ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Τάσος Κωστόπουλος
Ο Μίκης ως αρουραίος, έτοιμος να εγκαταλείψει το ξεγραμμένο σκάφος της Ν.Δ. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου στα «Νέα» της 13/10/1992
Ο Μίκης Θεοδωράκης υπήρξε αναμφίβολα ο σημαντικότερος μουσικός της νεότερης Ελλάδας. Είχε επίσης την τύχη να ζήσει και να δημιουργήσει σε καιρούς που συνέδεσαν την τέχνη του άρρηκτα με τους αγώνες, τους καημούς και τις προσδοκίες μιας μεγάλης (και κυρίως της πιο δυναμικής κι ελπιδοφόρας) μερίδας του ελληνικού λαού. Το διαπιστώνουμε για πολλοστή φορά τούτες τις μέρες του πάνδημου αποχαιρετισμού, με την ανάκρουση των δημοφιλέστερων έργων του να λειτουργεί σαν συλλογικό μνημόσυνο, όχι μόνο της μεταπολιτευτικής μας νιότης αλλά και μιας ολόκληρης εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί – όταν τα πάντα έμοιαζαν πιθανά και η συνολική κίνηση της Ιστορίας μονοσήμαντα θετική.
«Δεν είναι δυνατόν να είμαι βασιλικότερος του βασιλέως» | Μίκης Θεοδωράκης, ανακοίνωση της αποχώρησής του από την Κ.Ο. της Ν.Δ. (12/10/1992)
Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν υπήρξε όμως μονάχα ένας προικισμένος καλλιτέχνης. Ούτε μόνο ο αγωνιστής της Αριστεράς, του 1-1-4 και της αντιφασιστικής Αντίστασης που παρελαύνει ασταμάτητα τις τελευταίες μέρες στις τηλεοπτικές μας οθόνες. Ο ίδιος, βέβαια, με την πολιτική οξυδέρκεια που πάντοτε τον διέκρινε, κατάλαβε πολύ καλά πως εκείνες οι αρχαίες δάφνες, οι ίδιες που νοηματοδότησαν κι εξακολουθούν να νοηματοδοτούν τη μουσική του, αποτελούν τη μοναδική εγγύηση για μια καθολικά αποδεκτή υστεροφημία· εξ ού και ανέθεσε στο «εξωθεσμικό» ΚΚΕ, κατεξοχήν επικοινωνιακό θεματοφύλακα μιας αντίστοιχης παρακαταθήκης, την επίβλεψη της διασφάλισής της. Απέχουμε ωστόσο 47 ολόκληρα χρόνια από τη Μεταπολίτευση του 1974, από το τέλος δηλαδή της παρανομίας και της μετεμφυλιακής αστυνομοκρατίας -και τον μισό αυτό αιώνα ελεύθερης και ισότιμης συμμετοχής στα πολιτικά πράγματα του τόπου, που αντιστοιχεί επίσης στη μισή δική του ζωή, ο Μίκης δεν τον πέρασε ως απλός βετεράνος των αγώνων του ένδοξου παρελθόντος. Εδρασε, απεναντίας, ως πολιτικό πρόσωπο πρώτης γραμμής: βουλευτής, υπουργός και διαμορφωτής της κοινής γνώμης, με εμβληματικές δημόσιες παρεμβάσεις προς ποικίλες κατευθύνσεις.
Αυτήν ακριβώς τη δημόσια δράση του, σε καιρούς δημοκρατικούς κι όχι ιδιαίτερα ηρωικούς, που τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 του χάρισε το άτυπο προσωνύμιο «Μίκη Μάους», θα θυμίσουμε σήμερα εδώ, με πηγή σχεδόν αποκλειστικά δικά του κείμενα. Αν μη τι άλλο, ως στοιχειώδες αντίδοτο στη διάχυτη (κι ενίοτε προκλητική) εθνοενωτική λήθη των ημερών.
«Καραμανλής ή τανκς»
Πρώτος βασικός σταθμός της μεταπολιτευτικής διαδρομής του Θεοδωράκη υπήρξε, ως γνωστόν, το σύνθημά του «Καραμανλής ή τανκς» λίγο πριν από τις εκλογές του 1974, ενώ ο ίδιος ήταν υποψήφιος βουλευτής της Ενωμένης Αριστεράς. Ολίσθημα που, μαζί με τον υπόγειο ανταγωνισμό των δύο ΚΚΕ, απέτρεψε τότε την εκλογή του στην πρώτη μεταδικτατορική Βουλή. Τις τελευταίες μέρες, αλλεπάλληλα δημοσιεύματα προσπαθούν να μας πείσουν ότι κάτι τέτοιο ουδέποτε ειπώθηκε από τον Μίκη, επικαλούμενα κάποιες πολύ μεταγενέστερες δικές του εξηγήσεις.
Οταν ο Καραμανλής του απαγόρευσε τηλεφωνικά στις 3/10/1974 να δώσει συναυλίες εκτός Αθήνας για λόγους «δημόσιας τάξης», διαβάζουμε, αυτός δήλωσε απλώς στους δημοσιογράφους πως η κυβέρνηση «αρχίζει πολύ άσχημα τη διακυβέρνηση της χώρας και μπορεί αυτή τη στιγμή να είμαστε σε πολύ άσχημη κατάσταση και να έχουμε από τη μία τον Καραμανλή και από την άλλη τα τανκς, αλλά όμως δεν δικαιούται να αρχίζει με απαγορεύσεις!».
Και ο μεν Μίκης έκανε επ’ αυτού ό,τι όλα τα δημόσια πρόσωπα που γράφουν ή υπαγορεύουν απομνημονεύματα: φρόντισε για την υστεροφημία του, παραποιώντας εν ανάγκη την αλήθεια. Το πρόβλημα είναι όσοι πήραν τοις μετρητοίς τον ισχυρισμό του, δίχως να μπουν στον κόπο μιας στοιχειώδους διασταύρωσης· πανεύκολης, άλλωστε, καθώς αφορά λόγια που ειπώθηκαν δημόσια, σε συνέντευξη Τύπου. Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες της επομένης, διαπιστώνουμε έτσι πως η απόδοσή τους ποικίλλει μεν από το ένα φύλλο στο άλλο (άντε να στριμώξεις έναν χειμαρρώδη Μίκη σε δυο-τρεις εκατοντάδες λέξεις!), η περίφημη όμως δήλωση επιβεβαιώνεται και με το παραπάνω:
● «Σήμερα δεν υπάρχει άλλη δυνατότης εξουσίας: Ή ο Καραμανλής ή τα τανκς, γι’ αυτό πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι» («Τα Νέα»).
● «Δεν υπάρχει άλλη λύση από τον Καραμανλή. Ετσι και φύγει ο Καραμανλής βλέπω να έρχωνται πάλι τα τανκς» («Βραδυνή»).
● «Πιστεύω ότι αυτή την στιγμή ο κ. Καραμανλής είναι η μόνη δυνατή εξουσία στην χώρα, γιατί φοβάμαι ότι μετά από αυτόν είναι τα τανκς. Αυτή είναι μία πραγματικότητα την οποία ο λαός βλέπει με την απλή του λογική. Είναι βέβαιο σχεδόν ότι αν θα ξανάρθη η δικτατορία δεν θα είναι η 21η Απριλίου αλλά κάτι χειρότερο. Θα είναι ο Πινοσέτ» («Μακεδονία»).
● «Ο Θεοδωράκης υπογράμμισε επανειλημμένα και με αρκετή έμφαση ότι ακόμα και σήμερα υποστηρίζει τη “λύση Καραμανλή” και ότι αν φύγει αυτός δεν βλέπει τίποτα άλλο από τα τανκς» («Το Βήμα»).
● «Για τον Καραμανλή είπε ότι συγκεντρώνει την εμπιστοσύνη του λαού για να πραγματοποιήσει την αποχουντοποίηση και να θεμελιώσει τη δημοκρατική ζωή. Αν εξαφανιστεί τώρα, σ’ αυτή τη φάση (διευκρίνισε ο Θεοδωράκης) θα έλθουν πάλι τα τανκς» («Η Αυγή»).
Η διαχείριση της είδησης από τις εφημερίδες υπήρξε βέβαια ευθέως ανάλογη των επιπτώσεών της στην πολιτική τους γραμμή. Οι δεξιές την πρόβαλαν πρωτοσέλιδα, οι κεντρώες την έθαψαν στα ψιλά κι ο «Ριζοσπάστης» θεώρησε καλό να την εξαφανίσει. Για τα ακριβή συμφραζόμενα της δήλωσης, διαφωτιστικότερο αποδεικνύεται πάντως το ρεπορτάζ της «Απογευματινής», που της αφιέρωσε και τον περισσότερο χώρο. Ο Θεοδωράκης συνδέει εκεί εμμέσως πλην σαφώς τη στήριξή του προς τον εθνάρχη με το μέλλον των συναυλιών του:
«Είχα το θάρρος να χαιρετήσω την επάνοδο του Καραμανλή και να δηλώνω απερίφραστα ότι αν φύγη από το πολιτικό προσκήνιο θα ξαναέλθουν τα τανκς. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν πρέπει να χάσουμε αυτά που ξαναβρήκαμε ύστερα από επτάμισυ μαύρα χρόνια. Θα παλαίψουμε, λοιπόν συνετά, χωρίς φανατισμούς. Η απαγόρευσι των συναυλιών μου είναι θέμα πολιτικό. Ελπίζω να αναθεωρηθή η σχετική απόφασι. […] Χρειάζεται άρρηκτη εθνική ενότητα. Εξ ού και η ανάγκη του Καραμανλή. Δεν υπάρχει άλλη δύναμι για να παίξη αυτόν τον ρόλο ή να καλύψη το κενό εξουσίας που θα άφηνε ο Καραμανλής».
Η εθνική ενότητα του Μίκη δεν τους χώραγε όμως όλους. Ενώ ζητούσε -πολύ σωστά- απόλυτη ελευθερία για τον ίδιο, φρόντισε ταυτόχρονα να καταγγείλει όσους μετείχαν στην πρώτη μεταπολιτευτική διαδήλωση προς την αμερικανική πρεσβεία, δύο μέρες νωρίτερα (1/10/1974). Η ειρηνική πορεία είχε οργανωθεί από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά με συμμετοχή της Ν. ΠΑΣΟΚ κι εντυπωσιακή επιτυχία, προκαλώντας την οργή των κυβερνητικών ΜΜΕ (για «συλλαλητήριο χωρίς ταυτότητα, τέλεια οργανωμένο και λίαν ύποπτο» έγραφε την επομένη πρωτοσέλιδα η «Βραδυνή»).
«Είναι απαράδεκτο», ξεσπάθωσε ο Μίκης,
«να ασχημονούν όλοι αυτοί οι επαναστάτες του γλυκού νερού πάνω στην εκατόμβη του Πολυτεχνείου. Τι ζητούν και σε ποιον βασίζονται; Κι αν οι προβοκάτορες σκοτώσουν σε μια διαδήλωσι σαν την προχθεσινή δέκα αστυφύλακες, τι θα γίνη; Η ελληνική αριστερά εν ολίγοις δεν θα επιτρέψη τέτοιες επικίνδυνες απόπειρες. Αν χάσουμε την ευκαιρία επιστροφής στην ομαλότητα, που τώρα μας προσφέρεται, χάσαμε τα πάντα» («Απογευματινή», 4/10).
Εντεκα μήνες νωρίτερα, πολλοί από τους «επαναστάτες του γλυκού νερού» ήταν βέβαια παρόντες στην «εκατόμβη του Πολυτεχνείου», που ο Μίκης ατένιζε ασφαλής εξ Εσπερίας. Κάποιοι, επώνυμοι, είχαν συλληφθεί και βασανιστεί κτηνωδώς από τη χουντική Ασφάλεια και την ΕΣΑ. Ο υποτιμητικός διασυρμός τους από τον διάσημο συνθέτη, εκτός από διαπιστευτήρια της προσωπικής του νομιμοφροσύνης προς την κυβέρνηση, αποδεικνυόταν έτσι τουλάχιστον αμετροεπής.
Το δίκιο της αύρας
Οσον αφορά την ουσία της υπόθεσης, θα μπορούσε φυσικά να αντιτείνει κανείς πως ο Μίκης είχε σε τελική ανάλυση δίκιο: το φθινόπωρο του 1974, ο μόνος πολιτικός που ήταν σε θέση να ξεδοντιάσει τα υπολείμματα της χούντας ήταν όντως ο Καραμανλής. Αυτός είχε στήσει ως πρωθυπουργός του μηχανισμούς που την επέβαλαν και, ως εκ τούτου, μπορούσε να πείσει τα πρωτοβάθμια ερείσματά της στο βαθύ κράτος να μετατραπούν από πουλέν της εθνοσωτηρίου σε νεόκοπους δημοκράτες. Οπερ και εγένετο, άλλωστε.
Η στήριξή του Μίκη προς τον εθνάρχη, με δημόσια καταδίκη όσων λαϊκών κινητοποιήσεων τον «αποσταθεροποιούσαν», δεν περιορίστηκε όμως χρονικά στους πρώτους -ρευστούς- μήνες της Μεταπολίτευσης. Εναν ολόκληρο χρόνο μετά την κατάρρευση της χούντας, ενώ οι αύρες του Καραμανλή διέλυαν βίαια εργατικές κινητοποιήσεις πνίγοντας στα δακρυγόνα το κέντρο της Αθήνας, ο Θεοδωράκης θα καταγγείλει ξανά όχι μόνο όσους αντιστάθηκαν στην αστυνομική βία, αλλά κι εκείνους που απλώς την καταδίκασαν:
«Φοβάμαι ότι πραγματικά φερόμαστε προς την πόλωση της πολιτικής ζωής της χώρας. Αλλά προς την πόλωση οδηγούν και ορισμένες θέσεις του κ. Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος σε κρίσιμες στιγμές, με μερικές “αδιάλλακτες” τοποθετήσεις του δεν ενώνει αλλά διασπά τις δημοκρατικές δυνάμεις και το δημοκρατικό παλλαϊκό μέτωπο. Το δυστύχημα είναι ότι και πάλι τον ακολουθούν σ’ αυτόν τον ολισθηρό και επιζήμιο δρόμο ορισμένα κόμματα της αριστεράς, από φόβο μήπως τα υπερκεράσει σε δήθεν ριζοσπαστικότητα και επαναστατικότητα. Σε μια στιγμή λεπτή, δύσκολη και επικίνδυνη για το μέλλον της μόλις κατακτηθείσας δημοκρατίας, όταν θα έπρεπε όλες οι δυνάμεις του τόπου να αντιπαρατάξουν ένα αρραγές μέτωπο στις ποικίλες και σοβαρές απειλές που υψώνονται από τα χουντικά στοιχεία, δυστυχώς βρίσκονται μυωπικοί ηγέτες που προσφέρουν δόλωμα (βλ. συγκέντρωση των οικοδόμων) στους επίδοξους δολοφόνους της δημοκρατίας […]. Ιδιαίτερα απευθύνομαι προς την ελληνική νεολαία και προς όλους εκείνους που φλέγονται για ριζικές αλλαγές και έτσι γίνονται ευάλωτοι στην επαναστατική φράση. Σήμερα το κύριο μέτωπο του λαού μας είναι ένα, και αντικαθρεφτίζει τη βασική αντίθεση της χώρας μας, που εξακολουθεί να είναι εκείνη που χωρίζει το σύνολο του πολιτικού κόσμου, δηλαδή όλων όσων πιστεύουν στη δημοκρατική ομαλότητα, από τα χουντικά στοιχεία, τους πράκτορες και τους μηχανισμούς της ξένης εξάρτησης […]. Αν χάσουμε αυτή τη μάχη, τότε θα ξαναβυθιστούμε σε εθνικό χάος» («Το Βήμα», 27/7/1975).
