Νίκος Ξηρουδάκης
Στο Σπόρτινγκ αγκαλιαστήκαμε με τους συντρόφους «της άλλης πλευράς»
1989. Χρονιά καταρρεύσεων αλλά και ελπίδων. Έπεσε το τείχος, κατέρρευσαν τα ανατολικά καθεστώτα. Έπεσαν οι διαχωριστικές στην επίσημη αριστερά, με τη συνάντηση Φλωράκη-Κύρκου στο Συνασπισμό. Ένα υβριδικό είδος αριστεροδέξιων οπαδών, πολιτευτών και αναλυτών αναδύθηκε σαν έτοιμο από καιρό. Πέρα από τις διεθνείς και τις εσωτερικές εξελίξεις, σημαντικές μεταλλαγές στην κοινωνική βάση του ΚΚΕ είχαν την αντανάκλασή τους στις «τολμηρές» πρωτοβουλίες της ηγεσίας.
Η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1989) για το μετέπειτα ΝΑΡ, επαίρεται για την άρση των διαχωριστικών Αριστεράς/Δεξιάς και «τον ουσιαστικό ρόλο που κατάκτησε η Αριστερά στην πολιτική ζωή» με τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΝ. Η εκτόξευση της επίσημης Αριστεράς στο κέντρο του πολιτικού προσκήνιου δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Είχε προηγηθεί το προβάρισμα της συγκυβέρνησης με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις στο δοκιμαστήριο των δήμων και των συνδικάτων.
Η περιώνυμη «κάθαρση» αρχίζει από την ΚΝΕ. Δέκα περίπου χρόνια πριν, το 1978, είχε προηγηθεί η διάσπαση της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, νεολαίας του ΚΚΕ εσ. Δημιουργήθηκε η Β’ Πανελλαδική στην οποία συμμετείχα. Πολλές οι διαφορές με την ανταρσία της ΚΝΕ· διαφορές πολιτικές, κλίμακας, έκτασης ερεισμάτων στο κόμμα. Διαφορές συγκυρίας, διάρκειας, αποτελεσματικότητας.
Υπήρχαν όμως και ομοιότητες:
-Το πολιτικό πρόσημο της διαφωνίας με τη γραμμή της ηγεσίας ήταν αριστερό. Στον απόηχο του ριζοσπαστισμού της μεταπολίτευσης, η νεολαία σε όλους τους χώρους αμφισβητούσε από αριστερά.
-Η απόπειρα έγκυρης καταγραφής, με την προσμονή της αλλαγής τοπίου στην Αριστερά.
-Η φιλοδοξία της συμβολής στη δημιουργία μιας ανυπόταχτης και ανατρεπτικής Αριστεράς.
-Η αντίληψη ότι το προέχον δεν είναι σε ποιο διαφορετικό ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα θήτευσε στο παρελθόν ο καθένας, αλλά ο κοινός σκοπός για τον οποίο εντάχθηκε σ’ αυτό.
Όταν, νομοτελειακά, συναντήθηκαν οι δρόμοι μας, με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι σύντροφοι της ΚΝΕ είχαν μελετήσει και τη δική μας εμπειρία. Σε κάποια συνάντηση ομάδας συντρόφων μου, ήρθε φρεσκοτυπωμένη η προκήρυξη της ΚΝΕ. Τη διαβάσαμε συγκινημένοι. Η οργάνωσή μας, έχοντας αναλύσει την κρίση της Αριστεράς, είχε πια παραδώσει τη σκυτάλη. Τώρα βλέπαμε να ξαναζωντανεύει η ελπίδα για την πολιτική συγκρότηση της άλλης Αριστεράς.
