Γιώργος Κρεασίδης
Δεκαεφτά σελίδες αφιερώνει η ΚΟΜΕΠ (δείτε το άρθρο εδώ) για τις απόψεις του «οπορτουνιστικού ρεύματος». Αντί όμως για σοβαρή αντίκρουση των θέσεων του ΝΑΡ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάμεων γίνεται ξανά ανακάτεμα και συρραφή δηλώσεων, έτσι ώστε να βγαίνει το προαποφασισμένο συμπέρασμα. Βασικός στόχος παραμένει η δικαιολόγηση της πολιτικής του ΚΚΕ, που αμφισβητείται.
Στο νέο τεύχος της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης (1/2022), του θεωρητικού οργάνου της ΚΕ του ΚΚΕ, σε κείμενο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Οπορτουνιστικό ρεύμα: νεροκουβαλητής στο μύλο της σοσιαλδημοκρατίας», που υπογράφει μάλιστα η Ιδεολογική Επιτροπή του ΚΚΕ, επαναλαμβάνεται μια τακτική των τελευταίων χρόνων να εκβιάζονται πολιτικά συμπεράσματα αραδιάζοντας επιλεγμένες φράσεις από άρθρα, ανακοινώσεις και ντοκουμέντα από μια σειρά πολιτικές οργανώσεις που ταυτίζονται άκριτα σαν «οπορτουνιστικό ρεύμα». Το κείμενο διακρίνει από τη μια το ΝΑΡ, το ΣΕΚ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την άλλη το φάσμα της Αριστερής Πρωτοβουλίας Διαλόγου και Δράσης, ενώ αναφέρονται επίσης η κίνηση Εργατικός Αγώνας και η εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς. Παρά τη διάκριση, οι πολιτικές διαφοροποιήσεις θεωρούνται προσχηματικές, ενώ για την Ιδεολογική Επιτροπή του ΚΚΕ υπάρχει «εκπληκτική σύμπτωση» με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως αναφέρεται επανειλημμένα.
Οι οριοθετήσεις αφορούν, σύμφωνα με το κείμενο, πιέσεις στο ΚΚΕ για αλλαγή γραμμής, αλλά εύκολα εντοπίζονται και θέματα που απασχόλησαν τις θέσεις του πρόσφατου 21ου συνέδριου και τον σχετικό εσωκομματικό διάλογο.
Διαφωνία του ΚΚΕ με την πάλη ενάντια στο master plan της Cosco, με το πρόσχημα πως το αίτημα για δημόσιο λιμάνι σπέρνει αυταπάτες για το αστικό κράτος.
Σε πρώτο επίπεδο το μέτωπο στην κυβέρνηση της ΝΔ και η πάλη για την ανατροπή της ταυτίζονται με την εναλλακτική του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ θεωρείται ότι αποσυνδέουν την αντιλαϊκή πολιτική από τον καπιταλισμό. Το ΚΚΕ παραβλέπει πως η κυβέρνηση είναι αυτή που υλοποιεί και υπερασπίζεται τις επιλογές του κεφαλαίου, ενώ παράλληλα δεν προτείνει μια τακτική με χαρακτηριστικά άμεσου αντικαπιταλιστικού αγώνα, παρά κινητοποιήσεις με όριο τη διαμαρτυρία και κυρίως την εκλογική ενίσχυσή του. Οι αγώνες ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής κρίνονται μάταιοι λόγω των «νομοτελειών της καπιταλιστικής οικονομίας», σύμφωνα με αυτό το σχήμα, ενώ υποτιμιέται κάθε διεκδίκηση στα πλαίσια του αντικαπιταλιστικού προγράμματός και οι αντίστοιχοι πολιτικοί στόχοι, όπως η αποδέσμευση από την ΕΕ. Έτσι όμως ανοίγει ο δρόμος για την ενσωμάτωση στον ΣΥΡΙΖΑ που προτείνει σαν απάντηση στην πίεση που δέχονται τα λαϊκά στρώματα τη λογική του λιγότερου κακού. Την ώρα μάλιστα που ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν έχει κάποια γραμμή λαϊκής κινητοποίησης για πτώση της κυβέρνησης, αλλά ψηφίζει τα μισά νομοσχέδια της ΝΔ.
