Θοδωρής Βουρεκάς*
Υποστηρίζω εδώ και καιρό σχεδόν εμμονικά πως πρέπει να επαναφέρουμε στο φως τον πιο βαθύ και καθοριστικό πυρήνα της μαρξικής αντίληψης για τον κομμουνισμό που είναι ο μαρασμός, η απονέκρωση και τελικά η κατάργηση του κράτους, καθώς και κάθε μορφής επιβολή και εξουσία. Να σημειώσουμε μάλιστα εξαρχής πως δεν είναι θέμα του απωτάτου μέλλοντος, αλλά θέμα που επικαθορίζει από σήμερα σοβαρές πλευρές της επαναστατικής πολιτικής.
Υπάρχει ένας κυριολεκτικός ιστορικός ενταφιασμός αυτού του πρωταρχικού πυρήνα της μαρξικής αντίληψης για τον κομμουνισμό από όλα τα πολιτικά ρεύματα που αναφέρονται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στον κομμουνισμό. Και μάλιστα όχι μόνο από τα αντίστοιχα ρεφορμιστικά ρεύματα. Το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα γνωστά ιστορικά επαναστατικά ρεύματα τα οποία αναφέρονται πληθωρικά στην επανάσταση, στην εργατική εξουσία, στο σοσιαλισμό ή και με γενικό τρόπο στον κομμουνισμό. Η απονέκρωση-κατάργηση του κράτους και της εξουσίας υπάρχουν απλά και μόνο στις σκονισμένες τους βιβλιοθήκες. Είναι ενδεικτικό μάλιστα από την άποψη αυτή πως ο Υβόν Κινιού, αξιόλογος μαρξιστής, μελετητής μάλιστα του μαρξικού έργου, φτάνει να ισχυριστεί ανοιχτά πως η ακρατική κοινωνία είναι μια φιλοσοφική χίμαιρα του Μαρξ.
Δεν φτάνει όμως να φέρουμε το κρίσιμο αυτό ζήτημα στο φως. Αυτό το κάνει ήδη –και είναι ένα πολύ θετικό βήμα– το σχέδιο της Προγραμματικής Διακήρυξης, όχι πάντως με την αναγκαία έμφαση. Ο μαρξικός πυρήνας του κομμουνισμού πρέπει να γίνει κέντρο της θεωρητικής και ιδεολογικής μας παρέμβασης. Να γίνει αναγνωριστικό μότο για το ρεύμα μας. Πρέπει επομένως με ενθουσιαστικό τρόπο να φέρουμε στο κέντρο όχι μόνο της παρέμβασής μας, αλλά και του εσωτερικού μας προβληματισμού την πρωταρχική μαρξική εκδοχή της αυτοκυβερνώμενης κοινωνίας, δηλαδή της αυτοδιεύθυνσης των ανθρώπων και της διεύθυνσης των πραγμάτων, παράλληλα με την κοινοκτημοσύνη, τη συλλογική-δημόσια ιδιοκτησία των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών στα μέσα παραγωγής και ανταλλαγής σε όλα τα δημόσια αγαθά, την κατάργηση του χρήματος και της μισθωτής εργασίας. Τότε δηλαδή που θα ισχύει ο κανόνας «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του και από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του», το οποίο αποτελεί άλλωστε και την υλική βάση της κατάργησης του κράτους και της εξουσίας. Τότε δηλαδή που μέτρο του πλούτου θα είναι ο ελεύθερος δημιουργικός χρόνος και όχι η καταναγκαστική εργασία. Χρειάζεται στις σημαίες μας να φαίνεται καθαρά και διαρκώς από τώρα ότι θεμελιακή επιδίωξή μας είναι μια κοινωνία καθολικής ελευθερίας και χειραφέτησης και γι’ αυτό μια κοινωνία αταξική και ακρατική. Αυτό είναι «το πιο σπουδαίο, το πιο εκπληκτικό και το πιο μεγάλο», τόσο ως πηγή έμπνευσης που θα μας συνταράζει και θα μας δονεί, όσο και ως ξεχωριστό στοιχείο της κίνησης που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, επηρεάζοντας έτσι μια σειρά όψεις της επαναστατικής πολιτικής.
Δεν μπορεί φυσικά να εξαντληθεί το κρίσιμο αυτό ζήτημα, του πυρήνα της μαρξικής αντίληψης για τον κομμουνισμό, μόνο στο επίπεδο της ιδεολογικής μας ρητορικής, καθώς και στο αντίστοιχο πεδίο μιας σύγχρονης δημιουργικής θεωρητικής αναζήτησης. Πρέπει να συνδέσουμε το στρατηγικό αυτό ζήτημα με το πεδίο της πολιτικής πράξης, δηλαδή με την εφαρμοσμένη επαναστατική πολιτική, που έχει άξονά της το Αντικαπιταλιστικό Πρόγραμμα κομμουνιστικής κατεύθυνσης. Είναι η πράξη, ο παράγοντας εκείνος που μπορεί να φωτίσει πολύ αποτελεσματικά και τα ζητήματα της στρατηγικής μέσα από τη συσσώρευση πείρας και γνώσης της ίδιας της αγωνιζόμενης τάξης.
Υπάρχουν όμως και ειδικότερες πλευρές της πολιτικής πρακτικής που συνδέονται με το θέμα μας. Μια τέτοια πλευρά είναι η κριτική αναμέτρηση αλλά και επικοινωνία με τα σύγχρονα ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά ή ελευθεριακά εγχειρήματα της εποχής μας, όπως είναι τα αυτοδιαχειριστικά-αντιεμπορευματικά πειράματα αλληγέγγυας συνεταιριστικής οικονομίας, της ανταλλαγής χωρίς χρήμα, των αποεμπορευματοποιημένων ζωνών κ.ά. Είναι προφανές πως τα πειράματα αυτά αμφισβητούν βασικές αξίες της καπιταλιστικής κοινωνίας και πρέπει να δεχτούμε πως προσφέρουν πρακτικά κατανοητές επιμέρους όψεις του κομμουνισμού που επαγγελλόμαστε, όπως είναι η συλλογικότητα, η συνεργασία, η αλληλεγγύη και όχι ο ανταγωνισμός, η κατανάλωση, το χρήμα και τελικά η απομόνωση και ο ακραίος ατομισμός. Επομένως σε αυτό το πλαίσιο είναι αναγκαία η αλληλεπίδραση, η οικειοποίηση και η ένταξη πλευρών αυτών των εγχειρημάτων μέσα στο σύγχρονο επαναστατικό κομμουνιστικό σχέδιο και πρόγραμμα, καθώς και η προσπάθεια επαναστατικής υπέρβασής τους. Μας αδικεί απλά να τα ξορκίζουμε ως μεταμοντέρνες πρακτικές και αντιλήψεις. Φυσικά όλα τα παραπάνω τα αντιμετωπίζουμε, όπως αναφέρεται και στο Σχέδιο Προγραμματικής Διακήρυξης, «με σταθερή την αντίληψη πως χωρίς να συντριβούν η αστική ιδιοκτησία και το κράτος οι πειραματισμοί αυτοί θα φυτοζωούν το πολύ-πολύ στα διάκενα της καπιταλιστικής παραγωγής ή θα καθηλώνονται τελικά σε συμβολικό επίπεδο». Αξίζει όμως να αναφέρω εδώ μια ρήση του Φιντέλ στην πιο φωτεινή φάση της κουβανέζικης επανάστασης –θυμίζω πως αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 2 χρόνια από το θάνατό του– που υπογράμμιζε πως «η χρησιμότητα της στρατηγικής κρίνεται κυρίως στη πράξη και όχι στη θεωρία».
Η επαναφορά στο προσκήνιο του πυρήνα της μαρξικής αντίληψης για τον κομμουνισμό θεωρώ πως είναι όρος ύπαρξης για το εγχείρημα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, αλλά και προϋπόθεση για να κερδηθεί «το μελαγχολικό ιστορικό στοίχημα της αποκατάστασης της έννοιας του κομμουνισμού», σύμφωνα με τον Ντανιέλ Μπενσαΐντ. Πρέπει δηλαδή από την ισχύουσα εξίσωση για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας μας «κομμουνισμός = κοινωνίες στρατόπεδα» να φτάσουμε ή πιο σωστά να επιστρέψουμε στο «κομμουνισμός = κοινωνία καθολικής ελευθερίας και χειραφέτησης». Να επιστρέψουμε δηλαδή στο ιταλικό τραγούδι των αρχών του 20ου αιώνα: “evviva il comunismo e la libertà”, που το συνδέω συνειρμικά με μια εκπληκτική σκηνή από την ταινία «1900» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, που χάθηκε πρόσφατα.
