Γράφει ο αριστερίξ
Σε πρόσφατη ανάρτησή του στο facebook με τίτλο: «Πόσο απέχει η Εσθονία;», ο Ευάγγελος Βενιζέλος υπεραμύνεται των ακραίων αντικομμουνιστικών «εκδηλώσεων» της εσθονικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Ταλίν και ειδικότερα της διάσκεψης με θέμα: «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα».
Γράφει εκεί, μεταξύ άλλων και τα εξής:
Πόσο απέχει η Εσθονία;
Στις 23 Αυγούστου η Εσθονική Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ οργανώνει στο Ταλίν συνάντηση των υπουργών δικαιοσύνης των κρατών – μελών, την επίσημη εκδήλωση για την πανευρωπαϊκή ημέρα μνήμης των θυμάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων σύμφωνα με το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 2ας Απριλίου 2009 για την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό και μια διάσκεψη με θέμα «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα». […]
Αναρωτιέμαι αν η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί – και σε ποιο επίπεδο – στην εκδήλωση μνήμης «για τα θύματα του σταλινισμού και του ναζισμού» που οργανώνεται την ίδια ημέρα, μια ώρα πριν την έναρξη της διάσκεψης στην οποία αρνήθηκε να μετάσχει το Ελληνικό Υπουργείο Δικαιοσύνης ή η άρνηση συμμετοχής περιλαμβάνει και την εκδήλωση αυτή λόγω ιδεολογικής διαφοροποίησης των θυτών. […]
Ποιος εθνικός στρατηγικός στόχος υπηρετείται με τον τρόπο αυτό και ποιά δημοκρατική και άρα παροδική κυβέρνηση νομιμοποιείται να προσδίδει ιδεολογικό ή μάλλον ιδεοληπτικό πρόσημο σε μια ολόκληρη χώρα τοποθετώντας την στο περιθώριο των κοινών ευρωπαϊκών αξιών και ιστορικών προσλήψεων;
Όταν θέλουμε να προτάσσουμε την Ευρώπη των αξιών, της Δημοκρατίας, των Δικαιωμάτων, του Κράτους Δικαίου, της κοινής ιστορικής συνείδησης και της αλληλεγγύης σε σχέση με την Ευρώπη της νομισματικής ένωσης και των αυστηρών κανόνων οικονομικής διακυβέρνησης, το λιγότερο που οφείλουμε να κάνουμε ως χώρα – ανεξαρτήτως της πολιτικής φυσιογνωμίας ή της σκοπιμότητας της εκάστοτε κυβέρνησης – είναι να αντιλαμβανόμαστε πώς έχει διαμορφωθεί ιστορικά το κοινό αξιακό υπόβαθρο της ΕΕ που ταυτίζεται με το ιστορικό, αξιακό και θεσμικό υπόβαθρο της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους δικαίου.
Πέρα όμως από το ζήτημα της απόστασης της Εσθονίας, που θέτει ο τίτλος της εμπνευσμένης ανάρτησης του δημοφιλούς πολιτικού, εγείρεται –χωροχρονικά- και το ερώτημα:
Πόσο απέχει το 2006 από το 2017;
Και αυτό γιατί σε άρθρο του στο Ριζοσπάστη στις 22/1/2006, με τον εύγλωττο τίτλο: «ΣΤΟΠ στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο», ο ίδιος πολιτικός σημείωνε:
ΣΤΟΠ στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο
Είναι πραγματικά παράδοξο και προκλητικό εν έτει 2006 ένας διεθνής οργανισμός, που είναι στραμμένος προς την προστασία της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να εμφανίζεται με ένα κείμενο που πραγματικά προβαίνει στη λεγόμενη ιδεολογική χρήση της ιστορίας.
Δεν πρέπει η ιστορία να είναι το πεδίο μιας ιδεοληπτικής προσέγγισης από αυτόν που τυχαίνει κάποια στιγμή να έχει την πλειοψηφία ή την ισχύ. Η ιστορική αλήθεια είναι κάτι πολύ πιο πολύπλοκο που το αναζητούμε και ίσως να μη το βρούμε και ποτέ. [βρέθηκε τελικά, 11 χρόνια αργότερα, σ.σ.]
Πάντως είναι ανιστόρητο να επιχειρεί κάποιος να εξομοιώσει τα φαινόμενα του ναζισμού ή του φασισμού ή τα φαινόμενα των αυταρχικών δικτατοριών της Νοτίου Ευρώπης, με τον κομμουνισμό ως σύστημα σκέψης και ως σύστημα κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης. Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού έχει ανοίξει ένα μεγάλο πεδίο συζήτησης, αλλά αυτό φυσικά δεν επιτρέπει σε κανέναν να κάνει τέτοιου είδους ιδεοληπτικές αξιολογήσεις και να συνθηματολογεί με τέτοιον τρόπο.
