ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Αντικομμουνισμός, νεοφασισμός, κοινωνικός μεσαίωνας, πόλεμος και καταστολή.
Αυτή είναι η ΕΕ! Αυτός είναι ο σημερινός καπιταλισμός!
Απάντηση η αντικαπιταλιστική πάλη και το σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Η διεξαγωγή Διεθνούς “Συνεδρίου” στο Ταλίν, από την Εσθονική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τα θύματα του ναζισμού και του κομμουνισμού δεν ήταν απλώς μια φασιστική πρόκληση, από μια χώρα με ρατσιστική, φιλοΝΑΖΙ κυβέρνηση. Εντάσσεται στη διαρκή επιχείρηση εξίσωσης κομμουνισμού – φασισμού, που στην Ε.Ε., με επίσημη απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ήδη από το 2009, παρουσιάζεται με τον γενικό τίτλο “ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα”. Αποτελεί δείγμα της ποιοτικά βαθύτερης αντιδραστικής εξέλιξης της αστικής δημοκρατίας στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού ολοκληρωτικού καπιταλισμού και της Ε.Ε. (που ακόμα και τώρα αρκετοί στην αριστερά την φαντάζονται ως Ευρώπη των λαών και πεδίο αντινεοφιλελεύθερης πάλης).
Με θρασύτατο τρόπο προωθείται σήμερα, 100 χρόνια από την εποποιία της Οκτωβριανής επανάστασης, ακριβώς γιατί βρισκόμαστε σε μια νέα φάση της υπεραντιδραστικής, αντεργατικής, πολεμικής εκστρατείας του κεφαλαίου για να υπερβεί τη δομική του κρίση. Που σε διεθνές επίπεδο εκδηλώνεται με την πολιτική Τραμπ, την πολεμική προετοιμασία και στρατιωτική ανασυγκρότηση της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ και του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Με τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό απέναντι στις λαϊκές αντιστάσεις, την απαγόρευση των κομμουνιστικών συμβόλων και κομμάτων σε χώρες της Ε.Ε., τη δημοσιονομική δικτατορία, τα ματωμένα πλεονάσματα και τη χρεομηχανή, την άγρια καταστολή -όπως στη σύνοδο του G20 στο Αμβούργο- και τις φασιστικές δολοφονικές επιθέσεις στο Σάρλοτσβιλ των ΗΠΑ. Ενώ στη χώρα μας εκδηλώνεται με τα νέα κύματα εργατικής και νεολαιίστικης γενοκτονίας του ευρωμνημονιακού σφαγείου και της 3ης αξιολόγησης, που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με την ομοφωνία όλων των αστικών πολιτικών κομμάτων. Γι’ αυτό, στον χυδαίο αντικομουνισμό της συμμορίας των Βρυξελλών υπερθεματίζει η ναζιστική Χρυσή Αυγή και συμβαδίζει ανοιχτά η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Η αστική τάξη στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού δεν επιχειρεί απλά να ξαναγράψει την Ιστορία. Επιστρέφει στο παρελθόν για να σχεδιάσει επάνω του το δικό της αποκρουστικό παρόν και μέλλον. Με τη θεωρία των “δύο “άκρων” επιδιώκει:
● Να ξαναμιλήσει για τη χρεοκοπημένη θεωρία του τέλους της Ιστορίας.
● Να ανακόψει την προσπάθεια της μαχόμενης Αριστεράς και του εργατικού κινήματος να προσεγγίσουν κριτικά το παρελθόν από τη σκοπιά των κοινωνικών επαναστάσεων και του αναγεννώμενου εργατικού κινήματος του 21ου αιώνα.
● Να εμποδίσει τις εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου να εκφραστούν στην πολιτική ταξική πάλη, να μετασχηματιστούν σε πολιτικές απελευθερωτικές ιδέες, σε επαναστατική απάντηση κατάργησης της αντίθεσης πλούτου – φτώχειας, ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, αστικής κρατικής εξουσίας, εθνικισμών και ιμπεριαλιστικών πολέμων, προσφυγικών κυμάτων, περιβαλλοντικού αφανισμού, επιχειρηματικής κυριαρχίας και νεοφασισμού – ρατσισμού.
● Να παγιώσει στη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου, ως αιώνια μοίρα του, την κοινωνία της αγοράς, των ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης και των πολέμων.
Με τη θεωρία των “δύο άκρων” επιδιώκει να διατηρήσει τα “άκρα”, την εξουσία μια χούφτας καπιταλιστών (που κατέχουν το 60% του παγκόσμιου πλούτου που παράγουν δισεκατομμύρια εργαζόμενοι), να εμποδίσει την κοινωνική κίνηση προς την ισότητα των ανθρώπων, την απονέκρωση του κράτους και των εξουσιών, τη συντριβή της μηχανής του πολέμου, το διεθνισμό και τη συνεργασία των λαών, την ολόπλευρη άνθηση των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών και της εργατικής δημοκρατίας.
Φοβάται όμως τον ίδιο της τον εαυτό και τα εγκλήματά της. Σαν τον Μάκβεθ στο σαιξπηρικό έργο, τα φαντάσματα ενός νέου κομμουνισμού, των μελλούμενων απελευθερωτικών κοινωνικών επαναστάσεων, που θα απειλήσουν – και αυτή την φορά μπορούν να γκρεμίσουν οριστικά τη βαρβαρότητα – ξαναγίνονται εφιάλτες της. Γι’ αυτό ενσωματώνει όλο και περισσότερο αυτό που ξορκίζει. Τον ολοκληρωτισμό, την καταπάτηση των δημοκρατικών και εργατικών κατακτήσεων, τον κοινωνικό μεσαίωνα και τον ανορθολογισμό, τη βία και τους πολέμους, την ανάπτυξη – καταστροφή.
Η απάντηση στη σύγχρονη αστική αντιδραστικότητα, θα έρθει! Αλλά από τις πολιτικές, κοινωνικές και θεωρητικές προσπάθειες που θα οδηγούν:
● Στην ανατροπή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, και στη νικηφόρα αναμέτρηση του εργατικού κινήματος με τη σημερινή κανιβαλική πολιτική που προωθούν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, η λεγόμενη κεντροαριστερά και τα διάφορα ρετάλια της αστικής πολιτικής.
