Βασίλης Καλαματιανός, Γεράσιμος Αραβανής*
Η μεγάλη οικονομική κρίση που έπληξε και την Ελλάδα και η επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων ανέτρεψαν τις ισορροπίες που ίσχυαν στην πολιτική ζωή. Η ραγδαία επιτάχυνση των εξελίξεων και η ανατροπή των δεδομένων φανέρωσαν τις ανεπάρκειες και τα όρια των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Ανέδειξαν όμως και τις σοβαρές ανεπάρκειες της Αριστεράς, ιδιαίτερα της κομμουνιστικής Αριστεράς, αφού κυρίως η κομμουνιστική Αριστερά και η προοπτική της μας απασχολεί. Η ανεπάρκεια αυτή αφορά όλα τα επίπεδα:
♦ Την ιδεολογία και την επεξεργασία της στρατηγικής στο δεδομένο επίπεδο ανάπτυξης της χώρας, στο πλαίσιο της Ε.Ε., και γενικότερα και στη σύνδεσή της με τη συγκυρία.
♦ Την αδυναμία διαμόρφωσης πολιτικής τακτικής που θα προωθεί την ενότητα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, θα διεκδικεί τη λύση των άμεσων προβλημάτων τους και θα συνενώνει αρμονικά τον αγώνα αυτόν με την προώθηση της υπόθεσης του σοσιαλισμού.
♦ Τη σωστή ερμηνεία της κρίσης, δηλαδή το βάθος και την εξέλιξή της, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της στη χώρα, την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων όπως αυτές εξελίσσονται, τις τεράστιες συνέπειες για τις εργαζόμενες τάξεις και κατ’ επέκταση τις διαθέσεις και τη συμπεριφορά τους, με στόχο την κινητοποίηση των εργαζομένων που θα διεκδικήσουν την ανατροπή των μνημονίων και τη βελτίωση του ταξικού συσχετισμού υπέρ τους.
Η πορεία των εξελίξεων από το 2009 ώς το 2015 είναι απόλυτα διαφωτιστική. Μετά το πρώτο σοκ που υπέστησαν οι εργαζόμενοι στη διετία 2010-2012, αναπτύχθηκε ένα κίνημα πρωτοφανούς μαζικότητας για τις τελευταίες δεκαετίες, ποικιλόμορφο και με δυναμισμό, που όξυνε στο έπακρο την κρίση των πολιτικών θεσμών και των αστικών κομμάτων.
Σε αυτή τη φάση η απόλυτα αναγκαία παρέμβαση της πολιτικής πρωτοπορίας, του ΚΚΕ, να χαράξει την τακτική και τους στόχους του κινήματος, να δώσει περιεχόμενο και προοπτική, δεν εκδηλώθηκε ποτέ. Η πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος, η έλλειψη επεξεργασμένου σχεδίου για την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων, σε συνδυασμό με την προπαγάνδα και τη δράση των αστικών κομμάτων και της Ε.Ε., οδήγησαν στην κούραση και την απογοήτευση των εργαζομένων και στην εκτόνωση του κινήματος.
Οι πολιτικές συνέπειες για την Αριστερά ήταν μεγάλες. Στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενος τα λάθη του ΚΚΕ με επιδέξια τακτική, παρά τη δεξιά και συμβιβαστική στροφή που επιχειρούσε, εκτινάχθηκε από το 4-5% στο 26% και η κομμουνιστική Αριστερά υπέστη βαριά ήττα.
Ο συσχετισμός, με δραματικό τρόπο έγειρε, ιστορικά για πρώτη φορά, προς την πλευρά του μικροαστισμού και του διαφαινόμενου ολοκληρωτικού συμβιβασμού με την αστική τάξη. Οι δυνάμεις του συμβιβασμού πήραν το πάνω χέρι. Ακολούθησε η περίοδος 2012-2015 με ορισμένους επιμέρους κατά βάση αγώνες, σε πολλές περιπτώσεις ηρωικούς, ώσπου στις εκλογές του Γενάρη του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ αποσπά την πλειοψηφία και γίνεται κυβέρνηση.
