Αχρείαστη η παρομοίωση με αρχαία ελληνική τραγωδία. Πρόκειται για σύγχρονη εργατική τραγωδία επί δημόσιας σκηνής.
Τρία ‘’πρόσωπα’’ πρωταγωνιστούν.
Το πρώτο πρόσωπο αντιπροσωπεύει απολυμένες καθαρίστριες με σύμβαση έργου του υπουργείου Οικονομικών. Αντιγράφουμε από το in.gr:
«Περίπου 300 εργαζόμενοι έχουμε μείνει χωρίς δουλειά από την 1η Ιανουαρίου του 2013. Ο μισθός μας ήταν 325 ευρώ -πρό κρίσης- δίχως άδειες, δώρα και επιδόματα, ενώ το χειρότερο είναι πως δεν δικαιούμαστε επίδομα ανεργίας από τον ΟΑΕΔ. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να μην έχουμε πόρους και χρήματα για να ζήσουμε, πηγαίνοντας στα συσσίτια της εκκλησίας για να τραφούμε»
Το δεύτερο πρόσωπο, αντιπροσωπεύει τις 595 απολυμένες καθαρίστριες με μόνιμη σχέση εργασίας του Υπουργείου Οικονομικών. Αντιγράφουμε από αποφώνηση συνέντευξης στο ραδιοσταθμό ‘’στο Κόκκινο’’:
«Δεν έχουμε καμία σχέση με τις καθαρίστριες που εμφανίστηκαν τώρα και πριν από λίγες μέρες πραγματοποίησαν διαμαρτυρία στο υπουργείο διοικητικής μεταρρύθμισης. Είμαστε σε αναμονή για την επαναπρόσληψή μας και σε διαρκή επαφή με την κυβέρνηση».
Η μεγάλη θλίψη έρχεται αν ακούσει κανείς ολόκληρο το ηχητικό, καθώς εκεί η καθαρίστρια αυτής της κατηγορίας, λέει για τις προηγούμενες:
‘’Δεν είναι απολυμένες. Έληξε η σύμβασή τους και βεβαίως(!) δεν ανανεώθηκε. Σα να ήταν εργολάβοι που πήραν μια εργολαβία και αυτή τελείωσε. Έχουν μια δικαστική απόφαση αλλά, λυπάμαι που το λέω, δυστυχώς δεν μπορούν να μπουν στο νομοσχέδιο με τη ρύθμιση επαναπρόσληψης’’.
Σα να μιλάει Υπουργός…
Η οργή, όμως αφορά το τρίτο πρόσωπο, δηλαδή τη δημοσιογράφο του σταθμού του ΣΥΡΙΖΑ:
‘’Κοιτάξτε, αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς είναι να διευκρινιστεί ότι αυτές δεν έχουν καμία σχέση με σας που γνωρίζει ο κόσμος. Σκόπιμα τις εμφάνισαν, για να φανεί ότι ο Υπουργός αθετεί υποσχέσεις…’’
Καλά, δε ντρέπονται;
Εντάξει, ας θέσουν οι κυβερνητικοί διαχειριστές τα τεχνικά και νομικά ζητήματα που αφορούν τις διαφορές περιπτώσεων.
Ας θέσουν ακόμη- και ας δώσουν λόγο- για την κυβερνητική πολιτική επιλογή για διατήρηση των περίφημων πλεονασμάτων και το τροϊκανό πλαίσιο για απαγόρευση πρακτικά προσλήψεων στο δημόσιο. Ας αναλάβουν μια πολιτική ευθύνη για αυτό.
Αλλά το να βάζουν στο στόμα ενός απολυμένου χολή για τον άλλο απολυμένο, απλά για να μη πληγεί το κυβερνητικό κύρος, αυτό το λένε αθλιότητα. Ή, διαφορετικά, ‘’κοινωνικό αυτοματισμό’’.
Ο όρος ‘’κοινωνικός αυτοματισμός’’ μπήκε στη συζήτηση κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Σημίτη. Κατά άλλους από το Δημήτρη Ρέππα και κατά άλλους από το Θόδωρο Τσουκάτο. Η στρατηγική είναι απλή:
‘’όταν μια κατηγορία εργαζομένων αντιδρά σε μια ρύθμιση ή διεκδικεί κάποια αίτημα, προσπαθούμε να στρέψουμε την υπόλοιπη κοινωνία εναντίον της ή τουλάχιστον μια άλλη κατηγορία που θεωρεί ότι έτσι αδικείται αυτή’’.