*Τμήμα από την ομιλία στη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΝΑΡ, 14-16/12/2018
Η ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ ΤΉΣ (ΑΠΟΛΥΤΗΣ) ΣΥΓΧΥΣΗΣ
Είδα (05/01/2019 at 19:19), χωρίς την παραμικρή έκπληξη ομολογουμένως, το φίλο μας Σ.Τ. να κραυγάζει εγκρίνοντας και επαυξάνοντας μια ατάκα που έχει γίνει ψωμοτύρι στα χείλη αριστερών «διεθνιστών» μα και φιλελεύθερων, παλαιάς ή νέας κοπής, αλλά πάντα δεξιών με την ευρεία έννοια, δηλαδή υποστηρικτών τής καθεστηκυίας κοινωνικής τάξης πραγμάτων:
Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των καθαρμάτων .
(Όχι ο εθνικισμός, ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΌΣ!!!!)
Well, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι ακριβώς ξέρει σχετικά με αυτή την αποστροφή και το ιστορικό της ο καλός μας Σ.Τ. Δεν θα έπεφτα, πάντως, κι από την καρέκλα μου, αν μου έλεγε κάποιος ότι έχει την εντύπωση πως εκείνος που την ξεστόμισε είναι ο Τρότσκι ή ακόμα και ο Λένιν. Χώρια που, από το γεγονός ότι δεν βάζει εισαγωγικά, μου περνάει από το μυαλό και η ιδέα μήπως οι πολλές φορές που θα την έχει επαναλάβει τον έχουν κάνει να πιστέψει ότι η πατρότητα της φράσης ανήκει στον ίδιον! Λέω, με την άδεια σας, να του κάνω μια μικρή «ενημερωσούλα».
Εν πρώτοις και κατ’ αρχήν, η φράση αυτή αποδίδεται στον Άγγλο συγγραφέα (ποιητής, δοκιμιογράφος, δημοσιολόγος, κριτικός λογοτεχνίας, βιογράφος) Samuel Johnson (1709 – 1784) –(λινκ 1, λινκ 2). Γράφω «αποδίδεται» γιατί η μοναδική πηγή που βάζει στο στόμα τού Johnson αυτή τη φράση είναι ο βιογράφος του James Boswell (1740 – 1795) –λινκ. Η βιογραφία που έγραψε ο Boswell, αν και γενικά θεωρήθηκε καινοτόμα ως προς τη μορφή και το ύφος της, επικρίθηκε αργότερα επειδή ο συγγραφέας της αλλοίωσε φράσεις τού Johnson και «εξαφάνισε» άλλες. Έτσι, συνυπολογίζοντας και το γεγονός ότι ο Boswell δεν μας δίνει κάποια πληροφορία για το πλαίσιο της συζήτησης κατά την οποία ειπώθηκε το συγκεκριμένο απόφθεγμα, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ούτε για το αν ειπώθηκε έτσι ακριβώς ούτε για το point που ήθελε να κάνει ο Samuel Johnson λέγοντας αυτή τη φράση –αυτό το δεύτερο γίνεται παραδεκτό και από τους σημερινούς οπαδούς τής σκέψης και των ιδεών τού Johnson στο ομώνυμο site (λινκ).
Ήταν ο Samuel Johnson αντιπατριώτης/em>; Ούτε όσο πατάει η γάτα!
Ποιος μάς το λέει αυτό; Μα ο ίδιος ο προαναφερθείς βιογράφος του, ο James Boswell! Ο οποίος διευκρινίζει ρητά στη βιογραφία που έγραψε ότι ο Johnson ήταν εχθρός όχι τού πατριωτισμού, αλλά τού υποκριτικού τέτοιου, του ψευτοπατριωτισμού (βλ. προηγούμενο λινκ). Δεν χρειάζεται να καταφύγουμε, όμως, στον Boswell, δεν τον έχουμε ανάγκη. Σε διάφορα κείμενά του που έχουν διασωθεί ο ίδιος ο Johnson φροντίζει να το διευκρινίσει αυτό πέραν πάσης αμφιβολίας. Ένα και μόνο, με το χαρακτηριστικό τίτλο The Patriot και με το οποίο απευθύνεται το 1774 στο άκρως περιορισμένο βρετανικό εκλογικό ακροατήριο τής εποχής, αρκεί (λινκ).
Στην ουσία, το κείμενο δεν είναι παρά ένας κατάλογος από do’s and don’ts τού πατριωτισμού, στον οποίο κατάλογο ο Johnson καταγράφει διάφορες περιπτώσεις κακώς εννοούμενου πατριωτισμού, δίνοντας ταυτόχρονα, ρητά ή εκ των συμφραζομένων, και το σωστό κατά την άποψή του περιεχόμενο στην έννοια.
Πολλά από αυτά που λέει θα τα υπέγραφε ακόμα κι ο ίδιος ο Τρότσκι (διόλου περίεργο για έναν άνθρωπο, οι ιδέες τού οποίου ήταν ένα κράμα συντηρητισμού και προοδευτισμού –λινκ). Για να μη μπαίνουν όμως εξ αιτίας αυτού τού γεγονότος τίποτε ιδέες στο μυαλό τού Σ.Τ. –που και οι δικές του απόψεις συνθέτουν ένα κράμα τροτσκισμού και εθνικισμού (με την καλή έννοια)–, παραθέτω και μεταφράζω ένα μικρό αποκαλυπτικό απόσπασμα από το κείμενο που προανέφερα:
He that wishes to see his country robbed of its rights cannot be a patriot.
That man, therefore, is no patriot, who justifies the ridiculous claims of American usurpation; who endeavours to deprive the nation of its natural and lawful authority over its own colonies; those colonies, which were settled under English protection; were constituted by an English charter; and have been defended by English arms.
______________________________
Αυτός που επιθυμεί να δει τη χώρα του να της ληστεύουν τα δίκαιά της δεν μπορεί να είναι πατριώτης.
Επομένως, ο άνθρωπος που δικαιώνει τους γελοίους ισχυρισμούς τού Αμερικανικού σφετερισμού [ΣτΜ: εννοεί, βέβαια, τους ήδη ξεσηκωμένους ευρωπαίους αποίκους στη βρετανική Αμερική, αυτούς θεωρεί ως σφετεριστές τής …σφετερισμένης από τους Βρετανούς εξουσίας!] δεν είναι πατριώτης· [δεν είναι πατριώτης] αυτός που προσπαθεί να στερήσει το έθνος από τη φυσική και νόμιμη εξουσία του πάνω στις δικές του αποικίες· αυτές τις αποικίες που εγκαθιστάθηκαν υπό αγγλική προστασία· που συστάθηκαν σύμφωνα με αγγλικό καταστατικό χάρτη· και τις έχουν υπερασπίσει αγγλικά όπλα.
Επίλογος
Δεν μπορώ να ξέρω με απόλυτη ακρίβεια πόσες από τις παραπάνω «λεπτομερειούλες» είχαν διαφύγει από τον Σ.Τ., παρά τη δεδηλωμένη από τον ίδιο αγάπη του προς τις λεπτομέρειες (05/01/2019 at 21:41). Υπολογίζω χονδρικά μεταξύ 91,77 και 98,36%.
Ακόμα, δεν μπορώ να ξέρω αν και σ’ αυτό ακόμα το σχόλιό μου θα με ‘πηδήξει’ –όπως γράφει (05/01/2019 at 19:25), εννοώντας βεβαίως βεβαίως (πού σάς πήγε το μυαλό, ρε άρρωστοι σεξιστές; ;-) :-) ότι παραλείπει να διαβάζει τα σχόλιά μου.
Πάντως, σε κάθε περίπτωση, he has been warned._
Συνήθως αυτοί που μιλάνε για πατρίδα, έχουν στο νου τους το συμφέρον όχι της πατρίδας αλλά το ατομικό, ταξικό κτλ. Άλλοι πχ χτίζουν καριέρες, πάνω σε αυτόν. Το γεγονός ότι το απόφθεγμα αυτό έχει μείνει στην μνήμη μας απο το μακρυνό 1700 σημαίνει τίποτα λιγότερο από την συνεχώς επαλιθευομενη αλήθεια του.
Σ.Τ.,
Η συγκίνησή μου που δεν με ‘πήδηξες’ κι αυτή τη φορά είναι τόσο μεγάλη που δεν μου επιτρέπει να σου απαντήσω «καταλλήλως». Άλλη ώρα.
Γ. Ρούσης: Δυσφήμιση του κομμουνισμού
11 Μαρτίου 2013 mediaoasis
Στις 5 τούτου του μήνα έκλεισαν 60 χρόνια από το θάνατο του Στάλιν. Το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ τούτη τη φορά –για την ώρα– επέλεξε να αναφερθεί σε αυτήν την επέτειο με το ακόλουθο τρόπο. Παρέθεσε στοιχεία για την θετική περί Στάλιν άποψη μιας σημαντικής μερίδας των Ρώσων, και ταυτόχρονα μια σύντομη δική του περί Στάλιν εκτίμηση και μια του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας.