Υπογραμμίζοντας ότι η ανατροπή της μνημονιακής επιδρομής και της επιτροπείας, απαιτεί την ανατροπή της συμμαχίας κυβέρνησης – Ε.Ε. – ΔΝΤ – κεφαλαίου, που προωθεί την πιο βάρβαρη ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού μετά τον εμφύλιο. Για να υπάρξει νικηφόρος αντικαπιταλισμός αυτός πρέπει να είναι κομμουνιστικός και επαναστατικός. Να συνδέει την κομμουνιστική στρατηγική με τον τακτικό πολιτικό στόχο.
● Στη συγκρότηση μιας σύγχρονης επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς που θα υπηρετεί τη δύσκολη αλλά αναγκαία οργάνωση του υποκειμένου της σύγχρονης εργατικής πολιτικής, την υπόθεση του κόμματος και του μετώπου, του ανασυγκροτημένου εργατικού κινήματος, με την ξεχωριστή βαρύτητα του καθενός. Που θα υπερβεί τα προγράμματα και τα κόμματα που έκαναν θεωρία την εγκατάλειψη της επανάστασης και του κομμουνισμού στο όνομα της «τακτικής» και των σταδίων, που αρνούνται τον διεθνιστικό χαρακτήρα της κομμουνιστικής λύσης μέσω της «εθνικοποίησης» της πολιτικής τους και τελικά της υποταγής στην κοινοβουλευτική λογική και την αστική διαχείριση. Γιατί, όσο το εργατικό κίνημα, η αριστερά και τα κομμουνιστικά ρεύματα απομακρύνουν την κομμουνιστική στρατηγική και την αντικαπιταλιστική επανάσταση από το άμεσο πολιτικό πρόγραμμα, τους αγώνες και το περιεχόμενο των αιτημάτων, η αστική πολιτική και εξουσία όχι μόνο θα μένει στο απυρόβλητο, αλλά θα ενδύεται όλο και περισσότερο την ολοκληρωτική της φορεσιά. Θα εφαρμόζει ανεμπόδιστη την υπερεκμετάλλευση χωρίς όρια, την μαζική πολεμική εξόντωση, θα επιστρέφει στο … Ναζισμό του 21ου αιώνα.
● Στη διαμόρφωση ενός αντίστοιχου προγράμματος για το κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Η τοποθέτηση αυτή δεν γίνεται βολουνταριστικά, ούτε από παράδοση, αλλά γιατί ο κομμουνισμός αναδύεται σήμερα ως ανάγκη, δυνατότητα από τον ύστερο καπιταλισμό, τη δυναμική των κοινωνικών αγώνων, τις ριζοσπαστικές αναζητήσεις της ταξικής πάλης και του αριστερού αντικαπιταλιστικού δυναμικού. Ως ανάγκη (με βάση τι βιώνει η κοινωνική πλειοψηφία), και ως δυνατότητα (με βάση τις κατακτήσεις που επιφέρει ο παραγόμενος πλούτος, η εξέλιξη της επιστήμης και της κοινωνικοποιημένης εργασίας). Η απουσία του κομμουνισμού ως ορίζοντα και κριτηρίου στις κινηματικές και πολιτικές μάχες του παρόντος, η ελλιπής προσπάθεια να γίνει κτήμα των “πολλών” και αντίθετα, η απώθησή του στο ακαθόριστο μέλλον ή σε κλειστούς κύκλους “μυημένων”, κόστισαν και κοστίζουν.
● Στην αναγκαία επαναθεμελίωση του κομμουνισμού και όχι στην αντιμετώπισή του ως “έτοιμη συνταγή” για κάθε χρήση. Επαναθεμελίωση βασισμένη στη δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού, τα σύγχρονα δεδομένα της ταξικής πάλης και της εργατικής τάξης και την αποτίμηση της ιστορίας του κινήματός μας – πρωτίστως της νίκης και της ήττας του Οκτώβρη, ώστε να προβάλει ως το μοναδικό πραγματικό αντίπαλο δέος στη σύγχρονη κεφαλαιοκρατία.
● Στην ανάπτυξη της επαναστατικής τακτικής. Ο κομμουνισμός δεν έρχεται χωρίς το άλμα της αντικαπιταλιστικής επανάστασης. Δεν έρχεται χωρίς προετοιμασία, συγκέντρωση δυνάμεων και πλαίσιο ρήξης με τους βασικούς πυλώνες και στηρίγματα της εξουσίας του κεφαλαίου. Αποδείχτηκε ότι καμιά άλλη ενδιάμεση πολιτική εναλλακτική λύση δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί συνολικά και νικηφόρα στον βάρβαρο καπιταλισμό της εποχής μας.
● Στην υπεράσπιση, ιστορική αποτίμηση και αποκατάσταση της εργατικής δημοκρατίας. Και στην περίοδο της προεπαναστατικής δράσης των κομμουνιστών και στην πορεία σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Μαθήματα δημοκρατίας δεν θα μας κάνουν οι φασίστες και οι απολογητές του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Ούτε είναι “ιστορικό τέλος” της ελεύθερης έκφρασης και επιλογής του λαού το απαξιωμένο αστικό κοινοβούλιο και οι αντιδραστικοί ευρωθεσμοί.
Η εργατική δημοκρατία και εξουσία στηρίζεται στους αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς, την απόλυτη ενθάρρυνση των εργατικών διαδικασιών συμμετοχής και δράσης σε όλα ζητήματα. Συνδυάζεται με την κίνηση μαζών και τη μετωπική συσπείρωση όλων των αγωνιστών.