Το κείμενο αυτό είναι απαράδεκτο. Είναι ένα κείμενο που ελπίζω ότι θα καταψηφιστεί από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης και χαίρομαι γιατί και οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ το κατεψήφισαν.
Υπήρξαν δυστυχώς προβλήματα σε πολλές χώρες που μετά την πτώση των συστημάτων του υπαρκτού σοσιαλισμού επιχείρησαν να ποινικοποιήσουν αναδρομικά πολιτικές συμπεριφορές και στάσεις. Νομίζω ότι αυτό έχει οριστικά ξεπεραστεί και θα ήταν αδιανόητο, μιλώντας πάντα στο πλαίσιο του φάσματος του δημοκρατικού πλουραλισμού, να μιλούμε για ποινικοποίηση απόψεων και μάλιστα απόψεων που έχουν πολύ συγκεκριμένη ιστορική διαδρομή και ιστορική αναφορά.
Είναι ένα θέμα που αφορά όλους τους δημοκρατικά φερόμενους και ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους, όλους δηλαδή εκείνους που σέβονται τις αξίες και τις παραδοχές του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού που βασίζεται στην πολυφωνία, την ανεκτικότητα, σε όλα αυτά τα οποία προστατεύουμε μιλώντας για ευρωπαϊκό κοινωνικό δημοκρατικό κράτος δικαίου.
Το κείμενο αυτό του 2006, διαβάζοντάς το κανείς σήμερα, είναι …περιβόλι. Αν αντιπαρέλθουμε τον …αντιμνημονιακό του τίτλο, τα ερωτήματα είναι πολλά:
-Άλλαξε ο ‘’ευρωπαϊκός πολιτισμός’’, τον οποίο σταθερά επικαλείται ο Βενιζέλος στα δύο αυτά –εκ διαμέτρου αντίθετα- άρθρα του;
-Τα περίφημα «εγκλήματα από τα κομμουνιστικά καθεστώτα» στα οποία σήμερα αναφέρεται, διαπράχθηκαν άραγε μετά τις 22/1/2006;
-Η ιδεολογική χρήση της Ιστορίας, είναι καταδικαστέα το 2006, όχι όμως η ευθέως πολιτική χρήση της το 2017;
– «Η αναδρομική ποινικοποίηση πολιτικών συμπεριφορών και στάσεων», απαράδεκτη ήδη κατά το 2006, πώς νομιμοποιείται το 2017;
-Οι «ανιστόρητες» και «απαράδεκτες» εξισώσεις, οι «ιδεοληπτικές αξιολογήσεις» και η καταδικαστέα τότε συνθηματολογία, πώς και ανάγονται σε «κοινό αξιακό υπόβαθρο της ΕΕ» σήμερα;
Μεταξύ των κοινών στοιχείων των δύο κειμένων, η σταθερότητα στην καταγγελία του ιδεοληπτικού προσήμου. Μόνο που είναι άλλο τότε και άλλο τώρα.
Κράμερ εναντίον Κράμερ, αυστηρός ο Βενιζέλος του 2006 με τον Βενιζέλο του 2017…
Χα-χα! Πόσο απέχει η Εσθονία; 2017-2006=11 έτη φωτός…
Τι να πρώτο πεις για αυτόν τον αδίστακτο εγωπαθή αριβίστα,που αγόρασε όνομα για να φαίνεται σπουδαίος.
εύκολος στόχος ο κος Τούρκογλου, αλλά…
…έχουν βάλει πολλοί το χεράκι τους!…
μαζί με το πρόθυμο ακροατήριό τους!
Φίλε ένας, ΑΝ κάποιοι έβαλαν το χεράκι τους στην περαιτέρω σπίλωση του κομμουνισμού διαμέσω των πολιτικών τους αποφάσεων, αυτοί ήταν το ΚΚΣΕ:
Διαβάστε εδώ: http://www.narnet.gr/articles/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CF%86%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%87%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8
Δε δουλεύει το λινκ
Το αναρτώ ξανά: http://www.narnet.gr/articles/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CF%86%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%87%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D
Ναι! Αλλο ένα παραλήρημα μπερσταϊνισμού, μαοϊσμού, ντροπαλού τροτσκισμού – μαοϊσμού και γενικά μικροαστικού φιλελευθερισμού, με λογοκλοπή μ/λ ορολογίας, από αυτά,που επίσης έβαλαν το χεράκι τους. Ο κος Τούρκογλου το 2006 ήταν …πιο αριστερά από αυτό το ανεκδιήγητο “όλα μέσα” κείμενο.