Κεντρικό σημείο του κειμένου είναι επίσης η ταύτιση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος με τον κυβερνητισμό. Χαρακτηριστικό της επιχειρηματολογίας είναι πως μετά από συγκεκριμένες αναφορές σε κείμενα από τις δυνάμεις της Αριστερής Πρωτοβουλίας, ακολουθεί η εκτίμηση πως ο χώρος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνουν μια «φαινομενικά διαφορετική απάντηση»…
Αυταπάτες διαπιστώνει το κείμενο σχετικά με την ΕΕ, αποσιωπώντας όμως ότι ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν θέση αποδέσμευσης. Στην ουσία αυτή η θέση μπαίνει στο στόχαστρο για να δικαιολογηθεί η εγκατάλειψη των αντιΕΕ αιτημάτων, ειδικά στο επίπεδο του εργατικού και μαζικού κινήματος. Η αποδέσμευση από την ΕΕ καταγράφεται στις συνεδριακές θέσεις, αλλά στην πράξη μένει κενό γράμμα με δηλώσεις ότι προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τη στιγμή μάλιστα που η ΕΕ λειτουργεί ακριβώς για να εμποδίσει κάτι τέτοιο.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά για να δικαιολογηθεί η διαφωνία με τις κινητοποιήσεις ενάντια στο μάστερ πλαν της COSCO, με το πρόσχημα πως το αίτημα για δημόσιο λιμάνι σπέρνει αυταπάτες για το αστικό κράτος. Όμως η επέλαση της COSCO είναι πολύχρονη, μέχρι τώρα, κρατική επιλογή και με στήριξη της ΕΕ και του πολιτικού συστήματος.
Το κείμενο βλέπει πίεση στο ΚΚΕ, σε ό,τι αφορά το εργατικό κίνημα, για να εγκαταλείψει την άρνηση συνεργασιών και να υιοθετήσει τη λογική του μίνιμουμ προγράμματος. Αυτό αφορά τις διαπιστώσεις των θέσεων του 21ου Συνεδρίου για τη δυσκολία του συνδυασμού στρατηγικών διακηρύξεων με άμεσα αιτήματα, αλλά και της συνύπαρξης με πολιτικά ρεύματα στα πλαίσια του μαζικού κινήματος. Παρά τις δηλώσεις είναι ορατή μια στροφή, καθώς το ΠΑΜΕ παραχωρεί σταθερά τη θέση του στις συνδικαλιστικές παρατάξεις και σε πρωτοβουλίες σωματείων που αυτό ελέγχει. Το θέμα είναι ότι αυτές οι επιλογές γίνονται σε κατεύθυνση προσέγγισης του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, όπως δείχνει η ταύτιση στο πρόγραμμα δράσης και όχι μόνο. Είναι ενδεικτικό ότι στο κάλεσμα των σωματείων του ΠΑΜΕ για την απεργία στις 6/4 δεν αναφέρεται καν ο νόμος Χατζηδάκη.
Ακόμα το κείμενο προσπαθεί να αποκρούσει την κριτική ότι το κάλεσμα συμπόρευσης σε πρόσωπα μέσω υπογραφών έχει εκλογική σκοπιμότητα, αλλά δεν παρουσιάζει τις πολιτικές δεσμεύσεις και τους στόχους πάλης αυτή της πρωτοβουλίας.