Η εργατική δημοκρατία εμπεριέχει τη μαζική, λαϊκή επαναστατική βία για τη συντριβή του αστικού κράτους και των υπερεθνικών διασυνδέσεών του, της δολοφονικής δράσης τους. Δεν έχει όμως καμιά σχέση με την “εξόντωση” άλλων ανατρεπτικών ρευμάτων, ούτε με την καταπίεση της ελεύθερης έκφρασης και δράσης όσων παλεύουν για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και των ανταγωνιστικών ταξικών συμφερόντων. Εξάλλου στις αρχές του κομμουνισμού αναγράφεται πως είναι ο «συνεταιρισμός όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι όρος για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
● Για όλα αυτά απαιτούνται τομές σε όλα τα επίπεδα και όχι αναπαραγωγή της λογικής ΣΥΡΙΖΑ. Που οδήγησε σε μια κυβέρνηση αστική, κυβέρνηση κλιμάκωσης, εμπέδωσης και επικίνδυνης δικαιολόγησης των αντιδραστικών αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, εχθρική προς τον λαό, που καμία σχέση δεν έχει με την Αριστερά και τον κομμουνισμό. Απαιτείται η συνολική, ειδικά, αντιπαράθεση με τον νέο διπολισμό και τα διλήμματα που προωθούν η νέα μνημονιακή σοσιαλδημοκρατία με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ και η νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία με τους συμμάχους της.
Την απάντηση στη σύγχρονη αστική αντιδραστικότητα δεν μπορεί να την εκπροσωπήσει η ευρωμνημονιακή αριστερά, συντηρητική εξέλιξη του ευρωκομμουνισμού, που οι υπουργοί της δηλώνουν θρασύτατα “κομμουνιστές” ενώ ψηφίζουν και εφαρμόζουν όλο το αντεργατικό σφαγείο, υπηρετώντας πιστά την ΕΕ, το ΔΝΤ, το κεφάλαιο και την κερδοφορία του. Η άρνηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να συμμετάσχει φέτος στο “Συνέδριο” του Ταλίν (πέρυσι είχε συμμετάσχει στο αντίστοιχο στη Σλοβακία ενώ ο πρωθυπουργός Τσίπρας έχει δώσει πλήρη πολιτική και διπλωματική στήριξη στη νεοφασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας), δεν μπορεί να την “ξεπλύνει”.
Δεν μπορεί επίσης να την εκπροσωπήσει μια αριστερά που αρνείται να θέσει ξεκάθαρα το στόχο άμεσης εξόδου από την αντιδραστική Ε.Ε. και μιλάει για διαταξική παραγωγική ανασυγκρότηση με εγγυήσεις κερδοφορίας για το ελληνικό κεφάλαιο. Μια αριστερά του κοινοβουλευτικού δρόμου, του κυβερνητισμού και της αστικής νομιμότητας, που στο όνομα της επιβίωσης και της κάλυψης των ελάχιστων άμεσων αναγκών δικαιολογεί όλες τις πολιτικές υποχωρήσεις και το διαζύγιο από την αντικαπιταλιστική πολιτική.
Δεν μπορεί να την εκπροσωπήσει ο κομμουνιστικός ρεφορμισμός, που υποχωρεί όταν η ταξική πάλη επιχειρεί να σπάσει τα αστικά όρια στο όνομα της “βιτρίνας” ή του “αρνητικού συσχετισμού”.
Η απάντηση στην αστική αντιδραστικότητα δεν μπορεί να γίνει με όρους παρελθόντος, παρότι δεν πρέπει να φοβηθούμε να μιλήσουμε για την Ιστορία, να αναμετρηθούμε με τις ιστορικές ανεπάρκειες της πρώιμης προσπάθειας των κομμουνιστών. Δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες και μάλλον άθελά τους βοηθούν την αστική προπαγάνδα, οι δυνάμεις εκείνες που δικαιολογούν τα πάντα στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, της Σοβιετικής Ένωσης και του “υπαρκτού” με τη θέση ότι “δεν γινόταν αλλιώς”.
Δεν βοηθούν οι επιδερμικές αναλύσεις που επικεντρώνονται σε πρόσωπα και “προδοσίες” ή θεωρούν αναγκαστική επιλογή την αναπαραγωγή των εκμεταλλευτικών σχέσεων και τον περιορισμό των εργατικών ελευθεριών ώστε “να επιβιώσει ο λαός και να κρατηθεί η Σοβιετική εξουσία”.
Που κάνουν πως δεν βλέπουν το συμβιβασμό και την υποταγή τελικά μεγάλου μέρους του κομμουνιστικού κινήματος με τον ιμπεριαλισμό και τις “δημοκρατικές” αστικές δυνάμεις (λαϊκά μέτωπα, κατάργηση 3ης Διεθνούς, Λίβανοι και Καζέρτες κλπ, κλπ).
Που δεν εμβαθύνουν στα αίτια της αλλοτρίωσης και τελικά κατάρρευσης των “σοσιαλιστικών” κρατών: αντικατάσταση του μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων από το μονόδρομο της “ανάπτυξης” των παραγωγικών δυνάμεων, διακοπή κάθε πορείας απονέκρωσης του κράτους και διεύρυνσης της εργατικής δημοκρατίας προς χάρη της “αναγκαίας” σφιχτής, γραφειοκρατικής διεύθυνσης της παραγωγής και της εξουσίας από μια μειοψηφία που μεταλλάχτηκε τελικά σε νέα εκμεταλλευτική τάξη, αντικατάσταση του διεθνισμού από την “εθνική” πολιτική υπεράσπισης της Σοβιετικής Ένωσης, ανακάλυψη “εσωτερικών εχθρών” που έπρεπε να εξοντωθούν κατά τη σταλινική περίοδο και πολλά άλλα. Που χρησιμοποιούν δηλ. τα αστικά κριτήρια ιστορικής ανάλυσης και όχι τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό.
Σε αυτά τα ζητήματα επιχειρεί να συμβάλει το ΝΑΡ και με το 4ο συνέδριο του. Γι’ αυτό και καλεί σε ανοιχτό και γόνιμο διάλογο για το σύγχρονο αντικαπιταλιστικό και κομμουνιστικό πρόγραμμα, τη συγκρότηση του αναγκαίου Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου, την οικοδόμηση του πόλου της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, καθώς και στην αναβάθμιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που αποτελεί βήμα σε αυτή την κατεύθυνση.
