Η κριτική απέναντι στο ΚΚΕ μπορεί να είναι δημιουργική, να εκκινεί από επαναστατικές θέσεις, να διακατέχεται από ιδεολογική συνοχή κλπ. Αντίθετα μπορεί να αναπαράγει ιστορικά συμπλέγματα, να αγνοεί τα σημερινά ντοκουμέντα του κόμματος, να προβαίνει σε δίκες προθέσεων κ.α. Η κριτική απέναντι στο ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να σκιαγραφεί την αναγκαιότητα όσο και τα χαρακτηριστικά του κομμουνιστικού φορέα της εποχής μας.
του Βασίλη Τζώτζη
Οι προηγούμενες μέρες βρίθουν ιστορικών επετείων και ιδεολογικών αναφορών. Με αφετηρία την 28η Οκτωβρίου, την επέτειο της μεγάλης Οκτωβριανής επανάστασης, το Πολυτεχνείο κ.α., ανοίγει διάπλατα η δυνατότητα για μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης για κορυφαία ζητήματα όπως: η στάση των κομμουνιστών στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η μετωπική πολιτική, οι νομοτέλειες της επανάστασης κλπ. Σε τελική ανάλυση συζητάμε για την Αριστερά όπως τη θέλουμε να είναι. Η συζήτηση αυτή δεν αφήνει απ’ έξω τον ιστορικό γίγαντα της αριστεράς αυτής της χώρας. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Οι σκέψεις και ο προβληματισμός γύρω από τις θέσεις και τη δράση του ΚΚΕ εκκινούν από το εκλογικό αποτέλεσμα, τις εκτιμήσεις της Κ.Ε. για την εκλογική μάχη, καθώς και την πρόσφατη ανακοίνωση της Κ.Ε. για τον προγραμματισμό δράσης. Στο κείμενο ακολουθούν αιτιάσεις πάνω στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, όσο και στα μεθοδολογικά εργαλεία διάφορων κριτικών απέναντί του.
Η κριτική απέναντι στο ΚΚΕ μπορεί να είναι δημιουργική, να εκκινεί από επαναστατικές θέσεις, να διακατέχεται από ιδεολογική συνοχή κλπ. Αντίθετα μπορεί να αναπαράγει ιστορικά συμπλέγματα, να αγνοεί τα σημερινά ντοκουμέντα του κόμματος, να προβαίνει σε δίκες προθέσεων κ.α. Σε κάθε περίπτωση αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι με τα καθήκοντα της περιόδου, όσο και με τους εαυτούς μας, η κριτική απέναντι στο ΚΚΕ δεν μπορεί να κραδαίνει ως ισχυρότερό της επιχείρημα το εκλογικό αποτέλεσμα.
Φυσικά μια αντανάκλαση της πολιτικής του ΚΚΕ βλέπουμε και στο εκλογικό αποτέλεσμα. Η κύρια προβληματική των επιλογών του ΚΚΕ βρίσκεται στην απόσπαση της τακτικής από τη στρατηγική, στην αντιμετώπιση της κίνησης κοινωνικών δυνάμεων με όρους στρατηγικής καθαρότητας, στη βαθιά και ενεργό εγγραφή της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος σε όλη την έκταση της φυσιογνωμίας του.
Το ΚΚΕ θα μπορούσε να καταγράψει ένα εκλογικό αποτέλεσμα λίγο ή και αρκετά καλύτερο με αυτή την πολιτική γραμμή και δράση, ένα αποτέλεσμα το οποίο θα έδινε πάλι την ευκαιρία στην ηγεσία του να μιλήσει για «τάση επανασυσπείρωσης». Οι κριτικές αυτές τότε θα έμοιαζαν ανίσχυρες, ενώ σωστά εντοπίζουν πως η σημερινή δράση του κόμματος δεν οξύνει την πάλη απέναντι στα κορυφαία ερωτήματα της ελληνικής κοινωνίας, δεν γεννά αγωνιστικούς «σπινθήρες», δεν σωρεύει πραγματικά όρους για την ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του κινήματος.
Ο βασικός δρόμος αντιπαράθεσης με το ΚΚΕ περνάει από τη θέση του για τη «λαϊκή εξουσία». Για τον τρόπο με τον οποίο υποτάσσει την τρέχουσα δραστηριότητα (τακτική) στο γενικό του οραματικό σχέδιο (στρατηγική). Η σποραδική όσο και συνηθισμένη διαφωνία πάνω σε ζητήματα που μοιάζουν ασύνδετα δεν παράγει «πολιτικό προϊόν», αναπαράγει συνδικαλισμούς και υπεκφυγές π.χ. μια ψηφοφορία σε ένα τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο.
Η διαφορά μεταξύ ενός κοινωνικού οράματος και μιας ουτοπίας, ενώ και τα δύο είναι τοποθετημένα στο μέλλον, είναι πως το μεν πρώτο μπορείς να το προσεγγίσεις, μέσα από μια πορεία, ενώ το δεύτερο ΟΧΙ. Έτσι η εγκατάλειψη της τακτικής στο όνομα της στρατηγικής καθαρότητας, οδηγεί σε εγκατάλειψη της στρατηγικής! Η προβολή της μελλοντικής «λαϊκής εξουσίας» με όρους εμμονής, μια εκφορά λόγου σε δεύτερο ενικό «αν δεν κοινωνικοποιήσεις τα μέσα παραγωγής δεν μπορείς να κάνεις τίποτα», χωρίς καμία αναφορά στο δρόμο όχι μόνο δεν ωριμάζει την πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης, αλλά αποτελεί διακωμώδηση της επανάστασης.
