Αλέξανδρος Καπακτσής
Πρώτα εξήγγειλαν απεργίες κάθε τρεις μήνες με την υπόσχεση να επανέλθουν δριμύτεροι. Αυτή ήταν η τακτική νούμερο ένα, ευτελισμού της απεργίας και υπονόμευσης των αγώνων.
Έτσι και την ηγεμονία των εργατικών αντιστάσεων είχαν και την εκτόνωση τους λίγο λίγο επιτύγχαναν. Γιατί όταν λες “όχι στα μέτρα” των μνημονίων αλλά δεν προτείνεις έναν άλλο δρόμο ξεπεράσματος της κρίσης προς όφελος των εργατικών συμφερόντων στην ουσία δέχεσαι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τα μνημόνια και αυτόν υπηρετείς! Σιωπηλά και μεθοδικά… Άλλωστε κορυφαία στελέχη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού παραδέχονταν σε στενό κύκλο ότι άλλος δρόμος από τα μνημόνια δεν υπάρχει και το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να αποτρέψουμε την άγρια εφαρμογή τους με μία ηπιότερη…
Μετά εξήγγειλαν απεργίες, όχι μόνο χωρίς σχέδιο και συνέχεια αλλά και εκτός τόπου και χρόνου, την τελευταία στιγμή. Αυτή ήταν η τακτική νούμερο δύο, ευτελισμού της απεργίας και υπονόμευσης των αγώνων. Είδε και απόειδε ο κόσμος ότι έτσι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα και στράφηκε στην μόνη εύκολη και εφικτή λύση. Την κυβερνητική λύση. Την κυβερνητική λύση που του πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ που ότι έκανε ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός σε μαζικό επίπεδο το έκανε κυβερνητική λογική υποταγής στον μόνο δρόμο των μνημονίων, στέλνοντας μαζικά, μέσω της απογοήτευσης, τον κόσμο σπίτι του.
Με την ευκαιρία αυτή, ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός δεν έπαψε, στον δημόσιο τομέα που η οργάνωση και οι αντιστάσεις είναι ακόμη ισχυρές, να εφαρμόζει την τακτική νούμερο δύο, με ακόμη πιο χυδαίο τρόπο, αποκλείοντας κάθε άλλη μορφή πάλης που η αυτενέργεια των εργαζομένων προώθησε, όπως οι καταλήψεις υπουργείων κλπ. Μέχρι που η συμμετοχή στις απεργίες έγινε μονοψήφια και τα καλύτερα παιδιά, αγωνιστές για δεκαετίες, εργαζόμενοι, έγιναν απεργοσπάστες, κατανοώντας τη ματαιότητα να χάνουν το μεροκάματο τους, σε από τα πριν χαμένες και στο ηθικό και στο συμβολικό επίπεδο, μάχες.
Και η Αριστερά; Τι έκανε η αριστερά; Ελάχιστα! Και όσες καλές πρωτοβουλίες πήρε τις κατασπάραξε ο εσωτερικός εμφύλιος, οι αντιπαλότητες, οι σειρήνες του “επίσημου” συνδικαλισμού και οι τρομακτικές απαιτήσεις προσπάθειας που απαιτούνταν να πάνε τα πράγματα αλλιώς. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας, άλλωστε θα γίνει κάποτε και πρέπει να γίνει μεγάλη συζήτηση, γιατί δεν είχε το κύριο μερίδιο ευθύνης, δεν καθοδηγούσε τους αγώνες, δεν έλεγχε τις μεγάλες εργατικές ενώσεις. Έδωσε όλες της τις δυνάμεις για την επιτυχία των “επίσημων” αγώνων και αν αυτοί τράνταξαν τις καθεστωτικές δυνάμεις και έβαλαν φρένο στην εφαρμογή πολλών μνημονιακών μέτρων σε αυτήν οφείλεται.
Η ευθύνη εκφυλισμού των αγώνων βαραίνει αποκλειστικά τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό που κινήθηκε με σχέδιο σε συνεργασία με τις καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις της αστικής τάξης αλλά και με εκπροσώπους της ίδιας.
