του Κυριάκου Νασόπουλου
Η κυβέρνηση προσπαθεί να πάρει δύναµη από το φόβο των πολιτών, των εργαζοµένων. Εµείς δεν τους φοβόµαστε πλέον. Ας καταλάβουν λοιπόν πως οι καθαρίστριες ξεπεράσανε το φόβο. Το έχουµε αποφασίσει, καλοκαίρι δεν θα κάνουµε. Εδώ είναι το σπίτι µας στην Καραγεώργη Σερβίας. Θα µετονοµάσουµε την οδό σε οδό Αγωνιζόµενων Καθαριστριών. ∆εν θα φύγουµε, αν δεν νικήσουµε!» Με αυτά τα λόγια µας αποχαιρέτησε την Παρασκευή το απόγευµα η Ευαγγελία Αλεξάκη, µια από τις 595 απολυµένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών και µέλος του Συντονιστικού τους, όταν τη συναντήσαµε µαζί µε τις συναδέλφισσές της έξω από το κτίριο του υπουργείου στην οδό Καραγεώργη Σερβίας. Από τον τόνο της φωνής της και την αποφασιστικότητα στο βλέµµα όλων των αγωνιστριών γυναικών ήταν αντιληπτό πώς οι απολυµένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών το πιστεύουν και το εννοούν.
Εδώ και σχεδόν 10 ολόκληρους µήνες, από τις 24 Αυγούστου 2013, όταν και τους γνωστοποιήθηκε ότι µέσα σε µια µέρα οδηγούνται στην απόλυση, παλεύουν µε αξιοπρέπεια και τόλµη για τα αυτονόητα. Για το δικαίωµα στην εργασία, στη ζωή. «Νόµιζα ότι όλα αυτά τα πράµατα, τα απλά και τα δίκαια, ήταν κατοχυρωµένα στην Ελλάδα. Για όλα αυτά που οι πατεράδες µας και οι παππούδες µας έδωσαν αίµα για να τα έχουµε κι εµείς. Αλλά αυτή η κυβέρνηση, η χειρότερη µετά τη Μεταπολίτευση, η πιο δεξιά, η πιο φασιστική, δεν σκέφτεται τον άνθρωπο. Μοναχά πώς θα υλοποιήσει αυτές τις µαύρες πολιτικές που φέρνουν εργασιακό µεσαίωνα στη χώρα µας, που εξευτελίζουν, εκµηδενίζουν τον ανθρώπινο παράγοντα, δεν του αφήνουν τίποτα. ∆εν µας αφήνουν να κάνουµε όνειρα, να βλέπουµε χρώµατα. Μας µαύρισαν τη ζωή µας!» Όλον αυτό τον καιρό, οι «αδύναµες», όπως θα περίµενε το υπουργείο Οικονοµικών, καθαρίστριες του υπουργείου έχουν καταφέρει να αντιπαλέψουν και να νικήσουν την κυβερνητική και µιντιακή προσπάθεια σπίλωσης του αγώνα τους, τη συνεχή αστυνοµική βία και καταστολή καθώς και την «αδυναµία» µέχρι στιγµής της δικαιοσύνης να τους αναγνωρίσει τελεσίδικα και άµεσα το δικαίωµα στην εργασία. Αργά το απόγευµα της Παρασκευής αντιπροσωπεία συνδικαλιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συναντήθηκε µαζί τους στο χώρο όπου παραµένουν όλες αυτές τις µέρες έξω από το κτίριο του υπουργείου Οικονοµικών, µεταφέροντας για άλλη µια φορά την αλληλεγγύη και τη στήριξη στον ηρωικό και αξιοπρεπή τους αγώνα. Στο πλευρό των αγωνιζόµενων καθαριστριών από την πρώτη µέρα, µε δεκάδες αποφάσεις και ψηφίσµατα συµπαράστασης βρίσκονται δεκάδες εργατικά σωµατεία, οµοσπονδίες, πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες. Εργαζόµενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι και νεολαία περνούν καθηµερινά από κει και τους δίνουν κουράγιο να συνεχίσουν. «Ας µας στέλνουν ΜΑΤ, ας µας στέλνουν στα νοσοκοµεία. Εµείς είµαστε σαν τη Λερναία Ύδρα. ∆υο θα στέλνουν αυτοί στα νοσοκοµεία, δέκα θα βγαίνουµε εµείς περισσότερες στο δρόµο. ∆εν µας τροµάζουν!» µας τόνισε.