Πηγή: prin.gr
η αντιπαράθεση με ένα αναλυτικό κείμενο, όπως αυτό της ΚΟΜΕΠ, σίγουρα δεν μπορεί να γίνει επί ίσοις όροις από ένα μικρό άρθρο εφημερίδας. Βέβαια, αυτό είναι μόλις ένα άρθρο από τα αρκετά που έχει αφιερώσει η ΚΟΜΕΠ στο οπορτουνιστικό ρεύμα τα τελευταία χρόνια, όπου παρουσιάζεται πλήθος στοιχείων για το χέρι βοηθείας που δίνει και τώρα, όπως και πάντα, στην σοσιαλδημοκρατία. Αλλά ακόμα και αν μείνουμε μόνο σε αυτό το άρθρο μέσα από την κριτική που του γίνεται εδώ μπορεί κανείς να σημειώσει:
Η βασική κριτική της ΙΕ, ότι το οπορτουνιστικό ρεύμα καλλιεργεί αντιδεξιά και αντικυβερνητικά μέτωπα ή ότι αναλύει την κυβέρνησηΣΥΡΙΖΑ με όρους αποτυχίας ή ανεπάρκειας και όχι στρατηγικής, προωθώντας έτσι την κυβερνητική εναλλαγή, δεν απαντιέται εδώ. Η κριτική της ΚΟΜΕΠ δεν είναι ότι τα αμιγώς αντικυβερνητικά κελεύσματα δεν είναι αρκετά ή ότι είναι μάταια αλλά ότι είναι σε λάθος κατεύθυνση, πόσο μάλλον όταν συνοδεύονται από επικλήσεις στο κράτος δικαίου και στο σύνταγμα, επικλήσεις που βλέπουμε πολύ συχνά από αυτόν τον χώρο.
Για τους μίνιμουμ στόχους που βάζει ο οπορτουνισμός στο κίνημα (πχ κρατικοποιήσεις, έξοδος από ΕΕ) η κριτική της ΚΟΜΕΠ δεν βασίζεται στην διαφωνία με την ουσία του ενός ή του άλλου αιτήματος αλλά στην όλη λογική του μίνιμουμ προγράμματος που παραπέμπει τον σοσιαλισμό στις καλένδες. Το κκε έχει συγκροτημένη πρόταση για σοσιαλιστική οικοδόμηση στο σήμερα, την οποία εμπλουτίζει συνεχώς και ανά κλάδο και στρώμα, και δεν έχει κανένα λόγο να κάνει πίσω από αυτήν, ο προβληματισμός στο 21ο συνέδριο είχε ακριβώς τον στόχο να εκλαϊκεύεται αυτή η πρόταση μέσα από τη συμμετοχή στο κίνημα και τη διαπάλη με τις πολιτικές δυνάμεις που δρουν σε αυτό, όχι να εγκαταλείπεται αυτή για συγκυριακές συγκολλήσεις. Το οπορτουνιστικό ρεύμα άλλωστε ΔΕΝ ΕΧΕΙ συγκροτημένη πρόταση σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Πώς κάνεις κριτική σε ένα κόμμα με συγκεκριμένη πρόταση οικοδόμησης για δήθεν “ανατροπή στις καλένδες”, ενώ εσύ δεν έχεις τέτοια;
Επίσης, η κριτική περί δήθεν εκλογικής κατά βάση τακτικής του κκε, στην οποία συχνά καταφεύγει το ναρ, δεν φαίνεται να πατάει κάπου στέρεα, εκτός εάν εννοούμε ότι πρέπει να υπάρχει αδιαφορία για τις αστικές εκλογές, που δεν νομίζω. Εάν αυτή η κριτική στο κκε δεν πέθανε το 2012 και το 2015, πραγματικά δεν ξέρω τί ακριβώς θέλει να δει για να πεθάνει. Μάλιστα μιλάμε για μια κριτική από έναν χώρο, του οποίου μία βασική υπόμνηση προς το κκε, την οποία συνδέει με την κατά αυτόν τον χώρο λάθος γραμμή του κκε, παραμένει ότι έχει αυτό καθηλωμένα εκλογικά ποσοστά.