Απευθύνεται στο υπαρκτό δυναμικό συνειδητών δυνάμεων (εργατικών πρωτοποριών, οργανώσεων, ανένταχτων κομμουνιστών) που κατανοούν και «υπηρετούν» την κομμουνιστική αναγκαιότητα, δυνατότητα και τάση της εποχής ώστε με συλλογικό, κριτικό και αυτοκριτικό τρόπο να αναπτύξουμε ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο.
Στα εκατό χρόνια από το μεγάλο άλμα της Οκτωβριανής Επανάστασης, με τη διπλή εμπειρία της νίκης και της ήττας των επαναστατικών κυμάτων του 20ού αιώνα, μπορούμε να διαμορφώσουμε το σύγχρονο εργατικό και επαναστατικό ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ!
Για το “ψωμί – δουλειά – ειρήνη – ελευθερία” της εποχής μας και την αντικαπιταλιστική ανατροπή της αντιδραστικής εκστρατείας του κεφαλαίου.
Με τις κόκκινες σημαίες του σήμερα θα συνεχίσουμε τις μάχες του Οκτώβρη, του ΕΑΜ και του ΔΣΕ, των Κουβανών και Βιετναμέζων επαναστατών, των μεγάλων και ανατρεπτικών εργατικών αγώνων.
Γνωρίζουμε πως ωριμάζει μια ανώτερη αναμέτρηση στην ιστορία των ταξικών αγώνων, ανοιχτή σε πολλαπλές και απρόβλεπτες παραλλαγές, αλλεπάλληλα αγωνιστικά επεισόδια, κοινωνικές εκρήξεις και ενδιάμεσες ανακωχές, που θα περιστρέφονται αμείλικτα γύρω από δύο βασικά, αντίθετα και ασυμφιλίωτα ενδεχόμενα: Ή αυτοί ή εμείς!
ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Αθήνα 31 Αυγούστου 2017
“…………..ανακάλυψη «εσωτερικών εχθρών» που έπρεπε να εξοντωθούν κατά τη σταλινική περίοδο και πολλά άλλα.”
Δηλαδή, η θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι ότι αυτοί που “εξοντώθηκαν”, δεν ήταν κατά κύριο λόγο, “εσωτερικοί εχθροί”? Άδικα΄”πήγαν” οι άνθρωποι….!
Μα το συνέδριο στο Ταλίν, έγινε ακριβώς για να καταδικάσει τις άδικες εξοντώσεις των “εσωτερικών εχθρών” κατά την σταλινική περίοδο!
Η ανακοίνωση πάντως, έχει κι άλλα “μαργαριτάρια”, αλλά νομίζω ότι το κορυφαίο είναι το παραπάνω. Ελπίζω η ανακοίνωση, να μην πέσει στα χέρια του υπουργού δικαιοσύνης της Εσθονίας, γιατί ………δεν ξέρω πως είναι να αναφωνεί στα εσθονικά: “Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται!!!!”…….
KAI μη χειροτερα.
Τι κάνεις λαθραναγνωστη; Κουκιά σπέρνω! Ο,τι να ναι γράφεις! Ανερμάτιστα, ανιστόρητα και …αβάδιστα..
Φίλε μου, η ανακοίνωση του ΝΑΡ, προσπαθεί να “καθίσει ανάμεσα σε δυό σκαμνιά” και τελικά, το ένστικτο να μην πέσει κάτω, την κάνει αυτόματα να κάθεται στο ένα. Αυτό της απαξίωσης και της καταγγελίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Για τα εγκλήματα του σταλινισμού, έγινε το συνέδριο στο Ταλίν, για -εξόντωση “εσωτερικών εχθρών”(έτσι με εισαγωγικά από το κείμενο της ανακοίνωσης) κατά την σταλινική περίοδο- μιλάει και η ανακοίνωση…….
Μπράβο!!
Σοσιαλισμός/κομμουνισμός είναι η κοινωνία στην οποία απονεκρώνονται το κράτος, οι κοινων. τάξεις και επομένως και τα κόμματα. Ταυτόχρονα κομμουνισμός ονομάζεται η κίνηση που καταργεί την κάθε φορά υπάρχουσα τάξη πραγμα΄των προς την κατεύθυνση της απονέκρωσης κράτους (οποιουδήποτε κράτους), κοινωνικών τάξεων και κομμάτων, προς όφελος της κοινωνίας των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών!
Εάν μελετήσουμε την εμπειρία, τα ιστορικά στοιχεία κλπ των χωρών του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” θα διαπιστώσουμε πως δεν κινούνταν προς αυτά που προανέφερα, δλδ προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό. Δίκιο έχει το κείμενο του ΝΑΡ. Επίσης διαβάστε και το βιβλίο του Κώστα Κάππου “κριτική του σοβιετικού σχηματισμού”. Η ορθή υλιστική/διαλεκτική μεθοδολογία και τα συμπεράσματα του σ. Κώστα Κάππου, είναι παρόμοια με του ΝΑΡ:
https://www.ianos.gr/person/kappos-kostas-0040471.html
Δηλαδή ο σοσιαλισμός είναι το ίδιο με τον κομμουνισμό; Μιλάμε για μεγάλους μαρξιστές εδώ. Και βέβαια, αφού μας λες δίκιο έχει το ναρ τα λέει και ο κάππος θα το δεχτούμε.
Αφού λοιπόν, θέλετε να πείτε τα δικά σας γιατί δεν κάνετε μια έρευνα που να δείχνει για τις δίκες αν ήταν κατανοητές ή όχι με βάση και την ιστορική περίοδο (γιατί είπαμε: ιστορικός υλισμός) και να αφήσετε την πτωματολογία και τα φιλοεσθονικά αρθράκια που γράφονται απλώς και μόνο για τη συναισθηματική φόρτιση.
@lathranagnostis
είναι ο κήπος με τους μαργαρίτες! Εκανα μια απόπειρα κατανόησης από την μέση και κάτω, εκεί, που υποτίθεται αρχίζει το “δια ταύτα”.
Χάος, σήκωσα τα χέρια!
