Παναγιώτης Μαυροειδής
Έχουν καταντήσει πλέον κλισέ φράσεις από μεριάς ΚΚΕ, όπως οι παρακάτω:
«Με μνημόνιο ή χωρίς μνημόνιο οι πολυεθνικοί όμιλοι είναι ακλόνητοι» (εκδοχή 2010-2012).
«Είτε με ΝΑΙ είτε με ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, το τρίτο μνημόνιο θα έρθει» (εκδοχή 2015)
«Είτε με τρίτο μνημόνιο, είτε με έξοδο από την ευρωζώνη, την κρίση θα την πληρώσει ο λαός»
«Είτε με διαγραφή του χρέους, είτε όχι, χωρίς λαϊκή εξουσία, η κατάσταση δε θα αλλάξει»
Συνεπώς,
«ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης».
Οι αλήθειες της τυπικής στατικής λογικής του ΚΚΕ είναι τόσο ακλόνητες και γενικές που χάνοντας οποιοδήποτε κινητοποιό χαρακτήρα, καταντούν αδρανείς και άχρηστες.
Ας συμφωνήσουμε όμως μεθοδολογικά ότι το ΚΚΕ έχει δίκιο, όταν επισημαίνει τα παραπάνω «λάθη». Ποιο θα ήταν το «σωστό» λοιπόν;
Ας ξεκινήσουμε από την επιγραμματική διατύπωση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ, όπως αυτή διατυπώθηκε από τον ίδιο το Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ομιλία του στη Βουλή την περασμένη Τετάρτη:
«Ευτυχώς για το λαό, υπάρχει λύση. Είναι ο δρόμος που μπορεί να εφαρμοστεί εάν ο λαός πιστέψει στη δύναμή του, αποφασίσει και ο:ργανώσει την αντεπίθεσή του, για να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων».
Συνεπώς ο δρόμος που προτείνει ως εναλλακτική το ΚΚΕ, προϋποθέτει κατ’ αρχήν ένα λαό, που συμπεριφέρεται περίπου ως ένας άνθρωπος.
Χρειάζεται όμως και πίστη. Πίστη σε τι; Η λύση απαιτεί πίστη και η πίστη δίνει την αφετηρία της λύσης.
Τέλος, η διέξοδος του ΚΚΕ περιέχει το στοιχείο της υποκειμενικής απόφασης. Ο «λαός», αφού πιστέψει στον προτεινόμενο δρόμο, αποφασίζει να βαδίσει προς αυτόν.
Αφού το τέλος είναι πλέον διαυγές, συνειδητοποιημένο και προ-αποφασισμένο, ο περιβόητος λαός, σε σώμα ένα, βαδίζει απερίσπαστος. Δεν κοιτάζει δεξιά ή αριστερά, δεν ακούει Σειρήνες και κυρίως περνάει αλώβητος ανάμεσα από άπειρα ζεύγη κακών συνήθως αποτελούμενα από Σκύλα και Χάρυβδη.
Πρόκειται για την πλήρη νίκη της μεταφυσικής και την άρνηση της επαναστατικής διαλεκτικής και της ζώσας υλικότητας της κομμουνιστικής στρατηγικής.
Προκύπτουν φυσικά κάποια παράδοξα, που η τυπική λογική δεν μπορεί να απαντήσει:
Γιατί ο «λαός» είναι τόσο «κουτός» και δε διαλέγει μια πρόταση που υπόσχεται παράδεισο για όλους, αλλά «προτιμά» οδύνες και μισά πράγματα;
Γιατί αλήθεια ο κοσμάκης είναι τόσο «φοβιτσιάρης» και δεν καταλαβαίνει ότι οι «πολλοί» αν είναι ατρόμητοι και έχοντας όλο το δίκιο με το μέρος τους, δεν μπορούν παρά να δικαιούνται και να δύνανται να πάρουν την εξουσία και την αφήνουν σε λίγους και προδότες;
Μέσα στο βασίλειο της τυπικής γραφειοκρατικής σκέψης, των δογμάτων, της απόσπασης των κομματικών γραφείων από την πραγματική ζωή, το ΚΚΕ φαίνεται να παίρνει σταθερά διαζύγιο με τη διαλεκτική θεωρίας και πράξης, είναι και συνείδησης. Αδυνατεί να ασχοληθεί με διαδικασίες συνειδητοποίησης που παράγει η ζωντανή πρακτική μέσω πολιτικού προγράμματος με κινητοποιό δύναμη, ανταποκρινόμενη σε ζωτικές ανάγκες ανθρώπων με σάρκα και οστά, ετούτου του κόσμου.
