Ελληνική λίμνη ή Γαλάζια Πατρίδα;
Γιώργος Μιχαηλίδης
Η λαιμαργία του κεφαλαίου προκαλεί συγκρούσεις
Εδώ και ενάμιση χρόνο οι πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο είναι καταιγιστικές. Πρώτα ο πόλεμος στα παλαιστινιακά εδάφη, κατόπιν η ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο και τέλος το πραξικόπημα στη Συρία με τα πλείστα επακόλουθά του. Σε σύνδεση με τις παραπάνω εξελίξεις, τα ενεργειακά ζητήματα της περιοχής επανέρχονται με νέα ποιότητα. Ας μην ξεχνάμε ότι η λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο παγκόσμιο ανεκμετάλλευτο πεδίο άντλησης φυσικού αερίου και πετρελαίου καθώς τα εκτιμώμενα αποθέματα της περιοχής αγγίζουν τα 13,5 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ή περίπου το 7% των σημερινών συνολικών παγκόσμιων αποθεμάτων. Αυτά σε έναν κόσμο όπου η παγκόσμια ζήτηση για πετρέλαιο έχει αυξηθεί κατά 20% ενώ για φυσικό αέριο κατά 60% από την αυγή του 21ου αιώνα.
Με δεδομένη τη «λαιμαργία» του ολοκληρωτικού καπιταλισμού για ενέργεια αλλά και τον αγώνα δρόμου μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών για ενεργειακή αυτονομία ή έστω «ενεργειακή διαφοροποίηση», γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι δεν υπάρχει περίπτωση τα σύγχρονα κράτη να αφήσουν τον ενεργειακό θησαυρό της Μεσογείου ανεκμετάλλευτο. Ομοίως είναι εξαιρετικά δύσκολο ο διαμοιρασμός αυτού του «θησαυρού» να γίνει χωρίς συγκρούσεις και βία. Άλλωστε, οι βίαιες ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή την τελευταία δεκαετία είχαν σίγουρα και τέτοια βάση αφού συγκρούονταν πολλαπλά διαφορετικά σχέδια για την εκμετάλλευση της ενέργειας και τη χάραξη εμπορικών και ενεργειακών διαδρόμων στην περιοχή. Μάλιστα, η συγκέντρωση «παικτών» στη σκακιέρα της Ανατολικής Μεσογείου είναι τόσο μεγάλη που δεν αποκλείεται ο «θησαυρός» να αποδειχτεί άνθρακας, αν επαληθευτεί το κακό σενάριο που προβλέπει διάχυση των πολεμικών μετώπων και εμπλοκή ολοένα και περισσότερων κρατών.
Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός για τις ΑΟΖ
Μία απ’ τις πρώτες εξαγγελίες μετά την ανατροπή Άσαντ, ήταν αυτή της επανέναρξης του «παγωμένου» project για τον πετρελαιαγωγό Κατάρ-Τουρκίας που θα διέρχεται μέσα απ’ τα εδάφη της Συρίας. Το Κατάρ μάλιστα έχει αναλάβει μεγάλες πρωτοβουλίες που σχετίζονται με τις εξορύξεις στην Ανατολική Μεσόγειο μπαίνοντας δυναμικά ως συνεταίρος σε κυπριακά και αιγυπτιακά κοιτάσματα. Όπως επισημαίνεται στο διεθνή Τύπο, τα κίνητρα του Κατάρ είναι προφανώς γεωπολιτικά καθώς τα ενεργειακά του αποθέματα είναι από τα μεγαλύτερα στον κόσμο και οι εξαγωγικές του δυνατότητες – δεδομένης της μικρής εγχώριας αγοράς – ατελείωτες. Η δε Τουρκία, ετοιμάζεται να συνάψει τουρκοσυριακό σύμφωνο για καθορισμό ΑΟΖ, μόλις νομιμοποιηθεί και αναγνωριστεί πλήρως η νέα κυβέρνηση στη Συρία. Σε μια τέτοια περίπτωση, η ισχύς του συμφώνου θα είναι μεγαλύτερη από το τουρκολιβυκό καθώς η Λιβύη είναι ένα κράτος με δύο κεφάλια. Με λίγα λόγια η Τουρκία μεθοδικά φαίνεται να ξεφεύγει από τη γωνία στην οποία επιχείρησαν να τη στριμώξουν Ελλάδα-Ισραήλ-Κύπρος και Αίγυπτος μέσω της τετραμερούς τους συμμαχίας για τα ενεργειακά.
Καθόλου τυχαία, η Ελλάδα έσπευσε να υπογράψει ενεργειακή συμφωνία με το Ισραήλ και να δηλώσει ότι αγοράζει το “IronDome”ενώ ο Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος ηγέτης που επισκέφτηκε τον Λίβανο μετά την εκεχειρία. Απ’ την πλευρά της η Κύπρος βρίσκεται σε αναμονή των αποτελεσμάτων των ερευνών στο Μπλοκ-5 από την κοινοπραξία της αμερικάνικης Exxonκαι της QatarEnergy ελπίζοντας ότι θα ανακαλυφθεί ένα απ’ τα μεγαλύτερα κοιτάσματα της περιοχής. Τέλος, η Αίγυπτος που βρέθηκε σε δυσχερή θέση όσον αφορά την τροφοδοσία της με ενέργεια, λόγω του πολέμου στη Γάζα, παρακολουθεί με ανησυχία την άνοδο της τουρκικής επιρροής στην περιοχή τηρώντας προσεκτική στάση. Όλα τα παραπάνω πραγματοποιούνται στο φόντο του μεγάλου ερωτήματος για την εύρεση εναλλακτικών πηγών ενεργειακής τροφοδοσίας της Ευρώπης αφού το ρήγμα με τη Ρωσία φαίνεται μόνιμο και διευρυνόμενο.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή είναι εξαιρετικά αμφίρροπη. Παρότι σε αυτή τη φάση η Τουρκία και το Ισραήλ έχουν ισχυροποιήσει τις θέσεις τους ενώ οι μεγάλοι αντίπαλοι των ΗΠΑ έχουν υποχωρήσει στην περιοχή, κανείς δεν αισθάνεται απόλυτα σίγουρος καθώς η γεωμετρία των δυνάμεων είναι πολύπλοκη. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως την τελευταία δεκαπενταετία, το «ποιος-ποιον» έχει αλλάξει διαδοχικά κάμποσες φορές. Ωστόσο, η τάση που αναμφισβήτητα διακρίνεται είναι η ολοένα και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα των κρατών να ρισκάρουν την σταθερότητα προκειμένου να προωθήσουν τις θέσεις τους μέσα σε ένα ρευστό διεθνές περιβάλλον.