Πολυσημίες, αμφισημίες, ανακολουθίες, αυτοαναιρέσεις (…”Αναιρέσεις”!), αντιφάσεις, νεολογισμοί-υποκειμενισμοί κλπ., κλπ., ό,τι τραβάει η ψυχούλα σου με κομμουνίζουσα ορολογία, με λίγα λόγια “πολιτικός κομμουνιστοπατερισμός”, (κατά το “εργατοπατερισμός”)! Κυριολεκτικά, ούτε τρείς λέξεις στη σειρά, που να μπορεί κανείς αριστερός (εκτός εισαγωγικών), όχι κομμουνιστής η φιλοκομμουνιστής, να συμφωνήσει η έστω να ανεχτεί!
Πάντως νόημα υπάρχει:
“Φασίστες, μπορεί να έχετε δίκηο για τον Στάλιν και την Σοβιετία, δε διαφωνούμε σε αυτά, αλλά ….υπάρχει και η δημοκρατική κομμουνιστική αριστερά, εμείς, (το …ΝΑΡ!) μαρκούζε, τροτσκιστές, κλπ., που θα σας θάψει (εδώ πολλά πομπώδη, ταρατατζουμ κ.α.), μαζί με τον ολοκληρωτικό καπιταλισμός σας“.
Τώρα, αυτό, αν δεν είναι η αναπαραγωγή του κλασσικού αποπροσανατολιστικού πολιτικού δικομματισμού στο επίπεδο της ιδεολογίας, τι είναι; Πέρα από ρητορίες, ανακαλούν στην τάξη το βαλτικό Φασισταριό, γιατί με αυτόν τον grop αντισταλινισμό άθελά τους ξεσκεπάζουν την βασική πολιτική αντίθεση, που μπορεί να οδηγήσει σε αθέμιτη συνειδητοποίηση.
Δυστυχώς, σε κάθε κρίσιμη στιγμή, ο “πασόκικος” χαρακτήρας δεν μπορεί να κρυφτεί.
@ένας
Οι Πολυσημίες, αμφισημίες, ανακολουθίες, αυτοαναιρέσεις, δεν είναι λόγω κακής γνώσης της γραμματικής ή του συντακτικού, που κάνουν και τον άλλο φίλο μας τον “Ζήση” να μπερδεύεται. Είναι η αντανάκλαση της προσπάθειας που κάνει το ΝΑΡ στην ανακοίνωσή του, να σταθεί ανάμεσα σε δυο σκαμνιά, να κρατήσει ίσες αποστάσεις, ανάμεσα στην κυρίαρχη αστική αντίληψη περί πλουραλισμού και των νομοτελειών της επανάστασης.
Δεν καταλαβαίνουν ότι επανάσταση με μικροαστικούς πλουραλισμούς απλά δεν γίνεται, δεν τους αντέχει. Η κομμούνα, που ο επαναστατικός ρομαντισμός της, τόσο πολύ τους γοητεύει, δεν τους δίδαξε τίποτα πρακτικό, όσο κι αν ο Μαρξ το έκανε “παϊδάκια” και τους του σέρβιρε στο πιάτο!
Κι όλη αυτή η πολιτική μανούβρα, εκδηλώνεται και γλωσσικά. Δεν μπορούν να καταλάβουν οι φίλοι μας ότι σε περιόδους πόλωσης, το να σταθείς “κάπου ενδιάμεσα”, είναι αδύνατον. Η εντροπία των καιρών, θα σε ρίξει σε κάποιον πόλο από τους δύο…….και κατά κανόνα, σε εκείνο τον πόλο όπου σε σπρώχνει η κυρίαρχη προπαγάνδα της άρχουσας τάξης.
…εκτός κι αν κολυμπήσεις κόντρα στο ρεύμα!
Όποτε καταδικάζεται τα εγκλήματα της σταλινικής περιόδου ή όχι; Γιατί αυτό είναι το θέμα και όχι γενικά και αόριστα συζητήσεις περί πολιτικών κριτηρίων και πολιτικού προγράματος. Για την ταμπακέρα λοιπόν υπάρχουν στην ανακοίνωση δύο μόνο νήξεις:
1) “Η εργατική δημοκρατία εμπεριέχει τη μαζική, λαϊκή επαναστατική βία για τη συντριβή του αστικού κράτους και των υπερεθνικών διασυνδέσεών του, της δολοφονικής δράσης τους. Δεν έχει όμως καμιά σχέση με την «εξόντωση» άλλων ανατρεπτικών ρευμάτων, ούτε με την καταπίεση της ελεύθερης έκφρασης και δράσης όσων παλεύουν για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και των ανταγωνιστικών ταξικών συμφερόντων.” –> Όποτε τι λέτε εδώ για την εξόντωση όσων δεν ήταν κομμάτι των ‘ανατρεπτικών δυνάμεων’; Η κατηγορίες κατα του κομμουνισμού είναι ακριβώς για αυτό το σημείο, οτι ήταν εξαιρετικά βίαιος προς όλους. Η διατύπωσή σας είναι σαν να λέει ότι κακως οι κομμουνιστές σκότωσαν άλλους κομμουνιστές αλλά αυτό δεν αρκεί προφανώς.
2)Κάνεται κριτική σε αυτούς στην αριστερα “Που δεν εμβαθύνουν στα αίτια της αλλοτρίωσης και τελικά κατάρρευσης των «σοσιαλιστικών» κρατών: (…) ανακάλυψη «εσωτερικών εχθρών» που έπρεπε να εξοντωθούν κατά τη σταλινική περίοδο και πολλά άλλα” —> Εδώ λέει οτι οι σταλινικές εκκαθαρίσεις ήταν αίτιο αλλότριωσης των σοσιαλιστικών κρατών (απολύτως σωστό) και ότι αυτοί που δεν το βλέπουν αυτό στην αριστερά έχουν λάθος (πολύ σωστή εκτίμηση επίσης). Το ερώτημα είναι: είστε κατά των εκαθαρίσεων γιατί ήταν λάθος καθέ αυτές ή γιατί οδήγησαν σε κατάρευση; Νομίζω ότι απαντάτε το δευτερο το οποίο και είνια προβληματικό. Αν δηλαδή οι εκαθαρίσειες δεν οδηγούσαν σε εκφυλισμό και κατάρευση και αν στο μέλλον οι εκκαθαρίσεις δεν θα έχουν εκφυλιστικό χαρακτήρα, τότε θα είναι καλές;
Ελα ρε “Ζήση”, ….τα καταδικάζουν!
