“Ήταν ένας άνδρας ίσαμε σαράντα πέντε χρονώ, όχι παραπάνω, με κανονικά κι εξαιρετικά όμορφα χαρακτηριστικά, που η έκφρασή τους άλλαζε, ανάλογα με τις περιστάσεις. Μα άλλαζε απότομα, ολοκληρωτικά, μ’ ασυνήθιστη ταχύτητα, απ’ την πιο ευχάριστη στην πιο κατσουφιασμένη ή δυσαρεστημένη, σάμπως απ’ το ξαφνικό τράβηγμα κάποιας σούστας.
“Το κανονικό, οβάλ πρόσωπό του, που ήταν ελαφρά μελαχρινό, τα υπέροχα δόντια, τα μικρά, λεπτά χείλη που είχαν ωραιότατο σχήμα, η ίσια, λιγάκι μακριά μύτη, το ψηλό μέτωπο που δεν το αυλάκωνε ακόμα η παραμικρότερη ρυτίδα, τα γκρίζα, αρκετά μεγάλα μάτια – όλα αυτά έκαναν έναν ωραίο άντρα κι ωστόσο το πρόσωπό του δεν προξενούσε ευχάριστη εντύπωση.
“Το πρόσωπο ακριβώς αυτό σας απωθούσε, γιατί η έκφρασή του ήταν σαν να μην ήταν δική του, μα πάντα προσποιητή, προμελετημένη, ξένη και σας γεννιόταν κάποια τυφλή πεποίθηση πως δεν θα πετυχαίνατε ποτέ σας να γνωρίσετε την πραγματική του έκφραση.
Παρατηρώντας τον πιο προσεχτικά, αρχίζατε να υποψιάζεστε κάτω από την αιώνια μάσκα κάτι κακό, πονηρό και στον υπέρτατο βαθμό εγωιστικό. Την προσοχή σας σταματούσαν ιδιαίτερα τα υπέροχα, εκ πρώτης όψεως, μάτια του, τα γκρίζα και μεγάλα. Αυτά μονάχα ήταν σαν να μην μπορούσαν απόλυτα να υποταχθούν στη θέλησή του. Και να ‘θελε ακόμα να κοιτάζει απαλά και γλυκά, οι ακτίνες της ματιάς του ήταν σαν να διχάζονταν κι’ ανάμεσα στις απαλές και τις γλυκές πρόβαλλαν άλλες, σκληρές, φιλύποπτες, γεμάτες περιέργεια, κακές.
Ήταν αρκετά ψηλός, με ωραία κορμοστασιά, λιγάκι αδύνατος και φαινόταν πολύ πιο νέος απ’ όσο ήταν. Τα μαλλιά του σκούρα ξανθά και απαλά, ακόμη μήτε καν είχαν αρχίσει ν’ ασπρίζουν. Τ’ αυτιά, τα χέρια και τα πόδια του ήταν θαυμάσια σε ομορφιά. Ήταν η τέλεια ομορφιά της ράτσας. Ήταν ντυμένος άψογα, με λεπτότατο γούστο, κάπως νεανικά για την ηλικία του, μα του πήγαινε.
Φαινόταν σαν μεγαλύτερος αδελφός του Αλιόσα. Ήταν τουλάχιστον αδύνατο να τον πάρει κανένας για πατέρα ενός μεγάλου γιού.”
Σημ.: Απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι” του Φιόντορ Ντοστογιέβσκι (Ιούλιος 1861).
20/8/2020
Για την αντιγραφή – Δ.Δ.
