Ακούστε στο βίντεο που ακολουθεί, το ηχητικό σύντομης συνέντευξης που παραχώρησε ο καθηγητής Γιώργος Ρούσης στην Παντιέρα, το μεσημέρι της Κυριακής 27 Αυγούστου 2017.
Ζητήσαμε από τον γνωστό μαρξιστή καθηγητή ένα σχόλιο για το πρόσφατο συνέδριο στο Ταλίν της Εσθονίας, την απόπειρα ταύτισης του ναζισμού με τα ευγενή ιδανικά του κομμουνισμού, το ξέπλυμα του πρώτου και την παραχάραξη της Ιστορίας.
Αιφνιδιάζοντάς μας, ξεκίνησε την παρέμβασή του λέγοντας ότι θεωρεί θετικό(!) το Συνέδριο αυτό. Και αυτό γιατί, όπως είπε,
“Καθώς φαίνεται, για όλους αυτούς, το φάντασμα του κομμουνισμού συνεχίζει να πλανάται πάνω απ’ τον κόσμο και ιδιαίτερα πάνω από την Ευρώπη, και για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί χρειάζεται να διαστρεβλωθεί ο κομμουνισμός. Διότι προφανώς, είναι η μόνη εναλλακτική απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Καταλαβαίνουν ότι ο κόσμος και οι λαοί μπορεί να οδηγηθούν προς τα εκεί για να αντιμετωπίσουν την κρίση και, για να μη συμβεί αυτό, το διαστρεβλώνουν αυτό το φάντασμα και το παρουσιάζουν εντελώς ανάποδα από αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Το παρουσιάζουν δηλαδή ταυτόσημο με ένα αυταρχικό, κατ’ εξοχήν κρατικό καθεστώς, όπως είναι ο φασισμός.”
«Στην ουσία, το περιεχόμενο κάθε κράτους», συμπλήρωσε, «είναι η δικτατορία της κυρίαρχης τάξης. Όταν αυτό το κράτος είναι αστικό, είναι δικτατορία της αστικής τάξης.
Όταν αυτό το κράτος είναι σοσιαλιστικό, είναι δικτατορία της εργατικής τάξης. Όταν έχουμε να κάνουμε με κομμουνισμό, έχουμε να κάνουμε με μη κράτος.
Κομμουνισμός είναι να μην υπάρχει αυτή η οντότητα που λέγεται κράτος και καταστολή.
Ο φασισμός, τι είναι; Είναι οι αξίες του καπιταλισμού, τραβηγμένες στα άκρα τους: Η τάξη, ο ανταγωνισμός, ο ρατσισμός, ο αυταρχισμός. Πολύ σοφά ο Μαξ Χορκχάιμερ, της σχολής της Φρανκφούρτης, έλεγε ότι δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς για φασισμό, αν δεν μιλήσεις πρώτα για τον καπιταλισμό.
Εξ ου και δεν υπάρχει δυνατότητα καμιάς ταύτισης κομμουνισμού με φασισμό.
Και, θα έλεγα εδώ, ότι ήτανε η ευκαιρία ακριβώς της αριστεράς, και ιδιαίτερα της κομμουνιστικής αριστεράς, ετούτη την εποχή να προτάξει αυτό το κομμουνιστικό όραμα, που είναι ένα όραμα ελευθερίας, αταξικής, μη κατασταλτικής κοινωνίας. Να το αντιτάξει με την σταλινική παρένθεσή του, και ιδιαίτερα με τη δεκαετία του ’30, κάτι που, δυστυχώς, όχι μόνο δεν έκανε αλλά ταύτισε αυτήν την περίοδο με τον κομμουνισμό, το ΚΚΕ.»
Ακούστε ολόκληρη την ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Γιώργου Ρούση στο ηχητικό που ακολουθεί:
Τη συνέντευξη εκ μέρους της Παντιέρας πήρε ο Νίκος Ξηρουδάκης
Λαθροχειρίες του Ρούση! Το ΚΚΕ, ποτέ δεν ταύτισε την περίοδο του 30 με τον κομμουνισμό! Δεν κάνει τέτοιες χοντράδες το ΚΚΕ! Το ΚΚΕ πάντα λέει ότι εκείνη η εποχή ήταν περίοδος οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Και σοσιαλισμός σημαίνει δικτατορία του προλεταριάτου και καταστολή με όλα τα μέσα της αντίδρασης της αστικής τάξης που έχει χάσει την εξουσία και παλεύει να την ξαναπάρει.
