Κρίση + Κριτική*
Στον Κωνσταντίνο Λάσκαρη, υπουργό Εργασίας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας το 1976, εισηγητή και θερμό υποστηρικτή του αντεργατικού και αντιαπεργιακού νόμου 330/76, ανήκει η πατρότητα της ιδέας για την «κατάργηση της πάλης των τάξεων» με το νόμο που απαγόρευε την απεργία. Αν ζούσε σήμερα, θα έδινε θερμά συγχαρητήρια στους φορείς της Κοινωνικής Συμμαχίας και στους αφανείς εταίρους της για την υλοποίηση της ιδέας του με την Πανεθνική Ημέρα Δράσης της 30ής Μάη, που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται απεργία.
Μια «δράση» που εκπορεύεται από επαγγελματικούς φορείς και συλλόγους που κατά κύριο λόγο, όσο εξελισσόταν η επίθεση ενάντια στα εργασιακά, συνδικαλιστικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, είτε περιορίζονταν σε ανακοινώσεις και συμμετοχές «στα χαρτιά» σε όποιες διαμαρτυρίες προκηρύσσονταν (για να συντηρούν κι έναν λόγο ύπαρξης), είτε συνέβαλαν στον αποπροσανατολισμό ασκώντας προσφυγές κατά του μνημονίου (!!), είτε προωθούσαν μια καθαρά συντεχνιακή λογική, αλλά πάντοτε αποφεύγοντας σαν ο διάβολος το λιβάνι τις διαδικασίες συνελεύσεων για λήψη αποφάσεων αγώνα, από τον φόβο μήπως ξεφύγει η κατάσταση από τα χέρια των φιλοκυβερνητικών ηγεσιών τους.
Μια «δράση» με την πρωτοβουλία φορέων που εκφράζουν τα ταξικά συμφέροντα των ανώτερων στρωμάτων των επαγγελματικών αυτών ενώσεων και σε καμία περίπτωση τον κόσμο των νέων επιστημόνων που καθημερινά εξαθλιώνεται, που εκφράζουν και συμμετέχουν στην υλοποίηση μιας σειράς μνημονιακών σχεδιασμών.
Μια «δράση» που στηρίζεται από τις συστημικές τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ), που πολιτικά και οργανωτικά έχουν αποκοπεί από τον κόσμο της δουλειάς, που δεν εκφράζουν τις αγωνίες του και τις ανάγκες του, που δεν αποτελούν όπλα στα χέρια των εργαζομένων αλλά εργαλεία ταξικής συνεργασίας και συνδιαλλαγής αλλά και εκτόνωσης των όποιων αγωνιστικών διαθέσεων ξεσπούν. Οι συστημικές συνδικαλιστικές ηγεσίες επιχειρούν να προσδώσουν με τη συμμετοχή τους σαν «εκπρόσωποι» των εργαζομένων νομιμοποίηση στους σχεδιασμούς αυτούς ενώ ταυτόχρονα διαβλέπουν μία ακόμη ευκαιρία, μέσα σε κλίμα υποχώρησης και κινηματικής νηνεμίας, να διασώσουν την ύπαρξή τους.
Δεν εξαγγέλθηκε, λοιπόν, αυτή η «δράση» επειδή δήθεν αφουγκράστηκαν την ανάγκη του κόσμου για αγώνες και διεκδικήσεις. Αντίθετα, πρόκειται για μια πολιτική κίνηση που χρησιμοποιεί το μέσον πάλης της απεργίας και προσπαθεί να το εκμεταλλευθεί σαν όπλο της συστημικής προπαγάνδας, των ιδεολογημάτων και των πολιτικών στόχων της και να δοκιμάσει στοιχίσει κόσμο πίσω απ’ αυτά. Η συμπαράταξη των συνδικαλιστικών οργανώσεων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΕΥ σ’ αυτή την πολιτική κίνηση εκφυλίζει ακόμη περισσότερο την έννοια της απεργίας, εξομοιώνοντάς την με ένα ιδιότυπο και καινοφανές εργοδοτικό λοκ-άουτ, και -το χειρότερο- συμβάλλει με αυτόν τον τρόπο στη μεγαλύτερη απομάκρυνση των εργαζομένων από την έννοια του ενεργητικού μαχητικού συνδικαλισμού. Ακόμη, με αυτού του είδους τις κοινωνικές συμμαχίες που περιλαμβάνουν και την εργοδοσία ή και συστημικούς φορείς, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αναδεικνύονται σε ιδεολογικοπολιτικό μηχανισμό αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και των εργαζομένων.
