Μαρία Π.
Πριν από περίπου δυο δεκαετίες ξεκίνησα το σχολείο. Άρα και την συναναστροφή μου με άλλα παιδάκια. Θυμάμαι πάντα στο δημοτικό κάτι αγοράκια που στα διαλείμματα όταν μάλωναν με άλλα αγοράκια ή κοριτσάκια τα έσπαγαν στο ξύλο. Μπουνιές, κλωτσιές, σύρσιμο στα χώματα και ανοιγμένες μύτες υπήρχαν στο ντεκόρ.
Τότε υπήρχε πάντα η δικαιολογία ότι προέρχονται από σπίτι με προβλήματα, ότι έχουν μαθησιακές δυσκολίες, ότι είναι μικρά και δεν μπορούν να ελέγξουν το θυμό τους και πολλά άλλα. Για κάποια παιδάκια όντως ίσχυαν. Για μερικά όμως όχι.
Μετά το Δημοτικό, προχώρησα στο Γυμνάσιο. Κι εκεί θυμάμαι νεαρά αγόρια να λύνουν τις προσωπικές τους διαφορές με ξύλο. Να λύνουν τις πολιτικές τους διαφορές με ξύλο ή να δίνουν απλά ξύλο σε όποιον δεν ήταν σαν αυτούς. Ξύλο άγριο, με αίματα, φτυσμένα δόντια, βαριές βρισιές.
Και πάλι βρίσκονταν δικαιολογίες. Παρόμοιες με αυτές του Δημοτικού. Όμως τώρα πια οι δικαιολογίες κάλυπταν ένα μικρό κομμάτι του αριθμού των παιδιών με αυτή τη συμπεριφορά.
Και κάπως έτσι έφτασα στο Λύκειο. Εκεί θυμάμαι βάρβαρα σκηνικά που οποιαδήποτε διαφωνία, διαφορά ή διαφορετικότητα σήμαινε ξυλοδαρμό για κάποιους. Σκηνικά με σκισμένες μπλούζες, ανοιγμένες μύτες, δόντια πεσμένα, αίματα, σκηνικά που μπορεί να θύμιζαν βεντέτα, πρόστυχες βρισιές και προσβολές. Ενίοτε και απειλές.
Οι δικαιολογίες πάντα εκεί. Η βάση τους κι η αλήθεια τους; Μηδαμινές.
Και μεγάλωσα. Και χώρισαν οι δρόμοι μας. Κι αποφάσισα να συναναστρέφομαι με εκ διαμέτρου αντίθετα άτομα. Και κάποτε αναρωτήθηκα.
Τι να κάνουν άραγε οι νταήδες των σχολείων μου;
Κι είδα ειδήσεις. Και τσουπ, τους βρήκα. Όχι όλους τους. Κι όχι ακριβώς αυτούς. Αλλά τους βρήκα. Είχαν γίνει βουλευτές. Είχαν ήδη κατηγορηθεί για ξυλοδαρμό μιας πολιτικού στον αέρα, για το φόνο ενός νεαρού άντρα, είχαν οδηγηθεί σε δίκη, είχαν προκαλέσει ουκ ολίγα επεισόδια μέσα στην ελληνική Βουλή, είχαν προκαλέσει την κοινή γνώμη με δηλώσεις τους, κατηγορούνταν για φόνους και ξυλοδαρμούς μεταναστών αλλά και αντιφρονούντων γηγενών, και πρόσφατα επιτέθηκαν και χτυπήσαν τρεις γυναίκες έξω από το εφετείο Αθηνών. Η μια ήταν η δικηγόρος της πολιτικής αγωγής στη δίκη της χρυσής αυγής.
Και ναι, πολύ καλά κατάλαβες. Οι νταήδες των σχολείων μου, των σχολείων μας έχουν γίνει χρυσαυγίτες.
Όλα αυτοί που προσπαθούσαν να τονώσουν τον μηδαμινό ανδρισμό, την ριγμένη στα τάρταρα αυτοπεποίθηση, δέρνοντας τον αδύναμο (ή ακόμα και τον δυνατό) που διαφωνούσε.
Όλοι αυτοί που αδυνατούσαν να καλύψουν την ανικανότητα επικοινωνίας με το ανθρώπινο είδος κι αντ’ αυτού χρησιμοποιούσαν ανορθόδοξα επιχειρήματα και εθνικιστικά παραληρήματα.
Όλοι αυτοί που προσπαθούσαν να κρύψουν το φόβο τους για το διαφορετικό και το φόβο τους μην αποδειχτούν κατώτεροι από αυτό, μέσα από κηρύγματα μίσους.
Όλοι αυτοί. Συν μερικοί απλοί άνθρωποι, που ελλείψει της κριτικής τους ικανότητας θεωρήσαν απάντηση στην οικονομική κρίση, το να θέσουν σε κρίση και τα μυαλά τους. Όλοι αυτοί συγκροτούν τη χρυσή αυγή.
Το θλιβερό είναι ότι τώρα πια δεν υπάρχει κανένας δάσκαλος, κανένας διευθυντής, γυμνασιάρχης, λυκειάρχης, γονιός, σχολικός σύμβουλος, κοινωνικός λειτουργός να βρει δικαιολογίες, να ερμηνεύσει τις αντιδράσεις τους, να τους επιπλήξει, να τους απαγορεύσει. Υπάρχει κάτι που λέγεται νόμος βέβαια, αλλά κι αυτός ή συνεργάζεται μαζί τους ή σηκώνει τα χεριά ψηλά.