άσε ρε λαθραναγνώστη που μιλάς και εσύ για λαθροχειρίες! Αμα ήταν ακόμα ο Γκορμπατσόφ γραμματέας, θα μίλαγες και εσύ και το ΚΚΕ για παλλαϊκό κράτος και για ειρηνική συνύπαρξη με τον καπιταλισμό. Μάθε πρώτα να σκέφτεσαι υλιστικά φίλε και να μην μπερδεύεις την Λωζάνη με την Κοζάνη και μετά γράψε!
Δυστυχώς, τα πολύ σωστά ερωτήματα όπως «υπήρχε άλλη εναλλακτική για την ΕΣΣΔ το χρονικό διάστημα ’20-’40» και «ΠΩΣ;», θα τα συζητάμε για καιρό ακόμα, μιας και δεν υπάρχει εύκολη απάντηση . Θα προσπαθήσω να ξετυλίξω ορισμένες σκέψεις γύρω από αυτά και ίσως να μπορέσω να συμβάλλω στο να πάμε ελάχιστα παρακάτω:
α. Οι συνθήκες που κάθε επανάσταση λαμβάνει χώρα, δεν είναι ποτέ οι ιδανικές. Και στην περίπτωση της οκτωβριανής οι εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες όπως απομόνωση της νεαρής εσσδ μέσω της αποτυχίας της γερμανικής και της ουγγρικής επανάστασης, η καθυστερημένη παραγωγική βάση, η ιμπεριαλιστική περικύκλωση κλπ, βάρυναν πάρα πολύ στην μετέπειτα εξέλιξη. Υπό αυτές τις συνθήκες, ποιες πιθανότητες υπήρχαν;
– Η οικειοθελής παράδοση της εξουσίας ξανά στην αστική τάξη. Πράγμα ανεπίτρεπτο, και καλώς φυσικά δεν έγινε.
– Η πάση θυσία πολιτική/οικονομική ενοποίηση και εκβιομηχάνιση της χώρας, με στόχο το κέρδισμα χρόνου είτε για να προλάβουν την επόμενη επανάσταση, είτε για να αντέξουν στην επόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση, είτε και για τα 2 μαζί.
Αυτές οι πιθανότητες υπήρχαν και δυστυχώς, καμία άλλη.
Πως όμως θα έπρεπε να πραγματευτούν την ουσιαστικά 1 δυνατότητα που είχαν, δλδ την πάση θυσία αντοχή; Αυτό είναι το επόμενο και το ουσιαστικό ερώτημα, και σε αυτό πάνω έχει γίνει μεγάλη συζήτηση.
Η δυσχερέστατη θέση της νεαρής ΕΣΣΔ σε όλα τα πεδία (οικονομικό, γεωπολιτικό, πολιτικό, πολιτισμικό) επέβαλλε υιοθέτηση πολιτικών επιλογών που αντικειμενικά έριχναν το βάρος στην εξυπηρέτηση της αναγκαιότητας εκείνης της περιόδου. Τέτιες σημαντικές και κρίσιμες αποφάσεις/επιλογές ήταν η μονοπρόσωπη διεύθυνση στην παραγωγή και η αφαίρεση κρίσιμων αρμοδιοτήτων από τα εργατικά συμβούλια (αλλά και τις λαϊκές συνελεύσεις των πόλεων), ο γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός στην παραγωγή, η αύξηση της κρατικής καταστολής, η -προσωρινή- απαγόρευση άλλων κομμάτων, η διατήρηση κρίσιμων καπιταλιστικών νόμων στην οικονομία (παραγωγή και διανομή).
Αυτές οι πολιτικές αποφάσεις του ΠΚΚ (μπ)-μετέπειτα ΚΚΣΕ, είχαν διπλό αποτέλεσμα, είναι σαν τον Ιανό: Διότι αφενός έγινε κατορθωτό όχι μόνο να αντέξει η ΕΣΣΔ αλλά και να πετύχει σοβαρή εκβιομηχάνιση μέσα σε λίγα χρόνια, βάζοντας τις βάσεις για την απόκρουση του ναζισμού και την μετέπειτα συντριβή του. Αφετέρου όμως, απομάκρυναν τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό (δλδ την σταδιακή απονέκρωση του κράτους και των τάξεων προς όφελος των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών), διότι συνέβαλλαν στην γιγάντωση μαζί με όλους τους αντικειμενικούς λόγους που προανέφερα, μιας νέας ηγεμονικής άρχουσας τάξης, της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας.
