Δ. Τοσονίδου, Π. Παπανικολάου – εκπρόσωποι του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή στην ΕΓ της ΟΕΝΓΕ
21/2/24
Στην συνάντηση υπουργού Υγείας – ΕΓ ΟΕΝΓΕ 15/2/24 μεταξύ πολλών άλλων τέθηκε από την ΟΕΝΓΕ (συγκεκριμένα από την πρόεδρο) το σοβαρότατο θέμα της παραβίασης των ανωτάτων ορίων ασφαλών ωρών εργασίας για τους αναισθησιολόγους. Δηλαδή επισημάνθηκε εκ μέρους μας πως εκτός από την νομοθεσία περί ανωτάτου ορίου ασφαλούς αριθμού ωρών εργασίας των γιατρών γενικά, υπάρχει ακόμα αυστηρότερη σχετική νομοθεσία ειδικά για τους αναισθησιολόγους που έχει θεσπιστεί για την προστασία των ασθενών. Και πως η καθιέρωση των «απογευματινών» επί πληρωμή χειρουργείων θα παραβιάσει αναπόφευκτα (με δεδομένη την ιατρική υποστελέχωση των αναισθησιολογικών τμημάτων) ακόμα περισσότερο αυτήν την νομοθεσία δημιουργώντας κινδύνους για τους ασθενείς. Η απάντηση του υπουργού ήταν επί λέξει : «αναγνωρίζουμε ότι είναι ρίσκο, έτσι κι αλλιώς όλα στην ζωή είναι ρίσκο». Μάλιστα συνέχισε αυτήν την φρασεολογία προσπαθώντας να «ζυγίσει» συγκριτικά το ρίσκο της μακρόχρονης αναμονής προς χειρουργική επέμβαση με το ρίσκο της υπερκόπωσης των αναισθησιολόγων, φυσικά παρακάμπτοντας «εξύπνως» τις κυβερνητικές ευθύνες για την τραγική υποστελέχωση τόσο των αναισθησιολογικών τμημάτων όσο και των νοσηλευτικών τμημάτων χειρουργείων.
Η συγκεκριμένη στιχομυθία ανακοινώθηκε δημόσια και επί λέξει από την ΟΕΝΓΕ κατά την συνέντευξη τύπου της επομένης (16/2/24): (από το 09.00 ως το 09.50 του βίντεο). Καμία αντίδραση δεν υπήρξε εκ μέρους του υπουργού.
Όμως αιφνιδιαστικά χθες Τρίτη 20/2/24 αργά το απόγευμα ο υπουργός θυμήθηκε πως δήθεν … ποτέ δεν το είπε ( ! ) κι άρχισε να απειλεί την ΟΕΝΓΕ με μηνύσεις και αγωγές ( ! ! ).
Προκαλούν πραγματικά ίλιγγο οι διαρκείς φτηνές «ρητορικές» ανακυβιστήσεις του υπουργού και δεν αξίζει το … «ρίσκο» του ιλίγγου το να τις παρακολουθούμε. Το σοβαρό που αναδεικνύεται όμως εδώ είναι η κουτοπόνηρη απόπειρα μεταφόρτωσης στους ίδιους τους αναισθησιολόγους των κινδύνων για τους ασθενείς που δημιουργούνται από την εργασιακή υπερεξόντωση και υπερκόπωση των αναισθησιολόγων. Για παράδειγμα σύμφωνα με αυτή την «λογική» φταίει η ίδια η συνάδελφος η αναισθησιολόγος του νοσοκομείου «Παπανικολάου» για το αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ εν ώρα ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ μετά από 13 ολόκληρους μήνες εργασιακής υπερεξόντωσης. Δηλαδή θα έφταιγε Η ΙΔΙΑ αν κάτι συνέβαινε σε ασθενή λόγω της κατάρρευσής της.
Ας αφήσει λοιπόν ο κ. Γεωργιάδης τα παραμύθια, τις ψευτοαπειλές και τις αυτοδιαψεύσεις του. Αν ήθελε πραγματικά να μειώσει τους χρόνους αναμονής των ασθενών προς τακτική χειρουργική επέμβαση θα είχε κάνει τις αναγκαίες προσλήψεις νοσηλευτών π.χ. στα νοσοκομεία της Αττικής και τις αναγκαίες προσλήψεις αναισθησιολόγων π.χ. στα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης. ΔΕΝ τις κάνει γιατί ΔΕΝ θέλει να τις κάνει. Αντί γι’ αυτό εκβιάζει το 99% του πληθυσμού (μισθωτούς, συνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίες κλπ) που πληρώνει αιματηρές ασφαλιστικές εισφορές περίθαλψης και εξοντωτικούς φόρους. Λέει πως ο πληθυσμός πρέπει να πληρώνει τσουχτερό «νόμιμο» κρατικό φακελάκι για να χειρουργηθεί στην ώρα του. Και επιπρόσθετα κουτοπονήρως προσπαθεί να μεταφορτώσει στους γιατρούς τις ποινικές και αστικές ευθύνες από τους κινδύνους που δημιουργεί για τους ασθενείς η υπερεργασία των γιατρών.
Ο αγώνας για την διατήρηση και ενίσχυση της δημόσιας δωρεάν περίθαλψης είναι ζήτημα ζωής για όλο τον λαό. Τα σχετικά «μηνύματα» τα παίρνει καθημερινά ο κ. Γεωργιάδης γι’ αυτό άλλωστε αγχώνεται. Θα το διαπιστώσει πολύ σύντομα σε όλο του το μεγαλείο.