Για παράδειγμα: η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στη λαϊκή εξουσία. Ποια είναι η υλική βάση στην οποία ερείδεται η συνείδηση, ώστε να ωριμάσει η ιδέα της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής; Ασφαλώς είναι η μεγάλη κοινωνική παραγωγή και ακόμη καλύτερα η Δημόσια ιδιοκτησία στις πρώην ΔΕΚΟ. Αν μπορούμε σήμερα να ρωτήσουμε «Τί είναι το νερό; Είναι εμπόρευμα;» και με βάση την απάντηση να «χτίσουμε» την προοπτική της κοινωνικοποιημένης παραγωγής, τότε καλά θα κάνουμε να σκεφτούμε πως η συνείδηση ΔΕΝ κρέμεται από τους ουρανούς, αλλά στηρίζεται σε κάποια υλική βάση. Τώρα γιατί το αίτημα για άμεση κρατικοποίηση, χωρίς αποζημιώσεις και με εργατικό έλεγχο είναι οπορτουνιστικό και ενσωματώσιμο μένει ως μυστήριο.
Το αντικειμενικό πρόβλημα αυτής της προσέγγισης του ζητήματος είναι πως η κοινωνικοποίηση έπεται της επανάστασης, αποτελεί προϊόν της! Πολύ περισσότερο αφού για τη μαζική συνείδηση όσο δημόσιο αγαθό είναι το νερό και το ρεύμα, άλλο τόσο είναι η αστική δικαιοσύνη και η ασφάλεια (αστυνομία, ΜΑΤ). Η κλίση της κοινωνικοποίησης σε όλες τις πτώσεις σε καμία περίπτωση ΔΕΝ αποτελεί προετοιμασία για μεγάλες αγωνιστικές εξάρσεις. Πόσο δε μάλλον όταν η τοποθέτηση του κόμματος για τα μεγαλύτερα ερωτήματα όπως για την έξοδο από την ΕΕ και την ευρωζώνη, αποκτά καθαρότητα μόνο με όρους (χρονικούς) μιας απόμακρης προοπτικής, ΚΑΙ ΟΧΙ για το φλέγον σήμερα.
Για τις σχέσεις παραγωγής εντός αυτών των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής, για τις ιδεολογικές σχέσεις και πρακτικές, για το διαχωρισμό πνευματικής/χειρωνακτικής εργασίας, διευθυντικών κ εκτελεστικών λειτουργιών ΟΥΤΕ λόγος! Μάλλον στη λαϊκή εξουσία το ΚΚΕ έχει υπερνικήσει αυτά τα καπιταλιστικά κατάλοιπα και όσοι τα αναφέρουμε αναπολούμε το καπιταλιστικό χθες. Λογικά συνεπάγεται πως είμαστε εχθροί του σοσιαλισμού και αντεπαναστάτες.
Οι αντιφάσεις της γραμμής του ΚΚΕ πρέπει να αναλυθούν και να ανοιχτούν δημόσια. Έτσι και αλλιώς η ίδια η ζωή θα φέρνει στην ημερήσια διάταξη με καινοφανέρωτο τρόπο διλλήματα ιστορικού βεληνεκούς. Η περίπτωση του δημοψηφίσματος ήταν η πιο χαρακτηριστική. Οι εξελίξεις ίσως μας ξαφνιάσουν με την ταχύτητα που μπορεί να αποκτήσουν. Η κριτική απέναντι στο ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να σκιαγραφεί την αναγκαιότητα όσο και τα χαρακτηριστικά του Κομμουνιστικού φορέα της εποχής μας.
Πηγή: prin.gr
Η ίδια “καραμέλα” με τη στρατηγική και την ταχτική. Λες και όσοι την πιπιλάνε αυτή τη καραμέλα, είναι σε θέση να διακρίνουν στοιχειωδώς, κινήσεις ταχτικής από κινήσεις στρατηγικού χαρακτήρα.
Γράφει ο αρθρογράφος:
“Τώρα γιατί το αίτημα για άμεση κρατικοποίηση, χωρίς αποζημιώσεις και με εργατικό έλεγχο είναι οπορτουνιστικό και ενσωματώσιμο μένει ως μυστήριο.”
Και το κράτος, το αστικό κράτος αγαπητέ μου, σε ποιόν ανήκει?
Στην εργατική τάξη ή στην αστική?
Τις κρατικοποιήσεις του Καραμανλή του Α’ (του “σοσιαλμανούς”) και μετέπειτα τις κρατικοποιήσεις του Αντρέα, τις θυμάστε?
Ποιός πλήρωσε το τίμημα για να φτιάξουν αυτοί οι δυο και γενικότερα το αστικό κράτος, τις λεγεώνες των πραιτοριανών τους?
Ποιός ξαναπαίρνει τώρα πίσω τις πρώην κρατικοποιημένες και μάλιστα κοψοχρονιά? Η εργατική ή η αστική τάξη? Και μάλιστα με εργατικό έλεγχο! Οι εργαζόμενοι έχουν εκπροσώπους στα ΔΣ αυτών των εταιριών. Μόνο που ο έλεγχος μπορεί να γίνει μόνο με βάση τους αστικούς νόμους.
Αγαπητέ κύριε, δεν μπορεί κανείς να παίξει τάβλι σε σκακιέρα! Δεν μπορείς να έχεις εργατικό έλεγχο σε καθεστώς καπιταλιστικό!
Είναι απάτη!
Κατά τα άλλα, το ότι το ΚΚΕ δεν συναινεί και δεν προπαγανδίζει αυτές τις (αυτ)απάτες και θεωρεί την διασπορά τους οπορτουνισμό και ενσωμάτωση, μένει, λέει ο αρθρογράφος, ως μυστήριο!
