Με δημόσια παρέμβασή τους τα στελέχη του ΚΚΕ Βασίλης Καλαματιανός και Γεράσιμος Αραβανής, ασκούν κριτική στην πολιτική παρέμβαση του ΚΚΕ και ευρύτερα της Αριστεράς και θέτουν για συζήτηση την επιτακτική αναγκαιότητα ενός κινήματος και ανατροπής, καθώς και μιας επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής.
του Δημήτρη Γρηγορόπουλου
Αίσθηση έχει προκαλέσει άρθρο των γνωστών στελεχών του ΚΚΕ, Βασίλη Καλαματιανού (ΒΚ) και Γεράσιμου Αραβανή (ΓΑ) στην Εφ. ΣΥΝ (24/10). Οι αρθρογράφοι επισημαίνουν τα λάθη και τις αδυναμίες του ΚΚΕ στην αντιμετώπιση της επίθεσης του κεφαλαίου και στην αξιοποίηση των αγωνιστικών διαθέσεων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Η κριτική αυτή, χωρίς να διαρρηγνύει τη σχέση των δύο στελεχών με το ΚΚΕ, γίνεται από αριστερή επαναστατική σκοπιά.
Αξίζει να αποτυπώσουμε την πορεία και τη λογική της τοποθέτησής τους: Διαπιστώνουν ότι η μεγάλη οικονομική κρίση που έπληξε και την Ελλάδα και η επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων ανέδειξαν τις ανεπάρκειες και τα όρια των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Ανέδειξαν όμως και τις σοβαρές ανεπάρκειες της Αριστεράς, ιδιαίτερα της κομμουνιστικής Αριστεράς στα κεφαλαιώδη ζητήματα: «Την ιδεολογία και την επεξεργασία της στρατηγικής στο δεδομένο επίπεδο ανάπτυξης της χώρας, στο πλαίσιο της ΕΕ και γενικότερα και στη σύνδεσή της με τη συγκυρία». «Την αδυναμία διαμόρφωσης πολιτικής τακτικής που θα προωθεί την ενότητα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, θα διεκδικεί τη λύση των άμεσων προβλημάτων τους και θα συνενώνει αρμονικά τον αγώνα αυτόν με την προώθηση της υπόθεσης του σοσιαλισμού». Οι αρθρογράφοι επισημαίνουν ότι η πορεία των εξελίξεων απ’ το 2009 ως το 2015 επιβεβαιώνει τις παραπάνω διαπιστώσεις. Στη διετία 2010-2012 αναπτύχθηκε ένα κίνημα πρωτοφανούς μαζικότητας. «Σε αυτή τη φάση η απόλυτα αναγκαία παρέμβαση της πολιτικής πρωτοπορίας, του ΚΚΕ, να χαράξει την τακτική και τους στόχους του κινήματος, να δώσει περιεχόμενο και προοπτική δεν εκδηλώθηκε ποτέ». Έτσι, οι αδυναμίες του κινήματος σε συνδυασμό με την προπαγάνδα και τη δράση των αστικών κομμάτων και της ΕΕ οδήγησαν στην εκτόνωση του κινήματος. Σ’ αυτές τις συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ «εκμεταλλευόμενος τα λάθη του ΚΚΕ» εμφανίζεται ως αριστερή εναλλακτική κυβερνητική λύση και εκτινάσσεται από το 4-5% στο 26%.
Στις εκλογές του Γενάρη ο ΣΥΡΙΖΑ κατακτά την πλειοψηφία και σχηματίζει κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Στους επτά μήνες διακυβέρνησης υποτάσσεται πλήρως στον ευρωενωσιακό ιμπεριαλισμό και το μονοπωλιακό κεφάλαιο και υπογράφει το τρίτο και πιο επώδυνο μνημόνιο. Παρά την προδοσία των λαϊκών συμφερόντων ο ΣΥΡΙΖΑ νικά εκ νέου στις εκλογές του Σεπτέμβρη με μικρές απώλειες. Αρχίζει με απανωτά κτυπήματα η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου με μέτρα ισοπεδωτικά για την εργατική τάξη και το λαό. Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στήριξη συστημικών δυνάμεων επιδιώκει να κυριαρχήσει στον κεντροαριστερό χώρο και στην πολιτική ζωή της χώρας για χρόνια. Αυτή η εξέλιξη εγκυμονεί κινδύνους περιθωριοποίησης της κομμουνιστικής Αριστεράς και παγίωσης των αντιλαϊκών λύσεων.