Τέλος, επειδή βλέπω μια ακόμα προσπάθεια και σε αυτό το κείμενο το ναρ να αυτονομηθεί από τον υπόλοιπο οπορτουνιστικό χώρο, επικαλούμενο την παρούσα οργανωτική πολυδιάσπαση αυτού. Εντάξει, ας πούμε μόνο ότι δεν γεννηθήκαμε χθες. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να θεωρείται μετωπική πολιτική η συγκόλληση γκρουπών και όχι η μαζική αυτοτελής κομματική οικοδόμηση. “Απομονωμένο και σεχταριστικό” το κκε και ταυτόχρονα 10πλάσιο (να πούμε 5πλάσιο;) σε δυνάμεις από αυτόν τον χώρο δεν γίνεται.
Οπορτουνιστικο ρεύμα Φάνη είναι πρωτίστως και το ΚΚΕ. Γιατί; Διότι:
Α. Όταν ξεσπαγαν λαϊκά κινήματα, το ΚΚΕ ήταν είτε απλά απών, είτε απέναντι! Δεκέμβρης του ’08 γιγαντιαία προβοκάτσια και το λάθος τηλεφώνημα ενός φονια για το ΚΚΕ.
Β. Πλατείες το 2010-12 κίνημα μικροαστων και του Σκάι για το ΚΚΕ, όταν αυτό το λαϊκό κίνημα εξαπλώθηκε σε όλη την χώρα και είχε σαφή αριστερόστροφη κατεύθυνση, κάτι που φάνηκε στις εκλογές του μαϊου του 2012. Καταγγελία και εδώ του λαού από το ΚΚΕ.
Γ. Επιμέρους κινήματα όπως οχ στις σκουριές της Χαλκιδικής, ανεμογεννήτριες κλπ. Αποχη πλήρης του ΚΚΕ από αυτά, άντε καμία ανακοίνωση εκ των υστέρων για κάνα ψήφο.
Δ. Στο εργατικό κίνημα, κάνει αβαβά αγώνες που δεν ελέγχει και που μπορεί να νικαγαν όπως οχ η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Κοινό κριτήριο του ΚΚΕ σε όλα τα παραπάνω είναι το “δεν μπλεκομαστε με αυτά, και είτε τα καταγγέλλουμε, είτε σιωπουμε, είτε απλα κάνουμε κάποιες πορείες χρονικά ταυτόχρονες με τα λαϊκά αυτά ξεσπασματα, μην μας πει κ ο κόσμος μας, ότι δεν κάνουμε τιποτα”. Και εκλογές, δώσε δύναμη στην δύναμη σου κ αλλά τέτοια που δεν είχαν κ δεν έχουν το παραμικρό θετικό αποτέλεσμα για τον λαό κ την εργατική τάξη .
Θυμίζω εδώ ότι, ενώ το ΚΚΕ αποτελεί το πιο αριστερό κ ταυτόχρονα μαζικό κκ στην Ευρώπη σε σχέση με τα υπόλοιπα ανοιχτά σοσιαλδημοκρατικά κκ, είναι στην Ελλάδα που πέρασαν όλα τα μέτρα του κεφαλαίου , που διέλυσαν εργατική τάξη και και σε όλα τα επίπεδα! Τι και αν υπάρχει το ΚΚΕ, τι και αν δεν υπάρχει! Το ίδιο και το αυτό. Μήπως έχω λάθος; Δεν νομίζω καθόλου πως έχω λάθος αν δει κανείς αντικειμενικά την πραγματικότητα .
Λοιπόν, σεμνοτης Φάνη: Είτε υπάρχει το ΚΚΕ είτε όχι, η ζωή του λαού και της εργατικής τάξης γύρισε έναν αιώνα πίσω, όλες πια οι κατακτήσεις του καταργήθηκαν. Και μην πεις ότι δεν αγωνίστηκε μεγάλο κομμάτι του λαού! Όμως το ΚΚΕ είτε απειχε από αυτά τα κινήματα, είτε τα κατάγγειλε.
Απόλαυση!
Κάθε γραμμή και μια διάψευση,και μια τρανταχτή φάρσα!
1. “Λαϊκό κίνημα” ο “Μαύρος Δεκέμβρης, με τα “αγαλματάκια ακούνητα”!
