Άγγελος Χάγιος
▸ Γιατί οι μεγαλειώδεις αγώνες δεν εξελίχθηκαν σε γενικευμένη σύγκρουση με το αστικό σύστημα εξουσίας
Η ελληνική αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της, 50 χρόνια τώρα, επιχειρούν να ταυτίσουν την «Μεταπολίτευση» με την αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας. Επιδιώκουν να σβήσουν από τη συλλογική μνήμη την ιστορική συμβολή των μεταπολιτευτικών αγώνων και της εξέγερσης του Νοέμβρη, στις κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις της περιόδου, παρ’ ότι παρόμοιες δεν έδωσαν ούτε μπορούσαν να δώσουν όλες μαζί οι κυβερνήσεις, οι συγκυβερνήσεις, όπως και η συμμετοχή ΚΚΕ σε κυβερνήσεις και η «πρώτη φορά αριστερή» συριζαίικη κυβέρνηση. Το πρόβλημά τους είναι να αποτρέψουν την αναγέννηση μιας νέας ελπίδας και αυτοπεποίθησης στο λαό και τη νεολαία, ώστε να μη σκύβει το κεφάλι στην εξουσία, να σηκώνει το ανάστημα του απέναντι στο καθεστώς του φόβου και του ολοκληρωτισμού με μια νέα επαναστατική επαγγελία και απειλή!
Τα «Ιουλιανά» του 1974, μαζί με αυτά του 1965 αλλά και του 2015, είναι ανάγκη να γίνουν αντικείμενο μελέτης – όχι ακαδημαϊκής, αλλά του μαχόμενου επαναστατικού μαρξισμού. Η εργατική τάξη, τότε, σήκωσε το ανάστημά της, διαψεύδοντας ηττοπαθείς θεωρίες ότι ο λαός «δεν τραβάει». Αντίθετα, στους αγώνες αυτούς, διαμορφώθηκαν απρόσμενες δυναμικές. Το εργατικό λαϊκό κίνημα το 1965 εξελίχτηκε σε απειλή ανατροπής. Το αντιδικτατορικό κίνημα, με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο, κλόνισε συθέμελα τη στρατιωτική δικτατορία. Η εργατική τάξη στους αντιμνημονιακούς αγώνες και στο δημοψήφισμα του 2015 αμφισβήτησε και απείλησε το αστικό πολιτικό σύστημα και τους ευρωενωσιακούς συμμάχους του. Πρόκειται για γεγονότα που έφερναν στους νέους αγώνες, στόχους και αξίες του επαναστατικού μας κινήματος (ΕΑΜική αντίσταση, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας).
Στη Μεταπολίτευση, όπως και στο αντιδικτατορικό κίνημα, εκφράστηκαν με μαχητικό τρόπο διαθέσεις μαζών, πολιτικές τάσεις, ιστορία και πολιτισμός του κινήματος. Συμπυκνώθηκαν και αναδείχτηκαν οι νέες δυνατότητες, που τροφοδοτήθηκαν από τις εξελίξεις στον καπιταλισμό, την οικονομική κρίση, τις αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις, τα αντικαπιταλιστικά κινήματα, ενώ γίνονταν φανερά τα σημάδια κρίσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Οι αντιθέσεις των «από πάνω», διεθνώς και στο αστικό στρατόπεδο της χώρας, ενθάρρυναν τις πιο ριζοσπαστικές τάσεις.