Αφού έκαναν ότι είναι δυνατόν να απενεργοποιήσουν δια της απομαζικοποίησης, και να ευτελίσουν δια της κατάχρησης, το όπλο της απεργίας (μια απεργία πρέπει να σχεδιάζεται με τη σοβαρότητα που απαιτεί μια επανάσταση) τώρα θέλουν να το καταργήσουν τελείως.
«Αναζητούμε και άλλους τρόπους δράσης πλην των απεργιών. Μας έχει καταπνίξει η υπερφορολόγηση και η λιτότητα. Πρέπει να αντιμετωπιστούν με προτάσεις οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας και τα κόκκινα δάνεια.» ανέφερε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος. Ο δολοφόνος των εργατικών αγώνων, που δύο χρόνια τώρα που το κίνημα κατά των πλειστηριασμών ματώνει στα δικαστήρια και στα συμβολαιογραφεία, δεν έκανε απολύτως τίποτα, τους χρησιμοποιεί σαν άλλοθι για την επίσημη συνεργασία του με την αστική τάξη.
Έτσι απλά μαζί με διάφορα “φιλεργατικά”, για να καταπιούμε το δόλωμα, να αγωνιστούμε με τους αστούς για “Ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και καινοτομίας με γνώμονα ένα Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο για το μετασχηματισμό του παραγωγικού προτύπου της χώρας.” Όλοι μαζί στην ίδια βάρκα. Και αυτοί που έβγαλαν δισεκατομμύρια στην Ελβετία και σε άλλους φορολογικούς παραδείσους, και αυτοί που δίνουν μισθούς που δεν μπορεί να ζήσει κανένας άνθρωπος, το κάθε λαμόγιο που έκανε αρπαχτές σε βάρος του δημόσιου ταμείου, μαζί με τα θύματα τους. Μόνο ο ΣΕΒ και η ένωση τραπεζών λείπουν. Επίσημα. Γιατί ανεπίσημα είναι οι μέγα χορηγοί.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά δουλειά σε αυτές τις δραστηριότητες ταξικής συνεργασίας.
Πρέπει να ξεκινήσει ένας διάλογος απεγκλωβισμού από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό που σαν μεταστατικός καρκίνος στο σώμα των εργαζομένων δεν απορροφά μόνο κάθε δύναμη και ικμάδα αλλά απειλεί να δηλητηριάσει και το μυαλό και τη ψυχή τους.
Ο σχεδιασμός και η πραγματοποίηση μιας απεργίας, κάθε εργατικού αγώνα, πρέπει να πάψει να είναι παιχνιδάκι και διακήρυξη προθέσεων. Ή θα γίνεται με προϋποθέσεις να νικήσει ή έστω να αποσπάσει μερικά οφέλη αλλιώς να μην γίνεται καθόλου.
Η αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό θα είναι μακρόχρονη και σκληρή. Από την έκβαση της θα εξαρτηθεί το μέλλον των εργαζομένων. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει!
Για όλους αυτούς τους λόγους που παραθέτει ο συντροφος καπακτσης, δεν υπάρχει κανενας λόγος, να ιεραρχησουμε ως βασική, την ανάγκη ενότητας της αριστεράς!
Αντιθέτως, ιεραρχουμε ως πρώτο κ βασικό, την ανάγκη ταξική ανασυγκρότησης του εργατικού κ συνδικαλιστικού κινήματος, την ανάγκη ήττας και εξαφάνισης του εργοδοτικου/κρατικου συνδικαλισμού κ βάσει αυτών, την ανάγκη ταξική ενότητας της εργατική τάξη με τον υπόλοιπο λαο.
Κριτήρια για την αξιολόγηση μιας ταξικής πολιτικής στο εργατικό και συνδικαλιστικο κίνημα, μπορούν να είναι:
Α. Αν σταδιακά ηττώνται οι αντιλήψεις του εργοδοτικου, κρατικού και κομματικοκεντρικου συνδικαλισμου και οι φυσικοι/πολιτικοι φορείς τους, στα σωματεία.
