Γράφει ο kokkiniotis
Στην ομιλία του στη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας, απάντησε σε αιχμηρή ερώτηση του Χρήστου Αβραμίδη, από την εφημερίδα ΠΡΙΝ:
X. ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ («ΠΡΙΝ»): Κύριε Πρόεδρε, καλησπέρα σας. Μιλήσατε και σήμερα για συμπόρευση με άλλες δυνάμεις, η οποία προφανώς μένει να υλοποιηθεί σε κάποιο πρόγραμμα. Επί του παρόντος έχετε τη θέση για παραμονή στο ευρώ, παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και απ’ ό,τι καταλάβαμε από την προηγούμενη απάντηση, παραμονή στο ΝΑΤΟ.
Πιστεύετε ότι υπάρχει κάποιο κόμμα, ή οργάνωση της αριστεράς που να συμφωνεί με αυτές τις θέσεις, ώστε να συνεργαστείτε τελικά μαζί του;
Α. ΤΣΙΠΡΑΣ: Το επίδικο της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης εξ όσων γνωρίζω, και πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, είναι αν θα υπάρχει επόμενη μέρα για τις δυνάμεις της εργασίας, για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Το επίδικο της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης είναι εάν θα συνεχιστεί η πολιτική της λεηλασίας του μνημονίου, ή εάν θα υπάρξει μια ισχυρή παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα ώστε να αντιστραφεί αυτός ο δρόμος. Προς όφελος πρωτίστως των δυνάμεων της εργασίας, αλλά και όλου του ελληνικού λαού.
Σε αυτό το κρίσιμο διακύβευμα, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές, πιστεύουμε ότι πρέπει να πάρουν θέση πρωτίστως όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Και δεν μπορεί κανείς να απομονώνει και να αποκλείει τον εαυτό του από μια ιστορική διαδικασία λαϊκής χειραφέτησης που λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και θα αφορά την επόμενη εκλογική αναμέτρηση και τη μεγάλη πολιτική αλλαγή.
Όποιος αποκλείσει τον εαυτό του από αυτό, νομίζω ότι πρωτίστως θα κάνει μεγάλη ζημιά στον εαυτό του και δευτερευόντως στο λαϊκό κίνημα.
Τρεις παρατηρήσεις:
α) «Το επίδικο της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης», λέει ο Τσίπρας, «είναι εάν θα συνεχιστεί η πολιτική της λεηλασίας του μνημονίου, ή εάν θα υπάρξει μια ισχυρή παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα ώστε να αντιστραφεί αυτός ο δρόμος.» Απαραίτητη πράγματι η παρέμβαση του ‘λαϊκού παράγοντα’, μόνο που αυτή, για τους αριστερούς, έχει πεδίο της τους αγώνες για την ανατροπή της βαρβαρότητας. Πριν από τις εκλογές, και όχι δια αυτών, κρίνονται οι συσχετισμοί, και ύστερα αποτυπώνονται –με στρεβλό συχνά τρόπο- και στην κάλπη. Αντίθετα εδώ βλέπουμε ανάγλυφα τον εγκλωβισμό στη λογική της μοιρολατρικής αναμονής της εξατομικευμένης ‘έκφρασης της λαϊκής βούλησης’.
β) Ενώ η ερώτηση μιλάει για κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς, η απάντηση –με ελαφρά υπεροψία- αντιπαρέρχεται το πολιτικό ερώτημα, θεωρώντας ‘λεπτομέρειες’ τα περί ευρώ, ΕΕ και ΝΑΤΟ. Επικεντρώνεται στη σωτηρία του κόσμου της εργασίας, σαν αυτή να είναι άσχετη με τα παραπάνω, και αναφέρεται γενικά στις «προοδευτικές δυνάμεις του τόπου».
Τέλος, γ) «Ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές», όπως …η θέση για το ευρώ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, καλούνται οι δυνάμεις της αριστεράς να αλλάξουν τις θέσεις τους για να ενισχύσουν εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που τότε, θα μεταβληθούν και αυτές σε «προοδευτικές δυνάμεις του τόπου», σαν τα τμήματα της ΔΗΜΑΡ, ενδεχομένως του ΠΑΣΟΚ και όπου αλλού ψάχνει απεγνωσμένα ο ΣΥΡΙΖΑ να βρει στήριξη για την ‘κυβέρνηση σωτηρίας’ που ευαγγελίζεται.
Ο δρόμος της εκλογικής αναμονής («Στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν», «Ψηφίζουμε και φεύγουν!»), έχει χρεοκοπήσει. Αρκεί να αναλογιστούμε, πόσο χειροτέρεψε η κατάσταση για τον κόσμο της εργασίας από τότε που εξαγγέλθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ η γραμμή ‘‘της μη χειροτέρευσης’’.
Αλλάξτε την πολιτική σας φυσιογνωμία, λέει ο Τσίπρας στην αριστερά, γίνετε σαν κι εμάς, στηρίξτε μας για να μην απομονωθείτε εκλογικά. Οι μεγαλύτερης ηλικίας, τα έχουν ξανακούσει αυτά.
Η «λαϊκή χειραφέτηση» αφορά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση! Όχι χειραφέτηση από το ευρώ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το κεφάλαιο, λες και κάπου αλλού οφείλονται τα δεινά του κόσμου της εργασίας.
Εκλογικό ‘ρεύμα γνώμης’ οικοδομεί ο ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που χρειάζεται ένα ρωμαλέο κίνημα ανατροπής στους δρόμους της αντίστασης.
Όπως έγραφε και το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ πριν 10 ώρες και εσείς πριν 4 ώρες, ο Τσίπρας λέει άλλα αντ’άλλων και παντελώς άσχετα!!