«Γίναμε αγωνίστριες για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα»!
Tον προηγούµενο Σεπτέµβρη το κυβερνητικό σχέδιο για την υλοποίηση των µνηµονιακών δεσµεύσεων που προέβλεπαν συγκεκριµένο αριθµό απολύσεων και διαθεσιµοτήτων δηµοσίων υπαλλήλων µέσα στο 2013 έπρεπε να µπει σε πλήρη εφαρµογή. Η έλευση εκείνες τις µέρες της τρόικας και του ∆ΝΤ στην Ελλάδα προµήνυε ότι θα υπάρξουν άµεσες και οριστικές αποφάσεις. Άλλωστε τα πράγµατα ήταν απολύτως ξεκάθαρα και δεν χωρούσαν παρερµηνείες. Η τρικοµµατική κυβέρνηση Ν∆-ΠΑΣΟΚ-∆ΗΜΑΡ είχε ήδη υπογράψει πως µέχρι το τέλος του 2013 θα έπρεπε να απολυθούν 4.000 δηµόσιοι υπάλληλοι και άλλοι 11.000 µέχρι το τέλος του 2014.
Στις 18 Σεπτεµβρίου, µε κοινή υπουργική απόφαση των υπουργών Οικονοµικών και ∆ιοικητικής Μεταρρύθµισης, οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών τέθηκαν σε καθεστώς διαθεσιµότητας. Από εκείνη τη µέρα και µέχρι σήµερα η είσοδος του κτηρίου του υπουργείου Οικονοµικών στην οδό Καραγεώργη Σερβίας έχει µετατραπεί σε κέντρο αγώνα ενάντια στις µνηµονιακές πολιτικές των απολύσεων, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Καθηµερινά, χωρίς να λείψουν ούτε µια στιγµή, οι 595 απολυµένες καθαρίστριες δίνουν µαθήµατα αγώνα για το αναφαίρετο δικαίωµα στην εργασία, στην αξιοπρεπή διαβίωση, πάντα µε εντιµότητα και χωρίς να λυγίσουν ούτε στιγµή.
«Στο δρόµο πρωτοκατεβήκαµε στις 24 Αυγούστου του 2013, όταν ακούσαµε διά τηλεοράσεως ότι οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών βγαίνουν σε διαθεσιµότητα. Τότε καταφέραµε να οργανώσουµε µια συνάντηση συναδελφισσών από όλη την Ελλάδα µε σκοπό να δούµε τι µπορούµε να κάνουµε. Αποφασίστηκε να φτιαχτεί ένα συντονιστικό ώστε να οργανωθεί ο αγώνας µας και να βγούµε δυναµικά στο δρόµο. ∆εν υπήρχε τίποτα άλλο παρά να επιλέξουµε τον αγώνα. Στις 18 Σεπτεµβρίου πήραµε στα χέρια µας και επίσηµα το χαρτί απόφασης της διαθεσιµότητάς µας» θυµάται η Ευαγγελία Αλεξάκη.
Η επιλογή τους από την κυβέρνηση µόνο ως τυχαία δεν µπορεί να εκληφθεί. Οι «φωστήρες» του Μεγάρου Μαξίµου θεώρησαν ότι θα έχουν να κάνουν µε «ήσυχες» γυναίκες που δεν θα τολµήσουν ούτε κατά διάνοια να αντιδράσουν και οι οποίες θα δεχτούν το «µαύρο» µέλλον που έχουν σχεδιάσει γι’ αυτές και τις οικογένειές τους ασυζητητί. Κι όµως δέκα ακριβώς µήνες µετά την πρώτη µέρα που βγήκαν στο δρόµο του αγώνα, οι απολυµένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών δεν έχουν λυγίσει ούτε από τα τεράστια οικονοµικά προβλήµατα που αντιµετωπίζουν ούτε από τη βία των ΜΑΤ που ουκ ολίγες φορές έχουν «νιώσει» στο σώµατα τους ούτε βεβαίως από τα χηµικά.
