Σε περιόδους κρίσης όπως η παρούσα, ο περιορισμός βασικών δικαιωμάτων και η περαιτέρω βύθιση μεγάλου μέρους της κοινωνίας στην οικονομική εξαθλίωση, δεν μπορεί να μην συνοδεύεται από την καταστολή και την τιμωρία όσων τολμούν να αντιστέκονται.
Δίκες όπως οι πρόσφατες του Τ. Θεοφίλου, των Σκουριών, του Μ. Ζέρβα, της Ηριάννας και του Περικλή αποτελούν κρίκους σε μια κρατικά οργανωμένη προσπάθεια με διπλό στόχο. Να διαλύσουν στοχευμένα ανθρώπους του αγώνα ρίχνοντάς τους στη φυλακή και να προειδοποιήσουν τους υπόλοιπους και τις υπόλοιπες πως δεν θα αργήσει και η σειρά τους αν δεν τα παρατήσουν. Αυτές οι προσπάθειες διαμορφώνουν ένα σπιράλ καταστολής και πειθάρχησης ως μια προσπάθεια περαιτέρω θωράκισης του κράτους δια της επίθεσης στα δικαιώματα και τις ελευθερίες των “από κάτω” και ως τέτοιες μας αφορούν όλες και όλους.
Η προσπάθεια μαζικής τρομοκράτησης δεν είναι απρόσωπη. Βασικός της φορέας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του, σε συνέχεια των πολιτικών επιλογών των προηγούμενων κυβερνήσεων, παρά την επικοινωνιακή διαχείριση της σύγκρουσής του με το δικαστικό λόμπυ. Όχι μόνο δεν προχώρησε σε κατάργηση του τρομονόμου (άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα), αλλά πριν από λίγους μήνες προσπάθησε να τον ενισχύσει, ώστε να ποινικοποιούνται ακόμη και τα φρονήματα. Στην ίδια κατεύθυνση, ετοιμάζεται να ψηφίσει την αυστηροποίηση του Σωφρονιστικού Κώδικα και να εξασφαλίσει πως όποιος και όποια μπαίνει στη φυλακή με την πολύτιμη βοήθεια των μηχανισμών καταστολής, της αντιτρομοκρατικής και των “ουδέτερων” δικαστηρίων, θα συνθλίβεται μια για πάντα προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων. Μάλιστα διαφαίνεται από πλευράς κυβέρνησης η τάση να επενδύσει πολιτικά στη θεωρία των δύο άκρων ως μια προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης της κοινωνικής αντιπολίτευσης.
Ειδική λοιπόν και γενική καταστολή ξεδιπλώνονται με βάση τις πολλαπλές δυνατότητες του τρομονόμου, ο οποίος επιβάλλει βαρύτατες ποινές για εγκλήματα που χαρακτηρίζονται ως κοινά από τον Ποινικό Κώδικα, όταν οι αρχές αποφασίσουν πως έγιναν από τρομοκράτες για τους σκοπούς τους. Τότε, και οι ελάχιστες εγγυήσεις της απονομής δικαιοσύνης αίρονται και μπαίνει σε λειτουργία ένας τεράστιος μηχανισμός παραγωγής υπόπτων. Ξεκινώντας από μεμονωμένα άτομα και γεγονότα, η αντιτρομοκρατική στήνει ιστορίες, γενικεύει διώξεις και παρακολουθήσεις, εφαρμόζει βία και απάνθρωπες ανακριτικές μεθόδους και αν δε βρεθούν οι δικαστές που θα αποτελέσουν την εξαίρεση, πετυχαίνει καταδίκες και φυλακίσεις. Ο 187Α ολοκληρώνεται με το DNA, τον εξαναγκασμό, άμεσο ή έμμεσο, λήψης του από τους συλληφθέντες και τη χρησιμοποίηση των αμφίβολης αξιοπιστίας αποτελεσμάτων του, αποτελώντας έτσι το πιο ισχυρό όπλο στα χέρια του κράτους ενάντια στον κόσμο του αγώνα.
Στα πρόσωπα της Ηριάννας και του Περικλή, ο μηχανισμός του τρομονόμου βρήκε δύο από τα πολλά θύματα του. Το κατηγορητήριό τους περιελάμβανε όλα τα βασικά συστατικά των τρομοϋποθέσεων: δήθεν συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, δείγματα DNA επισφαλή και σε τόσο μικρή ποσότητα που δεν μπορούσαν να επανεξεταστούν και να διασταυρωθούν, σκιαγράφηση ενός αόριστα ύποπτου και με αναρχικές τάσεις κοινωνικού περιβάλλοντος. Στην περίπτωση της Ηριάννας ποινικοποιήθηκαν με πρωτοφανή τρόπο ακόμα οι πολύ προσωπικές της σχέσεις, ακόμα και τα ταξίδια της σε προορισμούς που σύμφωνα με το δικαστήριο επιλέγουν τρομοκράτες. Η καταδίκη ήρθε, ενάντια στην κοινή λογική και την προφανή αθωότητά τους, τον Ιούνιο του 2017, λίγο μετά την επίθεση στον πρώην πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο και σε μια περίοδο που το κράτος και οι μηχανισμοί του επιζητούσαν μια ρεβάνς. Έκτοτε, παραμένουν στη φυλακή και στις 21 Μαρτίου αρχίζουν οι δίκες τους σε δεύτερο βαθμό.
