Πάνος Δαμέλος
Διαβάζοντας την απόφαση της Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή την εισήγηση για το επερχόμενο σώμα του ΝΑΡ, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι ο χώρος έχει παγιδευτεί σε ένα πολυεπίπεδο, εγκεφαλικό σχήμα περί μετώπων και συνεργασιών, με το κομμουνιστικό κόμμα στο κέντρο, το μέτωπο με άλλα κόμματα και αγωνιστές της επαναστατικής αριστεράς στο επόμενο επίπεδο και τέλος τις πολιτικές συνεργασίες του μετώπου με δυνάμεις που προσεγγίζουν την επαναστατική αριστερά – ή που δεν έχουν πειστεί για αυτή τη μετωπική αντίληψη. Είναι ανάγκη να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να ξαναδούμε τη μεγάλη εικόνα, γιατί τα πράγματα συχνά είναι πιο απλά από όσο τα βλέπουμε παραμορφώνοντάς τα μέσα από φίλτρα πολύπλοκων ιδεολογικών σχημάτων.
Οι κομμουνιστές συγκροτούν μέτωπα με βάση το αναγκαίο περιεχόμενο για τη συγκυρία, με κριτήριο τη βελτίωση της θέσης του κόσμου της εργασίας και το άνοιγμα ρηγμάτων στην εξουσία που μπορούν να φέρουν πιο κοντά το ερώτημα της συνολικής εξουσίας και τη δυνατότητα κατάκτησής της, δηλαδή τη δημιουργία προεπαναστατικής κατάστασης (εφόσον δεν είμαστε ακόμη σε τέτοια). Η θέση ότι «το περιεχόμενο της επαναστατικής τακτικής καθορίζει τον χαρακτήρα του μετώπου», και ότι αφού η αντικαπιταλιστική επανάσταση είναι τακτικός στόχος (σε αντιπαραβολή με τον κομμουνισμό και την αταξική κοινωνία που είναι στρατηγικός), τότε το μέτωπο που χρειαζόμαστε είναι αυτό της επαναστατικής αριστεράς, οδηγεί σε απαλοιφή του παράγοντα της συγκυρίας, της «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης»: Σε οποιαδήποτε περίοδο κι αν βρισκόμαστε, εφόσον αυτή είναι πριν την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την εργατική εξουσία, το μέτωπο που χρειαζόμαστε είναι το μέτωπο των πεισμένων για την αντικαπιταλιστική επανάσταση! Είναι μία επικίνδυνα απλοϊκή, ανιστορική αντίληψη που οδηγεί (όπως το έχει ήδη κάνει) σε λάθος επιλογές και σε περιθωριοποίηση. Και που, φυσικά, αν είχε υιοθετηθεί διαχρονικά από την κομμουνιστική αριστερά, δεν θα είχε γίνει ποτέ το ΕΑΜ, για να επικαλεστούμε το πιο προφανές παράδειγμα μετωπικής πολιτικής που κατάφερε να αποτελέσει πραγματικό κίνδυνο για την άρχουσα τάξη.
Οι πεισμένοι για την αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, δηλαδή της εργατικής εξουσίας για να ανοίξει ο δρόμος για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, φτιάχνουν κόμμα, όχι τακτικό μέτωπο. Θα ήταν αστείο να ισχυριζόμασταν ότι «το μέτωπο είναι για την επανάσταση, το κόμμα για τον κομμουνισμό» καθώς αυτή η διαδικασία δεν διαχωρίζεται σε στάδια – δεν υπάρχει κανείς που να έχει πειστεί για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού αλλά όχι για τα επόμενα βήματα. Η περίοδος της πλήρους πολιτικής αυτονομίας των επαναστατών δεν μπορεί παρά να είναι η περίοδος όπου το συγκεκριμένο ερώτημα είναι στην ημερήσια διάταξη, δηλαδή η προεπαναστατική περίοδος. Πριν από αυτήν, επιδίωξη των επαναστατών είναι να τη δημιουργήσουν, και άρα έχουν διαφορετικά καθήκοντα και τακτική.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ανώφελο, ίσα ίσα. Όμως η πραγματική του δυναμική δεν ήταν στο να παραμείνει ένα «μέτωπο παντός καιρού», αλλά να αποτελέσει το εργαστήρι συγκλίσεων και υπερβάσεων, για να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο επαναστατικό πολιτικό φορέα (ο οποίος θα είχε τη δική του μετωπική πολιτική). Αυτή η δυνατότητα υπονομεύθηκε, λίγο ως πολύ, από όλες τις οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που προτίμησαν την αυτόκεντρη ανάπτυξη παρά τη θαρραλέα αυτοκριτική και αυτοϋπέρβαση. Αποτέλεσμα η εικόνα πισωγυρίσματος που όλοι βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, η αποστράτευση και η εμπέδωση, πρακτικά, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως μιας χαλαρής συμμαχίας οργανώσεων και ανένταχτων, σε μια πορεία που σήμερα είναι μάλλον μη αναστρέψιμη.
Το να λέμε σήμερα για «ανάπτυξη, ανασυγκρότηση και μετασχηματισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ενιαίο αντικαπιταλιστικό, επαναστατικό πολιτικό μέτωπο» και «πολιτική ενοποίηση της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας», όπως γράφεται στην εισήγηση της ΠΕ του ΝΑΡ, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ευχολόγιο. Πώς θα γίνει ενιαία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ποιες δυνάμεις θα το κάνουν αυτό; Θα μπουν σε ένα ενιαίο πολιτικό σχέδιο το ΝΑΡ και το ΣΕΚ; Ας είμαστε ειλικρινείς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχασε αυτό το τρένο. Αν οι επαναστάτες μπορούν να ενταχθούν σε ενιαίο σχέδιο που ξεκινάει από το σήμερα και φτάνει ως την επανάσταση και την αρχή οικοδόμησης του σοσιαλισμού, αυτό μεταφράζεται σε επαναστατικό κόμμα. Αν οι διαφορές τους είναι τόσο ανυπέρβλητες που αυτό δεν γίνεται, τότε το πολύ πολύ να μπορούν να φτιάξουν έναν επαναστατικό πόλο, ένα συντονισμό (που άλλοτε θα καταφέρνει να κινηθεί ενιαία και άλλοτε όχι) στα πλαίσια του κινήματος και του τακτικού πολιτικού μετώπου.