Η μεταπολιτευτική περίοδος, ιδιαίτερα, χαρακτηρίστηκε από πρωτόγνωρη πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του λαού και της νεολαίας με ορμητική είσοδό τους στο προσκήνιο των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών, με την έκρηξη σημαντικών εργατικών αγώνων και με ένα μαζικό λαϊκό ρεύμα πολιτισμού. Το κίνημα αυτό αμφισβήτησε – ως ένα βαθμό – βασικούς πυλώνες του ελληνικού καπιταλισμού, την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και το Ευρω-ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο,
Οι αγώνες αυτοί, ωστόσο, δεν εξελίχτηκαν σε μια ανατρεπτική σύγκρουση με το σύστημα που γεννά χούντες, πόλεμο, κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και εκμετάλλευση. Η αιτία βρίσκεται στο γεγονός ότι, άλλη μια φορά, ήταν η Αριστερά εκείνη που δεν «τράβηξε» ανατρεπτικά. Τον Απρίλη 1967 είχαμε ήττα του κινήματος από τη χούντα σε μια μάχη που η Αριστερά δεν έδωσε. Με κοινοβουλευτική λογική αντιμετώπισε τα διαδοχικά κύματα καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, της καραμανλικής σταθεροποίησης, της παπανδρεϊκής σοσιαλδημοκρατικής εναλλαγής και της νεοφιλελεύθερης μητσοτακικής επιδρομής. Αλλά και το 2015, το ΚΚΕ συμμετείχε στη διαδικασία όλων των πολιτικών δυνάμεων να στηρίξουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στη μετατροπή του μεγαλειώδους «όχι» σε ένα ταπεινωτικό «ναι», αφού πριν το άφησε αστήρικτο, με τη γραμμή της αποχής.
Στη στρατηγική της κομμουνιστικής Αριστεράς κυριαρχούσε η ρεφορμιστική λογική αποκατάστασης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με εκδημοκρατισμό των κρατικών και πολιτικών θεσμών. Αυτό ήταν το πρόγραμμα της ευκαιριακής συνεργασίας ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτ. με το ψηφοδέλτιο της «Ενωμένης Αριστεράς».
Σε όλες αυτές τις κρίσιμες καμπές της ταξικής πάλης υπήρχε δυνατότητα να υπάρξει άλλη εξέλιξη. Στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, όπως και το Νοέμβρη του 1973, μπορούσε να οικοδομηθεί ένας άλλος ταξικός και πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων που να ανοίγει δρόμο σε αντικαπιταλιστικές αλλαγές και επαναστατικές προοπτικές. Αποδείχτηκε, ωστόσο, ότι ο αλήστου μνήμης «ιστορικός συμβιβασμός» δεν ήταν προνόμιο του ευρωκομμουνισμού, ούτε «στιγμιαία» επιλογή, αλλά «διαρκής τακτική» της ευρύτερης κομμουνιστικής Αριστεράς, που, τελικά, την οδηγεί να λειτουργεί ως ανάχωμα της κοινωνικής διαμαρτυρίας σε «ήρεμες» περιόδους και ως σταθεροποιητικός παράγοντας σε φάσεις κρίσης της αστικής πολιτικής. Η άθλια ταξική συνεργασία της για την «κάθαρση» της αστικής εξουσίας το 1989, η αποδοχή των όρων του Ν/Δ 59 του 1974 για μη ανατροπή του καθεστώτος αποτελούν χαρακτηριστικές επιλογές.
Η εποχή μας σφραγίζεται από τη δολοφονική αντεπαναστατική πολεμική εκστρατεία και την αντιδραστική ανασυγκρότηση του αστικού πολιτικού συστήματος, με ανάδειξη και της Ακροδεξιάς σε κεντρικό ρόλο. Η αστική τάξη και η ΕΕ, περισσότερο από κάθε άλλη ιστορική περίοδο καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, επιδιώκουν να ακυρώσουν προληπτικά κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης και ανατροπής της κοινωνικής λεηλασίας, να συντρίψουν την προοπτική αξιοπρεπούς ζωής για την εργατική τάξη και ειδικά τη νεολαία. Στο πλαίσιο αυτό επιδιώκουν την εξαφάνιση ή την «εξημέρωση» της Αριστεράς.
Στη νέα περίοδο σκληρής ταξικής πάλης, το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η Πρωτοβουλία για σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα εκτιμούν ότι οποιαδήποτε ρωγμή και οποιοσδήποτε κλονισμός του συστήματος απαιτεί, στη θεωρία και την πράξη, τη διαλεκτική του επαναστατικού δρόμου απέναντι στα μεγάλα γεγονότα και τις συγκρούσεις της Ιστορίας. Γι’ αυτό ακριβώς, απαιτεί και ανατροπή αυτού του φαύλου κύκλου στην Αριστερά.
