(AP Photo/Laurent Cipriani)
Παναγιώτης Μαυροειδής
Το ιστορικό ΓΚΚ έδωσε τη μάχη του με τον Μελανσόν. Και εδώ ο θαυμασμός περίσσεψε. Πάντα «κριτικός» φυσικά…Όπως και οι αριστεροκομμουνιστές της Γερμανίας περιστρέφονται γύρω από τον Λαφοντέν και τη De Linke.
Όπως και στη Βρετανία, τόσοι και τόσοι ψάχνονται γύρω από τον Κόρμπιν ή στις ΗΠΑ τον Σάντερς. Η «αριστερά», μια ζωή στο ρόλο του θλιβερού «εφαψία» και του «μπανιστηριτζή», άτολμη να διεκδικήσει τον έρωτα, δηλαδή αρνούμενη να πολεμήσει.
Αυτή είναι η ευρύτερη εικόνα. Τα άλλα είναι φρου φρού και αρώματα. Απλά ο καθένας, το βράδυ πάντα, στο σπίτι του, στο κρεββάτι του ή στην οργάνωσή του, μπορεί να ανάβει κερί στο θεό του ή να υμνεί την επανάσταση του.
Αν δε βρεθεί λοιπόν ένας πρώην Υπουργός μιας «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης μεγάλης καπιταλιστικής χώρας που να έχει δοκιμάσει δόσεις και όψεις νεοφιλελευθερισμού, αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει. Έτσι λένε… Μέχρι και τον Τσοβόλα ή/και τον Αρσένη (απλώς επειδή ήταν υπουργοί που είχαν φύγει από το ΠΑΣΟΚ) είχαν ερωτευτεί στο παρελθόν εδώ στο Ελλαδιστάν, για να μη ξεχνιόμαστε.
Να λοιπόν που τελικά το ιστορικό ρήγμα της επαναστατικής κομμουνιστικής τάσης μέσα στο εργατικό κίνημα με τη σοσιαλδημοκρατία, στην πράξη, στην πολιτική πρακτική, θεωρείται πλέον από τους φωστήρες της υψηλής –και πάντα κατά βάση κοινοβουλευτικής και κυβερνοστοχεύουσας– πολιτικής, εντελώς ξεπερασμένο.
Το άλλοθι βέβαια είναι ότι «η επαναστατική πολιτική δεν τραβάει, έχει περιθωριακή απήχηση». Και «μια ζωή την έχουμε», «εμείς πότε θα παίξουμε ένα αναγνωρίσιμο ρόλο»;
Ε, βέβαια…Πώς να τραβήξει;
Όταν μια επαναστατική πολιτική με τη ματιά στο αύριο, διαρκώς αναβάλλεται, θα κυριαρχεί το παρόν της θλιβερής απουσίας μιας μαχόμενης εργατικής πολιτικής, ως αποτέλεσμα του ίδιου του ηχηρού παρελθόντος της πολιτικής ουράς στο αριστερό δημοκρατικό άκρο του αστισμού και της «σωφροσύνης».
Όταν η επαναστατική ουτοπία έχει εξοριστεί από τη σκέψη και την πρακτική, τότε ό,τι φαίνεται σαν ανέφικτο σήμερα, θα είναι χίλιες φορές πιο ανέφικτο και αύριο και ποτέ εφικτό.
Η αριστερή απαισιοδοξία, με τα μάτια καρφωμένα στα κοινοβουλευτικά ποσοστά, θα γεννά τη μελαγχολία της και αυτή με τη σειρά της θα τροφοδοτεί την πρώτη.
Με άλλα λόγια: Η εργατική κομμουνιστική στρατηγική ως ζώσα πολιτική στις μάχες του παρόντος, είναι σε αναζήτηση. Προς το παρόν είναι στην ιδεολογική παρανομία, ως «σεχταρισμός»…
καλά τα λες σ. Μ. αλλά κάνε και καμιά αυτοκριτική. Μήπως και συ με τον γενικόλογο αντικαπιταλισμό σου δεν έχεις συμβάλει ώστε η κομμουνιστική προοπτική να βρίσκεται στην ιδεολογική παρανομία και όποιος την υπερασπίζεται να χαρακτηρίζεται ουτοπιστής που παραπέμπει για λύσεις στην άλλη ζωή;;;;
η κομμουνιστική προοπτική που αξίζει να την υπερασπιστούμε σήμερα και να την αναπτύξουμε στην υπόλοιπη κοινωνία, είναι η κομμουνιστική προοπτική που αντιλαμβάνεται πως η εργατική τάξη μαζί με τον υπόλοιπο λαό, πρέπει να πάρει την εξουσία, για να καταργήσει τον εαυτό της και όλες τις κοινωνικές τάξεις μαζί με το κράτος.