Με τον δικό του ιδιόμορφο τρόπο, ο Μίκης θα ξαναθυμηθεί αυτό το σχήμα και πολύ αργότερα, όταν -βουλευτής του ΚΚΕ, πλέον- οργάνωσε συναυλία στον «Ορφέα» έχοντας στο πλευρό τον Μάνο Χατζιδάκι (4/3/1985). Μιλώντας στο κοινό, ο τελευταίος τάχθηκε ένθερμα υπέρ της επανεκλογής του Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Μίκης, το κόμμα του οποίου είχε ήδη ταχθεί κατά της επανεκλογής, προσπάθησε να τα μπαλώσει κάνοντας για μιαν ακόμη φορά το άσπρο μαύρο:
«Το θέμα του Καραμανλή δεν είναι προσωπικό. Είχε ένα ρόλο ιστορικό να παίξει ο Καραμανλής το 1974 και τον έπαιξε κατά το ήμισυ, γιατί κατά το άλλο ήμισυ δεν τον άφησαν οι άλλοι και ιδίως ο Ανδρέας Παπανδρέου» («Βραδυνή», 5/3/1985).
«Δίωξη» από το ΚΚΕ…
«Μυωπικούς ηγέτες» της Αριστεράς ο Μίκης θεωρούσε φυσικά εκείνους του ΚΚΕ, που απέρριπταν την «Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα» του Κύρκου με τον Καραμανλή. Την επόμενη χρονιά θα συγκρουόταν μαζί τους μετωπικά, μ’ έναν τρόπο όχι μόνο φαιδρό αλλά και πολιτικά άκρως επικίνδυνο.
Τον Νοέμβριο του 1976, η σουηδική «Εξπρέσεν» δημοσίευσε δήλωσή του ότι σκέφτεται να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να εγκατασταθεί στη Σουηδία, επειδή «φοβάται το πιστό στη Μόσχα Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος» («Ακρόπολις», 4/11). Είχαν προηγηθεί πρωτοσέλιδο άρθρο του στην «Αυγή» (3/10), όπου κατήγγειλε τους «γενίτσαρους» της ΚΝΕ ότι «προβαίνουν σε πράξεις μεσαιωνικού σκοταδισμού» κατά των συναυλιών του, μια συνέντευξή του στη «Βραδυνή» με ύμνους προς τον Καραμανλή (4/10) και μια αντίστοιχου ύφους απάντηση του «Ριζοσπάστη» (10/10).
Ακολούθησε πρωτοσέλιδη «αποκάλυψη» από την ακροδεξιά «Ακρόπολι» (24/10) της «εισήγησης» ανώνυμου κομματικού στελέχους σε αχτίφ της ΚΝΕ για μποϊκοτάζ του συνθέτη από την οργάνωση. Ολα αυτά θα μπορούσαν βέβαια να θεωρηθούν ελάσσονα μικροεπεισόδια της μεταπολιτευτικής ενδοαριστερής φαγωμάρας, αν δεν έμπαινε στον χορό η ίδια η κυβέρνηση για να «προστατεύσει» τον Μίκη από την κόκκινη «τρομοκρατία».
Στις 5/11, όλες οι εφημερίδες δημοσίευσαν επεξηγηματική δήλωση του Θεοδωράκη, όπου επιβεβαίωνε ουσιαστικά την «απειλή» του:
«Κακώς ανεγράφη στον ξένο Τύπο ότι “φοβάμαι” το ΚΚΕ εξωτερικού. Δεν φοβάμαι κανέναν, απλώς αισθάνομαι αηδία. Τον τελευταίο καιρό τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου έχουμε γίνει θύματα μιας επίθεσης νέου τύπου. Διάφορα άτομα, αγνώστου για μας ταυτότητας, μας προπηλακίζουν σε δημόσιους χώρους με επίθετα όπως “αποστάτη, προδότη, προβοκάτορα, πρωτοπροβοκάτορα” και άλλα παρόμοια κοσμητικά. […] Επειδή έγινε πια φανερό πως οι σχέσεις μου με τον γνωστό πολιτικό χώρο αποτελούν καθαρά προσωπική μου υπόθεση, δηλαδή δεν αφορούν ούτε ενδιαφέρουν κανέναν άλλον, σκέφτομαι πράγματι σοβαρά να εγκατασταθώ στο εξωτερικό μετά το τέλος της περιοδείας μου στην Ευρώπη και στην Αμερική που θα διαρκέση περίπου έξη μήνες. Η Σουηδία βρίσκεται μέσα στις προτιμήσεις μου γιατί, εκτός του ότι αγαπώ και θαυμάζω το σουηδικό λαό, οι αρμόδιοι Σουηδοί μου προσφέρουν συγκεκριμένες δυνατότητες (συμφωνική ορχήστρα, μεγάλη μικτή χορωδία κ.λπ.) για να αναπτύξω απερίσπαστα το δημιουργικό μου έργο, πράγμα το οποίο δεν μπορώ να κάνω εδώ».
Αν ο αντιπολιτευόμενος Τύπος πέρασε την είδηση στα ψιλά, στο μεταίχμιο διακριτικότητας κι αποστασιοποίησης, ο δεξιός ξεσάλωσε: «Απειλούν τον Μίκη και τη Μαργαρίτα», αποκάλυψε λ.χ. πρωτοσέλιδα η «Απογευματινή» (5/11), βάσει πληροφοριών «του φιλικού περιβάλλοντός του» που κάνουν να γελάσει κάθε πικραμένος: «Ενώ ο Μίκης βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητό του, τον πλησίασε άγνωστος σ’ αυτόν άνδρας, ηλικίας 40 περίπου ετών, και του φώναξε δυνατά: “Είσαι πρώτος προβοκάτορας!”. Ο άγνωστος κατευθύνθηκε αμέσως προς τον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων, ενώ ο Μίκης παρκάρησε το αυτοκίνητό του μέσα στον σταθμό και άρχισε να τον ψάχνη, με άγριες διαθέσεις. Οι κινήσεις του έγιναν αντιληπτές από τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος εκεί και που αναρωτιόταν τι αναζητούσε ο Μίκης. Τελικά ο άγνωστος έγινε άφαντος. […] Αλλά και τα μέλη της οικογενείας του δέχονται ύβρεις και απειλές. Την κόρη του, Μαργαρίτα, συμμαθητές της την αποκαλούν ‘Δεξιά’ και κατηγορούν μπροστά της τον πατέρα της».
Τη σκυτάλη πήρε η κυβέρνηση Καραμανλή, που τις ίδιες ακριβώς μέρες επιχειρούσε να συρρικνώσει το δημοκρατικό άνοιγμα του 1974 απαγορεύοντας την πορεία του Πολυτεχνείου προς την αμερικανική πρεσβεία, αρνούμενη το πανεπιστημιακό άσυλο και καταθέτοντας στη Βουλή νομοσχέδιο για την επαναφορά της διοικητικής εκτόπισης.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών (5/11),
«ο Υπουργός Προεδρίας και Παιδείας κ. Γ. Ράλλης εκάλεσε κατ’ εντολήν του Πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή τον κ. Μίκην Θεοδωράκην και τον παρεκάλεσε να αναθεωρήση την απόφασή του να εγκατασταθή στο εξωτερικό εξ αιτίας των αχαρακτηρίστων επιθέσεων που εξαπέλυσε εις βάρος του το ΚΚΕ εξωτερικού. Η Κυβέρνηση -ετόνισε στον δημοφιλή μουσικοσυνθέτη ο κ. Ράλλης- όχι μόνο εγγυάται την ασφάλειά του, αλλά και το κλίμα ηρεμίας που χρειάζεται για τη δημιουργική καλλιτεχνική του εργασία. Ο κ. Θεοδωράκης ευχαρίστησε τον κ. Ράλλη για τις διαβεβαιώσεις που του παρέχει η Κυβέρνηση» («Το Βήμα», 6/11).
«Το μεν θέμα Θεοδωράκη έχει στην ουσία κωμικό χαρακτήρα», σχολίασε εύστοχα την επομένη ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Η υπεύθυνη δήλωση όμως της κυβέρνησης πράγματι αποτελεί σοβαρή πολιτική πράξη. Εχει πολιτικό και ψυχροπολεμικό χαρακτήρα».
…και βουλευτική αποκατάσταση
Οι μεταπολιτευτικοί καιροί είχαν όμως απρόσμενα γυρίσματα. Στις εκλογές του 1977 το ΚΚΕ συνέτριψε με 9,4% τη «Συμμαχία» ΚΚΕσ.-ΕΔΑ με μικρότερες κεντροαριστερές δυνάμεις (2,7%). Σχεδόν αμέσως, ο Θεοδωράκης ανακάλυψε -ως «ΕΑΜογενής»- τις αρετές της συμπόρευσης με τους πρότινος «διώκτες» του.
Με τους αναθεωρητές εξουδετερωμένους, το ΚΚΕ αποδείχθηκε εξίσου πρόθυμο να ξεχάσει τα παλιά και το 1978 κατέβασε τον Μίκη ως υποψήφιο δήμαρχό του για την Αθήνα. Το αποκορύφωμα της συνεργασίας τους θα έρθει το 1981, με την εκλογή του ως βουλευτή της Β’ Πειραιά, και το 1985, με την τοποθέτηση του ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
Ο χώρος δεν επαρκεί για να σταθούμε περισσότερο σ’ εκείνες τις βουλευτικές θητείες του, που αναπαρήγαγαν τις χειρότερες όψεις της τότε πολιτικής του ΚΚΕ (κομφορμισμός και υψηλή διαπλοκή με τα καθεστώτα του «υπαρκτού») και καθόλου τις θετικές πτυχές της (πολιτική κάλυψη και υποστήριξη εργατικών αγώνων). Από το εκτενέστατο δημοσιευμένο ημερολόγιο του τότε Βούλγαρου πρέσβη στην Αθήνα, Νικολάι Τόντοροφ, πληροφορούμαστε πάντως ότι, σε επίσημα γεύματα με ανώτατα κρατικά στελέχη του σοβιετικού συνασπισμού, ο Μίκης συνήθιζε να θάβει κανονικά τους «αναθεωρητές» πρώην συντρόφους του με ανεκδοτολογικές αφηγήσεις που δεν κολάκευαν καθόλου ούτε την προηγούμενη, ούτε την τοτινή ένταξή του…
Ωσπου, το 1986, ήρθε η παραίτηση από τη βουλευτική έδρα με μια μακροσκελή δήλωσή του στη γερμανική Ντόιτσε Βέλε (21/5): «Δεν πρόκειται για διαφωνία μου με το ΚΚΕ», ξεκαθάρισε. «Εγώ δεν δέχτηκα ν’ ασχοληθώ ποτέ με την πολιτική, παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις […]. Μεγάλες μάζες απογοητεύθηκαν από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα την οικονομική πολιτική του, και να που η Αριστερά δεν ήταν έτοιμη και δεν είναι έτοιμη να πάρει τη σκυτάλη και να μπει μπροστά με ένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Επειδή το ΚΚΕ έχει 10%, επειδή το ΚΚΕ εσωτερικού αυτή τη στιγμή περνάει μία άλλη κρίση, δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτό» («Τα Νέα», 22/5/1986).
Ο ίδιος έφτασε τελικά στην κυβέρνηση μέσω Ν.Δ. Προηγουμένως, όμως, βολιδοσκόπησε καλού-κακού και την αντίπερα όχθη.
Στον Αντρέα μέσω Τουρκίας
Στις 30/1/1988, ο Αντρέας συναντήθηκε με τον Τούρκο ομόλογό του Τουργκούτ Οζάλ στο Νταβός, σε μια προσπάθεια εξομάλυνσης της έντασης στο Αιγαίο που την προηγούμενη χρονιά παραλίγο να προκαλέσει πόλεμο. Ο Μίκης, που ήδη από το 1986 είχε πρωτοστατήσει στη δημιουργία της Επιτροπής Ελληνοτουρκικής Φιλίας, υποστήριξε φυσικά ένθερμα αυτή την κίνηση. Δεν παρέλειψε, ωστόσο, να καταθέσει τα διαπιστευτήριά του και για κάποιον μονιμότερο ρόλο, τροποποιώντας επ’ ευκαιρία ριζικά την ανάλυσή του για το ΠΑΣΟΚ και τον ηγέτη του:
«Το ΠΑΣΟΚ προέρχεται από το μεγάλο ιστορικό ρεύμα του Κέντρου και έχει μπολιαστεί κι από την Αριστερά και ιδιαίτερα το κίνημα των Λαμπράκηδων…», τόνισε σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Σχολιαστής» (1/4/1988).
«Με τον Αντρέα μας ενώνουν κοινοί αγώνες […] Ο Ανδρέας Παπανδρέου έδειξε ιδιαίτερη τόλμη στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και πήρε μια πρωτοβουλία που, αν καρποφορήσει, θα αποδειχθεί ιστορική. Αν πράγματι ο Ανδρέας σκέφτεται να αρνηθεί τη λογική του τριγώνου [στις σχέσεις Ελλάδας- ΗΠΑ-Τουρκίας], πρόκειται για μια επαναστατική επιλογή που θα υποβοηθήσει την Ελλάδα να κερδίσει τον απεγκλωβισμό της από την αμερικανική κυριαρχία. […] Πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να στρατευτώ για να προωθήσω τις θέσεις μου. Δεν έχω, λοιπόν, καμιά αντίρρηση και είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο, αλλά από εκεί και πέρα είναι θέμα του Αντρέα και της κυβέρνησης».
Η βολιδοσκόπηση αυτή έμεινε τότε μετέωρη, καθώς ο ίδιος ο Αντρέας έσπευσε λίγο αργότερα να αναδιπλωθεί, με το γνωστό mea culpa, το δε σκάνδαλο Κοσκωτά επισκίασε για ένα διάστημα τα πάντα. Προτού κηρύξει την ελληνοτουρκική φιλία σε βάρος των Αμερικανών, ο Μίκης είχε προλάβει πάντως να προπαγανδίσει και το ακριβώς αντίθετο: «Η Αμερική είναι προτιμότερο να είναι φίλη μας αυτή τη στιγμή παρά εχθρός μας και οπωσδήποτε συμφέρει να είναι φίλη της Ελλάδας παρά της Τουρκίας. Πρέπει να αποσπάσωμε την Αμερική από την Τουρκία» («Βραδυνή», 22/11/1976).
Μερικά χρόνια αργότερα, ως υπουργός του Μητσοτάκη πλέον, θα αποφαινόταν πάλι ότι «με κάθε τρόπο η Ελλάδα και η Τουρκία πρέπει να αποτελέσουν σιγά-σιγά μια συνομοσπονδία» («Ελευθεροτυπία», 4/5/1991).
Στην ισχυρή έπαλξη
Μέχρι το 1989, όλοι αυτοί οι ελιγμοί και οι κωλοτούμπες πραγματοποιούνταν εντός της ευρύτερης Αριστεράς (ή Κεντροαριστεράς). Η καθοριστική τομή ήρθε με τη μετεξέλιξη του Μίκη σε πολιτικό στέλεχος, βουλευτή και υπουργό της εγχώριας Δεξιάς.