Ιδού η εκτίμηση του «Ριζοσπάστη»: «Η ντόπια και ξένη αστική τάξη, μην μπορώντας να του συγχωρέσει ότι επί ηγεσίας του μπήκαν οι βάσεις του σοσιαλισμού και συντρίφτηκε η ντόπια αντίδραση και ο ναζισμός, εδώ και δεκαετίες χύνει τόνους δηλητηρίου εναντίον του».
Ιδού και εκτίμηση του Ρώσικου κόμματος η οποία και αναπαράγεται δίχως κανένα άλλο σχόλιο : «Ο Στάλιν, αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής του έργου του Λένιν. Η καθυστερημένη τσαρική Ρωσία έγινε η Σοβιετική Ένωση, μια υπερδύναμη, που σε μεγάλο βαθμό ξεπέρασε τα επιτεύγματα των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών. Παρά τις προσπάθειες να αμαυρωθεί η μνήμη του Στάλιν, αυτός παραμένει στα μάτια του σοβιετικού λαού και των εργαζομένων του κόσμου ως μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία της εποχής μας, ως ένας αλύγιστος επαναστάτης κομμουνιστής».
Με αυτόν τον τρόπο όμως δυσφημείται, αντί να προωθείται η υπόθεση του κομμουνισμού. Και αυτό διότι πέρα από τη ντόπια και ξένη αστική τάξη, οι ίδιοι οι κομμουνιστές έχουν καταγγείλει ότι κατά την Σταλινική περίοδο έγιναν φρικαλεότητες που καμιά σχέση δεν είχαν με τον κομμουνισμό.
Όχι λοιπόν με βάση δυτικές πραχτόρικες πηγές, αλλά με βάση τα επίσημα στοιχεία του ίδιου του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος μήπως γνωρίζει το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, τι απέγιναν τα 98 από τα 139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχτηκε από το 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ; Και επίσης τι απέγιναν οι περισσότεροι από τους μισούς αντιπροσώπους αυτού του Συνεδρίου; Πως εξηγείται ένα Συνέδριο και μάλιστα επονομαζόμενο «των νικητών» στο βαθμό που θεωρήθηκε ότι σε αυτό δέχτηκαν το τελικό χτύπημα όλα τα τροτσκιστικά και άλλα «βδελυρά» στοιχεία, να αποτελείται το ίδιο από Συνέδρους προδότες του λαού (1.108 στους 1966) και να εκλέγει μια Κεντρική Επιτροπή που να αποτελείται και αυτή στην μεγάλη της πλειοψηφία από προδότες;
Κι αν όσα παραθέτω παραπάνω θεωρηθεί ότι προέρχονται από «ρεφορμιστικές» Σοβιετικές πηγές, τότε μήπως έτσι πρέπει να αυτοχαρακτηριστεί και ο ίδιος ο Ριζοσπάστης ο οποίος πολύ πιο πρόσφατα από το 20 Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1989 αναπαρήγαγε την Πράβντα γράφοντας : «Ο σταλινισμός ουσιαστικά διαστρεβλώνει και απορρίπτει το ουμανιστικό δημοκρατικό περιεχόμενο του μαρξισμού-λενινισμού». [Εκείνη την περίοδο] «φοβερές διώξεις υπέστησαν ξένοι κομμουνιστές [μεταξύ των οποίων και Έλληνες] , διώξεις «ιδιαίτερα ανατριχιαστικές [….] όταν μάλιστα ήταν αναγκαία η συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων για την απόκρουση του φασίστα επιδρομέα»[i];
Και ακόμη ισχύουν ή όχι κατά το όργανο της ΚΕ, όσα υποστηρίζει ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης, υποψήφιος του ΚΚΕ στις τελευταίες εκλογές, ότι δηλαδή «το 45% των ανώτατων στελεχών του στρατού και του ναυτικού διώχθηκαν και συνήθως εκτελέστηκαν», «με κατηγορίες που «είναι ελάχιστα πιθανό να είχαν κάποια πραγματική βάση»[ii];
Και τέλος τι ήθελε να πει ο Νίκος Ζαχαριάδης, όταν έγραφε στην τελευταία του επιστολή του 1973 λίγο πριν αυτοκτονήσει:
«…Κάποτε θα πρέπει να ζητείστε- ακόμα και με απόφαση συνεδρίου-, όλα τα χαρτιά της ΚΔ, της Τσεκά του KΠCC, του ΚΓΜπε (κρατική ασφάλεια) που αφορούν το ΚΚΕ και το κίνημα, τους αγωνιστές μας που χάθηκαν εδώ στη Σιβηρία (σαν τον Κλειδωνάρη, Φλαράκο, Χαϊντά κ.ά. πολλούς). Αφτή είναι ιερή υποχρέωσή μας. Το 1947 εγώ ζωντανούς βρήκα μονάχα δυο: το Χαλκογιάνη και το Δημητρίου…»[iii].
[i] Ριζοσπάστης, Σάββατο 8 Απρίλη 1989, σελίδα 30
[ii] Γιώργου Μαργαρίτη, Οι «εκκαθαρίσεις» του σώματος των αξιωματικών τοου Κόκκινου Στρατού.1937-1938, στο Οι μεγάλες δίκες , Οι δίκες της Μόσχας, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία Ιστορικά , σελίδα 86
[iii] Βλέπε Πέτρος Ανταίος, Ν. Ζαχαριάδης- Θύτης και θύμα, εκδόσεις Φυτράκη, Αθήνα 1991, σελ. 511
Η συκοφάντηση του κομμουνισμού, όρος και δρόμος για απο-ενοχοποίηση του ναζισμού
Παναγιώτης Μαυροειδής
”Ακριβώς επειδή εκκινούμε με τη στόχευση για μια νέα κομμουνιστική στρατηγική, πιο ώριμη και νικηφόρα, είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε κριτικά στον εκφυλισμό των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης που συντέλεσε στην αμαύρωση της κομμουνιστικής προοπτικής.
Δυνάμεις όπως το ΚΚΕ και άλλες, δικαιολογούν τα πάντα στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και της ΕΣΣΔ με τη θέση του “δεν γινόταν αλλιώς”. Ενώ δοξολογούν τη νίκη του Οκτώβρη, μιλούν για αδυναμία ανάπτυξης της επανάστασης στη συνέχεια! Επικεντρώνονται σε πρόσωπα (υμνολογώντας ή αναθεματίζοντας), μιλούν για “αντικειμενικούς συμμάχους των εχθρών που έπρεπε να εξοντωθούν”, “αναγκαία μέτρα για να επιβιώσει ο λαός και να κρατηθεί η Σοβιετική εξουσία και άλλα.
Πέφτουν στην παγίδα της αστικής προπαγάνδας ταυτίζοντας τον κομμουνισμό με το σταλινισμό!
Δεν εμβαθύνουν σε αίτια του εκφυλισμού και τελικά της κατάρρευσης των “σοσιαλιστικών” κρατών, όπως: Αντικατάσταση του μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων από το μονόδρομο της “ανάπτυξης” των παραγωγικών δυνάμεων, διακοπή κάθε πορείας απονέκρωσης του κράτους και διεύρυνσης της εργατικής δημοκρατίας, κατάργηση θεσμών εργατικού ελέγχου και ανάληψη της διεύθυνσης της παραγωγής και της εξουσίας από μια νέα εκμεταλλευτική άρχουσα τάξη, κατάπνιξη της πολιτικής δημοκρατίας, αντικατάσταση του διεθνισμού από την “εθνική” πολιτική υπεράσπισης της ΕΣΣΔ, ανακάλυψη “εσωτερικών εχθρών και εξόντωση χιλιάδων επαναστατών κατά τη Σταλινική περίοδο και πολλά άλλα.”
*Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 3/9/17
@Σ.Τ.
Θα σου απαντήσω με την φράση που Κάππου “Καλά κρασιά”, στο άρθρο του “Ο αντισταλινισμός είναι δειλός αντικομμουνισμός” που για ένα διάστημα πήγε στο ΝΑΡ και επέστρεψε κριτικά στο ΚΚΕ
Άρα οι αντισταλινικοί κατά Κάππο τι είναι;
Λεπτομέρειες.
