Παναγιώτης Μαυροειδής
Ας ξεκινήσουμε με μια μεγάλη εικόνα:
Οι πολεμικές δαπάνες σε όλο τον κόσμο (“αμυντικές” τις λένε πάντα, καθότι ως γνωστόν καμία χώρα δε δέχεται ότι είναι επιθετική. Πάντα έχει σημασία η γλώσσα που χρησιμοποιείται!), ανέρχονται περίπου στα 1,8 τρις, κοντά στο 2,5% του παγκόσμιου ΑΕΠ (στοιχεία 2017).
Το 52% από αυτές τις δαπάνες (900 δις) τις κάνουν τα 29 κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ.
Εξ αυτών των ΝΑΤΟικων δαπανών, το 60% ανήκει στις ΗΠΑ (610 δις).
Στις ΗΠΑ, δηλαδή την κορωνίδα του καπιταλισμού, ανήκει πάνω από το 30% των παγκόσμιων πολεμικών δαπανών.
Και κάτι ακόμη:
Οι πολεμικές δαπάνες των ΗΠ είναι υψηλότερες από το άθροισμα των αντίστοιχων δαπανών Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας, Γαλλίας, Βρετανίας, Ιαπωνίας και Σαουδικής Αραβίας.
Επίσης, το 30% των παγκόσμιων πωλήσεων όπλων, γίνεται πάλι από τις ΗΠΑ.
Αυτά λένε οι αριθμοί.
Εμείς πρέπει να δούμε το συμπέρασμα:
Όσο πιο ανεπτυγμένη είναι μια καπιταλιστική χώρα ή ομάδα χωρών, τόσο προετοιμάζει τον πόλεμο και λαδώνει τη μηχανή του. Τον χρηματοδοτεί και τον “ταΐζει” με τα κορμιά και την ευκολοπιστία εκατομμυρίων φτωχοδιάβολων σε όλον τον κόσμο.
Αν θέλουμε να μιλάμε για αντιπολεμικό κίνημα και δεν είμαστε αόριστα αφελείς πασιφιστές, πρέπει να τολμάμε να μιλάμε ενάντια στον καπιταλισμό.
Αν θέλουμε να εννοούμε τη σύγχρονη αντιιμπεριαλιστική πάλη, οφείλουμε να την αντιλαμβανόμαστε όχι σε αντικατάσταση της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής οπτικής αλλά ως τον “διπλασιασμό” της: Αγώνας ενάντια στους επιθετικούς στρατιωτικούς, πολιτικούς, οικονομικούς συνασπισμούς των ηγεμονικών καπιταλιστικών κρατών τύπου ΝΑΤΟ και ΕΕ και ταυτόχρονα, αγώνας ενάντια στις αστικές τάξεις σε κάθε καπιταλιστική χώρα που, δρώντας για τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα, τρέχουν να παίξουν το ρόλο των “προθύμων” υπηρετών των πατρώνων τους, στέλνοντας τους λαούς στο θάνατο και την αλληλοσφαγή (Στα διαγράμματα στοιχεία για τις πολεμικές δαπάνες 2016 και 2017 και για την εξέλιξη στις πωλήσεις όπλων)
Ας πάμε σε μια περισσότερο εστιασμένη στη γειτονιά μας εικόνα:
Ανήμερα την πρωτομαγιά του 2018. ξεκινούσε η επίσκεψη αρχηγού ΓΕΕΘΑ στις ΗΠΑ, με συναντήσεις με αρχηγό ενόπλων δυνάμεων ΗΠΑ.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ μας ενημέρωνε ότι αντικείμενο της συζήτησης ήταν:
H αναβαθμισμένη σημασία βάσης της Σούδας,
Η αναβάθμιση αεροδρομίων Λάρισας και Καστελιού /στάθμευση drones
Το Πρόγραμμα εκσυγχρονισμού F16 και γενικά μονάδων «αμοιβαίου ενδιαφέροντος»
Αλλά και η “αυξημένη συμμετοχή της Ελλάδας στην ανάπτυξη των υποδομών και της ικανότητας της επιχειρησιακής δράσης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή Μεσογείου, Αφρικής και Μέσης Ανατολής”.
Γιατί αυτή η επισήμανση;
Όταν συζητάμε για τον κίνδυνο πολέμου με συμμετοχή της Ελλάδας, είναι αναγκαίο:
Πρώτο, να μη κοιτάζουμε μόνο ανατολικά προς την Τουρκία, αλλά και εδώ στην Ελλάδα και το ρόλο της και δυτικά, σε σχέση δηλαδή με τους λεγόμενους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ
Δεύτερο, να μη κοιτάζουμε μόνο υπερθαλάσσια και στις ξέρες των βραχονησίδων με κατσίκες, αλλά και υποθαλάσσια και το μεγάλο παιχνίδι που παίζεται εκεί/Θα εξηγηθεί στη συνέχεια.
Γιατί αλήθεια γίνεται η συζήτηση περί πολέμου ή/και τα πολεμικά παιχνίδια και επεισόδια;
Υπάρχει μια κυρίαρχη “εθνική” προσέγγιση που βλέπει την όξυνση στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, ως απόρροια ενός «πολιτικού παιγνίου» της υπεραντιδραστικής κυβέρνησης της γειτονικής χώρας, απλά και μόνο για λόγους «εσωτερικής κατανάλωσης» και ενός ακόρεστου εθνικισμού της, σε βάρος της “αμυνόμενης” Ελλάδας. Το πολύ πολύ να αναζητούνται και κάποιες ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης και της Ελλάδας στη γνωστή εθνικιστική ρητορική του ακροδεξιού Υπουργού Εθνικής Άμυνας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ Π. Καμμένου ή και στα ανεύθυνα παιχνίδια με τις σημαίες στις ακατοίκητες βραχονησίδες από ομάδες νεαρών.
Ωστόσο, κατά τη γνώμη μας, όσο και αν δεν πρέπει να υποτιμάται, δεν είναι η εθνικιστική ρητορική η οποία μόνη της δημιουργεί εκ του μηδενός και σε κενό, τους κινδύνους για θερμό «πολεμικό επεισόδιο» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ή και για σοβαρότερη πολεμική εμπλοκή με τραγικές συνέπειες. Ο εθνικισμός είναι απαραίτητος για να σφαχθούν πρόθυμα οι λαοί, είναι το νομιμοποιητικό υπόστρωμα των πολέμων στο βαθμό που δεν αντιπαλεύεται από το κίνημα και την αριστερά, αλλά δεν είναι η αιτία των πολέμων, τουλάχιστον όχι η κύρια.
