Το Αριστερό Ρεύμα, βασική δύναμη της Λαϊκής Ενότητας, μετατρέπεται σε πολιτική οργάνωση, με αριστερό σοσιαλιστικό προσανατολισμό. Το ΑΡ, το οποίο έδρασε για πολλά χρόνια μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική τάση, συσπειρώνει αγωνιστές/στριες του λαϊκού κινήματος, που αναζητούν ένα «εναλλακτικό σχέδιο ριζοσπαστικών αλλαγών».
Δημήτρης Γρηγορόπουλος
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε το ιδρυτικό συνέδριο του Αριστερού Ρεύματος (ΑΡ) ως πολιτικής οργάνωσης, ενταγμένης στη Λαϊκή Ενότητα. Το ΑΡ επί 25 χρόνια λειτουργούσε ως ιδεολογικοπολιτική τάση αρχικά στον ΣΥΝ, έπειτα στον ΣΥΡΙΖΑ και μετά το Σεπτέμβρη του 2015 στη ΛΑΕ. Το συνέδριο ενέκρινε την ιδρυτική διακήρυξη και το καταστατικό του μετασχηματισμένου σε πολιτική οργάνωση ΑΡ και εξέλεξε Κεντρική Επιτροπή. Με γνώμονα το βασικό κείμενο του συνεδρίου παρατηρούμε πως το Αριστερό Ρεύμα παραμένει δέσμιο των θεμελιακών ρεφορμιστικών αυταπατών του: της αριστερής κυβέρνησης σε συνθήκες συνέχειας του καπιταλισμού, του αστικού κράτους, των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Του ρηχού αντιμνημονιακού μετώπου «των ευρύτερων δυνατών αντιμνημονιακών προοδευτικών, δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων». Της αντιφατικής και άτολμης θέσης για την έξοδο απ’ την ΕΕ. Της παραγωγικής ανασυγκρότησης εντός του καπιταλισμού, κ.ά. Θέσεις όπως αυτές αλλά και η επίμονη άρνηση του ΑΡ να αναγνωρίσει τις πολιτικές ευθύνες του για τον σοσιαλφιλελεύθερο κατήφορο του ΣΥΡΙΖΑ εύλογα γεννούν αμφιβολίες για το αν έχει κόψει ολοκληρωτικά τον ομφάλιο λώρο με τον συριζαϊσμό.
Αν και το ΑΡ αναπαράγει τη θεωρία των σταδίων με τη διάκριση της κυρίαρχης αντίθεσης («Ο διαχωρισμός μνημόνιο – αντιμνημόνιο διατηρείται και βαθαίνει») απ’ τη βασική, ωστόσο, συνδέει την έξοδο απ’ το μνημόνιο με «την έξοδο απ’ την ευρωζώνη, τη σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ, με τους αγώνες και τη θέληση του λαού και την πάλη για ένα εναλλακτικό σχέδιο ριζοσπαστικών αλλαγών».
Ωστόσο, αυτή η θέση αντιφάσκει με τη «συγκρότηση ενός ευρύτατου πολιτικού και εκλογικού μετώπου», το οποίο θεωρεί αναγκαίο η ΛΑΕ και στο οποίο περιλαμβάνει όλες τις δυνάμεις της αριστεράς, αλλά ταυτόχρονα διευκρινίζει ότι «θα αναλάβει πρωτοβουλία για την προσέλκυση σ’ αυτό το μέτωπο των ευρύτερων δυνατών αντιμνημονιακών, προοδευτικών, δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων», χωρίς να προσδιορίζει ορισμένες τουλάχιστον απ’ αυτές. Αν λάβουμε υπόψη ότι σ’ αυτές τις δυνάμεις περιλαμβάνονται η αστικοδημοκρατική Πλεύση και το ΕΠΑΜ της «εθνικής» συμμαχίας, δυνάμεις με τις οποίες ερωτροπεί το ΑΡ και η ΛΑΕ, προφανώς θα συμπεράνουμε ότι: πρώτο, μέτωπο των αριστερών, ριζοσπαστικών αντικαπιταλιστικών δυνάμεων με τις αστικοδημοκρατικές και εθνικιστικές δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί (η προσομοίωση με το ΕΑΜ είναι ιδεοληπτική μεταφορά από άλλες ιστορικές συνθήκες) και δεύτερο, αν το Αριστερό Ρεύμα συμμαχήσει μ’ αυτές ή ανάλογες δυνάμεις, «το εναλλακτικό σχέδιο ριζοσπαστικών αλλαγών», που ευαγγελίζεται, ανεξάρτητα από προθέσεις, θα μείνει κενό γράμμα.