Η κομμουνιστική αριστερά στην Ελλάδα
θα πρέπει να διατρανώσει την αντίθεσή της
στη μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ ή αιγιαλίτιδας
ζώνης στα 12 μίλια ως επιθετική κίνηση
Σε μια τέτοια κατάσταση, η συζήτηση γύρω από τις ΑΟΖ, τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα ξανανοίγει ενώ στη δημόσια συζήτηση επανέρχονται τα εθνικά αφηγήματα που στοχεύουν να στοιχίσουν τους λαούς πίσω από τα συμφέροντα των εθνικών ολιγαρχών και των διεθνών συμμάχων τους. Στον κύριο άξονα, αυτόν του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, γύρω απ’ τον οποίο κινείται η δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα αποκρύπτεται η ουσία της ελληνικής κρατικής τοποθέτησης, η οποία είναι η μετατροπή του Αιγαίου σε ελληνική λίμνη μέσω του αιτήματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια και η μετατροπή της Ανατολικής Μεσογείου σε θαλάσσιο φράχτη αποκλεισμού της Τουρκίας, μέσω ένωσης της ελληνικής ΑΟΖ με αυτήν της Κύπρου δια του Καστελόριζου. Με άλλα λόγια η ελληνική κρατική προπαγάνδα διατείνεται πως μιλάει τη «γλώσσα του διεθνούς δικαίου», αποκρύπτοντας από την κοινή γνώμη της χώρας τις πλείστες περιπτώσεις αποφάσεων του διεθνούς δικαστηρίου όπου αποδίδεται μειωμένη ή καθόλου ισχύς σε νησιά που βρίσκονται απέναντι σε χερσαία εδάφη άλλου κράτους. Αντιστρόφως, η Τουρκία ισχυρίζεται πως μιλά τη «γλώσσα της λογικής» ενώ αποκρύπτει από τη δική της κοινή γνώμη το γεγονός ότι μέσω του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας» επιχειρεί έναν αντίρροπο μαξιμαλισμό, αγνοώντας πλήρως κάθε ελληνικό νησί, ακόμα και την Κρήτη, κατά την χάραξη των ΑΟΖ.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά, στο φόντο των εξαγγελιών για τουρκοσυριακό σύμφωνο, μεγάλα τμήματα της εγχώριας αριστεράς εμφανίστηκαν βασιλικότεροι του βασιλέως κατηγορώντας την κυβέρνηση για ενδοτισμό ή/και ότι «πιάστηκε στον ύπνο», αποδεχόμενα έτσι εμμέσως το σύνολο των κρατικών αιτιάσεων περί του δικαιώματος θαλάσσιου αποκλεισμού της Τουρκίας με άλλοθι πάντοτε το διεθνές δίκαιο. Μάλιστα, η ΝΑΤΟϊκή πρόσδεση της χώρας και η φιλο-ΗΠΑ στάση της κυβέρνησης θεωρούνται ως τα αίτια της απώλειας κυριαρχικών δικαιωμάτων, λες και στην περίπτωση μετατροπής του Αιγαίου σε ελληνική λίμνη, αυτή δεν θα ήταν ταυτόχρονα μια ΝΑΤΟϊκή λίμνη ενώ οι ΗΠΑ θα έβλεπαν την επιρροή τους να μειώνεται… Η απάντησή μας δεν μπορεί να κυμαίνεται σε τέτοια ρηχά επίπεδα ταύτισης με το διαχρονικό εθνικό αφήγημα.