«Πολλές από εµάς δεν ήµασταν πολιτικοποιηµένες, βγήκαµε πρώτη φορά στους δρόµους τώρα που χάσαµε τη δουλειά µας. Αλλά είµαι πάρα πολύ περήφανη για τις συναδέλφισσές µου. Γιατί γίναµε αγωνίστριες για να διεκδικήσουµε τα αυτονόητα, το δικαίωµα στην εργασία, τη δυνατότητα να οραµατιζόµαστε µια καλύτερη ζωή» µας είπε η Ευαγγελία Αλεξάκη,
Στις 15 Μαΐου µια δικαστική απόφαση ήρθε να στριµώξει πολιτικά την κυβέρνηση και να αναπτερώσει την ελπίδα των καθαριστριών πως θα µπορέσουν να γυρίσουν αµέσως στις δουλειές τους. Το Μονοµελές Πρωτοδικείο Αθηνών µε την υπ’ αριθµόν 1584/2014 απόφασή του έκρινε παράνοµη τη διαθεσιµότητα των 397 εκ των 595 συνολικά (όσων δηλαδή είχαν προσφύγει στη δικαιοσύνη) απολυµένων καθαριστριών και διέταξε την άµεση επαναπρόσληψή τους. Στο σκεπτικό µάλιστα της απόφασης αναφερόταν ότι οι θέσεις εργασίες των καθαριστριών είναι «προδήλως απαραίτητες» και πως η αντικατάσταση των υπηρεσιών τους από ιδιωτικά συνεργεία καθαρισµού αντίκειται «στο δηµόσιο συµφέρον». Η παραπάνω απόφαση πάρθηκε µόλις µια µέρα προτού λήξει το καθεστώς διαθεσιµότητας και οι καθαρίστριες βρεθούν και επισήµως απολυµένες.
Ο κυβερνητικός τσαµπουκάς βεβαίως συνεχίστηκε. «Αποτελεί πολιτική απόφαση της κυβέρνησης να µην προχωρήσει στην επαναπρόσληψή σας» είπε ξεκάθαρα στις εκπροσώπους των αγωνιζόµενων καθαριστριών που είχαν προχωρήσει σε κατάληψη του υπουργείου Οικονοµικών ζητώντας την άµεση υλοποίηση της απόφασης ο τότε γενικός γραµµατέας εσόδων Χ. Θεοχάρης. Τελικά το υπουργείο Οικονοµικών προσέφυγε και στον Άρειο Πάγο ζητώντας την αναστολή της εκτέλεσης της πρωτόδικης δικαστικής απόφασης, αίτηµα που έγινε δεκτό. Έτσι, µέχρι τουλάχιστον τις 23/9, όταν και θα εκδικαστεί τελεσίδικα η αίτηση αναίρεσης της πρωτόδικης απόφασης, οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών παραµένουν απολυµένες.
Τη µέρα εκείνη η νεοσύστατη κυβέρνηση Ν∆-ΠΑΣΟΚ, λίγα µόλις 24ωρα µετά τον ανασχηµατισµό, έδωσε εντολή στις δυνάµεις των ΜΑΤ που βρίσκονται καθηµερινά έξω από το υπουργείο Οικονοµικών να ξυλοκοπήσουν άγρια τόσο τις απολυµένες καθαρίστριες όσο και τους 45 απολυµένους χαλυβουργούς που πραγµατοποιούσαν συγκέντρωση διαµαρτυρίας έξω από το κτήριο της Καραγεώργη Σερβίας. Κλοµπ, χηµικά, ασπίδες χρησιµοποιήθηκαν εναντίον των συγκεντρωµένων όταν αυτοί επιχείρησαν να προβούν σε συµβολικό αποκλεισµό της εισόδου του κτηρίου.
