Εργατική πολιτική για το μέρος και το όλο. Το επαναστατικό κόμμα στο κίνημα
Εισήγηση του Νίκου Πελεκούδα στην εκδήλωση: 100 χρόνια από το θάνατο του Β.Ι. Λένιν- Η πολιτική και θεωρητική συμβολή του για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, 11/2/2024
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Είναι σαφής η ύπαρξη τριών επιζήμιων πλευρών ανάγνωσης και «αξιοποίησης» της σκέψης του Λένιν γενικά, αλλά και ειδικά στο θέμα αυτής της εισήγησης. Η πρώτη αφορά μια εξιδανίκευση, «αγιοποίηση» όπως συνηθίζουμε να λέμε και απουσίας οποιασδήποτε κριτικής. Η δεύτερη ταυτίζεται με τις γνωστές επίσης αιτιάσεις πως το έργο του είναι απόλυτα και αποκλειστικά καθορισμένο από την ιστορική εποχή και το ρωσικό κοινωνικό οικονομικό σχηματισμό. Κοινώς μεγάλος και σημαντικός ήταν για τότε και εκεί. Η τρίτη διάσταση η οποία είναι ενδεχομένως και πιο επικίνδυνη από τις προηγούμενες αφορά έναν εκλεκτικισμό της ίδιας της σκέψης του Λένιν, όπου τσιτάτα χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν ανάγκες της στιγμής, πέφτοντας και στα δύο προηγούμενα λάθη. Έξω από το ιστορικό πλαίσιο που διατυπώθηκαν, και πάντα με τάση να επιβεβαιώνεται σε κάθε περίπτωση ο μεγάλος επαναστάτης. Το τελικό αποτέλεσμα είναι να μην γίνεται κατανοητό το περιβάλλον και οι αντιπαραθέσεις που επιχειρούσε να παρέμβει και φυσικά να δυσφημείται ουσιαστικά, ο πυρήνας και η μεθοδολογία της σκέψης του, με στόχο την επανάσταση, και ο οποίος μπορεί να παίξει ένα προωθητικό ρόλο στο εγχείρημα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.
Στην παρούσα εισήγηση στο κέντρο του ενδιαφέροντος βρίσκεται το χρονικό διάστημα της αποκρυστάλλωσης της βασικής αντίληψης του Λένιν για τη συγκρότηση του Κόμματος και τη σχέση του με το κίνημα (πολιτική και οικονομική πάλη), ιδιαίτερα το εργατικό για την ιστορική εποχή που παρεμβαίνει. Αναφερόμαστε δηλαδή στο χρονικό διάστημα κυρίως από το 1899 έως και το 1904, χωρίς να παραβλέπουμε και μετέπειτα παρεμβάσεις πάνω στα ζητήματα.
Στόχος είναι να αναδειχτεί ο επαναστατικός και διαχρονικός πυρήνας της σκέψης του Λένιν, εισαγωγικά φυσικά σε μια αναγκαία συλλογική συζήτηση του εγχειρήματός μας, που τείνει να υπερβαίνει το χρονικό προσδιορισμό της διατύπωσής του και φυσικά χωρίς καμία πρόθεση απόδοσης κανενός παπικού αλάθητου. Αυτό άλλωστε ήταν και κάτι που και ο ίδιος το απεχθανόταν. Προτείνονται λοιπόν 11 συγκεκριμένα σημεία με τα κριτήρια που παρουσιάστηκαν προηγουμένως.
Γενικά το βασικό ζήτημα από το οποίο προκύπτει όλη η επιχειρηματολογία του Λένιν, σε σχέση με το ζήτημα της πολιτικής του Κόμματος και της σχέσης του με τα κινήματα είναι εάν η σοσιαλδημοκρατία θα υπάρξει ως ένα Κόμμα για την κοινωνική επανάσταση ή ως ένα δημοκρατικό κόμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Η σχέση αλλά και η αυτοτέλεια αυτών των δύο πλευρών πολιτικής διαπερνά όλο τον προβληματισμό του. Τα κείμενα που αφορούν και τις δυο αυτές πλευρές έχουν χαρακτήρα πολεμικό, μάχης. Ο Λένιν παρουσιάζει τις δικές του θεωρητικές απολήξεις με στόχο αυτές να έχουν συγκεκριμένα οργανωτικά αποκρυσταλλώματα και λαμβάνοντας υπόψη του την κίνηση της ίδιας της εργατικής τάξης.
Στις αρχές του 20ου αιώνα στη Ρωσία, η βιαιότητα της απολυταρχίας έδειχνε, όπως επισήμαινε ο ίδιος, να σβήνει κάθε διαφορά ανάμεσα στα σοσιαλδημοκρατικά (κομμουνιστικά) καθήκοντα για την πολιτική πάλη, με αυτά ενός εργατικού συνδικάτου. Η αφύπνιση του εργατικού κινήματος σε ένα περιβάλλον γενικής απαγόρευσης κάθε συλλογικής μορφής αγώνα, ακόμα και της απεργίας, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις υποκατάστασης της κομμουνιστικής επαναστατικής πολιτικής με μια «πολιτικοποίηση της οικονομικής δουλειάς». «Έχει μεγάλη σημασία η ασήμαντη καθημερινή δουλειά», «οι εργάτες δίνουν μάχες όταν βλέπουν κάποιο άμεσο όφελος», «να πολιτικοποιήσουμε την οικονομική πάλη ενάντια στην κυβέρνηση», «οι εργάτες μπορούν μόνοι τους αυθόρμητα να κινηθούν προς τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική» ήταν μερικά από τα επιχειρήματα των αντιπάλων του Λένιν. Επιχειρήματα που αναπαράγονται οριακά αυτούσια στο παρόν, από τους σημερινούς υπερασπιστές της οικονομικής-μερικής-κινηματικής δράσης και των αυθόρμητων εκδηλώσεων. Της υποκατάστασης τελικά της συνολικής θεωρητικής και πρακτικής προγραμματικής επαναστατικής κομμουνιστικής πολιτικής από οποιοδήποτε κίνημα ή από το εργατικό κίνημα ως έχει.
Είναι άλλωστε ο ίδιος ο σύγχρονος καπιταλισμός, στο σημερινό στάδιό του, που ξεριζώνοντας κατακτήσεις αιώνα και πλέον, οδηγεί στην ίδια πολιτική συμπεριφορά τμήματα των κοινωνικών αγώνων. Έχει άλλωστε τεράστιο ενδιαφέρον και για την ιστορική εποχή που συζητούμε τη λενινιστική θεωρία και πράξη, το γεγονός πως την ίδια στιγμή που οι πρωταγωνιστές όλων των μεγάλων εξεγέρσεων στον πλανήτη (Γαλλία, Η.Π.Α., Χιλή σαν ένα μικρό παράδειγμα) αλλά και ριζοσπαστικών και συγκρουσιακών εργατικών και κοινωνικών αγώνων αναζητούν δύσκολα, μειοψηφικά και προς το παρόν χωρίς ορατό αποτέλεσμα όρους εμφάνισης μιας σύγχρονης επαναστατικής αντικαπιταλιστικής στο ελάχιστο πολιτικής και κοινωνικής οργανωμένης πρωτοπορίας, υπάρχουν πάμπολλοι «κόλακες» τους οι οποίοι αρκούνται σε όσα «αυθόρμητα» συμβαίνουν. Έτσι το νήμα της συνέχειας αυτών των κινήσεων των υπό εκμετάλλευση όπου γης κόβεται, είναι υποχρεωμένοι να αρχίζουν από την αρχή, χωρίς σχέδιο.
ΤΑ 11 ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ
1. Η συζήτηση είναι για το Λένιν διεθνής. Για τα ζητήματα αυτά υπάρχουν σχηματισμένες τάσεις εντός της σοσιαλδημοκρατίας, αναφέροντας όπως πάντα έκανε στα έργα του ποιες είναι αυτές και με ποιους πολιτικούς ηγέτες. Ο προβληματισμός για την ύπαρξη ενός επαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος δεν αποτελεί μια εμμονή μιας κάστας εντός αποκλειστικά του εθνικού ρωσικού χώρου. Ακόμα περισσότερο είναι ζήτημα που απασχολεί την ίδια την εργατική τάξη και τους πρωταγωνιστές των κοινωνικών αγώνων. Η ανάγκη της γνώσης του τί και πώς συμβαίνει έξω από τα εθνικά σύνορα που αναπτύσσεται η δράση μας, είναι ένα στοιχείο όλο και πιο ευδιάκριτο στους ίδιους τους εργαζόμενους, με όρια, στρεβλά, επιλεκτικά, αλλά υπάρχει. Η ταξική πάλη στον εθνικό χώρο αποτελεί τμήμα μια παγκόσμιας κίνησης της εργατικής τάξης και των επαναστατικών πρωτοποριών της. Η διαχρονική αλλά και η επίκαιρη κρισιμότητα αυτής της πλευράς της επαναστατικής κομμουνιστικής πολιτικής είναι προφανής σε μια εποχή όξυνσης κάθε αντίφασης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού που τείνει να ενώνει τους εκμεταλλευόμενους πάνω στην ατζέντα της πάλης τους, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να ορθώνει τείχη κάθε είδους εθνικών ιδιομορφιών.
2. Η ανάγκη για θεωρία που θα εξοπλίσει το Κόμμα, επαναστατική, μαρξιστική, απέναντι σε μια γενικευμένη άρνηση της θεωρίας, ενάντια σε κάθε ολοκληρωμένη θεωρία που εκδηλώνεται με έλλειψη αρχών και με εκλεκτικισμό. Αυτή άλλωστε είναι και η βάση της επίθεσης που εξαπολύει ο Λένιν ενάντια σε όσους διεκδικούν ελευθερία κριτικής, και αποδεικνύει ότι στην πράξη οι υπερασπιστές αυτής της ελευθερίας κριτικής στο μαρξισμό, εκφράζονται με την άρνηση η θεωρία να είναι ιδιαίτερο και σταθερό μέτωπο που θα το αντιμετωπίζουν οργανωμένα οι επαναστάτες. Αυτή είναι η ερμηνεία που προτείνεται από την εισήγηση, και όχι αυτή που αφορά μια υποτιθέμενη άρνηση οποιουδήποτε εσωκομματικού διαλόγου και κριτικής. Άλλωστε ακόμα και σε κρίσιμες στιγμές, ακόμα και στη φωτιά των επαναστατικών γεγονότων κάτι τέτοιο δεν αποτελούσε τον κανόνα της λενινιστικής πολιτικής. Στην εποχή μας οι αντίπαλοι μιας επαναστατικής κομμουνιστικής πολιτικής αυτή την πλευρά μιας σύγχρονης «ελευθερίας κριτικής» αναπαράγουν. Δηλαδή την υποτιθέμενη έλλειψη ανάγκης για ολοκληρωμένα κοσμοθεωρητικά συστήματα σκέψης, πολύ περισσότερο όταν αυτά βγαίνουν από ένα ακαδημαϊκό πλαίσιο συζήτησης και επιχειρούν να παρέμβουν στο εργατικό κίνημα και να μετατοπίσουν προς την επανάσταση και τον κομμουνισμό συνειδήσεις. Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα.
3. Οι επαναστάτες κομμουνιστές τάσσονται έμπρακτα όχι μόνο ενάντια στο σωβινισμό της «δικής τους» αστικής τάξης. Αυτή πρέπει να είναι δεδομένη και σε αυτό ο Λένιν επιμένει αρκετά πριν γράψει το «Ιμπεριαλισμός, νεότατο στάδιο του καπιταλισμού» έχοντας όμως ήδη στις θεωρητικές αποσκευές του το «όπλο» που ονομαζόταν «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία». Με βάση αυτή την εκτίμηση καθορίζουν και την παρέμβασή τους μέσα στην εργατική τάξη, επιχειρώντας να εδραιώσουν την καθολική τουλάχιστον καχυποψία για τις στοχεύσεις του καπιταλισμού της «χώρας τους». Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ακόμα και αυτή η πλευρά εντάσσεται έχοντας ως αφετηρία το όλο και όχι το μέρος, δηλαδή τη διεθνή ταξική πάλη και την ανάγκη μιας γενικευμένης καχυποψίας και άρνησης των καπιταλιστικών συμφερόντων. Το κομμουνιστικό κίνημα είναι διεθνές από την ίδια τη φύση του. Το κρίσιμο σημείο είναι όχι η απλή γνώση της πείρας των επαναστατών σε άλλες χώρες ή η απλή αντιγραφή και μίμηση των δικών τους επιλογών, αλλά η αξιοποίηση της διεθνούς πείρας του επαναστατικού κινήματος στις συνθήκες πάλης στον εθνικό χώρο με αυτοτέλεια στην επαλήθευσή της.
4. Η πεποίθηση για το συνειδητό και το αυθόρμητο και φυσικά τη διαλεκτική σχέση ανάπτυξής τους. Το αυθόρμητο αποτελεί «εμβρυακή» μορφή του συνειδητού, υπάρχει «αυθόρμητο και αυθόρμητο». Και συμβαίνει έτσι κι αλλιώς κάθε φορά που οι εκμεταλλευόμενοι αναμετρώνται με τον καπιταλισμό. Διαχωριστική γραμμή στη λενινιστική σκέψη είναι εάν οι απεργίες, οι αγώνες, είναι ξεσπάσματα εκδίκησης ή πάλη με συγκεκριμένες διεκδικήσεις. Στο επίπεδο της συνείδησης το καθοριστικό στοιχείο της τομής έγκειται στο αν ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους εργάτες και στα αφεντικά, χαρακτηρίζεται από την επίγνωση της αγεφύρωτης αντίθεσης των συμφερόντων της εργατικής τάξης με όλο το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς. Ακόμα και «συνειδητές» απεργίες που υποβάλλουν αιτήματα συγκεκριμένα, αναπτύσσουν συγκεκριμένη τακτική, δε σημαίνει απαραίτητα σοσιαλδημοκρατική επαναστατική πάλη. Όμως όπως και η ίδια η σύγχρονη εμπειρία έχει αποδείξει «όσο μεγαλύτερη είναι η αυθόρμητη άνοδος των μαζών, όσο πλατύτερο γίνεται το κίνημα, τόσο πιο γρήγορα μεγαλώνει και η απαίτηση για μεγαλύτερη συνειδητότητα και στη θεωρητική και στην πολιτική και στην οργανωτική σοσιαλδημοκρατική δουλειά». Η ανάγκη που ξανά και ξανά υπογραμμίζεται είναι αυτή και όχι η «πολιτικοποίηση της οικονομικής πάλης». Δεν αρκεί να προστίθεται διακοσμητικά κάποια πολιτικά αιτήματα για να είναι ήσυχη η συνείδηση του άκριτου υπερασπιστή του αυθόρμητου, πως ο αγώνας «πολιτικοποιήθηκε».
