Φωτογραφία από το τελευταίο συλλαλητήριο της Συμμαχίας περί τον Κιλιτσντάρογλου σήμερα στην Άγκυρα
Φόβοι για αιματηρές εξελίξεις από κρατική προβοκάτσια
Οι σημαντικότερες εκλογές στην Ιστορία της Τουρκίας – Κρίσιμες οι επόμενες ώρες
Γράφει ο Σεΐτ Αλντογάν
Την ερχόμενη Κυριακή 14 Μαΐου, στην Τουρκία διεξάγονται διπλές εκλογές, βουλευτικές και ταυτόχρονα εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Η Αριστερά στην εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας θα υποστηρίξει τον Κιλιτσντάρογλου ενώ στις βουλευτικές θα κατέβει ξεχωριστά. Όλα τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς θεωρούν την ήττα του Ερντογάν ένα σημαντικό βήμα στον αγώνα για τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Γύρω από τον Ερντογάν συσπειρώνονται φασιστικά κόμματα και ισλαμοφασίστες με σχέσεις και επαφές με τον ISIS, ενώ γύρω από τον Κιλιτσντάρογλου έχουν συμμαχήσει κεμαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι. Η συμμαχία αυτή υποστηρίζεται και από το κουρδικό κίνημα αλλά και από την Αριστερά.
Όλα δείχνουν ότι ο Ερντογάν, σε περίπτωση εκλογικής του ήττας, δεν σκοπεύει να συμβιβαστεί με τη λαϊκή βούληση παραδίνοντας την εξουσία.
Στη Βουλή σήμερα, ο βουλευτής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Μουράτ Μπακάν, υπέβαλε ερώτηση στον υπουργό Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού, για ποιον λόγο ζητήθηκε να είναι σε ετοιμότητα όλος ο Στρατός και όλα τα στρατιωτικά μέσα την παραμονή, ανήμερα και αμέσως μετά τις εκλογές της 14ης Μαΐου. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, καμιά απάντηση δεν έχει δοθεί.
Άλλο στοιχείο που δείχνει ότι ο Ερντογάν δεν είναι πρόθυμος να δεχτεί τη λαϊκή βούληση, είναι ότι η Ραδιοφωνία – Τηλεόραση της Τουρκίας TRT, έστειλε επιστολή στους εργαζόμενους του κεντρικού κτιρίου της Άγκυρας, απαγορεύοντας να προσέλθουν στη δουλειά τους την ημέρα των εκλογών. Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε μία δύναμη πεντακοσίων ατόμων που θα παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Σημειώνεται ότι από την TRT περνάει η ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Θεωρείται βέβαιο πως, το λιγότερο, θα κάνουν μαγείρεμα και νοθεία.
Οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας επίσης, έχουν ειδοποιήσει το προσωπικό τους για εκείνη την ημέρα να είναι σε ετοιμότητα διότι θα χρειαστεί να γίνουν κάποιες επεξεργασίες ανάλογα με τις εξελίξεις.
Ενδεικτική είναι και η ανακοίνωση που έκανε ο Ερντογάν ο οποίος προχθές δήλωσε ότι, για να προστατεύσουμε τη δημοκρατία και το μέλλον μας, αν χρειαστεί, θα κατέβουμε πάλι στους δρόμους όπως στις 15 Ιουλίου του 2015. Αυτό δείχνει ότι, ενδεχόμενο αρνητικό για τον Ερντογάν εκλογικό αποτέλεσμα, θα αντιμετωπιστεί ως πραξικόπημα. Ήδη ο υπουργός Εσωτερικών έχει δηλώσει πως οι εκλογές της 14ης Μαΐου αποτελούν πραξικόπημα! Αλλά και ο ίδιος ο Ερντογάν επανειλημμένως έχει τονίσει ότι «ο λαός δεν θα παραδώσει την εξουσία στην αντιπολίτευση». Όλα τα στοιχεία συνεπώς δείχνουν ότι δεν είναι πρόθυμος να παραδώσει την εξουσία.
