Παναγιώτης Μαυροειδής
Η αφορμή για αυτές τις σημειώσεις ήταν η άνανδρη επίθεση τριών φασιστών σε βάρος ενός νεαρού συντρόφου, μέλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση (ΝΚΑ) και της ΕΑΑΚ στο Νέο Κόσμο, το απόγευμα της Κυριακής 28/10.
Έτσι είναι η φασιστική “λεβεντιά”: «3 χτυπάμε 1». Ή και 13 και 23 με 1, όπως «κατάφεραν» ο Ρουπακιάς και οι άλλοι φασίστες της Χρυσής Αυγής, να δολοφονήσουν τον Παύλο Φύσσα. Και κατά προτίμηση νύχτα, όπως έκαναν με τους Αιγύπτιους ψαράδες στο Πέραμα, την ώρα που κοιμόντουσαν.
Ο πιο φοβισμένος άνθρωπος στον κόσμο, είναι ο φασίστας.
Με τους διπλανούς τους ανθρώπους στη γειτονιά, αυτούς που τυχαίνει να έχουν ανάστημα και αξιοπρέπεια, πουλάνε “τσαμπουκά”, αλλά στη δουλειά τους είναι πάντα γονατιστοί και παρακαλετοί στον εργοδότη τους. Αν δεν είναι τσιράκια του…
Πιο φοβισμένος άνθρωπος από τον φασίστα δεν υπάρχει.
Πριν απ΄ όλα, τρέμει να μιλήσει με τον εαυτό του. Αδυνατεί να δει την αδυναμία του να σταθεί στη ζωή ορθός και αξιοπρεπής. Έτσι ξεσπάει πάντα προς τα “κάτω” και προς τα “δίπλα”. Ποτέ προς τα “πάνω”. Ιδανικός στόχος για αυτό είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Δεν είναι οι «ξένοι» γενικά, είναι πάντα οι φτωχοί. Αν πρόκειται για «επενδυτές», προπονητές ή ακριβούς παίκτες, είναι φυσικά καλοδεχούμενοι.
Επίσης, ο φασίστας τρέμει να δει τον “άλλο”, τον διπλανό του, στα μάτια. Μια «λύση» είναι να τον “εξαφανίσει”. Έτσι, για να μην του υπενθυμίζει το φόβο του και την αναξιοπρέπειά του: “Γιατί αυτός ο καριόλης αναζητεί και καταχτά αξιοπρέπεια και εγώ είμαι μέσα στη λάσπη που ποτίζει ο φόβος μου;”. Αυτή είναι η σκέψη του φασίστα…
Όσο πιο πολύ αδυνατούν να ζήσουν με τον “άλλο”, τόσο πιο πολύ τον μισούν. Και όσο τον “διώχνουν” από παντού, για να μείνουν «καθαροί», τόσο γίνονται ανίκανοι να ζήσουν μαζί με «άλλους».
Και με ποιόν τα ζήσουν; Με «όμοιους» κατά κάποιο τρόπο.
Πώς να οριστεί και πώς να αποδειχτεί αυτή η «ομοιότητα»;
Μια λύση είναι η «εθνική ομοιότητα». Αλλά και αυτή ακόμη έχει αβεβαιότητες λόγω της διαχρονικής «μίξης». Στην ουσία απαιτεί αιματολογική εξέταση και χρονοσειρά αναλύσεων DNA, μήπως και βρεθούν μακρινά γονίδια του Τζένκινς Χαν.
Ένα άλλο καταφύγιο, είναι η θρησκεία. Ακόμη καλύτερα ένα πιο «σκληρό δόγμα» και υποδιαίρεση αυτής. Μια κλειστή σέχτα με μυστικές τελετές, ακόμη καλύτερα…
Ο φασίστας είναι, εξ’ ορισμού σχεδόν, «άντρας». Όχι πως δεν υπάρχουν γυναίκες ακόλουθες των φασιστών. Αλλά είναι πάντα εκμηδενισμένες ως γυναίκες. Ο φασίστας φοβάται τη «διαφορά» της γυναίκας. Τεράστια υποτίμηση προς αυτήν και κυρίως ανασφάλεια απέναντί της. «Οι ‘’άντρες’’ μόνοι μας καλύτερα…Και κατά προτίμηση σε γυμναστήριο να παλεύουμε με το σώμα μας». Ο μόνος τρόπος να «χαρεί» με το άλλο φύλο, είναι ακριβώς μέσω της εξουσίας σε αυτό, μέσω της εκμηδένισής του. Ο μισογυνισμός δεν είναι τυχαίος…
Ο φασίστας παριστάνει τον «κανονικό» και φυσικά τον «μπροστινό», με απέχθεια προς τον ομοφυλόφιλο. Μα αυτή του η υστερική ομοφοβία δεν είναι επειδή οι φασίστες είναι πάντα ετεροφυλόφιλοι. Δεν ισχύει αυτό. Είναι γιατί η μικτοφοβία γενικά και ο μισογυνισμός ειδικότερα, αυτή η διαρκής αναζήτηση των «όμοιων», προκαλεί εν τέλει και την ομοφοβία. Το αδιέξοδο σε όλο του το μεγαλείο.