Β. Αν γραφονται νέοι εργαζόμενοι στις ταξικές κινήσεις και κατ επέκταση κ στα σωματεία, συγκροτώντας σταδιακά ένα αξιόπιστο αντιπαλο δεος στην χ εργοδοσία και στο κρατος
Γ. Αν τα ταξικά σωματεία εγκολπωνουν κ άλλες πλευρές της καθημερινης ζωής των εργαζομένων, στις λειτουργίες τους. Πχ ψυχαγωγία, διασκέδαση, τέχνες, φιλοσοφικες/πολιτικες συζητήσεις.
Να σου πω μέλος του ΝΑΡ, όταν η ΠΕΝΕΝ διοργανώνει εκδηλώσεις κομμάτων που καμία σχέση δεν έχουν με τη διοίκησή της είναι κομματικοκεντρικό συνδικάτο ή όχι; Έχεις δει σωματείο που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ να χρησιμοποιεί τόσο ξεδιάντροπα το όνομα ενός σωματείου; Θα βγει κανείς να πει με ποιο δικαίωμα έγινε αυτό ή δεν είναι ΚΚΕ άρα επιτρέπονται τα πάντα;
Μια ζωή δύο μέτρα και δυο σταθμά οι καρεκλοκένταυροι, συμπληρώματα της εκάστοτε πασκε ανακάλυψαν 30 χρόνια μετά την ίδρυσή τους ότι υπάρχει εργατική τάξη. Θέλουν και εργατική πολιτική και γραμμή με ένα 1% στη ΓΣΕΕ αφού τόσα χρόνια έψαχναν στις «πλατείες» τα νέα υποκείμενα και φάγανε τα «ΟΧΙ μέχρι το τέλος» της ΣΥΡΙΖΑρας που είχαν γίνει ένα και τους κάθισαν βαριά.
“Μέλος τού ΝΑΡ”;;; Ε, όχι! Τέτοιες συκοφαντίες είναι ανεπίτρεπτες! ;-) :-)
Μεταβατικέ, άει παγαινε παιδάκι μου στην παιδική χαρά να παίξεις! Πάρε και τον left γιατί μοναχούλης σου θα βαρεθείς. Πάντα δύο παιδάκια παίζουν καλύτερα από ένα.
Και επί της ουσίας τώρα:
1. Να σου πω μεταβατικέ, η ΠΕΝΕΝ σας μπαίνει στο μάτι γιατί ΚΑΙ εργατικό ταξικό συνδικαλισμό κάνει, ΚΑΙ αντιμετωπίζει πετυχημένα τον εργοδοτικό/κρατικό συνδικαλισμό αλλά και τον κομματοσκυλικό συνδικαλισμό του ΚΚΕ. Αϊντε παιδάκι που θα μας μιλήσεις για την ταξική πάλη.
2. Μια ζωή 2 μέτρα και 2 σταθμά αφενός ο κρατικός/εργοδοτικός συνδικαλισμός τύπου ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ που εσχάτως έφτασε σε νέο ρεκόρ εκφυλισμού, καταργώντας την…απεργία απο το επίσημο…. εορτολόγιο της ΓΣΕΕ. Αφετέρου, ο κομματοσκυλικός συνδικαλισμός του ΚΚΕ, που είναι ικανό να μην συμβάλλει σε μια ταξική απεργία, αν δεν ικανοποιηθούν τα μικροκομματικά του συμφέροντα. Και είναι ικανό να τραμπουκίσει ταξικό σωματείο, που δεν θέλει να υποταχθεί στις μικροκομματικές επιδιώξεις του ΚΚΕ (πχ σωματείο εργαζομένων βόνταφον). Αϊντε παιδάκι μ μεταβατικέ, απο δω μέσα!
Αν αυτή είναι η ουσία, τι να πω, φοβερό επίπεδο σκέψης έχεις.