Οι ΒΚ και ΓΑ με δραματικούς αλλά και εύστοχους τόνους επισείουν υπαρκτούς κινδύνους:
«Σήμερα δεν υπάρχει πλέον χρόνος για ολιγωρίες και ταλαντεύσεις όσον αφορά την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η κομμουνιστική Αριστερά θα δώσει στο λαό άμεσα διέξοδο και θα σταματήσει να τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλιστικό μέλλον ή δεν μπορεί να έχει προοπτική». Και συμπληρώνουν: Οι κίνδυνοι δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν «περιμένοντας να πέσει το ώριμο φρούτο, αλλά με ένα ισχυρό κίνημα αντίστασης και ανατροπής». Σ’ αυτήν την κατεύθυνση οι αρθρογράφοι προτείνουν ορισμένες άμεσες κινήσεις:
Πλατιά κινητοποίηση των εργαζομένων σε ενιαίο μέτωπο χωρίς διαιρέσεις και διακρίσεις με στόχο την ανατροπή του μνημονίου αλλά και της κυρίαρχης πολιτικής. Υπερβαίνοντας το σεχταρισμό του ΚΚΕ, θεωρούν ότι «η δημιουργική συνεισφορά όλων των δυνάμεων της Αριστεράς είναι αναγκαία προϋπόθεση». Σταθερή βάση για την ανάπτυξη του κινήματος θεωρούν και την ανάπτυξη αποτελεσματικού ιδεολογικού μετώπου, που θ’ αποκαλύπτει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ και θα αποδομεί τα πολιτικά και ιδεολογικά επιχειρήματα των αστικών δυνάμεων.
Απ’ την κοινή δράση θα διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία κοινωνικοπολιτικού μετώπου εναντίον των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, που θα κατατείνει στην επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.
Συμβολή στην αναζήτηση μιας σύγχρονης επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής αποτελεί η θέση τους ότι το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πο προτείνουν, πέρα απ’ την ανατροπή του μνημονίου και την ικανοποίηση των βασικών λαϊκών αναγκών, θα περιλαμβάνει πλαίσιο στόχων που συγκρούονται και αμφισβητούν την αστική κυριαρχία. Κυριότεροι τέτοιοι στόχοι είναι: «Η αποδέσμευση από το ευρώ και την ΕΕ, η διαγραφή του χρέους, αντιμονοπωλιακά μέτρα και κυρίως εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, αρχής γενομένης απ’ τις τράπεζες».
Θεωρούν ότι με μοχλό την πάλη το κίνημα θα παίρνει με το χρόνο πιο μαζικά χαρακτηριστικά και βαθύ ταξικό περιεχόμενο. Διατυπώνουν τη θέση ότι: «Καμιά αυταπάτη δεν πρέπει να υπάρχει ότι όλοι αυτοί οι στόχοι και τα αιτήματα είναι δυνατόν να υλοποιηθούν στο έδαφος του καπιταλισμού». Απ’ αυτή τη διατύπωση δεν αποσαφηνίζεται αν θεωρούν ότι οι στόχοι αυτοί στο σύνολό τους δεν είναι πραγματοποιήσιμοι στον καπιταλισμό ή αν είναι πραγματοποιήσιμοι ορισμένοι απ’ αυτούς και όχι όλοι. Είναι πάντως βέβαιο ότι δεν εγκλωβίζονται στη σταδιολογία θεωρώντας ότι αυτοί οι στόχοι θα είναι «το όχημα μέσω του οποίου η εργατική τάξη θα προσεγγίσει τον σοσιαλισμό». Κυρίως, μ’ αυτή τη θέση του, παρά τις ιδιαιτερότητές της, προσεγγίζουν τη σύγχρονη μεταβατική πρόταση. Τέλος, σημαντική είναι και η διαπίστωσή τους ότι «είναι η ώρα ν’ ανοίξει η συζήτηση για το επαναστατικό κόμμα στην εποχή μας».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, 1/11/2015
κάποιοι είναι πραγματοποιήσιμοι σ Δ Γρηγορόπουλε, αυτό λέει, είναι σαφές.