Οργάνωση και αυτοοργάνωση, ταξικά σωματεία και κοινότητες αγώνα, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές. Με στόχο τόσο την υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας, όσο και την διαμόρφωση μιας χειραφετητικής καθημερινότητας.
Ο Μελανσόν είναι ο γάλλος Τσίπρας. Το κόμμα του Μελανσόν είναι ο γαλλικός ΣΥΡΙΖΑ. Η μεθοδολογία τους κοινή: ΗΔΗ ο Μελανσόν τα γυρίζει για το ευρώ και την ΕΕ, ενώ βγάζει μπροστά συνθήματα του στυλ “όλοι μαζί μπορούμε”. Το δε γαλλικό ΚΚ, είναι ακόμα πιο δεξιό πολιτικά από το κόμμα του Μελανσόν.
Παναγιωτάκι!!, όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια!!
(φοβερή η ανάλυσή σου, τί να σου πώ!!)
ευτυχώς που εμείς έχουμε το ΚΚΕ.
Πες το ψέματα…..!
αυτό δεν το λές και επιτυχία!
Σωστά! ευτυχώς που έχουμε το ΚΚΕ και μας προστάτευσε με τον πρωτοπόρο του αγώνα να μην καταργήσουν το 8ωρο, τις συλλογικές συμβάσεις, να μην πετσοκόψουν τους μισθούς και τις συντάξεις, να μην αρπάξουν την λαϊκή κατοικία, να μην διασπαθίσουν τα δημόσια αγαθά, να μην κάνουν την δημοκρατία κουρελόχαρτο…
Ευτυχώς που υπάρχει και το ΚΚΕ!
Ακριβώς αυτά λέει και μια κυράτσα στη γειτονιά μου.
Που είναι το ΚΚΕ να βγει μπροστά για να μην της κόψουν τη σύνταξη?
…..αλλά εκείνη δεν είναι σωστό “να βγαίνει στους δρόμους”!
Μην ξεχνάμε να τονίζουμε ότι πρέπει να βγαίνουν στους δρόμους και όχι στις πλατείες. Ειδικά στο Σύνταγμα. Εκεί βγαίνουν χρυσαυγήτες και οπορτουνιστές. Μην Ξεχνάμε τι έγινε το ’11.
Οι φυσιολογικές διαδηλώσεις γίνονται στο δρόμο. Στις πλατείες γίνεται πορνία, πολιτική πορνία στη συγκεκριμένη περίπτωση (κάνει “πιάτσα”, που λένε….)!
Έλα τώρα μην το λες έτσι. Αν είσαι εν τάξη πρέπει να παραδεχθείς ότι μεγαλύτερη πορνεία γίνεται στους δρόμους (και στη συγκεκριμένη περίπτωση πολιτική). Εμείς μπορεί να μέναμε πλατεία (πιάτσα) Συντάγματος, άλλα εσείς την κάνατε για τη Συγγρού.
Τα γεγονότα, άλλα δείχνουν…..!
Αν είναι δυνατόν το ΚΚΕ να βγεί μπροστά! Αυτά μόνο κυράτσες τα πιστεύουν, έχεις απόλυτο δίκιο!
Άσε μεγάλε. Εσάς, ούτε καν σας ήξερε.
Να μιλάνε και τα οπορτούνια που πριν λίγο λιβάνιζαν την ίδια κυβέρνηση και πίστευαν ότι θα την πίεζαν από τα κάτω και αριστερά πάει πολύ. Αν έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το ότι η αστική τάξη μας ξεπατώνει και το κίνημα των εργατών είναι σμπαράλια είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όσο και να φωνάζετε, δεν ξεχνιούνται αυτά που κάνατε.
Χιχιχι!!
Εισοδισμό στο ΣΥΡΙΖΑ! Να γελάνε και οι κότες!