Εδώ βρίσκεται κατά την γνώμη μου η πρωταρχική αιτία αυτού που ονομάζουν πολλοί αριστεροί/κομμουνιστές είτε μεμονωμένα είτε σαν συλλογικότητες, «γραφειοκρατικοποίηση της ΕΣΣΔ ήδη από τα πρώτα χρόνια του ’30».
Ίσως, εάν το ΠΚΚ (μπ) αλλά και η υπόλοιπη σοβιετική κοινωνία αντιλαμβάνονταν την διπλή φύση των πολιτικών αποφάσεων που ελάμβαναν και εντόπιζαν έγκαιρα τις αρνητικές τους επιπτώσεις στην πορεία προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό, να μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ουσιαστικά και όχι στα λόγια την επαναταξικοποίηση της ΕΣΣΔ και την επανα-εμφάνιση νέας ηγετικής άρχουσας τάξης σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού. Δυστυχώς σε υποκειμενικό επίπεδο, μόνο αυτή η συνειδητοποίηση μπορούσε να αντιστρέψει την πορεία γραφειοκρατικοποίησης και να οδηγήσει σε υιοθέτηση πολιτικών που να φρέναραν, να μείωναν ή/και να αντιστάθμιζαν την γιγάντωση της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας. Κάτι τέτοιο, δυστυχώς δεν συνέβη. Η καταγγελία της γραφειοκρατίας από την ηγεσία του ΠΚΚ (μπ), ήταν απλώς ένα σχήμα λόγου, στον βαθμό που δεν αντιμετώπισε τις ουσιαστικές -σε πολιτικό επίπεδο- αιτίες άνδρωσης της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας, όπως ήταν -ξαναγράφω- η αφαίρεση κρίσιμων αρμοδιοτήτων από τα εργατικά (αλλά και τα εδαφικά) σοβιέτ/εργατικά συμβούλια/λαϊκές συνελεύσεις, η ολοένα εντεινόμενη κρατική/κομματική καταστολή, η απαγόρευση πολιτικής διαπάλης, η διατήρηση βασικών καπιταλιστικών νόμων κλπ.
β. Μετά τον πόλεμο, η παγίωση της θέσης της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας ως της νέας άρχουσας τάξης της ΕΣΣΔ, δεν επέτρεπε πια την αντιστροφή της πορείας και την εκ νέου επαναστατικοποίηση της ΕΣΣΔ. Ο δρόμος είχε κλείσει μιας και η απαγόρευση πολιτικής διαπάλης εντός της κοινωνίας, είχε γυρίσει μπουμερανγκ και πλέον φίμωνε οποιαδήποτε αριστερή/κομμουνιστική κριτική απέναντι στην εφαρμοζόμενη πολιτική των ΚΚ.
Οι πολιτικές της προηγούμενη περιόδου (της ονομαζόμενης σταλινικής), είχαν γίνει η μήτρα που πάνω στις αρνητικές πλευρές τους, αγκιστρώθηκε η δεξιά στροφή του ’56.
Εν τέλει νομίζω πως μόνο μια επιλογή είχε η ΕΣΣΔ το διάστημα ’20-’40: Να αντέξει και τπτ άλλο. Το ζήτημα είναι ΠΩΣ διαχειρίστηκε αυτή την επιλογή, τις θετικές και αρνητικές συνέπειες των πολιτικών της αποφάσεων. Και ενώ στο επίπεδο της ικανοποίησης των άμεσων αναγκών οι πολιτικές αποφάσεις στέφθηκαν με σχεδόν απόλυτη επιτυχία, στο επίπεδο της σοσιαλιστικής/κομμουνιστικής προοπτικής αυτές ακριβώς οι αποφάσεις συνέβαλαν στο να κλείσει αυτή η προοπτική.
