Οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να νικούν!
Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, Επιτροπών Αγώνα και Εργαζομένων Ηρακλείου
Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, Επιτροπών Αγώνα και Εργαζομένων Ηρακλείου με χαρά ανακοινώνει ότι καταφέραμε να καταβληθούν τα δεδουλευμένα στην εργαζόμενη σε ταβέρνα στις Αρχάνες και να επιλυθεί έτσι η εργατική διαφορά πριν καν την διενέργειά της στην Επιθεώρηση Εργασίας. Στα δεδουλευμένα αντιστοιχούσαν υπόλοιπο αποδοχών, υπερεργασία, υπερωρίες, δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων, επίδομα άδειας, μη ληφθείσα άδεια και απλήρωτα δοκιμαστικά.
Η εργαζόμενη είχε προσληφθεί με σύμβαση αορίστου χρόνου στην ταβέρνα με καθυστέρηση, καθώς είχε ξεκινήσει ήδη να εργάζεται εκεί νωρίτερα. Μάλιστα, στην πρόσληψη είχε δηλωθεί ως λαντζιέρισσα, ενώ εργαζόταν ως μαγείρισσα. Η εργαζόμενη εργαζόταν πολύ παραπάνω από τα δηλωμένα, 7 μέρες την εβδομάδα χωρίς ρεπό κι ενώ προφορικά είχε γίνει συμφωνία για μισθό μεγαλύτερο από τον δηλωμένο, στην πράξη δεν της κατεβλήθη ούτε καν ολόκληρο το δηλωμένο ποσό. Το παραπάνω ποσό μαζί με τις απλήρωτες υπερωρίες, την υπερεργασία, δώρα, επιδόματα και μη ληφθείσα άδεια αντιστοιχούσε σε χρωστούμενα συνολικά εκατοντάδων ευρώ. Επίσης, σημειώνεται ότι μαζί με την εν λόγω εργαζόμενη, η οποία απολύθηκε, παραιτήθηκαν άλλες δύο εργαζόμενες στην κουζίνα λόγω της μη καταβολής των δεδουλευμένων αλλά και της συμπεριφοράς της εργοδοσίας.
Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, Επιτροπών Αγώνα και Εργαζομένων Ηρακλείου στήριξε την εργαζόμενη από την πρώτη στιγμή με από κοινού καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας και κυρίως μέσα από δημόσια καταγγελία και μαζική παρέμβαση στην εργοδοσία από κοινού με την εργαζόμενη. Εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας σε όλους τους συναδέλφους που εξέφρασαν εμπράκτως την ταξική τους αλληλεγγύη, αλλά και τα σωματεία που εξέδωσαν ψηφίσματα στήριξης! Τέλος, αξίζει να τονίσουμε ότι η νίκη αυτή αποδεικνύει ακόμα μια φορά τον ξεπεσμό του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η εργαζόμενη αρχικά είχε απευθυνθεί στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου για να βρει το σωματείο του κλάδου της, προσπάθησε επανειλημμένα να έρθει σε επικοινωνία αλλά δεν υπήρχε καμία απόκριση, το ΕΚΗ απλά την παρέπεμψε στην επιθεώρηση εργασίας, μόνη της, χωρίς ούτε να της υπολογίσουν τα δεδουλευμένα ή να προσφέρουν νομική και κυρίως κινηματική στήριξη, αφήνοντάς την έτσι πρακτικά μόνη απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία.
Νίκες σαν αυτή, ή την πρόσφατη αντίστοιχη νικηφόρα κατάληξη σε υπόθεση τεχνικού από κατασκευαστική εταιρεία, δείχνουν τον δρόμο για τους εργαζόμενους. Μέσα από την ίδια την εμπειρία γίνεται φανερή η τεράστια δύναμη που μπορεί να έχει η ταξική αλληλεγγύη, πώς πρέπει να μαχόμαστε αταλάντευτα με τα εργατικά συμφέροντα μπροστά, σε πλήρη συντονισμό με σωματεία-συλλογικότητες, μεθοδικά, επίμονα, ακούραστα και τελικά νικηφόρα. Γίνεται ακόμα μια φορά φανερό γιατί το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και η ΕΕ πολεμούν με τέτοιο μένος τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις εργατικές συλλογικότητες μέσα από τη διαρκή θέσπιση αντεργατικών νόμων και ρυθμίσεων, ενώ παράλληλα στηρίζουν με νύχια και με δόντια τον ξεπουλημένο και απόλυτα ελεγχόμενο εργοδοτικό κυβερνητικό «συνδικαλισμό» των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΕΚΗ.
Είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα με πυρήνα τον από τα κάτω και οριζόντιο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων, εργατικών συλλογικοτήτων, επιτροπών αγώνα και κάθε άλλης μορφής οργάνωσης εργαζομένων που η ίδια η δράση των εργαζόμενων γεννά. Ανεξάρτητο από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, ενάντια σε λογικές συντεχνιασμού, που θα χτίζεται στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων των εργαζομένων και θα βρίσκεται ενάντια στον κυβερνητικό και υποταγμένο εργοδοτικό συνδικαλισμό, θα ξεπερνάει τα όρια που βάζουν στην πάλη των εργαζομένων και θα πρωτοστατεί σε πραγματικές μάχες ανυπακοής και ανατροπής.
Η οργάνωση των εργαζομένων είναι η δύναμη μας, ο μόνος τρόπος για να πετύχουμε μικρές και αλλά και μεγάλες νίκες, ο μόνος τρόπος για να βελτιώσουμε τη ζωή μας σαν εργαζόμενοι και να διεκδικήσουμε ό,τι μας ανήκει.
Δηλώνουμε ότι δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε και να στηρίζουμε όλους τους εργαζόμενους για την εξασφάλιση του δικαιώματος σε αξιοπρεπείς όρους εργασίας.
Διεκδικούμε υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας (ΣΣΕ) που θα λειτουργήσει σαν ασπίδα προστασίας για τους εργαζόμενους κατοχυρώνοντας θεσμικούς όρους και ουσιαστικές αυξήσεις, 5ήμερο -7ωρο -35ωρο, κανονικές προσλήψεις, κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής εργασίας, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και συνδικαλιστικές ελευθερίες στους χώρους δουλειάς. Παλεύουμε για την κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη και κάθε αντεργατικού νόμου!
Η αξιοπρέπεια στη ζωή και στη δουλειά μας είναι αδιαπραγμάτευτη!
Κανένας εργαζόμενος μόνος, καμία εργαζόμενη μόνη!
Με τους αγώνες μας σπάμε την εργοδοτική τρομοκρατία!
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες να καταγγείλουν στα σωματεία τους και τον συντονισμό κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία, σε επίπεδο ωραρίων, όρων εργασίας, μη-καταβολής δεδουλευμένων, κάθε απειλή ή απόπειρα περιορισμού εργασιακών δικαιωμάτων. Δεν συναινούμε σε καμία απόλυση ή τροποποίηση των όρων εργασίας τους στο ωράριο, στο μισθό, στην άδεια.
Δεν υποτασσόμαστε, οργανωνόμαστε στα σωματεία μας και τον συντονισμό και νικάμε!
Δύναμη μας ο συλλογικός αγώνας και η έμπρακτη αλληλεγγύη με τους συναδέλφους μας!
Συγχαρητήρια! Ο Συντονισμός να γίνεται πλατιά γνωστός στους εργαζόμενους.
Αλλη μια “Νίκη” για το μάρκετινγκ ενός εναλλακτικού καθεστωτικού συνδικαλισμού, “ανεξάρτητου” από την εργατική τάξη. Δε στοίχισε και πολλά στην εργοδοσία και ειδικά στην μεγαλο-εργοδοσία απολύτως τίποτε.
Έλα ρε κλουζω!
Δηλαδή; Μπορείς να το αναλύσης αυτό παραπέρα; Εγώ χάρηκα πάντως, που δικαιώθηκε η γυναίκα, όπως και να ‘ναι.
Ασφαλώς το ότι διεκδίκησε μια εργαζομένη, και πληρώθηκε εκείνα, που πήγαν να τις φάνε, χάρη και σε μια συμπαράσταση, δεν το λες και …κακό!
Το κακό αρχίζει από τη στιγμή, που φουσκώνεται προκειμένου να εργαλειοποιηθεί για τη διάσπαση του εργατικού κινήματος. Αποκαλύπτοντας και τα κίνητρα του “φιλεργατισμού” των “ανεξαρτήτων”.
Μα πώς εννοείς εσύ την ενότητα; Τι πρέπει να γίνη, όταν τα εργατικά σωματεία είναι στην πράξη ανύπαρκτα για τους εργαζόμενους; Ή μήπως δεν έχουν την ευθύνη αυτοί που τα ελέγχουν; Γιατί το ότι είναι σνύπαρκτα για τους εργαζόμενους, δε σημαίνει, ότι είναι ανύπαρκτα κατά τα άλλα, δλδ για κάποιους άλλους.
Ασφαλώς αυτοί που τα ελέγχουν έχουν ευθύνη, άλλωστε ακριβώς γι αυτό τα ελέγχουν: Για να μην γίνουν όργανα ταξικής πάλης.