Τώρα τον πήρατε χαμπάρι τον Αλέξη; Χρειάστηκε η ερώτηση του ΠΡΙΝ στη συνέντευξη τύπου για να “αποκαλυφθεί” η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;
Τόσον καιρό πριν, δεν είδα κάπου να διαχωρίζουν τις θέσεις τους οι πολιτικοί φορείς που εκφράζονται μέσα από το ΠΡΙΝ, από την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Στ’ αλήθεια προσέβλεπαν (για να μην πω ότι προσβλέπουν ακόμα) σε μιαν “αριστερή στροφή” του, μέσα από την πίεση των συνεργασιών και του σχηματισμού της περιβόητης συμμαχικής Κυβέρνησης της Αριστεράς;
Να θυμίσω κάτι από το παρελθόν:
«Ο πυρήνας της κριτικής που κάνει σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με την ηττοπαθή και καταστροφολογική πολεμική που κάνει το ΚΚΕ, αυτή την αντίφαση προσπαθεί να αναδείξει. Η συμμετοχή της Αριστεράς στην κυβέρνηση, καθαυτή μια κατάθεση ελπίδας από τη μεριά των λαϊκών μαζών, πρέπει να σημαίνει και αριστερή διακυβέρνηση: δηλαδή ρήξη πραγματική με την κυρίαρχη πολιτική, ενεργοποίηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, εμπιστοσύνη στη δυνατότητα του αγωνιζόμενου λαού να αγκαλιάσει και να μπολιάσει ένα πρόγραμμα κοινωνικού μετασχηματισμού»
Σε αυτή τη θέση (και σε άλλες παρόμοιες που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας και φαίνεται ότι διαπνέουν τη λογική των πολιτικών θέσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των πολιτικών κινήσεων που την απαρτίζουν), εστιάζεται η κριτική μου. ΟΚ, γνωρίζω ότι αποτελεί επίσης κριτική του ΚΚΕ, όπως γνωρίζω ακόμα ότι έχει επιχειρηθεί να δοθεί απάντηση σε αυτή την κριτική (βλ. απάντηση σε σχετικό άρθρο της ΚΟΜΕΠ από τον Χρ. Τουλιάτο στο http://www.iskra.gr). Παρ’ όλα αυτά, επί της ουσίας, ακόμα και σε εκείνη την απάντηση, η θέση παραμένει η ίδια (ή σχεδόν η ίδια), απλά στην απάντηση του Χ. Τουλιάτου στην κριτική, η θέση αυτή “στρογγυλεύεται” κάπως. Ιδού:
“….Ισχυριζόμαστε, λοιπόν, ότι το βασικό καθήκον είναι η μετωπική συγκρότηση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της εργασίας γύρω από αιτήματα-κρίκους που βασίζονται σε μία στρατηγική ρήξης με το σύγχρονο ιμπεριαλισμό και καπιταλισμό και η οργάνωση του λαού με τα δικά του όργανα για μία τέτοια προοπτική. Οι δρόμοι που θα ακολουθήσει μία σύγχρονη επαναστατική διαδικασία και μετάβαση είναι ένα αχαρτογράφητο ακόμα πεδίο και οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Οφείλουμε όμως να κινούμαστε με στρατηγικό κριτήριο και η ιεράρχηση για συγκρότηση μεταβατικού προγράμματος και αυτοτελών οργάνων του λαϊκού και εργατικού κινήματος αυτό το στόχο έχει. Το αν και πώς μία κυβερνητική στιγμή και η σύγκρουση που θα επέλθει με τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού μπορεί να αποτελέσουν μέρος μίας ευρύτερης επαναστατικής διαδικασίας μετάβασης είναι ανοιχτό προς συζήτηση και σε καμια περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με το σύνθημα της “αριστερής κυβέρνησης” όπως το χρησιμοποιούν οι δυνάμεις (και ειδικά η ηγεσία) του ΣΥΡΙΖΑ….”
Σύγκρουση των κοινωνικών και ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ δυνάμεων της εργασίας; Την εργατική τάξη την μετατρέψαμε σε “Δυνάμεις της Εργασίας”; Και μέσα σ’ αυτές – τις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ – συγκαταλέγεται και ο ΣΥΡΙΖΑ; Άλλωστε και στη φρασεολογία του ίδιου έχει πλέον εγκαταλειφθεί ο όρος “Εργατική Τάξη” και έχει αντικατασταθεί από το “Δυνάμεις της Εργασίας”.
Στρατηγικό κριτήριο (στρατηγική ανατροπής του καπιταλισμού, φαντάζομαι) και μεταβατικό πρόγραμμα μετάβασης; Σε ποιά χώρα έγινε και τελικά η μετάβαση στον σοσιαλισμό ολοκληρώθηκε; Για να μην πω “σε ποιόν πλανήτη”.
Κυβερνητική στιγμή; Ποιάς κυβέρνησης και σε ποιάν εξουσία; Και πώς εξηγείτε την ανοιχτή υποστήριξη μιας καθόλου ευκαταφρόνητης μερίδας της αστικής τάξης απέναντι στην προοπτική μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;
Πολλά τα ερωτηματικά, δεν βρίσκετε;
Αν απαντηθούν αυτά, τότε μπορούμε να μιλήσουμε και για τη στάση που πρέπει να κρατήσει η Εργατική Τάξη και ειδικά η πρωτοπορεία της (βάλτε όποιον θέλετε σε αυτή τη θέση), απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Απλά φροντίστε να κρατάτε μικρό καλάθι όταν θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου και η “κυβέρνηση της αριστεράς” πιάσει μόνιμο στασίδι στο Μαξίμου. Και τότε να ξαναμιλήσουμε για την Εργατική Τάξη και τις “Δυνάμεις της Εργασίας”.