Μια παλιά ιστορία του Νοέμβρη
Μαριάννα Τζιαντζή
Το κόκκινο του Πολυτεχνείου, το αληθινό, το αιμάτινο, έβαψε τις ζωές πολλών. Ένα κόκκινο που δεν έχει ξεθωριάσει, παρόλο που κάποιοι επιχειρούν να το αμαυρώσουν: με ψέματα, με κυνισμό, με κούφια λόγια
Εκτός από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου, υπήρξε ή μάλλον θα μπορούσε να έχει υπάρξει το Πορφυρό Παραπέτασμα ή η Κόκκινη Κουρτίνα ή η υπερμεγέθης Κόκκινη Σημαία. Αυτό σκεφτήκαμε την πρώτη ημέρα της κατάληψης του Πολυτεχνείου δυο-τρεις φίλοι, των οποίων δεν θυμάμαι τα πρόσωπα και τα ονόματα. Δεν ξέρω καν αν ήμασταν συμφοιτητές ή γίναμε ξαφνικά φίλοι μες στην παραφορά και τη συναδέλφωση των ημερών. Πάντως, συναγωνιστές ήμασταν, αφού είχαμε ξελαρυγγιαστεί να φωνάζουμε συνθήματα και να χοροπηδάμε, νοερά και πραγματικά, από τη χαρά μας. Είχαμε στριμώξει για τα καλά τη χούντα, είχαμε ξεσκεπάσει την απάτη της φιλελευθεροποίησης με τον Μαρκεζίνη, ήταν η Μεγάλη Ώρα, αφού ποτέ άλλοτε δεν είχε συμβεί τέτοια κινητοποίηση στην καρδιά της Αθήνας. Κι εμείς ήμασταν οι τυχεροί που ζούσαμε από πρώτο χέρι τέτοιες στιγμές. Ας μου επιτραπεί να μεταφέρω μια μικρή ιστορία νεανικής τρέλας.
«Να υψώσουμε μια κόκκινη σημαία», είπε κάποιος. Λες και ο λαός περίμενε από εμάς να εγκαθιδρύσουμε την πρώτη Λαϊκή Δημοκρατία
στην οδό Πατησίων
«Να υψώσουμε μια κόκκινη σημαία», είπε κάποιος. Λες και ο λαός περίμενε από εμάς να εγκαθιδρύσουμε την πρώτη Λαϊκή Δημοκρατία στην οδό Πατησίων. Δεν έφτανε που θα ρίχναμε τη χούντα, θα φέρναμε τον σοσιαλισμό στο άψε-σβήσε. Ό,τι δεν είχε καταφέρει η θρυλική και αδικοχαμένη Κυβέρνηση του Βουνού, θα το πετυχαίναμε άοπλοι εμείς με μια κατάληψη, με το πάθος και τα τραγούδια μας, με τα φτερά της νιότης.
Και πού να βρούμε κόκκινη σημαία; «Οι κουρτίνες, οι κουρτίνες!» είπε συνεπαρμένος κάποιος, φοιτητής Αρχιτεκτονικής, που ήξερε τα κατατόπια του κτιρίου. Εννοούσε τις βαριές κουρτίνες στην επίσημη, ψηλοτάβανη Αίθουσα Τελετών. Μόνο που εκείνες οι κουρτίνες δεν ήταν ακριβώς κόκκινες, αλλά μπορντό, γκρενά. Δεν βαριέσαι, μέσα στο μισοσκόταδο δεν θα φαίνεται η διαφορά. Δεν θυμάμαι αν το ύφασμα ήταν βελούδο ή μπροκάρ, πάντως ήταν βαρύ. Πώς αποκαθηλώθηκε η κουρτίνα; Σκαρφαλώσαμε και την αφαιρέσαμε από τον σιδηρόδρομο, ξηλώσαμε το κουρτινόξυλο, λασκάραμε τα κλιπ που τη συγκρατούσαν; Κρεμαστήκαμε σαν μαϊμούδες από το ύφασμα και αφήσαμε την κουρτίνα να πέσει από το βάρος μας; Και πάλι δεν θυμάμαι την τεχνική που χρησιμοποιήθηκε. Πάντως η κουρτίνα-σημαία βρέθηκε στα χέρια μας.
