Νίκος Ξηρουδάκης
Πριν 40 χρόνια, στις 3 Ιανουαρίου 1980, ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ανακοίνωσε την αναστολή εφαρμογής του ν. 815.
Ήταν η πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση –και μοναδική μέχρι σήμερα– που ψηφισμένος και ήδη εφαρμοζόμενος νόμος καταργούνταν, κάτω από την πίεση ενός ιδιαίτερα μαχητικού και μαζικού κινήματος.
Στηριζόμενο καταρχήν από την αριστερή μειοψηφία της ΕΦΕΕ, κατάφερε να κερδίσει μεγάλο μέρος των γενικών συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων (ΦΣ), να αναδείξει τις ριζοσπαστικές τάσεις και να εμπνεύσει νικηφόρο αγώνα.
………………………………………………………………………………………………………………………………………..
40 χρόνια πριν, το φοιτητικό κίνημα καταργεί το νόμο 815
1978, Αύγουστος ● Ψηφίζεται ο νόμος 815, νόμος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ.
1978, 28 Αυγούστου ● Πρώτη συγκέντρωση κατά του νόμου.
1979, 12 Οκτωβρίου ● Αστυνομική παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου.
1979, Οκτώβριος –Νοέμβριος ● Οι καταλήψεις επεκτείνονται.
1979, Δεκέμβριος ● Η κυβέρνηση Καραμανλή αποφασίζει λοκ-άουτ στα πανεπιστήμια μέχρι 8/1/1980.
1979, Δεκέμβριος ● Η ΕΦΕΕ, κάτω από την πίεση του κινήματος που είχε πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων, αποφασίζει καταλήψεις όλων των σχολών από 8/1/1980.
1980, 3 Ιανουαρίου ● Ο Κ. Καραμανλής ανακοινώνει την «αναστολή» του νόμου 815.
………………………………………………………………………………………………………………………………………..
1979 Στον απόηχο του Μάη του ’68, ενώ κρατούσε ακόμη ο ριζοσπαστισμός της μεταπολίτευσης, ένα ρωμαλέο αγωνιστικό κίνημα κατόρθωσε κάτι που αρχικά φάνταζε αδύνατο: Να στείλει έναν ψηφισμένο από τη Βουλή αντιδραστικό νόμο στα αζήτητα της Ιστορίας. Μειοψηφικό στην αρχή, το κίνημα των καταλήψεων, όπως ονομάστηκε, πήρε στην πορεία τη μορφή χιονοστιβάδας που παρέσυρε τα πάντα, μέχρι τη νίκη. Την κατάργηση του νόμου 815 για τα ΑΕΙ, στις 3 Ιανουαρίου 1980.
Μετά τις καταλήψεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου επί δικτατορίας, η κατάληψη θεωρείτο ιεροσυλία τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το ταμπού έσπασαν οι φοιτητές της Πάτρας το Δεκέμβρη του 1977, πραγματοποιώντας την πρώτη μεταδικτατορική κατάληψη πανεπιστημιακού χώρου — εκεί ο γράφων πρωτογνώρισε τον σύντροφο Τάσο Κατιντσάρο που χάθηκε πρόωρα. Συμμετείχε και η Σπουδάζουσα Πάτρας του Ρήγα Φεραίου, παρά την αντίθετη γνώμη της ηγεσίας.
Το κίνημα των καταλήψεων του ’79, πατώντας σε αυτή τη «νομιμοποίηση», εδραίωσε πλέον την κατάληψη ως όπλο πάλης του φοιτητικού –αργότερα και του μαθητικού– κινήματος.
Συνοπτικά, τα γεγονότα εξελίχθηκαν ως εξής:
Τον Αύγουστο του 1978, με κλειστές τις σχολές, το θερινό τμήμα της Βουλής ψήφισε τον νόμο 815 για τα ΑΕΙ. Με διακηρυγμένο στόχο να βάλει τάξη στα πανεπιστήμια και ανομολόγητο να εξορίσει από αυτά τον ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης.
Ο νόμος αυτός προέβλεπε περιορισμό των εξεταστικών περιόδων από 3 σε 2, κατάργηση της μεταφοράς μαθημάτων, έξωση των «αιώνιων φοιτητών» με την επιβολή ανώτατου χρονικού ορίου σπουδών (ν + ν/2), αυταρχικές διατάξεις για το επιστημονικό προσωπικό κ.ά.
Ενώ ακόμα και η ΔΑΠ πήρε αποστάσεις από τον νόμο, η στάση της πλειοψηφίας του ΚΣ της ΕΦΕΕ, που συγκροτούσαν ΠΣΚ (ΚΚΕ), ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ) και Δημοκρατικός Αγώνας (ΚΚΕεσ.) ήταν παραλυτική για το κίνημα. Χαρακτηριστική ήταν η άρνηση να μετατραπεί σε διαδήλωση η συγκέντρωση της ημέρας ψήφισης του νόμου στη Βουλή (29/8/78).
Το κίνημα των καταλήψεων του ‘79 έστειλε ψηφισμένο νόμο στα αζήτητα
Με πρόσφατη τη διάσπαση του Ρήγα Φεραίου και τη δημιουργία της Β’ Πανελλαδικής, οι επιπτώσεις του νόμου που φάνηκαν στις επόμενες εξεταστικές περιόδους φούσκωσαν τα πανιά του μπλοκ των καταλήψεων που συγκροτούσαν η μειοψηφία της ΕΦΕΕ (Β’ Πανελλαδική, ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ) και άλλοι αγωνιστές.
Η σκληρή καταστολή στις 12 του Οκτώβρη 1979 και η παραβίαση του ασύλου με την εισβολή της αστυνομίας στη Νομική το ίδιο βράδυ, έφερε τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα από την κυβέρνηση αποτελέσματα. Ενίσχυσε το αγωνιστικό μπλοκ που με σύνθημα «τέρμα πια στις εκτονώσεις, εμπρός για καταλήψεις και διαδηλώσεις» και «ο αγώνας στα χέρια των φοιτητών», είχε κατέβει στη συγκέντρωση με στόχο να την μετατρέψει σε διαδήλωση.
Καταιγιστική η συνέχεια, πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας. Με πρόταση της μειοψηφίας, καταλαμβάνονται διαδοχικά το Χημείο, η Πολυτεχνική Ξάνθης, Γεωλογικό, Φυσικό, Νομική, Πολιτικοί Μηχανικοί, ενώ η πλειοψηφία της ΕΦΕΕ επιδιώκει ημερήσιες ή τριήμερες αποχές σε συνδυασμό με εκστρατεία ενημέρωσης.
Στις 8/12/1979 σε πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο «Οι “καταλήψεις”» ο Ριζοσπάστης γράφει:
«Οι κομμουνιστές φοιτητές, μαζί με την πλειοψηφία του δημοκρατικού φοιτητικού κινήματος (ΦΚ) είναι κατηγορηματικά αντίθετοι με τη χρησιμοποίηση, στις σημερινές συνθήκες, τέτοιων μορφών πάλης.
Λένε ΟΧΙ στις καταλήψεις, γιατί δεν βοηθούν σήμερα τους αγώνες ενάντια στον αντιδραστικό ν. 815. Η χρησιμοποίηση τέτοιων μορφών πάλης απομονώνει κι αποσυνδέει το ΦΚ από τους φυσικούς συμμάχους του. Δημιουργεί προσχήματα για να συκοφαντηθεί στην κοινή γνώμη το φοιτητικό κίνημα. Εξυπηρετεί αντικειμενικά, έστω και αν δεν το κατανοούν μερικοί φοιτητές που παρασύρονται, την κυβερνητική πολιτική».
Παρά το ότι το μπλοκ της πλειοψηφίας της ΕΦΕΕ επικεντρώνει στη μη εφαρμογή του ψηφισμένου νόμου, νέο κύμα καταλήψεων με αποφάσεις γενικών συνελεύσεων απαιτεί την απόσυρσή του.
Μετά από εισαγγελική δίωξη κατά παντός υπευθύνου για τις καταλήψεις Χημικού και Γεωλογικού, η ΕΦΕΕ που έχει ήδη υπερκεραστεί από ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα, αποφασίζει τριήμερη κατάληψη όλων των σχολών. Η κυβέρνηση απαντά με κλείσιμο των πανεπιστημίων μέχρι τις 8/1/80. Η ΕΦΕΕ αποφασίζει κατάληψη όλων των σχολών από 8/1.