Το πραξικόπημα του Τουχατσέφσκι οι Σοβιετικοί το πρόλαβαν μία εβδομάδα πριν την εκδήλωση του με έγκαιρη μετάθεση του Τουχατέφσκι από το πόστο του. Οι “συνεννοήσεις” Τρότσκι με ιμπεριαλιστικά κράτη. Ακόμα και τα αποχαρακτηρισμένα Γαλλικά αρχεία (Lacroix Ritz: 1- Από το Μόναχο ως το Βισσύ – 2- Η επιλογή της Ήττας) θεωρούσαν πως ο Τουχατσέφκι ήταν σε “συνεννόηση” με την Ναζιστική Γερμανία για την ανατροπή της Σοβιετικής Ένωσης.
Μάλλον δεν θα υπήρχαν τεκμήρια της προδοσίας του Τρότσκι(τα οποία τα γράφουν ακόμα και αντιΣταλινικοί) όπως π.χ. το διαβόητο τελεσίγραφο του που ζητούσε να ανατραπεί η Κ.Ε. Ή οι ανακρίβειες του Τρότκσι για το περίφημο ξενοδοχείο Μπρίστολ. Τα γεγονότα μάλλον θα είναι “σταλινικές δολοπλοκίες”.
Όσο και παραφιλολογία να γράφετε, αυτοί που δικαιώνουν την περίοδο με ΓΓ τον Στάλιν είναι κατά ειρωνικό τρόπο οι αντίπαλοι του Στάλιν.που αναγκαστικά στηρίζονται και σε κάποια ντοκουμέντα.
Μάλλον “κρυφοσΣταλινικοί” θα ήταν ο τότε Πρέσβης στις ΗΠΑ (1936-1938) και οι Αμερικάνοι Δημοσιογράφοι που έγραψαν καλύπτοντας την περίοδο (1917 -1946) για τις συνωμοσίες κατά της Σ.Ε. Το βιβλίο τους έχει και την υπογραφή του τότε γερουσιαστή των ΗΠΑ της Φλόριντα Κλωντ Πέπερ άλλος ένας -με βάση τη λογική του “χώρου” σας- “κρυφοΣταλίνας”.
Όταν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με τα αντιΣταλινικά παραμύθια, τόσο το χειρότερο για τη πραγματικότητα.
@LeftG700
Αν είναι γνωστή η ιστορική δικαίωση της περιόδου με ΓΓ τον Στάλιν και κατά ειρωνικό τρόπο από δηλωμένους αντιΣταλινικούς τότε γιατί κύριοι δεν τα γράφετε;
Ο Λένιν ήταν Μαρξιστής. Ο Στάλιν ήταν Μαρξιστής – Λενινιστής(στο βιβλίο του : Οικονομικά Προβλήματα του Σοσιαλισμού.).
Όμως ο Τρότσκι αποδεδειγμένα δεν ήταν Μαρξιστής. Περισσότερα στο “Κριτική του Προγράμματος της Γκότα”. Σαν να ήξερε ο Μάρξ πως στο Μέλλον θα κάνουν τα ίδια κόλπα σαν αυτά που χρησιμοποίησε ο Τρότσκι, όπως π.χ. να εξομοιώνουν Παραγωγή και Κατανάλωση (στην παράγραφο για χυδαίους αστούς οικονομολόγους). Ακόμα περισσότερα στην Κριτική του Περικλή Παυλίδη για τις θεωρίες του Τρότσκι στο βιβλίο του για την Κριτική της Γραφειοκρατείας στην Σ.Ε.
Ευχαριστώ για την Φιλοξενία
2. Ο Στάλιν λέει ότι Ο Σταλιν είναι σταλινικός…εε..λελεινιστης!! Πηγή ο Στάλιν, άπαντα τόμος τάδε…
Ουδέν Σχόλιον….
Δεν έμεινε χωρίς λόγο στην ιστορία σαν ο μεγάλος πατριωτικός πόλεμος η αναμέτρηση Στάλιν Χίτλερ με θύματα εκατομμύρια Ρώσους, Λευκορώσους και άλλους. Ήταν μια αναμέτρηση στην οποία ο Τρότσκι έδωσε την ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ υποστήριξη του στην πλευρά της σοβιετικής Ένωσης, και για αυτό τον λόγο εξεφώνησε με κάποιους ‘τροτσκιστες ‘ οι οποίοι χωρίς να είναι φιλοναζι ( παράδειγμα ο Δικός μας Π.Πουλιοπουλος ) είχαν ουδέτερη στάση ερμηνεύοντας τον πόλεμο ως ιμπεριαλιστικό και από τις δύο πλευρές.Το ίδιο λάθος κάναν Τρότσκιστες και αλλού και για αυτό ο Τρότσκι τους απομόνωσε.
Για τον Τρότσκι η άμυνα των σοβιετικών (σε πείσμα και παρόλα τα εμπόδια που έβαζε η γραφειοκρατία, ήταν άμυνα του κράτους των σοβιέτ, της σοσιαλιστικής γραμμης παραγωγής η οποία τελικά θριάμβευσε σε βάρος της αστικης.
ΥΓ Ο Τρότσκι ήταν λαικος επίτροπος άμυνας -στρατιωτικων από το 1917 ως το θάνατο του Λένιν, συνεπώς λίγο περισσότερο σοβαρότητα όταν αναφέρεστε σε αυτόν. Αφιέρωσε όλη την ζωή του στον λαϊκό αγώνα για την πτώση του τσαρικού κα ι μετά από τους λίγους που έμεινε πιστός στον Λένιν μέχρι τον θάνατο του.
Αναφέρεσαι σε μια περίοδο που ο προοδευτικός κόσμος της Αμερικής είχε αντιφασιστική έμπρακτα τοποθέτηση. Ο χεεμινγκγουει πχ μόνο κομμουνιστής δεν ήταν, πήγε όμως στην Ισπανία για να πολεμήσει στο πλευρό των σοβιετικών.Οσο για τον γερουσιαστή, το κατοπινό έργο του δείχνει ότι ήταν τίμιος. Πιστεύω ότι εξαπατήθηκε από το Στάλιν όμως. Κλασσικό παράδειγμα αυτής της εξαπάτησης αποτελεί ο Α.Μαλρω, και ο Α.Ζιντ, έχουν μιλήσει με τα εργα τους. Την εποχή όμως που μεγάλωνε ο ναζιστικός κίνδυνος για όλη την Ευρώπη, κανείς δεν καθόταν να ψειριζει τη μαϊμού, το ενδιαφέρον για τα άρθρα που επέμενε να γράφει ο Τρότσκι ήταν τελείως περιθωριακό. Το κύριο ζήτημα ήταν η αντιφασιστική συμμαχία, πράγμα που είχαν καταλάβει κυρίως οι Στάλιν, Δημητρόφ, Τσώρτσιλ αλλά και άλλοι προοδευτικοί άνθρωποι. Έπρεπε λοιπόν να ικανοποιούν τον Στάλιν που ήταν σύμμαχος. Οταν λεει ο Στάλιν οτι συλλάβαμε συνομωσίες που επιδίωκαν συμμαχία με την Γερμανία, δεν είχαν λόγο να αμφιβάλλουν, τουλάχιστον επίσημα. Ποιος θα ήθελε μια φιλογερμανικη Ρωσία; Ποιος ήθελε μια Γερμανία με λυμενα τα χέρια να κάνει πάρτυ στο δυτικό μετωπο; Ποιος ήθελε να ασχολείται με νομοτυπες λεπτομέρειες όπως οι ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ;
Θυμίζω και τις θυσίες του Στάλιν, που υποσχέθηκε να μην επεμβαίνει στις χώρες της Δύσης μεσω των κομμουνιστικων κομμάτων. Την θεωρία των σταδίων, την ειρηνικής μετάβασης στο σοσιαλισμό μέσω εκλογών. Την συνεργασία με ριζοσπαστικά αστικά κόμματα . τα όπλα που αγοραζε η Σ.Ε. από την Αμερική. Τους εράνους στις ΗΠΑ και αλλού υπέρ της Ρωσίας.
Όλα αυτά υπάρχουν στα μπουλετιν της διεθνούς, τα έχω στο πρωτότυπο, καθώς και στα πρακτικά του 7ου συνεδρίου, ομιλίες, Δημητρόφ, ομιλία Στάλιν στην ενδιάμεση συνδιάσκεψη κτλ,κτλ…και ακόμα τον Λιβανο-Γκαζερτα καθ υπόδειξη σταλιν-Δημητρωφ τα πηγαίνε έλα των σοβιετικών πρέσβεων σε Αθήνα και Καιρό για να δει τους εξαπορρητων στο ΚΚΕ.
Αργότερα βέβαια, ολοι αυτοι , το γύρισαν, όταν πλέον η ναζιστική Γερμανία ηττήθηκε και δεν υπήρχε λόγος για συμμαχία με την Σ.Ε.
1.