Στις 16/10/1989, Θεοδωράκης και πατήρ Μητσοτάκης ανακοίνωσαν μαζί την ένταξη του πρώτου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ. κατά τις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου. Ο Μίκης, που είχε ήδη καταγγείλει τον Αντρέα σαν ηθικό αυτουργό της δολοφονίας Μπακογιάννη, προσέδωσε στη συμπόρευσή του με τη Ν.Δ. τον χαρακτήρα -τι άλλο;- εθνικής σταυροφορίας: «Διατηρώντας την πολιτική μου ανεξαρτησία, αποφάσισα να παλέψω από αυτή την ισχυρή έπαλξη για να βγούμε οριστικά από τα ασφυκτικά εθνικά αδιέξοδα στα οποία μας οδήγησε η οκταετία του ΠΑΣΟΚ. Και για να δημιουργήσουμε όλοι μαζί, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, μια νέα δημοκρατική πολιτική πραγματικότητα μέσα σε κλίμα εθνικής συμφιλίωσης, συναίνεσης και εθνικής συνεργασίας».
Την επομένη θα γίνει ακόμη σαφέστερος: «Επέλεξα τη Νέα Δημοκρατία γιατί αυτή τη στιγμή είναι η πιο δυνατή, η πιο ισχυρή παράταξη και κυρίως γιατί θέλει και μπορεί να πατάξει το παρακράτος και την πολιτική τρομοκρατία που εμφανίστηκε στη χώρα μας». Σκιαγραφώντας ξανά τον Αντρέα σαν ηγέτη της 17Ν και το ΠΑΣΟΚ σαν «πολιτική εταιρεία δολοφόνων», ζήτησε μάλιστα «να θεσπιστεί αντιτρομοκρατικός νόμος» και να λυθούν τα χέρια των διωκτικών αρχών προς πάσα κατεύθυνση («Ελεύθερος Τύπος», 19/11/1989).
«Εχει δουλέψει τόσο πολύ για τη Δεξιά, ώστε του αξίζει η δεύτερη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ.», σχολίασε αυθόρμητα την κίνηση του Μίκη η Μελίνα Μερκούρη («Τα Νέα», 17/10/1989). Τελικά του δόθηκε η (εκλόγιμη) τέταρτη και, στις επόμενες εκλογές της 8/4/1990, η τρίτη.
Η συμβολή του στην εκλογική προέλαση της Ν.Δ. υπήρξε έτσι κι αλλιώς καθοριστική: για τους λιγότερο πολιτικοποιημένους, ένας άνθρωπος-σύμβολο των αγώνων και των διώξεων της Αριστεράς εγγυόταν πλέον τη δημοκρατικότητα και τις καλές προθέσεις της μητσοτακικής σκληρής Δεξιάς. Η κοινή εμφάνισή του με τους Χατζιδάκι και Ξαρχάκο στην κεντρική προεκλογική συναυλία της Ν.Δ. στο Καλλιμάρμαρο (3/11/1989) επιδίωκε έτσι να δώσει την εικόνα «συστράτευσης με τη Ν.Δ. πολιτών προερχόμενων απ’ όλα τα σημεία του πολιτικού φάσματος» (Αγγελος Μπρατάκος, «Η ιστορία της Ν.Δ.», Αθήνα 2002, σ. 542).
Ο Αδωνις του 1990
Μετά την εκλογική νίκη του, ο Μητσοτάκης τον διόρισε υπουργό «άνευ χαρτοφυλακίου» (11/4/1990). Το αξίωμά του μπορεί να μην είχε την παραμικρή αρμοδιότητα, τον εξουσιοδοτούσε όμως να παρεμβαίνει από θέση εξουσίας περί παντός του επιστητού, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν ακόμη τηλεοπτικά παράθυρα. Στα δύο πρώτα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη έπαιξε έτσι τον ίδιο ρόλο μ’ αυτόν που διαδραματίζει σήμερα στα κανάλια ο Αδωνις Γεωργιάδης, υπερασπιζόμενος τις χειρότερες πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής και ξεφωνίζοντας όποιον τολμά να σηκώσει κεφάλι.
Οταν ο «αντιτρομοκράτης» εισαγγελέας Τσεβάς και η ΕΛ.ΑΣ. μπούκαραν στα σπίτια γνωστών αγωνιστών της αντιδικτατορικής αντίστασης, στελεχών του ΣΥΝ και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με βάση το καταφανώς ευφάνταστο σενάριο ενός αστυνομικού συντάκτη κι ενός θεατρικού συγγραφέα, ο Μίκης έσπευσε να καταγγείλει όσους διαμαρτυρήθηκαν σαν… συνοδοιπόρους της τρομοκρατίας: «Για λόγους μικροπολιτικής και μόνο, τα κόμματα της αντιπολίτευσης προβαίνουν σε εκτιμήσεις και σχολιασμούς του περιστατικού, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν έτσι δεν κάνουν τίποτε λιγότερο από το να προβάλλουν και να ενθαρρύνουν τη “17 Νοέμβρη”. […] Εκεί που έχουν φθάσει τα πράγματα, ή είσαι με τους τρομοκράτες-εκτελεστές ή εναντίον τους. Η κριτική που κάνω στον Τύπο είναι ότι με τη στάση αυτή ευθύνεσθε. Με ποιους είσθε; Με τον κ. Τσεβά ή με τη “17Ν”; Εγώ νομίζω ότι αυτή η εικόνα βοηθάει τη “17Ν”. Ας το πείτε ανοικτά. Είμαστε με τη “17Ν”. Πάρτε την ευθύνη». Διαφορετικά, ξεκαθάρισε, «πρέπει να υπάρξει μια ανοχή αυτή την περίοδο» στις ενέργειες της αστυνομίας («Ελεύθερος Τύπος», 14/9/1990).
Ακόμη αποκαλυπτικότερη υπήρξε η στάση του μετά τη δολοφονία του αριστερού καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από ομάδα κρούσης της ΟΝΝΕΔ που είχε σταλεί να σπάσει τις μαθητικές καταλήψεις (8-9/1/1991). Με δημόσια ανακοίνωσή του, απέδωσε τόσο τον φόνο του Τεμπονέρα όσο και τις αντιδράσεις που ακολούθησαν σε συνωμοσία του… ΠΑΣΟΚ:
«Υπάρχουν μηχανισμοί και κομματικοί παράγοντες που δεν έχουν παραδεχθεί την εκλογική τους ήττα και που λειτουργούν διαβρωτικά στο πολιτικό μας σύστημα. Εχουν κηρύξει έναν άτυπο εμφύλιο πόλεμο, η σημασία και οι συνέπειες του οποίου υποτιμήθηκαν δυστυχώς έως τώρα από τους αρμοδίους. […] Οι καταλήψεις χρησιμεύουν πλέον ως θρυαλλίδες, προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι επιδιωκόμενες από τους υποκινητές της ανωμαλίας εκρήξεις» («Απογευματινή», 12/1/1991).
Ακόμη σαφέστερος έγινε με συνέντευξή του την επομένη. Εφτασε μάλιστα ακόμη και στο σημείο να ισχυριστεί πως ο Τεμπονέρας ενδεχομένως σκοτώθηκε από τους δικούς του:
«Ολα περιστρέφονται γύρω από την επικείμενη δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου. Το ΠΑΣΟΚ έκανε τη θερινή επίθεση με τους καθηγητές. Τη φθινοπωρινή επίθεση με τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ. Τη χειμερινή επίθεση με την κλαδική της τρομοκρατίας και τώρα με την κλαδική των αναρχικών! Θέλουν έναν Πέτρουλα για ν’ αποτελέσει σύμβολο. Θέλουν φρέσκο αίμα. Λένε για τον Λαμπράκη. Να τους θυμίσω εγώ, που ήμουν ηγέτης της νεολαίας Λαμπράκη, ότι στην κηδεία του ήταν παρών 500.000 κόσμος. 200.000 ήταν στην κηδεία του Πέτρουλα. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εχω σοβαρές αμφιβολίες για τον τρόπο που σκοτώθηκε ο Τεμπονέρας. Εμαθα ότι ήταν μετριοπαθής. Τα παιδιά ήταν δόλωμα, για να έρθουν τα Τάγματα Υπεράσπισης Υποδίκων» («Ελεύθερος Τύπος», 13/1/1991).
Πολύ λίγα ειδύλλια κρατούν όμως αιώνια. Στις 30/3/1992 ο Μίκης υπέβαλε έτσι την παραίτησή του από υπουργός για «να ασχοληθεί με το συνθετικό του έργο», χαρακτηριζόμενος σαν «ποντικός που εγκαταλείπει το βυθιζόμενο σκάφος» («Τα Νέα», 31/3/1992). Στις 12/10 πρόσθεσε την αποχώρησή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., σε ένδειξη διαμαρτυρίας (όχι για την κυβερνητική πολιτική αλλά) για την εσωκομματική υπονόμευση του Μητσοτάκη: «Σήμερα το πρωί κατέθεσα στον Πρόεδρο της Βουλής δήλωση, με την οποία γνωστοποιώ στο Σώμα ότι στο εξής θα συμμετέχω ως ανεξάρτητος Βουλευτής, απλώς. Η απόφασή μου αυτή κατέστη δυνατή για τους εξής λόγους: Το πνεύμα της συσπείρωσης για τη σωτηρία της χώρας, που οδήγησε όχι μόνο εμένα αλλά και πολλούς άλλους στη συνεργασία με τη Ν.Δ., το κατέστρεψαν ηγετικά και άλλα στελέχη της παράταξης. Δεν είναι δυνατόν να είμαι βασιλικότερος του βασιλέως. Εξακολουθώ να ελπίζω στον Κ. Μητσοτάκη και θα κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω το δύσκολο έργο του, που λόγω των γνωστών εσωκομματικών προβλημάτων γίνεται τώρα πλέον δραματικό. Οφείλω όμως να λάβω τις αποστάσεις μου από ένα κόμμα, που διέψευσε τις προσδοκίες μου».
Είχε προηγηθεί το άγριο καλοκαίρι της διάλυσης της ΕΑΣ, κυρίως όμως η αναπληρωματική εκλογή της Β’ Αθήνας (5/4/1992), που κατέγραψε ένα σαρωτικό ρεύμα κατά της Ν.Δ. Η απεμπλοκή του Θεοδωράκη θα ολοκληρωθεί τέλος στις 9/3/1993, με την αποχώρησή του από τη Βουλή για να αναλάβει τη διεύθυνση των μουσικών συνόλων της ΕΡΤ.
Εθνικό κεφάλαιο
Η υπουργία «άνευ χαρτοφυλακίου» υπήρξε το τελευταίο πολιτικό αξίωμα που κατέλαβε ποτέ ο Μίκης – κι απ’ ό,τι φαίνεται, καθόρισε αρκούντως τις μετέπειτα κινήσεις του. Εκτοτε ντύθηκε σύμβολο του έθνους, αξιοποιήσιμο κατά καιρούς από διάφορους εν ενεργεία ή υποψήφιους πρωθυπουργούς. Το 1997 ταξίδεψε στα Σκόπια ως άτυπος εκπρόσωπος της κυβέρνησης Σημίτη, για να διευθύνει στο εκεί Μακεδονικό Εθνικό Θέατρο συναυλία που μεταδόθηκε ταυτόχρονα από την ΕΡΤ και τη Μακεδονική Τηλεόραση.
Το 1999 ξέπλυνε την ίδια κυβέρνηση μετά την παράδοση του Οτζαλάν, «υπενθυμίζοντας» σε ζωντανή μετάδοση στους Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες πως ήταν «φιλοξενούμενοι» στη χώρα μας κι όχι ελεύθεροι πολίτες που μπορούσαν να δακτυλοδείχνουν τις αρχές. Το 2018 άνοιξε τον δρόμο στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ως κεντρικός ομιλητής στο πανδεξιό εθνικιστικό συλλαλητήριο του Συντάγματος για το Μακεδονικό.
Απ’ όλη αυτή την ύστερη διαδρομή, αξίζει ιδίως να θυμίσουμε την ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής προς τιμήν της Ελληνικής Αστυνομίας, κατά τη «βράβευσή» του από τον πολιτικό της προϊστάμενο, υπουργό Δημόσιας Τάξης Γιώργο Βουλγαράκη (21/10/2005). Τότε που διαβεβαίωσε το πανελλήνιο ότι το σώμα που κάποτε τον κατάτρεχε έχει καταστεί πλέον «υπηρέτης της Δημοκρατίας, υπηρέτης του Ελληνικού Λαού», με «κύριο και μοναδικό ρόλο την προστασία και την ασφάλεια του πολίτη».
Τους δικούς του φίλους είχαν πάψει άλλωστε από καιρό να τους χτυπάνε. Είτε στην ταράτσα, είτε οπουδήποτε αλλού…
Πηγή: efsyn.gr
Τέτοια άρθρα, είναι πολύ καλό να γράφονται, διότι η αλήθεια όσο και αν πονάει, πρέπει να γράφετε πάντα και για όλους! Μόνο με την αλήθεια πάμε μπροστά και τότε είναι που δεν επικρατεί ο μηδενισμός και ο κυνισμός μαζί με τον οπαδισμο! Με την αλήθεια επικρατεί πάντα η ελπίδα για το μέλλον.
Έτσι λοιπόν , ο Μίκης υπήρξε τεράστιος καλλιτέχνης που έκανε ένα την ποίηση, το τραγούδι, την μουσική και τους αγώνες του μαχόμενου λαού. Λέμε του μαχόμενου λαού και όχι όλου του λαού, ή ακόμα χειρότερα όλων των Ελλήνων , διότι τουλάχιστον το 1/3 των Ελλήνων (καπιταλιστική τάξη και δεξιοί εθνικιστές εργαζόμενοι κ λαός), ΚΥΝΗΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΜΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ!! Και φυσικά ποτέ δεν ανυψωθηκαν από την μουσική του, ούτε φυσικά ακούμπησαν στο φέρετρο του.
Να ξέρουμε ότι: οι κορυφαίες συστημικές επιλογές του Μίκη όπως αυτές περιγράφονται στο άρθρο του Τάσου Κωστόπουλου, ήταν πριν και πάνω από όλα, οι κυρίαρχες πολιτικές στοχεύσεις των δύο ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης. Η επιδίωξη εθνικής ενότητας με τους δολοφόνους του ελληνικού λαού ήταν φανερή στόχευση ΚΚΕ εσ και ΠΑΣΟΚ και ντροπαλή στόχευση του ΚΚΕ . Παρομοίως και η πρώτη πασοκικη περίοδος. Η ένταξη του Μίκη στα ψηφοδέλτια της ΝΔ ήρθε μετά και ταυτόχρονα με την συνεργασία των δύο ΚΚΕ με τη ΝΔ (κυβερνηση Τζανετάκη)και μετά και με το ΠΑΣΟΚ (οικουμενική Ζολώτα).
Αλήθεια όμως και ένα κομμάτι του κόσμου όλων των αριστερών πολιτικών δυνάμεων τον ήθελε και τον θέλει εθνικό σύμβολο…. Για να λέμε την αλήθεια έτσι; Διότι αλλιώς πώς εξηγούνται ρεπορτάζ σε αριστερές εφημερίδες που γράφουν για την κηδεία του Μίκη ότι “…παραφράζοντας τον στίχο του Παλαμά, σήμερα στο φέρετρο του Μίκη ακουμπά όλη η Ελλάδα”;
Όχι ο Μίκης δεν θα μείνει τελικά εθνικό σύμβολο παρόλες τις συστημικές επιλογές που έκανε κατά καιρούς. Και παρόλο που εντελώς ανόητα κ βαρετά επανέλαβαν αρκετοι ότι “…στο φέρετρο του ακουμπά η Ελλάδα”. Όχι, δεν ακουμπά καμία Ελλάδα γενικώς και αορίστως στο φέρετρο του έτσι; Η Ελλάδα του πλιάτσικου, της μαφίας, της δεξιάς/ακροδεξιάς/εθνικισμού, δεν ακουμπά στο φέρετρο του, δεν ανυψώθηκε ποτέ από τα τραγούδια του, δεν ένιωσε ποτέ την ποίηση που μελοποίησε ο Μίκης. Ήταν, είναι κ θα είναι πάντα, απέναντι. Διότι θέλει να είναι απέναντι.