Συνακόλουθα, την αποτροπή των πολεμικών κινδύνων δε μπορεί σε καμία περίπτωση να εξασφαλίσει από μόνη της μια γενικόλογη αντι-εθνικιστική, αντιπολεμική και φιλειρηνική ρητορική, από μεριάς των εργατικών και κομμουνιστικών δυνάμεων.
Αντίθετα, απαιτείται μια βαθύτερη συζήτηση για τους υλικούς, αντικειμενικούς όρους που ωθούν σε πολεμικές αναμετρήσεις στην περιοχή, είτε αυτές είναι ήδη σε αιματηρή εξέλιξη (Συρία, Υεμένη), είτε κυοφορούνται επικίνδυνα.
Τα δρώντα «υποκείμενα» που σχετίζονται με το φούσκωμα των μαύρων πανιών του πολέμου στην περιοχή μας, πρέπει να αναζητηθούν σε τρία επίπεδα, εντοπίζοντας παράλληλα τον τρόπο που διαρθρώνονται οι μεταξύ τους σχέσεις. Ίσως το τελευταίο να είναι και το σπουδαιότερο, για να κατανοηθεί η ταξική φύση και ο χαρακτήρας των πολέμων που ξεσπούν και να διατυπωθούν σκέψεις για μια αντιπολεμική πάλη από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργαζόμενης πλειοψηφίας στην Ελλάδα και όλων των λαών της περιοχής.
α.Σε ένα πρώτο επίπεδο, οφείλουμε να δούμε την παρόξυνση του πολεμικού κινδύνου στην περιοχή, ως απόρροια του άμεσου ρόλου στρατιωτικοπολιτικών και οικονομικών οργανισμών των ηγετικών καπιταλιστικών χωρών (π.χ. ΝΑΤΟ, ΕΕ) ή και των ιδίων απ’ ευθείας (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Ρωσία κλπ), στη βάση της γνωστής ιμπεριαλιστικής λογικής του «ζωτικού συμφέροντός» τους όπου γής.
β. Ο δεύτερος σημαντικός παράγοντας, αφορά το ρόλο κάθε ξεχωριστού κράτους στην περιοχή. Αποκρούουμε ως απλουστευτικό και ατεκμηρίωτο τον ισχυρισμό ότι κάθε μικρή ή μεγαλύτερη χώρα της περιοχής και πιο συγκεκριμένα οι αστικές τάξεις που έχουν την εξουσία σε αυτές, δρουν απλά ως εξαρτημένα «ενεργούμενα» των πατρώνων τους, χωρίς δική τους βούληση και ιδιαίτερα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που εν τέλει συγκροτούν την στρατηγική της διατήρησης και επέκτασης της ταξικής, κοινωνικής και πολιτικής κυριαρχίας τους, με τους καλύτερους δυνατούς όρους.
γ.Η τρίτη πλευρά αφορά τον ρόλο των πολυεθνικών τραστ και ειδικά αυτών που σχετίζονται με την έρευνα, εξόρυξη και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην περιοχή. Η θέση και ο ρόλος τους, επισημασμένος ήδη με ιδιαίτερο τρόπο στο γνωστό έργο του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό, αποδεικνύεται σήμερα ότι έχουν ενισχυθεί καθοριστικά.
Στις αντιθέσεις και πολεμικούς κινδύνους στην περιοχή, ασφαλώς πρέπει να λάβουμε υπόψη μας την αυτοτελή διεθνή διάσταση των γενικότερων ενδοιμπεριαλιστικών και ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων. Σε μια εποχή που η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει μεν θετικό πρόσημο, αλλά είναι αναιμική και μάλιστα με πρόβλεψη νέας υποχώρησης σε δύο ή τρία χρόνια, τουλάχιστον για την Ευρώπη, «γαλαντομία» στη μοιρασιά της λείας δεν μπορεί να υπάρξει.
Έχει όμως μεγαλύτερη ακόμη σημασία να επισημάνουμε τις ειδικές πλευρές στην περιοχή μας και τη σημασία τους.
Η «κατάρα» για τους λαούς της Μέσης Ανατολής- σε συνθήκες καπιταλιστικής κυριαρχίας και συνακόλουθα άνισης ανάπτυξης και διπλής ληστείας των λαών στις ασθενέστερες χώρες από τις πιο ανεπτυγμένες, είναι τα μεγάλα πετρελαϊκά αποθέματά τους (Με τον ίδιο τρόπο που η «κατάρα» της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής είναι ο τεράστιος ορυκτός πλούτος τους, όπως και η αφθονία άλλων πρώτων υλών).
Αν λοιπόν υπάρχει κάτι νέο που αφορά άμεσα τα «καθ’ ημάς», είναι η ανακάλυψη εκμεταλλεύσιμων πλέον κοιτασμάτων υδρογονανθράκων σε μια ευρύτατη πλέον περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Ο παράγοντας αυτός είναι που τελικά αποτελεί το «υπόβαθρο», αλλά και το «υλικό σύνδεσης», των τριών «υποκειμένων» που αναφέρθηκαν προηγούμενα και ωθούν προς μια επικίνδυνη ένταση των ανταγωνισμών, αυξάνοντας τον πολεμικό κίνδυνο.
Από τις αρχές αυτές της χρονιάς ξεκίνησε η άντληση/παραγωγή στο τεράστιο κοίτασμα Ζορ (850 δις κυβικά μέτρα αερίου ετησίως) στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Αιγύπτου. Εξαιρετικά πλούσιο τελικά αποδεικνύεται το αντίστοιχο «οικόπεδο» Λεβιάθαν στο Ισραήλ, μικρότερης απόδοσης η Αφροδίτη στο «οικόπεδο 12» της Κύπρου, ενώ οι ExxonMobil, Total, Eni, Noble και άλλες εταιρείες εξόρυξης, εντατικοποιούν τις έρευνες σε όλα τα «οικόπεδα» σε Αίγυπτο, Κύπρο, Λίβανο και Ισραήλ που έχουν ήδη υπογράψει σχετικά συμβόλαια.
Η ανακάλυψη και παραγωγή υδρογονανθράκων από μόνη της δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον, χωρίς την εξασφάλιση ασφαλών δρόμων μεταφοράς και πώλησης στις αγορές που έχουν ζήτηση.
