Γράφει ο Νίκος Ξηρουδάκης
Συμπληρώθηκαν αυτές τις μέρες 30 χρόνια από το σχηματισμό της κυβέρνησης Τζαννετάκη με τη συμμετοχή του Ενιαίου ΣΥΝ.
2 Ιουλίου ήταν, του 1989. Πάγωσε ο κόσμος, όχι μόνο της βάσης του ΚΚΕ. Η Ιστορία, μεταφορικά και κυριολεκτικά, κάηκε στην υψικάμινο της Χαλυβουργικής. Λήθη, πλίνθοι, κέραμοι στα κεφάλια των αριστερών κάθε απόχρωσης.
Ας ρίξουμε σήμερα μια ματιά σε όσα λέγονταν τότε, με την απόσταση του χρόνου και την εμπειρία όσων επακολούθησαν.
Η σχετική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ του Δεκέμβρη του 1989 (δημοσιεύθηκε στην ΚΟΜΕΠ του Γενάρη του 1990 και την παραθέτουμε ολόκληρη στη συνέχεια), ψηφίστηκε ομόθυμα από όλους, ‘’ανανεωτικούς’’ και ‘‘σκληρούς’’. Από κοινού όσοι σήμερα έχουν ηγετικές θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, ασκούσαν τότε κριτική στο κομμάτι της ΚΝΕ και του κόμματος που έσωσε την τιμή της Αριστεράς. Κατά τρόπο πρωτοφανή στα χρονικά, το κομμάτι αυτό των αγωνιστών του κομμουνιστικού κινήματος, όχι μόνο δικαιώθηκε για τις τότε θέσεις του αλλά δημιούργησε μια οργάνωση που συνεχίζει πολιτικά να δίνει δημιουργικά το «παρών» τριάντα χρόνια μετά. Το ΝΑΡ.
Η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ μιλούσε, όπως θα δείτε, για αντιπολίτευση εκ μέρους τους, όσο ήταν μέλη του κόμματος, «από θέσεις νεοαριστερίστικες και σεχταριστικές πολιτικά, δογματικές – σχηματικές ιδεολογικά, διαλυτικές οργανωτικά».
Τους χαρακτήριζαν «αδιάλλακτους υπερεπαναστάτες που δεν συμμερίζονται το πρόγραμμα ανασυγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση…»
Ποιοι; Αυτοί που διαπνέονταν από …«αδιάλλακτο» κυβερνητισμό την εποχή εκείνη.
Σήμερα όμως, στο έδαφος της άγνοιας νεότερων αγωνιστών, επιχειρείται η αντιστροφή της πραγματικότητας. Σταυροφόροι της σημερινής πολιτικής γραμμής του ΚΚΕ πετάνε λάσπη περί δήθεν από …δεξιά αμφισβήτησης τής τότε γραμμής του κόμματος. Μιας γραμμής που θα τη δούμε να διαγράφεται ανάγλυφα στο ντοκουμέντο που παραθέτουμε.
Η απόφαση αυτή, επαίρεται για την άρση των διαχωριστικών Αριστεράς/Δεξιάς και «τον ουσιαστικό ρόλο που κατάκτησε η Αριστερά στην πολιτική ζωή» με τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΝ.
Καταλογίζει αδιαφορία για το ποια κυβέρνηση θα έχει ο τόπος, σε όσους αντιδρούσαν στον κυβερνητισμό. Καυτηριάζει τον μονότονο καταγγελτισμό των συνθημάτων τύπου «Έξω από την ΕΟΚ», υπεραμυνόμενη μιας πολιτικής που στρέφεται κατά των συνεπειών τής ένταξης στο «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι». Το απόσπασμα που παραθέτουμε είναι χαρακτηριστικό:
Στο θέμα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας επιδίωκαν να εγκλωβίσουν το Κόμμα αποκλειστικά στις μονότονες καταγγελίες και στην επανάληψη μόνο του συνθήματος «έξω από την ΕΟΚ». Και παραγνώριζαν τη βασική κατεύθυνση του 12ου Συνεδρίου — όπως αυτή αναπτύχθηκε στη συνέχεια και παραπέρα — για συγκεκριμένη παρέμβαση, με συγκεκριμένους αγώνες, συγκεκριμένα κινήματα και συγκεκριμένους στόχους και στη χώρα μας και στην Κοινότητα, ώστε να αποκρούονται, οι συνέπειες της ένταξης, να προωθούνται, κατά το δυνατό, πολιτικές που να υπολογίζουν τα συμφέροντα και την κοινωνική ασφάλεια των εργαζομένων, την προστασία του περιβάλλοντος, την πορεία προς την ύφεση, τον αφοπλισμό, τη συμβίωση στο «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι».
Σεμνύνονταν για το περίφημο έργο της συγκυβέρνησης. Δικαστικοί κώδικες, αυτοδιοίκηση ανωτέρου βαθμού κλπ. Τα σάρωσε όλα ο Μητσοτάκης, όταν βγήκε ξεπλυμένος πανηγυρικά και με τη βούλα της επίσημης Αριστεράς της εποχής. Το μόνο που απέμεινε είναι τα ιδιωτικά κανάλια που όλοι απολαμβάνουμε σήμερα. Οι ζευγάδες φεύγουνε, η σπορά μένει.
Έβγαλαν αριστερούς ανθρώπους στο δρόμο να φωνάζουν: «Κα-κα-κάθαρση!»
Απ’ τον Ιούλιο ως το Νοέμβρη, τι μεσολάβησε και κυβερνήσανε και με το ΠΑΣΟΚ; Έγινε άραγε η «κάθαρση»; Πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες να ασχοληθούμε με την κάθαρση από το καπιταλιστικό σύστημα, δε μας είπαν.
Οι αποχωρήσαντες, στους οποίους αποδίδεται η στείρα στάση του «θεματοφύλακα» της «επαναστατικής καθαρότητας», όπως λέει η απόφαση, κατηγορούνται ότι εμφάνιζαν «ως μοναδικό γνώρισμα επαναστατικής συνέπειας τη μονότονη επανάληψη των γενικών αντιιμπεριαλιστικών συνθημάτων.»
Τους προσάπτουν ότι αποτελούν μια κίνηση αναχρονιστική, και ότι όταν ήταν στο ΚΚΕ θεωρούσαν κάθε αναφορά στην ανανέωση ρεφορμισμό και οπορτουνισμό:
Είναι χαρακτηριστική η διαρκής καταγγελία του «παλιού», στο οποίο συμπεριλαμβάνονται τα πάντα — από τη Δεξιά έως την Αριστερά — και οι διαρκείς αναφορές στην «ανανέωση», προκειμένου να αποσείσουν την αίσθηση της προοδευτικής κοινής γνώμης ότι πρόκειται για μια κίνηση αναχρονιστική. Αντίθετα, όταν ήταν στο ΚΚΕ, η αναφορά και μόνο στους «ανανεωτικούς» αυτούς όρους θεωρούνταν απ’ αυτούς ρεφορμισμός, οπορτουνισμός.
Στελέχη του ΚΚΕ μιλούσαν τότε με θράσος, για δήθεν αναζήτηση από τους διαφωνούντες στηριγμάτων στους αστικούς μηχανισμούς, με στόχο υποτίθεται να συκοφαντηθεί το ΚΚΕ. Και αυτό, την ίδια ώρα που οι ίδιοι συκοφαντούσαν ανοιχτά μπροστά στο λαό, ακριβώς το ΚΚΕ, τους αγώνες και τις θυσίες των κομμουνιστών, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση και το …«πείραμα Τζαννετάκη».
Επαίρονταν ότι με την υψηλή πολιτική τους, δημιούργησαν νέες δυνατότητες εκδημοκρατισμού των δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων αλλά και για την πάλη στα απαγορευμένα για την Αριστερά στηρίγματα του κρατικού μηχανισμού. Μιλούσαν για την προετοιμασία του μαζικού κινήματος από νέες θέσεις για βαθιές ριζοσπαστικές αλλαγές. Θεωρούσαν ότι με τη δημιουργία του ΣΥΝ και την επαίσχυντη συγκυβέρνηση Τζαννετάκη, όχι μόνο δεν απομακρύνονταν από τους στρατηγικούς στόχους του κόμματος αλλά, ίσα-ίσα, ήρθανε πιο κοντά!
Μιλούσαν για μεγάλη κατάκτηση του λαϊκού κινήματος, διατυμπανίζοντας ότι άνοιξαν νέους δρόμους! Από μία άποψη βέβαια, είχαν δίκιο. Μόνο που οι δρόμοι αυτοί οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Όχι μόνο δημιούργησαν τον ΣΥΝ, το κόμμα που η σημερινή συνέχειά του έφερε τον κόσμο της εργασίας στην απελπισία. Επιπλέον, το στελέχωσαν. Κυρίως όμως, το εξόπλισαν με πολιτική γραμμή. Ανάπτυξη, αλλαγή, ανασυγκρότηση της παραγωγής, εκδημοκρατισμός, κυβερνητισμός. Είδαμε σήμερα ποια είναι η άκρη του δρόμου.
Σε αντιδιαστολή με τους αποχωρήσαντες «αριστεριστές», έλεγαν ότι εκείνοι παλεύουν στο έδαφος της πραγματικότητας και όχι σε συνθήκες θερμοκηπίου. Έκλιναν το σεχταρισμό σε όλες τις πτώσεις. Η επαναστατική πολιτική, έλεγαν, δεν είναι σχέδια επί χάρτου.
Ούτε όμως, θα προσθέταμε, διεξάγεται σε περίκλειστα δωμάτια στο σπίτι του Μητσοτάκη. Ως γνωστόν, τότε που τους έψαχνε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας για να τους αναθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, ο Φλωράκης και ο Κύρκος κατελήφθησαν επ’ αυτοφώρω στου Μητσοτάκη με τα ντολμαδάκια.
Θυμάμαι τον Λεωνίδα Κύρκο, σε θέατρο της οδού Ιπποκράτους, να απευθύνεται ρητορικά στον (απόντα) Χαρίλαο, λέγοντας: «Σύντροφε Φλωράκη, αργά ή γρήγορα, είσαι υποχρεωμένος να δεχτείς τη μεγάλη πρόκληση, του ΚΚΕ εσωτερικού!» Στο τέλος δικαιώθηκε…
«[οι αποχωρήσαντες, σ.σ] πρόβλεπαν θύελλες και συντηρητικούς χειμώνες που δεν ήρθαν. Αντίθετα, εντάθηκαν η κρίση του συστήματος και τα αδιέξοδα στο δικομματισμό», μας έλεγαν τότε. Δεν ξέρω πώς αισθάνονται σήμερα οι ίδιοι, μέσα στον κοινωνικά χειμωνιάτικο καύσωνα.
Ας δούμε όμως μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα της απόφασης της ΚΕ –οι υπογραμμίσεις δικές μας:
Η χρήση εμπορευματοχρηματικών σχέσεων στο σοσιαλισμό, ούτε λίγο ούτε πολύ, κατανοούνταν [από τους διαφωνούντες] ως πισωγύρισμα στον καπιταλισμό.
Είναι χαρακτηριστική η άρνησή τους στην ΚΕ να καταδικάσουν την απαράδεκτη ενέργεια του Κώστα Κάππου [δεν ψήφισε την κυβέρνηση Τζαννετάκη, σ.σ.]
Στο χώρο της ΚΝΕ σεχταριστικές νοοτροπίες και αντιλήψεις εμφανίζονται ακόμα και από τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’70
Η γόνιμη ανάπτυξη και αναπροσαρμογή της πολιτικής του Κόμματος με βάση τις νέες κοινωνικές και πολιτικές πραγματικότητες, μπορεί να παρερμηνευτεί απλώς ως «στροφή στα δεξιά» απ’ όσους είναι προσκολλημένοι στις ανάγκες μιας προηγούμενης περιόδου της πολιτικής ζωής, π.χ. της δικτατορίας ή των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων.
Η οξεία και μακρόχρονη αντιπαράθεση με το «ΚΚΕ εσ», σε συνδυασμό, μάλιστα, με τις δυσκολίες δημιουργικής ανάπτυξης της θεωρητικής και πολιτικής σκέψης του κινήματος, άφησε έδαφος για «τράβηγμα της βέργας» από την ανάποδη προς αριστερίστικες δογματικές θέσεις.
Το ΚΚΕ αγωνίζεται, όπως είναι γνωστό, για την οικοδόμηση κοινωνικοπολιτικού Συνασπισμού με στόχο, στρατηγικής σημασίας, όπως προσδιόρισε στο 12ο Συνέδριό του, την αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Στη βάση αυτή διατύπωσε τους προγραμματικούς στόχους για μια νέου τύπου ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Πολλά από τα μέλη της αντικομματικής κίνησης, κατά καιρούς, έχουν διαφωνήσει και στη στρατηγική και στην τακτική του Κόμματος.
Στο επίπεδο της στρατηγικής, ορισμένοι θεώρησαν την «αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό» ως εγκατάλειψη της επαναστατικής διαδικασίας, εγκατάλειψη της «δημοκρατίας του λαού».
Στο πεδίο της τακτικής διαφώνησαν με τις σημαντικότερες τακτικές κινήσεις του Κόμματος που επιβάλανε οι συγκεκριμένες συνθήκες. Ουσιαστικά, γι’ αυτούς, ένα κομμουνιστικό κόμμα, πρέπει να περιορίζεται, μονότονα και αποκλειστικά, στη γενική απαγγελία των στρατηγικών στόχων. Η άρνηση, ουσιαστικά, των τακτικών κινήσεων, τους οδηγεί πχ. να μετατρέπουν αναγκαστικές, προσωρινές επιλογές, τακτικού χαρακτήρα, όπως τις επιλογές του Ιούνη και του Νοέμβρη, σε μόνιμη στρατηγική του Κόμματος για να θεμελιώσουν έτσι και την άποψή τους για «ενσωμάτωση του ΚΚΕ στο καπιταλιστικό σύστημα». Κάθε κίνηση στο πεδίο της τακτικής αποκαλείται «διολίσθηση προς τα δεξιά».
Σε τελευταία ανάλυση οι διαφορές τους στα θέματα τακτικής υποκρύπτουν μια βαθύτερη διαφορά στρατηγικού χαρακτήρα όσον αφορά τη φυσιογνωμία του Κόμματος. Αν δηλαδή ένα κομμουνιστικό κόμμα θα ασκεί συγκεκριμένη πολιτική ή όχι. Στα θέματα τακτικής εκφράζουν άρνηση της συγκεκριμένης παρέμβασης του Κόμματος, στις συγκεκριμένες συνθήκες, στους συγκεκριμένους συσχετισμούς, με συγκεκριμένους, στόχους. Εκφράζουν την υποκατάσταση της πολιτικής με αφηρημένη ζύμωση.
όταν το Κόμμα βρέθηκε στην ανάγκη να πάρει συγκεκριμένη θέση τον Ιούνη μπροστά στις λύσεις που είχε μπροστά του, ορισμένοι απ’ αυτούς πρόβαλαν τη θέση
«ότι δεν μας αφορούν τα διλήμματα του συστήματος». Ένα επαναστατικό κόμμα, όμως, δεν μπορεί να κάνει πολιτική εκτός τόπου και χρόνου, πολιτική φυγής από τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, πολιτική στην οποία ελεύθερα και από μόνο του θα επιλέγει το πεδίο της σύγκρουσης.
στο 11 ο Συνέδριο και τα πρώτα χρόνια μετά απ’ αυτό, επικαλούμενοι μάλιστα το 10ο Συνέδριο, αντιτάχθηκαν στην προσπάθεια του Κόμματός μας να παρέμβει στην πορεία διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ώστε να δημιουργήσει ένα ισχυρό μαζικό κίνημα με στόχους αλλαγής, να προωθήσει ανακατατάξεις στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, να πλήξει τη λογική της αυτοδυναμίας, να δημιουργήσει προϋποθέσεις για μια δημοκρατική κυβέρνηση με προοδευτικό πρόγραμμα. Η θέση αυτή του Κόμματος το βοήθησε — όπως είναι γνωστό — στη συνέχεια να κρατήσει μια ικανοποιητική επικοινωνία με τον κόσμο που ακολουθούσε το ΠΑΣΟΚ και να αντιταχθεί με καλύτερους όρους στη συντηρητική στροφή της κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ.
Παρά τη φραστική τους συμφωνία στο 12ο Συνέδριο, από την αρχή στράφηκαν ενάντια σε βασικές του θέσεις και ιδιαίτερα στην προώθηση του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, που αποτελούσε κεντρική ιδέα του Συνεδρίου. Ουσιαστικά, ήθελαν συμμαχία χωρίς συμμάχους. Συνασπισμό της Αριστεράς χωρίς τις υπαρκτές δυνάμεις της Αριστεράς υποστηρίζοντας ότι αρκεί να απευθυνόμαστε, γενικά και αόριστα, στη βάση.
[…] πρόταση του Συνασπισμού για προοδευτικό εκσυγχρονισμό, για μια νέου τύπου ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας
νεοαριστερίστικη στάση της και τις υπερεπαναστατικές της καταγγελίες σε βάρος του «κυβερνητισμού».
δημαγωγία κατά του «κυβερνητισμού» και με τις υπερεπαναστατικές κορόνες.
Η συγκατοίκηση σε τέτοιες προσωρινές κυβερνητικές λύσεις αποτελεί μια ιδιότυπη μορφή πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης και όχι καθιέρωση γενικότερων συναινετικών σχημάτων στη διακυβέρνηση της χώρας.
Ο Συνασπισμός, συμμετέχοντας, υπό όρους, σ’ αυτές τις κυβερνήσεις, δίνει και «εκ των άνω», τη μάχη για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, για την προώθηση δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και την αποτροπή μιας αυταρχικής, συντηρητικής πορείας. Αντίθετα με τις καταγγελίες της διασπαστικής ομάδας, ότι ο Συνασπισμός θα γίνει το σκαλοπάτι για την αυτοδυναμία της ΝΔ και τη συντηρητική πολιτική, η Αριστερά κατάφερε και τον Ιούνη και το Νοέμβρη, παρά τον όχι ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων, να βάλει φρένο στην αυτοδυναμία της ΝΔ και να ματαιώσει την υλοποίηση μιας νεοσυντηρητικής πολιτικής.
Όλη η πολεμική τους διαπνέεται από μια σαφή υποτίμηση της πάλης για μεταρρυθμίσεις, που αποκαλούνται «επιμέρους, αποσπασματικά μέτρα».
Η αντικομματική ομάδα υποβάθμιζε πλήρως, όταν δεν εναντιωνόταν, τις προσπάθειες του Κόμματος να εξελιχθεί η πολιτική του πέρα από το αφηρημένο σχήμα Δεξιά – Αντιδεξιά, να υπερβεί τις ψευδεπίγραφες διαχωριστικές γραμμές και να αποκαταστήσει τις πραγματικές κοινωνικές – ταξικές διαχωριστικές γραμμές στην πολιτική αντιπαράθεση.
Αντιτάχθηκαν τον τελευταίο χρόνο στα συγκεκριμένα διαβήματα του Κόμματος και της Αριστεράς (όπως «το διάβημα των τεσσάρων» στον Σαρτζετάκη) να εκδημοκρατίσουν, να εκσυγχρονίσουν, όσο γίνεται δυνατό, την πολιτική σύγκρουση, να βάλουν στο κέντρο της προγράμματα και ιδέες και όχι τα φαντάσματα του παρελθόντος και τους αφορισμούς, όπως επιδίωκε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Η προσπάθεια αυτή όχι μόνο δεν οδηγεί το Κόμμα στη «διόρθωση του συστήματος» και στην «κοινωνική και ταξική συναίνεση», όπως ισχυρίζονται, αλλά μπορεί και πρέπει να κάνει πιο καθαρή, πιο ανοιχτή, πιο ελεύθερη, πιο σύγχρονη, πιο προγραμματική την κοινωνική, ταξική και πολιτική αντιπαράθεση.
Κάθε πολιτικά εγγράμματος λοιπόν, διακρίνει ευκρινώς: Η κριτική που ασκούσαν οι αποχωρήσαντες ήταν από αριστερά. Η αντίκρουσή της από την Κεντρική Επιτροπή, ήταν από δεξιά.
Ας δούμε όμως το πλήρες κείμενο του ιστορικού αυτού ντοκουμέντου:
………………………………………………………………………………………………………………………………………..
ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ συζήτησε στην τελευταία Ολομέλειά της το χαρακτήρα, τις βασικές θέσεις και τον προσανατολισμό της ομάδας των στελεχών που αποχώρησαν από το Κόμμα. Συζήτησε, επίσης, τις αιτίες — αντικειμενικές και υποκειμενικές — που οδήγησαν στην εμφάνισή της, καθώς και τις ευθύνες του Π Γ και της ΚΕ.
Η Ολομέλεια διαπίστωσε ότι η ομάδα των στελεχών που αποχώρησε από το Κόμμα διαμορφώνεται σε κίνηση που έχει στόχο της την επίθεση με όλα τα μέσα, ακόμα και συκοφαντίες, κατά του Κόμματος και του Συνασπισμού. Πέρα από την καθημερινή δημόσια πολεμική κατά του Κόμματος, η δράση τους και οι θέσεις τους χρησιμοποιούνται από αντίπαλες δυνάμεις που θέλουν να πλήξουν το Κόμμα, να αναιρέσουν τον ουσιαστικό ρόλο που κατάκτησε η Αριστερά στην πολιτική ζωή.
Δεν είναι στόχος τους η «διόρθωση» του ΚΚΕ — όπως αφήνουν να εννοηθεί για να πιάσουν επαφή μ’ έναν κόσμο. Εξάλλου, θεωρούν ότι το ΚΚΕ δεν έχει περιθώριο να «ξαναγίνει» επαναστατικό κόμμα. Έχει πια γίνει, όπως δηλώνουν, σοσιαλδημοκρατικό — ως πολιτική και ηγεσία. Αυτό, βέβαια, το ανακάλυψαν λίγες μέρες μετά την αποχώρησή τους, χωρίς ποτέ, όσο ήταν στο Κόμμα, να στηρίξουν με επιχειρήματα μια τόσο σοβαρή κατηγορία. Πρόθεσή τους είναι η δημιουργία «νέου φορέα», πράγμα που θα το εξαρτήσουν, όπως δηλώνει το περιοδικό που τους καλύπτει, από το «βαθμό συσπείρωσης» γύρω τους της βάσης του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ. Δηλώνουν ότι στόχος τους είναι η «απαγκίστρωση τμήματος του ΚΚΕ». Προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται εντατικά να βρουν στηρίγματα σ’ όλη τη χώρα. Επιδιώκουν να δημιουργήσουν τοπικά ομάδες – κινήσεις, θολές και απροσδιόριστες στον προσανατολισμό τους, «προκειμένου να εξασφαλίσουν συνύπαρξη διαφορετικών ρευμάτων», όπως δηλώνουν. Η κομμουνιστική καθαρότητα που υποτίθεται πως τους συγκινούσε, παραχωρεί τη θέση της σε μια πολυσυλλεκτικότητα.
ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥΣ
Η διασπαστική ομάδα έχει αναπτύξει τη δράση της έτσι ή αλλιώς, από μια θέση «πάση θυσία» αντιπολίτευσης προς την πολιτική του Κόμματος. Αντιπολίτευσης, βασικά, από θέσεις νεοαριστερίστικες και σεχταριστικές πολιτικά, δογματικές – σχηματικές ιδεολογικά, διαλυτικές οργανωτικά και τυφλά εναντίον της ηγεσίας του Κόμματος. Το κύριο στην προς τα έξω εμφάνισή τους είναι το «αντί», με γενικούς αφορισμούς περί «ουράς στην αστική τάξη», «ενσωμάτωσης» στο σύστημα, «συναίνεσης» κλπ. Με τον τρόπο αυτό κρύβουν απόψεις τους που μπορεί να λειτουργήσουν απωθητικά, δεν δεσμεύονται και ακόμα αποκρύπτουν και τις διαφορές τους και τα διαφοροποιημένα κίνητρα που τους συσπειρώνουν.
Δεν έχουν διαμορφώσει μια συνεκτική ολοκληρωμένη πρόταση — πολιτική και ιδεολογική. Είναι εμφανής η εκλεκτικίστικη και αντιφατική διαμόρφωση των όποιων θέσεών τους — ακόμα και με δάνεια από δω και από κει. Αυτό γίνεται, και λόγω των διαφορών τους, και γιατί θεωρούν ότι έτσι μπορούν να λειτουργήσουν πολυσυλλεκτικά, να εκμεταλλευτούν, δηλαδή, ανομοιογενείς δυσαρέσκειες, προσδοκίες και τάσεις. Είναι χαρακτηριστική η διαρκής καταγγελία του «παλιού», στο οποίο συμπεριλαμβάνονται τα πάντα — από τη Δεξιά έως την Αριστερά — και οι διαρκείς αναφορές στην «ανανέωση», προκειμένου να αποσείσουν την αίσθηση της προοδευτικής κοινής γνώμης ότι πρόκειται για μια κίνηση αναχρονιστική. Αντίθετα, όταν ήταν στο ΚΚΕ, η αναφορά και μόνο στους «ανανεωτικούς» αυτούς όρους θεωρούνταν απ’ αυτούς ρεφορμισμός, οπορτουνισμός. Ειδικότερα:
ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Το ΚΚΕ αγωνίζεται, όπως είναι γνωστό, για την οικοδόμηση κοινωνικοπολιτικού Συνασπισμού με στόχο, στρατηγικής σημασίας, όπως προσδιόρισε στο 12ο Συνέδριό του, την αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Στη βάση αυτή διατύπωσε τους προγραμματικούς στόχους για μια νέου τύπου ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Ο δρόμος σ’ αυτή την κατεύθυνση ασφαλώς δεν είναι ευθύγραμμος, έχει ζιγκ-ζαγκ, περνά από επιμέρους μάχες, απαιτεί ενδιάμεσες τακτικές κινήσεις, που απαντούν στα προβλήματα της πολιτικής ζωής της χώρας, συσπειρώνουν μάζες, δημιουργούν τη σταδιακή συγκέντρωση των δυνάμεων.
Πολλά από τα μέλη της αντικομματικής κίνησης, κατά καιρούς, έχουν διαφωνήσει και στη στρατηγική και στην τακτική του Κόμματος.
Στο επίπεδο της στρατηγικής, ορισμένοι θεώρησαν την. «αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό» ως εγκατάλειψη της επαναστατικής διαδικασίας, εγκατάλειψη της «δημοκρατίας του λαού». Στο πεδίο της τακτικής διαφώνησαν με τις σημαντικότερες τακτικές κινήσεις του Κόμματος που επιβάλανε οι συγκεκριμένες συνθήκες.
Ουσιαστικά, γι’ αυτούς, ένα κομμουνιστικό κόμμα, πρέπει να περιορίζεται, μονότονα και αποκλειστικά, στη γενική απαγγελία των στρατηγικών στόχων. Η άρνηση, ουσιαστικά, των τακτικών κινήσεων, τους οδηγεί πχ. να μετατρέπουν αναγκαστικές, προσωρινές επιλογές, τακτικού χαρακτήρα, όπως τις επιλογές του Ιούνη και του Νοέμβρη, σε μόνιμη στρατηγική του Κόμματος για να θεμελιώσουν έτσι και την άποψή τους για «ενσωμάτωση του ΚΚΕ στο καπιταλιστικό σύστημα». Κάθε κίνηση στο πεδίο της τακτικής αποκαλείται «διολίσθηση προς τα δεξιά».
Σε τελευταία ανάλυση οι διαφορές τους στα θέματα τακτικής υποκρύπτουν μια βαθύτερη διαφορά στρατηγικού χαρακτήρα όσον αφορά τη φυσιογνωμία του Κόμματος. Αν δηλαδή ένα κομμουνιστικό κόμμα θα ασκεί συγκεκριμένη πολιτική ή όχι. Στα θέματα τακτικής εκφράζουν άρνηση της συγκεκριμένης παρέμβασης του Κόμματος, στις συγκεκριμένες συνθήκες, στους συγκεκριμένους συσχετισμούς, με συγκεκριμένους, στόχους. Εκφράζουν την υποκατάσταση της πολιτικής με αφηρημένη ζύμωση.
Είναι σαφής η προσπάθειά τους να υπεκφεύγουν στα κρίσιμα προβλήματα και ερωτήματα που μπαίνουν κατά καιρούς, στην πολιτική του Κόμματος, η άρνησή τους κατά κανόνα για συγκεκριμένη δέσμευση στο «τι να κάνουμε» ώστε εκ του ασφαλούς να κάνουν κριτική, υποτίθεται από τα αριστερά.
Έτσι, όταν το Κόμμα βρέθηκε στην ανάγκη να πάρει συγκεκριμένη θέση τον Ιούνη μπροστά στις λύσεις που είχε μπροστά του, ορισμένοι απ’ αυτούς πρόβαλαν τη θέση «ότι δεν μας αφορούν τα διλήμματα του συστήματος». Ένα επαναστατικό κόμμα, όμως, δεν μπορεί να κάνει πολιτική εκτός τόπου και χρόνου, πολιτική φυγής από τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, πολιτική στην οποία ελεύθερα και από μόνο του θα επιλέγει το πεδίο της σύγκρουσης.
Αυτή η άρνηση, με τη μια ή την άλλη παραλλαγή, της συγκεκριμένης πολιτικής διαπερνά τη στάση τους από το 11ο Συνέδριο μέχρι σήμερα. Έτσι, στο 11 ο Συνέδριο και τα πρώτα χρόνια μετά απ’ αυτό, επικαλούμενοι μάλιστα το 10ο Συνέδριο, αντιτάχθηκαν στην προσπάθεια του Κόμματός μας να παρέμβει στην πορεία διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ώστε να δημιουργήσει ένα ισχυρό μαζικό κίνημα με στόχους αλλαγής, να προωθήσει ανακατατάξεις στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, να πλήξει τη λογική της αυτοδυναμίας, να δημιουργήσει προϋποθέσεις για μια δημοκρατική κυβέρνηση με προοδευτικό πρόγραμμα. Η θέση αυτή του Κόμματος το βοήθησε — όπως είναι γνωστό — στη συνέχεια να κρατήσει μια ικανοποιητική επικοινωνία με τον κόσμο που ακολουθούσε το ΠΑΣΟΚ και να αντιταχθεί με καλύτερους όρους στη συντηρητική στροφή της κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ.
Παρά τη φραστική τους συμφωνία στο 12ο Συνέδριο, από την αρχή στράφηκαν ενάντια σε βασικές του θέσεις και ιδιαίτερα στην προώθηση του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, που αποτελούσε κεντρική ιδέα του Συνεδρίου. Ουσιαστικά, ήθελαν συμμαχία χωρίς συμμάχους. Συνασπισμό της Αριστεράς χωρίς τις υπαρκτές δυνάμεις της Αριστεράς υποστηρίζοντας ότι αρκεί να απευθυνόμαστε, γενικά και αόριστα, στη βάση.
Αντιστάθηκαν στην προσπάθεια του Κόμματος να δώσει πιο συγκεκριμένο περιεχόμενο στους στόχους του, να διευρύνει τη θεματολογία της πολιτικής του, εμφανίζοντας ως μοναδικό γνώρισμα επαναστατικής συνέπειας τη μονότονη επανάληψη των γενικών αντιιμπεριαλιστικών συνθημάτων. Ειδικότερα αντιστάθηκαν στις κατευθύνσεις του Κόμματος για αναπροσαρμογές στην πολιτική της ΚΝΕ, ώστε να αγγίξει αυτή όλο το φάσμα των αναγκών και ενδιαφερόντων της νεολαίας και να ξεφύγει από την αφηρημένη πολιτικολογία και στείρα συνθηματολογία που την αποσπούσε από τις μάζες της νεολαίας.
Στο θέμα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας επιδίωκαν να εγκλωβίσουν το Κόμμα αποκλειστικά στις μονότονες καταγγελίες και στην επανάληψη μόνο του συνθήματος «έξω από την ΕΟΚ». Και παραγνώριζαν τη βασική κατεύθυνση του 12ου Συνεδρίου — όπως αυτή αναπτύχθηκε στη συνέχεια και παραπέρα — για συγκεκριμένη παρέμβαση, με συγκεκριμένους αγώνες, συγκεκριμένα κινήματα και συγκεκριμένους στόχους και στη χώρα μας και στην Κοινότητα, ώστε να αποκρούονται, οι συνέπειες της ένταξης, να προωθούνται, κατά το δυνατό, πολιτικές που να υπολογίζουν τα συμφέροντα και την κοινωνική ασφάλεια των εργαζομένων, την προστασία του περιβάλλοντος, την πορεία προς την ύφεση, τον αφοπλισμό, τη συμβίωση στο «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι». Ήταν μια στάση που κατέληγε να αφήνει ανενόχλητες, ουσιαστικά, τις συντηρητικές δυνάμεις, και στη χώρα μας και στην κοινότητα, να προωθήσουν τους στόχους τους, να αποσπάσει το Κόμμα από τον εργαζόμενο κόσμο που ζητά συγκεκριμένη υπεράσπιση των συμφερόντων του και να εμποδίζει τον κόσμο αυτό να αντιληφθεί μέσα από την πείρα του το χαρακτήρα της ΕΟΚ και τις δυνάμεις που ηγεμονεύουν σ’ αυτήν. Μια τέτοια στάση, επίσης — όπως είχε επισημάνει το 12ο Συνέδριο — θα απέκλειε το Συνασπισμό του ΚΚΕ με εκείνες τις δυνάμεις της Αριστεράς στη χώρα μας και στην Ευρώπη που έχουν διαφορετική άποψη απ’ αυτό για την ένταξη της χώρας στην Κοινότητα. Οδηγούσε το Κόμμα στην αυτοαπομόνωσή του.
Η αντικομματική κίνηση αναφέρεται μ’ ένα κινδυνολογικό και πανικόβλητο τρόπο στην «ανασυγκρότηση» και στον «εκσυγχρονισμό» του συστήματος. Ουσιαστικά, αναγνωρίζει μια πρωτοφανή παντοδυναμία στο σύστημα, αφού — όπως λένε — έχει κιόλας, με τους εκσυγχρονισμούς του απορροφήσει το ΚΚΕ, τους πάντες, πλην ασφαλώς, τα μέλη της ομάδας. Το Κόμμα μας γνωρίζει ότι οι ανασυγκροτήσεις και οι εκσυγχρονισμοί του συστήματος συνδέονται με αντικειμενικές ανάγκες των παραγωγικών δυνάμεων και δεν αντιμετωπίζονται με αφορισμούς, ούτε με την ταύτιση του λαϊκού κινήματος με τις αναχρονιστικές δομές και τους ξεπερασμένους θεσμούς.
Αντιμετωπίζεται με μαζικούς αγώνες και κινήματα, με συγκεκριμένους στόχους, που φέρνουν στην ημερήσια διάταξη τα αιτήματα για εξασφάλιση της εργασίας, τον εκδημοκρατισμό των συνθηκών εργασίας, την προστασία του περιβάλλοντος, τη διαφάνεια, το δημοκρατικό και κοινωνικό έλεγχο. Αντιμετωπίζονται ριζικά και επιθετικά με την πρόταση του Συνασπισμού για προοδευτικό εκσυγχρονισμό, για μια νέου τύπου ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας σε ρήξη με τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα, τις κατεστημένες δομές και τους αναχρονιστικούς θεσμούς.
Όλη η πολεμική τους διαπνέεται από μια σαφή υποτίμηση της πάλης για μεταρρυθμίσεις, που αποκαλούνται «επιμέρους, αποσπασματικά μέτρα». Έτσι, λογουχάρη, η νομοθετική κατοχύρωση της ΑΤΑ ή οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, ή ο έλεγχος των προμηθειών κλπ. δεν είναι παρά αποσπασματικά μέτρα. Και ενώ τα λένε αυτά, η λεγόμενη άμεση πολιτική τους πρόταση δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά άθροισμα διεκδικήσεων μεταρρυθμιστικού χαρακτήρα, που θα μπορούσε να τις προτείνει και ένας μαζικός φορέας.
Η αντικομματική ομάδα υποβάθμιζε πλήρως, όταν δεν εναντιωνόταν, τις προσπάθειες του Κόμματος να εξελιχθεί η πολιτική του πέρα από το αφηρημένο σχήμα Δεξιά – Αντιδεξιά, να υπερβεί τις ψευδεπίγραφες διαχωριστικές γραμμές και να αποκαταστήσει τις πραγματικές κοινωνικές – ταξικές διαχωριστικές γραμμές στην πολιτική αντιπαράθεση.
Αντιτάχθηκαν τον τελευταίο χρόνο στα συγκεκριμένα διαβήματα του Κόμματος και της Αριστεράς (όπως «το διάβημα των τεσσάρων» στον Σαρτζετάκη) να εκδημοκρατίσουν, να εκσυγχρονίσουν, όσο γίνεται δυνατό, την πολιτική σύγκρουση, να βάλουν στο κέντρο της προγράμματα και ιδέες και όχι τα φαντάσματα του παρελθόντος και τους αφορισμούς, όπως επιδίωκε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Η προσπάθεια αυτή όχι μόνο δεν οδηγεί το Κόμμα στη «διόρθωση του συστήματος» και στην «κοινωνική και ταξική συναίνεση», όπως ισχυρίζονται, αλλά μπορεί και πρέπει να κάνει πιο καθαρή, πιο ανοιχτή, πιο ελεύθερη, πιο σύγχρονη, πιο προγραμματική την κοινωνική, ταξική και πολιτική αντιπαράθεση.
Είναι πολύ χαρακτηριστική για τους πολιτικούς τους προσανατολισμούς η στάση τους τον Ιούνη και Νοέμβρη.
Το Κόμμα βρέθηκε μπροστά σε δύσκολες επιλογές αφού είχε να επιλέξει, όχι ανάμεσα σε μια καλή και μια κακή λύση, αλλά ανάμεσα σε δύσκολες και προβληματικές λύσεις.
Η διασπαστική ομάδα αντιτάχθηκε στις επιλογές του Κόμματος χωρίς, σε τελευταία ανάλυση, να αντιπροτείνει τίποτα άλλο παρά εκλογές. Εκλογές, που τον Ιούνη θα οδηγούσαν σε παραγραφή των αδικημάτων, σε αυτοδυναμία — το πιθανότερο — της ΝΔ και σε φθορά της απλής αναλογικής και του ουσιαστικού ρόλου της Αριστεράς στην πολιτική ζωή.
Το Νοέμβρη πρότειναν πάλι αποκλειστικά εκλογές, αφού δεν απόμεινε άλλη λύση απ’ αυτήν της κυβέρνησης , κοινής αποδοχής. Εκλογές, δηλαδή, Ιούνη, Ιούλη και ξανά Νοέμβρη, Δεκέμβρη και πάλι Απρίλη. Οι εκλογές αυτές,-που θα τις χρεωνόταν η Αριστερά, θα αποδιάρθρωναν την οικονομική ζωή και το μαζικό κίνημα σε βάρος των εργαζομένων και θα έφθειραν μακροπρόθεσμα το ρόλο της Αριστεράς.
Ο Συνασπισμός, σταθερός στη θέση του για κυβέρνηση προοδευτικού προσανατολισμού, συμμετέχει, υπό όρους, από τον Ιούνη, σε αναγκαστικές, προσωρινές λύσεις, λύσεις συμβιβασμού, που υπαγορεύει η ασταθής ισορροπία των πολιτικών δυνάμεων και η ύπαρξη ορισμένων επειγόντων προβλημάτων. Η συγκατοίκηση σε τέτοιες προσωρινές κυβερνητικές λύσεις αποτελεί μια ιδιότυπη μορφή πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης και όχι καθιέρωση γενικότερων συναινετικών σχημάτων στη διακυβέρνηση της χώρας.
Ο Συνασπισμός, συμμετέχοντας, υπό όρους, σ’ αυτές τις κυβερνήσεις, δίνει και «εκ των άνω», τη μάχη για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, για την προώθηση δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και την αποτροπή μιας αυταρχικής, συντηρητικής πορείας. Αντίθετα με τις καταγγελίες της διασπαστικής ομάδας, ότι ο Συνασπισμός θα γίνει το σκαλοπάτι για την αυτοδυναμία της ΝΔ και τη συντηρητική πολιτική, η Αριστερά κατάφερε και τον Ιούνη και το Νοέμβρη, παρά τον όχι ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων, να βάλει φρένο στην αυτοδυναμία της ΝΔ και να ματαιώσει την υλοποίηση μιας νεοσυντηρητικής πολιτικής. Είναι χαρακτηριστική η δυσφορία στο χώρο της ΝΔ για τις λύσεις που δόθηκαν αφού έχει ομολογηθεί πια ότι κάνουν δυσχερέστερη την αυτοδυναμία της.
Η αντικομματική κίνηση έχει κύριο σλόγκαν της τις «δυνάμεις του κυβερνητισμού», όπου τσουβαλιάζονται όλες οι δυνάμεις από τη ΝΔ ως το ΚΚΕ. Εδώ είναι αυτονόητο ότι κάνουν λαθροχειρία, εμφανίζοντας την αναγκαστική συμμετοχή της Αριστεράς σ’ ένα συγκεκριμένο κυβερνητικό σχήμα ως μια θέση συμμετοχής πάση θυσία στην κυβέρνηση.
Πέρα όμως απ’ αυτό, πρέπει να επισημανθεί η ασυνέπεια και ο πολιτικός καιροσκοπισμός της αντικομματικής ομάδας και σ’ αυτήν ακόμα τη νεοαριστερίστικη στάση της και τις υπερεπαναστατικές της καταγγελίες σε βάρος του «κυβερνητισμού». Δεν είναι δυνατό να ψηφίζουν στην ΚΕ, όπως έκαναν οι περισσότεροι και τον Ιούνη και το Νοέμβρη την αξιοποίηση της «τέταρτης εντολής» και το σχηματισμό κυβέρνησης κοινής αποδοχής μ’ ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και τώρα να καταγγέλλουν γενικά τον «κυβερνητισμό» της Αριστεράς και να μιλούν για συγκυβέρνηση του «παλιού πολιτικού κόσμου».
Δεν είναι δυνατό, λογουχάρη, τον Ιούνη να συμφωνείς και να ψηφίζεις στην ΚΕ το σχηματισμό κυβέρνησης στηριγμένης στη ΝΔ και το Συνασπισμό και να έρχεσαι σε ρήξη με το Κόμμα, όπως έκανε ένας απ’ αυτούς, γιατί η κυβέρνηση αυτή περιλαμβάνει πολιτικά πρόσωπα και όχι «προσωπικότητες».
Δεν είναι δυνατό να καταγγέλλεις τον «κυβερνητισμό» της Αριστεράς και ταυτόχρονα να υποστηρίζεις μ’ όλους τους τόνους το σχηματισμό κυβέρνησης της απλής αναλογικής, που βέβαια υπήρχε στη σκέψη της ΚΕ του ΚΚΕ με τη μορφή όμως της πρότασης για να μετατραπεί η υπηρεσιακή κυβέρνηση σε βραχύβια κυβέρνηση για την κατάργηση του «συν ένα». Αυτή η έσχατη εφεδρική λύση, με τα πολλά οπωσδήποτε μειονεκτήματα, ακυρώθηκε στην πράξη από τη στάση των Οικολόγων. Η θέση αυτή, ασφαλώς, δεν συμβιβάζεται με τη δημαγωγία κατά του «κυβερνητισμού» και με τις υπερεπαναστατικές κορόνες.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΖΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Το Κόμμα μας έχει επισημάνει τα σύνθετα και δύσκολα προβλήματα ανάπτυξης του μαζικού κινήματος, καθώς και τις καθυστερήσεις στη δουλειά στην εργατική τάξη και ιδιαίτερα σ’ ορισμένα τμήματά της. Η αντικομματική ομάδα ξεμπλέκει μ’ όλα αυτά τα προβλήματα, χρεώνοντάς τα απλώς στο ΚΚΕ και στην αρνητική, υποτίθεται, θέληση της ηγεσίας του. Είναι εμφανής η υποτίμηση των στόχων που μπορούν άμεσα να κατακτηθούν από το μαζικό κίνημα και η προτίμηση προς στόχους γενικής ζύμωσης, που μπαίνουν υποκειμενικά και γραφειοκρατικά από τα πάνω, μακριά από τις πραγματικές διαθέσεις της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Είναι, επίσης, εμφανής η υποτίμηση της προσπάθειας του Κόμματος να διευρύνει τους διεκδικητικούς ορίζοντες του μαζικού κινήματος και η κολακεία τους σε κάθε στενή, συντεχνιακή συμπεριφορά.