Πιστεύουμε βαθιά πως τίποτα δεν έχει τελειώσει και θα αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις στη μάχη του Εφετείου που πλησιάζει. Και επειδή στις μάχες ενάντια στο κράτος και σε όλες τις μορφές καταπίεσης και καταστολής που αυτό μπορεί να εφεύρει, το μεγαλύτερο όπλο είναι η αλληλεγγύη, θα αγωνιστούμε από κοινού για να τους πάρουμε πίσω.
• Συμμετέχουμε στην κινητοποίηση της πανελλαδικής ημέρας δράσης την Πέμπτη 15/3 στις 18:00 στα Προπύλαια
• Καλούμε την Τετάρτη 21/3 στις 09:00 στο Εφετείο
12 Μαρτίου 2018
Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας
ΝΑΡ για την κομμουνιστική απελευθέρωση
νΚΑ-νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
ΑΡΑΝ-Αριστερή Ανασύνθεση
ΑΡΚ-Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση
Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε
ΔΕΑ- Διεθνιστική Εργατική Αριστερά
Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά Δικαιώματα
Δικτύωση για την ριζοσπαστική Αριστερά
ΑΡΑΣ-Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση
νέοι/νέες ΛΑ.Ε.
ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ
Τείχη
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
***************************************************************************
Πρώτη ανάγνωση: Εκ των πραγμάτων (ο σκοπός για τον οποίο οργανώνονται οι δύο κινητοποιήσεις), η πρώτη ανάγνωση γίνεται με τη σκέψη στην Ηριάννα και τον Περικλή. Που έχουν βρεθεί πίσω από τα μεγάλα κ’ υψηλά τείχη τής φυλακής, τυλιγμένοι σε μια κόλλα χαρτί από ένα διάτρητο κατηγορητήριο. Μακάρι το εφετείο τής 21ης Μαρτίου να λειτουργήσει στο πνεύμα τών Πολυζωΐδη και Τερτσέτη…
Δεύτερη ανάγνωση: Με τούτα και μ’ εκείνα, η μαρξογενής Αριστερά έχει εγκλωβιστεί στην ουρά τής νεοαναρχίας και των πολλών και ποικίλων παρακλαδιών της. Ποια είναι τα τούτα και ποια τα ’κείνα;
Τα τούτα είναι πως δεδομένου τού ότι οι αντιλήψεις περί ατομικής (ή ασκούμενης από μικροομάδες) αντισυστημικής βίας έχουν μια κάποια απήχηση στους κύκλους τής σύγχρονης πολύμορφης αναρχίας οι συλλήψεις με βάση πραγματικές ή κατασκευασμένες κατηγορίες θα εστιάζονται σε αυτό το χώρο. Αυτό σημαίνει ότι κάθε τρεις και λίγο η Αριστερά θα πρέπει να συμπαραστέκεται σε αυτά τα «απολωλότα πρόβατά» της (ναι, κατά βάση, «δικά μας» είναι, ακόμα κι αν δεν το ξέρουν) που, όσο «απολωλότα» κι αν είναι, όσο κι αν είχε δίκιο ο Λένιν όταν έλεγε ότι «σαν κοσμοθεωρία, ο αναρχισμός είναι αστισμός γυρισμένος από την ανάποδη», δεν μπορούμε να τα αφήσουμε ανυπεράσπιστα απέναντι στην καταστολή τού αστικού κράτους. Πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει ότι η Αριστερά, θέλοντας και μη, θα συμβάλει στην προβολή τής νεοαναρχίας και στις αδιέξοδες και επιζήμιες για την υπόθεση της Αριστεράς αντιλήψεις τής βίας για τη βία, αντιλήψεις που σε πολλούς πιτσιρικάδες τής εφηβείας ή της πρώτης μετεφηβικής ηλικίας φαντάζουν επαναστατικές και λαμπερές.
Τα ’κείνα, πάλι, είναι ότι τα τελευταία χρόνια, και ιδίως μετά την άνοδο της Χρυσής Αυγής, για την πλειοψηφία τών οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (κάμποσες από αυτές φιγουράρουν στο συγκεκριμένο κάλεσμα) η γειτνίαση με την αναρχία/αντιεξουσία/αυτονομία κ.λπ. δεν φαίνεται, στην καλύτερη περίπτωση, να κάνει υποχρεωτική την τήρηση των ιδεολογικών αποστάσεων ασφαλείας, και, στη χειρότερη, έχει οδηγήσει (ανεπαισθήτωςq) σε σκέψεις για σταθερή συμπόρευση τακτικού ή ακόμα και στρατηγικού χαρακτήρα με «το χώρο»!
Κατόπιν όλων αυτών, δεν είναι άσκοπο να ξαναδιαβάσουμε το ποίημα του Καβάφη και να αναρωτηθούμε α) πώς έγινε και από τσοπάνηδες καταντήσαμε να εγκλωβιστούμε στην ουρά τών «απολωλότων προβάτων» μας και, β), πώς θα ξεγίνει!