Παράλληλα, το ΑΡ εμμένει στη στρατηγική της αριστερής κυβέρνησης σε συνθήκες συνέχειας του καπιταλισμού, του αστικού κράτους και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών (και όχι στην αντίληψη της πιθανότητας μιας τέτοιας κυβέρνησης σε συνθήκες ρήξεων, κινηματικής έξαρσης και κλονισμένης αστικής κυριαρχίας), παρά την παταγώδη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων ανάλογων εγχειρημάτων. Για τη χρεοκοπία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν φέρει την κύρια ευθύνη η πρόθυμη συναλλαγή («προδοσία») της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ιερατείο των Βρυξελλών, αλλά η ανυπέρβλητη αδυνατότητα νίκης μιας αριστερής πολιτικής σε συνθήκες απόλυτης υπεροπλίας του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου. Ακόμη και αν μια αριστερή κυβέρνηση δεν υποχωρήσει σ’ ένα κατάπτυστο συμβιβασμό, ακόμη και αν έχει επεξεργαστεί ένα συγκροτημένο σχέδιο δράσης, αναπόφευκτα προ του συντριπτικού συσχετισμού υπέρ του κεφαλαίου θα υποστεί δεινή ήττα, εκτός αν υπάρξουν συνθήκες, όπως αυτές που προαναφέραμε.
Μάλιστα, η άρχουσα τάξη θα αξιοποιήσει αυτή την ήττα για να επιβάλει στις μάζες μιαν ακόμη αντιδραστικότερη πολιτική. Άρα, «σχέδιο ριζοσπαστικών αλλαγών» και αριστερή κυβέρνηση είναι ασύμβατοι όροι.
Το Αριστερό Ρεύμα παραμένει δέσμιο των θεμελιακών ρεφορμιστικών αυταπατών του: της αριστερής κυβέρνησης και του ρηχού αντιμνημονιακού μετώπου
Θετικό βήμα, αλλά ανολοκλήρωτο και αντιφατικό, αποτελεί η θέση του ΑΡ για την ΕΕ. Το ΑΡ μιλά για «ένα ριζοσπαστικό αντιμνημονιακό μεταβατικό πρόγραμμα με σοσιαλιστική κατεύθυνση και προοπτική» (αξίζει να τονισθεί πως είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένες οι αναφορές στην κομμουνιστική στρατηγική) Αφού εκθέσει αναλυτικά αυτούς τους στόχους η κεντρική εισήγηση του ΑΡ καταλήγει στο εύλογο συμπέρασμα ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα θα συναντήσει λυσσαλέα αντίδραση απ’ το κεφάλαιο. Σ’ αυτή την αναπόφευκτη αναμέτρηση το ΑΡ φρονεί ότι: «Το δίλημμα εφαρμογή του μεταβατικού μας προγράμματος ή ακύρωσή του για την πάση θυσία παραμονή της χώρας στην ΕΕ θα έρθει εκ των πραγμάτων στην ημερήσια διάταξη και οφείλει να απαντηθεί με την έξοδο απ’ την ΕΕ για την προώθηση των προγραμματικών μας δεσμεύσεων σε προοδευτικό και σοσιαλιστικό δρόμο». Αυτή η διατύπωση είναι βελτιωμένη. Μιλά ρητά για έξοδο απ’ την ΕΕ, για την προώθηση ριζικών αλλαγών με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό, χωρίς να συνδέει την έξοδο με ένα αμφίβολο δημοψήφισμα. Υπάρχουν όμως δύο προβλήματα:
Πρώτο, πάλι η σύγκρουση μετατίθεται στο μέλλον (η αναμέτρηση θα έρθει στην ημερήσια διάταξη) ή τουλάχιστον στη διατύπωση υπάρχει αμφισημία. Πρέπει να είναι καθαρό. Η προώθηση ριζοσπαστικών στόχων εξαρχής θα συναντήσει λυσσαλέα αντίδραση απ’ την ΕΕ. Άρα εξαρχής από σήμερα και χτες, το κίνημα της ανατροπής πρέπει να ζυμώνεται με την αναγκαιότητα της σύγκρουσης με την ΕΕ.
