Μια απάντηση στην πρόταση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το ασφαλιστικό
Σε επιστολή της, η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή (ΚΣΕ) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνει σε οργανώσεις της Αριστεράς πρόταση «πολιτικού συντονισμού κοινής δράσης» «ενάντια στην αντιδραστική “ασφαλιστική μεταρρύθμιση” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των ΕΕ-ΕΚΤ-ΕΜΣ-ΔΝΤ».
Εκτιμώντας ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ «επιχειρεί να επιφέρει μια βαθύτερη και ποιοτική αντιδραστική τομή υπέρ του κεφαλαίου για την υπέρβαση της κρίσης του, με μακροπρόθεσμες καταστροφικές επιπτώσεις για τα ασφαλιστικά δικαιώματα, την εργασία, το εισόδημα, τις εργασιακές σχέσεις, την υγεία και γενικότερα τη ζωή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων», η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτιμά παράλληλα ότι «κάτω από προϋποθέσεις, το εργατικό και λαϊκό κίνημα έχει τη δύναμη να μπλοκάρει αυτήν την επίθεση (όπως το έχει καταφέρει και στο παρελθόν) και να την ανατρέψει: Με στήριξη των αγώνων που ξεσπούν και ξεπερνούν τον «εθιμοτυπικό» χαρακτήρα και τη γραφειοκρατία. Με άμεση πολύμορφη κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, ξεκινώντας από απεργίες με στόχο να μην τολμήσει η κυβέρνηση να το καταθέσει. Με αγώνα και απεργίες διαρκείας ακόμα κι αν το φέρει ή το περάσει στη Βουλή, για να αναγκαστεί να το αποσύρει υποχωρώντας στον πανεργατικό-παλλαϊκό ξεσηκωμό».
Εδώ κάπου ξεκινούν και οι ενστάσεις μας σε ό,τι αφορά την πρόταση αυτή. Καταρχήν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι προϋποθέσεις που θέτει η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνουν υπερβολικό βάρος στη μορφή του αγώνα. Και μάλιστα, σε ένα μέτωπο στο οποίο, τόσο με τη σημερινή κυβέρνηση όσο και με τις προηγούμενες που ανέλαβαν να προωθήσουν αντίστοιχες επιθέσεις στο ασφαλιστικό, ξεδιπλώνεται με όλα τα μέσα η συστημική αντιδραστική προπαγάνδα προκειμένου να αποπροσανατολιστεί και να αφοπλιστεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα και να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις λαού και εργαζομένων η επίθεσή του. Προπαγάνδα γύρω από την «κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος», γύρω από τα «άδεια ταμεία», από τη «δυσαναλογία» εργαζομένων και συνταξιούχων, από τις «παθογένειες» και τις «ανισότητες» του ασφαλιστικού συστήματος και άλλα παρόμοια. Προπαγάνδα που πάντα συμπληρωνόταν από στόχους όπως η εξασφάλιση της «βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού και των ταμείων, καθώς και η εξάλειψη των «αδικιών». Στόχοι που για χάρη τους επιβάλλονταν «μερικές» ακόμη θυσίες από εργαζόμενους και συνταξιούχους.
Ως οργάνωση, ποτέ δεν υποτιμήσαμε την αστική προπαγάνδα γύρω από το ζήτημα αυτό. Και ένας λόγος παραπάνω γι’ αυτό ήταν ότι αυτήν την προπαγάνδα, στο μεγαλύτερο μέρος της (και σίγουρα στα βασικά της σημεία), την αναπαρήγαγαν, σχεδόν «αμάσητη», όχι μόνο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ομοσπονδίες, αλλά και οργανώσεις της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη. Και δωσ’ του προτάσεις για την καλύτερη διαχείριση των ταμείων, δωσ’ του προτάσεις για εργατικό έλεγχο, δωσ’ του προτάσεις για το πού θα βρεθούν τα χρήματα για τη «διάσωση» του ασφαλιστικού. Και είναι όλα αυτά που παρήγαγαν στο τέλος ένα «σώμα απόψεων» γύρω από το ασφαλιστικό τέτοιο που με ευκολία οδηγούσε στην μία υποχώρηση μετά την άλλη, στη μία ήττα μετά την άλλη, οδηγώντας στο σημερινό μεταίχμιο και τα σαρωτικά μέτρα που προτείνονται.