Το πρόβλημα αρχίζει όταν αυτή η απαξίωση (“ανύπαρκτα” η “χάσιμο χρόνου και κόπου”) λούζει και τα ταξικά σωματεία, που στήνονται με ιδρώτα και αίμα, από κάποιους αγωνιστές, που μόνο να τα “ελέγχουν” δε φιλοδοξούν, παρά να τα δουν να τραβάνε και από μόνα τους στο δρόμο της εργατικής ενότητας και πάλης.
Και δυστυχώς, προς το παρόν, δουλεύουν πολλοί γι αυτή την απαξίωση. Εργοδοτικοί και “ανεξάρτητοι”. Αλλά η ζωή τραβάει μπροστά παρά τις δυσκολίες..
Ειλικρινά δεν κατάλαβα, αλλά κι εσύ παρεξηγείς εδώ ορισμένα σημεία. Δεν είναι, ότι θέλω να παρτοπάρω κανένα, απλά προσπαθώ να ξεκαθερίσω, τι γίνεται κ τι φταίει, εξ αιτίας της σπουδαιότητας του θέματος.Τη φράση “χάσιμο χρόνου κ κόπου”, δεν τη βλέπω. Τη λέξη ανύπαρκτα, τη χρησιμοποίησα εγώ, συγκεκριμένα για τα ανύπαρκτα σωματεία, όπως της εργαζόμενης εδώ, όχι για όλα γενικά τα σωματεία. Και το κείμενο αναφέρεται συγκεκριμένα στον εργοδοτικό, κυβερνητικό, ελεγχόμενο, ξεπουλημένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΤ. Δεν υπάρχει αυτός; Δεν είναι εξαιρετικά κακόφημες οι δύο αυτές συνομοσπονδίες, μαζί με τα ΕΚ; Πιθανόν να πης, ότι εκεί συμμετέχουν κ καλά σωματεία. Εγώ πιστεύω, ότι πρέπει να αξιολογήται η συνολική απόδοση της κάθε συλλογικότητας, θετική ή αρνητική, ποιούς σκοπούς υπηρετεί κ ποιούς ζημιώνει κ όχι ποιοί κ κατά πόσο είναι καλοί εκεί μέσα. Ανάλογο επιχείρημα δίνεται κ για τη Βουλή, την Εκκλησία κλπ., ότι έχει κ καλούς. Αλλά έτσι καρκινοβατούμε διαρκώς σ’ ένα τέλμα. Όταν μια οργάνωση ή συλλογικότητα έχει γενικά επιζήμια επίδραση στο κοινωνικό σύνολο, τότε οι “καλοί” που συμμετέχουν, γίνονται απλά άλλοθι, γιατί καθήκον τους στην πραγματικότητα είναι, να διαχωριστούν, επομένως πρέπει να ξεπερνούμε αυτή την κοροϊδία.Αυτό λοιπόν έχουν, κατά τη γνώμη μου, χρέος να κάνουν τα γνήσια ταξικά σωματεία των αγωνιστών. Όποιος ανεκατώνεται με τα πίτερσ, τον τρώνε οι κότες.
Ακόμα: Σε σχόλιο γίνεται αναφορά σε μάρκετιν κ σε συνδικαλισμό ανεξάρτητο από την εργατική τάξη. Δε βλέπω, πώς μπορεί να είναι ανεξάρτητο από την εργατική τάξη ένα σωματείο, εφ’ όσον σποτελείται από εργάτες.Όσι για το μάρκετιν, αυτό έχει σκοπό να πουλήση ένα προϊόν, με μέσον κατά κανόνα υπερβολές κ ψέματα. Εδώ λέγονται συγκεκριμένες πληροφορίες. Η εργαζόμενη δεν ήξερε καν, κατά πού πέφτει το σωματείο της, με την προϋπόθεση βέβαια, ότι υπάρχει σχετικό σωματείο, γιατί αυτό δεν είναι αυτονόητο για όλους τους εργαζόμενους. Άλλοι δεν έχουν καν σωματεία, άλλοι έχουν σωματεία σφραγίδες κ άλλοι έχουν σωματεία, που στέκονται απέναντι κ όχι δίπλα τους. Τρανό, πρόσφατο παράδειγμα, οι υγειονομικοί. Το ΕΚ, όπου απευθύνθηκε η συγκεκριμένη δεν της έδωσε τις σχετικές πληροφορίες, δεν της παρείχε το ίδιο κανενός είδους στήριξη κ την έστειλε απλά στην επιθεώρηση εργασίας, που είναι κρατικός φορέας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πού είναι εδώ το μάρκετιν; Επιπρόσθετα η κάθε νίκη εργαζόμενου έχει πρώτιστο στόχο την υλική κ ηθική του ικανοποίηση κ όχι το όσο το δυνατόν μεγάλο κόστος για την εργοδοσία.