Έχει ανοίξει ένας ενδιαφέρον διάλογος στην Παντιέρα σε σχέση με την κατανόηση της λεγόμενης σταλινικής περιόδου. Καταδείχθηκε μέχρι στιγμής, τα εξής: Η γόνιμη ιστορική/πολιτική αποτίμηση της περιόδου εκείνης, πρέπει να έχει ως βάση α. την επίγνωση της δυσχερέστατης θέσης που βρέθηκε η νεαρή ΕΣΣΔ και β. την -εξαιτίας αυτής ακριβώς της δυσχερούς θέσης- διπλή φύση των επιλογών εκ μέρους του ΠΚΚ (μπ): Αφενός οι επιλογές αυτές στόχευαν και ορθώς στην πάση θυσία διατήρηση της εξουσίας τόσο για να αντέξει η νεαρή ΕΣΣΔ μέχρι την επόμενη επανάσταση, όσο και για να αντέξει την επερχόμενη νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση. Αφετέρου δε, αυτές ακριβώς οι επιλογές έκλεισαν τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό, διότι συνέβαλλαν στην γιγάντωση και παγίωση της νέας άρχουσας τάξης της ΕΣΣΔ, της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας.
Το επόμενο θέμα είναι να συζητήσουμε γόνιμα, για το ΑΝ και ΠΩΣ η δεδομένη εξυπηρέτηση των αναγκαιοτήτων εκείνης της περιόδου, νομιμοποιούν όλες αυτές τις αποφάσεις: Μονοπρόσωπη διεύθυνση, όξυνση της κρατικής/κομματικής καταστολής, εφαρμογή βασικών καπιταλιστικών νόμων, κλπ.
Για να μπορέσουμε να διεξάγουμε έναν γόνιμο διάλογο σχετικά με το θέμα ” ΑΝ και ΠΩΣ η δεδομένη εξυπηρέτηση των αναγκαιοτήτων εκείνης της περιόδου, νομιμοποιούν όλες αυτές τις αποφάσεις: Μονοπρόσωπη διεύθυνση, όξυνση της κρατικής/κομματικής καταστολής, εφαρμογή βασικών καπιταλιστικών νόμων, κλπ.”, πρέπει να θέσουμε ορισμένες προϋποθέσεις:
α. Η επίγνωση πως οι αποφάσεις που αφορούν την επιβίωση μιας επαναστατημένης κοινωνίας, δεν διαφέρουν γενικά, από την προσπάθεια επιβίωσης ενός οποιοδήποτε άλλου καθεστώτος. Η έλλειψη επίγνωσης αυτής της βασικής διαπίστωσης, είναι ο υπ αριθμόν ένας φοβερός κίνδυνος για την πορεία προς μια κοινωνία χωρίς τάξεις και κράτος όπως είναι ο κομμουνισμός. Διότι, η επιβίωση ενός συστήματος και η σοσιαλιστική/κομμουνιστική του μετεξέλιξη, σχετίζονται, αλλά δεν ταυτίζονται. Διότι αφενός αν δεν επιβιώσει μια επανάσταση δεν θα μετεξελιχθεί ποτέ σε σοσιαλιστικό/κομμουνιστική κοινωνία, αλλά αφετέρου, ο τρόπος με τον οποίο θα επιβιώσει, μπορεί να κλείσει τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό.
β. Σε ένα τόσο κοσμοϊστορικό γεγονός όπως είναι μια επανάσταση, έρχονται κυριολεκτικά τα πάνω, κάτω: Παλιές κοινωνικές σχέσεις διαρρηγνύονται, θεσμοί καταρρέουν, μεγάλα τμήματα της κοινωνίας χάνουν οποιαδήποτε σταθερά η οποία κανοναρχούσε ως τότε την καθημερινότητα και όριζε την κανονικότητα της ζωής. Τούτο σημαίνει πως η πολιτική ενοποίηση και οικονομική επιβίωση μιας χώρας υπό την ηγεσία μιας επαναστατημένης τάξης, θα πρέπει να πραγματοποιηθεί με γνώμονα τόσο την επιβίωση της επανάστασης, όσο και με την διαμόρφωση λαϊκών/εργατικών θεσμών εξουσίας τέτοιων, που να διασφαλίζουν την επιβίωση, μα και την ουσιαστική συμμετοχή του κόσμου στις διαδικασίες λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων. Ζητήματα όπως, η ελεύθερη διαπάλη των αντιλήψεων, οι πολιτικές ελευθερίες στην ύπαρξη κομμάτων, θα πρέπει να διασφαλίζονται από το σοσιαλιστικό σύνταγμα με γνώμονα τόσο την προστασία της επανάστασης, όσο και την ελευθερία στην διαπάλη των αντιλήψεων! Διότι η σύνδεση αυτών των 2, είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει στον σοσιαλισμό/κομμουνισμό.