Στη βάση, λοιπόν, της δικής μας αντίληψης, βασική προϋπόθεση για να μπορέσει να ξεδιπλωθεί παραπέρα και να νικήσει ο αγώνας ενάντια στην αντιασφαλιστική επιδρομή είναι να ξεκαθαριστούν οι αιτίες και ο χαρακτήρας της επίθεσης στην κοινωνική ασφάλιση, καθώς και οι στόχοι και τα αιτήματα πάλης που προκύπτουν μέσα από το ξεκαθάρισμα αυτό. Και αυτή η διαδικασία πρέπει να ανοίξει παντού μέσα στο κίνημα και, πρώτα και κύρια, στα σωματεία και τις συνελεύσεις τους.
Παρ’ όλα αυτά, οι προϋποθέσεις που θέτει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προκειμένου να νικήσει ο αγώνας περιορίζονται σε ζητήματα μορφής. Μία αντίληψη η οποία δεν είναι η πρώτη φορά που κυριαρχεί στο χώρο αυτό και η οποία μοιάζει να αγνοεί ή να υποτιμά το περιεχόμενο και τους στόχους πάλης πάνω στους οποίους θα οικοδομηθεί ένας αγώνας. Και λέμε ότι «μοιάζει» να τους αγνοεί ή να τους υποτιμά, γιατί θεωρούμε πως στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Και αυτό το διαπιστώνουμε κάθε φορά που σε προτάσεις κοινής δράσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρισκόμαστε μπροστά σε μια λογική κατάθεσης ενός συνολικού «πακέτου» θέσεων και αιτημάτων τα οποία ελάχιστα περιθώρια σύμπλευσης επιτρέπουν, τουλάχιστον με τη δική μας οργάνωση. Ισχύει, άραγε, εδώ κάτι διαφορετικό; Απ’ ό,τι διαπιστώσαμε στη συνέχεια, όχι.
Στη συνέχεια, λοιπόν, της επιστολής αυτής κατατίθεται και ένα προτεινόμενο πλαίσιο συζήτησης πολιτικών κατευθύνσεων και διεκδικήσεων. Διαβάζοντας λοιπόν το πλαίσιο αυτό γεννιούνται ευθύς αμέσως τα ερωτήματα: Κατευθύνσεις και διεκδικήσεις είναι το ίδιο πράγμα, ταυτίζονται; Και αν όχι, τότε ποιες είναι οι κατευθύνσεις και ποιες οι διεκδικήσεις; Και τα ερωτήματα αυτά δεν τα θέτουμε ως υπεκφυγή ούτε για να περιγελάσουμε. Τα θέτουμε γιατί θεωρούμε ότι μέσα και σε αυτό το πλαίσιο κατευθύνσεων-διεκδικήσεων επαναλαμβάνεται η ίδια θολούρα και τα ίδια αδιέξοδα που επαναλαμβάνονται κάθε φορά που η Αριστερά πέφτει θύμα ρεφορμιστικών αντιλήψεων και προτείνει μοντέλα διαχείρισης. Έτσι μαζί με το:
«Καθολική, δημόσια, υποχρεωτική ασφάλιση και δημόσια, δωρεάν, υποχρεωτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους-ες, χωρίς εξαιρέσεις και προϋποθέσεις, που να αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες εργαζομένων, νεολαίας και λαού»
διαβάζουμε και το:
«Να επιστραφούν στα ασφαλιστικά ταμεία τα αποθεματικά που υπεξαίρεσαν οι τράπεζες, οι εργοδότες και το κράτος, τα 70 δισ. ευρώ που λεηλατήθηκαν έως το 2010, τα δεκάδες δισ. που χάθηκαν με τα δομημένα ομόλογα και το “κούρεμα” του PSI, αλλά και τα δισ. που αρπάχτηκαν το πρώτο εξάμηνο του 2015 για να αποπληρωθεί το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Απόσυρση των Ταμείων από κάθε λογής “τζόγο”. Να περάσουν τα ασφαλιστικά ταμεία στα χέρια των εργαζομένων»,
καθώς και το:
«Για να χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό σύστημα, άμεση παύση πληρωμών στους δανειστές και διαγραφή του δημόσιου χρέους».
