Θοδωρής Βουρεκάς*
Υποστηρίζω εδώ και καιρό σχεδόν εμμονικά πως πρέπει να επαναφέρουμε στο φως τον πιο βαθύ και καθοριστικό πυρήνα της μαρξικής αντίληψης για τον κομμουνισμό που είναι ο μαρασμός, η απονέκρωση και τελικά η κατάργηση του κράτους, καθώς και κάθε μορφής επιβολή και εξουσία. Να σημειώσουμε μάλιστα εξαρχής πως δεν είναι θέμα του απωτάτου μέλλοντος, αλλά θέμα που επικαθορίζει από σήμερα σοβαρές πλευρές της επαναστατικής πολιτικής.
Υπάρχει ένας κυριολεκτικός ιστορικός ενταφιασμός αυτού του πρωταρχικού πυρήνα της μαρξικής αντίληψης για τον κομμουνισμό από όλα τα πολιτικά ρεύματα που αναφέρονται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στον κομμουνισμό. Και μάλιστα όχι μόνο από τα αντίστοιχα ρεφορμιστικά ρεύματα. Το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα γνωστά ιστορικά επαναστατικά ρεύματα τα οποία αναφέρονται πληθωρικά στην επανάσταση, στην εργατική εξουσία, στο σοσιαλισμό ή και με γενικό τρόπο στον κομμουνισμό. Η απονέκρωση-κατάργηση του κράτους και της εξουσίας υπάρχουν απλά και μόνο στις σκονισμένες τους βιβλιοθήκες. Είναι ενδεικτικό μάλιστα από την άποψη αυτή πως ο Υβόν Κινιού, αξιόλογος μαρξιστής, μελετητής μάλιστα του μαρξικού έργου, φτάνει να ισχυριστεί ανοιχτά πως η ακρατική κοινωνία είναι μια φιλοσοφική χίμαιρα του Μαρξ.
Δεν φτάνει όμως να φέρουμε το κρίσιμο αυτό ζήτημα στο φως. Αυτό το κάνει ήδη –και είναι ένα πολύ θετικό βήμα– το σχέδιο της Προγραμματικής Διακήρυξης, όχι πάντως με την αναγκαία έμφαση. Ο μαρξικός πυρήνας του κομμουνισμού πρέπει να γίνει κέντρο της θεωρητικής και ιδεολογικής μας παρέμβασης. Να γίνει αναγνωριστικό μότο για το ρεύμα μας. Πρέπει επομένως με ενθουσιαστικό τρόπο να φέρουμε στο κέντρο όχι μόνο της παρέμβασής μας, αλλά και του εσωτερικού μας προβληματισμού την πρωταρχική μαρξική εκδοχή της αυτοκυβερνώμενης κοινωνίας, δηλαδή της αυτοδιεύθυνσης των ανθρώπων και της διεύθυνσης των πραγμάτων, παράλληλα με την κοινοκτημοσύνη, τη συλλογική-δημόσια ιδιοκτησία των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών στα μέσα παραγωγής και ανταλλαγής σε όλα τα δημόσια αγαθά, την κατάργηση του χρήματος και της μισθωτής εργασίας. Τότε δηλαδή που θα ισχύει ο κανόνας «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του και από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του», το οποίο αποτελεί άλλωστε και την υλική βάση της κατάργησης του κράτους και της εξουσίας. Τότε δηλαδή που μέτρο του πλούτου θα είναι ο ελεύθερος δημιουργικός χρόνος και όχι η καταναγκαστική εργασία. Χρειάζεται στις σημαίες μας να φαίνεται καθαρά και διαρκώς από τώρα ότι θεμελιακή επιδίωξή μας είναι μια κοινωνία καθολικής ελευθερίας και χειραφέτησης και γι’ αυτό μια κοινωνία αταξική και ακρατική. Αυτό είναι «το πιο σπουδαίο, το πιο εκπληκτικό και το πιο μεγάλο», τόσο ως πηγή έμπνευσης που θα μας συνταράζει και θα μας δονεί, όσο και ως ξεχωριστό στοιχείο της κίνησης που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, επηρεάζοντας έτσι μια σειρά όψεις της επαναστατικής πολιτικής.
Δεν μπορεί φυσικά να εξαντληθεί το κρίσιμο αυτό ζήτημα, του πυρήνα της μαρξικής αντίληψης για τον κομμουνισμό, μόνο στο επίπεδο της ιδεολογικής μας ρητορικής, καθώς και στο αντίστοιχο πεδίο μιας σύγχρονης δημιουργικής θεωρητικής αναζήτησης. Πρέπει να συνδέσουμε το στρατηγικό αυτό ζήτημα με το πεδίο της πολιτικής πράξης, δηλαδή με την εφαρμοσμένη επαναστατική πολιτική, που έχει άξονά της το Αντικαπιταλιστικό Πρόγραμμα κομμουνιστικής κατεύθυνσης. Είναι η πράξη, ο παράγοντας εκείνος που μπορεί να φωτίσει πολύ αποτελεσματικά και τα ζητήματα της στρατηγικής μέσα από τη συσσώρευση πείρας και γνώσης της ίδιας της αγωνιζόμενης τάξης.
Υπάρχουν όμως και ειδικότερες πλευρές της πολιτικής πρακτικής που συνδέονται με το θέμα μας. Μια τέτοια πλευρά είναι η κριτική αναμέτρηση αλλά και επικοινωνία με τα σύγχρονα ριζοσπαστικά, αντικαπιταλιστικά ή ελευθεριακά εγχειρήματα της εποχής μας, όπως είναι τα αυτοδιαχειριστικά-αντιεμπορευματικά πειράματα αλληγέγγυας συνεταιριστικής οικονομίας, της ανταλλαγής χωρίς χρήμα, των αποεμπορευματοποιημένων ζωνών κ.ά. Είναι προφανές πως τα πειράματα αυτά αμφισβητούν βασικές αξίες της καπιταλιστικής κοινωνίας και πρέπει να δεχτούμε πως προσφέρουν πρακτικά κατανοητές επιμέρους όψεις του κομμουνισμού που επαγγελλόμαστε, όπως είναι η συλλογικότητα, η συνεργασία, η αλληλεγγύη και όχι ο ανταγωνισμός, η κατανάλωση, το χρήμα και τελικά η απομόνωση και ο ακραίος ατομισμός. Επομένως σε αυτό το πλαίσιο είναι αναγκαία η αλληλεπίδραση, η οικειοποίηση και η ένταξη πλευρών αυτών των εγχειρημάτων μέσα στο σύγχρονο επαναστατικό κομμουνιστικό σχέδιο και πρόγραμμα, καθώς και η προσπάθεια επαναστατικής υπέρβασής τους. Μας αδικεί απλά να τα ξορκίζουμε ως μεταμοντέρνες πρακτικές και αντιλήψεις. Φυσικά όλα τα παραπάνω τα αντιμετωπίζουμε, όπως αναφέρεται και στο Σχέδιο Προγραμματικής Διακήρυξης, «με σταθερή την αντίληψη πως χωρίς να συντριβούν η αστική ιδιοκτησία και το κράτος οι πειραματισμοί αυτοί θα φυτοζωούν το πολύ-πολύ στα διάκενα της καπιταλιστικής παραγωγής ή θα καθηλώνονται τελικά σε συμβολικό επίπεδο». Αξίζει όμως να αναφέρω εδώ μια ρήση του Φιντέλ στην πιο φωτεινή φάση της κουβανέζικης επανάστασης –θυμίζω πως αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 2 χρόνια από το θάνατό του– που υπογράμμιζε πως «η χρησιμότητα της στρατηγικής κρίνεται κυρίως στη πράξη και όχι στη θεωρία».
Η επαναφορά στο προσκήνιο του πυρήνα της μαρξικής αντίληψης για τον κομμουνισμό θεωρώ πως είναι όρος ύπαρξης για το εγχείρημα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, αλλά και προϋπόθεση για να κερδηθεί «το μελαγχολικό ιστορικό στοίχημα της αποκατάστασης της έννοιας του κομμουνισμού», σύμφωνα με τον Ντανιέλ Μπενσαΐντ. Πρέπει δηλαδή από την ισχύουσα εξίσωση για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας μας «κομμουνισμός = κοινωνίες στρατόπεδα» να φτάσουμε ή πιο σωστά να επιστρέψουμε στο «κομμουνισμός = κοινωνία καθολικής ελευθερίας και χειραφέτησης». Να επιστρέψουμε δηλαδή στο ιταλικό τραγούδι των αρχών του 20ου αιώνα: “evviva il comunismo e la libertà”, που το συνδέω συνειρμικά με μια εκπληκτική σκηνή από την ταινία «1900» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, που χάθηκε πρόσφατα.
*Τμήμα από την ομιλία στη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΝΑΡ, 14-16/12/2018
Ανοίγει διάφορα σημαντικά ζητήματα ο ομιλητής. Και καλά κάνει: για να συζητηθούν.
Για να δούμε: θα συζητηθούν;;;
Ενδιαφέρον διάλογος πάνω σε ένα γονιμο κείμενο. Ας συνεχίζουμε αυτόν τον διάλογο, χωρίς τσιτάτα, προσβολές κ ειρωνιες, αλλα με τεκμηριωμένες απόψεις!
Πίσω από τον “κρατισμό”….. “είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε”!
Και τον κρατισμό του Καπιταλισμού δεν θα τον ΚΑΤΑΣΤΕΙΛΕΙΣ … “στρέφων αυτώ και την άλλην παριάν”.
Υπάρχει περίπτωση το μικροαστικαριάτο, δηλαδή ο ανώριμος Καπιταλισμός, να χωνέψει ποτέ αυτά τα τόσο απλά, που ακατάπαυστα επανέρχονται στο έργο του Μάρξ;
Καμία!
Γι αυτό και ψάχνουν απεγνωσμένα στις χαραμάδες των ογκολίθων της μαρξικής ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ να ανακαλύψουν τους ψύλλους της μικροαστικής χίμαιρας της “ελεύθερης αγοράς”.
Δεν μπορείς να υμνείς ταυτόχρονα ΚΑΙ τον Μελιγαλά ΚΑΙ τον αναρχισμό Μικρέ Αστέ……..
Εχεις ήδη καταπιεί το πικρό ποτήρι της επιλογής. Δεν μπορείς να το κρύψεις….
—————————————-
(Προφανώς το πρώτο πρόσωπο δεν απευθύνεται στον προλαλήσαντα σχολιαστή.)
Αμ εσυ ένας που έχει καταπιεί την μεταφυσική και τον ιδεαλισμο αμασητα;
Α. Που να καταλάβεις οτι αυτο που λέμε με σαφήνεια ειναι οτι, όσο είναι απαραίτητη η επαναστατική βια απέναντι στον καπιταλισμό, άλλο τόσο, αν γίνει κυρίαρχο χαρακτηριστικό της τότε πολιτικής ζωής της κοινωνίας, θα ωφελήσει την αναπαραγωγή ταξικών εκμεταλλευτικών σχέσεων. Διότι θα ενισχύσει το “πίστευε κ μη ερευνα”, που τόσο θαυμάζεις κακομοιρη.
Β. Αναρχισμό ονομάζεις την κατανόηση του κομμουνισμού ως μια κοινωνία χωρίς κοιν. Τάξεις κ κρατος; Ως δλδ την κοινωνία των ελευθερα συνεταιρισμένων παραγωγων; ωιμε!! ΑΥΤΑ που ονομάζεις αναρχισμό, ειναι στην καρδιά του μαρξικου έργου ανόητε φαφλατα….
Φίλε ένα,
Εκεί κατάντησα στα μάτια σου; Κάποιος «προλαλήσας σχολιαστής»; ;-) :-)
Τα λέμε (ας είναι κι έτσι)
Πολυ γόνιμο το κείμενο του συντρόφου βουρεκα! Κορυφαία ζητήματα όπως αυτά που βάζει ο συντροφος στο κείμενο (κομμουνισμος=κοινωνία οργανωμένη χωρίς κράτος κ τάξεις και ζητήματα που απορρέουν απο αυτη την δομική θέση οπως ο ρόλος του κ.κ. στην εποχη μας υπό αυτο το πρισμα, πως συνέβαλε το κ.κ. στην αναδυση άρχουσας εκμεταλλευτριας τάξη στις χώρες του υπαρκτού κλπ), εχουν ήδη τεθεί στον διάλογο της ΠΑΝΤΙΕΡΑΣ τόσο από εμένα όσο κ από αλλους συνσχολιαστες με παρόμοια αντίληψη.
Ο απολογισμό του 20ου αιώνα, έχει πολλά τραγικά αρνητικά για το διεθνές κ.κ. Αρνητικά που αφορούν την εξουσιαστική ιεραρχική φύση των κομμ. Κομμάτων (όπως και κάθε κόμματος αλλα εδω μας ενδιαφερουν φυσικά τα κ.κ.), που αφορούν την σχέση κομμάτων κ κοινωνίας, το πολιτικό σύστημα στην επαναστατημένη κοινωνια και πω θα προστατεύει την επανάσταση αλλα παράλληλα και την πορεία προς τον κομμουνισμό κλπ.