Με λίγα λόγια, ο φασίστας δεν είναι πουθενά «ασφαλής». Είναι πάντα φοβισμένος. Σχεδόν έντρομος.
Ίσως τελικά, μια κάποια λύση για τον φασίστα θα ήταν όχι οι «όμοιοι» αλλά ο “άνθρωπος αντίγραφο”. Αυτόν που περιέγραψε ο Σαραμάγκου στο γνωστό του βιβλίο. Όμως ταυτόχρονα, ο συγγραφέας ανέδειξε καταλυτικά την εφιαλτική κατάληξη της ιδέας. Διότι όταν οι άλλοι είναι όχι απλώς “όμοιοι” αλλά τελικά “αντίγραφά” σου, σε τρελαίνει η ιδέα ότι έτσι χάνεις εντελώς τον εαυτό σου και τα όρια του. Αυτό και αν είναι ματαίωση!
Ο φασίστας όμως, δηλωμένος ή όχι, όπως και ο ρατσιστής ή ο πολεμοχαρής εθνικιστής, δεν είναι ατελείς και παραπλανημένοι από σάπιες ιδέες άνθρωποι, που κατέβηκαν από τον ουρανό.
Ο φασισμός, ο ρατσισμός και γενικά όλες οι ανθρωποφοβικές θεωρήσεις, αποτελούν μέρη ενός συστήματος πίστης, που γεννιούνται από την αβεβαιότητα, οδηγούνται από το φόβο και υλοποιούνται από το μίσος, με αναπόδραστο εργαλείο την καταφυγή στη βία.
Μα τι σημαίνει ωστόσο πίστη; Μια πίστη από μόνη της δε γεννά φασισμό, παρά μόνο περιθωριακά. Ούτε βέβαια, μια «αντίθετη» αντιφασιστική πίστη, τον μειώνει. Πίστη υπάρχει όταν υπάρχει ένας μηχανισμός στην κοινωνία που την ενισχύει. Ο φασισμός δε μπορεί να δημιουργηθεί και δε δημιουργείται σε κοινωνικό κενό, σε παρθένο έδαφος αξιών και ιδεών. Σε μια όλο και πιο στρωματοποιημένη, δηλαδή ταξικά διαιρεμένη και πολωμένη κοινωνία, ένα άτομο αισθάνεται αδύναμο να καταστεί ίσο και ισότιμο με άλλα. Στο πλαίσιο αυτό, ο φασισμός και γενικότερα ο κοινωνικός κανιβαλισμός, εντός του καπιταλισμού και γενικά εντός των ταξικών κοινωνιών, φαντάζει ως ένας δρόμος «επιβίωσης» και συνιστά μια υπαρκτή τάση με αντικειμενικές ρίζες.
Ο φασισμός λοιπόν, δεν αποτελεί απόδειξη δύναμης, ούτε «ανωτερότητας», αλλά αντίθετα έχει πηγή τον φόβο και αποτελεί έκφραση του φόβου προς τον «άλλο» άνθρωπο. Φτάνει στην ακραία του αδιέξοδη μορφή αντιμετώπισης του άλλου μέσω της βίας εναντίον του, ακόμη και της φυσικής του εξουδετέρωσης. Είναι εν τέλει και εγγενώς, μια εγκληματική κοσμοθεωρία.
Από την άλλη, από τη «δική» μας πλευρά των κομμουνιστών σε μια έξαλλα αντικομμουνιστική εποχή, ο φασισμός μας «φωνάζει» και μας υπενθυμίζει πως όταν οι άνθρωποι δε βαδίζουν μαζί, αντιμέτωποι με τους «πάνω» και κάθε είδους εκμετάλλευση και καταπίεση, τα πράγματα μαυρίζουν επικίνδυνα.
Για να κόψουμε τα πόδια του φασισμού, οφείλουμε να σχεδιάσουμε και να δράσουμε σε μια θετική κομμουνιστική προοπτική, συνδέοντας τους ανθρώπους, με συνδετικό τους κρίκο την ταξική τους θέση, μέσω της «καλής» και ευγενικής πλευρά τους. Ανεξάρτητα από έθνος, θρησκεία, φυλή, χρώμα και φύλο. Αν η ανατροπή της ταξικής κοινωνίας και η οικοδόμηση μιας δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας, δεν προβάλει σήμερα ως αγωνιστικά ρεαλιστική εναλλακτική, ο φασισμός θα είναι απειλητικά παρών, δηλώνοντας την αδυναμία της ανθρωπότητας «να γράψει ένα κεφάλαιο ακόμη» στην ιστορία της.
Επιτελους, ενα ακομα σοβαρό κείμενο που μιλάει την γλώσσα της καθημερινοτητας χωρίς να ενδιδει στην απλοικοτητα.