Η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χτίστηκε πάνω σε μία μεγάλη αντίφαση: και μέτωπο αυστηρά της επαναστατικής αριστεράς, αλλά και μέτωπο με βάση το μεταβατικό πρόγραμμα που «ανοίγει το δρόμο για την επανάσταση». Αν το μεταβατικό πρόγραμμα δεν ταυτίζεται και δεν προϋποθέτει την επανάσταση, τότε προφανώς το πολιτικό μέτωπο που χρειαζόμαστε δεν είναι μέτωπο αποκλειστικά της επαναστατικής αριστεράς. Ωστόσο όποτε μπήκε το θέμα συνεργασιών με ρεύματα εκτός επαναστατικής αριστεράς, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στάθηκε από απόλυτα αρνητική έως επιφυλακτική, ακόμη κι όταν έγινε πλήρως αποδεκτή η δική της πρόταση συνεργασίας.
Τώρα επιχειρείται να γεφυρωθεί αυτή η αντίφαση με την τακτική της «πολιτικής συνεργασίας». Αν αυτό μεταφραστεί στη συγκρότηση ενός μετώπου με βάση το μεταβατικό πρόγραμμα, έχει καλώς. Όμως είναι εμφανές ότι η ανάγνωση που προκρίνεται είναι πως η πολιτική συνεργασία δεν είναι τόσο ένα εν δυνάμει μαζικό όχημα που θα επιδιώξει την υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος, όσο ένας «προθάλαμος» προς το αντικαπιταλιστικό-επαναστατικό μέτωπο, που άλλωστε εμφανίζεται ως το αναγκαίο πολιτικό μέτωπο.
Πρόκειται για εφευρήματα που δεν πατάνε ούτε στη σημερινή πραγματικότητα, αλλά ούτε και λαμβάνουν υπόψη την εμπειρία επτά ετών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε συνθήκες που τα πάντα ήταν ρευστά, που ο κόσμος ήταν στους δρόμους και τα πράγματα μπορούσαν να πάνε αλλιώς, τι απέδωσε η συγκεκριμένη τακτική; Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε ταμείο; Είμαστε σε καλύτερη ή χειρότερη θέση σήμερα σε σχέση με πέντε χρόνια πριν, σαν λαός, σαν εργατική τάξη, σαν αριστερά, και πιο συγκεκριμένα σαν επαναστατική αριστερά; Αν όχι, υπάρχει ευθύνη στον συγκεκριμένο τρόπο παρέμβασης στη συγκυρία, στη συγκεκριμένη πολιτική πρόταση προς την κοινωνία, ή ό,τι και να κάναμε το παιχνίδι ήταν χαμένο; Αν ήταν γραφτό να πάνε έτσι τα πράγματα, τότε γιατί σπέρναμε αυταπάτες για τη δυνατότητα «αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης»; Ή μήπως εμείς τα κάναμε όλα σωστά και φταίει ο λαός που δεν άκουσε; Σε τι διαφέρει αυτό στην ουσία από τη στάση του ΚΚΕ;
Η αλήθεια είναι ότι η αφήγηση «η γραμμή είναι γενικά σωστή, δεν την εφαρμόσαμε αρκετά πειστικά» δεν μπορεί να δικαιολογήσει το πού βρισκόμαστε σήμερα. Είναι ώρα για μια βαθιά αυτοκριτική και επανατοποθέτηση του χώρου, αξιοποιώντας και την εμπειρία αυτών των κρίσιμων χρόνων:
α) Ανασύνθεση της επαναστατικής-κομμουνιστικής αριστεράς, προσπάθεια σύγκλισης και συγκρότησης νέου φορέα.
Στο βαθμό που θα συνεχίσουν να υπάρχουν ανυπέρβλητες διαφωνίες μεταξύ ρευμάτων, συγκρότηση πόλου της επαναστατικής αριστεράς, προσπάθεια συντονισμού των δυνάμεων και αγωνιστών-στριών σε κινηματικό και πολιτικό επίπεδο.
β) Μέτωπο ρήξης με βάση το μεταβατικό πρόγραμμα, με διαγραφή του χρέους, έξοδο από ευρώ και ΕΕ, κρατικοποίηση τραπεζών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Μέτωπο που θα έχει και αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα, καθώς θα προωθεί ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης και θα περιλαμβάνει μέτρα μετασχηματισμού της οικονομίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, αλλά όχι μέτωπο αποκλειστικά της επαναστατικής αριστεράς, όχι μέτωπο μόνο όσων έχουν πειστεί για τον χαρακτήρα του αστικού κράτους και για την ανάγκη επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού.
Κρίσιμο στα παραπάνω είναι και το να ξεφύγουμε από μία αντίληψη «ομόκεντρων κύκλων», όπου ο πυρήνας λήψης των αποφάσεων είναι στην κομμουνιστική οργάνωση, η οποία δίνει γραμμή στο μέτωπο, το οποίο δίνει γραμμή στην «πολιτική συνεργασία»… Πρέπει να αναγνωριστεί ότι κάθε επίπεδο (κόμματος και μετώπου) έχει σχετική αυτοτέλεια, ότι η ηγεμονία του εκάστοτε ρεύματος είναι διακύβευμα και δεν επιβάλλεται με οργανωτικούς ή άλλους όρους. Αυτοανακηρυσσόμενες πρωτοπορίες άλλωστε υπάρχουν εν αφθονία, καμία οργάνωση δεν έχει κατ’αποκλειστικότητα αυτό το προνόμιο… Πλέρια δημοκρατία λοιπόν, τόσο στο σύγχρονο επαναστατικό φορέα όσο και στο ευρύτερο μέτωπο της ρήξης. Θάρρος και κινήσεις με μαζική προοπτική και απεύθυνση αντί για φοβικές αμφιταλαντεύσεις και προβολή της δικής μας ηγεμονίας ως προαπαιτούμενο.