Δεύτερο, με εξαίρεση αυτό το εδάφιο, ο στόχος της εξόδου απουσιάζει παντελώς απ’ την εισήγηση, όπως και απ’ τους λόγους και τα κείμενα του ΑΡ. Υπεισέρχεται λοιπόν η πιθανότητα, η βελτίωση αυτής της θέσης να είναι απλώς φραστική. Η εισήγηση επαναλαμβάνει αναλλοίωτη τη βασική θέση των ΑΡ-ΛΑΕ για «παραγωγική ανασυγκρότηση», υιοθετώντας μάλιστα την υπερφίαλη θέση ότι η κυβέρνηση της αριστεράς θα «πάρει υπό τον έλεγχό της τις βασικές λειτουργίες της οικονομίας»! Είναι όμως ουτοπία ή φενάκη ότι η άρχουσα τάξη και δη στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, θα ανεχθεί τέτοιες αλλαγές. Άρα, ή θα αποτύχει το εγχείρημα «του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» ή το ΑΡ θα κατρακυλήσει σε μια σοσιαλφιλελεύθερη διαχείριση. Τα καλά του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή!
Πηγή: ΠΡΙΝ
“Αν και το ΑΡ αναπαράγει τη θεωρία των σταδίων με τη διάκριση της κυρίαρχης αντίθεσης («Ο διαχωρισμός μνημόνιο – αντιμνημόνιο διατηρείται και βαθαίνει») απ’ τη βασική, […]”
Ελάτε, ρε παίδες! Εδώ, μέχρι κι ο Κάρολος (ανα)παρήγαγε τη θεωρία τών σταδίων (σοσιαλισμός = η πρώτη βαθμίδα τής κομμουνιστικής κοινωνίας), με το Αριστερό Ρεύμα βρήκατε να τα βάλετε; Βάλτε τα με τον Κάρολο, αν είσαστε άντρ (γράψε λάθος) επαναστάτες! :-)
μα ναι, το ίδιο λέει το ΑΡ με το μαρξ. όλη μέρα τη σοσιαλιστική επανάσταση προπαγανδίζουν αυτοί οι τύποι. πολύ έξυπνο σχόλιο, αναφέρεις και μαρξ, θα είσαι σίγουρα πολύ διαβασμένος…. μπράβο σου!
“ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του αντιμνημονίου” (από το κομμουνιστικό μανιφέστο)
Φίλε/φίλη mpravosou,
Με το σχόλιό μου επιχείρησα να σας δείξω το φεγγάρι, αλλά εσύ προτίμησες να ασχοληθείς με το δάχτυλό μου. Να σου κάνω μια ερώτηση (όπως λέει κι ο Γεωργίου); Κουκουεδογενής είσαι; :-) Άκου λοιπόν, για να το σοβαρέψω:
Ο συντάκτης τού άρθρου δεν βάζει καμία προϋπόθεση κάτω από την οποία η προώθηση του αριστερού κινήματος μέσω σταδίων θα ήταν ανεκτή ά και επιβεβλημένη. Καταδικάζει τα στάδια γενικά και ολοκληρωτικά, χωρίς να κρατάει την παραμικρή επιφύλαξη. Αυτή τη μέγιστη πολιτική ανοησία (που μυρίζει μαρξισμό και κυρίως λενινισμό by the book) υπέδειξα και επέκρινα εγώ. Τα όσα λες επιβεβαιώνουν την άποψή μου ότι είναι πολιτική τυφλότητα να καταδικάζεται συλλήβδην και ανεξαρτήτως τών συνθηκών η «σταδιοποίηση» του πολιτικού αγώνα τής Αριστεράς. Πάει αυτό. Πάμε στο άλλο:
Βάσει ποιου νόμου (θεϊκού, φυσικού ή επαναστατικού) η σταδιοποίηση συγχωρείται μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά ποτέ πριν από αυτήν; Γιατί, ας πούμε, δεν μπορεί να θεωρηθεί αποδεκτή σε περιόδους που η σοσιαλιστική επανάσταση δεν φαίνεται στον ορίζοντα (καλή ώρα) ούτε με το τηλεσκόπιο του Πάλομαρ; Στην τελική, τι άλλο από ένα είδος σταδίου είναι το μεταβατικό πρόγραμμα, το σκέφτηκες αυτό ποτέ, ή δεν στο επιτρέπει το πρόγραμμα αυτόματης σκέψης στο οποίο έχεις κλειδωθεί αυτόβουλα και πρόθυμα;
Τελευταίο (και φαρμακερό :-) ): Άσε, πολλές πατάτες έχει κάνει και κάνει το Αριστερό Ρεύμα για να κάνει και αυτήν τής προπαγάνδισης της σοσιαλιστικής επανάστασης!