Στις 3/1/80 ο καισαρισμός του Καραμανλή δέχεται καίριο πλήγμα. Ο ίδιος, ως πρωθυπουργός, αναγκάζεται να εξαγγείλει την αναστολή της εφαρμογής του νόμου και τη σύσταση επιτροπών για νέο νόμο πλαίσιο.
Πρόκειται για σημαντική νίκη του κινήματος που άφησε παρακαταθήκες για το μέλλον
Μειοψηφικοί αγώνες μπορούν αποβούν νικηφόροι, αρκεί να κοιτάμε τον αντίπαλο στα μάτια, όσο ισχυρός και αν φαντάζει. Να αποσπάμε κατακτήσεις στο σήμερα. «Να τολμάμε να αγωνιζόμαστε, να τολμάμε να νικάμε». Η αποφασιστική αγωνιστική στάση, πριμοδοτεί εκ των πραγμάτων και μειοψηφικές τάσεις αντίστασης σε άλλους χώρους.
Αναδείχθηκε η προτεραιότητα των Γενικών Συνελεύσεων των ίδιων των φοιτητών έναντι της ανάθεσης στους εκπροσώπους των ΔΣ των Συλλόγων. Κατοχύρωση της κατάληψης ως μέσου πάλης.
Η καταστολή φούντωσε το κίνημα αντί να φοβίσει τους φοιτητές. Ο αγώνας απέβη νικηφόρος, όταν μπήκαν στο παιχνίδι και οι άλλες δυνάμεις. Αυτό, πάντως, δε θα συνέβαινε χωρίς τη δυναμική και αποφασιστική στάση του μπλοκ των καταλήψεων. Αυτή η διαλεκτική αποτελεί κλειδί στη στρατηγική νικηφόρων αγώνων.
Το κίνημα των καταλήψεων, εκτός των άλλων, κατέδειξε το πραγματικό περιεχόμενο του επαγγελλόμενου «εξευρωπαϊσμού» και του αστικού εκσυγχρονισμού καθώς και την κρίση της επίσημης αριστεράς της εποχής. Κόντρα στη λογική της ανάθεσης, οι νόμοι καταργούνται στο πεζοδρόμιο υπερβαίνοντας δυσμενείς «κοινοβουλευτικούς» συσχετισμούς. Ας μην ξεχνάμε ότι η ΠΣΚ είχε τότε 27%, η ΠΑΣΠ 21,4%, ο Δ.Α. 20,9%, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ 13,2%, η ΠΠΣΠ 4,9% και η ΑΑΣΠΕ 4%.
Το κίνημα των καταλήψεων έφερε μορφές διαφορετικής ζωής μέσα στις σχολές. Μιλάμε για καταλήψεις στην πλειονότητά τους ζωντανές. Δίπλα στον αγώνα και τους στόχους του, άνθησαν προσπάθειες γενικότερης αμφισβήτησης, πέρα από τη δομή και την οργάνωση του φοιτητικού κινήματος. Τρόπος ζωής, σχέσεις των φύλων, πολιτιστική δημιουργία, προβληματισμός για τη χρησιμότητα, τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο αντιμαθημάτων.
Αυτά εννοούσε ο Γ. Ράλλης στη Βουλή, όταν σε μια εκ πρώτης όψεως ακατανόητη αποστροφή του λόγου του κατήγγειλε σπουδαιοφανώς: «Ξέρετε τι βάζανε στα μεγάφωνα οι φοιτητές; Τον Κηλαηδόνη βάζανε!».
Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 5.1.2020
Στην 1η φωτογραφία του άρθρου, άκρη αριστερά όπως την κοιτάμε, ο μυστακοφόρο με το σκουρόχρωμος παλτό, πρέπει να είναι ο Χριστόδουλος Ξηρός. Πρέπει να είχε φέρει αυτή τη φωτογραφία στη δίκη της 17Ν για να αποδείξει, ότι αν και μέλος ήδη της οργάνωσης, δεν «κρυβόταν». Αν κάνω λάθος, δεκτή η διόρθωση. Και κάποιες ερωτήσεις:
Ο ν. 815 ήταν ο μοναδικός στη μεταπολίτευση που ακυρώθηκε αν και ψηφισμένος; Οι νόμοι Κοντογιαννόπουλου, (´90-´91), Γιαννάτου (´06-´07) και Γιαννίτση (ασφαλιστικό περί το 2000) δεν είχαν ψηφιστεί;
Πράγματι, ο ν. 815 είναι ο μοναδικός ψηφισμένος από τη Βουλή νόμος που καταργήθηκε. Στις άλλες αναφερόμενες περιπτώσεις είχαμε νομοσχέδια ή Προεδρικά Διατάγματα ή “δέσμη ιδεών”. Τον Ιούλιο του 1975 κατατέθηκε νομοσχέδιο στη Βουλή που μετέτρεπε τους φοιτητικούς συλλόγους σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Θα μπορούσε έτσι να παρεμβαίνει σε αυτούς η δικαστική εξουσία. Η έγκαιρη κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων φοιτητών, οδήγησε σε απόσυρση του νομοσχεδίου. Το νομοσχέδιο του Κοντογιαννόπουλου και τα σχετικά Προεδρικά Διατάγματα αποσύρθηκαν μετά από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα και τις κινηματικές αντιδράσεις που ακολούθησαν. Η αναθεώρηση του άρθρου 16 επί Γιαννάκου παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες. Αργότερα, το Μάρτη του 2007 ψηφίστηκε νόμος πλαίσιο. Τέλος, το ασφαλιστικό του Γιαννίτση δεν είχε ψηφιστεί, αποτελούσε “δέσμη ιδεών”. Όσο για την φωτογραφία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, πράγματι αυτός είναι ο εικονιζόμενος σε δεύτερο πλάνο. Σε πρώτο πλάνο ο φοιτητής, τότε, της Νομικής και σημερινός δικηγόρος Φώτης Πάλλας.
Ν.Ξ.
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς. Άντε να καταργήσεις σήμερα τον αντιτρομοκρατικό που είναι εναρμονισμένος με την ευρωπαϊκή οδηγία. Άντε να αναδείξεις έναν νικηφόρο αγώνα της τελευταίας δεκαετίας. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε…δεν θέλουμε εθνικισμούς, άσε που θα υποτιμηθεί και η δραχμή ;)
Να κι άλλος εθνικιστής εδώ, εθνικό/κοινωνικό μέτωπο να σπάσουμε τα δεσμά του ιμπεριαλισμού. Και πότε θα ασχοληθούμε με το θέμα των αμβλώσεων ρε Γιώργο; https://iskra.gr/%CF%87%CE%B8%CE%B5%CF%82-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BD%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%AC-%CE%B5%CE%B8/
Άμα βλέπεις στους πρόσφυγες,τα θύματα του ιμπεριαλισμού, απειλή για τη χώρα και καλείς τη νεολαία να χύσει το αίμα της για τις ΑΟΖ και τις πολυεθνικές, δεν μπορείς να σπάσεις δεσμά. Μόνο να τα κάνεις πιο σφιχτά.
Όπως όλοι όσοι προδώσανε την Αριστερά και την εργατική τάξη για να γίνουν εθνικιστές.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω, πώς άνθρωποι που παρουσιάζονται ως αριστεροί να εκφράζονται με τέτοια μικροψυχία ,και κομπλεξισμό για χιλιάδες νέους/ες που αψήφισαν γραμμές και κράτος,ανέβασαν το ηθικό και το κύρος της νεολαίας ,για νέους νικηφόρους αγώνες .
Τάκη, προφανώς αναφέρεσαι στον συγγραφέα τού άρθρου τής Ίσκρα που ποστάρισε ο Avir. Το έχω διαβάσει από χθες, αλλά ήμουν πιεσμένος χρονικά με άλλα γραψίματα. Οπότε, σε ρωτάω τώρα που είμαι πιο χαλαρός:
Πού ακριβώς εντοπίζεις τη μικροψυχία και τον κομπλεξισμό που του καταλογίζεις;
(Η αλήθεια είναι ότι σε ρωτάω χωρίς πολλές ελπίδες ότι θα απαντήσεις. Τις προάλλες σε ρώτησα κάτι για άλλο σχόλιό σου και δεν καταδέχτηκες να γράψεις δυο κουβέντες. Αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς….)