Τέλος, δεν μπορεί ο στόχος της επαναστατικής αριστεράς, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, να είναι απλά το να επιβιώνει. Για να νικήσεις πρέπει και να ρισκάρεις, να ξεβολευτείς. Είναι αμφίβολη η χρησιμότητα μιας «επαναστατικής αριστεράς» που γύρω της έρχονται τα πάνω κάτω και η βασική της φιλοδοξία είναι να κρατήσει όρθια τη σημαία της. Αν χρειαζόμαστε επαναστατική αριστερά, είναι για να δημιουργήσει τα μαζικά ρεύματα και τα ρήγματα που θα καταστήσουν την επανάσταση άμεση δυνατότητα. Μια αριστερά που δεν μπορεί να το κάνει αυτό και επιμένει σε τρόπους παρέμβασης αποδεδειγμένα ανεπαρκείς, μπορεί να είναι πολλά πράγματα, πάντως επαναστατική δεν είναι…
Άσε ρε Πάνο. Αυτοαναγορευσαι τιμητης των πάντων παραγοντιστικα και τολμάς να κάνεις κριτική σε άλλους για ευχολόγια? Άμα διαβάσεις ξανά τα δικά σου κείμενά διαχρονικά θα γελάς με τον εαυτό σου. Θυμασαι το 2012 που προτεινες να παει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ΣΥΡΙΖΑ και να ζητησει βουλευτες. Άσε το τουπέ…
Άσε ρε… ανώνυμε. Το τι είχε προτείνει η ΤΕ Κορινθίας για τον Ιούνη του ’12 (και όχι εγώ προσωπικά) ήταν όντως προβληματικό (κι ας το παρουσιάζεις εκχυδαϊσμένο). Προβληματικό ήταν και αυτό που κάναμε, και κυρίως προβληματικά ήταν πράγματα που κάναμε ή που δεν κάναμε μέχρι να φτάσουμε εκεί (απόρριψη συνεργασίας με μέρος του ΜΑΑ, μαξιμαλισμός – να θυμίσω την -εκλογική!- αφίσα του ΝΑΡ που έγραφε ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ – ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, λες και αυτό κρινόταν στις εκλογές του Μάη του ’12;). Και ναι, αυτό που λέει η πλειοψηφία του ΝΑΡ για πολιτική ενοποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ευχολόγιο – εδώ θα είμαστε και μετά από κάνα χρόνο να δούμε τι “ενοποίηση” θα έχει πετύχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο μεταξύ. Κατά τα άλλα δεν καταλαβαίνω γιατί η κριτική μου είναι “παραγοντίστικη” ή πού είδες το τουπέ (το δικό σου το έχεις δει;). Μια συγκεκριμένη πολιτική κριτική κάνω, με απολύτως συντροφική διάθεση. Τα παλιότερα κείμενά μου τα έχω δει και ξέρω ότι μιλάω για ευρύτερο μέτωπο από τα τέλη του ’10.
Έχει ενδιαφέρον πάντως το ότι επί του κειμένου δεν βρήκες να απαντήσεις το παραμικρό, αλλά επιλέγεις την προσωπική επίθεση και αποδόμηση (“παραγοντισμός”, “τουπέ”, “θα γελάς με τον εαυτό σου” – πες πες, κάτι θα μείνει!). Μάλλον καλό είναι (για το κείμενο) το ότι αναγκάστηκες να καταφύγεις στη λάσπη αντί να προσπαθήσεις να το αντικρούσεις πολιτικά…
Υπάρχει ένα βασικό πράγμα να κάνουν όσοι είναι με το μέτωπο, πρέπει να αρχίζουν σε χρόνο ενεστώτα να το οικοδομούν και να αντιστέκονται στην γοητεία της ιδιώτευσης, του “η ήττα είναι βαθιά και στρατηγική”, του “με τα υλικά της ήττας δεν κάνουμε τίποτα” κλπ, σ ΠΔ, έχω εγώ να πω. Τα “ναι στο μέτωπο όχι μόνο της επαναστατικής αριστεράς” και μόλις πάει να αρχίσει κάτι αρχίζουν τα “ναι αλλά οι ρεφορμιστές έχουν όλα αυτά τα στραβά γιατί είναι ρεφορμιστές” δεν λένε και κάτι πια.
Αν και πρέπει να λέμε και πως τα άπειρα χρόνια μετωπολογίας το έχουν εκφυλίσει κάπου το πράγμα και έχουν φέρει και σύγχυση στις έννοιες, δεν είναι πια σαφές αν μέτωπο κάποιος εννοεί έναν μετωπικό φορέα ή το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που είναι κάτι πιο βαθύ και δύσκολο.
Γενικά έναν χρόνο μετά εγώ νομίζω πως μας χρειάζονται μαζικά σημεία αναφοράς, να μην λέμε πως ξεκινάμε από το μηδέν γιατί είναι ένα βολικό άλλοθι να μην κάνουμε και πολλά αλλά βασικά μας χρειάζεται μια πολιτική που να μην είναι internet-εκδήλωση “Κρίση και καθήκοντα κινήματος και αριστεράς-περιοδεία αλλά να δημιουργεί μορφές κοινωνικής αντίστασης, ισχύος και προγράμματος από τα κάνω προς τα πάνω και το ανάποδο.
Κώστας
Πράγματι, όμως αυτές τις φράσεις που λες δεν τις είπα. Φυσικά και δεν μιλάω για παρθενογέννεση, δεν απέρριψα “τα υλικά της ήττας”, και προσπαθώ να αποφύγω την ιδιώτευση. Από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποχώρησα για συγκεκριμένους λόγους που έχω αναλύσει και που με κάνουν να μην μπορώ πλέον να υπερασπιστώ την ένταξή μου σε αυτήν, και ούτως ή άλλως δεν πιστεύω ότι η πορεία αυτού του δυναμικού (που είναι πολύ κρίσιμο για οτιδήποτε κάνουμε από εδώ και πέρα) θα κριθεί στις διαδικασίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά μάλλον εντός των οργανώσεων (γι’αυτό πχ και πιστεύω ότι πλέον έχει μεγαλύτερη σημασία ο διάλογος εντός του ΝΑΡ παρά οι συνδιασκέψεις και τα ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Ωστόσο συνεχίζω να συμμετέχω στην ΕΠΠΔ, με συντρόφους και συντρόφισσες που στο συγκεκριμένο ζήτημα μπορεί να έχουμε διαφορετική γνώμη, αλλά μας ενώνει και μια κοινή πορεία των τελευταίων χρόνων και συνολικότερες κοινές αντιλήψεις. Πρόσφατα η ΕΠΠΔ έβγαλε μία πρόταση με την οποία συμφωνώ και έχει ξεκινήσει μια διαδικασία διαλόγου και με άλλες δυνάμεις η οποία μπορεί να συμβάλλει στο να αλλάξουν τα πράγματα. Σίγουρα δεν είναι λύση το να πάμε όλοι σπίτια μας, όμως επίσης δεν είναι και λύση το να συνεχίζουμε να πλαισιώνουμε και να στηρίζουμε προβληματικά πολιτικά σχέδια για να έχουμε “μαζικά σημεία αναφοράς”. Το ζητούμενο της περιόδου είναι η υπέρβαση και όχι η συντήρηση ή η συνένωση των ανεπαρκειών μας.