Οι παράλληλες πολιτικές στοχεύσεις των εταίρων που απαρτίζουν την «Κοινωνική Συμμαχία» έχουν έναν κοινό τόπο: Τα επόμενα χρόνια προβλέπονται ακόμη πιο δύσκολα για το λαό και την εργατική τάξη, από κάθε άποψη. Άρα η εμπέδωση κλίματος ταξικής συνεργασίας και η ευδοκίμηση της συναντίληψης περί των «κοινών εθνικών στόχων» είναι απαραίτητα για να εδραιώνεται και να βαθαίνει η εκμετάλλευση και η εξαθλίωση των εργαζομένων, για να επιβάλλονται τα νέα μνημόνια και οι νέες αντιλαϊκές πολιτικές. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η αστική τάξη έχουν ανάγκη μια τέτοια πραγματικότητα που θα βασίζεται στο «όλοι μαζί δουλεύουμε, παράγουμε, δημιουργούμε» αλλά κερδίζει το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, για να συνεχίσει να εκπροσωπεί επάξια τα ξένα και ντόπια αφεντικά της. Θέλουν μια πραγματικότητα όπου η «κοινωνική συμμαχία» θα υποκαθιστά το ταξικά οργανωμένο εργατικό κίνημα, του οποίου οι διεκδικήσεις πλέον θα υποτάσσονται στις ανάγκες ανάκαμψης του κεφαλαίου, και όποιοι αγώνες και διεκδικήσεις ξεφεύγουν από το πλαίσιο της «Κοινωνικής Συμμαχίας» θα συντρίβονται.
Οι εργοδοτικοί φορείς στηρίζουν αυτή την ημέρα πανεθνικής δράσης. Ενάντια σε ποιον, λοιπόν, γίνεται αυτή η απεργία; Από ποιον διεκδικεί και τι; Η εργοδοσία και η κυβέρνηση την εντάσσουν στην υποστήριξη του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης, της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας. Ανάπτυξη όμως στον καπιταλισμό σημαίνει συσσώρευση κεφαλαίου που επέρχεται με τη μεγιστοποίηση της απόσπασης της υπεραξίας πάση θυσία. Πάση θυσία σημαίνει ιδρώτας και αίμα των εργατών, άγρια και συνεχής εκμετάλλευση. Ποιο, λοιπόν, το όφελος των εργαζομένων από τη συμμετοχή τους; Συμμετέχοντας σ’ αυτήν οι εργαζόμενοι δείχνουν, έστω και με τον τρόπο που χαρακτήριζε την κίνησή τους μέχρι τώρα, την αντίθεσή τους στην αντεργατική πολιτική και πώς; Μέσα από ποιες προπαγανδίσεις, συγκεντρώσεις, συνελεύσεις, συνεδριάσεις ΔΣ σωματείων ή αποφάσεις τους; Προφανώς και δεν υπάρχουν πραγματικές τέτοιες. Θα καλεστούν, λοιπόν, να συμμετάσχουν ως ακολουθητές και παρακολουθητές μιας πολιτικής κίνησης με πρωτοβουλία της εργοδοσίας και των φορέων της Κοινωνικής Συμμαχίας, περιοριζόμενοι σε ρόλο ουράς.
Ο χαρακτήρας αυτής της πολιτικής κίνησης δεν μπορεί να μεταστραφεί, δεν μπορεί να αλλάξει. Η λογική της «αξιοποίησης αυτής της απεργίας» για να προβληθούν αιτήματα και διεκδικήσεις των εργαζομένων απλώς είναι λανθασμένη. Πρώτον, επειδή η πρωτοβουλία, ο σχεδιασμός και το πλαίσιο ανήκουν στον αντίπαλο και είναι αντιδραστικά. Δεύτερον, ακόμη και αν θεωρεί κανείς ότι μπορεί η συμμετοχή του κόσμου στην απεργία να είναι τέτοια που να λειτουργήσει, στις παρούσες συνθήκες, σαν κίνηση αντιστρατευόμενη την κίνηση της συμμαχίας και να χαρακτηρίσει αυτή το κλίμα, είναι σίγουρο ότι απαιτείται άλλης τάξης και μεγέθους παρέμβαση στον κόσμο της δουλειάς, και μάλιστα από καιρό, έτσι ώστε να πάρει σάρκα και οστά η πρόταξη των εργατικών συμφερόντων κόντρα στις ανάγκες του κεφαλαίου και της κυβέρνησής του, της ΕΕ και των δανειστών. Και αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει ούτε και να παλεύεται ουσιαστικά από κανέναν (είναι άλλο ζήτημα η στάση και η τοποθέτηση των πολιτικών οργανώσεων).