Το ΚΚΕ αρνείται την εργατική κομμουνιστική πολιτική στο έδαφος των αντιθέσεων και αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος και της κυρίαρχης πολιτικής, που αναδεικνύουν τα όρια τους και την ανάγκη επαναστατικής ανατροπής τους. Το κάνει μάλιστα στο όνομα του κομμουνισμού.
Αποστρέφεται τη μετατροπή της εργατικής τάξης σε υποκείμενο της κοινωνικής ανατροπής και επανάστασης μέσα από τη διεκδίκηση μεταβατικών αντικαπιταλιστικών στόχων και συγκρότησης μετώπου, στο όνομα της ύπαρξης του κομματικού εαυτού του.
Το ΚΚΕ συμπληρώνει τον κλασσικό ρεφορμισμό, επιλέγοντας το αντιδιαμετρικό σημείο στον ίδιο κύκλο τυπικής σκέψης: Στη ρεφορμιστική αναζήτηση ενός δρόμου χωρίς επαναστατικό στόχο, αντιπαραβάλει ένα τελικό στόχο χωρίς δρόμο. Και χωρίς υποκείμενο.
Συχνά επισημαίνεται ο σεχταρισμός και αριστερισμός του ΚΚΕ στην πολιτική του γραμμή. Πράγματι εύκολα διακρίνει κανείς τα μορφολογικά τους στοιχεία στη φιλολογία του. Ωστόσο, κατά βάση δεν πρόκειται περί αυτού.
Το ΚΚΕ φαίνεται να μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του και να μιλάει διαζευκτικά είτε για παραμονή στο καπιταλιστικό πλαίσιο είτε για «λαϊκή εξουσία». Υπάρχει όμως εδώ μια συμβολική και κυρίως ουσιαστική απουσία: Για το πέρασμα από τον πρώτο στη δεύτερη, το ΚΚΕ δε μιλάει –εδώ και καιρό- για επανάσταση. Πρόκειται για κάτι που έχει μπει στις πάνω σειρές στα κομματικά ράφια. Καμία σχέση με την αδημονία των «αριστερών κομμουνιστών» της Γερμανίας και αλλού να κάνουν «αμέσως» την επανάσταση με υποτίμηση κάθε άλλης μεθόδου δράσης (εκλογές, δράση στα συνδικάτα κλπ), όπως στηλίτευε ο Λένιν.
Η «λαϊκή εξουσία» και η «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής», θα έρθουν ως φαίνεται δια της κομματικής προπαγάνδας και της «εξαγωγής πολιτικών συμπερασμάτων» για τη λάθος ή σωστή γραμμή της μιας ή της άλλης δύναμης. Πρωτίστως με την αποδόμηση και αποκάλυψη των «δεξιών» και «αριστερών» αποκλίσεων εντός της αριστεράς. Μέχρι λοιπόν την αποκάλυψη μιας μεταφυσικής Δευτέρας Παρουσίας, ας μη μπαίνουμε σε αμφίβολες περιπέτειες.
Η μη-επαναστατική στρατηγική της ηγεσίας, έρχεται να αντλήσει δύναμη και να ενισχύσει τον κομφορμισμό που αναπαράγει μέσα στις πλατιές μάζες η αστική και συντηρητική ιδεολογία. Η διαβεβαίωση πως «δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», βολεύει και τα δύο. «Καλά σας τα λέει το ΚΚΕ», είναι το μόνιμο επιμύθιο πολλών εκπροσώπων της τελευταίας, που δε νοιώθουν να απειλούνται…
Κατά τη λογική της ηγεσίας του ΚΚΕ –αν αυτή τραβηχτεί στα ακραία όρια της- μια διεκδίκηση αύξησης στο μισθό, μάλλον είναι αχρείαστη, καθώς δεν καταργεί την παραγωγή υπεραξίας, ενώ επιπρόσθετα τυχόν επίτευξή της καλλιεργεί την αντίληψη ότι μπορεί να υπάρχει «καλός εργοδότης». Και ας αποτελεί τον δρόμο αφενός για να βελτιώνει τη ζωή ο εργάτης και αφετέρου για να υψώνει το μπόι του, να ανακαλύπτει το «εμείς», να αγγίζει τη δυνατότητα της νίκης…
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ‘73, σύμφωνα με την όψιμη συλλογιστική του ΚΚΕ, αποδεικνύεται ένα «τραγικό λάθος», καθώς τελικά δούλεψε στο να έρθει ένας Καραμανλής με 54% και μας εισήγαγε από τη χούντα στην αστική δημοκρατία και όχι στο σοσιαλισμό. Και ας δημιούργησε ένα ρήγμα στην ελληνική κοινωνία και στο σύστημα ένταξης της Ελλάδας στον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό καταμερισμό, που ακόμη στοιχειώνει την αστική τάξη…
Σύμφωνα με τις ίδιες σοφίες ήταν λάθος θέση η εναντίωση του ΚΚΕ στην είσοδο στην ΕΟΚ/ΕΕ και την ευρωζώνη, διότι αυτό στην ουσία αποτελούσε υπεράσπιση της (τότε) «καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής».