Ο κομμουνισμός ΔΕΝ είναι μόνο η τάση που καταργεί την κάθε φορά υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Ειναι ταυτόχρονα κ η κοινωνία χωρίς κοιν. Τάξεις κ κράτος.
Ήθελα να’ξερα γιατί έπρεπε να φτάσω 31 για να ακούσω να τα λέει αυτά κάποιος σε ένα συνέδριο.
Θα τιμήσω το σημαντικότερο ίσως κείμενο που είδα εδώ με μια θεμελιώδη αντίρρηση: Πως γίνεται να απλώσεις τραχανά την ώρα που στην αυλή σου πέφτουν βλήματα: Αν επικεντρωθούμε στο “βαθύ καθοριστικό πυρήνα της μαρξικής αντίληψης για την απονέκρωση του κράτους” υποτιμώντας τις ανάγκες της μαζικής πολιτικής θα κυνηγάμε την ουρά μας από χειρότερους όρους. Η ζωή συνεχίζεται πάντα και μόνο μέσω της συγκυρίας και καθορίζεται σχεδόν ισοπεδωτικά από αυτό που κυριαρχεί και τρέχει πλέον ανεξέλεγκτα. Η δε “πράξη” που χρειάζεται να συνοδεύει την όποια θεώρηση αφορά κάθε φορά τη σύνδεση του οράματος με τις πιεστικές (και ποτέ ευνοϊκές;) ανάγκες του σήμερα.
Αυτό ήταν εξάλλου και ένα καθοριστικό δίκιο που είχε τελικά ο Μαρξ σε σχέση με τον Μπακούνιν. Δεχόταν ότι η επικέντρωση στην πολιτική πάλη θα έθετε σε κίνδυνο το κοινό τους όραμα, ωστόσο η πολιτική πάλη ήταν αναπόφευκτος καταναγκασμός στο δρόμο για το όραμα. Παρομοίως, ο Λένιν δεχόταν τις ορθές παρατηρήσεις της Ρόζας αλλά αν δεν εφάρμοζε όπως-όπως το “κράτος και επανάσταση” το εγχείρημα εκεί θα είχε καταρρεύσει συνοπτικά. ¨Όπως έδειξε και το παράδειγμα της Σ.Ε., αλλά και της Κούβας και όπου δη , δεν ήταν μόνο η πολιτική καταναγκασμός. Καταναγκασμός είναι ακόμη περισσότερο η άλλη όψη της πολιτικής, η πολεμική, δηλαδή ο πόλεμος, άμεσος ή έμμεσος και πάντως συνεχής.
Πως είναι δυνατό δηλαδή να τίθεται θέμα απονέκρωσης του κράτους σε συνεχείς και επ αόριστο πολεμικές συνθήκες, όπου δε σου ξημερώνει ημέρα χωρίς συγκεντρωτισμό, παραγωγισμό, αντικατασκοπεία κλπ; Η μαρξική, λενινιστική και συναφής σκέψη δημιούργησε καθοριστικά και αδιάψευστα δεδομένα, ωστόσο δε μας εφώτισε στο πως ακριβώς λύνεται αυτό το πρόβλημα.
Παράγωγες αντιπαραθέσεις “τροτσκιστών-σταλινικών” κυριάρχησαν στο κομμουνιστικό καφενείο, πιο τραγικές από αυτές του πρώτου σχίσματος μεταξύ “ουτοπιστών-επιστημόνων” σοσιαλιστών. Η διάσπαση του κομμουνισμού σε αποκλίνοντα κβάντα είναι παράγωγο αυτού ακριβώς του άλυτου προβλήματος
Το αναγκαστικό κράτος ως η αναγκαία “καλή ισχύς”, ακόμη και ως άρνηση της άρνησης του κράτους του αστικού ¨κοινωνικού συμβολαίου”, παρέμεινε ωστόσο αναπόφευκτος καταναγκασμός. Ενώ ισχύς δεν γίνεται να μην καίει και χλωρά μαζί με τα ξερά, αποδείχθηκε πως όσο εξακολουθεί η κρατική ισχύς δεν παύει το όποιο “αντικειμενικό” υποκείμενο της ισχύος να αποβαίνει υποκειμενικό. Όσο λοιπόν είναι αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο η εκάστοτε πρωτοπορία, κάθε προσπάθεια εξαγνισμού της σοσιαλιστικής πια “καλής ισχύος” κατέληξε υπό το βάρος της πολιτικής/πολεμικής στα αδιέξοδα της “πρωτοπορίας της πρωτοπορίας της πρωτοπορίας”. Της πρωτοπορίας το κάγκελο.! Με άλλα λόγια, αναγκαστική αποδείχθηκε η επ αόριστο αναπαραγωγή του διπόλου πρωτοπορία-λαός, ως μη απονέκρωση, γιατί αλλιώς πράγματι χανόμαστε. Αν δεν είναι αμηχανία, είναι μεγάλο σφάλμα να ονομάζουμε τη γραφειοκρατική παραφθορά στη Σ.Ε., ως “φαινόμενα διαφθοράς” κλπ που “πρέπει να καταδειχθούν και να πολεμηθούν”. Τα ίδια και χειρότερα λένε βέβαια για τη “διαφθορά” στο αστικό κράτος.
Αλλά βέβαια δεν γίνεται να καταργήσει κανείς το “δράση-αντίδραση” και τη φυσική της μαρξικής θεωρίας, επειδή κάποιοι “κβαντο-επιστήμονες” μας λένε ότι όλα είναι ατμός. Πρόκειται όμως για προβλήματα που δεν έχουμε λύσει. Και ότι δεν το έχουμε λύσει αλλά ωστόσο επιμένουμε και αξιώνουμε να το πραγματώσουμε, αυτό αποτελεί μεταφυσική αξίωση. Για το λόγο αυτό το λέμε ουτοπία. Κάνουμε καλά και άγια όταν δεν εγκαταλείπουμε την ουτοπία αλλά αντίθετα χρησιμοποιούμε τη μεταφυσική αξίωση ως τρόπο διεύρυνσης της φυσικής. Κάνουμε κακά όταν θεωρούμε ότι αυτά εμείς τάχουμε ξέρει αλλά εσύ (λαέ) δεν τα κατάλαβες καλά. Κάνουμε στραβά κι ανάποδα όταν κρύβουμε τα άλυτα φυσικά προβλήματα κάτω από το χαλί.
Κάνουμε ακόμη χειρότερα όταν διαφεύγουμε των προβλημάτων επικαλούμενοι την πράξη. Είτε αυτό γίνεται γιατί το μυαλό μας πόνεσε, είτε αυτό γίνεται βάσει “επιστημονικών θεωριών του χάους”, όταν λες “δεν ξέρω και θα το δείξει η πράξη”, στην ουσία εκχωρείς εξουσία στη μεταφυσική. Ακόμη κι όταν λες πάμε “να κάνουμε πράξη”, το κάνεις βάσει θεωρίας. Θεωρία και πράξη στην ανθρώπινη φύση δεν μπορούν να διαχωριστούν. Υποσύνολο αυτής της μεταφυσικής είναι βέβαια το να θεωρήσει κανείς ότι τα αυτοδιαχειριστικά κλπ εγχειρήματα μπορούν να αποτελέσουν το αντίβαρο ή τον εναλλακτικό τρόπο για να “συντριβεί” η αστική εξουσία.
Αλλά μεταφυσικό είναι επίσης το να θεωρείς ότι μπορείς να αντιπαρατεθείς στην αστική εξουσία χωρίς να έχεις πειραμαστιστεί και χωρίς να έχεις να επιδείξει εναλλακτικούς τρόπους συνύπαρξης των ανθρώπων, σε σπερματική πρόθεση και μικρογραφία.
Πεδίο δόξης λαμπρό το εξής:
Πόσο εναλλακτική (και επιτυχής) πρόθεση διαφαίνεται από τον τρόπο οργάνωσης της οργάνωσης;
Πόσο εναλλακτική (και επιτυχής) πρόθεση διαφαίνεται από τον τρόπο κοινωνίας της πρωτοπορίας με την εργατική τάξη, και δηλαδή με τον “κυρίαρχο” λαό;
Πόσο εναλλακτική, συνεργατική κλπ (και επιτυχής) μπορεί να είναι αυτή εδώ η αρθρογραφία:
Πόσο εναλλακτικά και με επιτυχία μπορούν άραγε να ανεχθούν ο ένας τον άλλο οι τυχόν σχολιαστές; Και τι ρόλο θα έπαιζε ο πρωτοπόρος αρθρογράφος;
Ας μη βιαστεί όμως κανείς να στήσει σοσιαλισμό σε αυτό εδώ το άρθρο. Αξιοσημείωτο θα ήταν μόνο εάν θα μπορούσαν να μετέχουν πολλοί,
μόνο αν θα μπορούσε αυτό να δημιουργήσει πρακτικό ενδιαφέρον για τον ντελιβερά και τον μπογιατζή,
μόνο αν θα προέκυπταν κάποια χρήσιμα εργαλεία στη συγκυρία για τη μαζική πολιτική.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
(συνέχεια, 2//2)
Στον κατακλυσμό της σύγχρονης φυσικής πραγματικότητας και της απόγνωσης που αυτή δημιουργεί στα μυαλά όλων: Για να παραμένει κανείς υπολογίσιμος, καθοριστικό στοιχείο παραμένει ο επιτυχής χειρισμός των διπόλων. Και επίσης η γνώση κάθε φορά του εκάστοτε συστήματος αναφοράς όπου βρισκόμαστε και στο οποίο ισχύει ή δεν ισχύει η εκάστοτε γνώση. Ποια είναι τα δίπολα που περιγράφουν με τις λιγότερες παραδοχές την πολυπλοκότητα και διαπλοκή. Ποια μπορούν και πρέπει στη παρούσα φάση να επιλυθούν, πια να καταργηθούν, πια να αναβληθούν ποια να συντεθούν. Ποια τα δίπολα που χρειάζεται κανείς κάθε φορά να επικεντρωθεί, πως κάθε φορά λειτουργεί η θέση-αντίθεση ως σύνθεση και παρουσία και όχι ως μηδενισμός ή αναχωρητισμός.
Ο “βαθύς καθοριστκός πυρήνας για την απονέκρωση του κράτους” θα παραμένει χίμαιρα επ αόριστο, όσο ένα και ενάμιση αιώνα μετά αδυνατούμε να τιμήσουμε τους επιφανέστερους παλαιότερους ακριβώς γιατί εξακολουθούμε και τους ονομάζουμε Στρατηγό και Δάσκαλο και θεωρούμε τα βιβλία τους Βίβλο. Ο “επιστημονικός σοσιαλισμός” θα είναι υπολειπόμενη επιστήμη όσο δεν υπόκειται στη διαδικασία των “επιστημονικών επαναστάσεων”. Δεν εννοώ βέβαια απλώς την ενσωμάτωση των νέων τεχνολογικών καταστάσεων. Αλλά το εννοώ ως εξέλιξη της φυσικής και ως φιλοσοφία της επιστήμης.
Από την άλλη, η όποια βολική “αναθεώρηση” ιστορικά και μονίμως αποβαίνει απολογητής του συστήματος. Η δε επικέντρωση στη συγκυρία γρήγορα συσκοτίζει το όραμα, με συνέπεια να χάνεται πια η κατεύθυνση – οπότε τέλος. Όμως όλα αυτά είναι και οι βασικοί λόγοι για τους οποίους ο “ρεφορμισμός” γενικά δεν γέννημα του διαβόλου. Είναι μια πάγια και αρχαία φυσική διεργασία και αναπόφευκτη βιολογία γύρω από την οποία (ίσως) θα γεννηθεί επαναστατικά και (ίσως) θα ζήσει αυτή τη φορά το νέο που εμείς επιζητούμε.
ΥΓ. Στο μικρό χωριό άλυτο παραμένει επίσης το πρόβλημα το ποιοι τελικά είμαστε “εμείς” και ποιοι είναι οι “άλλοι”. Αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο.
ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ – ΜΕΛΕΤΑΤΕ – ΔΙΑΔΙΔΕΤΕ ΠΙΚΑΠΑ!
Αντί σχολίου (για την ώρα).
Ας έρθω τέλος και στη θεμελιώδη αντίρρηση:
Αυτή η συζήτηση γίνεται σε ένα χώρο που όφειλε (στον εαυτό του) να έχει απτά συμπεράσματα μέσα στα 30 χρόνια από το 1989.
Αν λοιπόν η απονέκρωση των κρατών φαίνεται να εξακολουθεί επ αόριστο ως χίμαιρα, ανάλογη η χίμαιρα της κατάργησης των συνόρων των εθνών. Επιπλέον: Όπως τα έθνη δεν αναδύθηκαν ξαφνικά με το σχηματισμό των εθνικών κρατών, αλλά προ-υπήρχαν μακραίωνα ή και χιλιετή προπλάσματά τους, όπως προ-υπήρχαν και άλλου είδους κράτη αλλά πάντως κράτη, έτσι λοιπόν προβλέπεται να συνεχίζουν μετα-πλάσματα τόσο κρατών όσο και εθνών ακόμη και εάν πολλά από αυτά είναι σοσιαλιστικά.
Γύρω από αυτά η συγκυρία δοκιμάζει σήμερα σκληρά όλα τα αριστερά μορφώματα.