Μετά από επτά μήνες διακυβέρνηση περνά στην πλευρά του μνημονίου, υποτάσσεται στον ευρωενωσιακό ιμπεριαλισμό και το μονοπωλιακό κεφάλαιο της χώρας, ψηφίζει το τρίτο και πιο επώδυνο μνημόνιο, διασπάται και οδηγείται η χώρα σε εκλογές.
Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι εξίσου επώδυνο για την κομμουνιστική Αριστερά με αυτό των προηγούμενων εκλογών. Παρά το ξεπούλημα του λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ με ελάχιστες απώλειες πλειοψηφεί πάλι, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες μη βλέποντας άλλη προοπτική τον ψηφίζουν ως το μικρότερο κακό, ενώ 760 χιλιάδες ψηφοφόροι επιπλέον, αντιδρώντας, απέχουν από τις κάλπες, μια στάση βαθιά πολιτική, έστω και αν εκφράζεται με εντελώς αναποτελεσματικό τρόπο.
Το εκλογικό αποτέλεσμα του Σεπτέμβρη, εκτός από το να υπογραμμίσει ότι η κρίση στο αστικό πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς του παραμένει μεγάλη και εκ των πραγμάτων διαμορφώνει θετικές συνθήκες για το λαϊκό κίνημα, αποτελεί δεύτερη απόδειξη της πολιτικής ανεπάρκειας της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Σήμερα δεν υπάρχει πλέον χρόνος για ολιγωρίες και ταλαντεύσεις όσον αφορά την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η κομμουνιστική Αριστερά θα δώσει στον λαό άμεσα διέξοδο από το σημερινό τέλμα και θα σταματήσει να τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλιστικό μέλλον ή δεν μπορεί να έχει προοπτική.
Η επιμονή σε επιχειρήματα του τύπου «παρά τις ήττες έχουμε σωστή πολιτική και ευθύνονται οι δύσκολες συνθήκες» ή ακόμη χειρότερα «ο λαός δεν αντιλαμβάνεται τις θέσεις μας» ή ότι «κυριαρχεί ο μικροαστισμός και αυτό αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο» είναι απαράδεκτη. Πολιτική που εφαρμόζεται χρόνια και αποδεδειγμένα δεν αποδίδει εγκαταλείπεται. Η επιμονή σ’ αυτήν είναι τουλάχιστον ακατανόητη και καταστροφική για το κίνημα. Θα οδηγήσει στην απώλεια της πίστης των κομμουνιστών στην εργατική τάξη και στη στρατηγική προοπτική της.
Μπροστά μας έχουμε την εφαρμογή του νέου μνημονίου, με μέτρα ισοπεδωτικά για την εργατική τάξη και τον λαό. Η δυσαρέσκεια θα ανέβει κατακόρυφα και είναι μεγάλη ανάγκη να βρει αγωνιστική διέξοδο και όχι να οδηγηθεί στην απογοήτευση και την υποταγή. Ο κ. Τσίπρας, σε συμφωνία με σημαντικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, με τη στήριξη ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων της Ευρώπης, της αμερικανικής ηγεσίας και τμημάτων της αστικής τάξης, όπως δείχνει με τις τελευταίες κινήσεις του, υλοποιεί σχέδιο με στόχο να κυριαρχήσει στον κεντροαριστερό χώρο και να παραμείνει κυρίαρχος στην πολιτική ζωή της χώρας για χρόνια.
Το σχέδιο αυτό, αν προχωρήσει, θα βάλει την κομμουνιστική Αριστερά σε μεγαλύτερο κίνδυνο, κίνδυνο περαιτέρω περιθωριοποίησής της, ο οποίος πρέπει να αντιμετωπιστεί και αυτό δεν μπορεί να γίνει με άγονη δράση περιμένοντας να πέσει το ώριμο φρούτο, αλλά με ένα ισχυρό κίνημα αντίστασης και ανατροπής. Για τη δημιουργία αυτού του κινήματος πρέπει να αγωνιστούν σήμερα η κομμουνιστική Αριστερά και οι χιλιάδες ανένταχτοι κομμουνιστές.