Καλά κρασά!
Άλλε Βασί8λη, ούτε και συ έχεις σχέση με την ελληνική γλώσσα, ή λές συνειδητά ψέμματα!
Η¨φράση του σύντροφου Τζώτζη «Τώρα γιατί το αίτημα για άμεση κρατικοποίηση, χωρίς αποζημιώσεις και με εργατικό έλεγχο είναι οπορτουνιστικό και ενσωματώσιμο μένει ως μυστήριο.», ΤΙ σχέση έχει με τις κρατικοποιήσεις τύπου Καραμανλή ή Παπανδρέου;; Εκανε ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου κρατικοποίοηση ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ;; Ή κάνανε κρατικοποιήσεις τότε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με εργατικό και λαϊκό έλεγχο; Δλδ με τοην εξουσία στις συνελεύσεις των εργαζομένων σε αυτές τις επιχειρήσεις που κρατικοποίησαν;;
ΗΜΑΡΤΟΝ φίλε του ΚΚΕ. Μάθε ελληνικά, ή τουλάχιστον, μα΄θε να ΚΑΤΑΝΟΕΙΣ τι λέει ένας άλλος αριστερός ή κομμουνιστής, πέρα απο το ΚΚΕ.
Γίγαντες της σκέψης, εργατικός έλεγχος στον καπιταλισμό είναι αντίφαση εν τοις όροις. Ή δεν ξέρετε τι σας γίνεται, ή κοροιδεύετε την κοινωνία στεγνά (προσωπικά πιστεύω το β΄ σενάριο). Εκτός κι αν ως εργατικό έλεγχο εννοείτε διαχείριση στο έδαφος του καπιταλισμού τύπου ΒΙΟΜΕ, και την προτείνετε ως “αντικαπιταλιστική” πρόταση στους εργαζόμενους… Είναι άλλωστε γνωστό: οι φιδέμπορες είναι ικανοί για όλα
Eφόσον τις κρατικοποιήσεις κάνει το ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, δηλαδή ο Συλλογικός Καπιταλιστής, η “αποζημίωση” είναι εσωτερική υπόθεση των αστών, και συνήθως πρόκειται για εσωτερική εκκαθάριση λογαριασμών, δεν είναι κάτι που ωφελεί τους εργαζομένους. Τέτοια ήταν, π.χ. η κρατικοποίηση του τραπεζικού ομίλου Ανδρεάδη, επί Καραμανλή. Και δεν ήταν, αν καλά θυμάμαι, και …απαλλοτρίωση! Δεν τους άφησε και στον άσσο τους Ανδρεάδηδες ο “Εθνάρχης”….., γιατί κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.
Κατά τα άλλα, οι περίφημες “κρατικοποιήσεις” των Καραμανλή-Παπαντζή, που …ευφημίστηκαν από τα γνωστά νεοφιλελέ παπαγαλάκια και σαν ……”Σοσιαλμανία”(!), κάθε άλλο παρά ζημίωσαν τους “εκπτώτους” ιδιοκτήτες. Στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΧΡΕΩΝ! Π.χ. η ΧΡΩΠΕΙ (μεγάλη χημική+φαρμακευτική βιομηχανία τότε) εξαγοράστηκε από το κράτος για ΜΙΑ (1) δραχμή! Η “βιομηχανία” της κρατικοποίησης των “προβληματικών” τότε υπήρξε μια επικερδέστατη επιχείρηση για τους κεφαλαιοκράτες, ένας κλασσικός τρόπος κρατικομονοπωλιακής συγκεντροποίησης: Οι κεφαλαιοκράτες κλέβανε τις ίδιες τις επιχειρήσεις τους απαξιώνοντάς τες και μεταφέροντας αλλού τα κέρδη της Ληστείας, τις ρίχνανε έξω, δηλ. τις υπερχρεώνανε, και μετά το κράτος ΤΟΥΣ φόρτωνε τα χρέη τους στον Λαό, μέσω του κρατικού δανεισμού, (που τότε άρχισε να γιγαντώνεται), δια της ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ. Η “προβληματικοποίηση” των επιχειρήσεων είχε γίνει η κορύφωση της κερδοσκοπίας κάθε καλού επιχειρηματία! Ιδρύονταν επιχειρήσεις με στόχο να φεσώσουν την αγορά-ΙΚΑ-εφορία και να ….κρατικοποιηθούν μετά! Υπήρχαν και μεγάλα δικηγορικά γραφεία της εποχής (πολύ γνωστά ονόματα…), που πλούτισαν από αυτή την κομπίνα, αναλαμβάνοντας το νομικό μέρος της “χρεωκοπίας-κρατικοποίησης”.
Αυτά τα προβλήματα λύνονταν μόνο με ….ΓΚΟΥΛΑΓΚ(!) αγαπητοί φίλοι! Αυτό πα να πεί “εργατικός έλεγχος”: Ενοπλοι εργάτες, και ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
Πάλη γι αυτά, λοιπόν. Αλλιώς ….καθόμαστε και τον πίνουμε!
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο λύσεις δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΕ “ενδιάμεσο” και “μεταβατικό”!
Η, μάλλον, υπάρχουν τα σοσιαλδημοκρατικά παραμυθάκια περί “εργατικού ελέγχου”, (“Mitbestimmung”….), που στην ουσία τους είναι μια γνωστή και δοκιμασμένη έκδοση παρωχημένου πια Καπιταλισμού.