Το παιχνίδι του επικίνδυνου ανταγωνισμού, ως προς την οικονομική πλευρά της αναζήτησης καπιταλιστικής κερδοφορίας, αφορά επομένως ταυτόχρονα τόσο το θέμα της παραγωγής, όσο και της διάθεσης. Έτσι, μπορεί να είναι η Αίγυπτος (και το Ισραήλ σε μικρότερο βαθμό) που από παραγωγική άποψη καθίσταται «κεντρικός παίκτης» με τα τεράστια αποθέματα, αλλά η Κύπρος (μέτριο κοίτασμα προς το παρόν) και η Ελλάδα (χωρίς ακόμη θετικά αποτελέσματα), αποκτούν καθοριστική σημασία σε ότι αφορά τη μεταφορά, είτε μέσω υποθαλάσσιων αγωγών, είτε στη μορφή του υγροποιημένου αερίου (LNG), μέσω αντίστοιχων σταθμών.
Αυτές οι τέσσερις χώρες έχουν συνδεθεί ήδη μεταξύ τους, όχι χωρίς επιμέρους αντιπαλότητες, αλλά με μια σχετική σταθερότητα, ορίζοντας μάλιστα μεταξύ τους τα όρια των ΑΟΖ – με απόλυτη συνέχεια- και μάλιστα παρά το γεγονός ότι Τουρκία και Συρία που γειτνιάζουν μαζί τους και έχουν σχετικά συμφέροντα δεν έχουν υπογράψει τη Συνθήκη που ορίζει κάποιο «οδικό χάρτη» για τα όρια των ΑΟΖ. Τη διεθνή αυτή σύμβαση δεν έχει υπογράψει ούτε το Ισραήλ. Αυτό δείχνει και τη σχετικότητα των αντίστοιχων προβλέψεων που αυτή έχει και τελικά τη σημασία της συμφωνίας με βάση την «διαπραγμάτευση αν υπάρχουν διαφωνίες» και την «αρχή της καλής πίστης», που επίσης ορίζει.
Αυτή όμως η «καλή πίστη», αποδεικνύεται τελικά πως δεν είναι και αμοιβαία συμφέρουσα. Ο άξονας Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου=Κύπρου, πατάει ξεκάθαρα τόσο στην υποστήριξη για γεωστρατηγικούς λόγους από τις ΗΠΑ (όξυνση σχέσεων με Τουρκία, ρόλος Ρωσίας κλπ), όσο και στην καθοριστική ανάγκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφενός να διαφοροποιήσει τις αγορές υδρογονανθράκων που κάνει και αφετέρου να έχει ασφαλή δίοδο μεταφοράς τους, ανεξάρτητη τόσο από το βόρειο άξονα που πρακτικά ελέγχεται από τη Ρωσία, όσο και από την Τουρκία, η οποία ειδικά μετά το Brexit, καθίσταται μάλλον όχι και τόσο καλοδεχούμενος εταίρος για στενότερη σύνδεση με την ΕΕ.
Ας σημειωθεί εδώ ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση προμηθεύεται το 54% του αερίου από τη Ρωσία. Έτσι μπορεί και να εξηγηθεί η απόλυτη στήριξη από μεριάς της σε ότι αφορά τους εναλλακτικούς ενεργειακούς άξονες, αποκλειστικά στο σχέδιο για τεράστιο υποθαλάσσιο αγωγό μεταφοράς που να συνδέει Αίγυπτο, Ισραήλ, Κύπρο, Ελλάδα (Κρήτη, Δυτική Ελλάδα, Ιταλία), ύψους 6 δις ευρώ, με παράκαμψη της Τουρκίας, αλλά και της «σκοπέλου» της Γάζας και της Αραβο-Ισραηλινής διένεξης.
Από πολλούς το σχέδιο αυτό φαίνεται κυριολεκτικά «μαγικό» για την ΕΕ, ενώ πάνω σε αυτή την πραγματικότητα, εδράζονται οι ελπίδες και φιλοδοξίες της αστικής τάξης στην Ελλάδα για αναβάθμιση της θέσης της στην περιοχή και ειδικά απέναντι στην Τουρκία, πόσο μάλλον όταν αυτό το σχέδιο υποστηρίζεται και από τις ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην έκθεση συμπερασμάτων της Γενικής Διεύθυνσης Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ με τίτλο «Energy: a shaping factor for regional stability in the Eastern Mediterranean, 6/2017”, ρητά προτείνονται αφενός η «προώθηση της περιφερειακής συνεργασίας, βασισμένης στην υλοποίηση του αγωγού Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα» και αφετέρου η «πίεση για τη λύση στο χρονίζον Κυπριακό πρόβλημα».
Η δεύτερη ειδική πλευρά του πολεμικού παροξυσμού, σχετίζεται φυσικά με τη σφοδρή αντίδραση της Τουρκίας η οποία όχι μόνο μένει «εκτός νυμφώνος» με τη διευθέτηση των ΑΟΖ και των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης από την γνωστή τετράδα χωρών, αλλά ταυτόχρονα απαξιώνεται ο υπάρχον αγωγός αερίου στο έδαφός της. Όλα αυτά μάλιστα τη στιγμή που το φυσικό αέριο αποτελεί το 30% του ενεργειακού μίγματος στη συγκεκριμένη χώρα.
Τούτων δοθέντων, η Τουρκία επικαλείται την ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού(!) και ως εκ τούτου δηλώνει διαφωνία με την εκμετάλλευση της Κυπριακής ΑΟΖ αποκλειστικά από τους ελληνοκυπρίους, ενώ απαντάει στη ρητορική για επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια από μεριάς της Ελλάδας, με άσκηση στρατιωτικής πίεσης στην Ελλάδα στο Αιγαίο. Ταυτόχρονα, η «αναθεωρητική» ως προς τις Διεθνείς Συνθήκες (κυρίως αυτής της Λωζάνης), ρητορική Ερντογάν, επιδιώκει – με άσκηση πίεσης σε όλα τα μέτωπα, από το Αιγαίο ως το Αφρίν της Συρίας- την επαναδιαπραγμάτευση της τύχης, μετά από σχεδόν 100 χρόνια, των πετρελαιοφόρων περιοχής του Κιρκούκ και της Μοσούλης που παραχώρησαν οι Οθωμανοί με αυτή τη συνθήκη.
Τι κάνουμε εμείς τώρα σε αυτές τις συνθήκες:
Ας δούμε άλλη μια εικόνα:
Είπε ο Τσίπρας σε πρόσφατη επίσκεψή του στη Λέσβο:
«το πρώτο καθήκον είναι αυτό της ασφάλειας, της διαφύλαξης των συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας. Το δεύτερο, είναι η διαρκής μέριμνα για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του λαού κλπ»
Αυτή είναι η ατζέντα και η γλώσσα της κυβέρνησης.
