγ του πγ της κε του κκε “το εργατικο/λαικο κινημα πρέπει αμέσως τώρα να ανασυνταχθεί”, Είναι μια παπαρια. Διότι με ευχολόγια, με εκθέσεις ιδεών και με επίκληση στο συναίσθημα, δεν υπάρχει καμια περίπτωση να ανασυνταχθεί το εργατικο/λαικο κίνημα, και μάλιστα “αμέσως τώρα”!
2. Ενότητα; πολύ σωστά! Όμως ποια ενότητα μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε ανταρσυα, κκε και λαε; με ποιο περιεχόμενο; αυτή την φορά τα ευχολογια εκφέρονται απο την μεριά του σ. Καπακτση! (συνέχεια)
Συνέχεια..
3. Για να ανασυνταχθεί το εργατικο/λαικο κίνημα και μάλιστα προς μια χειραφετητικη ταξική κατεύθυνση, χρειάζεται να απαντηθούν ορισμένα ερωτήματα: Α. Η αδυναμία απόσπαση οραρμτων μικρών κατακτήσεων έχει επιδράσει παραλυτικα στον κόσμο. Β. Η αδυναμία αυτή ενισχύεται πολύ, απο την μόνιμη και υπαρκτή συνειδητοποίηση, πως πίσω από τον ένα αντιπαλο του λαού (ελληνικό κρατος και κεφαλαιο) βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία, ένας δεύτερος ακόμα μεγαλύτερος αντιπαλος: Η ΕΕ και το υπόλοιπο, ευρωπαϊκό κεφαλαιο.
Συνεπώς, η ανάταξη του εργατικου/λαικου κινήματος, αν δεν αντιμετωπισει τα παραπάνω με αποτελεσματικο τρόπο, μάλλον δεν θα έρθει. Και σίγουρα δεν θα έρθει “αμέσως τώρα” όπως προσεύχεται ο κ. Κουτσουμπας και το κκε.
4. Για την ενότητα: Σε αντιδιαστολή με τον σεχταρισμο και την ενωτιτιδα, τα οποία γνωρισαμε όλη την προηγούμενη δεκαετία και βάλε, η ενότητα είναι πολύ σοβαρό πράγμα: Συνιστά εκφυλισμό της, το να λενε “ενότητα” οι πιο πολλοί αριστεροί (και οι ηγεσίες) και να εννοουν “εκλογική συνεργασία”, “παραγοντιλικια, κλπ.
ΑΥΤΗ η “ενότητα”, δλδ η ενωτιτιδα, δοκιμάστηκε μαζικά όλη την προηγούμενη δεκαετια. Που οδήγησε; οδήγησε στον σύριζα κατά κύριο λόγο. Με ρηχό περιεχόμενο γιατί “ελα μωρε θα ψειρίζουμε την μαϊμού”; με παραγοντιλικια, και με μπόλικη αυταπάτη, στήθηκε ο
Σύριζα. Και εξαθλιωσε περαιτέρω, έναν ολόκληρο λαο. Φτάνει πια
5. Συνεπώς: Όχι στον σεχταρισμο, όχι και στην ενωτίτιδα. Ενότητα σημαίνει, ενότητα αντίληψης και δράσης πάνω στα προβλήματα μας, υμών και του υπολοιπου λαού. Και μετά απο αυτή την ενότητα, έρχεται και μια ενδεχόμενη εκλογική ενότητα. Η οποια πρέπει να παίρνει ταξικά και λαικα χειραφετητικη θέση για το που θέλει
να κατευθυνθει ο λαός και η χωρα. Προς μια οροσδεση σε αλλο ιμπεριαλιστικο μπλοκ πέραν της εε; προς μια νέα υποταγή στην εε; Ή προς μια αντιιμπεριαλιστικη/αντικαπιταλιστικη κατεύθυνση για την χώρα και τον λαό;
Τι διαολο χρεωση στο παντιερα σε βάλανε
Σιγά μην τον βάλανε χρέωση στην Παντιέρα! Εντάξει, όχι κι ότι τα καλά μυαλά τούς τρέχουν απ’ τα μπατζάκια, αλλά, όσο και να πεις, δεν μπορεί να μην έχουν κάποιους που τουλάχιστον είναι σε θέση να μην επαναλαμβάνουν τις ίδιες και τις ίδιες ασυνάρτητες αερολογίες με τα ίδια και τα ίδια κούφια λόγια. Δες το κι αλλιώς: αν τον είχαν χρεώσει με παρεμβάσεις στην Παντιέρα, θα του είχαν πει να κόψει να χρησιμοποιεί το όνομα «μέλος τού ΝΑΡ»;
εσένα πάλι που δεν υπάρχει άρθρο που να μην σχολιάσεις από κάτω, σε έχει βάλει χρέωση η ΛΑΕ? (αλλά τι λέω, σιγά μην έχει η ΛΑΕ τετοια οργάνωση να βάζει και χρεώσεις) αν δεν εχεις χρέωση και διαφωνείς τόσο πολύ σε όλα γιατί είσαι συνέχεια εδώ και ασχολείσαι μαζί μας και με το σύντροφο που σχολιάζει? ο σύντροφος Γιώργος πάντως μια χαρά τα λέει!
Επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί γίνονται αποδεκτά τέτοιου είδους σχόλια που δεν συνεισφέρουν κάτι επί της ουσίας στη συζήτηση, δεν ασκούν κάποια εποικοδομητική κριτική, δεν περιέχουν πολιτικά επιχειρήματα και μόνο σκοπό έχουν να επιτεθούν ή να χυδαιολογήσουν εις βάρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, του ΝΑΡ και συντρόφων μας που σχολιάζουν.Μας βάζουν σε διαδικασία να απαντάμε και όλο αυτό δε νομίζω ότι προάγει τον πολιτικό διάλογο. Θα πρότεινα αυτού του είδους τα σχόλια (πχ τα 2 παραπάνω) (και το δικό μου αν θέλετε που είναι απάντηση σε αυτά) να κοπούν.
Να ξεκαθαρίσω ότι η πρόταση μου γίνεται με αφορμή αλλά όχι αιτία τα παραπάνω σχόλια και όχι συγκεκριμένα για τον παραπάνω σχολιαστή. Υπάρχει “ξεκατίνιασμα” κάτω από σχεδόν κάθε σοβαρό άρθρο, θέλουμε να προωθήσουμε κάτι ενδιαφέρον που διαβάζουμε και δεν μπορούμε… Δε νομίζω ότι θα αποτελούσε λογοκρισία να κόβονται τέτοιου είδους σχόλια, αλλά στοιχειώδη προστασία του περιεχομένου και του ύφους της παντιέρας αλλά και του δικαιώματος κάθε συντρόφου/συναγωνιστή ή απλά αναγνώστη να γράψει τη γνώμη του για κάτι χωρίς να δεχτεί οχετό επίθεσης. Όσο αυτό δε γίνεται κεντρικά, μπαίνει στη διαδικασία ο καθένας από εμάς να απαντάει και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Πρέπει να μπει ένα στοπ. Αλλο η κριτική βάση πολιτικών επιχειρημάτων και ο πολιτικός διάλογος που είναι τα ζητούμενα και άλλο οι προσωπικές επιθέσεις, η χυδαιολογία, η διαστρεβλωση και η λάσπη. Προϋπόθεση για να καλλιεργηθούν τα πρώτα, είναι να πάψουν τα δεύτερα. Θεωρώ τέλος, δείγμα στοιχειώδους αυτοσεβασμού και όχι αντιδημοκρατική ενέργεια τα τελευταία να πάψουν να γίνονται ανεκτά.
ευχαριστώ πολύ.