Επίσης, ένας αναγκαίος διαχωρισμός που πρέπει να τονιστεί μπας και γλιτώσουμε απο την ενθεν κανειθεν καφρίλα: Ένας αυταρχικός άντρας ή μια αυταρχική γυναίκα, ΔΕΝ είναι γενικά φασίστας. Ειναι αυταρχικος/η. Μην τρελαθούμε γιατί πολλές τετιες παπαριες ακούμε. Ο φασίστας ειναι: ΚΑΙαυταρχικος, ΚΑΙ ρατσιστής, ΚΑΙ σεξιστής, ΚΑΙ γλυφτης, ΚΑΙ συνομισιολογος, ΚΑΙ λάτρης του εθνικού καπιταλισμού! ΟΛΑ αυτά συγκροτούν έναν φασίστα ή μια φασιστω.
Συγκεκριμενοποιω λιγο περισσότερο αυτά με την ΑΝΑΓΚΗ για καθημερινι και όχι προκυριξιακο/στερεοτυπικο λογο: Η μεγάλη πλειοψηφία των ανακοινωσεων/προκυρηξεων/καλεσματων της κομμουνιστικής αριστερας (κκε, ανταρσυα και όλες οι συνιστώσες της, τροτσκιστές, μλ κλπ) και της σοσιαλδημοκρατικης αριστερας (λαε), ΔΕΝ βοηθούν ούτε και παρακινούν τον κόσμο να τις διαβασει! Γιατί; διότι:
Α. Τα 3/4 του κάθε κειμενου/ανακοινωσης/προκηρυξης σπαταλωνται στο να ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ την κατάσταση. Τεραστα σπαταλη χώρου και τους που είναι περιττή.
Β. Η προταση και η προοπτική για το κάθε θεμα/πεδιο, περιορίζεται συνήθως, στο 1/4 του Εκάστοτε κειμένου προκυρηξης. Και το χειρότερο; Εμφορεται απο γενικολογο στερεοτυπικό λογο! Πχ. “η εργατικη τάξη θα βροντοφωναξει το δίκιο της στους δρόμου του αγώνα”, “ο λαός αντιτιθεται στην αντιλσικη πολιτική”, κλπ.
Γ. Διότι, προκειμένου να περάσουν ενα πνεύμα μαχητικοτητας και αισιοδοξίας, πολλές φορές λενε και ψέματα. Πχ, “μαζική συγκέντρωση έγινε για το χ θέμα” και ξέρουμε οτι τις περισσότερες φορές, μιλάμε για κάποιες εκατοντάδες ή και για λίγες χιλιάδες (ανάλογα με το θέμα και το εύρος των δυνάμεων που καλουν), σε μια πόλη 3.500.000 κατοίκων.
Αυτος ο στερεοτυπικος, ψεύτικος και αφηρημενος λογος, εκανε κ κάνει μεγαλη ζημια και στην κομμουνιστικη αριστερα και στον κόσμο της. Διαπεδαγωγησε και συνεχίζει να διαοαιδαγωγει ανθρώπους και γενιες στο να σκεφτονται μακρια απο την καθημερινοτητα του κόσμου. Και στο να αντιλαμβάνονται στρεβλά την κίνηση του (βασικά να μην την καταλαβαίνουν). Λοιπόν, χρειαζόμαστε ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ λογο και οχι αφηρημένο στερεοτυπικό που ΚΑΙΑ ψεύτικος ειναι, και δεν απαντά σε κανένα επιδικο!
ΣΩΣΤΟΣ Ο SAN ROCCO
Άτομα σαν αυτά που περιγράφει το άρθρο υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν για πάντα. Οι περισσότεροι “στρατόκαβλοι” για παράδειγμα…….
Αυτό που δημιουργεί την ποιοτική διαφορά, που μετατρέπει ένα αντικοινωνικό, μισάνθρωπο, λούμπεν στοιχείο σε φασίστα, είναι το πολιτικό στοιχείο που το προσδίδει η αστική τάξη. Αυτή είναι που παίρνει όλα αυτά τα μεμονωμένα άτομα και τα οργανώνει, τους δίνει ηγέτες και προβολή, μετατρέποντάς τα σε πολιτική οντότητα. Χωρίς το “μαγικό άγγιγμα” της αστικής τάξης, όλοι αυτοί, θα ήταν απλά καθάρματα.
Δείτε για παράδειγμα, τους φασίστες που εμφανίστηκαν μέσα σε μια νύχτα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ακαριαία σχεδόν μετά τις ανατροπές.
Από που ξεπήδησαν?
Απλά, ήταν όλα τα αντικοινωνικά λούμπεν στοιχεία, τα οποία όμως λόγω καθεστώτος, δεν μπορούσαν να συγκροτηθούν σε πολιτική οντότητα. Δεν υπήρχε αστική τάξη να τους συγκροτήσει ή πιο σωστά, να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον για τον σκοπό αυτό.
Και όπως όλα τα σκυλιά μπολιάζονται με τον χαρακτήρα του αφεντικού τους, τα δικά μας μπουχεσοειδή ανδράποδα, προσομοιάζουν με την δική μας αστική τάξη που είναι δειλή.