Χαρακτηριστικό της φύσης και του προσανατολισμού τους είναι και οι «συμμαχίες» άνευ αρχών που αναπτύσσουν σ’ ορισμένες περιπτώσεις στο μαζικό κίνημα, όπως συμμετοχή σε διάφορα αντι-ΕΣΑΚ μπλοκ.
Μπροστά στα δύσκολα προβλήματα της πολιτικής ξεφεύγουν με αναφορές του τύπου «να πάμε στις μάζες». Παραβλέπουν ότι οι μάζες απαιτούν από τους κομμουνιστές συγκεκριμένες απαντήσεις σ’ όλα τα προβλήματα, από τα άμεσα κλαδικά τους ως το θέμα της διακυβέρνησης της χώρας. Και τέτοια απάντηση στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας δεν δίνουν. Συνιστούν, ουσιαστικά, την αδιαφορία για το τι κυβέρνηση θάχει η χώρα στο όνομα των μαζών και των μαζικών κινημάτων. Υπάρχει η τάση να αναφέρονται, και μάλιστα καταχρηστικά και ιδεαλιστικά, στην εργατική τάξη, ενώ αγνοούν κατά κανόνα τις συνθήκες ζωής και πάλης της και τις πραγματικές δυσκολίες ανάπτυξης του κινήματός της.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ
Η ΚΕ έχει επισημάνει την αναντιστοιχία στο βηματισμό του Κόμματος ανάμεσα στον πολιτικό και ιδεολογικό τομέα. Έχει επισημάνει τις καθυστερήσεις στο θεωρητικό και ιδεολογικό τομέα και γι’ αυτές βέβαια οι ευθύνες είναι, καταρχήν, συλλογικές των καθοδηγητικών οργάνων. Ταυτόχρονα, όμως, έχει τονίσει η ΚΕ ότι η θεωρία δεν είναι ένα σύνολο από αφηρημένα σχήματα, που ισχύουν για όλες τις περιπτώσεις, όπως περίπου την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι απ’ αυτούς που αποχώρησαν.
Αντίθετα με τις καταγγελίες τους για «υποβάθμιση της θεωρίας» από την ηγεσία του Κόμματος, οι ίδιοι κάθε άλλο παρά συμβάλανε στη δημιουργική και τολμηρή ανάπτυξη της θεωρίας σε άμεση σύνδεση με τις νέες πραγματικότητες στον κόσμο και τη χώρα μας και με τις θεωρητικές και ιδεολογικές απαιτήσεις που δημιουργούσαν οι νέοι ορίζοντες στην πολιτική του Κόμματος. Αντί για πρωτοποριακή θεωρητική δουλικά, υπήρξε προτίμηση στη στείρα στάση του «θεματοφύλακα» της «επαναστατικής καθαρότητας». Ορισμένοι απ’ αυτούς δηλώνουν τώρα ότι βλέπουν αυτοκριτικά την προϊστορία τους και επαναλαμβάνουν χίλιες φορές τη λέξη «ανανέωση». Αλλά όλα αυτά είναι εντελώς αναξιόπιστα και υποκριτικά, αφού τα ανακαλύπτουν σε ελάχιστο μόλις χρόνο μετά την αποχώρησή τους και μάλιστα συνοδεύονται από τη συγκεκριμένη αντικομματική πρακτική τους δράση.
Έτσι, αυτοί που εμφανίζονται όψιμα ως κριτές της στάσης του Κόμματος απέναντι στις σοσιαλιστικές χώρες, αντιστάθηκαν σταθερά σε κάθε προσπάθεια για ρεαλιστικότερη προσέγγιση της πραγματικότητας των χωρών αυτών, που την παρουσίαζαν ως ιδεολογική υποχώρηση. Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση πολλών απ’ αυτούς στο 11ο Συνέδριο στην αναφορά και μόνο των προβλημάτων και δυσκολιών των σοσιαλιστικών χωρών. Αντιμετώπιζαν με πολεμική και χαρακτηρισμούς τις προσπάθειες να μελετηθούν σε βάθος οι αντιθέσεις και παραμορφώσεις της σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Η χρήση εμπορευματοχρηματικών σχέσεων στο σοσιαλισμό, ούτε λίγο ούτε πολύ, κατανοούνταν ως πισωγύρισμα στον καπιταλισμό, ενώ υποβάθμιζαν εντελώς το δεσμό δημοκρατίας – σοσιαλισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη θέση του Κόμματος και της Αριστεράς ότι «η δημοκρατία αποτελεί όχι μόνο μέσο, αλλά και σκοπό του σοσιαλισμού» την εμφάνισαν ορισμένοι απ’ αυτούς ως θέση εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού του καπιταλιστικού συστήματος. Ο νέος τρόπος σκέψης στη διεθνή ζωή και μια σειρά ενέργειες των Σοβιετικών, όπως η αποχώρηση των στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, οι αναφορές στα οικουμενικά προβλήματα, παρουσιάζονταν, σε πολλές περιπτώσεις, ως υποχώρηση στον ταξικό εχθρό και ως εγκατάλειψη από τη Σοβιετική Ένωση των αγώνων των λαών.
Οι μεταρρυθμίσεις στο σοσιαλισμό θεωρούνται, κατά κανόνα, «επιστροφή στον καπιταλισμό», ενώ ούτε λίγο ούτε πολύ, οι αναφορές τους στις ραγδαίες εξελίξεις στις σοσιαλιστικές χώρες δεν γίνονται για να βγει κανένα ουσιαστικό δίδαγμα, αλλά για να ταυτίσουν όψιμα την ηγεσία του Κόμματος με κείνες τις ηγεσίες των κομμάτων που αποσπάστηκαν από τους εργαζόμενους. Οι θέσεις αυτές στην πιο ακραία δογματική μορφή προωθούνταν στον ευαίσθητο χώρο της ΚΝΕ. Σήμερα, από τις ακραίες εξιδανικεύσεις, μεταπίπτουν απότομα στο μηδενισμό των πάντων και στην πλήρη ιδεολογική σύγχυση.
ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
Η αντικομματική ομάδα κάνει κύριο στοιχείο της πολεμικής της προς το Κόμμα το θέμα της «εσωκομματικής δημοκρατίας», «το δικαίωμα στη διαφωνία» και το «διάλογο» που τους αρνήθηκε, υποτίθεται, το Κόμμα.
Το δικαίωμα στη διαφωνία είναι κατοχυρωμένο και το Κόμμα μας επιδιώκει να το διασφαλίσει αποφασιστικά απέναντι σε κάθε αυταρχική – διοικητική συμπεριφορά. Οι ίδιοι επανειλημμένα δήλωναν ότι είχαν πλήρως τη δυνατότητα να εκφράζουν ελεύθερα τη διαφωνία τους στα όργανα του Κόμματος. Το Κόμμα θεωρεί γόνιμη τη διαφωνία και τη δημοκρατική συζήτηση και επιδιώκει τη δημιουργική σύνθεση των απόψεων. Κι είναι αυτοί που αρνήθηκαν τη δημοκρατική συζήτηση, το γόνιμο διάλογο, καταφεύγοντας στην εχθρική προς το Κόμμα δράση. Δεν είναι το δικαίωμα στη διαφωνία που τους συγκινεί, αλλά το δικαίωμα στη συνωμοτική φραξιονιστική δράση, έξω από αρχές, για διάβρωση του κομματικού δυναμικού. Θεωρούν δικαίωμά τους την παραβίαση των κανόνων λειτουργίας του Κόμματος.
Ουσιαστικά, αρνούνταν το δικαίωμα της συντριπτικής πλειοψηφίας να εξασφαλίσει την υλοποίηση της πολιτικής που αποφασίζει. Αρνούνται την ενότητα δράσης των μελών του Κόμματος πάνω στη γραμμή της πλειοψηφίας, ανεξάρτητα από τις απόψεις που έχουν διατυπώσει. Είναι χαρακτηριστική η άρνησή τους στην ΚΕ να καταδικάσουν την απαράδεκτη ενέργεια του Κώστα Κάππου. Ακούστηκαν, μάλιστα, απόψεις ότι το στέλεχος του Κόμματος μπορεί να παραβιάζει την πολιτική γραμμή και την ενότητα δράσης του Κόμματος, όταν έχει συνειδησιακό πρόβλημα. Απόψεις ότι η παραβίαση του καταστατικού, και μάλιστα κατάφωρα, δεν τη θεωρούν πρόβλημα. Κι αυτό παρά τις υπογραμμίσεις του ΠΓ ότι, αν τίθεται θέμα να τροποποιηθεί το καταστατικό, αυτό μπορεί να συζητηθεί στα αρμόδια σώματα του Κόμματος, αλλά όσο αυτό ισχύει, πρέπει να είναι υποχρεωτικό για όλους.
Χαρακτηριστικό της φύσης αυτής της ομάδας είναι η κλιμάκωση των ενεργειών της με βάση προδιαγραμμένο σχέδιο σε κάθε συγκυρία, η άκρως συνωμοτική και διπρόσωπη πρακτική της. Η πρακτική της δεν ήταν στην κατεύθυνση της ανάπτυξης της εσωκομματικής δημοκρατίας και της γόνιμης συζήτησης, μέσα από την οποία θα διεκδικούσαν νόμιμα να πείσουν για τις απόψεις τους, αλλά ακριβώς η υπονόμευση μιας τέτοιας κομματικής συζήτησης. Η πρακτική τους δεν ήταν η δημοκρατική συζήτηση σ’ ένα μεγάλο συσπειρωμένο κομματικό σχηματισμό, αλλά η πλήρης υποκατάσταση του μεγάλου κομματικού δεσμού από τη λογική της «παρέας», της συνωμοτικής κατάληψης θέσεων και της διάβρωσης.
Αν τους ενδιέφερε πράγματι η δημοκρατία στο Κόμμα, θα φρόντιζαν να συμβάλουν στην ανάπτυξή της. Δεν θέλησαν, γιατί η ίδια η εσωκομματική δημοκρατία, η ίδια η θέληση της πλειοψηφίας των μελών του Κόμματος θεωρούσαν ότι θα ήταν αντίθετη με τις απόψεις και ενέργειές τους. Γι’ αυτό και δεν έμειναν τελικά στο Κόμμα. Αν το πρόβλημά τους ήταν ότι είχαν «απόψεις», θα παρέμεναν στο Κόμμα που αποτελεί τον πιο προνομιακό χώρο για την κομμουνιστική συζήτηση, για την παραγωγή νέων ιδεών, για την επεξεργασία αριστερής πολιτικής, για τη συμβολή στην ανάπτυξη μαζικών αγώνων και κινημάτων, για την αναχαίτιση της συντηρητικής πολιτικής.
Όψιμα, τα στελέχη που αποχώρησαν δημαγωγούν για τη δημοκρατία στο Κόμμα για να εκμεταλλευθούν τις κάθε είδους δυσαρέσκειες που δημιουργούνται από τα υπαρκτά προβλήματα του Κόμματος στον το-μέα αυτό. Είναι αναξιόπιστη η προσπάθειά τους, γιατί ούτε στις προ-τάσεις, ούτε στην πρακτική τους διακρίθηκαν για ευαισθησία στο θέμα αυτό. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε τομείς που είχαν ελέγξει, όπως, λογουχάρη, στα όργανα και στο μηχανισμό της ΚΝΕ, επικράτησε ο αυταρχισμός και ο εξοβελισμός κάθε συντρόφου με αντίθετη άποψη. Στην πρακτική τους κυριαρχούσαν η έλλειψη σεβασμού προς κάθε αντίθετη άποψη που με ευκολία της κολλούσαν ταμπέλες αν δεν τη συνόδευαν με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Δεν κατέθεσαν ποτέ υπεύθυνα οποιαδήποτε συγκροτημένη πρόταση για πιο δημοκρατικούς κανόνες λειτουργίας του Κόμματος, ώστε να συζητηθεί και να εγκριθεί, ή να τροποποιηθεί, ή να απορριφθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι στρατεύονται εχθρικά προς το Κόμμα σε μια στιγμή που το ίδιο επεξεργάζεται παραπέρα τις μεθόδους του και αναζητά δρόμους για συντεταγμένα και τολμηρά βήματα στην ανάπτυξη της εσωκομματικής του δημοκρατίας και στην ανασυγκρότηση του μηχανισμού του.
ΑΙΤΙΕΣ:
Μελετώντας τις αιτίες, που οδήγησαν στην εμφάνιση και ανάπτυξη της αντικομματικής ομάδας, μπορεί να σημειωθεί ότι, ασφαλώς, υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες που αντικειμενικά δημιουργούν έδαφος για παρόμοιες απόψεις και διαφωνίες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ήταν και υποχρεωτικό να υπάρξει μια τέτοια αντικομματική ομαδοποίηση στη βάση των απόψεων αυτών. Υπάρχουν, δηλαδή, και οι παράγοντες των υποκειμενικών αδυναμιών και καθυστερήσεων. Συνοπτικά, θα μπορούσαν να σημειωθούν οι παρακάτω παράγοντες:
— Η γόνιμη ανάπτυξη και αναπροσαρμογή της πολιτικής του Κόμματος με βάση τις νέες κοινωνικές και πολιτικές πραγματικότητες, μπορεί να παρερμηνευτεί απλώς ως «στροφή στα δεξιά» απ’ όσους είναι προσκολλημένοι στις ανάγκες μιας προηγούμενης περιόδου της πολιτικής ζωής, π.χ. της δικτατορίας ή των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων. Η ανάπτυξη αυτής της πολιτικής μας δεν συνοδεύτηκε από την απαραίτητη ιδεολογική – πολιτική προετοιμασία και σ’ ορισμένα θέματα δεν πέρασε, στον απαιτούμενο βαθμό, μέσα από μια πιο γενικευμένη και πιο ουσιαστική συζήτηση, πράγμα που θα προετοίμαζε καλύτερα τις γραμμές του Κόμματος.
— Η ανοιχτή και οξυμμένη κρίση του συγκεκριμένου τύπου σοσιαλιστικής ανάπτυξης έρχεται σε σύγκρουση με τις εξιδανικευτικές θέσεις που είχαν σημαδέψει, αρκετά το κίνημά μας, δημιουργεί έδαφος για συγχύσεις. Το κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα περνά μια σημαντική καμπή σε παγκόσμια κλίμακα, κι αυτό τροφοδοτεί τις αναζητήσεις και τις διαφορετικές αντιλήψεις. Επίσης, το νέο διεθνές κλίμα και τα βήματα προς ένα νέο τρόπο σκέψης στις διεθνείς υποθέσεις, δημιουργούν προβλήματα σ’ όσους είναι προσκολλημένοι στους τρόπους που γινόταν προσέγγιση των θεμάτων αυτών στη δεκαετία του ’70 και γενικά του ψυχρού πολέμου.
— Η αίσθηση ότι ο αγώνας για το σοσιαλισμό θάναι σχετικά μακρόχρονος, κοπιαστικός, περίπλοκος, έρχεται σε σύγκρουση με τις παλιότερες προσδοκίες της νέας γενιάς για μια σχετικά γρήγορη και εύκολη «νίκη της επανάστασης».
— Η οξεία και μακρόχρονη αντιπαράθεση με το «ΚΚΕ εσ», σε συνδυασμό, μάλιστα, με τις δυσκολίες δημιουργικής ανάπτυξης της θεωρητικής και πολιτικής σκέψης του κινήματος, άφησε έδαφος για «τράβηγμα της βέργας» από την ανάποδη προς αριστερίστικες δογματικές θέσεις.
— Τα σοβαρά προβλήματα και οι δυσκολίες στην οργανωμένη ζωή του Κόμματος, όπως το στιλ καθοδήγησης, τα φαινόμενα διοικητικής πρακτικής, η σχετικά περιορισμένη συμμετοχή των μελών, η αδύνατη ιδεολογική ζωή, οι αδυναμίες στην επαρκή πληροφόρηση κλπ., δημιουργούν αντικειμενικό έδαφος για δυσαρέσκειες. Τα προβλήματα αυτά συνδέονται, σε τελευταία ανάλυση, με την καθυστέρηση στην προώθηση της ποιοτικής στροφής, που αποφάσισε το 12ο Συνέδριο.
Αυτές όμως οι αιτίες — αντικειμενικές και υποκειμενικές — δεν θα οδηγούσαν νομοτελειακά στην εμφάνιση της αντικομματικής ομάδας και μάλιστα στο ίδιο το καθοδηγητικό όργανο του Κόμματος, αν δεν υπήρχαν μια σειρά άλλοι παράγοντες που συνδέονται με αδυναμίες στην πολιτική στελεχών του και στη λειτουργία του καθοδηγητικού του μηχανισμού.
Το Κόμμα, όπως είναι γνωστό, λόγω του «ηλικιακού κενού» που εμφανίστηκε στη στελέχωσή του, υποχρεώθηκε να αναδείξει στον καθοδηγητικό του μηχανισμό πολλά νεαρά στελέχη και μάλιστα σε με-γάλο βαθμό από ένα συγκεκριμένο κύκλο συντρόφων της ΚΝΕ. Αυτό ήταν αναγκαίο, θετικό και βοήθησε το Κόμμα. Δεν δόθηκε όμως, στην πράξη, η απαιτούμενη προσοχή σε μια σειρά χαρακτηριστικά αυτής της στελεχικής ανανέωσης. Υπήρξε, κάτω από την πίεση των αναγκών, βιαστική κατά κανόνα, «επαγγελματοποίηση», προτού αποκτηθεί η απαραίτητη κοινωνική εμπειρία.
Το κυριότερο, υπήρξε άντληση πολλών στελεχών από έναν κύκλο συντρόφων που διατηρούσαν ισχυρούς τους δεσμούς και την προσωπική αλληλεγγύη της «παλιάς παρέας». Δεν δόθηκε η απαιτούμενη προσοχή στο γεγονός ότι το «παρεΐστικο» και «οικογενειακό» πνεύμα επικάλυπτε αρκετά την κομματικότητα, ότι πολλά απ’ αυτά τα στελέχη αυτάρεσκα κλείστηκαν στις αρχικές πρώτες γνώσεις και δυσκολεύτηκαν σοβαρά να αναπροσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις, ότι από την αρχή υπήρχαν εμφανή σημάδια αβανγκαρντισμού, ότι εμφανίζονταν αντιλήψεις ότι αυτοί είναι οι «εκλεχτοί», η «αριστερά», οι «μη ηττοπαθείς», οι νόμιμοι «κληρονόμοι» του Κόμματος. Σ’ αυτή τη βάση γίνεται μια υπερεκτίμηση του οπωσδήποτε σημαντικού ρόλου της ΚΝΕ στην ανάπτυξη του Κόμματος και του κινήματος. Καθιερώθηκε σε μεγάλο βαθμό, έτσι, σαν κανόνας, με μορφή «επετηρίδας», το πέρασμα καθοδηγητικών στελεχών της ΚΝΕ στην Κεντρική Επιτροπή και στα τμήματά της, χωρίς μάλιστα να γίνεται η απαιτούμενη, σε βάθος, μελέτη της ανάδειξης και χωρίς να ελέγχεται η απόδοσή τους και η ανταπόκρισή τους στις νέες ανάγκες του Κινήματος.
Η συγκέντρωση των περισσότερων απ’ αυτούς στο μηχανισμό της ΚΕ χωρίς πάντα επαρκή απασχόληση, καθώς και η στασιμότητα στις ίδιες βασικά δραστηριότητες, ενέτεινε το φαινόμενο της καθημερινής αλληλοζύμωσης και ομαδοποίησης. Σ’ αυτή την κατεύθυνση επιδίωκαν να συγκεντρώσουν γύρω τους κάθε λαθεμένη άποψη, κάθε δυσαρέσκεια και να αξιοποιήσουν κάθε φιλοδοξία για ανάδειξη και για μεγαλύτερο προσωπικό ρόλο. Ουσιαστικά, από πολύ νωρίς, υπήρχε ένας στενός κύκλος στελεχών που σταδιακά διευρυνόταν και δικτυωνόταν με τη φιλοδοξία να ελέγξει το Κόμμα και τους προσανατολισμούς του.
Στο χώρο της ΚΝΕ σεχταριστικές νοοτροπίες και αντιλήψεις εμφανίζονται ακόμα και από τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’70. Δεν αντιμετωπίζονται με την απαιτούμενη προσοχή, αλλά αντίθετα θεωρούνται φυσιολογικές. Στην πορεία, προσδίδονται, με τη συνδρομή των γνωστών στελεχών του Κόμματος, όλο και περισσότερο στην ΚΝΕ τα χαρακτηριστικά του Κόμματος, και μάλιστα «αριστερού» σε διάκριση από το Κόμμα που στρέφεται, υποτίθεται, προς τα δεξιά. Όλο και πιο ταχτικά εμφανίζεται προς τα έξω ή διάκριση της «συνεπούς αριστερής» ΚΝΕ από το Κόμμα.
Παράλληλα με τα αρνητικά προβλήματα στην ΚΝΕ, σημειώνονται διαδοχικά ανάλογες κρίσεις στις κομματικές οργανώσεις των ναυτεργατών, της Πάτρας, των Β. Προαστίων που άμεσα ή έμμεσα συνδέονται, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, με τα ίδια πρόσωπα, χωρίς να παίρνονται ουσιαστικά μέτρα.
Ανοιχτή και κορυφαία εκδήλωση του αναπτυσσόμενου φραξιονισμού αποτέλεσε το 4ο Συνέδριο της ΚΝΕ με άμεση συμμετοχή στελεχών του Κόμματος. Το ΠΓ, λίγο πριν και μετά το 4ο Συνέδριο αρχίζει να αντιμετωπίζει πιο σοβαρά τα αρνητικά προβλήματα στην ΚΝΕ, αλλά χωρίς επαρκή μέτρα, τη στιγμή που έχουν δρομολογηθεί πιο εντατικά οι φραξιονιστικές διαδικασίες και στην ΚΝΕ και στο Κόμμα, που οδήγησαν τελικά στην πλήρη συγκρότηση και δημόσια εμφάνιση της αντικομματικής ομάδας.