5. Η σοσιαλδημοκρατική συνείδηση έρχεται από έξω, έξω από την οικονομική πάλη, έξω από σφαίρα των σχέσεων ανάμεσα στους εργάτες και τους εργοδότες. Η εξέλιξη της συνείδησης της εργατικής τάξης, του ίδιου του ανθρώπου συνολικά δεν αναπτύσσεται γραμμικά, δεν ανεβαίνει σκαλοπάτι το σκαλοπάτι από την στοιχειακή αυθόρμητη πάλη και συνείδηση, στην επαναστατική κομμουνιστική και στις ανάλογες πολιτικές επαναστατικές πρακτικές. Ακόμα περισσότερο η αστική τάξη παρεμβαίνει συστηματικά, μέσα από τους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς, την προπαγάνδα «επίσημων» αλλά και ανεπίσημων διαύλων αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας και των προκαταλήψεων που τη συνοδεύουν, με σκοπό να υπάρχουν εκατοντάδες αποχρώσεις αποδοχής του οριστικού χαρακτήρα της ύπαρξης του καπιταλισμού, της αποδοχής πως χωρίς ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς κράτος δε γίνεται να ζήσουμε. Ενώ ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου όπως αυτά προσδιορίζονται σε κάθε ιστορική εποχή, καθορίζεται και το επίπεδο ανοχής των εργατικών και κοινωνικών διεκδικήσεων, ακόμα και αν αυτές βρίσκονται στρατηγικά εγκλωβισμένες στις αστικές στοχεύσεις. Αν η συνείδηση της επαναστατικής κομμουνιστικής πάλης πρόκυπτε γραμμικά από την ίδια την κίνηση της τάξης, τότε δε θα υπήρχε καμιά ανάγκη επιστημονικής επεξεργασίας της πραγματικότητας γενικά, με στόχο την εργατική χειραφέτηση. Σε αυτή την κρισιμότατη θεωρητική και πολιτική πάλη συμμετέχουν και επεξεργάζονται το περιεχόμενό της και αγωνιζόμενοι εργάτες, στο βαθμό που κατορθώνουν να είναι τμήμα αυτής της σοσιαλιστικής επαναστατικής διανόησης που φέρνει, που γεμίζει όπως γράφει ο επαναστάτης ακόμα Κάουτσκι το 1902, την εργατική τάξη με συνείδηση του ρόλου και των καθηκόντων της προκειμένου να τινάξει από πάνω της τον καπιταλιστικό ζυγό, που έχει ως βάση του την απόσπαση υπεραξίας αλλά χαρακτηρίζεται και από άλλες πλευρές καταπίεσης. Χωρίς τη γνώση, την ερμηνεία, την ιστορική ανάπτυξη και αυτών των πλευρών, η εργατική συνείδηση μόνο στη μάχη για το μεροκάματο δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη της επαναστατικής λύσης. Στην εποχή μας αυτή η δυνατότητα είναι μεγαλύτερη από την εποχή του Λένιν με ένα διευρυμένο επιστημονικά καταρτισμένο κοινωνικό δυναμικό που αντιμετωπίζει όμως άλλης ποιότητας προκλήσεις για να συναντηθεί με την επαναστατική θεωρία και πολιτική. Η υποταγή, η δουλοπρέπεια στο αυθόρμητο των κινημάτων, η επίκληση των δυσκολιών που προκύπτουν ακριβώς από την ίδια την άρνηση των αντιπάλων της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής να εισαγάγουν σοσιαλδημοκρατική συνείδηση, οδηγεί σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, που είναι τελικά η καθήλωση του κινήματος.
6. Υπάρχει όμως πολιτική και πολιτική. Όπως αναφέραμε και πιο πάνω, η συνδικαλιστική εργατική πολιτική και η καθήλωση σε αυτήν, είναι αστική πολιτική. Η σοσιαλδημοκρατική πολιτική συνδέει τα γενικά καθήκοντα του σοσιαλισμού με τις σύγχρονες εθνικές συνθήκες σε κάθε χώρα. Λοιδορεί μάλιστα ιδιαίτερα έντονα το επιχείρημα περί των «εφικτών στόχων». Αν χειροπιαστό αποτέλεσμα μπορεί να έχει η οικονομική πάλη, η πάλη σε ένα ιδιαίτερο ζήτημα ή μέτωπο γιατί εκεί είναι πιο εφικτό, τότε η πάλη ενάντια συνολικά στο πολιτικό καθεστώς και το καπιταλιστικό σύστημα είναι τελεσίδικα ουτοπική! Μεθοδολογικά κλείνει πριν αρχίσει η δυνατότητα αντικαπιταλιστικής πάλης! Εξάλλου αν μπορούσε να προκύψει η ανατροπή του συστήματος από ένα άθροισμα εφικτών κινημάτων που θα πρόσθεταν τους αγώνες τους, αυτό θα είχε γίνει από τον ίδιο τον οικονομικό αγώνα του εργατικού κινήματος, ως άθροισμα της πάλης των διαφόρων κλάδων και χώρων δουλειάς. Το αποτέλεσμα είναι το αντίθετο. Ο Λένιν τονίζει πως το μόνο που αποδεικνύεται από αυτή την επιχειρηματολογία είναι όχι μόνο η καθήλωση των αγώνων αλλά κυρίως «το να υποστηρίζει κανείς μια τέτοια γνώμη δεν ισοδυναμεί με τίποτε άλλο παρά με την προσπάθειά του να φορτώνει το φταίξιμό του στους άλλους, να φορτώνει το δικό του φιλισταϊσμό (και τον μπερνσταϊνισμό) στους εργάτες». Υποταγή του όλου στο μέρος. Με αυτή την έννοια η λενινιστική πρόταση για τη σχέση των άμεσων διεκδικήσεων με την πάλη για την ανατροπή του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του (της απολυταρχίας στην εποχή του) προσεγγίζεται ξανά διαλεκτικά, ξανά με ιεράρχηση του όλου που εμπερικλείει το μέρος Η λενινιστική λογική δεν απορρίπτει τις άμεσες διεκδικήσεις ούτε και φυσικά είναι ένα manual μόνο για αυτές. Το κρισιμότερο ζήτημα είναι πως ακόμα και οι άμεσες διεκδικήσεις τίθενται από την άποψη της αντικαπιταλιστικής πάλης και της σοσιαλιστικής ανατροπής. Καταδεικνύουν τις αναγκαίες υποχωρήσεις που θα πρέπει να κάνει το κεφάλαιο συνολικά στην πολιτική του για να τις παραχωρήσει, ως αποτέλεσμα και εργατικών αγώνων που ζητούν να παίρνουν πίσω από την κλεμμένη υπεραξία, να μεταβάλλουν τον συσχετισμό εκμετάλλευσης, και έτσι να αλλάζουν ουσιαστικά τον συσχετισμό ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Η λενινιστική αντίληψη για τις άμεσες διεκδικήσεις δεν είναι ένα μεταβατικό πρόγραμμα πάλης όπου ο τόνος πέφτει σε μια ατέρμονη μετάβαση ανοχής παραλλαγών της κεφαλαιακής πολιτικής. Ο τόνος πέφτει στην πάλη, από τη σκοπιά της ανατροπής της κεφαλαιοκρατίας και της πολιτικής της. Στο εδώ και το τώρα.
7. Εργάτες ή διανοούμενοι ηγέτες, δηλαδή πρακτικά όχι στους διανοούμενους θεωρητικά καταρτισμένους ηγέτες; Να υπάρχει σχέδιο δράσης ή αυτό είναι μια σχεδιομανία των ηγετών και το εργατικό κίνημα θα τα λύσει όλα μόνο του; Στην πράξη η άρνηση της δυνατότητας ενός Κόμματος να σχεδιάζει το σύνολο της πολιτικής του, να περιγράφει και να επιχειρεί να διαμορφώσει τις καταστάσεις στην ταξική πάλη, σημαίνει αέναους κύκλους αγώνων που δε θα είναι σε θέση να εκτιμήσουν το σύνολο της τακτικής του κράτους και του κεφαλαίου, των συμμαχιών και εφεδρειών του, σε τελική ανάλυση το ποιοι είναι φίλοι και ποιοι αντίπαλοί του και από ποια σκοπιά. Ταυτόχρονα η άρνηση στους «διανοούμενους ηγέτες», οδηγεί στη ματαίωση της συνάντησης της σοσιαλιστικής κοσμοθεωρίας με την ίδια την εργατική τάξη, με τα ίδια τα κινήματα γενικότερα. Τα υποκείμενα των αγώνων επιβάλλεται να τοποθετούνται για το περιεχόμενο της μάχης που δίνουν, χωρίς όμως να επιβάλλεται σιωπή στην οργανωμένη επαναστατική κομμουνιστική πρωτοπορία των αγώνων, στο ίδιο το Κόμμα τελικά. Η εργατική τάξη και το Κόμμα δεν εξαιρούνται από την κριτική και τον έλεγχο της ηγεσίας τους (κάτι που ο Λένιν αργότερα και όχι στα χρόνια της βασικής αναφοράς της εισήγησης θα προσεγγίσει με μεγαλύτερη πληρότητα).
8. Η απάντηση στα προηγούμενα καθορίζει και τη φυσιογνωμία του ίδιου του κόμματος. Το κόμμα πρέπει να ικανοποιεί τις επαναστατικές επιδιώξεις και τάσεις των μελών του, απαντώντας συγκεκριμένα στα προηγούμενα ζητήματα. Να δίνει γνώση της ιστορίας του επαναστατικού κινήματος στη χώρα και διεθνώς. Να ασκεί επιρροή και να επιδρά και σε άλλα κοινωνικά στρώματα, ζήτημα που εξαρτάται από το χαρακτήρα και τα αποτελέσματα της δουλειάς μέσα στην εργατική τάξη και την διεύρυνση των δυνάμεών του εκεί. Θέτει στην πρώτη γραμμή την ανάγκη μιας εφημερίδας συλλογικού οργανωτή με πολιτικό, αγωνιστικό επίπεδο και όχι απλά μια πολυσέλιδη προκήρυξη. Με απόλυτη προσήλωση στη μαρξική θεωρία ο Λένιν υπογραμμίζει πως ένα κόμμα δεν είναι αυτό που διατείνεται το ίδιο ότι είναι, αλλά ότι αυτό καθορίζεται από το χαρακτήρα και το περιεχόμενο της δράσης του. Εξαιρετικά σύγχρονη και επίκαιρη υπενθύμιση μιας εκ των βασικών θέσεων του ιστορικού υλισμού, ιδιαίτερα στο φόντο της επίκλησης όμοιων συμβόλων, εννοιών, ιστορικής αναφοράς από κόμματα και οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, και στην Ελλάδα που πρακτικά έχουν παραιτηθεί από την επαναστατική πάλη εδώ και δεκαετίες.
9. Υπάρχουν συναφή ερωτήματα στην εποχή μας; Υπάρχουν και σε πολλές περιπτώσεις είναι τα ίδια ακριβώς σε ό,τι αφορά την σχέση πολιτικής και κινήματος-αγώνων από τη σκοπιά του κόμματος. Τα ίδια σε σχέση και με τη θεωρία ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και της απομόνωσης των κινημάτων μέσα από αποκλειστικές ταυτότητες, ή «προνομιακά» μέτωπα πάλης, που ανάγονται ως τα κυρίαρχα υπεράνω όλων. Αντίθετα όλες οι εκδηλώσεις του κινήματος αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα (γυναικείο, Lgbtqi+, περιβάλλον, εκπαίδευση, μετανάστες-πρόσφυγες, αντιπολεμικό κίνημα κ.τ.λ.) αποτελούν πλευρές της πάλης ενάντια στην εμβάθυνση της εργατικής εκμετάλλευσης, ενάντια στη διευκόλυνση απόσπασης υπεραξίας και διεύρυνσης της αλλοτρίωσης του ανθρώπου σήμερα. Ανεξάρτητα με το πώς τα ίδια αυτά τα κινήματα βλέπουν τον εαυτό τους, είναι πραγματικές αυτοτελείς κινήσεις αγωνιζόμενων κοινωνικών τμημάτων που ένα επαναστατικό κόμμα πρέπει να δημιουργήσει τη δική του «σοσιαλδημοκρατική» πτέρυγα μέσα σε αυτά, με βασική επιδίωξη την κοινωνική επανάσταση (που πολλά από αυτά βέβαια δεν την προσεγγίζουν καν, αν δεν την αρνούνται και ανοικτά, ή τουλάχιστον βασικές τάσεις τους). Το ζήτημα κατά συνέπεια δεν είναι η αναγόρευση της μιας ή της άλλης «οικονομικής πάλης» ως της κυρίαρχης. Η πρόκληση για να τσακίσουμε το καπιταλιστικό σύστημα είναι η προγραμματική, πολιτική και οργανωτική ενοποίηση των πρωτοπόρων αγωνιστών, που θα ωθήσει την εργατική τάξη και τους υπό εκμετάλλευση να απελευθερωθούν, έργο που άλλωστε είναι των ίδιων.
10. Η γραφειοκρατικοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων ανεξαρτήτως θεωρητικής αναφοράς (σταλινικά, τροτσκιστικά, μαοϊκά στη συντριπτική πλειοψηφία τους παγκόσμια κ.τ.λ.) επανέφερε το ερώτημα για τους «κακούς» θεωρητικούς απέναντι στους εργάτες που δεν αφήνονται να δράσουν. Οι αποφάσεις του 10ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, αποτελούν βαριά κληρονομιά, δυσβάσταχτη για το κομμουνιστικό κίνημα. Παρόλο τον προσωρινό χαρακτήρα που ο ίδιος ο Λένιν τους έδιδε (η συζήτηση για το χαρακτήρα αυτής της προσωρινότητας, ή το ρεαλιστικό στοιχείο να παραμείνει τέτοια είναι μια άλλη ευρύτερη αναγκαία συζήτηση που είναι πέραν των στοχεύσεων αυτής της εισήγησης). Και εδώ χρειάζεται η διαλεκτική του Λένιν, σε άλλες συνθήκες, τις σύγχρονές μας. Το κόμμα δεν κατανέμει αδιατάρακτες οργανωτικές και πολιτικές ιδιότητες άπαξ δια παντός και μόνιμα. Δεν αναπαράγει συνολικές «μονιμότητες». Όμως την ίδια στιγμή πρέπει να αξιοποιήσει ταλέντα, πολιτικές και οργανωτικές ανάγκες, να διαχειριστεί δηλαδή γόνιμα το διαχωρισμό ιδιοτήτων που παράγει καθημερινά η καπιταλιστική αλλοτρίωση. Οι ηγεσίες, ο όσο το δυνατόν ισοδύναμος ρόλος όλων των επαναστατών μελών του Κόμματος, δεν καθίσταται πραγματικότητα μόνο επειδή υπάρχει η θέληση για αυτό, την ίδια στιγμή που αυτή η θέληση πρέπει να αποκτά πολιτικά χαρακτηριστικά και να αποτυπώνεται έμπρακτα.
11. Κάθε ένα από τα ζητήματα που αναφέρθηκαν είναι και σήμερα αντικείμενο προβληματισμού. Η κατάσταση διεθνώς και στην Ελλάδα του εργατικού κινήματος και ιδιαίτερα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος τα επαναφέρουν άμεσα στη συζήτηση, την ίδια στιγμή που γίνεται μια λυσσασμένη προσπάθεια όχι μόνο από το αστικό στρατόπεδο, να θαφτούν στη λήθη ως ξεπερασμένα, αναχρονιστικά. Ο αντίπαλος βλέπει πως οι όροι της ομαλής αναπαραγωγής της κυριαρχίας του δοκιμάζονται. Και λόγω των δικών του αντιφάσεων, αλλά και λόγω της εντεινόμενης αφύπνισης των υπό πολλαπλή εκμετάλλευση εργατικών πλειοψηφιών παγκόσμια. Για αυτό και στο βαθμό που ανοίγει τα ζητήματα της θέσης του Λένιν στην ανθρώπινη ιστορία, αυτό γίνεται για να τονιστεί ένα ιδιόμορφο μείγμα περιορισμού του στις ιστορικές συνθήκες που γεννήθηκε η σκέψη του, αποκρύπτοντας ταυτόχρονα τον επαναστατικό και διαχρονικό πυρήνα της σκέψης του, τονίζοντας την κατάληξη του σοβιετικού εγχειρήματος και ταυτίζοντας τον πλήρως με αυτήν. Είναι σα να λένε στην παγκόσμια εργατική τάξη «γιατί να επαναστατήσεις αφού θα καταλήξεις πάλι στον καπιταλισμό;»
Ας αντιμετωπίσουμε τη λενινιστική σκέψη και θεωρία, 100 χρόνια μετά το θάνατο του μεγάλου επαναστάτη και νικητή, με τον τρόπο που πρότεινε ένας από αυτούς που αξιοποίησε ο Λένιν για να καθορίσει και τη δική του γραμμή μάχης και ανάγνωσης της πραγματικότητας μετά την κήρυξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι ο Κλαούζεβιτς, ο οποίος αναζητώντας τη θεωρητική συμπύκνωση του χαρακτήρα του πολέμου, έγραφε συμπληρώνοντας τις βασικές αρχές της θεωρίας του (θεωρία άλλωστε χωρίς αρχές είναι αδιανόητη): «Η θεωρία οφείλει να είναι εύκαμπτη και ανοικτή, ώστε να λαμβάνει υπόψη της τους αστάθμητους παράγοντες της μάχης και να έχει δυνατότητες για περαιτέρω ανάπτυξη». Όχι δόγμα, αλλά καθοδήγηση για δράση για να το μεταφράσουμε στη δική μας γλώσσα, τη γλώσσα του μαρξισμού. Χωρίς περιστροφές, η λενινιστική θεωρία για το Κόμμα και τη σχέση του με το κίνημα και τους αγώνες, για το ρόλο του Κόμματος συνολικά στην ταξική πάλη, είναι μια τέτοια θεωρία.