Όταν πριν πέντε χρόνια το ΝΑΡ εξέδιδε τη σχετική μπροσούρα, σημειώναμε: «…η εργατική επαναστατική αντίληψη, αναπτύσσεται από εκείνο το σημείο και πέρα που η αριστερά, δεν μιλάει με τη γλώσσα της κρατικής πολιτικής και με όρους δήθεν «εθνικών δικαίων», αλλά με τη γλώσσα του δίκιου, της ειρήνης και του κοινού καλού και για τους δύο γειτονικούς λαούς, αλλά και της προστασίας του περιβάλλοντος και της σοσιαλιστικής οικολογίας.Αυτό που θα πει η κομμουνιστική αριστερά στην Ελλάδα, θα πρέπει να είναι σε θέση να το υποστηρίζει όταν θα βρεθεί να το εξηγήσει και σε μια εργατική γειτονιά της Άγκυρας, ενώ παράλληλα θα είναι και μια θέση για την οποία θα είναι περήφανοι και δε θα την κρύβουν οι Τούρκοι κομμουνιστές και αριστεροί. Και αντίστροφα φυσικά…»
Με αυτή την έννοια, όπως σημειώναμε προ πενταετίας, η κομμουνιστική αριστερά στην Ελλάδα θα πρέπει να διατρανώσει την αντίθεσή της στη μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ ή αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια ως «επιθετική κίνηση που οδηγεί σε πολεμικές ατραπούς», που «εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ενεργειακών κολοσσών, οι οποίοι θα μοιραστούν τα κέρδη, κι όχι των λαών της περιοχής ή του ελληνικού λαού» αφού η αλήθεια είναι πως «ο θαλάσσιος χώρος δεν ανήκει εξ ολοκλήρου και δικαιωματικά στο ελληνικό κράτος» και «είναι τρομερά επικίνδυνο για ένα κράτος σαν την Ελλάδα να «παίζει» με τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών»
Αυτή είναι η πρώτη και βασική αρχή που θα πρέπει να διαπνέει την στάση μας στη δημόσια συζήτηση. Η δυσκολία να σπάσει αυτή η άποψη τα τείχη που έχουν σχηματιστεί μετά από δεκαετίες εθνικής ομοβροντίας περί «100% δίκαιων ελληνικών θέσεων» είναι προφανής. Ωστόσο, αποτελεί τη μόνη αληθινή κριτική και τη μοναδική βάση πάνω στην οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια αληθινή εναλλακτική πρόταση ενάντια στην φρενίτιδα των εξοπλιστικών προγραμμάτων, για την ειρήνη και την συνεργασία στην περιοχή.
Η νέα επικίνδυνη Μεγάλη Ιδέα
▸ Το πετρέλαιο δεν σώζει από τη φτώχεια
Μια αισιόδοξη προσέγγιση του ζητήματος, βλέπει στο πεδίο των θαλάσσιων εξορύξεων μια μεγάλη ευκαιρία για να ξεφύγει το ελληνικό κράτος (και μαζί του και ο ελληνικός λαός) από το τέλμα που έχει περιέλθει μετά την κρίση του 2008. Σύμφωνα με τους θιασώτες αυτής της θέσης, η Ελλάδα μπορεί αφενός να καλύψει τις ενεργειακές της ανάγκες, άρα να ρίξει την τιμή της ενέργειας, πράγμα που θα έχει ευεργετικές συνέπειες για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, και αφετέρου να καταστεί εξαγωγέας ενέργειας αλλά και ενεργειακός κόμβος προς την Ευρώπη.
Αυτή θα λέγαμε πως είναι η νέα Μεγάλη Ιδέα του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, την οποία υπηρέτησαν και υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαπενταετίας από όταν έχει ανοίξει το θέμα. Εντός αυτής της λογικής κινούνται και όσοι μετριοπαθέστερα βλέπουν ως τελευταία γραμμή άμυνας, την αναγνώριση ενός μεριδίου και στην Τουρκία στα πλαίσια μιας αμοιβαίως επωφελούς συμφωνίας.
Στην πραγματικότητα, όσο σημαντική και να είναι η ενεργειακή αυτονομία, ελάχιστα κράτη-εξαγωγείς υδρογονανθράκων παγκοσμίως ξέφυγαν απ’ τη φτώχεια μόνο χάρη σε αυτό το χαρακτηριστικό της οικονομίας τους, ενώ όσον αφορά τη νομή του πλούτου διαταξικά, ισχύουν οι νόμοι που ισχύουν και για τις άλλες πηγές εσόδων. Ακόμα και το Κατάρ των ελάχιστων κατοίκων και των τεράστιων αποθεμάτων, στηρίζεται σε στρατιές αναλώσιμων μεταναστών που ζουν την αθλιότητα στη σκιά της χλιδής. Το πολεμικό και οικολογικό ρίσκο που συνεπάγονται για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αυτού του είδους οι οικονομικές δραστηριότητες και η καπιταλιστική εκμετάλλευση των γεωτρήσεων καθιστούν τη νέα Μεγάλη Ιδέα επικίνδυνη κι ασύμφορη για τον ελληνικό λαό και την εργατική τάξη της χώρας.
Οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι από τις εξορύξεις
Είναι τουλάχιστον υποκριτικό, αν όχι εξοργιστικό, να χύνεται τόσο μελάνι περί «πράσινης μετάβασης» και «περιβαλλοντικής κρίσης» και ταυτόχρονα να αγνοούνται οι επιπτώσεις των αμέτρητων σχεδιαζόμενων θαλάσσιων εξορύξεων στη θάλασσα της Μεσογείου. Τον Φεβρουάριο του 2024, η WWF κατακεραυνώνοντας τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών σημείωνε σε ανακοίνωσή της: «Η Ελλάδα προσφέρει ένα από τα διαβόητα παραδείγματα εγχειριδίων-κανόνων που είναι ειδικά προσαρμοσμένα για να ταιριάζουν στη βιομηχανία πετρελαίου. Το ελληνικό καθεστώς αδειών για νέες έρευνες και γεωτρήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, ιδιαίτερα σε οικολογικά ευαίσθητες θαλάσσιες περιοχές, είναι μια πράξη υποθήκης του μέλλοντος της βιοποικιλότητας και των κοινωνιών της περιοχής προς όφελος των κύριων υπευθύνων της κλιματικής κρίσης: της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων. Το ευαίσθητο θαλάσσιο περιβάλλον της νότιας και νοτιοδυτικής Κρήτης και του Ιονίου Πελάγους, που αποτελεί μέρος της Μείζονος Ελληνικής Τάφρου, ενός παγκοσμίως αναγνωρισμένου hotspot βιοποικιλότητας, έχει απονεμηθεί σε εταιρείες πετρελαιοειδών για εξερεύνηση και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων (πετρελαίου και αερίου). Οι συμβάσεις, που επικυρώθηκαν με νόμους το 2019, καθορίζουν ένα ειδικό καθεστώς αδειοδότησης, το οποίο είναι ευνοϊκό για τη ρυπογόνα επιχειρηματική δραστηριότητα της βιομηχανίας πετρελαίου και φυσικού αερίου». Επιπλέον, η πιθανότητα ατυχημάτων ή σχεδιασμένων πληγμάτων σε περίπτωση πολεμικών αναμετρήσεων (το βλέπουμε να γίνεται στην Ουκρανία) θα καταστήσει την κλειστή θάλασσα της Μεσογείου μια μολυσμένη λίμνη. Ας το σκεφτούν εκείνες οι αριστερές δυνάμεις που αντιμετωπίζουν τις γεωτρήσεις ως «προίκα» για τον σοσιαλισμό.
Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ, 11-12/1/2025
Η λέξη κλειδί για μένα και ο κόμβος για μια ανταγωνιστική στρατηγική είναι η κυριαρχία.
Πρέπει να ξεχωρίσουμε το “εθνικό δόγμα” από την τακτική εντός του και το “εθνικό αφήγημα”.
Εθνικό δόγμα είναι αυτό που είπε ο Τασούλας στον Μενέντεζ: απο την Θράκη στην Κρήτη και από την Κέρκυρα στο Καστελλόριζο, σας παραδίδω την Ελλάδα
Τακτική είναι η απόκτηση των πρωτείων από την Τουρκία στην μεσιτεία των ΗΠΑ στην περιοχή. Εθνικό αφήγημα μπορεί να είναι η ελληνική λίμνη αλλά μπορεί να είναι και η καλή γειτονία. Βασικά συνήθως είναι και τα 2 με μεταβαλλόμενα ποσοστά και με τους λεονταρισμούς να τελειώνουν πάντα με το “τι θέλετε, πόλεμο ?”
Το κείμενο και γενικά ο χώρος του ΝΑΡ διέπεται από μια, οριακά ρητή, προτίμηση στην μια εκδοχή του εθνικού αφηγήματος έναντι της άλλης. Βέβαια ίσως άλλοι στην κομμουνιστική αριστερά να διέπονται από την αντίθετη προτίμηση.
Απλά η άλλη προτίμηση κάνει την συνειδητοποίηση του ποιο είναι το εθνικό δόγμα πιο εύκολη. Όχι όμως ότι συνιστά σωστή γραμμή εξ αυτού του γεγονότος μιας και δεν καλεί τον λαό στα αντιιμπεριαλιστικά καθήκοντα. Περισσότερο είναι μια τοποθέτηση ενδοαριστερης αξίας, μπορεί το κάθε ΚΚΕ να λέει πως δεν είναι με την κοσμοπολίτικη γραμμή και μέχρι εκεί.
Μα είναι το εθνικό δόγμα αυτό που είπε ο Τασούλας ? Μήπως εθνικό δόγμα είναι η ελληνική λίμνη και αυτό που είπε ο Τασούλας είναι εθνικό αφήγημα που ντύνει μια τακτική ?
Νομίζω πως αυτό απαντάται εύκολα. Εκτιμά κανείς πως ο ελληνικός καπιταλισμός μπορεί, του πέφτει λόγος, να ανακηρύξει πχ τα 12 νμ “μονομερώς” ? Ποιο είναι το καθοριστικό στην εθνική γραμμή ? Θα τα σπάσει ο ελληνικός καπιταλισμός με τις ΗΠΑ για να το κάνει ? Θα αναζητήσει άλλες συμμαχίες για να το κάνει ? Νομίζω πως η απάντηση είναι ένα αυτονόητο ΟΧΙ. Άρα η σχέση πρωτεύοντος-δευτερεύοντος αποδεικνύεται εύκολα. Βέβαια δεν λέω η λύση θα ήταν πχ η ρωσοποίηση της Ελλάδας ΓΙΑ να το κάνει. Λέω πως αν το πρωτεύον δεν ήταν αυτό που είπε ο Τασούλας, προκειμένου να το κάνει, να κάνει πχ τα 12 μίλια, την ΑΟΖ ή κάτι άλλο, θα προσπαθούσε να το κάνει μέσω άλλων συμμαχιών.
Συνεπώς δεν καταλαβαίνω και τι νόημα έχει να λέει η κομμουνιστική αριστερά ΟΧΙ στην μονομερή κήρυξη των 12 ή της ΑΟΖ. Να λέει ΟΧΙ σε κάτι που δεν παίζει έτσι κι αλλιώς, σε κάτι που ο ελληνικός καπιταλισμός δεν διαννοείται να πράξει.