Μάλλον σε μένα αναφέρεται. Αυτό που κατάλαβε είναι ότι απαξιώνω τον αγώνα των νέων. Ένας κακοπροαίρετος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αυτά τα εαμικά εθνικοανεξαρτησιακά προκαλούν αμηχανία στη σημερινή αριστερά και σπασμωδικές αντιδράσεις.
Φίλε Avir, δεν είδα τη σύνδεση με σένα, δεν τη βλέπω ούτε τώρα. Αλλά, πάλι, μπορεί να έχεις και δίκιο. Όταν μιλάμε για αναρχία (άμα βλέπεις αρνητικές αναφορέςσε κράτος, αναρχία μυρίζει….) πού να μπεις στο μυαλό της; Το ‘χε πει απο παλιά ο Μεγάλος:
Σαν κοσμοθεωρία, ο αναρχισμός είναι αστισμός γυρισμένος από την ανάποδη!”
Έχουμε εμείς καμιά δουλειά με τον αστισμό, και μάλιστα από την ανάποδη, για να ‘διαβάσουμε’ τη σκέψη τών εκπροσώπων του;;;
Να σου πω, για εκείνη την εποχή μου φαίνεται λίγο υπερβολικό, αλλά όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα σήμερα δικαιώθηκε ο Λένιν.
Λεφτ επειδη εχεις αναφερει ξανα των Λενιν για τον αναρχισμο μπαινω στον πειρασμο να αναφερω οτι ο ιδιος ελεγε οτι ο αναρχισμος ειναι ενα ειδος τιμωριας του κινηματος για τα οπορτουνιστικα αμαρτηματα του εργατικου κινηματος.
Αν μεταφερουνε εδω τα λογια του μεγαλου θα σου πω οτι με τοσα αμαρτηματα α τρωμε στην μαπα ( και οχι αδικα) τον αναρχισμο σε κομματια της ριζοσπαστικης νεολαιας.Αλλωστε για να παραφρασω την συγχωρεμενη την Γωγου πολλοι φιλοι “γραφουν με μαυρο χρωμα γιατι τους ρημαξαν το κοκκινο”
Ορθότερο: Οι αναρχικοί είναι τα δικά μας λάθη.
Κάπως έτσι τα είπε Ο Λένινια. Καλό για όλους σας να ξεκολλήσετε τι είπε ο “μεγάλος”, γιατί αν καταφέρετε και τα συνδυάσετε όλα όσα είπε και ξειπε, θα χρειαστείτε ψυχολόγο. Είπε ξείπε και ξαναμετάνιωσε, έκανε τι έκανε όσο πρόλαβε και όσο τα κατάλαβε, κι έχουμε έτσι, μεγάλη η Χάρη του, ένα παράδειγμα πως απέτυχε να γίνει σοσιαλισμός αφού συγκλόνισε τον πλανήτη, έχουμε και τα ευεργετήματα του όσο υπήρχε το αντίπαλο δέος και έχουμε και πολλά πολλά διδάγματα – που όμως δεν είναι και τοις μετρητοίς, γιατί η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται έτσι – υλικοί όροι ριζικά τροποποιημένοι γιου νοου.
Ο φίλος μου ο λεφτ, ας ασχοληθεί καλύτερα μπας και φτιάξει το χώρο του που είναι ρημαδιό ίσον ανύπαρκτος μηδεν, και δε του φταίνε τα παιδιά εδώ. Για τον avir δε λέω, έχει ακόμη να διανύσει πολύ δρόμο (και αληθινό διάβασμα!) μέχρι να αποφασίσει αν είναι υπέρ προς το παρόν της καλής αστικής δημοκρατίας ή υπέρ του σοσιαλισμού μέσω Αλεξανδρουπόλεως – το τουρλουμπούκι του είναι απείρως δυσκολότερο των αριστεριστών. Καλό κουράγιο ρε παιδιά!
Εγώ πικαπα είμαι ξεκάθαρος σε αυτά που θέλω. Δύσκολος δρόμος αλλά είναι δρόμος όχι φαντασίωση. Καλύτερος; Αυτό είναι θέμα ταξικό. Δεν υπάρχει περίπτωση σε ένα κράτος να είναι όλοι ικανοποιημένοι, είτε καπιταλιστικό είτε σοσιαλιστικό.
Ο άλλος δρόμος είναι αυτός του πολιτισμικού νεοφιλελευθερισμού με αντικαπιταλιστικές κορώνες, εύκολος και αποδεκτός από το σύστημα. Αν εσύ βλέπεις κάτι άλλο να μας το πεις, η κριτική είναι εύκολη.
Δεν συνεννουμεθα παρότι είχα κάνει μια από τις σοβαρότερες προσπάθειές μου με εσένα. Ο δρόμος σου δεν είναι καθόλου κατανοητός, ούτε και θα τον καταλάβεις, αν δεν τον προσπαθήσεις με δικούς σου συνεργάτες σε δικούς σου χώρους και δικά σου μηχανήματα. Αντί αυτού έχεις εδώ, σε ένα μικρουλι μπλογκ άλλων, μια μονοσήμαντα κακοτροπη παρουσία, άδικο αχτι, ενώ το έλλειμμα συγκρότησης είναι εμφανές παρά τα κόπυ πιάστε.
Πικάπα αυτά που σου είπα είναι πολύ κατανοητά. Σοσιαλισμός, λατινοαμερικάνικο πρότυπο, ο οποίος θα πρέπει να έχει σαν στόχο μια παγκόσμια ομοσπονδία σοσιαλιστικών κρατών αλλιώς δεν θα είναι βιώσιμος. Τόσο πολύπλοκο είναι; Τι κόπυ πιάστε γράφεις και τι συγκρότηση, λες και είμαι κανένας ινστρούχτορας. Πρέπει να δημιουργηθεί ένας πόλος απέναντι στον νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό και αυτό δεν μπορεί παρά να έχει παγκόσμια διάσταση. Δεν ξέρω που ανήκεις, αν είσαι αντάρσυος, αλλά δεν έχω κάποιο άχτι με τον συγκεκριμένο χώρο. Αναφέρομαι πάντα στο σύνολο της σημερινής αριστεράς που κατά την άποψη μου έχει εξουδετερωθεί από τον νεοφιλελευθερισμό. Οι χώρες για να επιβιώσουν σήμερα εξαρτώνται άμεσα από τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη όπου εδράζονται τα πολυεθνικά μονοπώλια ή από τους υπερεθνικούς οργανισμούς τους. Η πολιτική εκπορεύεται από τεχνοκράτες αυτών των οργανισμών και η μόνη δυνατότητα που έχει ο λαός είναι η επιλογή του διαχειριστή που θα εφαρμόσει τη συγκεκριμένη πολιτική. Ο μόνος τρόπος να απελευθερωθεί μια χώρα από αυτή την αποικιακή εξάρτηση είναι να ανακτήσει την εθνική της ανεξαρτησία/κυριαρχία, τη δημοκρατία και την πολιτική, ώστε να υπάρχει σοσιαλιστική προοπτική· αυτό που η σημερινή αριστερά ονομάζει εθνικισμό.
Η συγκρότηση δεν είναι υποχρεωτική, ούτε αποδεικνύει ότι είσαι σωστός, ή αριστερός, ή χρήσιμος κλπ. Αλλά οι απαιτήσεις συγκρότησης αυξάνουν ανάλογα με το πόσο εσύ είσαι απαιτητικός και αυστηρός με τους άλλους. Αν έρθεις πχ τόσο λάβρος κατηγορών, θέλει να είσαι αντίστοιχα συγκροτημένος. Αλλιώς θα μοιάζεις σαν ένας αγανακτισμένος που μουτζώνει έξω από τη βουλή αδιαβαθμήτως επί δικαίων και αδίκων, πράγμα που από μόνο του δεν οδηγεί πουθενά, όπως είδαμε. Η συγκρότηση, παρεξηγημένο πράμα, κάποιοι τη μπερδεύουν με την ειδική τους γλώσσα και ορολογία, τα δικά τους κορακίστικα, και τη δική τους αγαπημένη τους ιστοριογραφία. Αλλά το χρήσιμο της συγκρότησης είναι να πιάνει τα καίρια και ουσιώδη, παράγοντας στέρεες περιγραφές, αξιολογήσεις και εξηγήσεις, ώστε πάντα μαζί με άλλους να ανιχνεύσει πραγμοποιήσιμες λύσεις. Συγκροτημένος μπορεί να είσαι ακόμη και με τραχύ λόγο.