αυτό που δεν είναι σαφές είναι το περιεχόμενο της δικής σου κριτικής που το συγκεκριμένο σημείο αντικειμενικά φέρει ως υπαινιγμό.
τι λες ακριβώς δηλ, ότι κανένας στόχος δεν είναι εφικτός στο έδαφος του καπιταλισμού ?
αυτό είναι η γραμμή άρνησης του μεταβατικού προγράμματος, η γραμμή του 19ου συνεδρίου του ΚΚΕ.
σύντροφοι του ΝΑΡ μην μας κουράζετε, να τα λέμε τα πράγματα όπως είναι, να μπαίνουν οι γραμμές ανοιχτά και στο όριο τους.
δεν γίνεται να διαβάζουμε ένα κειμενο, θετικής κατά τα άλλα υποδοχής της παρέμβασης 2 διαφωνούντων συντρόφων του ΚΚΕ και στο τέλος να λέει ότι μπορεί οι διαφωνούντες με το ΚΚΕ σύντροφοι να έχουν άδικο στον πυρήνα της διαφωνίας τους με το ΚΚΕ.
εκτός αν δεν κατάλαβα οπότε σε κάθε περίπτωση κάνω καλά που το ρωτάω
Κώστας
Τα πρώην ηγετικά στελέχη (Π.Γ και Κ.Ε.) τελειώνουν με αυτό:
“πλαίσιο στόχων που …. ..αμφισβητούν την αστική κυριαρχία. Κυριότεροι τέτοιοι στόχοι είναι η αποδέσμευση από το ευρώ και την Ε.Ε., η διαγραφή του χρέους, αντιμονοπωλιακά μέτρα και κυρίως εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, αρχής γενομένης από τις τράπεζες, αντιμετώπισης του καθεστώτος της εξάρτησης της χώρας κ.λπ. ….. Καμία αυταπάτη δεν πρέπει να υπάρχει ότι όλοι αυτοί οι στόχοι και τα αιτήματα είναι δυνατόν να υλοποιηθούν στο έδαφος του καπιταλισμού”.
Αρα αποδέχονται τον πυρήνα των θέσεων των 18ου και ιδίως του 19ου Συνεδρίου, και επομένως απορρίπτουν το μεταβατικό πρόγραμμα της ρεφορμιστικής αριστεράς.
Τώρα, αφού ζητάνε “συζήτηση για το επαναστατικό κόμμα”, προφανώς δεν τους κάνει το ΚΚΕ (που όμως συμφωνάνε με την βάση του προγράμματός του”) και μάλλον θεωρούν ότι πρέπει να προηγηθεί το “κοινωνικοπολιτικό μέτωπο”.
Βέβαια αυτό συνεπάγεται ένα είδος “Συνασπισμού” από τον οποίον είτε θα αποκλειστεί το ΚΚΕ, είτε θα συμμετέχει με τον όρο να συναποφασίσει με τους άλλους συνεταίρους την …μετάλλαξή του!
Καραγκιοζιλίκια μικροαστών, που αγωνίζονται λυσσασμένοι να ξεφύγουν από την μέγγενη της προσέγγισης με την εργατική τάξη, όπου αντικειμενικά τους σπρώχνει η προλεταριοποίησή τους από το μεγάλο κεφάλαιο.
Υπομονή. Σε καμιά δεκαριά χρόνια θα έχουν εξουθενωθεί και θα το καταπιούν πιο εύκολα το μουρουνόλαδο!
Το πρόγραμμα του ΚΚΕ ??!!
Όλα καλά σύντροφοι, το ΚΚΕ, όπως λέει ο Ηλίας, συμφώνησε στο μεταβατικό πρόγραμμα εγκαταλείποντας το 19 συνέδριο.