Οι Γερμαναράδες ναζί, δεν νομίζω ότι είναι και τόσο δειλοί, ούτε οι γκρίζοι λύκοι της Τουρκίας.
Κατά τον αφέντη και τα κοπέλια του
Ο καπιταλισμός και η καπιταλιστική τάξη, έρχονται και βάζουν σε τάξη όλα τα παμπάλαια ανθρωποφοβικες αντιλήψεις και πρακτικές (ρατσισμός, εθνικισμός, σεξισμός/πατριαρχια, ομοφοβια, θρησκευτική μισσαλοδοξια). ΔΕΝ δημιούργησε ο καπιταλισμός αυτο το προφασιστικο κοινωνικό υπόστρωμα αντιληψεων κ πρακτικών. Αυτο προϋπήρχε αιώνες και αιώνες πριν.
Ο καπιταλισμός το οργανώνει σε πολιτικό ρεύμα αυτο το κοινωνικό υπόστρωμα ανθρωποφοβικων αντιλήψεων, προκειμένου να συντρίψει την κομμουνιστική και αναρχική κοινωνική χειραφετηση. Σημερα όμως, κάνει ο καπιταλισμός και κάτι άλλο: Χρησιμοποιεί τον φασισμό ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ εναντίον των τάσεων κοινωνική χειραφέτησης αναδεικνυοντας φασιστικά κόμματα σε κυβερνήσεις, παρόλο που σημερα οι τάσεις κοινωνικής χειραφέτησης ειναι αδύναμες. Σου λέει “δεν ωθω φασιστικά/εθνικιστικα κόμματα προς της εξουσία να χω το κεφάλι μου ήσυχο”?
Μεγάλο κομμάτι του κόσμου τσιμπάει και οι λόγοι εντοπίζονται:
Α. Στην χρεοκοπια του μέχρι τώρα κομμουνιστικού κινήματος. Η κατασυκοφάντηση του κομμουνισμού απο τα καθεστώτα του λεγόμενου υπαρκτου, η καθηλωση του μαρξισμού μέσω των τροτσκιστικών, σταλινικών ή μαοικων θυμιαμάτων και θρησκευμάτων άρα και η ανικανότητα των πάσης φύσεως κομμουνιστών να ερμηνεύσουν τον καπιταλισμό από το 50 κ μετά, σε συνδυασμό με τις απανωτές ήττες λαών κ εργατικών τάξεων παγκοσμια, εχουν συμβαλλει σε αυτή την μεγάλη ανοδο των καπιταλιστικών ακροδεξιών κομμάτων.
Πιό “τριτοδρομικός” ….πεθαίνεις!
Πιο στείρος ανώνυμε, πεθαίνεις! Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει και λιγάκι
Επίσης ανώνυμε, ο “τρίτος δρόμος” ήταν σοσιαλδημοκρατικός και καπιταλιστικός. Και βρήκε ΠΑΤΗΜΑ ΚΑΙ στην ανικανότητα του κομμουνιστικού κινήματος που επεσήμανα.
ΑΝ θες να μην σου κάτσει στο σβέρκο ξανά ένας νέος “τρίτος δρόμος”, μάλλον πρέπει να συμβάλλεις στην ΕΠΑΝΑΘΜΕΛΕΙΩΣΗ του κομμουνιστικού προγράμματος, προτάγματος και κινήματος. Αλλιώς, όσο και να θυμιατίζεις και να ξορκίζεις, τζάμπα καίει η λαμπα.
Ανδρέας Παπανδρέου: «το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα σοσιαλδημοκρατικό. Είναι κόμμα σοσιαλιστικό. Η σοσιαλδημοκρατία αποτελεί σωσίβιο του σύγχρονου
μονοπωλιακού καπιταλισμού. Η σοσιαλδημοκρατία έχει τόση σχέση με το σοσιαλισμό όση έχει ο Φάντης με το Ρετσινόλαδο»!
Η αντίφαση του ΠΑΣΟΚ της εξαετίας ’74 – ’81: ΠΩΣ θα συμβιβάσει και θα ΕΝΩΣΕΙ σε ένα “κενό σημαίνον”, ή πιο λαϊκά σε “αφηρημένες αοριστες φράσεις” τις ριζοσπαστικές επιδιώξεις αλλά και τις απλώς μεταρρυθμιστικές επιδιώξεις διαφόρων κοινωνικών ομάδων (τμημάτων της εργατικής τάξης, της τότε αγροτιάς και των μικροαστικών στρωμάτων), ΣΕ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΉ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ;
ΑΥΤΗ υπήρξε η προ-κυβερνητική αντιφαση του ΠΑΣΟΚ που διαπερνά ολα τα γραπτά του Παπανδρέου και της τότε ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Ακούστε την προεκλογική του ομιλία το ’81. Τα “κενά σημαίνοντα” (δλδ οι αόριστες και αφηρημένες έννοιες) δίνουν και παίρνουν στην ομιλία του. ΑΥΤΗ η αντίφαση και η θολούρα, αποτέλεσε και το όχημα της ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ του ΠΑΣΟΚ τότε. Αλλά αποτέλεσε παράλληλα και το κύκνειο άσμα του ριζοσπαστικού κύματος της μεταπολίτευσης που συμπυκνωνε πόθους δεκαετιών αλλά και κούραση δεκαετιών πλατιών λαϊκών στρωμάτων ο οποίος ριζοσπαστισμός, εξαντλούνταν πια.