Εξακολουθείς σ ΠΔ να μου θυμίζεις ΚΟΕ του τελευταίου χρόνου, εξακολουθεί το “φεύγω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δεν πάω πουθενά” να μου φαίνεται σκοτωμένη πολιτική κίνηση ήττας. Για την ΕΠΠΔ έχω εντελώς άλλη εκτίμηση, δεν προσπαθούν τίποτα πουθενά σε κανένα επίπεδο, δεν υπαρχει περίπτωση να παίξουν κανέναν ρόλο, δεν υπάρχει κάτι που να λένε και να κάνουν που να τους διαχωρίζει από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κεντρικά Εννοείται ότι το είμαι στην ΕΠΠΔ αλλά όχι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν υφίσταται όταν η ΕΠΠΔ έιναι οργανικά ενταγμένοι στις ηγεμονικές αντιλήψεις και κυρίως πρακτικές στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο διάλογος του ΝΑΡ έχει όντως ενδιαφερον..
Κώστας
Από τη στιγμή που τα υπάρχοντα σχήματα (σαν πολιτικές προτάσεις και δομές και όχι απολύτως σαν δυναμικό, έχει διαφορά) είναι μέρος του προβλήματος, ναι, δεν πάω πουθενά αλλά προσπαθώ να συμβάλω στο να χτιστεί κάτι στο οποίο να αξίζει να ενταχθώ. Και προσπαθώ να κάνω συγκεκριμένες προτάσεις, σε αντίθεση με την ΚΟΕ που λέει ότι πλέον δεν έχει νόημα η συμμετοχή σε τίποτα και πρέπει “να αναστοχαστούμε” και “τη λύση θα τη δώσει ο λαός”. Τώρα αν πιστεύεις ότι η ΕΠΠΔ είναι “οργανικά ενταγμένη στις ηγεμονικές αντιλήψεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ”, δεν καταλαβαίνω ποια άλλη ένταξη προκρίνεις. Δηλαδή με το να μπει κανείς στη ΛΑΕ που έχει 50+% αριστερό ρεύμα και με επίσημο αρχηγό τον Λαφαζάνη που νομίζει ότι θα επαναλάβει την πορεία (και πολιτική πρόταση) του ΣΥΡΙΖΑ του 2012, νομίζεις ότι μπορεί να παίξει σοβαρό ρόλο; Και εδώ είναι κατά τη γνώμη μου και οι εγκληματικές ευθύνες της ΑΡΑΝ, που τη στιγμή που θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα δυνητικά ηγεμονικό μπλοκ εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (θυμίσου πχ το κείμενο “με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ της ελπίδας” που κάποιοι με πολύ κόπο είχαμε καταφέρει να καλύπτει πολιτικά ένα σημαντικό μέρος από ΝΑΡ, ΑΡΑΝ και ανένταχτους), προτίμησε να πάει να στελεχώσει άνευ όρων το κόμμα του Λαφαζάνη.
Η επιλογή ένταξης στην ΛΑΕ αφού θες αυτή την κουβέντα προφανώς δικαιώθηκε απέναντι στους άλλους 2 δρόμους που προτάθηκαν, ότι είχε δίκιο το ΝΑΡ από πάντα (ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΕΠΠΔ) και τα ψυχοπλακωτικά της ΚΟΕ.
Τα άλλα που λες για κόμμα Λαφαζάνη κλπ είναι προσχήματα και δεν ισχύουν και σαν νούμερα, αν λες πχ ότι ο Λαφαζάνης ελέγχει το 56 %, δεν είναι έτσι, σε αυτό πχ είναι ο Χαρίσης που πρωταγωνίστησε στην διάσπαση του ΜΕΤΑ, που εξέθεσε οριστικά και όλη την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και την ΕΠΠΔ ειδικότερα., Τα προχωρήματα της ΛΑΕ είναι μεγάλα μέσα σε έναν χρόνο που, πια είναι λίγος χρόνος, παραμένει μια μετωπική συσπείρωση ηττημένων, παραμένει πίσω από την ανάγκη υπέρβασης αλλά ναι από κάπου πρέπει να πιαστούμε.
Τα περί ΑΡΑΝ, άνευ όρων κλπ δεν τα αντιλαμβάνομαι, εύκολο ήταν και η ΑΡΑΝ να σηκώσει μια καταθλιπτική σημαία σαν της ΚΟΕ, να το ρίξει στον Αλτουσέρ και μόνο και να περιμένει τον λαό.