Να σπάσει ο φαύλος κύκλος που οδηγεί σε υποχωρήσεις και ήττες σε όλες τις μεγάλες καμπές
Με μια Αριστερά αντικαπιταλιστική, επαναστατική, νέας κομμουνιστικής προοπτικής, με βάση το αναγκαίο πρόγραμμα εργατικής πολιτικής και εξουσίας. Που θα συμπυκνώνει, στο ανώτερο επίπεδο της διαπάλης για το «ποιος-ποιον», όλες τις σύγχρονες ανατρεπτικές, θεωρητικές, κινηματικές, κοινωνικοπολιτικές επεξεργασίες και εμπειρίες. Από τη σκοπιά αυτή, θα απορρίπτει γραμμές παναριστεράς και ουράς στις «δημοκρατικές δυνάμεις», αλλά και λογικές που αναπαράγουν εντός της τη συστημική κινδυνολογία για τους στόχους της ρήξης και εξόδου από την ΕΕ και το σύστημα.
Με μια Αριστερά ανεξάρτητη από την αστική πολιτική, που θα έχει συνειδητά στο κέντρο της πολιτικής της και θα εργάζεται θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά για την οικοδόμηση μιας νέας «συμμαχίας» με τις τάσεις ρήξης και ανατροπής, που αναδεικνύονται σε όλα τα επίπεδα και τις καμπές της ταξικής πάλης. Που θα συμβάλλει αποτελεσματικά στο αναγκαίο αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο, την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, στο πολιτικό κίνημα επαναστατικής ανατροπής συνολικά.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (20.7.24)
Πηγή: ΠΡΙΝ
“Γιατί οι μεγαλειώδεις αγώνες δεν εξελίχθηκαν σε γενικευμένη σύγκρουση με το αστικό σύστημα εξουσίας”;
Για τον ίδιο λόγο, που το μεγαλειώδες ΟΧΙ στο δημοψήφισμα “γλυκοκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ΝΑΙ”.
Δεν ήταν και τόσο μεγαλειώδεις οι αγώνες. Από το ξεφούσκωμά τους και εκ του αποτελέσματος.
Γιατί οι μεγαλειώδεις αγώνες δεν εξελίχθηκαν σε γενικευμένη σύγκρουση με το αστικό σύστημα εξουσίας; Για τους ίδιους λόγους που ηττήθηκε και ο αγώνας των εργατών στην ΛΑΡΚΟ: Ούτε η εργατική τάξη, ούτε ο λαός, ούτε φυσικά και οι κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις ( ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, τρο0τσκιστές, μουλούδες κλπ) ήταν έτοιμες για κλιμάκωση της σύγκρουσης με το εθνικό και διεθνικό κεφάλαιο. Στην περίπτωση δε του ΚΚΕ, ούτε που ήθελε μια οποιασδήποτε μορφής κλιμάκωση αγώνων. Δεν θέλησε κάτι τέτοιο, ποτέ και πουθενά.
Ομως, έτσι για την ιστορία, ΑΝ υπήρχε ένα μέτωπο ή κόμματα επαναστατικά που να είχαν και κύρος και δύναμη στον κόσμο και να ήθελαν να κλιμακώσουν την σύγκρουση, μεγάλο τμήμα του λαού θα υιοθετούσε μια τέτοια πολιτική. Απλά, δεν υπήρξαν ποτέ αυτά τα κόμματα και αυτά τα μέτωπα.
Προς τον χρεωμένο εδω μέσα ΚΚΕ: Πως πάνε οι σχέσεις με τον Φρέντι Μπελέρη, ακροδεξιό, εθνικιστή, πράκτορα της ΜΑΒΗ στον οποίον το ΚΚΕ έχει εκφράσει επανειλλημένως την αλληλεγγύη του;
Σωστός.