«Ο Άρειος Πάγος δυστυχώς έµπλεξε τα πράγµατα. Έµπλεξε τη δικαιοσύνη µε την πολιτική. Είπε ότι η χώρα είναι σε άµεση ανάγκη και θα σωθεί µε την απόλυσή µας. Αυτό είπε µε δυο λόγια. Εγώ ξέρω ότι η δικαιοσύνη πρέπει να είναι δικαιοσύνη. ∆εν περιµέναµε αυτή την εξέλιξη µετά την πρωτόδική απόφαση» σχολίασε καυστικά η Ευαγγελία Αλεξάκη.
Όλους αυτούς τους µήνες του συνεχούς αγώνα οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών δεν παραµένουν αδρανείς έξω από το κτήριο του υπουργείου Οικονοµικών. Την εβδοµάδα που πέρασε, και συγκεκριµένα την Τρίτη 17/6, πραγµατοποίησαν συγκέντρωση διαµαρτυρίας έξω από το Βυζαντινό Μουσείο µαζί µε εργαζόµενους του υπουργείου Πολιτισµού. Εκείνη την ώρα στο χώρο του µουσείου γινόταν άτυπη σύνοδος αξιωµατούχων της ΕΕ. «Αυτές τις µορφές τις αποφασίζουµε όλες µαζί στη συνέλευσή µας. Εδώ µαζευόµαστε, βάζουµε προτάσεις και οργανώνουµε τον αγώνα µας. ∆εν το ανακοινώνουµε, το κάνουµε τελείως αιφνίδια. Και γι’ αυτό πετυχαίνουµε πάντα» µας εξήγησε.
∆υο µέρες µετά, το πρωί της Πέµπτης, οι απολυµένες καθαρίστριες απέκλεισαν συµβολικά την είσοδο των γραφείων της Νέας ∆ηµοκρατίας στη λεωφόρο Συγγρού, έχοντας το λαιµό τους δεµένο µε σκοινιά και φωνάζοντας συνθήµατα κατά της διαθεσιµότητας και των απολύσεων. Είχε προηγηθεί ο συµβολικός αποκλεισµός πριν από λίγες µέρες των γραφείων του ΠΑΣΟΚ στην οδό Χαριλάου Τρικούπη.
Μετά τη συνάντηση που είχαν µε εκπρόσωπο και την Ν∆ οι απολυµένες καθαρίστριες εξέδωσαν ανακοίνωση µε τον τίτλο Καθαρίστριες είµαστε όχι ηλίθιες. «Όπως και µερικές µέρες πριν µε το γραµµατέα του ΠΑΣΟΚ βρεθήκαµε µπροστά σε µια νέα έκπληξη. Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Ν∆ κατήγγειλαν τις απολύσεις µας, αναγνώρισαν το δίκαιο του αγώνα µας και τάχθηκαν υπέρ της επαναπρόσληψής µας. Μας δήλωσαν όµως ότι αυτό είναι υπόθεση της κυβέρνησης και όχι των κοµµάτων που τη στηρίζουν. Τους απαντάµε για άλλη µια φορά “καθαρίστριες είµαστε όχι ηλίθιες”» τονίζουν σε αυτήν.
«Είχαµε ζητήσει να δούµε τον κύριο Βενιζέλο µε αίτηµα να µας πει ως συνταγµατολόγος αν πρέπει να τηρούνται οι νόµοι και οι δικαστικές αποφάσεις. Να µας πει αν έχουµε το δικαίωµα να πάµε στις δουλειές µας. Έτσι και την Πέµπτη πήγαµε στην Ν∆ επειδή θεωρούµε ότι πλέον ο ίδιος ο Σαµαράς, ο πρωθυπουργός της χώρας. πρέπει να πάρει θέση. Γιατί ξυλοκοπιούνται 60χρονες γυναίκες και τρέχουν στα νοσοκοµεία; Γιατί ξαφνικά τους αφαιρέθηκε το ψωµί τους χωρίς να έχουν κανένα δικαίωµα, ούτε να βγουν στη σύνταξη; Ζητήσαµε να µας δώσουν ένα χαρτί που να λέει ότι το κόµµα της Ν∆ πιστεύει πως οι καθαρίστριες πρέπει να πάνε στη δουλειά τους. Μας είπαν ότι αυτό δεν µπορούν να το κάνουν γιατί δεν είναι αυτοί η κυβέρνηση. Ο κύριος Σαµαράς είναι από άλλο κόµµα;» αναρωτήθηκε η Ευαγγελία Αλεξάκη.