Γράψε μια φορά σωστά ποια κόμματα ήταν στον ΣΥΝ και στις συγκυβερνήσεις
Εϊναι που είναι η πολιτική σου σκέψη για τα πανηγύρια, γράψε έντιμα τα γεγονότα.
Γιατί το κάνεις συστηματικά άρα επιτηδες, δεν σου ξεφεύγει.
Στο έχω χαρισει πολλές φορές, άντε λέω, μπερδεύεται
Κώστας
Ρε Κώστα ειλικρινά τι σε έπιασε πάλι; Άντε μάνα ξανά… Λοιπόν στον τότε ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΌ ήταν το ΚΚΕ, η πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ με την ονομασία ΕΑΡ, το ΚΟΔΗΣΟ , κλπ. Οκ;
Όχι, ήταν άλλο κόμμα, ήταν η ΕΑΡ, δεν ήταν κάποια φράξια του ΚΚΕεσ ονόματι ΕΑΡ. Μάλιστα ήταν όσοι στο ΚΚΕεσ αποφάσισαν, το 1986 πως το κομμα τους δεν πρέπει να υπάρχει. Ε δεν είναι ιστορικά ωραίο να λέμε πως ήταν το ΚΚΕ εσ. Όσοι διαφώνησαν με αυτό, και δεν ήταν λίγοι αν και δεν θυμάμαι τα αποτελέσματα του 4ου συνεδρίου, ήταν οι μονοι “από τα 2 ΚΚΕ”, ΄΄οπως σου αρέσει να λες, οι οποίοι δεν φέρουν καμία ευθύνη για το Κοινό Πόρισμα και τις 2 συγκυβερνήσεις του ΣΥΝ.
Είναι λοιπόν θέμα ιστορικής ευθυκρισίας να το λέμε οπως ήταν, στον ΣΥΝ ήταν η ΕΑΡ.
Κώστας
Ρε Κώστα, η Ε.ΑΡ., ήταν το ΚΚΕ εσ., το οποίο στο 4ο συνέδριο που πραγματοποίησε το 1986, αποφάσισε την αλλαγή του ονόματος από ΚΚΕ εσ. σε Ελληνική ΑΡιστερά (Ε.ΑΡ.)με την μεγάλη πλειοψηφία των συνέδρων (νομίζω τα 2/3) να υπερψηφίζει την πολιτική απόφαση και την πρόταση για αλλαγή του ονόματος!
Η δε μειοψηφία του 4ου συνεδρίου του ΚΚΕ εσ., αποχώρησε και ένα κομμάτι της, συγκρότησε το ΚΚΕ εσ Α.Α.
Η ΕΑΡ δλδ η μεγάλη πλειοψηφία του μετονομασμένου ΚΚΕ εσ, ήταν που απετέλεσε 2παρα κάτι χρόνια μετά, έναν εκ των ιδρυτών του ενιαίου συνασπισμού.
Για την ακρίβεια, η μεγάλη πλειοψηφία του 4ου Συνεδρίου του ΚΚΕ ες, υπερψήφισε την πολιτική απόφαση για απαλοιφή του όρου “κομμουνιστικό” από τον τίτλο και για την επίσημη και τυπική πια σοσιαλδημοκρατικοποίηση του κόμματος, και λίγους μήνες αργότερα παραιτήθηκαν τα μέλη της ΚΕ που μειοψήφησαν στο 4ο Συνέδριο και έφτιαξαν νέο κόμμα με τον τίτλο ΚΚΕ εσ. Α-Α.
Η δε πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ., προχώρησε σε ιδρυτικό συνέδριο της ΕΑΡ.
Η επιστήμη και η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά με το “η ΕΑΡ ήταν το ΚΚΕ εσ”
Αλλάξανε όνομα γιατί το βαρεθήκανε.
Αναλυσάρα. Συγκρότηση. Ευθικρισία
Επίσης το 2/3 είναι πολυ μικρή πλειοψηφία, αν ήταν τόσο.
Αλλά είπαμε τι κρύβεται πίσω από αυτό. Το ψέμα πως “τα 2 ΚΚΕ έφτιαξαν τον ΣΥΝ” έχει αποτελέσματα, στηρίζει μύθους. Αν κανείς δεν ήταν έξω και απέναντι σε αυτό το πράγμα οι ευθύνες αμβλύνονται. Αν υπήρξαν αριστερά ΟΧΙ πολύ πριν το 89 χαλάει κάπως το αφήγημα.
ΠΡΟΣΟΧΗ: εγώ δεν έρχομαι 32 χρόνια μετά, από τον καναπέ, να κουνήσω δάχτυλο στην ΚΝΕ και σε όσους από το ΚΚΕ προχωρήσανε στην ρήξη, αν και το πιστεύω πως αργήσανε. Η Αναγέννηση κάποτε έγινε το 64 όταν τα πάντα ήταν υπερώριμα το αργότερα το 1958. Έτσι γίνονται αυτά πολλές φορές και χρόνια μετά οι αδρανειακές τάσεις που έδειξες σου φαίνονται ανεξήγητες.
ΌΧΙ, το ΚΚΕ εσ δεν ήταν στον ΣΥΝ γιατί οι δολοφόνοι του ήταν. Είναι τρομακτικός ιστορικός παραλογισμός αυτό και είπα πριν ποια μυθολογία βολεύει, ποια άλλοθι χαιδεύει
Κώστας
Το 65+ % του ΚΚΕ εσ, αποφασίζει να γίνει κανονικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, μετονομάζεται σε ΕΑΡ το 1986-87 και ένα χρόνο μετά φτιάχνει μαζί με το ΚΚΕ τον ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΌ κ λες ότι το ΚΚΕ εσ δεν είχε σχέση με τον συνασπισμό; αμάν…
Δεν είπα πως δεν είχε σχέση, είπα πως αυτοι που δολοφονησαν το ΚΚΕ εσ ήταν στον ΣΥΝ μαζί με τις 3 τότε τάσεις του ΚΚΕ δηλ την σημερινή του ηγεσία, το μετέπειτα ΑΡ και το μετέπειτα ΝΑΡ. Αυτοί οι 4 μαζί κουνάγανε τα σημαιάκια του ΣΥΝ και φωνάζανε ΚΑ-ΚΑ-ΚΑΘΑΡΣΗ μέχρι τις πρώτες εκλογές. Επίσης και εσύ δεν είπες οτι είχε σχέση, είπες ότι συμμετείχε
Μια πλειοψηφία 2/3, αν ήταν τόσο, είναι πολύ μικρή για ένα συνέδριο. Είναι κάθετος διχασμός. Άλλωστε πόσο μικρή μπορεί να είναι μια μειοψηφία στην οποία ηγείται ο ΓΓ της ΚΕ και με την οποία συμφωνούσε και ο προηγούμενος ΓΓ της ΚΕ. Είναι τρομερό να συγκρίνεις το 2/3-1/3 με την ομόφωνη απόφαση του 12 Συνεδριου του ΚΚΕ λίγους μήνες μετά και να καταλήγεις πως θα ρίξεις το ιστορικό ανάθεμα στο 1/3 του ΚΚΕ εσ και όχι σε όσους ψήφισαν, ουσιαστικά, το Κοινό Πορισμα
Να δούμε μέχρι πότε θα διεκδικείς το δικαίωμα σου στην ιστορική λάσπη και την προβοκάτσια
Κώστας
Ρε Κώστα, εσύ μέχρι πότε θα διεκδικείς το δικαίωμα στην αγνή παράνοια;
Το 65+% είναι ….κάθετος διαχωρισμός; Και μάλιστα σε ένα κόμμα όπως το ΚΚΕ εσ, που ήταν ήδη ουσιαστικά ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα;
Αυτό το 65+% του ΚΚΕ εσ έφτιαξε την ΕΑΡ και μαζί με το ΚΚΕ τον ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΌ! Το ΝΑΡ που λες, καταψήφισε ή ψηφισε λευκό στο κοινό πόρισμα ΚΚΕ/ΕΑΡ το 88. Και μετά καταψήφισε και τις δύο κυβερνήσεις Τζανετάκη κ Ζολώτα. Και τον Σεπτέμβρη του 89 διεγράφη/αποχώρησε από το ΚΚΕ, σε αντίθεση με το ΚΚΕ και την ΕΑΡ (δλδ τα δύο τρίτα του πρώην ΚΚΕ εσ έτσι;) και τους υπόλοιπους, που τα στήριξαν σθεναρά όλα αυτά σαν κεντρικές πολιτικές θέσεις!!
Αυτή είναι η ιστορία.
Καλά, πάρε ένα δωράκι, ψάξε και για τον εαυτό σου, αν η ηλικία σου αρκεί για να είσαι εκεί
https://www.youtube.com/watch?v=0ngboY8XDWo
Και μια απάντηση στην άλλη γενικούρα που λες συνέχεια. Το ΚΚΕ εσ ήταν σοσιαλδημοκρατικό όσο το ΚΚΕ, αυτό ήταν το κομμουνιστικό κίνημα το εμπνευσμένο από τον σοβιετικό μαρξισμό, το εμφορούμενο από τον οικονομισμό, τον κρατισμό, την αναπτυξιολαγνεία και την επιστημοτεχνική επανάσταση. Αν θεωρείς το ΚΚΕ κάτι άλλο από το ΚΚΕ εσ γιατί ήταν με την Σοβιετία θα σου πω να ξυπνήσεις επιτέλους. Όμως γεννούσαν και τα δύο και αριστερές -επαναστατικές τάσεις.
Συνέδριο ΚΚ με 2/3-1/3 ναι. είναι κάθετα διχασμένο.
Τα καταψήφισαν και κάτσανε είναι αηδίες, εγώ λέω μπράβο στο 1/3 που καταψήφισε και έφυγε. Το να καταψηφίζεις και να κάθεσαι να δίνεις άλλοθι τι είναι άλλο από δεξιά διαχειριστική αυταπάτη ? Εσύ δηλ επιμένεις ακόμα πως καλώς το μετέπειτα ΝΑΡ ήταν στον ΣΥΝ ? Και δεν είναι μόνο το ΚΠ. Είναι και το 12ο Συνέδριο με την ομόφωνη απόφαση. Εϊναι και μια άλλη ιστορική απόφαση του 88 για το 92, δεν θυμάμαι πως ακριβώς την λέγανε.
Κώστας
Κώστα, προγραμματικά το ΚΚΕ εσ, ήταν ουσιαστικά ένα αριστερό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Τυπικά έγινε, όταν αποφάσισε με μεγάλη πλειοψηφία στο 4ο συνέδριο του, την υιοθέτηση αμιγούς σοσιαλδημοκρατικού προγράμματος και την αλλαγή του ονόματος.
Μετά λίγους μήνες η μειοψηφία αποχώρησε κ ίδρυσε το ΚΚΕ εσ α-α. Η μεγάλη πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ, μετονομάστηκε σε ΕΑΡ.
Αυτά λέει η ιστορία.
Το ΝΑΡ από την άλλη, καταψήφισε ή ψηφισε λευκό στο κοινό πείσμα ΚΚΕ/ΕΑΡ. Και αποχώρησε ή διεγράφη από ΚΚΕ και συνασπισμό το 1989, όταν η μεγάλη πλειοψηφία του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ μαζί με το ΚΚΕ, έκαναν συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και μετά και με το ΠΑΣΟΚ. Αρέσει δεν αρέσει, αυτή είναι η αλήθεια.
Επθσης, η μειοψηφία του ΚΚΕ εσ που έφτιαξε το ΚΚΕ εσ α-α μετά μετα από κάποια χρόνια, και αφού είχε συρρικνωθεί και άλλο και είχε μετονομαστεί σε ΑΚΟΑ, μπήκε κ αυτή στον συν/ΣΥΡΙΖΑ. Και σήμερα όλοι αυτοί μαζί με το μισό ΚΚΕ του 80, είναι η συστημική καπιταλιστική “αντιπολίτευση” που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.
Κοίταξε να δεις
Υπάρχει ο δρόμος ο δικός σου. Ο δρόμος που χρεώνει σε όποιον γουστάρεις ότι γουστάρεις. Χρεώνεις πχ σε όσους βρέθηκαν στο ίδιο κόμμα με τον Κύρκο όσα έκανε ο Κϋρκος αφού διέλυσε το κόμμα τους και οι ίδιοι τα ίδια χρόνια ήταν στην επαναστατική αριστερά ως και στην δημιουργία των ΕΑΑΚ. Επίσης εκείνους τους κρίνεις για την στάση τους το 86 και το 89 με κριτήριο τι έκαναν το … 2015. Που δεν πάει να πει πως ήταν καν οι ίδιοι, ή ότι ήταν όλοι. Ή μπορεί και να μην ζούσαν το 2015. Δεν σε νοιάζει, το μόνο που σε νοιάζει είναι ο χουλιγκανισμός σου. Σαν να πει κάποιος πως ο Τζιαντζής με τον Δραγασάκη ήταν στο ίδιο κόμμα ? Ναι. Θα χρεώσω τα πάντα όλα του Δραγασάκη στον Τζιαντζή γιατί έτσι γουστάρω.
Υπάρχει και ο δρόμος που προτιμάω εγώ. Ο δρόμος της εργατικής κομμουνιστικής ηθικής, της συντροφικότητας, της αναγνώρισης πως σε συνθήκες ήττας και υποχώρησης ο επαναστατικός Κόκκινος Στρατός είναι κατακερματισμένος, με διαφωνίες και αντιθέσεις εντός του. Αλλά ξέρουμε να αναγνωρίζουμε χνάρια, αγώνες, ιδρώτα και αίμα που χύθηκε στα μετερίζια της λαικής πάλης.
Είναι ο δρόμος της ανακοίνωσης του ΝΑΡ για τον σ. Γιάννη Μπανιά
https://narnet.gr/articles/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CF%8E%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%AC
Κώστας
Κώστα, γερά κ παρανοϊκά, προχωρα….
Ποιος σου είπε ότι χρεώνω στο ΚΚΕ εσ α-α, δλδ στην μειοψηφία του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ, τον ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΌ; Κανείς, μόνο η φαντασία σου.
Χρεώνω όμως στην μεγάλη πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ, την μετέπειτα ΕΑΡ όπως κ στο ΚΚΕ, τον ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΌ και την πολιτική του.
Ανώνυμε αυτό ακριβώς συζητάμε, τα σεντονάκια είναι εκεί.