Κώστας
Η άποψη που διατυπώνεται στο κείμενο αυτό ουσιαστικά αποτελεί μέρος του ενδοκαπιταλιστικου ενδοιμπεριαλιστικου ανταγωνισμού και συγκεκριμένα του μπλοκ της πράσινης ανάπτυξης με το μπλόκ των πετρελαϊκών εταιρειών συγκαλυμμένο όπως πάντα με “με μαρξιστική”λεοντή και βέβαια μπόλικο ντεφαιτισμο .Κατά αρχάς διαφωνώ με το πλαίσιο περί “ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού”ένα πλαίσιο εντελώς εκτός πραγματικότητας μα στην ουσία συμβαδίζει με την “διεθνιστική”θέση του ΝΑΤΟ ΕΕ ΗΠΑ περί μη ύπαρξης θαλάσσιων συνόρων.Ο ντόπιος μεταπρατικος και εξαρτημένος καπιταλισμός ούτε στα πιο τρελά όνειρα του παρά την εθνικιστική ρητορική του δεν τολμά να κάνει μονομερή ανακήρυξη της αοζ για τον απλούστατο λόγο ότι θα κινδυνεύσει η σταθερότητα του ιμπεριαλισμού άρα και η δική του εξουσία.Αντιθετως είναι διατεθειμένος να παραδώσει ελληνική θάλασσα όπως το Αιγαίο ή ελληνικές περιοχές όπως η Θράκη ή η Κύπρος ή ακόμη και τή Κρήτη έχοντας μετατρέψει την χώρα μας σε δορυφόρο Τουρκίας και Ισραήλ κατά παραγγελία της Δύσης.Η αριστερά ίσα ίσα είναι πού απ’την σκοπιά των λαϊκών μαζών δηλαδή της πραγματικής Ελλάδας ως κυβέρνηση και ως λαϊκή εξουσία πρέπει να ορίσει αυτή αοζ ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και τα δύο προπύργια του όπως τή Τουρκία και Ισραήλ ταυτόχρονα πράγμα που σημαίνει έξοδο από τους μηχανισμούς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης συνολικά και πάλη για αυτοδύναμη οικονομική πορεία στα πλαίσια μίας εθνικά κυρίαρχης αυταρκους σοσιαλιστικής Ελλάδας.Το Αιγαίο για να ναι ζώνη ειρήνης και φιλίας πρέπει πραγματικά να παραμείνει αυτό που στην τριών χιλιάδων ετών ήταν και είναι δηλαδή ελληνικό κατοικείται όχι από βατράχια αλλά από Έλληνες ιθαγενείς αυτούς που το ντόπιο εξαρτημένο κεφάλαιο ικανοποιώντας τους ξένους προστάτες του θέλει να διώξει από την γη του.Πως ;με όπλο το λεγόμενο μεταναστευτικό ή τη παραχώρηση της γης σε ξένα χέρια φαντς ή τή μετατροπή του σε νατοϊκή λίμνη.Εθνικη προδοσία σημαίνει ταξική προδοσία.Οι δυνάμεις της αριστεράς που μιλούν στο όνομα του “διεθνισμού”δεν είναι διεθνιστικές γιατί αρνούνται το δικαίωμα του λαού μας στην δική του γη είναι αποκομμένες από τον εθνισμο των μαζών και ταυτιζομενοι με τόν διεθνισμό του ιμπεριαλισμού και των πολυεθνικών αυτών που θέλουν την χώρα μας και τα νησιά μας ενεργειακές αποικίες στα πλαίσια μάλιστα και των μνημονίων που το σύστημα της υποτέλειας της ντόπιας εξαρτημένης ολιγαρχίας υπέγραψε.Ειναι μονόδρομος για μια πραγματική σοσιαλιστική πατριωτική αριστερά η διεκδίκηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών ενέργειας από το λαό για το λαό χωρίς καμία ταύτιση με κανένα από τα αντιμαχόμενα μπλόκ ενέργειας του διεθνούς κεφαλαίου.Αυτο σημαίνει αγώνας για μονομερή ανακήρυξη της αοζ, εθνική ανεξαρτησία με εθνικοποίηση και κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κάτι που προϋποθέτει μια άλλη λαϊκή κυβέρνηση σε μια άλλη λαϊκή εξουσία σε μια Ελλάδα αντιιμπεριαλιστική χωρίς μνημόνια ΕΕ ΝΑΤΟ ΗΠΑ ΔΝΤ σε σύγκρουση με τον τουρκικό επεκτατισμό το βασικό δόρυ της Δύσης και της παγκοσμιοποίησης σε σύγκρουση με το άλλο δόρυ του ιμπεριαλισμου το Ισραήλ και συμμαχίες με λαούς κινήματα και προοδευτικά αντιιμπεριαλιστικα καθεστώτα και τον άξονα αντίστασης απέναντι στην δύση.Αυτος είναι ο μόνος δρόμος πατριωτικός και διεθνιστικος ταυτόχρονα.Οι θέσεις αυτής της αριστεράς ουσιαστικά δίνουν άλλοθι στην δεξιά να εμφανίζεται συνέχεια με εθνικά λάβαρα μια δεξιά αντιλαϊκή μνημονιακη ξενοδουλη μεταπρατικη εργαλείο του ντόπιου εφοπλιστικού κεφαλαίου των μαυραγοριτων και του διαλογισμού διαχρονικά.Η δική μου άποψη είναι ότι η αριστερά είναι η μόνη πατριωτική δύναμη διότι πατρίδα και έθνος είναι ο ίδιος ο ΛΑΟΣ οι υποτελείς λαϊκές δυνάμεις και όχι ο Μητσοτάκης και η άκρα δεξιά μαζί.
Οι γνωστές θέσεις του ΝΑΡ εκτός πραγματικότητας. Όχι στις εξορύξεις σημαίνει να αγοράζουμε πανάκριβο αέριο. Πράσινη ενέργεια δεν υπάρχει (ακόμη), χρειάζονται και πολλές εξορύξεις και πολλά καύσιμα για να κατασκευαστουν τα πράσινα ά-λογα. Ενώ μόνο συμπληρωματικά καλύπτουν. Καμία λαϊκή εξουσία δεν θα λογάριαζε σοβαρά τέτοια πράγματα. Το να έχεις δικά σου καύσιμα δεν σε κάνει πάντα πλουσιότερο αλλά το να μην έχεις σε κάνει πάντα πολύ φτωχότερο.