Φίλε ανένταχτε, αν δεν προσδιορίσεις το καθεστώς στα πλαίσια του οποίου θα γίνουν οι κρατικοποιήσεις, ο “εργατικός έλεγχος” και οι “συνελεύσεις των εργαζομένων”, είναι απόλυτα ενσωματώσιμοι θεσμοί. Μπορεί και ο καπιταλισμός να στήσει τέτοιους θεσμούς, όπου τον βολεύει, οι οποίοι, αν εσύ δεν ορίσεις διαφορετικά, το ΚΚΕ μιλάει για καθεστώς λαϊκής εξουσίας, θα λειτουργούν πάνω στη βάση των αστικών νόμων.
Όσον αφορά στις αποζημιώσεις, όντως έχεις δίκιο. Οι αστοί δεν ζημιώθηκαν από τις κρατικοποιήσεις του Καραμανλή και του Παπανδρέου, αλλά το θέμα της αποζημίωσης είναι δευτερεύον μπροστά στο θέμα του καθεστώτος υπο το οποίο θα γίνεται ο εργατικός έλεγχος.
Το γενικότερο πλαίσιο/λογική εντός του οποίου εντάσσουμε ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και ΝΑΡ) στόχους όπως “εθνικοποίηση των βασικών τομέων παραγωγής χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο”, είναι το εξής:
Η λογική κα ιοι στόχοι ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, πρώτα και κύρια απευθύνονται στην εργατική τάξη και όλο τον λαό. Δλδ απευθύνονται στους ανθρώπους που εντάσσονται στην εργατική τάξη και όλο τον λαό, με στόχο το να συνειδητοποιησουν (και όλοι μαζί), πως μόνο με μια τέτια λογική ρηξης και ανατροπής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και ευρύτερα του καπιταλισμού, μπορούμε να έχουμε ανθρώπινο μέλλον.
Οσο η λογική και οι στόχοι ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος γειώνονται μέσα στον κόσμο, γίνονται κτήμα του, συνειδηση και καθημερινότητα, τόσο θα έρχεται πιο κοντά η επανάσταση.
Και όσο οργανώνεται και αυτοοργανώνεται ο λαός και η εργατική τάξη σε σύγχρονους λαϊκούς και εργατικούς θεσμούς, τόσο έχουμε και πιο πολλές ελπίδες κάποια στιγμη να γίνε ιπράξη η επανάσταση και μια νέα χειραφετητική και απελευθερωτική κοινωνία.
Όσο για τα υπόλοιπα μαργαριτάρια έχουμε και λέμε:
1. Λέει ο αρθρογράφος “Φυσικά μια αντανάκλαση της πολιτικής του ΚΚΕ βλέπουμε και στο εκλογικό αποτέλεσμα.”
Νιώθει κανείς τον πόνο του ναρίτη να ξεχειλίζει για την μη καλύτερη εκλογική καταγραφή του ΚΚΕ, αλλά κάντε την καρδιά σας πέτρα και ξεπεράστε το. Ο βασικός χαβάς πάντως που λέει ότι οι εκλογικές επιδόσεις ενός ΚΚ στο έδαφος της αστικής εξουσίας είναι κριτήριο για την ορθότητα της πολιτικής του γραμμής είναι που μετράει εδώ (κάποιοι το λένε κοινοβουλευτικό κρετινισμό αυτό, αλλά μην ανησυχείτε, εσάς δε σας πιάνει τίποτα).
2. Λέει παρακάτω “…ενώ σωστά εντοπίζουν πως η σημερινή δράση του κόμματος δεν οξύνει την πάλη …”
Είναι γνωστός ο χώρος του οπορτουνισμού (κάθε απόχρωσης) για το θράσος του αλλά όχι κι έτσι. Αυτοί που είναι μπροστά σε κάθε σκίρτημα της εργατικής τάξης, αυτοί που φτύνουν αίμα κυριολεκτικά σε χώρους δουλειάς και γειτονιές για την ανασύνταξη του εργ. κινήματος, για την οργάνωση του αγώνα σε ταξική βάση, αυτοί που προσπαθούν να συνεφέρουν τον εργαζόμενο λαό από τα παραμύθια και τις αυταπάτες που τον τάιζε τόσα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ- κι από κοντά σαν κολαούζος και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τελευταία και η ΛΑΕ- να κατηγορούνται από τους …”πουθενάδες” ότι δεν οξύνουν την πάλη, πάει πολύ.
3. Λέει και μιαν αλήθεια ο αρθρογράφος: “Ο βασικός δρόμος αντιπαράθεσης με το ΚΚΕ περνάει από τη θέση του για τη «λαϊκή εξουσία»”.
Πράγματι: Αυτό είναι που σας καίει και σ’ αυτό είναι που διαφωνείτε, όσους φανφαρόνικους “επαναστατικούς” βερμπαλισμούς κι αν τσαμπουνάτε πότε-πότε. Σας καίει που το ΚΚΕ βάζει, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ, ζήτημα αναγκαιότητας να αλλάξει τάξη στην εξουσία, να πάρει η εργατική τάξη στα χέρια της την εξουσία και τον πλούτο που παράγει, να παλέψει μέσα από τους αγώνες του σήμερα με ορίζοντα την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Όλα τα άλλα έρχονται προς επίρρωση αυτής της εχθρικής στη σοσιαλιστική προοπτική που παλεύει το Κόμμα στάσης σας: Το χιλιοειπωμένο παραμύθι περί δήθεν παραπομπής των πάντων στο σοσιαλισμό (εδώ βέβαια έχει το κοπιράιτ ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια χαρά το λανσάρετε κι εσείς στο μέτρο του βεληνεκούς σας, άλλωστε η αντιΚΚΕ επιχειρηματολογία του οπορτουνιστικού-σοσιαλδημοκρατικού χώρου έχει τεράστια κοινή βάση). Τώρα το αν το ΚΚΕ “δεν έχει τακτική”, “δεν έχει αιτήματα” για το σήμερα και τις λοιπές τρίχες κατσαρές, πάτε να τις πείτε σε κανα χώρο δουλειάς στα κάτεργα του ιδιωτικού τομέα (απ’ αυτούς που ούτε με το κυάλι δεν τους έχετε δει), στους εργάτες που αγωνίζονται, που απεργούν και πετυχαίνουν ανάκληση απολύσεων εν μέσω κρίσης, σκίσιμο ατομικών συμβάσεων κλπ.