Και αναρωτιόμαστε για ποιο πράγμα καλούνται να παλέψουν λαός και εργαζόμενοι. Για τη διεκδίκηση από την άρχουσα τάξη του καθολικού δικαιώματός τους στην ασφάλιση και την περίθαλψη ή για μια «λελογισμένη», «φιλολαϊκή» διαχείριση των Ταμείων, όπου τα αποθεματικά τους δεν θα «τζογάρονται» (και τι ορίζεται ως «μη τζόγος» στο σημερινό καπιταλιστικό επενδυτικό περιβάλλον;), αλλά θα «διασφαλίζονται» αφού θα λειτουργούν στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων;
Και, άραγε, παλεύουμε για το δικαίωμα στην ασφάλιση ή για τη διαγραφή του χρέους; Ή, για να το θέσουμε αλλιώς: με βάση το πλαίσιο που προτείνει η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχει νόημα να παλέψουμε για το δικαίωμα στην ασφάλιση χωρίς την προϋπόθεση της διαγραφής του χρέους και της επιστροφής των αποθεματικών των ταμείων;
Δυστυχώς, και σε αυτήν την πρόταση διαπιστώνουμε ότι δυνάμεις της Αριστεράς δεν έχουν αντιληφθεί ότι το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης δεν είναι ζήτημα διαχείρισης, αλλά ζήτημα ταξικής πάλης. Πίσω από αυτήν τη σύγχυση και την καλυμμένη επαναφορά της λογικής των «μεταβατικών προγραμμάτων» και του «κυβερνητισμού» κρύβεται η ηττοπάθεια, η λειψή πίστη στη δυνατότητα του αγώνα αυτού να νικήσει, να σταματήσει τη νέα επίθεση.
Οι απόψεις που συνδέουν το δικαίωμα στην ασφάλιση με τα αποθεματικά των ταμείων, όχι μόνο νομιμοποιούν την ύπαρξη εργατικής εισφοράς (λες και η εργοδοτική και η κρατική εισφορά δεν είναι και αυτές κομμάτι της κλεμμένης εργατικής υπεραξίας) αλλά ρίχνουν νερό στο μύλο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που καμώνεται και αυτή πως δεν μπορεί να κάνει τίποτε περισσότερο λόγω της κλοπής των αποθεματικών από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και το «κούρεμα».
Και δεν ρίχνουν νερό μόνο στο μύλο της κυβέρνησης, αλλά και στο μύλο του «γραφειοκρατικού συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ» τον οποίο, κατά τα άλλα, κριτικάρουν. Γιατί το αίτημα της επιστροφής των αποθεματικών που υπεξαιρέθηκαν (το οποίο υιοθετεί και η ΑΔΕΔΥ) είναι ένα αίτημα που συσκοτίζει το γεγονός ότι το δικαίωμα της εργατικής τάξης στην ασφάλιση δεν προκύπτει ούτε από την ύπαρξη των ταμείων ούτε από την «υγιή» διαχείρισή τους. Είναι ένα δικαίωμα που προκύπτει από τη θέση της εργατικής τάξης στην παραγωγή, από το γεγονός ότι αυτή παράγει τον πλούτο σε αυτήν την κοινωνία. Η κατάκτηση και εξασφάλιση του δικαιώματος αυτού δεν έχει να κάνει με καμιά ταμειακή διαχείριση. Έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τη δυνατότητα της εργατικής τάξης να επιβάλει έναν άλλο συσχετισμό δύναμης υπέρ της και σε βάρος της αστικής τάξης.