Αν το ΚΚΕ είναι βαθιά ψυλλιασμένο για όλα κι απλά βλέποντας ότι δεν μπορεί επιδιώκει τη θεωρητική ισοπαλία και τη διάσωση της κιβωτού της γνώσης,
Αν το 55%τηςΛΑΕ επιχειρεί σήμερα αέρα-πατέρα “επιθετικά “στη συγκυρία, τόσο που πάει να χαθεί σε σκοτεινά πεδία,
Το υπόλοιπο 45%ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και γενικότερα αυτός ο “χώρος” όπου διεξάγεται αυτή η συζήτηση, κινδυνεύει ουρά του ΣΥΡΙΖΑ και του guardian μέσα από την παγίδα ενός στρεβλο-χιμαιρικού διεθνισμού που καμία σύνδεση δεν μπορεί να έχει με τη συγκυρία, ούτε ακόμη και με τη μεσο-μακρο-πρόθεσμη ιστορία..
Είναι χαρακτηριστική η σύμπτωση αρκετών ψευδο-διεθνιστικών αντιλήψεων του “χώρου” με την κυβέρνηση. Δεν είναι περιττό να επαναλάβουμε ότι η κυβέρνηση με ίδια πάνω κάτω επιχειρήματα υλοποιεί την νατοϊκή πολιτική όπου σφάζονται οι λαοί, θέτοντας σε κίνδυνο τα σύνορα και την ασφάλεια της περιοχής και του λαού της χώρας μας.
Ένα ωραίο κλασσικό είναι πως “η αριστερά πρέπει να τα βάλει πρώτα με τη δική της αστική τάξη”. Μεγάλη αλήθεια. Προφανώς αυτό θα το κάνει μαζί με το δικό της λαό!. Με το δικό της το λαό, όχι καλώντας τους Πρώσσους!. Αλλά πως; Όσα βλέπουμε να γίνονται και να ακούγονται σχετικά δημιουργούν ένα ψευδο-δίπολο μεταξύ κυβέρνησης και ακροδεξιάς-δεξιάς, όπου σχεδόν κάθε ουσιώδης αντιπολίτευση επί της συγκυρίας τείνει να χαρακτηρίζεται ακροδεξιά. Μια τέτοια καθοδηγούμενη μόδα και συστηματική προβοκάτσια, “χαρίζει “το λαό αλλού. Ενώ εξυπηρετεί τελικά τις εκλογικές ανάγκες του αστικού “διπολισμού”. Η όποια αριστερά και οι αγαθές προθέσεις της δεν έχουν κανένα κανένα λόγο να αυτο-παγιδεύονται αφελώς σε αυτή την ολοένα και πιο επικίνδυνη συγκυρία.
Αν δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει δυο γαϊδουριών άχυρα τι παίζεται στη συγκυρία, δεν είναι για να κάθεται να απλώνει τραχανά.
Φίλε πικαπα μερικές σκέψεις πάνω στο σχολιο σου:
Α. Το οτι η κρατική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας έχει ήδη 5.000 χρονια ιστορια, αυτο σημαίνει οτι απαντά εστω και με βάρβαρο τρόπο (γιατί με βάρβαρο εν τέλει απαντά), σε συγκεκριμένες ανάγκες κ προβλήματα των ανθρωπινων σχέσεων συνολικα. Σχέσεις που αφορούν την οικονομία, το δίκαιο, την εργασία, την ιδιοκτησία κλπ.
Το κράτος ειναι ο βάρβαρο τρόπος που βρήκαν οι κοινωνίες για να προστατευθούν απο το ακομα πιο βάρβαρο “πολεμος όλων εναντίον όλων”, ή πιο λαϊκά “αυτο ειναι δικό μου γιατί έτσι γουστάρω”. Δημιουργήθηκε λοιπόν το κράτος ως τρόπος οργάνωση των κοινωνιών, των ΤΑΞΙΚΩΝ κοινωνιών. Και πράγματι, περιορίστηκε το βάρβαρο “ποκεμος ιλων εναντίον όλων”, αλλα προς το “με έχετε προστάτη κ νταβατζη εμένα το κράτος, για να σας πριστατευω απο τον εαυτό σας και από εξωτερικούς εχθρούς, συνεπώς, αφενός πληρωστε με, δώστε προνόμια στους ανθρώπους που με συγκροτούν, κάντε αυτο που σας λεεμω κ σκαστε”. ΑΥΤΑ κυρίως λενε όλα τα κράτη χιλιάδες χρονια τώρα.
Β. Ερεται και η παράλληλη με την γεννεση της κρατικής μορφής οργάνωσης των κοινωνιών, η παράλληλη γεννεση της ταξική διαίρεση των κοινωνιών. Όπου η εκάστοτε άρχουσα ταξη στο κράτος βρηκε επίσης και ενα πολύτιμο εργαλείο παγιωσης κ διαιωνισης της εξουσίας της.
Το κράτος λοιπόν ειναι τα εξης πράγματα:
– Ολιγαρχικος τροπος οργάνωσης των κοινωνιών, τρόπος δια-μεσολαβησης των ανθρωπινων υποθέσεων, εντός της κοινωνίας.
– Τρόπος καθορισμού ιδιοκτητου εδαφους για μια φυλή παλιά, για ενα έθνος σημερα.
– Εργαλείο καταπίεσης της μεγαλης πλειοψηφίας του πληθυσμού απο μια μικρή μειοψηφια που συγκροτεί την εκάστοτε κυρίαρχη κοινωνικά, άρχουσα τάξη.
Αυτός ο πολυεπιπεδος καθορισμος του χαρακτήρα κωτου ρόλου του κράτους είναι χρήσιμος γιατί μας βοηθά να κατανοήσουμε τα εξής:
Α. Γιατί έχει τοσο μεγαλη αντοχή στον χρονο
Β. Γιατί υπονομεύει μακροπροθεσμα την μετάβαση στον κομμουνισμό.
Συνεχιζεται
Συνέχεια
Φίλε πικαπα μπλεκεις πράγματα. Με ποια λοιπόν επιχειρήματα κοινά ανάμεσα στην αντικαπιταλιστικη κομμουνιστική αριστερά κ τον συριζα η κυβέρνηση μπλέξει την χώρα μας με το νατο; πρώτο ερώτημα που θα ήθελα να απαντήσεις.
Έπειτα: Οποιαδήποτε αντιπολίτευση του λαού στην κυβέρνηση την χριζουμε ως αντικαπιταλιστικη κομμουνιστική αριστερά ως ακροδεξιά; μπορείς να φέρεις κάποια επιχειρήματα κάποια τεκμηρια; γιατί κατά την γνώμη μου ΚΑΙ εδω λαθευεις.
Εν κατακλειδι, επιστρέφοντας στο κράτος. Άλλο πράγμα να μελετάμε την μακραίωνη εξαιρετικη αντοχή αυτού του ολιγαρχικου, εξουσιαστικού κ ταξικού συνόλου μηχανισμών οργάνωσης και ελέγχου των κοινωνιών με στόχο την υπέρβαση του. Και άλλο πράγμα, η υποταγή στον κρατικό τρόπο οργάνωσης των κοινωνιών, επειδή απεδειχθησαν εξαιρετικής αντοχής ίσαμε τώρα.
Χωρίς κράτος, ΔΕΝ θα νικήσει καμια επανάσταση. ΑΛΛΑ ΜΕ κράτος ΔΕΝ θα δούμε ποτέ κομμουνισμό.
Φίλε san rocco. Το παράκανα με πολλά και τόσος όγκος είναι αναντίστοιχος και με τις δυνατότητες του μέσου – και τις δικές μου. Δεν φιλοδοξώ να υποστηρίξω το κείμενο με ατέλειωτες διευκρινίσεις. Η συνέχεια δεν εξαρτάται από μένα, αλλά από σας. Όμως ίσως να τάμπλεξα μια φορά εκεί προς το τέλος.
Κατ αρχή μίλησα για σύμπτωση αρκετών ψευδο-διεθνιστικών αντιλήψεων. Εννοούσα π.χ. όσα κείμενα γράφτηκαν εδώ σχετικά με τη συμφωνία των πρεσπών, όπου κατέληξε το πρόβλημά να θεωρείται η στάση του ΚΚΕ και της ΛΑΕ. Εντελώς άουτ. Με παρόμοια λοιπόν επιχειρήματα η κυβέρνηση παρουσιάζει τη συμφωνία ως επίτευγμα τη στιγμή που δεν λύνει σχεδόν τίποτε. Αντίθετα ανοίγει νέο κύκλο πολλών προβλημάτων με προοπτικές, ενώ και η αναζωπύρωση των εθνικισμών εδώ κι εκεί είναι καραμπινάτη. Αλλά αυτό φαίνεται πως βολεύει μια χαρά και τη κυβέρνηση και τη δεξια.
Δεύτερο: Μίλησα για “ψευδο-δίπολο μεταξύ κυβέρνησης και ακροδεξιάς-δεξιάς, όπου σχεδόν κάθε ουσιώδης αντιπολίτευση επί της συγκυρίας τείνει να χαρακτηρίζεται ακροδεξιά”. Δεν ενέπλεξα εδώ καμιά αντικαπ αριστερά. Η σωστή διατύπωση θα ήταν, “ψευδο-δίπολο μεταξύ κυβέρνησης και ακροδεξιάς-δεξιάς, όπου θα τη συνέφερε καθε ουσιώδης αντιπολιτευση να χαρακτηρίζεται ακροδεξιά”. Παρακαλώ να αντικατασταθεί..
Από εκεί και πέρα, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρότερα από τις διευκριίσεις μας και αυτό το όποιο “μπλέξιμο” μου. Οι επεξεργασίες σας όχι μόνο δεν βοηθούν αλλά αυξάνουν τις αποστάσεις σας από το λαϊκό θυμικό. Τη στιγμή που υπάρχει πολύς θυμός που δεν φαίνεται καθόλου να μπορεί να εκφραστεί από την όποια υπαρκτή αριστερά, πόσο μάλλον από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κάπου λοιπόν υπάρχει λάθος και μην το ψάχνετε στο ΚΚΕ ή στη ΛΑΕ.
Το ακροδεξιό πρότζεκ φουσκώνεται από χρόνια με πολλούς τρόπους και αν νομίζεις ότι με αντιφα ακτιβισμούς ή με διεθνο-διδακτισμούς μπορεί να αναστραφεί, θα βρεθείς πολύ γελασμένος. Δεν ξέρω τι και που παρατηρείς, αλλά εγώ παρατηρώ μέσα στο λαό. Χρειάζεται μαζική πολιτική με εύληπτη και πρακτική απάντηση στη συγκυρία αν και φοβάμαι ότι πια δεν προλαβαίνουμε, το κώλο μας να χτυπάμε. Καλή συνέχεια σε όλους.
Φίλε πικαπα, συμφωνώ οτι έχει ήδη στηθεί το ψευτοδιπολο συριζα/κυβερνηση/φως vs δεξια/ακροδεξια/σκοτος. Αυτο το δίπολο έχει μεγιστη εκλογική αξία για τον σύριζα. Για αυτό και το παίζει κ θα το παίζει φουλ παντού.
Η αντικαπιταλιστικη κομμουνιστική αριστερά, η λαε και το κκε φρονώ οτι θα συμπιεστουν διότι εκλογικά δεν μπορούν να θέσουν την δική τους ατζέντα άρα κ τα δικά τους διλλήματα. Που είναι τα σωστά, αλλα που δεν εκλεγουν κυβέρνηση. Και ο κόσμος κυρίως ψηφίζει για κυβέρνηση στις βουλευτικές. Όχι για κοινωνικό σύστημα.
Β. Για τα εθνικά: Ασφαλή πυξίδα πλοήγησης για μια χειραφετητικη πολιτική δύναμη, ειναι καταρχήν να λέει την αλήθεια στον κόσμο. Και αλήθεια λέει οτι η εποχή συγκρότησης των εθνών/κρατων έχει περάσει εδω και εκατό χρονια. Άρα εδω κ εκατό χρονια οι εθνικισμοι που προκύπτουν απο αλυτρωτισμους ένθεν κακειθεν ειναι αντιανθρωπινοι κ σκοταδιστικοι (εξαιρω καταλονια, βασκια, Παλαιστίνη, κουρδισταν).
Αλήθεια επίσης ειναι οτι οι σημερινοί εθνικισμοι καθοδηγούνται απο ιμπεριαλιστές κ εθνη/κρατη με στόχο αύξηση ισχύος, δύναμης, κερδών κλπ για την κάθε εθνική κ υπερεθνική καπιταλιστική τάξη.
Έπειτα, αυτές τις αλήθειες προσπαθούμε να τις κάνουμε εφαρμοσμένη πολιτική: Δεικνυοντας αιτήματα, στόχους παλης και δράσεις που έχουν σκοπό την πειθώ και την αλλαγή συνειδήσεων όσων κατσπιεσμενων γίνεται.
Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Απο την άλλη, αν θεωρείς πρόβλημα την μη λαικοτητα των κομμουνιστών καιπιο ειδικά της αντικαπιταλιστικης κομμουνιστικής αριστερας, θα συμφωνήσω. Έχουμε μεγάλο προβλημα σε αυτό. Σε μεγάλο βαθμό, στερουμαστε τον λαϊκό ανθρωποτυπο του αγωνιστή που απαιτείται για να γίνουν μαζική υλική δύναμη αυτές οι αλήθειες (και άλλες). Ούτε εχουμε τον λαϊκό λογο (όχι τον απλοϊκό, τον λαϊκό) που απαιτείται. Αυτα πρέπει να αλλάξουμε οποσδηποτε!
Εννοώ αυτό να είναι το τελευταίο μου. Οι διαπιστώσεις στη τελευταία παράγραφό σου σχετικά με τη (μη) λαϊκότητα δεν είναι δυνατό να “συμβαίνουν” από τυχαιότητα, ή από αβλεψία. Οι λόγοι των ανεπαρκειών τελικά δεν είναι δυνατό να είναι άλλοι από πολιτικοί. Με απλά λόγια, υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τις “αλήθειες” σας επί του συγκεκριμένου. Μιας και μιλήσαμε για “πράξη”, είναι πρακτικά αδιάφορο αν το σφάλμα βρίσκεται στον πυρήνα ή στο περίβλημα της αληθείας σας. (Για να μην αρχίσουμε πάλι να μιλάμε για τους καλούς και διαλεχτούς μας σπόρους που τους φταίνε τα άγονα εδάφη)
[Στην περίπτωση π.χ. των “πρεσπών”, αλλά και γενικότερα στα “εθνικά” ο άκαιρος και άτοπος (άουτ) δογματισμός εντοπίζεται στο δικό σας λόγο και όχι στο ΚΚΕ ή στη ΛΑΕ.]
Λες φίλε πικαπα οτι η αλήθεια μας οχ για την συμφωνία των ορεσπων βρίσκεται στην αθτια της μη λαικοτητας μας σε αντίθεση πχ με κκε κ λαε. Έχεις λάθος. Γιατί:
Α. Ας δούμε την αληθεια για την συμφωνία: Βάσει της συμφωνίας η Ελλάδα πουλα, ιστορία, εδάφη κ ονομα; ισχύει αυτο; όχι. Οποιος διαβάσει την συμφωνία (20 σελίδες ειναι μόνο), θα δει οτι κάτι τετια που ισχυρίζονται οι καπιταλιστές εθνικιστές ειναι απλά, ψέματα!
Β. Το ονομα “βόρεια μακεδονια”, ειναι ψευδές; αλυτρωτικο; όχι βέβαια. Θα ήταν, εάν η μακεδονια ως γεωγραφικη περιοχη ήταν μόνο μια και μόνο ελληνική. Όμως δεν είναι έτσι.
Γ. Παρολαυτα απορρίπτουμε την συμφωνία αυτη. Γιατί; διότι αυτη η συμφωνία ειναι που εντάσσει κ την βόρεια μακεδονια σε ρε κ νατο. Και παγιωνει την δυτική ιμπεριαλιστική σφαίρα επιρροής, έναντι της ανατολικης ιμπεριαλιστικης (ρωσια, κίνα, ιραν).
Όλα τα παραπάνω ειναι ψευδη ή αληθή; αυτο κρίνουμε πρώτα.
Τώρα, αν αυτές οι αλήθειες αφήνουν ενα μεγάλο κενό αυτο κατά την γνώμη μου ειναι το εξής: Ο πολύς κόσμος έχει διαοεδαγωγηθει ενθεν κακειθεν και με βαθιά ριζωμένα αλυτρωτικα εθνικά ιδεολογήματα. Όπως επίσης ο πολύς κόσμος φοβάται οτι η αποδοχή εκ μέρους της ελλαδας του ονοματος βόρεια μακεδονια, επιτρέπει μελλοντικές εδαφικές αξιώσεις απο τους γειτονες.
Για το πρώτο, θέλει δουλειά αποδόμησης των αλυτρωτικων εθνικιστικών μύθων που δεν την κανουμε σοβαρά. Για το δεύτερο, ο φόβος περι μελλοντικών αξιώσεων που διευκολύνονται, ειναι ψευδης. Αν ειναι να γίνει πολεμος, υπάρχουν χίλιες δυο άλλες δικαιολογίες για να γίνει. Το ονομα παίζει ελάχιστο ρόλο. Αλλα να το θυμόμαστε: Αν παίξει ρόλο το ονομα, αυτο θα γίνει εκ μέρους της Ελλάδας.
Χα! Ξαναμίλησα. Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα θέλει παραπάνω κουβέντα. Ξέρεις ότι διαφωνώ πολύ με αυτά τα συγκεκριμένα που λες, μα δε θα ανοίξω άλλα σεντόνια. Ενδεχομένως, ίσως, το προσπάθησα, έθεσα και συνέδεσα κάποια πράγματα με σχετική πρωτοτυπία σε σχέση με το τι κυκλοφορεί – και να σου πω, ζορίστηκα.
Αν επρόκειτο να σου ανταπαντήσω στα τελευταία, θα ανακάτευα πράγματα που έχουν χιλιοακουστεί και πάλι δεν θα καταλήγαμε λέω. Συγκλίσεις που είναι αδύνατες σε αυτή τη συγκυρία, ίσως επιτευχθούν σε επόμενη. Ίσως και όχι.
Σε κάθε περίπτωση σοβαρές απόπειρες για παραγωγή πολιτικής δεν μπορούν να γίνουν παρά στα πλαίσια συγκροτημένων μαζικών υποκειμένων, που ωστόσο θα χρειαστούν άλλες και νέες μεθόδους συλλογικής διανόησης και επίσης εμπλοκής των λαϊκών στρωμάτων, αντί διάσπαρτων προφητών σε πυθάρια. Έχεις δει το “ένας προφήτης.. μα τι προφήτης”;
Ναι κ είναι γαματη ταινία! Ο διαχωρισμός με βάση ιδεολογήματα και στην πράξη μεταρρυθμισμος κ τελεια ή επαναστατική φρασεολογία κ τελεία, συνιστά το όλον πρόβλημα…
Σεχταρισμος κ ενωτιτιδα: Δυο όψεις του ιδίου νομίσματος
…..
Επίσης φίλε πικαπα: Αν ο λόγος των κκε/λαε ήτα πιο αληθής ή πιο λαϊκό απο τον αντίστοιχο λογο του ΝΑΡ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα έπρεπε να παρατηρούσαμε αμοδο και της κοινωνικής κ της εκλογική επιρροής αυτών των 2 σχηματισμών, έναντι της ανταρσυα. Δεν βλέπουμε κάτι τετιο. Και μάλιστα η λαε συνεχώς συρρικωνεται.
Συνεπώς: Α. Το να λέμε την αλήθεια κ να την τεκμηριώνουμε ειναι η αλφαβητα και ένας σωστός πλοηγός ισον αφορά την κατεύθυνση. Β. Όμως, το να λες την αλήθεια δεν αρκεί καθόλου. Πρέπει να μπρεις να την κάνεις δύναμη αλλαγής συνειδήσεων, ανθρώπων, συσχετισμών. Εδω, έχουμε τεράστιο πρόβλημα.
Που εντοπίζω κατά την γνώμη μου το πρόβλημα λαικοτητας; επί τροχάδην:
Α. Σε έναν ελιτισμό που υπάρχει σε πολύ κόσμο και της αντικαπιταλιστικης κομμουνιστικής αειστερας (νεωτεροι κ μεγαλύτεροι). Συ ονομα του οτι “οοκυς κόσμος πιστεύει φανερά ψέματα κ σκιταδιστικα ιδεολογήματα”, τον παρατάμε γιατί οντως ειναι ψυχοφθόρα κ δύσκολη υπόθεση το να προσπαθείς να συζητάς και να δρας με αυτόν τον κόσμο αποδομωντας μύθους κ ψευδη βαθιά ριζωμένα.
Β. Στην κακή γλώσσα που χρησιμοποιούμε πολύ πολύ στμυχνα στα κείμενα μας. Πλαδαρά κ φλυαρα κείμενα με κοινότοπη δυσκοίλια γλώσσα.
Γ. Στο οτι δεν ασχολούμαστε με επιστημονικο τρόπο για την συνεχή μέσα στον χρόνο προσπάθεια αποδόμησης μύθων που νας φαίνονται ελάσσονες κ άνευ σημασίας, και που όμως διαμορφώνουν συνειδήσεις!
Aν τα παραπάνω αλλάξουν, θα έχουμε θετικοτατα απιτελεσματα
Για το ΚΚΕ: Τι να πούμε για το ΚΚΕ; Η παγιωμένη επιρροή που έχει στην κοινωνία, είναι κυρίως αποτέλεσμα τωνιστορικών του δεσμών (δεσμοί αίματος) με ένα κομμάτι του λαού. Αν δεν είχε διαφυλάξει αυτό, και αν στα λόγια δεν είχε αριστεροστροφάρει εδώ και αρκετά χρόνια, θα είχε συρρικνωθεί απίστευτα. Και ΕΝΑΣ βασικός λόγος θα ήταν, Η ΕΛΙΤΙΣΤΙΚΗ και χλευαστική του στάση απέναντι σε ΟΠΟΙΟ ΛΑΙΚΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ και ΚΙΝΗΜΑ είχαμε τα τελευταία 10 χρόνια: Χλευασε, έβρισε, αποστασιοποιήθηκε, και χτύπησε:
α. Τη νεολαιίστικη εξέγερση του δεκέμβρη του 08
β. Το μεγάλο λαϊκό κίνημα των πλατειών
γ. Ολα τα επιμέρους θεματικά κινήματα εναντίον των πλειστηριασμών και των πάσης φύσεως χαρατσιών (διόδια, ΔΕΗ κλπ)
δ. Το λαϊκό κίνημα κατά της εξόρυξης χρυσού στην Χαλκιδική
Σε ΟΛΑ τα παραπάνω κινήματα, ΔΕΝ συμμετείχε και με πολύ άσχημη πολιτική λογική. Αν μη τι άλλο το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με όλα τους τα στραβά, συμμετείχαν ενεργά και προσπάθησαν να μπολιάσονυ συνειδήσεις με μια αντικαπιταλιστική κομμουνιστική λογική.
Νομίζω ότι θα είχε ενδιαφέρον, ίσως και μεγάλο, να σχολιάσει κάποια στιγμή και ο ίδιος ο ομιλητής Θοδωρής Βουρεκάς με μια «δευτερολογία». Ας τον ενημερώσει κάποιος «δικός του» για την εδώ συζήτηση –μπορεί να μην έχει υποπέσει στην αντίληψή του.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στο εξωκοινοβούλιο και στο όραμά του για την κομμουνιστική επαναθεμελίωση.
(εδώ, ερμηνεύεται από την μακαρίτισσα…..)
https://kithara.to/stixoi/MjAxMTA5NzA0/thelo-mama-en-antrouli-papadaki-eleni-lyrics
Αντί να αφιερώνεις τραγούδια, δεν αφιερώνεις λίγο χρόνο για διάβασμα. Μπερδεύεις τον Μαρξισμό με τα αστεία τύπου Σεφερλή. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο
Είσαι μερακλής.
Αλλά θα σου αφιερώσω κι εγώ ένα για το ΚΚΕ και το όραμα του για τη λαϊκή εξουσία
https://www.youtube.com/watch?v=bSv8JsedGYk
ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΨΑΓΜΕΝΟΥΣ» (ΚΟΥΚΟΥΕΔΕΣ ΚΑΙ ΜΗ)
Νύχτωσε και στο Γεντί
Νύχτωσε και στο Γεντί
το σκοτάδι είναι βαθύ
κι όμως ένα παλικάρι
δεν μπορεί να κοιμηθεί.
Άραγε τι περιμένει
όλη νύχτα ως το πρωί
στο στενό το παραθύρι
που φωτίζει το κελί.
Πόρτα κλείνει πόρτα ανοίγει
μα διπλό είναι το κλειδί
τι έχει κάνει και το ρίξαν
το παιδί στη φυλακή.
https://www.youtube.com/watch?v=LhpKeW5Q5jo
Ρε λαθραναγγνωστη, τι μύγα σε τσίμπησε;
Γιατί εξαντλείται σε ειρωνίες;
Δεν είστε για παραπάνω;
Το ΚΚΕ βρήκε το ‘μαγικο κολπο’
Το σχέδιο συμφωνίας δεν είναι καλό γιατί τι φέρνει η κυβέρνηση. Το ίδιο ακριβώς σχέδιο αν το έφερνε ο Στάλιν η ο Ζαχαριάδης δεν θα είχατε ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα…
Αυτοί είστε κα μην απορειτε που έχει καταντήσει η αριστερά..
Οι δεσποσύνες της αριστοκρατίας που βάζανε αυτές τις προδιαγραφές για τον “αντρούλη” τους, όταν μετά τον πόλεμο παρακμάσανε, κατέληξαν ή στο ράφι, ή παντρεμένες με κάποιον χοντρό φαλακρό λαδέμπορα μαυραγορίτη της κατοχής, με πλαδαρή ιδρωμένη τριχωτή κοιλιά που τους έκανε τη ζωή κόλαση.
Γι αυτό, δείτε τις αναλογίες και κανονίστε……
De te fabula naratur…!!!