1. Το εργατικό-κομμουνιστικό κόμμα έχει κάθε δικαίωμα να απαιτεί να έχει ρίζες και να επηρεάζει τη γραμμή των εργατικών ενώσεων. Από αυτή την άποψη ΠΡΕΠΕΙ ο συνδικαλισμός να είναι και κομματικοκεντρικός. Όποιος αρνείται αυτή την παραδοχή δε δικαιούται να μιλάει για εργατική πολιτική, κάνει παραχώρηση στην αστική τάξη να βγαίνει και να λέει ότι τα σωματεία είναι εκφυλισμένα γιατί είναι κόμματα μέσα, κάνει αβάντα σε κάθε αντιδραστική φωνή που θέλει να πετάξει τους κομμουνιστές από τους χώρους δουλειάς, συντάσσεται στην ουσία με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό που υποτίθεται καταγγέλλει.
2. Όποιο σωματείο ελέγχουν οι ταξικές δυνάμεις να είσαι σίγουρος ότι θα γράψει εκεί που δεν πιάνει ο ήλιος το 50+1. Βασικά να το επαναδιατυπώσω: όποιο σωματείο θέλει να λέγεται ταξικό πρέπει να κάνει αυτό που είπα παραπάνω.
3. Το 1% στη ΓΣΕΕ δεν είναι κάποιο προϊόν αλχημειών, αλλά η πραγματική επιρροή που έχει το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο εργατικό κίνημα. Μακάρι να ήταν αλλιώς, θα το προτιμούσα να είχε παραπάνω απήχηση μια όχι πλήρως συμβιβασμένη γραμμή παρά οι ΣΥΡΙΖΑ/ΠΑΣΟΚ/ΝΔ.
4. Είναι αστείο να σου μιλάει για μικροκομματικές σκοπιμότητες ΑΝΤΑΡΣΥος με τις γραφικότητες περί «δεν ξανακατεβαίνουμε σε απεργία αν δεν είναι διαρκείας»= απεργοσπασία.
5. Η ΠΕΝΕΝ δεν με απασχολεί ιδιαίτερα με τη δράση της και το κακό είναι ότι ούτε τους εφοπλιστές ιδιαίτερα. Ενδεικτικό είναι ότι αντί να στηριχτείτε στις εργατικές μάζες (λολ) πήγατε και πήρατε τον πρόεδρα μεταγραφή για να πάρετε το μέχρι πριν λίγο εργοδοτικό συνδικάτο.
Φίλε του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, επειδή διαπιστώνω ότι ΑΥΤΗ είναι η σκέψη σου, λυπάμαι πολύ για την μικρότητά της. Και την νηπιακότητά της.
1. Το εργατικό κομμουνιστικό κίνημα, ΠΡΕΠΕΙ να έχει ρίζες στην εργατική τάξη, πρέπει να θέλει να αποτελεί το χειραφετητικά σκεπτόμενο και δρων κομμάτι της εργατικής τάξης. Μόνο, που αυτή η σαφής και σωστή πολιτική θέση αδερφέ μου, ΔΕΝ έχει σχέση με την άλλη θέση που εσύ την ταυτίζεις: Με την επιδίωξη ενός κομμουνιστικού κόμματος, ή οργάνωσης, να θέλει να απορροφήσει, να καπελώσει ουσιαστικά το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Διότι αδερφέ μου, με αυτή σου την πρακτική, δεν αντιμετωπίζεις καθόλου ουσιαστικά τον εργοδοτικό, κρατικό συνδικαλισμό.
2. Δεν το πιασα αδερφέ μου; Γράφεις εκεί που δεν πιάνει μελάνι το 50%+1 ως τρόπο λήψης απόφασης σε μια συνέλευση σωματείου; Κάνε γλου-γλου το κεφάλι σου, γιατί παραληρείς, προσπαθώντας να υπερασπίσεις την άθλια επίθεση του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ στο ταξικό σωματείο της βόνταφον! Δλδ εσύ αδερφέ μου ΠΩΣ θες να λαμβάνονται οι αποφάσεις στις γενικές συνελεύσεις των σωματείων, αν όχι με εργατικοδημοκρατικό τρόπο όπως είναι η ελεύθερη συζήτηση, και η δημοκρατική απόφαση βάσει απλής πλειοψηφίας; Θες μήπως να παίρνει η ΚΕ του ΚΚΕ τις αποφάσεις αντί των σωματείων;
3. Αν κρίνω από την λυσσασμένη επίθεση που κάνουν τόσο το ΚΚΕ όσο και οι εφοπλιστές στην ΠΕΝΕΝ, μάλλον καλά τα πάει!