Διαβάζοντας τις θετικές περιγραφές σου (αφήνω απέξω την κριτική σου), θα καταλαβαίνεις τώρα φαντάζομαι ότι αυτές δεν είναι κανένας δρόμος, ούτε καν μονοπάτι. Είναι μια καλή ευχή, που όοολοι οι αριστεροί θα συμφωνούσαν, κάτι σαν χριστουγεννιάτικη ευχή της αριστεράς..Αναλυτικότερα, στο θέμα π.χ. της εθνικής ανεξαρτησίας, θα φας στη μάπα αστερίσκους και υποσημειώσεις, που κανονικά πρέπει να φας κεφάλαιο ολόκληρα, γιατί σκέτο εθνική ανεξαρτησία δε λες τίποτε: είναι όπως το να λες δημοκρατία – που δημοκρατία έχουμε, ευχαριστώ πολύ καλησπέρα σας!.
Κάποια ποιο συγκεκριμένα πράγματα σου είχα περιγράψει για συλλογικές εμπειρίες από δυσκολίες και τα ανεξερεύνητα του δρόμου, όπως και κάποιες ιδέες για να μπορέσουμε να αρχίσουμε να σκιαγραφούμε ένα δρόμο. Αλλά εκείνο που θα σου πω είναι ότι χρειάζεται να το δουλέψεις παραπάνω – όχι βέβαια μόνος σου!, διάλεξε φίλους, ¨Όσο περισσότερο λοιπόν το δουλέψετε και κυρίως, όσες περισσότερες στραπάτσες και μπάτσες φάτε προσπαθώντας το, τόσο πιο συγκροτημένοι θα είστε -και ίσως τότε θα μπορείτε καμιά φορά και να μουτζώνετε και με το δίκιο σας…Για τώρα δε το βλέπω καθόλου.
Πικάπα αν τα θέλεις πιο συγκροτημένα, μπορείς να πάρεις ένα βιβλίο του Fusaro να μελετήσεις. Πάνω κάτω αυτά αναλύει. Αλλά δε νομίζω να ψάχνεσαι.
Να πεις στο Φουζάρο σου, αυτό το καλό δυτικό παιδί, ότι εμείς εδώ στο Ελλάντα αυτά τα έχουμε ήδη κάνει προ πολλού, και τώρα παίζουμε με τις τάπες των βαρελιών περιμένοντάς τον. Ήδη από το 1981, κάναμε δημοκρατία και αρχίσαμε και λίγο σοσιαλισμό, διώξαμε τις βάσεις με συμφωνία αποχώρησης, Εοκ και Νατο το ίδιο συνδικάτο, έτοιμοι ήμασταν να τους σουτάρουμε, γραφτήκαμε και στο κίνημα των αδεσμεύτων, έτοιμοι για όλα. Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση. Ήμασταν νικηφόροι, φοβεροί και τρομεροί, το μπλοκ της Αλλαγής και το ΑΑΔΜ. Μάθε τα.
Δεν το τερματίσαμε όμως, γιατί περιμέναμε από δίπλα έναν ακόμη για να φτιάξουμε ένα σωστό σοσιαλιστικό στρατόπεδο, γιατί αυτό που υπήρχε τότε δε μας έκανε!!!. Αλλά κρίμα, ο Φουζάρος δεν είχε ακόμη γεννηθεί. Εν τω μεταξύ, κατέρρευσε και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο που υπήρχε τότενες και από τότενες είπαμε πως εμείς δεν είμαστε τα κορόϊδα, να κάνουμε σοσιαλισμό μόνοι μας. Μη μας βλέπεις έτσι, το δημοκρατικό-ανεξαρτησιακό-σοσιαλιστικό σχέδιό σου εδώ στο Ελλάντα τόχουμε αναπτύξει λεπτομερως και τόχουμε συμπυκνώσει κρατημένο και καλά φυλαγμένο, και δεν είναι τίποτις για μας να απλώσουμε το σοσιαλισμό στο Ελλάντα, Αλλά θέλουμε και τους Ιταλούς παρέα – αλλά και τους Γάλλους που έχουν πυρηνικά, για καλό και για κακό, δεν ξέρεις….
Κοντολογίς, δεν έχεις ή μάλλον δεν θέλεις να έχεις την παραμικρή ιδέα από την ιστορία του κινήματος, ούτε από την πολιτική θεωρία,και αυτά περί σοσιαλισμού που λες είναι φούμαρα, φουζαροφούμαρα.
Το παλιό γεννήθηκε το νέο δεν πέθανε ακόμα, η εποχή των μνημονίων.
Πικάπα αν (όπως είπες πιο πάνω) βλέπεις ότι σήμερα έχουμε δημοκρατία, που σημαίνει ότι οι λαοί της Ευρώπης μπορούν με δημοκρατικές διαδικασίες να αλλάξουν κάποια πράγματα. Εγώ δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη, όπως εξήγησα και σε προηγούμενο σχόλιο. Και αυτό είναι το κομβικό σημείο. Γιατί αν υπήρχε η κοινή πεποίθηση στην αριστερά ότι είμαστε σε μια αδιέξοδη κατάσταση από την οποία πρέπει πάση θυσία να βγούμε, τότε θα μπορούσαμε πιστεύω να συζητήσουμε, να πω κι εγώ εντάξει δεν θέλεις φουμαρο αλλά εσύ τι προτείνεις; Η Αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εν προκειμένω, θέλει λέει να βγει από την ΕΕ αλλά δεν έχει μια συγκροτημένη πρόταση. Πως θα γίνει αυτό; Μόνο του θα έρθει; Και από τη στιγμή που εναντιώνεται σε κοινωνικές/πολιτικές συμμαχίες, ακόμη και όμορων δυνάμεων, με στόχο την έξοδο από την ΕΕ, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Που σημαίνει ότι αυτό το ζήτημα δεν έχει βαρύνουσα σημασία για την αριστερά. Σημαίνει επίσης ότι προτιμά να φάει στη μάπα μια ακροδεξιά στην Ευρώπη (γιατί προς τα εκεί πάει το πράγμα) παρά μια σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα (όπου υπάρχει τέτοια κοινωνική πλειοψηφία). Άρα κάτι καλό βλέπει στην Ευρώπη το οποίο οι λαϊκές μάζες που πλήττονται από τις ευρωπαϊκές πολιτικές δεν μπορούν να το δουν.
Δεν λησμόνησε ο αβίρ, ο θαμώνας του “πατριωτικού” παρακρατικού βάλτου, να προτείνει να διαβάσουμε τον πρώην μαρξιστή και νυν εθνικοσοσιαλιστή Φουζάρο
Φίλε Θεόδωρε Σαμιωτάκη (πώς το ‘παθες και μου απηύθυνες το λόγο; κάνας φούρνος γκρέμισε ή κέρδισες στο στοίχημα; :-) ),
Τη βρίσκω σωστή αυτή τη διαπίστωση του Λένιν (αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύει ο παλιός μου γνώριμος πικάπα, υπάρχουν άλλες διαπιστώσεις του με τις οποίες “ζορίζομαι”
κάπωςαρκετά). Δεν νομίζω ότι αρκεί, όμως.Η δυσανεξία απέναντι σε κάποια υπερκείμενη αρχή (κράτος, κόμμα, κοινωνία και τα λοιπά) είναι ίδιο του ατόμου που δεν έχει συνειδητοποιήσει τις υποχρεωτικές “δουλείες” τής κοινωνικής συνύπαρξης. Η νεολαία, σκοράρει ιδιαίτερα ψηλά σ’ αυτή τη δυσανεξία, για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε επειδή όλοι ήμασταν κάποτε 16άρηδες και θέλαμε να τους γ@@@@@@@ε τα Λύκεια (εγώ τη γλύτωσα πολιτικά λόγω σπιτιού, αλλά βρήκα τη διέξοδο –για λίγο– στους ούλτρας τών γηπέδων…. :-) ). Να γιατί η εναντίωση στην αναρχία αποτελεί ζωτική ανάγκη για την Αριστερά[*]. Φυσικά, όταν μιλάω για εναντίωση, δεν μιλάω για τραμπουκισμούς, πλακώματα και τα ρέστα. Μιλάω για ιδεολογική διαφώτιση (πιθανόν –λόγω τής προϋπηρεσίας σου “στο χώρο”, οπως έχεις πει εδώ–, να στραβοουτσουνιάσεις με τον όρο “διαφώτιση”, αλλά το λέω με την καλή έννοια).