Όχι η δική μας! Εκτός και αν θέλουμε να τρώμε κουτόχορτο…
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να συμφωνήσουμε είναι πως δεν αναμασάμε την υποκριτική εθνική ρητορική που θέλει την Ελλάδα «αμυνόμενη», αθώα περιστερά, απέναντι σε μια Τουρκία που είναι η μοναδικά επιτιθέμην και κακιά της ιστορίας, με άμεσο και ορατό «κίνδυνο» να πας πάρουν τα Ίμια ή και τη Λέσβο.
Δυστυχώς η κοινοβουλευτική αριστερά, αμήχανη και άτολμη, αν δεν αναπαράγει, σίγουρα ενσωματώνει στο λόγο της και την πολιτική της πράξη αυτή τη ρητορική. Δυστυχώς, στον πολιτικό λόγο του ΚΚΕ και πολύ περισσότερο της ΛΑΕ, κυριαρχεί ο «κίνδυνος για την απώλεια εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας» και η «ανάγκη συντριβής του ξένου εισβολέα». Δεν πρόκειται απλώς για λάθος εκτιμήσεις ή φραστικές υπερβολές για λόγους τακτικής και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι αυτή η τοποθέτηση σε σχέση με τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, αναπαράγεται σχεδόν αυτούσια στη συζήτηση για τους «κινδύνους» και από τη …γειτονική Δημοκρατία της Μακεδονίας!
Πρόκειται για στάση πολιτικού αφοπλισμού που ακυρώνει την αντιπολεμική πάλη αλλά και που αποτελεί πολιτική καταστροφή στην περίπτωση πολέμου.
Οφείλουμε να μείνουμε μακριά από μια στερεοτυπική στάση που θεωρεί το ζήτημα της στάσης απέναντί στον πόλεμο, απλά επανάληψη σε ένα πόλεμο εισβολής και κατοχής από τον φασιστικό άξονα όπως του 1940 ή ενός εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου.
Αντίθετα, ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός, έχει έντονο το άρωμα του 1921-1922 ή/και γενικότερα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί δυνάμεις της αριστεράς δεν αντλούν «υλικό» από τη θετική και αρνητική πείρα του κινήματος απέναντι σε αυτούς τους πολέμους.
Η στάση μας απέναντι στον πολεμικό κίνδυνο και τον πόλεμο, αποτελεί απότοκο του χαρακτήρα που αυτός έχει:
Πρόκειται για ένα πολεμικό ανταγωνισμό, άδικο, εκμεταλλευτικό και επικίνδυνο και από τις δυο μεριές του Αιγαίου.
Η ανάδειξη του χαρακτήρα του πολεμικού ανταγωνισμού, είναι το πρώτο καθήκον, διότι αυτό καθορίζει και τα συνθήματα και στόχους της αντιπολεμικής πάλης.
Άλλο πολιτικό συσχετισμό χτίζεις με την «υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας» (“αμυνόμενη Ελλάδα”) και άλλο με τη θέση για «απαραβίαστο των συνόρων και ενάντια στην ιμπεριαλιστική επαναχάραξή τους (άδικος πόλεμος και από τις δύο μεριές). Η πρώτη θέση οδηγεί άμεσα σε αποδοχή των εξοπλιστικών προγραμμάτων και “αμυντικών” δαπανών, ακόμη και σε νέες πολεμικές αγορές (όπως η προμήθεια πυραύλων S400 από την Ρωσία, όπως προτείνει η ΛΑΕ!).
Σε κάθε περίπτωση, στόχος είναι η αποτροπή ενός ενδεχόμενου πολέμου και η ανατροπή γενικά του επικίνδυνου ανταγωνισμού, που εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τον ελληνικό καλό, αλλά και το λαό της Τουρκίας και γενικά τους λαούς της περιοχής.
Ας επισημάνουμε ιδιαίτερα:
Πρώτο: Δεν θεωρούμε τον πόλεμο μοιραίο και αναπόφευκτο! Αυτή η εκτίμηση και στάση, συνιστά εξωφρενικό ραγιαδισμό για την αριστερά και το λαϊκό κίνημα.
Δεύτερο: Τη συνεπή αντιπολεμική της στάση η κομμουνιστική αριστερά, πριν τον πόλεμο αλλά και κατά τη διάρκειά του αν γίνει, τη συνδέει με την επανάσταση και την ανατροπή της αστικής τάξης. Είναι ωστόσο διαστροφή αυτής της θέσης και ανοησία να θεωρείται ο πόλεμος «ευκαιρία» είτε για την επανάσταση είτε για να «αποδείξουμε τη φιλοπατρία μας σαν αριστερά».
Το ζητούμενο δεν είναι μόνο μια κάποια θεωρητική συζήτηση, αλλά ένα πλατύ κίνημα.
Κρίκους σε αυτή την προσπάθεια αποτελούν οι πολιτικοί στόχοι για:
• αποχώρηση Ελλάδας και Τουρκίας από ΝΑΤΟ και ΕΕ,
• απομάκρυνση της βάσης της Σούδας και όλων των αμερικάνικων βάσεων-εγκαταστάσεων,
• μείωση των στρατιωτικών εξοπλισμών στις δύο χώρες,
• ανατροπή του εξοπλιστικού προγράμματος των 2δισ
• εναντίωση σε κάθε προοπτική αιματοβαμμένης, ιμπεριαλιστικής επαναχάραξης των συνόρων.
Μέσα σε αυτή τη συζήτηση και πάλη, πρέπει παράλληλα να προβάλουμε το δικό μας στρατηγικό πρόταγμα που είναι μια νέα διεθνιστική, κομμουνιστική ενοποίηση, η οποία καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, υπερβαίνει τους εθνικούς, θρησκευτικούς, φυλετικούς ή άλλους διαχωρισμούς μεταξύ των ανθρώπων.
Όραμα μας δεν είναι ένας κονιορτοποιημένος κόσμος αντιμαχόμενων εθνικών ή θρησκευτικών ψηφίδων, που θα αναζητούν μάταια επιβίωση μέσω της αλληλοεξόντωσης. Ούτε φυσικά και ένας αλεσμένος ανθρώπινος πολτός, ομοιόμορφα απλωμένος κατά τα γούστα της παγκόσμιας γλώσσας και «κουλτούρας» της «αγοράς», που ενοποιεί τον κόσμο με τα εμπορικά σήματα και εξισώνει τεχνητά τους ανθρώπους με την κατανάλωση των συμβόλων και σκουπιδιών της.
