Γράφει ο Σεΐτ Αλντογάν
Πριν λίγες μέρες ο στρατός του Ερντογάν πραγματοποίησε μία τεράστια επιχείρηση στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ) στα βουνά Γκάρε. Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της Άγκυρας, ο σκοπός της επιχείρησης ήταν η απελευθέρωση 13 ομήρων που βρισκόταν στα χέρια των ανταρτών. Όμως η φύση και ο τρόπος της επιχείρησης καθώς και το αποτέλεσμα απέδειξε ότι ο πραγματικός σκοπός του Ερντογάν ήταν:
1) Να ισοπεδώσει τις αντάρτικες εγκαταστάσεις μαζί με τους ομήρους.
2) Με αφορμή τους δολοφονημένους ομήρους να ξεκινήσει μία εκστρατεία όξυνσης του εθνικισμού που θα οδηγούσε σε περισσότερη πόλωση προς όφελος του Ερντογάν.
Γιατί όμως;
1) Το καθεστώς του Ερντογάν όλο και περισσότερο απομονώνεται και συνεχώς χάνει έδαφος. Ακόμα και οι δημοσκοπήσεις των εταιριών που ανήκουν στον Ερντογάν δείχνουν ότι οι Ερντογάν και Μπαχτσελί χάνουν την πλειοψηφία. Βέβαια σ’ αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας.
2) Είναι πάγια τακτική του Ερντογάν, είτε έπειτα από κάποια στρατιωτική επιχείρηση είτε σκαλίζοντας τα εθνικά ζητήματα, να αναγκάζει την αστική αντιπολίτευση να συμμορφωθεί γύρω απ’ την κυβερνητική πολιτική και να αποτελεί προστατευτικό ανάχωμα στο σκοπό του καθεστώτος.
Αυτή τη φορά όμως αυτή η τακτική δεν βρήκε έδαφος. Η αστική αξιωματική αντιπολίτευση και το «Καλό Κόμμα» (δημιουργήθηκε απ’ τη διάσπαση του κόμματος των Γκρίζων Λύκων) δεν δέχτηκαν να κάνουν κοινή ανακοίνωση με το κυβερνών κόμμα του Ερντογάν ενάντια στην τρομοκρατία. Αντίθετα, με τις ανακοινώσεις και τις ερωτήσεις που έκαναν για τη στρατιωτική επιχείρηση, έφεραν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση. Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν και άλλα δύο αστικά κόμματα που έχουν δημιουργηθεί από πρώην στελέχη του Ερντογάν.
Ο Ερντογάν και τα στελέχη της κυβέρνησής του έχουν ξεκινήσει να βρίζουν κυριολεκτικά σε καθημερινή βάση την αστική αντιπολίτευση κατηγορώντας την για εθνική προδοσία.
Το οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό φιάσκο έβαλε τον Ερντογάν να εκπονήσει μία στρατηγική η οποία φαίνεται πως θα οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές. Καταρχήν, μετά τη στρατιωτική επέμβαση στην Γκάρε και τις εξελίξεις, οι εισαγγελείς έχουν στείλει στη Βουλή το αίτημα άρσης της ασυλίας των βουλευτών του HDP. Αυτό το βήμα έρχεται ύστερα απ’ την τεράστια προπαγάνδα που γίνεται εδώ και μήνες για κλείσιμο του Κουρδικού κόμματος HDP (Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών). Όμως οι τελευταίες τάσεις της κυβέρνησης δείχνουν ότι δεν τους συμφέρει το κλείσιμο του HDP αλλά η άρση της ασυλίας τους ώστε να αποπεμφθούν απ’ το βουλευτικό αξίωμα.
Ποιος ο σκοπός αυτού του σχεδιασμού;
1) Να αποδυναμώσουν το HDP προς όφελός τους.
2) Να πραγματοποιήσουν εκλογές στις περιφέρειες που ανήκουν οι βουλευτές του HDP.
3) Ο Ερντογάν και ο Μπαχτσελί επενδύουν στην προοπτική να κερδίσουν αυτές τις εκλογές είτε με πίεση είτε με νοθεία για να αυξήσουν τις έδρες τους στη Βουλή, κάτι που θα τους επιτρέψει να προχωρήσουν στην αναθεώρηση του Συντάγματος. Καταρχήν το Σύνταγμα προβλέπει ότι εάν υπάρχουν 30 κενές έδρες πρέπει να γίνουν εκλογές σ’ αυτές τις περιφέρειες. Ο Ερντογάν πάση θυσία θέλει την αλλαγή του Συντάγματος για να εξασφαλίσει την υποψηφιότητά του αλλά και την παραμονή του στην προεδρία της Τουρκίας. Ο Ερντογάν για να υλοποιήσει αυτό το σχέδιο χρειάζεται μόλις 20 βουλευτές. Το τεράστιο κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί γύρω απ’ τον Ερντογάν δεν θέλει να διακοπεί η πορεία του επεκτατισμού. Όμως θέλουν προς το παρόν να το πραγματοποιήσουν μέσα σ’ ένα νομικό πλαίσιο. Σε περίπτωση που δεν τους βγει το σχέδιο, ίσως στραφούν προς την επιστράτευση μεθόδων βίας.