2. “Αριστερόστροφη κατεύθυνση” οι …”πλατείες” και το έδειξαν το …2012(!) γιατί ανέδειξαν το τΣύριζα των μετέπειτα μνημονίων σε κυβερνητικό κόμμα! Εξοχα!
3. “Κινήματα” όπως οι “σκουριές” κλπ., μικροαστικής εμβέλειας με κατάληξη ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Τι δουλειά έχει το ΚΚΕ; Ευτυχώς, που δε χρεώθηκε το μηδενικό.
4. Στο “εργατικό κίνημα” των …εκπαιδευτικών(! – τιμημένη εργατιά!), δε βόηθησε τα πασόκια να επιζήσουν, που αν τα βόηθαγε ….μπορεί να νίκαγαν! Μωρέ, πολύ καλά έκανε! Κι ευτυχώς, που βοήθησε άλλα, πραγματικά εργατικά κινήματα, που νίκησαν. Οχι άλλα “πασόκ”.
Από τον καιρό, που το ΚΚΕ αποφάσισε να λέει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, το εξωκοινοβούλιο αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα.
Περαστικά στα αγύριστα μικροαστικά κεφάλια.
Καλό Πάσχα!
Ποιό υπαρξιακό πρόβλημα; Που είτε υπάρχει ή όχι το ΚΚΕ ο λαός και η εργατική τάξη έφαγαν τεράστια ήττα σε όλα τα πεδία εδω και δέκα χρόνια; Οσα δεν φτάνει η αλεπού και το ΚΚΕ τα κάνετε κρεμαστάρια.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι είτε με το ΚΚΕ είτε με το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε με τους τροτσκιστές, είτε με τους μουλού, είτε με οποιαδήποτε άλλη δύναμη της Αριστεράς, ο λαός και η εργατική τάξη ΗΤΤΩΝΤΑΙ εδώ και πάάάάάρα πολλά πια χρόνια. Εσύ τραγούδα και κρύψου μέσα στο συννεφάκι που σου έχουν φορέσει καπέλο
Είτε υπάρχει το ΚΚΕ, είτε δεν υπάρχει, το αποτέλεσμα ίδιο: μέσα σε δέκα χρόνια καταργήθηκαν στην Ελλάδα, σχεδόν όλες οι εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις του 20ου αιώνα.
Και που υπάρχει το ΚΚΕ τζάμπα καίει η λάμπα: σχεδόν όλες οι κατακτήσεις λαού και εργαζομένων καταργήθηκαν. Οπότε τι μας λες ΚΚΕ μου;
Είτε το ΚΚΕ έχει την επιρροή που έχει σήμερα, είτε είχε την αρκετά μεγαλύτερη επιρροή που είχε γύρω στο 2000-2012 (στις εκλογές του 2009 αν δεν απατωμαι, πήρε 7,6 % και τον Μάϊο του 2012 πήρε 8,5% έτσι;,), είτε κατρακυλήσει και άλλο η επιρροή του από τα σημερινά επίπεδα, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει για τον λαό και την εργατική τάξη: πάει από το κακό στο χειρότερο.
Για να μην μιλήσουμε φίλε του ΚΚΕ για την συρρίκνωση του ΚΚΕ στο εργατοσυνδικαλιστικο κίνημα γενικά, σε σχέση με την επιρροή που είχε πάλι εκεί γύρω στο 2000-2012, η οποία ήταν σαφώς μεγαλύτερη από την σημερινή και η οποία δεν μπόρεσε να αποτρέψει και αυτή, τίποτα απολύτως σε ο,τι αφορά την επέκταση του κεφαλαίου σε βάρος λαού/εργατικής τάξης. Αυτά γράφτηκαν στο κοντέρ της ταξικής πάλης και της ιστορίας φίλε του ΚΚΕ.
Διόρθωση: “την επέλαση του κεφαλαίου σε βάρος λαού και εργατικής τάξης”
απόν