Το υπουργείο ποτέ δεν απέδειξε ότι είναι φθηνότεροι οι ιδιώτες
Οι καθαρίστριες του υπουργείο Οικονοµικών δεν ανήκαν στην υποτιθέµενη κατηγορία των «βολεµένων» του ∆ηµοσίου, ούτε η θυσία τους ήταν απαραίτητη για τη «σωτηρία» της χώρας, όπως έχουν βαλθεί να πείσουν την κοινωνία, κυβέρνηση και «παπαγαλάκια» των αστικών µέσων ενηµέρωσης. «Αν κι εγώ δεν νιώθω ότι έχω κάποιον εργαζόµενο απέναντί µου, κι ας λένε ψέµατα στον κόσµο, τους εύχοµαι να παίρνουν τα ίδια λεφτά µε τις καθαρίστριες» σχολίασε σκωπτικά η Ευαγγελία Αλεξάκη.
«Εµάς η ιστορία µας έτσι κι αλλιώς είναι πολύ µεγάλη σε αυτήν τη δουλειά. Μέχρι το 2000 παίρναµε µόλις 65.000 δραχµές. Κάποια στιγµή γίνανε 72. Χωρίς να σταµατάµε ούτε µέρα, το πολύ µια βδοµάδα άδεια, χωρίς να παίρνουµε επίδοµα αδείας, δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα. Με αυτές τις τριτοκοσµικές συνθήκες, µε συνθήκες γαλέρας δουλεύαµε τόσα χρόνια. Αλλά είχαµε ανάγκη τη δουλειά. Αυτό ήταν το ποσό µέχρι το 2005, που µε το προεδρικό διάταγµα του Παυλόπουλου περάσαµε από ΑΣΕΠ κανονικότατα κι επειδή καλύπταµε πάγιες και διαρκείς ανάγκες γίναµε αορίστου χρόνου» µας εξήγησε.
Επιπλέον τελείως πλαστό χαρακτήρισε και το επιχείρηµα που έχει «κατασκευάσει» η κυβέρνηση και υποστηρίζουν τα µεγάλα µέσα ενηµέρωσες πως οι παροχές υπηρεσιών που προσέφεραν οι καθαρίστριες µπορούν να καλυφθούν µε οικονοµικότερο τρόπο για τον κράτος από έναν ιδιώτη εργολάβο. «Όταν ο δικηγόρος µας ζήτησε σχετικά στοιχεία από το υπουργείο Οικονοµικών στο δικαστήριο, που είναι ο προϊστάµενος και εργοδότης µας, δεν έφεραν κανένα. ∆εν πιστεύουµε ότι στοιχίζουµε περισσότερο από τους εργολάβους και ακόµα πιστεύω ότι κάνουµε πολύ καλύτερη δουλειά από τους εργολάβους» σχολίασε.
Έσπευσε όµως να εξηγήσει. «Όχι γιατί δεν δουλεύουν οι συναδέλφισσες στον ιδιωτικό τοµέα, µε τις οποίες εγώ δεν έχω να χωρίσω τίποτα µαζί τους. Αντιθέτως συµπάσχω µαζί τους γι’ αυτό που ζούνε, που δεν µπορούνε να µιλήσουν και να σηκώσουν κεφάλι γιατί τραβάνε κουπί στη γαλέρα. ∆ουλεύουν µε 2 ευρώ την ώρα, µε τρελά ωράρια, δεν έχουν υλικά και προσπαθούν να καθαρίσουν µε νερό. Όποια τολµήσει να αντιδράσει κινδυνεύει. ∆είτε τι συνέβη στην συναδέλφισσα Κούνεβα» σηµειώνει.