Ο Ερντογάν, ταυτόχρονα με την τακτική της άρσης των βουλευτικών ασυλιών, θέλει να δημιουργήσει ρωγμές μέσα στην αστική αντιπολίτευση. Ήδη η κυβερνητική προπαγάνδα διαδίδει ότι το Κουρδικό Κόμμα και οι βουλευτές του αποτελούν ένα τμήμα του ΡΚΚ και όσοι δεν θα ψηφίσουν υπέρ της άρσης σημαίνει ότι υποστηρίζουν την τρομοκρατία.
Από αυτό, τι όφελος προσπαθεί να βγάλει; Καταρχήν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και το Καλό Κόμμα έχουν δημιουργήσει μία συμμαχία ενάντια στον Ερντογάν. Οι Κούρδοι στις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές έδειξαν σαφή υποστήριξη προς αυτή τη συμμαχία για να απομακρυνθεί απ’ την εξουσία ο Ερντογάν. Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο επενδύει ο Ερντογάν για να απομακρύνει τους Κούρδους ψηφοφόρους απ’ αυτή τη συμμαχία. Ήδη το Καλό Κόμμα έχει ανακοινώσει ότι θα ψηφίσει υπέρ της άρσης της ασυλίας του HDP. Φυσικά η στάση αυτή δημιουργεί μεγάλη δυσαρέσκεια και αντίδραση στον κουρδικό πληθυσμό. Αυτό σημαίνει ότι το σχέδιο Ερντογάν αποδίδει.
Όλες αυτές οι εξελίξεις δείχνουν με σιγουριά ότι το επόμενο χρονικό διάστημα το καθεστώς του Ερντογάν θα είναι πιο επιθετικό ενάντια στις απαιτήσεις των μαζών για ελευθερία και δημοκρατία και θα είναι πιο επιθετικό απέναντι στους Κούρδους που ζητούν ελευθερία και ίσα δικαιώματα. Ήδη γίνονται βήματα προς αυτή τη φασιστική πολιτική καθώς ο κουρδικός αγώνας, νεολαία, εργάτες, εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση την αυξημένη τρομοκρατία. Φυσικά αυτό σημαίνει ότι ο Ερντογάν θα κάνει βήματα προς την όξυνση των εξωτερικών προβλημάτων όπως σε Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο Εντογάν το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει χαμηλώσει την ένταση που δημιουργείται κατά καιρούς με την Αμερική και την ΕΕ. Καλεί την ΕΕ να μην υλοποιεί μία πολιτική απομόνωσης της Τουρκίας για τα συμφέροντά της. Ταυτόχρονα δίνει όρκους με τις ανακοινώσεις προς Αμερική ότι η Τουρκία είναι μέλος της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ και της Αμερικής. Όλα αυτά σημαίνουν ότι θέλει να εξασφαλίσει την πλήρη υποστήριξη του ιμπεριαλισμού για να έχει πιο ελεύθερα τα χέρια του στα εσωτερικά ζητήματα. Όμως αυτό δεν είναι τόσο εύκολο. Γιατί τα εξωτερικά ζητήματα όπως Συρία και κουρδικό, Ανατολική Μεσόγειος, ζητήματα ΑΟΖ, δεν φαίνεται να λύνονται με τις σημερινές ισορροπίες.
Το εργατικό λαϊκό κίνημα θα διαλέξει το δικό του δρόμο και θα αποδείξει ότι το κίνημα δεν είναι καταδικασμένο στην πόλωση της αστικής τάξης αλλά έχει δική του εναλλακτική. Βέβαια σ’ αυτό πρέπει να παίξει σημαντικό ρόλο και το κουρδικό κίνημα. Πρέπει να απεγκλωβιστεί απ’ την αστική πόλωση και να πάρει σαφή θέση υπέρ του κοινού αγώνα του κουρδικού και τουρκικού λαού, των υπόλοιπων μειονοτήτων αλλά και των εργατών και εργαζομένων.
Έρχονται δύσκολες μέρες για τους λαούς της Τουρκίας, για τους εργάτες και εργαζόμενους. Θα κοστίσουν ακόμα περισσότερο οι φασιστικές επιθέσεις και η καταπίεση. Ο καθοριστικός ρόλος ανήκει στο κίνημα. Όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, θα αντισταθεί και θα διεκδικήσει την απελευθέρωση.
Ο Σεΐτ Αλντογάν είναι ανταποκριτής στην Αθήνα της ημερήσιας εφημερίδας της Τουρκίας Εβρενσέλ.