Μέχρι τώρα, οι συγκεντρώσεις της αντιπολίτευσης αλλά και της Αριστερής Συμμαχίας- Πράσινο Κόμμα, όπου συμμετέχουν πολλές αριστερές οργανώσεις συμπεριλαμβανομένου του ΕΜΕΡ, είναι ιδιαίτερα μαζικές και αρκετά ελπιδοφόρες. Σχεδόν σε όλες τα πόλεις της Τουρκίας και του Κουρδιστάν, δεκάδες χιλιάδες συμμετέχουν στις διαδηλώσεις . Η Αριστερή Συμμαχία καλεί τον λαό να δώσει ψήφο στον Κιλιτσντάρογλου για να ανακοπεί η φασιστική πορεία του Ερντογάν, αλλά στις βουλευτικές εκλογές να ψηφίσει τα αριστερά κόμματα για να βρεθεί ενισχυμένη η αριστερά στη Βουλή, κάτι που θα είναι θετικό για τον αγώνα των εργατών και εργαζομένων.
Στις μεγάλες πόλεις, πραγματοποιούνται διαδηλώσεις με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων, ενώ ακόμα και σε περιοχές που παλιά η αντιπολίτευση δεν έβγαζε βουλευτές, παρατηρείται ρεύμα συμμετοχής στις συγκεντρώσεις της. Η μαζικότητα αυτή φαίνεται ότι έχει φοβίσει τον Ερντογάν.
Χαρακτηριστική της μαύρης προπαγάνδας είναι η προβοκάτσια στην οποία προχώρησαν μέλη του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ σε μεγάλες πόλεις της Τουρκίας: Τύπωσαν και μοίρασαν πλαστές μπροσούρες και τρικάκια, δήθεν της Συμμαχίας της αντιπολίτευσης, οι οποίες καλούν, υποτίθεται, τον κόσμο να ψηφίσει τον Κιλιντσντάρογλου για να βγει ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν από την φυλακή. Επιδιώκουν με αυτόν τον τρόπο να εξάψουν τον εθνικισμό και την πόλωση, να εξαγριώσουν τους φασίστες και ακροδεξιούς συσπειρώνοντάς τους υπέρ του Ερντογάν.
Άλλο δυσοίωνο σημείο, είναι η ανακοίνωση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και του Κιλιτσντάρογλου, η οποία κάλεσε τον κόσμο την επαύριο των εκλογών, 15η Μαΐου, να μην βγει έξω. Φαίνεται πως έχουν πληροφορίες για προσπάθεια ταραχών.
Υπάρχει εκτεταμένος φόβος πως δεν οδεύουμε προς ανέφελες εκλογές, αλλά σε ασυνήθιστες και ίσως αιματηρές εξελίξεις. Εάν το κυβερνών κόμμα εκτιμήσει ότι την επαύριο των εκλογών, ή και ανήμερα, μπορεί να συντρίψει με τη βία την αντιπολίτευση καταπατώντας τη λαϊκή βούληση, θα το κάνει.
Φρένο σε αυτή την εξέλιξη μπορεί να επιβάλει η μαζική και αποφασιστική αντίσταση της αριστεράς, των εργατών και του λαού που μπορεί να αποτρέψει τα σχέδια εκτροπής. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.
Ίσως, σε περίπτωση μεγάλης διαφοράς υπέρ της αντιπολίτευσης, να μην τολμήσουν να προχωρήσουν σε σκοτεινά σχέδια. Το σίγουρο είναι ότι, σε περίπτωση μικρής διαφοράς υπέρ του Κιλιτσντάρογλου, ο Ερντογάν θα εξαπολύσει μεγάλο κύμα βίας, τρομοκρατίας και επιθέσεων ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, μεταξύ 14 και 28 Μαΐου. Το έχει άλλωστε ξανακάνει το 2015, όταν ανάμεσα στις δύο εκλογές ισοπέδωσε κυριολεκτικά κουρδικές πόλεις.