Στον απόηχο του ριζοσπαστισμού της μεταπολίτευσης, η νεολαία σε όλους τους χώρους αμφισβητούσε από αριστερά
Εντύπωση είχε προκαλέσει το τεύχος 742 του Οδηγητή για την Κίνα, που έσωσε την τιμή της επίσημης Αριστεράς:
«Ο σοσιαλισμός δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τη νεολαία και το λαό. Κινδυνεύει από αυτούς που επιχειρούν να τον συνδυάσουν με καπιταλισμό, με επιβολή νέων αυταρχικών μέτρων, με την καλλιέργεια σωβινισμού και το συμβιβασμό με τον ιμπεριαλισμό».
Ακολούθησαν οι προβοκάτσιες των συγκροτημάτων που –σε σύμπνοια με τους ανανεωτικούς απολογητές του Τσαουσέσκου– περιέγραφαν τους διαφωνούντες σαν υποστηρικτές των τανκς της πλατείας Τιεν-αν-μεν. Ποιοί; Αυτοί που πολιτικά στήριζαν την καταστολή, ποντάροντας μόνο ιδεολογικά στα γεγονότα.
Ηγετικά στελέχη της «ανανεωτικής Αριστεράς» έτρεχαν στα νεότευκτα κανάλια να δικαιολογήσουν τα μέτρα της ηγεσίας του ΚΚΕ κατά της νεολαίας, επικαλούμενοι μάλιστα τη δική τους ανάλογη εμπειρία με την Πανελλαδική. Σε αντιστοιχία με το «διεθνισμό» των ηγεσιών, εύλογα έπεσαν τα τείχη και στη βάση. Στο Σπόρτινγκ που μίλησε ο Γ. Γράψας αγκαλιαστήκαμε με τους συντρόφους «της άλλης πλευράς».
Το 1987, με τα γεγονότα του πατριάρχη, είχαμε προειδοποιηθεί ότι κάτι σημαντικό τεκταίνεται στην ΚΝΕ. Έχοντας ακούσει πολλά ανάλογα στο παρελθόν, προσωπικά ήμουν συγκρατημένος. Διαψεύστηκα!
Όμως, «το θέμα είναι τώρα τι λες». Το σίγουρο είναι ότι το αίτημα για την επαναστατική ανανέωση, την αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας, παραμένει ανοιχτό. «Είστε υπέρ ή κατά;»
Πηγή: ΠΡΙΝ
Ακόμα μια εναλλακτική σκηνοθεσία του νομιμοποιητικού μύθου του ΝΑΡ.
Κάτι περίπου σαν τον μύθο του…..δράκουλα που τον έχουν ανεβάσει στην οθόνη, ένα σωρό σκηνοθέτες.
Δεν χρειάζεται ρε λάθρο να σχολιάζεις κάθε άρθρο, κάθε σχόλιο και κάθε χρονικό για το θέμα. Τα είπες μία, τα είπες δύο, εκατόν δύο, ΟΚ. Μέχρι τον Φλεβάρη που είναι τα 30-χρονα του ΝΑΡ θα έχει κάθε εβδομάδα δηλώσεις ανθρώπων, συνεντεύξεις, χρονικά, άρθρα, κλπ.
Μην πιέζεσαι και μην το παίρνεις προσωπικά. Έχουμε και εμείς μια-μικρή-ιστορία, έχουμε και εμείς το δικαίωμα-και την υποχρέωση προς τους νεώτερους-να την πούμε. Στα δικά σας 100-χρονα που τα γιορτάσατε 3 χρόνια με πολύ μεγάλα αφιερώματα, χρονικά, υλικά, εκδηλώσεις, κλπ δεν κάναμε έτσι…
Έχουμε και εμείς μια-μικρή-ιστορία, έχουμε και εμείς το δικαίωμα-και την υποχρέωση προς τους νεώτερους-να την πούμε.
___________________________________________
Φίλε pavel, επειδή κι εγώ έχω καταθέσει κάποια κριτικά σχόλια:
Αν και εγώ ασκώ κριτική από άλλη βάση, ας φυλάξω τον πισινό μου καλού-κακού:
Σε καμία περίπτωση δεν αρνούμαι ούτε την ιστορία σας (που έχει γίνει μέρος τής ελληνικής πολιτικής Ιστορίας έτσι κι αλλιώς), ούτε, πολύ περισσότερο, το δικαίωμά σας να τιμήσετε τα 30χρονά σας.