Άμεσες κινήσεις και προοπτική
Ορισμένες άμεσες κινήσεις πρέπει να είναι:
• Πλατιά κινητοποίηση των εργαζομένων σε ενιαίο μέτωπο χωρίς διαιρέσεις και διακρίσεις, με κορμό την εργατική τάξη και τα συνδικάτα της, ξεπερνώντας τα εμπόδια της εργατικής αριστοκρατίας και του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Στόχος πρέπει να είναι η αμφισβήτηση του μνημονίου και η ανατροπή του, συνολικότερα η ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής. Η δημιουργική συνεισφορά όλων των δυνάμεων της Αριστεράς είναι αναγκαία προϋπόθεση.
• Η ανάπτυξη αποτελεσματικού ιδεολογικού μετώπου που θα αποκαλύπτει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ε.Ε., θα αποδομεί τα πολιτικά και ιδεολογικά επιχειρήματα των αστικών δυνάμεων, διαμορφώνοντας σταθερή βάση για την ανάπτυξη του κινήματος και την αποφυγή συντηρητικών πισωγυρισμάτων.
• Η ενιαία δράση θα διαμορφώσει τις ¬προϋποθέσεις για τη δημιουργία κοινωνικοπολιτικού μετώπου εναντίον των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, που θα κατατείνει στην επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.
• Το περιεχόμενο της δράσης, πέρα από την ανατροπή του μνημονίου και την ικανοποίηση των βασικών λαϊκών αναγκών, θα περιλαμβάνει πλαίσιο στόχων που συγκρούονται και αμφισβητούν την αστική κυριαρχία. Κυριότεροι τέτοιοι στόχοι είναι η αποδέσμευση από το ευρώ και την Ε.Ε., η διαγραφή του χρέους, αντιμονοπωλιακά μέτρα και κυρίως εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, αρχής γενομένης από τις τράπεζες, αντιμετώπισης του καθεστώτος της εξάρτησης της χώρας κ.λπ. Με μοχλό τη δράση αυτή θα διαμορφωθεί το μέτωπο που θα παίρνει με τον χρόνο πιο μαζικά χαρακτηριστικά και πιο βαθύ ταξικό περιεχόμενο. Καμία αυταπάτη δεν πρέπει να υπάρχει ότι όλοι αυτοί οι στόχοι και τα αιτήματα είναι δυνατόν να υλοποιηθούν στο έδαφος του καπιταλισμού. Η διεκδίκηση αυτών των στόχων θα είναι το όχημα μέσω του οποίου η εργατική τάξη και το κίνημά της θα προσεγγίσουν τον σοσιαλισμό.
Τέλος, είναι η ώρα να ανοίξει η συζήτηση για το επαναστατικό κόμμα στην εποχή μας, κόμμα που καθοδηγείται από τον μαρξισμό-λενινισμό, συνδέεται στενά με την εργατική τάξη, αξιοποιεί την πείρα ενός αιώνα του ΚΚΕ και του Κομμουνιστικού Κινήματος, αντιλαμβάνεται ολοκληρωμένα τον καπιταλισμό της εποχής μας και τη συγκυρία που επικρατεί στη χώρα.
* Ο Βασίλης Καλαματιανός και ο Γεράσιμος Αραβανής είναι ιστορικά ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ. Ο πρώτος διετέλεσε μέλος του Π.Γ. και της Κ.Ε. του κόμματος. Ο δεύτερος υπήρξε βουλευτής και μέλος της Κ.Ε.
Πηγή: efsyn.gr
“…Καμία αυταπάτη δεν πρέπει να υπάρχει ότι όλοι αυτοί οι στόχοι και τα αιτήματα είναι δυνατόν να υλοποιηθούν στο έδαφος του καπιταλισμού.” Ο διάβολος κρύβεται στη λεπτομέρεια : βάζοντας αυτή τη διαπίστωση αυτομάτως το κείμενο συμπλέει ακριβώς με την πολιτική του ΚΚΕ.