Ο Σεΐτ Αλντογάν είναι ανταποκριτής στην Αθήνα της ημερήσιας εφημερίδας Εβρενσέλ
Εγώ να διατυπώσω μια γενική άποψη για το λαϊκό κίνημα κ όχι ειδικά για την Τουρκία, για προβληματισμό. Ομολογώ, ότι δεν έχω περί πολλού το συνδυασμό κινηματισμού – κινοβουλευτισμού, γιατί σε καμιά περίπτωση, απ’ όσο θυμούμαι, δεν οδήγησε σε νίκη του λαού. Ναι, οι “προοδευτικές” κ προοδευτικές δυνάμεις συσπειρώθηκαν στην αντίπσλη του Ερντογάν παράταξη, με το σκεπτικό “παρά ολότελα…. “. Αλλά αυτό μπορεί να έχη το αντίθετο του επιδιωκόμενου αποτελέσματος, δλδ την εκτόνωση κ ανάσχεση των λαϊκών αγώνων. Και ούτε θα σημαίνη η νίκη αυτής της παράταξης απαραίτητα βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Τα Ίμια έγιναν επί Κεμαλιστών, το ίδιο κ η εισβολή στην Κύπρο. Θα χαλαρώση βέβαια κάπως η θηλιά στο λαιμό του Τουρκικού λαού, προσωρινά έστω, αλλά δεν είναι αυτό, το ζητούμενο. Αε θυμηθούμε κ την εξέλιξη στη χώρα μας, μετά τη “νίκη της Αλλαγής” του ΠΑΣΟΚ. Οι δυνάμεις που αγωνίζονται για τα λαϊκά συμφέροντα κ την επαναστατική ανατροπή, είναι σκόπιμο, αντί να παίρνουν μέρος στις αντιπαραθέσεις των διαφόρων μερίδων του αντιπάλου μεταξύ τους, να προωθούν αυτελώς τις δικές τους επιδιώξεις κ στόχους.
Πρώτη φορά, που θα σου δώσω δίκηο, Μαρκέλα!
Σιγά να μην είναι αυτές οι εκλογές οι “σημαντικότερες στην Ιστορία (;!) της Τουρκίας”!
Κέρδισα λοιπόν τον πιο φανατικό μου αντίπαλο. Μεγάλη επιτυχία! Το κακό είναι, ότι είτε έχω δίκηο είτε όχι, δε βλέπω μέχρι στιγμής το κίνημα, να ξεπερνά τα αδιέξοδα που το καθηλώνουν.
Ε, καλά, μη γυρεύουμε και πολλά. Και να μη σας πω, ότι βλέποντας τα αποτελέσματα, με πιάσανε τα …”πουτινικά”(!) μου και κρυφοχάρηκα (ας είναι και λάθος, δε βαρυέσαι), όχι, που κέρδισε ο σουλτάνος, αλλά που τη φάγανε οι κοσμοπολίτες φιλοδυτικοί “ορθόδοξοι”!
Αν δείτε στο χάρτη, ο σουλτάνος έχει πάρει όλη την “καθυστερημένη” ενδοχώρα, μουλάδες+εθνίκια της συφοράς, αλλά και την μισή “προχώ” παραλιακή. Οι κοσμοπολίτες περιορίζονται στους κομιλφό ευρωληγούρηδες αστούς. Τελικά η τουρκική κεφαλαιοκρατία αφήνει την ελληνική να τρώει τη σκόνη της….
…και γιατί “αντίπαλο”; Δεν ξέρω να διεκδικώ η νάχω να μοιράσω κάτι από σένα. “Διαφωνούντα”, ναι, έστω και “φανατικό”, αν έτσι το έχεις εισπράξει.