Αειντε, τώρα ο Κασσελάκης σας τη βγαίνει και από αριστερά!
Σκοτωμός για το “ανάχωμα”….
Έχει γίνει κάποιο ορθογραφικό λάθος
“Αυτή πρέπει να είναι δεδομένη και σε αυτό ο Λένιν επιμένει αρκετά πριν γράψει το «Ιμπεριαλισμός, νεότατο στάδιο του καπιταλισμού» ”
Το βιβλίο λέγεται “Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού”.
https://sep.gr/product/o-imperialismos-anotato-stadio-toy-kapitalismoy/
Ανώτατο όχι νεότατο. Τελευταίο δηλαδή στάδιο του Καπιταλισμού όχι απλά νέο
Μεταφράζουν κατά λέξη από τα ρωσσικά ένα εξώφυλλο της πρώτης ρωσσικής έκδοσης, που τυπώθηκε, μάλλον από Μενσεβίκους θιασώτες του Κάουτσκι, παρερμηνεύοντας τον Λένιν, και που αργότερα αποκαταστάθηκε: “Ανώτατο”. Οι επισκέπτες του μπολσεβίκικου κομμ. κινήματος πρέπει να τριφτούν κι άλλο με την ιστορία του. Λογικό είναι να μην γνωρίζουν τέτοιες λεπτομέρειες.
Επαγρύπνηση Επαγρύπνηση Επαγρύπνηση. !!!!
Ολοι κυνηγουν το ΚΚΕ !!
Αποτελει μεγαλο κινδυνο για το καθεστως!!
Επαγρύπνηση Επαγρύπνηση Επαγρύπνηση !!!!
Τελευταιο κρουσμα, ναριτες σε συνεργασια με μενσεβικους μεταφραστες επιχειρουν ανασχεση του μεγαλου κκεδικου τσουναμι που απειλει να παρασυρει τα στηριγματα του συστηματος και να στρωσει το χωμα για την νεα κοκκινη σπορα!!!!
Επαγρύπνηση Επαγρύπνηση Επαγρύπνηση!!!!!
Καλά ας μάθετε πρωτα τους τίτλους των βιβλίων του Λένιν και μετά να τον επικαλείστε 02/03/2024 at 18:44
Τους ξερω τους τιτλους. Ο Λένιν έγραψε το Κρατος και επανασταση και ο Στάλιν το κρατος και αντεπανασταση.
ΥΓ, Ειστε για κλάματα
Ανώνυμος
05/03/2024 at 17:16, πολύ καλό!
Ι.Β. Στάλιν: ¨Κράτος και Αντεπανάσταση”, εκδ. Ψεύτικη Εποχή
Οντως οι ΚΚΕδες και γενικά τα μουλου, είναι για κλάματα. Οπως για κλάματα είναι και τα ιστορικά τους παράγωγα κάτι ΣΥΝ, κάτι ΣΥΡΙΖΑ, κάτι Νέα Αριστερά και τελειωμό η ενσωμάτωση και η ανοησία δεν έχουν.
Ούτε τα βασικά 05/03/2024 at 14:14 .
Ούτε καν τίτλοι βιβλίων.
Αντεπανάσταση επιχείρησε ο “αντιγραφειοκράτης”Τροτσκι μαζί με την ανώτατη γραφειοκρατία σε στρατό, κράτος, μυστικές υπηρεσίες, Κόμμα(ΠΚΚ-μπ) και σε συννενόηση με Γερμανους Ιάπωνες(αυτομόλησαν στρατιωτικοι αλλά και μυστικών υπηρεσιών προς Γερμανία – Ιαπωνία) αλλά δεν τα κατάφερε
Κατά τα άλλα “αντιγραφειοκράτες” οι μικροαστοί που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους
Ενα εκατομμυριο πρακτορες, και οι Σταλινοκαγκανοβιτσοβοροσιλωβ και το παιδι για τους καφεδες ο Μολότοφ δεν πηραν χαμπαρι. Ευτυχως που εστειλε ο Τρότσκι το τηλεγράφημα και τους ειδοποιησε.
“Η γραφειοκρατικοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων..”
Συγνώμη παιδιά σας τα έχουν γράψει και άλλοι σε βιβλία που τους καλείτε στα φεστιβαλ σας
https://www.ilhs.gr/gr/Graf_1.3.htm
Κράτος χωρις γραφειοκρατία έστω και εργατικό κράτος με ελάχιστη δεν υπάρχει. Εκτός βέβαια αν είσαστε αναρχικοί και δεν θέλετε κράτος.
Αν και ακόμα και ο Μπακούνιν μιλούσε στη 1η Διεθνη για “Κρατος Εργατών”
Αυτό και είναι το μέγα πρόβλημα. Η κρατικού τύπου οργάνωση της κοινωνίας, προφανώς και της επαναστάτημενης κοινωνίας, εινσι τόσο αναπόφευκτη και αναγκαία για την νίκη της επανάστασης, όσο και φραγή για τον κομμουνισμό.
Διότι η επίσης αναπόφευκτη κρατική κομματική γραφειοκρατία που θα προκύψει, είναι αυτή που ελέγχει και κοντρολάρει τα κλειδιά κοινωνίας και οικονομίας. Είναι αυτή που διευθύνει. Συνιστά δλδ τη νέα άρχουσα τάξη. Η οποια και δεν εχει κανένα συμφέρον από το μαρασμό κρατους και ταξικής διάρθρωσης της κοινωνίας. Αυτό είδαμε να συμβαίνει με τον λεγόμενο υπαρκτό.
Τα έχουν γράψει και πει πολύ καλά, το ΝΑΡ και ο Κώστας Κάππος.
Το κράτος είναι ο μηχανισμός επιβολής της θέλησης της μίας τάξης στην άλλη γράφουν Μαρξ -Εγκελς. Όσο υπάρχουν ταξικές διαφορές και συνεπακόλουθος καταμερισμός εργασίας θα υπάρχει Κράτος. Και φυσικά η συνεπακόλουθη γραφειοκρατεία.
Ο Σοσιαλισμός ως ανώριμη κομμουνιστική βαθμίδα ξεπηδά από την ίδια την αστική κοινωνία. Είναι πορεία προς τον Κομμουνισμό (ώριμη κομμουνιστική βαθμίδα)
Αυτό που εσείς αποκαλείτε χωρις να το ορίζετε “γραφειοκρατία” είναι το παράγωγο της πορείας προς την ώριμη κομμουνιατική κοινωνία και όχι το αίτιο. Σας τα έχει γράψει και τα έχει πει ο Μαρξ(Κριτική του προγράμματος της Γκότα), ο Λένιν(Κρατος και επανάσταση), ο Στάλιν(Oικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην EΣΣΔ)
Και ο Περικλής Παυλίδης, που τον καλείτε στις “Αναιρέσεις”
https://www.ilhs.gr/gr/Graf.htm
Η “γραφειοκρατία” ως μηχανισμός του εργατικού κράτους και άρα της πίεσης της εργατικής τάξης τόσο σε απομεινάρια της αστικής τάξης όσο και σε μείωση εξουσιών σε διεθυντικές θέσεις που υπάρχουν στο σοσιαλιστικό κράτος είναι σαφώς μικρότερη σε σχέση με ένα καπιταλιστικό.
Π.χ. πόσα χαρτιά χρειάζονται για μία απλή αποζημείωση, για για ένα πιστοποιητικό, πόσοι “κόφτες”επιδομάτων υπάρχουν σε ένα καπιταλιστικό κράτος; Το Δίκαιο σε μία σοσιαλιστική χώρα ήταν σαφές πολύ πιο μικρό από αστικό ποινικό Δίκαιο με χιλιάδες νόμους και παράθυρα σε μία καπιταλιστική
Διαφορετικά, “στην μάχη κατά της γραφειοκρατίας” αφαιρόντας την πορεία των σοσιαλιστικών σχεσεων παραγωγης και των ταξικών διαφορών, καταλήγεις σε ηθελημένο Μαοϊκό χάος της “Πολιτιστικής Επανάστασης” και σίγουρη επιστροφή στον Καπιταλισμό άλλα Κίνας χωρίς πλέον προσχήματα με κριτική από τα “αριστερά” για καραδεξιά στροφή.
https://sfyrodrepano.blogspot.com/2013/07/blog-post_21.html
Αν βέβαια είσαστε με το “μη κομματικό κράτος” μάλλον συμφωνείς με τις προσπάθειες του Στάλιν. Διάβασε το προσχέδιο του Σοβιετικού Συντάγματος του 1935 και μάλιστα από τον εγνωσμενο αντισταλινικό ιστορικό Artch Getty.
Άλλη μια ένδειξη πως οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής με ΓΓ τον Στάλιν είχαν προσχωρήσει.
Αποτελεί παράδοξο πως οι “αντιγραφειοκράτες” είναι κατά της ΓΓ του Στάλιν, που προσπάθησε να μειώσει τα προνόμια κομματικών στελεχών στον σοβιετικό κρατικό μηχανισμό.
Η Σοβιετική Εξουσία είχε απέναντι της αρκετά υψηλόβαθμα στελέχη του κρατικού μηχανισμού, του στρατού και του Κόμματος τα οποία έβλεπαν να μειώνεται ο “παρεμβατισμός” τους, οι ατασθαλείες τους, με την άνοδο του βιωτικού επιπέδου, με την αυξανόμενη συμμετοχή του λαού και με τον μεγαλύτερο έλεγχο στους “απο πάνω” στα σωματεία στα συνδικάτα στις επιτροπές.
Είναι προφανές πως ακόμα δεν έχετε ξεκαθαρίσει το ιδεολογικό τύπου χάος με τις συνεπακόλουθες αντιφάσεις που επικρατεί από την “αναθεμελίωση” του μαρξισμού λενινισμού. Δεν γίνεται να γράφεις π.χ για “κρατική κομματική γραφειοκρατία” και “Η κρατικού τύπου οργάνωση της κοινωνίας” χωρίς να ξεκαθαρίζετε τι είναι κράτος,
Kαι να μην κάνετε ούτε κουβέντα για τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, τις ταξικές διαφορές στον σοσιαλισμό που παίρνουν νέα μορφή, την εργατική εξουσία και το σοσιαλιστικό κράτος.που υπηρετεί αυτή την εξουσία.
Υπήρχε έστω η παραμικρη πιθανότητα να νικήσει η Σ.Ε. στον αντιφαστσικό πόλεμο χωρίς εργατικό κράτος;
Ανώνυμος
01/03/2024 at 12:16 γράφεις: “…Η “γραφειοκρατία” ως μηχανισμός του εργατικού κράτους και άρα της πίεσης της εργατικής τάξης τόσο σε απομεινάρια της αστικής τάξης όσο και σε μείωση εξουσιών σε διεθυντικές θέσεις που υπάρχουν στο σοσιαλιστικό κράτος είναι σαφώς μικρότερη σε σχέση με ένα καπιταλιστικό.
Π.χ. πόσα χαρτιά χρειάζονται για μία απλή αποζημείωση, για για ένα πιστοποιητικό, πόσοι “κόφτες”επιδομάτων υπάρχουν σε ένα καπιταλιστικό κράτος; Το Δίκαιο σε μία σοσιαλιστική χώρα ήταν σαφές πολύ πιο μικρό από αστικό ποινικό Δίκαιο με χιλιάδες νόμους και παράθυρα σε μία καπιταλιστική…”.
Ακριβώς αντίθετη είναι η πραγματικοτητα σε σχέση με την δική σου θέση και του ΚΚΕ.
Η πραγματικότητα έδειξε, πως η κρατική/κομματική γραφειοκρατία, χρησιμοποίησε την διευθύνουσα θέση και τον διευθυντικό ρόλο που είχε, για να μετατραπεί σε άρχουσα τάξη ΕΠΙ της εργατικής τάξης. Για αυτό άλλωστε και μεθόδευσε την καταστολή της εργατικής τάξης, την υπαγωγή των εργατιών θεσμών (συνδικάτα κλπ) στο κράτος, την αποπολιτικοποίηση της εργατικής τάξης και τελικά την κατάρρευση του υπαρκτού, με στόχο να μετατραπεί σε κανονική καπιταλιστική τάξη, πράγμα που το πέτυχε!
Για αυτό και οι εργατικές τάξεις αυτών των χωρών δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους για να υπερασπιστούν ένα σύστημα που ΔΕΝ ήταν δικό τους! Μην μου πεις για την Μόσχα το ’93, διότι αυτό ήταν μια απελπισμένη προσπάθεια ΜΕΤΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ από την τυπική ημερομηνία κατάρρευσης του σοβιετικού συστήματος, περιορίστηκε στην Μόσχα και φυσικά είχε απεναντι ΟΛΗ την πρώην κρατική/κομματική γραφειοκρατία και τους κρατικούς μηχανισμούς της!
“…Αποτελεί παράδοξο πως οι “αντιγραφειοκράτες” είναι κατά της ΓΓ του Στάλιν, που προσπάθησε να μειώσει τα προνόμια κομματικών στελεχών στον σοβιετικό κρατικό μηχανισμό…”.
Οι δίκες της Μόσχας, ΕΝΙΣΧΥΣΑΝ τα μέγιστα την εξουσία της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας.
Το αντίθετο.
Ο κύριος λόγος του πραξικοπήματος που σχεδίαζαν, το οποίο παραδέχονται και αντικομμουνιστές ιστορικοί αλλά δεν πέτυχε ήταν ακριβώς η σταδιακή συρρίκνωση των εξουσιών των “ειδικών”, των “διευθυντών” , που αναγκαστικά αρχικά συμβιβαστηκε μαζί τους η σοβιετική εξουσία, ο περιορισμός των αυθαιρεσιών τους και ο ολοένα μεγαλύτερος έλεγχος τους από την βάση ,την εργατική τάξη
Βέβαια αυτη η σταδιακή συρρίκνωση της εξουσίας των ειδικών βασίστηκε σε αντικειμενικά γεγονοτα, στέρεες βάσεις τόσο παραγωγικές όσο και ιδεολογικές βάσεις.
Υπάρχουν αντικειμενικά γεγονότα, τα οποία δύσκολα παρακάμπτονται όπως π.χ. η αλματώδης αύξηση τως παραγωγικών δυνατοτήτων, ο σταχανοβισμός η άνοδος του μορφωτικού επιπέδου, το προσχέδιο(1935) αλλά και το ίδιο το Σύνταγμα σε μικρότερο βαθμο για τους γνωστούς λόγους(1936) το οποίο απομάκρυνε σταδιακά από το προλεταριακό μισοκράτος το Κόμμα.