Υπάρχεις όμως εσύ κι εγώ. Εσύ κι εγώ που τους δώσαμε τον αέρα να φτάσουν μέχρι εκεί. Εσύ κι εγώ που …ψηστο να τους κόψουμε τον αέρα.
….Μεταφορικά μιλώντας πάντα…
Πολύ καλό το κείμενό σου Μαρία. Να μου επιτρέψεις όμως να καταθέσω κι εγώ τη δική μου εμπειρία, σα μεγαλύτερος κιόλας, καθώς ξεκίνησα το σχολείο πριν 36 χρόνια. Από τότε λοιπόν είδα κι εγώ πολλά παιδάκια που το “έπαιζαν” νταήδες κλπ, ενώ τα ίδια ή/και κάποια άλλα ήσαν από τους θεωρούμενους “κακούς” μαθητές. Η ‘πλάκα” όμως είναι ότι το “Κίνημα” αλλά και η εκπαιδευτική κοινότητα (είτε ιδεολογικά, είτε στενά τεχνοκρατικά), πιστεύουν ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με το κοινωνικό/οικογενειακό/βιοτικό υπόβαθρο και επίπεδο του καθενός. Δηλαδή, ο “νταής”, ή ο “κακός μαθητής (κυρίως ο 2ος) πιθανότατα προέρχεται από οικογένεια/περιβάλλον χαμηλού επιπέδου στους τομείς που προαναφέρθηκαν. Εν ολίγοις δηλαδή (μπορεί και να) πρόκειται για (δυνητικά έστω) προλετάριο! Επανειλημμένα, έχει τεθεί το ζήτημα, να προσεγγιστούν τα παιδιά του “μεροκάματου”, κλπ. Αντίθετα, ο “χαμηλών τόνων” ή/και “καλός μαθητής, (μπορεί και να) θεωρείται ως “καλοζωισμένος” έως (φιλο)καπιταλιστής. Αυτό είναι τεράστιο λάθος και είναι κάτι που φαίνεται αρκετά αργότερα, καθώς ο “νταής” θα γίνει (πιθανότατα) φασίστας, ενώ σαν “κακός” μαθητής, πιθανότατα θα βρει μια “δουλίτσα”, από την οποία θα “βολεύεται”. Η χαμηλή/υπανάπτυκτη/ανύπαρκτη όμως συνείδησή του, δε θα τον κάνει να ζητήσει “δουλειά για όλους, με δικαιώματα κλπ”, αλλά ίσως τον έχει κάνει έναν πολύ καλό υποστηρικτή του συστήματος. Από την άλλη, ο “χαμηλών τόνων”/”καλός” μαθητής μπορεί και να γίνει επιστήμονας, ενδεχομένως και άνεργος… Φτάνουμε λοιπόν σε ένα σημείο, όπου ο πρώην “κακός” μαθητής μπορεί να έχει γίνει ακόμα και φασίστας, ενώ ο πρώην “καλός” μαθητής μπορεί και να συμμετέχει σε απεργίες, κοινωνικούς αγώνες κλπ. Κλασσικό παράδειγμα το γεγονός ότι κάποιοι “απορούν” που η ΧΑ πήρε πολλή από τη δύναμή της στις λαϊκές συνοικίες, τις φτωχογειτονιές, την εργατιά/τους ανέργους κλπ. Δηλαδή, η φτώχια, η ανεργία, το χαμηλό βιοτικό επίπεδο κλπ, που βιώνει κάποιος είναι από μόνα τους “αναγκαίες και ικανές” συνθήκες για να τον “στείλουν’ στο “Κίνημα”; Πρέπει λοιπόν να επανεξετάσουμε τη στάση μας σαν “Κίνημα” και να “προσέχουμε” πού δίνουμε αξία και πού απαξία.
Καλησπερα, καταρχας σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια για το αρθρο μου. Καταλαβα τι εννοεις και μπορω να πω οτι ηταν μια οπτικη που δεν ειχα σκεφτει. Βεβαια για να ειμαι ειλικρινης με τον ορο νταης δεν εννοουσα απαραιτητα τον κακο μαθητη, παρα τον βιαιο. Η φτωχεια κι ανεχεια οπως εχω καταλαβει (στα σχετικα λιγα χρονια ζωης) μπορει δυστυχως να φερουν “φτωχεια” και στο μυαλο και την αναγκη επιλογης κατι αντισυστημικου εμφανισιακα που ειναι ο,τι πιο συστημικο ουσιαστικα (οπως η χρυση αυγη κι ο φασισμος γενικοτερα). Γενικοτερα εχω την εντυπωση πως σε περιοδους κρισης ανθουν ακροδεξιες πολιτικες καθως αυτες χρησιμοποιουν ορους οπως η “ενοτητα”, η “καθαροτητα” κι ο ψευτοτσαμπουκας” που φαινονται πολυ θελκτικες σε ανθρωπους που βρισκονται σε κριση. Επισης θελω να σημειωσω πως το κειμενο μου ηταν περισσοτερο αναλογικο (με την εννοια οτι οι τωρινοι φασιστες ειναι τα αλλοτε “αμυαλα” παιδακια) παρα κυριολεκτικο. Απλως ειμαι λιγο νεα στο αθλημα της αρθρογραφιας κι ακομα δυσκολευομαι να χειριστω αρτια τη γλωσσα και την εκφραση. Ευχαριστω πολυ και παλι για την εποικοδομητικη σου κριτικη και τις ευστοχες παρατηρησεις .