Έτσι είναι η καθιερωμένη έκφραση, “πολιτικός αντίπαλος” αποκαλείται συμβατικά αυτός, που υποστηρίζει μια διαφορετική μέχρι αντίθετη άποψη. Μέ αυτή την έννοια το είπα.
Μακάρι να μην την παραδώσει!
Θα βγάλει στον αέρα όλες τις αντιφάσεις του τουρκικού καπιταλισμού!
Εγώ έχω την εντύπωση ή εκτίμηση, ότι η ψήφος του Τουρκικού λαού ήταν ουσιαστικά ψήφος εθνικής ανεξαρτησίας, που εκφράστηκε μέσω του εθνικισμού, εξ αιτίας της αποδυνάμωσης του λαϊκού παράγοντα γενικά στην εποχή μας και της εμφάνισης στο προσκήνιο αντιδραστικών απόψεων, περί αυτοκρατορίας, θρησκειοκρατίας κλπ., ειδάλλως θα είχε διαμορφωθεί ιδεολογικά, στη βάση του πατριωτισμού. Σε κάθε περίπτωση όμως, είτε έτσι είτε αλλιώς ήταν ένα όχι στην υποταγή στα κελεύσματα των ισχυρών του ιμπεριαλισμού και ένα ναι στο εθνικό κράτος.
Και η ψήφος στα φασιστικά κόμματα, ψήφος ταξικής διαμαρτυρίας καταπιεζομένων ήταν (και είναι) αλλά …χειραγωγημένη απόλυτα από τον ταξικό εχθρό τους! Είναι, όπως και στην Τουρκία, αλλά με άλλες αναλογίες και σε μας εδώ, μια ψήφος-χαρακίρι! Το χαρακίρι, όπως ξέρουμε, είναι μια μορφή απόλυτης υποταγής στον αφέντη. Δεν υπάρχει κανένα “αλλιώς” εδώ. Και η αντίθεση Ιμπεριαλισμού vs. “εθνικό κράτος” υπάρχει μόνο στα μυαλά των αδιάβαστων η παπαγαλιστών “μαρξιστών”. Δεν υπάρχουν πια “εθνικές αστικές τάξεις”. Αντικρουόμενα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα είναι, που κάποια από αυτά επιστρατεύουν καθυστερημένες η νυχτωμένες “εθνικές” αστικές συνειδήσεις μεγάλων λαϊκών μαζών, για τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς τους.
Ξεκολλάτε….
Εγώ δεν είμαι της αντίληψης, ότι όλα τα κράτη, απ’ το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο είναι ιμπεριαλιστικά κ οπωσδήποτε, όχι η Τουρκία. Μεσαία περιφεριακή δύναμη, που προσπαθεί να κάνη ανεξάρτητη πολιτική κ σε ένα βαθμό τα καταφέρνει, είναι, σε αντίθεση με την Ελλάδα, που είναι ολοκληρωτικά προσδεμένη στο άρμα της Δύσης. Η ψήφος στα φασιστικά κόμματα αναφέρεται στην εποχή μας ή στο ναζιφασισμό του περασμένου αιώνα; Αν μιλούμε για το τώρα, είναι κατά τη γνώμη μου ψήφος αναζήτησης σωτήρων κ πολιτική απορία ή αποπροσανατολισμός, ελείψει αριστερής προοπτικής.
Ο Μυτιληναίος προχωράει σε τεράστιες επενδύσεις όχι απλά εκτός Ελλάδος αλλά και εκτός ΕΕ. Τυπική ιμπεριαλιστική πρακτική από μόνο μια μερίδα του μεγάλου ελληνικού κεφαλαίου. Και σκέψου ότι οι Eλληνες ιμπεριαλιστές κεφαλαιοκράτες είναι …μύγες μπροστά στους Τούρκους ομολόγους τους!