Το ότι κάτι θα είχε αλλάξει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αν η ΑΡΑΝ έμενε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ξέρει ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα όποιος έχει μια σχέση με τον χώρο και είναι και μια λογική μηχανισμών και πολιτικής σε κλειστούς κύκλους, να λέει η ΑΡΑΝ την γραμμή της στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οχι στον λαό, δεν το καταλαβαίνω. Από την στιγμή που μια οργάνωση έχει μια ανάλυση για τις βασικές στην συγκυρία αντιθέσεις πρέπει να έχει και μια πολιτική πρακτική που να προωθεί το μέτωπο πάνω σε αυτές και όχι σε μια άλλη οργάνωση η οποία έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι καλύτερα χωρίς την ΑΡΑΝ, και έτσι φτάσαμε σε μια “διάσπαση” που χαροποίησε και απελευθέρωσε τους πάντες
Κώστας
Ωραία, αν θέλεις να μιλήσουμε συγκεκριμένα για την “επιλογή ένταξης στη ΛΑΕ” που… δικαιώθηκε, δεν είναι μυστικό το ότι οι ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ δεν πήγαν στη ΛΑΕ αφού πχ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κράτησε αρνητική στάση στο ενδεχόμενο συνεργασίας με το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που έσπαγε. Αντίθετα, υπονόμευσαν με τη στάση τους αυτό το ενδεχόμενο, καθώς είχαν ενταχθεί πρακτικά στη ΛΑΕ και συμμετείχαν στις συζητήσεις για το νέο φορέα ΠΡΙΝ δημιουργηθεί, δίνοντας διαβεβαιώσεις ότι θα πάνε εκεί. Όταν μιλάω για άνευ όρων προσχώρηση, θυμάμαι πχ πέρσι το καλοκαίρι το λόγο της ΑΡΑΝ να αλλάζει και αντί για “έξοδο από την ΕΕ” να λέει ότι αρκεί το “ρήξη με την ΕΕ”, γιατί αυτό έλεγε η αρχική συμφωνία με Λαφαζάνη – τελικά ο Λαφαζάνης, έχοντας σίγουρη τη συμμετοχή τους, κατέληξε στη θέση “ρήξη με τις πολιτικές της ΕΕ” (το ότι υιοθετήθηκε τώρα το “ρήξη με την ΕΕ” δεν λέει και πολλά, από τη στιγμή που δεν μπαίνει ως αναγκαίο περιεχόμενο στις συμμαχίες της ΛΑΕ). Πάμε λοιπόν πίσω στο περσινό καλοκαίρι, όπου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκανε πρόταση εκλογικής συνεργασίας στη ΛΑΕ, την οποία υπονόμευσαν απολύτως ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ. Γιατί από τη μία ο Λαφαζάνης δεν θα πιεζόταν τόσο από τη βάση του για να συνεργαστεί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν μπορούσε να έχει ένα σημαντικό κομμάτι της εντός ΛΑΕ, και από την άλλη ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ συντάχθηκαν με τον Λαφαζάνη στους απαράδεκτους όρους που έθεσε: η συνεργασία να γίνει με το δικό του πλαίσιο (πχ το “ρήξη με τις πολιτικές της ΕΕ”) και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να προσχωρήσει στη ΛΑΕ. Τώρα βέβαια που η ΛΑΕ έμεινε εκτός βουλής και η Κωνσταντοπούλου έφτιαξε κόμμα, ο Λαφαζάνης το γύρισε και μιλάει για συνεργασία της ΛΑΕ με άλλα κόμματα. ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ θα πουν και στην Πλεύση Ελευθερίας να μπει στη ΛΑΕ, όπως είπαν πέρσι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Αν από τα παραπάνω εσύ βλέπεις “δικαίωση της επιλογής της ΑΡΑΝ”, τι να σου πω! Δυστυχώς η ΑΡΑΝ, η οποία είχε σωστούς προβληματισμούς και καλύτερη επαφή με τη συγκυρία τα τελευταία χρόνια σε σχέση με την υπόλοιπη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έκανε απαράδεκτες επιλογές την τελευταία διετία (τουλάχιστον). Κι είναι κρίμα γιατί θα μπορούσε να είναι μέρος της λύσης.
Πήγαινε για κανένα μπάνιο, δεν έχεις ιδέα για τα θέματα για τα οποία γράφεις, καμία πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έγινε, καμία διαπραγμάτευση δεν έγινε, καμία ΑΡΑΝ ΑΡΑΣ δεν είπαν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μπει στην ΛΑΕ, κανένα μπούλετ δεν άλλαξε η ΑΡΑΝ, ενώ η ΛΑΕ δεν κατέβηκε στις εκλογές με την ρήξη με τις πολιτικές της ΕΕ όπως και σήμερα έχει σαν θέση της την αποδέσμευση και όχι την ρήξη που βέβαια είναι το ίδιο πράγμα έτσι κι αλλιώς.Ούτε το αριστερό ρεύμα βέβαια ήθελε την συνεργασία αλλά οι ευθύνες ιεραρχούνται, το να μην ξεκινήσει καμία μετωπική διεργασία πάνω στο μεταβατικό πρόγραμμα που λέγατε, και λέτε, εσείς ήταν κατά πολύ εγκληματικότερο απο την συμπεριφορά του αριστερού ρεύματος που είναι καρμπόν η συμπεριφορά του ΝΑΡ στις συμμαχίες, έτσι είναι το ΚΚΕ, δεν αποβάλλονται αυτά εύκολα.
Κώστας
Χαχα, από ό,τι φαίνεται αν αντιμετωπίσεις με ηρεμία, επιχειρήματα και γεγονότα έναν οπαδό, γρήγορα χάνει την υπομονή του και εκτίθεται. Δυστυχώς για σένα ξέρω πολύ καλά τι λέω (αφήνω μία μικρή πιθανότητα να μην ξέρεις εσύ τι λες, αλλά μάλλον απλά προσπαθείς να δικαιολογήσεις την οργάνωσή σου γράφοντας ανακρίβειες). Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Η επίσημη, δημόσια πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για εκλογική συνεργασία στις εκλογές του Σεπτέμβρη: http://antarsya.gr/node/3224
Οι απαντήσεις που δόθηκαν από τη ΛΑΕ κατά τη συνάντηση με αυτό το θέμα (η ακρίβεια της ανακοίνωσης έχει επιβεβαιωθεί από συντρόφους τόσο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και της ΛΑΕ που ήταν παρόντες): http://antarsya.gr/node/3238
Όσο για το τι υποστήριξαν ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επειδή ήμουν ο ίδιος παρών στο ΠΣΟ της αποχώρησής τους, υπερασπίστηκαν και τα μπούλετς της ΛΑΕ (με τα οποίο άλλωστε και κατέβηκαν) αλλά και το ότι το ψηφοδέλτιο θα έλεγε μόνο Λαϊκή Ενότητα πάνω και από κάτω τις οργανώσεις που συμμετέχουν στο μετωπικό σχήμα (πχ Αριστερό Ρεύμα, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ).