ΕΥΘΥΝΕΣ:
Οι ευθύνες, πριν απ’ όλα και κύρια, βρίσκονταν συλλογικά στο Πολιτικό Γραφείο. Ευθύνες υπάρχουν, βέβαια, και στην Κεντρική Επιτροπή. Οι ευθύνες αυτές έχουν σχέση:
— Με τη γενικότερη πολιτική στελεχών που ακολουθήθηκε και τις χωρίς την απαιτούμενη μελέτη αναδείξεις. Με την αργοπορία να συζητηθούν πιο ανοιχτά και σ’ όλη την κλίμακα του Κόμματος, οι λαθεμένες αντιλήψεις τους. Με τη σοβαρή καθυστέρηση στη σε βάθος πολιτικοϊδεολογική, διευκρίνιση όλων των μεγάλων θεμάτων του κινήματος, πράγμα που θα περιόριζε το έδαφος για την αντικομματική ομάδα. Υπήρξαν, επίσης, ελλείψεις στην πιο ουσιαστική ανάπτυξη της εσωκομματικής δημοκρατίας, ιδιαίτερα της διαφάνειας και της πληροφόρησης των μελών του Κόμματος, πράγμα που θα δυσκόλευε τις κινήσεις τους.
— Με τη σοβαρή καθυστέρηση στην υλοποίηση μιας ουσιαστικής αναπροσαρμογής στους προσανατολισμούς της ΚΝΕ από το τέλος κιόλας της δεκαετίας του ’70. Την ανοχή επί μεγάλο διάστημα των αρνητικών τάσεων σ’ αυτήν. Τη μη δραστική ανανέωση του στελεχικού της δυναμικού, την υποβάθμιση ή και ακόμα την εγκατάλειψη της γόνιμης παρακολούθησης και συμβολής στη δουλειά της ΚΝΕ από τις κομματικές οργανώσεις. Την ανάδειξη του Γράψα σε Γραμματέα της οργάνωσης, κάτω από τις πιέσεις που ασκήθηκαν για να αναθεωρήσει το ΠΓ την αρχική του σκέψη για άλλο σύντροφο.
— Με την ανάθεση κρίσιμων κρίκων της καθοδηγητικής δουλειάς σε στελέχη που όχι μόνο διαφωνούσαν συστηματικά με την πολιτική του Κόμματος, αλλά επιδίδονταν και σε κλεφτοπόλεμο σε βάρος της. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα τα τμήματα της ιδεολογικής δουλειάς είχαν στελεχωθεί, εδώ και πολλά χρόνια, αποκλειστικά από συντρόφους μιας συγκεκριμένης άποψης. Το ίδιο συνέβηκε με τα τμήματα Πολιτισμού και Παιδείας. Η παραμονή τους ή η αντικατάστασή τους δεν θάπρεπε να γίνει με μονομερή διοικητικά μέτρα, αλλά με καθαρή εξήγηση στην ίδια την ΚΕ όπου θα συζητούνταν πέραν της στάσης τους στη γενική πολιτική του Κόμματος και οι προσανατολισμοί των συγκεκριμένων τμημάτων της ΚΕ και η συγκεκριμένη δουλειά τους.
— Με τη δυσανάλογη ανάδειξη στην ΚΕ πολλών στελεχών του ίδιου «κλίματος», της ίδιας παρεΐστικης νοοτροπίας, χωρίς πάντα αντίστοιχη θετική συνεισφορά και χωρίς συγκεκριμένο έλεγχο της δουλειάς τους.
— Με τη σοβαρή καθυστέρηση της αντιμετώπισης των ενεργειών της αντικομματικής ομάδας και τη μη έγκαιρη ενημέρωση των μελών του Κόμματος για τη δράση της. Η καθοδήγηση του Κόμματος έπρεπε να δείξει στο συγκεκριμένο θέμα πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα μέλη του Κόμματος.
— Με το γεγονός ότι δεν συζητήθηκαν ανοιχτά στην ΚΕ τα εμφανή σημάδια ομαδοποίησης με τη σκέψη ότι δεν υπήρχαν «στοιχεία».
Ωστόσο, δεν γίνεται λόγος για «αστυνομικού τύπου στοιχεία», ή στοιχεία που θα στοιχειοθετούν σίγουρα μια βαριά καταστατική αντιμετώπιση, αλλά για συζήτηση των αδιαμφισβήτητων προσανατολισμών, ενεργειών και δεσμών. Θάπρεπε καθαρά και έγκαιρα να κληθούν να διαλύσουν το δίκτυο αυτών των φραξιονιστικών, συνωμοτικών σχέσεων.
Ασφαλώς, το ΠΓ, παρά τις σοβαρές ενδείξεις που είχε, δεν κατάλαβε πιο έγκαιρα όλο το βάθος της οργανωμένης υπονομευτικής δουλειάς και τις βαθύτερες προεκτάσεις των λαθεμένων προσανατολισμών της ομάδας. Στη βάση του βάρυνε ή αυταπάτη, όπως αποδείχτηκε, της σταδιακής αφομοίωσης των στελεχών αυτών στην ομαλή λειτουργία του Κόμματος, καθώς και η ευαισθησία να μην καταλογιστούν στην καθοδήγηση του Κόμματος διοικητικά μέτρα προς τους συντρόφους με διαφορετικές ή και αντίθετες απόψεις.
Το κόμμα μας θα αντιμετωπίσει με επιχειρήματα και όχι με αφορισμούς την αντικομματική κίνηση.
Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση στις κομματικές οργανώσεις να χρεώνεται στην αντικομματική κίνηση κάθε σύντροφος που μπορεί νάχει ανάλογες απόψεις για τις θέσεις του Κόμματος. Πρέπει να υπάρξει συγκεκριμένος διάλογος με όσους συντρόφους μπορεί να τους ακολούθησαν, είτε λόγω απόψεων, είτε λόγω συναισθηματικών, φιλικών δεσμών, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να τους ακολουθήσουν στην αντικομματική τους δράση. Το ΚΚΕ δεν υιοθετεί μια στάση εκδικητική ή απόρριψης των συντρόφων που βρέθηκαν μακριά του ή σε αντίθεση με την πολιτική του. Αντίθετα, θα καταβάλει, άμεσα, κάθε προσπάθεια για να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για επανένταξη στο Κόμμα ή για συσπείρωση στο Συνασπισμό πολλών από τους συντρόφους που κατά καιρούς αποχώρησαν, διαγράφτηκαν ή περιήλθαν σε αδράνεια, αλλά θέλουν να στρατευθούν σήμερα στο κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα. Πρέπει, στο αμέσως επόμενο διάστημα, να υπάρξει σ’ όλη την κλίμακα του Κόμματος μια γενικευμένη και συστηματική προσπάθεια σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Σε καμιά περίπτωση το Κόμμα δεν πρόκειται να αναδιπλωθεί, όπως ισχυρίζεται μερίδα του Τύπου, προκειμένου να αντιμετωπίσει την αντικομματική ομάδα. Αντίθετα, θα βγάλει βαθύτερα συμπεράσματα και θα προχωρήσει στην παραπέρα τολμηρή ανάπτυξη της πολιτικής του, την ενίσχυση της εσωκομματικής δημοκρατίας, της διαφάνειας και της αποφασιστικής συμμετοχής των μελών του στη λήψη των αποφάσεων, τη ριζοσπαστική ανάπτυξη και ανανέωση της θεωρίας του και των επεξεργασιών του για το σοσιαλισμό και τη γενικότερη ανταπόκρισή του στις προκλήσεις της εποχής.
Δεκέμβρης 1989
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ
ΚΟΜ.ΕΠ. ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1990
Η Ιστορία εκδικείται τους Αποστάτες του κομμουνιστικού κινήματος.
Ιδού….
Ένα “απίθανο” κείμενο – “σεντόνι”, που έχει στόχο να δικαιώσει μια ομάδα που έφυγε από το ΚΚΕ, μόνο και μόνο, επειδή το ΚΚΕ στράφηκε ενάντια στο ΠΑΣΟΚ.
Όλα τα άλλα, οι επικλήσεις του κοινού πορίσματος, οι λεπτομέρειες για το τι λέχθηκε στην Κ.Ε του ΚΚΕ κλπ είναι εντελώς προσχηματικά.
Στο κάτω κάτω, τις όποιες μεθοδεύσεις υποστηρίζουν οι αποχωρήσαντες, ότι χρησιμοποιήθηκαν εναντίον τους από το κόμμα, τις είχαν χρησιμοποιήσει και οι ίδιοι προηγουμένως εναντίον άλλων συντρόφων τους προηγουμένως σε άλλες περιπτώσεις. Όλοι τους, μεγαλοστελέχη ήταν και καθόλου άμωμοι…..
Αυτοί οι σύντροφοι, που βγήκαν στα κεραμίδια το 89, ούτε όταν το Κόμμα είχε γίνει τα πρώτα χρόνια, εξάρτημα του ΠΑΣΟΚ, είχαν ενοχληθεί, ούτε το κοινό πόρισμα με την τότε ΕΑΡ ήταν ικανό να τους κάνει να φύγουν. Η έντονη αντίδρασή τους, ήρθε μόνο όταν το ΠΑΣΟΚ απειλήθηκε σοβαρά από την συγκυβέρνηση Τζανετάκη.
λαθραναγνώστα για άλλη φορά ψεύδεσαι,
τα στελέχη που διαχωρίστηκαν από το ΚΚΕ το ’89, αν διαβάσεις προσεκτικά την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ της εποχής, κατηγορούνται γιατί δεν έκαναν αυτά που τους καταλογίζεις. Δηλαδή αντέδρασαν στην πολιτική ουρά στο ΠΑΣΟΚ, στο Κοινό Πόρισμα ΚΚΕ-ΕΑΡ, το Συνασπισμό, την ολέθρια Περεστρόικα και την συγκυβέρνηση ΤΖανετάκη. Η οποία δεν ήταν μια “απειλή για το ΠΑΣΟΚ” όπως ισχυρίζεσαι, αλλά συμμετοχή του ΚΚΕ σε αστική κυβέρνηση.
Αλλά αυτοί που λιβανίζεις σαν ηγεσία παντός καιρού τι έκαναν;
Η Παπαρήγα, ο Γόντικας, ο Κουτσούμας, ο Μαϊλης, ο Παφίλης, ο Σοφιανός και άλλοι όχι μόνο στήριζαν αυτό τον κατήφορο. Αλλά και στις εκλογές του 1990 στήριξαν τα κοινά ψηφοδέλτια με το ΠΑΣΟΚ στις μονοεδρικές για να μη βγει η δεξιά και στις δημοτικές εκλογές του 1990 τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ σε όλους τους δήμους.
Αλησμόνητα τα άρθρα της Παπαρήγα υπέρ της Μελίνας Μερκούρη για το δήμο Αθήνας.
Όσο και αν γράφεις ψέματα συστηματικά δεν είσαι σε θέση να σπιλώσεις κανένα. Δεν κάνεις για τη δουλειά
Δεν έφευγαν όμως….!!!!
Καλά, την μπάλα στην κερκίδα.
Από πού να φύγουν, αφού ήταν η ηγεσία του ΚΚΕ. Αυτοί το οδήγησαν εκεί μαζί τους συνασπισμένους και τα έσπασαν μετά για τις καρέκλες. Τον Στάλιν και τον μ-λ τον θυμήθηκαν κατόπιν εορτής.
Ψέμα και λάσπη για την υπεράσπιση του οπορτουνισμού και της υποταγής στην αστική πολιτική. Αυτά είναι τα αλλεπάλληλα σχόλια σου λαθραναγνώστα
“Σεντόνι”; Σίγουρα. “Απίθανο κείμενο”; Ίσως. Όμως, δικό σας το σεντόνι, δικό σας και το κείμενο… Ά, και κάτι άλλο: “Όλοι τους πασόκοι εκτός από αυτούς που συγκυβέρνησαν μαζί του…”
Ρε παιδιά εξήγησε και σε μένα, το συνασπισμό ποιος τον έκανε;
Δεν ήταν το ΚΚΕ ιδρυτικό μέλος;
Μήπως κατέβηκε ο Τρότσκι και τον έφτιαξε;
Έτσι θα εξηγούταν πολλά.
Ποιος ήταν ο σκοπός της κυβέρνησης τζανετακη και τι ανταλλάγματα πηραν;
Στο είπα και παραπάνω. Ναι το ΚΚΕ ήταν ιδρυτικό μέλος και οι μετέπειτα ΝΑΡίτες, ήταν μεγαλοστελέχη του ΚΚΕ. Γιατί λοιπόν δεν “τα σπάσανε” τότε και το έκαναν όταν απειλήθηκε το σκυλολόι του ΠΑΣΟΚ?
Κατά τον Γράψα, το σοκ, η ελληνική κοινωνία και ο κόσμος της αριστεράς, δεν το έπαθαν όταν υπογράφτηκε το κοινό πόρισμα, αλλά όταν απειλήθηκαν με ειδικά δικαστήρια φυλακή οι ΠΑΣΟΚοι.
Λοιπόν, αλλού οι ιστορίες γι αγρίους. Μερικοί, είμαστε αρκετά ξεσκολισμένοι και ξέρουμε μια χαρά τι παίχτηκε τότε.
Πόσοι πήγαν φυλακή από τους πασόκους;
Κανείς και μετά τους ξέπλυνε το ΚΚΕ με τις συνεργασίες στις μονοεδρικές στις βουλευτικές του 1990 και στις δημοτικές εκλογές του 1990. Ξανά έγιναν “προοδευτικοί”.
“Ξεσκολισμένος” μπορεί να είσαι, αλλά και συστηματικός ψεύτης και συκοφάντης.
Γιατί επαναλάμβάνεις αυτά που έλεγαν Κύρκος, Φλωράκης και οι μεγαλοεκδότες, ότι όσοι διαφώνησαν με την συγκυβέρνηση Τζανετάκη είναι βαλτοί του πασόκ και της Αυριανής.
Όμως το κείμενο της ΚΕ του ΚΚΕ που προφανώς δε διάβασες σε αυτή την ανάρτηση που επαγγελματική συστηματικότητα σχολιάζεις, τους κατηγορεί για το ακριβώς αντίθετο.
Αυτοί οι άνθρωποι που συκοφαντείς είχαν διαφωνήσει και με το κοινό πόρισμα και με το ΣΥνασπισμό.
Ο Κουτσούμπας, η Παπαρήγα,ο Φλωράκης τι είχαν κάνει;
Το πρόβλημά σας είναι ότι έχετε βασίσει όλη σας την ύπαρξη στον ετεροκαθορισμό σας έναντι του ΚΚΕ και των ταχτικών του κινήσεων μιας πολύ μικρής χρονικής περιόδου, 89-90, όπου όντως το ΚΚΕ δεν δικαιώθηκε πλήρως.
Οι ΠΑΣΟΚοι, όχι, δεν πήγαν όλοι φυλακή. Θα μπορούσε να είχαν πάει περισσότεροι και προπαντώς ο Παπανδρέου, αν δεν υπαναχωρούσε η ΝΔ και εάν γενικότερα δεν τον στήριζε η αστική τάξη. Αυτό το δίδαγμα το κατέγραψε το ΚΚΕ και έγινε η βάση για την μετέπειτα αυτοκριτική του, η οποία κατά την γνώμη μου είναι ατελής και το Κόμμα αδικεί τον εαυτό του.
Το ΠΑΣΟΚ δέχτηκε ένα αρκετά δυνατό χτύπημα.
Ο ελληνικός λαός όμως που το ξανάφερε στην κυβέρνηση τιμωρώντας όπως λένε μερικοί το ΚΚΕ, στην πραγματικότητα, τιμώρησε τον ίδιο του τον εαυτό. Διότι το ΠΑΣΟΚ είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την μετέπειτα χρεωκοπία της χώρας (περίοδος Σημίτη , ολυμπιακοί κλπ), την ένταξη στο ΔΝΤ και τα μνημόνια.
Το ΚΚΕ, είχε κάνει το καθήκον του και με το παραπάνω!
Επίσης, μετά το 89, το: “ΠΑΣΟΚ και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις” έληξε δια παντός. Το ΚΚΕ, επανέκτησε την πραγματική του φυσιογνωμία. Εχθρός της σοσιαλδημοκρατίας. Είτε αυτή είναι με τη μορφή του ΠΑΣΟΚ, είτε του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάνεις λάθος. Χαφράζουμε έναν άλλο δρόμο για την κομμουνιστική αριστερά. Όμως στην πορεία και στην πολιτική διαπάλη, προκύπτουν ζητήματα που επανέρχονται και δεν μπορούν να ξεπερνιούνται έτσι. Η ιστορία μας (μέχρι ένα σημείο κοινή, εδώ και 30 χρόνια χωριστή) πρέπει να γίνεται γνώση και όπλο των νέων γενεών. Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι. Η λήθη κρύβει τα προβλήματα (και τα σοβαρά λάθη) κάτω από το χαλάκι. Η ανάδειξη των λαθών αυτών δεν γίνεται για κανέναν άλλο λόγω πέρα από το να μην ξανακάνει η επαναστατική αριστερά τα ίδια λάθη. Λάθη θα ξανακάνει-και ξαναέκανε-, όχι όμως πάλι τα ίδια!
Ας σκύψουμε σοβαρά πάνω στα προβλήματα αυτά, στις στρατηγικές ελλείψεις, στα θεωρητικά ατοπήματα, στα ιστορικά λάθη, μελετώντας και όχι βρίζοντας όσους τα αναδεικνύουν. Δεν βοηθάει ο αφορισμός και οι συνδικαλιές. Φίλε λαθραναγνώστη, ένας, κλπ ΚΚΕδες, μην υπερασπίζεστε αυτά τα λάθη, μην δικαιολογήται τη γραμμή των συγκυβερνήσεων. Δεν το έχει ανάγκη αυτό ούτε το κόμμα σας…
Το ΠΑΣΟΚ και ειδικά η γραμμή Σημίτη, ήταν οι μόνοι που δεν έχασαν από το ’89.
Αν θες τη γνώμη μου, η, έστω τυπική, πλήρης αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ (που επέβαλε την μετάλλαξή του σε τΣύριζα), έγινε εφικτή ακριβώς γιατί ξέμεινε από την βασικότερη “Λοιπή Δημοκρατική Δύναμη”. Γι αυτό δε μπόρεσε να σταθεί στις θύελλες του “Χρηματιστηρίου” και της Κρίσης του 2010.
Κάψαμε ένα σπουδαίο Brand-Name της α.τ. Αυτό μπορούσαμε.
Κι αυτό ξεκίνησε το ’89.
Σήμερα θα είμασταν ακόμη πιο πίσω. Ιδε Πορτογαλία, Γαλλία, Ιταλία κλπ.
Νομίζω ότι ορόσημο ήταν ο θάνατος (τυχαίος;;;) του Αντρέα. Μετά ήταν προδιαγεγραμμένο το τι θα γίνει. Τα είπε και ο Χαραλαμπίδης στο συνέδριο το ’96, τα έλεγε και ο Τσοβόλας διαρκώς. Βέβαια ο Καργόπουλος είχε προλάβει να φήγει από το ’81, και άλλοι ακόμη νωρίτερα. Για μένα έχουν ιστορικό ενδιαφέρον και οι κατόπιν εορτής αναδρομές του Τζουμάκα.
Για τη σημερινή Ελλάδα ο Παπανδρέου θα ήταν πολυτέλεια. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδια για τους κυρκοφλωρακηδες, οι οποίοι ούτε μια απλή αναλογική δεν ‘προκαμαν’
Τα χιλιάδες μέλη της ΚΝΕ (που διαφώνησαν, έφυγαν, καθαιρέθηκαν, διαγράφτηκαν) ήταν μεγαλοστελέχη του ΚΚΕ; Ποιόν πας να κοροϊδέψεις;
Θυμάσαι ότι 8 μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ αποχώρησαν με δημόσιο κείμενό τους. Ήταν μειοψηφία στην ΚΕ λοιπόν. Φυσικά μέχρι να φτάσουν σε δημόσια παραίτηση και αποχώρηση καταψήφιζαν στα όργανα. Φυσικά γινόταν χαμός από τη μέρα της ανακοίνωσης του κοινού πορίσματος ΚΚΕ-ΕΑΡ σε όλες τις ΚΟΒ και ΟΒ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Η διαφωνία στο εσωτερικό του κόμματος και της ΚΝΕ δεν ήταν “μονόπρακτο”, κράτησε μήνες ή και χρόνια. Κατέληξε στη διάσπαση τελικά. Άσε λοιπόν τα κόλπα. Με τους ΠΑΣΟΚους εσύ συγκυβέρνησες! Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί…
Στο ΚΚΕ, πάντα υπάρχει κάποιο ιδιολογικοπολιτικό πρόβλημα. Μικρό, που κάθε τόσο μεγαλώνει και οδηγεί και σε εκρήξεις.
Το ΚΚΕ είναι αναγκασμένο να λειτουργεί με μια τρομερή αντιφατικότητα. Επαναστατικό κόμμα, που δρα σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας.
Το ελεύθερο κι ωραίο εξωκοινοβούλιο, είναι αδύνατον να το καταλάβει και απολαμβάνει την εικονική του πραγματικότητα.
Ρε συ λαθραναγνώστη, μην έχεις αυτόν τον αμυντισμό και το σύνδρομο καταδίωξης. Φυσικά το ΚΚΕ και όλα τα κομμουνιστικά κόμματα και οργανώσεις εφόσον δρουν μέσα στον καπιταλισμό, σε συνθήκες ταξικής πάλης, θα έχουν προβλήματα, θα κάνουν λάθη, θα έχουν εσωτερικές διαφωνίες, κ.ο.κ. Ποιός το αμφισβητεί αυτο; Το θέμα είναι να μαθαίνουμε από αυτά τα λάθη, να γνωρίζουμε γιατί υπάρχουν τα ιδεολογικοπολιτικά προβλήματα, να διορθώνουμε τακτική και στρατηγική. Αυτή είναι η συζήτηση. Μην τρελαίνεσαι και μην το παίρνεις προσωπικά.