Πώς η Κόκκινη Σημαία με το σφυροδρέπανο υψώθηκε τον Απρίλη του 1945 στο Ράιχσταγκ; Κάπως έτσι κι εμείς. Βέβαια, η δική μας σημαία ήταν αδύνατο να αναρτηθεί από κάποιον ιστό αφού το βάρος και ο όγκος δεν θα της επέτρεπαν να ανεμίσει. Απλώς θα τη διπλώναμε και θα την κρεμούσαμε στο μαρμάρινο στηθαίο του εξώστη της Αρχιτεκτονικής εκεί όπου κατέληγαν οι διπλές καμπυλόσχημες σκάλες.
Δεν προλάβαμε καλά-καλά να απλώσουμε τη σημαία και βρέθηκαν κάποιοι πιο μυαλωμένοι, πιο προσγειωμένοι από εμάς. «Τι κάνετε, βρε βλαμμένα;» Και πάλι δεν θυμάμαι με ποιο επίθετο μας στόλισαν, πάντως προβοκάτορες δεν μας χαρακτήρισαν. Ίσως γιατί η κουρτίνα δεν έμοιαζε με σημαία και όλος αυτός ο στολισμός έμοιαζε με αδέξιο χάπενινγκ. «Πού το βρήκατε αυτό; Πηγαίνετέ το πίσω!» Δεν ειπώθηκε η λέξη «σημαία», εξάλλου εκείνο το σκουροκόκκινο πανί περισσότερο έμοιαζε με υπερμέγεθες τραπεζομάντιλο ή με αυλαία θεάτρου. Πάλι καλά που δεν μας υποχρέωσαν να ξανακρεμάσουμε την κουρτίνα ή που δεν κατάλαβαν την προέλευσή της.
Ένας μικρός βανδαλισμός που τότε δεν τον εκλάβαμε ως τέτοιο. Μια αταξία που έγινε εν βρασμώ νεανικής επαναστατημένης ψυχής. Το καταλάβαμε κι εμείς και ας μην κάναμε την αυτοκριτική μας. Νομίζαμε ότι ήμασταν φλογεροί επαναστάτες, όταν στην πραγματικότητα περισσότερο μοιάζαμε με «τα παλιόπαιδα, τ’ ατίθασα» του Τσιφόρου.
Αν κάτι ξηλώθηκε τη δεύτερη ημέρα, την Παρασκευή, αυτό ήταν οι τάβλες από τα σχεδιαστήρια της Αρχιτεκτονικής. Έγιναν φορεία για να μεταφερθούν στο ιατρείο, στον πρώτο όροφο του κτιρίου, οι τραυματισμένοι που έφταναν αδιάκοπα από τους γύρω δρόμους. Δύσκολο να ξεχάσω έναν νέο, ξαπλωμένο σε ένα τέτοιο αυτοσχέδιο φορείο, με το στήθος του βαμμένο στο αίμα, κι εκείνος να υψώνει το χέρι κάνοντας το σήμα της νίκης, ενώ οι σφαίρες σφύριζαν και ο αέρας είχε γίνει θολός από τα δακρυγόνα. Ποιος ήταν; Πού κατέληξε εκείνη τη νύχτα; Έζησε; Μίλησε; Θυμάται αυτή τη χειρονομία του;
Εκείνο το κόκκινο του Πολυτεχνείου, το αληθινό, το αιμάτινο και όχι το πάνινο, έβαψε τις ζωές πολλών. Κι αυτών που το έζησαν κι εκείνων που το έμαθαν αργότερα. Ένα κόκκινο που δεν έχει ξεθωριάσει, παρόλο που κάποιοι επιχειρούν να το αμαυρώσουν: με ψέματα, με κυνισμό, με κούφια λόγια. Δεν ήταν το κόκκινο της Επανάστασης, αλλά το αντιφέγγισμα της αξιοπρέπειας, της αντίστασης, της ελπίδας. Σαν το μαντίλι του Γιάννη, του Γιαννάκη του γνωστού ηπειρώτικου τραγουδιού που σε πέντε ποτάμια κι αν το πλύνεις, αυτό βάφει και τα πέντε.
Τώρα αυτή τη φωτό με τα κουνελάκια(!), το “σήμα της νίκης” του Τσώρτσιλ, τι τη θέλατε σε αυτό το άρθρο; Για να το προβοκάρει;
Ρε αϊ πάγαινε απο δω! Η φωτό σε πείραξε; Μια χαρά είναι. Οπως και το κείμενο!
…Κουνελάκια!
Ποια κουνελάκια και ποιον Τσόρτσιλ τσαμπουνάς βρε ανώνυμε; Άσε τη φωτογραφία και την ιστορία στην ησυχία τους. Εσύ προβοκάρεις.