Η ομορφιά στη φύση βρίσκεται ακριβώς στην ποικιλία και όχι στην μονοχρωμία. Την ίδια ώρα, δε χρειάζεται και δεν υπάρχει κανένα απολύτως σύνορο μεταξύ των θαυμάτων της.
Αυτή η ασύνορη ποικιλία ομορφιάς είναι που κάνει ένα θαυμαστό ενιαίο κόσμο που πάλλεται. Ο καπιταλισμός, όχι μόνο δεν αντιστοιχεί «στη φύση του ανθρώπου», αλλά, αντίθετα, είναι ακριβώς «παρά φύσει» κοινωνικό σύστημα.
Άλλωστε, ας μη το ξεχνάμε: «πρώτα μπήκαν τα αμπέλια και μετά τα σύνορα», σε όλο τον κόσμο!
«Κι όλο ρωτώ να μάθω την αλήθεια*
κι όλο μου λένε παραμύθια!»
ΥΓ «Κόβει η αλήθεια, κόβει και θερίζει κι όποιος τη βρει τον βασανίζει.» Κι αφού μια ζωή υπάρχει κι άλλη δεν έχει, γιατί να κάτσει να βασανιστεί ο ΠΜ; Έλα μου, ντε!
* «Τι θα κάνετε άμα οι Τούρκοι μπουκάρουν στο Καστελόριζο;»
Αμάν, πια, ναρίτες, σαν μικρά παιδιά κάνετε!
Τόσο τα “12 μίλια”, όσο και η “διευθέτηση της ΑΟΖ”, δεν γίνονται αυθαίρετα από τους ενδιαφερόμενους ιμπεριαλιστές, αλλά βάσει διεθνών κανόνων και συνθηκών, γνωστών από πολλά χρόνια, που ενίοτε και η ίδια η τουρκική αστική τάξη αποδέχεται κατά περίπτωση, ανάλογα αν την συμφέρει η όχι.
Το πρόβλημα της τουρκικής ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης είναι πως το 1923 συμφώνησε σε κάποια σύνορα, που ουσιαστικά την απέκλειαν από την θάλασσα. Και δεν μπορούσε να γίνει και αλλιώς, γιατί οι νησιώτικοι πληθυσμοί ήταν είτε αμιγώς ελληνικοί είτε σε ποσοστά της τάξης του 90-95%.
Παρόλα αυτά, υπολογίζοντας τα “αμυντικά (=πολεμικά) συμφέροντα” της, της αποδόθηκαν άδικα νησιά, όπως η Ιμβρος και η Τένεδος, αμιγώς ελληνικά. (Είναι η περίφημη “λεπίδα” που χάραξε τα “έθνη” πάνω στη ράχη της ανθρωπότητας…, που λατρεύει να σνομπάρει ο Λέφτ ).
Οπως καθένας καταλαβαίνει, η α.τ. της Τουρκίας τότε, που δεν ήταν ακόμη ιμπεριαλιστική καθώς βρισκόταν στα σπάργανα, δεν ενδιαφέρθηκε για την θάλασσα, γιατί αν είχε ενδιαφερθεί θα λάβαινε τα μέτρα της, όπως έκανε με τα δύο παραπάνω νησιά. Ούτε υπήρχε τότε η υπόνοια για σπουδαία οικονομική αξία της Θάλασσας, δεν υπήρχε καν και η έννοια της ΑΟΖ.
Το ότι η ιμπεριαλιστική Ελληνική αστική τάξη βρέθηκε με οικόπεδο μεγαλύτερης αξίας, δε σημαίνει πως η Τουρκική έχει κανένα δικαίωμα, νομικό η και ηθικό, να γυρεύει στην ουσία επαναχάραξη συνόρων, μετά από σχεδόν 95 χρόνια! Τα “12 μίλια” και η ΑΟΖ δεν είναι καινοτομίες αλλά παράγωγα της κυριαρχίας κάθε κράτους, αυτονόητες συνέπειες βάσει διεθνούς δικαίου.
Αλλιώς ο κόσμος θα γίνει (….πιο γρήγορα…) ζούγκλα.
Για το ΝΑΡ και τον Π.Μ. φαίνεται πως το απαραβίαστο των συνόρων δεν έχει καμιά σημασία, αρκεί να μπορεί να πουλάει τζάμπα “επαναστατηλίκι” στο εσωτερικό, αβαντάροντας τον ….Τουρκικό Ιμπεριαλισμό, λες και πρόκειται για κανένα …αδύναμο γατάκι, που χρειάζεται προστασία.
Αν επρόκειτο για διαφορές ανάμεσα στον Τουρκικό και στον Ελληνικό Λαό θα λύνονταν αλλιώς, στη βάση της Προλεταριακής Διεθνιστικής Αλληλεγγύης.
Αλλά είναι κωμικό (και εγκληματικό) να γυρεύεις να λύσεις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις με βάση τις αρχές της …Π.Δ.Α.!!
Το μόνο, που μπορούν να απαιτήσουν τα προοδευτικά κόμματα σήμερα, είναι ένα: “Οχι πόλεμος, όχι αλλαγές συνόρων”!
Η Τουρκική αστική τάξη έχει δικαίωμα ασφαλώς να μην αναγνωρίζει διεθνείς συνθήκες και συνέπειές τους, αλλά μέχρι εκεί:
“Οχι πόλεμος, όχι αλλαγές συνόρων”!
Αυτό κάνει το ΚΚΕ.
Το ΝΑΡ απλά διαλέγει ιμπεριαλιστή και για να πουλήσει “επαναστατηλίκι” στο εσωτερικό, διαλέγει τον ….Τούρκο!
———————————————-
Τώρα, αν το ΚΚΕ αποδέχεται το ….ΝΑΤΟ και την ….ΕΕ, η τον Ιμπεριαλισμό της ελληνικής αστικής τάξης, ας το αφήσουμε, για να μην γίνουμε φαιδροί.
Αλλωστε είναι το πρώτο κόμμα, που τόλμησε από το 1920 να μιλήσει για ελληνικό ιμπεριαλισμό, ακούγοντας μέχρι σήμερα τα μύρια όσα.
Το ΝΑΡ, ανακάλυψε τον ελληνικό ιμπεριαλισμό, ….όταν νόμισε πως θίγεται ο …τουρκικός!
Για γέλια και για κλάματα….