Τα μέτρα που -σωστά- προτείνουν οι σύντροφοι είναι μεν αναγκαία και άμεσα αλλά καπιταλιστικά στη φύση τους και η εφαρμογή τους δεν αλλάζει τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας σαν τέτοια (καπιταλιστική). Άλλο που η υλοποίησή τους μπορεί να επιτευχθεί από την επαναστατημένη εργατική τάξη, αυτό αφορά την πολιτική χειραφέτησή της και ” …με μοχλό τη δράση αυτή θα διαμορφωθεί το μέτωπο που θα παίρνει με τον χρόνο πιο μαζικά χαρακτηριστικά και πιο βαθύ ταξικό περιεχόμενο…” όπως πολύ σωστά λέει το κείμενο.
Πολύ τα ψειρίζεις Μιχάλη, μια κλισέ διατύπωση για το μεταβατικό πρόγραμμα είναι αυτή, μια χαρά είναι.
Εγώ λέω πως μια μεγάλης κλίμακας πολιτική κίνηση προερχόμενη από το ΚΚΕ με ικανότητα να πάρει πρωτοβουλίες στο κίνημα και στο μέτωπο είναι κάτι βασικό που λείπει και πελαγοδρομούμε, είτε στο δύσκολο δεκαήμερο 20-30 Αυγούστου στηρίξαμε ΛΑΕ είτε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μπορεί να είναι ο καταλύτης και κανένας να μην λέει προκαταβολικό όχι, και κανένας να μην λέει αυτά είναι και δεν συζητάω, και κανένας να μην αναγκάζεται να πάει χωρις να μπορεί να βάλει όρους, θα αλλάξει όλη η κουβέντα στην αριστερά.
Οψόμεθα
Κώστας
Μιχάλη μου, επίσης απο πάντα και το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν την αντίληψη, πως το σύνολο των στόχων του μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος, ΔΕΝ μπορεί να εφαρμοστεί στο καπιταλιστικό πλαίσιο. Θαρρω πως το ΚΚΕ αρνείται το μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
Το κείμενο των Β. Καλαματιανού και Γ Αραβανή, είναι σωστό και μακάρι να προκαλέσει μια γόνιμη συζήτηση για την ανάγκη μετώπου πολιτικών ακι κοινωνικών δυνάμεων.
Η ΕφΣυν, γνωστή και ως άτυπο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ και στήριγμα της νέας βασικής σοσιαλδημοκρατικής δύναμης, στα χνάρια του προκατόχου της της Ελευθεροτυπίας που στήριζε την κραταιά τότε ΠΑΣΟΚάρα, είναι ικανή να ξεθάψει οποιονδήποτε διαφοροποιείται από την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, όσο κι αν δεν απηχεί τίποτα πέρα απ’ τον εαυτό του, αρκεί να γίνεται για νιοστή φορά ο ίδιος χιλιοπαιγμένος ντόρος της πλάκας και να υπονομεύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα… Σαράντα χρόνια φούρναρης… Αν και υποψιάζομαι ότι το έργο δεν πολυπουλάει πια…
Από όσο ξέρω οι Αραβανής και Καλαματιανός είναι ακόμα μέλη του ΚΚΕ, με εκπλήσσει λοιπόν ο τρόπος που εκφράζεσαι για τους συντρόφους σου. Tην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ την αμφισβήτησαν 37.500 ψηφοφόροι του κόμματος σε μία στιγμή που το “πρώτη φορά αριστερά” έγινε “αριστερό” μνημόνιο, καλύτερα ας ψαχτείτε λίγο τώρα που φάνηκε ότι ο γιαλός δεν είναι στραβός…
Άκου φίλε, το ποια είναι η σχέση του ΚΚΕ με τους παραπάνω το ξέρουν μόνο το ΚΚΕ και οι ίδιοι και, όπως καταλαβαίνεις, λόγος δε σου πέφτει.
Και κάτι ακόμα- υπάρχουν κόμματα, οργανώσεις κλπ όπως καλή ώρα το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που θεωρούν “φυσιολογικό” και “υγιές” στελέχη τους να βγαίνουν προεκλογικά σε πάνελ και να τοποθετούνται κατά τέτοιο τρόπο που να αναγκάζεται ο αστός δημοσιογράφος που συντονίζει να διευκρινίζει στους τηλεθεατές ότι “δεν πρόκειται για υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ” (και να γελάνε και τα τσιμέντα). Αυτό είναι ένα πάγιο γνώρισμα του οπορτουνισμού, που χρησιμοποίησε κατά κόρον ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη από την εποχή του 4%.