Ναι ο ανόητος ανώνυμος, δεν του κάθεται αυτή η επίσης ιστορική φώτο από την εξέγερση του πολυτεχνείου, και λέει κοτσάνες για Τσόρτσιλ κ κουνελάκια. Ο δυσκοιλιος που έτσι κ δει κανονική εξέγερση θα κρυφτεί σπιτουλινι…
Ανόητα είστε τα μικροαστικά παπαγαλάκια της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας:
[ Το 1941 ο πόλεμος μαινόταν στην Ευρώπη. Οι Ναζί είχαν ξεκινήσει την προέλαση τους και φαινόταν, πως δεν θα σταματούσαν πουθενά. Στις 19 Ιουλίου του 1941, ο Ουίνστων Τσόρτσιλ, πρωθυπουργός της Βρετανίας τότε, έδωσε το σύνθημα παρατείνοντας τα δυο του δάκτυλα, που σχημάτισαν ένα «V». Αυτή η απλή χειρονομία συμβόλιζε πολλά περισσότερα από ότι αρχικά έδειχνε.
https://www.thehummingnotes.com/history-behind-v-victory-symbol/
@thehummingnotes.com
Από τον Ιανουάριο, είχε ξεκινήσει μια καμπάνια αφύπνισης η οποία είχε πάρει το όνομα «V for Victory». Χρειαζόταν όμως κάποιον για να απογειωθεί. Κι αυτός ο κάποιος βρέθηκε στο πρόσωπο του πανέξυπνου πρωθυπουργού της Βρετανίας, που την χρησιμοποίησε σε όλη την διάρκεια του πολέμου, στην πολιορκία του Λονδίνου και σε όλοκληρη την εκστρατεία των συμμάχων.
Από τότε, έχει καθιερωθεί, πως αυτή η χειρονομία ισούται με το σήμα της νίκης.]
Εμ, αδιάβαστοι, εμ και αναιδείς-αλαζόνες…
Μοβόρε ανόητε ανώνυμε, μια ακόμα φώτο αυτής της ιστορικής εξέγερσης είναι. Αντί να βγάζεις το μένος σου σε μια φώτο λέγοντας βλακειες, κοίτα να γίνεις σοβαρός αγωνιστής, γιατί είσαι παρλαπίπας.
Αφού ρίξαμε το επίπεδο με τις “αναλύσεις” για το V sign να πούμε πως στον Β ΠΠ πρωτοχρησιμοποιήθηκε από γαλλική εφημερίδα τον Μάιο του 1939. Ναι έγινε πολύ γνωσστό από τον Τσόρτσιλ αλλά δεν καταλαβαίνω το πρόβλημα. Δεν είναι μια αριστερή αντιτσορτσιλική γραμμή αυτή. Εννοώ, πες ρε άνθρωπε για την συμμετοχή του στα ρατσιστικά εγκλήματα της αποικιοκρατίας και για τα Δεκεμβριανα και δεν ξέρω για τι άλλο. Το ότι ένας αστός πολιτικός είχε την ευστροφία να μεταβάλλει ριζικά την γραμμή της χώρας του στον Β ΠΠ προς την άμυνα απέναντι στον ναζισμό και την συμμετοχή της την Αντιφασιστική Συμμαχία δεν ήταν κακό. Βέβαια το έκανε για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα του ΗΒ αλλά το να μην καταληφθεί η χώρα αυτή από τον Άξονα ήταν και λαικό συμφέρον, του λαού της και των λαών.
Έκτοτε δεν νομίζω κανείς να έχει στο μυαλό του τον Τσόρτσιλ όταν κάνει την χειρονομία, είναι μια χειρονομία, ένας κώδικας ενθουσιασμού και μαζικής προσπάθειας.
Επίσης μπορεί αγωνιστές του Πολυτεχνείου να έκαναν το “give me five”. Θα γράψεις και γι αυτό κάποια καταγγελία ? Αν το κάνεις να γκουγκλάρω κι εγώ για να βρω ιστορικές απαντήσεις για το πως προέκυψε η χειρονομία αυτή και το αν πειράζει να την χρησιμοποιούμε
https://en.wikipedia.org/wiki/V_sign#Origins
Κώστας
…τι τώθελες το λινκ, Κώστα!
Ολοι οι καλοί κάνουνε το …κουνελάκι του Τσώρτσιλ: Ο ηγέτης της “Πολωνικής Ανοιξης” (χα, χα!), Λεχ Βαλέσα παρέα με τον Μπούς(!), η Ριάνα(!) και ….Λοιπές Δημοκρατικές Δυνάμεις!
Σημειολογικά είναι όλα αυτά, και αποκαλύπτουν τον κόσμο του καθενός.