Με τιμησε με απάντηση ένας δηλωμένος ‘Υπερασπιστής της Περιόδου της Σ.Ε. με ΓΓ τον Στάλιν’. Η τύχη μου είναι πολύ πολύ καλύτερη, από αυτή της αντιπολίτευσης στην εποχή που υπερασπίζεται ο ‘ υπερασπιστής’ κτλ κτλ, όπου οι περισσότεροι κατέληξαν κατα εκατοντάδες στα πέρατα της Σιβηρίας (Κόλιμα κτλ) από το κρύο τις αρρώστιες την πείνα και τα βασανιστήρια. Το έγκλημα αυτών δεν ήταν φυσικά κάποια συνομωσία με ξένους πράκτορες, αλλά ότι αποτελούσαν κίνδυνο για την γραφειοκρατία -τεχνοκρατια του κράτους που ο Στάλιν στήριζε.
Εφεύρεση του Στάλιν ήταν οι θεωρίες περί συνομωσία που χρειάζονταν για να εξοντώσει την αριστερά αντιπολίτευση στις περιβόητες δικές της Μόσχας. Σχετικά η παραδοχή του επίσημου ιστορικού του κόμματος Γ.Μαργαριτη και στο ”οι εκκαθαρίσεις του σώματος των αξιωματικών του Κόκκινου Στρατού 1937-38”.
Παραμύθια και οι αποδείξεις για δήθεν συναντήσεις σε ανύπαρκτα ξενοδοχεία, Το μόνο αληθινό ήταν η δολοφονίες του Τρότσκι των παιδιών απο πράκτορες του Στάλιν αλλά και του καθενός στην διεθνή που αποτελούσε πόλο κριτικής στην σταλινική δικτατορία. Οπως των βασικων στελεχών του ΚΚΕ 1918-1931 Ανδρόνικου Χάιτα, Κώστα Ευτυχιαδη, Γιώργου Κολοζωφ. Παραμύθια τα έγγραφα που έντεχνα έβαλε ο Γκαίμπελς τους Γάλλους να ” ανακαλύψουν ”’ γνωρίζοντας ότι ο πράκτορες του Σταλιν στην γαλλική κυβέρνηση θα τα ‘ψαρευαν’.
3.προφανως από το ψευδώνυμο θα υποθέσει κανείς ότι το πάθος με τοι οποίο υπερασπίζεται την περίοδο 1924-1954 , είναι μεγαλύτερο απ’ το πάθος με το οποίο θα υπερασπιζόταν την περιοδο1917-1924, η οποία περιλαμβάνει την οκτωβριανή και την νίκη απέναντι σε εισβολεις 19 χώρων. Κανένα σχόλιο και εδω, μόνο ‘καλα κρασια’…
Mε τούτα και με τάλλα (δημοκρατικός(!) “Μάρξ” και ….”κομμουνιστο”μενσεβίκος Τρότσκι)….
….το βλέπω να ψήνεται το …”Δημοκρατικό Μέτωπο”,…..
….εν όψει εκλογών, βεβαίως βεβαίως!
[ “Θα με ψηφίσετε ασφαλώς εις τας προσεχείς εκλογάς!” ]
Αρχισε το αχτιφάρισμα των εξω-αριστεροχωρικών.
Παληά κόλπα της αστικής τάξης.
Δεν τσιμπάει πια το ΚΚΕ.
κκε μου, τι πίνεις;
Ρακή!
Και καλομελετάτε, ούλοι σας!
Ψήνεται το καλό το πράμα……
Ο Ρινάλντι ήταν πρωτοπόρος.
η ιστορικη αληθεια ειναι οτι ο Τροτσκι καλουσε σε υπερασπιση της ΕΣΣδ με απαραιτητη προυπόθεση την ανατροπη της σοβιετικης κυβερνησης και της ηγεσιας των μπολσεβικων
Μαλιστα καλούσε σε ανεξαρτησια της Ουκρανίας απο τα σοβιετικά δεσμά
αυτο δεν λεγεται υπεράσπιση της ΕΣΣΔ αλλα να σε καψω γιαννη να σ’αλειψω μελι
ο Τροτσκι αντικειμενικα βρεθηκε στο πλευρο των ναζι και αυτο δεν αλλαζει
ο Τροτσκι αντικειμενικα βρεθηκε στο πλευρο των ναζι και αυτο δεν αλλαζει
_____________________________
Χωρίς συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης αυτό το «αντικειμενικά» είναι ένα εύκολο συμπέρασμα που μπορεί να το βγάλει ακόμα και ένας πολιτικοποιημένος μαθητής Λυκείου. Επιπλέον και χειρότερα, μπορεί να κρύψει πίσω του από πολικές αρκούδες μέχρι και Τζάμπο 747, αξιοποιώντας τα κατά περίπτωση και ως μπούμερανγκ, αν είναι αντίπαλος (όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση του Συμφώνου Μολότοφ – Ρίμπεντροπ…) Αλλιώς πρέπει να το πάρεις.
Ο Τρότσκι ήταν ένα καλό μυαλό, που όμως, συχνά, τελούσε υπό την επήρεια του φανατισμού, του δογματισμού και του αριστεριμού. Ως καλό μυαλό, διείδε ότι το σταδιακό δυνάμωμα της γραφειοκρατίας, ποσοτικά και ποιοτικά, θα οδηγούσε στην αυτονόμηση του γραφειοκρατικού στρώματος –κάτι που, όπως ξέρουμε, αποτελούσε έναν από τους εφιάλτες τού Λένιν. Ως φανατικό και δογματικό μυαλό, από την άλλη, δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει αυτό που συνειδητοποίησε στο φτερό ο …Ζαχαριάδης! Δηλαδή, ότι η εφαρμογή τού λενινιστικού ντεφαιτισμού στην περίπτωση της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης στη σύγκρουσή της με το ναζισμό, αν μεν «έπιανε» θα οδηγούσε στο τέλος της, αν δε δεν «έπιανε» θα άλειφε βούτυρο στο ψωμί τού Στάλιν και θα τον διευκόλυνε στην απομόνωση και εξόντωση των οπαδών του.
Φυσικά, τίποτε από τα παραπάνω δεν τον καθιστά υποκειμενικά «προδότη», «πράκτορα» και όλα τα ορέα με τα οποία τρώει τη λάσπη με το κουτάλι για δεκαετίες, αν και πεθαμένος άνθρωπος. Στη χειρότερη γι’ αυτόν περίπτωση, τον καθιστά έναν ακόμα «δυστυχισμένο» (με την ίδια καλοπροαίρετη έννοια που χρησιμοποιούσε τη λέξη ο Λένιν για τους εξεγερμένους τής Κρονστάνδης, αν και ήξερε ότι η μη κατάπνιξη της εξέγερσης όσο γινόταν γρηγορότερα εξέθετε αντικειμενικά την επανάσταση σε θανάσιμο και ίσως μοιραίο κίνδυνο).
Έχεις κάποια στοιχεία για αυτό;
Τι ρωταω τώρα ε;
Εδώ οι ‘φιλοι’ από την κοντρα-σακε είχαν ισχυριστεί στο παρελθόν ότι Ο Τρότσκι είχε συμμαχήσει με τουχασεφσκι στρατό για να κάνουν πραξικόπημα εσείς σιγονταρατε αυτές τις ανοησίες κκεδες!!!!
Η γνώμη του Τρότσκι για ένα τέτοιο πραξικόπημα ήταν ότι θα ήταν μια εναλλαγή εξουσίας από ένα Βοναπάρτη σε ένα δικτάτορα, ο οποίος θα προχωρούσε με πιο γρήγορα βήματα την επιβολή της γραφειοκρατίας στην κοινωνια. Αυτό και τίποτα άλλο
”’Ο μόνος που θα βασιζόταν στους αξιωματικούς με σκοπό να καταλάβει την εξουσία, θα ήταν κάποιος διατεθειμένος να προχωρήσει πέρα από τις ορέξεις της κάστας των αξιωματικών, δηλαδή, που θα τους εξασφάλιζε μια ανώτερη θέση, θα τους έδινε βαθμούς και παράσημα, με δυό λόγια, που θα έκανε δια μιας αυτό που η σταλινική γραφειοκρατία έκανε βαθμιαία στα επόμενα δέκα με δώδεκα χρόνια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν δυνατό να γίνει ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ενάντια στη φράξια των Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Στάλιν, κλπ., χωρίς καν αιματοχυσία. Αλλά το αποτέλεσμα ενός τέτοιου πραξικοπήματος θα ήταν να επιταχυνθεί ο ρυθμός της ίδιας της γραφειοκρατικοποίησης και του βοναπαρτισμού, που την πάλη ενάντιά τους είχε αναλάβει η Αριστερή Αντιπολίτευση.”
https://web.archive.org/web/20070105145016/http://www.politikokafeneio.com:80/trotski/stalin101.htm
Για την’σχεση’ ΤΟΥΧΑΣΕΦΣΚΙ-ΤΡΟΤΣΚΙ , απάντησα ηδη παραπάνω. ☝
Για γέλια είσαστε εκεί στο ΚΚΕ λεει: ο τροτσκι (που ήταν μπολσεβικος, που έφτιαξε τον κόκκινο στρατό, που συμμετείχε στην Οκτωβριανη επανάσταση, εξόριστος από την ΕΣΣΔ με τη Βούλα του Στάλιν) ήθελε να ανατρέψει/καθαρίσει την ΕΣΣΔ και τους μπολσεβικους. Βέβαια παραλείπει ότι όλο το πολιτικό γραφείο και τους μπολσεβικους τους έφαγε ο Στάλιν. Για ονόματα δες Οι Δικές της Μόσχας.