Και αυτός ο συσχετισμός δύναμης σήμερα, στο μέτωπο του ασφαλιστικού, δεν θα συγκροτηθεί στη βάση της πρότασης ενός άλλου διαχειριστικού μοντέλου, αλλά στη βάση του ενιαίου, μαζικού αγώνα για να μην περάσει το νέο αυτό αντιασφαλιστικό τερατούργημα. Και σε αυτή τη βάση θα μπορούσαμε να δούμε περιθώρια κοινής δράσης.
Ωραία,λοιπόν.Αφού δεν πρέπει να περάσει το αντιασφαλιστικό τερατούργημα δεν πρέπει να έχουμε διεκδικήσεις για την κοινωνική ασφάλιση.Κι’ ο Λένιν που έβαζε μια σειρά διεκδικήσεις στο πρόγραμμα των μπολσεβίκων,τ.32 σελ.157,…διαχειριστής του συστήματος ήταν.Αυτό ονομάζεται πολιτική ουράς στο αυθόρμητο κύριοι.
Κατά τα άλλα οποιοδήποται πλαίσιο βάζει ζήτημα τριμερούς χρηματοδότησης εισάγει την αστική άποψη ,δέχεται δηλαδή ότι τον κοινωνικό πλούτο δεν τον παράγει μόνον η εργατική τάξη αλλά συμβάλλει γι’αυτό και το κεφάλαιο.Αυτό κάνει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που στην γνωστή επιστολή της,άλλαξε τυχοδιωκτικά προηγούμενη θέση της ,που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες μέρες,ρίχνοντας ματιές προς τον Περισσό που σ’αυτό το ζήτημα έχει τις ίδιες απόψεις.Ενώ δηλαδή πριν λίγες μέρες έλεγαν ότι πρέπει να καταργηθεί η εργατική εισφορά,στη γνωστή προκήρηξη ,ξαφνικά αλλάζουν θέση και λένε για αποφασιστική μείωση των εργατικών εισφορών,δεχόμενοι δηλαδή την τριμερή χρηματοδότηση.
Για την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλάει το κείμενο.
Το να μην περάσει το αντιασφαλιστικό τερατούργημα εσένα σου φαίνεται λίγο;
Από που βγαίνει ότι δεν υπάρχουν διεκδικήσεις;
Τυχοδιωκτισμός το να λες κατάργηση των εισφορών, παλιά θέση του ΚΚΕ(μ-λ), και ρεαλισμός το να αποδέχεσαι ότι πρέπει οι εργαζόμενοι κομάτι του μισθού τους να το επιστρέφουν στο κράτος (ή μήπως τα ταμεία είναι δικά τους;) για να τους δίνει αυτό σύνταξη ή περίθαλψη κατά το δοκούν; Μάλλον αποδοχή της ανταποδικότητας είναι, αυτό ονομάζεται πολιτική ουράς στο κεφάλαιο!
Όσο για τον Λένιν μήπως θα ήταν απαραίτητα να δεις και πότε τα έλεγε αυτά ακριβώς; Μήπως τα έλεγε λίγο πριν την επανάσταση και κυρίως για μετά;
Διερωτώμαι σε ποιό κείμενο αναφέρεται ο Δημήτρης.Εγώ γράφω ξεκάθαρα ότι η τριμελής χρηματοδότηση είναι αστική άποψη και σε άλλο κείμενο έγραψα ότι η εργατική εισφορά πρέπει να καταργηθεί.Ο τυχοδιωκτισμός αναφέρεται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που όσον αφορά την κατάργηση της εισφοράς των εργατώνάλλα έλεγε πριν λίγες μέρες,στη προκήρηξη ,και άλλα λέει τώρα στην επιστολή.Ο Λένιν μιλά ξεκάθαρα και για διεκδικήσεις που θα προφυλάξουν την εργατική τάξη από τον φυσικό και ηθικό εκφυλισμό,στο ίδιο σελ.156.Αυτές οι διεκδικήσεις σαφώς και γίνονται στον καπιταλισμό ,βλέπε Λένιν τ.33 σελ.267.Διαφορετικά οι εργάτες θα πρέπει να σταυρώσουν τα χέρια τους,περιμένοντας την επανάσταση ,όπως οι παπάδες τον παράδεισο.Περιμένω να μου υπενθυμίσεις το πρόγραμμα του ΚΚΕμ-λ για το ασφαλιστικό και διερωτώμαι γιατί διαστρέβλωσες τα λόγια μου.