Το καθεστώς των 6 μιλιων εκ μέρους της Ελλάδας και της Τουρκίας που ισχύει όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, είναι αυτό που καθιστά σημαντικό μέρος του αιγαιου διεθνή ύδατα, και αποτρέπει πολεμικές συγκρούσεις.
Η αύξηση στα 12 μιλια εκ μέρους της Ελλάδας, καταργεί το μεγαλύτερο μέρος των διεθνών υδάτων, άρα καθιστά το ελληνικό κρατος υπεύθυνο για το αν θα επιτρέπει ή όχι την διέλευση πλοίων (και τουρκικών). Συνεπώς, εκ μέρους του ελληνικού κράτους αυτή η κίνηση είναι επιθετική.
Η επιθετική αυτή κίνηση, ενισχύεται τα μάλα, απο την 4μερης (πετώντας έξω τουρκια, λιβανο, συρια) χάραξη των αοζ. Οι οποίες αοζ είναι η επέκταση των θαλασσιων συνόρων κατά δεκάδες μίλια.
Η επέκταση στα 12 μίλια και η χάραξη των αοζ πετώντας εκτός την Τουρκία, συνιστούν αμφισβήτηση του στάτους κβο που επέφερε η συνθήκη της λωζαννης και εκ μέρους του ελληνικου κράτους.
Τα υπόλοιπα που γράφεις εσυ και ο δοκτωρ λεφτ.gr περί του “ναρ που διαλέγει ιμπεριαλιστή και εθνικιστή”, είναι απλά, για γέλια. Λέμε με σαφήνεια ότι, ένας ενδεχόμενος ελκηνοτουρκικος πολεμος, είναι αντιδραστικός και από τις δυο πλευρές του αιγαιου. Λέμε με σαφήνεια ότι τόσο ο τουρκικός όσο και ο ελληνικός εθνικισμός, απειλουν τους 2 λαούς με ματοκύλισμα. Και λέμε με σαφήνεια, καμια αλλαγή συνόρων. Διαβάστε.
Βέβαιο το 1920 στο ΚΚΕ είχαν δίκιο οι τροτσκιστές. Σημειώνω επίσης ότι σύμφωνα με τους ζαχαριαδικους η Ελλάδα ήταν αστοτσιφλικαδικη ως το 1950 και άρα. μόνο ιμπεριαλιστική δεν ήταν. Ο Π.πουλιοπουλος, που ήταν επικεφαλής της στρατιωτικής οργάνωσης του ΚΚΕ στην μικρασια και υπεύθυνος για την αντιιμπεριαλιστική προπαγάνδα στο μέτωπο, μιλάγε από το 1930 για την ανάγκη σοσιαλιστικής και οχι αστικοδημοκρατικης επαναστασσης στην Ελλάδα. Ήταν στο σπαρτακο είχε σχέσεις ιδεολογικά με τον Τρότσκι. Δεν ανήκε ποτέ στην σταλινική φράξια και καταδικάστηκε από τον ριζοσπάστη για δειλία επειδή κάλεσε τους γερμανοιταλους στο απόσπασμα να μην πυροβολήσουν όπως γίνεται συνήθως από τους κομμουνιστές όταν απευθύνεται στά ταξικά αδέλφια τους…Μήπως ήλθε η ώρα να αποσύρει ο Ριζοσπάστης αυτή την κατηγορία στον σύντροφό;
(Είναι η περίφημη «λεπίδα» που χάραξε τα «έθνη» πάνω στη ράχη της ανθρωπότητας…, που λατρεύει να σνομπάρει ο Λέφτ ).
~~~~~~~~~~
Θα σε ‘‘φτιάξω’’ αύριο, με το φως τής ημέρας! ;-) :-)
Εννοια σου, και σούχω κι εγώ φυλαγμένα για εκείνη την ανεκδιήγητη σεντονιάδα, με τις ….ψυχολογικές αναλύσεις!
Εν ευθέτω χρόνω.
Φίλε ένα,
Από μια άποψη, είναι μάλλον περιττό αυτό το σχόλιό μου, γιατί, κατά πάσα πιθανότητα, περισσότερο με τσιγκλάς πειρακτικά παρά επιχειρηματολογείς στα σοβαρά. Εν πάση περιπτώσει, επειδή εδώ διαβάζουν και μικρά παιδιά από πλευράς πολιτικού επιπέδου [ ;-) :-) ], ας πω μερικά διευκρινιστικά λόγια.
Η περίφημη «λεπίδα» που χάραξε τα «έθνη» πάνω στη ράχη της ανθρωπότητας δεν είναι κάτι άλλο από την Ιστορία, και ειδικότερα το κεφάλαιό της που είναι αφιερωμένο στην εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών και τη μορφή που πήρε στη νεότερη εποχή η πολιτειακή οργάνωση μεγάλων ανθρώπινων συνόλων τόσο μεμονωμένα όσο και στη συνύπαρξή τους στον τόπο τής ανθρωπότητας, δηλαδή στον πλανήτη Γη. Sad, but it’s a fact. Τι νόημα έχει να γυρνάμε πίσω κάτι αιώνες και να κλαίμε τον απολεσθέντα παράδεισο, ο οποίος, όπως ξέρουμε, δεν υπήρξε και ποτέ άλλωστε; –από την πολύ πολύ μακρινή εποχή τών ανθρώπων-τροφοσυλλεκτών, όταν οι διάφορες ομάδες σφαζόντουσαν για τα δικαιώματα πάνω σε έναν καλό ψαρότοπο ή σε μια περιοχή με οπωροφόρα δέντρα και δεν υπήρχε κανένα έθνος, με ή χωρίς εισαγωγικά, αυτός ο παράδεισος αποτελούσε ήδη παρελθόν, όπως είμαι σίγουρος ότι ξέρεις.