Συνεπώς, εάν έτσι έχουν τα πράγματα, οι κομμουνιστές θα πρέπει να τα λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους! Και οι πολιτικές επιβίωσης θα αναγκαστεί ξανά να λάβει μια επαναστατημένη κοινωνία, θα πρέπει εκ των προτέρων να γνωρίζει τα παραπάνω. Ετσι ώστε, οι όποιες πολιτικές επιβίωσης που θα αναγκαστεί ξανά να λάβει, να μην ξεστρατίσουν την κοινωνία από τον στόχο του κομμουνισμού. Δηλαδή, από τον στόχο οικοδόμησης μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις και κράτος!
Την παραπάνω μεθοδολογία/προσέγγιση, ουδέποτε την συζήτησε/υιοθέτησε το ΠΚΚ (μπ). ΑΝ το είχε κάνει, τότε θα μπορούσαμε ίσως να είχαμε ριζικά διαφορετικές εξελίξεις. Δεν το έκανε όμως.
Τώρα που πέρασε το θέμα της Εσθονίας πρέπει να ειπωθεί ότι ο Στάλιν, ο Γιαρουζελσκι, ο Χότζα, ο Τσαουσεσκου, Πολ Ποτ, και τα άλλα «φυντάνια» του Υπαρκτού (ως τις μέρες μας με τα κληρονομικά ξεφτιλίκια των ΚΙΜ στην Β. Κορέα), είναι η αιτία που ο Κομουνισμός ως ιδέα και ως όρος απαξιώθηκε τόσο πολύ στο τέλος του 20 αιώνα και έκτοτε.
Αν δεν γίνει συνειδητοποίηση, αξιολόγηση πεπραγμένων και επανατοποθέτηση τους με αντικειμενικότητα, δεν πρόκειται να ορθοποδήσει η ιδέα της δημιουργίας ενός δικαιότερου
κόσμου μέσα από τον κομουνισμό χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Τα πρόσωπα και τα λάθη τους πρέπει να θαφτούν καθώς η ανάγκη ενός δικαιότερου κόσμου πρέπει να κυριαρχεί στην σκέψη και να παραμείνει αιώνιο ζητούμενο. Χρειάζεται αυστηρή και πολύ σκληρή κριτική σχετικά με το τι πήγε λάθος ως τώρα.. Κριτική η οποία όσο δεν γινεται, θα προσφέρει όπλα και επιχειρήματα στον εκάστοτε αντίπαλο.
http://papaioannou-giannis.net/2017/08/%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%83%CE%B8%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82/
ποιες ειναι οι διαφορες του ρουση απο τον κοντονη και τους παλαι ποτε ευρωκομμουνιστες και την κριτικη τους για την ΕΣΣΔ Ιδεαλισμος, αγνοια της ιστοριας και του τι σημαινει να τα βαζεις με το παλιο και τον κοσμο ολοκληρο
Επίσης, είναι κρίσιμο ως κομμουνιστές και επιμένω πολύ πάνω σε αυτό, το να κατανοήσουμε πως οι αποφάσεις που μπορεί να αναγκαστεί να λάβει μια επαναστατημένη κοινωνία προκειμένου να επιβιώσει, είναι δίκοπο μαχαίρι.
Η επαναστατική διαδικασία ως κοσμοϊστορικό γεγονός που είναι, καταστρέφει την μέχρι τότε δεδομένη κανονικότητα/ομαλότητα για τους περισσότερους ανθρώπους αλλά και για το ΠΩΣ η κοινωνία αντιλαμβάνονταν την ίδια την επιβίωσή της ίσαμε τώρα. Οι μέθοδες επιβίωσης μιας οποιασδήποτε κοινωνίας άρα και της επαναστατημένης, ΔΕΝ διαφέρουν! είναι ίδιες και στοχεύουν πρώτα και κύρια στην επιβίωση αυτής της κοινωνίας. Η επιβίωση λοιπόν, έχει ένα ισχυρό/ηγεμονικό κάποιες στιγμές πρόσημο, που δεν είναι ούτε κομμουνιστικό, ούτε αναρχικό, ούτε φεουδαρχικό, ούτε καπιταλιστικό.