Άλλη μία ένδειξη της σωστής πορείας που είχε η Σοβιετική Ένωση
Επίσης αν κάποιος επιθυμεί να μιλάει μαρξιστικά χρειάζεται να μιλήσει για την πορεία της ταξικής πάλης, την κατοχή και απο ποιους των μέσων παραγωγής, την άμβλυνση ή όξυνση των ταξικών διαφορών, ττην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.
Ο δάσκαλος ο γιατρός στην Σοβιετική Ένωση ήταν ¨Γραφειοκρατία¨; Τι έλεγχο ένας γραφειοκράτης ή ο αιρετός όταν με απόφαση της γενικής συνέλευσης του σωματείου μπορούσε να χάσει την θέση του ή να ανακληθεί; Άρα έννοιες που δεν ορίζονται όπως γραφειοκρατία και προσπάθεια σύνδεσης της με το προλεταριακό μισοκράτος δεν αποτελούν σοβαρό κριτήριο.
Όπως σας επισήμανθηκε σε προηγούμενο σχόλιο από άλλο φίλο του ΚΚΕ η γ ραφειοκρατία στο καπιταλιστικό κράτος είναι μεγαλύτερη.
Θα πρόσθετα πως η γραφειοκρατία / έλεγχος στον ιδιωτικό τομέα (μεγάλες επιχειρήσεις / πολυεθνικές) είναι ακόμα μεγαλύτερη λόγω και των σχέσεων παραγωγή , της εργασιακής επισφάλειας .
Μιλαει αυος Τελικα ολοι οι “αντικομμουνιστες ” ιστορικοι για το σταλινισμο δουλευουν.
Η αποψη του Κκε που σιγα σιγα ξεδιπλωνεται, ειναι οτι δεν υπηρχε γραφειοκρατια. Οτι γραφειοκρατια δεν ηταν ο κομμισαριος αλλα ο δασκαλος και ο γιατρος. Αλλα δεν το λενε, και σας πανε απο παράκαμψη. Για το ΚΚΕ η ανατροπη οφειλεται σε συνομωσια καποιων μελων του Π.Γ, το 1991 οπως και το 36-38!!!!!!
Τριαντα χρονια και πεντε συνεδρια μετα το 13ο οπου επιβεβαιωθηκε ο σκληρος πηρυνας του τυφλου σταλινισμου, αναπτυσσονται σιγα σιγα οι λεπτομερεις…καμμια λεξη για τον ρολο της KGB, της παραλληλης οικονομιας, του λαθρεμποριου πετερλαιου και πολυτημων λιθων, της αμοιβης σε ειδος.
Λεει ο ντοπαρισμενος με σταλινινη κκες:
“Η γραφειοκρατία ” δεν οριζεται !!!!
Ανεγκεφαλε Κκε διαβασε στις εισηγησεις του Λενυν στο 11ο συνεδριο για να μαθης την ενοια που δεν γνωριζεις και σταματα να αποκαλεις τους αλλους ακροδεξιους και αντικομμουνιστες.
“””Αυτό που εσείς αποκαλείτε χωρις να το ορίζετε “γραφειοκρατία” είναι το παράγωγο της πορείας προς την ώριμη κομμουνιατική κοινωνία και όχι το αίτιο. “”” λεει ο Κκες, χωρις ιχνος ντροπης. Τη γραφειοκρατία μια χαρα την οριζει και την ΣΤΟΧΟΠΟΙΕΙ ο ΛΕΝΙΝ,
Τροτσκιστης και ο Λενιν για τον Κκε. Αντικομμουνιστης ο Λενιν για τον Κκε.
“”Κράτος χωρις γραφειοκρατία έστω και εργατικό κράτος με ελάχιστη δεν υπάρχει””
Αυτό που εσείς αποκαλείτε χωρις να το ορίζετε “γραφειοκρατία” είναι το παράγωγο της πορείας προς την ώριμη κομμουνιατική κοινωνία και όχι το αίτιο. ”
“Η “γραφειοκρατία” ως μηχανισμός του εργατικού κράτους και άρα της πίεσης της εργατικής τάξης τόσο σε απομεινάρια της αστικής τάξης όσο και σε μείωση εξουσιών σε διεθυντικές θέσεις που υπάρχουν στο σοσιαλιστικό κράτος είναι σαφώς μικρότερη σε σχέση με ένα καπιταλιστικό.”
Τρικυμία εν κρανιω. Ενταξει δεν περιμεναμε και κατι καλυτερο.
Κυνηγωντας την ουρα τους οι κκεδες καταληγουν σε ενα θετικο ορισμο της γραφειοκρατιας!! ειναι λεει μηχανισμος επιβολης της εργατικης ταξης επι των εναπομειναντων αστων!!
Συνεπως η ανατροπή προεκυψε απο παρθενογενεση!!!
Η “καλη ” γραφειοκρατία του κκε, δεν εχει καμμια αναμιξη, δεν ηταν φωλια τρωκτικων, ηταν και παλι το νερο του υδραγωγειου που εβγαζε τους καπιταλιστες,
Ανώνυμοι “αντιγραφειοκράτες” …τραβήχτε λίγο χειρόφρενο: Εχετε βγεί από το δρόμο!
Πάτε ντουγρού στους γκρεμούς του νεοφιλελέ ….αντικρατισμού!
Ανωνυμοι 9 και λοιποι κκεδοψυχοι, τα εχετε χαμενα και ρεταρετε. Στο τελος θα ειστε για λυπηση. Δεν μπορειτε να απαντησετε σε ενα απλο πραγμα. Εφοσον οριζετε τη γραφειοκρατία ως θετικο παραγοντα της ταξικης παλης, τοτε ποθεν προεκυψαν οι ανατροπες; Που εκκολαυθηκαν οι διαφοροι Γκορμπατσωφ, Γελτσιν, Γιαβλινσκι και λοιποι; Απαντηστε βρε.
Ανώνυμος
02/03/2024 at 20:25, εσείς βρε γταφειοκρατρςχεχετε πέσει στον γκρεμό ήδη εδώ κ 30 χρόνια….
Εντάξει υπάρχει κράτος χωρίς γραφειοκρατία. Ούτε οι οριτζιναλ αναρχικοί δεν τα λένε αυτά. Τα λένε μόνο οι μεταμφιεσμένοι πασοκοι που πήγαν για εισοδισμό στο ΠΑΣΟΚ και έγιναν πιο ΠΑΣΟΚ και από το ΠΑΣΟΚ
Η αποψη του Κκε μπατριωτη του μπασοκ είναι στον 902 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ΚΟΜΕΠ. Αλλά 40 χρόνια εισοδισμός έ κάπου μπερδεύεσαι
Το προνομιο του “αντιγραφειοκράτη” το έχουν Τροτσκι που δεν ήθελε είσοδο των εργατών σε κομουνιστικό κόμμα όπως το ΠΚΚ-μπ και ο Μάο που δεν ήθελε κανένα έλεγχο καταργώντας όργανα ελεγχου με τα καραγκιοζιλικια της “Πολιτιστικής”.
Και οι δύο -τι σύμπτωση- ήθελαν στροφή στον καπιταλισμό
Όσο για το αν ήταν γραφειοκράτης ή ΄δεν ήταν το ΠΚΚ-μπ ΓΓ του Στάλιν, ας σουμε ποιοι δθαμαρτυρηθηκαν για τις Δίκες της Μόσχας.
Τα ανωτατα κλιμάκια της γραφειοκρατία σε στρατό, κόμμα κρατικό μηχανισμό μυστικές υπηρεσίες κινηθηκε εναντιον του για να γίνει η “σωστή” καπιταλιστική στροφή.
ΑΝ δεν γινόντουσαν κινήσεις έστω και την τελευταία στιγμή οι “αντιγραφειοκράτες” της ανώτατης γραφειοκρατίας σε κράτος στρατό κομμα μυστικές υπηρεσίες θα επικρατούσαν με ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ δίνοντας και την ΣΔ τηςΟυκρανίας “δωράκι” στους φασίστες
” Οι δίκες της Μόσχας, ΕΝΙΣΧΥΣΑΝ τα μέγιστα την εξουσία της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας. ”
Οι κατηγορούμενοι των δικών της μόσχας ήταν οι πιο τυπικοί ανώτατοι εκπρόσωποι της Στρατιωτικής, της Κρατικής και της Κομματικής γραφειοκρατείας που ήθελαν επιστροφή σε ένα καλό Καπιταλισμό.
Στον καπιταλισμό τα “κάτω από το τραπέζι” είναι πιο πολλά ενω δεν υπάρχουν και “ενοχλητικά” σωματεία και “οργανώσεις από τα κάτω” για να ασκούν έλεγχο στους “από πάνω”
Καλά το πάτε
Η λέξη “σταλινικός” είναι τίτλος τιμής για ένα φίλο του ΚΚΕ. Η Σ.Ε με ΓΓ τον Στάλιν πάτησε το ναζιστικό φίδι όταν σοσιαλδημοκρατες -των κυβερνησεων της κεντροαριστεράς-σε Αυστρία Βέλγιο Γαλλία έστρωναν το “κόκκινο” χαλί και κερνούσαν σοκολατάκια τον Χιτλερ
Ανώνυμος
05/03/2024 at 13:58 μέλος του ΚΚΕ, οι κατηγορούμενοι στις δικες της Μόσχας, ήταν από απλός κόσμος κομμουνιστών, πχ το 50% των αντιπροσώπων του 10 συνεδρίου του πκκ (μπ) του 34,εξτελςδτηκαν το ’38, μέχρι ανώτατα στελέχη. Όπως και άλλοεθνεις κομμουνιστές, όπως ο μπεζεντακος, ναι αυτός του πασίγνωστου τραγουδιού “οι αστοί τρόμαξανε” που εκτελέστηκε ως τροτσκιστης το’ 38.
Και οοοολοι αυτοί, κατηγορηθηκαν από ανώτατα στελέχη του κράτους κ του κόμματος και εκβιαστήκανε και βασανίστηκαν.
Έτσι, παγίωσε την εξουσία της, η κρατική/κομματική γραφειοκρατία
Ανώνυμος
05/03/2024 at 13:16 μπατριώτη του ΚΚΕ εάν οι θέσεις του ΚΚΕ είναι στα σχόλια που κάνεις, τότε το ΚΚΕ είναι επιπέδο δαπέδου όσον αφορά την σκέψη του. Και δυστυχώς, ΕΙΝΑΙ επίπεδο/δάπεδο….
Προς ανωνυμα kke bots, παλι δεν απαντατε, παλι γραφετε ψεμματα, παλι πετατε τη μπαλλα στο φεγγαρι.
Κηπ γκοϊν, μποϊιν μποϊιν
Την εξουσία την έχουν οι τάξεις(αστική ή εργατική). Δεν την έχει το “κράτος”.
Από τα στοιχειώδη της μ-λ θεωρίας
Μα κανένας από όσους “κριτικάρουν” την περίοδο με ΓΓ τον Στάλιν δεν έχει διαβασει την Kριτική του προγράμματος της Γκότα;
Δεν μου κάνει εντυπωση και δεν φαίνεται τυχαίο
https://pernoamparizabooks.files.wordpress.com/2014/10/ceba-cebcceb1cf81cebe-cebacf81ceb9cf84ceb9cebaceae-cf84cebfcf85-cf80cf81cebfceb3cf81ceaccebccebcceb1cf84cebfcf82-cf84ceb7cf82-ceb3ceba.pdf
Σελιδα 19. Για τους Τροτσκιστές
Σελίδα 20 -23 Με αφορμή τους τυχοδιωκτισμούς του Λασάλ περιγραφή του περιγράμματος της Σοσιαλιστικής Κοινωνίας
Σελιδα 34 Αναφορά στην Κομμουνιστική Κοινωνία
Την επόμενη φορά και με κινούμενα σχέδια
Ανώνυμος
06/03/2024 at 12:14, ρε σεις εκεί στο ΚΚΕ, μην αποδεικνύετε παντού και πάντα πόσο άσχετοι είστε με τον ιστορικό κ τον διαλεκτικό υλισμό! Για πείτε μας, πότε μια άρχουσα τάξη πήρε και στερέωσε την εξουσία της χωρίς κρατικούς μηχανισμούς; Τόσο άσχετοι πια;
Κράτος = Εξουσία φίλτατοι. Χωρίς κρατικούς μηχανισμούς καμία άρχουσα τάξη δεν μπορεί να σταθεί ούτε δευτερόλεπτο, ακριβώς διότι είναι μια κοινωνική μειοψηφία που ιδιοποιειται τον κόπο, την εργασία, την ζωή των πολλών για τα δικά της ιδιουεκη συμφέροντα!
Το κράτος εινσι τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας και σύνολο μηχανισμών διοίκησης, εποπτείας και ελέγχου της κοινωνίας, άρα από την φύση του ΑΣΚΕΙ ΕΞΟΥΣΊΑ ΤΟ ΊΔΙΟ, για λογαριασμό της εκάστοτε άρχουσας τάξης αλλά και ως τέτοιο!
Για αυτό άλλωστε και στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού, η κρατική/κομματική γραφειοκρατία γεννήθηκε ως ανάγκη μεν, αλλά εξελίχθηκε σε νέα άρχουσα τάξη με δικά της ιδιοτελη συμφέροντα. Και για αυτό είχαμε την κατάληξη που είχαμε.
“οι κατηγορούμενοι στις δικες της Μόσχας, ήταν από απλός κόσμος κομμουνιστών, ”
Κατηγορουμενοι στις Δίκες της Μόσχας. Αναμεσα τους
Στρατηγοί Πουτνα Τουχατσεφκσι και άλλοι 7 και
Μπουχάριν, Ρύκωφ, Τόμσκι, Ουγκλάνωφ, Σοκόλνικωφ, Πιατάκωφ, Ζηνοβιεφ Κάμενεφ Τροτσκι “, ήταν απλός κόσμος κομμουνιστών”
Συμπέρασμα
Η ανώτερη γραφειοκράτια στο Κόμμα στον Κρατικό Μηχανισμό στον Στρατό που ήταν όχι απλά αντίπαλη αλλά συνομώτησε και σχεδίασε αποδεδεογμένα το πραξικόπημα κατά της ίδιας της ηγεσίας της Σ.Ε. δεν ήταν γραφειοκρατία αλλά βαπτίζονται “αντιγραφειοκράτες”
Το Κόμμα ήταν γραφειοκρατικό π.χ γραφειοκράτης ο Στάλιν -αν και δήλωσε παραιτηση 4 φορές- αλλά τα ανωτερα στελέχη της Εκτελεστικής Κεντρικης Επιτροπής που ήταν ταυτοχρονα αντιπαλοι της Σοβιετικης ηγεσίας όχι δεν ήταν γραφειοκράτες
Καλά πάει ο παραλογισμός. Σε λιγο και οι του Γιέλσιν θα βαπτιστούν “αντιγραφειοκράτες”
Ο ΓΑΠ -ο πρωθυπουργός του 1ου μνημονίου- έλεγε πως είναι αντιεξουσιαστής στην εξουσία
Βλέπω πως τον δικαιώνεις 06/03/2024 at 12:48.
Καλά το πας.
Το κράτος είναι ο μηχανισμός επιβολής της εξουσίας της μίας τάξης πάνω σε άλλη. Η ύπαρξη του κρλατους είναι η απόδειξη πως η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις. Ξεκάρφωτο κράτος από τον ουρανό χωρίς τάξη που να δουλεύει για λογαριασμό της δεν υπάρχει
Καλά το ξαναπάτε
Ανώνυμος
06/03/2024 at 13:07, μέλος του ΚΚΕ με χρέωση το να καταστρέφεις τις συζητήσεις στην παντιερα, έγραψα πως “στις δίκες της Μόσχας ήταν κατηγοριυμρνοι από απλός κόσμος, μέχρι ανώτατα στελέχη”. Εσύ έβαλες μόνο το πρώτο κομμάτι της φράσης, γιατί; Γιατί έτσι έχεις μάθει!