Αν ήταν μεγαλειώδεις θα είχαν δώσει στο ΚΚΕ 17% και θα είχαμε την πραγματική αλλαγή. Από το 1981 και δεν θα περιμέναμε 8 χρόνια για να μπει το κόμμα στην κυβέρνηση.
Απορώ πώς γίνεται να παίρνει κάποιος στα σοβαρά ένα δήθεν φιλο –λαικό κόμμα,για να μην πώ φιλο-εργατικό, όπως το κόμμα του κ. κουτσούμπα, του οποίου οι ακόλουθοι θεωρούν ως μέγιστη μομφή – όπως τα εγραφε τις προάλλες εδώ καποιος από αυτούς- το ότι κάποιοι αντίπαλοί τους « προσπαθούν να πείσουν την εργατική τάξη ότι η άρχουσα τάξη είναι αδιάλλακτη» !!! [μεταφέρω το νόημα των γραφέντων,όχι το γράμμα,εννοείται.] Τέτοια «διαμαντάκια», όπως και άλλα συναφή ( γελάω όταν βλεπω θλιβερούς εκπροσώπους του κόμματος αυτού να αναφέρονται στον εαυτό τους και τη σχέση τους προς το κράτος και τα υπόλοιπες πολιτικές συμμορίες με την αντωνυμία «εμεις» και το πρώτο πληθυντικό ως έκφραση της κοινής δράσης τους , π.χ. «να κάνουμε» , « νομίζαμε» κ.τ.τ. ] αρκούν για να δειχτεί καθαρά ότι αποτελούν οργανικό τμήμα των δυνάμεων του καθεστώτος ,έχουν δε τόσο ψυχικά και υλικά προσδεθεί σε αυτό,που ξεχνούν ακόμα και τα προσχήματα . Ιδεολογικά,ανήκουν σε αυτό τον συρφετό που ο μεγάλος αγωνιστής και μαρξιστής οικονομολόγος Γκρόσμαν ,στο υπέροχο εκείνο έργο του “ Das Akkumulations-und Zusammenbruchsgesetz deskapitalistischen Systems(Zugleich eine Krisentheorie) “ – Von Henryk Grossmann σελίδα 99 : Die Gleichgewichtstheorie der Neo-Harmoniker. Das Reproduktionsschema Otto Bauers.]–” «Ο νόμος της συσσώρευσης και της κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος (ταυτόχρονα μια θεωρία των κρίσεων)» – Του Henryk Grossmann – [σελίδα 99: Η θεωρία της ισορροπίας των νεοαρμονιστών. Το αναπαραγωγικό σχήμα του Otto Bauer.] [ ,χαρακτήριζε ως Νέο-αρμονιστές,ήτοι επιγόνους των πρώτων εκείνων αγαθών σοσιαλιστών οπαδών της «αρμονίας των ταξεων»,των αρχών του 19ου αιώνα.
Δε πειραζει ωρε, οσονουπω και ασκαρδαμυκτι θα ξεσπασουν οι μεγαλειωδεις αγωνες. Τωρα που αποκαλυφθηκαμε ολοι πως ειμαστε πασοκοι, ωριμασαν οι συνθηκες. Ολος ο κοσμος το λεει.
Αγώνες γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Και κάποτε θ’ αρχίσουν να ωριμάζουν και να αλλάζουν την φορά της ταξικής πάλης, που σέρνεται όσο κρατάει η μικροαστική χίμαιρα. Αλλά, έστω κι έτσι, προσώρας, αντιμετωπίζουν τις μανιασμένες επιθέσεις του ταξικού εχθρού και κρατάνε το “Κούγκι” όρθιο, μπροστά και στις μεγάλες προβοκάτσιες, που ετοιμάζει.