Απο την άλλη, παρακολουθήστε τις αντίστοιχες ομιλίες του ΚΚΕ της εποχής: Τα ίδια “κενά σημαίνοντα” (δλδ αφηρημένες έννοιες) πασπαλισμένα με “αντίθεση στα μονοπώλια”, “πραγματι΄κη αλλαγή” και “σοσιαλισμό”. Ασύνδετα.
ΠΟΙΟΣ λοιπόν θα κέρδιζε από τους 2 από την στιγμή που ΚΑΙ οι 2 (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ) είχαν αποδεχθεί το υπάρχον κοινωνικο πλαίσιο, μιλούσαν την ίδια γλώσσα (τα ίδια κενά σημαίνοντα) απλώς ο 2ος (το ΚΚΕ) πέταγε ασύνδετα και τον σοσιαλισμό; Με έναν λαό που στην πράξη έβγαινε ηττημένος το ’74 με μια κουτσή και ανάπηρη μεταπολίτευση που όμως ΟΛΟΙ την είχαν αποδεχθεί ως το πλαίσιο εντός του οποίου κινιόντουσαν; Θα κέρδιζε ΑΥΤΟΣ που θα έλεγε “εγώ θέλω να κάνω κυβέρνηση για να εφαρμόσω εντός του καπιταλισμού”. Και ό,τι εφάρμοσε. Και αυτός κέρδισε και αντίο κοινωνική/ταξική χειραφέτηση απο τον καπιταλισμό.
Απο την άλλη: Αν έβγαινε τότε το ΚΚΕ ή ένα ΝΑΡ με την γραμμή του ΝΑΡ θα κέρδιζε τον λαό; ΟΧΙ. Ομως, εάν στην πράξη έβγαινε με μια τέτια γραμμή και αυτή χρωμάτιζε και τον πολιτικό του λόγο, ίσως, να σωνόντουσαν περισσότερες “εστίες νερού μέσα στις φλόγες” που θα έλεγε και ο Αναγνωστάκης. Κάτι τέτιο δεν έγινε. Το ΚΚΕ κινούνταν στην γραμμή της πραγματικης αλλαγής (δλδ στην γραμμή “εκτός απο το ΠΑΣΟΚ, υπάρχω και εγώ βρε παιδιά για να είμαι ο εγγυητής της πορείας του ΠΑΣΟΚ οπότε ψηφίστε με πλιιιζ), η δε εξωκοινοβουλευτική αριστερά στην πλειοψηφία της, ασχολούνταν με το “ηρωϊκό ΚΚΕ του ’30”, με το “ο Τρότσκι είχε δίκιο το ΄30″, με το αν είχε δίκιο ο Ντενγκ ή η χήρα του εκλιπόντος τιμονιέρη” και άλλα τέτια που απασχολούσαν τους κατοίκους της Ανδρομέδας και του Σείριου.
Και πάλι καλά να λέμε που υπάρχει ακόμα κομμουνιστική αριστερά σχετικα αξιομαχη σήμερα στην Ελλάδα. Που μπορε΄΄ι και να κάνει κάτι, ΑΝ αποφασίσει να ασχοληθεί στα σοβαρά με τον σημερινό καπιταλισμό, τον ελληνικ΄καπιταλισμό, το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος, την ταξική πάλη και τα σύγχρονα πεδία της και ΠΩΣ με την κριτική σε αυτά μπορεί να συγκροτήσει ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόταγμα και πρόγραμμα.
Ιστορικά στοιχεία για το ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου από το μακαρίτη το Καργόπουλο
http://www.aske.gr/site/images/pdfs/aske1/aske-1.pdf
“Με τη γραμμή του ΝΑΡ”….ΤΟΤΕ;
Μα η περίφημη γραμμή του ΝΑΡ, το “Μεταβατικό Πρόγραμμα”, χρειάστηκε ~25(!) χρόνια για να διαμορφωθεί, και να …αποτύχει παταγωδώς (τΣύριζα) σχεδόν άμα τη διατυπώσει της (καλοκαίρι-Σεπτέμβριος 2015).
Αυτά κι αν είναι “κενά σημαίνοντα”, η, λαϊκιστί, “άρες-μάρες κουκουνάρες”.
Οσο για το ΠΑΣΟΚ-Ανδρέας, η συνθηματολογία του ήταν απατηλή μόνο γι αυτούς, που την παίρνανε κατά γράμμα.