Όλα παίζουν το ρολο τους.Και οι παίκτες και ο προπονητής και το γηπεδο η έδρα, στο πως θα εφαρμοσουντα plays το κλιμα που φτιάχνεται αυθόρμητα ή τεχνητά,απο τα μεδιά,η διαιτησία, ο αθλητικός δικαστής.
Μετα είναι αυτοι που ισχυρίζονται οτι πρεπει να πεταξουμε το playbook, γιατί είναι ανφαρμοστό, η πραγματικότητα είναι ότι τα plays περιορίζουν την αυτενεργεια, την πληρη ανάπτυξη του ταλέντου, αλλά χρειαζεται επανάληψη, προπόνηση για να γίνουν τα plays, πιο εύκολα,φυσικά. Αλλοιωςμενει η μπαλλαστα χέρια του αρχηγού και αραχνιαζει.σαν το σοσιαλισμό.
Και φυσικά ,’φτιαξτε ομαδα’ για να νικάτε και την πασοκαρια!!
Εκτός απ το ράφι και τον λαδέμπορα, υπάρχουν και οι απλοί φυσιολογικοί άνθρωποι. Όταν όμως βάζει αντιφατικές προδιαγραφές, μαγνητίζεις τους απατεώνες, τους λαδέμπορες ή την αδιαφορία…..
“Ελάτε παρά τις διαφωνίες σας…”
Το ΚΚΕ είναι το ράφι ή ο λαδέμπορας;
Ο ένας πάλι μπερδεύει ως συνήθως τα μπούτια του…..
Δικτατορία του προλεταριάτου είναι η κομμούνα, με λαϊκό στρατό, με μισθούς εξισωμένους….δεν είναι η δικτατορία της ηγετικής κλίκας ΕΠΙ του κόμματος….και επί της κοινωνιας..μην τα μπερδεύετε..
Σωστά, άλλωστε ο comme-il-fault κομμουνιστής πρέπει νάχει χωνέψει τον “Δημοκρατικό Σοσιαλισμό” του Δαμιανού Βασιλειάδη, (εκδόσεις του ΠΑΚ), για ….να μην μπλέκει τα μπούτια του!
Αθάνατη πασοκάρα……
Τι είναι ο ΠΑΚ;
Το “αντιδικτατορικό κίνημα” του Παπατζή Β’, επί χούντας, πριν στηθεί το μπατσόκ. Μια άκαπνη σφραγίδα, δραστήρια κυρίως όπου δεν έκανε “τζιζ”, δηλαδή εκτός Ελλάδος, στη Δυτική Ευρώπη. Πρόπλασμα του μπατσόκ..
Πανελλήνιο αντιδικτατορικο κινημα, πακ: Ο πρόδρομος του πασοκ.
Βέβαια οι κκεδες σχολιαστές εδω μέσα, πετάνε το ενα τούβλο μετά το άλλο. Έτσι έμαθαν στο κομμα τους, έτσι κανουν.
Από την εποχή του ΠΑΚ κρατούσε η κολώνια της ηγεσίας του ΚΚΕ για τη συνεργασία των δημοκρατικών δυνάμεων. Κάποια έκδοση από το “δοκίμιο ιστορίας” στο μέλλον ίσως τα γράψει και αυτά.
Πακ λαέ δεν θα τα χαλάσουμε…
“Ένας”, comme-il-fault κομμουνιστής είναι αυτός που σχολιάζει κείμενα χωρίς να τα διαβάσει.
Παρόμοιος με αυτόν που θεωρεί ότι ο κομμουνιστής κρίνεται μόνο από το αν συμφωνεί με το ΠΓ είτε αυτό είναι υπέρ των αστικών κυβερνήσεων είτε όχι, υπέρ της ΕΕ (ΕΟΚ παλιά) είτε όχι, υπέρ του Κολιγιάννη ή του Ζαχαριάδη, υπέρ της θέσης για “ελληνικό ιμπεριαλισμό” ή όχι κλπ κλπ Και μάλιστα χωρίς να απορεί για τις αλλαγές.
Θα συνιστούσα στους κκεδες να δουν επειγόντως την ταινία ο θάνατος του Στάλιν. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΟΥΝ ΣΕ Όλα τα άπαντα του Στάλιν και 40 Τόμους Πράβδα.
Ααα! Εγώ έχω καλύτερες πηγές μαρξιστικών αναλύσεων.
Ράμπο ΙΙ & ΙΙΙ
‘Ολα τα έργα του Τζέημς Πάρις
……………………….
Ρε λαθραναγνώστη! Επί τέλους, δεν σέβεσαι τίποτε; Είσαι και μεγάλος άνθρωπος! Δεν θέλεις να πάρεις μέρος στη συζήτηση; Με γεια σου και χαρά σου! Γιατί, όμως, πρέπει να «γαμάς τη συζήτηση»* των άλλων;;;
* https://www.youtube.com/watch?v=qxUEsti9hKI
Λατρεύω Χαλβατζή μπαμπά. Απλά λατρεύω.
Κι ο γιος καλός είναι.
Eσυ αστειεύεσαι αλλά εγώ καθόλου. Απλώς η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ξεπερνούσε και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Όλα όσα περιγράφονται στην ταινία είναι απολύτως πραγματικά χωρίς καλλιτεχνικές αυθαιρεσίες…..ότι πχ ο Μολότωφ όντας κομισάριος εξωτερικών δεν γνώριζε την τύχη της συζύγου του, και μάλιστα δεν τολμούσε να ρωτήσει καν….από φόβο…ε λοιπόν αυτό είναι πιο σουρρεαλισμός από τους μοντυ παιθυον αλλά είναι ΑΛΗΘΕΙΑ, εφεύρεση όχι κάποιου σατανικού πράκτορα στα υπόγεια του Λανγκλε’υ αλλά του σατανικού μυαλού του ΠΑΤΕΡΟΥΛΗ…..σας δίνω συγχαρητήρια για τον σοσιαλισμό σας…
Το επιβεβαιώνεις κι εσύ που ξέρεις….Ε?
Εγω πάντως, δεν αστειεύομαι καθόλου. Σου δίνω τροφή για τη σκέψη…..
……τη δική σου σκέψη, μην παρεξηγηθούμε…
Οι σχολιαστές του ΚΚΕ ξεπερνάνε σε σταλινολαγνεια το ιστορικό Ν.Κεπεση, το ΓΧονζεα και την ΣΑΚΕ. Το ΚΚΕ όμως έχει κάνει αυτοκριτική (με τον τρόπο που κάνει το ΚΚΕ αυτοκριτική).
Πρόσφατα προχώρησε και σε ΠΟΛΙΤΙΚΗ αποκατάσταση του τροτσκιστη Α.Βελουχιωτη, του ιδρυτή του ΕΛΑΣ που μετέφερε την κομμουνιστική αντίσταση από τις πόλεις στην αγροτιά, δημιουργώντας έτσι ένα από τα μεγαλύτερα κομμουνιστικά στρατεύματα στην μετά το 1917 Ευρώπη…
Το ΚΚΕ έχει προχωρήσει σε ανάλυση των αιτίων της παλινόρθωσης ρίχνοντας το βάρος στην ελλειψη λαϊκού εργατικού ελέγχου (φορμαλισμός και γραφειοκρατία στην λειτουργία των Σοβιέτ).
Γενναία είδε την παρακμή του κομματικού δυναμικού του ΚΚΣΕ.
Υπερτονίζει βέβαια την εξωτερική επέμβαση μέσω πρακτόρων (η πρακτορολογια είναι η εύκολη λύση).
Δεν είναι αλήθεια ότι το ΚΚΕ είναι μόνο στα λόγια επαναστατικό. Όχι τουλάχιστον περισσότερο από την υπόλοιπη αριστερά.
Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στους αγανακτισμένους δεν κρίθηκε από τον φόβο απέναντι σε ‘καθε’ λαϊκό κίνημα. Ο λόγος που απέρριψε αυτό το κίνημα ήταν ότι ο χαρακτήρας των συνθημάτων,, τ ο εντελώς ααπολιτικ σκεπτικό, φώναζε από μακρυά ‘μικροαστισμος’….Ο Τρότσκι λέει ότι οι μικροαστοί σε περίοδο οικονομικής κρίσης έχουν την τάση να χάνουν την μπάλα σε πολιτικό επίπεδο και να παρασύρονται σε απολιτικ συνθήματα γιατί δεν έχουν την ταξική καθαρότητα που απαιτείται και δεν μπορούν να δουν πέρα από την μύτη τους….ένα τέτοιο μικροαστικό κίνημα μόνο με καταστολή μπορείς να το ;ντιμετωπισεις. Παρόμοια στάση είχε και ο Λένιν…τα άλλα κόμματα της αριστεράς έχουν την τάση να θεωρούν τους μεσαίους σαν μέρος του λαού…το οποίο δεν είναι σωστό. Ειδικά σήμερα που τα μεσαία στρώματα έχουν λόγω την γενικής οικονομικής ανόδου των τελευταίων 100 ετών, έχουν την τάση να τρίβονται με την αστική ταξη. Τριβή με κάθε έννοια της λέξης, οικονομικά, πολιτικά,πολιτιστικά.ηθικα.
Για το αν εχει κανει καμια σοβαρη αυτοκριτικη το κκε, επετρεψε μου σ.τ., να εχω αλλη αντιληψη απο την δικη σου. Δεν εχει κανει, εκτος και αν αυτοκριτικη ονομαζουμε ενα σωμα απο εγγραφα ηλεκτρονικα κ απο χαρτια, το οποιο 70 χρονια μετα δεν κοστιζει τπτ στο βα το γραψει. Ασε δε που και αυτα που γραφει ειναι μισολογα.
Ομως, Το θέμα μας αγαπητέ Σ.Τ. Σε αυτο το νημα σχολιων, ΔΕΝ είναι το ΚΚΕ. Για τα του ΚΚΕ πεστε τα στα σχολια των ιστοσελίδων του κατιούσα κ 902. Το θέμα μας ειναι τα ζητήματα που θέτει τι κείμενο του Θοδωρή βουρεκα. Ευχαριστω
Σε διαβάζω προσεκτικά… οπως και τον Κώστα, Μάλλον είναι τα σχόλια σου που με κρατάνε εδώ, οι υπόλοιποι σχολιαστές μάλλον διαβάζονται διαγωνιως, ειδικά κάποιον τον ‘πηδαω’ σε κάθε ευκαιρία, ξέρω ήδη τι θα διαβάσω…
Δεν υποχρεωνω κανένα να συμφωνεί μαζί μου, ούτε θεωρώ ότι ξέρω περισσότερα από άλλους. Απλώς αγαπάω την αλήθεια περισσότερο από την κομματική γραμμή. Δεν είναι υπαινιγμός για σένα αυτός, το λέω για τους Τροτσκιστες που ίσως διαβάζουν και θα με θεωρούν ΚΚΕ και για τους κκεδες που αυτά που διαβάζουν τους σκανδαλιζουν..
Για το θέμα της ανάρτησης θα αναφερθώ κι εγώ.
Σε ευχαριστώ σ.τ. για τα καλά σου λόγια, κ συγνώμη αν φανηκα απότομο στο σχολιο..
Μιας και η συζήτηση εξελίχθηκε σε καλλιτεχνική:
Ο κινέζος κοσμοκαλόγερος, ζωγράφος και ποιητής σουν τζου επονομαζόμενος και κουγκ φου, είχε καταγράψει για την πολιτική τέχνη τα εξής:
Κάνεις ένα βήμα μπρος και γυρνάς να δεις ποιος έρχεται. Αν έρχονται πολλοί αφήνεις πάντα κάποιον άλλο να κάνει το επόμενο πρώτο βήμα μπρος. Το ίδιο κάνει και ο επόμενος και μόνον έτσι πάτε όλοι μαζί μπροστά. Αν δεν έρχονται πολλοί υπολόγισες λάθος. Κάνεις τότε δύο βήματα πίσω για να βλέπεις που πάνε όλοι οι άλλοι.
Η διάσημη αυτή τεχνική έγινε τελικά γνωστή σε όλο τον κόσμο με τον τίτλο:
ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣ, ΔΥΟ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ
Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτή ήταν προγενέστερη τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων. Από επιγραφή που βρέθηκε στη βόρεια Μακεδονία στην περιοχή της Πέλλας προκύπτει η ίδια ακριβώς τεχνική με τον τίτλο:
ΠΟΥΠΑΣΡΕΚΑΡΑΜΗΤΡΟ ;
Αγαπητέ λαθραναγνώστη και λοιποί ΚΚΕδες συνχολιαστές. Αν δεν έχετε να πείτε κάτι σοβαρό, τουλάχιστον μην εξευτελίζεστε.
Ευχαριστώ
Δεν ξέρω τι εννοείς “κάτι σοβαρό”. Σοβαρά μιλάω κι εγώ, αλλά το λέω με λίγο χιούμορ. Πολλά σοβαρά πράγματα, λέγονται μ αυτό τον τρόπο.