ΑΝ λοιπόν δεν προσέξουν οι κομμουνιστές ΑΥΤΟ το κρίσιμο χαρακτηριστικό, οι αποφάσεις που θα λάβουν και αυτοί και η επαναστατημένη κοινωνία, θα ενισχύσουν την τάση διαμόρφωσης μιας νέας άρχουσας τάξης. Διότι το κύριο χαρακτηριστικό των επιλογών που στοχεύουν στην επιβίωση μιας κοινωνίας, είναι η συγκεντρωτική εξουσία, ο βοναπαρτισμός, η καταστολή.
Αυτή την μεθοδολογία, ουδέποτε την συζήτησε το ΠΚΚ (μπ). Και οι αποφάσεις που έλαβε και εφάρμοσε την κρίσιμη δεκαετία του ’30, εκτός από την επιτυχή έκβαση της μάχης της επιβίωσης, οδήγησαν και στην γιγάντωση της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας, και σητν ανάδειξή της ως τη νέα κυρίαρχη άρχουσα τάξη της ΕΣΣΔ. Μετά το ’45 το μοντέλο αυτό της ΕΣΣΔ μεταφυτεύθηκε στις υπόλοιπες χώρες της ανατολικής ευρώπης.
Ολη αυτή η εξέλιξη, υπονόμευσε και τελικά ακύρωσε την πορεία προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό.
Η υστερική αντικομμουνιστική επίθεση των αστικών τάξεων και ΜΜΕ πανευρωπαϊκά, δεν στοχεύει στον Στάλιν και την ΕΣΣΔ. Αυτοί είναι νεκροί εδώ και δεκαετίες και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν. Και φαντάσματα όπως ξέρουν οι υλιστές κομμουνιστές, αναρχικοί, αριστεροί, προοδευτικοί άνθρωποι, δεν υπάρχουν.
Τι υπάρχει όμως; Υπάρχει η μεγάλη καπιταλιστική κρίση που βάζει τα πράγματα στην καπιταλιστική θέση τους και την πλειοψηφία της κοινωνίας στην εξαθλίωση και το περιθώριο. Υπάρχει η μαρξιστική θεωρία (διαλεκτική, ιστορικός υλισμός). Υπάρχουν οι μνήμες των λαών από τα θετικά της πρώτης προσπάθειας σοσιαλιστικής μετάβασης. Υπάρχει ο καπιταλισμός και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής που έχει φτάσει ανθρωπότητα και πλανήτη στο παρα πέντε μιας ανυπολόγιστης καταστροφής.
ΑΥΤΑ υπάρχουν.
Συνεπώς, οι λαοί μπορεί και να θελήσουν να επιλέξουν σοσιαλισμό/κομμουνισμό και μάλιστα, με δεδομένη την αρνητική εμπειρία της γραφειοκρατικοποίησης του ’30 και των αιτίων της. ΑΥΤΟ θέλει να εμποδίσει ο εγχώριος και διεθνής καπιταλισμός. Και πολύτιμος σύμμαχος του εγχώριου και διεθνούς καπιταλισμού, είναι, οι κομμουνιστές να συνεχίσουν να κρατάν/υπερασπίζονται μαζί με τα θετικά, και τα βαρίδια της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας, όπως είναι ο μονοκομματισμός, η βία που δεν υποτάσσεται στην δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων και των λαϊκών συνελεύσεων, κλπ.
Το ΚΚΕ έχει επιλέξει να κάνει το δεύτερο: Μαζί με το μωρό, κρατά και τα λασπόνερα. Δικαίωμά του προφανώς, αλλά ας μην έχετε καμμία αυταπάτη φίλοι του ΚΚΕ, ΚΚΕ ΜΛ, ΜΛ ΚΚΕ, κλπ.: Ετσι, προσφέρετε τις καλύτερες υπηρεσίες στις αστικές τάξεις.