Για τα ανώτατα στελέχη κομμουνιστες που κατά δικαστή καν ψευδως και εκτελέστηκαν, τα είπαμε. Για τους δεκάδες χιλιάδες ανώνυμους κομμουνιστές όπως πχ το 50% των αντιπροσώπων του 10ου συνεδρίου του πκκ (μπ) που εκτελέστηκαν ως πράκτορες το 36-38 ή για τον μπεζεντακο του ομωνυμου τραγουδιού, κατάπιες την γλωσσίτσα σου! Εχασες την φωνούλα σου ή μάλλον την τσιρίδα σου αγαπητό μέλος του ΚΚΕ!
“Για αυτό άλλωστε και στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού, η κρατική/κομματική γραφειοκρατία γεννήθηκε ως ανάγκη μεν, αλλά εξελίχθηκε σε νέα άρχουσα τάξη με δικά της ιδιοτελη συμφέροντα. Και για αυτό είχαμε την κατάληξη που είχαμε.”
Από την στιγμή που υπάρχει κράτος σημαίνει πως ήδη υπάρχουν τάξεις και πως μία τάξη ασκεί την εξουσία της πάνω στην άλλη. Η θεωρία κράτους άνευ τάξεων είναι για γέλια. ΄
Π.χ γιατί η “νέα άρχουσα τάξη” -λέμε τώρα- αν ήταν άρχουσα να μην δημιουργούσε ένα νέο γραφειοκρατικό μηχανισμό -ένα γραφειοκρατικό προσωπικό- για να ιδιοποιείται τον πλούτο για λογαριασμό της όπως π.χ. κάνουν οι αστοί ή στον κρατικό τομέα ή στον ιδιωτικό με τους managers;?
Άλλη μία αντιφαση στην οποία πέφτεται. Και δεν είναι η μόνη
Ποια εξουσία είχε ένας γραφειοκράτης που μπορούσε να χάσει τα προνομια του ή γιατί δεν εκλέγονταν ή γιατί έπεφτε σε δυσμένεια ή από τοΚόμμα ή από τα συνδικάτα;Τι δύναμη είχε ένας γραφειοκράτης όταν ούτε την θέση του να κληροδοτήσει στα παιδιά του;
Καλά το πάτε
@Ανώνυμος, 06/03/2024 at 12:48, άλλη μια (νι-οστή) φορά:
Κράτος = τίνος;
Εξουσία = τίνος;
Το Κράτος είναι το σύνολο των οργανωμένων σε υπηρεσίες και θεσμούς ανθρώπων, που ελέγχονται από μια Κυρίαρχη Τάξη. Το Κράτος είναι το εργαλείο της για την άσκηση, δηλ. την πραγματοποίηση, της Εξουσίας της, δηλαδή του συνόλου των καταναγκασμών πάνω στην κυριαρχούμενη τάξη.
Ούτε το εργαλείο (Κράτος – πραγματικό αντικείμενο), ούτε η χρήση του (Εξουσία – αφηρημένη έννοια) είναι υποκείμενα με δική τους βούληση.
Υποκείμενο μπορεί να είναι πάντα ένας άνθρωπος ή ένα σύνολο ανθρώπων (τάξη). Πρώτο φάουλ.
Το Κράτος, σαν εργαλείο είναι αντικείμενο (Res), και σαν τέτοιο δεν μπορεί να ταυτίζεται κυριολεκτικά με μιαν αφηρημένη έννοια. Αλλο οι αραμπάδες με τα καρούλια και άλλο τα βάσανα της Αγάπης.
Αρα, λοιπόν Κράτος ≠ Εξουσία, και όχι Κράτος = Εξουσία Δεύτερο φάουλ.
Υπάρχει και ένα ερώτημα: Μπορεί ποτέ να ενηλικιωθεί πολιτικά το αναρχικό μικροαστικαριάτο, ώστε να διεκδικήσει πολιτικά δικαιώματα;
Απάντησε, προσέχοντας να μην κάνεις και τρίτο φάουλ!
Ανωνυμε ΚΚΕ γράφεις: “… Ξεκάρφωτο κράτος από τον ουρανό χωρίς τάξη που να δουλεύει για λογαριασμό της δεν υπάρχει…”.
Μα αυτό λέμε και εμείς! Όμως συμπληρώνουν τον ορισμό του κράτους γράφοντας “… Κράτος είναι το σύνολο των μηχανισμών διοίκησης, εποπτείας και ελέγχου μιας κοινωνίας”. Εξουσιάζει δηλαδή, επιτηρει και , ελέγχει την κοινωνία για λογαριασμό της εκάστοτε άρχουσας τάξης και αποτελεί ΤΡΌΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ.
Έτσι κ στον υπαρκτό. Το κράτος υπό το μπογιατισμα” εργατικοτητας”, έκανε αυτό που κάνει πάντα ένα κράτος.
Δύσκολη η κατανοήση των εννοιών της τάξης, της πάλης των τάξεων, της εξουσίας και ποιας τάξης(αστικής ή εργατικής), του μηχανισμού της άσκησης της εξουσίας της μίας τάξης πάνω στην άλλη (κράτους)
Αν καταλάβαιναν δεν θα ψήφιζαν υπερήφανα Πασοκ και Σύριζα 40+ χρόνια.
Σχεδόν το ομολόγησε ο 02/03/2024 at 17:42 που μάλλον θα ήθελε Δραγασάκη για ΓΓ, τον υπουργό της κυβέρνησης Τζανεττάκη.
Δύσκολο πράγμα να χωνευτεί η ήττα σας στο 13ο συνέδριο
“Το κράτος εινσι τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας και σύνολο μηχανισμών διοίκησης, εποπτείας και ελέγχου της κοινωνίας, άρα από την φύση του ΑΣΚΕΙ ΕΞΟΥΣΊΑ ΤΟ ΊΔΙΟ, για λογαριασμό της εκάστοτε άρχουσας τάξης αλλά και ως τέτοιο!”
Δηλαδή η εργατική τάξη με το κράτος της με τον Λένιν ΓΓ΄του ΠΚΚ-μπ ήταν σύμφωνα με τον 06/03/2024 at 12:48 άρχουσα
Τωρα φταίω να ρωτήσω: Που τα βρήκατε αυτά τα φυντάνια?;
@ανωνυμο 22.
Γραφειοκρατες συνομωτησαν; Οχι η πλειψηφια της Κεντρικής επιτροπης σε ολα τα συνεδρια; Οχι τα στελεχη που ελαβαν μερος στην οκτωβριανη επανασταση; Οχι ολη ηγεσια του κοκκινου στρατου. Οχι ολες οι στενες ηγεσιες των κομμ.κομματων της 3ης διεθνούς; Οχι εκατονταδες χιλιαδες στελεχη πιο χαμηλα και κυριως εκατομμύρια απλοι ανθρωποι. Ρε σεις χαμενα τα εχετε και απαντατε οτι ναναι, Βλεπεις εδω δεν ειναι ουτε το ενα η το αλλο κομματικο μπλογκ, για να τα λετε μεταξυ σας και να αλληλοσυγχαιρεστε για την οξυτητα και την αισχμηροτητα των επιχειρηματων σας, Εδω παιρνετε την καταλληλη απαντηση σε ολα.
Ανώνυμος
06/03/2024 at 16:24 , ρε φυντάνι του ΚΚΕδικου θρησκευτικού φονταμενταλισμού, η εργατική τάξη επί Λένιν κυβέρνησε όσο κυβέρνησε, ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ της. ΑΥΤΟ είναι ΤΟ πρόβλημα:΅Διότι ΚΑΙ αναπόφευκτο είναι το να μην μπορεί η εργατική τάξη να κυβερνήσει ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ αλλά και ταυτόχρονα έτσι γεννιέται η κρατική/κομματική γραφειοκρατία! Που σταδιακά αντιλαμβάνεται τα ΙΔΙΟΤΕΛΗ συμφέροντά της σε αντίθεση με αυτά της εργατικής τάξης. Αυτή ήταν και η εξέλιξη των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού. Εως και την κατάρρευση τους, που η μεν κρατική/κομματική γραφειοκρατία οργάνωσε για να μετατραπεί έτσι σε κανονική καπιταλιστική τάξη, η δε εργατική τάξη αρνήθηκε να υπερασπίσει κάτι που ΔΕΝ ήταν δικό της. Βέβαια μετά ήρθε κάτι ακόμα χειρότερο, ο καπιταλισμός. Αλλά απεδείχθη πως αυτό δεν ήταν σοσιαλισμός.
Αλήθεια ρε, πήρε πολύ εκεί στο ΚΚΕ για να φτιαχτούν τόσα φιντάνια του αστικού ανορθολογισμού και της θρησκευτικής ανοησίας;
Ανώνυμος 06/03/2024 at 20:13
Κάνεις ένα δειλό άνοιγμα, δεν ξέρω αν έχεις κι άλλα. Και μη μου πεις οι θέσεις του ΝΑΡ, δεν φτάν.
Κατ αρχή δεν λες άμεσα αλλά μάλλον εννοείς ότι σου έφταιγε το κράτος. Αλλά όταν έχεις εχθρικό καπιταλισμό απέξω, δυνατότερο, σημαίνει ταξική πάλη που χτυπάει στο θεό, είτε σε ψυχρό είτε σε πόλεμο θερμό, το ίδιο. Έχεις κι από μέσα..Άρα κράτος. Κι αν δεν είναι κι ισχυρό την έβαψες.. Άρα, ποιο το νόημα να σου φταίει το κράτος αφού δε γένιτι αλλιώς;
Αλλά κι αλλιώς νάταν, πάλι θα υπήρχε κράτος. Άσε την αντι-Γκότα για πανάκεια. Καλή για τότε, αλλά για πε; υπάρχει κοινωνία χωρίς υπηρεσίες, συντονισμό, σχεδιασμό κλπ κλπ; Μια θέσμιση πάντα θα την έχεις, στο ορατό μέλλον τουλάχιστο. Εκτός αν βάλεις τσιπάκι σε όλους, με καλό κομμουνιστικό software.Για την απονέκρωση, άστα, ούτε μπορείς να φανταστείς πότε και πως, επομένως άστα να χαρείς. Ούτε και σου πέφτει λόγος, η κοινωνία θα το ορίσει, υποτίθεται Το θέμα είναι ποιος λειτουργεί το κράτος; Η κοινωνία; η εργατική τάξη, τα σωματεία, τα σοβιέτ; ή η πρωτοπορία;, ή η πρωτοπορία της πρωτοπορίας;
Εκεί όμως που σε χάνω, είναι ότι οι λειτουργοί του κράτους συνειδητοποιούν κατόπιν τα ειδικά τους συμφέροντα και γίνονται άρχουσα τάξη. Δεν αντέχω τις πολλές σχολαστικές ιστορικές αναδρομές, θα το πω κατευθεία χωρίς απόδειξη. Για το απλό κόσμο είναι μάλλον αυτονόητο, μόνο για εσάς τους φυσιοδίφες των λεπτομερειών είναι μπλέξιμο:
Η ίδια η “εισαγωγή της συνείδησης” από το κόμμα “πρωτοπορία της πρωτοπορίας”, συνιστά εξ αρχής σπόρο εξουσίας επί της κοινωνίας, στο όνομα της κοινωνίας βεβαίως. Στην πορεία, και με δεδομένη την αδυναμία αυτόματου συντονισμού της κοινωνίας υπό το νέο όραμα, προκύπτει η επείγουσα ανάγκη λειτουργίας του κράτους και λοιπόν, ο σπόρος, εφόσον παραμείνει στο χώμα για μέρες, φυτρώνει, νομοτελειακά. Είναι νομοτελειακό, όταν η δράση μιας πρωτοπορίας (μικρής μειοψηφίας) την μια επαναστατική στιγμή, αναλαμβάνει και την επόμενη μέρα η ίδια την κρατική εξουσία λόγω της πραγματικής αντικειμενικής έκτακτης ανάγκης. Δεν έτυχε, πέτυχε.
Λύση δεν έχουμε, όμως το όραμα παραμένει, γιατί είναι αναγκαιότητα. Επομένως, ας αρχίσουμε πρώτα να διατυπώνουμε το πρόβλημα πληρέστερα. Και μετά τα του Λένιν, θα χρειαστεί να πας και στα του Μάρξ κάπως. Αυτό θα μπορεί να οδηγήσει σε ανασύνθεση, αλλιώς θα είναι ψυχοθεραπεία.
Εν τω μεταξύ καιγόμαστε, εντός και εκτός, το τραχανό μας έλειπε.
Ώστε καμία ανασύνθεση και επανάκαμψη του Σ-Κ δεν πρόκειται, μ αυτές τις αντιπαραθέσεις σας, ως άλλη πρωτοπορία που θα εισάγει συνειδήσεις. Πρόκειται για υπόθεση λαϊκών πολιτικών υποκειμένων, που θα βάλουν 5 πράματα σε μια σειρά, θα πιάσουν το νήμα και θα προχωρήσουν βήμα βήμα τους στόχους και τη στρατηγική, αναλόγως των καταστάσεων – και προφανώς και με κάποια διεθνική συνύπαρξη. Οι άνθρωποι τότε έκαναν ότι μπορούσαν να κάνουν, υπήρχαν εκδοχές και για το καλύτερο και για το χειρότερο. Ο ρόλος των σημερινών πρωτοπόρων είναι να δημιουργήσουν τους όρους για μια λαϊκή συσπείρωση που, θεωρία και πράξη, θα βρεί λύσεις, στην κατεύθυνση του Σ-Κ οράματος – δεν είναι ο ρόλος τους να διαγνώσουν καμία συνταγή για το τώρα, ούτε να διαλευκάνουν το γιατί της αποτυχίας οχυρωμένοι από μια ερμηνευτική εκδοχή.
Και βέβαια υπάρχει και ανάγκη μιας θεωρίας πρόπλασμα, η οποία θα αφαιρεί μεταφυσική, λάθη και παραλείψεις των προηγούμενων, μέχρι και το Μαρξ, ως και τον Σπάρτακο, κι ακόμα παραπέρα! Αυτά όμως από το λαϊκό πολιτικό υποκείμενο – ούτε από γκρούπες, ούτε από ειδικούς του κομμουνισμού. [Σχετικά λίγα έχω πει κι εγώ ο φουκαράς διάσπαρτα, αυτές τις μέρες. Δείτε και τις αναλυτικότερες αναδρομές του Μπελαντή στο σαιτ του π.χ., με τις οποίες όχι ότι συμφωνώ ακριβώς – και κυρίως διαφωνώ με την λεπτολογία του και την απόσυρσή του. Όσοι ευκαιρούν για λεπτομέρειες, καλύτερα να συμπυκνώνουν λαϊκά, παρά να μπλέκουν σε ατελείωτα για να τεκμηριώσουν τα ατεκμηρίωτα, προφητες στο πυθαρι].
Αν είναι κάπως έτσι το γενικό σχήμα, όλος ο βίος και πολιτεία του εξωκοινοβουλίου είναι σε λάθος κατεύθυνση, μιας νέας πρωτοπορίας, αντί της λαϊκότητας. Αυτό προκύπτει και από το λόγο και από την μη επικοινωνία με την κοινωνία. Όσο για το ΚΚΕ, μεγάλο παιδί είναι κι αυτό, ας αποφασίσει τι ακριβώς ρόλο βαράει στο σημερινό χαμό.