Συνεχίζει:”Ο τροτσκι δίπλα στους ναζί” Και ρε φίλε, ένα σπιτάκι/ ένα κομμάτι γης/ ένα βαγόνι τρένου έστω οι Γερμανοί γιατί δεν του το δίνανε πάρα άφησαν κατά τα λεγόμενα σου τον “πράκτορα” τους να τον κατατρέχει και εν τέλει να τον καθαρίσει ο Στάλιν?
Όχι μόνο η Ουκρανία όλες οι χώρες δορυφόροι της ΕΣΣΔ έπρεπε να ανεξαρτοποιηθουν από τον γεωργιανο νεκροθάφτη της επανάστασης. Γιατί εσείς όταν μιλάτε για την τότε προστασία της ΕΣΣΔ και της επανάστασης εννοείται την προστασία των προνομίων της γραφειοκρατία, των στελεχών του κόμματος. Όπως και σήμερα με δυνατό ΚΚΕ στη βουλή μετάθετετε την επανάσταση για το 5000 μετά λενιν εποχή. Και τα τσεπωνετε… Ξέρεις εσύ…. Από παντού μαθαίνω…
Και για πες μας….
Για τη σφαγή στο Κατυν και εκεί ο τροτσκι ήταν? Ή άλλοι πράκτορες? Με τα κρεμμυδάκια τον έκανε ο κεφαλης τον φασίστα/λιακοπουλο της Ρωσίας, Μουχιν που επικαλείστε ως πηγή σας για να ξεπλύνετε το αίμα των πολωνων που ο πατερουλης σας έσφαξε!!!!
ΥΓ για την πτώση της ΕΣΣΔ και την παλινορθωση του καπιταλισμού παλι ο τροτσκι φταίει ή άλλοι πράκτορες?
Για το ότι οι γραφειοκρατες του τότε, είναι στην πλειοψηφία τους οι καπιταλιστες του σήμερα στη Ρωσία θα μας πει καμία κουβεντούλα?
Όχι δεν θα πεις, γιατί και εγώ πράκτορας είμαι, φασίστας με κόκκινο μανδυα, συκοφαντης, ψεύτης, αντεπαναστατης, βολεμένος στα κόκκινα γραφεία, και επειδή αυτά θα μου γραψεις σε προλαβαινω, και σου απαντω:ΚΑΘΡΕΦΤΆΚΙ.
Πάλι οι τρότσκες παρέα με τους Ναζί στο Κατύν!
No news….
You have the right to remain silent. Anything you say can and will be used against you in a court of law. You have the right to an attorney. If you cannot afford an attorney, one will be provided for you. Do you understand the rights I have just read to you? With these rights in mind, do you wish to speak to me?
Is that a «yes»? OK:
https://c1.staticflickr.com/9/8490/8251286438_8eeaa86929_b.jpg
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9b/Bundesarchiv_Bild_101I-121-0011-20%2C_Polen%2C_deutsch-sowjetische_Siegesparade.jpg/220px-Bundesarchiv_Bild_101I-121-0011-20%2C_Polen%2C_deutsch-sowjetische_Siegesparade.jpg
https://i.pinimg.com/originals/86/07/c2/8607c24438a0ce8ed48c6de5e3d3de5e.jpg
https://encyclopedia.ushmm.org/images/thumb/4d0eb08b-cc48-457d-a6d0-871263b5fea2.jpg
https://www.stopfake.org/content/uploads/2014/03/germans_and_soviets.jpg
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSGrTJXjENcalck9sEZXRmTKd06akCThE1wVDCT3SqTDWNbKd2U
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcT-A8uk8mDhZ7f5n2W4-L3_LpHULyu1Eo79pOQHGF4nr0pkBwOQ
Οι εγχώριοι τρότσκες, ο δαιμόνιος Πουαρώ….Κεφαλής! -Χα!, χα!, χα!,
οι Ναζί του Γκαίμπελς,
ο ….Πούτιν,
οι δυτικογερμανοί αμετανόητοι-ρεβανσιστές Ναζί (Bundesarchive),
οι καλυβομαραντζιδαίοι,
οι Πορτοσαλταίοι και όλη η σχετική αφρόκρεμα,
κι από κοντα, as ever,
η …φτωχολογιά των αριστεροχωρικών….
όλος ο καλός ο κόσμος!
Που, κατά βάθος, του έχει κάτσει στο στομάχι η Μεγάλη Νίκη στον Β’ΠΠ….
….και πρέπει από κάπου ν’ αρχίσει, …διάολε…
Quiz: Ποιός-ποιοί έχουν μετανοιώσει για το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ;
Να βλέπω χεράκια…..
——————————————————————————-
Υ.Γ. 1. Βρε, σας το ξανακοπανάω: Ψήνεται το αντιδεξιό-δημοκρατικό-αριστερό μέτωπο!
Εχουν βγεί όλα τα μωρά στην πίστα!
Υ.Γ. 2. Λεφτούλη, λέγε πιο θαρρετά τη γνώμη σου! Τα γκουλάγκ …αργούν, έχεις καιρό!
Μπουρδες
Φίλε μου ένα,
Αυτό που προσπάθησα να σου πω και κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις* είναι ότι δεν αποτελεί γενικό κριτήριο ορθότητας για μία επί μέρους θέση/άποψη/προσέγγιση το αν συμπίπτουν σε αυτή άνθρωποι ή συλλογικότητες που κατά τα άλλα, δηλαδή στη γενική αντίληψη των πραγμάτων, όχι μόνο δεν έχουν τίποτε το κοινό, αλλά βρίσκονται και σε αντιδιαμετρικά αντίθετες θέσεις. Και σου θύμισα το Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ όχι για να πω ότι διαφωνώ. Αναγκαίο κακό το θεωρώ όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα μετά την άρνηση των Δυτικών να συμμαχήσουν με τη Σοβιετική Ένωση με την κρυφή ελπίδα το ένα κακό να εξοντώσει το άλλο (αναγκαίο κακό αλλά όχι σε όλες τις πλευρές του: η παράδοση στους Ναζί πολλών μελών τού ΚΚΓ που είχαν βρει καταφύγιο στην ΕΣΣΔ, δεν ήταν καθόλου αναγκαία, αλλά απολύτως επαίσχυντη…). Στο θύμισα για να σου πω ότι το «όπλο» αυτό μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί (και έχει χρησιμοποιηθεί) και από τους εχθρούς μας (δεν είναι χαζοί) και είναι πολύ πιο επικίνδυνο στα δικά τους χέρια παρά στα δικά μας. Καλή η ατάκα τού αρχαίου Έλληνα φιλόσοφου Αντισθένη (από αυτόν το πήρε ο Λένιν και πολλοί άλλοι), αλλά είναι καιρός να την εγκαταλείψουμε. Αν θέλεις να εξουδετερώσεις τους «αντισταλινικούς» –καθώς κι αυτούς που απλώς στέκονται κριτικά στην περίοδο Στάλιν αλλά εσύ τους θεωρείς επίσης «αντισταλινικούς», δηλαδή «αντικομμουνιστές»– βρες άλλα επιχειρήματα, πολιτικά· όχι ατακαδόρικες αποστροφές που επί τής ουσίας είναι άσφαιρα πυρά και, επιπλέον, γυρίζουν μπούμερανγκ εναντίον μας.
Αν θέλεις σκέψου τα. Καμιά φορά, εκτός από μικρό κι από τρελό, μπορεί να μαθαίνει κανείς την αλήθεια κι από έναν Λεφτούλη…
Τα λέμε
* Αν, όμως, συνεχίσεις να μου παίζεις τον παπά, χαλώντας και ένα καλό κλίμα διαλόγου που είχαμε μέχρι πρόσφατα, θα αρχίσει να μου μπαίνει η ιδέα ότι όντως δεν καταλαβαίνεις.
Μωρέ, ξέχασα τον ….Κατσίνσκι!
Αλλά “αυτός έπεσε(!)” που θάλεγε κι ο Τραμπάκουλας. Στο Σμολένσκ.