Φίλε μου kat,
Σχετικά με την εδώ παρουσία μου, αντιγράφω από άλλο σχόλιό μου («Απέτυχε στο δρόμο η συμμαχία εργοδοτών-γραφειοκρατών» – Σήμερα, 3/6/2018, 11:55) προς κάποιο σύντροφό σου –με τη στενή (ΝΑΡ, ΣΕΚ, EKKE κ.λπ.) ή την ευρεία έννοια (ΑΝΤΑΡΣΥΑ)– που με ρώτησε περίπου το ίδιο:
Τώρα, σχετικά με τις διαπιστώσεις που κάνεις για τη σχολιογραφία στην Παντιέρα και τις προτάσεις σου, άκου μερικές πικρές αλήθειες:
1. Το χαμηλό επίπεδο της σχολιογραφίας εδώ –που δεν αποτελεί καθόλου εξαίρεση, αντίθετα, είναι ο κανόνας σε όλα τα πολιτικά sites που επιτρέπουν τον ανοιχτό διάλογο– απεικονίζει το φτωχό επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας τών ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί και αποτελεί ένα τυπικό δείγμα τής μορφής που παίρνει η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση μεταξύ τών εκπροσώπων τών διαφόρων ρευμάτων και μερίδων τής ελληνικής Αριστεράς. Το είπες κι εσύ: ξεκατίνιασμα κι άγιος ο Θεός.
2. Γιατί συμβαίνει αυτό (πέραν τής αιτίας που προανέφερα, το χαμηλό επίπεδο δηλαδή); Συμβαίνει εξ αιτίας τού θηριώδους κομματισμού, τελείως αναντίστοιχου με το σπιθαμιαίο βαθμό αποδοχής γενικά τών αριστερών ιδεών από την ελληνική κοινωνία. Όπου ως κομματισμός ορίζεται η τυφλή υπεράσπιση του κόμματος/οργάνωσης του καθενός, ακόμα και για θέσεις που δεν αντέχουν ούτε στην πιο πεταχτή ανάγνωση και επί τροχάδην εξέταση, και, αντίστοιχα, η ολοκληρωτική καταδίκη τών αντίπαλων κομμάτων/οργανώσεων, έστω κι αν πρόκειται για θέσεις ολοφάνερα σωστές ακόμα και σ’ έναν τυφλό! Τελευταίο στάδιο αυτού τού άθλιου κομματισμού; Ο εξής άθλιος διάλογος:
–Είσαστε προδότες!
–Όχι! Εσείς είσαστε οι προδότες!
3. Ποιο είναι το κλίμα το οποίο ευνοεί την εμφάνιση αυτών τών παθογενειών που συνοδεύουν όλες τις μερίδες τής Αριστεράς; Είναι ο χαρακτήρας τής Παντιέρας. Ένας χαρακτήρας στενά παραταξιακός (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) με την έντονη (πιο έντονη τυφλώνεσαι!) σφραγίδα τού ΝΑΡ. Πού είναι η δημοσίευση και αναδημοσίευση κειμένων γενικότερου θεωρητικού και πολιτικού προβληματισμού πάνω στο ζήτημα της καθήλωσης της Αριστεράς στην Ελλάδα και διεθνώς στο πολιτικό περιθώριο; Πού είναι οι ανοιχτόμυαλες αναζητήσεις που θα αποτελέσουν τροφή για σκέψη; Πού είναι οι τολμηρές ρηξικέλευθες ιδέες που θα αποτελέσουν το ερέθισμα για άλλες αντίστοιχες, έτσι ώστε να εμπλουτιστεί ο μαρξισμός και να ξεκολλήσει από το πλαίσιό του, το πλαίσιο τού 19ου αιώνα; Και πού είναι οι απόπειρες να επικαιροποιηθεί δημιουργικά ο λενινισμός κι από μια τακτική και στρατηγική σύλληψη για την κατάληψη της εξουσίας σε συνθήκες τών αρχών τού προηγούμενου αιώνα να μετουσιωθεί σε χρήσιμο οδηγό για τις κοινωνίες τού 21ου; Πουθενά! Τίποτε! Nothing! Niente! Nada! Μόνο κείμενα επί κειμένων που προωθούν τις θέσεις και το «δυνάμωμα» (τάχα!) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και κυρίως τού ΝΑΡ) και «επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις τής 4ης συνδιάσκεψης» (όπως επιβεβαίωσαν τις εκτιμήσεις τής 1ης, 2ης και 3ης και, ασφαλώς, θα επιβεβαιώσουν και εκείνες τής 5ης, 6ης και 7ης)!