Τι νόημα, λοιπόν, έχει αυτή η αναδρομή στο παρελθόν; Εγώ δεν βρίσκω κανένα νόημα. Κι όσο κι αν, για να αφήσουμε την προϊστορία και να έρθουμε πιο κοντά στο σήμερα, κι όσο κι αν μπορώ να μπω στη θέση τών Τουρκοκρητικών που ξεριζώθηκαν από την ωραία τους Κρήτη για να καταλήξουν σε κάποιο κωλοχώρι στα βάθη τής Ανατολίας, και των σλάβων βουλγαρικής καταγωγής και συνείδησης που έφυγαν άρον άρον και σε μια νύχτα από τη Δράμα ή το Κιλκίς για να βρεθούν στο Ταργκόβιστε ή στο Βέλικο Τάρνοβο όπου δεν γνώριζαν άνθρωπο και δεν αναγνώριζαν πέτρα, ή των Σμυρνιών που έφυγαν με την ψυχή στο στόμα, λέω:
Κρατήστε τις χαμένες πατρίδες σας στην καρδιά σας και στα τραγούδια σας και στους χορούς σας και μέχρι εκεί. Ό γέγονε γέγονε. Αυτά είναι τα σύνορα, αυτά είναι τα ίχνη που άφησε η «λεπίδα» που χάραξε τα «έθνη» (για να σου κάνω το χατίρι), έτσι χωριστήκαμε και πάει και τελείωσε. Άλλο δεν έχει. Μη θίγετε τα κακώς κείμενα και κοιτάχτε να δείτε τι θα κάνετε μέσα στις υπάρχουσες κοινωνίες σας με αυτούς που σας πίνουν το αίμα. Άμα ξεμπερδέψουμε ο καθένας με τις δικές του αιματορουφήχτρες θ’ ανοίξει ο δρόμος για να ενωθούμε ξανά. Το πότε και πώς θα ενωθούμε, αυτή τη στιγμή δεν το ξέρει κανένας κι ούτε μπορεί να το προδιαγράψει.
Αλλά, για μια στιγμή! Τώρα συνειδητοποίησα τι λέω! Και μα τον Τουτάτη, βλέπω ότι δεν λέω, παρά μόνο με λίγο περισσότερα λόγια, ακριβώς ό,τι λέει και το κόμμα σου (και λες κι εσύ ο ίδιος στον Μαυροειδή και στους άλλους ‘‘διεθνιστές’’ εδώ): Όχι στην αλλαγή τών συνόρων. Δεν μπορείς να τα βάλεις με τον Κουτσούμπα και βαράς εμένα; Μπα σε καλό σου! ;-) :-)
Τα λέμε
Εκείνο,που εκτιμώ σε σένα, Λέφτη, είναι η ειλικρίνεια!
Και, πίστεψέ με, θεωρώ πολύ χρήσιμο και αυτό σου το σχόλιο, γιατί και αυτό σε ακτινογραφεί.
Ειδικά το πρώτο κομμάτι εκεί με τους ….”αγρίους, που αλληλοσφάζονταν”(!), …. τι να πώ! Μνημείο κατανόησης του Ιστορικού Υλισμού, πανάθεμά σε!
Βρε, εκείνοι σφάζονταν γιατί ΕΠΡΕΠΕ να σφάζουνται, για να επιβιώσουν!
Αυτοί, που σουβλίζουν σήμερα ανθρώπους στην Υεμένη η σκοτώνουν παιδιά στην Παλαιστίνη ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΚΑΛΕΣΤΟΥΝ;
Ρε παιδιά, ακόμη και οι ηθικοί κανόνες αλλάζουν με το διάβα των εποχών. Παράδειγμα: Μέχρι ο Μωσαϊκός Νόμος να πεί το “ου φονεύσεις”, χωρίς …αστερίσκους(!), υπήρχε η διάκριση του “φόνου έξω από το γένος”, που ήταν ανδραγαθία, από τον “φόνο μέσα στο γένος”, που ήταν ποινικό αδίκημα. Κι αυτή η διάκριση, και σε πείσμα της Αγίας Γραφής, έφτασε μέχρι τις μέρες μας εκεί στα ορεινά της Αλβανίας η των Σφακίων….
Πως μπορείς να συγκρίνεις ανόμοιες εποχές, αθεόφοβε;! Για να αθωώσεις την …”λεπίδα”;!;!
Δεν αθωώνεται με τίποτε!
Και ό,τι γέγονε, δεν σβήνεται.
Την διατήρηση των συνόρων την θέλουμε σαν άμυνα στην δολοφονική κερδοσκοπία του Ιμπεριαλισμού, για να μην συνεχίζει η “λεπίδα” να ξεσκίζει τις πλάτες των Λαών, όσο θα τρώμε τον Καπιταλισμό στη μάπα.
Ρε, σύνελθε! Ετσι, που το πας, σε βλέπω μαζί με τον Μητσοτάκουλα, να ομολογείς πως και “η ανισότητα είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση”!
Κι εκείνος …ειλικρινής είναι!!!!!!!!!!!!!!!
Φίλε ένα,
Παρά τις ομολογουμένως φιλότιμες και εντατικές προσπάθειές σου να με πείσεις ότι δεν είσαι σε θέση να ‘‘διαβάσεις’’ τις «ακτινογραφίες» τών σχολίων μου (σε όλα τα σχόλιά μου και προς όλους είμαι ειλικρινής και γι’ αυτό κάθε σχόλιό μου με ακτινογραφεί), δεν θα το καταφέρεις. Διότι έχω καταλήξει στην εκτίμηση ότι είσαι ένας έξυπνος άνθρωπος (άλλο ζήτημα αν αξιοποιείς πάντα την εξυπνάδα σου προς τη σωστή κατεύθυνση… :-) ) και δύσκολα θα την αλλάξω. Λόγου χάρη:
Επιχειρείς να με βγάλεις στη σέντρα με το παράπτωμα της μη κατανόησης των βασικών τού Ιστορικού Υλισμού. Και πού βασίζεις το κατηγορητήριό σου; Στη λέξη «σφαζόντουσαν» που χρησιμοποίησα για να περιγράψω τις συγκρούσεις τών μακρινών προγόνων μας! Και τι αποδεικνύει αυτό, στο Θεό σου; Ότι τους αντιμετωπίζω …περιφρονητικά; ΟΚ, αυτό θέλεις να «περάσεις» για την αφεντομουτσουνάρα μου στο εδώ αναγνωστικό κοινό. Αλλά, είναι δυνατόν να το πιστεύεις;;; Αν είναι δυνατόν!!!
Το άλλο: Μου εξηγείς με «ιερή αγανάκτηση»: «Βρε, εκείνοι σφάζονταν γιατί ΕΠΡΕΠΕ να σφάζουνται, για να επιβιώσουν!» Κι ας έχω γράψει εγώ ακριβώς το ίδιο, αλλά απλώς με διαφορετικά, συνώνυμα λόγια: «[…] –από την πολύ πολύ μακρινή εποχή τών ανθρώπων-τροφοσυλλεκτών, όταν οι διάφορες ομάδες σφαζόντουσαν για τα δικαιώματα πάνω σε έναν καλό ψαρότοπο ή σε μια περιοχή με οπωροφόρα δέντρα […]». Και πάλι: Μόνο αν ήμουνα χαζό θα μπορούσα να πιστέψω ότι όντως πιστεύεις πως πιστεύω ότι οι τροφοσυλλέκτες πλακωνόντουσαν για τα μάτια κάποιας «Ωραίας Ελένης» ή «του Έθνους την τιμή» κι όχι για να επιβιώσουν!