[*] Ιδίως αν θυμόμαστε έναν από τους πιο εύστοχους (και καλοπροαίρετους) ορισμούς τής αναρχίας:
Αναρχία είναι ο κομμουνισμός που βιάζεται. (Ποιος νεολαίος, εκτός από τα φυτά, δεν βιάζεται;;;)
Λεφτ συμφωνω οχι απολυτα με οσα εγραψες.Καταλαβαινω την οπτικη κ οι οποιες διαφορες θα εχουμε ειναι δευτερευουσες επειδη θα πηγαζουν απο διαφορετικες εμπειριες αρα θα εχουν μπολικο συναισθηματισμο και υποκειμενισμο.Οσο για το αν σου απαντω δεν κανω κατι επιτηδες. Αν εχω κατι να παρατηρησω το γραφω.Αν δεν εχω η πρεπει να γραψω χαοτικα σεντονια το αφηνω.Επισης δεν πολυπαρεμβαινω οπου ακουγονται ειρωνειες, βαρυες κουβεντες κλπ γιατι με ποναει ολο αυτο ισως κ λιγω βιωματων( εχοντας δει την διαλυση κ το κλιμα σε ομαδες κ ομαδιτσες).
Εμ ΔΕΝ ισχύει μόνο αυτό που έγραψες λεφτ δηλαδή “…Η δυσανεξία απέναντι σε κάποια υπερκείμενη αρχή (κράτος, κόμμα, κοινωνία και τα λοιπά) είναι ίδιο του ατόμου που δεν έχει συνειδητοποιήσει τις υποχρεωτικές “δουλείες” τής κοινωνικής συνύπαρξης…”. Για αυτό σου λέω ότι ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΥΔΕΤΕΡΑ την έννοια ΚΡΑΤΟΣ. Διότι αγαπητέ άλλο πράγμα να ΜΗΝ βλέπει το άτομο τις υποχρεωτικές “δουλείες” που προκύπτουν από την οργάνωση της κοινωνίας αναγκαστικά βάσει κάποιας υπερκείμενης αρχής, ΚΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ άλλο πράγμα, να ΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ πως από αυτήν την οργάνωση της κοινωνίας βάσει μιας υπερκειμενης αρχής (κράτος, κόμμα), ΚΑΠΟΙΑ ΚΟΙΝΝΩΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΩΦΕΛΕΙΤΑΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ. Στις οποίες …τυγχάνει να ανήκουν τα άτομα που νιώθουν …δυσανεξία στις υπερκείμενες αρχες!!!
Για αυτό σου λέω λεφτ πως η σκέψη σου είναι τυπολατρική, κοινότοπη και του συρμού. Τα άτομα λεφτ δεν νιώθουν ΓΕΝΙΚΑ μόνο (υπάρχει και αυτή η αίσθηση) κάποια δυσανεξία στις υπερκείμενες αρχές διότι ΓΕΝΙΚΑ απορρίπτουν τις….”δουλείες” που προκύπτουν από την υπαγωγή σε αυτές! Νιώθουν …δυσανεξία ως πρωταρχικό αίσθημα, ΚΑΙ διότι καταλαβαίνουν ότι από αυτή την υπαγωγή στις υπερκείμενες αρχες που αναφέρεις, υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που ωφελούνται και άλλες που τον πίνουν.
Και πάνω ΣΕ ΑΥΤΗ ΑΚΡΙΒΏΣ ΤΗΝ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ, εδράζω το συμπέρασμα πως τόσο η αναρχία όσο και ο κομμουνισμός ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΟΛΛΆ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ, εφόσον όμως, συνειδητοποιήσουν τις ανεπάρκειές τους ο καθείς.
Ο μεν κομμουνισμός πρέπει να κατανοήσει επί ποινή εξαφανίσεως ως κίνημα, πως το κράτος είναι ένα σύνολο μηχανισμών και ένας τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών, με ΔΟΜΙΚΗ και ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ τάση να αποκόπτεται ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ μορφή του από την κοινωνία, να τίθεται πάνω από αυτήν και να συμβάλλει καθοριστικά στην επανεμφάνιση νέων ταξικών διαιρέσεων (και άρχουσας εκμεταλλεύτριας τάξης), όταν οι παλιές εκλείψουν. ΕΤΣΙ ακριβώς έγινε ΚΑΙ στον υπαρκτό. ΑΡΑ, ως αντίβαρο στην αυτονόμηση και του εκεί εργατικού κράτους από την τότε κοινωνία, είναι άκρως απαραίτητη, η ταυτόχρονη οικοδόμηση λαϊκών θεσμών που να προωθούν την άμεση δημοκρατία και την αυτοοργάνωση του κόσμου.
Η δε αναρχία πρέπει να κατανοήσει πως, η μεταβατική περίοδος αναγκαστικά και αναπόφευκτα περιλαμβάνει της συγκρότηση της κοινωνίας πάνω ΚΑΙ σε μιας μορφής κρατική βάση, ακριβώς διότι είναι αδύνατη η κατάργηση του κρατικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας σήμερα, την στιγμή που εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες χρόνια οι καταπιεσμένοι έχουν μάθει να διαμεσολαβούν τις υποθέσεις τους ΥΠΑΓΟΜΕΝΟΙ σε μια υπερκείμενη αρχή. Και πως χωρίς την υπαγωγή σε μιας μορφής υπερκείμενη αρχή που θα εγγυάται την ενότητα της κοινωνίας, μόνο η αυτοθέσμιση που προωθούν, ΔΕΝ αρκεί!!
Κολλημένος στην απογειωμενη σφαίρα της φαντασίας σου λεφτ ! Νομίζεις ότι τσιτατιλογωντας για μιαν ακόμα φορά , προσφέρεις οτιδήποτε γόνιμο κάπου; Είσαι γερασμένος κ γελασμενος αδερφέ μου.
Τα αμαρτήματα του κοουνξσυικου κινήματος είναι τόσο μεγάλα, που απορώ πως δεν τα έχει σαρώσει όλα η αναρχία παντού σε όλη την γη. Για πες αδερφέ μου που η σκέψη σου έχει κολλήσει στην θρησκευτική μανία παράθεσης τσιτατων των κλασικων, στην σημερινή Κίνα, ή στο σημερινό Βιετνάμ, ποιος ξεφτιλιζει το όνομα των κομμουνιστών; Μήπως οι ίδιοι οι κομμουνιστές; Ποιος αμαύρωσε το κομμουνιστικό ιδανικό παραγωντας κρατική/κομματική άρχουσα τάξη στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού; Οι αναρχικοί;
Ναι ούτε ο αναρχισμός μπορεί να απαντήσει τι διάολο γίνεται με την μεταβατική περίοδο . Διότι έχει ως πρόταγμα την οικοδόμηση επαναστατημένης κοινωνίας, πάνω σε μη κρατική βάση, με μη κρατικό τρόπο. Πράγμα δυστυχώς ανέφικτο. Αυτή είναι η ουσία κ η αιτία της βιασύνης του αναρχισμου: η πεποίθηση του ότι σήμερα μπορεί να χτιστεί μια ακρατικη κοινωνία.
Από την άλλη αδερφέ μου, οι κομμουνιστές κ οι φίλοι τους και εσύ πάνω απολους, εργαλειοποιησαν το κράτος θεωρώντας το σύνολο ουδέτερων μηχανισμών , που αρκεί να ηττηθεί η καπιταλιστική τάξη κ η καπιταλιστική μορφή του, για να υπάρξει η εργατική μορφή του και όλα οκ. Χαρακτηριστική βαθιά καπιταλιστική φράση που εξηγεί το παραπάνω, είναι αυτη του Ντενγκ ξιαο πινγκ που λατρεύεις : δεν έχει σημασία αν ο γατος είναι άσπρος ή μαύρος αρκεί να πιάνει ποντίκια. Και από την έλλειψη σημασίας του χρώματος του γάτου, φτάσαμε στην σημερινή Βαρβάρα καπιταλιστική Κίνα, αλλά με κομμουνιστικό κόμμα στην εξουσία ! Όχι παίζουμε !