Τελικά ….τον πείσατε!
Τώρα, που αποκαλύπτεται το έγκλημα του αντισοβιετισμού, και κυρίως τι συνεπάγεται, θα βρεθούν πολλοί σε διλήμματα επιλογών.
Πολλοί, όχι όλοι.
εμείς τον πείσαμε, σε σας όμως τα έγραφε…
σοβαρέψου
Όσοι ταυτίζουν κομμουνισμό και φασισμό, μαλλον ΔΕΝ ενδιαφέρονται ΚΑΘΟΛΟΥ για το ΠΩΣ θα πάψουν οι άνθρωποι να πεινάνε, να σκοτώνονται σε πολέμους, να είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης. Μάλλον το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι η ΣΥΝΕΧΙΣΗ του απάνθρωπου κοινωνικού συστήματος που ονομάζεται καπιταλισμός.
Η ΕΕ, οι πλούσιοι, οι εθνικιστές, οι φιλελέδες, οι φασίστες, τα καθεστωτικά ΜΜΕ έχουν στόχο την περαιτέρω συνέχιση του καπιταλισμού. δλδ, την περαιτέρω συνέχισηη της καταστροφής του πλανήτη και του ανθρώπου.
Δυστυχώς, τα πολύ σωστά ερωτήματα όπως «υπήρχε άλλη εναλλακτική για την ΕΣΣΔ το χρονικό διάστημα ’20-’40» και «ΠΩΣ;», θα τα συζητάμε για καιρό ακόμα, μιας και δεν υπάρχει εύκολη απάντηση . Θα προσπαθήσω να ξετυλίξω ορισμένες σκέψεις γύρω από αυτά και ίσως να μπορέσω να συμβάλλω στο να πάμε ελάχιστα παρακάτω:
α. Οι συνθήκες που κάθε επανάσταση λαμβάνει χώρα, δεν είναι ποτέ οι ιδανικές. Και στην περίπτωση της οκτωβριανής οι εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες όπως η απομόνωση της νεαρής εσσδ μέσω της αποτυχίας της γερμανικής και της ουγγρικής επανάστασης, η καθυστερημένη παραγωγική βάση, η ιμπεριαλιστική περικύκλωση κλπ, βάρυναν πάρα πολύ στην μετέπειτα εξέλιξη. Υπό αυτές τις συνθήκες, ποιες πιθανότητες υπήρχαν;
– Η οικειοθελής παράδοση της εξουσίας ξανά στην αστική τάξη. Πράγμα ανεπίτρεπτο, και καλώς φυσικά δεν έγινε.
– Η πάση θυσία πολιτική/οικονομική ενοποίηση και εκβιομηχάνιση της χώρας, με στόχο το κέρδισμα χρόνου είτε για να προλάβουν την επόμενη επανάσταση, είτε για να αντέξουν στην επόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση, είτε και για τα 2 μαζί.
Αυτές οι πιθανότητες υπήρχαν και δυστυχώς, καμία άλλη.
Πως όμως θα έπρεπε να πραγματευτούν την ουσιαστικά 1 δυνατότητα που είχαν, δλδ την πάση θυσία αντοχή; Αυτό είναι το επόμενο και το ουσιαστικό ερώτημα, και σε αυτό πάνω έχει γίνει μεγάλη συζήτηση.
Η δυσχερέστατη θέση της νεαρής ΕΣΣΔ σε όλα τα πεδία (οικονομικό, γεωπολιτικό, πολιτικό, πολιτισμικό) επέβαλλε υιοθέτηση πολιτικών επιλογών που αντικειμενικά έριχναν το βάρος στην εξυπηρέτηση της αναγκαιότητας εκείνης της περιόδου. Τέτιες σημαντικές και κρίσιμες αποφάσεις/επιλογές ήταν η μονοπρόσωπη διεύθυνση στην παραγωγή και η αφαίρεση κρίσιμων αρμοδιοτήτων από τα εργατικά συμβούλια (αλλά και τις λαϊκές συνελεύσεις των πόλεων), ο γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός στην παραγωγή, η αύξηση της κρατικής καταστολής, η -προσωρινή- απαγόρευση άλλων κομμάτων, η διατήρηση κρίσιμων καπιταλιστικών νόμων στην οικονομία (παραγωγή και διανομή).