Κώστας
“Όλα καλά σύντροφοι, το ΚΚΕ, όπως λέει ο Ηλίας, συμφώνησε στο μεταβατικό πρόγραμμα εγκαταλείποντας το 19 συνέδριο”
:;;;;;;;;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!!!!!!!;;;;;;;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
…μα δεν εκπροσωπούν το ΚΚΕ τα δύο πρώην ηγετικά στελέχη!
Αμφιβάλλω αν αυτή τη στιγμή είναι καν μέλη του Κόμματος!
Βρε Ηλία εσύ λες ότι συμφωνούν με τον πυρήνα των θέσεων του ΚΚΕ όταν κάνουν το ακριβώς αντίθετο και αυτό επισημαίνω με το “όπως λέει ο Ηλίας”, εννοώ λίγο σκοπτικά ότι δεν καταλαβαίνω που το βρήκες αυτό. Είναι πολύ ξεκάθαρο σε ποια διαδικασία διαλόγου παίρνουν θέση. Στον διάλογο ανάμεσα σε ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ομάδες σαν τον ΕΑ. Την Τετάρτη 11 Νοεμβρίου πχ θα γίνει πολύ σπουδαία εκδήλωση του kommon με Καλαματιανό, Λαφαζάνη, Σκαμνάκη και Χάγιο.
Να τελειώνουμε με τις εκδηλώσεις όμως, να περάσουμε στις συγκροτήσεις, στις πολιτικές πρωτοβουλίες
Κώστας
Οπως κατάλαβα εγώ, Κώστα, στον “διάλογο” (=παζάρια) μεταξύ των πρώην και της “μεταβατικής” (η μη “σταδιολογούσης” -έμαθα και κάτι καινούργιο…) αριστεράς, το αγκάθι είναι η επίμαχη φράση “«Καμιά αυταπάτη δεν πρέπει να υπάρχει …κλπ”, που επί της ουσίας ακυρώνει την βάση του οιουδήποτε μεταβατικού προγράμματος, άρα και σταδίου, αν την πάρει κανείς στα σοβαρά (οπότε, βέβαια, πρέπει να απορρίψει όλο το υπόλοιπο κείμενο των πρώην ως ασυνάρτητο με αυτήν).
Ο Δ.Γ. λοιπόν πήρε τη λίμα για να “πάρει τα γρέζια”, δηλαδή να στρογγυλέψει τις γωνίες αυτής της φράσης κι έτσι να μπορέσουν να τα βρούν κι επί θεωρητικού επιπέδου. Βλέπεις η έρμη η “Θεωρία” ανέκαθεν έπρεπε να δικαιολογεί τον κάθε τσαρλατανισμό.
Το “δια ταύτα” της “Συμβολής κλπ” του Δ.Γ. συνοψίζεται στην τελευταία παράγραφο, που μάλλον γι αυτήν έγραψε όλο το κείμενο. Προτείνει “εντάξει, να δεχτούμε πως δεν είναι όλοι οι στόχοι υλοποιήσιμοι, μπορούν όμως νάναι μερικοί, χωρίς να είναι απαραίτητο και να τους προσδιορίσουμε συγκεκριμένα”. Κι έτσι …όλοι ευχαριστημένοι(!), “κι εγώ δίκηο έχω, και συ δίκηο έχεις”, ξεπερνάμε τον σκόπελο, παρατάμε την …ανόητη σταδιολογία(!) και …πάμε στο ψητό: Το “κοινωνικοπολιτικό μέτωπο” από τα πάνω (θα τα βρούνε οι “περσόνες” και οι ποικίλες συνιστώσες), που με μοχλό την …πάλη για στόχους, που δε θα κάθεται να τους ψειρίζει αν ανήκουν στους πραγματοποιήσιμους η όχι, θα δημιουργήσει το κίνημα, που θα παίρνει πιο μαζικά χαρακτηριστικά (όπως, λ.χ. το “ΟΧΙ” του 62%) και πιο βαθύ ταξικό περιεχόμενο (λ.χ. “αυτοδιαχείριση” ).
Ετσι, λοιπόν, με τους στόχους, που θα γίνουν «το όχημα μέσω του οποίου η εργατική τάξη θα προσεγγίσει τον σοσιαλισμό». Κι αν δεν είναι πραγματοποιήσιμοι, μπορούν κάλλιστα να βρεθούν …ισοδύναμα(!), και να γίνουν τέτοιοι.