Ο Μπελαντης κκε δεν ειναι;
Άνοιξε το τριωδιο. Νεοφιλελέδες “αντιγραφειοκράτες”(*) σε ρόλο Μαρξιστή Λενινιστή. Χαβιέ Μιλέι σπό την Αργεντινή που θα καταργήσει τα υπουργεία παιδείας και υγείας και πολύ σας είναι,
“Αντιεξουσιαστές” της εξουσίας σαν τον ΓΑΠ με το 1ο μνημόνιο
(*) Οι Νεοφιλελέδες δεν είναι αντιγραφειοκράτες μιας και ζητουν περισσότερη αστυνόμευση στρατό. και έλεγχο εδικά σε κοινωνικά επιδόματα και διακιώματα των φτωχών.. Οι Νεοφιλελέδες είναι κατά των ψίχουλων που δίνει το Κοινωνικό (Καπιταλιστικό φυσικά ) Κράτος
@07/03/2024 at 15:43
Ξεκάθαρο όχι. Απλα δήλωσε πως το στηρίζει στις εκλογές του 2019
Διάβασε αναλυτικότερα στα
Περισσότερα
24-05-2019
https://www.katiousa.gr/politika/mono-to-kke-mou-dinei-mia-aisthisi-politikis-sovarotitas-dilosi-ekpliksi-eklogikis-stiriksis-apo-to-d-mpelanti/
και
https://www.rovespieros.gr/dilosi-ekplixi-stixis-kke-dim-mpelantis/
Κριτική για το βιβλιο του.
Ο Στάλιν στην Κολιμά, ο αντισοβιετισμός στο κόκκινο
30-06-2018
Την επόμενη φορά όλα θα γίνουν καλύτερα. Θα φροντίσουμε εμείς για αυτό. Και για την επανάσταση, και για τη σκοπιά και την ποιότητα του επόμενου αντίστοιχου βιβλίου.
https://www.katiousa.gr/politismos/vivlio/o-stalin-stin-kolima-o-antisovietismos-sto-kokkino/
Και μόνο το γεγονός ότι σαν καλος κκες βγήκες να απαντήσεις, αποδεικνύει περίτρανα ότι είχα δίκαιο. Όχι δεν στηρριξε ΚΚΕ, εκτός αν δεν έχουμε πάρει μυρωδιά από πολιτικά τερτιπια. Ούτε η Κανέλλη “είναι” ΚΚΕ, αλλά μια χαρά το εκφράζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί. Και η Παπαρήγα δεν “είναι” πια γραμματέας αλλά μια χαρά το δεσμεύει με την δημόσια τοποθέτηση της για το Ουκρανικό. Κι εσύ, με την άγνοια ή την ηθελημένη διαστρέβλωση, δεν “είσαι” ΚΚΕ αλλά μια χαρά το εκθέτεις με τα εκατοντάδες σχόλια σου. Πιο ΚΚΕ δεν γίνεται. Όσο για το βιβλίο του, τι να σου πω τώρα. Το λες και διαβατήριο για τον Περισσό.
Ανώνυμος
08/03/2024 at 22:05.
Την επόμενη φορά να πατάς πάνω στα λινκ που περιέχουν τις δηλώσεις του ανθρωπου. Άλλη μία φορά για εμπέδωση
https://www.rovespieros.gr/dilosi-ekplixi-stixis-kke-dim-mpelantis/
“(..)Όμως, σχεδόν λυπάμαι που θα το πω και θα το γράψω: Στις συγκεκριμένες εκλογές – και όχι διαχρονικά – μόνο το ΚΚΕ μου δίνει μια αίσθηση σχετικής πολιτικής σοβαρότητας.
Διαφωνώ πλήρως με την προσέγγισή του στο τι είναι σοσιαλισμός και κομμουνισμός και πώς οικοδομείται, διαφωνώ όσο δεν παίρνει άλλο με την λατρεία του Στάλιν, την εκλογίκευση των «εκκαθαρίσεων» στην Σοβιετική Ένωση, την δήθεν συνέχεια Λένιν και Στάλιν κλπ.
Όμως, αντικειμενικά τώρα δεν παίζεται ο σοσιαλισμός και πώς θα είναι.
Τώρα παίζεται μια τακτική άμυνας του κινήματος. Μια τακτική άμυνας που θα έχει ένα ελάχιστο εργατικό και λαϊκό έρεισμα.”
Έχετε πάθει κάτι σαν και αυτό που έπαθε ο Τζήμερος, βλεπετε παντού ΚΚΕ και ΠΑΜΕ. Άλλη μια απόδειξη της δεξιάς πολιτικής θέσης σύμφωνα με την οποία αν κάποιος παρεκίνει έστω και ελάχιστα από το καπιταλιστικό τόξο σας τον θεωρείται ΚΚΕ. Αλλά και του γεγονότος πως μόνο το ΚΚΕ είναι η μόνη ουσιαστικά η “κοινωνική” – ταξική αντιπολίτευση που φοβάστε
Δεν γράφω τυχαία πως σχολιάζουν και δεξιοί.
Καλά το πάτε
“””Κράτος χωρις γραφειοκρατία έστω και εργατικό κράτος με ελάχιστη δεν υπάρχει”””
Ταυτόχρονα ο αλλος κκες πιο κατω λεει οτι η γραφειοκρατία δεν οριζεται.
Αποφασιστε.
Τι να αποφασίσουν εκεί στο ΚΚΕ; Έχουν μπλέξει τα μπούτια τους εδώ κ χρόνια. Δεν τους προκύπτει. Ο Στάλιν ήταν το ώριμο τέκνο της κρατικής κομματικής γραφειοκρατίας και ο πιο συνεπής εκφραστής της! Για αυτό και σπο τις αρχές του 30 παγίωνεται πια η εξουσία της. Για αυτό κ μετά το τέλος του Β Π Π και τον θάνατο του, η κρατική κομματική γραφειοκρατία, πήγε ακόμη δεξιότερα αφού είχαν διαμορφωθεί από τις αρχές της δεκαετίας του 30 οι όροι απόσυρσης της εργατικής τάξης από την πολιτική, μέσω της υπαγωγής των εργατικων και λαϊκών θεσμών σε κόμμα και κράτος.
Ανώνυμος
05/03/2024 at 13:42, εσείς, τα ΜΕΛΗ του ΚΚΕ θες να πεις! Και λες και ανοησιες!
Εμείς ως φιλοΚΚεδες ξέρουμε να ορίσουμε την γραφειοκρατία ως απότοκο του κράτους δηλαδη του μηχανισμού καταπίεσης της μίας τάξης πάνω σε άλλη.
Το προλεταριακό μισοκράτος είναι κράτος και άρα θα έχει και την απαραίτητη γραφειοκρατία. Που σταδιακά, όσο οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής προχωρούν με πορεια προς τον Κομμουνισό, θα μείωνεται.
Εσείς δεν την ορίζετε που θεωρείτε στον σοσιαλισμό κάθε υπάλληλο (δάσκαλο καθηγητή γιατρό ) εν δυνάμη “γραφειοκράτη”. Αυτό το παραδειγμα σου παρέθεσε ο προηγούμενος φιλοΚΚΕς. Σας ρωτησετε πως εσείς την ορίζετε αλλά δεν απαντάτε
Κάποιοι αναρχικοί είναι απείρως πολιτικά πιο σοβαροί από εκφυλισμένους τροτσκιστές.
Ανώνυμος
06/03/2024 at 13:31, λες ανοησίες ως μέλος του ΚΚΕ που είσαι, για μια ακόμα φορά!
ΔΕΝ είναι κάθε κρατικός υπάλληλος γραφειοκρατία! γραφειοκρατική άρχουσα τάξη ή αλλιώς κρατική/κομματική γραφειοκρατία, ονομάζουμε το σύνολο των ανθρώπων που στελεχώνουν τους οικονομικούς, διοικητικούς, ελεγκτικούς, νομοθετικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και του κόμματος.
Οι διευθυντές και τα μέλη των δσ των οικονομικών κλάδων και επιχειρήσεων,, οι δικαστικοί,, οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι στρατιωτικοί, οι των σωμάτων ασφαλείας, οι περιφερειακοι πολιτικοί και οικονομικοί υπεύθυνοι, όλοι αυτοι κσι αυτές, όλα αυτά τα άτομα, απαρτιζαν την άρχουσα τάξη των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού: την κρατική κομματική γραφειοκρατία.
Εμείς μπορούμε να την ορίσουμε. Εσείς δεν μπορείτε αφού θεωρείτε κάθε κρατικό υπάλληλο, (π.χ.δάσκαλο γιατρο)..και ειδικά στον σοσιαλισμό γραφειοκράτη.
O ορισμός της γραφειοκρατίας απευθύνεται σε εσάς μιας και εσείς τη χρησιμοποίειται ως έκφραση. Εκτος και αν χρησιμοποιείτε έννοιες που δεν ξέρετε
Χαβιέ Μιλέι. Μάλλον για κάποιους σχολιαστές από το Pandiera θα είναι ο “αντιγραφειοκράτης” Πρόεδρος της Αργεντινής μιας και καταργεί ακόμα και..Υπουργεία
Καλά το πάτε. Ο παραλογισμός είναι καλός συμβουλος ειδικά όταν τα γεγονότα είναι εναντίον των απόψεων σας.
Για αριστεροί ξεκινήσατε νεοφιλελέδες γίνατε. Keep Going!
Ανώνυμος
06/03/2024 at 13:31,
ΔΕΝ είναι κάθε κρατικός υπάλληλος γραφειοκρατία! γραφειοκρατική άρχουσα τάξη ή αλλιώς κρατική/κομματική γραφειοκρατία, ονομάζουμε το σύνολο των ανθρώπων που στελεχώνουν τους οικονομικούς, διοικητικούς, ελεγκτικούς, νομοθετικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και του κόμματος.
Οι διευθυντές και τα μέλη των δσ των οικονομικών κλάδων και επιχειρήσεων,, οι δικαστικοί,, οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι στρατιωτικοί, οι των σωμάτων ασφαλείας, οι περιφερειακοι πολιτικοί και οικονομικοί υπεύθυνοι, όλοι αυτοι κσι αυτές, όλα αυτά τα άτομα, απαρτιζαν την άρχουσα τάξη των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού: την κρατική κομματική γραφειοκρατία.
διαβάστε και κάτι άλλο εκτός απο ριζοσπάστη!
“(..)κρατική/κομματική γραφειοκρατία, ονομάζουμε το σύνολο των ανθρώπων που στελεχώνουν τους οικονομικούς, διοικητικούς, ελεγκτικούς, νομοθετικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και του κόμματος.”
Ο κάθε υπάλληλος σε όλα τα επιτροπάτα / υπουργεία δηλαδή είναι γραφειοκράτης. . Οι επίτροποι λίγο μετά την επανάσταση γραφειοκράτες (“ελεγκτικούς,”). Ο κάθε αστυνόμος και στρατιωτικός είναι γραφειοκράτης “κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους”
Άρα γραφειοκράτες και όσοι δικάστηκαν στις δίκες της Μόσχας. Π.χ οι Στρατηγοί. Άρα ως άλλος φίλος του ΚΚΕ να ρωτήσω γιατί ως “αντιγραφειοκράτες” υπερασπίζεστε την ανώτατη γραφειοκρατία που δικάστηκε στις Δίκες της Μόσχας και με αποδείξεις ακόμα και παραδοχές του ίδιου του Τρότσκι συνομωτούσε σε αντεπανάσταση;
Ακόμα και οι πολιτικοί επίτροποι που αρχικά – προ επανάστασης ήταν ιδέες στα σοβιέτ τουλάχιστον σε στρατό αστυνομία αλλά και αμέσως μετά την Οκτωβριανή επανάσταση με τον ορισμό τους από το προλεταριακό κράτος βαπτίζονται γραφειοκράτες
Κάπου τα έχετε μπλέξει. Να που κάνετε χρήση εννοιών που δεν κατέχετε.
Ανώνυμος
07/03/2024 at 18:21, αχ μέλος του ΚΚΕ ούτε τα βασικά δεν ξέρετε εκεί στο κκε: Οι χιλιάδες αντιπρόσωποι των σε εστιών του πκκ μπ που εκτελέστηκαν ως…. πράκτορες δεν ήταν κρατική κομματική γραφειοκρατία, ήταν αντιπρόσωποι από την βάση.
Τα στελεχη του κομματικού και του κρατικού μηχανισμού που επίσης εκτελέστηκαν, ήταν η τελευταία αντίσταση στην οαγθωση της εξουσίας της κρατικής κομματικής γραφειοκρατίας ως ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΤΆΞΗ: δικαστηκαν και εκτελέστηκαν ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΓΙΩΘΕΊ ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ η εξουσία αυτής της τάξης.
Πρώτα από όλα μιλήσατε για τις Δίκες. Στις Δίκες της Μόσχας δικάστηκε η “αφρόκρεμα” της Κομματικής Στρατιωτικής Κρατικής Γραφειοκρατίας. Αρα ως “αντιγραφειοκράτες” γιατί γκρινιάζετε;
“Αντίσταση” όσοι συμμετείχαν στην συνομωσία για Πραξικόπημα. για την ανατροπή του Σοσιαλισμού. Σε λίγο θα βγάλετε και τον Γιέλσιν “αντιγραφειοκράτη”
Καλά το πάτε
** Είναι γνωστή η πολεμική μεταξύ των Λένιν-Τρότσκι (βλέπε και Μ.Ολμίσκι «ο Λένιν για τον Τρότσκι και τον τροτσκισμό/ εκδ. Γ.Αναγνωστίδης/ΕΣΣΔ 1925) όλα τα πρηγούμενα χρόνια.
Ο Τρότσκι προσχώρησε στους μπολσεβίκους μόλις τις παραμονές της επανάστασης μετά από εισήγηση του …Στάλιν(!), που αντικαθιστούσε τον Λένιν, που τότε απουσίαζε στην Φιλανδία. (Δικό μου σχόλιο: Ναί, πράγματι μπορείς να κάνεις πλάκα με αυτό στους τροτσκιστές.)
Βιβλιογραφία:
Χρησιμοποιήθηκε η στο διαδίκτυο δημοσιευμένη «διαθήκη του Λένιν» από μετάφραση του Σακάτου εδώ
Το πλούσιο σε βιβλιογραφικές παραπομπές βιβλίο του Βεργίδη [Ν.Βεργίδης «η διπλή δολοφονία του Στάλιν»/ εκδ.ARCADIA Αθήνα 1984] του οποίου τις εκτιμήσεις και δεν υιοθετούμε, αλλά έχει μεγάλη έρευνα σε πρωτογενείς πηγές.
Αποσπάσματα σχολίων από μία κουβέντα στο INDYMEDIA
H μπροσούρα «Εκτιμήσεις-συμπεράσματα για την πορεία της Σ.Ε.» του ΚΚΕ(μ-λ) -να μην με λέτε και κολλημένο πως μόνο κείμενα του ΚΚΕ βάζω- που δημοσιεύθηκαν στην «προλεταριακή σημαία» στις 7 και 21/9/91 “
Συμφωνα με τον Μαρξ από την εποχή του δυνατά είναι 2 συστήματα. Το τότε παρόν καπιταλιστικό και το μελλοντικό σοσιαλιστικό (ανώριμη κομμουνιστική βαθμίδα )
Τι γράφεις 07/03/2024 at 21:03;
“(..)Τα στελεχη του κομματικού και του κρατικού μηχανισμού που επίσης εκτελέστηκαν, ήταν η τελευταία αντίσταση στην οαγθωση της εξουσίας της κρατικής κομματικής γραφειοκρατίας ως ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΤΆΞΗ: δικαστηκαν και εκτελέστηκαν ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΓΙΩΘΕΊ ΠΕΡΑΙΤΈΡΩ η εξουσία αυτής της τάξης.”
