Γιάννης Χλιουνάκης
Ασφαλώς είναι θετική η κινητοποίηση πολλών διανοουμένων, εκπαιδευτικών, κοινωνικά ευαίσθητων ανθρώπων απέναντι στη φασιστική πρόκληση που ξεδιπλώνεται αυτές τις μέρες στα σχολεία. Μάλιστα όταν προέρχεται από φοιτητικές και μαθητικές συλλογικότητες, πρόκειται για ένα πολύτιμο ελπιδοφόρο μήνυμα που χρεώνει ευθύνες σε όλους εμάς.
Απέναντι στις ευθύνες αυτές οφείλουμε να συλλογιστούμε το σε ποιο Σχολείο συμβαίνουν αυτά. Στο Σχολείο όπου καθημερινά, για πάρα πολλά χρονιά, αλωνίζει η “ιερή αγελάδα”, η λάμια καλύτερα, των διαβόητων “αδιάβλητων” Πανελλήνιων Εξετάσεων.
Αλήθεια, όλοι εκείνοι που σήμερα με οδυνηρή έκπληξη βλέπουν δεκαπεντάχρονα παιδιά στο δρόμο να φωνάζουν “η Κύπρος είναι ελληνική και η Μικρά Ασία” δε σκέφτονται ότι αυτά τα παιδιά, σε αυτή την ηλικία, σύρονται σε ένα καθοριστικό για το μέλλον τους -αλλά και για τη σημερινή αυτοεικόνα τους- ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων, όχι για να αποδείξουν τη γνώση και την κριτική τους ικανότητα αλλά για να αποκτήσουν ένα αριθμό προτεραιότητας; Νομίζουν εκείνοι ότι αυτή η πραγματικότητα μπορεί να μην έχει καταλυτικές και μακροπρόθεσμες μορφωτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές συνέπειες; Αν το νομίζουν… τότε εντάξει.
Η αποτυχία της εκπαιδευτικής Αριστεράς, ιδιαίτερα στο χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης, να αναδείξει το πρόβλημα που θα έπρεπε να βρίσκεται στο κέντρο της δραστηριότητας, της ίδιας της ύπαρξήςτης, είναι, πιστεύουμε, η βασικότερη, από τις “υποκειμενικές” αιτίες της ιστορικής παρακμής της. Αυτή η παρακμή φαίνεται καθαρά σήμερα, απέναντι σε μια μείζονα πρόκληση. Ας διαβάσουμε, για παράδειγμα, τα κείμενα που κυκλοφόρησαν από τη μια οι Αριστερές Παρεμβάσεις και από την άλλη η ακραιφνώς ναζιστική σπείρα του Περίανδρου, με αφορμή το γνωστό περιστατικό στο Γέρακα. Ας διαβάσουμε σε αντιπαράθεση τα κείμενα αυτά, για να μελαγχολήσουμε… Λάθος! για να πεισμώσουμε.
Μια τελευταία σχετική παρατήρηση: Δεν είναι βέβαια καθόλου μικρός ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύει ο ακροδεξιός “ριζοσπαστισμός” μα αντισυστημικό λούστρο. Περισσότερο ανησυχητικό όμως από την εθνικιστική κατάληψη στο σχολείο νομίζω πως είναι το γεγονός ότι στο γειτονικό ΤΕΙ φοιτητές και φοιτήτριες θεωρούσαν, για αρκετά χρόνια, “φυσικό” το γεγονός ότι χρειάζεται να ακουμπάνε τα λιγοστά και με κόπο κερδισμένα χρήματά τους στον τύπο με το περουκίνι -και να του κάθονται κιόλας του απαίσιου- για να πάρουν το “χαρτί”. Το θεωρούσαν τόσο φυσικό όσο και το γεγονός ότι η Μακεδονία είναι ελληνική και δε μπορεί να “μας τη βγαίνουν” οι σκοπιανοί.
Ας αντιληφθούμε επιτέλους πού παίζεται η μπάλα.
ΠΟΎ ΕΙΝΑΙ Η ΜΠΑΛΑ, ΟΈΟ;
Περισσότερο ανησυχητικό όμως από την εθνικιστική κατάληψη στο σχολείο νομίζω πως είναι το γεγονός ότι στο γειτονικό ΤΕΙ φοιτητές και φοιτήτριες θεωρούσαν, για αρκετά χρόνια, «φυσικό» το γεγονός ότι χρειάζεται να ακουμπάνε τα λιγοστά και με κόπο κερδισμένα χρήματά τους στον τύπο με το περουκίνι -και να του κάθονται κιόλας του απαίσιου- για να πάρουν το «χαρτί». Το θεωρούσαν τόσο φυσικό όσο και το γεγονός ότι η Μακεδονία είναι ελληνική και δε μπορεί να «μας τη βγαίνουν» οι σκοπιανοί.
Ας αντιληφθούμε επιτέλους πού παίζεται η μπάλα.
___________________________________________________________
Αδυνατώ να συλλάβω –εντελώς τελείως όμως– πώς συνδέεται η αντίληψη «έτσι παίζεται το παιχνίδι, ας το παίξουμε λοιπόν» που μπορεί να ερμηνεύσει τη στάση τών φοιτητών και φοιτητριών απέναντι στον «τύπο με το περουκίνι» με την πεποίθηση ότι «η Μακεδονία είναι ελληνική», όπου ως Μακεδονία νοείται το ελληνικό κομμάτι τής γεωγραφικής Μακεδονίας και υποδηλώνει σαφώς* φόβο ότι ο σφετερισμός τού ονόματος Μακεδονία με την εθνική και όχι γεωγραφική έννοια αποκλειστικά από την πΓΔΜ ενδέχεται να οδηγήσει στο μέλλον with a ‘‘little’’ help from our ‘‘friends’’, σε απώλεια εθνικού εδάφους από την περιοχή τής Μακεδονίας.
Με αυτή την έννοια, καμία στενοχώρια δεν με πιάνει που δεν μπορώ να αντιληφθώ «πού παίζεται η μπάλα».
Απλούστατα, η μπάλα έχει χαθεί!
* Αντίθετα από τη θέση τού ελληνικού τροτσκισμού, στην οποία, δυστυχώς, δυστυχέστατα έχει προσχωρήσει και το ΚΚΕ τουλάχιστον από το καλοκαίρι και πρόσφατα την προωθεί δια χειλέων τού Γενικού Γραμματέα του και δια κωμικών τρικ τής ΚΝΕ στα σχολεία.
Απαράδεκτο κείμενο
Αλαζονικό και απαξιωτικό, ειδικά προς τους αριστερούς εκπαιδευτικούς που έδωσαν μια μεγάλη και δύσκολη μάχη.
Εντάξει, δικαίωμα η κριτική, κάθε ειδους και από τον οποιονδήποτε, αλλά κάποια στιγμή και οι αιωνίως κρινοντες όσους μάχονται, κρίνονται και αυτοί.