Κοινή ελληνοτουρκική λίμνη το Αιγαίο σημαίνει ότι χάνεις τη νησιωτική σου χώρα. Ένα Αιγαίο γεμάτο Τουρκικά πλοία σύντομα θα είναι Τουρκικό. Η ανταλλαγή πληθυσμών, ο ιστορικός ξεριζωμός και η δήμευση όσων σώθηκαν από τον “συνωστισμό” σήμαινε την πλήρη Τουρκική κυριαρχία της Μικράς Ασίας, αλλά και την Ελληνική κυριαρχία μετά τα 3 μίλια ανατολικά των ακτών – δώσαμε γη και κρατήσαμε θάλασσα. Ποιος ακριβώς διεθνιστικός λόγος λέει ότι αυτό πρέπει να αναθεωρηθεί; Καμία λαϊκή λαϊκή εξουσία δεν θα λογάριαζε σοβαρά τέτοια πράγματα. Όσο για το Καστελόριζο, όλοι ξέρουν ότι ένωση ΑΟΖ Ελλάδας Κύπρου δεν παίζει, αλλά μόνο αφελής θα το έλεγε έτσι από μόνος του και θα το έκαιγε ως χαρτί, όταν έχει να κάνει με τέτοιον επεκτατικό και τσαμπουκαλή γείτονα και μάλιστα με συντριπτικά πειθαρχημένα εθνικιστικά πλήθη υποτελών.
Τελος, για τα παιχνίδια και τους τυχοδιωκτισμούς της αστικής τάξης της Ελλάδας. Παιχνίδια που σαφώς υπάρχουν, αλλά δεν αφορούν και δεν επενδύονται υπερ της Ελληνικής επικράτειας, αντίθετα παίζονται με την μονόπαντη διαπραγμάτευση εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελληνικής επικράτειας. Η δε έννοια του ανταγωνισμού Ελλάδας-Τουρκίας (μιλάμε για επικράτειες) αγγίζει τα όρια της γελοιότητας, εάν μετρήσει κανείς τόσο τα σχετικά μεγέθη, όσο και την μονόπαντη αναθεωρητική επιθετικότητα του ασύμμετρα μεγάλου, απέναντι στην δουλικότητα του ψοφοδεούς μικρού. Μα ΠΟΥ ΖΕΊΤΕ;
Chapeau!!
Δεν εξουσιοδοτούμε την εγχώρια α/τ να διαπγαγματεύεται δικά μας, του Ελληνικού Λαού, οικόπεδα! Είναι τόσο απλό. Το τι θα έκανε μια λαϊκή εξουσία είναι άλλο καπέλο. Ο νοικοκύρης μπορεί να κάνει τα κουμάντα του και δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για τον νοικοκύρη αλλά για τον νταβατζή του νοικοκύρη! Που “θα πάρει τα λεφτά και θα φύγει” όπως τώχει κάνει ήδη ….
Πικάπα, εδώ η θέση σου ειναι λάθος.
Α. Από που και ως που, εξορύξεις στο Αιγαίο, σημαίνει φτηνή ενέργεια για τον λαο;;; Δεν γνωρίζεις ότι παροχές τις ανεμογεννητριες και τα φωτοβολταϊκά που κατακλύζουν βουνά και κσμπους, η ενέργεια για τον λαό είναι πανακριβη;
Ποσο μάλλον που σε μια υποτιθέμενη εξόρυξη στο Αιγαίο, μόνο το 3% και αν θα πηγαίνει όχι στον λαό, αλλά στο ελληνικό κράτος. Δλδ στους μαφιόζους κολλητούς οπως συμβαίνει σήμερα.
Β. Ποια λαϊκή εξουσία; Έναν στόχο που ούτε καν φαίνεται στον ορίζοντα εσύ κσι άλλοι εδώ μέσα τον κάνετε κριτήριο για την πολιτική πράξη του σημερα;
Γ. Δεν παίρνεις υπόψη σου κ κάτι ακόμα πολύ σοβαρό: Μία τόσο σεισμογενής περιοχή σαν το Αιγαίο, ενέχει μεγάλους κινδύνους για τις πλατφόρμες εξόρυξης υδρογονανθρακων. Ας μην φανταστουμε κσν τις συνεπειες απο ενα πολύ πιθανό τετιο συμβάν μεγαλου σεισμού στους χωρους των υποτιθέμενων πλατφορμών ετσι;;; Ακόμα ένα κομβικό επιχείρημα για να πούμε καμιά εξόρυξη στο Αιγαίο!!
Δ. Άλλο που δεν παίρνεις υποψηωδου, είναι τα σαμποτάζ των ανταγωνιστικων κρατών και κεφαλαίων! Και τις συνέπειες ενός σαμποτάζ σε μια υποτιθέμενη πλατφόρμα εξόρυξης εντός μιας κλειστής θάλασσας που ειναι το Αιγαίο, αλλά και η να Μεσόγειος. Και εδώ που τα λέμε, γενικά η Μεσόγειος.
Άστο φίλε Πικάπα: Καμία εξορυξη στο Αιγαίο. Καμία.
Όσον αφορά την ΑΟΖ. Καμία αποδιχη της λογικής των ΑΟΖ από εργατική τάξη και λαό. Η μοιρασιά των θαλασσών σε οικόπεδα ιδιοκτητών, είναι καπιταλισμός που του επέτρεψε η τεχνολογία να πράξει κ αυτό. Εινσι μια ιστορία 40 χρόνων ενώ και πριν υπήρχαν νικηφόρα λαϊκά κινήματα που δεν έδειξαν κάποιον καημό να ορίσουν ΑΟΖ και παρολαυτα νίκησαν.
Δεν μας λείπει η λογική της εξόρυξης και της ΑΟΖ και δεν νικανε οι λαοι. Και καλύτερα να μας λείπει η λογική της εξόρυξης και της ΑΟΖ
Καμμία εξόρυξη και αφοπλισμό. Γιατί όχι;
Ανωνυμε 9.31. Ναι, έχεις λογικη σε ολα αυτα, χωρις να σημαινει οτι οι ανησυχιες σου ειναι ικανες να αποτρεψουν την προσπάθεια εξορυξεων. Και πρώτα απ ολα του λιγνιτη, ο οποιος μπορει με νεότερες τεχνολογιες να καει ως αεριο.