Ούτε ο Θεός δεν ανέχτηκε τον τερατώδη αντιρωσισμό-αντικομμουνισμό-αντισταλινισμό του. Θεία δίκη.
——————————————————————–
Λέφτη, αμφιλεγόμενο το σχόλιό σου, στο δεδομένο περιβάλλον λειτουργεί αντιδραστικά. Γι αυτό κράτησα μια πισινή. (Για να γλυτώσεις το γκουλάγκ!)
Κατά τα λοιπά, και ο Στάλιν χρειάζεται την κριτική, όπως κάθε μεγάλη ιστορική φυσιογνωμία. Αλλά κοιτώντας προς τα εμπρός, και όχι γι αυτόν στην πραγματικότητα, αλλά για μας και την αναπόδραστη Επανάσταση που κι εκείνος ξεκίνησε. Ο ίδιος έχει περάσει έτσι κι αλλιώς στο Πάνθεον των μεγάλων της Ιστορίας. Κι αυτά τα αποφασίζουν οι Λαοί. Oύτε ένας τυχών …”ένας”, ούτε ο ….Κεφαλής!
Εδώ δεν μπορεί να γίνει σοβαρή κριτική στον Στάλιν. (Ούτε στον Λένιν, ούτε στην Ρόζα, κλπ.) Εδώ γίνεται είτε πολεμική είτε υπεράσπισή του.
Γκουλάγκ+Κατυν=σοσιαλισμός Στάλιν εφα (άπαντα τόμος τη σελίς χουψου) και η βροχή έπεφτε..
Καποτεςς, παλιά ήμουν σταλινικός, τοπαιζα πρώτος μάγκας, μετά μεγάλωσα διάβασα άκουσα και είδα. Μουφυγε η μαγκιά μαθαίνοντας για το άδοξο τέλος του Άρη Βελουχιώτη….προδομένος από το κόμμα, τον Ζαχαριάδη που ορκίζονταν σε αυτόν, που προσμένει σε αυτόν….το δράμα (ατομικό μεν αλλά αυθεντικό..) είδα και την λύτρωση δίνει μόνο η ήσυχη συνειδηση.
Μετά έμαθα για τους άλλους , το Παντελή Πουλιόπουλο, τον Πλουμπίδη, τον , τον Πετσοπουλο, τον Κορνάρο, τόσα και τόσα παιδιά που έφαγε ο Κρόνος.
Ειδα το σχοινι που πιάνει και ενώνει όλες τις ατομικές τύχες σε μια.
Φώναξα ‘προδοτες’, ψυθιρισα, ‘αλητες’ μουρμουρισα ‘σταλινικοι’, έφτυσα και δεν κοίταξα πίσω.
Μετά έμαθα για τον Εβραίο, αποσυναγωγο Τροτσκι, μεγάλη βιβλιογραφία, ακόμα διαβάζω, αλλά έχω πολύ πριν καταλάβει, εμείς οι Έλληνες έχουμε τον δικό μας ‘Εβραίο’, τον δικό μας ‘αποσυναγωγο’, τον δικό μας προδομένο επαναστάτη, έχουμε τον Θανάση Κλάρα, το Μιζέρια, δεν θέλουμε βιβλιογραφία για να εννοήσουμε τι ήταν και τι ήθελε ο άλλος Εβραίος ο κανονικος
Φίλε μου, Σ.Τ., σου έχω δυσάρεστα νέα:
Και τώρα, «σταλινικός» είσαι. Απλώς, της τροτσκιστικής τάσης.
Αν έχουν ακόμα οι λέξεις το νόημα τους, σταλινικός δεν είμαι. Σταλινικός είναι το συνονυμο του απόλυτου κυνικού αμοραλιστη. Μη σου πω και εξουσιομανη…
Τροτσκισμο αν εννοεί την πίστη στις αρχές του μαρξισμού ναι είμαι αλλά δεν είμαι ούτε τροτσκιστής ούτε μετατροτσκιστης με την στενή έννοια που εσύ πχ είσαι λαβαζανικος και ο άλλος είναι συριζαιος.
Εσύ αλήθεια τι είσαι; Θα έλεγα πως είσαι σταλινικός, ντροπαλός μεν αλλά σταλινικός!!
Λάθος μαντεψιά. Τίποτε απ’ αυτά τα μεγαλεπήβολα δεν είμαι. ‘Απλώς ένα σύννεφο με παντελόνια είμαι.
Εντάξει χαλάρωσε είσαι σύννεφο με παντελόνια και εγώ υπερφιαλος τροτσκιστής με μεγαλεπήβολα σχέδια δικτατορικού τύπου και κρυφό σταλινικός.
Συμπλήρωμα.
Για όποιον ενδιαφέρεται μια ιστορία για το πώς ξεκίνησε η σύγκρουση Στάλιν -Τροτσκι
Και η δημιουργία της αντιπολίτευσης.
1.
Η απόσπαση μιας χωριστής κάστας προνομιούχων ΜΕΣΑ στο κόμμα παράλληλα με την δεδομένη ύπαρξη πλουσίων αγροτών και ακόμα και διεφθαρμένων κρατικών υπαλλήλων ήταν ένα αναμφισβήτητο γεγονός που ξεκίνησε ήδη πριν το θάνατο του Λένιν, ο οποίος είχε προειδοποιήσει για τον κίνδυνο, με σειρά άρθρων και την ομιλία που διαβάστηκε στο 10 ο συνέδριο (‘για τον φόρο σε ειδος’)
Αυτό που ο Λένιν δεν πρόλαβε να ζήσει στην πλήρη ανάπτυξη του είναι η σύμπηξη συμμαχίας ανάμεσα σε όλες αυτές τις προνομιούχες κάστες, με το πρόταγμα να δίνει όχι η κάστα των ιδιωτών, αλλά η γραφειοκρατική κάστα η οποία σφετερίστηκε την επαναστατική εξουσία των σοβιέτ και του κόμματος εκμεταλλευόμενη την φυσική κόπωση της κοινωνίας από χρόνια παρανομίας, τσαρικού, πολέμου, εμφυλίου , χρησιμοποίησε την έτοιμη εξουσία που είχε στα χέρια της προς όφελος όχι της εργατικής τάξης αλλά για ίδιον όφελος.
Η διαφθορά έτσι έγινε η ΜΟΡΦΗ με την οποία ένα μέρος της υπερεργασίας μεταφερόταν στην γραφειοκρατία. Η κοινωνική παραγωγή δηλαδή αποτελούσε τον κυρίαρχο νόμο της σοβιετικής σχηματοποίησης αλλά παράλληλα είχε μερική ισχύ ο νόμος της εκμετάλλευσης υπεραξίας από την υπό ΤΕΛΙΚΟ σχηματισμό γραφειοκρατιας- τεχνοκρατιας. Ο τελικός σχηματισμός αυτής, έγινε βέβαια πολύ αργότερα στην διάρκεια. Η τελική σταθεροποίηση της γραφειοκρατίας έγινε με την μετατροπή της σε ενεργό κεφαλαιοκρατη, στα 1991 καθότι ως τότε ίσχυαν οι νομοτέλειες του σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής, πχ ενδεικτικά, δωρεάν τα βασικά είδη επιβίωσης, μηδενική ανεργία, .
Η πάλη των τάξεων κάτω από μορφές που συσκοτιζαν το περιεχόμενο, συνεχιζόταν στη. ΕΣΣΔ και στα 1991 δόθηκε το τελικό κτυπήματος. Η αρχή όμως της γραφειοκρατίας βρίσκεται στην περίοδο του Στάλιν.
2.
Ο Τρότσκι απομονώθηκε από το κόμμα ήδη μετά το θάνατο του Λένιν και την επικράτηση του δεξιού μπλοκ μέσα στην κορυφή της ηγεσίας.
Ο Τρότσκι ήταν υπέρμαχος της καταστολής των πλουσίων στρωμάτων τα οποία έβλεπε να αποτελούν εν δυνάμει εξουσια.
Αντίθετα ο Στάλιν με τον Μπουχάριν ήθελαν να συνεχιστεί η ενδυνάμωση των , ώστε να μεγαλώνει η πίτα της παραγωγής σύμφωνα με τις νομοτέλειες της νέας οικονομικής πολιτικής.
Στην περίοδο αυτή, η υπεραξία έρρεε από το χωράφι και το εργοστάσιο, απ’ ευθείας προς τις προνομιούχες κάστες.
Ένα μέρος της υπεραξίας, επιτρέπονταν προς τα ποντίκια των παρεπιδημούντων στο κράτος και τα κομματικά στελέχη που μετατρέπονταν γοργά σε ένα είδος εργατικής αριστοκρατικής κάστας ΜΕΣΑ στο κόμμα.