Μιλάς για τις διαδικασίες “που θα πάει ο Μουτζούρης”, εγώ μιλάω για τα πραγματικά πολιτικά σχέδια που εντοπίσανε και σύντροφοι του ΝΑΡ ότι η ΠΕ του ΝΑΡ είχε πάρει απόφαση για καμία συνεργασία πριν καλά καλά ολοκληρωθούν οι επαφές. Αυτή η εικόνα εσάς των, δήθεν, αντίθετων με το αντικαπιταλιστικό μέτωπο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των ΕΠΠΔ και όπως αλλιώς εμφανιστείτε στο μέλλον, ή στο παρελθόν, (ΑΝΤΑΡΣΥΑ της ελπίδας κάποτε, βγάλατε λέει ένα κείμενο στο internet το φθινόπωρο του 2014 και το λες μέχρι σήμερα ότι ήταν τομή !!, λες και από αυτό έγινε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ και οχι για να μην διασπαστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον Ιανουάριο του 2015) να είστε πολύ πίσω από τις τοποθετήσεις συντρόφοων του ΝΑΡ που βάζουν μια μετωπική λογική πρέπει να σας προβληματίσει, αν είστε λίγο ειλικρινείς (αμφίβολο πια)
Επίσης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέβηκε με εντελώς άλλη γραμμή τελικά από αυτό που λες πρόταση συνεργασίας και εντελώς άλλη κατεύθυνση συμμαχιών.
Τα μπούλετ της ΛΑΕ ήταν σωστά, η έξοδος από το ευρώ και τις συνθήκες της ΕΕ με αποδέσμευση με δημοψήφισμα που θα οργανώσει η Λαϊκή Εξουσία ήταν και είναι η μοναδική πρόταση εξόδου από την ΕΕ που έχει διατυπωθεί.
Αν ισοτιμία είναι το ΛΑΕ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή το ΛΑΕ (αριστερό ρεύμα ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είναι μια κουβέντα που έχει μια προυπόθεση, να είχε υπάρξει διεργασία ανάμεσα σε αριστερό ρεύμα και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που όμως δεν υπήρξε ποτέ (άλλο ο Μουτζούρης, διαδικασίες διαχείρισης του πολιτικού κόστους του ότι δεν θα γίνει τίποτα). Αν υπήρχε κουβέντα θα βλέπαμε τι θα υποστήριζε η ΑΡΑΝ από τα 2 και με ποια επιχειρήματα, τώρα που δεν υπήρχε κουβέντα δεν μπορούμε να το κρίνουμε. Με δεδομένο πως δεν υπήρχε κουβέντα η ΑΡΑΝ είχε το δίλλημα να κάτσει σπίτι της ή να ενταχθεί σε μια μετωπική διεργασία που θα προσπαθήσει να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται από την αριστερά μέσα σε μια ΄τέτοια ήττα, αυτές ήταν οι 2 προτάσεις από τις οποιες είχε να διαλέξει. Ακόμα περιμένω να μου πεις τι θα πρόσφερε μια ΑΡΑΝ έξω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην οποία λες ότι δεν βλέπεις μέλλον, και έξω από την ΛΑΕ.
Ούτε το αριστερό ρεύμα ήθελε, το ειπα και πριν, εσύ εξακολούθησε να διακινείς μύθους ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπάθησε για κάποια συνεργασία.
Αν εγώ θέλω να δικαιολογήσω, να υποστηρίξω θα έλεγες αν ήξερες τι πάει να πει συντροφικότητα , την οργάνωση μου θα ήταν θεμιτό. Αθέμιτο θα ήταν να είμαι ανένταχτος αριστερός και να διακινώ παραμύθια υπέρ της ΑΡΑΝ. Και αν όχι αθέμιτο, γιατί εγώ δεν θέλω να αδικώ, παράλογο, υπάρχουν μέλη του ΝΑΡ που κάνουν πολύ πιο γενναία κριτική στην στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το καλοκαίρι του 2015 από εσένα, δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις.
Κώστας
η αφίσα του ΝΑΡ τα έκρινε όλα…
Ρε σεις αυτή η αποκάλυψη του Δαμελου για την αφίσα του ΝΑΡ Είναι όλα τα λεφτά! Έβγαλε αφίσα το ΝΑΡ που έλεγε “Όλα για όλους! “? Μα αυτό είναι κομμουνιστικό σύνθημα! Αν δεν είναι απαγορευμένο επιτρέπεται, να ακούγεται κάθε 10 χρόνια…Αλλά ο Δαμελος το λαγωνικο το εντόπισε!
Έγραψα ένα κείμενο με μία συγκεκριμένη κριτική και κάποιοι θιασώτες του κομματικού πατριωτισμού, αφού δεν βρίσκουν να απαντήσουν τίποτα επί της ουσίας, στέκονται σε ένα δευτερεύον ζήτημα που ανέφερα σε σχόλιο… Όχι, ούτε έκρινε τα πάντα αυτή η αφίσα, ούτε είναι απαγορευμένο, απλά το ανέφερα ως ενδεικτικό μιας λογικής, το να βγάζεις ΕΚΛΟΓΙΚΗ ξαναλέω αφίσα με κεντρικό σύνθημα “Κομμουνισμός”. Αποτέλεσμα της αντίληψης που περιγράφω στο κείμενο είναι και τίποτα άλλο. Αν βέβαια θέλεις να υποβαθμίσεις την πολιτική ουσία, λογικό να επικεντρώνεσαι σε οτιδήποτε άλλο…
Ακριβώς αυτή η λογική του Πάνου Δ. είναι η ουσία του προβλήματος. Αντί να προβάλλουμε ώριμες και αναγκαίες ριζικές λύσεις όπως το “Όλα για όλους” (βέβαια, σε πολλούς όταν το λένε οι Ζαπατίστας αυτό το σύνθημα τους αρέσει πολύ, όχι όμως ότνα το λέμε εγχώρια, για μακριά μόνο είναι ωραίο…) είναι σεχταρισμός! Αυτή η αντίληψη που έχει ο Πάνος Δ. και αρκετοί ακόμα της ίδιας “σχολής” σκέψης εξορίζουν τον κομμουνισμό στα εικονοστάσια και το μακρινό μέλλον… ακριβώς όπως κάνει το ΚΚΕ (από την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος), αντί να κατανοούν τον κομμουνισμό ως πραγματικό και σημερινό κίνημα που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.