Όπως φαίνεται θα τα δούμε τα παραπάνω για ‘’πρώτη φορά με αριστερά’’… Όπως και ένα νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Ακούστε τη συζήτηση στο Κόκκινο εδώ
Καλό είναι να ακούσει κανείς το ηχητικό, γιατί δεν γράφτηκαν όλα στο κείμενο και το συμπέρασμα που βγαίνει είναι διαφορετικό.
Πιο συγκεκριμένα εξήγησαν ότι είναι διαφορετική περίπτωση νομικά και έτσι δεν μπορούσαν να συμπεριληφθούν όλες στο νομοσχέδιο. Εξήγησαν ότι “οι συναδέλφισσες (έτσι τις αποκαλεί η κοπέλα που δίνει συνέντευξη) έχουν γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης για λάσπη και στείρα αντικυβερνητική προπαγάνδα.
Είπαν επίσης ότι συμπαραστέκονται στον αγώνα τους, ότι οι εργαζόμενοι που διεκδικούν έχουν δίκιο κ.λπ. Ήταν μια συνέντευξη που ενημέρωνε για την πορεία της υπόθεσής τους κι απαντούσε στα ψέματα πεί αθέτησης από την πλευρά της κυβέρνησης.
Εγώ να συμφωνήσω σε χίλια δυο όσον αφορά το ποιόν της κυβέρνησης και όλων των κυβερνήσεων. Αλλά το να λες μισές αλήθειες διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα, δεν υπηρετεί σε βάθος χρόνου κανέναν ειλικρινή συλλογικό σκοπό.
Αντί σχολίου στο σχόλιο:
«[…]
Ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο
βολεύτηκε σ’ αυτή την προσφυγιά
πήρε μαζί του για εικονίσματα φωτογραφίες δημίων
όργανα βασανιστηρίων για φυλαχτά
[…]
»κι ὁ δήμιος ποὺ τελειώνει τὴ δουλειά του καὶ κάνει τὸ σταυρό του
καὶ γυρνάει κι αὐτὸς στὸ σπιτικό του
ὅλα ἔχουν τὴν εὐπρέπεια αὐτῶν ποὺ ἀποσύρονται»
Βύρων Λεοντάρης
Αλλά τις βρώμικες τις δικαιολογίες. Υπάρχει παραπομπή στο ηχητικό και όποιος θέλει καταλαβαίνει. Όποιος όχι απλά συριζεται
Ένοιωσα και τη μεγάλη θλίψη όταν άκουσα την απολυμένη από τις 595 καθαρίστριες, ένοιωσα και την οργή όταν άκουσα τη δημοσιογράφο με το γνωστό ύφος. Θέλω όμως να καταθέσω ακόμη μια θλίψη. Τη θλίψη για το χειρισμό του ζητήματος των απολυμένων με σύμβαση έργου που κι αυτός είναι μέθοδος “κοινωνικού αυτοματισμού”. Και τι σύμπτωση, είχε μια άλλη δημοσιογράφο γνωστού ύφους στο πλάϊ του.
Και φυσικά μπορεί να υπάρχουν άλλες καθαρίστριες απολυμενες του δημοσίου εκτός Αθηνών δηλαδή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Όπως επίσης και άλλοι συμβασιούχοι όπως οι ΙΔΟΧ που απολύονται όταν φτάνει η “ημερομηνία λήξης τους” και μετά ίσως προσληφθούν για ενα άλλο 4μηνο ή 8μηνο σε άλλη υπηρεσία χωρίς καμία αναγνώριση προϋπηρεσίας και καθηλωμένοι στο μισθολογικό κλιμάκιο ΣΤ0. Πρέπει για όλους τους απολυμένους εργαζόμενους του δημοσίου να υπάρξει μια ρύθμιση πακέτο και όχι φωτογραφική του τύπου “εργαζόμενοι στο ΥΠΟΙΚ”. Οι ΙΔΟΧ μάλιστα είναι αυτοί που έχουν τα κωλύματα του 8μήνου και του 24μήνου και πρέπει να μείνουν ένα μεγάλο διάστημα άνεργοι για να έχουν τα μόρια της ανεργία. Πόσο συμβατά με τα εργατικά δικαιώματα όλα αυτά?