Μια τέτοια αντίληψη βέβαια όπως καταλαβαίνεις δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με το Κομμουνιστικό Κόμμα…
Όσο για το “αλάνθαστο εκλογικό κριτήριο” για την ορθότητα της πολιτικής γραμμής, ανοητούλη μικροαστούλη, άμα ίσχυε πρώτα απ’ όλους θα έπρεπε να δικαιώνει το ΣΥΡΙΖΑ για την ψήφιση του 3ου μνημονίου, όπως και τα αστικά κόμματα που τόσες δεκαετίες κερδίζουν την πλειοψηφία των λαϊκών-εργατικών ψήφων…
Τα “ανοητούλη μικροαστούλη” είναι εξόχως προσβλητικά αλλά ανταποκρίνονται στο επίπεδο πολιτισμού του μέσου στελέχους του ΚΚΕ . Εγώ δεν μίλησα για “αλάνθαστο εκλογικό κριτήριο” ,διαστρεβλώνεις και εκχυδαϊζεις τα λόγια μου. Και επειδή μάλλον δεν θα σε πείσω με επιχειρήματα διάβασε αυτό: αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών Β Πειραιά για το ΚΚΕ 2009 : 24005 , 2012 Μάιος : 22220, Ιούνιος : 11451 , 2015 Γενάρης : 14587 , Σεπτέμβριος : 11935.
Στο χωριό μου αυτό το λένε φυλλορόημα , το δικό σου μάλλον είναι αριστοκρατικό και δεν ξέρετε τέτοιες λαϊκούρες.
Όσο για το ΝΑΡ (και τον Συνασπισμό) δικά σας γεννήματα ήταν και δεν μπορεί παρά να κουβαλάνε το DNA σας.
Τέλος μικροαστός είναι αυτός που έχει μαγαζάκι και τρέμει μην το χάσει και γι΄αυτό το κρύβει από τους “ξένους”. Μόνο μικροαστός και μάλιστα ανοητούλης θα τόλμαγε να μου πει πως δεν μου πέφτει λόγος τι γίνεται στο ΚΚΕ . Πρώτον γιατί υποτίθεται οτι είναι “του λαού” και δεύτερον γιατί πληρώνεστε με δικά μου λεφτά, του Έλληνα φορολογούμενου…
Κι εγώ απ’ οσο ξέρω ο κ. Καλαματιανός το καλοκαίρι μας συμβούλευε να ψηφίσουμε το “όχι” του Τσίπρα. Εκείνο το “όχι” που πολύ εύκολα και με τη συναίνεση των περισσότερων που το ψήφισαν έγινε “ναι” καραμπινάτο. Τσάμπα και τα γλέντια κρίμα κι οι επαναστάσεις που ευαγγελίζονταν κάποιοι τη Δευτέρα μετά το δημοψηφισμα. Καμιά αυτοκριτική γι’ αυτή τη θέση του έχει κάνει ο κ. Καλαματιανος; ΄Η μόνο κριτική για τους άλλους;
Ο Τσίπρας δεν είπε κανένα ΟΧΙ , το ΟΧΙ το είπε ο λαός. Ο Τσίπρας ήθελε ΝΑΙ γιατί υποτιμούσε τον Ελληνικό λαό, έκλεισε τις τράπεζες και περίμενε με τον σύντροφό σας τον Δραγασάκη (τι παιδί κι αυτό) το μαλάκα λαό να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά και να ψηφίσει ΝΑΙ ή άκυρο. Αλλά ο λαός δεν άκουσε ούτε τη φωνή των νοικοκυρέων ( ΓΣΕΕ, Τζήμερος, Σημίτης, Μοσχοβισί, Μητσοτάκης, Καραμανλής, Στουρνάρας και λοιποί συγγενείς ) ούτε εσάς. Πρίν 3 μήνες η Ντόρα και ο Μεϊμαράκης καλούσαν σε ντου στο Μαξίμου (κοινώς πραξικόπημα) αν βγεί το ΟΧΙ.