Σ’ αυτά που συνοπτικά παρέθεσα (και σε άλλα που θα σκεφτείς εσύ) να αναζητήσεις τις αιτίες για την κακή εικόνα τής σχολιογραφίας εδώ, φίλε μου kat. Γιατί αυτό έχει σημασία: να αναζητήσει κανείς τις αιτίες κι όχι να μπερδεύει τα συμπτώματα και να παίρνει αυτά για αιτίες, όπως έκανες εσύ στο παραπάνω σχόλιό σου.
Τέλος, επίτρεψέ μου και κάτι επί προσωπικού.
Φαίνεται να με κατηγοριοποιείς σε εκείνους που «μόνο σκοπό έχουν να επιτεθούν ή να χυδαιολογήσουν εις βάρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, του ΝΑΡ και συντρόφων μας που σχολιάζουν». Άκου το λοιπόν:
α) Η ελληνική γλώσσα σού επιτρέπει να μετονομάσεις την πολεμική κριτική σε επίθεση. Σύμφωνοι. Άλλο τόσο, όμως, μού επιτρέπει κι εμένα αυτό που ονομάζεις εσύ «επίθεση» να εξακολουθήσω να το ονομάζω «πολεμική κριτική». ΟΚ;
β) Δεν ξέρω τι εννοείς ως χυδαιολογία. Σε κάθε περίπτωση, θα σε παρακαλούσα να μου υποδείξεις, παραθέτοντας και τα σχετικά τεκμήρια, σχόλια στα οποία κατά τη γνώμη σου χυδαιολόγησα.
γ) Μιλώντας για χυδαίο λόγο, θα σε παρακαλούσα επίσης να μου πεις αν σχόλιο που ξεκινάει με την πρόταση «Είσαι παπάρας left.gr. τόσα ξέρεις τόσα παπαγαλίζεις.» και σχόλιο που αρχίζει με τη φράση «Καλέ στρατιώτη left.gr (και ουχί καλέ λενινιστή, ίσως, καλέ παπαριστή)» εντάσσονται στην κατηγορία τών χυδαίων.
Ευχαριστώ πολύ
1. λεφτ, όπως γράφεις, έτσι σου απαντώ. Σταμάτα λοιπόν την ειρωνία, για να μην σε ειρωνεύομαι και εγώ και όλοι οι υπόλοιποι χεδόν.
2. Στσ περισσότερα σχόλια που γράφω, εισάγω πολιτική λογική. Δεν εισάγω εμπάθεια, ούτε και ειρωνία. Τα σχόλια που γράφω και που έχουν ειρωνία, γράφονται πάντα, ΜΕΤΑ από ένα δικό σου πχ ειρωνικό και εμπαθές σχόλιο, και πάντα ως απάντηση.
ευχαριστώ
Αναρωτιέμαι:
I Ο άνθρωπος με τα 100 ονόματα, που εσχάτως φαίνεται να έχει σταθεροποιηθεί στο όνομα «Γιώργος» (να δούμε για πόσο), είναι τόσο αστοιχείωτος ώστε να μην ξέρει ότι προσωπικοί χαρακτηρισμοί όπως «παπάρας» και «παπαριστής» δεν εμπεριέχουν καμία ειρωνεία αλλά εντάσσονται ξεκάθαρα στην κατηγορία τών υβριστικών χαρακτηρισμών; Ή, πάλι, αν υποκρίνεται, είναι τόσο ανόητα κουτοπόνηρος ώστε να νομίζει ότι το να παριστάνει τον σε τέτοιο βαθμό αγράμματο και αστοιχείωτο μπορεί να γίνει πιστευτό;
II Υποψιάζεται άραγε ότι τέτοιου είδους υβριστικοί χαρακτηρισμοί, όταν προέρχονται από άτομα του δικού του ποιού, αποτελούν παράσημα γι’ αυτόν στον οποίον αποδίδονται;
III Από πού αντλεί την ψευδαισθητική αυταπάτη να πιστεύει ότι έχει έστω και κατ’ ελάχιστο ίχνος τα πνευματικά και διανοητικά προσόντα που απαιτεί η άσκηση της (υψηλής) τέχνης τής ειρωνείας; Πρέπει άραγε να συμπεριλάβουμε κι αυτή τη φαντασιωτική πλάνη στις επιπτώσεις τής παιδικής ασθένειας που ανακάλυψε ο Λένιν;
Το εργατικό κίνημα αργά αλλά σταθερά ανασυντάσσεται, χωρίς φανφάρες:
Οι σύνεδροι του Εργατικού Κέντρου Πάτρας στέλνουν τους εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ από εκεί που ήρθαν!