Και φυσικά, αποδεικνύεται λάθος η εργατική λαϊκή απόφαση για ΟΧΙ σε νέο μνημόνιο στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Το σωστό θα ήταν να είχε γίνει αυτό που πρότεινε το ΚΚΕ: Οι εργαζόμενοι να πάνε για μπάνιο (αποχή) και όσοι δεν είχαν παραλία, να ψηφίσουν άκυρο ή λευκό. Έτσι, είτε το δημοψήφισμα θα έβγαζε ΝΑΙ είτε θα ήταν άκυρο. Θα ήταν αυτό μια κάποια καλύτερη λύση για την ηγεσία του ΚΚΕ και κυρίως θα απάλλασσε τον Αλέξη Τσίπρα από εφιάλτες: Το Τρίτο Μνημόνιο θα είχε λαϊκή επικύρωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έμενε αδιάσπαστος και χωρίς κλυδωνισμούς.
Τώρα, με δεδομένο το «λάθος» των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων, των ανέργων να ψηφίσουν ΟΧΙ, αυτοί οφείλουν να τιμωρηθούν με την ηλίθια κατηγορία, πανομοιότυπα επαναλαμβανόμενη από τις ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ: «Μα η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ είναι αυτό που προτείνει ο Σόιμπλε!». Ως φαίνεται ο τελευταίος κατατροπώθηκε και ως άλλος ένας κουτούτσικος υποτάχθηκε στην “αντικαπιταλιστική” θέση της παραμονής της Ελλάδας στο σφαγείο του ευρωπαϊκού κεφαλαίου…
Π.Μ.:
ο ανθρωπος που εχει μετατρεψει τη μεταβολη του ασπρου σε μαυρο σε πραγματικη επιστημη- οι εννοιες της σοφιστειας και της στρεψοδικιας στο απογειο τους, σε βαθμο που να προκαλουν προσβολη της νοημοσυνης
Μπράβο κ. Μαυροειδή- Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Καρτερός κι ο Στάθης! Διαστρέβλωση στα όρια του αντικομμουνισμού.
Αλλά γιατί άραγε τέτοια αντιΚΚΕ πρεμούρα; Τόσο πολύ ανησυχείτε; ;)
Ουφ πια! γράψτε και κάτι πιο φρέσκο. Το μόνο που μπορείτε να διαβάζετε στα κείμενα που κάνουν κριτική στο ΚΚΕ είναι διαστρέβλωση και αντικομμουνισμός. Ψάξτε τη διαστρέβλωση και τον αντικομμουνισμό και στους χιλιάδες ψηφοφόρους του ΚΚΕ που δεν κατανόησαν – για ακόμη μια φορά, την εμπνευσμένη πολιτική τακτική του κόμματός σας και παρασυρμένοι ψήφισαν ΟΧΙ.
Ναι ρε φίλε, παραλία πήγαμε… Όταν μαζί με τα συντρόφια του ΣΥΡΙΖΑ έρχοταν η αστυνομία να απομακρύνει τα μέλη του ΚΚΕ για να διασφαλιστεί το “ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΝΑΙ” του Τσίπρα ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΗΞΕΡΕΣΚΑΛΑ ΟΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΗΤΑΝ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΧΡΕΙΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ για το πιο πρέπει είναι το ερώτημα του δημοψηφίσματος…. το κάνατε για να μη γεμίσουν νερά τα εκλογικά κέντρα από τα βατραχοπέδιλα μας?