Έχουμε λοιπόν μια αντιδραστική πολιτική δράση που χρησιμοποιεί επικουρικά το μέσο της απεργίας για να υλοποιηθεί. Πολιτικός είναι ο στόχος σύμφωνα με αυτούς που την εξήγγειλαν, πολιτική πρέπει να είναι και η παρέμβαση όποιων θέλουν να αντιπαρατεθούν στο όνομα των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Γι’ αυτό δεν υπάρχει πραγματικό δίλημμα περί απεργοσπασίας μιας πραγματικής, διεκδικητικής απεργίας που διεκδικεί συμφέροντα των εργατών, και όποιος το εννοεί ας πάει να το απευθύνει στους εργάτες που θα πάνε να δουλέψουν, μην έχοντας πεισθεί από καμία πλευρά.
Η κατάσταση στην οποία έχουν φέρει τον κόσμο της δουλειάς οι εργατοπατέρες και οι ρεφορμιστές, η έλλειψη εμπιστοσύνης που του έχουν καλλιεργήσει για τους αγώνες και για τα μέσα πάλης, η καλλιέργεια της λογικής της ανάθεσης σ’ αυτούς, οι εκβιασμοί που έχουν αφήσει να περάσουν του τύπου «θα χάσεις το μεροκάματο αν απεργήσεις», η μεθοδικότητα που έχουν επιδείξει στο σπάσιμο των απεργιών, η έλλειψη έμπρακτης ταξικής αλληλεγγύης, η μη περιφρούρηση απεργιών και η εγκατάλειψη των απεργών να δίνουν ατομικά τη μάχη με τον εργοδότη, αυτή ήταν επί σειρά ετών πραγματική απεργοσπαστική τακτική. Όλα αυτά δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εύκολης αντιμετώπισης της κατάστασης με λόγους «περί απεργοσπασίας», όταν αυτό το κύριο καθήκον του οργανωμένου εργατικού κινήματος δεν έχει αναληφθεί από κανέναν.
Σε μια συγκυρία που επιχειρείται η πολιτική υπονόμευση του όπλου της απεργίας, όπου καλούνται εργαζόμενοι να νομιμοποιήσουν αυτήν την υπονόμευση, μέσω της συμμετοχής σε μια καρικατούρα που την ονομάζουν απεργία, ενώ πρόκειται για εργοδοτική φιέστα, πάει πίσω ιδεολογικά και πολιτικά η ταξική συνείδηση του εργάτη όταν δεν αντιπαλεύεται το θράσος των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ να καλούν τους εργάτες σε εκδηλώσεις της εργοδοσίας και σε τσίρκο ταξικής ειρήνης, σαν φτωχούς κλακαδόρους. Ξέροντας βέβαια ότι είναι ζήτημα συσχετισμών το πέρασμα από την προπαγάνδα στην ανοικτή αντιπαράθεση στον δρόμο.
Η 30ή Μάη λοιπόν δεν είναι απεργία, είναι αυτοακύρωση. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΕΥ απαλλοτριώνουν το ρόλο τους σαν συνδικαλιστικά όργανα στην υπηρεσία των εργαζομένων. Οι αριστερές δυνάμεις που δρουν στα σωματεία και στους χώρους δουλειάς δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι ετεροκαθοριζόμενες. Δεν μπορούν, δηλαδή, να βασίζουν την πολιτική τους σε διεργασίες, διαμορφώσεις, τάσεις και επιλογές δυνάμεων του συστήματος. Μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο μόνον σε συνάρτηση με τη διαδικασία συγκρότησης της εργατικής τάξης και των συμμαχιών της με τις καταπιεζόμενες λαϊκές μάζες. Και αυτή η διαδικασία δεν γίνεται εν κενώ αλλά στο πεδίο της αντίστασης και της πάλης που αναπτύσσονται όταν αγωνιζόμαστε για τα πραγματικά προβλήματα και τους στόχους που αυτά υπαγορεύουν. Όσο καιρό δεν μπαίνει επί τάπητος αυτή η διαδικασία, με πραγματικούς όρους, θα δρέπονται πικροί καρποί.
ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ – ΕΕ – ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ.
ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΔΟΤΗ ΤΟΥ.
ΣΤΙΣ 30 ΜΑΗ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΑΓΚΑΖΕ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΑ.
[Πόσταρα το παρακάτω σχόλιο σε άλλη ανάρτηση (“30 Μάη, ΓΣΕΕ-εργοδότες: Δεν θέλουνε θλιμμένους στη γιορτή τους…”), ως απάντηση σε έναν σχολιαστή που έδινε το λινκ γι’ αυτό το άρθρο προτείνοντας την ανάγνωσή του, αφού κατά τη γνώμη του αντιπροσωπεύει μια “ενδιαφέρουσα άποψη”. Μια και το άρθρο γυάλισε τόσο πολύ στο Διαχειριστή Υπηρεσίας τής Παντιέρας, ώστε να το αναδημοσιεύσει στην πρώτη σελίδα, ξαναποστάρω το ίδιο σχόλιο εδώ]
Δεν ξέρω αν είναι “ενδιαφέρουσα”, πάντως άποψη δεν είναι. Πάμε στο δια ταύτα που υπάρχει στο τέλος τού άρθρου, διατυπωμένο με μορφή συνθημάτων:
Όλες μα όλες οι ταξικές δυνάμεις που θα απεργήσουν στις 30 Μαΐου θα το κάνουν «ΓΥΡΙΖΟ[ΝΤΑΣ] ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ – ΕΕ – ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ».
Όλοι μα όλοι οι ταξικά συνειδητοποιημένοι εργάτες που θα απεργήσουν στις 30 Μαΐου θα το κάνουν «ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ». Επομένως, θα υπηρετήσουν το σύνθημα «ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΔΟΤΗ ΤΟΥ» μέχρι το τελευταίο γράμμα του.
Όλοι μα όλοι οι ταξικά συνειδητοποιημένοι εργαζόμενοι που θα απεργήσουν στις 30 Μαΐου ξέρουν τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό με αυτούς που έγραψαν το άρθρο που επισυνάπτεις ότι «ΣΤΙΣ 30 ΜΑΗ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΑΓΚΑΖΕ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΑ».
Last but not least: Το αντίθετο του συνθήματος «όλοι στην απεργία!» που ρίχνουν οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις οι οποίες θα συμμετάσχουν στην απεργία τής 30ής Μαΐου είναι «όλοι στη δουλειά!». Δεν το είδα πουθενά γραμμένο έτσι, αριθμητικώς και ολογράφως. 1.365 λέξεις είναι το άρθρο που μας συστήνεις. Θα έσταζε η ουρά τού γαϊδάρου, αν αυτοί που το έγραψαν πρόσθεταν τρεις παραπάνω;
Αν και εγώ προσωπικά φωνάζω ΝΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ εκείνη τη μέρα, αλλά επειδή είμαι άνεργος μπορεί κανείς να πει ότι μιλάω εκ του πονηρού, καταλαβαίνω εκείνους που έχουν δώσει και δίνουν μάχη για το δικαίωμα στην απεργία να μην θέλουν να ξεστομίσουν την λέξη ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ.
Αλλά όταν σε βρίζει κάποιος, σε πει χαζό ηλίθιο προδότη και δεν ξέρω γω τι άλλο, δεν σημαίνει ότι είσαι. Έτσι και ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗ να με πει κάποιος δεν σημαίνει ότι είμαι.
Εκείνη τη μέρα αν πάει κάποιος στη δουλειά του τι μπορεί να συναντήσει;
Εργάζεται σε εμπορικό και το αφεντικό το έκλεισε για να πάει στην συγκέντρωση, είναι μηχανικός σε εταιρεία που τον έχουν διαλύσει, δικηγόρος σε γραφείο- εταιρεία νέος ή μεγαλύτερος με μισθό 600- 700ευρώ.