Η εργατική τάξη θα πάει στον Σοσιαλισμό με ισοδύναμα μέτρα. Τι δεν κατάλαβες;
Κι αφού το παραμύθι (η …αφήγηση) πρέπει νάχει και …δράκο, δηλαδή ΚΟΜΜΑ, κάπου μέσα στη γενική βαβούρα, το αυθόρμητο κίνημα, που θα στηθεί από τα πάνω, θα μοντάρει και το …κόμμα του. Αρα….
…..Τέλος, σημαντική είναι και η διαπίστωσή τους (των πρώην) ότι «είναι η ώρα ν’ ανοίξει η συζήτηση για το επαναστατικό κόμμα στην εποχή μας».
(Η έρευνα για το “νέο επαναστατικό υποκείμενο” και το “επαναστατικό κόμμα στην εποχή μας” είναι υπαρξιακός λόγος για την μικροαστική αριστερά, όσο υπάρχει ΚΚ, η απειλεί η ε.τ. να στήσει κάτι τέτοιο, όπου δεν υπάρχει.)
Το σταματάω εδώ γιατί αβίαστα μου βγαίνει ευθυμογράφημα….
Το λάθος σου, Κώστα, αν μου επιτρέπεις, είναι πως ψάχνεις για ειρμό και συνεκτικότητα σε μιαν αριστερά, που είναι βασικά απελευθερωμένη από αυτές τις δουλείες.
Τι ήταν η Θεογονία του Ησίοδου μπροστά στην Κομματογονία των Καλαματιανού-Αραβανή-Χάγιου-Σκαμνάκη;
Θα ήταν μια ευχάριστη ψυχαγωγική βραδυά η εκδήλωση 11/11 στο kommon, (υπάρχει καμιά ανακοίνωση, κάτι;) αν δεν ήταν η Απεργία την επομένη. Θα μου πείς, τι τους νοιάζει αυτούς; Σάμπως έχουν να ξυπνήσουν από τα χαράματα;
Tι ήταν η Κόλαση του Δάντη μπροστά στην καταστροφή που νοιώθει ο ελληνικός λαός;
Αντί να κοιτάζεστε οι ΚΚΕδες στο μαγικό καθρέφτη και να λέτε τι ωραίοι που είσαστε (τρομάρα σας) σκύψτε στα προβλήματα του λαού, βρείτε λύση, πείτε κάτι τέλος πάντων , μόνο να βρίζετε όλο το κόσμο ξέρετε.
Και κάτι άλλο : μακρυά η παράδοση του ΚΚΕ στη σπίλωση των πρώην συντρόφων του. Τι να θυμηθεί κανείς ; Τον Άρη που πετάξατε στα σκυλιά να τον φάνε ; (τον αποκαταστήσατε λέει πολιτικά αλλά αλλά όχι κομματικά-αυτά είναι κινέζικα που δεν τα πιάνουμε εύκολα εμείς οι οππορτουνιστές). Τον Πλουμπίδη που εκτελέστηκε και το κόμμα έλεγε οτι τον φυγάδευσε η ασφάλεια στην Αμερική ; Για τον Μπελογιάννη κάτι είπε ο Κίρκος, κάτι ήξερε αυτός, πολιτικό γραφείο του ενιαίου ΚΚΕ ήταν. Πιό πρόσφατα τον Φωλόπουλο στο Περιστέρι θυμάστε πως τον ξεφτυλίσατε ; έκλεβε λέει τις ταφόπλακες για να τις βάλει στο εξοχικό του. Στους Καλαματιανό και Αραβανή θα κωλώσετε ;
τι την θες την ανακοινωση, είπες, εσύ σπας πλάκα με αυτά, συζητήσεις και αηδίες.
βέβαια και γω σπάω πλάκα με σένα που ακόμα δεν έχεις καταλάβει οτι ο Καλαματιανός και ο Αραβανής λένε πως το μεταβατικό πρόγραμμα αρχίζει να υλοποιείται σήμερα και ο Γρηγορόπουλος μάλλον λέει το αντίθετο συμφωνόντας με το ΚΚΕ.
Κώστας