Το κείμενο είναι άκρως αντιφατικό, ενδεικτικό μιας κατάστασης “αιθεροβασίας” του εισηγητή. Από τη μία μιλάει για τον “καθοριστικό πυρήνα της μαρξικής αντίληψης για τον κομμουνισμό που είναι ο μαρασμός, η απονέκρωση και τελικά η κατάργηση του κράτους, καθώς και κάθε μορφής επιβολή και εξουσία.” και: “Να σημειώσουμε μάλιστα εξαρχής πως δεν είναι θέμα του απωτάτου μέλλοντος, αλλά θέμα που επικαθορίζει από σήμερα σοβαρές πλευρές της επαναστατικής πολιτικής.”
Κι από την άλλη, τα ακυρώνει: “Φυσικά όλα τα παραπάνω τα αντιμετωπίζουμε, όπως αναφέρεται και στο Σχέδιο Προγραμματικής Διακήρυξης, «με σταθερή την αντίληψη πως χωρίς να συντριβούν η αστική ιδιοκτησία και το κράτος οι πειραματισμοί αυτοί θα φυτοζωούν το πολύ-πολύ στα διάκενα της καπιταλιστικής παραγωγής ή θα καθηλώνονται τελικά σε συμβολικό επίπεδο».”
Δηλαδή, τι ακριβώς προτείνει?
Έχει ποτέ υπάρξει επανάσταση χωρίς να ακολουθήσει μια περίοδος αυταρχισμού?
Αντιλαμβάνεται ο αρθρογράφος, ότι για να συντριβεί η αστική ιδιοκτησία και το αστικό κράτος, απαιτείται μια περίοδος όπου το εργατικό κράτος θα πρέπει να είναι τόσο ισχυρό και τόσο συγκεντρωτικό όσο δεν φαντάζεται κανείς?
Ο Ροβεσπίερος, ο Μαρά, η Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας, αν θές και ο Στάλιν και η ΤΣΕΚΑ, η KGB……δημιουργήθηκαν χωρίς να υπάρχει λόγος? Αυτά τα πράγματα, είναι κοινωνικές στοιχειώδεις νομοτέλειες, όπως η βαρύτητα στη Φυσική. Μπορείς με το “ετσι θέλω” να τις παραβλέψεις? Αν παραβλέψεις τη βαρύτητα, θα πέσεις και θα τσακιστείς. Αν παραβλέψεις τις κοινωνικές νομοτέλειες, επίσης θα τσακιστείς! Θα σε τσακίσει το αστικό κράτος, που δεν θα το έχεις τσακίσει εσύ με το δικό σου εργατικό κράτος…..
Εμ αυτο λέω ότι “γράψτε κάτι σοβαρό όσα μέλη κ φίλοι του κκε σχολιάζετε εδω μέσα”. Γιατί και το σχολιο σου αυτο αγαπητέ λαθραναγνωστη, δεν είναι σοβαρό:
Α. Γιατί δεν υπάρχει η αντίφαση που επισημαίνει στο κείμενο. Κανένας δεν απορρίπτει και όλοι δεχομαστε την αναγκαιότητα ύπαρξη κράτους μετά την επανάσταση, διότι χωρίς συγκεντρωτικες διαδικασίες, χωρίς ΚΑΙ τον συγκεντρωτισμό στην εργατικη/λαικη εξουσια/δημοκρατια, δεν μπορεί να νικήσει η επαναστατημένη κοινωνία.
Β. Αυτο όμως που δεν θες με τπτ ούτε εσυ ούτε το κκε να δείτε, ειναι οτι, αυτός ακριβως ο συγκεντρωτισμός που κάνει απαραίτητη την ύπαρξη κράτους (μυστικών υπηρεσιών, στρατου υπουργείων, διπλωματίας, και άλλων μηχανισμων) προκειμένου να επιβιώσει κ να νικήσει η επαναστατημένη κοινωνία, ειναι παράλληλα και μια δομική αιτια που φράζει την πορεία προς τον κομμουνισμό.
Διότι, οι μηχανισμοί που συγκροτούν το κράτος (κ το εργατικό κράτος), ειναι ολιγάριθμοι, εχουν μεγάλη εξουσία, ασκούν εποπτικό κ ελεγκτικό ρόλο πάνω στην κοινωνία. Για το συμφέρον της επανάστασης; βεβαίως! Όμως παράλληλα, αντικειμενικά, απο την φύση τους δλδ, αποκόπτονται σταδιακά απο την κοινωνία, φτιάχνουν τις δικές τους παρέες, κλίκες και τελικα, φτάνουν να αντιλαμβάνονται δικά τους ιδιοτελή ταξικά συμφέροντα, διαφορετικά απο αυτά της εργατικης τάξης.
Ε έχει έρθει η ώρα, αναγέννησης κ ανάδυσης μιας νέας άρχουσα εκνεταλλευτριας τάξης! Παρόλο που η καπιταλιστική τάξη νικήθηκε κ έχασε. ΑΥΤΟ έγινε στην εσσδ ήδη από το ’30, αυτο έγινε κ στις υπόλοιπες χώρες του υπαρκτού.
Η δε κίνα, βιετναμ κλπ, δείχνει που θα είχε φτάσει η καπιταλθστικοποιηση της εσσδ και των λ.δ. Αν δεν είχαν καταρρεύσει.
Όλη αυτη η ανάλυση, απουσιάζει απο το κκε, το οποίο μάλιστα, την απορρίπτει κιόλας. Τοση αγνοια κ μεταφυσικη απο το κκε
Πλιζ μονο μην αρχιστετε και παλι τις τροτσκοσταλινομαχιες. Παρακολουθω για να μαθω κατι καινουργιο κι οχι τα ιδια: Στο φιναλε καλυτερα ειναι τα παλιοτερα:
http://agonaskritis.gr/%CE%B7-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9/
Δεν είναι όλοι οι αναγνώστες της παντιέρα παλαιοκομματικές όπως εσύ φίλε μου…..δεν ξέρουν όλοι, όσα ξέρεις εσύ ο παλιός….πχ ότι αυτά που ξέρουμε μετά το άνοιγμα των αρχείων επί Γέλτσιν, πχ τα έλεγε ο Τρότσκι από το 1936, οπότε άκουγε τους Τροτσκιστες είναι πολύ μπροστά από την εποχή τους…θα σου πουν πχ ότι
Δεν είναι αριστερός λόγος να λες ότι
Αφού τα έθνη υπήρχαν από πριν τον καπιταλισμό, θα υπάρχουν και στον αιώνα τον άπαντα….
Πρόσεξε γιατί ο λόγος σου -η σκέψη σου πέφτει αθέλητα νομίζω, σε κλισέ όσο και αν προσπαθείς απ’ ότι λες τουλάχιστον, να τα αποφύγεις….
Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των καθαρμάτων .
(Όχι ο εθνικισμός, ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΌΣ!!!!)
Φίλε μου, υποστήριξα αυτή τη συζήτηση με υπέρβαση δυνάμεών μου, γιατί μπορεί ίσως να γίνει καλή αφορμή, αν εσείς βάλετε τη μπάλα κάτω και τα πείτε καλύτερα, χωρίς να χρειάζεστε τόσες φλυαρίες όσο εγώ:
1) Στο βαθμό που μπορώ να είμαι βέβαιος για αφηρημένες έννοιες,, προβλέπω πως τα έθνη ΔΕΝ θα υπάρχουν στον αιώνα τον άπαντα. Το ίδιο μάλλον βέβαιος είμαι ότι θα υπάρχουν στον επόμενο αιώνα τουλάχιστον ως μεταπλάσματα. Με τη καρδιά στις χιλιετίες που έρχονται, ωστόσο το μυαλό μου δεν μπορεί να μην περιορίζει την εμβέλειά του στο σχετικά ¨”ορατό” μέλλον. Σε αυτό λοιπόν το αναγκαστικά περιορισμένο πλαίσιο δυνατοτήτων μου, ο πατριωτισμός και ο διεθνισμός είναι ένα και το αυτό. Δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο. Όταν πάψουν να υπάρχουν τα έθνη, δεν θα υπάρχει ούτε ο διεθνισμός. Μέχρι εκεί φτάνω.
2) Δεν ξέρω τόσα πολλά λεπτομερή.. Δεν προλαβαίνω. Αντίθετα, προσπαθώ να έχω πρόσβαση σε αρκετά διαφορετικά γνωστικά πεδία, να βλέπω αναλογίες και να συνδέω τα πεδία. Αρκετά τα διαβάζω διαγωνίως γιατί η διδακτέα ύλη είναι άπειρη και η δουλειά μου δεν είναι των “ανθρωπιστικών επιστημών”. Και επίσης φροντίζω ώστε ποτέ να μην αποκόβομαι από τη δουλειά του σώματος.
3) Πολύ φοβάμαι φίλε μου τους ειδικευμένους,γνώστες ειδικά σε πολιτικά θέματα. Όσοι δεν χαθούν στο σχολαστικισμό της λεπτομέρειας, φοβάμαι πως θα γίνουν οι χειρότεροι γραφειοκράτες του μέλλοντος.
Τι να σου πω ρε φίλε, έχω χρόνο για τις λεπτομέρειες ίσως γιατί δεν αθλούμαι, δεν παίζω στοίχημα, δεν διαβάζω αθλητικό τύπο, ούτε πολιτικό εξάλλου,δεν επαιζα μετοχές παλιά, γενικά δεν ανήκω στο μέσο όρο. Το ξέρω ότι αν ήμασταν στην ΕΣΣΔ εσύ θα ήσουν στην κυβέρνηση και εγώ στην αντιπολίτευση και πάντα εκεί θα είμαι…αιώνια ψαχνωντας τις λεπτομέρειες…
Σε παρακαλώ, δε θα με βάλεις ποτέ στη κυβέρνηση. Όταν λέω δουλειά εννοώ σκάψιμο, φύτεμα, κλαδεμα, ψιλομπετά, και διάφορα μαστοριλίκα. Το έχω κάνει προληπτικά και συστηματικά, μη μας κάτσει καμιά πολιτιστική επανάσταση και κανας Μάο, έτσι που τον έχουμε ξεχάσει ανυποψίαστοι κοιτώντας τη λεπτομέρεια.
Το πρόβλημα φίλε μου, δεν είναι αν ψάχνεις τις λεπτομέρειες σε μια κοινωνία που μόλις αναδύεται από μια επανάσταση, όπως η ΕΣΣΔ, αλλά τι κάνεις όταν σ αυτές τις λεπτομέρειες, συναντήσεις ……τον διάβολο!
Θα σε πείσει να κάνεις συμφωνία μαζί του, δήθεν για το καλό, ή θα θυμηθείς τον γερο Φάουστ και θα τον μπλοκάρεις, ξέροντας ότι συμφωνία με τον διάβολο είναι πάντα για κακό?
Η στάση που θα κρατήσεις σ αυτό το θέμα θα σε τοποθετήσει αυτόματα στην συμπολίτευση ή στην αντιπολίτευση.
ΟΚ, αυτό δεν έχει τέλος, αλλά από όλη αυτή την ιστορία, ειλικρινά δεν βλέπω παρά μόνο γκρίνια. Δηλαδή το απλό μυαλό μου καταλαβαίνει, αν αφήνατε τον Λέοντα, όλα θα πήγαιναν καλά. Επετρεψέ με να αμφιβάλλω, Άλλοι πάλι είναι κολλημένοι με το Μαο. Αλλά όλοι αυτοί ήταν ένα σύνολο συμβάντων και εκδοχών και η ιστορία πήρε ένα δρόμο. Οι καταναγκασμοί που ήταν παρόντες θα εκδηλώνονταν, με κάποια άλλη μορφή και άλλες ίσως λεπτομέρειες. Η ιστορία είναι αυτό που πραγματώθηκε και συμπεράσματα βγάζουμε από αυτό που πραγματώθηκε και όχι από το τι θα γίνονταν “αν με άκουγες εμένα σε αυτά που σε τα έλεγα”. Αυτά είναι υποθέσεις και δεν είναι ιστορία.
Αντί να βλέπεις διαβόλους, δες ανθρώπους με τα καλά και τα στραβά τους, που τόσο μπορούν, τόσο κάνουν. Αυτά όλα δεν είναι λόγος να σπαταλούμε ατέλειωτες δυνάμεις σε άγονες αντιπαραθέσεις και να αλωνίζουν τα άλιεν,
Το σημαντικότερο νομίζω και που δεν ακούστηκε καθόλου στη συζήτηση είναι ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο. Επομένως, οι ανασκοπήσεις που θα ήθελες να κάνεις εδώ θα είχαν μικρή χρησιμότητα για το μέλλον, ασε που πάλι μόνο το πλάκωμα θα έμενε: Οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά. Τα ανεκπλήρωτα είναι πράγματι εμβρυακή κληρονομιά από το και 1789, με τις διασαφήσεις του 1871 και του 1917 και παραμένουν ανεκπλήρωτα.
Αλλά πλέον μετά το 1991 έχουν μεταβληθεί δραματικά τα φυσικά δεδομένα του πεδίου, των επαναστάσεων, των διακυβερνήσεων, των πολιτικών, των πολεμικών, και φυσικά των παραγωγών και καταναλώσεων. Προτιμότερο των συνεχών ενατενίσεων στο παρελθόν και στις σοσιαλιστικές “χαμένες πατρίδες” είναι να παράξουμε τη “φυσική” του σήμερα. Επιμένω ότι οι ανασκοπήσεις χρειάζεται να είναι μινιμαλιστικές, αντί να εξαντλούμαστε σε αυτές.