Μέχρι για το μνημόνιο τους κατηγόρησες. Όχι αυτούς που πρέπει να κατηγορήσεις το 2015. Είπες να τους κρίνουμε για το 1987, όλους, με κριτήριο τι έκαναν κάποιοι από αυτούς το 2015 ή το 2004, λες και αυτά τα τελευταία 2 έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους
Αλλά εδώ συζητάμε για την ιστορική αποτίμηση μιας τάσης της κομμουνιστικής αριστεράς που υπήρχε μέχρι το 2013 σε κομματική μορφή. Ξεκίνησα με το πολύ απλό, να λέω πως το να λέμε πως το ΚΚΕ εσ συμμετείχε στην δημιουργία του ΣΥΝ είναι 1)λάθος επι των γεγονότων 2)αδικεί όσους, και ήταν ΠΑΡΑ πολλοί, δεν συμμετείχαν. Το να λέμε πως ΚΚΕ εσ και ΕΑΡ ήταν το ίδιο σημαίνει πως το συγκεκριμένο μισό (εσύ το λες 1/3 αλλά δεν είναι αλήθεια διότι οι μηχανισμοί φιλτράρουν την βάση προς το Συνέδριο και εν προκειμένω το 1/3 ήταν υποεκπροσώπηση) ΚΚΕ εσ ως μειοψηφία ήταν παρόν είτε στο Κοινό Πόρισμα είτε στις συγκυβερνήσεις
Χαίρομαι που οδηγηθήκαμε κάπου και συμφωνήσαμε (?) πως στον ΣΥΝ συμμετείχε η ΕΑΡ και όχι το ΚΚΕ εσ
Κώστας
Κώστα σκιαμαχεις και δεν μιλάς για την ουσία, ούτε εδώ!
Η μεγάλη πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ, έφτιαξε την ΕΑΡ κ λίγο μετά μαζί με το ΚΚΕ, τον ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΌ.
Η μειοψηφία του ΚΚΕ εσ έφτιαξε το ΚΚΕ εσ α-α και μετά την ακοα. Δεν μπήκε στον ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΌ. Μπήκε αργότερα στον συν/ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι και σήμερα είναι ενεργά μέλη και στελέχη του. Η εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, εφημερίδα του ΚΚΕ εσ α-α , μετά της ΑΚΟΑ, είναι σήμερα μια εξ των εφημερίδων του ΣΥΡΙΖΑ , κ πιο συγκεκριμένα της υποτίθεται, πιο αριστερής τασης του.
Ιστορικά, το ΚΚΕ εσ υπήρξε εξαρχής, ένα αριστερό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Αργότερα, όταν η μεγάλη του πλειοψηφία άλλαξε τον τίτλο σε ΕΑΡ έγινε ένα κανονικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Η μειοψηφία του, η μετέπειτα ΑΚΟΑ δκδ, παρέμεινε μια αριστερή σοσιακδημοκρατική πολιτική δύναμη, μέχρις ότου ξεφτιλιστηκε όντας η…..”αριστερή” τάση του ΣΥΡΙΖΑ.
Εγώ συμφωνώ με την ανακοίνωση του ΝΑΡ που λέει πως ανήκανε στο Κομμουνιστικό Κίνημα και όχι στην σοσιαλδημοκρατία, πως ήταν έξω από το 89 που δεν τους ψέγει που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ εκτιμώντας πως αυτό ήταν μια θεμιτή κίνηση εντός αριστεράς, πως είχαν θέση και ρόλο στα κινήματα και τους αγώνες κλπ κλπ. Εσύ αφού διαφωνεις με αυτή την ανακοίνωση να καταγγείλεις το ΝΑΡ που αποχαιρετούσε τον σύντροφο Κομμουνιστή Γιάννη Μπανιά. Αλλά όταν σου βάζω την ανακοίνωση του ΝΑΡ να μην κάνεις κωλοτούμπα, να το λες. Διαφωνώ με το ΝΑΡ. Τι ντρέπεσαι. Εγώ λέω πως είχε δίκιο
Κατά τα λοιπά χαίρομαι που παραδέχτηκες πως έλεγες ψέματα και πως στον ΣΥΝ συμμετείχε η ΕΑΡ και όχι το ΚΚΕ εσ ή η πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ. Γιατί και αυτό εκ του πονηρού είναι, αν το έκανε η πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ το έκανε το ΚΚΕ εσ με δεδομένο πως στα Κόμματα δεν αποφασίζουν με ομοφωνία. Αλλά δεν υπήρχε ΚΚΕ εσ, το έκανε η ΕΑΡ. Τόσο δύσκολο είναι να πεις την αλήθεια ?
Τα μνημόνια και τα υπόλοιπα που λες δεν έχουν σχέση με την συζήτηση που είναι η στάση του ΚΚΕ εσ ΑΑ το 86-89. Για τα μνημόνια οι συγκεκριμένοι το 86-89 φταίνει όσο φταίει και το ΚΚΕ και όσοι ήταν κάποτε στο ΚΚΕ για τον Δραγασάκη, την Δαμανάκη κλπ. Δηλ καθόλου
Να δούμε μέχρι πότε θα συνεχίζεις τα ψέματα, τις κωλοτούμπες και όλα αυτά για να μην πεις το αυτονόητο. Πως στον ΣΥΝ ήταν η ΕΑΡ
Κώστας
Και εγώ συμφωνώ Κώστα ότι το ΚΚΕ εσ παρότι κόμμα με αριστερό σοσιαλδημοκρατικό περιεχόμενο, ανήκε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, όπως άλλωστε ανήκε και ο ευρωκομμουνισμός έτσι; Το κομμουνιστικό κίνημα εμπεριείχε πολλά ρεύματα δεξιά, γραφειοκρατικά και αριστερά εντός του. Δεν υπήρξε ενιαίο .
Το ότι το ΚΚΕ εσ υπήρξε ένα επί της ουσίας αριστερό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, δεν αναιρει το γεγονός ότι ένα μεγάλο κομμάτι μελών και στελεχών του, υπήρξαν ανιδιοτελείς αγωνιστές κ κομμουνιστές έτσι; Άλλο αυτό και άλλο το πολιτικό /προγραμματικό περιεχόμενο ενός κόμματος. Αρέσει δεν αρέσει, ο ευρωκομμουνισμός υπήρξε ρεύμα του κομμουνιστικού κινήματος με σοσιαλδημοκρατικό περιεχόμενο.
Τελικά Κώστα το 56% του ΚΚΕ εσ που έφτιαξε την ΕΑΡ , μαζί με ένα κομμάτι μελών/στελεχών του ΚΚΕ εσ α-α έφτιαξαν μαζί με το ΚΚΕ τον συνασπισμό. Ήταν η μεγάλη πλειοψηφία του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ λοιπόν που μαζί με το ΚΚΕ έφτιαξαν τον ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΌ; Ναι ήταν, σου αρέσει δεν σου αρέσει.
Δεν λέω τπτ για μνημόνια, αυτά από το μυαλό σου τα έβγαλες. Λέω όμως ότι και τα υπολείμματα του ΚΚΕ εσ α-α / ΑΚΟΑ τελικά προσχώρησαν και αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ και παραμένουν ενεργά ακόμα , παρόλη την καπιταλιστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ε;
Το να λέμε την αλήθεια χωρίς παρωπιδες κ συγκηνησιακά φορτία, είναι πολύ σημαντικό Κώστα. Και νομίζω ότι αυτά που γράφω είναι αλήθεια ε;
Ανώνυμε δεν φταίω που είσαι απομονωμένος στην συζήτηση, που δεν έχεις κρατήσει μια θέση από την αρχή μέχρι το τέλος, που έχεις κάνει 200 κωλοτούμπες που έχεις φανεί για αλλη μια φορά αυτό που ξέρουμε.
Αλαζόνας, αδιάβαστος, άσχετος, μικρόψυχος, χουλιγκάνος
Η ανακοίνωση του ΝΑΡ δεν λέει ούτε αυτό που λες τώρα εγκαταλειποντας αυτά που έλεγες πριν. Λέει πως το ΚΚΕ εσ ΑΑ και η ΑΚΟΑ ήταν κομμάτι της επιμονής στον Κομμουνισμό.
Και όχι, τους σπουδαίους, πρωτοπόρους αγωνιστές κομμουνιστές τους αντιμετώπίζουμε και με συγκινησιακή φόρτιση. Η προσφορά τους δεν αποτιμάται μόνο ψυχρά αλλά και με τραγούδια, γέλια και κλάματα
Κώστας
Κώστα εάν κάποιος είναι μικρόψυχος, αλαζόνας, κωλοτούμπας αυτός είσαι εσύ. Μόνο εσύ!
Σου αρέσει δεν σου αρέσει, Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ., υπήρξε εκ των ιδρυτών του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Και αργότερα, προσχώρησε και η ΑΚΟΑ. ΑΥΤΑ λέει και το άρθρο που ανάρτησες απο την ΕΠΟΧΗ (εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ ε;). Σου αρέσει δεν σου αρέσει αυτή είναι η αλήθεια και αυτό υποστηρίζω ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. Εσύ τώρα, έχεις ως αρχή την παράνοια και δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό.
Εγώ έχω να σου επισημάνω κωλοτούμπες, από εκεί που έλεγες πως στον ΣΥΝ ήταν το ΚΚΕ εσ το έκανες πλειοψηφία του, τώρα λες πως ήταν η πρώην μεγάλη του πλειοψηφία και ας είναι 50-50, αναγκάστηκες να υποχωρήσεις μέχρι ενος σημείου και να πεις πως ήταν κάτι πρώην, πως δεν υπήρχε ΚΚΕ εσ. Από κει που έλεγες πως για σένα το ΚΚΕ εσ ΑΑ και η ΕΑΡ ήταν το ίδιο έπαψες να το λες. Από κει που έλεγες πως ο Μπανιάς, και οι μπανιάδες, έτσι πάνε αυτά, δεν ήταν κομμουνιστές είπες πως ήταν κομμουνιστές. Άλλη κωλοτούμπα είναι πως χρέώνεις το μνημόνιο στο 86 και το 87 και λες όχι δεν το έκανα. Πως δεν το έκανες ? Στο ίδιο σχόλιο μου λες για την Εποχή σήμερα σαν επιχείρημα για το τότε. Τι εννοείς πως η Εποχή είναι ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ? Τι σχέση έχει ? Κάνανε καλά που δεν πήγαν στην ΕΑΡ ? Που δεν ήταν στο Κοινό Πόρισμα και στον ΣΥΝ ούτε ως μειοψηφία ? Σε αυτό θα απαντήσεις ?
Επίσης λες πως μπήκε η ΑΚΟΑ στον ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝ λες αλλά τέλος πάντων να πούμε πως έκανες λάθος) και αυτό ήταν κάτι που έχει σχέση με το που κατάληξε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλ τα μνημόνια κλπ. Εγώ, και το ΝΑΡ, διαφωνούμε.Τι να γίνει, κρίνεται σε χρόνο ενεστώτα αυτό. Δεν έχει καμία σχέση το να πας το 2004 στον ΣΥΡΙΖΑ με το μνημόνιο, καμία απολύτως.
Ξέρεις γιατί κάνεις τις κωλοτούμπες ? Γιατί δεν διαθέτεις μαρξιστικά εργαλεία παρακολούθησης της ιστορίας. Την θεωρεις ευθύγραμμη και συνεχή ενώ είναι διακεκομένη και ασυνεχής.
Έτσι το τι κάνανε το 86, το τι κάνανε το 68, το τι κάνανε το 56 και το 1918 οι όποιοι δεν δικαιώνεται ή διαψέυδεται αναδρομικά αλλά μόνο σε χρόνο ενεστώτα. Δεν υπάρχουν ούτε προπατορικά αμαρτήματα που δεν διαγράφονται ούτε για πάντα αγιοποίηση και ηρωοποίηση. Η ταξική πάλη γεννάει επίδικα και οι κομμουνιστές και οι αριστεροί τοποθετούνται κάθε φορά και κρινονται κάθε φορά. Ο Στρατουλης ήταν δεξιά τάση του ΚΚΕ την δεκαετία του 80 και ο Πολάκης αριστερή. Αυτό δεν έκανε ούτε τον έναν προδότη τότε ούτε τον άλλον ήρωα, δεν σφραγισε με όρους νομοτέλειας την πορεία τους. Τόσο δύσκολο σου είναι το καταλάβεις ? Δεν λέγεται ιστορία αυτό που κάνεις, αυτό είναι θρησκευτική μεταφυσική
Εγώ σου επισήμανα τις κωλοτούμπες σου, σειρά σου
Κώστας
Ρε Κώστα, καμία κωλοτουμπα δεν υπάρχει!
Α. Το 56% του ΚΚΕ εσ, αποφάσισε αλλαγή ονόματος και έφτιαξε το 1986 την ΕΑΡ; Ναι. 1,5 χρόνο μετά έκανε τον συν μαζί με ένα ακόμα κομμάτι του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ από την μειοψηφία του και μαζί με το ΚΚΕ; Ναι. Δηλαδή μέσα σε 1,5 χρόνο η πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ φτιάχνει την ΕΑΡ, συνεργάζεται με ένα ακόμα κομμάτι από την μειοψηφία του καταργηθέντος ΚΚΕ εσ, και με το ΚΚΕ παρέα φτιάχνουν τον συν!!
Ε, δεν είναι αυτό “η μεγάλη πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ μέσα σε 1,5 χρόνο το καταργεί, και με όχημα τόσο την ΕΑΡ όσο και ατομικά, είναι ο συνιδρυτής του συν”. Μέσα σε 1,5 χρόνο όλα αυτά έτσι; Ποια γραμμική ;ντιληψη χρεώνεις;
Β. Δεν είπα ποτέ για μνημόνια!!! Αυτό που είπα είναι ότι αργότερα, στον συν/ΣΥΡΙΖΑ, προσχώρησε και η υπόλοιπη μεριδα της μειοψηφίας του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ, που έφτιαξε το ΚΚΕ εσ α-α μετά την ακοα, κλπ. Αυτά είπα!
Η φράση που κόλλησες ήταν “τα δύο ΚΚΕ έφτιαξαν τον συν”. Ε, ουσιαστικά έτσι συνέβη! Προσέθεσε στο 56% της πλειοψηφίας του ΚΚΕ εσ και το κομμάτι της μειοψηφίας που τελικά συνεργάστηκε μαζί τους στην ίδρυση του συν, και ναι, έχεις την μεγάλη πλειοψηφία του πρώην -μολις 1,5 χρόνο πριν έτσι;- ΚΚΕ εσ που συνέβαλε στην ίδρυση του συν!
Μετά από πολλά αποτυχημένα γκουγκλαρίσματα βρήκα επιτέλους το αποτέλεσμα του 4ου (12ου) Συνεδρίου του ΚΚΕ και είναι 56%-44%.
Και σε αυτό κουβά ο Ανώνυμος. Η μικρή μειοψηφία που μας λέει ήταν τελικά το … μισό Κόμμα
https://www.epohi.gr/article/35528/mixalhs-papagiannakhs-1941-2009-apokliseis-kai-sygkliseis-me-to-ananewtiko-komounistiko-reuma
Κώστας
Κώστα μου βιαστηκες αλλη μια φορά να πανηγυρίσεις…
Ναι, το ποσοστό ήταν 56 – 44, τα λέει από πρώτο χέρι αυτός που τα έζησε. Ακριβώς παρακάτω φυσικά λέει ότι σε αυτό το 56% του ΚΚΕ εσ που έφτιαξε την ΕΑΡ προστέθηκε ακόμα ένα τμήμα των μελών του ΚΚΕ εσ α-α που όλοι αυτοί μαζί με το ΚΚΕ έφτιαξαν τον συνασπισμό. Άρα, μάλλον δίκιο έχουν όσοι λένε ότι η μεγάλη πλειοψηφία του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ., ήταν εξ των ιδρυτών του συν. Ε;
Αντιγράφω : “…Οι Βαλντέν, Παπαγιαννάκης και άλλοι της ΕΑΡ που ήταν αρνητικοί στη συνεργασία με το ΚΚΕ ίσως δεν είχαν αντιληφθεί ότι ο Λεωνίδας δεν ήθελε την αποκομμουνιστικοποίηση αλλά απλώς την αφαίρεση του «Κ» που θα διευκόλυνε τη συνεργασία με το ΚΚΕ. Αυτό εξάλλου διακηρύσσεται σχεδόν πανηγυρικά στην πολιτική του διαθήκη, που δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του, δηλαδή, η επιμονή του στο όραμα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Στην προσπάθεια δημιουργίας του ΣΥΝ τότε προσχώρησε και μέρος συντρόφων του ΚΚΕ εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά, οι οποίοι όμως διατήρησαν μέχρι τέλος καλές σχέσεις με το ΚΚΕ εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά και στη συνέχεια την ΑΚΟΑ….”.