H μεγαλύτερη πληγή της ελληνικής Αριστεράς είναι η έλλειψη πληροφόρησης και, κυρίως, του κινήτρου για πληροφόρηση και έρευνα. Το αποτέλεσμα είναι η αμάθεια και ο ερασιτεχνισμός, που ντύνει την εξυπηρέτηση, σε τελευταία ανάλυση, του ιμπεριαλισμού, διεθνούς και εγχώριου, καλλιεργώντας την σύγχυση με …”αντικαπιταλιστικό/αντιμονοπωλιακό” φερετζέ.
Kλασσικά συμπτώματα μικροαστικού αριστερισμού. “Στις 18 Σοσιαλισμός!”, με τα …”νέα τζάκια”, κλπ., κλπ.. Τι να πει κανείς…
Η Τουρκία διενεργει εναν αριθμο επεμβασεων σε αρκετες γειτονικες χωρες.Δεν ξερω αν ειναι η οχι και με βαση ποιον ορισμο ιμπεριαλιστης, αλλα δεν ειναι μια ειρηνικη δυναμη και η πολιτική της διαχρονικα. δημιουργει και εκμεταλλεύεται σωβινιστικες και επιθετικες θεωριες οπως η γαλαζια πατριδα και τα ζωτικα συμφεροντα. Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το δικαιο της θαλασσας, ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ. ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΕΛΕΙ ΠΑΖΑΡΙΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ.. ΕΙΝΑΙ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΜΩΣ ΕΞΟΠΛΙΖΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ. ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΟΡΩΝ.
Η επιθετικότητα και η στρατιωτική επεκτατικότητα είναι μια χαρακτηριστική και αψεγάδιαστη ένδειξη ιμπεριαλισμού αλλά όχι και απόλυτο κριτήριο. Είναι, όπως λένε οι μαθηματικοί ικανή αλλά όχι και αναγκαία συνθήκη ύπαρξης ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα. Υπάρχουν ιμπεριαλιστικές χώρες χωρίς ιστορικό εξωτερικών επεμβάσεων, όρα Ελβετία. Τυπικά, μια χώρα χαρακτηριζόταν ιμπεριαλιστική από τις αρχές του 20ου αιώνα εφόσον οι σχέσεις παραγωγής της, συγκεκριμένα ο βαθμός ανάπτυξης του Καπιταλισμού της πληρούσε τα πέντε βασικά κριτήρια, όπως συνοψίστηκαν από τον Λένιν. Σήμερα, με την ολοκληρωτικά επικράτηση του μονοπωλιακού και χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού σε κάθε απόμακρη γωνιά του πλανήτη, είναι μάλλον αφέλεια και αμάθεια να θεωρούμε ότι υπάρχουν ειδυλλιακές νησίδες ….”ρομαντικού και ανόθευτου Καπιταλισμού”, εποχής Ανταμ Σμίθ και Ρικάρντο.
Αυτό, απ’ όσο ξέρω, λέγεται επεκτατική πολιτική. Κάποιοι το εξισώνουν με την ιμπεριαλιστική πολιτική κ μάλιστα διπλωματούχοι πολιτικών επιστημών, αλλά δεν το βρίσκω σωστό. Δε χρειάζονται δύο όροι για την ίδια έννοια. Ιμπεριαλιστής δεν είναι αυτό που περιγράφεται εδώ, αλλά το να επιβάλλης τα συμφέροντά σου σε μια χώρα, που σ’ έχει ανάγκη από οικονομικής πλευράς (ασχέτως, του ότι κανείς προφανώς μπορεί να είναι κ ιμπεριαλιστής κ επεκτατικός). Η Τουρκία βλέπομε να ισχυροποιήται βασικά μέσω της χρήσης της στρατιωτικής ισχύος κ πολιτικών συμμαχιών με μικρές κ μεγάλες χώρες, κ ανάλογων πολιτικών ελιγμών, όχι πάντως μέσω οικονομικής πίεσης σε πιο αδύναμες χώρες,.Πρόσφατα διάβασα, ότι η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία, να ισχυροποιηθή απ3ναντι στην Τουρκία, γιατί δε στήριξε το Χαφτάρ στη Λιβύη.https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/pos-i-ellada-exase-tin-eykairia-na-ginei-megali-dynami-kai-pos-i-tourkia-pire-tin-thesi-tis/