Bρεθηκε KAI άλλο συστημα πέρα του καπιταλιστικού και του σοσιαλιστικού. Μάλλον και ο ΜΑΡΞ είναι ΑντιΙΜαρξιστης μπροστά στα “φιντάνια” που το παίζουν εξπέρ
Επιπλέον
Μαρξιστική Απάντηση στις παπάτζες για την γραφειοκρατία. ως ξεχωριστή τάξη
Η ερμηνεία του σοβιετικού καθεστώτος ως νέου γραφειοκρατικού κοινωνικού συστήματος.
· Η θεωρία του Κ.Καστοριάδη
· Η Νέα Τάξη του Μ.Τζίλας.
· Η θεωρία της Νομενκλατούρας του Μ.Βοσλένσκυ.
https://www.ilhs.gr/gr/Graf_1.3.htm
Ουσιαστικά γελιοποιούναι με τρόποι και αυτές οι “θεωρίες” και ειδικά του Καστοριάδη
Είπαμε να είσαστε μαρξιστικά αμόρφωτοι αλλά όχι και έτσι.
Καλά το πάτε
Ανώνυμος
08/03/2024 at 09:23, μωρέ μέλος του ΚΚΕ τα θες και τα γράφεις; ΑΠΌ ΠΟΙΟΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΑΝ, ΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΈΣΤΗΚΑΝ αυτοί οι άνθρωποι; Από τους νεφελιμ; Προφανώς και όχι! Ή ίδια η κρατική κομματική γραφειοκρατία της ΕΣΣΔ, βασάνισε, δίκασε και εκτέλεσε τόσο ορισμένα μέλη της που διαφωνούσα με τον εκφυλισμό της επανάστασης όσο και πολύ περισσότερο απλό κόσμο, κομμουνιστές κλπ.
Το ότι εκτελέστηκαν μέλη αυτής της γραφειοκρατίας όπωςπχ τα 3/4 της επαναστατικής ΚΕ του πκκ μπ του 17, και το 50% των αντιπροσώπων του συνεδρίου των νικητών του 34, ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΉ ΚΟΜΜΑΤΙΚΉ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ, δείχνει την περαιτέρω οαγθωση της εξουσίας αυτής της άρχουσας τάξης!
Προφανως η γραφειοκρατία ειναι σαν την κλιματικη αλλαγη. Ειναι και δεν ειναι, σαν το γατο του Σροντιγκερ, μπορει να ειναι σερνικος, μπορεί θηλυκό μπορει αναμμεσα.
Σας μπέρδεψε ο “δικαιωματισμός” με τις “πολλαπλές ταυτότητες”. Δε βαθμό που να μη ξέρετε ποιοι είσαστε.
Ρε κκε, ορισε πρωτα τι ειναι η γραφειοκρατία και ποιος ο ρολος της και υστερα ορισε και τι ειναι φυλο, ενα ενα γιατι ζαλιζεσαι στο μυαλο και δεν ξερεις τι λες.
Προς το παρόν “απολαμβάνουμε” τους δικούς σας ορισμούς. Μία φορά ζητήσαμε κάτι να ορίσετε και έχετε μπλέξει τα πόδια σας. Τουλάχιστον να το περιγράψετε.
Δεν γίνεται να κατηγορείς τους άλλους ως “γραφειοκράτες” και να μην ξέρεις εσύ ο ίδιος τι είναι η γραφειοκρατία
“Το κόμμα δεν κατανέμει αδιατάρακτες οργανωτικές και πολιτικές ιδιότητες άπαξ δια παντός και μόνιμα. Δεν αναπαράγει συνολικές «μονιμότητες». Όμως την ίδια στιγμή πρέπει να αξιοποιήσει ταλέντα, πολιτικές και οργανωτικές ανάγκες, να διαχειριστεί δηλαδή γόνιμα το διαχωρισμό ιδιοτήτων που παράγει καθημερινά η καπιταλιστική αλλοτρίωση. .”
άρα να φανταστω (να τσιγλήσω και λίγο την συζήτηση) πως είσαστε στο πλευρό του Στάλιν και του προσχέδιου του Συντάγματος του 1935. Το οποίο υπάρχει σε Pdf και μάλιστα από τον αντισταλινικό arch getty
O Σταχάνωφ και το σταχανοβιτικο κίνημα που αύξησαν την παραγωγικότητα και έβαλαν μεταφορικά “τα γυαλιά” σε μηχανικούς μέσα στο 7ωρο τι ήταν; Δεν συμπεριλαμβάνονατι στην “αξιοποιήση ταλέντων, για πολιτικές και οργανωτικές ανάγκες”;
Γ@μ@το, γεμισαμε αντισταλινικους.
“Τα ίδια σε σχέση και με τη θεωρία ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ”
Υπήρξε ανατροπή του σοσιαλισμού. Δεν λέμε π.χ. η “κατάρρευση της Κομμουνας του 1871” του πρώτου εργατικού κράτους που εμφανίστηκε στον κόσμο.
Στην κομμούνα έγινε εμφύλιος και τη νίκησε ο θιερσος με τη σύντομη γαλλικών κ πρωσικών στρατευμάτων.
Ο υπαρκτός αντίθετα με την κομμούνα, κατέρρευσε ύστερα από την απόφαση της κρατικής κομματικής γραφειοκρατίας που ήταν η κει άρχουσα τάξη, να μετατραπεί σε κανονική καπιταλιστική τάξη. Μην τα μπερδεύεις, κομμούνα και λεγόμενος υπαρκτός, δεν έχουν καμία σχέση. Αυτό λένε τα γεγονότα κ η πραγματικότητα
Στην Κομμουνα για 70+ μέρες “κάτι υπήρχε”.
Και το “κάτι που υπήρχε” έπαιρνε αποφάσεις σε βάρος της αστικής τάξης.
Που οργάνωνε τον πλέον προλεταριακό στρατό και απέναντι στους Γάλλους αστούς και απέναντι στους Πρώσους κατακτητές
Αυτό είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, που έγραφε ο Μαρξ στην 2η έκδοση του “Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος”. Εκτός αν αναιρείς ΚΑΙ τον Μαρξ
Ήταν το 1ο εργατικό κράτος που ιστορικά εμφανίστηκε στη γη.
Από τα λάθη της Κομμούνας παραδειγματίστηκε ο Λένιν για το 2ο εργατικό κράτος της Σ.Ε – ΕΣΣΔ. Το 2ο εργατικό κράτος την αμέσως επόμενη μερα αντιμετώπησε τον ταξικό πόλεμο τόσο της εγχώριας όσο και της διεθνούς αστικής τάξης και λίγο καιρό μετά ΚΑΙ με την εισβολή 14 στρατών.
Αν δηλαδή οι Μπολεσβίκοι δεν τα κατάφερναν στον κοινωνικό πόλεμο – “εμφυλιο” όπως γράφεις- θα λέγαμε πως δεν υπήρξε εργατικό κράτος;?
Αναιρείται έτσι το επιχείρημα πως μόνο στην Κομμούνα υπήρχε “εμφύλιος” για την ακρίβεια “κοινωνικός πόλεμος” εργατικής – αστικής τάξης. Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Λίγη πολιτική σοβαρότητα δεν βλάπτει
Δεκτό, αλλά δεν μπορούμε να παραλείψουμε ότι στην ΕΣΣΔ η αντιδραστική μεριά του εμφυλίου (γραφειοκρατία με τάσεις να γίνει αστική τάξη) είχε πάρει υπό την πολιτική της ηγεμονία την επαναστατική μερίδα του κομμουνιστικού κόμματος, και της κοινωνίας φαντάζομαι, γενικότερα. Και ας μην ξεχνάμε ότι η επαναστατική μερίδα συνηγόρησε και πλειοδότησε στις πολιτικές που οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση.
Οπότε, η χρήση της ανατροπής μάλλον είναι για να μας χρυσώσει το χάπι για τις ευθύνες μας, ως κομμουνιστικό κίνημα, και όχι για να περιγράψει αντικειμενικά τι έγινε. Χωρίς να πιστεύω ότι εκεί κρίνεται το πώς βλέπει ο καθένας την περίοδο. Αλλά, και η κατάρρευση επαρκώς περιγράφει την διάλυση της ΕΣΣΔ.
Μεταβατικέ, 01/03/2024 at 21:23, αν είχατε “ενσυναίσθηση” (μια κι είναι της μόδας) θα ήσασταν και πιο ελαστικοί κήνσορες απέναντι σε κείνους, που αμέσως το ’91 βρήκαν το θάρρος να σηκώσουν από της λάσπες την πεσμένη σημαία ανάμεσα σε ένα τρομαγμένο πλήθος ηττημένων, σαν κι εσάς καλή ώρα, που τους ποδοπατούσε. Γιατί εύκολα θα μπορούσε κανείς να σας ανταποδώσει την “κατάρρευση” σαν χρυσωμένο χάπι της ένοχης συνενοχής!
Δεν είναι αυτά επιχειρήματα!
Και μάλιστα από την ίδια πλευρά, που τρέχει να βρει “θετικές πλευρές” στον ….Πούτιν! Λες και δεν είναι το, ακόμη χειρότερο από τον πατέρα του, παιδί του Μπρέζνιεφ!
Ο “εμφύλιος” στην ΕΣΣΔ δεν ήταν η ριζική αντιπαράθεση, που έκρινε μια σύγκρουση, της οποίας την φύση και την ουσία αρνείται πεισματικά να δει και να κατανοήσει μια μερίδα της Αριστεράς, που κατσικώνεται και για θεματοφύλακας της …ταξικής πάλης, τρομάρα της!
Από την πρώτη μέρα της η Μπολσεβίκικη Επανάσταση σηματοδότησε την αναβάθμιση της ταξικής πάλης σε ανώτερο, παγκοσμιοποιημένο, επίπεδο. Οι Μπολσεβίκοι, θέλανε δε θέλανε, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την συνασπισμένη εναντίον τους παγκόσμια αστική τάξη (Ιμπεριαλισμός…) από την, πρώτη κυριολεκτικά, μέρα, και όχι μόνο με τους δεκατέσσαρες στρατούς της. (Ανάμεσά τους και της λεγόμενης “Ψωροκώσταινας”…). Αυτή η σύγκρουση πέρασε σε μια παραπλανητική ύφεση στις αρχές της δεκαετίας του ’30, λόγω των εσωτερικών προβλημάτων του Καπιταλισμού, αλλά στην πραγματικότητα, ούτε και τότε σταμάτησε η παγκόσμια ταξική πάλη ενάντια στο πρώτο στην Γή εργατικό κράτος. Απλά συνεχιζόταν “με άλλα μέσα”, μέχρι να ξαναπάρει, με τον Β’ΠΠ (και την Ισπανία, λίγο νωρίτερα) ξανά θερμή μορφή, και κατόπιν, μετά την “πύρρεια νίκη” των κομμουνιστών επί των Ναζί, με το εμβληματικό Φούλτον, την μορφή του λεγομένου “Ψυχρού Πολέμου”. Χρείας ποιούσης, βεβαίως…
Η ταξική πάλη στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ (και των Λ.Δ. μετά το ’45) ήταν απλά έκφραση αυτής της βασικής αντίθεσης. Τι “εμφύλιος” και μπούρδες(!) για να ξεφεύγουμε από την επιστημονική υλιστική/διαλεκτική θεώρηση της Ιστορίας;
Ασφαλώς ήταν το κύριο επί μέρους πεδίο της, που αν είχε κερδηθεί, πιθανότατα θα είχε κρίνει και την παγκόσμια έκβαση της, της ταξικής πάλης, αλλά αυτά είναι υποθέσεις πια μετά την τροπή, που πήραν τα πράγματα.
Το σίγουρο είναι πάντως ότι και οι μορφές εμφάνισης των ταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό του Σοσ. Στρατοπέδου αντανακλούσαν, και σε αποφασιστικό βαθμό για όσους γνώρισαν και έζησαν εκεί, την παγκόσμια ταξική, ταξικότατη, αντιπαράθεση. Κι όχι, πως κι εμείς εδώ δεν βλέπαμε τις ανάλογες μορφές του ίδιου φαινομένου στο καπιταλιστικό στρατόπεδο. Τις ζήσαμε, συμμετείχαμε, άσχετα αν μερικοί, και όχι λίγοι, βολικά τις ξεχνάνε. Και φτάνουν, οι ηλίθιοι, να μιλάνε και για …Γκουλάγκ(!) στην χώρα της Μακρονήσου και του Γράμμου!
Η θεωρία της “κατάρρευσης” είναι, στην καλύτερη εκδοχή της, μια μυωπική θεωρία ασχέτων παρατηρητών και αμέτοχων της ταξικής πάλης.
Στην καλύτερη….
Σαν άλλος φίλος του ΚΚΕ που σχολιάζει στο pandiera να αναφέρω το αυτονόητο, πως η ταξική πάλη συνεχίζεται στην ανώριμη κομμουνιστική βαθμίδα. Πάιρνει όμως διαφορετική μορφή
Ο Μαρξ αναφέρει πως στην ανώριμη κομμουνιστική βαθμίδα το δίκαιο μάλλον θα είναι αστικο.
Στην ανωριμη κομμουνιστική βαθμίδα αντιστοιχεί η φράση “στον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες του”[1]. Αντί του κομμουνιστικού στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”
Ο Λένιν στα κριτηρια για τις τάξεις[2] αναφέρει τέσσερα. Τις αναφέρω με απλά λόγια
1) Μίσθωση ή όχι εργατικής δύναμης
2) Διευθυντική ή όχι θέση
3) Ρόλος στην παραγωγή (π.χ γιατρός, καθηγητής αστυνομικός)
4) Διαφορά στο εισόδημα
Στον σοσιαλισμό (ανώριμη κομμουνιστική βαθμίδα) όπως ήταν στην Σοβιετική ένωση, καταργείται με την εξουσία του προλεταριάτου η πρώτη διαφορά το πρωτο κριτηριο της καπιταλιστικής κοινωνίας. Και όσο προχωρούν οι σοσιαλιστικές / κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής σταδιακά αμβλύνονται οι υπόλοιπες. Ο Σοσιαλισμός ερχόμενος από την αστική κοινωνία αρχικά κληρονομεί παραγωγικές δυνατότητες τα μικροαστικά στρωματα και αρκετές από τις συνεπακόλουθες αντιλήψεις της παλιάς αστικής κοινωνίας. Οι αστοί που έκανα σαμποτάζ στα δικά τους μέσα παραγωγής τους όταν αντιληφθηκαν πως μπορεί να χάσουν το παιχνίδι δεν ήταν ηλίθιοι [3].
Τον σοσιαλισμό κομμουνισμό καλύτερα να το βλέπουμε ως πορεία / διαδικασία από την ανώριμη κομμουνιστική βαθμίδα προς την ώριμη κομμουνιστική κοινωνία στην οποία περιλαμβάνονται και τακτικές προς τα πίσω. Π.χ. ΝΕΠ.
Κοιτάζοντας την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων αλλά και την “άμβλυνση” των προηγούμενων διαφορών, η Σοβιετική Ένωση με την γραμματεία του Στάλιν είχε “προχωρήσει” αρκετά στην πορεία προς τον κομμουνισμό Ο Στάλιν έγραψε σε βιβλίο του πως δεν έχει επιτευχθεί η πλήρης κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής[4]. Έμφαση στη λέξη πλήρης
Η πολιτική αδυναμία στον χώρο που προσδιορίζεται ως εξωκοινοβουλευτική αρστερά έγκειται πως απλές έννοιες δεν μπορούν ή δεν θέλουν, κυρίως λόγω της μικροαστικής τους απεύθυνσης, να τις κατανοήσουν.