Τι θα σκεφτεί; Τι λένε οι αφίσες της ΓΣΕΕ όλοι μαζί. Εναντία στην ανεργία, τη λιτότητα υπερφορολόγηση. Τον αφορούν όλα. Τι θα τον ταρακουνούσε λοιπόν περισσότερο. Αν ένας συνάδελφος του που τον πιέζει σε κάθε απεργία να κατέβει κάτω του έλεγε σήμερα δεν απεργούμε, σήμερα απεργούν τα αφεντικά. Ή αν του έλεγε, έχουμε απεργία, πρέπει να απεργήσουμε αλλά να μην πάμε με το αφεντικό παρέα, να πάμε στην Ομόνοια, στο μουσείο, στα προπύλαια. Υπάρχει περίπτωση να κατέβει στο κέντρο και να μην πάει στη ΓΣΕΕ που θα είναι και το αφεντικό;
Εσύ μιλάς για τους ταξικά συνειδητοποιημένους εργάτες που θα απεργήσουν και λες ότι έχουν καταλάβει τι είναι η ΓΣΕΕ και απεργούν κόντρα σε αυτή.
Το πρόβλημα είναι πως επιδράς στους μη συνειδητοποιημένους. Μαζικά. Με ένα ψάξιμο στις ειδήσεις για το τι θα γίνει στις 30 θα σε πείσει ότι η προπαγάνδα του αντιπάλου θα σε απομονώσει. Ακόμα και το ΠΑΜΕ που έχει κάποιες δυνάμεις. Όχι τα λιμά του ΜΕΤΑ που θα περιμένουν τον Πατερούλη να τους οδηγήσει στη νίκη. Τι κατάντια πατερούλης ο Λαφαζάνης. Θα ήθελα να δουλεύω αυτό τον καιρό γιατί θα είχα την ευκαιρία να ξεχρέωνα τον μπακάλη αλλά θα φώναζα ΕΙΜΑΙ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ.
Τα παραπάνω πολύ σωστά, ας τα διαβασουν κάτι τύποι στον τον καλό στρατιώτη left.gr και άλλους. Στις 30 μαη καλούν και οι εργοδοτικές οργανώσεις. Μπορεί να καλέσει και το υπουργείο εργασίας. Αυτός είναι ο στόχος γσεε/αδεδυ, δλδ πασκε/δακε/συριζα. Και ας μην ξεχνάμε οτι, το παμε/κκε αλλα και το μετά, βάση της λογικής του αναλογικού προεδρείου, ψηφίζουν πασκε/δακε/σύριζα στα δ.σ. των σωματείων.
Στις 29 κ 30 του μαη λοιπόν, ραντεβού όλοι και όλες στις δράσεις του συντονισμού πρωτοβσθμιων σωματείων!
Μια χαρά τα λέει το κείμενο μόνο που δεν μας λέει με ποιο τρόπο θα γυρίσουμε την πλάτη μας στην εργοδοσία, την κυβέρνηση και τους ταξικά συνεργαζόμενους. Και μια ερώτηση προς του ΝΑΡίτες. Τώρα πια που καταλάβατε ότι το ΤΕΕ, οι Δικηγορικοί Σύλλογοι, ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος, η ΓΣΕΒΕΕ κ.λπ. είναι καθαρά εργοδοτικοί και διαταξικοί φορείς θα πάψετε να συμμετέχετε στις εκλογές τους; Θα τους γυρίσετε την πλάτη σας;
Γιατί τους τυραννάς? Ούτε ο Πάρις με το μήλο στο χέρι δεν αντιμετώπισε τέτοιο δίλημμα.
Φαντάζομαι ότι εννοείς πως όποιο κόμμα συμμετέχει στις εθνικές εκλογές δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι το κοινοβούλιο είναι αστικό;
Γενικα συμφωνω με την παραπανω τοποθετηση απλα όσο δεξιο ειναι το πολιτικο πλαισιο της ΓΣΣΕ αλλο τοσο δεξιο ειναι να λες στους εργατες στα σωματεια μην απεργησεις επειδη ειναι δεξιοι οι αλλοι.
Οι αριστεροι παντα πρεπει να καλουν τον κοσμο σε απεργια ειναι θεση αρχης, τετοιες τοποθετησεις ειναι επικινδυνες για το εργατικο κινημα.
Απλά κάλεσε τον κοσμο κάτω σε άλλο σημειο με το σωστό πολιτικο πλαίσιο, τα σωστά αιτηματα αντικυβερνητικα-αντιεργοδοτικα και κάνε αντιπαραθετική απεργιακη πορεια
https://antigeitonies.blogspot.com/2018/05/blog-post_28.html