Εσύ είσαι ωραίος ρε φίλε…
Ωραίο το παραμυθι αλλά ΑΥΤΟ ΕΓΙΝΕ … στη παραλία… https://www.youtube.com/watch?v=wGjClntbuhM
Για τον μικροαστό ρεφορμιστή η ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είναι “ματαιότης ματαιοτήτων”!!
Η αύξηση μισθού είναι κατευθείαν επίθεση στο ποσοστό υπεραξίας και άρα συμβαδίζει με την αμφισβήτηση της υπεραξίας σαν γενικού νόμου.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η αμφισβήτηση της νομιμοποίησης της Χούντας και του Μαρκεζίνη, ήταν το “άκυρο” του Λαού και του ΚΚΕ στην φιλελευθεροποίηση Μαρκεζίνη και στον “βασιλοκομμουνισμό” της ΕΑΔΕ του αλήστου μνήμης “Κ”Κεσ.
Το “οχι” της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ ήταν η νομιμοποίηση του σύγχρονου Μαρκεζίνη, του Τσίπρα! Ακριβώς το αντίθετο του ’73!!!
Η εναντίωση του ΚΚΕ στην είσοδο στην ΕΟΚ/ΕΕ και την ευρωζώνη, ήταν η πάγια εναντίωση του ΚΚΕ στην ένταση της εκμετάλλευσης και την ενδυνάμωση του καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού, στα πλαίσια της ολικής αμφισβήτησής του. Για τον ίδιο λόγο το ΚΚΕ σήμερα αρνείται να υποστηρίξει έναν σημερινό αστικό τυχοδιωκτισμό (έξω από την ΕΕ αλλά με Καπιταλισμό), που δεν είναι παρά μια μανούβρα για την εκτόνωση της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες του Λαού, που θα σταθεροποιήσει τον καπιταλισμό και καθόλου δεν θα αποκλείσει την επανένταξη στην ΕΕ. Ας γίνει αυτό με την συνηγορία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΝΑΡ και άλλων “προθύμων”.
Η θέση του ΚΚΕ δεν σηκώνει παρερμηνίες: “Εξοδος από ΕΕ με ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ”. Τελεία και παύλα.
Τι να πρωτοπιάσει κανείς;
Τσούζει το ΚΚΕ Παναγιωτάκο;
Α, διάβασε κι αυτό Παναγιωτάκο:
Οι αυταπάτες της «κριτικής» υποστήριξης και τα αδιέξοδα της κινηματικής δράσης. Θ. Αλεξίου, εδώ:
http://atexnos.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-%cf%85%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b9/
Θα σε βοηθήσει.
Ευτυχώς “σύντροφοι” που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι υπόλοιπες δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς έδωσαν νικηφόρα το αγώνα για το ΟΧΙ του λαού και αποκαλύφθηκε ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μπορείτε τώρα να ασκείτε κριτική και σε εμάς ότι στηρίξαμε την κυβέρνηση. Αν έβγαινε όμως το ΝΑΙ δύσκολα θα μπορούσατε να μας την βγείτε από τα αριστερά εεε?
Παλι καλα που αποκαλυψατε το ρολο του ΣΥΡΙΖΑ και έχει μονο 42% στις δημοσκοπήσεις. Και πάνω από όλα δεν απογοητεύσατε το λαό που του λέγατε ότι με μια ψήφο στο ΟΧΙ τελειώνουν τα μνημόνια. Μπράβο…
Πριν ανοίξετε το στόμα σας, καλό είναι να σκεφτείτε πρώτα την Κανέλλη και το βρώμικο ρόλο που έπαιξε παρέα με τους Βορίδηδες και τους Λοβέρδους στα μίντια τις παραμονές του δημοψηφίσματος.
Επανέρχονται οι φίλοι ΚΚΕδες με κοτρώνες σαχλαμάρας!!!
α. ΕΑΝ πέρναγε η γραμμή του ΚΚΕ για μπάνιο/άκυρο/καφέ/αποχή τότε θα είχε ο ΤΣΙΡΙΖΑ λυμένα τα χέρια του και θα πέρναγε το μνημόνιο ΜΕ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΟΤΙ Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΡΗΞΗ! Αντιθέτως, με την ενεργό συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το έγκυρο ΟΧΙ ξεβράκωσε ΚΑΙ τον ΤΣΙΡΙΖΑ, και περαιτέρω, την ΕΕ.