Το εξωκοινοβούλιο δεν είναι ένας ενιαίος χώρος. Οσο αφορά τις κομμουνιστικές δυνάμεις της αριστεράς εκτός κοινοβουλίου, επίσης υπάρχουν ιστορικά θέματα, παραδόσεις που επικαθορίζουν, ρεύματα του παλιού κομμουνιστικού κινήματος που βάζουν όρια σε μια σύγχρονη επαναστατική κομμουνιστική στρατηγική. Αυτά είναι τα μεγάλα ζητούμενα, όχι να υπερασπίζουμε το ένα ή το άλλο μεγάλο λάθος μας…
Φίλε μου, το “εξωκοινοβούλιο” μπορεί να μην είναι ένας ενιαίος χώρος, αλλά, όσον αφορά στη στάση του απέναντι στο ΚΚΕ, είναι απόλυτα ενιαίο. Δεν υπάρχει κόμμα του εξωκοινοβουλίου που να μην εχθρικό απέναντι στο ΚΚΕ.
Αντιφατικό είναι να μην μπορείς (λόγω αστικής δημοκρατίας) να ‘τελειωνεις’ με την εσωκομματική αντιπολίτευση με ένα λουτρό αιματος, αυτό είναι το αντιφατικό…
Και αυτή η στοχοπροσηλωση του τότε ΚΚΕ να τελειώνει με τον Παπανδρέου και τον Παπανδρέισμο, σήμερα φαίνεται αρκετά ύποπτη, για να μην πω τίποτε άλλο. Και φυσικά δεν ηλθε από το πουθενά…αλήθεια, τι ανταλλάγματα πήρε για την συγκυβέρνηση τζανετακη;
Το αντάλλαγμα, ήταν ηθικό.
Ξεφορτωθήκαμε τους ΝΑΡίτες
άξιζε δηλαδή θεωρείς λαθραναγνώστα το ΚΚΕ να μπει σε δυο αστικές κυβερνήσεις, Τζανετάκη και Ζολώτα, να αναστήσει το κόμμα του Κύρκου, να ξαναγίνει ουρά του ΠΑΣΟΚ (δημοτικές 1990);
Και φυσικά να φτιαχτεί με τις επιλογές του ΚΚΕ ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ολέθριες συνέπειες;
Το ΝΑΡ σε μάρανε καημένε
Ρε φίλε, τι είναι αυτά που λέτε και ξαναλέτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απόγονος του ΣΥΝ? Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι “DIRECT” απόγονος του ΚΚες, είτε μεσολαβούσε ο ΣΥΝ, είτε όχι. Ο ΣΥΝ, ήταν μια ενδιάμεση, προσαρμοσμένη, μορφή που πήρε ο ρεφορμισμός στην Ελλάδα, μέχρι να καταλήξει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εν τάξει, καταλαβαίνω ότι σε κάποια φάση, πρέπει το ΚΚΕ, να εμφανιστεί ότι φταίει και για τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ! (Είπαμε – Δόγμα: Το ΚΚΕ πάντα φταίει και για όλα! Κι αν δεν φταίει, φταίει που δεν φταίει!)
Αλλά, αυτό το αφήγημα – μεθόδευση είναι τουλάχιστον αφελές!
Δεν φταίει ποτέ, και όταν φταίει δεν φταίει γιατί φταίει…
Δηλαδή, η στοχοπροσήλωση του ΚΚΕ ενάντια στον Παπανδρεϊσμό, σου φαίνεται ύποπτη, τόσο ύποπτη, που ψάχνεις να βρείς και τα ανταλλάγματα που υποτίθεται ότι πήρε το ΚΚΕ γι αυτό….!!!!
Ενώ ο Παπανδρεϊσμός, ο ίδιος, δεν σου φαίνεται καθόλου ύποπτος…! Ε?
Ο αμερικανοσπουδαγμένος και αμερικανοθρεμένος γιος του πράκτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις, που στη χούντα τον πήραν οι Αμερικάνοι και τον εμφάνισαν μετά την μεταπολίτευση, σου φαίνεται “παρθένα”…! Ε?
Ο δημεγέρτης και λαοπλάνος (πρώην?) τροτσκιστής που απενοχοποίησε την απάτη και τη λαμογιά, που προκάλεσε μετάλλαξη διαφθοράς στα γονίδια του Έλληνα, για να φτιάξει οπαδούς, είναι “καθαρός” Ε?
Τι να πω?
Σου ξεφεύγουν, ή τα λες συνειδητά?
Τροτσκιστής! Έτσι εξηγούνται όλα.
Το Κκε στα 80s ειχε μοστοριουμ με τιν Αντρεα.Ο ριζοσπαστης πανηγυριζε την νικη το 81 ,κατεβαιναν μαζι στους δημους(λοιπες δημοκρατικες δυναμεις) κ εκαναν προεδρο του ελληνοσοβιετικου συνδεσμου κ αναγορευσαν σε αρχιαντιστιακο εναν πουθενα που ητσν κ ψιλοδωσιλογος( .Γιαννοπουλος).Ασε που εκαναν κ κυβερνηση με το πασοκ την κυβερνηση ζολωτα.Δεν μιλαε με ασχετους.Αντι να κανειε αυτοκριτικη τα χωνεις ολα κατω απο το χαλι.Ισως ειναι πιο βολικα ετσι, ενω εμεις που τα ψαχνουμε μας τρωει συνεχεια η αμφιβολια…
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι ΝΑΡίτες την ίδια σάπια ιστορία θα αναμασάνε, το μόνο “αριστερό” αν και προσχηματικό αλλά και παμπάλαιο άλλοθι της ύπαρξής τους.Τι κι αν το ΚΚΕ πήρε εδώ και τουλάχιστον από το 19ο συνέδριο (και προγραμματικά διατυπωμένη) θέση ενάντια στη συμμετοχή των κομμουνιστών σε ΚΑΘΕ αστική κυβέρνηση- αλήθεια πότε το ΝΑΡ (για να μην πούμε για το συνονθύλευμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) πήρε αντίστοιχα ξεκάθαρη θέση; Το σκεπτικό απλοϊκό- “σε 2 μέρες έρχονται εκλογές και πρέπει να επιστρατεύσουμε τα βρώμικα κολπάκια από τη ναφθαλίνη μπας και τσιγκλίσουμε το αντικομμουνιστικό θυμικό κανενός μπάρμπα και πάρουμε καμια ψήφο μέσα στο χαμό που έρχεται…”
Δε θα διασωθείτε με τέτοια όμως. Οι καιροί είναι πολύ πιο ζόρικοι και δεν αντιμετωπίζονται με φτηνά προεκλογικά τρικ…
Το ΚΚΕ όμως δε θεωρεί λάθος σε κανένα προγραμματικό του κείμενο, απόφαση συνεδρίου κλπ τη συμμετοχή σε δυο πραγματικές (Τζανετάκη και Ζολώτα) και όχι υποθετικές αστικές κυβερνήσεις.
Οι οποίες δεν ήταν “στιγμιαίο” λάθος, όπως έδειξε η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές εκλογές το 1990, αλλά και οι κοινοί υποψήφιοι με το ΠΑΣΟΚ στις μονοεδρικές το 1990 για μην έρθει αυτοδύναμος ο μπαμπάς Μητσοτάκης.
Αυτό είναι καθαρό και αυτό θα ενοχλεί πάντα όσους υποστηρίζουν σε καθημερινή βάση το ΚΚΕ με απολίτικα και χουλιγκάνικα σχόλια στην Παντιέρα.
Μείνε σε ονειρώξεις τριανταετίας… Δε θα σε ακολουθήσει κανένας
…”συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές εκλογές το 1990″…
στον ύπνο σου;;;!!!!
…”κοινοί υποψήφιοι με το ΠΑΣΟΚ στις μονοεδρικές το 1990″…..
…κανά όνομα;;;;;;!!!!!!!
Καλά, έχετε “λαλήσει”;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!!!!!
Εντάξει, μια πανωλεθρία έρχεται. Μην κάνετε κι έτσι…….
Η συνεργασία στις δημοτικές εκλογες ΣΥνασπισμού και ΠΑΣΟΚ εγινε και είναι ιστορικό γεγονος. Στην Αθήνα από κοινού στήριξη της Μελίνας Μερκούρη. Στη Θεσσαλονίκη του Δημητρη Φατουρου. Στον Πειραιά Στελιος Λογοθέτης, στελεχος του ΚΚΕ, που εκλεχτηκε, οπως και.ο Φιλιος αντίστοιχα στα Γιάννενα.
Στις βουλευτικες εκλογες του 1990 οι κοινοι υποψήφιοι ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού στις 5 μονοεδρικες που εκλεχτηκαν ηταν: Απο το Συνασπισμό Αραβανής (ΚΚΕ) στη Λευκαδα, Αλ. Σεβαστάκης στη Σάμο. Από το ΠΑΣΟΚ Κλαυδιανός στη Ζάκυνθο και Μπενετάτος στην Κεφαλοννιά. Στην Ευρυτανία η συνεργασία έχασε από την Ντόρα Μπακογιάννη.
Αυτά είναι η αλήθεια. Ο “ένας” φυσικά ειπε ψέμματα για άλλη μια φορά. Αυτή είναι η αξιοπιστία του συστηματικού συκοφάντη του ΝΑΡ
Μας αράδιασες μερικούς αποχωρήσαντες η και αποβράσματα του ΚΚΕ σαν …..ψόγο για το ΚΚΕ!
Σκέψου και να μην τους είχε διαγράψει.
“Ψέμμα” δεν μπορεί να είναι μια ερώτηση.
Μπορεί όμως να είναι μια απάντηση, και ιδού!
Ακόμα περιμένω μια απάντηση.
Τελικά, πράγματι έχετε λαλήσει για την πανωλεθρία σας, που προφητικά(!!!) σου έγραψα το ξημέρωμα της 7/7!
Φίλε ένας, πετά για πολλοστή φορά την μπάλα στην εξέδρα: η μεγαλη πλειοψηφία του κεντρικού στελεχιακού δυναμικού του ΚΚΕ των δεκαετιών 70 και 80 ενσωματώθηκε στο καπιταλιστικό σύστημα: αυτοί Που διαπαιδαγωγηθηκαν; Στο κκε. Ευθύνεται το ΚΚΕ για την ενσωμάτωση τους στον καπιταλισμό; Όχι, αλλά ευθύνεται όμως, για το ότι διαπαιδαγωγει τον κόσμο του με έναν ρηχό και θρησκευτικού τύπου πολιτικό τροπο. Που μικρή σχέση έχει με την διαλεκτική και τον υλισμό. Και αυτό κάνει διαχρονικά: εργαλειακή αντιμετώπιση της θεωρίας, μπόλικη συναισθηματική φορτιση, θρησκευτική αντίληψη για την σχέση κόμματος και κοινωνίας. Αυτά είναι τα συστατικά της διαπαιδαγώγησης στο κκε, και σε άλλες κομμουνιστικές οργανώσεις όπως πχ το σεκ, τα μουλου κλπ.
Ε, αυτά σιγά σιγά τελειωνουν.
Αστεία η προσπάθεια του σταλινικού να υπερασπίσει το κομμα του.
Φυσικά ολοι αυτοι που αναφέρθηκαν, διαπαιδαγωγηθηκαν στο ΚΚΕ, Όπως, Φυσικά ο Γιέλτσιν διαπαιδαγωγηθηκε στο σοσιαλιστικό καθεστως, το οποίο είχε αναδείξει μια γραφειοκρατία αμοραλ και με διχασμένη συνείδηση, σοσιαλιστική από ανάγκη, καπιταλιστική από εξη. Φυσικά ο Στάλιν διαπαιδαγωγηθηκε κάτω από στο απανθρωπο τσαρικό καθεστως. Που είχε αντιληφθεί ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, προκειμένου να αλλάξει άρδην αυτό το καθεστώς, ακόμα και αν αυτό έπρεπε να γίνει με τα παλιά υλικα,τις παλιές τσαρικες καταναγκαστικής μεθόδους.
Και όλα αυτά συνετέλεσαν στις ιδιαιτερότητες και τις παρασπονδίες τους.
Όμως,
Επειδή έχουμε μάθει ότι ο ανθρώπινος παράγοντας δεν στέκεται πάντα στο ύψος των ευθυνών του, ούτε της ιδεολογίας του, η οποία εντέλει μπορεί να είναι και έπιπλαστη, και τελικά γιατί υπάρχουν ένα σωρος λόγοι καθε φορα,
Αντί να μαλωνετε, καλύτερα είναι να βγάλετε ένα συμπέρασμα για το πώς θα γίνεται ο έλεγχος στα άτομα που αποκτούν θέση ευθύνης σε ένα μηχανισμό διαχείρισης χρημάτων , ανθρώπων, εξουσίας. Δύσκολο για ένα καπιταλιστικό σύστημα να επιβληθούν τέτοιοι κανόνες, αλλά απαραίτητο στο σοσιαλισμο.
Ένα τέτοιο συμπέρασμα (που για μένα είναι προφανές, άμεση δημοκρατία λέγεται, με δυνατότητα ανάκλησης από το σώμα που τους εξελεξε, ανά πάσα στιγμή, και όχι ανά τετραετία), βοηθάει λίγο την εξέλιξη.
Ένας, τα εκλογικά αποτελέσματα του ΚΚΕ, είναι επίσης αρνητικα. Δεν θα χαρακτήριζα το αποτέλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πανωλεθρία. Και το εκλογικό αποτέλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η οποία είχε να αντιμετωπισει επιπρόσθετα κ την λογική της χαμένης ψήφου κ το αποτέλεσμα του ΚΚΕ είναι αρνητικά διότι: μετά από δέκα χρόνια γενικευμένου ταξικού πολέμου εκ μέρους του ελληνικού/ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε βάρος του ελληνικού λαού και των μεταναστών εργατων (εργατική τάξη+μεσαία στρώματα), η επιρροή των κομμουνιστών δεν αυξάνεται αλλά μειώνεται. Και ο λαός δεν έχει κάνει ούτε ένα βήμα στην οργάνωση του μέσω των δικών του εργατικών κ λαϊκών θεσμών.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα κ δεν μπορείς να την κρύψεις πίσω από τον κομματικό πατριωτισμό κ την κομματική συγκινησιακη πανουκλα με τα οποία κ εσύ κάνεις πολιτική.
Δεν θα χαρακτήριζα το αποτέλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πανωλεθρία.
___________________________________________
Ρε San Rocco, και μήπως οι καλόγεροι του Μεσαίωνα χαρακτήριζαν το κοτόπουλο που ξεκοκάλιζαν κοτόπουλο; ,em>Ψάρι το χαρακτήριζαν!
Πάντως ο Αραβανής είναι ένας σχετικά καλός ομιλητής.
Η συνεργασία τόσο με το ΠΑΣΟΚ όσο κ με τη ΝΔ, ήταν η βασική στρατηγική του ΚΚΕ από το ’74 και μετά. Ανάλογα με τις περιστασεις, το ΚΚΕ συνεργάστηκε τόσο με τη ΝΔ όσο κ με το ΠΑΣΟΚ. Σε δημοτικές, σε κυβερνητικό επιπεδο κλπ.
Επίσης οι ΝΑΡιτες έλεγαν από τότε ότι η ΕΟΚ δεν μεταρρυθμίζεται, αλλά πρέπει να διαλυθεί προς όφελος μιας σοσιαλιστικής κομμουνιστικής ευρωπης, διότι μόνο η Ευρώπη του κομμουνισμού είναι υπέρ των λαών!
Επίσης οι ΝΑΡιτες έλεγαν από τότε ότι, οι χώρες του υπαρκτού δεν πάνε καθόλου καλά. Κ απέρριψαν την καταστολή της λαϊκής εξέγερσης στην Κίνα, εναντίον του καπιταλιστικού καθεστώτος με κκ στην εξουσια,.
Οι ΝΑΡιτες όλα αυτά τα πολεμούσαμε τόσο εντός του ΚΚΕ όσο κ εντός της ΚΝΕ. Στο κκε ήταν μειοψηφια. Στην ΚΝΕ πλειοψηφία. Το ΚΚΕ δεν συμφώνησε με την κριτική του ΝΑΡ και τους διεγραψε. Απεδείχθη ότι το ΝΑΡ είχε δίκιο.
San Rocco, όσο προχωράει το καλοκαίρι χειροτερεύεις. Μήπως να ξεκινήσεις μπάνια πρωί και απόγευμα; Μια ιδέα ρίχνω…
Λεφτ, άσε τα λόγια λέω, κ κοίτα να χαλαρώσεις γιατί στο τέλος θα σαλταρεις. Φιλικά
Αδερφέ μου λεφτ: κατεγραψα απλώς, την πραγματικότητα για το πώς πολιτευθηκε το ΝΑΡ τόσο την χρονική περίοδο που αποτελούσε την αριστερή τάση σε ΚΚΕ κ ΚΝΕ , όσο και μετά το 90 όπου και συγκροτήθηκε ως ΝΑΡ κ ΚΝΕ-ΝΑΡ (μετέπειτα ΝΚΑ).
Δεν μπορώ να σου κάνω κάτι για να σε βοηθήσω: βγάζεις φλύκταινες ,οκ, αλλά εγώ απλά περιεγραψα τα γεγονότα. Αν δεν σου αρέσει η πραγματικότητα , δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό.
Επίσης το ΝΑΡ σε αντίθεση με αυτά τα σωστά που γράφει ο Ιωακείμογλου ως κριτική για το ΚΚΕ εσ, μετέπειτα ακοα, και άλλες αριστερές δυνάμεις, ποτέ δεν απαρνήθηκε την δουλειά στην εργατική τάξη, ακόμα και όταν λόγω της κατάρρευσης σε Ανατολή κ δύση του κ.κ., βρέθηκε και το ΝΑΡ αποδεκατισμενο.
Ανεπαρκειες του ΝΑΡ κ της ΝΚΑ; Ένα σωρό, σταχυολογω: έλλειψη σύγχρονης υλιστικής επαναστατικής θεωρίας για το κράτος, την μετάβαση στον κομμουνισμό κ το πώς η εργατική τάξη κ ο λαός μπορούν να οργανωθούν ΚΑΙ σε μη κρατική βαση. Λέω σύγχρονη νης υλιστικής χειραφετητικης θεωρίας, διότι σήμερα αυτό που νοουμε ως μαρξιστικό κεκτημένο, δεν επαρκει καθόλου πια.
Αδερφέ μου λεφτ, ξεκαθάρισε πλιιζ και στο δικο σου κεφάλι τα πράγματα κ μην το παίζεις συνέχεια τιμητής. Αν μη τι άλλο, το ΝΑΡ κ η ΝΚΑ, με όλα τους τα στραβά, προσπαθούν. Οι οργανώσεις που ήσουν ή που είσαι ή αυτές που κάπως υπερασπίζεσαι, σε όλα αυτά έχουν πολύ πιο ανεπαρκεις θεσεις.
αμα πήρε απο το 19ο συνέδριο θέση να μην ξαναμπούν σε κυβερνήσεις αστικες, τότε είναι σίγουρα…επαναστατικό κόμμα.
χα χα χα
Ο άλλος παραπάνω λέει ήθελαν να χτυπήσουν το ΠΑΣΟΚ κτλ. Οχι ήθελαν να γίνουν ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ, μια νέα κυβερνώσα σοσιαλδημοκρατία γι αυτό τα βρήκαν Φλωράκης-Κύρκος.
Πρόβαλλαν δηλαδή την τακτική που ακολούθησε ο Τσίπρας δυο δεκαετίες αργότερα, απλώς τότε το ΠΑΣΟΚ είχε ακόμη ισχυρή βάση, μηχανισμό, και δεν κλυδωνίστηκε συθέμελα από το σκάνδαλο Κοσκωτά, όπως έγινε με το μνημόνιο και την συσσώρευση οργής της δεκαετίας του 90 που είχε προηγηθεί.
Αυτή ειναι η αλήθεια. Από κει και έπειτα έχει ενδιαφέρον, όντως, το εξής, ότι το ΚΚΕ που είναι απαράλλαχτα σοσιαλδημοκρατικό με αυτό της δεκαετίας του 80, δεν δέχεται καμία συνεργασία – σε αντίθεση με το 89- και ακολουθεί έναν ακραία σεκταριστικό δρόμο ακόμη και στο επίπεδο των κοινοβουλευτικών συνεργασιών.
Αυτό οι οπαδοί του το βαπτίζουν “επαναστατικό”, αλλα τίποτε επαναστατικό δεν έχει. Βλέποντας το σάρωμα του πολιτικού σκηνικού το 2010 αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν τακτική Φλωράκη, κοινού πορίσματος ΕΑΡ-ΚΚΕ φοβούμενοι ότι θα χάσουν κόσμο και τμήμα του μηχανισμού τους στην επόμενη φάση, και πόνταραν αποκλειστικά στη διάσωση των κομματικών τους δυνάμεων με ακραίο μπετονάρισμα. Ειτε, έτσι, είτε αλλιώς κόσμο θα έχαναν προς τα δεξιά, λόγω διάχυτων αυταπατών, όπως κι έγινε.
καλά, ποιός σπουδαίος επαναστάτης θα ζητούσε συνεργασία με ένα κόμμα “απαράλλαχτα σοσιαλδημοκρατικό….οέο;!
Μικροπολιτικές μικροαστικές μανούβρες και πολιτικαντισμοί…..
Οσοι νομίζετε πως οι πολιτικές ζυμώσεις στο ΚΚΕ άρχισαν το ….2010(!;!) ζείτε στην κοσμάρα σας!
Και κάτι άλλο: Σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό, πόσο κόσμο έχει χάσει το ναρ προς τα δεξιά; Γιατί προς το ΚΚΕ, πράγματι ελάχιστον!
Θα υπάρχει κόσμος που θα φεύγει προς τα δεξιά , γενικά από τις κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις , όσο αυτές δεν μπορούν να διαμορφώσουν μια σύγχρονη θεωρία υλιστική κ διαλεκτική για : τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής κ κατανάλωσης. Για τις αιτίες που τα καθεστώτα του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού πριν καταρρεύσουν πρόλαβαν να δημιουργήσουν νέα ταξική διαίρεση όπου την θέση της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης πήρε η κρατική/κομματική γραφειοκρατία . Για την σημερινή καθημερινότητα των καταπιεσμένων (δηλαδή εμάς των ίδιων καταρχήν) και πως αυτή θα αποκτά νόημα μέσα από μια νέα χειραφετητικη αφήγηση.