Αυτό προσπαθούν να σου πουν οι άνθρωποι…
Οι εκκαθαρισεις ηταν σχεδιασμενα πογκρομ εναντιον της Αντιπολιτευσης, αλλα και καθε ενος που πιθανον να αποτελουσε κινδυνο για την σταθεροτιτα της γραφειοκρατιας. Δεν ηταν εργατικη επαναστατικη βια διοτι ο φορεας και ο ιθυνον νους δεν ηταν ο λαος αλλα η εξουσιαστικη καστα των περιξ του Σταλιν και της γραφειοκρατιας. Εκτελεστικα οργανα ηταν οσοι υπο το κρατος του φοβου δεν μπορεσαν να σηκωσουν αναστημα στην εξουσια αυτη.
Η εξισωση κομμουνισμου=σταλινισμου δεν ειναι ιστορικο ζητημα. Ειναι κομβκο σημειο της συνειδητοποιησης για το τι θα ειναι ο κομμουνισμος.
Το εξουσιαστικο σταλινικο καθεστως ηταν θνησιγενες το ιδιο οπως και ο καπιταλισμος. Κατερρευσε οχι απο εξωτερικη επεμβαση αλλα απο εσωτερικη ασταθεια.
Οποιαδηποτε μελλοντικο εγχειρημα, εφοσον εχει ή αποκτησει τα χαρακτηριστικα του σταλινισμου, θα ειναι και αυτο θνησιγενες. Και αυτο διοτι αποτελει νομοτελεια οι φορεις της εργατικης επαναστατικης βιας, οταν εδραιωθουν στην εξουσια να μετατρεπονται σε γραφειοκρατες-εξουσιαστικη καστα.
Μονο η διαρκης επαγρυπνηση της ιδιας της εργατικης ταξης μεσα απο τα σοβιετ με ουσιαστικες εξουσιες και αυτο μονο αν και οταν. Δεν υπαρχει επαναστατικη θεωρια με την θετικη εννοια διοτι ολες οι επαναστατκες προσπαθειες στον εικοστο αιωνα μετατραπηκαν ειτε σε δικτατοριες (ανατολικη ευρωπη) ειτε σε κρατικο καπιταλισμο (κουβα κινα κορεα).
Μονο τα σοβιετ σαν αυθορμητος λαικος σχηματισμος μπορει να αποτελεσουν μελλοντικο υποδειγμα. Χωρις τα σοβιετ δεν θα υπηρχε οκτωβριανη επανασταση ουτε
Ευχαριστούμε για τη μετάφραση της ακροδεξίας προπαγάνδας μέσω του ΣΕΚ generator, αλλά τα ίδια που γράφεις τα έχουμε χιλιακούσει από ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Χατζηνικολάου και άλλους αριστερούς κολαούζους του συστήματος. Κάτσε σπίτι σου και σκέψου γιατί μας λες τα ίδια με το Ταλίν αν έστω θες να μιλάς στο όνομα του κομμουνισμού.
Αλήθεια γιατί κανείς από τους λαλίστατους εδώ δεν απάντησε στο σχόλιο του μουλά που τα είπε μια χαρά στο υπέροχο διαλεκτικό/υλιστικό κκε και οι δίκες της μόσχας;
Δυστυχώς, οι φίλοι του ΚΚΕ δεν χαμπαριάζουν από διαλεκτική και από ιστορικό υλισμό.
Το κείμενο του ΝΑΡ πολύ σωστά επισημαίνει πως η αντικομμουνιστική υστερία αστικών τάξεων και ΜΜΕ έχει ως στόχο να αποτρ΄ψει τους λαούς της Ευρώπης από το να επιλέξουν τον κομμουνισμό ως απάντηση στην καπιταλιστιή βαρβαρότητα. Αυτός είναι ο κύριος στόχος των καπιταλιστών. Για αυτό προσπαθούν με τερατώδη ψέματα να εξισώσουν κομμουνισμό και φασισμό: Για να βγει λάδι και το μόνο “δημοκρατικό” πολιτικό σύστημα, η καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Επίσης πολύ σωστά συνεχίζει το κείμενο, με την διαπίστωση πως, αβάντα σε αυτή την προσπάθεια των αστικών τάξεων, είναι, να κρύβεις κάτω από το χαλάκι τα λάθη και τις ανεπάρκειες των κομμουνιστών της ΕΣΣΔ τη δεκαετία του ’30 οι οποίοι πέτυχαν στην προσπάθεια επιβίωσης, αλλά απέτυχαν στην προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού/κομμουνισμού. Διότι, όπως εξηγήσαμε διάφοροι σε άλλη ανάρτηση της Παντιέρας στους φίλους του ΚΚΕ, καλό είναι φίλοι, να μην μπερδεύετε την Λωζάννη με την Κοζάνη, και τις πολιτικές επιβίωσης της ΕΣΣΔ με την πορεία σοσιαλιστικής/κομμουνιστικής οικοδόμησης. Αυτά τα δύο σχετιζονται, αλλά δεν ταυτίζονται.
Εννοείται ότι θα μπορούσαν να οικοδομούν σοσιαλισμό χωρίς να έχουν την εξουσία στη Ρωσία. Είναι γνωστή μαρξιστική θέση αυτή.
μεταβατικέ αμπλαουμπλιστή, εννοείται πως χωρίς εξουσία δεν μπουρείς να εδραιώσεις σοσιαλισμό. Όπως δεν μπορείς να εδραιώσεις σοσιαλισμο, αν βαφτίζεις την μάχη για την επιβίωση “σοσιαλισμό”. Οχι φίλε μου.
Ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός δεν είναι ανεμοδούρα να τον στριφογυρίζεις όπως σε βολεύει φίλε. είναι η κοινωνία χωρίς τάξεις και κράτος, και παράλληλα είναι η κίνηση που καταργεί κάθε υπάρχουσα τάξη πραγμάτων προς αυτή την κατεύθυνση. Είτε σου αρέσει, είτε όχι. Και οι κοιωνίες της ανατολικής ευρώπης δυστυχχώς δεν πήγαν προς αυτή την κατεύθυνση και οι ρίζες των αιτιων βρίσκονται στηνδεκαετία του ’30.
Τι λες μωρέ!? Υπάρχει περίπτωση να διαχωρίσεις τη μάχη για την επιβίωση και μάλιστα να την αντιπαραθέσεις, στις υπόλοιπες προσπάθειες για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού? Αν δεν υπάρξει επιβίωση, με ποιούς και που θα κάνεις σοσιαλισμό? Στον Άρη με τους αρειανούς ή στο διαδίκτυο?
…..και μην τα κάνεις όλα μαζί χωριάτικη σαλάτα. Στον σοσιαλισμό υπάρχει και παραϋπάρχει κράτος και μάλιστα ισχυρό!
ΝΑΙ! ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως υπάρχει περίπτωση και μάλιστα με πάρα πολλές πιθανότητες, στο να διαχωριστεί στην πράξη η μάχη για την επιβίωση από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού!
Δεν θες να το καταλάβεις, ούτε εσύ ούτε το ΚΚΕ: Σοσιαλισμός χωρίς επιβίωση της επαναστατημένης κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξει. Αλλά η μάχη της επιβίωσης να κερδηθεί και η κοινωνία να μην πάει προς το σοσιαλισμο ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΕΙ. Και μάλιστα είναι αυτ΄΄ο που έγινε στην ΕΣΣΔ με κρίσιμη την δεκαετία του ’30
Και ξέρεις φίλε λαθραναγνώστη, ΠΩΣ μπορούν να διαχωριστούν στην πραξη οι πολιτικές επιβίωσης από τις πολιτικές που οικοδομούν τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό; Να σου πω:
α. Ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός είναι η κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, προς μια ΑΤΑΞΙΚΗ και ΑΚΡΑΤΙΚΗ κοινωνία. Σωστά; ΣΩΣΤΑ! Η χώρα/κοινωνία όμως που έχει μόλις γκρεμίσει την αστική της τάξη πραγματοποιώντας σοσιαλιστικήεπανάσταση έμεινε μόνη της… Έχει ή δεν έχει ανάγκη αυτ’ηη ηη επαναστατημενη χωρα ΚΑΙ από μια ισχυρή κεντρική διοίκηση και από ένα ισχυρό κράτος προκειμένου να αντέξει μια ιμπεριαλιστική επέμβαση; Θα απαντήσω, ότι μάλλον έχει.
Το ισχυρό κράτος όμως, από ΤΙ έχει ανάγκη; Έχει ανάγκη από μια επίσης ισχυρή γραφειοκρατία που πραγματώνει την κεντρική διοίκηση. Με την σειρά της η γραφειοκρατία τι πετυχαίνει και σε ΤΙ μετεξελίσσεται;
Πετυχαίνει να αναγνωριστεί ο αναγκαίος ρόλος της και να μετουσιωθεί σε πρωτεύον για την κοινωνία ρόλο και δεύτερον μετεξελίσσεται σε ένα κοινωνικό στρώμα ατόμων που ξέρουν/γνωρίζουν να δοικούν, είναι αυτό το κοινό γνώρισμα που τα ενώνει, είναι αυτός ο ρόλος που αποτελεί την κοινωνική και πολιτική βάση συνειδητοποίησης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που έχει η γραφειοκρατία σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία. Και αυτό, ελάχιστα απέχει πια, από την μετεξέλιξή της σε νέα άρχουσα τάξη….
συνέχεια…
β. Γιατί έχεις παντελώς λάθος και εσύ και το ΚΚΕ με το να λέτε πως στον σοσιαλισμό έχουμε κράτος και μάλιστα ….ισχυρό; Να σου απαντήσω φίλε λαθραναγνώστη:
Αφού ανατρέψουμε/τσακίσουμε το αστικό κράτος νομίζεις λαθραναγνώστη ό,τι καθάρισες; Στην έννοια κράτος φίλε λαθραναγνώστη, δεν κοτσάρεις μετά την επανάσταση μια ταμπέλα “εργατικό κράτος” και καθάρισες νομίζοντας ο αφελής ή ο δολερός (ανάλογα αν είσαι στο τιμόνι ή στο αμπάρι) πως οικοδομείς και σοσιαλισμό! Το κράτος είναι ένα α. συνολο μηχανισμών εποτπείας, διοίκησης και ελέγχου της κοινωνίας, που δημιουργήθηκε εξαιτίας της εμφάνισης των τάξεων και των ταξικών συγκρούσεων και λόγω αυτού, από την ανικανότητα της κοινωνίας ως σύνολο, να αυτοδιευθυνθεί. β. παράλληλα το κράτος είναι πια, εδώ και αιώνες, ο βασικός τρόπος οργάνωσης τωνκοινωνιών που αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία των ανθρώπων.
γ. Το κράτος όμως φίλε λαθραναγνώστη, είναι και κάτι ακόμα: Ως σύνολο μηχανισμών οργάνωσης, διοίκησης, εποπτείας και ελέγχου μιας κοινωνίας μπορεί να παίξει τον ρόλο γέννησης μιας νέας άρχουσας τάξης, όταν η παλιά εκλείψει για διάφορους λόγους. Γιατί; Διότι το κράτος είναι ΗΔΗ αποκομμένοο από την κοινωνία και η τάση του ως σύνολο μηχανισμώνν που προανέφερα, είναι να αποκόπτεται πάντα από την κοινωνία και να τίθεται πάνω από την κοινωνία.