Το ΚΚΕ(μ-λ) δε διαφωνεί με το παρακάτω:
«Καθολική, δημόσια, υποχρεωτική ασφάλιση και δημόσια, δωρεάν, υποχρεωτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους-ες, χωρίς εξαιρέσεις και προϋποθέσεις, που να αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες εργαζομένων, νεολαίας και λαού»
Διαφωνεί όμως με το:
«Να επιστραφούν στα ασφαλιστικά ταμεία τα αποθεματικά που υπεξαίρεσαν οι τράπεζες, οι εργοδότες και το κράτος, τα 70 δισ. ευρώ που λεηλατήθηκαν έως το 2010, τα δεκάδες δισ. που χάθηκαν με τα δομημένα ομόλογα και το “κούρεμα” του PSI, αλλά και τα δισ. που αρπάχτηκαν το πρώτο εξάμηνο του 2015 για να αποπληρωθεί το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Απόσυρση των Ταμείων από κάθε λογής “τζόγο”. Να περάσουν τα ασφαλιστικά ταμεία στα χέρια των εργαζομένων»,
καθώς και το:
«Για να χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό σύστημα, άμεση παύση πληρωμών στους δανειστές και διαγραφή του δημόσιου χρέους».
Τα τελευταία τα θεωρεί λελογισμένη διαχείριση όπου τα αποθεματικά δε θα τζογάρονται.
Πρώτη ερώτηση στους φίλους του ΚΚΕ(μ-λ). Αυτά που έγιναν (η λεηλασία των αποθεματικών) δε θα πρέπει να καταγγέλλονται από το εργατικό κίνημα?
Θα πρέπει να λέμε “εντάξει μωρέ, καπιταλισμός είναι αυτός, αυτά γίνονται”
Δεύτερη ερώτηση. Είναι πιο εύκολο να εξηγηθεί το Κεφάλαιο του Μαρξ στον κόσμο από τα παραπάνω?. Και αναφέροντας το Λένιν να θυμίσω ότι ο ίδιος έλεγε ότι την ασυνέπεια των αστών πολιτικών πρέπει να την τονίζουμε στην εργατική τάξη.
Τρίτη ερώτηση. Πόσο εύκολο είναι για την άρχουσα τάξη να επιστρέψει πίσω τα “κλεμμένα” και εννοώ και εκείνα που δόθηκαν θαλασσοδάνεια στη δεκαετία του 60? Μήπως είναι ένα καλό μεταβατικό αίτημα?
Τέταρτη ερώτηση. Η διαγραφή του χρέους δεν είναι δημοκρατικό και μεταβατικό αίτημα? Από πότε τα δημοκρατικά αιτήματα μετατρέπονται σε πλαίσια φιλολαικης διαχείρισης του καπιταλισμού?
Καλιανιώτη, για τις “εισφορές εργαζομένων” θεωρητικά έχεις δίκηο. Μορφή υπεραξίας είναι, και αδίκως επιβλήθηκαν. Το εργατικό κίνημα πρέπει να τις καταγγέλλει και να ζητάει τον μηδενισμό τους.