β. Η θεολογική σκέψη του ΚΚΕ όντως, ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ στο παρόν αλλά και ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ ΚΑΘΕ ΜΙΚΡΟ και μεγάλο αγώνα, “επειδή δεν καταργείται ο καπιταλισμός”. Πολύ σωστά τα γράφει ο Μαυροειδής.
Η μεταφυσική του ΚΚΕ, η μεταφυσική του ΝΑΡ, ζήτω η μεταφυσική !!!!
Αφήστε τις σοφιστείες και τους εξυπνακισμούς που τις αναγορεύεται και σε βαθιά διαλεκτική σκέψη, πάψτε να κάνετε καρικατούρα ο ένας τις θέσεις του άλλου για να τις απαξιώσετε,αναγνωρίστε σε μια εκ βαθέων αυτοκριτική τις θεωρητικές και πρακτικές ανεπάρκειες-το πόσο λίγη είμαστε μπροστά στα τεράστια προβλήματα της εποχής μας, βρείτε τα κοινά σημεία επαφής ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και συνεργαστείτε.
Αλλιώς δεν έχουμε κανένα μέλλον.
Θα περίμενα απ’ τον σ. Μαυροειδή αντί να ψάχνει να βρει τι τον χωρίζει με το ΚΚΕ, να πασχίσει να καταλάβει τις θέσεις του ΚΚΕ και να βρει τα κοινά σημεία και απ’ την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ να αντιληφθεί την ανεπάρκεια στην ταχτική της και να μπει μπροστά για την δημιουργία ενός ευρύτατου μετώπου ικανού να αντισταθεί, να υπερασπίσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης,για να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό κομμουνισμό.
Αγαπητέ σύντροφε 19.58 πόσο σπάνια ακούς πια τα αυτονόητα. Δυστυχώς η παθογένεια του χώρου της αριστεράς δεν αφήνει περιθώρια για αισιοδοξία.
Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε ιδεολογικούς αντιπάλους σαν ταξικούς εχθρούς . Το όποιο επαναστατικό κόμμα είναι εργαλείο πάλης στα χέρια της εργατικής τάξης και σε κάθε περίπτωση δεν είναι αυτοσκοπός. Τα μεταβατικά προγράμματα δεν είναι στάδια αλλά γέφυρες του σήμερα στο επαναστατικό αύριο . Τέλος η ιδέα του μετώπου πρέπει να στροβιλίζεται στο μυαλό και την καρδια κάθε αριστερού , μαρξιστή ,επαναστάτη , κομμουνιστή.
Πώς οι Δυτικές κοινωνίες έχασαν την πίστη τους στο Όραμα
http://bit.ly/1EgaJdr
@Αλήθεια
Αν πέρναγε ευρύτερα η γραμμή για ενεργητική αποχή, δηλαδή το άκυρο του ΚΚΕ και/η η πολιτική αποχή , (όχι «καφές-μπάνιο»), του ΚΚΕμλ και άλλων, τότε θα αμφισβητούνταν ευρύτερα η ταυτότητα «Εγκυρο ΟΧΙ = Εγκυρο ΝΑΙ». Που και τώρα ξεβρακωμένη σαν τέτοια είναι, γιατί ξεβρακώθηκε από τον πρωτεργάτη του «ΟΧΙ», ακριβώς μέσα σε 24 ώρες, αλλά δυστυχώς δεν είναι καθόλου αμφισβητημένη – κάθε άλλο. Το «έγκυρο ΟΧΙ» δόθηκε από τους ψηφοφόρους, στην συντριπτική τους πλειοψηφία γι αυτό ακριβώς, που χρησιμοποιήθηκε: Νομιμοποίηση του Τσίπρα σαν απόλυτου άρχοντα του εσωτερικού πολιτικού φάσματος , για να υπογράψει ό,τι υπόγραψε, όπως άλλωστε και ο ίδιος είχε από τα πριν ρητά διευκρινίσει. Εκείνοι, που πιάστηκαν στην φάκα νομίζοντας ότι θα επιβάλλουν τη δική τους ερμηνεία, ας πρόσεχαν: Οι ειλικρινείς από αυτούς, στην καλύτερη εκδοχή, καπελώθηκαν εθελοντικά.