4. Αδερφέ μου ακούς φωνές έτσι; Αλλιώς δεν εξηγείται! Πότε δήλωσαν οι παρεμβάσεις/συσεπιρώσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα ότι “…δεν ξανακατεβαίνουμε σε απεργία αν δεν είναι διαρκείας”;
Μέλος του ΝΑΡ μη βάζεις τόσα αυτογκόλ σε παρακαλώ, δε θα μπορούμε να συνεχίσουμε την κουβέντα μας.
1. Σε αντίθεση με το ΝΑΡ το ΚΚΕ έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό την εργατική σύνθεση. Γι’αυτό το λόγο πολλά μέλη του είναι γνωστά στελέχη επειδή είναι και κορυφαία στελέχη του συνδικαλιστικού κινήματος και όχι το αντίθετο. Αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει ένα μυαλό που σκέφτεται το κίνημα ως τσιφλίκι του, όπως το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μόνο με τη συνεργασία με το ΚΚ, με το σεβασμό για τη δράση του από τους εργαζόμενους μπορεί να ανασυνταχθεί το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Αυτό δε θα το πετύχεις με την τακτική των ΑΝΤΑΡΣΥων περί «καμία σχέση δεν έχουμε με κόμματα», εκμεταλλευόμενοι ότι αυτό πουλάει. Είναι χυδαίος τυχοδιωκτισμός, παραίτηση από την κομμουνιστική ιδεολογία.
2. Είσαι εκτός γραμμής. Το ίδιο το ΝΑΡ έχει πει ότι θα παλέψει ενάντια στο νέο αντιαπεργιακό νόμο και εσύ μου λες ότι είναι δημοκρατικός; Θέλω να πιστεύω ότι μάλλον δεν κατάλαβες τι είπα και όχι ότι παπαγαλίζεις τη γραμμή σύριζα. Ναι, κάθε πραγματικά ταξικό πρωτοβάθμιο δε θα υπακούσει σε νόμους αστικής κυβέρνησης που δυσκολεύουν την απεργία.
3. Να σε βοηθήσω εφόσον μάλλον δεν έχεις και τόσο σχέση με το συνδικαλισμό:https://www.902.gr/eidisi/ergatiki-taxi/3638/pame-anakoinosi-me-aformi-ti-synedriasi-toy-gs-tis-adedy. Το 6 διάβασε.
Το ίδιο το ΝΑΡ έχει πει ότι θα παλέψει ενάντια στο νέο αντιαπεργιακό νόμο και εσύ μου λες ότι είναι δημοκρατικός;
Τέτοια κι άλλα χειρότερα θα σου πει, προκειμένου να βγει από πάνω (με το μυαλό του)! Εδώ σ’ εμένα και στον ένα είχε πει ότι αν επεκτείνει η Ελλάδα τα χωρικά της ύδατα από 6 σε 12 ν.μ. αυτά θα φτάσουν μέχρι τα παράλια της Τουρκίας!
Δεν έχει σωσμό η περίπτωσή του (μεταξύ μας, υποπτεύομαι ότι εγκατέλειψε το νικ “μέλος τού ΝΑΡ” επειδή τού βάλαν χέρι ότι τους εκθέτει…).
Καλέ στρατιώτη λέφτη, άρχισε τα μπάνια επειγόντως γιατί ρετάρεις επικίνδυνα……
Ποιόν αντιαπεργιακό νόμο μου τσαμπουνάς ρε φίλε; Πας καλά; Συνειδητά τα μπλέκεις για να θολώνεις τα νερά; Σαφώς και το ΝΑΡ αγωνίζεται εναντίον του νέου αντιαπεργιακού νόμου!! Και εναντίον του 50%+1 που θέτει ο νόμος αυτός, ως προϋπόθεση για την κήρυξη απεργίας. Αν εσύ εννοείς αυτό το 50%+1, σαφώς και είναι αντιδημοκρατικό.