Άντε κι άλλο ένα: Μου γράφεις: «Την διατήρηση των συνόρων την θέλουμε σαν άμυνα στην δολοφονική κερδοσκοπία του Ιμπεριαλισμού, για να μην συνεχίζει η «λεπίδα» να ξεσκίζει τις πλάτες των Λαών, όσο θα τρώμε τον Καπιταλισμό στη μάπα». Δηλαδή, μου λες με λίγο περισσότερα λόγια τον τίτλο σχετικής ανάρτησης που είχα κάνει πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια, όπως σου έχω πει σε προηγούμενο σχόλιο: «Τι το θέλουμε το έθνος και δική του να ’χει γη; Να ’βρει τόπο να πατήσει η σημαία η ερυθρή!» Και θέλεις να με πείσεις ότι δεν ξέρεις πως παραβιάζεις ορθάνοιχτες θύρες;;; Χα!
Πάρ’ το απόφαση: δεν μασάω! :-) Όταν, λοιπόν, βρίσκεις εύθετο χρόνο, έλα να κουβεντιάζουμε όμορφα, ωραία και ειλικρινά! ;-) :-)
Τα λέμε
ΥΓ Σε νεότερο σχόλιο, όταν βεβαιωθώ για τους λόγους που σε κάνουν να υποκρίνεσαι τον άσχετο στο ‘‘διάβασμα’’ «ακτινογραφιών» και τους βάλω στην οθόνη, θα σου εκμυστηρευτώ και τους δύο λόγους που έκαναν εμένα να σε εκτιμώ.
ΥΓ2 Κρύβε λόγια για την ανισότητα και την ανθρώπινη φύση! Γιατί εγώ έριξα μια ματιά στη μαγική σφαίρα μου κι εκείνη μού έδειξε πως όταν ήσουν φοιτητής και είχες ερωτοχτυπηθεί μαζί με τον κολλητό σου από τα μαύρα μάτια κάποιας κοπελιάς που εμφανίστηκε στη φοιτητοπαρέα σας, έσπαγες το κεφάλι σου κάθε φορά που θα συναντιόσασταν όλοι μαζί, για το πώς θα εμφανίζεσαι άνισος σε σύγκριση με εκείνον, επιστρατεύοντας άλλοτε το καλύτερό σου μπλου τζιν, άλλοτε το πουλόβερ με το χρώμα που σου πήγαινε, κι άλλοτε τα καλύτερα ανέκδοτα! ;-) :-)
Για το ΝΑΡ και τον Π.Μ. φαίνεται πως το απαραβίαστο των συνόρων δεν έχει καμιά σημασία, αρκεί να μπορεί να πουλάει τζάμπα «επαναστατηλίκι» στο εσωτερικό, αβαντάροντας τον ….Τουρκικό Ιμπεριαλισμό, λες και πρόκειται για κανένα …αδύναμο γατάκι, που χρειάζεται προστασία.
Έλεος… το ίδιο κείμενο διαβάζουμε; Αν ναι, τότε είτε ο εγκέφαλος ο δικός σου λειτουργεί ανάποδα από το δικό μου (σεβαστό μεν, αλλά άκρη δε θα βρούμε) είτε θέλεις σώνεις και καλά να διαστρεβλώσεις αυτό που διαβάζουμε όλοι.
Τόσο δύσκολο είναι να θυμηθούμε το
“… Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα ΚΑΙ πανανθρώπινη τη λευτεριά…”
Ή μήπως και αυτό είναι πολύπλοκο;
Aκριβως έτσι είναι, ελεύθερη πατρίδα σε σκλαβομενη Ευρώπη δεν γίνεται δηλαδή Λεόν Τρότσκι back to basics σοσιαλισμός σε μια χώρα είναι μια τρύπα στο νερό, διαρκής επανάσταση είναι ρεαλισμός. Όλα τάχε πει ο Λέων , και πριν από αυτόν ο Μαυριτανος. Παραμένουν αναγκαία και διδάσκουν Κούβα, Βιετνάμ κτλ σοσιαλιστικές νησίδες αλλα καταδικάζονται σε παρακμή και οπισθοχωρηση.
Λύση προφανής αρχίστε εδώ- εκεί, αλλά στο τέλος μόνο παγκόσμια επικράτηση του σοσιαλισμού είναι δυνατή αλλά και ώριμη. Ουφ..
Ως τότε υπομονή και παίζουμε τις καθυστερήσεις το σύστημα λήγει.
Λύση προφανής αρχίστε εδώ– εκεί,
~~~~~~~~~~
Η μεγάλη πλάκα και απορία μαζί, φίλε Σ.Τ., είναι ότι ενώ τα λες μόνος σου, φροντίζεις να τα ξεχνάς εσύ ο ίδιος στην επόμενη αράδα! Για την αρχή συζητάμε, αν δεν το κατάλαβες. Για την αρχή!
ΥΓ Παρεμπιπτόντως: Η διαρκής επανάσταση του Μαυριτανού και του Λέοντα δεν έχει σχέση με αυτό που υπονοείς. Οι θεωρίες δεν είναι πασχαλιάτικος οβελίας να τσιμπάει ο καθένας όποιο μεζέ τού ανοίγει την όρεξη…
Σωστό κι αυτό
Το είπε ο Τζουγκασβιλι
ΟΛΟ το πρόβλημα είναι η ΤΑΚΤΙΚΉ!!!
(Με την ελπίδα να μας πάει εκεί που υπολογίσαμε 😉
Τόσο δύσκολο είναι να θυμηθούμε το
«… Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα ΚΑΙ πανανθρώπινη τη λευτεριά…»
Ή μήπως και αυτό είναι πολύπλοκο;
~~~~~~~~~~
Όχι, δεν είναι πολύπλοκο, τουλάχιστον για όποιον κατέχει την αλφαβήτα τού μαρξισμού. Απλώς (δηλαδή σύνθετα), είναι μακροπρόθεσμα. Κι όταν σώνει και ντε θέλει να μετατρέψεις το μακροπρόθεσμο σε βραχυπρόθεσμο, τότε το κάνεις και πρωθύστερο. Είναι σαν να ζητάς από ένα μωρό οκτώ μηνών να αρχίσει να ντριμπλάρει σαν τον Ρονάλντο, ενώ δεν είναι σε θέση παρά να μπουσουλάει! Τόσο απλά!