Φίλοι ΚΚΕδες. Αιτήματα όπως το αίτημα “Εθνικοποίηση των βασικών τομέων της παραγωγής και η λειτουργία τους υπό εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση”, αποτελούν για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και το ΝΑΡ) αναπόσπαστο τμήμα της λογικής του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος.
Τέτια αιτήματα, δεμένα οργανικά με την λογική του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, είναι άκρως αναγκαία σήμερα, διότι ΓΕΦΥΡΩΝΟΥΝ το παρόν της συνείδησης του κόσμου της εργατικής τάξης και όλου του λαού, με την ανάγκη του σοσιαλισμού και της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας.
Η υλοποίηση τέτιων αιτημάτων/στόχων, προϋποθέτει την ανάπτυξη εργατικών και λαϊκών θεσμών που σε αντιπαράθεση με τους αστικούς θεσμούς, θα ΠΑΛΕΥΟΥΝ για αυτά. Ποϋποθέτει επίσης ένα πολιτικό περιεχόμενο που θα υπερβαίνει την οικονομική πλευρά των αγώνων. Τέλος, απαιτεί και την συγκρότηση ενός ΜΕΤΩΠΟΥ κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα εμφορείται απο την λογική του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, θα αποτελεί πεδίο συνάντησης των εργατικών λαϊκών θεσμών ΚΑΙ των οεργανώσεων/κομμάτων που αποδέχονται την λογική αυτή.
Οι στόχοι αυτοί, ενώ ΜΠΟΡΟΥΝ να κατανοούνται απο ευρύτερα τμήματα της εργατικής τάξης και όλου του λαού σαν αναγκαίοι στόχοι, ΔΕΝ μπορούν να υλοποιηθούν εντός του καπιταλιστικού πλαισίου. Η επανάσταση, αποτελεί την απαραίτητη και αναγκαία τομή και η κατάκτηση της εξουσίας από το μέτωπο, θα βοηθηθεί από την πάλη στο σήμερα των στόχων και του αντίστοιχου προγράμματος που αναφέρθηκε παραπάνω.
ΑΥΤΗ είναι η λογική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και του ΝΑΡ). Και είναι σωστή, σε αντίθεση με τον ρεφορμισμό που ξεπουλά πάντα, αλλά και τον σεχταρισμό που απογειώνεται πάντα.
“Οι στόχοι αυτοί, ενώ ΜΠΟΡΟΥΝ να κατανοούνται απο ευρύτερα τμήματα της εργατικής τάξης και όλου του λαού σαν αναγκαίοι στόχοι, ΔΕΝ μπορούν να υλοποιηθούν εντός του καπιταλιστικού πλαισίου.”
Αφού ΔΕΝ μπορούν να υλοποιηθούν εντός του καπιταλιστικού πλαισίου, τότε γιατί προπαγανδίζετε ότι υλοποιούνται?
Και στην υποθετική περίπτωση που σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και ο λαός σας δώσει την κυβέρνηση και σας ζητήσει να κάνετε αυτά που υπόσχεσθε με τον τρόπο που τα υπόσχεσθε – καλή ώρα Μαδούρο (!) – τότε τι θα κάνετε?
Μπράβο. Έδωσες τον ΟΡΙΣΜΟ του ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία. Μ’ αυτό είστε. Η επανάσταση κατ’ εσάς δε θα παλέψει για το τσάκισμα της αστικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της εργατικής, αλλά για το ρεφορμιστικό μεταβατικό πρόγραμμα. Θα φτάσει να επαναστατήσει δηλ. ο λαός αλλά για σας ΔΕ θα πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία και τον πλούτο που παράγει, αλλά το πολύ καμιά “εθνικοποίηση καμιάς τράπεζας με εργατικό έλεγχο”. Και αυτό το τσίρκο το λέτε εσείς “αντικαπιταλιστικό” πρόγραμμα;
Κώστα Β., ΓΙΑΤΙ λές πράγματα που είναι ψευδή; Ενδιάμεσο στάδιο είναι η λογική που καταγράφω; απο που και ως που φίλε μου; Σαν ενδιάμεσο στάδιο ορίζουμε: Α. την λογική που θεωρεί πως ο καπιταλισμός ΜΙΑΣ ΧΏΡΑΣ ΔΕΝ έχει περάσει στο μονοπωλιακό/ιμπεριαλιστικό στάδιο (ή στο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού) συνεπώς, περιοριζουμε τον αγώνα βάζοντα΄ς του οροφή, την ανάγκη πραγματοποίησης αστικοδημνοκρατικών μεταρρυθμίσεων και μόλις ολοκληρωθούν αυτές, τότε (δλδ ποτέ!) μιλούμε για επανάσταση.