Η θέση του Στάλιν τότε ήταν να προσεταιριστεί αυτά τα ποντίκια και να αποτελέσει την ιδεολογική συνεκτική τους ύλη..
Μέσα στην απλοϊκή σκέψη του Στάλιν πιθανως ενοιωθε (ανίκανος ωντας για φιλοσοφικό στοχασμό) ως συνεχιστής της ν.ε.π. επί Λένιν…απλά μεγαλώνοντας την κάστα των προνομιούχων, επεκτείνοντας την μέσα στο κόμμα, και χρησιμοποιώντας την εργαλείακα για τον σοσιαλισμό….
Βασικά στοιχεία αυτής της προτοσταλινικης ιδεολογίας ήταν ο συντηρητισμός. Η εγκατάλειψη της εσωκομματικής δημοκρατίας, ήταν η πρώτη άσκηση της εξουσίας της νέας κάστας. Η μορφή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού έχασε το επαναστατικό της περιεχόμενο, παραμένοντας ένα άδειο κουστούμι.
Οι επί μέρους διαφωνίες του Τρότσκι αποτέλεσαν την αφορμή για την αρχή της επιβολής της σταλινικής δικτατορίας ΜΕΣΑ στο κομμα.
Γράφω με στοιχεία από αντιΣταλινικούς που δικαιώνουν την περίοδο του Στάλιν απαντάς με χαζομάρες Σ.Τ,.
Αλλά η κολλεκτιβοποίηση κάπου χαλάει την υπόθεση με τους “πλούσιους”. Δεν φαίνεται να σου πολυκόβει αλλά οκ στον αντιΚομμουνισμό χωράνε όλοι
Ο Τρότσι δεν ήταν Μαρξιστής. Περισσότερα στο βιβλίο του Περικλή Παντελίδη για την γραφειοκρατεία στην ΕΣΣΔ.
http://www.ilhs.tuc.gr/gr/Graf.htm
Το συστήνω και στον Left G700 μήπως και μάθει κάτι για τις μαρξιστικές θέσεις διάφορων “ταλέντων”. Μήπως και μάθει μερικά από τα στοιχειώδη του Μαρξισμού. Αφού δεν γουστάρετε να τα μαθαίνετε από το ΚΚΕ ας τα μάθετε από σοβαρό ιστορικό που τον καλείται σε γιορτές του ΝΑΡ
Τα τεκμήρια της προδοσίας του Τρότσκι σε 170 σελίδες
http://marxism.halkcephesi.net/Grover%20Furr/Furr%20tortsky%20japan.pdf
Από ιστορικό που τουλάχιστον ξέρει Ρώσικα
Μπα ένα πραξικόπημα προσπάθησαν να κάνουν Σ,Τ. αλλά δεν τους βγήκε
Τελικά μήπως και ο Καζαντζάκης ήταν “Σταλίνας”; Τόσα καλά λόγια έγραψε για την ΕΣΣΔ στο βιβλίο του για τα ταξίδια στην Ρωσία, το τελευταίο στα 1929
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Φίλε Υπερασπιστή της Περιόδου της Σ.Ε. με ΓΓ τον Στάλιν,
Είμαι ολοπρόθυμος μαθητής οποιουδήποτε έχει να μου μάθει κάτι. Ακόμα κι αν είναι εχθρός (έτσι δεν συμβούλευε ο Μεγάλος; «να μαθαίνουμε από τους εχθρούς μας» δεν έλεγε;). Ένας λόγος παραπάνω αν δεν είναι (όπως δεν είσαι κι εσύ). Αλλά πώς θα με μάθεις; Ερχόμενος εδώ για να πετάξεις προκηρύξεις και μετά να την κάνεις;;; Εκτός κι αν είσαι πρόθυμος να διδάξεις μόνο σε μαθητές που στέκονται σούζα και με σταυρωμένα τα χεράκια, γιατί μόνο αυτούς θεωρείς άξιους μαθητές –κάτι στο οποίο δεν θα σου κάνω τη χάρη που να χτυπιέσαι, όπως δεν θα την έκανα ούτε στον ίδιο τον Λένιν!–, να τσακιστείς (με την καλή έννοια το λέω αυτό) και να έρθεις εδώ για να συζητήσεις!
Γκέγκε;
Τα λέμε
Πρώτα απ’ όλα το όνομα είναι Παυλίδης. Στο ΝΑρ όταν μίλησε είπε ότι η προσωπολατρεία δεν ήταν εργαλείο κυριαρχίας στις μάζες από την γραφειοκρατία, αλλά ότι ήταν αυθόρμητη εκδήλωση των φτωχών αγροτών που πίστευαν ότι ο Στάλιν ήταν λίγο πολύ θεός και ότι τα τρακτέρ που έρχονταν από την πόλη, κατασκευάζονταν όχι από μέταλλο , αλλά με το Λόγο του θεου-σταλιν. Αυτό ο Παυλίδης το λεει προς υπεράσπιση του Στάλιν, αλλά για μένα είναι σοβαρό τεκμήριο για το πώς κατάφερε ο Στάλιν να επιβληθεί στην κοινωνία. Φυσικά στην πόλη αυτά δεν πέρναγαν για αυτό και υπήρξε η αντιπολίτευση, το Λένινγκραντ κτλ. Προφανώς το ΝΑΡ δεν υιοθετεί 100% τέτοιες απόψεις, έστω και αν εκφράζονται από ένα ιστορικό. Νομιζω προέρχεται από το ΜΛ ΚΚΕ. Εσείς όμως δεν φιλοξενήσετε ποτέ τον Παλούκη, πχ να μιλήσει για το παλιό ΚΚΕ, για τους αρχειομαρξιστές, την οπλα , κτλ.
Ο Παυλίδης δεν προέρχεται από το Μ-Λ ΚΚΕ, διευκρινιστικά… Ήταν στη “Σχολή της Λογικής της ιστορίας” το ρεύμα του σοβιετικού φιλόσοφου Βαζιούλιν…
Τα πολύ τεκμηριωμένα πράγματα που λέει, με επιστημονικό τρόπο ανάλυσης και πολλά στοιχεία έρευνας είναι αλήθεια (με τα οποία δεν συμφωνώ ακριβώς) τα καταγράφει στο βιβλίο του “Ιστορία και Κομμουνισμός”.
Αξιόλογος θεωρητικός, που ξέρει να συζητάει, ακόμα και αν διαφωνεί κανείς μαζί του…
Ο Περικλής Παυλίδης δεν είναι ιστορικός, αλλά διδάσκει φιλοσοφία. Δεν έχει σχέση με το Μ-Λ ΚΚΕ ή γενικότερα το μ-λ χώρο (μαοϊκοί). Είναι ανένταχτος κομμουνιστής, ενώ προέρχεται από το χώρο του ΚΚΕ με συμμετοχή στην ΚΝΕ.
Το ΝΑΡ κατά καιρούς τον καλεί να μιλήσει σε εκδηλώσεις γιατί συμβάλλει στον αναγκαίο διάλογο με τις επεξεργασίες και τις μελέτες του. Όπως συμβαίνει με δεκάδες προσκεκλημένους, δε σημαίνει απαραίτητα πολιτική ή ιδεολογική ταύτιση.
Επίσης νομίζω ότι δεν είναι τόσο απλοϊκή η θέση του Παυλίδη για τον Στάλιν, όπως αναπόφευκτα παρουσιάζεται σε ένα σχόλιο 5 γραμμών. Φυσικά με τέτοια θέση το ΝΑΡ δε συμφωνεί ούτε 1%.
Γενικά οι κομμουνιστικές-επαναστατικές οργανώσεις δύσκολα καλούν κάποιον εκτός από τα μέλη τους
Η κολλεκτιβοποιηση. Ήταν βασική γραμμή του Τρότσκι την εποχή της δεξιας συμμαχίας Στάλιν Μπουχάριν. Τότε που λέγανε ‘κουλακοι πλουτηστε’
Ο Τρότσκι εξορίστηκε γιατί παραβίασε τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό όπως αυτός είχε παραμορφώσει απο την γραφειοκρατία. Δεν επέτρεπαν να στέλνει γράμματα στις οργανώσεις !! Συλλάμβαναν και εξοριζαν σε άγνωστη κατεύθυνση τις οικογένειες των συμμάχων του Τρότσκι.
Αυτη ήταν η πρώτη μάχη Στάλιν Τρότσκι ακριβώς. Μια πολιτική μάχη που ο Στάλιν την μετέτρεψε σε διαδικαστικό θέμα.
Αργότερα με την κολλεκτιβοποιηση ο Στάλιν εφάρμοσε το σχέδιο του Τρότσκι με απίθανα αποτυχημένα αποτελέσματα. Αυτά για την κολλεκτιβοποιηση.