Τα λέμε
Ναι, μόνο που οι βαθμίδες του Κάρολου, είναι μετά την επανάσταση και όχι πριν και δεν έχουν σαν στόχο να κάνουν την επανάσταση να πελαγοδρομεί ανάμεσα στις βαθμίδες – στάδια, όπως θέλουν οι ρεφορμιστές και ο εντολέας τους, η αστική τάξη !
Η φωτίτσα
– Μανίτσα, μανίτσα, έχεις φωτίτσα;
– Δεν ακούω καλά,
– Στην πάρα πάνω γειτονίτσα.
– Μανίτσα, μανίτσα, έχεις φωτίτσα;
– Έχω.
– Να ψήσω τ’ αυγό;
– Ψήσε το.
– Έγινε τ’ αυγό;
– Έγινε.
– Μήπως με φάει το σκυλί;
– Του ’δωσα ψωμί και τυρί και πάει στα γίδια.
…γαβ, γαβ, γαβ!
…και ο νοών νοείτο!
Βρε παιδιά, τι γίνεται στη Βενεζουέλα όπου κυβερνάει η ….αριστερά….?
Ο σύντροφος Μαδούρο, βεβαίως βεβαίως?
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=9241599
Η ταξική πάλη έχει γυρίσματα, μιά παίρνουν το πάνω χέρι οι επαναστάτες μιά η αντεπανάσταση. Όπως έγινε στη Ρωσία τον Ιούλη του 1917 ή στην Ελλάδα το Δεκέμβρη του 1944. Μην περιμένεις αναλύσεις από τον Ριζοσπάστη για την Βενεζουέλα…
τελικά ο Μαδούρο τι είναι? Η επανάσταση, ή η αντεπανάσταση?
Όταν χτύπησαν το κίνημα της Κροστάνδης οι Μπολσεβίκοι ήσαν με την επανάσταση ή με την αντεπανάσταση; ο Στάλιν με την κολλεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας ήταν με την επανάσταση ή με την αντεπανάσταση; Όταν το ΚΚΕ αποκήρυσε τον Βελουχιώτη ήταν με την επανάσταση ή την αντεπανάσταση; Το Κ.Κ. Βενεζουέλας υποστήριξε το κόμμα του Τσάβες σε αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις. Είχε δίκιο ή άδικο;
Ο Μαδούρο δέχεται επίθεση από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό,νοιώθει στριμωγμένος και προφανώς προσπαθεί να κρατήσει τα μεσαία στρώματα με συντηρητικές αναδιπλώσεις. Η εργατική τάξη της Βενεζουέλας δίνει τον αγώνα της, ας ευχόμαστε να τα καταφέρει…
Προφανώς, δεν περιμένεις να προσπαθήσω να απαντήσω σοβαρά στο ιδεολογικό “τουρλουμπούκι” που αραδειάζεις.
Τι σχέση έχουν οι Μπολσεβίκοι και ο Στάλιν με τον λαϊκιστή Μαδούρο?