Η στιγμή που η επίκληση των ΄δικαιωμάτων΄ ενός παιδιού καταργεί το παιδί
Γράφει ο Κίμων Ρηγόπουλος
“Ο γιος ΣΟΥ; Δεν είναι γιος ΣΟΥ μαλάκα…»
Έτσι αποφαίνεται για το παιδί των Μαζιώτη- Ρούπα η και στιχουργός και δημοσιογράφος και μάνα κι αδελφή κι αγάπη εσύ και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει Ντίνα Μπατζιά, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Έχοντας με κεφαλαία τα κτητικά ΣΟΥ για να ενισχύσει την άποψή της ότι για την πατρότητα του παιδιού θα αποφασίσουν οι «θεσμοί» και όχι η ίδια η πατρότητα.
Και συνεχίζει ακάθεκτη η ευαίσθητη στιχουργός:
«Είναι ένα αυτόνομο, ανήλικο, μέλος της κοινωνίας μας. Ένα απροστάτευτο ανήλικο που το γέννησες και το άφησες να μεγαλώνει σε επικίνδυνες συνθήκες. Και χρέος όλων μας είναι να προστατευθεί…»
Αυτή η άοκνη αγωνίστρια των δικαιωμάτων του παιδιού δεν θα επιτρέψει σε ένα άστοργο και απερίσκεπτο ζεύγος να μεγαλώσει το φυσικό του παιδί εκθέτοντάς το στους κινδύνους που επισύρει η ‘ροπή του στο έγκλημα και την παρανομία’ Είμαστε εμείς εδώ, θέλει να πει. Δηλαδή εγώ που θα το κάνω να ξεχνάει τη βρωμιά του κόσμου με τα στιχάκια μου, ο Φλαμπουράρης που θα το κοιμίζει ως καλός παππούς με παραμύθια, η Φωτίου που θα το μπουκώνει με τα χεροκάμωτα ντολμαδάκια της, ο Τσίπρας να του διδάσκει ότι χωρίς ψέματα η ζωή είναι αφόρητα πληκτική…
Η βαθιά νυχτωμένη κυρία και οριστικά αυτονομημένη από την πραγματικότητα, χαρακτηρίζει το εξάχρονο παιδί αυτόνομο. Και αναφωνεί περίπου ένα ‘μάνα γιατί το γέννησες΄, ηχώ από μελό του 60 προσαρμοσμένο και διασκευασμένο από την προστυχιά του Συριζαίου που δεν ξέρει τίποτα για το φόνο. Είναι η στιγμή που η επίκληση των ΄δικαιωμάτων΄ ενός παιδιού καταργεί το παιδί. Με τον τρόπο που η αφηρημένη επίκληση των δημοκρατικών δικαιωμάτων από τον ΣΥΡΙΖΑ καταργεί και τη δημοκρατία και τα δικαιώματα και την έννοια των λέξεων.
Θα προτάξει το στήθος της η στιχουργός για να προστατεύσει το απροστάτευτο από τους γονείς του παιδί. Συνοδεία πιάνου θα το γαλουχήσει στην αρετή της υποταγής και της ιδιωφελούς κανονικότητας. Και όταν η πολιτεία «βεβαιωθεί ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό, θα το μάθεις.»
Το ζήτημα είναι εσύ τι έμαθες κυρία μου. Να λες στους από πάνω ναι και στους από κάτω όχι; Και αν ζητήσει το παιδί ο Σόιμπλε επειδή καθυστέρησε μια δόση του χρέους, μπορείς εσύ και οι ψοφοδεείς ομογάλακτοί σου να προβάλουν αντίρρηση; Ευφάνταστο σενάριο, θα μου πεις. Μα η στιχουργική θέλει φαντασία και η τέχνη απαιτεί περίσσευμα ψυχής που δυστυχώς για σένα και όχι για την τέχνη, στερείσαι.
Επειδή δεν την γνώριζα την κυρία πριν την αισχρή ανάρτησή της, ανέτρεξα στο ρουφιανο-internet και ανακάλυψα ότι πριν «ωριμάσει πολιτικά» ο ΣΥΡΙΖΑ, στα χρόνια της «ανεύθυνης νεότητας» του κόμματος και των μελών του, το 2014, η κυρία Μπατζιά είχε τσιτάρει και Θερβάντες παρακαλώ: Η πολλή λογική οδηγεί στην τρέλα και το πιο τρελό είναι να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι.
Ε, λοιπόν, αυτή ακριβώς η λογική που οδηγεί στην τρέλα χαρακτηρίζει εσάς και όλους τους σώγαμπρους της θλιβερής σας μικροεξουσίας. Πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι μέσα σε δύο χρόνια όταν ο χρόνος πυκνώνει! Ή μήπως δεν αλλάζουν; Ρητορικό το ερώτημα.
Αγαπητέ φίλε, το θάρρος για την προσφώνηση, μετά το διάβασμα ποιημάτων σου]το σύστημα δεν υπάρχει μόνο του, το υπηρετούν μουχλιασμένα μυαλά.
