Ν.Ξ.
Ήρθε τελικά η ώρα να πάρει και ο Μανώλης Γλέζος, τη θέση που του προόριζαν πολλές δεκαετίες πίσω, οι στυλοβάτες του καθεστώτος του ιμπεριαλισμού και της αμερικανοκρατίας…
Μόνο που, ποιος θυμάται σήμερα τους γελοίους εκείνους… Εκείνους που όταν ο κόσμος ζητούσε την αποφυλάκιση του ήρωα της αντίστασης που, μαζί με τον Λάκη Σάντα, αναπτέρωσαν το ηθικό των αγωνιζόμενων σε όλο τον κόσμο, έλεγαν πως “η θέση αυτού του κυρίου είναι δύο μέτρα κάτω από το χώμα”…
Τον γνώρισα ως μαθητής, στη δικτατορία, στο φιλόξενο βιβλιοπωλείο “Βέγας” της οδού Ιπποκράτους 4…
Έκτοτε οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν -με διάφορους τρόπους- αρκετές φορές. Αναφέρω εδώ την ομιλία που έκανε στο κατάμεστο Σπόρτινγκ, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Επιτροπή για την Υπεράσπιση από την Κρατική καταπίεση και Καταστολή, κατά του (αντι)τρομοκρατικού τρομο-νόμου 774. Στην κατακλείδα της παρέμβασής του, μίλησε για την αδήριτη αναγκαιότητα του σοσιαλισμού καταχειροκροτούμενος από όλο το γήπεδο.
Αναφέρω ακόμη τις μελέτες του για τη γλώσσα.
Την ώρα τούτη, της αυλαίας, καταθέτει κανείς το δέος και τον απεριόριστο σεβασμό στην αγωνιστική πορεία ενός ανθρώπου που έμεινε όρθιος και αποχωρεί σήμερα από τα εγκόσμια για να πάρει τη θέση που του αξίζει: ενός συμβόλου των αγώνων του λαού μας για Λευτεριά, Προκοπή και Κοινωνική Απελευθέρωση.
Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ – ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΙΜΑ!
Ναι. Πάει να βρει τον Λάκη Σάντα. Ίδια μέρα με τη μαύρη Κυριακή 30 Μαρτίου, πριν από 68 χρόνια…
Για τον Γλέζο (και όλους τούς Διγενήδες μας):
https://www.youtube.com/watch?v=lyKCpk4_qu0
https://www.youtube.com/watch?v=vSjdD08TK0s
34:00′
Αυτόν τον ανυπότακτο ως το τέλος αγωνιστή, που θα τρέξουν να υμνήσουν, ακόμα και οι γόνοι και συνεχιστές αυτών που τον φυλάκισαν, τον δίκασαν σε θάνατο, τον εξόρισαν σε ξερονήσια, τον χλεύασαν για την ηρωική πράξη του, θα ρίχνουν τα κροκοδείλια δάκρυα τους.
Ακόμα και οι τότε συνεργάτες των ΝΑΖΙ και οι σημερινοί υμνητές τους που έχουν λουφάξει στα κόμματα εξουσίας, όπως οι δωσίλογοι της φασιστικής κατοχής, θα πουν τον καλό λόγο τους.
Τάκης
τον υμνούν για τις παλινωδίες και οι αμφιταλαντεύσεις του
όχι γιατί ήταν ανυπότακτος και μαχητικός
Δεν το ξέρεις ότι υμνούν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς?