Ενα νέο “Κουρσκ” περιμένει τους, εγχωρίους και μη, “Ζελέδες”…
μόνο που η μικροαστική χίμαιρα που γράφεις, ενισχύεται από τη νοοτροπία και την πρακτική και του ΚΚΕ
Ειδικά όταν το ΚΚΕ εκφράζει την αλληλεγγύη του στον ακροδεξιό πράκτορα της ΜΑΒΗ Φρέντι Μπελέρη, να είσαι σίγουρος για τους εγχώριους “Ζελέδες” και ποιοι είναι
Φεστιβάλ ΚΝΕ: Ασφυκτικά γεμάτοι οι χώροι και την τρίτη μέρα των εκδηλώσεων στο Πάρκο Τρίτση
Γίνεται ο χαμός!
Είναι ο μόνος πολιτικός χώρος, αυτή τη στιγμή, που όχι απλά δεν βιώνει κρίση, αλλά και δυναμώνει την απήχησή του στον Λαό.
Ανώνυμος
21/09/2024 at 06:36
Ε και; Τα ίδια έγραφες εδώ μέσα κ πέρισυ και προπερσι και πάντα. Εν τω μεταξύ η θέση του λαού που λες, έχει πιάσει πάτο, έχουν δεν έχουν κόσμο τα φεστιβάλ.
Κ για να μην πεις κάτι σοβαρό, λες για το φεστιβάλ.
Ανώνυμος
21/09/2024 at 06:36
καλά, καλά χρεωμένε ΚΚΕ, μας τα παν κι άλλοι αυτά. για την ΜΑΒΗ, το ΚΚΕ και τον Μπελέρη θα μας πεις κάτι;
Ανώνυμος
21/09/2024 at 06:36
Εν τω μεταξύ, κάθε χρόνο το ΚΚΕ κυρήσσει από το φεστιβάλ του και καλεί τον λαό σε αντεπίθεση, την οποία 15 χρόνια τώρα, δεν την είδαμε ακόμα. Μα όμως, όποτε ο λαός κινήθηκε μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια, το ΚΚΕ ήταν απέναντι. Θυμίζουμε Δεκέμβρη του 08, πλατείες το ’12 και πανεργατικες απεργίες που όποτε εθχαν μεγάλη συμμετοχή το ΠΑΜΕ /κκε αποκλιμακωνε πάντα.
Πω,πω, …καψούρα!
Ψάχτε το:
Ο Κουτσουμπας, το ΚΚΕ, ο Εμφύλιος και οι νύχτες στο Χημείο του 1979
Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2024 στις 03:19 π.μ.
Πρόκειται για απίθανο ευθυμογράφημα, ζωγραφιά της ψωνάρας του νεοέλληνα πασόκα-wannabe-“κομμουνιστή”.
Μου έφτιαξε το πρωϊνό μετά το ξενύχτι και το συνιστώ ανεπιφύλακτα!
εσύ μάλλον ψάξου, δεν τα λέει κ άσχημα
χρεωμένε ΚΚΕ, όταν σου λέει ο άλλος ότι σε έχει ψηφίσει ως κόμμα, όμως κατανοεί πως και εσύ ως ΚΚΕ κανεις αβαβα μπροστά στην καπιταλιστική επίθεση που ισοπέδωσε ήδη σχεδόν τα πάντα, δεν είναι πασοκος. Είναι κάποιος που βλέπει τα πράγματα ως έχουν. Και αυτό είναι που δεν σου αρέσει
Οταν κάποιος ξενυχτάει για να ξαναγράψει γράψει στις τρείς τη νύχτα ένα χιλιοειπωμένο κατεβατό, που όλοι τώχουμε μάθει απέξω κι ανακατωτά και μάλλον έχει καταντήσει προϊόν “ΚΚΕ text Generator”, προσδοκώντας ότι θα μουντζουρώσει λιγάκι από την λάμψη μιας σχεδόν ιστορικής επιτυχίας ενός Φεστιβάλ της ΚΝΕ/ΚΚΕ μέσα στον φόντο μιας γενικής παρακμιακής κρίσης με χαρακτηριστικά σαπίλας, όλου (όλου!, χωρίς, δυστυχώς, εξαιρέσεις) του υπολοίπου πολιτικού φάσματος….