Απόδειξη ότι δεν κουνήθηκε φύλλο από την λαοθάλασσα των «εξαπατημένων». Ο λόγος είναι ότι απλά δεν εξαπατήθηκε κανένας, από την συντριπτική πλειψηφία του 61.5% . Εγινε ό,τι ήθελαν να γίνει. Τώρα θα μετρήσουν τις συνέπειες του «έγκυρο ΟΧΙ» τους, και κάποιοι από αυτούς θα δουν κάποιες από τις ακλόνητες βεβαιότητές τους να κλονίζονται. Αλλά σε αυτή την πορεία ωρίμανσης των συνειδήσεων η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απλά πρόσφερε μόνο αποπροσανατολισμό, και άρα δεν έπαιξε τον ρόλο του ριζοσπαστικού φορέα, που επικαλείται.
Ο ηγετικός πυρήνας της ΑΝΤΑΡΣΥΑς τα γνωρίζει αυτά, και γι αυτό έχει αποδυθεί σε μιαν απελπισμένη προσπάθεια σύστασης «κινήματος για το ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ», είτε για την εκ των υστέρων διάσωση της αξιοπιστίας της μετά από μια τεράστια πολιτικής πατάτα, είτε, πράγμα που προσωπικά το βλέπω σαν πιο πιθανό, σαν όχημα για την συντήρηση των αυταπατών των «εξαπατημένων» και την συγκρότησή τους σαν εκλογική βάση του κυοφορουμένου νέου «αναχώματος» στην λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση, πιθανώτατα μαζί με την «Αριστερή Πλατφόρμα», Αλαβάνους, Καζάκηδες, «Ε» αγώνες, και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.
Νομίζω, πως μετά την σύντομη ζωή του ΠΑΣΟΚ-2 πάμε με χίλια στην σύσταση του ΠΑΣΟΚ-3.
Για τον «χρόνο ημιζωής» του δεν ξέρω, πόσος θάναι…..
Το ΠΑΣΟΚ-1 κράτησε περίπου 35 χρόνια, το ΠΑΣΟΚ-2 ~35 μήνες, το ΠΑΣΟΚ-3 θα κρατήσει 35 βδομάδες;
Συμπλήρωση στο 29/07/2015 at 00:19
“Τώρα θα μετρήσουν τις συνέπειες του «έγκυρο ΟΧΙ» τους” μαζί με τους ψηφοφόρους του “έγκυρου ΝΑΙ”, γιατί ψήφισαν, όπως αποδείχτηκε, το ίδιο πράγμα, άσχετα τι μπορεί να είχε καθένας στο μυαλό του. Και οι σαρωτικές πλειοψηφίες στη Βουλή, των 230 ψήφων, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, καθόλου τυχαίες δεν είναι. Αυτή την υποκειμενική κοινωνική βάση εκφράζουν.
Θα επαναλάβω: Το «οχι» της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ ήταν η νομιμοποίηση του σύγχρονου Μαρκεζίνη, του Τσίπρα! Ακριβώς το αντίθετο του ’73!!!
Πούσουνα Χάγιε, πούδειχνες, πως θα γινόσουν άλλος….
Δυστυχώς η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατσικώνεται (κακώς) για ανιστορικά “Μεταβατικά Προγράμματα” αλλά ούτε μια σωστή ….μεταβατική ζύμωση(!), όπως θα όφειλε, δεν είναι άξια να διεκπεραιώσει.
Την οποία “μεταβατική ζύμωση” μια χαρά κάνει το “αναχωρητικό ΚΚΕ”, που είναι (ορθώς) κατά των μεταβατικών προγραμμάτων και σταδίων. (Γιατί το πολιτικό πρόγραμμα αναφέρεται πάντα σε ιστορική περίοδο πραγματοποίησης των κοινωνικών και οικονομικών αλλαγών, που ευαγγελίζεται, και άρα προϋποθέτει ιστορικό και κοινωνικό στάδιο.)
Αυτό σαν παρατήρηση και στο αξιόλογο κείμενο του Αλ. Χρύση, που περιέχει πολλές εύστοχες κρίσεις-διαπιστώσεις, παρά την γενική διαφωνία μου για τον χαρακτήρα του “μετώπου”, που προκρίνει. Διαβάστε το, όπως και αυτό του Αθ. Αλεξίου,κι ας τα θεωρείτε “ελιτίστικα”.
“Για τη χαμένη τιμή της Αριστεράς”, Αλ. Χρύσης, εδώ:
http://www.pandiera.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CF%87%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%82/
και για τον Αθ. Αλεξίου, “Οι αυταπάτες της «κριτικής» υποστήριξης κλπ.”, ισχύει η παραπομπή στο 24/07/2015 at 12:07