Για το ευρύτατο τριτοδρομικό του ακροατήριο (μικροαστοί και εργάτες με μικροαστική συνείδηση) καθόλου απατηλή δεν ήταν – ήταν απλά ο δικός τους κώδικας επικοινωνίας.
Που επιζεί μια χαρά και σήμερα, αφού το ίδιο ακροατήριο επιβιώνει στην κύρια μάζα του, παρά τις ταξικές διαφοροποιήσεις, που θα αργήσουν να διαμορφώσουν νέα συνείδηση. Πόσο μάλλον, όταν το σύστημα παίζει σε δύο ταμπλώ: Είτε να την κρατήσει δέσμια στον παραδοσιακό πια “Τρίτο Δρόμο” (τΣύριζα και δορυφορικά κόμματα, μέσα κεί και το εξωκοινοβούλιο), είτε να την εκτρέψει σε φασιστική.
Θρασυτατη ανάρτηση, αν επιτρέπεται θα επειτεψετε και ανάλογη απάντηση, ναι;
Και όμως πολύς (έστω αρκετός) κόσμος τη πήρε κατά γράμμα. Επίσης οι συνθήκες δεν ήταν παρόμοιες με αυτές που βρήκε ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνοντας.
Επίσης ήταν άλλες οι διεθνείς συνθήκες με Κίνημα των Αδεσμεύτων με Τίτο-Γκάντι-Ούλωφ Πάλμε κτλ
Δε πειράζει, καλά κάνει.
Και τώρα για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα
https://www.youtube.com/watch?v=oJ9G9PmIJ7k
Β. συνέχεια… Στην ίδια την καπιταλιστική κρίση. Προσοχή: Καπιταλιστική κρίση υπάρχει ΜΟΝΟ στην πτώση του ποσοστού κέρδους στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ οικονομια. Διότι καπιταλιστικά ΥΠΕΡκέρδη υπάρχουν στην χρηματοπιστωτική σφαίρα! Μόνο που, αυτή δημιουργεί τις φούσκες αφενός, αφετέρου διαλύει τις κοινωνίες και αφετρίτου, διαρυγνύει το κοινωνικό συμβόλαιο ΒΑΣΕΙ συναίνεσης που οικοδομήθηκε παλαιότερα.
Δεν εχει ομως προβλημα ο καπιταλισμός προκειμένου να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του, στο να μεταλλαχθεί σε αυτό που παγκόσμια βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες: ΣΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ. Και να επαναοικοδομήσει νέο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, βασισμένο πάνω στον ατομισμό των λαων, στον κοινωνικό εκφασισμό, στον φόβο των υποτελών τάξεων.
ΑΥΤΑ είναι που πρέπει στον καιρό μας να μελετήσουμε, κατανοήσουμε και αντιμετωπίσουμε.
Για την διαπάλη δε του καπιταλιστικού κοσμοπολιτισμού με τον εθνικισμό: Είναι 2 μείγματα πολιτικής που μέχρι στιγμής, αλληλοσυμπληρώνονται και ΔΕΝ αλληλοαναιρούνται. Και αυτό γιατί, τόσο οι κοσμοπολιτικες καπιταλιστικές δυνάμεις όσο και οι εθνικιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις, αποδέχονται τον καπιταλισμό και τις ολοκληρώσεις του. Απλά, στοχεύουν στο καλύτερο πλασάρισμα των εθνικών καπιταλιστικών τάξεων ΕΝΤΟΣ της παγκοσμιοποίησης και διαμέσω του ανταγωνισμού.
Έχω γράψει από χθες ένα σχόλιο απάντηση στον Σαν Ροκκο (15:02). Τι έγινε? Το έφαγε η μαρμάγκα?
Πιο συγκεκριμένα όσον αφορά το ερώτημα “αν υπήρχε το ΝΑΡ τότε (’74-’81)ή αν το κκε εβγαινε με γραμμή ναρ τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα για τον λαό κ την υποθεση της κοινωνική απελευθέρωσης): Εννοειται οτι η θατορθα έγραψε ο,τι έγραψε και με τα αν δεν γράφεται ιστορία. Ωστισο, ας κάνουμε αυτη την υπόθεση εργασίας, μπας και μας βοηθήσει για το σήμερα:
Οι εκλογές και τα κενά τους σημαίνοντα που είναι κενά ακριβως για να μπορούν να ερμηνευθούν ανάλογα με τις ιδιαίτερες επιδιωξεις της κάθε κοινωνικής ομάδας η οποία εντάσσει τον εαυτό της σε ένα κενό σημσαινον *σε μια αοριστη περιεχομένου αφήγηση δλδ. Και οι εκλογές πάντα αποτυπώνουν συσχετισμούς ταξικής πάλης. Οκ μέχρι εδω; αν λοιπόν αυτά ισχύουν ως μέθοδος, ας τα εφαρμοσουμε στην περίοδο εκείνη. Τι έχουμε;
Α. Την αποδοχή του πλαισίου της αναπηρης μεταπολίτευση απο πασοκ, κκε, κκε εσ κλπ. Τι σήμαινε για την ταξική πάλη αυτο; σήμαινε οτι, πασοκ, κκε, κκε εσ κλπ, στράφηκαν πχ εναντίον του επικινδυνου για το ξεφαλαιο τότε, εργοστασιακου συνδικαλισμού που ξεπετάχτηκε μαζικά το ’76. Σήμαινε την αποδοχή του κοινοβουλευτισμού σαν το όριο της δράσης τους.