β. Ενδιάμεσο στάδιο επίσης ονομάζουμε την λογική που θεωρεί ένα πολιτικό διακυβευμα μιας χ χρονικής περιόδου (πχ τον φασισμό στην Ισπανία του ’36 που η ΕΣΣΔ μινιμάρισε τον αγώνα στην Ισπανία και συνέβαλλε στην ήττα των ισπανών επαναστατών), ΣΑΝ ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΟΡΙΟ του μέχρι που πρέπει να φτάσει πολιτικά ο αγώνας της εργατικής τάξης και όλου του λαού. Και μόλις αυτό επιτευχθεί τότε (δλδ ποτέ!) μιλούμε κα ιπράττουμε για τον σοσιαλισμό.
ΑΥΤΕΣ είναι οι 2 λογικές του ενδιάμεσου σταδίου φίλοι του ΚΚΕ που πολύ μιλάτε, αλλά λίγα γνωρίζετε απο την ιστορία, και ακόμα λιγότερα απο μαρξισμό και διαλεκτική.
Σε αντίθεση με την λογική των σταδίων ή του ενδιάμεσου στάδιου, το νά έχεις ΤΑΚΤΙΚΗ που να αναγνωρίζει τις διαφορετικές ποιότητες κάθε περιόδου, τα διαφορετικά καθήκοντα που απορρέουν απο αυτές, να μην τις ισοπεδώνει αλλά και να τις ΣΥΝΔΕΕΙ με τον γενικότερο στόχο της επανάστασης και εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας, ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟ.
Το ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΤΑΚΤΙΚΗ όπως δεν έχει το ΚΚΕ, είναι το ίδιο με την λογική των σταδίων απο την ανάποδη: Μετατρέπεις τον σοσιαλισμό σε θεολογία και σε μακρινό άπιαστο όνειρο. Και επειδή ούτως ή άλλως η επανάσταση και ο σοσιαλισμός φαντάζουν (ή/καιείναι) αρκετά μακρινά για το σήμερα, καλό είναι να μην τα απομακρύνουμε και άλλο είτε με την λογική των σταδίων, είτε με την κατάργηση της τακτικής που κάνει το ΚΚΕ.
Άκου, αστέρα “του μαρξισμού και της διαλεκτικής”
(και “της μετριοφροσύνης” θα πρόσθετα):
Μέχρι λίγο πριν την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική διακυβέρνηση ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είχατε ακόμα αποφασίσει καλά-καλά ποιος θα κληθεί να υλοποιήσει το “μεταβατικό” σας πρόγραμμα, εξού και η αποθέωση των αυταπατών ακόμα και στο ίδιο το δυναμικό σας που φαντασιώνονταν στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ μια φιλολαϊκή κυβέρνηση (με την απαραίτητη “πίεση απ’ τα αριστερά” βεβαίως-βεβαίως, και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ρόλο αριστερής άγρυπνης συνείδησης του Τσίπρα). Έτσι καταντήσατε να στηρίζετε την κυβέρνηση μέχρι πρακτικά την ψήφιση του 3ου μνημονίου- κάτι σαν τη ΛΑΕ δηλαδή.
Αργότερα τη γυρίσατε την πλάκα και αποφασίσατε (;) ότι το “μεταβατικό” πρόγραμμα δεν προορίζεται να υλοποιηθεί στον καπιταλισμό. Μάλιστα. Απ’ όπου όμως κι αν το πιάσεις, το πράμα “βρωμάει” και δε σώζεται:
1. Αν το σερβίρετε στην εκδοχή του άμεσα υλοποιήσιμου από μια “αριστερή” κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, η ρεφορμιστική γύμνια του αποκαλύπτεται αμέσως, αφού όχι απλά είναι ενσωματώσιμο, αλλά είναι και δοκιμασμένο χίλιες φορές στο παρελθόν σαν συνταγή τόνωσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε συνθήκες κρίσης (βλ. κεϋνσιανές πολιτικές διαχείρισης της καπ. κρίσης), με ολίγη από οπορτουνιστική μπαρουφολογία του τύπου “εργατικός έλεγχος με αστική εξουσία” και άλλες ιστορίες για αρκούδες.
2. Αν πάλι το σερβίρετε με το πιο “επαναστατικό” περιτύλιγμα της δεύτερης εκδοχής, στην ουσία βάζετε τη λογική των σταδίων από την πόρτα και της στρώνετε και “κόκκινα” χαλιά: Η επανάσταση δε θα γίνει με σημαία την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της (αυτά είναι σεκταρισμοί του ΚΚΕ), αλλά την υλοποίηση του “μεταβατικού” προγράμματος. Η εξουσία μπορεί να περιμένει- προέχει η “εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο” που την καταλαβαίνουν και πιο εύκολα οι εργάτες. Άμα τους λες για εξουσία μπερδεύονται…
Τραγέλαφος είστε
Βασίλη μου, λές ψέμματα:
α. Η εφαρμογή του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος έχει 2 φορείς: Ο πρώτος είναι ένα σταδιακά ανασυγκροτούμενο εργατικό και λαϊκό κίνημα, στο οποίο οι συμμετέχοντες να συνειδητοποιούν την ανάγκη καθημερινού αγώνα με λογική κα ιστόχους ενός τέτιου προγράμματος. Πχ Να αγωνίζονται τα ταξικώς ανασυγκροτούμενα σωματεία, οι συλλογικότητες γειτονιών, για ζητήματα όπως η διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση βασικών τομέων της παραγωγής χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, η κατάληψη και λειτουργία εργοστασίων απο τους εργάτες με βάση τις συνελεύσεις τους κλπ.