Αυτές οι πολιτικές αποφάσεις του ΠΚΚ (μπ)-μετέπειτα ΚΚΣΕ, είχαν διπλό αποτέλεσμα, είναι σαν τον Ιανό: Διότι αφενός έγινε κατορθωτό όχι μόνο να αντέξει η ΕΣΣΔ αλλά και να πετύχει σοβαρή εκβιομηχάνιση μέσα σε λίγα χρόνια, βάζοντας τις βάσεις για την απόκρουση του ναζισμού και την μετέπειτα συντριβή του. Αφετέρου όμως, απομάκρυναν τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό (δλδ την σταδιακή απονέκρωση του κράτους και των τάξεων προς όφελος των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών), διότι συνέβαλλαν στην γιγάντωση μαζί με όλους τους αντικειμενικούς λόγους που προανέφερα, μιας νέας ηγεμονικής άρχουσας τάξης, της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας.
Εδώ βρίσκεται κατά την γνώμη μου η πρωταρχική αιτία αυτού που ονομάζουν πολλοί αριστεροί/κομμουνιστές είτε μεμονωμένα είτε σαν συλλογικότητες, «γραφειοκρατικοποίηση της ΕΣΣΔ ήδη από τα πρώτα χρόνια του ’30».
Ίσως, εάν το ΠΚΚ (μπ) αλλά και η υπόλοιπη σοβιετική κοινωνία αντιλαμβάνονταν την διπλή φύση των πολιτικών αποφάσεων που ελάμβαναν και εντόπιζαν έγκαιρα τις αρνητικές τους επιπτώσεις στην πορεία προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό, να μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ουσιαστικά και όχι στα λόγια την επαναταξικοποίηση της ΕΣΣΔ και την επανα-εμφάνιση νέας ηγετικής άρχουσας τάξης σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού.
Δυστυχώς σε υποκειμενικό επίπεδο, μόνο αυτή η συνειδητοποίηση μπορούσε να αντιστρέψει την πορεία γραφειοκρατικοποίησης και να οδηγήσει σε υιοθέτηση πολιτικών που να φρέναραν, να μείωναν ή/και να αντιστάθμιζαν την γιγάντωση της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας. Κάτι τέτοιο, δυστυχώς δεν συνέβη. Η καταγγελία της γραφειοκρατίας από την ηγεσία του ΠΚΚ (μπ), ήταν απλώς ένα σχήμα λόγου, στον βαθμό που δεν αντιμετώπισε τις ουσιαστικές -σε πολιτικό επίπεδο- αιτίες άνδρωσης της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας, όπως ήταν -ξαναγράφω- η αφαίρεση κρίσιμων αρμοδιοτήτων από τα εργατικά (αλλά και τα εδαφικά) σοβιέτ/εργατικά συμβούλια/λαϊκές συνελεύσεις, η ολοένα εντεινόμενη κρατική/κομματική καταστολή, η απαγόρευση πολιτικής διαπάλης, η διατήρηση βασικών καπιταλιστικών νόμων κλπ.
β. Μετά τον πόλεμο, η παγίωση της θέσης της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας ως της νέας άρχουσας τάξης της ΕΣΣΔ, δεν επέτρεπε πια την αντιστροφή της πορείας και την εκ νέου επαναστατικοποίηση της ΕΣΣΔ. Ο δρόμος είχε κλείσει μιας και η απαγόρευση πολιτικής διαπάλης εντός της κοινωνίας, είχε γυρίσει μπουμερανγκ και πλέον φίμωνε οποιαδήποτε αριστερή/κομμουνιστική κριτική απέναντι στην εφαρμοζόμενη πολιτική των ΚΚ.
Οι πολιτικές της προηγούμενη περιόδου (της ονομαζόμενης σταλινικής), είχαν γίνει η μήτρα που πάνω στις αρνητικές πλευρές τους, αγκιστρώθηκε η δεξιά στροφή του ’56.
Εν τέλει νομίζω πως μόνο μια επιλογή είχε η ΕΣΣΔ το διάστημα ’20-’40: Να αντέξει και τπτ άλλο. Το ζήτημα είναι ΠΩΣ διαχειρίστηκε αυτή την επιλογή, τις θετικές και αρνητικές συνέπειες των πολιτικών της αποφάσεων. Και ενώ στο επίπεδο της ικανοποίησης των άμεσων αναγκών οι πολιτικές αποφάσεις στέφθηκαν με σχεδόν απόλυτη επιτυχία, στο επίπεδο της σοσιαλιστικής/κομμουνιστικής προοπτικής αυτές ακριβώς οι αποφάσεις συνέβαλαν στο να κλείσει αυτή η προοπτική.