Βοηθάτε, να πάει πιο γρήγορα!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το εργατικό κίνημα δεν ανασυντάσσεται με αναθέματα. Το να αποκαλείς μια απεργία ως γελοιογραφία απεργίας (και άρα τους απεργούς ως καρικατούρες απεργών να φανταστώ;) δεν βοηθάει σίγουρα σε αυτή την κατεύθυνση. Αλήθεια, η συγκέντρωση των 500 στο μουσείο δεν ήταν γελειογραφία; Κατά τη γνώμη μου δεν ήταν, αν και θα πρέπει να προβληματίσει τα στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η άμαζη αυτή συνάθροιση από μεριάς της (αυτό είναι εσωτερικό της ζήτημα και δε θα επεκταθώ). Οπότε αυτού του είδους οι χαρακτηρισμοί καλό θα ήταν να μη χρησιμοποιούνται.
Η ανασύνταξη του κινήματος δε μπορεί να γίνει με όρους απόλυτης πολιτικής συμφωνίας. Η απεύθυνσή σου είναι στο σύνολο της εργατικής τάξης χωρίς να βάζεις ταμπέλες “αριστερός” δεξιός” ‘κεντρώος”. Επιδιώκεις μια ενότητα με βάση την ταξική θέση και όχι την κομματική τοποθέτηση. Γι’ αυτό άλλωστε και στην απόφαση της Κ.Ε του ΚΚΕ για τις εξελίξεις, τον απολογισμό του τριμήνου και το νέο προγραμματισμό αναφέρει συγκεκριμένα: ” Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι βαραίνει αρνητικά και στον προσανατολισμό και στην ίδια τη δουλειά μας ένας υπερβολικός φόβος να ανοιχτούμε περισσότερο θαρρετά σε εργαζόμενους, σε συνδικαλιστές και πέρα από την επιρροή του Κόμματος. Αυτό, σε συνδυασμό με ένα λίγο-πολύ γενικόλογο τρόπο δουλειάς, τόσο στη προπαγάνδα μας και στα πλαίσια πάλης που διαμορφώνουμε όσο και σε οργανωτικά μέτρα, υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα της δράσης που αναπτύσσεται.”
Αν ψάχνουμε παραδείγματα για το πως σφυρηλατείται η ενότητα της εργατικής τάξης και το πως ανασυντάσσεται το εργατικό κίνημα ας ρίξουμε μια ματιά στις εξελίξεις στη cosco. Όποιος είχε την τύχη να κατέβει στο λιμάνι θα το καταλάβει. Εργάτες αποφασισμένοι, με ένα σωρό ζητήματα άλυτα στο κεφάλι τους, παρόλα αυτά ενωμένοι, αναγνώρισαν ποιος είναι ο ταξικός αντίπαλος και στράφηκαν εναντίον του. Η πλειοψηφία τους ούτε ΚΚΕ είναι ούτε ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σας διαβεβαιώ. Στις γενικές συνελεύσεις ψηφίζανε σχεδόν δια βοής ( για να μην παρεξηγηθώ, ψηφίζανε με ανάταση χειρός, αλλά φώναζαν τόσο δυνατά που το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας γινόταν αντιληπτό δια της βοής) υπέρ της απεργίας. Αυτή την ενότητα έχει ανάγκη η εργατική τάξη. Μια ενότητα που θα ξεκινάει από το πρωτοβάθμιο σωματείο και θα φτάνει μέχρι την ομοσπονδία. Είναι εύκολο; Όχι. Είναι αναγκαίο; Σίγουρα.