Β. Η εργατικγ τάξη κ ο υπόλοιπος λαός; ξέσπασα σημαντικοί, μαζικοί κοινωνικοι κ εργατικοι αγώνες που προς στιγμή απείλησα να διαρρήξουν το μεταπολιτευτικο πλαίσιο. Πασοκ, κκε, κκε εσ έκαναν τα πάντα για να προστατευθεί συτο το πλαίσιο και οι αγώνες αυτοί σχεδόν στο συνολο τους, ηττήθηκαν.
Γ. Η εξωκοινοβουλευτικη αριστερά; πρωτοστάτησε στους αγώνες αυτούς, αλλα, όταν η συζήτηση πήγαινε στο κεντρικό πολιτικό επιδικο κοροσανατολισμο, εκεί υπήρχε μόνο η συζήτηση και το μαλλιοτράβηγμα “για το αν ο Τρότσκι εθχε δίκιο το ’30”, “αν είμαστε με τον ντενγκ ή την χήρα του τιμονιέρη”, “πόσο καλά τα κάνει ο χοτζα”, “ζητω το ηρωικό κκε του ’30’ και αλλα τετια που μάλλον δεν πολυενδιεφεραν τον κόσμο..
Δ. Τι αντιλαμβάνεται σταδιακά το προοδευτικο τμήμα του λαου; αντιλαμβάνεται λοιπόν οτι, “το πλαίσιο έχει χαραχθεί και το αποδεχονται οι περισσότεροι”, οτι αυτοί που δεν το αποδέχονται ειναι κεντρικά πολιτικά ο,τι να ναι” και οτι “ο Αντρέας μας λεει πως εντος του πλαισίου , θα εφαρμόσει ως κυβέρνηση σοβαρές μεταρρυθμίσεις που θα μας βελτιωσουν την ζωή”.
Και αυτόν και το πασοκ λοιπόν, ψήφισε για κυβέρνηση. Το κκε συνειδητά επέλεξε να παίξει τον ρόλο του οτωχου πλην τιμιου ακολουθητη που καλεί τον λαό να το ψηφισει γιατί “αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το κκε” και για να αποτελέσει το κκε τον εγγυητή της πορείας του πασοκ προς την “πραγματική αλλαγή”.
Με βάση λοιπόν την παραπάνω μεθοδολογία, ε, δεν είναι να σπορει κάποιος για το γιατί είχαν τελικα συτη την εξέλιξη. Μπορούσε να γίνει κάτι άλλο; Αν δλδ υπήρχε τότε ενα ΝΑΡ ή αν το κκε είχε την γραμμή του ναρ; Για να πούμε κάτι τετιι πρέπει να ξανασκυψουμε στην ταξική και ευρύτερα κοινωνική πάλη του καιρού εκείνου: Στους αγώνες των εργαζομένων μέσω του εργοσταδιακου συνδικαλισμού και πω αυτοί θα μονιμοποιουσαν ενα συνδικαλιστικο κέντρο/συντονισμο σωματείων με υπέρβαση του κομματικοκεντρικου και του κρατικου/εργοδοτικου συνδικαλισμού, πως οι τότε αγώνες των κατοίκων θα δημιουργούσα μόνιμες δομές καικων θεσμών κλπ.
Αυτά δεν τα ήθελε ούτε το πασοκ, ούτε το κκε, ούτε το εσ. Και αυτοί που τα ήθελαν δλδ η εξωκοινοβουκευτικη αριστερά, χάθηκαν κάπου στο ’30, τις αναμνήσεις του στσλιν, κ του Τρότσκι, την αντιπαλότητα μεταξύ τους, τις αναμνήσεις απο το ηρωικό κκε του 30 κλπ.