Η πολιτική ουσία είναι ακριβώς η ανάποδη από αυτή που περιγράφει ο Πάνος Δ. Πιο τολμηρά, πιο ριζοσπαστικά, πιο καθαρά να μιλάμε. Πιο μπροστά και πιο πάνω οι ανάγκες του κόσμου της δουλειάς και η κουραστική αλλά ουσιαστική προσπάθεια να δημιουργούμε συσπειρώσεις κάτω, στους χώρους δουλειάς και τις πόλεις, με τον πολύ κόσμο. Εκεί θα πολλαπλασιαστούμε. Πιο πάνω το αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και τα αιτήματα ρήξης, όχι πιο κάτω σε ελάχιστους κοινούς παρονομαστές για να χωράνε ηγεσίες και παράγοντες, αλλά πιο αντιθεσμικά, πιο ταξικά πιο λαϊκά και με όλο το αναγκαίο περιεχόμενο για να εκφραστούν οι σύγχρονοι πληβείοι.
Όσο για τον κομματικό πατριωτισμό που αναφέρει ο Πάνος Δ., όποιος γνωρίζει το χώρο, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να το αντιληφθεί. Το ΝΑΡ πάσχει ακριβώς από το αντίθετο, και αυτό του έχει στοιχίσει. Ας μην απαντάμε με τέτοια επιχειρήματα…
Αυτή είναι μία σεβαστή εναλλακτική προσέγγιση – όμως νομίζω ότι γεννιέται αυθόρμητα το ερώτημα του τι έχουν πετύχει οργανώσεις όπως το ΕΕΚ, η ΟΚΔΕ-Εργατική Πάλη, τα ΜΛ κλπ που κινούνται εδώ και χρόνια λίγο-πολύ σε αυτή την αντίληψη, και αν θεωρούμε ότι έχουν δώσει απαντήσεις και διέξοδο στον κόσμο της εργασίας. Το “πιο αντικαπιταλιστικά, πιο καθαρά, πιο επαναστατικά, καμία εμπλοκή με μη επαναστάτες” δεν είναι κάτι πρωτότυπο, έχουμε σύγχρονα παραδείγματα. Το αν είναι πετυχημένα ή όχι είναι στην κρίση του καθενός.
Η λογική σου σε οδηγεί συνεχώς σε λάθος συμπεράσματα. Χαρακτηριστικό αυτό που γράφεις στην παραπάνω απάντηση: “Το «πιο αντικαπιταλιστικά, πιο καθαρά, πιο επαναστατικά, καμία εμπλοκή με μη επαναστάτες» δεν είναι κάτι πρωτότυπο…κλπ” Μα ακριβώς αυτό λέω: να δουλέψουμε μαζικά με τον πολύ κόσμο, τους σύγχρονους πληβείους, τους άνεργους, τους νέους. Αυτοί δεν είναι επαναστάτες. Και είναι πολλοί. Και είναι εκείνοι το υποκείμενο της πολιτικής πάλης μιας σύγχρονης απελευθερωτικής (και κομμουνιστικής προσθέτω, παρά το ότι για σένα είναι άκρως σεχταριστικό) αριστεράς. Εσύ προτείνεις να βρούμε τον έναν και τον άλλον και να κάνουμε μεγάλους συνασπισμούς και μέτωπα.
Επίσης ταυτίζεις την πιο ταξική και πιο αντικαπιταλιστική πολιτική γραμμή με τα Μ-Λ και το ΕΕΚ (για να απαξιώσεις μάλλον και να υποτιμήσεις αυτά που γράφω και να τα ταυτίσεις με κάτι αποτυχημένο;). Όχι και πάλι. Λάθος σκεπτικό έχεις. Τα Μ-Λ και η ΟΚΔΕ κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που λέω: δεν έχουν καν αιτήματα και διεκδικήσεις γιατί είναι ρεφορμισμός. Εγώ είπα να σηκώσουμε τα αιτήματα και τις εργατικές διεκδικήσεις και ανάγκες πιο μπροστά. Δεν μιλάνε για τον κομμουνισμό ως σημερινό κίνημα, αλλά μόνο ως ιδεολογική αναφορά. Στο εικονοστάσι τον έχουν κι αυτοί…
Αλφόνσο δίκιο έχεις πως θεωρούν ότι κάθε αίτημα είναι ρεφορμισμός.
Αλλά το γεγονός ότι δεν είναι υπέρ καμιάς συνεργασίας και μετωπικής πρωτοβουλίας τα ΜΛ και η ΟΚΔΕ δεν είναι στοιχείο που μας διαφοροποιεί από αυτούς; Μόνο η στάση τους στο κίνημα είναι η διαφορά;
Ότι είναι κατά της πολιτική συνεργασία με αντικαπιταλιστικές αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ενώ εμείς είμαστε υπέρ, αυτό δεν είναι διαφορά;
Το θέμα των πολιτικών συνεργασιών πρέπει να υπηρετεί τα άλλα που αναφέρω και όχι το ανάποδο. Οι πολιτικές συνεργασίες έχουν νόημα όταν υπηρετούν τους πληβείους, το χτυπημένο λαό και δίνουν διέξοδο. Αν τον εγκλωβίζουν σε νέες αυταπάτες ή στον κοινοβουλευτικό δρόμο κυρίως, δεν είναι και πολύ χρήσιμες. Είναι χρήσιμες μόνο για την -συγκυριακή, να είσαι βέβαιος-αύξηση των εκλογικών ποσοστών κάποιων τέτοιων συνεργασιών. Και από κάτω δεν θα υπάρχει ζωντανό σωματείο, λαϊκή πρωτοβουλία και σχήμα να κάνει την ουσιαστική δουλειά. Και θα περιμένουμε την τάδε “έξυπνη” πολιτική κίνηση και την “άλλη” πρωτοβουλία από τα πάνω… Όχι, δεν με ενδιαφέρουν τέτοιες συνεργασίες. Με ενδιαφέρουν συνεργασίες που χτίζονται με κόπο και ιδρώτα μέσα στην πάλη, μέσα στις καθημερινές και μικρές μάχες και πολλαπλασιάζουν αυτούς που αγωνίζονται, που συμμετέχουν και αναζητούν. Τέτοιες συνεργασίες να κάνουμε πολλές. Και γίνονται. Δεν είναι όμως οι δυνάμεις που περιγράφεις και έχεις στο μυαλό σου σε μια τέτοια ρώτα. Στα συνδικάτα συνεργάζονται με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Στα περιφερειακά συμβούλια είναι ακόμα εντός ΣΥΡΙΖΑ. Στους δήμους το ίδιο. Σκέφτονται και δρουν κυρίως κοινοβουλευτικά, κυρίως από τα πάνω, κυρίως με αυτοαναφορικό τρόπο, για το μαγαζί τους. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά. Δεν είναι δήθεν τα μπούλετ και οι διατυπώσεις (τα οποία βέβαια εκφράζουν όρια και αποτυπώνουν πολιτικές λογικές και θέσεις καθόλου υποτιμητέες!). Είναι ο βαθύς πυρήνας της πολιτικής τους λογικής και ο διαχειριστικός τους πολιτικός τρόπος συγκρότησης και δράσης.