Το θέμα είναι, πως από πολλά χρόνια αποτελούν ένα καθεστώς, που έχει εδραιώσει και ενδοεργατικές αντιθέσεις: Αλλοι πληρώνουν υψηλές εργατικές εισφορές και άλλοι χαμηλές. Αλλά ο Νόμος της Υπεραξίας είναι για όλους ενιαίος, και το ποσοστό εκμετάλλευσης, για όσους υφίστανται το ίδιο, μπορεί να εκφράζεται με πολλές μορφές: Αλλοι το πληρώνουν κατευθείαν από την Διανομή, με χαμηλό μισθό, γι αυτό και δεν πληρώνουν ψηλές εισφορές, και άλλοι πληρώνονται με ψηλό μισθό, αλλά μετά, πληρώνουν την υπόλοιπη υπεραξία, που …χρωστάνε(!), μέσω των ασφ. εισφορών. Αν ζητήσεις εδώ και τώρα μηδενισμό των εισφορών των μεν, πρέπει ταυτόχρονα να ζητήσεις και ισόποση αύξηση του μισθού των άλλων, γιατί αλλιώς γίνεσαι συντεχνιακός και διαιρείς τους εργαζομένους.
Νομίζω ποιό σωστό είναι να μην ανακατεύεις τα σκατά γιατί βρωμάνε περισσότερο. Καλύτερα να παγώσουν οι τωρινές εργατικές εισφορές, εκεί, που είναι σήμερα, (άλλωστε εικονικό είναι το πρόβλημα γιατί δεν τα βλέπει στο χέρι του αυτά τα λεφτά ο εργάτης-παρακρατούνται), και να αυξηθούν αντίστοιχα για ΟΛΟΥΣ οι εργοδοτικές. Να πληρώσει το Κεφάλαιο.
Αλλά όλη αυτή η συζήτηση μάλλον φθείρει το εργατικό κίνημα γιατί το παρασύρει σε διαχειριστικούς δρόμους. Ετσι κι αλλιώς τίποτε δε διορθώνεται πιά.
Το ασφαλιστικό σήμερα, στην ανεπτυγμένη μονοπωλιακή οικονομία δε σώνεται με εισφορές. Χρειάζεται κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και οργάνωση σε επιστημονική βάση.
Και νάσαι και λίγο προσεκτικός: Το “να πληρώσουν οι εργοδότες και το κράτος τους”, που το λέει και το μ-λ, αφήνει μια πορτούλα στον κοινωνικό ταξικό συμβιβασμό, κάτι σαν την “τριμερή”, που όπως ξέρουμε στην πραγματικότητα είναι διμερής, γιατί οι βασικές τάξεις είναι μόνο δύο. Οταν είναι να πληρώσει το κράτος των αστών, όλοι ξέρουμε από που τα παίρνει….
Και, να προσθέσω, και η, σε πρώτη ανάγνωση, δίκαιη απαίτηση “να αυξηθούν οι εργοδοτικές εισφορές” σηκώνει πολύ κουβέντα, γιατί πάλι εξισώνει τον μικροεπαγγελματία, που έχει και έναν-δυό υπαλλήλους, και πάει για κλείσιμο γιατί δε βγαίνει, με τον …Carrefour! Θα επιταχύνουμε εμείς το προτσές της συγκεντροποίησης του μεγάλου Κεφαλαίου; Πάλι διαχείριση; Σκατά!
Να γιατί τα “μεταβατικά” προγράμματα στην πραγματικότητα έχουν από μακρού τελειώσει….
Το μεγάλο κεφάλαιο μπορεί μόνο (και πρέπει) να κοινωνικοποιηθεί και αυτή την δουλειά, μόνο η εργατική τάξη και οι κοινωνικοί σύμμαχοί της, ΑΛΛΑ ΥΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ, μπορούν να κάνουν.
Πολλές φορές το σύνθημα να πληρώσει το κεφάλαιο,γίνεται ένα σύνθημα χωρίς περιεχόμενο,ένα σύνθημα εξαπάτησης.Κι’ αυτό όταν τα αιτήματα αυτού που προβάλλει αυτό το σύνθημα είναι αιτήματα διαχείρησης ,και όχι αιτήματα πάλης της εργατικής τάξης.Το αίτημα της τριμερούς χρηματοδότησης,για παράδειγμα,είναι ένα αίτημα διαχείρησης.Είναι ένα αίτημα που το προβάλλει η ίδια η αστική τάξη.