Γιατί όμως έπραξε αντίθετα με το συμφέρον της; Μας το είπε ο Θέμης Τζήμας, σε βίντεο στο κανάλι Νeocleous (δεν περνά εδώ). Η Ελλάδα, λέει έχει δυό ορίζουσες. Την ΕΕ, ως προς την κοινωνική κ οικονομική πολιτική κ τις ΗΠΑ, ως προς την εξωτερική πολιτική. Αυτές οι δύο δυνάμεις ορίζουν κ περιορίζουν τις πολιτικές της. Γιατί αυτό; Γιατί, λέει, η αστική μας τάξη έχει συνδέσει ιστοτικά τα συμφέροντά της μ’ αυτές τις δυνάμεις. Τις στηρίζει κ τη στηρίζουν. Γιατί όμως δε γίνεται το αντίθετο, δλδ να επιβάλλη η Ελλάδα στις ΗΠΑ πολιτικές επιλογές, κατά τα συμφέροντά της. Διότι προφανώς μέτρα, ποιος είναι ο ισχυρός εταίρος, στη συνεργασία. Κι ας επενδ6η ο κάθε Μυτηλιναίος, όπου θέλει. Σας συστήνω αυτή τη συνέντευξη του Θ. Τ., γιατί αυτός τα διατυπώνει πιο ωραία, από μένα.
H Τουρκία …δεν ασκεί οικονομική πίεση “σε πιο αδύναμες χώρες”!;!; Γιατί; Εχει βάλει στον εαυτό της κανόνες;!!!! Ο,τι θέλει καθένας λέει εδώ μέσα! Ο κήπος με τις μαργαρίτες και τα μαργαριτάρια…..
Τουλάχιστον εσύ έχεις την αφέλεια να παραδέχεσαι ότι καθοδηγητής σου είναι ένας πασοκο”νεομαρξιστής” της πλάκας. Τίποτε περίεργο.
Καθοδηγητής μου είναι πρώτα κ κύρια η κριτική μου ικανότητα. Τώρα, το θέμα με την Τουρκία δεν είναι, αν έχη βάλει κανόνες στον εαυτό της, αλλά τι την παίρνει να κάνη. Επιβάλλει τα δικά της εθνικά συμφέροντα σε πιο αδύναμες χώρες, σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, λόγω οικονομικής εξάρτησης; Σε ποιές; Η σημερινή διεθνής οικονομία έχει παγκοσμιοποιηθεί, δλδ οι διάφορες χώρες επενδύουν εδώ κι εκεί, ωστόσο παραμένουν κάποιες διαχρονικές σταθερές. Η Τουρκία βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση κ πρέπει να στραφή για δανεισμό ή στη Δύση ή στο Ευρασιατικό μπλοκ. Δε θα καθορίση αυτό την εξωτερική της πολιτική, με βάση τα συμφέροντα των δανειστών της; Τι εξωτερική πολιτική να επιβάλη σε οικονομικά εξαρτημένες απ’ αυτήν χώρες, με βάση τα δικά της εθνικά συμφέροντα, όταν οι δικές της επιλογές θα περιορίζωνται από τους δανειστές της; Έτσι κι αλλιώς, πάλι αυτούς θα υπηρετή. Αυτό που συμπεραίνω εγώ, είναι, ότι παρά τη λεγόμενη ιμπεριαλιστική πυραμίδα, τη διεθνή πολιτική κσθορίζουν οι λίγοι που βρίσκονται στην κορυφή, γιατί όλοι οι αποκάτω υποχρεωτικά παραμένουν στο πλαίσιο, που αυτοί τους βάνουν, σε όποια θέση της πυραμίδας κι αν βρίσκονται.