Τέτιοι στόχοι συνειδητοποιούν την εργατική τάξη και ευρύτερα τον λαό και ίσως συμβάλλουν στο να μην θεωρείται και τόσο ουτοπία η επανάσταση και η εργατική εξουσία/δημοκρατία.
Ο δεύτερος φορέας εφαρμογής ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, είναι ένα μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που θα εμφορείται απο αυτή την λογική και αυτούς τους στόχους. Ένα μέτωπο που ακρωγωνιαίος λίθος για τη συγκρότηση του, είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΔΟΧΗ της ανάγκης για αποδέσμευση από ΕΕ και ευρώ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
Εφόσον λοιπόν το μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων εμφορείται απο την λογική και τους στόχους ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος με κατεύθυνση την αντικαπιταλιστική ανατροπή και την εργατική εξουσία/δημοκρατία, μπορεί να κυβερνήσει με την πραγματοποίηση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής μέσα στην κοινωνία.
Η λογική και η μεθοδολογία αυτή, έρχεται να συμβάλλει στο ξεπέρασμα 2 χρεοκοπημένων πια, αντιλήψεων εντός του μαρξισμού:
α. Της σοσιαλδημοκρατιής λογικής η οποία θέτει ένα σωρό δευτερεύονται αιτήματα πάλης και τα δένει ως λογική με την υποταγή στον καπιταλισμό (ή σε έναν καλύτερο καπιταλισμό)
β. Του σεχταρισμού και της θεολογικής προσσέγγισης της νέας κοινωνίας, η οποία ΔΕΝ θέτει κανέναν στόχο που να καταδυκνύει την αναγκαιότητα για την ανατροπή/υπέρβαση της υπάρχουσας κοινωνικής δομής και του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής. Που αντιλαμβάνεται πως μια νέα κοινωνία μπορεί να έρθει αν περιμένουμε τις αντικειμενικές συνθήκες να ωριμάσουν ενώ στην πράξη απλά, κάνουμε οικονομικό αγώνα (άκρως αναγκαίος αυτός, αλλά δεν σε πάει στον σοσιαλισμό απο μόνος του ποτέ) ή ενισχύουμε παράλληλα και το χ κομμα μας ενίοτε οικονομικά ή/και με ψηφους. το οποίο κόμμα μας όμως ποτέ δεν συμβάλλει έμπρακτα στην περαιτέρω συνειδητοποίηση και οργάνωση του λαού.
Αυτή είναι η μεθοδολογία προσσέγγισης του ζητήματος που κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και το ΝΑΡ).
Ανένταχτε, ακόμα την παλεύετε με τα “μέτωπα”?
Τα παραδείγματα της Βενεζουέλας και της Γαλλίας δεν σας δίδαξαν τίποτα? Το φιάσκο της Ελλάδας με τον Τσίπρα, τίποτα?
Τα μέτωπα είναι μαγνήτης για κάθε λογής δημαγωγούς και απατεώνες πολιτικούς που δεν κολλώνουν να δηλώσουν όχι μόνο αριστεροί αλλά κι εγώ δεν ξέρω τι.
Μέχρι πριν από ένα χρόνο και ο Τσίπρας, μέτωπο ήθελε και με το ΚΚΕ και καλά των “αριστερών”.
“Όλοι μαζί οι αριστεροί……..” έλεγε ο λωποδητάκος, γιατί αναζητούσε στον τυχοδιωκτισμό τους, το απόλυτο αριστερό άλλοθι! Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από πίσω, σιγοντάριζε, δήθεν δεν έβλεπε την απάτη,αλλά πίστευε στις αγαθές τους προθέσεις.
…….που για μερικούς, τις έχει ακόμα ο Λαφαζ.
Τα πράγματα είναι σχετικά απλά (και γι αυτό το λόγο δύσκολα).
Εξηγείς με επιμονή και υπομονή στο λαό ότι οι δυνατότητες του καπιταλισμού, έχουν τελειώσει. Χρειάζονται ριζοσπαστικές λύσεις ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ – ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ. Αν αυτό λέγεται δευτέρα παρουσία, τότε, ένας ακόμα λόγος να επισπεύσουμε τη δευτέρα παρουσία…..
Δεν εξαπατάς τον κόσμο δίνοντας του ψευιτικες διαχειριστικές διεξόδους με μέτωπα και λοιπές βλακείες! Δεν τον ρίχνεις στα νύχια απατεώνων. Γιατί αν ο λαός απογοητευθεί από την “αριστερά” που του παρουσιάζεις, τότε θα πάει στη δεξιά!
Υ.Γ (και τέρμα από μένα). Στη δευτέρα παρουσία, κατα τας γραφάς, μόνο κρινόμαστε.
……..για τις πράξεις μας κατά την πρώτη παρουσία!
Βασίλη, μην κηνυγάς ανεμόμυλους και φτιάχνεις ψεύτικα πράματα στο μυαλό σου.
Οι στόχοι του μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος που παλεύουν με τις μεγάλες τους ανεπάρκειες ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και το ΝΑΡ), ενώ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟΙ Ως ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ απο τον κόσμο, ΔΕΝ μπορούν να εφαρμοστούν στο καπιταλιστικό πλαίσιο. Τους στόχους αυτούς τους θέτουμε, προκειμένου να κατανοεί ο κόσμος την αναγκαιότητα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας ΕΜΠΡΑΚΤΑ και όχι με θεολογικές επικλήσεις και προσευχές.
Εάν προκύψει κάποια σοβαρή ρεφορμιστική αριστερή κυβέρνηση τύπου Τσάβες (ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα δεν είναι. Είναι ένα αστικό σοσιαλφιλελευθερο κόμμα), τότε το μέγα μας πρόβλημα ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ (όπως και δεν είναι ο κακός ρεφορμισμός που είναι όντως κακός).