Αυτό που τρομάζει είναι το πως από ένα χώρο που παρήγαγε επί δεκαετίες καθωσπρεπισμό και χασμουρητά έχουν ξεπηδήσει τόσοι τσαμπουκαλεμένοι υπερασπιστές της (κυβερνητικής) συριζαϊκής αλήθειας, οι οποίοι βέβαια μη έχοντας τίποτα ουσιαστικό να πουν που να τους διαφοροποιεί από τους προηγούμενους καταφεύγουν σε ακραίες και ασυνήθιστες για το χώρο τους συμπεριφορές. Είναι κάπως σαν να τους έχει τρελάνει η εξουσία. Φαίνεται ότι αν τους δοθεί αρκετός χρόνος και ευκαιρίες ο συνεταιρισμός με τον Καμμένο, η στήριξη από τους Κουρήδες (που ακυρώνουν μεμιάς την ιστορία τους και την ίδια την ύπαρξή τους) και τα άλλα αδιανόητα που κάνουν δεν θα έχουν σταματημό. Το ότι η αριστερά συνολικά εξακολουθεί να τους αντιμετωπίζει σαν παραστρατημένες ευγενικές ψυχές προέλευσης ΕΑΡ και ΚΚΕ εσωτερικού μάλλον θα της επιφυλάξει δυσάρεστες εκπλήξεις.
Πάντα λωποδύτες ήταν Θανάση!
Από τον καιρό του ΚΚΕες και της ΕΔΑ, πάντα αυτός ο χώρος, συγκέντρωνε άτομα χωρίς καμία δέσμευση, τυχοδιώκτες, που έβλεπαν την αριστερά μονάχα σαν γκλαμουριά και μια ευκαιρία να ξεχωρίσουν σνομπάροντας τον υπόλοιπο λαό. Και με την πρώτη ευκαιρία, ενσωματώνονταν στο σύστημα, με μια καταπληκτική άνεση, που ούτε οι παραδοσιακοί αστοί δεν είχαν.
Ο χαρακτηρισμός “οπορτουνιστές” που τους έδωσε ο Λένιν, αποδείχτηκε πολύ ευγενικός για να τους περιγράψει. Τυχοδιώκτες είναι ο χαρακτηρισμός που τους ταιριάζει.
Λωποδύτες; με μπερδεύεις…
Ενημερώνω καταρχήν ότι ο Λένιν δεν χαρακτήρισε την ΕΔΑ και το ΚΚΕ εσ “οπορτουνιστές».
Φοβάμαι ότι ο δικός σου χώρος έχει να παρουσιάσει πολύ περισσότερους σαν αυτούς που -ορθά- περιγράφεις.
Φυσικά, για το χαρακτηρισμό “τυχοδιώκτες» που αναφέρεις, συμφωνώ. Από όπου και αν προέρχονται
Λογικό αυτό που λες για τον Λένιν. Εγώ δεν εκφράστηκα σωστά.
Ο Λένιν έδωσε τον γενικό ορισμό του οπορτουνιστή χρησιμοποιόντας παραδείγματα του καιρού του.
Απο κει και πέρα, η διαφορά του “δικού μου χώρου” είναι ότι τέτοια άτομα δεν τα κρατάει.
Το ξεκινάμε λοιπόν και άμα περάσει πέρασε… Που να καταλάβουν οι επαίσχυντοι της εξουσίας τι θα πει κοινωνική ευαισθησία… Νομίζουν ότι η χάρη που τους έχει κάνει ο κόσμος, να τους ανέχεται για λίγο (πόσο;;)ακόμη, σημαίνει ότι έχουμε χάσει σαν κοινωνία οποιοδήποτε αντανακλαστικό… Το θέμα δεν είναι ΜΟΝΟ το παιδί της Π. Ρούπα και του Ν. Μαζιώτη….Κοινωνικοί “Φύλακες” γρηγορείτε..Χιλιάδες προσφυγόπουλα και μεταναστόπουλα ίσως βρεθούν σύντομα στην ίδια θέση. Ένας σύγχρονος “γενιτσαρισμός” αρχίζει να εμφανίζεται, που δυστυχώς αντανακλάτε και σε κάποια μέλη της κοινωνίας με αριστερό προσωπείο… (Ήδη μιλάνε για χαμένα παιδιά)…
Υ.Γ. 1 Μίλαγα τις προάλλες με έναν παλιό φίλο που βρίσκεται πια στις τάξεις του συριζα,(σκοπίμως τα πεζά γράμματα). – Ξέρω μου λέει τι γίνεται, τα βλέπω τα αντιλαμβάνομαι, αλλά άσε να νιώσω κι εγώ λίγο τι σημαίνει “εξουσία”… Τον χαρακτήρισα απλά αφελή και ανόητο τον καημένο τον συριζάκο που νομίζει ότι ασκεί εξουσία…
Υ.Γ.2 Όταν γίνεσαι φανατικότερος και από το ίδιο το κόμμα που έχεις ψηφίσει χάνοντας παντελώς την ανθρωπιά σου, αυτό σημαίνει: επέρχεται κοινωνική δυσαρμονία, σήψη και απόλυτη έλλειψης πολιτισμού… “Οι καμπάνες βαράνε και χαλούν τον κόσμο”… Και ας πιάσουμε επιτέλους το κρυφό νόημα της κάθε πράξης, ειδικά σε αυτούς που νομίζουν ότι επειδή τους πέταξε η εξουσία ένα κόκαλο και το γλύφουν νομίζουν ότι έγιναν και οι ίδιοι εξουσία.