[1] “ΚΡΙΤΙΚΉ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΚΟΤΑ”
[2] ” Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ”
[3] “ΟΙ 10 ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ / READ JOHN”
[4] “ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ”
“βρήκαν το θάρρος να σηκώσουν από της λάσπες την πεσμένη σημαία ανάμεσα σε ένα τρομαγμένο πλήθος ηττημένων, σαν κι εσάς καλή ώρα, που τους ποδοπατούσε. ”
Υπάρχει σχετικό video με τον Παφίλη που λέει περίπου τα ίδια απευθυνόμενος στον Σύριζα. Μακάρι να το ξαναβρώ
Μέλος του ΚΚΕ, γράφεις: “…. Κοιτάζοντας την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων αλλά και την “άμβλυνση” των προηγούμενων διαφορών, η Σοβιετική Ένωση με την γραμματεία του Στάλιν είχε “προχωρήσει” αρκετά στην πορεία προς τον κομμουνισμό Ο Στάλιν έγραψε σε βιβλίο του πως δεν έχει επιτευχθεί η πλήρης κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής[4]. Έμφαση στη λέξη πλήρης… “.
Ως μέλος του ΚΚΕ που είσαι, έχεις αναποδογυρισει την πραγματικότητα! Διότι κομμουνισμός σημαίνει και σταδιακή εξαφάνιση του κράτους, του κρατικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας δηλαδή, άρα και της διευθυνισας τάξης, της κρατικής κομματικής γραφειοκρατίας!
Καμία σχέση δηλαδή, με αυτό που συνέβαινε επί Στάλιν στην ΕΣΣΔ, οπου και είχαμε την σταδιακή γθγσντηδη του κράτους και της άρχουσας κρατικής κομματικής γραφειοκρατίας! Μάθε μαρξισμό, υλισμό κ διαλεκτική γμτ!
Αυτό που συνέβη στην ΕΣΣΔ κ που εσύ ονομάζεις κομμουνισμό χωρίς να ξέρεις ούτε τα βασικά, ήταν ένα εκτεταμένο κοινωνικό κράτος κ κράτος πρόνοιας χωρίς καπιταλιστική τάξη αλλά με άρχουσα τάξη την κρατική κομματική γραφειοκρατία.
Οι θέσεις του ΝΑΡ το εξηγούν πολύ καλά, σου συνιστώ να τις διαβάσεις!
Ανώνυμε 2, η ανάλυση σου βγάζει τελείως από το κάδρο τις ευθύνες του υποκειμενικού παράγοντα για την επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ. Παίρνεις μια αντικειμενική συνθήκη, την ιμπεριαλιστική περικύκλωση, και της χρεώνεις τα πάντα. Η ταξική πάλη μέσα στην ΕΣΣΔ ήταν σίγουρα πιο περίπλοκη από αυτό το απλοϊκό δίπολο, το οποίο δεν εξηγεί άλλωστε και πώς και τα δύο στρατόπεδα, σαν σύντροφοι στα ΚΚ, συνυπέγραψαν τις πολιτικές που οδήγησαν στη διάλυση του σοσιαλιστικού μπλοκ.
Περισσότερο μοιάζει όχι με «επιστημονική υλιστική/διαλεκτική θεώρηση της Ιστορίας», αλλά με απολογιτισμό με σκοπό η «δική μας» πλευρά (εν προκειμένω του ΚΚΕ) να καταλήξει με ένα ανώδυνο κατηγορητήριο στο ρόλο που είχε αυτό και οι πολιτικοί του σύμμαχοι στην κατάρρευση του υπαρκτού.
Επομένως, ενσυναίσθηση για να το παίζετε θεματοφύλακες (τρομάρα σας, που κλαίγεστε ότι σας κάνουν ένα κλάσμα από αυτά που κάνετε εσείς) της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, γιοκ. 35 χρόνια είναι πολλά για να απαλλαγούμε από το μετατραυματικό σοκ πιστεύω.
Μεταβατικέ, 02/03/2024 at 16:28, τελικά, επειδή δεν είμαι σίγουρος ότι το κάνεις επίτηδες, και υποθέτοντας βιασύνη, αν όχι μειωμένη ικανότητα αντίληψης:
Ποιός, που, πότε, από τον χώρο του ΚΚΕ επικαλέστηκε η αποπειράθηκε να “βγάλει τελείως από το κάδρο τις ευθύνες του υποκειμενικού παράγοντα…” και μάλιστα …”τελείως”!
Ακόμη κι εγώ, ο έσχατος/ασήμαντος, έγραψα “Ασφαλώς ήταν το κύριο επί μέρους πεδίο της, που αν είχε κερδηθεί, πιθανότατα θα είχε κρίνει και την παγκόσμια έκβαση της….”.
Γκουτζάμ συνέδριο έκανε το ΚΚΕ ακριβώς για να διερευνήσει αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα, και όχι το γενικότερο πρόβλημα της ήττας των κομμουνιστών στα πλαίσια της παγκόσμιας ταξικής πάλης:
Eκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό. Aθήνα, 18 – 22 Φλεβάρη 2009
Είναι σαφές το που επικέντρωσε την έρευνά του, ασφαλώς χωρίς να υποτιμά και να το αποσυνδέει (…”διαλεκτικότατα” σαν όλους εσάς!) από το γενικότερο παγκόσμιο πλαίσιο, που διεξάχθηκε εκείνη η πάλη. Να το πω με απλά λόγια, δεν περιμέναμε να σωθεί η υπόθεση από τους ….Μάο (-μάο)! Αυτοί απαλλάχτηκαν λόγω βλακείας (οπορτουνισμού).
Και χωρίς να χρειαστεί να προσφύγει σε αυτοσχέδιες νεοφυείς …πατέντες περί νέων σταδίων του Ιμπεριαλισμού κλπ..
Ανθρακες, λοιπόν οι αιτιάσεις σου περί “απολογησμού”, η ευθυνοφοβίας κλπ. εκ μέρους του ΚΚΕ.
Αλλωστε το θέμα, που θέτει η πολιτικότατη θέση της “κατάρρευσης”, σαν ιδρυτικού μύθου του μετακομμουνιστικού μετα-Αριστερισμού, δεν είναι ακριβώς ο βαθμός ευστοχίας της αυτοκριτικής των κομμουνιστών:
Αντίθετα, το ιδεολόγημα της “κατάρρευσης” αυθαίρετα ξεκόβει την ταξική πάλη στην ΕΣΣΔ από το παγκόσμιο πλαίσιό της και γι αυτό είναι ιδεαλιστικό και αντιδραστικό.
Οι ζηλωτές αυτής της αρλούμπας είναι, που πρέπει να ξεκαθαρίσουν την επ’ αυτού σχέση τους με τον Ιστορικό Υλισμό. Καθώς και να ερμηνεύσουν την, απόλυτη εδώ και χωρίς καν αστερίσκους, σύμπλευσή τους με την καθεαυτού Αντίδραση, που επίσης για “κατάρρευση” μιλάει, και για λόγους, που καθένας νουνεχής, ούτε καν και όχι απαραίτητα μαρξιστής/λενινιστής, καταλαβαίνει.
Οι σταλινιστες τολμανε και μιλανε για Μαρξ και Λενιν
Τα χαλια της “σοσιαλιστικής οικοδομησης”
Τριαντα εκατομμυρια καταδικοι ενα εκατομμυριο νεκροι .
Το παραδεχονραι και οι σταλινικοι
https://xekinima.org/%CF%87-%CE%BA%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B5-%CE%BD%CF%8C%CE%B9%CE%BC%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%BE%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7/
Ανώνυμος
02/03/2024 at 20:20, ρε συ ανώνυμο μέλος του ΚΚΕ με χρέωση τα σχόλια στην παντιερα, κάθε λέξη από την απάντηση σου στον μεταβατικό, ειναι έκθεση ιδεών χωρίς καμία επιβεβαίωση από την πραγματικότητα! Γιατί χαλάς τον χρόνο σου για να γράψεις; Αφού με την τεκμηρίωση δεν το χετε! Η αρχή σας είναι το τίποτα της αυτοαναφορικοτητας: “είναι οπορτουνιστες, για εγώ λέω ο, τι είναι οπορτουνιστες”, “η κατάρρευση είναι λάθος, επειδή, ειναι λάθος”! Τέτοιες εξηγήσεις δίνετε εκεί στο κκε.
Να γράφουν οι εισοδιστές του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα κλακαδόροι του Σύριζα από το 2007 – 2008 για γραφειοκρατία.!
Αξία ανεκτίμητη.
υ.γ.
“Τριαντα εκατομμυρια καταδικοι ενα εκατομμυριο νεκροι .”
Ούτε τα κιτάπια της Σ & Ι & Α δεν γράφουν τέτοια.
Πάρε πηγές και από αποχαρακτηρισμένα αρχεία
“Όταν η ίδια η C- – I- -A αποδομεί τον μύθο των γκουλάγκ”
https://www.katiousa.gr/apopseis/otan-i-idia-i-cia-apodomei-ton-mytho-ton-gkoulagk/
Ούτε ΚΑΝ αντισταλινικοί ιστορικοί όπως ο Getty που μελέτησαν τα κεντρικά αρχεία (στο γνωστό βιβλίο του σελιδες 64-67).
Φουλ για ακροδεξιά. είσαστε
Καλά το πάτε
” Οι θέσεις του ΝΑΡ το εξηγούν πολύ καλά, σου συνιστώ να τις διαβάσεις!”
Οι θέσεις του ΝΑΡ για την Σ.Ε. ΕΣΣΔ την θεωρούν κάτι μεταξύ των θεωριών τροτκιστών για κρατικο καπιταλισμό νέα αστική τάξη και κάτι μεταξύ των θεωριών “γραφειοκρατείας” των Μπετελεμ Καστοριάδη Βολοσένσκυ Τζίλας
“Χρεώσεις” μάλλον κάνετε εσείς στο pandiera. 03/03/2024 at 01:09.
Το ΚΚΕ δεν ασχολείται με το εξωκοινοβούλιο παρα μόνο όταν τα γυρίζει ή κάνει πολιτικές”Ταρζανιές” και τα γράφει σε Ριζοσπάστη ΚΟΜΕΠ 902
Ανώνυμος
05/03/2024 at 13:47, οι θέσεις του ΝΑΡ είναι μαχομενος ιστορικός και διαλεκτικό υλισμος. Του ΚΚΕ είναι ψαλμωδια του Ιησού
1. Θεωρίες για περι νέας αστικής τάξης και γραφειοκρατικού κοινωνικού συστήματος θεωρουνται μαρξιστικώς επιιεικά αστείες
https://www.ilhs.gr/gr/Graf_1.1.htm
https://www.ilhs.gr/gr/Graf_1.2.htm
https://www.ilhs.gr/gr/Graf_1.3.htm
2. Κριτική του Προγράμματος τη Γκότα (Μαρξ)
https://pernoamparizabooks.files.wordpress.com/2014/10/ceba-cebcceb1cf81cebe-cebacf81ceb9cf84ceb9cebaceae-cf84cebfcf85-cf80cf81cebfceb3cf81ceaccebccebcceb1cf84cebfcf82-cf84ceb7cf82-ceb3ceba.pdf
Σελίδες 20 -23 Με αφορμή τους τυχοδιωκτισμούς του Λασάλ ο Μαρξ δίνει το περίγραμμα της Σοσιαλιστικής Κοινωνίας.
Με απλή συγκριση η Σ.Ε. – ΕΣΣΔ ήταν σοσιαλιστικό κράτος(ανώριμη κομμουνιστική βαθμίδα)
Σελιδα 34 Αναφορά στην Κομμουνιστική Κοινωνία
Την επόμενη φορά και με κινούμενα σχέδια
Μόλις ποσταριστηκε η “Κριτική του Προγράμματος τη Γκότα (Μαρξ)” (*)
σταμάτησαν απο κάτω τα σχόλια με “απορίες””
Τυχαίο θα είναι
(*)
https://pernoamparizabooks.files.wordpress.com/2014/10/ceba-cebcceb1cf81cebe-cebacf81ceb9cf84ceb9cebaceae-cf84cebfcf85-cf80cf81cebfceb3cf81ceaccebccebcceb1cf84cebfcf82-cf84ceb7cf82-ceb3ceba.pdf
Σελίδες 20 -23 Με αφορμή τους τυχοδιωκτισμούς του Λασάλ ο Μαρξ δίνει το περίγραμμα της Σοσιαλιστικής Κοινωνίας.
Με απλή συγκριση η Σ.Ε. – ΕΣΣΔ ήταν σοσιαλιστικό κράτος(ανώριμη κομμουνιστική βαθμίδα)
Σελιδα 34 Αναφορά στην Κομμουνιστική Κοινωνία)
Τροτσκιστικό Ξεκίνημα. Πιο ΠΑΣΟΚ και από το ΠΑΣΟΚ.
“(..)Ανεξάρτητα με το πώς τα ίδια αυτά τα κινήματα βλέπουν τον εαυτό τους, είναι πραγματικές αυτοτελείς κινήσεις αγωνιζόμενων κοινωνικών τμημάτων που ένα επαναστατικό κόμμα πρέπει να δημιουργήσει τη δική του «σοσιαλδημοκρατική» πτέρυγα μέσα σε αυτά, με βασική επιδίωξη την κοινωνική επανάσταση (που πολλά από αυτά βέβαια δεν την προσεγγίζουν καν, αν δεν την αρνούνται και ανοικτά, ή τουλάχιστον βασικές τάσεις τους). ”
Η πραγματικότητα δείχνει πως πολλά από αυτά δεν είναι τίποτα αλλο παρά “μονοθεματικές” του Καπιταλισμού που περιορίζονται στα πλαίσια που θέτει ο καπιταλισμός Μάλιστα κάποιες φορές ως μονοθεματικές είναι και αλληλοσυγκρουόμενες μεταξύ τους. Αναμενόμενο γιατί το ταξικό δεν υπάρχει στον πυρήνα τους. Και ούτε και τα ίδια το θέλουν ενω αρκετές στηρίζονται ημιεπίσημα ή και σχεδόν επίσημα ή από ΜΚΟ ή/και απο αστικά κράτη
Άρα δεν μιλαμε λοιπόν για τυπου “κινήματα” “αυτοτελείς κρίκους” που με λίγη προπαγάνδα θα καταλάβουν το δίκιο και θα έρθουν στο πλευρό της εργατικής τάξης. Μην ξαναπιασουμε την ίδια κουβέντα με εκείνη των προηγούμενων εβδομάδων για τον γάμο ζευγαριών του ίδιου φύλου
Μιλάμε στον κόσμο της εργατικής τάξης για την ενότητα της ασχέτως “διαφορών” που μπορούν να έχουν εργάτες / εργαζόμενοι. Άλλο η απεύθυνση σε όλους τους εργαζόμενους εργάτες χωρίς “διαχωρισμούς” και άλλο απεύθυνση σε οργανώσεις / μονοθεματικές του καπιταλισμού
Οι κκεδες συνεχιζουν με καταιγισμο σχολιων χωρις νοημα προκειμενου να χαθουν τα επι της ουσιας σχολια. Για καθε ενα σοβαρο σχολιο, εχουμε εικοσι τρολικα σχολια των πεντε λεξεων. Αποτελεσμα; Αν χασεις μια μερα επαφη, ψαχνεις δυο ωρες για να βρεις τη σειρα των απαντησεων. Πετυχαινουν οι κκεδες να μπαχαλεψουν καθε αρθρο. Προτεινω τα σχολια της μιας σειρας να κρατουνται.
Το μπάχαλο γίνεται με τα θεματα “βεντάλια” των αντιΚομουνιστών που μόλις πολιτικά στριμωχθούν ανοίγουν άλλα 10.θέματα σε άσχετο πόστ
Κριτική στα σχόλια επί του άρθρου δεν βλέπω από μέρους σου.
Μάλλον ή θα συμφωνείς ή δεν θα έχεις κάτι να αντιπαραθέσεις σαν πολιτικό επιχείρημα 27/02/2024 at 16:36