Συμφωνώ πικάπα. Οι ανασκοπήσεις δεν έχουν νόημα αν εξαντλούμαστε σε αυτές, ή αν ψάχνουμε δικαίωση σε αυτές του στυλ “αν ήταν ο Τρότσκι, ο Μάο κλπ”. Δεν έχει νόημα κανένα.
Θα συμφωνούσα μαζί σου, σχετικά με την ενασχόληση με τις λεπτομέρειες και το παρελθόν, αν οι αντίπαλοί μου, ταξικοί και ιδεολογικοί, κάνανε κι αυτοί το ίδιο. Το θέμα όμως είναι ότι δεν το κάνουν. Με την επίθεση π.χ στο πρόσωπο πχ του Στάλιν, θέλουν να ακυρώσουν ολόκληρο το σοσιαλιστικό εγχείρημα και όλους όσους το στήριξαν. Εξ άλλου, η μελέτη της ιστορίας, μας διδάσκει, μας βοηθάει να εντοπίσουμε τα λάθη που έγιναν, να απομονώσουμε τα λάθη από τα σωστά, να εντοπίσουμε την/τις πηγές των λαθών, ώστε να μην τα επαναλάβουμε.
Δεν μπορείς να μηδενίζεις το κοντέρ. Στην πραγματική ζωή, τα πράγματα έχουν συνέχεια, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Αν το κάνεις εσύ, ο αντίπαλος, που σε προτρέπει να το κάνεις, θα πλεονεκτήσει.
Η επίθεση στον Στάλιν; Και η επίθεση στον Τρότσκι;
Α, είσαι κι εσύ της θεωρίας των δύο άκρων…….
Εμένα κανείς δε μου έχει εξηγήσει ακόμη τι θα τρώμε άμα φύγουμε από το ευρώ και την ΕΕ (είμαι φουλ υπέρ της άμεσης εξόδου ό,τι κι αν γίνει).
Ας μου πει όμως πρώτα κάποιος τι θα τρώμε και μετά να έρθει να μου ζητήσει ψήφο.
Ναου γιου τοκιν. Μπατ γουατς νεξτ ιφ γουι λουζ δις ?
https://www.thepressproject.gr/article/137344/Venceremos-I-Kouba-tou-sosialismou-tis-timis-kai-tis-aksioprepeias-giortazei-ta-60-xronia-tis-Epanastasis
Μόνο η Κούβα ξέφυγε από το μοντέλο των Λ.Δ. και της ΕΣΣΔ δλδ του ονομαζόμενου και “υπακρτού σοσιαλισμού”. Και ξέφυγε, διότι μάλλον ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΕ πολύ νωρίς ότι ΧΩΡΙΣ ουισιαστική δημοκρατία στην κατεύθυνση της άρσης ή έστω της άμβλυνσης της τελευταίας και πιο καθοριστικής ταξικής διαίρεσης που είναι η αντίθεση κυβερνώντων/κυβερνομένων, ΔΕΝ βλέπουμε κομμουνισμό, ούτε με το κυάλι.
ΑΥΤΗ την ανάλυση αποδέχομαι ως μια ουσιαστικά διαλεκτική, υλιστική μαρξική ανάλυση: ΔΕΝ αρκεί καθόλου να πάρει ένα ΚΚ όποιο και να είναι αυτό, όποια χαρακτηριστικά και να έχει. ΔΕΝ αρκεί καθόλου η αναγκαία συγκρότηση ενός εργατικού κράτους που είναι αναγκαίο, ακριβώς γιατί χωρίς αυτό ΔΕΝ θα αντέξει η επαναστατημένη κοινωνία στην πίεση των καπιταλιστικών χωρών/κρατών.
ΠΡΕΠΕΙ παράλληλα, να οικοδομούνται και όργανα, θεσμοί (και η ανάλογη αντίληψη) άμβλυνσης της ταξικής αντίθεσης “κυβερνών/κυβερνούμενος”, που να διαχέουν την εξουσία προς τα κάτω. Η οργάνωση και ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ της εργατικής τάξης και του υπόλοιπου λαού, η ελευθερία λόγου και έκφρασης, η ύπαρξη κομμάτων κλπ, είναι ορισμένοι βασικοί πυλώνες μιας τέτιας αντίληψης. Και είναι αυτή η αντίληψη που απουσιάζει ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ απο την πλεοψηφία των εναπομεινάντων ΚΚ παγκόσμια (του ΚΚΕ συπεριλαμβανομένου).
Δεν έχει μελετηθεί επαρκώς η Κούβα έχω να πω εγώ και το καταθέτω και σαν προσωπική και συλλογική αδυναμία. Είχαμε τα Τσε Γκεβάρα του Λοίζου στα φεστιβάλ εκείνων των κομμουνιστών που εκπροσωπούσαν όσους δεν τον πολυήθελαν και τα καινά δαιμόνια που έβαζε στην ειρηνική συνύπαρξη με τον ιμπεριαλισμό και έναν γενικό θαυμασμό για την αντοχή της κλπ. Είχαμε και το ότι έπρεπε να γίνουν περισσότερα και βαθύτερα που έλεγε έτσι γενικά και αόριστα το εξωκοινοβούλιο είτε μαοικής είτε τροτσκιστικής κοπής. Μελέτη όμως δεν είχαμε. Σήμερα έχουμε ένα ΚΚΕ σιγά σιγά να την αποκηρύσσει, ή να της κάνει έντονη κριτική. Δεν θα ήταν έγκλημα καθοσιώσεως είτε το ένα είτε το άλλο αν δεν ήταν ενταγμένο στην γραμμή που θέλει να αναδείξει την ανημπόρια του κινήματος, στην Ελλάδα και διεθνώς. Έχουμε δηλ μια πρόταση γραμμής αποτίμησης του ΚΚ από το ΚΚΕ που συνδυάζει απόλυτη αυστηρότητα για το ΚΚ μέχρι το 56, απόλυτη επιείκεια για το ΚΚ μετά το 56 και απόρριψη σήμερα του οτιδήποτε πάει να κινηθεί. Απόρριψη του πως επαναστατική εξουσία, βασικά καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, σχέδιο και αγορά και σχέσεις με αναδυόμενους διεθνείς πόλους μπορούν να δημιουργούν ένα υπόδειγμα. Απόρριψη του πως αυτοοργάνωση, κατάληψη του κυβερνητικού κέντρου, αντιιμπεριαλιστική πολιτική και φιλολαϊκές τομές δημιουργούν ένα άλλο υπόδειγμα που συνεργάζεται με το πρώτο. Απόρριψη του πως αυτά τα 2 συνεργαζόμενα υποδείγματα μπορούν να παίζουν με τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να αξιοποιούν υπέρ τους την δυναμική της ανάδειξης πόλων αντιθετικών προς τον ευρωατλαντικό. Την ίδια ώρα και οι αριστερές αντιπολιτεύσεις σε γενικότητες μένουν. ¨Οτι στην Κούβα εφαρμόστηκε κάποιο σχήμα σταδίων και θα γίνει αργά ή γρήγορα σκληρή καπιταλιστική παλινόρθωση. Η πραγματικότητα της αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης είναι κάτι που δεν χωράει στα προκάτ σχήματα τους που λένε πως αν δεν είναι σοσιαλιστική επανάσταση είναι αστικός εκσυγχρονισμός και Λαικό Μέτωπο σε στυλ Ισπανίας και Γαλλίας την δεκαετία του 30 ή μπααθικός καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός ¨΄Η ότι η Κούβα ήταν απλά ένα ακόμα μπρεζνιεφικό γρανάζι και αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσει τα άλλα.
Οι δεκαετίες περνάνε, οι νεκροθάφτες της Κούβας, ιμπεριαλιστές, αυτόκλητοι επαναστάτες κομμουνιστές και όψιμοι μπρεζνιεφικοί αντικαπιταλιστές (!!) μένουν με την όρεξη. Αλλά και πάλι σοβαρή μελέτη της Κούβας δεν έχουμε που να μας οδηγεί σε αριστερή επαναστατική κριτική της πορείας της Επανάστασης. Που σημαίνει μια κριτική που θα μας εξοπλίζει εμάς εδώ ακόμα περισσότερο και όχι να μας αφοπλίζει. Δεν θα έπρεπε, παρόλη την δυσκολία την οποία περνάμε με την συντριπτική μας ήττα από την ιμπεριαλιστική ευρωατλαντική επέλαση εδώ και 10 χρόνια να τα αφήνουμε αυτά έτσι. Και, ίσως, ειδικά εν μέσω αυτής της συγκυρίας δεν θα έπρεπε να τα αφήνουμε έτσι. Δεν μπορεί να κάνει το ΚΚΚ συνέδριο και να μην μας απασχολεί, να μην το παρακολουθούμε, να μην παίρνουμε μέρος στον διάλογο. Δεν μπορεί να εκπονείται νέο Σύνταγμα και πάλι να μην παρακολουθούμε τι γίνεται ή να περνάνε τα 60χρονα έτσι απ έξω απ έξω.
Έκανε, κατά την γνώμη μου, μια φιλότιμη προσπάθεια στο πλαίσιο ενός άρθρου ο σ. Τόλιος και οφείλω να το καταθέσω.https://iskra.gr/60-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BF/ Πρέπει όμως να γίνει μια μόνιμη πτυχή και έκφραση του προλεταριακού διεθνισμού στην πράξη στην πρακτική μας και στο πως σκεφτόμαστε. Να μελετάμε, να αποκομίζουμε αισιοδοξία και επαναστατικές ιδέες για εδώ από τα εκεί καλά και όσο μας πέφτει λόγος να λέμε για τα αρνητικά και να σκεφτόμαστε σαν οιωνεί λαική εξουσία μιας επαναστατημένης Ελλάδας, ποιες σχέσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης και αγώνα μπορούμε να έχουμε με την επαναστατημένη Κούβα.
Κώστας
Ανάλογα με τα εργαλεία του καθενός ερμηνεύεται το κουβανικό φαινόμενο!!!
Πχ, όσοι ξέχασαν τα βασικά, θεωρούν ότι οι μεταβατικοί κοινωνικοοικονομικό σχηματισμοί δεν εξελίσσονται αλλά παραμένουν αμετάβλητοι στο χρόνο. Όπως οι φάροι στο πέλαγος…
Όμως, και ςεδω μεταχειρίζομαι την ανάλυση του ΚΚΕ, όταν η γραφειοκρατία απέκτησε κομποδεμα, το οποίο έπρεπε να μετατραπεί από χρήμα σε κεφάλαιο, τότε έσπασε τα δεσμά της σοσιαλιστικής οικονομίας και είχαμε τα γκορπατσωφικα…
Ανάλογα η Κούβα φτάνοντας στην ίδια φάση, αλλάζει το σύνταγμα της για να επιτρέψει την λειτουργία μετοχικών επιχειρήσεων σε ειδικές οικονομικές ζώνες….μπορεί εκεί να μην πάει το κεφάλαιο made in USA, αλλά σίγουρα θα πάνε Κινέζοι και άλλοι.
Τώρα αν αυτό αποτελεί κάποιο αντιιμπεριαλιστικο πόλο, δεν το ξέρω αλλά αμφιβάλλω.?
Η κουβα διέφερε απο όλες τις υπόλοιπες λ.δ. κ την εσσδ, διότι σε αντίθεση με αυτές, πειραματίστηκε πολύ περισσότερο, κ επιστημονικα κ οργανωμένα, στα εξης
Α. μη οικονομικα κίνητρα για την παραπάνω εργασία:
Β. Ενεργός συμμετοχή των εργαζομένων κ του υπολοιπου λαου στην διεύθυνση της πορείας της χώρας, μέσω των λαϊκών συνελεύσεων κ των συμβουλίων των χωρων δουλειάς.
Γ. Υπαρκτη -κ σίγουρα πολύ περισσοτερη απο τις άλλες λ.δ. κ την εσσδ, ελευθερία λόγου κ έκφρασης για τον κόσμο. Έτσι ώστε, να οξύνεται το πολιτικό κριτήριο του κόσμου κ όχι να αμβλύνεται όπως συνέβη στην εσσδ σταδιακά μετά το ’30 κ στις άλλες λ.δ.
Αυτά είναι ορισμένα που γνωρίζω. Προφανώς κ ανέπτυξε γραφειοκρατία, προφανώς κ έχει κράτος. Αυτά είναι αναγκαία κ αναπόφευκτα οσο υπάρχει ακομα δυνατός καπιταλισμός. Αλλα ανέπτυξε και κάποια σοβαρα αντίβαρα σε αυτά. Κάτι που δεν διανοηθηκαν καν να κάνουν τα κ.κ.των άλλων λ.δ.ωκ της εσσδ. Και που τα κατειγγειλαν κιόλας, σαν αριστερισμό, μικροαστισμό κλπ, καληώρα, όπως κάνει κ το κκε σήμερα που δεν θέλει να βγάλει κανα σοβαρό συμπέρασμα απο την ταξική μετάλλαξη, εκφυλισμό κ κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Και τα χαλια αυτωνων, τα τρώμε στην μάπα 30 χρονια πια, με την συκοφαντηση του κομμουνισμού που επέτυχαν.