Διοτι καλες οι ανησυχιες, αλλα γίνεται χωρις ενέργεια; Κι απο που τα λεφτα για εισαγομενη;
Δεν είναι οπως πχ με την εξορυξη του χρυσου, οπου πραγματι και κατι ψιχουλακια μενουν μονο εντος Ελλαδας, και δεν θα έπρεπε να γινεται γενικως, μη το ανοιξουμε. Αλλα εδω προκειται για εξορυξη ειδους πρωτης αναγκης, μη αντικαταστασιμου. Σα να μου λες, ούτε σταρι να βγαζουμε, εισαγομενο κι αυτο, ουτε κτηνοτροφία, κλπ κλπ. Γιατι κι ο αγρότης κι ο κτηνοτρόφος βγαινουν δε βγαινουν, τους ληστευουν. Και ουτε μια διαχείριση της προκοπης για τα φαρμακα και τα αποβλητα τους παιξατε κ χασατε…αλλα ετσι δεν ζεις, πας για βιγκαν.
Το σημαντικότερο ομως, οταν λες οτι δεν σκεφτεσαι για την προοπτικη λαικης εξουσίας. Μα τοτε δεν εχεις πιθανότητα να κανεις πολιτικη. Παει πολυς καιρος, και ποσο θα αντεχουμε να ανακυκλωνουμε εκτός διεκδικησης εξουσιας; Πως αλλιως θα φτασεις στο σημείο αυτο, που αυτο ειναι ο λογος που υπαρχεις;
Αλλα μονον εαν καταφερεις να ανοίξεις πλατια τη κουβέντα μεσα στο λαο το πως θα κυβερνήσει ο λαος. Αλλιως θα μιλας επ αόριστον την “παλαιοκομμουνιστικη” κι ο θεος βοηθός.
Παρακατω βέβαια στον αλλο ανωνυμο λεω και γιατι αυτο δεν θα ειναι καθολου απλο κι ευκολο.
Ζούνε στη δεκαετία του 20 όπου η Οθωμανική αυτοκρατορία ψοφούσε και η ελληνική αστική τάξη είχε την( μάλλλον εθνικιστικη) μεγάλη ιδέα για να πάρει εδαφη.Στις μέρες μας έχουμε ένα κράτος 85 εκατομμυρίων ( που πάει για 100) με δική του παραγωγη όπλων ανεξαρτητη πολιτική ξσι εισβολή και κατοχή σε 3 κρατη( Κύπρος, Συρία,Ιρακ) .Επίσης αναμειξη σε Λιβύη, Σομαλία κλπ.Απο την άλλη ένα πολυθενικο μόρφωμα δημογραφικα υπό εξαφανιση με μια ελιτ που έχει εκχωρησει την διακυβέρνηση σε πολυεθνικους οργανισμούς και πουλάει σιγα σιγα το οικόπεδο μέχρι τη διάλυση.Τωρα πως μπορεί αυτές οι δύο καταστάσεις να εινσι ανταγωνιστικες δεν ξέρω πραγματικά .Είναι σα να λέμε ότι ο Ολυμπιακός και ο αστερας Εξαρχείων ρπειδη ορίζουν μπαλα και η δύο ανταγωνιζονται για τα πρωτεία στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι
Η μάστιγα λοιπόν του εθνικισμού δεν εξέλιπε από τον κόσμο και για την ακρίβεια έχουμε στην περιοχή μας 2 χώρες με φουλ ανοιγμένα εθνικιστικά πανιά. Την Τουρκία και το Ισραήλ. Ο εθνικισμός στην Ελλάδα δέχθηκε συντριπτική ήττα το 1922, και περιορίστηκε στα Ελληνικά σύνορα, ως ηττημένος και υποτελής, πλήρως εξαρτώμενος από τους δυτικούς συμμάχους, και ειδικότερα ως κομμουνιστοφάγος. Ο Ελληνικός εθνικισμός δεν έχει πλέον όρους να σηκώσει δικό του κεφάλι, παρά μόνον ίσως μετά από κάποια σοβαρή εθνική ήττα για να μας οδηγήσει στην τελειωτική ίσως εθνική καταστροφή. Είδαμε πως αναζωπυρώθηκε από το μνημόνιο και μετά, αλλά και τον ρόλο του ως συγκοινωνούσα δεξαμενή εκτόνωσης της δεξιάς πολυκατοικίας.
Συνολικά το Ελληνικό κράτος εξελίχθηκε με τα μνημόνια ακόμη περισσότερο ως υποτελές, σε ΝΑΤΟ-ΕΕ, ΗΠΑ Ισραήλ, χωρίς ωστόσο αυτό να εξασφαλίζει τα σύνορά του ή τη βιωσιμότητά του -που είναι με αυξανόμενο ερωτηματικό. Η θέση αδυναμίας του Ελληνικού κράτους έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με το Τουρκικό, όπου ο εθνικισμός κυριαρχεί χωρίς αντίπαλο, και όπου το κράτος έχει και παίζει τη δική του επεκτατική σκοπιά, πλέον τηw Νατοϊκής.
Είναι κρίμα να χάνονται τόσα λόγια για κάτι που το ξέρουν όλοι (εκτός ίσως από το ΝΑΡ?). ¨Όταν η κατάσταση είναι ζοφερή, είναι άραγε προτιμότερο για έναν κομμουνιστή, να οραματιστεί μια θάλασσα Ελληνοτουρκικής φιλίας, όταν οι λαοί θα ζουν αδελφωμένα?.
Καλά κάνει, για τον εαυτό του. Αυτό όμως δεν αφορά την πολιτική, δεν απευθύνεται στην συγκεκριμένη κατάσταση .