Θα συνεχίσει να φεύγει κόσμος προς τα δεξιά, όχι γιατί κυριαρχείται από τις αυταπάτες του, αλλά γιατί δεν την παλεύει με την ζοφερή καθημερινότητα . Γιατί δεν βλέπει ότι μπορεί να αλλάξει κάτι.. Και γιατί οι κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν καταφέρει να συμβάλλουν στο να δημιουργηθεί αυτή η ρημαδα η χειραφετητικη καθημερινότητα που να εμπνέει τους καταπιεσμένους!
Το ΝΑΡ όλα αυτά τα χρόνια κατεθεσε στην υπόλοιπη αριστερά και στην κοινωνία μερικές σοβαρές αναλύσεις και θέσεις : η θέση του για τις αιτίες ταξικής μετάλλαξης των χωρών του ανατολικού μπλοκ , η θέση του για το νέο στάδιο του καπιταλισμού , η αποτίμηση του εργατικού κινήματος σε ανατολή κ δύση κ η θέση του για την ανάγκη νέου εργατικού κινήματος, οι υλικές, εμπρακτες προσπάθειες που μέχρι τώρα έχει κάνει για όλα αυτά , είναι πολύ σημαντικές κατακτήσεις . Όμως πια πρέπει να εμπλουτιστούν.
Πώς διάολο θα ανασυγκροτηθεί το κομμουνιστικό κίνημα όταν ακόμα και σήμερα υπάρχουν κ.κ. που κυβερνούν κ οικοδομούν ολοκληρωτικό καπιταλισμό ή/και ιμπεριαλιστικό ρολο (Κίνα, Βιετνάμ )? Πώς διαολε θα αναγεννηθεί το κομμουνιστικό κίνημα όταν η μεγάλη πλειοψηφία των κ.κ. παγκόσμια έχουν σοσιαλδημοκρατική πολιτική κ φυσιογνωμία; Πώς διαολε θα αναγεννηθει το κομμουνιστικό κίνημα όταν δεν μελετούν καν τα εναπομείναντα κ.κ. τις αιτίες ταξικής μετάλλαξης κ κατάρρευσης των χωρών του ανατολικού μπλοκ και το μόνο που κάνουν και αν , είναι είτε να τις εξωραιζουν ποντάροντας σε μια νοσταλγία όπως πχ κάνει το ΚΚΕ , είτε απλά να λένε “κατέρρευσαν δικτατορίες”, είτε να μην μιλάνε καθόλου, είτε να κυβερνούν εφαρμόζοντας οργουελιανο κ βάρβαρο καπιταλισμό αλλά με πατρική κρατική ….προστασία για την πλεμπα που την πουλάνε σαν…αντίδοτο στον νεοφιλελευθερισμό ;
όχι δεν κατάλαβες: αναφέρομαι στις συμμαχίες με ΕΑΡ, αργότερα με ΔΗΚΚΙ κτλ…που έγιναν στον παρελθόν. Τότε το κόμμα σου συνεργαζόταν κοινοβουλευτικά με άλλες αστικες δυνάμεις. Τώρα επιλέγει την στενή περιχαράκωση σε αυτόν τον τομέα. Οπότε φαντάζει και καλά “επαναστατικό”, μόνο που μια χαρά έχει εξασφαλίσει τις θεσούλες στα στασίδια της τηλοψίας και την ανάλογη μιντιακή προβολή. Το πάρε-δώσε με το σύστημα ειναι βασικός κρίκος της δουλειάς σας.
Στον συνδικαλιστικό τομέα έχει επιλέξει κάθετη περιχαράκωση γιατί ενδιαφέρεται ακριβώς μόνο για την αναπαραγωγή των κομματικών δυνάμεων και κυρίως αύξηση των ψηφοφόρων, και φοβάται κάθε μεταπήδηση κόσμου που ελέγχετε προς τα αριστερά. Αλλωστε και το συνδικαλιστικό καθαρά σαν ψήφια το μετράτε. Πόσες θέσεις θα αρπάξετε σε ομοσπονδίες, πόσα στελέχη θα ταϊσετε από τις αργομισθίες κ.ο.κ
Κάθε φορά που ξεσπάει κίνημα ανατροπής σε έναν κλάδο, και όχι ανώδυνης διαμαρτυρίας, εσείς θα σπεύσετε να ταχθείτε με τον αντίπαλο, ειτε αυτο ειναι φοιτητικές καταλήψεις ή σκληρός απεργιακός ξεσηκωμός, ή η νεολαϊστικη εξέγερση τύπου 2008, γιατί στον αντίπαλο κάνετε δηλώσεις νομιμοφροσύνης για να διατηρήσετε τη θέση αντιπολίτευσης στο κοινοβουλευτικό, μιντιακό σύστημα.
Αυτό προφανώς και δεν άλλαξε ποτέ από την μεταπολίτευση.
Νομίζω έγινα κατανοητός.
υγ: αν φεύγει κόσμος από την εξωκ. αριστερά και κατευθύνεται σε εσάς, μάλλον κατευθύνεται προς τα δεξιά, στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Το ΚΚΕ δεν πήρε θέση πως δεν θα ξαναμπεί σε “αστική κυβέρνηση”. Αρχικά, πρέπει να την ορίσουμε γιατί δεν είναι μαρξιστική – λενινιστική έννοια. Αν είναι η κυβέρνηση επί καπιταλισμού πρέπει να ορίσουμε τον καπιταλισμό σαν κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων εξουσίας και εκμετάλλευσης. Δεν είναι καλά ορισμένο ούτε αυτό ως έννοια, ούτε, κυρίως, έχει οριστεί το σημείο που αποφασιστικά δεν κυριαρχούν για να δώσουμε το … πρασινο φως. Διάβαζα πρόσφατα για την κυβέρνηση του Πατρωτικού Μετώπου, με … 70% σε ελεύθερες εκλογές, στην Βουλγαρία με πθ τον Δημητρόφ μετά τον πόλεμο, αυτή τι ήταν, ήταν αστική κυβέρνηση ? Βέβαια το ΚΚΕ με την αριστερίστικη παπάντζα που πουλάει θα σου πει όχι ότι τότε ήταν αλλιώς, υπήρχε ΕΣΣΔ κλπ αλλά πως ήταν αστική καπιταλιστική κυβέρνηση σαν του Τζανετάκη. Αν η αστική κυβέρνηση είναι η κυβέρνηση επί αστικής εξουσίας, με το σχήμα της εκκρεμούσης κοινωνικής επανάστασης ενώ η πολιτική έγινε, ούτε αυτό είναι μαρξιστικά-λενινιστικά αποσαφηνισμένο με την έννοια πως οι κομμουνιστές μπήκαν σε κυβερνήσεις διάφορων μορφών και με διάφορα επίπεδα προσφοράς στην εργατική τάξη και τους λαούς και με κυρίως θετικές αποτιμήσεις από το κομμουνιστικό κίνημα, για όσο υπήρχε τέλος πάντων, πριν την διάλυση των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών.
Πρέπει τελικά να ορίσουμε το “πήρε θέση” και να το ξεχωρίσουμε από το “φλυάρησε για διάφορα θέματα”. Το ΚΚΕ όντως έχει φλυαρήσει για πολλά θέματα τις τελευταίες δεκαετίες για να πει διάφορα πράγματα, πχ πως ΣΥΝ και ΕΑΜ είναι το ίδιο … λάθος, πως οι κυβερνήσεις των ΛΔ τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ήταν αστικές καπιταλιστικές και κατάπτυστες και πως δεν θα ξαναγίνουν αυτά τα λάθη άρα το ΚΚΕ, που είναι κάτι σαν το νέο ΚΚΣΕ και επανίδρυσε το ΠΚΚ, προστατεύει από τις κακοτοπιές της εξόδου από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και την ΟΝΕ σε αστικό καπιταλιστικό πλαισιο, από τις κακοτοπιές που ο απείθαρχος λαός θα μας βάλει αν θέλει να πετύχει 5 πράγματα σήμερα με τον αγώνα του, τον ιδρώτα του και το αίμα του. Το ΚΚΕ λοιπόν φλυαρεί για ένα θέμα που το δημιούργησε από μόνο του γιατί ούτε ο αστισμός είπε το 10-12 ΑΜΑΝ να με κυβερνήσει το ΚΚΕ
Εκεί που ο δεξιός οπορτουνισμός εξαφάνιζε την στρατηγική ταυτίζοντας την με την τακτική η διάλυση του κρατικοπιταλιστικού στρατοπέδου, που συζητάμε αν ιδρύθηκε το 56 ή το 28, έστρεψε το ΚΚΕ στον αριστερό οπορτουνισμό, δεν είναι κάτι, έγινε μια ανακαίνιση. Γενικά πάντως οι κομμουνιστές εξετάζουν τις ταξικές σχέσεις στην ΕΣΣΔ κανά μισό αιώνα πριν από τότε που το ΝΑΡ το ξεκίνησε Ragnarock, μπορεί να λέω και λίγο. Μην μας το λες δηλ σαν κάτι ΟΥΑΟΥ. Επίσης ΣΙΓΟΥΡΑ δεν μας σταματάει το ΚΚΒιετνάμ, ή όπως λέγεται, από το να ανασυγκροτήσουμε το ΚΚ στην Ελλάδα το 2020. Θέλω να πω πως όταν το Βιετνάμ, με μπρεζνιεφικές πλάτες, έκανε κανονικότατο κατακτητικό πόλεμο στην Καμπότζη και τοποθετούσε και κατοχική κυβέρνηση, ΤΟΤΕ ήταν η στιγμή δημόσια, πολιτικά και οργανωτικά αυτό να αποτιμηθεί και να έχει και άμεσες οργανωτικές συνέπειες. Γιατι όντως τότε ήταν που το ΚΚ Βιετνάμ ήταν μια ντροπή και ότι κόμιζε και αντιπροσώπευε ήταν τροχοπέδη για το ΚΚ παντού. Σήμερα δεν έχει καμία απολύτως αξία, που το θυμήθηκες ?
Για την ερώτηση που βλέπω, για το πως είναι δυνατόν με αυτό το κόμμα τέλος πάντων να ζητάει κανείς συνεργασία. Το απαντάω από την μεριά μου, το ΚΚΕ μπορεί να είπε πως όλη η ιστορία του ΔΚΚ ήταν λάθος, εγώ δεν το λέω. Οι κομμουνιστές έχουν κάνει, επιτυχώς, και με πολύ χειρότερους από το ΚΚΕ συμμαχίες.
Αλλά με στρατηγικούς όρους το ΚΚ θα υπάρξει σαν εξωτερικό του ότι απέμεινε από τον μπρεζνιεφισμό, σαν εξωτερικό της κατάργησης της σχέσης τακτικής στρατηγικής σε κάθε της μορφή, είτε καταργεί την μια είτε την άλλη, σε ρήξη με τον στρατηγικό πρωτογονισμό του ορισμού της στρατηγικής σαν την “αντικαπιταλιστική επανάσταση, την εργατική εξουσία, τον σοσιαλισμό”. Διότι αν η στρατηγική αυτή είναι δεδομένη τότε δεν … υπάρχει στρατηγική, δεν υπάρχει πεδίο δηλ για το ΚΚ να την εκπονήσει. Άρα πάλι την καταργούμε.
Κώστας
ΜΙΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΑΠΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΟΎ ΑΡΘΡΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΝΑΡΙΤΗ
Η σωστή ανάγνωση των κοινωνικών και πολιτικών πραγματικοτήτων που διαμορφώθηκαν μετά την ήττα των επεναστατικών σκιρτημάτων που πυροδότησε η επανάσταση του Οκτώβρη, οδήγησε τον Λένιν (και τον Τρότσκι!) και εν πάση περιπτώσει όλα τα κεφάλια τής Κομιντέρν στη σωστή στροφή (αν ήταν λάθος θα τη λέγαμε κωλοτούμπα) τού Ενιαίου Μετώπου με τις μάζες που ακολουθούσαν ακόμα τη Σοσιαλδημοκρατία, παρά τη χρεοκοπία της του Αυγούστου τού 2014.
Εσείς πότε θα αντιληφθείτε πως όοο,τι κι αν έγινε πριν από 30 χρόνια (δεν μπαίνω στην κουβέντα, που να με κάνετε χρυσό!) δεν έχει πλέον την παραμικρή (επαναλαμβάνω και τονίζω: την παραμικρή!) προωθητική δύναμη για το ΝΑΡ;;;
Εντάξει, δεν είσαστε Λένιν (ούτε Τρότσκι), όπως δεν είναι και κανείς μας. Αλλά, διάολε, και η διαφορά από τα επτά χρόνια που χρειάστηκαν αυτοί για να καταλάβουν ότι είχαν αλλάξει οι καιροί μέχρι τα 30 χρόνια που φαίνεται πως ακόμα δεν σας είναι αρκετά για να συνειδητοποιήσετε ότι πρέπει να το πάρετε αλλιώς, υπάρχει μια κάποια χοντρούτσικη διαφορά.
Για πείτε.
ΥΓ Ένας, μη φύγεις! Γράφω ακόμα (αλλά σε δόσεις). :-)
ήταν λάθος μας που φύγαμε απ το κόμμα το 1989.αποδείχτηκε εκ των υστέρων αυτό που μας καθοδηγούσε ήταν ένας άκρατος μικροαστισμός για αυτό και πολύ γρήγορα σκορπίσαμε στα δέκα σήμεία του ορίζοντα.
ψάξτε την εξέλιξη των 15 μελλών της ΚΕ και των λοιπών στελεχών και θα καταλάβετα τι εννοώ.
Γιατί έφυγες ποτέ από το ΚΚΕ; Αχ βρε παιδιά του ΚΚΕ, καρφώνεστε όταν γράφετε ΑΥΤΑ τα σχόλια! Ούτε ένα ψεματάκι της προκοπής δεν μπορείτε να γράψετε!
Γιατί “ψεματάκι” . Εγώ βλέπω ένα σωρό κόσμο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να επιστρέφει στο ΚΚΕ.
Το ότι δεν είναι “ψεματάκι” εξ άλλου, το ομολογεί και η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τα αλλεπάλληλα “κουκουεδολογικά” άρθρα που ανεβαίνουν αυτές τις μέρες, με προφανέστατο στόχο, την ιδεολογική και οργανωτική της περιφρούρηση έναντι του ΚΚΕ.
Προφανώς και θα γυρίσει ο κόσμος, όσοι σοβαροί έχουν απομείνει και κυρίως άνθρωποι που είναι στην παραγωγή και βλέπουν τί γίνεται.
Αχ ρε λαθραναγνώστη… Το “ένα σωρό κόσμο…” που τον βλέπεις; Μην κοιτάς που δεν απαντάμε στις 3-4 (μήπως 5, τόσες είναι όλες κι όλες) δηλώσεις στήριξης στο ΚΚΕ από παλιούς ΑΝΤΑΡΣΥους γιατί δεν θέλουμε να κάνουμε προσωπική και εν τέλει άστοχη αντιπαράθεση. Πάντως να ξέρειες ότι οι δηλώσεις αυτές είναι από κόσμο αποστρατευμένο καιρό, απαγοητεύμενο, άπραγο όλα τα τελευταία χρόνια. Απ΄ το να είναι σπίτι του ή ΣΥΡΙΖΑ, ας ψηφίσει ΚΚΕ…
Το μεγάλο πρόβλημα όμως-και αυτό ισχύει για όλους, πολύ για το ΚΚΕ, λιγότερο για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά-είναι ότι ακόμα και τώρα έχουμε διαρροή προς ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό να δούμε και ας τους 4-5 παροπλισμένους που θα ψηφίσουν ΚΚΕ…
Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που έχουν κάνει δηλώσεις στήριξης .Εγώ προσωπικά, γνωρίζω άλλους δύο ΑΝΤΑΡΣΥους που θα ψηφίσουν ΚΚΕ.
Όμως εδώ, τίθεται και ένα ερώτημα. Τι έκανε αυτούς τους ανθρώπους “αποστρατευμένους”. “άπραγους” “απογοητευμένους”, όπως λέει η “λασπίτσα” της απαξίωσης που μόλις τους πέταξες?
Όπως ακριβώς ξέρουμε όλοι ΚΚΕδες που ψήφισαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ το Σεπτέμβρη του ’15, μετά την “απόδραση” του ΚΚΕ από τη σύγκρουση με τους “μένουμε Ευρώπη”, ξέρουμε όλοι και κάποιους ΑΝΤΑΡΣΥους που θα ψηφίσουν σήμερα ΚΚΕ.
Για εμένα η εξήγηση είναι εντέλει απλή. Σε φάσεις που το κίνημα είναι ψηλά και εκφράζεται ελπίδα αλλαγής συσχετισμού και διάθεση ανατροπής θα ενισχύεται (σχετικά) η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε φάσεις που το κίνημα είναι χαμηλά και ο κόσμος απογοητευμένος θα ενισχύεται (πάλι σχετικά) το ΚΚΕ. Ο κάθε πολιτικός χώρος ενισχύεται στους εργαζόμενους η πολιτική στάση που εκφράζει.
Εξαιρετικό αφήγημα!
παρηγόριες μέχρι να βγει η ψυχή
Τις ειδαμε τις δηλώσεις με προσοχή και χωρίς υποτίμηση. Αλλά αυτός που δήλωσε το 2012 πρώην στέλεχος ναρ που ψηφίζει κκε και για άλλη μια φορά το 2018 μίλησε σε εκδηλωση με Κουτσουμπα ως ναρίτης που στρατεύεται με το κκε, προφανώς υποτιμάει τον εαυτό του και γελοιοποιεί τις επιλογές του. Μεγάλη πολιτική φτώχεια του κκε δείχνουν τα τερτίπια αυτά
Ρε ανταρσυωτες ωραία το ΚΚΕ έκανε τότε παπαριά και κράτησε μια οπορτουνιστικη στάση και παρόλα αυτά σε κάποιο συνέδριο (μου διαφεύγει το νούμερο) έκανε την αυτοκριτική του και άλλαξε πορεία όπως πρέπει να κάνει ένα σωστό υπεύθυνο επαναστατικό κόμμα . Εσείς θα κάνετε ποτέ την αυτοκριτική σας για την αβάντα που κάνατε στο ΣΥΡΙΖΑ το 15′ και όλοι μαζί στείλατε ένα κόσμο με αγωνιστική διάθεση στο καναπέ . Επιλεκτική μνήμη έχετε και μόνο αντικκε ρητορική ξέρετε να κάνετε
Σου διαφεύγει το νούμερο γιατί το κκε σε κανένα συνέδριο δεν αποκήρυξε τις επιλογές του συνασπισμού.
Παιδιά, αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε βγάλει μεγαλύτερο ποσοστό στις εκλογές και ήταν άξια λόγου, θα καθόμουνα να σας απαντήσω τι έκανε το ΚΚΕ και σε ποιό συνέδριο.
……αλλά είναι πλέον άνευ σημασίας…..
Άστα ψοφια λαθραναγνωστη. Και προχτές είχε μικρά ποσοστά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και εδώ ήσουν να σχολιάζεις. Πες καλύτερα ότι δεν έχεις ουσιαστικά επιχειρήματα!
Δε σε κρατάει κανείς.
Αγαπητε λαθραναγνωστη δεν ειναι ετσι.Τι θα ελεγες αν η ΝΔ του 40% ελεγε οτι δεν μιλαω η δεν ασχολουμαι με ενα κομματιδιο του 5%.Θα εσκουζες για αυταρχισμο φασιζουσα νοοτροπια κλπ
Είσαι αντικομμουνιστής και λύκος με προβιά προβάτου.
(σκούξιμο)
Το ΚΚΕ έχει ΡΟΛΟ στο πολιτικό μας σύστημα, για να μην ξεχνάμε ποτέ, τα ύψη (αλλά και τα βάθη) είναι όνομα βαρύ σαν ιστορία….οι σχολιαστές του τώρα….αλλο καπέλο…
Το μεγάλο θέμα με την αριστερά συμπεριλαμβανόμενου και του ΚΚΕ βεβαίως διοτι κάποιοι θέλουν να το αγνοούν , Είναι ότι αναλώνεται πολύ με το τι έγινε χθες.
Εκείνο που απασχολεί όμως τον λαό είναι τι θα γίνει στο μέλλον μπροστά μας.
Με μικρομάγαζα αριστεράς η αριστερίστικα δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.
Χρειάζεται ένα μεγάλο ας πούμε σουπερ μάρκετ που έλεγε μια ψυχή.
Τα μικρομάγαζα ιδεολογικής απόχρωσης όχι μόνο δεν ενώνουν αλλά διαλύουν .
Βέβαια δεν ξεχνάμε ποτέ το χθες αλλά διαμορφώνουμε την πορεία εν σχέση με τις εποχές χωρίς να ξεχνάμε τις βασικές γραμμές ενός αριστερού κινήματος.
Ένα τέτοιο κίνημα δεν το έχουμε δει πλην της εποχής που η ΕΔΑ ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, τα μετέπειτα χρόνια ήταν πολύ μακριά από εκείνα που θα θέλαμε.
Σαφώς έγιναν λάθη στην πορεία , αλλά λάθη κάνουν όλοι.
Λάθη δεν κάνουν αυτοί που δεν κάνουν τίποτα.
Το πρόβλημα είναι αν μέσα από λάθη θα διδαχτούμε για το μέλλον , μην μας προκύψει κανένας ΣΥΡΙΖΑ πάλι .
Διόρθωση στο πιο πάνω σχόλιο μου.
Το σωστό είναι ότι τα διάφορα μικρομάγαζα αριστερής ιδεολογικής απόχρωσης όχι μόνο δεν ενώνουν αλλά διαλύουν μια δυναμική αριστερή απάντηση στα Νεοφιλελε τεκταινόμενα γύρω μας.
Τα πόδια πρέπει να πατανε πάντα σε μια βάρκα γιατί διαφορετικά βουλιάζεις και μετά θα διαμαρτύρεσαι γιατί βούλιαξες.