Εάν ΗΔΗ έχουμε οικοδομήσει λαϊκούς και εργατικούς θεσμούς (στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς) και αυτοί οι θεσμοί κατακτούν την αντίληψη ενός αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, τοτε ΚΑΙ ο οργανωμένος λαός θα πιέζει, ΚΑΙ δεν θα μοιρολατρεί, αλλά θα οργανώνει την δική του ζωή και έτσι μπορεί και να γίνει και επανάσταση.
Εάν όμως ΔΕΝ έχουμε συμβάλλει στην οικοδόμηση λαϊκών και εργατικών θεσμών (με την ελευθερία λόγου και έκφρασης κα ιμε την αυτοοργάνωση μα και ΟΡΓΑΝΩΣΗ που απαιτουνται), τότες φίλε ΚΚΕ ΔΕΝ θα μας φταίει κυρίως ο ρεφορμισμός. Θα μας φταίει η ανικανότης των κομμουνιστών κυρίως και η μεγάλη δύναμη του αντιπάλου δευτερευόντως.
Θέτετε, λες, στόχους που δεν μπορούν να υλοποιηθούν στο καπιταλιστικό πλαίσιο, “προκειμένου να κατανοεί ο κόσμος την αναγκαιότητα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας ΕΜΠΡΑΚΤΑ και όχι με θεολογικές επικλήσεις και προσευχές.”
Αφού δεν μπορούν αυτοί οι στόχοι να υλοποιηθούν στον καπιταλισμό, τότε πως είναι δυνατόν ο κόσμος να τους κατανοήσει ΕΜΠΡΑΚΤΑ?
Πως θα οικοδομήσεις λαϊκούς – εργατικούς θεσμούς, όταν αυτοί οι θεσμοί δεν θα δουλεύουν προς αντικαπιταλιστική κατεύθυνση?
Και όχι μόνο δεν θα δουλεύουν προς αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, αλλά θα διαστρέφονται κιόλας σε θεσμούς ισχυροποίησης ρεφορμιστικών αντιλήψεων
Φίλε μου, μάλλον, με αυτό τον τρόπο, τελικά, το μόνο που κάνετε ΕΜΠΡΑΚΤΑ, είναι να ενισχύετε απατεώνες δημαγωγούς τύπου Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχονται την άνεση και την ασφάλεια της διαχείρισης σε θέματα που δεν επιδέχονται διαχείρισης και να αποτελείτε ανασχετικό παράγοντα στη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου.
Πρακτικά πράγματα,……χωρίς θεολογικές επικλήσεις και προσευχές….
Μπορεί να τους κατανοήσει ΕΜΠΡΑΚΤΑ Βασίλη, διότι είναι η ΥΛΙΚΗ άμεση απάντηση σε μια σειρά προβλήματα του κόσμου. Η εφαρμογή τους όμως ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ με το καπιταλιστικό πλαίσιο και αντίληψη και για αυτό δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η εφαρμογή τους εντός του καπιταλισμού.
Ή μπορεί να εφαρμοστεί ένα μικρό/ελάχιστο μέρος απο αυτούς τους στόχους, απο μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, πράγμα που φυσικά σημαίνει πως ΔΕΝ εφαρμόζονται οι στόχοι αυτοί.
Τα ερωτήματα αυτά φίλε ΚΚΕ γίνοτναι και προς το κόμμα σου το ΚΚΕ. Συμβάλλει το ΚΚΕ στην έμπρακτη συνειδητοποίηση του λαού και της εργατικής τάξης, όταν, στους Δημους που ελέγχει (με φωτεινή εξαίρεση σε ΟΡΙΣΜΕΝΑ σημεία του Πελετίδη) ΔΕΝ συμβάλλει στην οργάνωση και αυτοοργάνωση του λαού; Οταν υπονομεύει κα ιχλευάζει ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ προσπάθεια οργάνωσης και αυτοοργάνωσης του λαού και της εργατικής τάξης;
Τα παραδείγματα αφθονα! α. Κλείνει απεργίες χωρίς να ρωτήσει κανέναν (πχ πρόσφατα ναυτεργάτες), β. Αρνείται διεύρυνση απεργιακών μετώπων, την στιγμή που μεγαλλειώδεις αγώνες χρειάζονται ΕΜΠΡΑΚΤΗ απεργιακή στήριξη (πχ τότε με τους απεργούς στην Ελληνική Χαλυβουργία, όταν το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ αρνήθηκε να ψηφίσει την παράλληλη απεργία στα ΜΜΕ και αρνήθηκε έτσι, το σπάσιμο της απεργιακής απομόνωσης των Χαλυβουργών). γ. Συκοφάντηση και χλευασμός λαϊκών κινημάτων αλληλεγγύης, των πλατειών, δ. Συκοφάντηση του Δεκεμβρη του ’08.
Πως λοιπόν θα γίνει η επανάσταση κατά το ΚΚΕ όταν το ΚΚΕ προάγει την λογική “μοιράζω προκύρηξη, κάνω και ορισμένους οικονομικούς αγώνες, μαζύεω ψήφους -αν και χάνει τελικά- μαζεύω και κανά φράγκο, και τέλος”;; Μάλλον περιμένουμε τη 2α παρουσία αν πάμε με τη λογική του ΚΚΕ.
ολοι μαζι κανετε μια καλη τρικυμια στο ποτηρι.
και εσύ μαζί που είσαι ακόμα μια σταγόνα νερού στο ποτήρι το τρικυμισμένο!