….το μόνο, που καταφέρνει, είναι να δυναμώνει το ΚΚΕ δικαιώνοντας την μακρόχρονη συνολική του πορεία, μέσα και όλα όσα μυκτηρίζει στην “ιερεμιάδα” του, που στην πραγματικότητα είναι αυτά, που το διέκριναν από όλην αυτή τη σαπίλα και δικαιώνουν πανηγυρικά το “εικοσιοχτώ κόμματα, ….τα εξής δύο”!
Και ανακατεύει και το ξεκάρφωτο, μίζερα προβοκατόρικο (τί μΠατσόκας θα ήταν…) και εν τέλει σχιζοφρενικό, “σας ψήφισα, παρόλα αυτά”, για να κάνει τον εξευτελισμό του τέλειο.
Γι αυτό το κυκλοφοράω πλατειά αυτό το κελεπούρι….
Ανώνυμος
23/09/2024 at 11:20
χρεωμένε ΚΚΕ, έγραψες ένα κατεβατο του τίποτα. Όποτε, όποια ώρα θέλει γράφει κάποιος. Η αλήθεια ενός κειμένου, δεν βρίσκεται στην ώρα που το γράφει, αλλά στο ΤΙ γράφει. Και αυτά που γράφει ο Μπελαντης είναι σωστά! Το ΚΚΕ κάνει αβαβα μπροστά στην καπιταλιστική επίθεση που ισοπέδωσε πια, σχεδόν τα πάντα. Αυτη η διαπίστωση είναι που σε ενοχλεί.
κατά τα άλλα, φεστιβάλ είναι, κόσμο θα έχει. Όπως έχουν όλα τα φεστιβάλ, πολιτικά ή μη.
Ημουν υπερσίγουρος ότι το κελεπούρι-Σύμβολο Πίστεως θα ξετρύπωνε πονεμένες ψυχούλες!
Αντίλογος στον αρθρογράφο. Αυτά που λέγονται στις 2 τελευταίες παραγράφους είναι τόσο πρωταρχικά και αόριστα, που αρκετές μικρές γκρούπες θα μπορούσαν να συμφωνήσουν. Με τη διαφορά ότι θεωρούν ότι η δική τους “ταυτότητα” είναι αυτή που έχει δίκιο στην εξειδίκευση αυτής της αοριστίας. Αλλά θα πούμε γι αυτά αργότερα.
Κατ αρχήν στον απολογισμό: Είναι κακή αντίληψη πως η αιτία της αποτυχίας είναι ότι η αριστερά δεν “τράβηξε”. (Άσε που η αριστερά τράβηξε, με το πασοκ, στον (αν)έντιμο συμβιβασμό, και το “εφικτό” σε βάρος του αναγκαίου – κατόπιν δε με το συριζα στην ανέντιμη υποταγή). Αυτή η αντίληψη αναπαράγει την σύλληψη του πολιτικού υποκειμένου ως υπερκείμενο έναντι της κοινωνίας, δηλαδή της λαϊκής πλειοψηφίας, δηλ του “κόσμου της εργασίας”, ως εργατική τάξη με την ευρεία έννοια. Εάν δεν υπήρξε αριστερά ανάλογη των αναγκαίων, είναι γιατί η ίδια η κοινωνία δεν την ανέδειξε, γιατί η ίδια η εργατική τάξη δεν τράβηξε.
Για να θυμηθούμε ένα από τα βασικότερα και του μαρξισμού, είναι υπόθεση της χειραφέτησης της εργατικής τάξης και όχι ενός από μηχανής πρωτοπόρου Μωυσή. Το ότι χρειάζεται το “κόμμα της εργατικής τάξης” (μάλλον και περισσότερα από ένα μαζικά-λαϊκά κόμματα θα λέγαμε σήμερα) για να μπορέσει η τάξη να συγκροτηθεί ως τάξη, είναι μια εργαλειακή συνθήκη και όχι ειδική μεσιανική ευθύνη μιας άλλης οντότητας-υποκειμένου έξω από την εργατική τάξη. Κανένας πικάπας δεν έχει την ευθύνη που δεν μπόρεσε να γίνει Μωυσής, ή Λένιν, να εισάγει συνείδηση, να καταρτίζει επαναστατικές ή πολεμικές τακτικές, κυβερνητικά 5ετή πλάνα και “κομμουνιστοποιήσεις” από τα πάνω. Και καλώς έκανε που δεν μπόρεσε θα έλεγα. Αλλά ο “λενινιστικός ;;” τυφλοσούρτης φαίνεται πως έχει ποτίσει. Ακόμη και ανάρχας να είσαι, η μεσιανική αντίληψη της πρωτοπορίας ζει και βασιλεύει. Καμία αριστερά δεν πρόκειται να τραβήξει με τέτοια στρατηγική αντίληψη, που βεβαίως εξειδικεύεται κατόπιν στην τακτική αυτο-αναφορικότητα που εισπράττουμε.