Όσον αφορά τους μικροεργοδότες,τους μικρούς καπιταλιστές, στο βαθμό που καταστρέφονται να παλέψουν κι’ αυτοί με το προλεταριάτο για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.
Κι’ αν εννοούμε ηγεσία της εργατικής τάξης τον Περισσό,αυτοί ψήφισαν στη βουλή μαζί με συριζα,ΝΔ,κλπ υπέρ της απαλλαγής του Μεγάρου Μουσικής από οποιδήποτε φορολογική ή ασφαλιστική ενημερότητα ,ένα μέτρο υπέρ του κεφαλαίου,που ψηφίστηκε κι’αυτό…για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Η εργατική τάξη σαφώς και πρέπει να προβάλλει αιτήματα μέσα στα συνδικάτα.Η μοναδική εγγύηση ότι δεν έχουν εικονικό χαρακτήρα,ότι θα χρησιμοποιηθούν για το καλό του λαού,είναι η ανεξάρτητη επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης,που δεν υποστέλλει ,δεν κουτσουρεύει τα συν θήματα της.
Πλήρης,δημόσια,ασφάλιση για όλους τους εργαζόμενους και πλήρης χρηματοδότηση της από τους καπιταλιστές και το κράτος,διότι εμείς παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο, αυτό να είναι το κεντρικό σύνθημά μας.Χωρίς αυτό το σύνθημα που δίνει προοπτική στον αγώνα δεν μπορούν να δοθούν ούτε οι αμυντικές μάχες του σήμερα ,ούτε οι διεκδικητικές μάχες του αύριο.
“από τους καπιταλιστές και το κράτος,”…..
ανίατη η αρρώστεια, της εξαρτημένης από την αστική τάξη ελληνικής μικροαστικής “αριστεράς”…..
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ; ΑΠΟ ΠΟΙΑ ΤΣΕΠΗ ΘΑ ΤΑ ΒΓΑΛΕΙ;
Για να γίνει ανεξάρτητη η εργατική τάξη ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ (και όχι θολούρες περι “ανεξαρτησίας” που αιωρείται στον αιθέρα της μεταφυσικής), πρέπει να μην κουτσουρεύει ούτε τα αιτήματά της, ούτε τα συνθήματά της:
Την Ασφάλιση θα πληρώσει το Κεφάλαιο! Τελεία και παύλα!
…
Νάτα μας,λοιπόν,όταν λες να πληρώσει το κεφάλαιο και εννοείς να πληρώσουν οι εργάτες.Το κράτος των καπιταλιστών που παίρνει το 80 τα εκατόν της φορολογίας απ’ τον λαό να μην βάλει τίποτε για την ασφάλιση,για την υγεία κλπ..Και τι να κάνει, να τα δίνει όλα για τις τσέπες των καπιταλιστών.Μα αυτό είναι αίτημα των καπιταλιστών κύριε.Εσείς μπορείτε να γίνετε κάλλιστα εκπρόσωπος του ΣΕΒ που θέλει να διαλύσει τα πάντα και να αρπάζει όλο το χρήμα απ’ τον κρατικό προυπολογισμό.Χθες υπερασπιστής των μικρών καπιταλιστών σήμερα απολογητής του μεγάλου κεφαλαίου,ανεβαίνετε συνεχώς κλίμακα.
Ο.Κ., Καλιανώτη, κατανοητός: Υπερασπιζόμαστε το χρεοκοπημένο κεϋνσιανικό Κοινωνικό Κράτος….