Ναι λοιπόν, η αναρχία δεν έχει ούτε αυτή απάντηση για την μεταβατική περίοδο διότι είναι ουτοπική. Έχει όμως πολλά να δώσει ακόμα στην ταξική και κοινωνική χειραφέτηση , αν αποδεχθεί το ότι χρεθαζετσι ένας συνδυασμός της αμεσοδημοκρατικης οργάνωσης της κοινωνίας, με μια μορφή κρατικής συγκρότησης .
Ούτε ο κομμουνισμός έχει απάντηση για τη μεταβατική περίοδο, διότι είναι κρατικίστικος. Έχει όμως και αυτος πολλά να δώσει, αν απορριψει την κρατικίστικη ανάγνωση κ ανάλυση της μεταβατικής περιόδου.
Νταξει, San Rocco. Από εδώ τα έφερες, εκεί τα πήγες το κανόνισες το ματσάκι: Αριστερά — Αναρχία, σημειώσατε χι.
Χα!
Ο καπιταλισμός θέλει κ το κράτος του για να σταθεί Σουτου μου! Χωρίς το κράτος του, δεν μπορεί ούτε λεπτό. Και ο κινέζικος καπιταλισμός λοιπόν, θέλει το κράτος του . Κ το κομμουνιστικό κόμμα που τον οικοδομεί.
Αυτό λέει ο υλισμός κ η διαλεκτική : το κράτος δεν είναι ένα ουδέτερο εργαλείο που αρκεί να κατακτήσεις την καπιταλιστική μορφή του κ είμαστε οκ για τον κομμουνισμό . Αμ δε! Η Κίνα κ το Βιετνάμ είναι το κορυφαίο παράδειγμα του προς τα πού πήγαινε ο υπαρκτός που κατέρρευσε.
Στην Κίνα δηλαδή φταίει ο κρατισμός, όχι ο αόρατος φιλελευθερισμός; Τελικά θέλεις να μας τρελάνεις Σαν Ρόκο μου με τις καινοφανείς θεωρίες σου για το κράτος. Αλλά δεν θα σου περάσει. Ο μαρξισμός είναι υλισμός, όχι ότι μας φανεί.
Επειδή ο μαρξισμός είναι υλισμός κ διαλεκτική Σουτου μου, γράφω αυτά που γράφω .
όχι άλλες νίκες, παιδιά
Τι εννοείς; Δεν καταλαβαίνω
Θύμα του ιμπεριαλισμού, του τουρκικού ιμπεριαλισμού, είναι και η Ελλάδα, και η Κύπρος. Δεν μπορεί να θεωρείσαι αριστερά και να βλέπεις το ένα, αλλά να αδυνατεις να δεις το άλλο..Εγω μπορω, αλλά είμαι μόνος. Δυστυχώς οι μπετοκεφαλοι και από τις δύο μεριές, και από την δήθεν διεθνιστικη, και από την δήθεν πατριωτική, καταστρέφουν την ικανότητα που πάντα είχε η αριστερά να ενώνει. Τολμώ να πω οι αυτή είναι η πιο ξεκάθαρη στάση, η οποία πηγάζει από τον υλισμο.
Προς Left G700 δεν σου απαντώ γιατί δεν θέλω να συνδιαλέγομαι,η να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που έχουν σαν εργαλεία, (η μήπως από ψυχολογικό κόμπλεξ;) την αμετροέπεια, την υπεροψία και την αλαζονεία. Που ο λόγος παρέμβασης σου είναι η αποδόμηση των άρθρων και των προβληματισμών της ΠΑΝΤΙΕΡΑ και ό,τι εκπορεύεται από αυτό το ρεύμα της αριστεράς (δεν ξέρω αν έχεις και ιδιοτελή σκοπιμότητα ).
Για το παραπάνω σχόλιο, απευθυνόταν σε όσους προσπαθούν να μειώσουν την αξία μιας αποτελεσματικής μάχης.
Καμία σχέση με iskra ( ποτέ δεν είχα), ναι ο εθνικισμός είναι το όπιο του Λαού και βασικό εργαλείο του φασισμού.
Τάκης
Τάκη μου, όπως θέλεις. Εγώ, όμως, που δεν έχω κανέναν πρόβλημα να σου απαντήσω (δεν φοράω μάσκα όταν μιλάω με ανθρώπους για να μην κολλήσω καμιά αρρώστια –αμετροέπεια, υπεροψία, αλαζονεία, ψυχολογικά κόμπλεξ και όλες αυτές τις πληγές τού Φαραώ), τώρα που σε πέτυχα, θα σου πω δυο-τρία πράγματα.
Είναι φτηνό και πράξη δειλίας να επικρίνεις κάποιον (οποιονδήποτε) και να αρνείσαι να εξηγήσεις το σκεπτικό σου και τα στοιχεία που σε οδήγησαν στην επίκριση, παρά το ότι σού ζητείται κάτι τέτοιο. Προφανώς, δεν το έχεις δει ποτέ έτσι. Για δες το. Ίσως και να προτιμήσεις να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι ως αλαζόνας, υπερόπτης και αμετροεπής, παρά ως φτηνός και δειλός.
Ένα δεύτερο. Όπως (ελπίζω) ξέρεις, ιδιοτελείς είναι όλοι οι άνθρωποι, τουλάχιστον αυτοί που έχουν σώας τα φρένας. Για ίδιο τέλος κάποιος βουρτσίζει τα δόντια του καθημερινά, για ίδιο τέλος βάζει τα καλά του στο πρώτο ερωτικό ραντεβού, για ίδιο τέλος σχολιάζει και στην Παντιέρα ή οπουδήποτε αλλού. Επομένως, αυτό που μου αποδίδεις δεν μου λέει κάτι. Κι αν υπονοείς επαγγελματική απασχόληση για λογαριασμό τής ΚΥΠ, της CIA, της MI6 ή οποιουδήποτε άλλου τέτοιου ιδρύματος, δεν μου λέει κάτι καινούργιο: σε έχουν προλάβει άλλοι προ πολλού (άσε που καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή).
Τώρα, για την αποδόμηση που λες και τα λοιπά, κοίτα:
Ως αντιπολιτευόμενος έρχομαι εδώ, ποτέ δεν το έκρυψα, τι ήθελες; Να ραίνω με τριαντάφυλλα τις απόψεις που διατυπώνονται εδώ; Οι αντιπολιτευόμενοι δεν συνηθίζεται να πετάνε άνθη, φίλε μου. Βέλη πετάνε, από τότε που υπάρχει ο κόσμος. Ε, βέλη πετάω κι εγώ.
Αλλά κατάστηθα. Όχι πισώπλατα….