Και πως αποκόπτεται από την κοινωνία; Αποκόπτεται βάσει των ρόλων που έχει αποδεχθεί η κοινωνία πως πρέπει να έχει: Διοίκηση, έλεγχος, οργάνωση, εποπτεία του συνόλου, καταστολή. Οι ρόλοι αυτοί έχουν ανάγκη από ύπαρξη στεγανών, έχουν ανάγκη από ύπαρξη του ακατδίωκτου για τα μέλη τους, διαμορφώνουν κοινωνικές σχέσεις και προσωπικότητες ελιτίστικες και αυταρχικές.
Όλα τα παραπάνω, τα είχε και αυτά, ανάγκη η σοβιετική κοινωνία, διότι ως μια ταξική, σχετικά καθυστερημένη και ιμπεριαλιστικά αποκλεισμένη χώρα/κοινωνία, δεν μπορούσε να περάσει στην αυτοδιέυθυνση (=κομμουνισμός) των ελέυθερα συνεταιρισμένων παραγωγών, έπρεπεπ πρώτα να δώσει και χρησιμοποιώντας τα παραπάνω την μάχη της επιβίωσης. Έτσι, ενώ και βάσει αυτών των παραπάνω που χρησιμοποίησε (κράτος, γραφειοκρατία, και ό,τι αυτά συνεπάγονται) κέρδισε την επιβίωση, αλλά ΕΞΑΙΤΙΑΣ πάλι αυτών (ύπαρξη κράτους, αναγκη γραφειοκρατίας, παγίωσ’η της ως νέα άρχουσα τάξη της ΕΣΣΔ κλπ), ΕΧΑΣΕ την μάχη της οικοδόμησης του σοσιαλισμού/κομμουνισμού.
Είπες ότι θα μου πεις “ΠΩΣ μπορούν να διαχωριστούν στην πραξη οι πολιτικές επιβίωσης από τις πολιτικές που οικοδομούν τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό”.
Περιμένω!
Σου απάντησα και μάλιστα τεκμηριωμένα. Διάβασε
Ότι πεις!!
Αφού κατορθώσατε να διαχωρίσετε το διαλεκτικό δίπολο Οικοδόμηση/Επιβίωση, να αναμένουμε και τετραγωνισμό του κύκλου…… και γιατί όχι και την κατασκευή του αεικίνητου! Εξ άλλου, δια της φιλοσοφικής οδού, τα πάντα είναι δυνατά!
μαρξισμός από τα λιντλ!
α. Άρα σύμφωνα με εσένα δε γίνεται να νικήσουμε σε μια επανάσταση αφού πάντα θα εμφανίζεται η γραφειοκρατία που στελεχώνει το κράτος και θα εξελίσσεται σε άρχουσα τάξη
β. το β σκέλος είναι χλέπα στα μούτρα του Μαρξ και της ανάλυσης του κράτους ως όχι κάτι έξω από την κοινωνία όπως το λες και το μεταφέρεις εσύ, αλλά ως συνολικού εκφραστή μια τάξης και όργανο επιβολής της κυριαρχής μιας τάξης πάνω στις άλλες.
μεταβατικέ αμπλαουμπλιστή ξαναχτύπησες!
α. σύμφωνα με την διαλεκτική λοιπόν, γίνεται να νικήσουμε σε μια επανάσταση, αρκεί να κατανοήσουμε από σήμερα κιόλας, πως οι πολιτικές επιβίωσης δεν ταυτίζονται με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και πως μορφές όπως το αναγκαίο και μετεπαναστατικά εργατικό κράτος και η αναγκαία ως ένα βαθμό γραφειοκρατία, χρειάζεται να αντιρροπούνται από πολιτικές που θα διαχέουν την εξουσία στην βάση της κοινωνίας,
β. Μια χαρά διαλεκτική/υλιστική ανάλυση έκανα. Αυτό που επισημαίνεις, το έγραψα και ΑΝ είχες διαβάσει αυτά που έγραψα, θα το είχες αντιληφθεί.
Βλακείες λετε. Αν ήσασταν εσεις γραφεοκρατες, χωρις την υποχρεωση να ελέγχεστε από κανενα, και με μονη υποχρεωση να τηρειτε τις νορμες και τα πενταετή, τι θα κανατε. Δεν θα κοιτάγατε να προσκολληθείτε στην ηγετικη ομαδα και να φυλατε τον κ@λ@ σας και να καταδίδετε οποιον μπορούσατε; Θα το παιζατε ηρωες;
Βεβαια καποιοι όπως ο Τροτσκι, και η Αντιπολιτευση το επιχειρησαν αλλα δυστυχως απετυχαν να νικησουν την δικτατορια του τρομου.
Απορώ που ασχολείσαι ρε φίλε. Δε βλέπεις ότι δε νιώθουν;
Ενδιαφέρον κείμενο:
http://www.narnet.gr/articles/%CE%B7-%CE%BF%CE%BA%CF%84%CF%89%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CE%BC%CE%B1%CF%82
Μιλάτε για ανακάλυψη εσωτερικών εχθρών, όταν οι ίδιοι οι τροτσκιστές ομολογούν ότι ο Τουχατσέφσκι με τη λεγόμενη αντιπολίτευση ετοίμαζαν πραξικόπημα ενάντια στην ηγετική ομάδα των μπολσεβίκων,Στάλιν,Καγκανόβιτς κλπ.Ο Βόλεμπεργκ μιλά για παλατιανή επανάσταση,palace revolution,και ο Ντόυτσερ για πραξικόπημα,coup d etat.
Τα δε παραμύθια του Τρότσκυ στην επιτροπή Ντιούι ότι τάχα δεν είχε καμιά σχέση με τους αντιπολιτευόμενους ,καταρρίπτονται και πάλι από τροτσκιστικές πηγές,P.Broue και Cahiers L.TROTSKY.
Στα τετράδια αρ.72,γράφουν ότι ενώ ο Τρότσκι το 1928-29 θεωρούσε τους δεξιούς και τους Μπουχαρινικούς σαν αυθεντικούς πράκτορες του θερμιδόρ,το 1932 δεν αντιτίθετο σ’ένα κοινό μέτωπο μαζί τους.Με όλους και με όλα τα μέσα ενάντια στο σοσιαλισμό.