Ε Κώστα;
Ο Βασίλης Κωτούλας φυσικά λέει και την μεγάλη παπαριά ότι “…ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν υπέρ του κομμουνιστικού στον τίτλο, αλλά το αφαιρεσε μόνο και μόνο για να μπορέσει να συνεργαστεί με το ΚΚΕ. Άλλωστε αποδεικνύεται αυτό και από την διαθήκη του που έγραψε ότι είναι με τον κομμουνισμό”… Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν με τον κομμουνισμό ε; Ωχ μάνα μου τι διαβάζουμε βραδιάτικα….
Όντως στο 4ο συνέδριο του ΚΚΕ Εσωτ. η απόφαση για αυτοδιάλυση και συγκρότηση του “νέου κόμματος της αριστεράς”, της μετέπειτα ΕΑΡ, πάρθηκε μια οριακή πλειοψηφία.
Όπως συμβαίνει με τις διασπάσεις συνήθως ένα μεγάλο μέρος της βάσης απλά αποστρατεύτηκε.
Η μειοψηφία συγκρότησε το ΚΚΕ Εσωτ.-ΑΑ με την στήριξη του Ρήγα Φεραίου. Οι διαφωνούντες του Ρήγα που στήριζαν τη γραμμή για ΕΑΡ, αποχώρησαν και έφτιαξαν τη Νεολαία ΕΑΡ, μετέπειτα ΡΑΝ (Ριζ. Αριστερή Νεολαία). Η φοιτητική παράταξη ΔΑ-ΔΕ διασπάστηκε σε ΔΕ (ΕΑΡ) και ΔΑ (Ρήγας Φεραίος).
Το ΚΚΕ Εσωτ.-ΑΑ είχε μπει σε διάλογο με το ΚΚΕ για τη συμμετοχή του στη διαδικασία που κατέληξε στον Συνασπισμό. Αλλά όπως έδειξε η ιστορία, η ηγεσία του ΚΚΕ προτιμούσε την ΕΑΡ.
Η προσπάθεια του ΚΚΕ Εσωτ.-ΑΑ μετά το άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουνίου 1989 δέχτηκε νέο πλήγμα με την αποχώρηση μιας σειράς στελεχών που προσχώρησαν στον Συνασπισμό, παρά την επιλογή της κυβέρνησης Τζανετάκη, συγκροτώντας την συνιστώσα Αριστερή Ανανεωτική Κίνηση (Φλαμπουράρης, Φίλης, Μπίστης, Βούτσης κ.ά.). Γι΄ αυτό ίσως υπάρχει η εντύπωση ότι το ΚΚΕ Εσωτ. ουσιαστικά βρέθηκε στον Συνασπισμό με το ΚΚΕ, πράγμα που δεν ισχύει.
Το ΚΚΕ Εσωτ.-ΑΑ συνέχισε και μετεξελίχτηκε σε ΑΚΟΑ το 1992, η οποία από το 2000 συμπορευόταν με τον ΣΥΝ, αφού πρώτα δοκίμασε μια συμμαχία με το ΚΚΕ, κάτι που εκφράστηκε στις δημοτικές εκλογές του 1998.
Νομίζω ότι είναι αυθαίρετη μια εκτίμηση ότι το ΚΚΕ Εσωτ. ήταν σοσιαλδημοκρατικό, πολύ περισσότερο το ΚΚΕ Εσωτ.-ΑΑ. Δεν είναι ασφαλής οδηγός οι πολιτικές επιλογές που έκαναν εκ των υστέρων ηγετικά στελέχη αυτού του χώρου. Προφανώς αυτές οι διαδρομές συνδέονται με δεξιές επιλογές και στρατηγικού χαρακτήρα υποχωρήσεις (γραμμή στο Πολυτεχνείο, ΕΑΔΕ, στάση απέναντι στον κοινοβουλευτισμό ΠΑΣΟΚ, στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την ΕΣΣΔ κλπ) που έκαναν τελικά τη φιλοδοξία της κομμουνιστικής ανανέωσης μια άγονη και αδιέξοδη υπόθεση. Είναι λάθος όμως να υποτιμά κανείς μια πολιτική διαδρομή με αναζητήσεις και συγκρούσεις και να κρίνει από το αποτέλεσμα.
Αλλά θέλουν αυτοτελή ανάρτηση και όχι σχόλια. Πάντως ο Κωστόπουλος μπορεί να είναι οξύς στις εκτιμήσεις, είναι ιστορικά ακριβής και σέβεται τα γεγονότα και τους πρωταγωνιστές.
Με κάλυψε ο Γνώστης Ανώνυμε, οι διασπάσεις είναι στιγμές και μάλιστα στιγμές αρνητικού και αμυντικού χαρακτήρα. Κυρίως γίνονται γιατί ΔΕΝ θες κάτι, το τι θα φτιάξεις μετά παίζεται, είναι άλλο πράγμα.
Πηγή για το 56-44 έβαλα, όχι για να το ξεψαχνίσουμε. Αλλά δεν σε πιάνω πουθενά, δεν μπορείς να πεις “έκανα λάθος, έχεις δίκιο, ήταν το μισό κόμμα” μου λες ότι ο Βούτσης πήγε στον ΣΥΝ και μετά κάνεις και ένα άλμα δεκαετιών και λες πως το …2015 ψήφισε το Μνημόνιο. Και ο Πολάκης αλλά το 89 έκανε αυτό που έπρεπε, απλό είναι, δεν το καταλαβαίνεις
Κώστας
Ανώνυμε υπάρχουν 2 προβλήματα σε αυτό που λες και το λήγω εδώ γιατί κουράσαμε και δεν συζητάς, λες τα ίδια και τα ίδια με λούπες. Τα παίρνεις πισω και μετά τα ξαναλες, κάνεις σαν ένα κακομαθημένο παιδάκι. Επίσης επινοείς προσχήματα στην κατάρρευση των οποίων θα αφιερώσω το δέυτερο θέμα που εντοπίζω σε όσα λες
Το μεγάλο πρόβλημα σου είπα ποιο είναι, πως δεν έχεις σχέση με τον μαρξισμό. Και αν δεν λες για το Μνημόνιο λες κάτι πολύ χειρότερο, πως ο ΣΥΡΙΖΑ του 2004 και ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 είναι το ίδιο. Αλλά το πρόβλημα σου με τον μαρξισμό είναι πως δεν έχεις σαν εργαλεία τον διαλεκτικο και τον ιστορικο υλισμό αλλά την μεταφυσική. Έτσι κρίνεις το 86-87 με πολύ μεταγενέστερες εξελίξεις, τοποθετήσεις, πολιτικές πρακτικές λες και η ιστορία είναι μια αέναη λούπα που τα ίδια πράγματα επαναλαμβάνονται συνέχεια. ΌΧΙ, καμία σχέση δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ του 2004 και του 2012 με τον σημερινό. Δεν το λέω εγώ, το λέει το ΝΑΡ στην ανακοίνωση που προσκόμισα. Λύστο λοιπόν με το ΝΑΡ
Αυτό είναι το βασικό, η αντιδιαλεκτική αντίληψη σου για την ιστορία που δεν βλέπει τομές, συγκρούσεις, επίδικα, τεθλασμένες εγγραφές των ταξικών αντιθέσεων εντός των προβλημάτων και διλλημμάτων της Αριστεράς και του ΚΚ αλλά βλέπει προιστορικά αμαρτήματα και προιστορικούς ηρωισμούς που κρίνουν το τι θα κάνεις μια για πάντα. Αν είχες δίκιο ο Πολάκης θα ήταν στο ΝΑΡ και ο Στρατούλης στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα με αναγκάσεις όμως να αναφερθώ επί Μακρόν και στην ψιλικοκο κουβέντα που εισάγεις. Ότι ακολουθεί είναι κουραστικό με πηγές κλπ. Με αναγκάζει όμως ο ανώνυμος να καταρρίψω ΚΑΙ το πρόσχημα του.
Αποφάσισες, αυθαίρετα, να λες πως αυτό, η ένταξη από το ΚΚΕ εσ ΑΑ στον ΣΥΝ, έγινε από την αρχή, από την αρχή του 89 και από το τέλος του 88, αν πάρουμε την δημοσιοποίηση του Κοινού Πορίσματος σαν την αρχή.. Δεν ισχύει, δεν ξέρω πότε πήγε ο Νίκος Μπίστης αλλά αυτός αλλάξει κόμμα κάθε μήνες, δεν είναι αντιπροσωπευτικό κριτήριο. Μην με βάλεις να αντιγράψω απο το εξαιρετικό βιβλίο του Ζαγάρα. Στην σελ 124 λέει
“τον Απρίλιο του 1989 συγκροτήθηκε η Πολιτική Επιτροπή του εγχειρήματος”.
Μετά λέει τα ονόματα ανά συνιστώσα. Δεν υπάρχει η περίφημη Αριστερή Ανανεωτική Κίνηση. Στις προηγούμενες σελίδες 107-124, λέει αναλυτικά τις διεργασίες. Υπάρχει το ΚΚΕ εσ ΑΑ ως όλον, ναι υπάρχει. Αλλά δεν προσώρησε,υπήρξε ευκαιρία τότε να γίνει ένα μπλοκ σε άλλη κατευθυνση, αντι 92 κλπ, χάθηκε γιατί η ηγεμονία της ΕΑΡ μέσα στο ΚΚΕ ήταν απόλυτη.Ούτε το ΚΚΕ εσ ΑΑ το πολυ ήθελε, αν διαβάσουμε πχ τα ηγετικά του στελέχη Παύλο Κλαυδιανό και Μπάμπη Γεωργούλα στην σελ 304 του Ζαγάρα. Αυτό θα το αντιγράψω γιατί είναι ενδεικτικό του τι ήταν το ΚΚΕ εσ ΑΑ
“Π.Κ: H ενότητα της Αριστεράς όπως εμφανίστηκε τότε, απαντούσε, επιπλέον, σε ένα αίτημα του κόσμου. Γι αυτό άλλωστε ηττηθήκαμε εμείς ως ΚΚΕ εσ ΑΑ. Θυμάμαι τότε, ακόμα και δικό μας κόσμο να μας λέει “τι κάνετε μόνοι σας, πάμε όλοι μαζί από εκεί, είναι ευκαιρία. Τώρα είναι ιστορική ευκαιρία με το ΠΑΣΟΚ σε αυτή την κατάσταση. Το ΚΚΕ τα έχει χαμένα, θα πέσουμε όλοι πάνω του να το αλλάξουμε” κλπ. Ήταν διαδεδομένη άποψη αυτό. Ωστόσο θεωρώ ότι η διαδικασία ενότητας που επιλέχτηκε για να συγκροτηθεί ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου ήταν πολύ πρόχειρη, αβαθής ιδεολογικά και πολιτικά. Το ΚΚΕ εσ ΑΑ απομακρύνθηκε, ιδεολογικά, πιο πολύ από το ΚΚΕ. Διότι το γεγονός ότι χωρίσαμε από το φιλοσοβιετικό κομμάτι του ΚΚΕ εσωτερικού που πηγε στην ΕΑΡ απελευθέρωσε τις δυνάμεις του ΚΚΕ εσ ΑΑ. Σε μας τότε μπήκαν αρκετοί ανένταχτοι, μπήκε η ομάδα του περιοδικού Ο Πολίτης και άλλοι. Μπολιάστηκε το κόμμα με την σκέψη των διανοούμενων αυτών. Αν διαβάσει κανείς τα κείμενα μας της περιόδου εκείνης θα δει έναν λόγο πολύ ριζοσπαστικό, μερικές φορές λίγο άκαμπτο, αλλά όχι δογματικό. Έγιναν κάποιες συναντήσεις ΚΚΕ εσ ΑΑ και ΚΚΕ αλλά όχι πολλά πράγματα”
Τέλος πάντων, βαρέθηκα να αντιγράφω, λέει μετά πως και σαν ΚΚΕ εσ ΑΑ ευγενικά αρνήθηκαν δεν πιστευαν πως κάτι μπορεί να γίνει. Σωστά κατά την γνώμη μου, το ΚΚΕ ειχε πάρει τον δρόμο του από το 12ο Συνέδριο. Το δε ΚΚΕ εσ ΑΑ κάνει αποτυχημένα κατεβάσματα το 89-90, μόνο του και με άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και μετά γίνεται ΑΚΟΑ. Οι μαζικές δυνάμεις της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, που πήγε με το ΚΚΕ εσ ΑΑ συμμετέχουν στην δημιουργία των ΕΑΑΚ δίνοντας έτσι την καλύτερη απόδειξη για το τι ήταν το εγχείρημα αυτο
Μπαίνουν λοιπόν οι από το ΚΚΕ εσ ΑΑ προερχόμενοι, μετά, γύρω στο το 91 στο ενιαίο κόμμα και όχι όλοι, ο Βούτσης πχ, διαβάζω σε άλλο βιβλίο, του Μπαλάφα, στην σελ 51, στήριξε εκλογικά το 1993 ενώ ήταν ακόμα μέλος της ΑΚΟΑ. Αυτά τα 5 χρόνια, και όχι 1,5 όπως τα έκανες, από το 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ εσ (Άνοιξη του 86) ναι, είναι πάρα πολύς καιρός, ειδικά τα συγκεκριμένα 5 χρόνια με τις κοσμογονικές αλλαγές. Στο ίδιο βιβλίο, σελ 22, βλέπω πως ο Φλαμπουράρης ως Ανανεωτική Αριστερή Κίνηση συμμετέχει στην ΚΠΕ του ΣΥΝ όπως αυτή ορίστηκε στην Πανελλαδική Συνέλευση του Ιουνίου 1991. Γυρνώντας στον Ζαγάρα σελ 229-241 να σημειώσω πως ο ΣΥΝ είναι ακόμα πολυκομματικός αλλά είναι τυπικό αυτό, είναι στην πορεία προς την ενοποιηση. Η ΚΕ του ΚΚΕ, λίγες μέρες πριν την Πανελλαδική Συνέλευση του ΣΥΝ, ζητάει αναβολή της γιατί διαφωνεί βασικά με την εκλογή οργάνων του ΣΥΝ, η μειοψηφία της συμμετέχει στην Πανελλαδική Συνέλευση και ουσιαστικά το ΚΚΕ διασπάται και ο ΣΥΝ μπαίνει στην πορείά επισημης κομματικής ενοποίησης του
Οι πηγές μου είναι τα εξής βιβλία
https://www.politeianet.gr/books/9789609535496-mpalafas-giannis-nisos-20-chronia-chreiastikan-217792
https://www.politeianet.gr/books/9789603104100-zagaras-konstantinos-themelio-i-katarreusi-tou-uparktou-kai-i-diaspasi-tou-kke-296624
Μην με βάλεις, κατά την προσφιλή σου συνήθεια, να απαντήσω για το αν … μου αρέσει ο Μπαλάφας, πηγούλες βάζω, μπορεί να βάλω και τον διάολο. Ο Ζαγάρας είναι εξαιρετικός επιστήμονας και σύντροφος, το βιβλίο είναι η διδακτορική του διατριβή, είναι πολύ χρήσιμο και εμπεριστατωμένο
Κώστας
Κωστή συγνώμη, αλλά γράφεις πάλι ένα σεντόνι, για να μην πεις τίποτα. Τίποτα!!!