Πολύ συγκινητικό. Μπορείς να αναπτύξεις τώρα και τις σκέψεις σου για τη δήθεν θέση του ΝΑΡ -που δεν υπάρχει σε καμιά τοποθέτηση, αλλά εσύ ο μέγας διανοητής το έχεις καταλάβει- ότι οι πρόσφυγες είναι το επαναστατικό υποκείμενο και γι αυτό θέλει να τους φέρει όλους στην Ελλάδα, σε βάρος της εργατικής τάξης, παίζοντας έτσι το παιχνίδι του Σόρος παρόλο που η χώρα κινδυνεύει από αυτούς;
“Κατάστηθα” πάντα (έλεος)
ΑΩ, θα μπορούσα να σου πω πολλά, σε απάντηση αυτού που μου γράφεις («για τη δήθεν θέση του ΝΑΡ -που δεν υπάρχει σε καμιά τοποθέτηση, αλλά εσύ ο μέγας διανοητής το έχεις καταλάβει- ότι οι πρόσφυγες είναι το επαναστατικό υποκείμενο»). Επειδή, όμως, για να τα κατανοήσεις θα έπρεπε να μην έχεις τα θεωρητικά κενά (και για την πολιτική στην πράξη) που οι συνομιλίες μου μαζί σου αλλά και τα σχόλιά σου γενικά με έχουν πείσει ότι έχεις, τα περισσότερα από αυτά τα πολλά θα πήγαιναν χαμένα. Φεύγει αυτό από τη μέση, λοιπόν. Τι μου μένει; Μου μένει να μιλήσω με ντοκουμέντα. Διαλέγω ένα από τα πολλά που δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση:
1. Δημήτρης Αργυρός. Σου λέει κάτι το όνομα; Θα ’πρεπε. Σύντροφός σου είναι (κι αν –απίθανο– έχει πάψει να είναι, δεν αλλάζει αυτό που έχω να σου πω, όπως θα διαπιστώσεις προχωρώντας παρακάτω). Το βιογραφικό του σύμφωνα με το biblionet.gr:
Ο Δημήτρης Αργυρός γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στα Γιάννενα. Εργάζεται ως υπάλληλος γραφείου στην ηπειρώτικη γαλακτοβιομηχανία “Δωδώνη”. Μεταπτυχιακός φοιτητής φιλοσοφίας στο ΦΠΨ Ιωαννίνων. Ενεργός πολίτης μέσα από τα κοινωνικά κινήματα, μέλος του ΝΑΡ για την κομμουνιστική απελευθέρωση και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. ΑμεΑ, οργανωτικός γραμματέας του Σωματείου Αναπήρων Ιωαννίνων, πρώην αντιπρόεδρος του Σωματείου Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων του Νομού Ιωαννίνων, νυν εκπρόσωπος στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων.
2. Ανάρτηση του Αργυρού στο προσωπικό του μπλογκ στις 22 Ιουνίου 2009 με τίτλο:
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ
3. Δεδομένης τής τραγικότητας του λάθους που εμπεριέχει το πρώτο σκέλος τού συνθήματος («οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι»), κανονικά, θα έπρεπε να έχουν γραφτεί από το ΝΑΡ και καμιά 20αριά άρθρα (και λίγα λέω!) που να εξηγούν το γιατί και το πώς. Αλλά σήμερα είναι Παρασκευούλα κι έχω χαρούλες, οπότε είμαι λαρζ:
Δείξε μου ένα (1!).
په ځمکه دوزخ ته سلام![*]
[*] Αυτό θα πει «χαιρετισμούς στης γης τους κολασμένους!». Επειδή λέγεται ότι έχουμε σχετικά μεγάλη εισροή Αφγανών, είναι γραμμένο στα Παστού, τη μια από τις δύο πιο ομιλούμενες επίσημες γλώσσες στο Αφγανιστάν.
Κατάστηθα εναντίον της κοινής λογικής, της διαλεκτικής κ του υλισμού πετάς τις εμμονες και την άγνοια σου λεφτ! Όντως!
Α, μάλιστα… Μετά το περίφημο τιτοϊκό “πισώπλατο χτύπημα”, έχουμε τώρα το Leftιο “κατάστηθο χτύπημα”…
Φίλε μου Μηνά,
Εκτός από την άνευ σημασίας, νοήματος και πάνω από όλα ουσίας επισήμανση που κάνεις, έχεις κάτι τής προκοπής να πεις επί τού θέματος που θίγω στο σχόλιό μου, κατόπιν αιτήματος του μάλλον ομοϊδεάτη σου ΑΩ;
(Αν ζορίσεσαι, πιες καμιά μπύρα, βοηθάει –σου μιλάω εκ πείρας.)
Εάν πρόκειται για απόδοση τιμής στη γενιά του 815, εντάξει, τιμή και δόξα. Αν όμως πρόκειται για ευκαιρία να υποστηριχθεί ότι “μειοψηφικοί αγώνες μπορεί να είναι νικηφόροι αρκεί να κοιτάξουμε τον αντίπαλο στα μάτια”, αυτό είναι βλαβερό. Όλοι οι αγώνες είναι αρχικά πρωτοβουλιακοί και άρα μειοψηφικοί, όπως ποτέ δεν κρίνονται από το αν κοιτά κανείς ή όχι τον αντίπαλo στα μάτια. Αλλά κρίνονται από το κατά πόσο απαντούν αποφασιστικά σε καίρια και ουσιώδη θέματα τα οποία η ίδια η κοινωνία αναγνωρίζει ως καίρια και ουσιώδη και άρα είναι ώριμη και πρόθυμη να υποστηρίξει. Έτσι -και μόνον έτσι- οι καλοί αγώνες πετυχαίνουν, όταν πατούν σε πλειοψηφικές κοινωνικές τάσεις, όταν “κεφαλαιοποιούν” ενεργά κοινωνικά ρεύματα, όταν “εκμεταλλεύονται” υπαρκτές κοινωνικές δυναμικές: Η νίκη επί του 815 δεν ήταν κατόρθωμα κάποιων θαρραλέων, αλλά ήταν αποτέλεσμα της συντριπτικά πλειοψηφικής κοινωνικής βούλησης που (βοώντας πλέον) απαιτούσε (αντιδεξιά) πολιτική αλλαγή και ουσιαστική μεταπολίτευση (ως Αλλαγή!). Και μαζί ήταν απόηχος της αίγλης και του αγώνα του “εδώ Πολυτεχνείο”.
Όποιος από τη γενιά του 815 κλπ αναπολώντας παλιές “δόξες” δημιουργεί λάθος συμπεράσματα, δεν προσφέρει θετικά στους νεώτερους. Αλλά δυστυχώς τα ανάλογα ισχύουν για πολλά από τα άρθρα του μπλογκ και για τη πολιτική “γραμμή” του ΝΑΡ.
Σωστή κ γονιμη η κριτική σου πικαπα για το ΝΑΡ. Συμφωνώ στη διαπίστωση πως δεν αρκεί καθόλου να κοιτάξουν οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί τον αντίπαλο στα μάτια. Ζητούμενο είναι και αυτό , μιας και λείπει σήμερα ειδικά από τους κομμουνιστές που η ιστορικών διαστάσεων ήττα του κομμουνιστικού κινήματος διαμέσω της καπιταλιστικής μετάλλαξης κ ενσωμάτωσης του , μας έχει στοιχήσει πολύ ακριβά.
Πλάι όμως σε αυτό, χρειάζεται να κατανοούν κ πλατιά τμήματα του λαού, την ανάγκη για τέτοιους αγώνες και για τους ανάλογους στίχους πάλης, αλλιώς, τζιφος.
δεν κατάλαβες, η κάνεις ότι δεν…
Ανώνυμε, στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει με τον San Rocco είναι ένας συνδυασμός και τών δύο εναλλακτικών ενδεχόμενων που λες. Και δεν έχει καταλάβει και κάνει ότι δεν έχει καταλάβει. Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται ως εξής:
Δεν έχει καταλάβει ότι κάνει πως δεν καταλαβαίνει.
Ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι δεν έχει καταλάβει. Δεν ξέρω τι ισχύει ακριβώς, μεγάλο μπέρδεμα πάντως. Γιατί πραγματικά είχα την απορία, πώς γίνεται για παράδειγμα να έχω πει για την ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, για την ταξική πάλη που δεν μπορεί να διεθνοποιηθεί λόγω των συνόρων στην ΕΕ ενώ το κεφάλαιο διεθνοποιήθηκε, να έχω πει επίσης ότι δεν θα είχα πρόβλημα σε μια παγκοσμιοποίηση χωρίς εθνικά σύνορα γιατί τότε θα υπήρχε ένα πεδίο ταξικής πάλης, και να ισχυρίζεται ότι εγώ θέλω σύνορα στην ΕΕ;
Και ξέρεις αυτά που βγάζει από το μυαλό του, τα επαναλαμβάνει συνέχεια, σε άσχετες αναρτήσεις, κι ένας που δεν σε ξέρει σχηματίζει γνώμη για σένα μέσω αυτής της λασπολογίας. Ξεκατίνιασμα…
Αβιρ κ λεφτ, δύο πουλάκια καθοσασταν κ πλεκατε πουλόβερ. Οκ;
Παίξτε στο στοίχημα, ή μίλα ξεκάθαρα Βίρνα !