Για πες alfonso ποίες δυνάμεις έχω εγώ στο μυαλό μου; Και ποίες έχεις εσύ; Έχεις κάποιες δυνάμεις υπόψη σου ή μιλάς για συνεργασίες έτσι για ξεκάρφωμα; Να σε ενημερώσω λοιπόν πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ψηφίσει και έχει διαφορετική γνώμη για τις συνεργασίες από αυτή που εκφράζεις εσύ. Και πως οι αντικαπιταλιστικές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι με τους πληβείους ανεξάρτητα από τις διαφορές που έχουν μεταξύ τους. Και στα συνδικάτα όλοι ξέρουμε τι γίνεται. Άσε λοιπόν τους πληβείους στην ησυχία τους, γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει μετωπική λογική και λογική πολιτικών συνεργασιών και στο κίνημα αλλά όχι μόνο, όπως φαίνεται και από την αντι-ΕΕ πρωτοβουλία, που συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις που προέρχονται και από την διαχειριστική αριστερά.
Φυσικά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει απεύθυνση και μετωπική λογική. Κατ΄ αρχήν είναι από μόνη της ένα πλατύ μέτωπο ρευμάτων και οργανώσεων που ποτέ στο παρελθόν δεν θα συνεργάζονταν, προερχόμενα από πολύ διαφορετικά ιστορικά ρεύματα του κομμουνιστικού κινήματος. Επίσης είναι μέτωπο πάρα πολλών ανένταχτων αριστερών ανθρώπων, που δεν ¨βολεύονται” με τη λογική “ο καθένας μόνος του”, ή δεν καλύπτονται από το ΚΚΕ και παλιότερα τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Και προφανώς έχει πρόταση κοινής δράσης στο κίνημα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με όλες τις δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς, που απευθύνεται και στο ΚΚΕ και τη ΛΑΕ. Επίσης έχει πρόταση πολιτικής συνεργασίας σε δυνάμεις της μαχόμενης αριστεράς (και μη επαναστατικές), πάνω σε ένα πλαίσιο στόχων και αναγκαίου προγράμματος. Δεν είναι λοιπόν αυτή η συζήτηση. Αυτά υπάρχουν. Προφανώς με το άρθρο σου (κάτω από το οποίο γίνεται αυτή εδώ η συζήτηση), προτείνεις να μην έχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτή την πρόταση πολιτικής συνεργασίας και αυτή τη μετωπική πολιτική που έχει, αλλά μια άλλη. Για αυτή την “άλλη” λοιπόν σου απαντάω.
Και ένα σχόλιο για τον Σταύρο Σκεύο: ΟΚ, έχει αιτήματα η ΟΚΔΕ. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό… Νομίζω ότι ήταν κατανοητό το τι ήθελα να πω με το σχόλιό μου. Αν όχι να το συζητήσουμε…
Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, δεν ήταν δικό μου το παραπάνω σχόλιο (επειδή έγραψες “το άρθρο σου”), δικά μου είναι μόνο όσα έχουν υπογραφή Πάνος Δ.
OK, ναι, έχεις δίκιο, η απάντηση είναι στον Τ.Η. και τον ανώνυμο…
Σύντροφε alfonso, καλές οι συζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις, αλλά όποιος κάνει πολιτική με αναφορές του τύπου “η ΟΚΔΕ δεν έχει αιτήματα”, τότε μάλλον είναι πολύ απρόσεκτος ή χάνει κάθε αναλογία με την πραγματικότητα. Μιλάω συγκεκριμένα για την ΟΚΔΕ, που μπορείτε να βρείτε χιλιάδες “αιτήματα” [σημ.: αλίμονο αν τα “αιτήματα” εξασφάλιζαν τη συνοχή, τη λειτουργία και τις βάσεις ενός προγράμματος και μιας πολιτικής πρακτικής!!!], π.χ. στις ανακοινώσεις/προκηρύξεις της, στις συνδικαλιστικές παρεμβάσεις της ή σε εκδόσεις/μπροσούρες της όπως (αναφέρω μόνο τις πιο πρόσφατες από τις εκδόσεις Εργατική Πάλη): “Διαγραφή του Χρέους: η μόνη λύση” (Τετράδια ν. 23), “Το Μεταβατικό Πρόγραμμα και η Κυβέρνηση των Εργαζομένων” (Τετράδια ν. 24), “Ευρώ/ΕΕ: γιατί μπορούμε και πρέπει να φύγουμε” (Τετράδια ν. 25), “Η καπιταλιστική κρίση και η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού” (Τετράδια ν. 26).
Συμφωνώ, η ΟΚΔΕ έχει αιτήματα και υιοθετεί και το μεταβατικό πρόγραμμα. Το βασικό στοιχείο που μας διαχωρίζει με την ΟΚΔΕ είναι ο απόλυτος σεχταρισμός της.