Α. Προσπερνω το πρώτο κομμάτι που επειδή δεν έχεις να απαντήσεις κάτι, το ρίχνεις στο τσάμικο προσαπτωντας μου, ο,τι σου κατέβει!
Β. Τι λέω από την αρχή; Λέω ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ απετέλεσε ιδρυτικό μέρος του συνασπισμού! Ισχυει; Και βέβαια ισχύει και το απέδειξε και το άρθρο του τύπου που ποσταρες!!
Με το όνομα ΕΑΡ και ένα ακόμα κομμάτι του ΚΚΕ εσ α-α; Ναι! Έτσι έγινε! Και λοιπόν; Μέσα σε 1,5 χρόνο καταργήσανε το ΚΚΕ εσ, φτιάξανε την έαρ κ το ΚΚΕ εσ α-α, για να πάνε τελικά Έαρ κ ένα τμήμα του ΚΚΕ εσ α-α, ως ιδρυτικά μέλη στον συν.
Γ. Ξανά μάνα έχεις κολλήσει σαν τη βελόνα σε χαλασμένο καντράν! Ποιος σου είπε ότι έχω γραμμική αντίληψη; Πάντως όχι αυτά που γράφω! Εγώ απλά είπα ότι ο συν ήταν ένα σοσιακδημοκρατικο αριστερό κόμμα, και ότι μετά στον ΣΥΡΙΖΑ μπήκε και η ΑΚΟΑ τα τελευταία υπολείμματα δλδ του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ και είναι με σήμερα στο καπιταλιστικό κόμμα που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ. Και η εποχή, είναι μια εκ των εφημερίδων του ΣΥΡΙΖΑ.
μετά από προσεκτική καταμέτρηση ο ράγκναροκ επιμένει, από το 86 στο 91 είναι 1,5 χρόνος
βέβαια και μια μέρα να ήταν, και όχι 5 χρόνια, δεν έχει σημασία γιατί συζητάμε αν το ΚΚΕ εσ ΑΑ ήταν στον ΣΥΝ. Όχι είναι η απάντηση ακόμα και αν κάποιοι, ακόμα και μια μέρα μετά, μετανιώσανε και πήγανε στον ΣΥΝ. Δηλ το ΚΚΕ εσ ΑΑ έπρεπε να … τους κλειδώσει ? Επίσης συζητάμε αν το ΚΚΕ εσ ήταν στον ΣΥΝ. Πάλι ΟΧΙ, δεν υπήρχε ΚΚΕ εσ, το διαλύσανε για να συνεργαστούν ΜΑΖΙ ΣΑΣ, με το ΚΚΕ δηλ. Επισης συζητάμε για το αν το ΚΚΕ εσ ΑΑ αποτιμάται όσο υπήρχε από όσα έκανε το ίδιο και λες πως αποτιμάται από όσα έκαναν μη μέλη του ΚΚΕ εσ ΑΑ ή πρώην μέλη του όταν αυτό δεν υπήρχε. Αυτά τα 3 συζητάμε. Έχεις να πεις κάτι σε αυτά ? Εγώ λέω πως το ΚΚΕ εσ ΑΑ έκανε καλά που δεν ήταν στον ΣΥΝ το 89. Επίσης έκανε καλά που συμμετείχε στα ΕΑΑΚ. Επίσης έκανε καλά για την πρώιμη σύνθεση της οικοσοσιαλιστικής οπτικής με το ΚΚ. Αυτά τα 3 ήταν που έκανε και είχε και ως ΑΚΟΑ μια συνεπή στάση αρχών ως την διάλυση της. Αυτά είναι κοινός τόπος για τον κάθε συνεπή κομμουνιστή, αυτά έγραψε η ιστορία. Η ενοχή του ΚΚΕ εσ ΑΑ για το 89 είναι στο μυαλό σου και είναι κάτι εξωφρενικό
Σε παρακαλώ σεβάσου το ότι σου λέω πως η συζήτηση τελείωσε. Εκτός αν θες πηγούλα για τους υποψήφιους βουλευτές του ΣΥΝ το 89 που θα γελάσουμε. Ο Μπανιάς δεν είναι παντως
Κώστας
Παρακαλώ Κώστα,σεβασου την αλήθεια. Επίσης, μια συζήτηση δεν τελειώνει επειδή ένας το αξιώνει ετσιθελικα, οκ;
Έχεις παντρευτεί την παράνοια. Σου εξήγησα ότι μέσα σε 1,5 χρόνο, η πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ, άλλαξε όνομα και μαζί και με ένα κομμάτι της μειοψηφίας, ήταν εκ των ιδρυτικων μερών του συνασπισμού. Αλήθεια; Απόλυτη αλήθεια. Σου αρέσει, δεν σου αρέσει οκ;
Προγραμματικά ο συνασπισμός ήταν ένα σοσιακδημοκρατικο μέτωπο . Με αυτά διαφώνησε το μετέπειτα ΝΑΡ και διεγράφη/αποχώρησε ενάμισυ χρόνο μετά το κοινό πόρισμα ΚΚΕ /ΕΑΡ δλδ ΚΚΕ με την πλειοψηφία του πρώην ΚΚΕ εσ. Οκ;
Η μειοψηφία του ΚΚΕ εσ που δεν πήγε στον συνασπισμό, μετονομάστηκε σε ΑΚΟΑ και η νεολαία που είχε συμμετείχε μαζί με την ΚΝΕ ΝΑΡ την μετέπειτα ΝΚΑ δηλαδή κ με τις αριστερές συσπειρώσεις στην ίδρυση της ΕΑΑΚ. Οκ κ σε αυτό; Οκ.
Η ΑΚΟΑ εντάχθηκε στον συν/ΣΥΡΙΖΑ αρκετά αργότερα στον οποίο παραμένει έως και σήμερα μαζί με τους συντρόφους τους στο πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσ κ μαζί με την δεξιά πτέρυγα του ΚΚΕ. Συν τους πασόκους που έχουν μαζέψει. Αυτά.
Κώστα παρεμβαίνω στη κουβέντα τονίζοντας οτι το κκε εσωτ ΑΑ έχει θετικό φορτίο οτι κράτησε το ” Κ” ,οτι βοηθησε σε συσπειρωσεις κ ανασυνθεσεις( πχ Αριστερη πρωτοβουλια στις εκλογες αλλα και στην κινηση για τα πολιτικα δικαιωματα). Mετεπειτα ως Ακοα και κοσμος γυρω απο την εποχή έφεραν μια φρεσκια κινηματικη κουλτουρα,βοηθησαν σε συνεργασιες( πχ Ευρωπορειες ,Αντιπαγκοσμιοποιητικο κίνημα) .Το τέλος όμως αυτου του χώρου είναι οικτρό .Κωστα γνωριζοντας φιλικα κ συντροφικα κοσμο που συμπορευτηκαμε αισθανομαι τόση οργή και στεναχώρια που δυστυχώς δεν μπορώ να γράψω ψύχραιμα.Δεν έμεινε κανενας να υπερασπισει την παρακαταθήκη που να πάρει.Δεν έφταιγε μόνο η ηθική ορισμένων αλλά έπαιξαν ρόλο και ιδεολογήματα όπως ο πατσιφισμός,η ευρωλιγουριά,ο κοσμοπολιτισμός που άμβλυνε τα αντιμπεριαλιστικα αντανακλαστικά ,που τις καταλληλες στιγμές έπαιξαν το ρόλο τους.
Ανώνυμε το πρόβλημα είναι ότι ο σκοπός σου είναι να μην γίνει συζήτηση. Με αυτή την έννοια ζητάω να σταματήσεις το τρολάρισμα και τις προσβολές απέναντι σε έναν άνθρωπο που ξεσκονίζει την βιβλιοθήκη του για να τεκμηριώσει τα πάντα και του απαντάς πως δεν είπε τίποτα
Ξαναλέω λοιπόν πως
1)έχεις άδικο πως το ΚΚΕ εσ ήταν στον ΣΥΝ ή έχει έμμεση ευθύνη για τον ΣΥΝ όταν χρειάστηκε να διαλυθεί για να φτιάξετε τον ΣΥΝ μαζί με την ΕΑΡ. Με την οποία μοιράζεστε την ευθύνη και είναι άμεση. Προφανώς η οριακή πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ και οι ιδεολογικοπολιτικές της αντιλήψεις παίξανε ρόλο αλλά δεν είναι το ΚΚΕ εσ είναι η ΕΑΡ. Τον ΣΥΝ τον έφτιαξε η ΕΑΡ με τις 3 τάσεις του ΚΚΕ με την αριστερή όντως να τον ανέχεται αλλά ήταν εκεί και είναι τραγικό. Ακόμα πιο τραγική είναι απόλυτη αμηχανία και η αδυναμία να γίνει κάποια αποτίμηση αυτού του πράγματος. Απο τιμητές του ημερολογίου σε άλλες διασπάσεις στις οποίες μετράγανε την καθυστέρηση με όρους ημερών και διασπάσεων όταν οι ίδιοι ανέχτηκαν τα πάντα για χρόνια. Εγώ δεν λέω πως είναι το τέλος του κόσμου και είπα πως οι διασπάσεις και τα αριστερά ΟΧΙ, συχνά, συνήθως, αργούν. ¨Οσοι όμως λέτε πως αυτό είναι έγκλημα, πχ όταν το ΑΡ φέυγει από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν αποτιμάτε την τότε αργοπορία που οδήγησε ώς και στα ψηφοδέλτια του ΣΥΝ.
2)έχεις άδικο πως το ΚΚΕ εσ ΑΑ έχει την οποιαδήποτε ευθύνη για το 89 και τον ΣΥΝ. Αυτό είναι εξωφρενικό. Υπερασπίστηκε το Κ όταν δεν το έκανε ούτε το ΚΚΕ, οικοσοσιαλιστική οπτική, συμμετοχή στην δημιουργία των ΕΑΑΚ, μετά ως ΑΚΟΑ συμμετείχε στο ΠΑΜΕ και στήριζε το ΚΚΕ στα πλαίσια της γραμμής του 15ου Συνεδρίου, μετά αποφάσισε να στηρίξει τον ΣΥΝ, διασπάστηκε μόλις το αποφάσισε αλλά πάντα είχε μια στάση αρχων, αγώνων, ιδιαίτερης προσφοράς σε διάφορα μέτωπα (έμφυλο, περιβάλλον κλπ).
3)έχεις άδικο πως οι οργανώσεις δεν κρίνονται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από όσα κάνουν οι ίδιες όσο υπάρχουν (αυτονόητο) και όχι από το τι κάνουν πρώην μέλη τους όσο αυτές υπάρχουν ή πρώην μέλη τους όσο αυτές δεν υπάρχουν. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ στον μαρξισμό αυτό το “λοιπόν, το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε αυτό. Άρα αυτό δεν μπορεί παρά να ήταν εγγεγραμμένο στο 2004. Στο οποίο μπήκε η ΑΚΟΑ. Η ΑΚΟΑ προέρχεται από το ΚΚΕ εσ ΑΑ. Άρα δεν μπορεί παρά το 87 να σχετίζεται με το 2015. Το 87 όμως ήρθε από το 68. ¨Αρα να το και το 68. Το 68 όμως ήρθε από την διάλυση του ΚΚΕ το 56-58. Άρα να η ρίζα του κακού. ¨Ομως αν δεν ήταν το 45 και η Βάρκιζα θα υπήρχε το 68 ? Ναι αλλά η επέμβαση της ΚΔ το 31 είχε αυτά τα στραβά και τελικά τελικά αν το καλοσκεφτείς φταίει ο Μπεναρόγια και οι Σοσιαλιστικοί Όμιλοι του 1900. Και αν δεν είχε γίνει το big bang θα είχαμε λύσει τα προβλήματα μας.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ.
Οι ταξικές αντιθέσεις, κεντρικές και μη, δημιουργούν στην πορεία του πολιτικού εργατικού κινήματος διλλήματα τεθλασμένα και υπαινικτικά, δεν είναι δηλ από δω η εργατική γραμμή, από δω η μη εργατική γραμμή. Η πολιτική αριστερά τα απαντάει, εκπροσωπεί λιγότερο ή περισότερο καλά την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Μπορεί να τα εκπροσωπήσει και με όρους πλήρους αστικής ηγεμόνευσης οπότε πλέον μιλάμε για αστικό πολιτικό προσωπικό. Η διαδικασία είναι αέναη, δεν υπάρχουν ούτε προαιώνια copyrights του κόμματος της Εργατικής Τάξης ούτε αμαρτίες που δεσμεύουν το μέλλον. Στις δεύτερες αναφέρομαι στις περιπτώσεις ανεπαρκούς και ηττημένης εκπροσώπησης εργατολαικών συμφερόντων, περίπτωση στην ιστορία οργανικής ένταξης στο κράτος και στην αστική εκπροσώπηση που μετά να το διορθώσανε δεν νομίζω να έχει υπάρξει
Αυτά τα 3 είναι τα σοβαρά. Το τέταρτο και όχι σοβαρό, αλλά το κατέρριψα και αυτό, είναι η επινόηση που κάνεις πως 1,5 χρόνο μετά την διάσπαστη του ΚΚΕ εσ, που ουσιαστικά έγινε τον Μάιο του 1986, στο 4ο (12ο) Συνέδριο κάποιοι πήγαν στον ΣΥΝ. Δεν προκύπτει, τι να κάνω. Έκατσα και έψαξα, γιατί θέλω να είμαι έγκυρος και σοβαρός τα ψηφοδέλτια του Ιουνίου 89. Ο Φλαμπουράρης είναι στο ΚΚΕ εσ ΑΑ. Σου μίλησα για την δημιουργία του ΣΥΝ, από βιβλίο. Δεν υπάρχει αυτό που λες. Έγινε αργότερα, γύρω στο 90 υπολογίζω. Γιατί το επαναφέρεις συνέχεια το ψέμα αυτό ? Και πως γνωρίζεις εσύ πόσοι ήταν και τι αντιπροσώπευαν ? Αυτό θελει στοιχεία για να το πεις. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να χρεώσεις έμμεση ενοχή του ΚΚΕ εσ ΑΑ στην δημιουργία του ΣΥΝ ? Πρέπει εδώ να φέρεις την ΚΕ του ΚΚΕ εσ ΑΑ και να δείξεις πως σηκωθήκανε και πήγανε στον ΣΥΝ. Και να αποδείξεις και τον χρόνο που λες πως έγινε, το 88 δηλ. Πρέπει να φέρεις αποδείξεις που να ακυρώνουν τις δικές μου.