Και επειδή κόλλησα κι εγώ, τη στιγμή που δεν νομίζω πως θα έχουμε κάποια συνέχεια, ήθελα να πω κάτι στις “οργανώσεις” που τυχόν διαβάζουν.
Σαν ένας σχετικά “άσχετος” άνθρωπος που δεν τρίβεται με αυτό που εσείς λέτε “κίνημα”, όπως εσείς το εννοείτε, παρά κατ εξαίρεση.
Δεν είναι ποιος την έχει πιο μεγάλη τη γνώση, ή την επαναστατικότητα. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που ξέρουν πολλά, άσχετα αν δεν θα τα εκφράσουν με τόσα λόγια. Συνήθως τα λένε ορθά κοφτά με μια κουβέντα. Και είναι αυτή σοφότερη. Αντί να ψάχνετε το σωστό το σοσιαλισμό, ψάξτε το σωστό τρόπο να τους βρείτε. Είναι πολλοί -και μάλλον περισσότεροι από όσους μπορείτε να αντέξετε.
Ναι συμφωνώ, τα πολλά λόγια είναι παπανδρεισμος,, από την άλλη και τα λίγα και σταρατα δεν μας βοηθάνε, τα λίγα λόγια και σταρατα είναι Στέφανος Χίος είναι Άδωνις Γεωργιάδης, δεν θα πάρω….
Σε αυτό που έχω άλλη άποψη σ.τ. με το σχόλιο σου, είναι ότι, τα λίγα λόγια και σταράτα, ΔΕΝ είναι Στέφανος Χίος, ΔΕΝ είναι άδωνις! Στέφανος Χίος και Αδωνις είναι τα λίγα ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ λόγια και σταράτα! Εχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά.
Λίγα λόγια και σταράτα, και νεανικά και λαϊκά, λέμε ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΑΠΕΙΡΩΣ περισσότερο να λέμε και εμείς, αριστεροί, αναρχικοί, κομμουνιστές. Οχι απλοϊκά, αλλά απλά και σταράτα.
@Σ.Τ.
Την Δικαίωση των επιλογών του Στάλιν από αντιΣταλινικούς σίγουρα δεν θα την έχεις διαβάσει
Κατά ειρωνικό τρόπο ένα μέρος της έρευνας για την δεκαετία του 1930 στην Σ.Ε που ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ επιλογές της Σ.Ε. με Γ.Γ. τον Στάλιν προέρχεται από Πανεπιστήμια των ΗΠΑ.
Έστω και από την σχολή του “Αναθεωρητισμού” σε αντίθεση με την σχολή του “Ολοκληρωτισμού” του Κόνκουεστ που ανοίγει και κάποια αρχεία του Ρώσικου Κράτους. Tο δηλώνει ο Arch Getty και δεν κρύβει την αρνητική του τοποθέτηση για τον Στάλιν
Αρχείο για τον Στάλιν στο Γιέηλ:
Stalin Digital Archive στο Yale,
http://www.stalindigitalarchive.com
Το Σοβιετικό Σύνταγμα του 1936 από τον Artch Getty
http://www.mat.univie.ac.at/~neretin/misc/getty.pdf
Getty – Κονκουεστ(ωμός αντικομμουνισμός, προπαγάνδα παλιάς εποχής vs αναθεωρητικός, light αντικομμουνισμός νέας εποχής από ερευνητή των Κεντρικών Αρχείων πρώτα της ΕΣΣΔ επί Γκορμπατσώφ και μετά του Ρώσικου Κράτους).
Ανταλλαγές επιστολών και ξεμπρόστιασμα Κόνκουεστ
http://www.lrb.co.uk/v09/n02/j-arch-getty/starving-the-ukraine
Επίσης κάπως παλαιότερα
Η Μεγάλη Συνομωσία κατά της Ρωσίας Albert E. Kahn Michael Sayers
Καλύπτει την περίοδο από τα 1917, την Περίοδο των Δημόσιων Δικών της Μόσχας ( 1936 – 1938 ) και φτάνει μέχρι το 1945.
Ο τέως Πρέσβης των ΗΠΑ Joseph A Davis (το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 1946) το θεώρησε εξαιρετικό. Προλογίζει ο τότε Γερουσιαστής της Φλόριντα Claude Pepper
https://mltheory.files.wordpress.com/2017/06/great-conspiracy-against-russia.pdf
Για όσους βαριούνται το διάβασμα, μία αμερικάνικη ταινία υπέρ του Στάλιν που στηρίχθηκε στο βιβλίο “Mission to Moskow ” ( τηλεγραφήματα, αρχείο, γράμματα του τότε Πρέσβη στην Μόσχα Joseph A Davis ). Ο ίδιος ο Joseph A Davis εμφανίζεται και προλογίζει στην αρχή της ταινίας
https://www.dailymotion.com/video/x2gi341
Υπάρχουν και άλλα, αλλά για αρχή φτάνουν αυτά.
Όπως έλεγε ο Κάππος ο ΑντιΣταλινισμός είναι Δειλός ΑντιΚομμουνισμός. Και πως “χτυπούν” τον Στάλιν για να “χτυπήσουν” αργότερα τον Λένιν. Έχουν ρίξει τόνους λάσπης κατά του Στάλιν. Αλλά όπως είχε πει και ό ίδιος πριν πεθάνει πως θα ρίξουν σκουπίδια στον τάφο του αλλά οι άνεμοι της ιστορίας θα τα σκορπίσουν
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Φίλε Υπερασπιστή της περιόδου της Σοβιετικής Ένωσης με ΓΓ τον Στάλιν,
Όλα ωραία και καλά. Με την έννοια ότι αυτά που καταθέτεις είναι γνωστά από καιρό και έχουν βέβαια την αξία τους. Αλλά, πες μου ένα πράγμα:
Έστω και χονδρικά, όλοι ξέρουμε τι εννοούμε με τον όρο μαρξισμός. Όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει λενινισμός. Και όλοι αντιλαμβανόμαστε τι περικλείει το ρεύμα τού τροτσκισμού ή του μαοϊσμού. Προσωπικά έχω κάποιες δυσκολίες να αντιληφθώ τι ακριβώς εννοούν όσοι αναφέρονται καλοπροαίρετα σε σταλινισμό ή δηλώνουν σταλινικοί. Μια και φαίνεται ξεκάθαρα ότι ανήκεις σε αυτούς, μπορείς να βοηθήσεις λίγο;
Τα λέμε
@ Υπερασπιστή κτλ κτλ
Χαιρετίσματα
Φίλε Υπερασπιστή της περιόδου της Σοβιετικής Ένωσης με ΓΓ τον Στάλιν,
Δεν μας τα λες καθόλου καλά! Εγώ, που δεν δηλώνω ούτε «σταλινικός» ούτε «αντισταλινικός»[[*] (ελπίζω να μου το επιτρέπεις), σου ζήτησα καλοπροαίρετα και χωρίς την παραμικρή εχθρική διάθεση να μου διευκρινίσεις κάποια πράγματα, τα οποία, εσύ, ως σταλινικός υποθέτω (αυτό βγαίνει από το σχόλιό σου και μάλιστα ψαγμένος σταλινικός αφού παραθέτεις εδώ ένα σωρό «πληροφορίες και υλικό»), πρέπει να τα παίζεις στα δάχτυλα. Όπως προκύπτει από τη σιωπή σου, με έγραψες κανονικά. Μήπως, τελικά, δεν έχεις τα απαιτούμενα προσόντα όχι μόνο για να υπερασπιστείς την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης με ΓΓ τον Στάλιν αλλά ούτε καν αυτά που χρειάζονται για να κολλάς αφίσες ή να πουλάς κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης; Μια ιδέα ρίχνω. Μη σε πάρει από κάτω…
[*] Αν σε ενδιαφέρει τι δηλώνω σχετικά με το «Σταλινικό Ζήτημα», δηλώνω αυτά που περιγράφει το παρακάτω «ποίημα», μια παραλλαγή που έκανα πάνω στο γνωστό και χωρίς εισαγωγικά πραγματικό ποίημα του Αναγνωστάκη «Επιτύμβιον» (λινκ). Ό,τι καταλάβεις κατάλαβες:
Επιτύμβιον 2
Πέθανες —κι έγιναν αυτοί: οι καλοί.
Οι λαμπροί αριστεροί άνθρωποι, οι δημοκράτες, οι αντισταλινικοί.
348.755 κατάρες σε συνοδέψανε, 27 λίβελοι Γενικών Γραμματέων,
2.239 καταδικαστικά ψηφίσματα Κεντρικών Επιτροπών, οργανώσεων και συλλόγων για τα «φρικιαστικά εγκλήματα» που διέπραξες.
Α, ρε Ιωσήφ, εμείς το λέγαμε τι καθάρματα ήσαν,
τι κάλπικοι παράδες, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη, δε θα προσυπογράψουμε την αποκήρυξή σου.
(Εμείς μια ολόκληρη ζωή μες στην έρημο φωνάζοντας θα την περάσουμε
πολύ πικρά κι όχι φορτώνοντας τις δικές μας αμαρτίες πάνω στις δικές σου τις πολλές.)
Κοιμού εν ειρήνη. Κι ἄφες αὐτοῖς: τους καλούς,
τους λαμπρούς αριστερούς ανθρώπους, τους δημοκράτες, τους αντισταλινικούς.
Δε θα ’ναι οι πρώτοι που αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους ούτε δα κι οι τελευταίοι.
Εγώ θέλω να μας πει ο φίλος πικαπα που διαφωνεί με τον Λαφαζάνη με λίγα η πολλά λόγια. Γιατί αν ο Λαφαζάνης τα λέει ωραία, ποιος ο λόγος οι άλλοι να μιλάμε? Θα πρέπει να σωπάσουμε για να μην εμποδίζουμε την διάδοση της αλήθειας.
Δικαίωμα σου να πιστεύεις ότι η ξηρασία του κομμ. κινήματος οφείλεται στην μονόπλευρη απασχόληση με την θεωρία και δη την θεωρία της απονέκρωσης του κράτους.
Εγώ από την άλλη αδυνατω να δω οποιαδήποτε συσχέτιση!!!
Η μάλλον, βλέπω τα πράγματα αντίστροφα.
Ο καθένας μπορεί να δει ότι σε εποχές κάμψης, του κινήματος υπάρχει στειροτητα και στην θεωρία. Ενώ σε εποχές ανόδου, γονιμοποιηται
και η θεωρία.!!
Τώρα είμαστε στο πρώτο.! Όλο αυτό το καταναλωτικό κίνημα και οι χρυσές γενιές της καλοπέρασης συνοδευτικάν από την πλήρη απαξίωση της θεωρίας και συμπαρασυρε νομοτελειακά και τους διανοούμενους της αριστεράς!!!
Επίσης πικαπα, δεν συμφωνώ καθόλου με το αυθαίρετο και εντελώς εξωαριστερο κλισέ ότι δήθεν η διάσπαση του ιστορικού ΚΚΕ σε ορθοδοξους, μαοικους και τροτσκιστες, και οι από τότε συνεχείς διασπάσεις έχουν κάτι να κάνουν (έχουν σχέση αιτιας-αποτελεσματος) με την πτώση της αριστεράς εκλογικά και σαν ιδεολογική επιρροή στην κοινωνία!!!
Είναι πασιφανές και βγάζει μάτι ότι η ιδεολογική εκ-πτωση της αριστεράς είχε σαν αφετηρία την διαφθορά της σοσιαλδημοκρατίας παγκόσμια, η συνακόλουθη άνοδος του φιλελευθερισμού κτλ και όχι δήθεν οι εσωαριστερες συγκρούσεις. Όλο το κίνημα χωρίς να βγάζω έξω τον αριστερισμό έχει αστοποιηθει….
Δηλαδή το πρόβλημά μου είναι ότι αυτό που κάνω εδώ σε δημόσιο αριστερό λόγο, αφότου πάτησα μετά τα 50 μου, με πονάει, με φορτίζει πια και με κολλάει από τα άλλα μου. Χώρια που πρέπει να καπνίσω τα κέρατά μου για να γράφω..κυρίως μετά που θα γράψω, κρίνω την κάθε λέξη που είπα.. Άστα βράστα, βάσανο. Για μέτρα όγκο που πέταξα; Έλεος. Να τα πείτε καλύτερα εσείς. Λιώνουν και τα χιόνια κι έχουμε και δουλειές στο χωριό μετά τη δουλειά.
Για τον Λάφα, ξέρει ο Κώστας και ο LeftG700, και η πορεία ήταν μάλλον προβλέψιμη. Ωστόσο, όταν κανείς είναι απέξω και παρατηρεί θα κάνει σφάλμα να διαγράφει τους πάντες, όλοι ξυνίζουμε κάπου. Όλοι έχουν ένα ρόλο και η διαχωριστική γραμμή ποιος μπορεί ίσως να κάνει καλό και ποιος ζημιά συνιστώ να μην είναι καθόλου απόλυτη. Ε λοιπόν Και ο Λάφα, παρόλα τα τούτα κι εκείνα είναι από την εδώ μεριά. Κι αυτό μου παρα-φτάνει προς ώρα.Το πρόβλημα είναι ότι όλοι μαζί οι αποδώ δεν φτάνουν με τπτ.