Αυτή η τρομερή φωτογραφία από πρόσφατη επέτειο του Πολυτεχνείου που δεν δέχεται την ομπρέλα του φοιτητή και παραμένει αγέρωχος μπροστά από το μνημείο με σηκωμένη γροθιά και μπαστούνι εν μέσω καταιγίδας.. Αυτή η φωτογραφία θα μείνει για πάντα στην μνήμη μας. Αυτός είναι ο Μανώλης που θέλουμε να θυμόμαστε. Φυσικά με τις επιμέρους διαφωνίες σε διάφορες πολιτικές επιλογές του τα προηγούμενα χρόνια. Ενεργός πάντα ως το τέλος. Ακόμη και μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν στην πρώτη γραμμή, παρών στη δίκη της ΧΑ κλπ Ο Γλέζος ήταν πάντα “στο πόδι” όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος ήταν στον καναπέ. Και συλληπούνται την οικογένεια του ποιοι; Οι πολιτικοί απόγονοι αυτών που τον φυλάκισαν, αυτοί που επί κυβέρνησης τους κόντεψε να μείνει στον τόπο από τα χημικά των ΜΑΤ, αυτοί που τον στόλισαν κανονικότατα όταν αποφάσισε να μη συμβιβαστεί…
Όταν φεύγουν άνθρωποι σαν τον Γλέζο από παλαιότερες ηρωικές γενιές νοιώθω οτι μας αφήνουν μόνους μας με το θηρίο και τα βαρυά μας καθήκοντα .Όταν κάποιος σαν τον εκλιπόντα έχει διανύσει μια τοσο μεγάλη πολιτική διαδρομή στο τέλος ανήκει..σε όλους.Ο καθενας διαλέγει και παίρνει ανάλοηα με το που στέκεται.Εγώ κραταω τον Γλέζο ως τον ηρωα της αντιστασης ,την πεταμενη σβαστικα απο την ακρόπολη .Τον αγωνιστη μετεπειτα της δημοκρατιας που φυλακιστηκε για τις ιδεες τουΤον ανιδιοτελή άνθρωπο που ποτε δεν του άρεσαν οι καρεκλες.Τον αμεσοδημοκρατη μετεπειτα στην απείρανθο και αυτον που με τον Μικη μπηκαν μπροστα απο τα ματ στο σύνταγμα.Άλλοι κρατανε τον Γλεζο σαν βουλευτη του Πασοκ ,του Συριζα και φανατικο σκαπανεα της ιδεας της Ε,Ε και του Ευρω .Ο καθενας διαλέγει και παίρνει
Χιλιάδες σκέψεις τριγυρίζουν το μυαλο μου από χτες και δυσκολεύομαι να τις βάλω σε μια σειρά.
Ας είναι αυτό το γεγονός μια αφορμή για μικρότερη αυστηρότητα μεταξύ μας. Λιγότερα πολιορκούμενα κάστρα, λιγότερη αυτάρκεια και αλαζονεία. Αλλιώς η πλατιά συγκίνηση από όλους μας δεν μπορεί να εξηγηθεί και να έχει και μια πολιτική στιβαρότητα.
Ο Μανώλης Γλέζος αφήνει ένα παράδειγμα που λέει πως ήταν ανθρώπινος ως και με τους “εχθρούς” του, και βάζω εισαγωγικά γιατί μάλλον θα έβαζε. Εμείς ας είμαστε μια ταχύτητα κάτω από τον Μανώλη του οποίου ο επαναστατικός ανθρωπισμός είναι πάνω από το μπόι μας αλλά ας είμαστε ανθρώπινοι μεταξύ μας. Ορίζοντας το “μας” σε αδρές γραμμές, αλλά αμετακίνητες. Και αυτές δεν μπορεί να είναι άλλες από αυτές που ορίζουν την σωστή πλευρά της ιστοριας, την πλευρά του λαού στις μεγάλες κινήσεις μαζών, στα μεγάλα γεγονότα, στα μεγάλα επιδικα.
Αν δεν ήσουν ΣΥΡΙΖΑ μετά το 15 είσαι σύντροφος μου. Αν δεν θες να βάλεις την ακροδεξιά στην κουβέντα μας είσαι σύντροφος μου. Αυτό δεν είναι για να καταργήσει τις διαφορές αλλά για να τις καταστήσει πραγματικές, για να ορίσει πρώτα τους απέναντι για να ξέρουμε γιατί τέλος πάντων τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Γιατι η συγκίνηση μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί και να γίνει πολιτικά χρήσιμη. Αλλιώς όσοι δεν βγάζουν ανακοινώσεις πως “έφυγε ο αναθεωρητής” είναι πολιτικάντηδες και δεν θέλουν να πάνε κόντρα στην συγκίνηση. Και προφανώς δεν εννοώ τους σ της Pandiera και τους σχετιζόμενους με αυτήν χώρους. Αλλά δεν πιστεύω πως είναι πολιτικαντισμός από τον οποιονδήποτε. Όλοι έχουν συγκινηθεί γιατί οι γραμμές που όντως χωρίζουν τα στρατόπεδα είναι αυτές που λεω.
Αντίο Μανώλη, θα μας λείψει ένας αγωνιστής με το μεγαλείο να συγκρούεται με τα ΜΑΤ στα 90 αλλά και να έχει την πιο βαθιά ανθρωπιά απέναντι και στους εχθρούς μας ακόμα
Κώστας