Ομως εσύ πονηρούλη μεταβατικέ, πέταξες ΓΕΝΙΚΑ μια θέση “εναντίον του 50%+1” όσον αφορά την συζήτηση εδώ μέσα, έτσι στα ξεκούδουνα. Για να απολογηθείς γιατί αραγε; Μήπως για την τραμπούκικη και χυδαία επίθεση του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ εναντίον ταξικά συνειδητοποιημένωνν εργαζομένων και εναντίον του ταξικού αγωνιστικού σωματείου της βονταφον;
Δεν έχω να απολογηθώ για κάτι. Ήταν ξεκάθαρο ότι τα ταξικά σωματεία θα γράψουν στα…. τους τον αντιαπεργιακό νόμο. Τώρα εσύ μάλλον μυγιάστηκες λόγω του τραμπουκισμού ενάντια σε νέους εργαζομένους που έφερε το ΠΑΜΕ που έκανε το «ταξικό» σωματείο της ΒΟΝΤΑΦΟΝ σε συνεργασία με την ασφάλεια του χώρου. Βέβαια, το ΝΑΡ και εκεί και στην Πρέβεζα έχει επιδοθεί σε ρόλο χωροφύλακα και μετράει πόσους μήνες είναι άνεργος ο κάθε εργαζόμενος για να τον γράψει, πάγια τακτική της ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ που αφήνουν τους προσωρινούς εργαζόμενους σε μια σειρά χώρους χωρίς εκπροσώπηση.
Εχεις ένα θέμα με τον προσανατολισμό σου μεταβατικέ. Και με το να παρουσιάζεις το άσπρο για μαύρο. Να το κοιτάξεις. Σε χαλάει.
Χα, χα! Οπως τα λες “μεταβατικέ”!
Και για να επαναλάβω κι ένα ερώτημα, που φαίνεται ενοχλεί και μονίμως γίνεται by-pass: Γιατί το (υπαρξιακό για το ΝΑΡ) κριτήριο του “Τζαννετακισμού” δεν εφαρμόζεται στον πρόεδρα της ΠΕΝΕΝ;
ΑντιΚΚΕ νάναι κι ό,τι νάναι, ας είναι και σφραγίδες, ας είναι και εργοδοτικοί, ας είναι και “κομματοκεντρικοί”….
E, ψιτ φίλε του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ το να διοργανώνει ένα σωματείο εκδηλώσεις με συμμετοχή σε πάνελ και εκπροσώπων αριστερών κομμάτων, δεν είναι δείγμα κομματικοκεντρισμού. Αντιθέτως, το να διορίζεται επί της ουσίας η ηγεσία του ΠΑΜΕ απο το ΚΚΕ, ΝΑΙ αυτό είναι κομματικοκεντρισμός. Οκ; αδερφέ μου; Για το καλό σου το γράφω. Διότι εκτίθεσαι!
Οπως επίσης, κομματικοκεντρισμός είναι, το να χτυπάς ταξικά σωματεία και να τραμπουκίζεις αγωνιστές εργαζόμενους, επειδή αρνούνται να γράψουν τα φαντάσματα που κουβαλάς για να φτιάχνεις εκλογικούς συσχετισμούς, έτσι φίλε του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ;
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ; Τον εργατισμό που ξεχείλισε από την οθόνη τού υπολογιστή μου και γέμισε ήδη το γραφείο μου κι άντε να το καθαρίσεις; Ή τη ματαιωμένη …προσδοκία ο …κυβερνητικός συνδικαλισμός να προτείνει “έναν άλλο δρόμο ξεπεράσματος της κρίσης προς όφελος των εργατικών συμφερόντων”;
Α ρε Λένιν που σας χρειάζεται!