Συνεπεία αυτών, έχουμε και τις αοριστίες των τελευταίων παραγράφων. Η περιβόητη σύγκρουση με τον “ευρωνατοϊκό μονόδρομο” δεν ψηλαφείται καν (*1), πέραν των αναφορών ότι φταίει η αριστερά που δεν τόλμησε και φοβήθηκε την κινδυνολογία (*2). Αλλά η κινδυνολογία επικράτησε ακριβώς γιατί υπήρχαν και υπάρχουν τρομερές αναλυτικές δυσκολίες και κίνδυνοι, που ο λαός αισθανόταν, αλλά η αριστερά δεν μπόρεσε -ούτε μπορεί- να αντικρίσει κ να αναλύσει. Με αυτό τον βολικό τρόπο τελικά, η γενική μομφή για την αριστερά που δεν “τράβηξε” έρχεται να σκεπάσει τις ανικανότητες (και όχι “ευθύνες”) των μικρο-υποκειμένων (*3)
Μικρο-υποκειμένων που κατά τα άλλα ομφαλοσκοπούν στην αυτοαναφορικότητά τους. Που κατά τα άλλα, ομιλώντας για τον λαό, τον βρίσκουν οπισθοδρομικό. Κλιματική “κρίση” κ πράσινη ανάπτυξη, μεταναστευτικό και open borders, woke ατζέντα, τεχνοκρατία κ επιστημονισμός (βλ. υγεία, ειδικοί κλπ), αντιιμπεριαλισμός (βλ. πόλεμος Ρωσίας-Νατο), διαλεκτική διαπλοκή τοπικού κ παγκόσμιου και αναπόδραστη διαπλοκή εθνικού και ταξικού στο ζοφερό παγκόσμιο περιβάλλον:
Στα σημεία δηλαδή όπου υπάρχει και εκδηλώνεται -με πρωτόλειο κ ατελή βέβαια τρόπο- η λαϊκή αμφισβήτηση στην ευρωνατοική ατζέντα, αυτά τα αυτοαναφορικά μικρουποκείμενα είτε συμφωνούν επί της ουσίας είτε δεν αντιμάχονται συγκεκριμένα την ευρωνατοϊκή ατζέντα, αλλά βρίσκουν την εργατική τάξη από ψεκ έως μικροαστική.
Και εδώ ξαναβρίσκουμε με τραγικό τρόπο την παραπάνω μεσιανική αντίληψη της πρωτοπορίας. Ο λαός, για τον οποίο ομιλούμε, δεν ξέρει τι του γίνεται και πρέπει να τον φωτίσουμε και έτσι να επαναστατήσουμε. Θα ήταν αστείο, αν δεν βαδίζει ολοταχώς προς νέες τραγικότητες.
(*1) Εντυπωσιάζει η αυτοαναφορική επαναστατικολογία για τον Ελλαδικό χώρο, χωρίς να τη συνδέει αναλυτικά με το βασικό προαπαιτούμενο της διεθνικής διασύνδεσης στη ζοφερή παγκόσμια κρίση.
(*2) ο καθένας εδώ εννοεί τους άλλους, όχι τον εαυτό του
(*3) και του κκε βεβαίως, μικρό είναι κι αυτό
γενικά πικαπα, συμφωνώ με την οπτική σου