Δεν απευθύνεστε κύριοι του ΚΚΕ σε βούρλα , σε νοήμονες ανθρώπους απευθύνεστε , το Πέραμα ψήφισε ΟΧΙ 75%, κάντε τον κόπο να πάτε να τους ρωτήσετε γιατί…
Να ξεκινήσω απ’ το τελευταίο που μου γράφεις. Για να πάω λοιπόν να ρωτήσω αυτούς που ψήφισαν το “όχι” του Τσίπρα στο Πέραμα θα πρέπει να τους έχω δει. Κι εγώ δεν το είδα αυτό το 75% στους δρόμους να υπερασπίζεται το “όχι” του που έγινε καραμπινάτο “ναι”. Μήπως το είδες εσύ; Αν φυσικά κι εσύ βγήκες στους δρόμους να το υπερασπιστείς. ΄Εχω όμως συζητήσει με πολλούς φίλους του ΚΚΕ που ψήφισαν το “όχι” του Τσίπρα. Και μου είπαν ότι το ψήφισαν γιατί νόμιζαν ότι θα ήταν ένα μεγάλο διαπραγματευτικό όπλο ότι ο Τσίπρας δεν θα τολμούσε να το προδώσει, κι ότι πίστευαν ότι το “όχι σε όλα τα μνημόνια ” του ΚΚΕ μια και θα έβγαινε άκυρο δε θα είχε υπόσταση. ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ “ΟΧΙ ΣΕ ΌΛΑ ΤΑ ΜΝΗΜΌΝΙΑ”; Μετά όμως απ’ την περιβόητη εκείνη Δευτέρα που βέβαια δεν έγινε η επανασταση που κάποιοι ευαγγελίζονταν, αλλά ο Τσίπρας πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων το “όχι” σας και πήρε τη συναίνεση της ΝΔ , του ΠΟΤΑΜΙΟΥ του ΠΑΣΟΚ και των ΑΝΕΛ για να φέρει μνημόνιο, κατάλαβαν ότι είχαν εξαπατηθεί κι ότι τα “οχι” αν δεν είναι ολοκληρωμένα δεν έχουν καμιά αξία. Γι’ αυτό κι ο κόσμος που επάνδρωσε το ΠΑΜΕ στις διαδηλώσεις για την υπεράσπιση του “ΟΧΙ σε όλα τα μνημόνιᨔ ήταν απείρως περισσότερος απ’ τον κοσμο που επάνδρωσε τις δικές σας διαδηλώσεις για την υπεράσπιση του “όχι του Τσίπρα”. Αν ήσουν εκείνη την Παρασκευή μετά το δημοψήφισμα αλλά και στις άλλες διαδηλώσεις μετά, θα καταλαβαίνεις τι σου λέω. Αυτά.
Ξανάγραψα το σχόλιό μου γιατί την πρώτη φορά δεν δημοσιεύτηκε μάλλον από δικό μου λάθος. Δεν το εστειλα σωστά μάλλον.
Οι συντάκτες του κειμένου επαναλαμβάνουν τις θέσεις του ΚΚΕ ως θέσεις του δικού τους ΚΚΕ, του ΚΚΕ όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται!
Τι καινούριο κομίζουν? Την πολιτική συνεργασία της κομμουνιστικής Αριστεράς (ποια είναι αυτή? το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΛΑΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, ποιά?) με τους χιλιάδες ανένταχτους κομμουνιστές! Μα αυτό δεν επιδιώκει το ΚΚΕ? Την συσπείρωση στο ΠΑΜΕ όλων των ταξικών κοινωνικών δυνάμεων. Όποιος κομμουνιστής ή αριστερός αρνείται να συμμετάσχει σε αυτή την Λαϊκή Συμμαχία από τα κάτω, τότε δεν είναι αξιόπιστος όταν επιδιώκει Πολιτικό Μέτωπο κορυφών, όταν προτείνει ενότητα από τα πάνω! Το δοκιμάσαμε, στα πλαίσια του Συνασπισμού των Δυνάμεων της Αριστεράς και της Προόδου. Και απέτυχε!