Πέρα όµως, από τη «λάσπη» στις ίδιες τις αγωνιζόµενες καθαρίστριες, τα αστικά µέσα ενηµέρωσης και η πλειονότητα του πολιτικού και οικονοµικού κόσµου έχουν αναλάβει να φοβίσουν τον κόσµο για να µην αντιδράσει στο «µαύρο» παρόν και µέλλον που του επιφυλάσσουν. «Αυτό το συστηµικό, ραδιοτηλεοπτικό κατεστηµένο που µας περιτριγυρίζει έχει στόχο να τροµοκρατήσει τους πολίτες και να τους πείσει ότι αυτό που ζούνε πρέπει να το περάσουν. Το χειρότερο είναι ότι επιχειρούν να µας κάνουν να νιώσουµε υπεύθυνοι για ό,τι ζούµε. ∆εν φέραµε εµείς αυτήν τη λαίλαπα στη χώρα µας, δεν τα φάγαµε όλοι µαζί, δεν είναι τεµπέληδες οι Έλληνες» υπερθεµάτισε η Ευαγγελία Αλεξάκη.
Το περασµένο φθινόπωρο µαζί µε τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών σε εκείνο το κύµα απολύσεων και διαθεσιµοτήτων, την ίδια τύχη είχαν και άλλοι δηµόσιοι υπάλληλοι. Σχολικοί φύλακες, καθηγητές, εργαζόµενοι στην υγεία, διοικητικοί υπάλληλοι στα πανεπιστήµια, στο υπουργείο Πολιτισµού και την τοπική αυτοδιοίκηση. Κοµβικό σηµείο στην προσπάθεια, όχι µόνο για την νικηφόρα εξέλιξη του αγώνα των καθαριστριών αλλά και για την ανάπτυξη ευρύτερων εργατικών αγώνων, αποτελεί σίγουρα ο συντονισµός όλων αυτών των εργαζοµένων και των λαϊκών στρωµάτων που πλήττονται από τη βάρβαρη, µνηµονιακή πολιτική της κυβέρνησης. Υπάρχει σίγουρα η ανάγκη για πανεργατικό συντονισµό του αγώνα.
«Κάποια στιγµή δηµιουργήθηκε ένα συντονιστικό στο οποίο εµείς λαµβάνουµε µέρος και έχουµε προχωρήσει σε κοινές δράσεις µε αυτούς τους εργαζόµενους, οι οποίες ήταν και επιτυχηµένες. Το γεγονός ότι σε αυτόν τον χώρο, εδώ στην Καραγεώργη Σερβίας, όλες αυτές τις µέρες βρίσκονται συχνά οι σχολικοί φύλακες, οι καθηγητές κ.ά. αποδεικνύει πως υπάρχει σύνδεση στην αγωνιστικότητα µε αυτούς τους ανθρώπους» µας είπε η Ευαγγελία Αλεξάκη και πρόσθεσε: «Μόνος του δεν µπορεί κανένας. Με ενότητα, πείσµα και αγωνιστικότητα µπορούµε να ανατρέψουµε πάρα πολλά πράγµατα αρκεί να το πιστέψουµε. ∆εν χαρίζεται στη ζωή τίποτα, οι αγώνες γίνονται στο δρόµο, στο πεζοδρόµιο και δεν θα ήθελα να αλλάξω µε τίποτα αυτούς τους σχεδόν 10 µήνες. Ο αγώνας αυτός ήταν για µένα πάρα πολύ µεγάλο σχολείο».
Την αναγκαιότητα αυτή, για ενότητα και συντονισµό του αγώνα, τόνισε πρόσφατα σε ανακοίνωσή του και το ΝΑΡ για την Κοµµουνιστική Απελευθέρωση. «Όλα αυτά τα ρυάκια οργής και αγώνα, όλες αυτές οι µικρές αλλά σηµαντικές µάχες πρέπει να συναντηθούν. Να γίνουν ποτάµι που θα δώσει το µήνυµα ότι µόνο οι αγώνες µπορούν να βάλουν φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική και επίθεση που συνεχίζεται. Κάθε αναµονή θα κοστίσει κι άλλα µέτρα. Χρειάζεται οργάνωση της αντεπίθεσης του κινήµατος από τα κάτω, ξεπερνώντας το συνδικαλισµό της υποταγής, της ανακωχής και της ήττας. Με συντονισµό, µε περιεχόµενο και αιτήµατα ρήξης και ανατροπής» σηµειωνόταν σε αυτήν.
Πηγή:prin.gr