Τα σχόλια σαν του ανώνυμου δείχνουν το ιδεολογικό κενό ενός ντεμέκ μαρξισμού που βαφτίζει πασόκ οποιον δεν υποστηρίζει το κκε, ενώ άλλη πρόταση δεν έχει για τον εργαζόμενο πέρα από το κάλεσμα για ψήφο
Ιστορικά ο φασισμός αποτέλεσε την απεγνωσμενη μεν αλλά συνειδητή επιλογή της αστικής τάξης μπροστά στον κίνδυνο να χάσει την εξουσία από την επανάσταση των εργατοαγροτικων σοβιέτ στα 1917-1919. Από τότε παντού στην Ευρώπη ξεπηδούσαν σαν τα μανιτάρια ακροδεξιά αντικοινοβουλευτικα κόμματα κατευθυνομενα φυσικά, ενώ από την αρχη ακόμα απέκτησαν μιλιταριστικο χαρακτήρα στρατολογοντας ανέργους, εργάτες στρατιώτες με σκοπό να αντιμετωπίσουν αρχικά την αυθόρμητη, ανοργάνωτη επανάσταση που έμεινε να ονομάζεται από μια μικρή ομάδα, Τον Σπάρτακο, και αργότερα τις πιο οργανωμένες αλλά και πιο μειοψηφικες επαναστασεις-πραξικοπηματα, για την οργάνωση των οποίων ευθύνεται ο σταλινικος ηγέτης Τέλμαν….ο όποιος με την τακτική του δημιούργησε συνθήκες διαρκούς εμφυλίου πολέμου, χωρίς όμως να μπορεί να φτάσει καν να πλησιάσει να τον κερδίσει….δεν ήταν Λένιν ο Τέλμαν, αλλά ούτε και Τρότσκι, δεν είχε ούτε πολιτική μεγαλοψυχία ούτε ιδιαίτερα μεγάλη πειθω και ακτινοβολία έξω από τον σκληρό κομματικο πυρήνα. Κύριο προσόν του ήταν η ακλόνητη θέληση…
Ο ναζισμος χρησιμοποιηθηκε επίσης και να εμποδίζει τις απεργίες και την συγκρουσιακη επαναστατική (;) κατάσταση Τις αντιμετώπισε με την βια των κάθε είδους και απόχρωσης ταγμάτων εφόδου.
Η μαζικότητα του ναζισμού και του φασισμού οφείλεται και στην οικονομική ανέχεια, αλλά και στο σκοταδισμό, την προπαγάνδα των θρησκευτικών ηγετών και στην έλλειψη προοπτικής για τις εργατικές και μικροαστικές μάζες…..επίσης σε ένα περιβάλλον γενικής οίκον.κρισης.
Ο Τρότσκι λέει ότι φταίει και ο σταλινισμος με τις λανθασμένες τακτικές του και φυσικά και η υποτίμηση του ναζιστικού κινδύνου.
ο ανθρωπότυπος του φασίστα πράγματι υπάρχει από ανέκαθεν αλλά σε συνθήκες γενικευμένου ατομισμού που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού που σαπίζει…..βρίσκει τον αληθινό του προορισμό…
Ο Μαρξ έλεγε ότι οι αγροτικές κοινότητες της Ρωσίας θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν το θερμοκήπιο του κομμουνισμού, χωρίς καν να μεσολαβήσει κανένα μεταβατικό στάδιο Κάπιταλ ισμου. Αυτό διότι ζυμώνουν αυθόρμητα την συλλογική αίσθηση του καθήκοντος αλληλεγυης απέναντι στην ευρυτερη ομαδα που αποτελεί το χωριό .
Ανάλογα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο αστικός ατομισμός η ρηξη της συλλογικοτητας που εμφυσει η ζωή στο χωριό, στο μοντέρνο στάδιο όπου καταστρέφεται ο κοινωνικός ιστός και θεοποιείται η εργασια ως φετίχ αποτελεί το φυσικό θερμοκήπιο της αναπτυξης και στρατολογίας του φασισμού.
Η περιχαράκωση της σοβ.ενωσης στα κεκτημενα, η έλλειψη συμμάχων και η στρατιωτική ήττα των αριστερών λαϊκών επαναστάσεων σε Κίνα Ισπανία Ουγγαρία Γερμανία Βαλτικές χώρες κτλ οδήγησαν στη γιγάντωση του φασισμού και στον β παγκόσμιο πόλεμο.
Η σοβιετική Ένωση που σε βδομάδες επαναστατικής δράσης αποτέλεσε το ΕΝΑ ΕΚΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, η σοβιετική Ένωση των Λένιν Τρότσκι τουχασεφσκι και όλων των άλλων, που αποτέλεσε τον φάρο της επανάστασης, που άναψε τις φωτιές της σε όλη την Ευρώπη, δημιουργωντας παντού σοβιέτ αυθόρμητα, ανταρσίες στην Κριμαία, στο Κίελο, σε κάθε άκρη της Ευρώπης,, κτλ μετατράπηκε τελικά σε μια στρατιωτική δικτατορία…εν μέσω συνομωσίο λόγιας.
Η επαναστατική Ρωσία, που προκάλεσε με την ακτινοβολία της την πρώτη μαζική εκδήλωση ντεφαιτισμου σε μεγάλη ιμπεριαλιστικη χώρα στην Γερμανία, όταν οι Γερμανοί φαντάροι πράγματι αρνήθηκαν την συνέχιση του πολέμου…….και προκάλεσαν την ΛΗΞΗ του, οταν ο Τουχασεφσκι παρακαλούσε να τον αφήσουν να προελάσει για το Βερολίνο…..ενω ταυτόχρονα οι Γερμανοί έφτιαχναν σοβιετ , μετατράπηκε στην μεγάλη γραφειοκρατική πατρίδα…..