Αλλά με το “εκπρόσωπος του ΣΕΒ” μάλλον δε θα ξεφύγεις: Κανένας ΣΕΒ δε θα διόριζε κανέναν εκπρόσωπό του, που θα διεκδικούσε …αδιαμεσολάβητη (από το Κράτος) μείωση της υπεραξίας του μεγάλου κεφαλαίου, έστω και στα λόγια!
Τελικά ο “Περισσός” με την “Δευτέρα Παρουσία” του έχει στριμώξει την μικροαστική αριστερά στο καναβάτσο……
Α Καλά.Δεν ξέρω αν θα μπερδευτεί κανένας αλλά ο Περισσός τον οποίο επικαλείται ο κύριος Ηλίας μιλά για αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης ενώ ο ίδιος λέει για κατάργηση.Ο ίδιος υποστηρίζει με φανατισμό την άποψη των δανειστών ,του μεγάλου κεφαλαίου ,ότι η κρατική χρηματοδότηση πρέπει να σταματήσει ,να μην πληρώνει το κράτος,κάτι που υιλοποιεί με συνέπεια η κυβέρνηση Τσιπροκαμένων κόβοντας κονδύλια απ’ τον κρατικό προυπολογισμό.Ανεβαίνει συνέχεια κλιμάκια και σύντομα τον βλέπω να κάνει αίτηση για σύμβουλος των τροικανών.
Το σύνθημα των κομμουνιστών να πληρώσουν οι καπιταλιστές και το κράτος τους, είναι ένα σύνθημα που δίνει προοπτική στον αγώνα και συνδέεται με την πάλη για το γκρέμισμα του καπιταλισμού.Μ’ αυτό το συνθημα πάλεψαν και οι μπολσεβίκοι κάτι που υπάρχει και στο Πρόγραμμά τους.
Επειδή αυτά που γράφεις ούτε έχουν πλάκα, αλλά ούτε και στα σοβαρά μπορείς να τα πάρεις, πάρε διάβασε την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ μπας και ξεστραβωθείς (αν και αποκλείεται, αφού η τύφλωση από εμπάθεια δε θεραπεύεται εύκολα):
ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ!
Άιντε γιατί άλλο καημό από το ταξικό εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ δεν έχετε- μ’αυτό κοιμάστε και ξυπνάτε, “άρρωστοι”
Το μόνο που κάνεις είναι να χλημιντρίζεις,όταν ο Ριζ. στις 24/1/2016,στο διεκδικητικό πλαίσιο,δεν γράφει πουθενά για κατάργηση της εργατικής εισφοράς.Με το αίτημα ,όμως,της τριμερούς χρηματοδότησης,να πληρώσουν καπιταλιστές,κράτος,εργαζόμενοι,ένα αστικό αίτημα,εξασθενίζεις τον αγώνα, και τον οδηγείς από ήττα σε ήττα,αυτό δείχνει και η πραγματικότητα..Το αποτέλεσμα είναι να μην πληρώνουν οι καπιταλιστές και το κράτος αλλά να τα πληρώνουμε σχεδόν όλα εμείς με τους καπιταλιστές να εισφοροδιαφεύγουν και να εισφοροκλέβουν και το κράτος να κόβει συνέχεια τη χρηματοδότηση.
Διαβάζοντας,λοιπόν,τον Ριζ. για να ξεστραβωθώ διαπιστώνω πολλές αριστερές παπάρες με δεξιά πρακτική.Όταν,λοιπόν,διαβάζω ,στις 21/1/2016,ότι καλεί τα σώματα ασφαλείας,ΜΑΤ, ασφαλίτες,κλπ να παλέψουν μαζί με τους εργάτες για να μην περάσει το ασφαλιστικό τότε…ξεστραβώθηκα για τα καλά.
Η αριστερά δεν μπόρεσε να ενωθεί πάλι… Θα μας έκανε καλό κάτι τέτοιο όπως το έκανε και το ΕΑΜ με επαναστατική τακτική. Τι κρίμα που όλο τσακώνεσται για κάτι ακαταλαβίστικα και μας αφήνετε όλο μόνους μας μέχρι τις επόμενες εκλογές :(