ΚΚΕ το μόνο Κομμουνιστικό Κόμμα και απο τα ελάχιστα στην Ευρώπη. Δείτε την αλήθεια, διαβάστε το Πρόγραμμα του, Δράστε όπως οι Κομμουνιστές, οργανωθείτε στα Σωματεία σας (όχι τις κολυμπήθρες του Σιλωαμ, τα 2βαθμια κλαδικά μόνο) αλλά πάνω απο όλα όσο είστε φοιτητές μην γράφετε άρθρα περί εργατικού κινήματος γιατί πλεόν δεν προκαλούν γέλιο αλλά εμμετό απο τη σύψη του οππορτουνισμού. Προσγειωθείτε στο τι κανουμε σήμερα και αφήστε Ανδρουλάκιδες και Δραγασάκηδες, αυτούς του ξέβρασε το ίδιο το Κόμμα, αυτοί που μείναν δηλαδή και πάλεψαν τον οππορτουνισμό όχι οι άλλοι που καταντήσαν οι αριστερές μπαλαρίνες του Λαφαζάνη, των αγανακτισμένων και των Δημοψηφισμάτων του Σύριζα.
Αδερφέ μου, οργανωμένοι σε σωματεία είμαστε, παλεύουμε μαζί με την υπόλοιπη εργατική τάξη κ τον κόσμο για κατακτήσεις, ανιχνεύουμε τρόπους σύνδεσης του αγώνα για κατακτήσεις με τον σοσιαλισμό /κομμουνισμό, και είμαστε οργανωμένοι στο ΝΑΡ .
Υπάρχουν κ άλλες κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις πέραν του ΚΚΕ κ του ΝΑΡ , υπάρχει πολύς κόσμος που ψάχνετε , κ καλό είναι να βλέπουμε τα θετικά όντα αρνητικά μας ανοιχτά πια, μπας κ ανοίξει ξανά μια κομμουνιστική προοπτική για την κοινωνία.
λογια , λογια , λογια …και ο κόσμος της εργασιας – ανεργίας να ακούει ή να μην ακούεια …αλλα να μην μπορεί να καταλάβει….χωρις ουσιαστικά προοπτική..γίνονται “αγώνες” οπισθοφυλακών …στο γήπεδο του αντιπάλου..χωρις τελικά ταξικό κριτήριοα και να απανταμε “ΓΙΑΤΙ θελουμε να αλλάξουμε τον κόσμο”?????
Tελικά, το ποιόν εκδικήθηκε η Ιστορία, μπορούμε, μετά από 31 χρόνια, να το πούμε με σιγουριά: Ολους εκείνους, που ονειρεύτηκαν να διαλύσουν το ΚΚΕ.
Άκου οπαδε του ΚΚΕ με την νηπιακή σκέψη κ χωνεψε το κ συ κ οι υπόλοιποι εκεί πέρα που σας γανωνουνε την κεφάλα με οπαδικα παραμύθια κ τρόπο σκέψης:
Το κομμουνιστικό κίνημα κυβέρνησε, αλλοτριωθηκε, παρήγαγε όπου κυβέρνησε νέα εκμεταλλευτική ταξική διαίρεση της κοινωνίας κ τελικά κατέρρευσε. Δυστυχώς σε Κίνα κ Βιετνάμ κυβερνά ακόμα και βλέπουμε την εκεί καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Ναι, το κομμουνιστικό κίνημα πιστώνεται το ότι συνέβαλλε τα μέγιστα στο να έχουν οι λαοί κ οι εργατικές τάξεις δικαιώματα κ υποφερτή ζωή. Ναι το κομμουνιστικό κίνημα πιστωνετε την συντριβή του φασισμου/ναζισμου που απείλησαν την ανθρωπότητα με εξολόθρευση.
Αλλά το κομμουνιστικό κίνημα πιστώνεται και την κρατικοποίηση του σε Ανατολη κ δύση. Πιστώνεται την ταξική του μετάλλαξη όπου κυβέρνησε . Πιστώνεται και την σημερινή ενσωμάτωση του στα έθνη/κράτη σχεδόν παντού.
Οπαδε του ΚΚΕ, αυτά μας απασχολούν κ το πώς θα αναγεννηθεί ο κομμουνισμός και θα γίνει ελπίδα για μια κοινωνία χωρίς κράτος και τάξεις., Χωρις εκμεταλλευτές !
Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτό μας απασχολεί κ όχι το να διαλυθεί το ΚΚΕ χουλιγκανε μου….
Τ’ ακούς “οπαδέ”με την “γανωμένη κεφάλα”? Σου μιλάει ο ξεγάνωτος!
Λαθραναγνωστη είσαι ο ορισμός του οπαδού. Χωρίς ίχνος διαλεκτικής σκέψης. Υπερασπίζεσαι το κόμμα σου, όπως κάνουν όλοι οι φανατικοί οπαδοί των ομάδων.
Πώς να ανασυγκροτηθεί το κομμουνιστικό κίνημα, όταν λόγου χάρη το κκ Κίνας συμπεριφέρεται ως καπιταλιστικό κόμμα τόσο απέναντι στον λαό κ την εργατική τάξη της Κίνας , όσο και στους κατοίκους του Χονγκ Κονγκ;
Τι διαφορά έχει ο βρετανικός ιμπεριαλισμός, τόσο στο εσωτερικό της Μ. Βρετανίας όσο και στο εξωτερικό, από τον κινεζικό ιμπεριαλισμό; Καμία.
Όμως στην καπιταλιστική κ ιμπεριαλιστική Κίνα, ηγείται κομμουνιστικό κόμμα. Εδώ κ δεκαετίες. Και αυτό το κομμουνιστικό κόμμα, ηγείται όπως ηγούνταν τα κκ κ στις υπόλοιπες χώρες του λεγόμενου υπαρκτού: τα συνδικάτα έχουν περίοπτη θέση ως κρατικοί/καπιταλιστικοι θεσμοί, η ανεξάρτητη ταξική πολιτική δράση του λαού κ της εργατικής τάξης απαγορεύεται δια ροπάλου, το κκ Κίνας είναι το κόμμα των καπιταλιστών της Κίνας, και το σφυροδρέπανο κ η κόκκινη σημαία, χαίρουν άκρας υγείας! Παρομοίως κ στο Βιετνάμ!
Στην δε Ρωσία, ο εθνικιστής ακροδεξιός σύμβουλος του Πούτιν, προτείνει εν όψει συνταγματικής αναθεώρησης, την συγχώνευση του κόμματος του Πούτιν με το κκρο, υπό έναν τίτλο που να εμπεριέχει το “κομμουνιστικό”, την αραίωση των εκλογικών διαδικασιών , και την κυβέρνηση αυτού του νέου κόμματος μέσω της περαιτέρω κρατικοποίησης του! Και όλα αυτά δεμένα με την προτεινόμενη επαναφορά της θρησκείας ως ρυθμιστής της κοινωνικής ζωής! Και φυσικά, καπιταλιστικός τρόπος παρσγωγης κ κατανάλωσης, αλλά με ισχυρό ρυθμιστικό ρόλο του κράτους, αλά Κίνα! Προσέξτε: την συγχώνευση του κκρο με το κόμμα του Πούτιν !
Αυτά συζητώνται σήμερα στην Ρωσία, αυτά συμβαίνουν σε Κίνα κ Βιετνάμ, κ μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν αναγεννατε με τιποτα μέχρι σήμερα, το κομμουνιστικό κίνημα! Με έναν καπιταλισμό να έχει εξαθλιωσει ήδη κ να συνεχίσει την διάλυση ανθρωπότητας κ πλανήτη! Πως όμως να αναγεννηθεί του κομμουνιστικό κίνημα , όταν τα ίδια τα κομμουνιστικά κόμματα ξεφτιλισαν κ συκοφάντησαν τον κομμουνισμό; Πώς;
Ο περιβόητος, Αλεξάντρ Ντούγκιν είναι ο συμβουλος της κυβέρνησης, ο οποιος εισηγείται τα παραπάνω
Που να σου εξηγώ τώρα…
…ότι το γάνωμα δεν είναι το ίδιο με το αστάρωμα…
Ragnarock κανένα ΚΚ δεν συγκροτείται γύρω από το ΚΚΚ και το ΚΚΒ, και αυτά τα ίδια δεν επικαλούνται κάτι τέτοιο.
Αν θέλουμε να είμαστε λίγο τσεκουράτοι για την εξαφάνιση του ΚΚ πρέπει να σταθούμε αλλού εμείς οι ίδιοι, πρέπει να σταθούμε μπροστά από τον καθρέφτη. Και να μην πάμε πολλές δεκαετίες πίσω, δεν χρειάζεται αν και γενικά το χώνεμα της πείρας πρέπει να γίνει. Να γίνει όμως με κέντρο βάρους αυτά που ζήσαμε οι ίδιοι σαν φυσικά πρόσωπα. Για παράδειγμα κανένα ΚΚ δεν μπορεί να υπάρξει όσο ο αστισμός δίνει τον τόνο στο ποιες δυνάμεις, ποιες ιδεολογικές παραδοχές, ποια οργανωτικά μοντέλα και ποια πρόσωπα διαλέγουμε εμείς σαν πρότυπα. Με αυτή την έννοια όταν κάποια χρόνια πριν ψάχναμε να πιαστούμε από το μεγάλο και καινοτόμο εγχείρημα του ΝPA. Ένα παράδειγμα λέω και είναι ενδεικτικό, δεν έχουμε κομμουνιστικό κίνημα γιατί για δεκαετίες δεν θέλαμε να έχουμε κομμουνιστικό κίνημα. Προτιμούσαμε άλλα πράγματα, πιο εύκολα, πιο mainstream, της εποχής της “παγκοσμιοποίησης” ρε παιδί μου. Εντυπωσιαζόμασταν από κάθε εύκολο πλαστικό αντικαπιταλιΖμο για να πάψουμε να είμαστε ξύλινοι. Που να μιλάς για ιμπεριαλισμό και κόκκινες σημαίες, για εθνική ανεξαρτησία και αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, για κομμουνιστικό κίνημα και δικτατορία του προλεταριάτου και λαική δημοκρατία για αντιθέσεις βασικές και κυρίαρχες, για συμμαχίες, για τακτική και στρατηγική, για πολιτική ευλυγισία, στρατηγική προσήλωση και απόλυτη θεωρητική αυστηρότητα. Η εποχή ήθελε antiglobal, και ολοκληρώσεις και ολοκληρωτικό καπιταλισμό, και πολυεθνικά πολυκλαδικά μονοπώλια και Αιγαίο στα ψάρια του, και εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά και ωχου τώρα με την Σερβία, άντε το πολύ να πούμε πως αυτά έχει ο καπιταλισμός. Και Προγράμματα, πολλά Προγράμματα, η μόδα ήθελε προγράμματα, bullets, όσο γίνεται πιο πολλά, ή και 4 κεντρικά ή και bullets από επίδομα θέρμανσης μέχρι την εργατική εξουσία. Και στην ζωή αυτά τα bullets να μην συγκροτούν τίποτα αλλά εμείς να τα περιφέρουμε από κάλπη σε κάλπη. Δώσε μας κάλπες μπάρμπα, αυτό λέγαμε στο σύστημα. Δώσε μας δήμο, δώσε μας περιφέρεια, βουλή και ευρωβουλή να πάμε να πετάξουμε τα bullets Αυτά κάναμε σαν ΚΚ όλη την τριακονταετία. Αυτά έκανε η Κομμουνιστική Επανίδρυση, το τελευταίο ΚΚ με ζωή στον Δυτικό Κόσμο, πριν ακολουθήσει την πορεία διάλυσης της μέσω της κεντροαριστεράς, αυτά έκανε το ΚΚΕ και τα κάνει, αυτά κάνει το ΚΚΠ, αυτά έκανε και κάνει και το NPA που βέβαια δεν θέλει να ακούει για κομμουνισμό αλλά το είχαμε και πρότυπο, αυτά κάναμε και μεις εδώ σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Πετάξαμε μαζί τα απόνερα και το παιδί, αυτό ξέρω εγώ. Τα απόνερα ήταν το ΚΚΚ και το ΚΚΒ και το ΚΚΕ και καλώς τα πετάξαμε, όσο και αν πρέπει να έχουμε την μέγιστη τακτική ευελιξια απέναντι στο ΚΚΕ γιατί διαθέτει κοινωνικές εκπροσωπήσεις και κόσμο χρήσιμο και στον καθημερινό αγώνα και γενικά. Αλλά πετάξαμε το κομμουνιστικό κίνημα. Ποιο ΚΚΚ, ποιο ΚΚΒ, ποιο ΚΚΡΟ, ποιος πιστεύει πως το ΚΚΡΟ φταίει που δεν έχουμε ΚΚ, αν είναι δυνατόν. Να μου πεις το ΚΚΣΕ το 85 ή το ΚΚΚ το 85 ή το 75 να σου πω ναι, ακόμα εκεί θα μείνουμε ?
Κώστας
Ας είναι καλά το “νέο κομμουνιστικό κίνημα”, που δεν έχει αφήσει “λαϊκή εξέγερση” του …Ιμπεριαλισμού, να μην την υποστηρίξει: Πλατεία Τιέν Αν Μεν, πλατεία Μαϊντάν, “πλατείες” γενικώς, “Ανοιξη της Πράγας”, “Αραβική Ανοιξη” και ..”ανοίξεις” γενικώς, “πορτοκαλλί” επαναστάσεις γενικώς, με η χωρίς τουλίπες και άλλα λαχανικά, “Αλληλεγγύη” του Βαλέσα, να μην πιάσουμε τα δικά μας, νάσου τώρα και το …Χονγκ-Κόνγκ, κι έχει ο Θεός!
Αδερφέ, από σας, χίλιες φορές καλύτερος ακόμη κι ο Μπρέζνιεφ…..
Και μη χειρότερα!
Κώστα επιφυλάσσομαι για αναλυτικότερη τοποθέτηση. Ένα πρώτο σχόλιο: ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός δεν λέγεται έτσι γιατί είμαστε στην εποχή των ολοκληρώσεων μονο ή κυρίως.
Λέγεται έτσι διότι για πρώτη φορά ο καπιταλισμός καπιταλιστικοποιει, εμπορευματοποιει δλδ το σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας , για πρώτη φορά ο καπιταλισμός , γίνεται ουσιαστικά παγκόσμιο σύστημα! Και επίσης γιατί η τεχνολογική επανάσταση σήμερα είναι ασύλληπτη κ εκμεταλλευόμενη/κατευθυνόμενη από αυτόν
Άλλο σύντομο σχόλιο αφορά τα σημερινά κκ. Δυστυχώς Κώστα, όποιος μπει στον κόπο κ διαβάσει κείμενά τους (εύκολο είναι, μπαίνεις στις ιστοσελίδες τους κ μεταφράζεις από τα αγγλικά) θα δεις ότι η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των κκ είναι σοσιαλδημοκρατικά κ με την βούλα! Δεν είμαι μόνο το κκρο, πχ! Είναι σχεδόν όλα! Αυτή είναι η αλήθεια!
Αλλά κ κόμματα όπως το ΚΚΕ, που ψιλοεκαναν κάποια προσπάθεια ανάλυσης για τις αιτίες κατάρρευσης, τελικά κατέληξαν στο απλοϊκό σχήμα “μέχρι το 53 οκ, μετά το χάος”… Ενώ προφανώς κ έχει λάθος.
Ragnarock ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός δεν λέγεται ούτε έτσι, ούτε αλλιώς, είναι ψευτοέννοια, μετά τον μονοπωλιακό καπιταλισμό είναι ο σοσιαλισμός. Οτιδήποτε άλλο είναι μαρξίζουσες σοσιαλδημοκρατικές φλυαρίες. Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός αλλάζει αλλά παραμένει μονοπωλιακός καπιταλισμός. Οτιδήποτε άλλο είναι απλά βδιεθνιστικο. Τέτοια επαναστατική ανανέωση !
Το ΚΚΕ δεν λέει μέχρι το 53 ok, μετά το χάος. Λέει ότι ήταν πάντα χάος για να μηδενίσει το ΚΚ μέχρι τότε που υπήρχε. Μάλιστα η μεγάλη αυστηρότητα του ΚΚΕ, και κάθε αριστερού οπορτουνιστή, είναι για τότε που το ΚΚ υπήρχε. Δεν θα σου πει για τον Μπρέζνιεφ κάτι κακό, δεν θα σου πει για τον Φλωράκη κάτι κακό, θα σου πει τρίχες για τα Λαικά Μέτωπα. Θα σου πει πως το ΕΑΜ και ο ΣΥΝ είναι το ίδιο.
Ragnarock τα κομμουνιστικά κόμματα είναι σοσιαλδημοκρατικά από το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και το ΚΚΚ από 20 χρόνια πιο μετά. Απλά σήμερα έχουμε 2020, δεν είναι ο ρεβιζιονισμός ο καθοριστικός λόγος που δεν έχουμε ΚΚ, είναι ο αριστερός οπορτουνισμός
Κώστας
Όχι Κώστα! Αυτή η θεωρητική γραμμικότητα ότι και καλά το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού ήταν αυτό που τεκμηριώθηκε από τον Λένιν τι 1916 αν δεν απατωμαι και ότι μετά από αυτό ακολουθεί νομοτελειακά ο σοσιαλισμός, προσέφερε ανείπωτες τραγωδίες στο κομμουνιστικό κίνημα και απεδείχθη και λάθος.
Α. Οδήγησε κόμματα κ κομμουνιστές στο να παρατήσουν την θεωρητική κ πολιτική αναζήτηση στο όνομα αυτής ακριβώς της νομοτέλειας που υπερασπίζεσαι .
Β. Ακόμα χειρότερα, αυτή η βολική ψεύτικη νομοτέλεια που υπερασπίζεσαι, συνέβαλλε στο να εκφυλιστεί η διαλεκτική κ ο υλισμός σε απολογητική θεωρία των χωρών του υπαρκτού! Πώς; Έτσι: “αφού ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού κ αφού μετά νομοτελειακά ακολουθεί ο σοσιαλισμός, τότε, οι χώρες του υπαρκτού δεν νοείται να είναι κάτι άλλο από σοσιαλιστικές αφού δεν είναι καπιταλιστικές”! Και ακόμα χειρότερα , “ο υπαρκτός είναι η μοναδική σοσιαλιστική δυνατότητα του ανθρώπου”!
Έτσι, συγκαλυφθηκε ο εκμεταλλευτικού χαρακτήρας των χωρών του υπαρκτού, οποίες δυνατότητας αναστροφής της πορείας αυτής εξαφανίστηκαν, η ανάλυση του καπιταλισμού που εξελισσόταν έμεινε στάσιμη , κ κατανοήθηκε ως μοναδική δυνατότητα σοσιαλισμού ο υπαρκτός που δεν δεχόταν κ καμία επαναστατική αλλαγή σε χειραφετητικη κατεύθυνση στο εσωτερικό του! Τις μονές αλλαγές που εδέχθη , ήταν σε καπιταλιστική κατεύθυνση κ τελικά κατέρρευσε, συμπαρασύροντας και όλες τις κομμουνιστικες κριτικές απέναντι του!
Μακριά λοιπόν από οποιαδήποτε τετια βολική κ ψεύτικη νομοτελειακή διαδικασία που ως αντίληψη κ πρακτική, απεδείχθη καταστροφική! Ο καπιταλισμός είχε κ άλλη εξέλιξη πέραν του ιμπεριαλιστικού σταδίου αφενός κ αφετέρου δεν πρόκειται νομοτελειακά να τον διαδεχθεί ο σοσιαλισμός , παρά μόνο εάν οι άνθρωποι το επιλέξουν!! Αλλιώς, μπορεί να εξελίσσεται μέχρι να καταστρέψει άνθρωπο κ πλανήτη, ωσάν τον καρκίνο!
Επίσης Κώστα το να μην θέλεις να αντιληφθείς ότι η γραφειοκρατική μετάλλαξη της ΕΣΣΔ ως διαδικασία είχε ήδη ξεκινησει από τα τέλη του 20 και πήρε πιο δομικά χαρακτηριστικά μετά τον β Παγκοσμίου πολέμου, είναι λάθος. Η εξέλιξη των σχέσεων παραγωγής μιας κοινωνίας, δεν καθορίζεται κυρίως από αποφάσεις συνεδρίων η από το ποιοι είναι γραμματείς, αν είναι ο Στάλιν ή ο χρουτσωφ.
Ragnarock η ΕΣΣΔ ήταν κρατικοκαπιταλιστική από το 28, μην μου βάζεις λόγια στο στόμα για να παραστήσεις πως απαντάς. Από αυτό μέχρι την άρνηση της αντιδραστικής τομής του 56 μεσολαβεί χάος. Από αυτό μέχρι την ΘΕΤΙΚΗ ψυχολογία και αυθόρμητη πρακτική πολιτική ιδεολογία απέναντι στο ΚΚ μετά το 56 γιατί. τουλάχιστον τελείωσε ο “σταλινισμός” έχει ένα χάος. Από αυτό μέχρι το να νεκρανασταίνουμε μαρξιστικά ρέυματα, πχ τον τροτσκισμό, χειρότερα από τον “σταλινισμό” σε όλα τα σημεία μιας επιβεβλημένης αριστερής κριτικής του έχει επίσης απόσταση.
Επίσης απέφυγε γελοιογραφίες απόψεων. Που το είδες σαν άποψη του μλ κινήματος πως ξαφνικά το 56 σε ένα Συνέδριο κλπ Δεν υπάρχουν αυτά, δεν μπορεί να τα λέμε αυτά εκτός αν είμαστε πρωτοετείς σε φοιτητικά τραπεζάκια και μας λέει ένας για το 20ο Συνέδριο και νομίζουμε πως τον ειρωνευόμαστε.
Επίσης άλλο σημείο που εντελώς χυδαία και αντισυντροφικά βάζεις λόγια στο στόμα μου είναι το “νομοτελειακά” που λες. Καθόλου νομοτελειακά δεν ακολουθεί, αν ακολουθήσει κάτι όμως αυτό είναι ο σοσιαλισμός. Μέχρι κάποιος να πει, να ψελίσει, κάτι κατά του ιμπεριαλισμού του Λένιν. Καθόλου δεν αποκλείεται να έχουμε μονοπωλιακό καπιταλισμό το 4000 μχ. Ο “υπεριμπεριαλισμός” τον οποίον προτείνεις είναι η οικονομίστικη καρικατούρα που πας εμένα να μου την χρέωσεις. Στην πραγματικότητα είναι η λενινιστική τομή του ιμπεριαλισμού που θεμελίωσε τον παγκόσμιο καπιταλισμό και είναι οι αρνητές του ιμπεριαλισμού αυτοί που αρνούνται τον παγκόσμιο καπιταλισμό και προτείνουν τις καρικατούρες της “αντικαπιταλιστικής” επανάστασης, της “διαρκούς” επανάστασης, του “τάξη εναντίον τάξης”, της “ανατροπής της αστικής τάξης” σε κάθε χώρα κλπ. Συγνώμη αλλά δεν υπάρχει κόκκος παγκοσμιότητας του καπιταλισμού σε αυτό, υπάρχουν εθνικοί καπιταλισμοί ομοσπονδιακά και ισότιμα διαρθρωμένοι.