Όσο δε για την μετατροπή της κριτικής σε θέση: Θέση δεν είναι να τοποθετείσαι για κάτι που εφόσον ή εάν, αλλά για το τι και πως στην συγκεκριμένη κατάσταση. Εν προκειμένω, ας το κάνουμε πιο απλό. Με 2 ερωτήματα
1) Τι θα έκανε στη σημερινή κατάσταση μια τυχόν λαϊκή εξουσία;
2) Πως θα πάμε σήμερα, η έστω στο ορατό μέλλον, σε μια κατάσταση λαϊκής εξουσίας;
Πολύ σωστά τα ερωτήματά σου ΠΙΚΑΠΑ.
Για το πρώτο, ας μην τρέχουμε να ανακαλύψουμε τον τροχό. Ας δούμε τι κάνουν Λ.Δ.Κορέας ,Βιετνάμ, Κούβα. Θέση αρχών στα διεθνή (π.χ. παλαιστινιακό), συμπαράταξη με τον κύριο άξονα αντίστασης στον αμερικανονατοϊκό ιμπεριαλισμό- δλδ Ρωσία και Κίνα – και οικονομικές-πολιτικές σχέσεις με τις χώρες του παγκόσμιου Νότου. Η τρέχουσα κατάσταση είναι χίλιες φορές πιό δεκτική σε μία τέτοια πολιτική από ότι ήταν π.χ. τη δεκαετία του ’90.
Για το δεύτερο, αν δεν χτυπήσεις τον ταξικό εχθρό στους κύριους πυλώνες της εξουσίας του ( ευρώ, Ε.Ε.Νατοϊκοί εξοπλισμοί, στρατιωτικοποίηση της οικονομίας) δεν μπορείς να διατυπώσεις καμία αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση λαϊκής εξουσίας. Ή προτείνεις στον λαό τον αργό θάνατο (δλδ την πολιτική του ΚΚΕ) ή προτείνεις αντίσταση και πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, οδυνηρή μεν αλλά αναπόφευκτη.
Ανωνυμε 14.50. Απο την ερώτηση μεχρι την απάντηση μεσολαβουν αρκετα. Κυριως μεσολαβει η πυκνωση του πολιτικού υποκειμένου που διαμορφώνει την απαντηση. Ως μερος αρχικου σχεδιασματος,να σου πω οκ, θα συμφωνουσα με αυτα που βαζεις. Με μια σοβαρή ομως διόρθωση. Η διορθωση ειναι στην “συμπαραταξη”. Οχι. Αλλο να αξιοποιήσεις τις σχέσεις, άκρως ζωτικο, κι αλλο να συμπαραταχθεις με αυτές τις αντιρροπες του Νατο μεγαλες δυναμεις, περι των οποιων τους σκοπους κ την συνέπεια δεν μπορείς να βασιστεις.
Γενικοτερα το θεμα των σχεσεων κ της διεθνικης στηριξης ειναι κλειδι. Ωστοσο, δεν θα εχεις περιθωρια τετοιας αναιμακτης αλλαγης πιστας, σαν ναταν παιχνίδι, παρα μονον μετα απο καποια καταρρευση συστημάτων, μην επεκταθω. Καθολου απλο. Και εδω ο λαος γνώριζει. Γνωριζει καλα. Και φοβάται μβ του πεσει ο ουρανός στο κεφαλι, βασιμως. Θέλει πολλή δουλειά το θεμα.
Θα πιασω ομως ενα πιο οραματικο ζητημα, υποθετοντας οτι οι συγκυρίες θα βοηθησουν στις συμπληγαδες της παραπανω πορειας, συντριβοντας μονο την πλωρη μας.
Πολλα “παλαιοκομμουνιστικα” λεγονται αερα πατερα κανοντας γαργαρα το εξης: Ολοκληρη Ρωσικη αυτοκρατορια επαναστατησε λεγοντας για κομμουνισμο, γη και ειρηνη, αλλα έμπλεξε σε ενα διαρκή πολεμο, θερμο-ψυχρο-θερμο-ψυχρο κι εμπλοκη. Κι αντι για κομμουνισμό εμπλεξε σε μια χωρις ανασα προτεραιοτητα για αναπτυξη των παραγωγικων δυναμεων. Γιατι η Ελλαδα δεν θα πεσει σε χειροτερη λουπα;. Θα πεσει.
Κατα συνέπεια, απο τη μια ηθελα να μετακινησω το θεματα της συζητησης της ανασύνταξης, της ανασυνθεσης, της αντεπιθεσης κλπ, προς τα οντως θεματα,, βαζοντας τα στοιχειωδη ερωτήματα.
Ωστοσο στην προσπάθεια να δωσεις τις απάντησεις προκύπτουν αλλα ερωτηματα. Τα οποια εσυ τα θεωρεις οτι δεν είναι της στιγμης, εννοωντας πως ειναι για μετα. Ελα μου ντε, που αν τα αφησεις για μετα, θα ειναι αργα. Το θεμα των σταδιων, των συμμαχιων, των ταξικων διαστρωματωσεων και μια σειρα αλλα. Ωστοσο η συζήτηση χρειάζεται να μεταφερθεί εκεί. Μακαρι. Εννοω συζητηση μεσα στον λαο.
Σορυ πολλα ειπα, αλλα το βρηκα σχετικό.
https://pandiera.gr/%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%ce%bf%cf%81%ce%b3%ce%ac%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%b7-%ce%ba%ce%bf%ce%bc%ce%bc%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%85%ce%b8/comment-page-1/#comment-71914
τελευταιο σορι:, πρυμνη αντι πλωρη. !!
εντάξει το δυτικές ακτές αντί ανατολικές ήταν κατανοητό, αλλά εδώ αλλάζει εντελώς το νόημα.