Το κείμενο για το κίνημα του 815 κατά τη γνώμη μου -παρότι ζουμερό και συνοπτικό- δεν είναι αρκετά επαρκές και έχει κάποιες σημαντικές παραλείψεις. Για παράδειγμα θα αναφέρω ένα κεντρικό σημείο -το οποίο δεν αναφέρεται καν-, που καθόρισε την αγωνιστική πλειοψηφική εξέλιξη στο κίνημα, ενάντια στην σταση της ΚΝΕ και του τότε επίσημου ΠΑΣΟΚ, που μαζί με την ΔΑΠ πλειοψηφούσαν συντριπτικά στις φοιτητικές εκλογές. (Εδώ να σημειώσω για τους νεώτερους, ότι το ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1974-1979, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑΝΕ ΜΕΤΑ ΤΟ 1981 ΚΑΙ ΙΔΙΑΊΤΕΡΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑ).
. Δεν αναφέρεται λοιπόν στο σχετικό κείμενο η πρώτη κατάληψη για τον 815 -(πριν από την κατάληψη του Χημείου)-, που έγινε στην έδρα γαλακτοκομίας της Γεωπονικής Αθήνας ως πρώτο-προειδοποιητικό βήμα,(μεγάλο τμήμα με εργάτες- μηχανήματα και ζώα γαλακτοπαραγωγής), με αποτέλεσμα να συνεδριάσει η συνέλευση των καθηγητών και παρότι συντηρητικοί στην πλειοψηφία τους,να πάρουν δημόσια απόφαση ενάντια στον νόμο 815. Είναι η μοναδική συνέλευση καθηγητών (παρότι συντηρητική πλειοψηφία), που με βάση την πίεση της κατάληψης της Γεωπονικής και της δυναμικής της για μία ανεξάρτητη σχολή , με κινδύνους για ακριβές υποδομές και λειτουργίες, πήρε δημόσια θέση ενάντια στον ν.815 ΠΡΙΝ την κατάληψη του Χημείου. Αυτή η επιτυχημένη πρώτη κατάληψη στη Γεωπονική της Αθήνας, αποτέλεσε κατά τη γνώμη μου τον πυροδότη της αλυσιδωτής αντίδρασης των μετέπειτα καταλήψεων, γιατί τα νέα αυτά, με την νέα μορφή της κατάληψης μετά από απόφαση γενικής συνέλευσης, έγιναν γνωστά σε όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των σχολών. Σημειωτέον, ότι η αυτή η πρώτη κατάληψη της έδρας της Γεωπονικής, έγινε μετά από πρόταση διαφοροποιημένων συνδικαλιστών της ΠΑΣΠ (οι οποίοι είχαν καθαρή πλειοψηφία στην Γεωπονική και οι πρωτεργάτες διαγράφηκαν άμεσα από το ΠΑΣΟΚ), η οποία πρόταση στηρίχθηκε αρχικά μόνο από τον Αντώνη Παπαδόπουλο (Μ-Λ ΚΚΕ) και κατόπιν την τελευταία στιγμή από τον Μήτσο τον Καρακώστα (ΚΚΕ Μ-Λ) και προφανώς με σκληρή αντίδραση ΔΑΠ και Πανσπουδαστικής (ΚΝΕ).
Στην ΠΑΣΠ υπήρξε μεγάλη διάσπαση της επίσημης γραμμής για τον ν.815, με βάση την τότε καθαίρεση από το ανώτερο όργανο της σπουδάζουσας του ΠΑΣΟΚ ενός μέλους της, το οποίο κατηγορήθηκε για ¨φραξιονισμό¨, επειδή έδινε ¨γραμμή¨ για προετοιμασία καταλήψεων πανελλαδικά, ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΗΜΕΙΟΥ. (Αυτό αποδείχτηκε από τους ¨κατήγορους¨ του επίσημου ΠΑΣΟΚ με εσωκομματικές τηλεφωνικές υποκλοπές στην Χαριλάου Τρικούπη 50). Αυτό το μέλος της ΠΑΣΠ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΑΝΟΙΚΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΦΕΕ ΓΙΑ ΤΟΝ 815, ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΕΕ ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ (χωρίς να δημοσιοποιήσει στα ΜΜΕ την διαφωνία του για λόγους εξέλιξης της εσωκομματικής σύγκρουσης), αλλά η πρώτη κατάληψη στη Γεωπονική και οι καταλήψεις σε Ρέθυμνο, Ηράκλειο (πριν από τις περισσότερες σχολές της Αθήνας) και μερικώς στις περισσότερες σχολές της Αθήνας (πχ Φυσικό Κωνσταντακόπουλος, Χημικό Μπένου, Εμπορική Καλιακάτσος, Νομική Γαζούλης-Αθανασάτου κλπ), σε Κομοτηνή (Μπακάλογλου κλπ) και Πάτρα (Γκουντούνας κλπ), ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΚΑΘΟΡΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ¨ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ¨ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΣΠ που ¨πέρασε¨ στους ψηφοφόρους της ΠΑΣΠ μέσω των πυρήνων των ριζοαπαστών διαφωνούντων δήθεν ¨φραξιονιστών¨, οι οποίοι είχαν την συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων της ΠΑΣΠ στις σχολές τους. Αυτή η διάσπαση ξανατονίζω, δεν θεσμοποιήθηκε σε ξεχωριστό συνδικαλιστικό σχήμα άν και κουβεντιάστηκε τότε, γιατί επιλέχθηκε δυστυχώς μία άλλη , πιό ¨εισοδιστική¨ πολιτική στους κύκλους του τότε ¨ριζοσπαστικού ΠΑΣΟΚ¨, εν αναμονή των επόμενων βουλευτικών εκλογών, όπου φαινόταν ότι μπορεί να διεκδικηθεί η πολιτική εξουσία από την τότε δεξιά, οπότε εκτιμήθηκε ότι οι ¨αριστερές¨ δυναμικές θα μετρούσαν ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ συνολικότερα και πιό πολλαπλασιαστικά στην κοινωνία από ότι με βάση τους φοιτητικούς αγώνες.
–Ένα δεύτερο σημαντικό σημείο που δεν αναφέρεται, είναι το θεωρητικό πολιτικό πλαίσιο που έγινε η ουσιαστική ¨ομπρέλλα¨ του κινήματος και καθόρισε την ¨νομιμοποίησή¨ του στο κοινωνικό ριζοσπαστικό κίνημα της εποχής ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ. Αυτό ήταν η πολιτική του ¨ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ¨, που αργότερα υιοθετήθηκε ως ορολογία και από την πλειοψηφία της επίσημης ΕΦΕΕ. Η ουσία αυτής της πολιτικής ήταν ότι απέναντι στο κυρίαρχο σύστημα παιδείας-εκπαίδευσης και στην ιδεολογία του, αντιτάσσουμε ένα ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, αποκαλύπτοντας την ταξική φύση αυτού του υπάρχοντος συστήματος παιδείας-εκπαίδευσης και αναπτύσσοντας ένα πολύπλευρο μέτωπο πάλης για συμπαράταξη της κοινωνίας στους φοιτητικούς αγώνες και πρώτα και κύρια στον ν.815. Έγιναν (με πρωτοβουλία της τότε ΕΦΕΕ -που ¨σύρθηκε από το τότε κλίμα στον φοιτητόκοσμο-και με ομοφωνία πλην της ΔΑΠ) μεγάλες εκδηλώσεις-συζητήσεις σε πολλές από τις μεγάλες πόλεις της χώρας (Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Πάτρα-Κομοτηνή, Ηράκλειο-Ρέθυμνο, Λάρισα και πολλές άλλες πόλεις) με μαζική συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων , πράγμα που ¨νομιμοποίησε¨ στη συνείδηση του τότε ριζοσπαστικού κοινωνικού κινήματος το ζήτημα των οξυμμένων αγώνων που ακολούθησαν και έδωσε άλλη ψυχολογική ώθηση στους αγώνες μέσα στις σχολές.
Δεν αναφέρθηκα σε λεπτομέρειες νομίζω, αλλά σε δύο ουσιαστικά ζήτήματα ανάπτυξης της δυναμικής του τότε κινήματος, από την μεριά των πολιτικών ομάδων-υποκειμένων. Γιατί προφανώς το κύριο θέμα ήταν η σοβαρότατη πίεση που ασκούσε ο ίδιος ο νόμος -ως περιεχόμενο- στους φοιτητές και στη ζωή τους και από εκπαιδευτική-σπουδαστική και από κοινωνική άποψη. Θανάσης Σταματούκος, πρώην μέλος ΚΣ ΕΦΕΕ 1977-1978