Κώστας
Όσον αφορά το μλ κομμουνιστικό ρεύμα (μλ ΚΚΕ, ΚΚΕ, ΚΚΕ μλ, κλπ):
Ναι δεν γελοιογράφων καθόλου την θέση τους διότι αυτό ακριβώς πιστεύουν! Ότι μέχρι το 53 γενικά όλα πηγαίνανε καλά κ μετά τον θάνατο του Στάλιν γαμηθηκε το σύμπαν! Ε αυτό πιστεύουν δεν φταίω εγώ! Πασοαλιζουν μάλιστα αυτή τους την θέση και με μπόλικη αστυνομική αντίληψη για την κοινωνία: πολλοί από αυτό το ρεύμα πιστεύουν ότι, για το χάος φταιει η χαλάρωση της… Καταστολής κ της….επαγρύπνησης! Και δεν θέλουν να δουν ότι, ακριβώς ο μονοκομματισμος, η καταστολή της αντίθετης άποψης εντός κόμματος κ κοινωνίας, , η απαγόρευση του ανεξάρτητου ταξικού εργατικού και λαϊκού κινήματος και η υπαγωγή σε κόμμα και κράτος όλων των εργατικών κ λαϊκών θεσμων, ΑΠΟΤΕΛΕΣΑΝ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ, ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΟΙΧΤΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ!!
Α ωραία, μλ και το ΚΚΕ, να δούμε τι άλλο θα ακούσουμε.
Ποτέ το μλ ρεύμα, που στην Ελλάδα είναι βασικά η Αναγέννηση, η ΟΜΛΕ, το ΜΛ ΚΚΕ, το ΚΚΕ μλ και η Α/Συνέχεια, + το ΕΚΚΕ μέχρι κάποτε, και τους αλβανόφιλους που τέλος πάντων δεν τους μετράω και πολύ, δεν είπανε τέτοια πράγματα. Δεν ξέρω με ποιους συζητάς, προφανώς με κανέναν. Η ακριβής θέση του μλ ρεύματος είναι πως τα πρώτα δείγματα μιας πορείας προς την καπιταλιστική παλινόρθωση μπορούν να εντοπιστούν το 36. Εϊναι λάθος θέση, πρέπει να πάνε πιο πίσω, κακώς δεν βλέπουν την εμπέδωση των καπιταλιστικών σχέσεων εξουσίας και εκμετάλλευσης αμέσως μετά την ΝΕΠ. Βέβαια αυτή η άποψη, η ορθόδοξα αλτουσερική-μπετελεμική κλπ πρέπει να απαντήσει και κάπως καλύτερα στο γιατί όλος αυτός ο θόρυβος για το 56. Γιατί δεν τον κάνουν οι μλ τον θόρυβο, το σύστημα τον κάνει, το σύστημα την όρισε σαν την ημερομηνία της απελευθέρωσης
Το ΚΚΕ δεν μπορεί εύκολα να καταταχτεί κάπου στην ιστορία του μαρξισμού, μάλλον στην κατηγορία του μαρξισμού-οτινανισμού. Αρχικά, ως “Κ”ΚΕ που λέγανε τότε σωστά οι “μαοικοί” μετά το 56 δηλ έλεγε, όσο μπορούσε να λέει ως ένα κόμμα που είχε ΔΙΑΛΥΘΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑ, πως πριν το 56 ήταν κόλαση. Σταδιακά με την επικράτηση της θεωρούμενης ως “κρυφοσταλινικής” τάσης Φλωράκη, Κουκούλου και δεν θυμάμαι ποιων άλλων υποτίθεται αναίρεσαι κάποια πράγματα, με σταθμό το 68. Τα αναίρεσαι όσο και το ΚΚΣΕ, δηλ καθόλου, ήταν ο εκπρόσωπος στην Ελλάδα της κρατικοκαπιταλιστικής μορφής των καπιταλιστικών σχέσεων εξουσίας και εκμετάλλευσης, ο τρίτος πόλος του καπιταλιστικού τρικομματισμού, ο εκπρόσωπος του σοσιαλιμπεριαλισμού. Μετά την κατάρρευση του κρατικού καπιταλισμού το 89-91 έκανε σταδιακά μια επιθετική στροφή στον αριστερό οπορτουνισμό. ΜΛ δεν ήταν ποτέ πάντως. Δεν είναι μια ταμπέλα που μπορεί ο καθένας να την βάζει στον εαυτό του, έχει ιστορικό φορτίο την αντιπαράθεση Κίνας- ΕΣΣΔ, την ΜΠΠΕ, την διαγραφή του 80% των μελών του ΚΚΕ στην Τασκένδη, την διαφωνία με την λεγόμενη 6η Ολομέλεια αλλά όχι στην βάση υπεράσπισης του Ζαχαριάδη, που και τα πούλησε στον Μπρέζνιεφ και τον πούλησαν παρόλαυτά και οδηγήθηκε εκεί που οδηγήθηκε
Κώστας
Επίσης Κώστα, είτε μας αρέσει είτε όχι, τα ΚΚ Κίνας και Βιετνάμ δίνουν σήμερα τον τόνο για το ΠΩΣ θα εξελίσσονταν κατά πάσα πιθανότητα η ΕΣΣΔ και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές Λ.Δ., αν δεν κατέρρεαν! Ζόφος και καπιταλιστική σαπίλα/βαρβαρότητα δηλαδή, με ΚΚ στην εξουσία και σφυροδρέπανο στην -κόκκινη- σημαία!
Η σημερινή ρωσική άρχουσα καπιταλιστική τάξη έχει σκυλομετανιώσει που ως άρχουσα κρατική/κομματική γραφειοκρατία ΔΙΕΛΥΣΕ την ΕΣΣΔ! Τα λέει όπου βρεθεί και όπου σταθεί η ρωσική κυβέρνηση!
Μοναδική εξαίρεση το ΚΚ Κούβας και η Κούβα εν γένει (μέχρι σήμερα, γιατί αναγκαστικά και εκεί πια, κάνουν υποχωρήσεις αναπόφευκτα): Εκεί ποτέ δεν ταυτίστηκαν σε όλα με την ΕΣΣΔ και τις λοιπές Λ.Δ. Κράτησαν μέχρι τέλους και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μια διαφορετική αντίληψη από όλα τα υπόλοιπα Κ.Κ.: Η προσπάθεια για διαρκή υπεροχή των προταγματικών/πολιτικών έναντι των υλικών κινήτρων για την παραγωγή, η σχετική ελευθερία λόγου και έκφρασης στο εσωτερικό του ΚΚ και στην δημόσια ζωή της Κούβας, η προσπάθεια να κρατούνται ζωντανές οι εδαφικές και κλαδικές επιτροπές υπεράσπισης της επανάστασης, η διαρκής κριτική στην κρατική/κομματική γραφειοκρατία ως αντίβαρο στην αναγκαία και αναπόφευκτη υπαρξη της, όλα αυτά, συνέβαλλαν στο να μην πεθάνει το όραμα για μια ελευθερη κοινωνία, παρόλο το απάνθρωπο και σκληρό εμπαργκο, παρόλη την φτώχεια (πορνεία κλπ)!
Κώστα αυτά τα αλτουσεριανά/μπετελεμικά που λές, τα ενστερνίστηκε το δυτικοευρωπαϊκό μλ κομμουνιστικό ρεύμα ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ!
Εδώ στην Ελλάδα το μλ ρεύμα έχει ως θέση αυτά που γράφω για αυτό το ρεύμα! Είναι δυνατόν; Διάβασε τα κείμενα των ΚΚΕ, ΚΚΕΜΛ, ΜΛ ΚΚΕ! Και καλά, άσε το ΚΚΕ που μια ζωή πήγαινε με τον εκάστοτε γραμματέα του ΚΚΣΕ, αναθεματίζοντας τον προηγούμενο, μιας και μετά το ’91 ανακάλυψε τον μλ σταλινισμό! Οι υπόλοιποι, τα λένε και απο πιο πριν
Ragnarock κάθε σου σχόλιο είναι πιο μακρυά από την αλήθεια από το προηγούμενο.
1)Πουθενά το ΜΛ ρεύμα δεν είναι με τον Αλτουσέρ κλπ. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ αλτουσεριανή τάση ή μια ιδιαίτερη οργανωτική κατάσταση και ομαδοποίηση με τέτοιες θέσεις
2)Αυτά που λέω είναι οι θέσεις της Αναγέννησης, της ΟΜΛΕ, του ΚΚΕ μλ, του ΜΛ ΚΚΕ, της Α/Συνέχεια, του Γιάννη Χοντζέα και του Ισαάκ Ιορδανίδη. Για το ΜΛ ρεύμα τα πρώτα δείγματα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης πάνε στο 36
3)Το ΚΚΕ δεν ανήκει στο μλ ρεύμα. Λέει πως το ίδιο είναι ο ΜΛ αλλά αυτό που λέμε ΜΛ ρεύμα είναι άλλο πράγμα, ήταν οι οργανώσεις και τα κόμματα που στήριξαν τις θέσεις του ΚΚΚ και του ΚΕΑ απέναντι στο ΚΚΣΕ
4)Με τα λεγόμενα σου το ΜΛ ρεύμα πήγε με τον Χρουτσιόφ και δεν υπήρξε ποτέ. Προφανώς δεν είναι έτσι. Το 80% των Ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης διαγράφηκε προφανώς γιατί δεν έκανε αυτό που λες
Μην αλλάζεις την ιστορία για να χωρέσει κάπου πως το κόμμα ήταν το ΚΚΕ για σένα μέχρι το 89. Είχε 30 χρόνια μακαρίτης τότε το ΚΚΕ, επίσημα, δεν είναι η γνώμη μου
Κώστας
Κώστα μου τι γράφεις; Το ελληνικό μλ κομμουνιστικό ρεύμα, υπήρξε και είναι και σήμερα (τα απομεινάρια του), ένα σταλινικό πράγμα. Τπτ λιγότερο ή περισσότερο .
Δεν υπάρχουν σταλινικά και αντισταλινικά πράγματα απ όταν αποκαθηλώθηκε η”προσωπολατρεία” σαν δήθεν ρίζα του κακού. Προτιμώ την ταξική πάλη από τα χολιγουντιανά διλήμματα. Με αυτή την έννοια απαντάω όχι στον εκβιασμό του συστήματος να πω πως είμαι αντισταλινικός αλλά δεν είμαι σταλινικός
Αλλά ότι το μλ ρεύμα στην Ελλάδα, σαν κορμός και τελικά, γιατί είχε πολλές διακλαδώσεις, σαν ΟΜΛΕ κλπ δεν ήταν σταλινικό γιατί είπε πως ο Στάλιν δεν είναι κλασικός του μαρξισμού είναι βέβαιο, είναι ιστορικό γεγονός.
Μάθε, διάβασε, λες κοτσάνες
Κώστας
Ασε, που τώρα προσχώρησε (μάλλον μπήκε επικεφαλής) στο κόμμα του “βρώμικου ’89” και ο …Τσίπρας, με τους δυό …ιστορικούς “βρώμικους” (από κάθε άποψη…) υπουργούς του, Κουβέλη και Δραγασάκη….!!!
Για να κλείσει το καρέ της ….”αριστερής”(!) “καταγγελίας” του “βρώμικου ’89”!
Ατιμη Ιστορία. Δεν έχεις έλεος!
Ανώνυμε γιατί παραληρεις κ πετάς άσχετα σχόλια; Άσε δε, που ο παλιός συνασπισμος απόφαση της κε του ΚΚΕ ήταν, με πρωταγωνιστές τους Φλωράκη, φαρακο, Παπαρήγα, Γόντικα, Ανδρουλάκη κλπ!
Κώστα δε νομίζω ότι διαστρεφω αυτά που γράφεις:
Α. Αν έχεις την γνώμη ότι η ΕΣΣΔ είναι κρατικοκαπιταλιστικη από το 1928, τότε δεν μπορείς να παρουσιάζεις τόσο σημαντική την στροφή του 20ου συνεδρίου, ακριβώς διότι αυτή η στροφή είναι περισσότερο συνέχεια παρά τομή σε σχέση με το παρελθόν κ την ηγεσία του ΚΚΣΕ υπό τον Στάλιν. Που έτσι είναι!
Αν και δεν πιστεύω ότι ήταν ακριβώς κρατικοκαπιταλιστικη από τα τέλη του 29, και αυτό γιατί για να χαρακτηριστεί ένας τρόπος παραγωγής/κατανάλωσης ως καπιταλιστικός, πρέπει να υπάρχει ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και διανομής , πρέπει να υπάρχει χρηματιστήριο, πρέπει να υπάρχει δικαίωμα κληρονομικής μεταβίβασης ή οποιασδήποτε μορφής αγοραπωλησίας των μέσων παραγωγής κ διανομής, πρέπει να υφίσταται κοινωνικά και ως φυσικά πρόσωπα καπιταλιστική τάξη. Αυτά παύουν να υφίσταται στην ΕΣΣΔ από το 28 και μετά!
Βέβαια, ο νόμος της αξίας συνεχίζει να υφίσταται κ σταδιακά ήδη εντός της σταλινικής περιόδου δυναμωνει, η διεύθυνση της παραγωγής και της κατανάλωσης αφορά ένα κοινωνικό αρχικά στρώμα την κρατική/κομματική γραφειοκρατία και όχι την εργατική τάξη κ τον υπόλοιπο λαό, η ψαλίδα των συνθηκών διαβίωσης μεταξύ λαού κ κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας διαρκώς διευρύνεται υπέρ της δεύτερης, Κάιντα λαϊκά πολιτικά δικαιώματα στον κουβα.
Συνεπώς, βάσει όλων των παραπάνω, η εκμεταλλευτική φύση της ΕΣΣΔ κ των λοιπών λαϊκών δημοκρατιών, ως καθεστώς, δεν πρέπει να εξηγηθεί ως κρατικοκαπιταλιστικη, αλλά ως κρατικοκομματικη γραφειοκρατία!
Η οποία κρατική/κομματική γραφειοκρατία δεν είχε δική της αφήγηση για την κοινωνία, δεν είχε δικό της τρόπο παραγωγής παρά μόνο είχε την σταδιακή επιστροφή στον καπιταλισμό, οπερ κ εγένετο: δια της κατάρρευσης του συστήματος του υπαρκτού στην ανατολική Ευρώπη και δια της κανονικής στροφής στον κ απιταλισμο με σιδερένια ηγεσία των κ.κ. σε Κίνα κ Βιετνάμ.
μην αναπαράγετε τις μπετελεμικές ψευτιές. Θα πάθετε πλάκα αν μάθετε την πραγματικη ψαλίδα των μισθών στην ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 30. Ολα πλέον ειναι καταγεγραμμένα και δημοσιευμένα ακομη και από την ίδια τη CIA. H ψαλίδα ήταν το πολύ 1 προς 4, μεταξύ ανώτερου στελέχους και κατώτερου εργάτη. Οι ψηλά αμειβόμενοι ήταν οι εργάτες στις χειρότερες εργασίες της βαριάς βιομηχανίας (ανθρακωρυχεία, χάλυβας κτλ…). Οι εργάτες στην υφαντουργία (κατά πλειοψηφία εργάτριες) έπαιρναν τους χαμηλότερους μισθούς, που ναι ως το 35-37 ήταν στα όρια της φτώχειας. Μετά τον πόλεμο, η ψαλίδα άρχισε να μειώνεται προς όφελος των ανειδίκευτων εργατών στη βιομηχανία ειδών κατανάλωσης.
Και να μην ξεχνάμε κάτι το 29 ειχε σκάσει διεθνής κρίση και η ανεργία στις ΗΠΑ ήταν στα ύψη, όπως και σε όλες τις άλλες καπιταλιστικές χώρες, ότι η ΕΣΣΔ μόλις γινόταν βιομηχανική χώρα (να πλειοψηφεί δηλαδή η βιομηχανία στο παραγόμενο εθνικό προϊόν) μετά την ταχεία εκβιομηχάνιση και κολεκτιβοποίηση κ.ο.κ, και παρόλα αυτά η ανεργία ειχε εξαλειφθεί πλήρως στην ΕΣΣΔ.
Το προβλημα δεν ήταν μόνο ούτε κυρίως η ψαλίδα μεταξύ των μισθών ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ που συγκρότησαν ταξικό προνόμιο (πχ σπίτι, καταναλωτικά αγαθά, κλπ) μεταξύ εργατικής τάξης και κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας. Αυτή η ψαλίδα, άνοιγε διαρκώς ακάματε, και μετά τον πόλεμο, άνοιξε ακόμα περισσότερο, και μετά το ’56 ακόμα περισσότερο. Εχεις λάθος.
Ομως, το πρόβλημα ήταν από τότε και αυτό: Η κρατική/κομματική γραγειοκρατία, ΗΔΗ από τα τέλη της δεκαετίας του ’20, διαφυλλάτει ως κόρη οφθαλμύ το ταξικό της προνόμιο, ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΑΥΤΗ για την παραγωγή και την κοινωνία, ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΑΛΛΟΣ! Η εργατική τάξη πάει στον κουβά και φυσικά και η εργατική εξουσία.
Μα θα μου πεις: Σε συνθήκες πολέμου, ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης κλπ, δεν είναι αναπόφευκτο το να αποφασίζει μια μικρή κοινωνική μειοψηφία έναντι της πλειοψηφίας; Θα σου απαντήσω: Ναι, αλλά αυτό ακριβώς συνιστά και φραγή της διαδικασίας προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό, ΑΝ ΔΕΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΙΣ κοινωνικά/πολιτικά/πολιτισμικά/οικονομικά αντίβαρα, όπως πχ, ελευθερία λόγου και έκφρασης, εφαρμογή της ανακλητότητας, πολυκομματισμό υπό σοσιαλιστικό σύταγμα, λαϊκό και εργατικό κίνημα ανεξάρτητο από κράτος και κόμμα (κόμματα)! Διότι, αυτό ακριβως που καθιστά αναγκαία και αναπόφευκτη της ύπαρξη της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας, αυτό ακριβώς καθιστά και αδύνατη την διαδικασία προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό, δηλαδή την διαδικασία προς μια κοινωνία χωρίς τάξεις και κράτος. Και αυτό το πράγμα είναι το εξής: “Δεν μπορεί μια επαναστατημένη χώρα/κοινωνία, να λειτουργήσει χωρίς κρατική οργάνωση την επόμενη μέρα, ειδικά όταν έχει να αντιμετωπίσει ισχυρά καπιταλιστικά κράτη”!!
Η παραπάνω διαπίστωση, έχει αυτή την διπλή φύση: Μας οδηγεί ξανά σε μια κρατικού τύπου οργάνωση της μετεπαναστατικής κοινωνίας, ακριβώς διότι η κρατική οργάνωση είναι αναγκαία και αναπόφευκτη: Α. Θα υπάρχει λυσαλέα καπιταλιστική αντίδραση και αυτή δεν αντιμετωπίζεται χωρίς επαναστατική κρατικού τύπου εξουσία και Β οι καταπιεσμένοι ΔΕΝ έχουν μάθει να λειτουργούν και να διαμείβουν τις υποθέσεις τους χωρίς κρατική διαμεσολάβηση (μήπως πρέπει να αρχίσουν λοιπόν να μαθαίνουν από σήμερα;), συνεπώς, θα τα κάνουν μπαχαλο ΑΝ αυριο πάνε να ρογανώσουν την μετεπαναστατική κοινωνία χωρίς κρατικού τύπου οργάνωση: ΠΩΣ και με ΠΟΙΟ κοινά αποδεκτό δίκαιο θα ρυθμίζονται οι διαπροσωπικές και οι γεωγραφικές υποθέσεις; ΠΟΙΟΣ θα προτείνει και με ΠΟΙΑ κριτήρια θα αποφασιστεί ένα κοινά αποδεκτό δίκαιο; ΠΟΙΟΣ, ΑΝ και ΠΩΣ θα εφαρμόσει το κοινά αποδεκτό δίκαιο, ΑΝ κάποια περιοχή ΔΕΝ θέλει;
Ετσι όμως, δεν έχουμε μόνο προστασία της επανάστασης, έχουμε ΚΑΙ νέα ταξική ανταγωνιστική διαίρεση σε αυτές τις κοινωνίες, με την εργατική τάξη και τον λαό από την μια να είναι πάλι ιεκμεταλλευόμενοι και την κρατική/κομματική γραφειοκρατία από την άλλη, ως η νέα άρχουσα εκμεταλλεύτρια τάξη! Η οποία ΕΙΔΑΜΕ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΝ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΥΠΑΡΚΤΟ: Στην κατάρρευση και στην καπιταλιστικοποίηση!! Με τον λαό πάλι γλάστρα!
Ένα σου σχόλιο, 20.000.000 λάθη.
Άστο ανώνυμε, δεν έχεις επιχείρημα.
ΚΑΜΜΙΑ προσωπολατρεία δεν υπήρχε, μην αναπαράγουμε αντικομμουνιστική προπαγάνδα.
Απλώς ο Στάλιν, ως θαυμαστής της γαλλικής επανάστασης και δη του Ροβεσπιέρου, είχε εγκαθυδρισει την λατρεία του ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΟΝΤΟΣ, και είχε θεμελιώσει την τρομοκρατία, στο υπέδαφος του σοσιαλισμού. Τρομοκρατία κατά των πρακτόρων φυσικά. Οι άλλοι δεν είχαν να φοβηθούν τίποτα, πόσο μάλλον να τρομοκρατηθούν.
Σ.Τ.: ΕΝΑ σου σχόλιο, 10000000 λάθη.