Μιλημένα ξηγημένα.
Τα λέμε
Λεφτ, δεν αναφερόταν το σχόλιο σε σένα. Εσύ σχολιάζεις, απαντάς, διαφωνούμε τις περισσότερες αν όχι όλες τις φορές… Όμως ο λάθρο σχολιάζει σχεδόν υποχρεωτικά σε κάθε ανάρτηση και απαντάει σχεδόν σε ΚΑΘΕ σχόλια στις αναρτήσεις για τα 30-χρονα. Σαν να το έχει πάρει προσωπικά. Για αυτό του έγραψα να μην τρελαίνετε και να μην το παίρνει προσωπικά. Να σχολιάσουμε, να αντιπαρατεθούμε, να διαφωνήσουμε, ΟΚ. Όμως είναι κουραστικό για το ίδιο θέμα να γράφουμε σε κάθε ανάρτηση τα ίδια ακριβώς πράγματα…
Φίλε μου, απαντάω σε κάθε ανάρτηση για τα 30χρονα του ΝΑΡ, διότι σε όλες τις αναρτήσεις – χρονικά, το ΚΚΕ εμφανίζεται πάντα να παίζει το ρόλο του κακού δράκου. Κι αν αυτό δεν απέπνεε τόσο μεγάλη εμπάθεια, θα ήταν απλά κωμικό.
Δεν το έχετε καταλάβει, ότι τόσος ετεροπροσδιορισμός προκαλεί και τα αντίστοιχα ειρωνικά σχόλια?
Ζείτε, απλά για να είστε απέναντι στο ΚΚΕ!
Αγαπητέ λάθρο, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Το χρονικό και οι αναρτήσεις αυτές έχουν χαρακτήρα παράθεσης γεγονότων και όχι ανάλυσης, θεωρητικής κριτικής ή πολιτικής αντιπαράθεσης με την πλήρη έννοια. Φυσικά το γεγονός ότι ήταν μια διάσπαση της ΚΝΕ και του ΚΚΕ εμπλέκει το ΚΚΕ αντικειμενικά. Δεν είναι θέμα εμπάθειας, καθόλου. Γεγονότα που έγιναν είναι. Δεν χρειάζεται να “απολογείσαι” για αυτά τα γεγονότα, δεν φταίς εσύ. Η συνεχής σου ενασχόληση να σχολιάζεις, δείχνει σαν να θέλεις να δικαιώσεις την τότε γραμμή του ΚΚΕ, από την οποία-υποτίθεται;-το κόμμα σου έχει πάρει αποστάσεις και έχει κάνει αυτοκριτική… Προς τι η πρεμούρα λοιπόν. Πες “σκ@τ@” τα κάναμε τότε και τελείωσε…
Πληροφοριακά, οι περισσότεροι από εμάς που είμασταν στη διάσπαση του 1989 στην ΚΝΕ, δεν έχουμε καμία εμπάθεια για το ΚΚΕ. Σαν το σχολείο μας το βλέπουμε… Επίσης δεν υπάρχουμε για να τη λέμε στο κόμμα σου, δεν θα είχαμε αντέξει 30 χρόνια με ετεροκαθορισμό και μόνο, κατάλαβέ το. Αντιμετωπίζουμε το ΚΚΕ με σεβασμό για την ιστορία του, με κριτική-πολιτική πιστέυω-και σκληρή αντιπαράθεση για την πολιτική του γραμμή ή μέσα στο λαίκό κίνημα, όπως αρμόζει σε κομμουνιστές που δεν κρύβουν τις προθέσεις και τις θέσεις τους.
Καλή συνέχεια
Το ξέρω, φίλε pavel, το ξέρω. Αλλά, ξέρεις κι εσύ κάτι; Κυκλοφορεί εδώ και ένας ΑΩ! ;-) :-)
Τα λέμε