Kαταλαβαίνω ότι είναι δυσάρεστο να πιάνεσαι (όχι εσύ, που κακώς μπλέχτηκες) με την γίδα στην πλάτη. Τι “μοβόρος”, τώρα και τι “δυσκοίλιος”….
Ο έξυπνος παραδέχεται το λάθος του. Ο βλάκας επιμένει και το κάνει χειρότερο.
Λογικά τρολλάρεις, χαχαχα, πετυχημένο, προς στιγμήν πίστεψα πως όντως το θεωρείς ζήτημα αλλά με την Ριάνα αποκαλύφθηκες
Κώστας
Ωχου, ο μοβόρος ανώνυμος έχει λυσσάξει……
Στην πύλη υπήρχε πανό “Κάτω το κράτος – Λαέ χτύπα” και η πορεία των εργατών που μπήκε στο Πολυτεχνείο την Παρασκευή είχε λάβαρα με τον Τσε. Η.. μπορντό κουρτίνα ενόχλησε τους καθοδηγητάδες; Τέλος πάντων.
Πάντως το Πολυτεχνείο δεν ήταν απλά “τραγούδια και συνθήματα” όπως λέει και το άρθρο. Ήταν και η κατάληψη της νομαρχίας, η κατάληψη του δημαρχείου, τα οδοφράγματα, οι οικοδόμοι με τα τούβλα και τα δοκάρια στα χέρια, ήταν και τα λιγοστά κοκτέιλ μολότοφ που πετούσαν οι πιο θερμόαιμοι στις αύρες και στα τεθωρακισμενα. Μη τα ξεχνάμε κι αυτά. Ήταν εξέγερση. Δεν ήταν γιορτή με τραγούδια.
Το Πολυτεχνείο δε μπαίνει σε μουσείο λέει το σύνθημα αλλά σαν να το χουν μουσειοποιήσει και αυτοί που λένε το σύνθημα.
Οι μικροαστοί πάντα προβοκάρουν οτιδήποτε επαναστατικό γιατί αν κάτι φοβούνται είναι ακριβώς η Επανάσταση. Γι αυτό και συνήθως το παίζουν υπερεπαναστάτες. Ξορκίζουν το κακό. Τους στοιχειώνει ο εφιάλτης της εξόντωσης των κουλάκων και της καταστολής της Κρονστάνδης. Αλλά η Ιστορία είναι αμείλικτη. Δε μπορούσε και δε μπορεί να γίνει αλλιώς. Η Επανάσταση θα περάσει υποχρεωτικά από πάνω τους.
Ωωωωω να ένας μοβόρος που παλεύει να πάρουν την εξουσία πάλι αυτοί που θα μας ξαναγυρίζουν στον καπιταλισμό!!!
ε, και λοιπόν;
Τι είχατε, τι χάσατε!
Εδώ ένας άλλος προβοκάτορας της ιστορίας κάνει το “κουνελακι”
https://photos.com/featured/fidel-castro-giving-victory-sign-bettmann.html?product=acrylic-print
Ελπίζω το κπι παστε να είναι σωστό
24/11/2022 at 12:06 & 24/11/2022 at 12:23,
βρείτε μου φωτό με τον ΤΣΕ να κάνει το ..κουνελάκι(!) και τη Ριάνα να σηκώνει τη γροθιά(!!), και θα ομολογήσω πως είμαι ένας μοβόρος και δυσκοίλιος προβοκάτορας!
Δηλαδή ο Φιντελ παίζει να ήταν και προβοκάτορας και θες τον ΤΣΕ για να έρθεις στα ίσια σου;
Θα σου έδειχνα τούρκους και κούρδους απεργούς πείνας να κάνουν “κουνελάκια” αλλά φοβάμαι μην θεωρήσεις ότι επιβεβαιώνεσαι με αυτές και το αφήνω.
Ο Φιντέλ αποκαλούσε τους Κινέζους “συντρόφους” και είχε κάποιο λόγο γι αυτό, που μπορεί να συζητηθεί. Εσύ, που δεν έχεις (υποτίθεται) τέτοιο λόγο, θα το έκανες; Και κάθε απεργός πείνας δεν είναι υποχρεωτικά αγωνιστής της ταξικής πάλης και υπέρμαχος της εργατικής ενότητας. Αστο, λοιπόν.
Ωχ ανώνυμε μοβόρε πληκτρολογά, όσο πας και χειροτερεύεις….
Βασικά είσαι ένας μοβόρος και δυσκοιλιος
“έτσι είναι, αν έτσι σας αρέσει”