Αλλά τα κεντρικά είναι τα 3. Το 4ο είναι το κερασάκι στην τούρτα
Θοδωρή δεν υπάρχει ο πολιτικός χώρος αυτός για να τοποθετήσουμε το πολιτικό του τέλος στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Το πολιτικό οργανωτικό του τέλος ήταν το 2013. Μια εφημεριδα υπάρχει που όντως δίνει την αίσθηση πως οι περισσότεροι στήριξαν και παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν ποτέ υπάρξει κάποιος κομματικός φορέας, κάποια οργανωσούλα βασικά τι κομματικός φορέας να υπάρξει, να το αποτιμήσουμε. Επίσης, κατά μια έννοια, εκτός από την εφημερίδα, κάποια στελέχη της οποίας είναι στον ΣΥΡΙΖΑ και η ίδια τον στηρίζει χωρίς να τον εκπροσωπεί, κατά μια πιο χαλαρή έννοια συνέχεια του ρεύματος της Κομμουνιστικής Ανανέωσης στην Ελλάδα είναι και η Συνάντηση. Επίσης να μην ξεχνάμε την ΚΟΜΑΝ, αν υπάρχει, ως άτομα υπάρχουν κάποιοι και δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, στην Στεραιά πχ έχουμε εξαιρετικό Περιφερειακό Σύμβουλο, έντιμο αγωνιστή κομμουνιστή. Κατά μια άλλη εννοια στοιχεία συνέχεια του, ακόμα πιο χαλαρής και με όρους εξωτερικούς και προς τον αριστερό ευρωκομμουνισμό, μπορείς να βρεις και σε κάποιες πολιτικές οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς όπως η ΑΡΑΝ και η ΑΡΑΣ και στον Κύκλο των Θέσεων.
Άντε Ανώνυμε, ξαναγράψε τα ίδια. Ξαναάπλωσε την τρέλα που ξεκινάει από τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ για να φτάσει στον Μπεναρόγια και το Big Bang
ΤΕΛΟΣ ΟΡΙΣΤΙΚΟ, για τον Μίκη ήταν το θέμα και το κάναμε αφιέρωμα στο ΚΚΕ εσ. Και όλα αυτά γιατί ? Γιατί δεν θέλει με τίποτα ο Ανώνυμος να πει πως η ΕΑΡ και κανένας άλλος έφτιαξε μαζί με τις 3 τάσεις του ΚΚΕ τον ΣΥΝ
Κώστας
Κώστα συνεχίζεις την παράνοια!!!
Ποιος σου είπε ότι το ΚΚΕ εσ α-α είναι υπεύθυνο για τον συν κ την πολιτική του; Μην διαστρεβλώνει έτσι;
Υπεύθυνη για τον συν κ την πολιτική του είναι όμως , η μεγάλη πλειοψηφία του ΚΚΕ εσ που έφτιαξε την ΕΑΡ κ μαζί και με κομμάτι του ΚΚΕ εσ α-α , κ το ΚΚΕ έφτιαξαν μετά τον ΣΥΝ. Αυτοί, ναι, έχουν την ευθύνη.
Οταν βλέπουμε την εξωκοινοβουλευτική να τρέχει πίσω από τις “αναλύσεις” του “Ιού” της Ελευθεροτυπίας, πρέπει να έτσουξε πολύ αυτή η επιστολή του αριστεροδέξιου μίκη.
Μην αφοριζεις, γίνεσαι στείρος. Έχεις να πεις κάτι σοβαρό;
η σχέση του Μίκη με το κόμμα πέρασε από πολλά στάδια. Γεγονός είναι ότι το εγκατέλειπε στις πιο δύσκολες για το κόμμα συγκυρίες, όπως στα μαύρα χρόνια της δεκαετίας του 50 και των παράνομων μηχανισμών ή άλλες δύσκολες συγκυρίες όπως τη διετία της κρίσης του 89-91, όπου κρινόταν η ίδια η ύπαρξη του κόμματος ή το 2012-15 οπότε βαλλόταν πανταχόθεν για να συμμετάσχει στην κυβέρνηση συριζα. Στα δύσκολα δεν ήταν ποτέ εκεί. Αντιθέτως επανερχόταν πάντα σε περιόδους που το κόμμα ισχυροποιούνταν οργανωτικά ή εκλογικά.
Όμως, αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο Μίκης δεν ήταν κομμουνιστής. Μας συγκίνησε όλους ζητώντας να πεθάνει ΣΑΝ κομμουνιστής, συμπορεύθηκε με τους κομμουνιστές σε μεγάλους αγώνες αλλά ο ίδιος δεν ήταν κομμουνιστής, τουλάχιστον μετά το 1950. Για αυτό δεν θα πρέπει να κρίνεται σαν να ήταν. Ήταν πολιτικά ένας από τους πολλούς που συμπορεύτηκαν χωρίς να πιστεύουν σε ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα. Μπορεί η συμμετοχή του σε αγώνες να του έδωσε το έρεισμα για ένα μοναδικό έργο (το οποίο βέβαια ποτέ δεν ξεχνάμε και πρέπει να αναδεικνύουμε), ωστόσο πολιτικά έψαχνε πάντα τη λύση σε μια μη επαναστατική διέξοδο είτε μέσα είτε έξω από το κκε.
Συμφωνώ κι εγώ ότι καλό είναι να θυμόμαστε τα πολιτικά λάθη του. Και να τα εξηγούμε ως απόρροια αυτής της μη πίστης του σε επαναστατικές αλλαγές. Μόνο να μην φτάσουμε στο σημείο να τον “χαρίσουμε” ως προσωπικότητα και ως έργο.
Λϊγο δύσκολο ήταν ο Μίκης να μην εγκαταλείψει, την δεκαετία του 50, ένα Κόμμα το οποίο εγατέλειψε τον εαυτό του τότε και διαλύθηκε το ίδιο. Τώρα με ποια έννοια το εγκατέλειψε παραπάνω είναι κάτι που δεν μπορείς να μας το εξηγήσεις γιατί δεν συνέβη. Μπορώ να πάρω βήμα βήμα την πολιτική του πορεία, στο 90 θα τον βρούμε με ριζικά άλλη γραμμή από το ΚΚΕ. Δεν θέλω να το κάνω σεντόνι και δεν θα το κάνω εκτός και αν χρειαστει.
Αλλά η γραμμή της πρωταρχικά πολιτικής-κομματικής αποτίμησης του Μίκη, η οποία επανέρχεται συνέχεια θεωρούμενη ως πολυ αριστερή, είναι στην πραγματκότητα γραμμή συνθηκολόγησης.
Γιατι δεν μένε στην ιστορία ως “πολιτικός”. Ο Μητσοτάκης και η συστημική διεκδίκηση της μνήμης του θέλουν να μείνει στην ιστορία ως “πολιτικός” και άντε ως μεγάλος συνθετης για να βάλουν στην ίδια μοίρα πχ το 89 και το 2018 με το επαναστατικό καλλιτεχνικό του έργο.
Κώστας
εννοούσα ότι τη δεκαετία του 50 σταμάτησε να είναι μέλος του κόμματος και αφιερώθηκε στις σπουδές του στη μουσική. Επέστρεψε σε επαφή όταν πια είχαν διαλυθεί οι κομματικές οργανώσεις βάσει της απόφασης του 1958.
Σίγουρα μέχρι το 90 αντανακλά τις αντιφάσεις και τα προγραμματικά όρια του ίδιου του κκε, δεν διαφωνώ σε αυτό. Στη συνέχεια περνά σε μια σχέση διαλόγου μαζί του που άλλοτε συμπορεύεται (όπως πχ στις αντινατοϊκές κινητοποιήσεις της δεκαετίας του 90) και άλλοτε διαφωνεί, σίγουρα όμως δεν αντανακλά πια κομματικές θέσεις. Και αυτό όχι γιατί άλλαξε αυτός αλλά γιατί άλλαξε το κκε (προς το καλύτερο κατά τη γνώμη μου).
Για μένα δεν διαχωρίζεται το πολιτικό του έργο από το καλλιτεχνικό. Δεν θα υπήρχε το ένα εάν δεν υπήρχε το άλλο. Θεωρώ πιο σωστή μια συνολική αποτίμηση. Και αυτό που είπα παραπάνω (ότι δεν ήταν κομμουνιστής και δεν πρέπει να κρίνεται ως τέτοιος) απαντάει στο σχόλιό σου. Λέω λοιπόν ότι πρέπει να κρίνεται πολιτικά μεν, αλλά όχι ως ανήκων στο κομμουνιστικό κίνημα. Ακόμα και αν ο ίδιος συναισθηματικά το ζήτησε.
Πιο πολύ μου έδωσε την βεβαιότητα ότι πρέπει να κάνουμε ένα καλό διάβασμα του έργου του με τα μαρξιστικά-λενινιστικά κριτήρια και να αναδείξουμε τη δύναμή του. Μακάρι το κόμμα να κάνει ένα επιστημονικό συνέδριο για αυτόν όπως έχει κάνει για Ρίτσο, Βάρναλη, Χικμέτ αλλά και για προσωπικότητες που δεν ανήκαν στο κομμουνιστικό κίνημα (το τελευταίο επιστημονικό συνέδριο).
Ο μίκης, μετά την απογοήτευση της στρατιωτικής ήττας του ΔΣΕ, “ανατσουτσούρεψε” το ’58 και πιστεύω πως αυτό σχετίζεται με το 24% της ΕΔΑ στις εκλογές εκείνες, που την ανέδειξαν δεύτερη δύναμη. Σίγουρα πήρε κουράγιο και θεώρησε, πως ο δρόμος της ΕΔΑ ήταν μια διέξοδος για το αταξικό λαϊκο-εθνικο-πατριωτικό κίνημα, που δυνάστευε τη σκέψη του μέχρι την ημέρα του θανάτου του. Τότε ξεδίπλωσε και το συνθετικό μουσικό του έργο, που αντικειμενικά ενέπνευσε και το ταξικό λαϊκό κίνημα, από το οποίο στην πραγματικότητα και μάλλον χωρίς να το έχει ο ίδιος κατανοήσει έτσι πήρε όλα τα ερεθίσματα. Αυτά είναι τα παιχνίδια της Ιστορίας, που πάντα υπερφαλαγγίζει τις προθέσεις των πρωταγωνιστών της. Ηταν δημιουργός αλλά και θύμα της εποχής του. Και σίγουρα, ανεξάρτητα του πως ο ίδιος ήθελε να βλέπει τον εαυτό του, δεν ήταν και υπόδειγμα κομμουνιστή. Σε κάθε κρίσιμη στιγμή πάντα “φάλτσαρε” (από ταξική άποψη) προς τα δεξιά. Ηταν ένας εθνικο-λαϊκός πατριώτης, σε ευθεία αντιστοιχία με την αντικειμενική ταξική του θέση, που τον κατατάσσει στους ακριβοπληρωμένους, δηλαδή από υπεραξία, εργάτες του πνεύματος. Αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας εποχής, που σηματοδοτήθηκε από τον “απογαλακτισμό” των εγχωρίων μικρομεσαίων στρωμάτων, που είχαν εγκλωβιστεί στη δεκαετία ’20 ως ’50 μέσα στο εγχώριο κομμουνιστικό κίνημα λόγω της αδυναμίας του Βενιζελισμού να παίξει τον σοσιαλδημοκρατικό ρόλο στα πλαίσια του αστικού δικομματισμού. Αυτή ήταν η εποχή, που ανέδειξε την περίφημη “Μεταπολίτευση” και το εμβληματικό της “ΠΑΣΟΚ”.
Η απογοήτευση προήλθε και από τον τρόπο που ήλθε η ήττα, από κάποια τακτικά λάθη ας πούμε, η προδοσίες η στρατηγικά λάθη που έχει αναφέρει και το ΚΚΕ. Όχι σκέτα από την ήττα. Μια ήττα στο πεδίο ίσως να μην έφερνε τέτοια υποχώρηση.
Μερικά πράγματα είναι πολύ πιο απλά.
Ο Μίκης την δεκαετία του 50 ήταν ένας πολύ νέος άνθρωπος που σπούδαζε ζούσε έξω κλπ.
Δηλ μην μας πιάνει η μανία όχι μόνο να κρίνουμε τον Μίκη πρώτα ως πολιτικό αλλά να την επεκτείνουμε και πριν ο ίδιος αποκτήσει κάποιο στελεχιακό status.
Επίσης εγώ κανέναν άνθρωπο δεν μπορώ να κρίνω, ειδικά στα πολύ πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 50, για το ότι δεν μπορούσε να κάνει, η δεν έτυχε να κάνει, ή δεν θέλησε να κάνει, την ζωή του κομμουνιστή στην Ελλάδα. Δηλ την παρανομία, την αγωνία για το “σπίτι”, κάπου να κοιμηθεί δηλ, με πρώτη λύση, δέυτερη και τρίτη, τις παράνομες συσκέψεις στα υπόγεια, την επικοινωνία με το Κόμμα με σημειώματα στο τάδε ακατοίκητο σπίτι, κάτω από την τάδε πέτρα κλπ. Και με μια κομματική ζωή που χαρακτηριζονταν από αλληλοσπαρασόμενα και αλληλοκαταγγελόμενα κέντρα, κάτω από τις αντικεμενικές δυσκολίες ενός παράνομου κόμματος σε ένα αντικομμουνιστικό κράτος με την ηγεσία του έξω. Και όλα αυτά μετά την ήττα.
Αν λοιπόν ο ΜΘ ανατσουτσούρεψε το 58 καλά έκανε και ανατσουτσούρεψε το 58. Ας μην είμαστε αυστηροί, καλά κάνανε όσοι θέλανε διεύρυνση των νόμιμων δυνατοτήτων και μια πιο νορμάλ και ελεύθερη πολιτική δράση. Στο κάτω κάτω και το ΚΚΕ αυτά τα ήθελε και τα πάλευε, και μάλιστα και επι Ζαχαριάδη. Η πραγματική ερώτηση είναι αν τα πάλεψε όσο έπρεπε, όπως έπρεπε μέχρι το τέλος και με γραμμές στρατηγικής ταξικής ανεξαρτησίας και πολιτικής του αυτοτέλειας και όχι αν έκαναν καλά οι κομμουνιστές και οι αριστεροί να θέλουν μια ζωή και μια πολιτική πάλη σύμφωνα με τις εγγυήσεις κάποιου αστικοδημοκρατικού κοινοβουλευτικού πλαισίου.
Κώστας
Δεν ήταν ποτέ μέλος του ΚΚΕ. Στο ΕΑΜ ήταν. Όταν το ΕΑΜ παρέδιδε την εξουσία στους Άγγλους ιμπεριαλιστές και μετά από λίγο το ΚΚΕ έλεγε ποτέ νομιμότητα και πότε παρανομία, οι περισσότεροι μαχητές διάλεξαν ένα από τα δύο. Υπήρχε μαλιστα μια εποχή που όποιος διάλεγε το βουνό θεωρούταν από το ΚΚΕ πράκτορας προδότης κτλ. Μετά βέβαια ίσχυε και το αντίστροφο.
Ο Μ.Θ. επέλεξε ένα δρόμο, τον πιο ρεαλιστικό κατά την γνώμη του. Ούτε αντιτάχθηκε στο ΚΚΕ ούτε αντιπολίτευση έκανε. Συνεπώς δεν μπορεί να κριθεί ως μέλος του ΚΚΕ ούτε σαν ταξικός εχθρός όπως επιχειρηται. Ακόμα όμως και να γινόταν αυτό, όποιος το επιχειρήσει, ας αφήσει τις γενικεύσεις περί ΠΑΣΟΚ και μικροαστών και ας ξεκαθαρίσει πρώτα, ποια ήταν τα κομματικά λάθη, ποιες οι προδοσίες και πια τα στρατηγικά λοξοδρομηματα που οδήγησαν στην πανωλεθρία του απελευθερωτικού κινήματος και μετά αν έχει το θάρρος ας κρίνει και τους αγωνιστές της βάσης όπως ο Μ.Θ.