Τείχη
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Τα «απολωλότα πρόβατα» είναι η Ηριάννα κι ο Περικλής; Γίνε λίγο πιο συγκεκριμένος κι άσε τους ψευτοστοχασμούς με τον Καβάφη. Όταν έβγαζαν κείμενα αλληλεγγύης οργανώσεις της αναρχίας για τον Μιχαήλ του ΕΕΚ που είχε δικαστήριο ή για τους 5 φοιτητές της Αγ. Παρασκευής ή για τον Αντωνόπουλο ήταν καλοί;
Φίλε Νίκο,
Βλέπω αρπάχτηκες κι είσαι έτοιμος να βγάλεις το σπαθί από τη θήκη του. Εντάξει, να ξιφομαχήσουμε, αν αυτό θέλεις, αλλά πριν γίνει αυτό, επειδή το περιεχόμενο και η μορφή (= ύφος) τού σχολίου σου με κάνουν να υποπτεύομαι βάσιμα ότι έχεις παρερμηνεύσει ή/και έχεις διαβάσει στο πόδι το δικό μου σχόλιο, άκου μερικά πράγματα:
1. Ξέρεις τι σημαίνει «απολωλός πρόβατο» (έκφραση που έχει βγει από μια παραβολή τής Καινής Διαθήκης); Σημαίνει το χαμένο, ξεστρατισμένο πρόβατο, αυτό που έχει χάσει το δρόμο του κι έχει αποκοπεί από τα υπόλοιπα, αυτό που έχει χαθεί. Πρόκειται βέβαια για μεταφορά (μεταφορά ήταν άλλωστε και όλες οι χριστιανικές παραβολές). Εν προκειμένω μιλάω για ιδεολογικοπολιτικό ξεστράτισμα. Αν μου επιτρέπεις, αυτή είναι η άποψή μου για τους αναρχικούς όποιας απόχρωσης και ρεύματος. Ότι αποτελούν «δικά μας» (= της Αριστεράς) παιδιά, που όμως έχουν ξεστρατίσει κι έχουν χαθεί στη χίμαιρα της αναρχίας.
2. Απ’ όσα έχω διαβάσει (και όχι βέβαια στο Πρώτο Θέμα ή στο Φιλελεύθερο) η Ηριάννα και ο Περικλής πρόσκεινται στον αναρχκικό/αντιεξουσιαστικό/αυτόνομο κ.λπ. χώρο, έστω και με την έννοια της απλής συμπάθειας ή της συμπάθειας σε άτομα αυτού τού χώρου. Αυτό πάντως είναι το ιδεολογικό πλαίσιο αναφοράς τους. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την ενημέρωση που έχω, ναι, και η Ηριάννα και ο Περικλής εντάσσονται κατ’ εμέ στην κατηγορία τών «απολωλότων προβάτων» (γιατί πρέπει να εξαιρεθούν; εδώ δεν εξαιρώ τον Μπακούνιν!).
3. Δεν καταλαβαίνω γιατί μού γράφεις:
Ισχυρίστηκα ευθέως ή υπονόησα καθ’ οιονδήποτε τρόπο ότι κακώς η Αριστερά συμπαραστέκεται στα παιδιά;;; Εκείνο που είπα είναι ότι πρέπει να τηρεί τις ιδεολογικές αποστάσεις ασφαλείας από την αναρχία.
4. Δεν μπορώ να ξέρω αν είσαι αναρχικός ή από τους αριστερούς που πιστεύουν ότι πρέπει «να τα βρούμε με την αναρχία». Σε κάθε περίπτωση, εγώ δεν βλέπω τίποτε παραπάνω από τακτική συμπόρευση μαζί της, πάντα σε συνδυασμό τη σταθερή ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση. Η οποία, να συμπληρώσω τώρα, πρέπει να είναι τόσο περισσότερο πολεμική, όσο περισσότερο η Αριστερά υποχρεώνεται να συμπαραστέκεται σε άτομα «του χώρου» που υφίστανται καταστολή.
Τώρα, αν θέλεις, μπορείς να ξιφουλκήσεις.
Τα λέμε
ΥΓ «Ψευτοστοχασμοί» Μάλιστα. Άκου λοιπόν και γι’ αυτό: Καμία ψευτιά δεν υπάρχει. Όσα έγραψα τα πιστεύω και παίρνω την ευθύνη. Κι απ’ την άλλη, ο όρος …«στοχασμοί» (που σημαίνει ότι κι εγώ είμαι …«στοχαστής»!) για μια φλασιά που μου ήρθε και έκανα αυτή τη δεύτερη ανάγνωση είναι τόσο υπερβολικός που με κάνει να ψιλοντρέπομαι για λογαριασμό μου, αν και δεν έχω καμία προσωπική ευθύνη.
Φιλε πρεπει να σου μαθει καποιος τη διαφορα της πολιτικης σναρχιας/αντιεξουσιας απο τον λουμπεν αναρχοχουλιγκανισμο.
Ωραία. Σε ακούω.